Monica James - All The Pretty Things 01 - Bad Saint.pdf

SAVE OFFLINE

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

OD AUTORKI

Ostrzeżenie: Bad Saint to pierwszy tom trylogii. Kolejne książki z serii ukażą się wkrótce i będą kontynuacją tej historii, więc nie na wszystkie pytania znajdziecie odpowiedzi w pierwszym tomie. Bad Saint to mroczny romans, pojawiają się w nim wątki, przy których niektórzy czytelnicy mogą się poczuć niekomfortowo. Mam na myśli porwanie, przetrzymywanie w niewoli, przemoc, wulgarny język, mroczne i niepokojące sceny. Ta pokręcona opowieść nie jest przeznaczona dla strachliwych, lecz jeśli w to wchodzisz – witam na naszym szalonym pokładzie! ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 1

Nie chcę tego robić, ale czy mam wybór? Ona wierzy, że ją uratuję… a ja nie mam zamiaru znowu jej zawieść. Nie mogę jej tego zrobić.

DZIEŃ 1

– Nie upuść mnie. – Ani mi to w głowie… żono. – Powtórz to! – Żono… żono… żono. – Piszcząc jak zakochana po uszy nastolatka, kopię nogami wysoko w powietrzu, podczas gdy mężczyzna, który od dwóch dni jest moim mężem, przenosi mnie przez próg. Ten rytuał niesie ze sobą wiele znaczeń i choć dla większości osób prawdopodobnie jest absurdalny, mnie pasuje wręcz idealnie, ponieważ poślubiłam

najwspanialszego

mężczyznę

na

świecie.

Nawet

w najśmielszych marzeniach nigdy bym nie przypuszczała, że mała Willow Shaw wyjdzie za milionera Drew Gibbsa. Jednak urok Drew polega właśnie na tym, że wcale się nie popisuje swoim w

bogactwem.

markowych

Nie

ciuchach

jeździ i

nie

drogim obwiesza

samochodem, się

złotem.

nie Jest

chodzi skromny

i sympatyczny. Kiedy nasze spojrzenia po raz pierwszy zetknęły się nad wybiegiem, wiedziałam, że już po mnie. – Witaj w domu, kochanie – mówi z tym swoim chłopięcym, figlarnym wdziękiem. – Właściwie to w naszym tymczasowym domu, bo spędzimy tu jedynie kolejne dwa tygodnie. Nadal kręci mi się w głowie na samą myśl, że właśnie zaczynam miesiąc miodowy. Z otwartymi ustami rozglądam się z zachwytem po naszej położonej na odludziu willi, znajdującej się na jednej z mniej zaludnionych greckich wysepek. Nasz ślub odbył się w ratuszu w Los Angeles i był naprawdę szybki. Określenie „szybki” wydaje się motywem przewodnim mojej znajomości z Drew. Powiecie, że jestem szalona – nie wy pierwsi mnie tak nazwiecie – bo Drew i ja poznaliśmy się zaledwie sześć tygodni temu, kiedy brałam udział w pokazie pewnego projektanta z Los Angeles. Kiedy wyszłam na wybieg i zobaczyłam siedzącego w pierwszym rzędzie Drew, po prostu wiedziałam, że nasze drogi nie bez powodu się skrzyżowały. Po

pokazie

wszystkie

dziewczyny

plotkowały

o

wysokim,

ciemnowłosym, przystojnym milionerze, jednak kiedy stanęłam na jego drodze, same zauważyły, że jest zainteresowany tylko mną. Zaprosił mnie na drinka, a reszta to już nasza wspólna historia. Spędzaliśmy razem każdą chwilę, poznając się nawzajem, i nie minęły dwa tygodnie, a ja zakochałam się do szaleństwa. Wiem, co sobie myślicie,

ale z taką przeszłością jak moja człowiek uczy się, że czas jest cenny, i kiedy niebiosa obdarzają prezentem, po prostu się go bierze. Urodziłam się i dorastałam w małym miasteczku w Teksasie. Mój ojciec był pastorem w Kościele baptystycznym, a nasza rodzina cieszyła się szacunkiem lokalnej społeczności. Rodzice spotykali się od szkoły średniej, ich miłość rozkwitała z każdym dniem. Jednak kiedy miałam dwanaście lat, los przestał nam sprzyjać i zabrał tatę, a wtedy światło mojej mamy zgasło. Tata zmarł na atak serca. Lekarze w szpitalu nie byli w stanie mu pomóc, lecz dla mamy jego śmierć stanowiła dowód na zdradę tego ważnego faceta tam na górze. Przez całe życie pokładała wiarę w Bogu, a On w zamian odebrał jej miłość życia. Mama się zmieniła, odwróciła się od Kościoła i przyjaciół. Alkohol stał się jej nową religią, podobnie jak ukojenie, które znajdowała w ramionach przypadkowych mężczyzn. Przyprowadzała ich do domu późno w nocy z baru, w którym akurat spędzała wieczór. Nie miałam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać. Byłam jedynaczką, a dziadkowie mieszkali poza granicami stanu. Kobieta, której urywał się na fotelu film, a butelka whiskey wyślizgiwała się z bezwładnych palców, kiedy przez sen mamrotała imię ojca, stała się dla mnie kimś zupełnie obcym. Czas

płynął,

skończyłam

trzynaście

lat,

zaczęłam

się

rozwijać

w sposób, którego zupełnie nie pojmowałam, to jeszcze pogorszyło sprawę. Pochodziłam z surowej, religijnej rodziny, co oznaczało, że rodzice nigdy mi nie wyjaśnili, co się dzieje, kiedy ciało zaczyna się zmieniać. Urosłam, z okrągłej dziewczynki stałam się smukłą nastolatką, a moje piersi podwoiły objętość. Wcale mi się to nie podobało, ponieważ w ten sposób przestałam być malutką córeczką tatusia. Dziewczyny w szkole wytykały mnie palcami

i nazywały dziwką, podczas gdy chłopcy nagle zaczęli okazywać mi zainteresowanie, zastanawiając się, czy przezwisko „Dziwka Szatana” ma coś

wspólnego

z

rzeczywistością.

Uogólniając,

byłam

głęboko

nieszczęśliwa. Do tego jedyna osoba, z którą mogłam porozmawiać, wydawała się nienawidzić mojego widoku. Byłam żywym odbiciem ojca, co kiedyś budziło zachwyt mojej matki, a teraz tylko przypominało jej wszystko, co straciła. Trzymałam się więc na uboczu, podtrzymując nadzieję, że coś się zmieni. Gdy miałam piętnaście lat, faktycznie tak się stało. Mama zaproponowała Kenny’emu, swojemu facetowi, żeby z nami zamieszkał. Myliłam się, myśląc, że jestem nieszczęśliwa – prawdziwe znaczenie tego słowa zrozumiałam, dopiero kiedy zamieszkał z nami Kenny Smith. Mama i ja prawie ze sobą nie rozmawiałyśmy, przez większość czasu była zbyt naprana, żeby choćby zauważyć moją obecność. Jednak gdy dołączył do nas Kenny, zaczęła się zachowywać, jakby znowu chciała mieć idealną rodzinę. Nie wiedziała tylko, że zaprosiła do domu drapieżnika, czającego się w mroku potwora. Na początku wydawał się miły i troskliwy, okazywał mi prawdziwe zainteresowanie. Matka miała w zwyczaju wcześnie się kłaść, do czego przyczyniała się zabójcza mieszanka tabletek nasennych i alkoholu, którą się szprycowała, a to szybko pozwoliło Kenny’emu pokazać swoje prawdziwe oblicze. Zaczęło się od niewinnego dotykania – przypadkowe zderzenie się z moim biustem czy otarcie się o mnie, gdy mijaliśmy się w ciasnym korytarzu – ale kiedy pewnej nocy przyszedł do mojego pokoju i usiadł w nogach łóżka, zrozumiałam, że tamte przypadki wcale nie były przypadkami. Przygotowywał mnie na to, co miało teraz nastąpić. Zapytał, czy całowałam się już z chłopakiem, a ja odparłam, że nie. Następnie chciał się dowiedzieć, czy pocałowałabym jego. Kenny miał

czterdzieści dwa lata. Ja piętnaście i pół. Nie bardzo do mnie docierało, o co mu chodzi, więc pochyliłam się i pocałowałam go w policzek. Odwrócił głowę, a ja poczułam jego grube, mięsiste usta na moich, szybko pojęłam, że na tym nie koniec. Błagałam go, żeby wyszedł, ostrzegałam, że powiem mamie, ale on się tylko roześmiał. Nigdy nie zapomnę tego złowieszczego śmiechu. – Matka nigdy nie uwierzy takiej małej dziwce jak ty! – W głębi duszy musiałam mu przyznać rację. Nic nie powiedziałam. Siedziałam cicho jak myszka. Po tej nocy, kiedy Kenny mnie pocałował, postanowiłam iść do pracy. Zatrudniłam się na nocnej zmianie w lokalnej knajpce. Dobrze płacili, a przede wszystkim nie musiałam się martwić, że Kenny znowu mnie odwiedzi w środku nocy. Praca u Lei to jedno z najlepszych wspomnień z mojego dzieciństwa. Nie licząc, oczywiście, tych związanych z ojcem, lecz i one szybko zasnuły się nieprzeniknioną mgłą, kiedy patrzyłam na upadek matki. Życie było dobre, hmmm, przynajmniej na tyle, na ile może być dla takiego odmieńca jak ja z tamtych lat. Mama wydawała się zadowolona, bo zniknęłam jej z oczu i w związku z tym miała Kenny’ego tylko dla siebie, a jednak pewnej nocy wszystko zmieniło się na zawsze. Minęła druga nad ranem, tej nocy skończyłam pracę trochę wcześniej. Lea, którą znałam z kościoła, zwykle pozwalała mi się zdrzemnąć kilka godzin u siebie w domu – znajdował się zaraz za knajpką – zanim poszłam do szkoły, ale tej nocy musiała jeszcze zostać w pracy, więc wskoczyłam na rower i pojechałam do domu. Pamiętam

to

uczucie,

jakby

to

było

wczoraj.

Na

paluszkach,

wstrzymując oddech, próbowałam się wślizgnąć przez drzwi od podwórza, ale wszystko na nic – w fotelu taty siedział Kenny. Okrągły brzuch wylewał

się spod białego podkoszulka, tu i ówdzie poplamionego, bo whiskey nie zawsze trafiła do ust. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, natychmiast zrozumiałam, co się święci. Wiedziałam, czego chce. Tego, czego próbowałam uniknąć od nocy, kiedy wtargnął do mojego pokoju. Chciałam uciec, ale on okazał się szybszy, unieruchomił mnie pod sobą, przyciskając do podłogi w salonie. Przesiąkniętym smrodem whiskey szeptem obiecał, że będzie mi naprawdę dobrze. Nie byłam w stanie się ruszyć, umierałam ze strachu. Leżałam na brzuchu, miażdżona ciężarem jego ciała, nie mogłam oddychać. A kiedy czułam jego obrzydliwą erekcję wbijającą mi się w plecy, myślałam o tym, że przezwisko, jakie mi nadano, wkrótce nabierze nowego znaczenia. Jedną ręką macał moje spodnie, próbując dobrać się do mnie z przodu, drugą zakrywał mi usta, żebym nie krzyczała. Ugryzł mnie w szyję, tak jak to robią drapieżniki ze swoją ofiarą. Przycisnął mi policzek do dywanu, szorstkie włókna obtarły mnie do krwi. Zacisnęłam oczy. Pomyślałam o tacie. O tym, jak mi mówił, żeby się modlić, kiedy jestem przestraszona… więc zaczęłam to robić. Modliłam się, żeby to się okazało snem. Żeby Kenny tak naprawdę nie rozpinał mi właśnie spodni i nie mówił, żebym zachowywała się jak grzeczna dziewczynka. Modliłam się, żeby mama znowu stała się kochającą matką, tak jak kiedyś. Modliłam się o cud, modliłam się, żeby ten nikczemny

człowiek nie zgwałcił mnie za kilka sekund, ale kiedy

usłyszałam zduszony krzyk i słowa matki, że jestem brudną wywłoką, która próbuje uwieść swojego ojczyma, postanowiłam już nigdy więcej się nie modlić. Matka wyrzuciła mnie z domu – nazwała dziwką, kurwą – a że nie miałam gdzie się podziać, poszłam do Lei. Jedynej bliskiej mi osoby. Nigdy

nie wyszła za mąż i nie miała dzieci, więc traktowała mnie jak własną córkę. Kiedy jej powiedziałam, co się właśnie stało, nalegała, żebyśmy się zgłosiły na policję, ale ja nie chciałam. Pragnęłam stamtąd uciec. W dniu, kiedy umarł mój ojciec, to miejsce również umarło. Lea pożyczyła mi pieniądze, a ja złapałam pierwszy samolot do Los Angeles, gdzie mieszkali dziadkowie. Strasznie tęsknili za moim ojcem i próbowali się ze mną skontaktować, ale moja matka im to uniemożliwiała. A ja sądziłam, że wcale im na mnie nie zależy. Skończyłam szkołę i zostałam kelnerką w lokalnej restauracji. To właśnie tam poznałam Raffaellę Mercino, właścicielkę Models Inc., najgorętszej agencji modelek w całym Los Angeles. Kiedy zapytała, czy pracowałam już jako modelka, parsknęłam śmiechem. Mama mówiła, że mój wygląd zaprowadzi mnie do samego diabła, ale Raffaella pokazała mi, że może mnie zaprowadzić również w ciekawsze miejsca. Mnie samej nie wydaje się, abym była wyjątkowa, ale Raffaella aż do dzisiaj powtarza mi, że jestem jedną z najpiękniejszych dziewczyn, jakie dla niej pracowały. Jej zdaniem to z powodu pewnej niewinności w moim wyglądzie, a wszyscy mężczyźni pragną sprowadzić dobrą dziewczynę na złą drogę. To spostrzeżenie jest obrzydliwe i seksistowskie, ale, hej!, najwyraźniej prawdziwe, bo wystarczyło zaledwie sześć krótkich miesięcy, żebym stała się jedną z najbardziej rozchwytywanych modelek. Teraz

mam

dwadzieścia

pięć

lat,

jednak

chyba

prawie

się

nie

zmieniłam. Moje długie, brązowo-złote włosy falują w naturalny sposób. Kalifornijskie słońce wydobyło z nich jasne pasemka, które pięknie podkreślają kolor moich szafirowych oczu w kształcie migdałów. Zadarty nos sprawia, że robię wrażenie nieco bezczelnej, a usta mam pełne i jakby

nadąsane. Wiele moich koleżanek z branży uważa, że odbyłam chirurgiczną randkę z doktorem Hollywood, ale są w błędzie. Mam zbyt duże cycki jak na typową modelkę, moje krągłości też są zbyt wydatne. Do tego tyłek i muskularne uda, z których jestem dumna. Dzięki

jodze,

którą

praktykuję

z

wręcz

religijnym

oddaniem,

oraz

codziennej ośmiokilometrowej przebieżce mój brzuch jest płaski. Ze wzrostem sto sześćdziesiąt osiem centymetrów jestem niska jak na modelkę, ale na wybiegu nadrabiam osobowością. Myślę, że nie jestem typową modelką. Jem wszystko, na co przyjdzie mi ochota, i nie mam oporów, żeby otwarcie wyrażać swoje zdanie. Możecie mi nie wierzyć, ale jestem za to bojkotowana przez koleżanki z branży. To one uznają mnie za dziwną tylko dlatego, że bez żadnych oporów zajadam węglowodany. Już

w

dzieciństwie

nauczyłam

się,

że

można

być

ofiarą

albo

wojownikiem. A po tym, co mi zrobił Kenny, nigdy więcej nie zgodziłam się na bycie ofiarą. Ciężko pracowałam, żeby wyrobić sobie nazwisko, i skupiałam się wyłącznie na karierze. Dlatego możecie sobie wyobrazić moje zaskoczenie, kiedy spotkałam Drew. Nagle nie byłam już sama. Z powodu wydarzeń z dzieciństwa nadal jestem dziewicą, choć zdarzało mi się całować i umawiać z chłopakami. Nie jestem już religijna, ale postanowiłam trzymać się tej jednej zasady i nie uprawiać seksu przed ślubem. To zasada, którą głęboko popierał mój ojciec, więc zdecydowałam, że i ja pozostanę jej wierna. Jednak dzisiejszej nocy wszystko się zmieni, ponieważ teraz jestem już mężatką. Drew całuje mnie w czubek nosa, niosąc mnie przez całą willę. Kiedy staje w progu wielkiej sypialni, pytająco unosi złotą brew. – Podoba ci się…? – szepcze, a ja z entuzjazmem kiwam głową.

– B a r d z o o mi się podoba – poprawiam go, błądząc wzrokiem po ogromnym łóżku zasłanym świeżą, śnieżnobiałą pościelą. Drew wie, że jestem dziewicą, ale jest dżentelmenem i nigdy mnie nie ponaglał. Szanuje moją decyzję, żeby czekać do ślubu. Powiedziałabym nawet, że ją pochwala. Niemniej nie jestem głupia i wiem, że sam nie jest święty. Ze swoimi niewinnymi, błękitnymi oczami i złotymi włosami nie może narzekać na brak zainteresowania ze strony kobiet. Jest bogaty i przystojny, mógłby mieć każdą, a jednak wybrał mnie. To wspaniałe, że zaczynam ten nowy rozdział życia z mężczyzną, który mnie wybrał pomimo mojej przeszłości i wad. Jestem postrzegana jako piękna, odnosząca sukcesy, pewna siebie kobieta, ale tak naprawdę szukam swojego miejsca na ziemi. I właśnie dlatego bez wahania przyjęłam oświadczyny Drew – bo wreszcie znalazłam to miejsce. Przyjaciółki uznały, że chyba oszalałam, w końcu prawie nic o nim nie wiem. Jednak ja ufam swojemu sercu. A poza życie jest krótkie, nie mam zamiaru stracić ani sekundy. – Możesz mnie postawić. – Chichoczę, bo nie jestem pewna, dlaczego ciągle trzyma mnie na rękach. Zaraz po ślubie opuściliśmy Los Angeles i polecieliśmy do Grecji. Drew nie chciał nic powiedzieć o miejscu, do którego zmierzaliśmy, teraz go dobrze rozumiem. Tego po prostu nie da się opisać słowami! Willa leży w odosobnieniu, ukryta przed ciekawskimi spojrzeniami. Kiedy tu płynęliśmy, przez długi czas nie widziałam wokół żywej duszy. Plaża przed domem jest prywatna, nikt oprócz nas nie może z niej korzystać. Nikt też nie będzie słyszeć moich krzyków. Drew uśmiecha się szelmowsko i natychmiast staje się jasne, że właśnie o to mu chodziło.

– No dobrze… – Z udanym westchnieniem stawia mnie na ziemi, gołymi stopami zatapiam się w pluszowy dywan. – Ale tylko dlatego, że idę wziąć prysznic. Przynieść ci coś? Potrząsam przecząco głową, nadal nie mogę uwierzyć, że moje życie naprawdę tak teraz wygląda. – Dobrze, skarbie. Kocham cię! Nie zajmie mi to długo. Może zejdziesz na dół i poczekasz na mnie na tarasie? Widok jest niesamowity. – Już się nie mogę doczekać. Kocham cię… mężu. Drew triumfalnie wciąga powietrze do płuc. – Ja też cię kocham, żono. – Nigdy mi się nie znudzi to określenie! Czule się całujemy, to zapowiedź tego, co ma nastąpić. Drew zabiera kilka rzeczy i udaje się w stronę łazienki. Kiedy zamyka za sobą drzwi, wreszcie robię długi wydech, to wszystko dzieje się naprawdę. Nie mogę uwierzyć, że tutaj jestem, że to mój miesiąc miodowy, który spędzam z wymarzonym mężczyzną. Postanawiam postąpić zgodnie z sugestią Drew i idę na dół, gdzie zachwycam

się

wysokimi

oknami,

zapewniającymi

zapierający

dech

w piersiach panoramiczny widok na falujące morze oświetlone światłem księżyca w pełni. Miałam szczęście zobaczyć Paryż i Mediolan, gdzie brałam udział w pokazach mody, ale to jest coś zupełnie innego. Panuje absolutna cisza. Cudownie miękki dywan pieści moje bose stopy, przed wyjściem na taras w

przystaję

podwójnych

na

chwilę,

przeszklonych

żeby

się

drzwiach.

przyjrzeć Włosy

swojemu mam

odbiciu

rozpuszczone,

potargał je wiatr, bawił się nimi w czasie morskiej podróży na wyspę. Policzki mam zarumienione, ale to wcale nie zasługa kosmetyków, prawie ich nie używam. Jestem szczęśliwa.

Oczy mi błyszczą, a z ust nie schodzi uśmiech. Wyglądam na oszołomioną własnym szczęściem i tak właśnie jest. Mam na sobie prostą letnią sukienkę z białej bawełny, która może nie jest specjalnie szykowna, ale świetnie się w niej czuję. Kiedy nie jestem na wybiegu, zwykle wybieram dżinsy albo codzienną sukienkę. Moja twarz i ciało mogą zdobić billboardy i okładki magazynów, ale w głębi duszy nadal jestem niewinną dziewczyną z Teksasu, która lubi nosić kowbojki i woli wieś niż miasto. Mój piękny diament mógłby przyćmić blask niejednej gwiaździstej nocy. Kiedy wyciągam przed siebie dłoń i poruszam palcem, jasno lśni w srebrnych promieniach księżyca. To symbol mojego związku, nie zamierzam nigdy go zdejmować. Wychodzę na taras, biorę głęboki wdech i wzdycham. Odchylam głowę i wpatruję się w usiane gwiazdami niebo. Lubię myśleć, że mój ojciec przygląda mi się z góry i jest dumny ze wszystkiego, co osiągnęłam. Odruchowo sięgam do małego, srebrnego krzyżyka na szyi. Wiele lat temu dostałam go od ojca, od tamtej pory noszę go nieustannie. Nie mam pojęcia, co się dzieje z moją matką oraz z Kennym. Odkąd wyjechałam, zupełnie straciłam z nimi kontakt. Drew zna moją historię. Pierwsza rzecz, którą chciałam, by o mnie widział, to moja pokręcona przeszłość. Wziął mnie w ramiona i powiedział, że teraz on jest moją rodziną. Wieść o moim gównianym dzieciństwie zdawała się tylko przyspieszyć jego decyzję o małżeństwie. Wie, że teraz jest moją jedyną rodziną, bo dziadkowie już dawno nie żyją. Chyba można mnie nazwać samotniczką. Tak naprawdę nie mam bliskich przyjaciół, jedynie znajomych. Jeśli miałabym nagle zniknąć… jedyną osobą, której naprawdę by mnie brakowało, jest Drew – mój mąż i mężczyzna, któremu zawierzyłam swoje życie.

Nagle rozlega się metaliczny trzask. Nie zwracam na to większej uwagi, dopóki nie czuję na plecach dotyku jakiegoś przedmiotu, a wtedy, w większości przypadków, jest już za późno. – Nie ruszaj się, to nic ci się nie stanie. Te słowa zupełnie nie pasują do tego raju, do otaczającej nas błogiej sielanki, jednak kiedy czuję przyciśnięty do dołu moich pleców zimny, twardy przedmiot, idylla pryska. – Co…? – Powiedziałem: n i e r u s z a j s i ę – powtarza ktoś z ciężkim, okrutnym rosyjskim akcentem. Zaciskam palce na barierce, ponieważ boję się, że jeśli się czegoś nie przytrzymam, nogi odmówią mi posłuszeństwa. Tymczasem słyszę za plecami kolejne głosy. Nie rozumiem, co mówią, ale jestem pewna, że to język rosyjski. Chyba się kłócą. Błyskawicznie zerkam na lewo i na prawo, natychmiast przełączając się na tryb „walcz lub uciekaj”. Mogę zeskoczyć z tarasu, wyląduję na piasku. Nie jest bardzo wysoko. W najgorszym razie skręcę kostkę, ale lepsze to niż śmierć. Nie mam odwagi się obejrzeć, wystarczy mi to, co słyszę. Kimkolwiek są ludzie za moimi plecami, nadal się kłócą, co daje mi możliwość skoczenia z tarasu i wołania o pomoc. W żyłach buzuje mi adrenalina, w gardle czuję jej smak. Właśnie podnoszę stopę, żeby wykonać skok ku wolności, kiedy na moim bicepsie ląduje czyjaś ciepła dłoń i gwałtownie odciąga mnie do tyłu. – A ty gdzie się wybierasz? – Ktoś sapie mi w kark zachrypniętym, fałszywie słodkim głosem, a ja wiem, że jest naprawdę blisko. Napiera na moje plecy klatką piersiową, a mnie uderza kombinacja zapachów – pikantny, słodki i kwiatowy.

–

Puść

mnie,

proszę

–

wyduszam

z

siebie

cichutkim

głosem

niewiniątka. Mam nadzieję, że się na to nabierze, a ja będę mogła z całą stanowczością zawalczyć o siebie. Nie z nim te numery. – Idziesz z nami. Ruszaj się. – To Amerykanin. – Mój mą… mąż jest na górze – mówię błagalnym tonem. Strząsam jego rękę, ale uparcie wlepiam wzrok przed siebie, bo wiem, że dopóki go nie zobaczę, nie będzie musiał mnie zabić. – Miło z jego strony. – Pozwala sobie na żarcik, podczas gdy ja czuję, że wokół mnie zaciskają się ściany. – A teraz ruszaj się. – Ciągnie mnie za prawe

ramię,

bardziej

ponaglająco

niż

z

użyciem

prawdziwej

siły,

tymczasem jakaś inna ręka brutalnie szarpie mnie za lewe ramię, prawie wyrywając je ze stawu. Boli, do oczu napływają mi łzy, mam wrażenie, że jestem rozrywana żywcem przez wściekłego psa. – Załóż to! – wrzeszczy Rosjanin numer jeden. – Powiedziałem załóż to, dziwko! Nagle chęć do walki całkowicie mnie opuszcza, teraz jestem po prostu wystraszona. – Nie, proszę, nie… – błagam, ale kiedy mnie odwracają, zmuszając tym samym, żebym stanęła z nimi twarzą w twarz, dociera do mnie, że nie ma takiej opcji. Mój umysł ma problem z przetworzeniem tego, co się dzieje, ponieważ przede mną w tym raju na ziemi stoi trzech mężczyzn w maskach narciarskich. Wydają się tutaj całkowicie nie na miejscu i najwyraźniej pozostają obojętni na urok tego miejsca. Jeden z nich robi krok naprzód i wymierza mi policzek tak mocny, że w ustach czuję krew. To nie może się dziać naprawdę.

– Nie będę powtarzał – warczy, próbując mi wetknąć knebel do ust, a ja dostrzegam w jego ręce czarną poszewkę na poduszkę i wiem, co będzie dalej. Wspomnienia Kenny’ego, który rzuca mnie na podłogę, a jego wielkie łapsko wydusza ze mnie całe powietrze, wracają z niespodziewaną siłą. Chwieję się i instynktownie zaciskam palce na pierwszym solidnym podparciu, jakie mi wpada w rękę, a tak się składa, że jest to wielki biceps jednego z moich porywaczy. Okryte długim rękawem koszulki ciało wręcz parzy. Powoli podnoszę wzrok i nasze spojrzenia się krzyżują, widzę oczy w niespotykanym odcieniu zieleni, upstrzone drobinkami w kolorze ciepłego bursztynu. Ta kolorystyka

przypomina

mi

zielony

likier

Chartreuse.

W

głębokiej

ciemności, jaka nas otacza, jego oczy lśnią… jakby należały do jakiegoś drapieżnika. Ta

myśl

sprawia,

że

natychmiast

odwracam

wzrok.

Tymczasem

Rosjanie tracą cierpliwość i kiedy nadal nie stosuję się do ich poleceń, po raz kolejny próbują wetknąć mi do ust białą szmatę. – Nie kneblujcie mnie, proszę – mówię. Podnoszę ręce do góry w geście poddania się, mając nadzieję, że w ten sposób przemówię im do rozsądku, jednak tak się nie dzieje. Kiedy pistoletem,

Rosjanin ramię

numer

dwa

Amerykanina

bierze

zamach,

wystrzela

do

żeby przodu

mnie z

uderzyć

prędkością

błyskawicy i ostrzegawczo chwyta go za nadgarstek. Nie mam pojęcia, dlaczego właśnie mnie ocalił, ale w tym momencie nie ma to absolutnie żadnego znaczenia, bo nagle pojawia się Drew. – Co tu się, kurwa, dzieje? – przeklina, gorączkowo próbując się zorientować w sytuacji. – Kim jesteście?

– Drew, uciekaj! – krzyczę, rzucając się do przodu, ale jest to ostatni ruch, jaki dane mi jest wykonać, bo znowu dostaję w twarz. Zataczam się do tyłu, z trudem łapiąc powietrze i chwytając się za policzek, lecz i tak udaje mi się wydusić z siebie: – Uciekaj…! Drew rzuca się w stronę napastników, choć nie ma żadnych szans, naprzód wysuwa się Amerykanin i z całej siły uderza go pięścią w szczękę. Drew, chwiejąc się, robi krok do tyłu, oszołomiony i zdezorientowany. Amerykanin nie ma dla niego litości, przewraca go na ziemię i zaczyna okładać pięściami. Klęka na kolano i jedną ręką unieruchamia Drew na podłodze, podczas gdy druga bez przerwy to się unosi, to opada na ofiarę. Krzyczę, błagam o litość dla męża, bezskutecznie. Amerykanin góruje nad Drew i choć od stóp do głów ubrany jest w czarne ciuchy, gołym okiem widać, że jest w świetnej formie. Drew pozostaje bez szans. Przez łzy widzę wszystko jak za mgłą, ale i tak podejmuję wysiłek, żeby

ocalić

męża.

Rosjanin

numer

dwa

ma

już

dość

mojego

nieposłuszeństwa. Podnosi swoją broń i tym razem uderza mnie pistoletem. Świat zaczyna mi wirować przed oczami i po chwili leżę nieprzytomna na ziemi. Na przemian to tracę, to odzyskuję przytomność, jednak jestem pewna, że usta Drew się poruszają. Tylko że nie mam pojęcia, co mówi. Amerykanin częstuje go ostatnim ciosem, po czym na niego spluwa. Wygląda to na jakieś osobiste porachunki. Kiedy się nad tym zastanawiam, nagle tracę przytomność. Jeszcze parę szybkich mrugnięć powiekami i oczy same mi się zamykają, lecz zbieram tę odrobinę siły, która mi została, i wyciągam dłoń w stronę Drew. Jest kilka metrów ode mnie, z trudem łapie oddech.

– Dreeeew… – mamroczę niewyraźnie, zależy mi, żeby wiedział, że tu jestem. Jednak jest już za późno. Choć całkowicie opuściły mnie siły i jestem bezwładna jak szmaciana lalka, jeden z Rosjan podnosi mnie gwałtownym szarpnięciem, po czym wciska mi do ust biały gałgan. Kiedy próbuje założyć mi na głowę poszewkę, zaczynam kopać na oślep, wydobywając z siebie stłumione okrzyki, lecz moje ciało jest tak słabe, że nie ma siły się bronić. Będziesz

grzeczną

dziewczynką,

prawda,

Willow?

Pozwolisz

mi

wypieprzyć tę twoją ciasną, dziewiczą cipeczkę. Dojdziesz dla tatusia. Z oczu płyną mi łzy, mieszając się z krwią tryskającą mi ze skroni, podczas gdy wspomnienie, które przez lata wypierałam z pamięci, powraca do mnie z taką siłą, że nie mogę złapać tchu. Próbuję wciągnąć powietrze, ale im bardziej się staram, z tym większym trudem mi to przychodzi, wkrótce mój oddech staje się płytki i urywany. Przygotowuję się na kolejny cios, który jednak nie pada. Zamiast tego Amerykanin odsuwa mi z policzka sklejone krwią, zmierzwione włosy. Próbuję się bronić, jednak moje wyczerpane ciało odmawia posłuszeństwa. – Zaufaj mi. Po prostu to załóż. Zaufać mu? Czy on mówi serio? Prosi mnie, żebym mu zaufała chwilę po tym, jak na moich oczach pobił prawie na śmierć mojego męża? Jaki mam jednak wybór? Co ma się stać, i tak się stanie, niezależnie od tego, czy będę współpracować, czy też nie, dlatego postanawiam się poddać. Tak jak to zrobiłam lata temu z Kennym, przestaję się bronić i pozwalam mu wygrać. – Dobrze. Nie mam pojęcia, jak mnie właśnie nazwał, ale nie brzmiało to obraźliwie. Raczej prawie jakby… był mi wdzięczny.

Kiwa głową na znak, że zaraz nałoży mi poszewkę, a ja nie mam innego wyjścia, jak się na to zgodzić, niemniej kiedy Drew jęczy, kręcąc się i wiercąc, nadal bardzo żywotny, zauważam coś w kieszeni jego białego szlafroka. To nie może być prawda, na pewno mam halucynacje… Nie mam czasu, żeby się nad tym zastanowić, bo robi mi się ciemno przed oczami i pochłania mnie moje własne, osobiste piekło. Czarna poszewka oraz gałgan w ustach bez wątpienia wkrótce mnie zabiją, a nawet jeśli nie, i tak moje bijące jak szalone serce nie wytrzyma już długo. Ktoś chwyta mnie od tyłu za ramiona i pomaga mi wstać. To musi być ten Amerykanin. Poznaję jego zapach. Nogi się pode mną uginają, ale wolę iść o własnych siłach, potykając się co krok, niż pozwolić im się nieść. Drew jęczy, jednak te bolesne dźwięki powoli się oddalają, a ja zmierzam

w

nieznanym

mi

kierunku,

do

miejsca,

gdzie

planują

przetrzymywać mnie porywacze. –

Dziesięć

Amerykanin.

schodów

Wzdrygam

– się

informuje na

mnie

dźwięk

szeptem

jego

idący

za

przytłumionych

mną przez

poszewkę słów. Staje tuż za mną, żebym nie upadła. Mogłabym pomyśleć, że robi to z troski, ale ja wiem, że tam, gdzie planują mnie zabrać, potrzebują mnie żywej. Gdyby tak nie było, od razu by mnie zabili. To nie jest napad rabunkowy. To porwanie. Mimo drżenia nóg pokonuję dziesięć stopni, po czym natrafiam stopami na piasek. W innych okolicznościach cieszyłabym się przesypującą się między palcami miękkością, ale teraz, kiedy jestem szturchana i popychana, ponieważ Amerykanina najwyraźniej nie ma już w pobliżu, mogę się jedynie cieszyć, że mnie nie zabili. Hmmm, przynajmniej jeszcze nie. Przez poszewkę słyszę delikatne pluskanie fal morza o wybrzeże, ale nadal nie mam pojęcia, w jaki sposób trzech kryminalistów wykorzysta ten fakt, żeby na zawsze zmienić moje życie. Kiedy moje stopy dotykają wody,

gwałtownie się wzdrygam, bo nagle ogarnia mnie strach. Czyżby zamierzali mnie utopić? Nie, to nie miałoby sensu. Jeśli mam wyjść z tego obronną ręką, muszę zachować jasny umysł. – Łódź. Do środka – mówi ktoś, może Rosjanin numer dwa albo numer jeden. Dla mnie obaj brzmią tak samo. Gwałtownie podnoszą mnie do góry – jedna osoba chwyta mnie za zwiotczałe ramiona, druga za nogi – a ja czuję się jak gumowa zabawka rozrywana na dwie części. Wciągają mnie na pokład, po czym pchnięciem w plecy kierują mnie w żądaną stronę, wrzeszcząc na mnie w języku, którego nie rozumiem. Spychają mnie po schodach w dół, tracę równowagę i upadam płasko na brzuch. Wydaję z siebie jęk, po czym natychmiast zaczynam macać na oślep dokoła w nadziei, że zorientuję się, gdzie jestem. Pod pokładem, wiem tylko tyle. – Zostań – ktoś wydaje mi rozkaz, upewniając się, że będę posłusznym psem, za jakiego najwyraźniej mnie uważają. Pieprzyć ich. Powoli się podnoszę i używając rąk zamiast oczu, próbuję się rozeznać w obcej przestrzeni. Muszę znaleźć jakąś broń. Na tyle małą, żebym mogła ją schować. Oczy zalewa mi krew sącząca się z rany na skroni, więc je zamykam, i tak nic nie widzę przez gruby materiał poszewki. Natrafiam palcami na coś, co wydaje się małą latarką. Nie taką broń miałam na myśli, ale dobre i to… Moje rozważania przerywa mlaśnięcie wyrażające niezadowolenie, po czym ktoś chwyta moje długie, sięgające pasa włosy i rzuca mnie brutalnie na coś, co wydaje się wyściełaną ławką. Ból w głowie jeszcze się wzmaga. – Ramiona do tyłu. Ręce razem.

Drżąc na całym ciele, robię, co mi każe, a szmata w ustach tłumi mój szloch. Mężczyzna sięga za mnie, a kiedy czuję zaciskający się na nadgarstku niewątpliwie metalowy przedmiot, natychmiast pojmuję, że moja wolność właśnie się skończyła. Tymczasem on szarpie za kajdanki, żeby się upewnić, czy są wystarczająco ciasne. Są. Ze strachu nie mogę złapać tchu, a kiedy czuję z tyłu łydek zachłanny dotyk, zastygam w bezruchu. Dwie ręce przesuwają się po moich nogach do góry i w dół, a ich właściciel wydaje z siebie pełne zadowolenia pomruki. Klęczy przede mną. O Boże… – Jesteś piękna – mówi łamaną angielszczyzną, ale przesłanie jego słów jest dla mnie oczywiste. Wiem, czego chce. Ten wygląd zaprowadzi cię do samego diabła… Słowa mamy odbijają się echem w mojej głowie. Może jednak miała rację. – Zabawimy się, to będzie nasz mały sekret. – Czuję, jak jego mokry język wędruje w górę po mojej łydce. Smród potu i papierosów sprawia, że wywraca mi się żołądek. Pod wpływem buzującej w żyłach adrenaliny próbuję go kopnąć, ale on jest zbyt szybki, chichocząc, przesuwa język w stronę moich kostek. Potem unieruchamia je szorstkim sznurem. – Niegrzeczna dziewczynka. Spodobasz się Bossowi… Kim jest Boss i do czego mu jestem potrzebna? Porządnie zaciska węzły, po czym słyszę, że wstaje. Gwałtownie wierzgam nogami, żeby się uwolnić, jednak stopy mam przywiązane do jakiegoś

twardego,

znajdującego

się

za

mną

przedmiotu.

Mam

nieuruchomione zarówno ręce, jak i nogi. Jestem też zakneblowana. Raczej nigdzie się teraz nie wybiorę. – Jest związana? – Prawie wydaję z siebie westchnienie ulgi, kiedy słyszę głos Amerykanina. Tylko on okazał mi odrobinę litości. Pozostała dwójka mnie przeraża, ale ten Amerykanin nie. – Tak, jak prezent. Chcesz ją rozpakować…? Nagle

czuję

się

uprzedmiotowiona

i

zbrukana,

mam

ochotę

się

otrząsnąć, tyle że nie mogę się ruszać. Serce bije mi jak szalone, oddech się rwie, łzy już dawno wyschły. Czekam na ich kolejny ruch. – Zamknij się, kurwa, i spadajmy stąd. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Rosjanin parska śmiechem. – Spokojnie, неудачник. – Pieprz się. Na pokład, natychmiast. – Amerykanin zwraca się do niego nieznoszącym sprzeciwu tonem, najwyraźniej to on tu rządzi. Ciekawe, kim jest…? W aktualnej sytuacji mogę się zorientować jedynie dzięki temu, co uda mi się podsłuchać. Zanim właz się zamyka, dociera do mnie wskazówka numer jeden. – Wkrótce będziemy w Turcji. Mam nadzieję, że nie masz choroby morskiej, Saint. Po tych słowach następuje trzaśnięcie włazu, od tej pory słyszę jedynie przytłumione słowa nade mną. Turcja? Dlaczego akurat tam zmierzamy? Jednak ważniejsze jest to, że właśnie się dowiedziałam, jak się nazywa mój amerykański porywacz. Saint… Cóż za ironia, że człowiek o niebiańskim przydomku tak naprawdę jest diabłem z piekła rodem…!

Bon voyage.

B

udzę się z tak ohydnego koszmaru sennego, że aż ciężko mi uwierzyć, by mój umysł był w stanie wyprodukować takie obrazy. Krew, przemoc, uprowadzenie. Naprawdę powinnam odstawić

kofeinę… Kiedy próbuję się odwrócić na drugi bok i przytulić do ciepłego ciała świeżo poślubionego męża, ogarnia mnie przerażenie, ponieważ nie jestem w stanie się poruszyć. Nie. Gwałtownie otwieram oczy, ale rozpościera się przed nimi tylko nieprzenikniona ciemność. Usiłuję krzyknąć, ale wydaję z siebie tylko zduszony dźwięk, zdaję sobie sprawę, że jestem zakneblowana. Ogarnia mnie panika, próbuję się poruszyć, lecz jestem związana. Nie. Nagle wszystko sobie przypominam i bezradnie potrząsam głową. Byłam tak wstrząśnięta i zmęczona, że – dzięki Bogu! – na chwilę zemdlałam, ale teraz jestem już w pełni świadoma i nie pozostaje mi nic innego, jak stawić czoła rzeczywistości. Trzech mężczyzn porwało mnie w trakcie mojego miesiąca miodowego. Dwaj z nich to Rosjanie. Trzeci to Amerykanin, którego nazywają Saint. Uśmiecham się gorzko na wspomnienie tego nazwiska. Jesteśmy na łodzi zmierzającej do Turcji, gdzie mamy spotkać mężczyznę, na którego mówią Boss. Fuj, na samą myśl o tym bolesne pulsowanie w głowie przybiera na sile. Wracam w pamięci do momentu porwania, mam nadzieję, że dzięki temu coś z tego wszystkiego zrozumiem. Wzdrygam się na wspomnienie

tego, jak Saint dotkliwie pobił Drew, lecz jednocześnie coś mi się przypomina. Mogłabym przysiąc, że w kieszeni jego białego szlafroka… odsuwam od siebie tę myśl. To niemożliwe, żeby przedmiotem, który tkwił głęboko w jego kieszeni, okazał się telefon komórkowy, ponieważ gdyby tak było, przecież zadzwoniłby po policję…? Owszem, porządnie oberwał, ale kiedy mnie stamtąd zabierali, poruszał się i jęczał. Mógł wezwać pomoc, więc dlaczego tego nie zrobił? Besztam sama siebie, że taka zdradziecka myśl w ogóle mi zaświtała, i postanawiam zamiast tego skupić się na opracowaniu planu, jak mam się stąd, do cholery jasnej, wydostać. Nie ma mowy, żeby udało mi się uciec, kiedy jestem związana, więc muszę w jakiś sposób pozbyć się tych więzów. Saint jako jedyny okazał mi odrobinę litości, to on jest kluczem do wydostania się z tej łodzi. Ten wygląd zaprowadzi cię do samego diabła… Czas posłuchać mamy. Zdaję sobie sprawę, że to, co zamierzam, jest ryzykowne, ale nie mogę tak po prostu czekać, aż znowu stanę się obiektem ataku. Biorę głęboki wdech i zaczynam krzyczeć. Wydobywa się ze mnie jedynie jęk, stłumione zawodzenie i mogę tylko mieć nadzieję, że uda mi się przyciągnąć uwagę osoby, o którą mi chodzi. Nie przestaję krzyczeć, a z oczu ciekną mi łzy, gdy tak się miotam, licząc na jakąś odpowiedź. Wreszcie się udaje. Właz się otwiera, a w moje nozdrza uderza świeży zapach morskiej bryzy oraz ostra woń. Ten męski, wyrafinowany zapach wydaje się jego znakiem rozpoznawczym. Słucham, jak powoli schodzi po schodach. Klatka piersiowa szybko unosi mi się i opada, serce mam w gardle. – Coś nie tak? – ma czelność zapytać.

Jestem związana i zakneblowana, ty dupku. To jest nie tak, odpowiadam mu w myślach, ale wydaję z siebie zaledwie żałosne skamlenie. Oby zrozumiał, o co mi chodzi. Słyszę zbliżające się kroki, które następnie milkną, kiedy staje kilka metrów przede mną. Nie mam pojęcia, jak wyglądam, ale staram się zrobić wrażenie uległej. –

Proszę…

–

mamroczę

przez

tłumiący

moje

słowa

gałgan,

jednocześnie potrząsam głową, dając mu w ten sposób do zrozumienia, że chcę, żeby zdjął mi z głowy poszewkę. Milczy, ale wyczuwam, że intensywnie się zastanawia. – Wyjmę ci z ust ten knebel, ale musisz mi obiecać, że nie będziesz krzyczeć. – Jego głos jest surowy, nawet szorstki. Szybko kiwam głową, wstrzymując oddech. Mój oprawca ciężko wzdycha, najwyraźniej ma nadzieję, że nie kłamię. Kiedy jego ciężkie kroki zdradzają, że ruszył w moją stronę, cieszę się, bo nawet zakneblowana i związana potrafię przekonująco kłamać. Słyszę szelest, jakby coś na siebie wkładał. Wstrzymuję oddech i w myślach trzymam kciuki, żeby się nie rozmyślił. Nie rozmyślił się! Wszędzie rozpoznałabym jego zapach. Gdy podchodzi jeszcze bliżej, znowu otula mnie pikantna i słodka woń obietnicy. Nie chce mnie przestraszyć, delikatnie ściąga mi poszewkę z głowy. Cudownie jest poczuć chłodne powietrze na rozgrzanych policzkach, głęboko wzdycham. Nadal zaciskam oczy, potrzebuję chwili, żeby oswoić się z nową sytuacją. Biorę dwa głębokie wdechy i powoli unoszę powieki, po czym mrugam gwałtownie, żeby się zorientować, gdzie jestem. Oczy mam sklejone zaschniętymi łzami i krwią, wszystko widzę jak za mgłą. W miarę możliwości

rozglądam

się

dokoła

i

odkrywam,

że

znajduję

się

w niewielkim pomieszczeniu pod pokładem. Panuje tu półmrok, ale

dostrzegam stolik z krzesłem do kompletu, zlew, a nad nim spiętrzone puszki z jedzeniem, przede mną stoi mała ławka obita białą skórą. Pasuje do tej, do której jestem przywiązana. Wnętrze wykończono drewnem, przy odrobinie dobrej woli można je nazwać nowoczesnym. Zgaduję, że znajdujemy się na jachcie. W odległym kącie widzę drzwi. Mogę mieć tylko nadzieję, że mój plan się powiedzie. Ciężko oddycham, gałgan w ustach nie pomaga. Muszę się go pozbyć. Teraz. Powoli podnoszę wzrok i widzę go – Sainta. Stoi nieugięty kilka kroków ode mnie, nadal z poszewką w rękach. Jego oczy płoną, bacznie mi się przygląda. Na twarzy ma kominiarkę, co mnie specjalnie nie dziwi, bo już się zorientowałam, że nie chce, żebym zobaczyła jego twarz. Przedtem nie zdawałam sobie sprawy, jaki jest wysoki. Jednak teraz, kiedy przede mną stoi, muszę wyciągać szyję, żeby objąć wzrokiem całą jego postać. Ramiona ma szerokie, pod obcisłą koszulką dumnie prężą się muskuły. Nosi czarne bojówki i czarne buty, a ja nadal nie mam pojęcia, kim jest. Otaczająca go aura tajemniczości nie ma nic wspólnego z maską, którą zakrywa twarz. Tak naprawdę widzę tylko jego oczy, ale przecież mówi się, że to właśnie one są zwierciadłem duszy. Nagle zauważa krzyżyk na mojej szyi, w jego oczach pojawia się skrucha, a ja się zastanawiam, dlaczego on to właściwie robi. – Proszę… – mamrotam błagalnie, mając nadzieję, że wyjmie mi z ust tę szmatę. Kołysze się na piętach, rozważając moją prośbę, a ja na razie mogę się z nim komunikować tylko za pomocą oczu, co jest na swój sposób ironiczne, ponieważ on pozostaje w tej samej sytuacji. Błagam go o pomoc,

staram się jak najwięcej wyrazić spojrzeniem. On jest moją ostatnią deską ratunku. Po policzku spływa mi łza, po czym wsiąka w knebel. To wszystko nie ma sensu. Jakbym próbowała wziąć na litość samego diabła. Jednak kiedy mężczyzna głośno wypuszcza powietrze z płuc i pochyla się w moją stronę, pojawia się nieśmiały promyk nadziei. – Wyjmę ci to z ust, dobrze? Tylko żebym tego nie żałował… – W jego głosie wybrzmiewa ostrzeżenie. Jeśli go nie posłucham, zapłacę za to. Nie śmiem nawet oddychać. W uszach szumi mi krew, a serce pędzi w rytmie ogłuszającego staccato, kiedy wyciąga mi gałgan z ust. Nie traci czujności, jest gotowy w każdej chwili z powrotem mnie zakneblować, jeśli nie dotrzymam słowa. Ale ja go nie zdradzę… przynajmniej na razie. Kiedy tylko moje usta zostają uwolnione, zachłannie połykam kilka haustów powietrza, żeby odżywić wyczerpane płuca. Natychmiast zaczyna mi się kręcić w głowie, to dla mnie zbyt dużo i zbyt szybko. Wyrównuję oddech i staram się wyciszyć wewnętrznie. Kiedy udaje mi się złapać oddech, podnoszę wzrok na Sainta. – Dzię… dziękuję. W ustach mi zaschło, głos mam zachrypnięty, więc dopiero za trzecim razem wypowiadam płynnie to słowo. Krótko kiwa głową i stoi tak bez ruchu

ze

skrzyżowanymi

ramionami,

najwyraźniej

nie

zamierzając

wykonać żadnego gestu ani nawiązać konwersacji. Przed oczami ciągle mam chwilę, kiedy klęka na jedno kolano i bezlitośnie okłada Drew pięściami, ale postanawiam postawić wszystko na jedną kartę. – Muszę skorzystać z łazienki.

To najstarsza sztuczka na świecie, jednak jestem przekonana, że te drzwi prowadzą do toalety, a jeśli szczęście mi dopisze, będzie tam okno. Muszę uczciwie przyznać sama przed sobą, że mój plan jest wyjątkowo słaby i prawdopodobnie podczas realizowania go zginę, ale wolę tę opcję niż bezczynne oczekiwanie, aż dopełni się mój smutny los. Pierś Sainta unosi się, a następnie opada, gdy głośno wypuszcza powietrze. – Proszę, wiem, że nie jesteś taki jak tamci… – mówię, znowu nie mogąc złapać tchu. – Wcześniej próbowałeś mi pomóc. – Nic nie wiesz – mruczy gniewnie, stanowczo potrząsając głową. Wzdrygam się i pospiesznie próbuję się wycofać. – Nazywam się Willow, Willow Shaw. Mam nadzieję, że kiedy pozna moje imię, zobaczy we mnie osobę, nie przedmiot. – Przestań gadać. – Gwałtownie rusza naprzód z zamiarem ponownego zakneblowania mnie, jednak śluzy już puściły i z moich oczu tryskają łzy. – Proszę, nie kne… knebluj m… mnie. – Dolna warga mi drży, na samą myśl o zatkaniu ust wywraca mi się żołądek. – Za dużo gadasz – odparowuje, jak gdyby kneblowanie mnie było w tej sytuacji jak najbardziej akceptowalnym rozwiązaniem. – Wiem. Prze… przepraszam. Tak się boję…! Co zamierzacie ze mną zrobić? – pytam szeptem. Boję się tego, co mi odpowie, ale muszę to usłyszeć. Na szczęście on się zatrzymuje i na razie porzuca zamiar zakneblowania mnie. Tak wiele kryje się za tymi żywymi oczami. Znowu walczy sam ze sobą.

– Rozwiążę cię, żebyś mogła skorzystać z łazienki, ale zostawisz otwarte drzwi. Energicznie kiwam głową. Z westchnieniem wyszarpuje zza koszuli cienki, srebrny łańcuszek, a ja dostrzegam dyndający na nim klucz. Kiedy rusza w moim kierunku, mam ochotę się cofnąć, ponieważ jego bliskość wydaje się zbyt przytłaczająca, ale pozostaję w całkowitym bezruchu, kiedy się nade mną pochyla i sięga za mnie. Ciężko oddycham, gdy jest tak blisko mnie, jego zapach staje się jeszcze intensywniejszy. Dotyk jego palców sprawia, że skóra pokrywa mi się gęsią skórką. Zręcznie wsuwa kluczyk w odpowiednie miejsce i otwiera kajdanki. Natychmiast opuszczam ręce i zaczynam wykonywać ramionami koliste ruchy, żeby przywrócić czucie w przedramionach. Zaciskam i rozluźniam pięści, aż krew zaczyna z powrotem swobodnie krążyć. Tymczasem on powoli się podnosi, zatrzymuje się, kiedy nasze twarze znajdują się zaledwie kilka centymetrów od siebie. Powietrze grzęźnie mi w gardle, a jednak podnoszę wzrok, jakby rzucając mu wyzwanie, żeby zrobił to, co należy. W pomieszczeniu słychać jedynie nasze ciężkie oddechy, kiedy uważnie mierzymy się nawzajem wzrokiem. Moja bliskość najwyraźniej na niego działa, źrenice mu się rozszerzają, a ja nie mogę złapać tchu. Jego oczy błyskawicznie kierują się na moją ciężko unoszącą się i opadającą pierś, po czym

równie

szybko

podnosi

się,

żeby

spotkać

spojrzenie

moich

przerażonych oczu. Niespiesznie sięga za siebie, a kiedy wpadający przez okno blask księżyca w pełni odbija się od srebra ostrza, które trzyma, wydaję z siebie cichutki jęk, jednak ani drgnę. To test, a ja zdaję go śpiewająco, kiedy ani

na moment nie spuszczając ze mnie wzroku, klęka przede mną, po czym przecina więzy, którymi spętane są moje kostki. Jest brutalny i to on tu rządzi, lecz nie czuję się zastraszona. Bóg mi świadkiem, że powinnam, a jednak tak nie jest, bo wiem, że używając wyglądu, żeby omamić diabła, kupiłam sobie trochę czasu. Podobam mu się, może dlatego delikatnie muska palcem srebrną bransoletkę na mojej kostce, zanim wstaje i wkłada do kieszeni nóż sprężynowy. Gdybym nie zwracała na to szczególnej uwagi, być może ten drobny gest by mi umknął albo uznałabym, że to tylko przypadkowe dotknięcie. Jednak ja wiem, że nie ma przypadków. Jestem wolna, lecz nagle dociera do mnie, że jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak zniewolona. On czeka, aż wykonam następny ruch. To kolejny test. Ostrożnie się podnoszę, zaraz zakręci mi się w głowie. Krew buzuje mi w żyłach, ale udaje mi się złapać równowagę i stanąć prosto. Szeroko rozstawiam ramiona i próbuję utrzymać balans, robiąc powolne wdechy i wydechy. Podłoga wydaje się chłodna pod bosymi stopami, a jednak wolnym, niepewnym krokiem ruszam w stronę łazienki. Idę powoli, bo czuję, jakby z każdym krokiem w nogi wbijały mi się tysiące igiełek. Staram się nie dotknąć Sainta, kiedy chwiejnie koło niego przechodzę. On wciąga powietrze nosem. Docieram do łazienki i otwieram drzwi, nigdy w życiu nie czułam takiej ulgi. Jeszcze bardziej cieszy mnie widok niewielkiego okienka nad toaletą. Robię, jak mi kazał, i nie zamykam za sobą drzwi, kiedy niezdarnie wsuwam się do ciasnego pomieszczenia. Mieści się tu jedynie muszla klozetowa, niewielki prysznic i umywalka, ale tyle wystarczy.

Spoglądam na niego, wymownie unosząc brwi, żeby dać mu do zrozumienia,

że

potrzebuję

teraz

odrobiny

prywatności.

Z

rękami

skrzyżowanymi na piersi odwraca się powoli, stając tyłem do mnie. Nie chcę, żeby się domyślił, co planuję, więc nieśmiało sięgam pod sukienkę, zsuwam majtki i szybko siadam na toalecie. Muszę się wysiusiać, ale jego obecność sprawia, że mój pęcherz odmawia współpracy. – Dlaczego to tyle trwa? – pyta, kiedy cisza się przedłuża. Czerwienię się jak burak. – Nie mogę… siusiać, kiedy tak tu stoisz. – Albo to zrobisz w mojej obecności, albo nie zrobisz tego wcale. Twój wybór. Mrużąc oczy, fantazjuję o tym, jak się na nim zemszczę za to, że jest takim dupkiem, po czym zaczynam nucić pod nosem, by oddać mocz pod osłoną muzyki. Udaje się. Nawet nie wiem, jaką melodię nucę, ale to nieważne, gdy tylko skończę, mam zamiar zatrzasnąć drzwi i spadać z tej łodzi gdzie pieprz rośnie. Wyciągam szyję i zauważam, że okno zamyka się na haczyk. W tym momencie jest uchylone. Okno jest małe, ale zdołam się przecisnąć. Kończę i sięgam po papier toaletowy, a mój wzrok błądzi pomiędzy Saintem a oknem. Spuszczam wodę i postanawiam umyć ręce, mam nadzieję, że to uśpi jego czujność. Zerkam do kwadratowego lustra nad zlewem i wydaję z siebie zduszony okrzyk, bo moje odbicie przypomina kadr z horroru. Zaschnięta krew przywarła do zmierzwionych włosów zwisających w strąkach wokół twarzy. Policzki mam poplamione krwią i poprzecinane śladami zaschłych łez, które ciągną się aż do podbródka. Obrzmiałe usta, napuchnięte oczy. To by było na tyle, jeśli chodzi o wykorzystywanie wyglądu, bo w tym momencie wyglądam jak gówno.

Nagły przypływ adrenaliny popycha mnie do działania. Teraz albo nigdy. Upewniam się, że nadal jest odwrócony do mnie tyłem, po czym biorę głęboki wdech. A potem kolejny. Woda ciągle się leje, a ja rzucam się w stronę drzwi i zamykam je na klucz, w ten sposób ponownie przejmując kontrolę nad moim życiem. Sekundy dzielą mnie od chwili, kiedy wyłamie liche drzwi. Serce mam w gardle, kiedy wspinam się na muszlę klozetową i drżącymi palcami otwieram okno. Gdy mi się to udaje, nie mam już nawet czasu, żeby się tym cieszyć, bo rozpaczliwie podciągam się do góry i próbuję przecisnąć przez wąski otwór. Już czuję smak wolności, bo prawie jestem na zewnątrz, lecz ta radosna chwila nie trwa długo. Słyszę ogłuszający łomot i zostaję brutalnie wciągnięta z powrotem do wewnątrz. – Nie! – krzyczę, miotając się jak szalona i wierzgając nogami. Na próżno. – Puść mnie! Saint gwałtownym szarpnięciem ściąga mnie do łazienki, obejmując mnie rękami w pasie, podczas gdy ja kurczowo trzymam się parapetu, jakby od tego zależało moje życie. Jest tak silny, że w końcu muszę się poddać, bo inaczej chyba rozerwałby mnie na dwie części. – Nie…! – szlocham, kiedy przerzuca mnie sobie przez ramię, jakbym nic nie ważyła. Walę go pięściami po plecach, rozpaczliwie próbując się uwolnić, ale on tylko mocniej mnie chwyta. Kiedy się skręca, a ja jestem w stanie dosięgnąć jego boku, pod wpływem impulsu z całej siły go gryzę. Syczy z bólu, najwyraźniej go zabolało, ale kiedy uwalnia się od moich zębów, wiem już, że właśnie znacznie pogorszyłam swoją sytuację. Jest wściekły. Jego ogromne ciało trzęsie się z gniewu, kiedy zdenerwowany przemierza łódź, po czym brutalnie stawia mnie na podłogę. Próbuję

uciekać, ale chwyta mnie za gardło i szarpnięciem ciągnie do tyłu. Uderzam plecami o słup podtrzymujący konstrukcję i na moment tracę dech. – Chcesz się zachowywać jak pies, będziesz tak traktowana. – Proszę! – Łzy i ślina spływają mi po twarzy. Jednak on nie słucha. Nadal zaciskając mi palce na gardle, sięga po sznurek i siłą przekłada mi ręce za plecy. Następnie brutalnie owija mnie sznurkiem tuż pod biustem, razem z rękami, jestem teraz przywiązana do słupa. – Nie musisz tego robić – odzywam się błagalnym tonem, ale on jest tak wściekły, że wcale mnie nie słucha. Kiedy pada na kolana i siłą łączy mi nogi, żeby również przytwierdzić je do słupa, przestaję walczyć i zaczynam szlochać. Gdy kończy wiązać mi kostki, moim ciałem wstrząsa łkanie. Jestem przywiązana do słupa w ramionach, nogach i kostkach. Nigdzie się nie wybieram. A jednak w tym momencie najbardziej przeraża mnie sposób, w jaki na mnie patrzy. – Saint… – natychmiast gryzę się w język, ale jest już za późno. Jego głowa podskakuje, facet zrywa się z podłogi i wykrzykuje mi prosto w twarz: – Skąd znasz moje imię? – Ja… ja… – jąkam się, szukając właściwych słów, a jego niegdyś spokojne oczy w odcieniu likieru Chartreuse przypominają teraz ciskający iskry płomień. – Mów! – ryczy, jego oddech zwiewa mi włosy z policzków. – Sły… słyszałam, jak jeden z tych ludzi tak cię nazwał. Prze… przepraszam. – Znowu nie mogę złapać tchu, strach bezlitośnie ściska mnie za gardło.

– Nie bierz mojej dobroci za słabość, ponieważ jestem o wiele okrutniejszy niż tamci dwaj na górze – wydaje z siebie gniewny pomruk, jeszcze raz chwytając mnie za gardło. Z trudem przełykając ślinę, odchylam głowę

do

tyłu,

jakbym

próbowała

uciec,

choć

przecież

jestem

unieruchomiona. – Mam do stracenia o wiele więcej niż oni, więc nie zmuszaj mnie, żebym cię skrzywdził. Puszcza mnie, a ja z łkaniem opadam do przodu. Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak pokonana. Kiedy sięga po taśmę klejącą, zaczynam kwilić. – Proszę, nie kne… knebluj mnie. Ja… ja tego nie zniosę. Pro… proszę. Jednak on puszcza moje prośby mimo uszu, rozwija taśmę i ma zamiar zakleić mi nią usta. To moja ostatnia szansa. – Proszę cię, Saint, nie… – Już nawet mnie nie obchodzi, co mi zrobi za użycie jego nazwiska. I tak już jestem martwa. Przygotowuję się na śmierć przez uderzenie, zaciskam oczy, ale… nic się nie dzieje. – Kurwa! – krzyczy, po czym słyszę trzaśnięcie. On mnie zabije, jestem tego pewna. Jednak kiedy do mych uszu dobiega odgłos jego ciężkich kroków, najpierw oddalających się po kajucie, a potem wchodzących po schodach, a wreszcie trzask zamykanego włazu, już zupełnie niczego nie jestem pewna. Podnoszę ciężkie powieki i ostrożnie się rozglądam. Nie ma go. Jestem przywiązana do słupa, ale jego nie ma. Hałas, jaki słyszałam, to była taśma klejąca, którą rzucił o ścianę, przy okazji rozbijając lustro. Nie mam pojęcia, dlaczego mnie nie zakneblował. Przecież już samo to, że użyłam jego imienia, było wystarczającym powodem. Jednak tego nie zrobił, a ja muszę się dowiedzieć dlaczego.

Na razie jednak padam ze zmęczenia. Ciekawe, co przyniesie dzień numer dwa. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 2

Nie jest taka, jak się spodziewałem. Ma silny charakter i jest uparta. Nie mam wyboru, muszę ją złamać. To dla jej własnego dobra.

DZIEŃ 2

Obudziłam się na długo przed świtem. Noc nie okazała się dla mnie łaskawa. Miałam nadzieję, że zemdleję ze zmęczenia oraz z przeszywającego bólu głowy i nie ocknę się przez kilka godzin, jednak tak się nie stało. Raz po raz zapadałam w niespokojną drzemkę, ale nie udało mi się usnąć, więc liczyłam gwiazdy widoczne przez małe okienko po lewej. Tylko taki niewielki skrawek świata było mi dane widzieć. Kiedy słońce wychyliło się zza horyzontu, a księżyc ustąpił miejsca jego światłu, zastygłam w oczekiwaniu na karę. Moja wczorajsza próba

ucieczki naprawdę go rozwścieczyła, jestem pewna, że nie puści mi tego płazem. Czekam i czekam, ale na próżno. Słyszę ich, jak kręcą się po pokładzie. Łódź albo stanęła, albo posuwa się do przodu bardzo powoli, to, co ze mną robią, to po prostu tortury. Z jednej strony chciałabym, żeby już ze mną skończyli, bo to czekanie jest… nie do zniesienia. Nie wiem, gdzie jesteśmy, dlaczego mnie porwali ani skąd wiedzieli, gdzie mnie znaleźć. Znajdowaliśmy się na zupełnym odludziu, wokół nie było żywej duszy. Jeśli się dowiedzieli, że Drew jest bogaty, i chcieli okupu, to dlaczego płyniemy do Turcji? To wszystko nie ma najmniejszego sensu! Właz się otwiera, wpuszczając do środka radosne promienie słońca, ale we mnie tli się zaledwie marna resztka życia. Podskakując, schodzi po schodach jeden z Rosjan, a ja nie wiem, czy powinnam czuć ulgę, czy też strach. Oczywiście na twarzy ma kominiarkę, więc będę wiedziała, z kim mam do czynienia, dopiero kiedy się odezwie. Wstrzymując oddech, obserwuję, jak grzebie po półkach pełnych puszek z jedzeniem, w końcu wybiera dwie z nich. – Jeść? – pyta łamaną angielszczyzną. Rosjanin numer dwa. Ten, który prawie nie zna angielskiego. To skurwiel, który uderzył mnie pistoletem. – Nie, dziękuję – wyrzucam z siebie. Wolę głodować, niż przełamać się z nim chlebem. Gardło mam wyschnięte na wiór i strasznie chce mi się pić, ale prędzej piekło zamarznie, niż mu o tym powiem. Wzrusza ramionami, prawdopodobnie jest zadowolony, że zostanie więcej dla niego. Wraca na pokład, zatrzaskując za sobą właz. Boli mnie każda część ciała, poza tym rozpaczliwie potrzebuję wziąć prysznic. Cała jestem pokryta krwią, potem i łzami. Wyobrażam sobie, że stoję pod natryskiem, a strumień gorącej wody spłukuje ze mnie ten cały

brud. Na moment przenoszę się w inne, szczęśliwe miejsce… ale ten diabeł wszystko psuje! – Musisz coś zjeść. Robię głęboki wdech i odwracam głowę, nie chcąc na niego patrzeć. W odpowiedzi on parska śmiechem. Wydaje mi się, że idzie w moją stronę bardziej dziarskim krokiem niż wczoraj, kiedy mnie opuszczał. Ciekawe dlaczego…? Im jest bliżej, tym żywsze stają się wspomnienia uniemożliwienia mi ucieczki, co budzi we mnie gniew. – Zjedz coś – powtarza. – Nie – cedzę przez zaciśnięte zęby, nadal z odwróconą głową. Nie chcę na niego patrzeć. Nie ręczę za siebie, jeśli na niego spojrzę. – Sam to przyrządziłem – żartuje, podtykając mi pod nos talerz fasolki po bretońsku. Żołądek przewraca mi się w brzuchu, zaraz zwymiotuję. – Pieprz się! – rzucam gniewnie i wcale mnie nie obchodzi, jakie będą tego konsekwencje. Cisza. Wiem, że wystawiam na próbę jego cierpliwość, jednak nie mam zamiaru

tak

łatwo

się

poddać.

Jeśli

chciał

mieć

pokorną,

cichą

zakładniczkę, to porwał nie tę dziewczynę. Jednak moja bezczelność nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia. Słyszę, jak przeciąga przez całe pomieszczenie drewniane krzesło, po czym głośno stawia je przy stole. – Skoro więc nie chcesz jeść… to czego chcesz? – Żebyś mnie wypuścił – odparowuję bez chwili namysłu. Postanawiam zaryzykować i zerkam spod oka w jego stronę. Gniewnie prycham, bo widzę, że rozsiadł się wygodnie na krześle, a nogi w ciężkich buciorach

oparł na stole, krzyżując je w kostkach. Kolejny wspaniały dzień w życiu tego dupka. Kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, robię gniewną minę. Mam nadzieję, że wie, jak bardzo go nienawidzę! – Tego nie mogę zrobić – odpowiada, powoli kręcąc głową. – Wybierz coś innego. – Traktujesz to jak zabawę? – pytam rozwścieczona, bo wszystko wskazuje na to, że on świetnie się teraz bawi. – Mój mąż cię znajdzie i zabije. – Jest to raczej poważna groźba, ale jego tylko rozbawia. –

Ojejku…

Cały

się

trzęsę!

–

Parska

śmiechem,

wymachując

w powietrzu rękami, jakby umierał ze strachu. Jak ja go, kurwa, nienawidzę! – To się robi nudne. Masz trzy opcje. – Podnosi do góry palec. – Pierwsza, jesz. – W odpowiedzi tylko wydymam usta. Podnosi kolejny palec. – Druga, kąpiesz się. – Kiedy nie odpowiadam, kończy wypowiedź, podnosząc trzeci palec. – Albo trzecia, knebluję cię i wtedy aż do momentu, kiedy przybijemy do brzegu, nie będziesz mieć więcej opcji. Blednę na samą myśl o tym. – No więc na co się zdecydujesz, ангел? – Znowu to dziwne słowo. Mam ochotę zapytać go, co oznacza, ale nie dam mu tej satysfakcji i nie zdradzę się, że mnie to ciekawi. – Pytam po raz ostatni. – Druga! – krzyczę, kiedy niedbale zdejmuje nogi ze stołu i odsuwa krzesło. – Opcja numer dwa! Powoli wstaje, kiwając głową. – Dobry wybór, bo cholernie śmierdzisz. Ze wstydu czerwienię się po czubki uszu, tymczasem jego spojrzenie mięknie,

choć

może

to

tylko

złudzenie

wywołane

przez

promienie

słoneczne, które padają teraz na jego dziwne oczy pod innym kątem, ponieważ w stojącym przede mną człowieku nie ma nic miękkiego. – Ostatnim razem, kiedy cię rozwiązałem, nie obeszło się bez kłopotów. Czy tym razem też tak będzie? – Nie – mówię, ponieważ po tym, jak udaremnił mój plan wymknięcia się przez okno, muszę obmyślić nową drogę ucieczki. – To dobrze. – Podchodzi do mnie, a ja odruchowo się kulę. Teraz, kiedy

stoję,

widzę,

że

mierzy

sporo

powyżej

stu

osiemdziesięciu

centymetrów wzrostu. Na oko jakieś metr dziewięćdziesiąt. Nie mam absolutnie żadnych szans, żeby go przegonić lub przeważyć, wygląda na to, że będę musiała go przechytrzyć. I tak też zrobię. Staje za mną i zaczyna mnie rozwiązywać, a ja nie mogę uwierzyć, że czuję do niego wdzięczność, choć to przecież on mnie związał. Kiedy uwalnia mi ramiona, wzdycham, bo ulga jest niewiarygodna. Rozcieram ramiona, próbując przywrócić w nich czucie, tymczasem on rozwiązuje mi nogi, a potem kostki. Czuję zbyt wielką ulgę, że wreszcie nie jestem związana, żeby podejmować kolejną próbę ucieczki. Zresztą gdzie miałabym uciekać? Nogi mam jak z galarety, ledwo się na nich utrzymuję. Nie mogę się doczekać prysznica! Odwracam się w kierunku łazienki, ale Saint chwyta mnie za ramię i prowadzi w stronę schodów. Zapieram się piętami. – Gdzie idziemy? Przecież łazienka jest tam? – Wskazuję kciukiem za siebie, ale on nie zwraca na to uwagi i nadal ciągnie mnie po schodach w górę. Nie mam wyboru, więc posłusznie idę za nim. Zalewa mnie oślepiający blask słońca, osłaniam ręką oczy, bo po godzinach spędzonych pod podkładem źrenice reagują na światło bólem.

Rosjanie zamierają w pół ruchu nad śniadaniem, kiedy dostrzegają mnie za Saintem. Najwyraźniej wcale się mnie tutaj nie spodziewali. Wymieniają parę słów po rosyjsku, a ja jestem zaskoczona, kiedy Saint odpowiada im w ich rodzimym języku. Nie wiedziałam, że mówi po rosyjsku, jednak jest przecież wiele rzeczy, których o nim nie wiem. Wreszcie odpuszczają, najwyraźniej uznali, że nie warto się o to kłócić. Rozglądam się i dostrzegam jedynie ciągnące się aż po horyzont błękitne morze. Gdybym nie była tutaj wbrew swojej woli, zachwyciłabym się tym widokiem. Miałam rację. Znajdujemy się na jachcie średniej wielkości. Nie jest specjalnie luksusowy, ale też nie na tyle obskurny, żeby budzić podejrzenia, że na jego pokładzie może mieć miejsce coś nielegalnego. Kiedy tak stoję, słońce zaczyna mi przypiekać skórę. Jak oni wytrzymują w podkoszulkach z długimi rękawami i w kominiarkach? Wygląda to absurdalnie. Nie zdziwiłabym się, gdyby nie zdejmowali masek nawet na noc. Co zaskakujące, Saint pozwala mi się spokojnie temu wszystkiemu przyjrzeć. Przez jego wahania nastroju jeszcze się nabawię bólu karku! Rozglądam się na wszystkie strony, zastanawiając się, gdzie właściwie znajduje się ten prysznic, jednak nigdzie go nie widzę. Już mam o to zapytać, kiedy on się odzywa, rozwiewając moje wątpliwości: – Rozbieraj się. Ze zdziwienia otwieram usta i mrugam oczami. – Słucham? – Rozbieraj się – powtarza, puszczając mnie. Zataczam się do tyłu, jego słowa pozbawiają mnie tchu. – Nie! – sprzeciwiam się, obronnym ruchem krzyżując ramiona na piersiach. Rosjanie uważnie nam się przyglądają, pewnie nasza kłótnia wydaje im się bardziej interesująca niż jedzenie.

– Jak tam sobie chcesz. – Chwyta mnie za przedramię i ciągnie na dziób jachtu. Szarpię się, próbując się uwolnić od jego uścisku, jednak na próżno. Kiedy dochodzimy do burty, wskazuje podbródkiem na wodę. – Możesz wskoczyć w ubraniu. Mnie to nie robi różnicy. – Wskoczyć? – pytam przerażona. Chyba nie ma na myśli, że mam się wykąpać w morzu…? Jednak kiedy stoi nade mną bez ruchu, dociera do mnie, że to właśnie ma na myśli. – Ty chyba jesteś, kurwa, nienormalny! Utopię się! W odpowiedzi tylko parska cichym śmiechem. – To nie najgorsza śmierć. Ma rację, ale i tak nie rozumiem, dlaczego nie mogę po prostu skorzystać z normalnego prysznica. Niech diabli wezmą mój całkowity brak talentu do ukrywania własnych myśli… Zanim jestem w stanie się zorientować, co się dzieje, on zdejmuje but, podskakując na jednej nodze, a potem drugi. Kiedy zaczyna rozpinać pasek, robię krok do tyłu, głośno przełykając ślinę. – Co ty wyrabiasz…? – Tak naprawdę wcale nie chcę tego wiedzieć, ale nie mogę się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. – Przygotowuję się na wypadek, gdybyś miała utonąć. Pieprzyć jego i ten jego dobry humorek! Kiedy wkłada kciuki za gumkę spodni, najwyraźniej zamierzając się ich pozbyć, natychmiast się odwracam, zawstydzona. To głupie, ale nie chcę patrzeć, jak rozbiera się do naga. Nienawidzę go! Gdy tak patrzę na wodę, przychodzi mi do głowy, że może jednak to nie jest taki zły pomysł. Może to będzie moje podejście numer dwa do ucieczki. Nie mam nic do stracenia, i to dosłownie, więc przesuwam się w prawo z nadzieją, że wysoki żagiel zapewni mi odrobinę prywatności. Jednak na myśl o zdjęciu sukienki na oczach tych dwóch rosyjskich

zboczeńców przewraca mi się żołądek. Jeśli ich tu nie będzie, będę musiała prześcignąć w wodzie tylko jednego porywacza zamiast trzech. Saint bezszelestnie podchodzi do mnie od tyłu, a ja podskakuję ze strachu. – Nie mamy całego dnia. Pospiesz się. – Ja… – Oblizuję usta, uparcie nie patrzę mu w oczy. – Proszę, niech oni sobie pójdą. Nie chcę, żeby patrzyli. Wiem, że brzmi to niedorzecznie, bo pracuję jako modelka i zazwyczaj w czasie sesji jestem raczej skąpo ubrana, ale to co innego. Praca to praca, a tutaj… jest inaczej. – Nie bądź taka nieśmiała. Zapewniam cię, że w życiu widzieli już sporo tyłków i cycków. Rumienię się od stóp do głów, bo nie byłam przygotowana na taką obcesowość. –

Cóż,

pogratulować,

niemniej

moich

jeszcze

nie

widzieli

i chciałabym, żeby tak pozostało. Spodziewam się, że powie mi, bym przestała się tak sama z sobą cackać, więc kiedy krzyczy do nich: „Spadać stąd!”, ze zdziwienia prawie potykam się o własne stopy. Wymieniają

parę

słów

po

rosyjsku,

pada

–

jak

sądzę

–

kilka

przekleństw, po czym słyszę, jak wstają i schodzą po stopniach w dół. Właz się za nimi zatrzaskuje, co oznacza, że zostałam sam na sam z moim porywaczem. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. A teraz pospiesz się. – Jego cierpliwość powoli się wyczerpuje. Nie chcę przeginać, więc odwracam się w jego stronę i ze zdziwieniem odkrywam, że nadal ma na sobie spodnie. Szybko dochodzę do siebie. – Ty też.

– Co ja też? – pyta, a jego pełne życia, teraz jakby złote oczy rzucają wyzwanie promieniom słonecznym. – Ty też sobie idź. – Nieźle kombinujesz, ale ja nigdzie się nie wybieram. – Staje z ramionami skrzyżowanymi na piersi i z rozstawionymi nogami, a ja pojmuję, że nic więcej już nie utarguję. – No dobrze… – wzdycham. Wmawiam sobie, że to po prostu kolejna sesja, odwracam się i zdejmuję przez głowę brudną sukienkę. Rzucam ją na pokład, mam teraz na sobie tylko białe majtki i stanik do kompletu. Natychmiast obejmuję się rękami, żeby zakryć piersi. Saint nic nie mówi. Nerwowo przestępuję z nogi na nogę. – Gotowa? – Jestem zaskoczona, bo nie ma nic przeciwko temu, żebym nie zdejmowała bielizny. Szybko kiwam głową. Włosy powiewają mi na wietrze, a słońce przyjemnie grzeje mi skórę. Właściwie to jest tu na górze całkiem przyjemnie. Szkoda, że nie mogę w pełni cieszyć się tą chwilą, bo w końcu jestem więźniem. Spoglądam za burtę i stwierdzam, że nie będę musiała skakać z bardzo wysoka, ale, tak czy siak, to nie jest problem. Rozpaczliwie szukam okazji do ucieczki. Może uśmiechnie się do mnie szczęście i akurat będzie przepływał jakiś statek. Albo wielka fala zmyje mnie w stronę wybrzeża. Raczej nierealne scenariusze, ale nie zawaham się zaryzykować, bo wolę utonąć, niż wrócić na tę łódź. Ostrożnie robię krok do przodu, przekraczając srebrną barierkę i stając na brzegu łodzi. Na szczęście nie boję się wody, jestem też cholernie dobrą pływaczką. Strzał adrenaliny i pełna ufności stawiam kolejny krok naprzód, pierwszy krok na drodze, która ma mnie zaprowadzić do wolności. Jednak

kiedy słyszę trzask metalu zapinającego się wokół mojego nadgarstka i czuję, że razem ze mną w wodzie ląduje ciężkie ciało, dociera do mnie, że skoczyłam ze swoją kotwicą. Szybko zanurzam się pod wodą, morska głębina mnie zasysa. Tonę, ale pokonuję impuls, żeby popłynąć ku górze, wydostać się na powierzchnię. Wolę utonąć, niż mieć do czynienia z Saintem, który, tuż zanim skoczyłam, przykuł się do mnie kajdankami. Zawsze jest o dwa kroki przede mną – to by było na tyle, jeśli chodzi o przechytrzenie go. Obejmuje mnie ramieniem w talii i pociąga za sobą na powierzchnię. Kiedy wychylamy się z wody, zachłannie nabieram w płuca powietrza. Saint robi to samo. – Ty palancie! Przecież mogłeś nas zabić! – Te słowa mogą się wydawać absurdalne w naszej sytuacji, jednak jeśli zginę, to tylko z własnej ręki, która to ręka nie będzie przymocowana do jego. Śmieje się, a ja dopiero teraz zauważam jego olśniewająco białe zęby. Górne

ma

idealnie

równe,

jednak

dwie

dolne

jedynki

są

nieco

przekrzywione. – Nie sądzę. Poza tym powiedziałaś, że utoniesz, a tego bym nie chciał. – A żeby cię… – wyrzucam z siebie przez zaciśnięte zęby i próbuję odpłynąć,

co

jest,

oczywiście,

niemożliwe,

jesteśmy

przecież

skuci

kajdankami. Wolną ręką sięga do kieszeni i wygrzebuje z niej kostkę mydła. – Lawendowe. Wyrywam mu je z dłoni, mierząc go gniewnym spojrzeniem. Nie umyka mojej uwadze, że kiedy dochodzi między nami do fizycznego kontaktu, wzdryga się. Chyba nie lubi być dotykany. – To pewnie dlatego chcesz, żebym tu się myła, co? Żebyś mógł się na mnie gapić? – Łazienka jest malutka, nie ma mowy, żebyśmy się oboje tam

zmieścili. Najwyraźniej mi nie ufa, ale szanuje moją prywatność. To rozwiązanie to złoty środek. Saint

nie

odpowiada.

Zamiast

tego

kręci

palcem

wskazującym

w powietrzu, dając mi do zrozumienia, że mam się pospieszyć. Nie mam ochoty być przykuta do niego ani sekundy dłużej, niż jest to konieczne, więc odpakowuję mydło i namydlam się nim tak dokładnie, jak tylko jest to w tej sytuacji możliwe. Odchylam głowę do tyłu, ciesząc się, że wreszcie mogę zmyć brud z włosów. Saint unosi się na wodzie koło mnie. Jestem zaskoczona, bo odwraca głowę, żeby dać mi trochę prywatności. Wszystko w nim jest pełne sprzeczności. – Wyglądasz jak kretyn w tej kominiarce – stwierdzam, przesuwając mydłem po górnej części ciała. – Całe szczęście, że nie obchodzi mnie twoja opinia – odpowiada, nadal nie patrząc w moją stronę. Korzystam z okazji, żeby dokładnie mu się przyjrzeć, może zauważę coś, co zdradzi jego tożsamość. Jest ubrany cały czas tak samo, ale teraz, kiedy widzę go w świetle dnia, a nie ukrytego w półmroku, dostrzegam kosmyki

ciemnoblond

włosów

wijących

się

mu

na

karku.

Dzięki

łagodnemu kołysaniu oceanu długie rękawy jego podkoszulka lekko się podniosły, a ja dostrzegłam fragment tatuażu na jego ramieniu, tuż nad łokciem. Nie mam pojęcia, co to jest, ale gość wydaje mi się teraz jeszcze bardziej tajemniczy. Jestem co prawda przykuta do psychopaty, ale i tak cudownie jest czuć wodę na skórze. Nie o tym myślałam, kiedy zgadzałam się na prysznic, ale lepsze

to

niż

nic.

Rozglądam

się

dokoła,

zastanawiając

się,

czy

przypadkiem nie zdarzy się cud i nie trafi mi się okazja do ucieczki, jednak otacza mnie całkowita pustka.

– No dobra, to koniec. – Co jest w Turcji? – Przypomina mi się podsłuchana wcześniej informacja. Powoli

się

odwraca,

najwyraźniej

zupełnie

niezainteresowany

pogawędką od serca. – Chodźmy. Zaczyna płynąć w stronę łodzi, ale ja z całej siły ciągnę go do tyłu. Oczy mu się rozszerzają, najwyraźniej jest zaskoczony, że się stawiam. – Nie boję się ciebie. – Uchylam rąbka tajemnicy, pomijając „aż tak bardzo”. Unosi się w wodzie, uważnie mi się przyglądając. Atmosfera gęstnieje, a ja przygotowuję się na karę. – Zawsze jesteś taka krnąbrna? Z trudem przełykam ślinę, nie spodziewałam się takiej odpowiedzi, szczególnie że w jego głosie kryła się jakaś nieprzyjemna złośliwość. Tak rozpaczliwie pragnę uciec, że podejmuję beznadziejną próbę odpłynięcia, jednak Saint robi gwałtowny ruch ramieniem w swoją stronę i zmusza mnie, żebym stanęła z nim twarzą w twarz. Płyniemy teraz ramię w ramię, nie spuszczając z siebie oczu, połączeni nadgarstkami. – Zadałem ci pytanie. – Ja tobie też – odparowuję, ciesząc się w duchu, że mam nogi pod wodą i nie może zobaczyć, jak drżą. Parska szyderczym śmiechem, jakby nie mógł uwierzyć w moją bezczelność. – Nie płyniemy do Turcji – zdradza, a ja marszczę czoło. – Ale słyszałam… Gwałtownie mi przerywa:

– Turcja to tylko środek do celu. Tak samo jak ty. Dolna warga zaczyna mi drżeć, to była czysta złośliwość. Świeże powietrze, ciepłe promienie słońca i bezchmurne niebo sprawiły, że na chwilę straciłam czujność. Wystarczyło okazanie mi odrobiny dobroci. Jednak teraz przypomniały mi się jego słowa i już wiem, że nie popełnię ponownie tego błędu. Nie bierz mojej dobroci za słabość… – Możemy wracać – stwierdzam oschle, nie mam zamiaru pokazać mu, jak głęboko zraniły mnie jego słowa. Krótko kiwa głową, nie oponuje. Prawdopodobnie cieszy się, że wreszcie się zamknęłam. Płyniemy w kierunku łodzi, a kiedy docieramy do zwisającej z burty drabinki, pozwalam mu się wspiąć pierwszemu. Ocieka wodą, idąc w górę i ciągnąc mnie za sobą. Jest milion rzeczy, które mam ochotę powiedzieć, ale dochodzę do wniosku, że im mniej mówię, tym lepiej. Muszę oszczędzać energię na obmyślanie, jak, do cholery, mam się wyrwać z tego jachtu. Nie raczę nawet na niego spojrzeć, zamiast tego odwracam się, uparcie unikając

jego

wzroku.

Kiedy

słyszę

trzask

otwieranych

kajdanek,

natychmiast pocieram obtarty nadgarstek. Delikatnie mnie popycha, dając mi do zrozumienia, że powinnam już iść, wzdrygam się. Nie chcę, żeby się do mnie zbliżał. Gdybym teraz jasno myślała, natychmiast bym się czymś zakryła, zamiast paradować w prawie przeźroczystej białej bieliźnie. Co mnie obchodzi ta cała skromność? To oczywiste, że on traktuje mnie jak towar. Przechodzimy obok Rosjan, którzy siedzą przy drewnianym stole, przyglądając nam się z zaciekawieniem. Obleśnie mi się przypatrują, a ja właśnie mam zamiar zakryć piersi, kiedy mój wzrok pada na przedmiot, który może się stać moim wybawieniem. Pod sterem leży CB-radio. Jeśli

uda mi się je dorwać, będę mogła kogoś – kogokolwiek – powiadomić, że mam kłopoty. Jeden z Rosjan, ten siedzący na białej skrzyni, najwyraźniej nie może oderwać ode mnie oczu. Niech się gapi, ile chce, dla mnie liczy się tylko zawartość skrzyni, na pewno znajdują się tam race i kamizelka ratunkowa. Mam zamiar bliżej się temu przyjrzeć, ale Saint pospiesznie prowadzi mnie w inną stronę, wyczuwając, że jego kamratowi nieco za bardzo przypadło do gustu moje prześwitujące wdzianko. Dokładnie tego mi trzeba, czuwa nade mną opatrzność Boża! Jeden z nich wyraził pewne zainteresowanie moją osobą, kiedy mnie wiązał… Jeżeli dobrze to rozegram, to może być moja szansa czmychnięcia z tej łodzi. Czym dłużej się gapi, tym większej nabieram pewności, że to właśnie on. Potrzebuję jakiegoś znaku rozpoznawczego, czegoś, co pomoże mi ich rozróżnić.

Kiedy

odwraca

głowę,

żeby

coś

wyszeptać

do

drugiego

Rosjanina, znajduję to – niewielkie znamię pod lewym okiem. Po chwili z powrotem kieruje swoją uwagę na mnie, a ja nie tracę czasu i natychmiast zaczynam wprowadzać w życie swój plan. Kiedy podnosi do ust łyżkę pełną sardynek z puszki, puszczam do niego oko – robię to w subtelny sposób, ale i tak wiem, że igram z ogniem, jednak ten statek jest tak silny jak jego najsłabsze ogniwo, a ja właśnie znalazłam obiecującą lukę w jego konstrukcji. Facetowi opada szczęka. Trafiony, zatopiony. Nie mam czasu, żeby napawać się sukcesem, bo Saint już prowadzi mnie w dół po schodach. Nie opierając się, idę za nim. Kiedy znajdujemy się z powrotem w moim lochu, ze zdumieniem zauważam, że na obitej skórą ławce leżą czyste ubrania na zmianę. Całkiem jakby mieli to wszystko zaplanowane.

Nawet nie zadaję sobie trudu, żeby spytać, czy to wszystko dla mnie, tylko podchodzę do szortów i koszulki na ramiączkach. Mam wielką ochotę zmienić też bieliznę, ale najwyraźniej o to nie zadbali. Sięgam po dżinsowe spodenki i dopiero w tym momencie zdaję sobie sprawę, że Saint ciągle tu jest i bacznie mnie obserwuje. Już mam rzucić w jego stronę jakiś ironiczny komentarz, ale coś w jego spojrzeniu sprawia, że brak mi tchu. Uważnie mi się przygląda, jak zawsze, ale tym razem w jego oczach jest coś innego, coś niebezpiecznie… drapieżnego. Serce bije mi jak szalone, nogi zaczynają mi drżeć. Szybko wślizguję się w szorty, wkładam przez głowę koszulkę i cieszę się, że mogę się ubrać, choć jeszcze nie całkiem wyschłam. Moja brawura szybko mnie opuszcza, czekam teraz na jego kolejny ruch. Ciężki oddech mężczyzny wypełnia niewielkie pomieszczenie, a ja wodzę palcem u nogi po skazie na drewnianej podłodze. Wreszcie on przełamuje to wręcz namacalne napięcie między nami, podchodzi do małej, przeszklonej lodówki i wyjmuje z niej butelkę wody. Na ten widok prawie zaczynam się ślinić, tak bardzo chce mi się pić, jednak nie mam zamiaru prosić tego dupka, żeby pozwolił mi ugasić pragnienie. – Siadaj – rzuca w moją stronę, wskazując na ławeczkę, a ja robię, co każe. Nie widzę jego twarzy, ale mogę sobie wyobrazić, jak uniósł brwi, zaskoczony moją uległością. Niewiele o mnie wie. Myśli, że może mnie złamać, ale to nieprawda. Wydostanę się z tego piekła na ziemi, nie w ten sposób, to w inny, a kiedy już to zrobię, nie spocznę, dopóki nie zapłaci za wszystkie te okropne rzeczy, które mi zrobił. Zachowuje się teraz jakoś inaczej, stara się mnie za długo nie dotykać, tak jakby nie mógł znieść kontaktu fizycznego ze mną. Wyjmuje z kieszeni kajdanki i zatrzaskuje mi jedną ich obręcz wokół nadgarstka, starannie

unikając mojego wzroku. Następnie przymocowuje drugą do metalowej części ławki. Jestem pewna, że teraz uklęknie i unieruchomi mi również kostki, jednak tak się nie dzieje. Bez słowa kładzie obok mnie butelkę wody i wspina się do góry po schodach prowadzących na zewnątrz. Kiedy właz się za nim zamyka, a ja zostaję sama, z ulgą wypuszczam z płuc powietrze. Niecierpliwie sięgam po butelkę, trzymam ją w skutej kajdankami ręce, a odkręcam wolną dłonią. Kiedy już jest otwarta, pochłaniam jej zawartość jednym długim haustem. Zimna woda sprawia, że przez moment brak mi tchu, ale ciało jest wdzięczne

za

ugaszenie

palącego

pragnienia.

Woda

spływa

mi

po

podbródku, nawet mnie to cieszy, bo nie wiem, kiedy po raz kolejny będzie mi dane poczuć coś takiego. Kiedy butelka jest pusta, z jękiem osuwam się bezwładnie na oparcie, mam bardzo niewielkie pole manewru. Szarpię za kajdanki i nie mogę się nadziwić, w jaki sposób Saint mnie skuł. Powieki robią mi się coraz cięższe, miękka skóra kanapy i delikatne kołysanie morza sprawiają, że robię się senna. Układam się tak, żebym mogła się położyć – komfort, na który dotąd nie zwracałam uwagi, a który teraz nauczyłam się doceniać. Ramię mam uniesione nad głową – to moja prowizoryczna poduszka. Wreszcie ogarnia mnie spokój i zasypiam.

B

udzą mnie głosy… wiele głosów. Przecieram zaspane oczy i dostrzegam nadal wielki, zaglądający przez okno księżyc w pełni. Wygląda na to, że zmęczenie wreszcie

wzięło górę i na wiele godzin zapadłam w głęboki sen. Podsuwam się do góry i wreszcie udaje mi się usiąść, choć ramię mi strasznie ścierpło, ponieważ długo zginałam je pod dziwnym kątem. Tyle

dobrze,

że

mogłam

się

położyć.

Panuje

ciemność,

światło

zostało

wyłączone, ale tej nocy to księżyc jest moim światłem przewodnim i dzięki niemu dostrzegam, że na stole leży czarna koszula z długimi rękawami oraz lśniący kluczyk – kluczyk do moich kajdanek. Puls mi gwałtownie przyspiesza. Pewnie Saint w trakcie przebierania się zdjął swój naszyjnik, tylko dlaczego go tutaj zostawił? Zgaduję, że ktokolwiek jest na górze, zjawił się tu niespodziewany i Saint wybiegł na pokład na wpół nagi. Ten nieznajomy to wróg czy przyjaciel? Staram się uspokoić oddech i uważnie nasłuchuję, próbując się zorientować, kto to może być, jednak nie jestem w stanie rozróżnić słów, dociera do mnie jedynie niezrozumiały szum głosów. Teraz albo nigdy! Stół znajduje się niewiele ponad metr ode mnie. Krążę wzrokiem pomiędzy nim a włazem, nadstawiam ucha, czy głosy na górze nie milkną, dotykam językiem kącika ust, ześlizguję się z ławki i wyciągam się, jak mogę najbardziej. Ramię niemal wyskakuje mi ze stawu, kiedy rozciągam je, rozpaczliwie próbując wydłużyć je o kilka centymetrów. – No dalej… – jęczę, wyciągając szyję, żeby sprawdzić, jak daleko zostało mi do stołu. Wierzgam nogą w nadziei, że uda mi się zaczepić stopę o nogę stołu, jednak nadal jestem za daleko. Na czole zbierają mi się kropelki potu, kiedy tak nerwowo manewruję, ale cokolwiek bym nie robiła, pozostaję za daleko. – Cholera! – Próbuję poruszać ręką, licząc na to, że kajdanki trochę poluzują, ale i to nic nie daje. Z westchnieniem analizuję drogę ucieczki i ten nieszczęsny metr, który dzieli mnie od wolności. Wiem, co muszę zrobić. Przygryzając wewnętrzną część policzka, wykręcam ramię do tyłu, wydając z siebie stłumione okrzyki bólu, a jednocześnie wyciągam się jak najbardziej do przodu. Łzy napływają mi do oczu, kiedy forsuję swoje

ciało, aż wreszcie rozlega się trzask. Ramię już mnie nie blokuje, więc pokonuję te brakujące centymetry, dosięgam stopą nogi stołu i przyciągam go do siebie, dbając, żeby odbyło się to całkowicie bezszelestnie. Ramię boleśnie pulsuje, a ja nadal gryzę wewnętrzną stronę policzka, aż czuję pod językiem krew. Stół jest wreszcie w moim zasięgu, przesuwam w swoim kierunku koszulę i koniuszkami palców chwytam naszyjnik. Pochlipując z ulgą, nie tracę ani chwili i uwalniam się. Gdy tylko pozbywam się kajdanek, przygryzam wargę, żeby stłumić bolesne jęki, i obejmuję ręką ramię. Biorę głęboki wdech i próbuję się uspokoić, bo muszę się skupić na nastawieniu zwichniętego barku. Opuszczam kontuzjowane ramię wzdłuż ciała, wzdrygając się, kiedy opada bezwładnie. Następnie zaczynam obracać ramieniem do tyłu – na tyle, na ile to możliwe – a potem z powrotem do przodu. Ból stawu jest nie do zniesienia, gryzę pięść, żeby nie krzyczeć. Zamykam oczy, w myślach liczę do trzech, po czym szybkim szarpnięciem przesuwam ramię do tyłu, a bark z cichym trzaśnięciem wraca na swoje miejsce. Nauczyła mnie tego Lea na lekcjach pierwszej pomocy. Mroczki latają przed oczami, mam wrażenie, że zaraz zemdleję z bólu, jednak potrząsam głową i staram się głęboko oddychać. Zawroty głowy ustępują, myślę, że jestem już w stanie przejść kilka kroków i nie zwymiotuję, więc ruszam w kierunku małego okienka w pobliżu zlewu, ostrożnie przez nie wyglądam. Upewniam się, że nikt mnie nie zauważy, i próbuję się zorientować, co się dzieje na zewnątrz. Niewiele jestem w stanie dojrzeć, tylko jakieś poruszające się cienie. Przeklinam pod nosem i postanawiam spróbować z oknem w łazience. Przekradając się do łazienki, odgarniam z oczu mokre od potu włosy i ustawiam się w takiej pozycji, w której, mam nadzieję, coś dojrzę.

Teraz wyraźniej słyszę głosy. Jeden należy do Sainta. Głęboki, groźny ton jest mi nieznany. Wyciągam szyję i staję na palcach, żeby lepiej widzieć, a kiedy wyraźnie dostrzegam postać obcego, prawie spadam z wypustu, na którym stoję. Chcąc się upewnić, że nie mam urojeń, przyciskam nos do szyby, a kiedy jeszcze wyraźniej widzę uniform, który nie może być niczym innym jak policyjnym mundurem, czuję uderzenie adrenaliny i pędzę jak szalona w stronę włazu. Ciężko oddycham, serce mam w gardle, jest tutaj policja! Zaraz zostanę ocalona. To na pewno dzięki Drew. Czuję się okropnie, że choćby przez chwilę w niego zwątpiłam. Kilkoma susami pokonuję schody, otwieram właz i prawie padam jak długa, pojawiając się na pokładzie, bo moje stopy nie nadążają. – Pomóżcie mi! Proszę! – Tyle że to, co teraz widzę, sprawia, że gwałtownie staję w miejscu. Imponujący księżyc znajduje się dokładnie nade mną i oświetla scenę mojej niemiłosiernej wtopy. Przede mną stoi ośmiu mężczyzn. Trzech z nich znam. Pozostałych nie, ale biorąc pod uwagę ich odrażający wygląd, wcale bym nie chciała ich poznać. Mężczyzna w mundurze – ten, który miał mnie ocalić – faktycznie jest ubrany jak policjant, ale z całą pewnością nie przybył tutaj, żeby mnie chronić. Ma brudną twarz okoloną długimi dredami, a odsłaniający braki w uzębieniu uśmiech, który na mój widok rozciąga mu usta, jasno komunikuje: jesteś owieczką prowadzoną na rzeź. Atmosfera zrobiła się ciężka od tłumionej wściekłości, brak mi tchu, jednak coś innego przykuwa teraz moją uwagę. Natychmiast zapominam o wszystkim i zachwycam się absolutnym pięknem, które roztacza się przede mną. Widzę szerokie, złociste plecy, każdy pięknie wyrzeźbiony

mięsień lśni w promieniach księżyca, podkreślając doskonałość nie tylko płótna, ale i zdobiącego go obrazu – wielkiego dzieła Sainta. Na

jego

plecach

i

barkach,

a

także

wzdłuż

potężnych

ramion

wytatuowane są skrzydła anioła, które lśnią żywym blaskiem w świetle księżyca. Delikatne pióra pokrywają jego naprężone bicepsy i schodzą jeszcze niżej, aż do połowy krzepkich przedramion. Jego imię wydaje mi się teraz jeszcze bardziej intrygujące. Wiem, że to on, ponieważ jego hipnotyzujące oczy wpatrują się we mnie, gdy ponad ramieniem rzuca w moją stronę wściekłe spojrzenia. Zakrył twarz kominiarką, najwyraźniej nie chce, żeby ta banda z piekła rodem poznała jego tożsamość, ale nie ma na sobie koszuli, a na widok jego nagiego ciała coś się we mnie zmienia – teraz widzę w nim człowieka z krwi i kości. Niemniej jednak w facecie w mundurze, który pożądliwie mi się przygląda, dostrzegam tylko obrzydliwego oblecha. – Och, chętnie ci pomogę – mówi z akcentem, którego nie potrafię rozpoznać. Może perskim? Jest za bardzo opalony, jego twarz wygląda jak skóra, którą obito ławkę pod pokładem. Najwyraźniej od dawna nie schodził na ląd. Nie wiem, w jaki sposób wszedł w posiadanie tego munduru, i wcale nie mam ochoty się dowiedzieć, ponieważ wszystko w tym człowieku jest jednym wielkim znakiem ostrzegawczym. Jego kumple mają na sobie brudne, postrzępione szmaty, idą za nim krok w krok, uśmiechając się szyderczo. Czy to piraci? Nagle chciałabym, żeby był tu z nami poczciwy kapitan Jack Sparrow. Odruchowo cofam się o krok. – Ależ z ciebie ślicznotka! Dawno nie widzieliśmy takiej ładnej dziewczyny, prawda, chłopaki? – Przytakują i mruczą coś pod nosem na

znak, że się z nim zgadzają. – Masz taką śliczną, gładką skórę. Na pewno smakujesz jak wisienka! – W obleśnym uśmiechu prezentuje marne resztki uzębienia. Staram

się

nie

okazać

strachu,

ale

agresywne

zachowanie

tych

mężczyzn sprawia, że zaczynam się bać o życie. Saint odwraca się powoli w moją stronę, chce sprawdzić, jak sobie radzę. Jego klatka piersiowa oraz brzuch również są pokryte prawdziwymi dziełami sztuki tatuażu, jednak nie mam czasu podziwiać ani ich, ani srebrnego kolczyka w kształcie sztangi, który lśni w jego lewym sutku. – Ile za nią chcecie? – pyta mężczyzna, a ja blednę. – Nie jest na sprzedaż – krótko odpowiada Saint. Z ulgą wypuszczam powietrze z piersi. – Wszystko ma swoją cenę – nie poddaje się obleśny typ, nadal posuwając się w moją stronę. Jest już na tyle blisko, że uderza we mnie jego smród – mieszanka starego moczu, potu i rumu. – Ona nie ma. – Saint pozostaje niewzruszony. Obok niego stoją dwaj Rosjanie, drapią się po karku. Najwyraźniej są zaniepokojeni tą sytuacją. Saint z kolei wydaje się ostoją spokoju. Nieznajomy paznokciami

gładzi

swoją

dostrzegam

skołtunioną

grubą

warstwę

brodę.

Pod

jego

brudu.

Staram

się

długimi ukryć

obrzydzenie. – No dobrze, przyjacielu. W takim razie co ty na to, żebym ci zapłacił za godzinę z nią? Kilka butelek wina i parę klejnotów powinno wystarczyć. – Nie jestem dziwką! – wyrzucam z siebie, wściekła jak diabli. Czy oni w ogóle wiedzą, że mamy dwudziesty pierwszy wiek? Kto płaci towarami za seks?

Spoglądam na ich drewnianą łajbę, która, owszem, przypomina piracki statek, i dociera do mnie, że na morzu obowiązują inne prawa. Ci ludzie to prawdziwi nomadzi, żeglują po bezkresnym morzu, grabiąc i plądrując każde napotkane miejsce. –

Świetnie,

najbardziej

lubię

takie

cnotki.

One

zawsze

jęczą

najgłośniej. – Robi mi się niedobrze, kiedy śliskim językiem oblizuje sobie spierzchniętą dolną wargę. Saint jest naszą granicą, punktem, zza którego nie ma już odwrotu. Mężczyzna zbliża się coraz bardziej, a ja zaczynam się rozglądać za jakąś bronią, bo nie jestem pewna, czy Saint mnie obroni, czy też rzuci wilkom na pożarcie, żeby mnie ukarać za nieposłuszeństwo. – Pachniesz lawendą – jęczy obcy, grzebiąc sobie przy rozporku. Robi jeszcze krok do przodu, a ja szybko się cofam. Ramię Sainta błyskawicznie wyskakuje do przodu, zatrzymując nieproszonego gościa. – Wystarczy mi dwadzieścia minut. Zapłacę dwa tysiące dolarów. – Jego kamraci wydają z siebie bolesny jęk, najwyraźniej nie uważają, żebym była warta sumy, jaką właśnie zaoferował ich szef. – Pipe… – ośmiela się odezwać jeden z nich, ale Pipe, czyli facet w policyjnym mundurze, podnosi rękę, jasno dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru dyskutować na ten temat. – Dwa tysiące dolarów? – Saint pogwizduje, potrząsając głową. – To kupa forsy! – Jest warta każdego centa. Pod warunkiem że będę mógł iść na całość. Iść na całość? Słucham? Saint chyba nie bierze tej oferty na serio, prawda…? Kiedy jednak spogląda na mnie, oburzony, że znów go nie posłuchałam, dociera do mnie, że na serio rozważa tę propozycję. – Nie… – szepczę, szeroko otwierając oczy. – Proszę, nie…

Lecz już za późno. To moja kara za to, że po raz kolejny mylnie założyłam, iż być może nie jest potworem. – Okej, jest twoja. – Nie! – krzyczę, cofając się. Jednak na próżno. Saint opuszcza ramię, pozwalając Pipe’owi skradać się w moją stronę z szerokim uśmiechem na gębie. – O tak, słoneczko… Dwaj Rosjanie krzyczą coś do Sainta, ale on nie zwraca na nich uwagi, nie spuszcza ze mnie wzroku. Pipe chwyta mnie za ramię i głęboko wciąga powietrze. Zaczynam się krztusić, mdli mnie od jego smrodu. – Idziemy. – Ciągnie mnie w stronę schodów, a ja walczę jak lwica, zapierając się piętami. – Puść mnie! Nie! – wrzeszczę, jak najgłośniej potrafię. – Saint! Nie! Przepraszam cię! Będę już posłuszna! Jednak on pozostaje głuchy na moje prośby. Pipe tylko uśmiecha się złośliwie. – Słodka kapitulacja… muzyka dla moich uszu. – Myślę, że już wystarczająco

potwierdziłam

jego

tezę,

że

my,

cnotki,

krzyczymy

najgłośniej. Kiedy przyciska mi swoją trudną do przeoczenia erekcję do nogi, wiem, że już niedługo przestanę być taka cnotliwa. – Rozerwę cię na dwie części… Z piekącymi od łez oczami próbuję się bronić, ale on ciągnie mnie schodami w dół i popycha na podłogę. Rozpaczliwie próbuję się podnieść, kiedy kładzie mi stopę na krzyżu i brutalnie zmusza mnie do pozostania na podłodze. – Na ziemię, suko.

Czołgam się na brzuchu, desperacko starając się wstać, żeby się obronić, ale on już jest na mnie, liże mi szyję z boku. Miotam się jak szalona, rzucam na wszystkie strony i krzyczę, ale im bardziej zawzięcie walczę, tym twardszy on się staje. – Od dawna nie miałem takiej ślicznotki… Spróbuję być delikatny. Rozpina rozporek, a mnie ogarnia panika, ponieważ nagle przenoszę się w czasie o piętnaście lat wcześniej. Pozwolisz mi wypieprzyć tę twoją ciasną, dziewiczą cipeczkę. Dojdziesz dla tatusia. Wspomnienie tych słów uderza we mnie ze straszną siłą, jednak tym razem się nie poddam. – Nie! – wrzeszczę. – Złaź ze mnie! – Drę się jak opętana i mam szczery zamiar go zabić, kiedy on ściąga mi szorty. – Ty draniu! Nie dotykaj mnie! Zabiję cię! W żyłach płynie mi teraz czysta adrenalina, będę walczyć z całych sił, lecz nagle słyszę głuchy bulgot, a następnie jakieś drgania i ostre szarpnięcie. Czas staje w miejscu, nie mam pojęcia, co się dzieje, kiedy nagle czuję ciepłą ciecz spływającą mi po plecach i gołym tyłku. Serce wali mi jak młotem, intuicja podpowiada, żeby zamknąć oczy i nie patrzeć, ale już za późno. Powoli się odwracam i zerkam nad ramieniem, po czym wydaję z siebie gardłowy skowyt na widok Pipe’a trzymającego się kurczowo za szyję oraz krwi chlustającej z rany w jego gardle. Za nim stoi Saint z nożem w dłoni, brudny od krwi, która bryzga ze śmiertelnej rany, jaką właśnie zadał. Wygląda na to, że jednak nie będę musiała nikogo zabić. Kopniakiem strąca ze mnie Pipe’a, który bezwładnie spada, uderzając z głuchym łupnięciem o podłogę, po czym mój wybawca schyla się, łapie ofiarę za dredy i ciągnie po schodach na górę. Dudnienie jego rannego ciała

na kolejnych stopniach przyprawia mnie o drżenie, podobnie jak ciągnący się za nim ślad krwi. Leżę bezwładnie na podłodze, jestem pewna, że zaraz dostanę ataku serca. Rosjanie krzyczą coś do Sainta, a mnie wcale nie dziwi, że na górze wybucha walka, pewnie załoga Pipe’a dostrzegła, co się stało z ich szefem. Próbując złapać dech, naciągam na siebie szorty, a potem na czworakach wlokę się po schodach na górę, choć moje ciało walczy ze wszystkich sił, żeby zawrócić. A jednak nie mogę tego zrobić. Przyczajona na schodach, cała w krwi Pipe’a, patrzę, jak Saint prze na mężczyzn, walcząc jak lew, otrząsając się z kolejnych ciosów, jakby to były łaskotki. Powalił już trzech, zostali mu jeszcze dwaj. Wtedy jeden z Rosjan podnosi broń i strzela. Przynosi to zamierzony efekt i mężczyźni, nie licząc Sainta, zastygają w bezruchu. – Wynocha z mojej łodzi! – ostrzega Saint, wypluwając krew. – I zabierzcie ze sobą to ścierwo. Jego groźba brzmi nad wyraz poważnie, mężczyźni stosują się do tego polecenia, szybko ciągnąc rannego do bezpiecznego miejsca po desce łączącej jacht z ich łodzią. Tymczasem Pipe’em przestały wstrząsać konwulsje, przestał też walczyć o każdy kolejny oddech. Intruzi znikają na łajbie, ale Rosjanie i Saint nadal nie spuszczają z niej wzroku i nie odwracają się, dopóki piraci nie odpływają w ciemną noc. – Dlaczego? – krzyczy jeden z Rosjan, popychając Sainta, który jednak ani drgnie. – Wiesz, co to znaczy! Teraz musimy zmienić trasę. Będą szukali zemsty. Stracimy wiele dni. Tygodni…! Boss… – Pozwoliliście mi się nim zająć – przypomina Saint. Cały jest pokryty spienioną, jaskrawoczerwoną krwią, co stanowi żywy kontrast z jego anielskimi skrzydłami. Anioł śmierci, tym właśnie jest. – Dlaczego nie dałeś mu zrobić tego, czego chciał? Boss nigdy by się nie dowiedział…

Kulę się w sobie, przerażona. Saint uderza go w tył głowy. Mocno. – Ona jest dla Bossa i tylko dla niego… nie zapominajcie o tym. Staje się jasne, że zauważył, jak na mnie patrzą. Mój umysł nie nadąża, zęby szczękają na dźwięk jego słów. Nie mam pojęcia, co ma na myśli. Powinnam być wdzięczna, bo mnie obronił, a nawet zabił człowieka, który mnie zaatakował, ale gdyby wcześniej nie zaoferował mu mnie jak na tacy, to przecież do tego wszystkiego w ogóle by nie doszło. Więc dlaczego to zrobił? Kiedy powoli się odwraca, świadomy, że podsłuchuję, nagle wszystko pojmuję. Zrobił to, żeby dać mi nauczkę… i nie zamierza na tym poprzestać. Uciekam w dół schodami, szukając bezpiecznego schronienia, ale jest za późno. Saint szybko mnie dogania i chwyta za ramię, zatrzymując mnie w miejscu. Jego złocista skóra jest teraz jaskrawoczerwona, a wielkie ciało góruje nad moim. Jego pierś podnosi się i opada, oddycha głośno i ciężko. – Nigdy mnie, kurwa, nie słuchasz! – ryczy, przyciągając mnie brutalnie do siebie. – Puść mnie! – krzyczę, próbując się uwolnić. – Może byś tak chociaż podziękowała?! – Podziękowała? – powtarzam szyderczo, po czym wybucham: – Sprzedałeś mnie za dwa tysiące dolarów jakiemuś… piratowi! Nie ma mowy, żebym ci jeszcze dziękowała! Że nie wspomnę o porwaniu mnie… Nienawidzę cię! – Staję na palcach, wcale się nie przejmując, że naruszam jego przestrzeń osobistą. – Lepiej od razu mnie zabij, bo tylko w ten sposób twój B o s s może mnie dostać…! O cholera. Byłam tak wzburzona, że nie doceniłam, jaką siłę mają te słowa. A teraz jest za późno.

– Będziesz mi posłuszna. – Pierdol się! To jest moje posłuszeństwo. – Podnoszę kolano, celując prosto w jego jaja, jednak on jest zbyt szybki i nagle robi się groźnie. W tym momencie wydaje mi się przerażający. Z jego gardła wydobywa się złowieszczy pomruk, rzuca mnie na ławkę, a następnie rusza z impetem w moją stronę. Cała energia natychmiast ze mnie umyka jak z przebitego balonika, nie jestem w stanie nawet się zorientować, co się dzieje, kiedy on przerzuca mnie sobie przez kolana i jednym szarpnięciem spuszcza w dół szorty. Policzki mi płoną, kiedy wystawia na widok publiczny mój tyłek, a to, co następuje potem, sprawia, że moje zażenowanie zamienia się we wstyd. Daje mi klapsa. Potrzebuję chwili, żeby do mnie dotarło, co on tak właściwie wyprawia, a kiedy mi się to udaje, czuję piekący ból. – Ty draniu! – wydzieram się, wierzgając nogami i wymachując rękami, jednak on mocno mnie trzyma i wymierza kolejnego klapsa. Oczy wychodzą mi z orbit, uderzenie jest tak silne, że aż całe ciało przesuwa mi się do przodu. Nie wiem, co o tym myśleć. Czuję się upokorzona. Jeszcze nigdy nie dostałam klapsa. Wkraczam na nieznane mi terytorium… W uszach słyszę szum krwi, a adrenalina pali mi język, lecz nie mogę powiedzieć, żeby to było niemiłe doświadczenie… Jest mi przyjemnie. Czuję się zawstydzona, natychmiast pozbywam się tych perwersyjnych myśli. – Ty chory dupku. Czy to cię kręci? K l a p s. – Nienawidzę cię! K l a p s.

Każdy okrzyk buntu prowadzi do kolejnego klapsa, a każdy klaps budzi we mnie coś pierwotnego. Pomiędzy uderzeniami Saint masuje delikatnie moją pupę, dotyk jego silnej, stwardniałej ręki przynosi ulgę palącym pośladkom. – Wystarczy? – Pieprz się. K l a p s. – Wymiękniesz, ангел. – Nigdy – stawiam się, jednocześnie przygotowując na kolejne uderzenie, po którym nastąpi czuły dotyk. K l a p s. Powinnam się czuć skrępowana, że moja naga pupa znajduje się tuż przed nosem Sainta, ale tak nie jest. Ciekawe dlaczego…? – Wymiękniesz, i to szybciej, niż ci się zdaje. – Brzmi to jak obietnica, na dodatek niosąca ze sobą tyle pytań… Mam przeczucie, że odpowiedzi na nie związane są z Bossem, kimkolwiek by on nie był. Zobaczymy, dupku. K l a p s. Delikatnie gładzi mi tyłek, po czym podciąga mi z powrotem szorty, czym ponownie wprawia mnie w zdumienie. To już koniec…? Nie wiem, co zrobić, ponieważ teraz, gdy emocje opadły, ogarnia mnie zażenowanie. Właśnie pozwoliłam aniołowi śmierci wymierzyć mi kilka klapsów… i całkiem mi się to spodobało. Coś jest ze mną nie tak, bardzo nie tak. Może przez to uderzenie w głowę coś mi się poprzestawiało w mózgu…? Tymczasem on pomaga mi usiąść, po czym jak gdyby nigdy nic wstaje, tak jakby między nami nie wydarzyło się właśnie coś dziwacznego. Samo

w sobie nie było to seksualne, ale miałam wrażenie, jakby Saint mnie czegoś uczył, przygotowywał mnie… no właśnie, ale na co? Kajdanki leżą obok mnie, Saint zapina jedną bransoletkę wokół mojego nadgarstka. Nawet nie próbuję z nim walczyć. – Poddaj się – ostrzega, zakładając ramiona na piersiach. W odpowiedzi pokazuję mu środkowy palec. Jego szerokie ramiona unoszą się w głębokim wdechu, po chwili wypuszcza powietrze z piersi. – W takim razie niech będzie po twojemu. Zabawa się skończyła, a ja natychmiast żałuję swojego gestu, ponieważ Saint zostawia mnie samą. Pogrążam się w rozmyślaniach, czy Boss jest również znany pod innym imieniem… i czy to imię to Pan. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 3

Tylko w ten sposób mogę okazać jej dobroć. Tam, gdzie zmierza, nie zazna jej wcale. On będzie oczekiwał, że mu się podda, a jeśli tego nie zrobi… zabije ją, niezależnie od jej urody. Choć jest… bardzo piękna.

DZIEŃ 4

Ogromna puszka klasycznej sypanej kawy. Dwadzieścia sześć puszek tuńczyka. Osiem opakowań pieprzu cytrynowego. Siedem – sosu Honey Barbecue. Pięć – przyprawy ziołowej z czosnkiem. Siedem – sosu ranczerskiego. Butelka wódki. Sufit i ściany wyłożone trzysta szesnastoma drewnianymi panelami. Wiem to wszystko, ponieważ tkwię tutaj już od dwóch dni. Czterdzieści osiem godzin nieprzerwanego piekła. Wszystko mnie boli. Mózg. Ciało.

I dusza. Po bardzo dziwnym wieczorze, w czasie którego zostałam sprzedana za dwa tysiące dolarów piratowi, któremu potem Saint poderżnął gardło, i wreszcie sprawił mi lanie – a wszystko po to, żeby dać mi nauczkę – porzucił mnie tutaj na dole, mając nadzieję, że samotność mnie złamie. Jednak tak się nie stało. Zaglądał tu co godzinę, za każdym razem z tą samą propozycją – „Poddaj się”. A ja za każdym razem miałam dla niego tę samą odpowiedź – „Pieprz się”. Jego wizyty stawały się coraz rzadsze i nie minęło wiele czasu, a zorientowałam się, że pozostawił mnie samą sobie. Było mi to całkiem na rękę, ponieważ potrzebowałam spokoju, żeby przemyśleć wszystko, co się wydarzyło. Nie wiem zbyt wiele, ale jedno wiem na pewno: Saint zamierza oddać mnie komuś, kogo nazywają Boss. Wychodzi na to, że dlatego mnie porwał. Problem w tym, że nie mam pojęcia, kim jest Boss ani, co za tym idzie, w jaki sposób się o mnie dowiedział. Owszem, może niektórzy znają moją twarz, w końcu jestem modelką, ale przecież nie z tej samej ligi, co Aniołki Victoria’s Secret. Poza tym moi wielbiciele to raczej Amerykanie, nie Europejczycy, a wszystko wskazuje na to, że naszym celem jest jakieś miejsce w Europie. Niepokoi mnie również to całe gadanie o podporządkowaniu się, łamaniu woli i posłuszeństwie, jak również dawanie klapsów. Kimkolwiek jest

Boss,

raczej

nie

potrzebuje

towarzyszki…

Chce

niewolnicy

i najwyraźniej liczy, że ja spełnię jego oczekiwania. Przełykam strach i sięgam po butelkę wody, zostawił mi ją Rosjanin ze znamieniem, którego na swój prywatny użytek nazwałam Markiem.

Zostawił mi również wiadro oraz trochę jedzenia, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że jestem prawdziwym więźniem. Rzeczywistość wzięła górę, moja brawura topnieje z każdą chwilą spędzoną na uwięzi tu na dole. Waleczność również mi słabnie, ponieważ wiem, że z każdym wschodem słońca jestem bliżej swojej zguby. I właśnie dlatego mnie tu zostawił, całą we krwi człowieka, który mnie zaatakował… żeby mnie złamać. Właz się otwiera, a ja – jak wampir stroniący od blasku poranka – kulę się w sobie, żeby ochronić oczy przed jasnym światłem. Wiem, że to on, a jakaś mała cząstka mnie – cząstka, której z całego serca nienawidzę – odczuwa ulgę, że tu jest. Kiedy staje przede mną, dominujący i władczy, rumienię się na wspomnienie, jak w stanowczy sposób przerzucił mnie przez kolano. Wkrótce jednak zapominam o takich głupotach. – Byłem dla ciebie zbyt łagodny. Musimy ustalić pewne zasady – oznajmia, schylając się, kiedy idzie po schodach, żeby nie uderzyć głową o sufit. Nienawidzę go za to, jak nienagannie wygląda i pachnie. Mogłabym go po prostu olać, ale rozpaczliwie pragnę wziąć prysznic i zmienić ubranie, więc po prostu unoszę brwi, żeby mu pokazać, że uważnie go słucham. Tymczasem on bierze krzesło i odwraca je, po czym siada na nim okrakiem. Trudno mi uwierzyć, że choć minęły już cztery dni, ja nadal nie widziałam jego twarzy. – Dzięki tej gównianej awanturze, którą rozpętałaś, będziemy musieli spędzić razem o wiele więcej czasu. Oblizuję spierzchnięte wargi. – Co to znaczy?

– To znaczy, że wszystko się zmieniło, więc jeśli znowu będziesz nieposłuszna… ukarzę cię. Rozchylam usta, parskam cichym śmiechem, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. Jednak kiedy zauważam, że mówi serio, natychmiast poważnieję. – Słucham? – Odpowiesz mi niegrzecznie, ukarzę cię. – Co…? – Podejmiesz kolejną próbę ucieczki, ukarzę cię. – Przerywa, ale nie pozwala mi przedstawić swojego punktu widzenia. – Rozumiemy się? – Dokąd płyniemy? Wciąga powietrze przez nos, najwyraźniej zirytowany, że nie chcę przyjąć do wiadomości nowych zasad, które właśnie ustanowił. – Powiedziałem… rozumiemy… się? – Pauza między każdym słowem to tak naprawdę ostrzeżenie. – A jakże – prycham, patrząc na niego ze złością. – Dobrze. Nie będziesz się do mnie zwracać po imieniu. Od teraz masz do mnie mówić мастер. Nie mam pojęcia, co to znaczy, ale to bez wątpienia po rosyjsku, ponieważ słowo to gładko wypływa z ust Sainta. Nie może mówić serio! Kiedy zaczyna rytmicznie stukać obcasem buta w podłogę, poddaję się. – Dobrze. Chrząka znacząco, a ja muszę zmobilizować całą siłę woli, żeby się przed nim ukorzyć. – Tak… мастер. Nie rozumiem, jak go właśnie nazwałam, a moja rosyjska wymowa jest okropna, ale on krótko kiwa głową.

Wstaje z triumfującą miną. Mam ochotę uciąć sobie język. – Dobrze. Zachowujesz się, nagradzam cię. Nie zachowujesz się, karzę cię. Tyle że to nie jest takie proste. – Co się stało z moim mężem? – pytam szybko, wystraszona, że ma zamiar zostawić mnie tutaj na kolejne dwa dni. – Zapomnij o nim – warczy, zaskakując mnie. Obrączka na moim palcu wręcz płonie na znak niezgody, ponieważ tego nigdy nie zrobię. – On będzie mnie szukał. – Żebyś się nie zdziwiła. – Już otwieram usta, by się z nim stanowczo nie zgodzić, ale Saint daje do zrozumienia, że rozmowa dobiegła końca. – Rozkuję cię teraz, żebyś mogła wziąć prysznic. Brzmi bajecznie. Gdzie jest haczyk…? Natychmiast wyczuwa moją nieufność. – To nagroda za to, że mnie wysłuchałaś. Chcesz wziąć prysznic? Czeka cierpliwie, a ja zaciskam zęby. – Tak. – Kiedy wymownie krzyżuje ramiona na piersi, dodaję: – Мастер. Równie dobrze mogłabym mu powiedzieć, żeby się pierdolił, ale on wydaje się zadowolony. Wyjmuje łańcuch spod koszuli i bacznie mi się przygląda, schylając się, żeby rozpiąć kajdanki. Nasze spojrzenia spotykają się i tak jak ja nie potrafię ukryć pogardy, tak on nie umie zamaskować triumfu. Gdy tylko mnie oswabadza,

zaczynam masować czerwony i obtarty nadgarstek. Skóra jest zdarta, ręka opuchnięta. Saint podchodzi do białego, wodoodpornego pudełka ustawionego w

kącie

i

otwiera

je,

odsłaniając

schludnie

poukładane

ubrania.

Najwyraźniej są dla mnie. Kiedy widzę biały biustonosz oraz majtki do kompletu, a pod spodem coś, co wygląda na żółtą letnią sukienkę, wzdycham z ulgą. Podaje mi to wszystko, a ja zaciskam usta i przechylam głowę. Mam dziwne przeczucie, że nie dostanę tego za darmo. Niemniej jednak chęć wskoczenia pod prysznic bierze górę, więc wstaję na chwiejnych nogach, w końcu nie używałam ich od dwóch dni. Potykając się, ruszam naprzód, a obolały tyłek przypomina mi, co zaszło między Saintem a mną. Policzki pokrywają mi się rumieńcem w odcieniu głębokiego szkarłatu, jednak szybko zabieram ubrania z jego ręki i czekam na dalsze instrukcje. Nuci sobie pod nosem, zadowolony z mojej uległości. – Proszę. – Ponownie otwiera pudło, a ja jestem bliska uronienia kilku łez szczęścia, kiedy wyjmuje kosmetyczkę, w której znajduje się szampon, odżywka, pasta do zębów i wszystko, czego potrzebuje dziewczyna, która od czterech dni porządnie się nie wykąpała. – Dziękuję – mówię szczerze, ale Saint tylko krótko kiwa głową. Czas na główny punkt programu. Nie ma mowy, żebym się rozebrała w jego obecności. Stoję przed nim bez ruchu, a on dobrze wie, o co chodzi. – Daruj sobie udawanie niewiniątka. Rozbieraj się. Wkurza mnie, że tak łatwo mnie ocenił. Rozklejam się. – Wcale nie udaję – mówię obronnym tonem. A kiedy te jego zielone oczy rozszerzają się, postanawiam mu się postawić. – Tam, skąd jestem –

mówię

hardo

–

zachowywanie

dziewictwa

aż

do

ślubu

nie

jest

przestępstwem. Przestań się tak na mnie gapić. Nie to, żebym wcześniej nie słyszała takich docinków, ale i tak mnie to wkurza. To tylko i wyłącznie moja sprawa. A jednak odpowiedź Sainta sprawia, że na moment brak mi tchu w piersiach. – A

tam,

skąd

ja

jestem…

to

jest

przestępstwo. Przestępstwo

przeciwko samemu sobie. – Wzdycha, jakby brzemię, które dźwiga, było w tym momencie zbyt ciężkie. Co to niby ma, do cholery, znaczyć? – A skąd dokładnie jesteś? – Może i moje pytanie nie jest na miejscu, ale jego reakcja całkowicie zbija mnie z tropu. Wydaje się jakby… zasmucony. Robi krok w moją stronę. Ogarnia mnie korzenny zapach, kiedy się nade mną pochyla. – Ze świata, do którego ty nie należysz. Powietrze między nami aż trzaska, wręcz namacalna elektryczność podnosi mi włoski na karku. Chciałabym mu zadać jeszcze tyle pytań, jednak on jasno daje do zrozumienia, że czas na pytania już się skończył. Wskazuje podbródkiem w stronę prysznica. – Masz dziesięć minut. Mrugam oczami, zaskoczona, że ma zamiar pozwolić mi się wykąpać w samotności. Nie tracę ani chwili i pospiesznie kuśtykam w stronę łazienki, wzdychając, kiedy słyszę, jak wchodzi po schodach i zatrzaskuje za sobą właz. Sama nie wiem, co zrobić najpierw z dopiero co odzyskaną wolnością. W buzi mam nieprzyjemny smak, więc postanawiam zacząć od wyszczotkowania zębów. Kiedy jednak spoglądam na swoje odbicie w lustrze, słaniam się na nogach i w przerażeniu zasłaniam usta dłonią. Z

trudem

się

rozpoznałam!

Brudna

jak

nieboskie

stworzenie,

cała

w zaschniętej krwi, z oszalałym spojrzeniem w oczach. Czy to właśnie nowa ja? Nie jestem w stanie stawić czoła prawdzie, więc rozbieram się i rzucam ciuchy w kąt łazienki. Gdy tylko wchodzę pod prysznic i puszczam gorącą wodę, natychmiast się rozluźniam i rozkoszuję uczuciem, że właśnie spłukuję z siebie wszystkie grzechy. Spływająca ze mnie woda jest czerwona, kieruję ją dużym palcem u nogi do odpływu. Mięśnie odprężają się pod wpływem ciepła, wspaniale znowu poczuć się czystą. Woda jest cudowna, ale kiedy się odwracam i gorący strumień uderza mnie w tyłek, wzdrygam się. Zerkam przez ramię i rumienię się, tak jak zarumieniona jest moja pupa, na której odbite są ślady rąk Sainta. Nadal nie mogę uwierzyć, że spuścił mi lanie, ale bardziej niepokoi mnie moja reakcja. Mam ochotę wybuchnąć płaczem, lecz nie mam czasu na użalanie się nad sobą. Saint wyznaczył mi dziesięć minut, a ja wiem, że nie da mi ani sekundy więcej, więc pospiesznie myję włosy, nakładam odżywkę, po czym myję całe ciało mydłem o zapachu wanilii. Udaje mi się skończyć nawet dwie minuty przed czasem, więc szybko zakręcam wodę i się wycieram. Zdążyłam użyć dezodorantu, balsamu do ciała i wyszczotkować włosy, kiedy na pokładzie rozlegają się ciężkie kroki. Wraca. Wsuwam

majtki,

które

doskonale

pasują,

nakładam

ramiączka

biustonosza i choć miseczki okazują się o rozmiar za małe, zapinam haftki i poprawiam biust, żeby nie wyskakiwał. Kiedy sięgam po sukienkę, właz się otwiera i pojawia się w nim Saint. Chcę szybko zarzucić na siebie sukienkę, ale on mnie powstrzymuje. – Czekaj.

Nieruchomieję z rękami uniesionymi nad głową, pierś szybko podnosi się i opada, gdy próbuję złapać oddech. – Podejdź tu. Nie ma sensu się z nim kłócić, więc zdejmuję sukienkę, odkładam ją na brzeg umywalki i powoli do niego podchodzę. Zatrzymuję się jakieś półtora metra od niego. Spuszczam wzrok, zawstydzona, że muszę przed nim stać w samej bieliźnie, szczególnie w staniku, w którym ledwo mieszczą mi się piersi. Nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. Zagryzam wargę, niepewna, czego ode mnie chce. – Uklęknij – wydaje rozkaz. Choć każda komórka mojego ciała domaga się, żebym mu się sprzeciwiła, wiem, że to skończy się o wiele szybciej, jeśli po prostu się poddam… więc to robię. Powoli klękam, odwracając wzrok, bo jestem zażenowana, że widzi mnie w takiej sytuacji. Jednak w Saincie coś się zmienia. Jego oddech staje się coraz głębszy, odczekuje chwilę, po czym sięga w dół i gładzi krzyżyk na mojej szyi. Dostaję gęsiej skórki, lecz pozostaję w bezruchu, bo nie wiem, co się teraz stanie. – Wyglądasz… pięknie – mówi w nieznośnie powolny sposób, a ja szybko podnoszę głowę i spoglądam mu prosto w oczy. Nie spodziewałam się po nim takich słów. Dzikość, jaką kryją w sobie bezdenne, zielone jeziora jego oczu, sprawia, że natychmiast opuszczam głowę. Policzki mnie palą. Używam włosów jako zasłony, chowam się za nimi, kiedy siadam na piętach, starając się wyrównać oddech i splatając dłonie. Choć ta sytuacja mogłaby być odczytana jako seksualna, z dominującym Saintem, to wcale nie czuję się

uprzedmiotowiona. Raczej silna, ponieważ to ja trzymam władzę. Na pozór nie ma w tym ani krztyny sensu, ale czy cokolwiek tutaj ma sens? Nawet nie drgnę, oczekując na jego kolejny ruch, a kiedy słyszę odległe kliknięcie aparatu, takiego w telefonie komórkowym, odkrywam jeszcze jeden środek, za pomocą którego mogę się skontaktować ze światem. Prawdopodobieństwo, że przez pomyłkę zostawi telefon w moim zasięgu, jest co prawda bliskie zeru, ale zdarzały się tu już dziwniejsze rzeczy. Na przykład kiedy porzucił klucz, umożliwiając mi rozpięcie kajdanek, albo… kiedy nazwał mnie piękną. – Dobrze, teraz możesz się ubrać. To, delikatnie mówiąc, dziwaczne, ale nie oponuję. Wstaję, odrzucam do tyłu wilgotne włosy, całkowicie świadoma, że mnie obserwuje, po czym szybko wracam do łazienki i wkładam sukienkę. Nie wiem, co się teraz stanie. Podchodzę do ławki i wyciągam przed siebie ręce, żeby mnie zakuł, ale on potrząsa głową. – Idziesz na pokład. – Tak? – Jestem całkowicie zaskoczona. –

Tak

–

odpowiada

stanowczo,

wpatrując

się

w

mój

obtarty

nadgarstek. – Potrzebujesz słońca. I musisz coś zjeść. – Na samą wzmiankę o jedzeniu zaczyna mi burczeć w brzuchu. Mam już na końcu języka uwagę, że wyglądam tak anemicznie, bo zamknął mnie tu na dole na cztery dni, ale decyduję się tego nie robić. Myśl o promieniach słonecznych pieszczących moją złaknioną witaminy D skórę jest zbyt kusząca, żeby stracić taką okazję. Jeśli chodzi o jedzenie, to kieruję wzrok na słabo zaopatrzone półki i marszczę brwi. – Masz coś oprócz tych puszek?

Robi szeroki gest otwartą ręką, mający oznaczać, że mam się sama obsłużyć. To nowe poczucie wolności przyprawia mnie o zawroty głowy. Odebrano mi coś, do czego – jak sądziłam – miałam prawo, a teraz, kiedy dostałam to z powrotem, nie bardzo wiem, co z tym zrobić. Jak wypuszczony z klatki ptak, który jest zbyt wystraszony, żeby rozłożyć skrzydła. Niepewna,

kiedy

następnym

razem

trafi

mi

się

tyle

swobody,

przemykam koło niego, a jego firmowy zapach uderza mnie w nozdrza. Nie nazwałabym tego niemiłym uczuciem, raczej… znajomym, co jest przecież absurdem.

Zatrzymuję

się

przed

półkami,

opieram

ręce

o

biodra

i zdmuchuję włosy z policzków. Tuńczyk, kilka puszek zupy, małe opakowanie mąki, mleko w proszku i coś, co wydaje się suszonym mięsem – żadna z tych rzeczy nie wygląda ani trochę apetycznie. Niemniej kiedy w szufladzie pod zlewem znajduję ziemniaki, jajka i paczkę ryżu, perspektywa posiłku zaczyna się malować w nieco jaśniejszych barwach. Stukając się palcem po podbródku, uruchamiam swojego wewnętrznego MasterChefa. – Będzie coś z tego? – pyta Saint, a gdybym go nie znała, mogłabym pomyśleć, że w jego głosie dźwięczy figlarna nutka. –

Nie

wygląda

to

całkiem

beznadziejnie

–

odpowiadam,

nadal

odwrócona do niego plecami. – W moim rodzinnym domu często musiałam sobie radzić i przyrządzać posiłek z tego, co akurat miałam pod ręką. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że to pierwsza informacja dotycząca mojej osoby, jaką dzielę się z Saintem. Jak zareaguje? Czy zobaczy we mnie teraz osobę, a nie tylko środek do osiągnięcia swojego celu? – Dorastałaś bez rodziców?

Jestem zaskoczona, że w ogóle go to zainteresowało, ale nie mam zamiaru robić z tego wielkiej sprawy i tylko wzruszam ramionami. – Tata umarł, kiedy miałam dwanaście lat, wtedy mama tak jakby zapomniała, że w ogóle istnieję. – Saint milczy, a ja odwracam się przez ramię i dodaję: – No co? Nie takiej historii się spodziewałeś? Myślałeś, że byłam rozpuszczonym dziewuszyskiem, które przespało się z wszystkimi grubymi rybami w LA, żeby zostać modelką? Wydatna grdyka porusza się, kiedy przełyka ślinę. Zaskoczyłam go. – Nauczyłem się, że jeśli o ciebie chodzi, to lepiej niczego nie zakładać. Co on, do jasnej…? Będę miała o czym myśleć! Odchrząkuję, po czym wracam do obmyślania naszego menu, co wydaje się sensowniejszym zajęciem niż analizowanie, co też chciał przez to powiedzieć. – Chyba mogę zrobić coś w rodzaju frittaty lub omletu. Zapominając o jego obecności, podchodzę do małej lodówki i w mikroskopijnej zamrażarce znajduję mrożone warzywa. Tyle mi wystarczy. Zgarniam wszystko, czego będę potrzebować, rzucam na stół i wskazuję każdy składnik po kolei, żeby ułożyć sobie w głowie, co i w jakiej kolejności muszę zrobić. Ziemniaki trzeba będzie pokroić. Potrzebuję noża. Przenoszę spojrzenie z produktów żywnościowych na Sainta, który stoi po drugiej stronie stołu i uważnie mi się przygląda. – Potrzebuję przyborów kuchennych: miski, łyżki… noża – dodaję nonszalancko, próbując ukryć zdenerwowanie. Wzdycha, jakby był głęboko pogrążony w myślach. – No, chyba że ty pomożesz? – proponuję, bo naprawdę bardzo mi zależy, żeby dobrze to rozegrać. Nie planuję użyć tego noża przeciwko niemu, chcę za jego pomocą zdobyć jego zaufanie.

Przez chwilę wydaje się niepewny, ale w końcu sięga do tylnej kieszeni spodni i wyciąga nóż sprężynowy. Natychmiast z obrzydzeniem marszczę nos. – Nie będę t e g o używać do przygotowania posiłku. Właśnie

tym

ostrzem

poderżnął

gardło

człowieka,

który

mnie

zaatakował. Promień słońca odbija się w lśniącym ostrzu, a ja drżę na wspomnienie tamtych chwil. Jednak biorę się w garść i wyciągam rękę. Chciałabym zobaczyć jego minę, bo na razie mogę jedynie zgadywać, co mu chodzi po głowie. Nie widzę, jaki ma wyraz twarzy, przez co jest dla mnie po prostu bezimiennym porywaczem. I przecież tak naprawdę tym właśnie jest, nie wolno mi o tym zapominać. To, że od czasu do czasu potrafi się zachować przyzwoicie, nie usprawiedliwia tych wszystkich okropnych rzeczy, które zrobił. To próba. Ja sprawdzam jego, a on – mnie. Ani na sekundę nie spuszczam z niego wzroku, wydaję się znudzona, czekając, aż wręczy mi nóż. Nie mam wątpliwości, że zastanawia się nad swoim następnym ruchem. To będzie pierwszy krok do zdobycia jego zaufania, potem potrzebuję już tylko odrobiny nieuwagi z jego strony, żeby się dorwać do radia albo jakimś cudem zwędzić mu komórkę. Powietrze gęstnieje od napięcia, ale wreszcie on ustępuje. Kiedy wkłada mi do ręki nóż, w duchu śpiewam zwycięską pieśń, ale na zewnątrz nie daję po sobie nic poznać. – Dziękuję… мастер. Z cichym syknięciem cofa się o krok, dokładnie o taką reakcję mi chodziło. Ja jednak zachowuję zimną krew i zamiast się odwrócić, zaczynam się rozglądać za rondelkiem. W końcu znajduję niewielkie naczynie, kładę je na kuchence i wlewam połowę butelki wody.

Może i zgodziłam się użyć tego noża, ale planuję najpierw porządnie go wygotować. Czekając, aż woda zacznie wrzeć, buszuję w poszukiwaniu deski do krojenia i misek. Zdecydowałam się na babkę ziemniaczaną, a

teraz

ślinka

mi

cieknie

na

samą

myśl

o

świeżo

upieczonych

biszkopcikach. Woda już wrze, więc wrzucam do niej nóż z nadzieją, że uda mi się go zdezynfekować i będę w stanie go użyć, nie myśląc o śmiercionośnym ciosie, jaki został nim wykonany. To jednak niemożliwe. Potrzebuję się oderwać od tych ponurych myśli. Sięgam po mąkę i

mleko

w

proszku

i

postanawiam,

że

spróbuję

upiec

biszkopciki.

Ciasteczka to moje jedzenie na pocieszenie, a w tym momencie potrzebuję bardzo dużo pocieszenia. Nóż już od dobrych kilku minut pławi się we wrzącej, bulgocącej wodzie, więc wyłączam ogień i sięgam szczypcami do wrzątku. Oczami wyobraźni widzę, jak używam go, żeby utorować sobie drogę

ucieczki,

jednocześnie

zastanawiam

się,

czy

Saint

jest

teraz

nieuzbrojony. Spoglądam na jego posągową postać – ramiona skrzyżowane na piersi, przenikliwe spojrzenie, rozstawione nogi – i już wiem, że nie udałoby mi się przejść nawet trzech kroków. Poza tym muszę mądrze wybierać swoje bitwy i zawsze mieć na uwadze wyższe dobro. Zaciskam palce na chłodnej rękojeści i staram się nie myśleć o tym, do czego ten przedmiot jest zdolny oraz do czego, co widziałam na własne oczy, został użyty, a zamiast tego skupić się na tym, co dobrego może zrobić – na przykład moje śniadanie. Zaczynam obierać ziemniaki, próbując opanować nieznośne drżenie palców. Nie jest to jednak łatwe, kiedy Saint wysuwa krzesło, siada na nim okrakiem i intensywnie mi się przygląda. Serce wali mi jak młotem, jestem pewna, że on dostrzega mój strach, ale pracuję dalej, skupiona na przyrządzaniu posiłku, bo nagle czuję

przemożny głód. – Mogę zrobić kawę? Saint kiwa głową. Przez kolejne dwadzieścia minut pracuję jak szalona, ale tak naprawdę miło zatracić się w normalności, szczególnie że o okolicznościach, w których się znalazłam, można powiedzieć wszystko, ale na pewno nie to, że są normalne. Kiedy kończę, wstaję, uśmiechając się na widok swojego dzieła. Mimo ograniczonych składników i możliwości udało mi się wyczarować babkę ziemniaczaną, jajecznicę i biszkopciki, które może i trochę nie wyrosły, ale i tak wspaniale pachną. Najbardziej cieszę się jednak na kawę, ponieważ po czterech dniach bez niej moje ciało rozpaczliwie pragnie zastrzyku kofeiny. Saint przez cały czas bacznie mi się przyglądał, co, oczywiście, wcale mnie nie dziwi. Zanim mnie zostawi bez nadzoru, muszę sobie zasłużyć na jego zaufanie i właśnie dlatego starannie myję nóż i popycham go po stole w jego stronę. – Dziękuję. Sięga po niego i wkłada go do tylnej kieszeni spodni. – Nie ma za co, ангел. – Co to znaczy? – wyrywa mi się. Saint sztywnieje, jakbym właśnie wywołała go do tablicy, a ja jestem jeszcze bardziej zaintrygowana. Powoli wstaje, ja natomiast przełykam ślinę, podnosząc wzrok, żeby się przyjrzeć jego potężnej postaci. – Bierzmy się do jedzenia. – To koniec rozmowy, którą Saint najwyraźniej wcale nie był zainteresowany. Niemniej to intrygujące, dlaczego unika tego tematu. Zrobiłam tyle jedzenia, że wystarczyłoby dla małej armii, więc sięgam po talerze i serwuję śniadanie. Nalewam kawę i czekam na dalsze

instrukcje. Saint odwraca się przez ramię, po czym wykrzykuje coś po rosyjsku. Zupełnie nie znam tego języka, jednak uważam, że brzmi pięknie, szczególnie w połączeniu z zachrypniętym głosem Sainta. Kiedy dwaj Rosjanie zbiegają po schodach, robiąc przy tym niemało huku, czar pryska. Mężczyźni spoglądają na jedzenie na stole, a potem na mnie. Cała ta sytuacja jest dla nich co najmniej dziwna, ale najwyraźniej zaspokojenie apetytu uznają za ważniejsze niż zastanawianie się nad nią, bo podczas nabierania jedzenia prawie wybucha między nimi bójka. Saint

odsuwa

się

na

bok,

pozwalając

głodomorom

najeść

się

pierwszym. Popijam kawę, rozkoszując się jej gorzkim smakiem. Nie mam ochoty tutaj jeść, jestem zmęczona półmrokiem. Chcę poczuć na skórze promienie słońca. Muszę również rozejrzeć się za radiostacją, a nie mogę tego zrobić, kiedy ciągle czuję na karku oddech Sainta. – Chodźmy na zewnątrz – proponuje. To trochę przerażające, czyta ze mnie jak z otwartej księgi, ale to z pewnością dlatego, że ma nade mną jedną znaczącą przewagę – widzi moją twarz. Kiedy sięgam po talerz, Mark przestaje łapczywie pakować jajka do ust. Jego wygłodniałe oczy osuwają się na mój dekolt, który odkryłam być może nieco za bardzo, kiedy się schyliłam. Czuję się obrzydliwie, pogrywając na jego zainteresowaniu i sięgając po widelec, całkiem jakby słowa mojej mamy były prawdziwe. Gest jest niewinny, ale pojmuję, że odniósł pożądany efekt, kiedy Mark wysuwa język i oblizuje dolną wargę. Już sam jego zapach sprawia, że robi mi się niedobrze, ale uśmiecham się nieśmiało, mając nadzieję, że da się nabrać na tę udawaną niewinność i uległość.

Drugi Rosjanin nadal pochłania swoje jedzenie i zupełnie nie zwraca na mnie uwagi. Ze spuszczonymi oczami czekam, aż Saint ruszy pierwszy na górę. Kiedy słyszę odgłos jego ciężkich butów na schodach, podążam za nim, dbając o to, żeby po drodze delikatnie musnąć Marka ramieniem. Wiem, że igram z ogniem, ale Saint będzie musiał w końcu iść spać. Mogę tylko liczyć, że kiedy to nastąpi, Mark nie będzie robił tego samego. Będę wtedy musiała wymyślić jakąś wymówkę, żeby wyjść na pokład. Marny plan, ale lepszego nie mam. Cudownie jest czuć na skórze promienie słońca. Zatrzymuję się na chwilę, zamykam oczy i podnoszę twarz, żeby rozkoszować się tym uczuciem. Kto wie, kiedy następnym razem będzie mi to dane. Tymczasem burczenie w brzuchu przerywa mi wygrzewanie się na słońcu, więc otwieram oczy. Saint siedzi na białej skrzyni obok steru. Próbuję udawać, że wcale mnie to nie rusza, ale to niełatwe, gdyż radiostacja leży w moim zasięgu. Chcę się znaleźć tak blisko radia, jak to tylko możliwe, więc siadam po turecku naprzeciwko Sainta na niewielkiej, białej drewnianej ławeczce. Kładę talerz na kolanach, a kawę stawiam obok siebie. Sięgam po biszkopcik i przełamuję go na dwie części. Nakładam widelcem puszystą jajecznicę na jedną połowę, po czym nakrywam je drugą. Idealny posiłek! Biorę do ust pierwszy kęs i wydaję cichy jęk, kiedy moje kubki smakowe pieją z zachwytu. To mój pierwszy prawdziwy posiłek od kilku dni. Nic mnie nie obchodzi, że wyglądam jak jaskiniowiec, wpycham do ust całą biszkoptową kanapkę, napychając policzki jak chomik. Kiedy już zdołam to przełknąć, ochoczo zabieram się do babki ziemniaczanej i opróżniam talerz do czysta. Opieram się o balustradę, kładę

ręce na pełnym brzuchu i wzdycham. Prawdziwa dama nigdy by się tak nie zachowała, ale na całe szczęście wcale się tym nie przejmuję. Saint i tak widzi we mnie tylko środek do osiągnięcia swojego celu, więc dlaczego niby miałabym dbać przy nim o maniery. Niemniej jednak zerkam w jego stronę i gdybym go lepiej nie znała, mogłabym przysiąc, że lekko się uśmiecha. Ale to przecież niemożliwe… Popijam kawę, a moje myśli biegną w stronę Drew. Minęły cztery dni, odkąd zostałam porwana. Pewnie szaleje z niepokoju. Nie mieliśmy nawet okazji, żeby skonsumować małżeństwo. Cholernie podły żart! Na myśl o tym zamiar ucieczki wydaje mi się jeszcze bardziej kuszący. – Kiedy dotrzemy do naszego tajemniczego celu? – pytam ostrożnie, bo nie wiem, jak zareaguje. Ręka z widelcem nieruchomieje w połowie drogi do ust. Wiem, że przekraczam granicę, ale przecież sam powiedział, że jeśli będę się dobrze zachowywać, czeka mnie nagroda. W końcu fakt, że nie dziabnęłam go nożem w tętnicę szyjną, to j e s t dobre zachowanie. Nie oczekuję wiele, więc kiedy odpowiada, prawie spadam z krzesła. – Tydzień. Mniej więcej. A potem pojedziemy autem. – Dokąd pojedziemy? – pytam drżącym głosem. Kończy jeść jajka, wydaje mi się, że potrzebuje czasu, żeby przemyśleć swoją odpowiedź. – Lepiej, żebyś nie wiedziała. Ta złowieszcza odpowiedź sprawia, że oczy napełniają mi się łzami. – Pozwolisz mi odejść? – Nie, nie mogę – odpowiada, odwracając wzrok. Pierwszy raz dał po sobie poznać jakieś ludzkie uczucia.

– Tam, gdzie jadę… – przerywam, żeby zapanować nad drżącym głosem – …czy to będzie boleć? – Tak – odpowiada po prostu, chociaż z bólem. – Czy kiedykolwiek będę mogła wrócić do domu? – Przygryzam dolną wargę. Boję się jego odpowiedzi, choć tak naprawdę już ją znam. Milczenie. Słychać jedynie łagodny szum oceanu. Wokół panuje cisza, ale we mnie wszystko krzyczy. – …nie. Po policzku płynie mi samotna łza, gdy spoglądamy sobie z Saintem w

oczy.

Próbuję

być

silna,

ale

jak

tego

dokonać,

skoro

właśnie

dowiedziałam się, że już nigdy nie wrócę do życia, które znam. – Będziesz tam? – pytam, skubiąc paznokieć pomalowany lakierem w odcieniu brudnego różu. – Gdziekolwiek by to nie było… Nie wiem, dlaczego to dla mnie takie ważne, ale znajoma twarz – a raczej znajome oczy w odcieniu butelkowej zieleni mogłyby złagodzić mój ból. Choć to tylko okłamywanie samej siebie, bo nic go nigdy nie złagodzi. – Nie, Willow. Nie będzie mnie tam. Przez moment brak mi tchu. Po raz pierwszy użył mojego imienia, zabrzmiało

to,

jakby

wymknęło

mu

się

coś

absolutnie

zakazanego.

Właściwie, wiem o tym, tak jest. Połykam łzy i próbuję zachować spokój, ale zdradza mnie drżenie dolnej wargi. – Więc… tak po prostu mnie dostarczysz, a potem co? Zapłacą ci? Gwałtownie wstaje, przesuwając ręką po głowie. Przypuszczam, że to odruch, bo gdyby nie miał na sobie kominiarki, mógłby przeczesać palcami

włosy. – Nie zapłacą mi w taki sposób, jaki masz na myśli. – Co to znaczy? – To znaczy – zaplata ręce na karku – że nie zapłacą mi pieniędzmi. Przechylam głowę na bok, nie bardzo rozumiem. Jednak z której strony by na to nie patrzeć, nie ma cienia wątpliwości, że kiedy dotrzemy do celu, nie będę miała żadnej szansy na ucieczkę. A to oznacza jedno: muszę uciec teraz. – Czy Boss jest… – słowa więzną mi w gardle, ale biorę się w garść – …miłym człowiekiem? – Nie jestem głupia. Z tych skromnych skrawków informacji, które udało mi się z niego wyciągnąć, oraz z podsłuchanych rozmów wnioskuję, że wkrótce będę musiała być posłuszna Bossowi. Nie wiem, kim jest ani dlaczego chce mnie mieć, ale to on jest powodem, przez który to wszystko się dzieje, jak również powodem, dla którego będę próbować uciec, choćby mnie to miało kosztować życie. Saint wzdycha i znowu milknie, rozważając, jak wiele powinien mi powiedzieć. Kiedy spogląda w moje uparte oczy, już wie, że nie spocznę, dopóki nie poznam prawdy. – Nie, nie jest. Kiwam głową, przygryzając dolną wargę, a łzy płyną mi po policzkach. – Dziękuję ci za szcze… szczerość. Saint krótko kiwa głową, najwyraźniej wcale go nie cieszy czekający mnie los. Dlaczego w takim razie to robi? Jeśli nie dla pieniędzy, to z jakiego powodu? Jak inaczej można skłonić człowieka, żeby ryzykował własne życie? Tymczasem na pokładzie pojawiają się Rosjanie, a ja szybko ocieram łzy. Nie chcę, żeby byli świadkami mojej chwili słabości. – Czy mogę wrócić na dół?

Tym pytaniem najwyraźniej zaskakuję Sainta, ale o nic nie pyta. Idzie przodem, a ja sunę za nim jak grzeczna zakładniczka, którą jestem, bo chociaż Saint właśnie okazał mi odrobinę życzliwości, to nie wolno mi się pomylić i wziąć go za kogoś, kim nie jest. A jest potworem. Prowadzi owieczkę na rzeź, tyle że czegoś nie wie… Mianowicie tego, że nie jestem owieczką. I nigdy nie będę. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 4

Ona się nie złamie. Cokolwiek bym nie zrobił, ona się nie podporządkuje. Za każdym razem, kiedy muszę ją ukarać, czuję, jak pozbywam się tej marnej resztki człowieczeństwa, która mi została. Wiem, że to złe, ale takie jest też przekazanie jej temu bezdusznemu dupkowi. Nie mam wyboru. Boże, ocal moją duszę.

DZIEŃ 6

Minęło już sześć dni, odkąd życie w takiej postaci, w jakiej je znałam, zmieniło się na zawsze. Zostałam pojmana, zakneblowana i uprowadzona. Od sześciu dni oglądam tylko zamaskowane twarze trzech mężczyzn, którzy chcą mnie skrzywdzić. Co gorsza, choć minęło tyle czasu, ja nadal nie jestem ani o krok bliżej rozwiązania zagadki, co tu się, do cholery, dzieje.

Minęły dwa dni, odkąd się ugięłam i zaczęłam zachowywać jak grzeczna dziewczynka, dokładnie tak, jak chciał Saint. Mówiłam „Tak, мастер” i „Nie, мастер”, a on w zamian skuwał mnie kajdankami tylko na

noc.

W

ciągu

dnia

mogłam

„swobodnie”

się

przemieszczać.

„Swobodnie” w cudzysłowie, ponieważ zawsze miał mnie na oku jeden z porywaczy. Przez kolejne dni nie widziałam nikogo poza nimi, jednak biorąc pod uwagę,

jak

się

skończyło

ostatnie

spotkanie

z

nieznajomym,

to

prawdopodobnie miałam szczęście, że tak było. Minął już prawie tydzień, odkąd ostatni raz widziałam Drew. W każdej minucie, w każdej sekundzie tego czasu jego obraz zamazywał się w mojej pamięci odrobinę bardziej, ponieważ czym dalej odpływaliśmy, tym bardziej zmniejszały się moje szanse na powrót do domu. W tunelu nie pojawiło się światełko, ponieważ nie posunęłam się ani o krok naprzód, jeśli chodzi o nawiązanie kontaktu ze światem. Mark ciągle obleśnie mi się przypatruje, co jest mi bardzo na rękę. Niemniej nie spodziewam się, że Saint zostawi nas sam na sam na dłużej. On również zauważył przeciągłe spojrzenia Marka i jego próby zbliżenia się do mnie, kiedy tylko staje się to możliwe. Moja

jedyna

przyjemność

to

rozkoszowanie

się

promieniami

słonecznymi padającymi mi na skórę. Czasami, kiedy naprawdę mocno zaciskam powieki, mogę udawać, że to mój miesiąc miodowy i żegluję z Drew po bezkresnym oceanie. W moim utkanym z pozorów świecie jestem szczęśliwa, a także – co ważniejsze – wolna. Fantazjowanie

nie

trwa

jednak

długo,

a

ja

szybko

wracam

do

rzeczywistości. Niewesołej rzeczywistości, w której znajduję się wśród porywaczy… i czekam.

Popołudnie

jest

w

miarę

ciepłe.

Wygląda

na

to,

że

w

swoim

tajemniczym pudle na dole Saint ma kilka kompletów ubrań dla mnie. Cieszyłam się, gdyż mogłam codziennie brać prysznic i ubierać świeże ciuchy, ponadto ktokolwiek pakował mój niezbędnik porwanej, zadbał również o to, żeby znalazł się w nim strój kąpielowy. Najwyraźniej opalanie się w niewoli to nowa moda. Gdyby nie było tak cholernie gorąco, powiedziałabym Saintowi, żeby sam się ubrał w ten jednoczęściowy kostium kąpielowy w kolorze błękitu królewskiego, jednak jest, jak jest, a ja siedzę na dziobie jachtu i gapię się na kompletnie pusty bezmiar morza. Saint usadowił się naprzeciwko mnie i rozwiązuje swoje chrzanione sudoku. Facet ma obsesję! Przyciągam kolana do brody, po czym opieram o nie policzek. Morze jest spokojne i błękitne, jakiegoś innego dnia, w innych okolicznościach, chętnie wskoczyłabym do wody, żeby się popluskać w ciepłych falach, ale nie dzisiaj. Dzisiaj mogę myśleć tylko o tym, że gdybym skoczyła, nie chciałabym nigdy wracać na powierzchnię. Wzdycham i jestem sama na siebie zła za te myśli, ponieważ robię dokładnie to, czego chciał Saint – poddaję się. Tak, mogę udawać, że się podporządkowuję, ale im dłużej udaję, tym trudniej sobie uzmysłowić, jaki jest cel tej maskarady. Lekko odwracam głowę i zerkam na radio. Od wolności dzieli mnie piętnaście, góra dwadzieścia kroków. Ale jak je przebyć w taki sposób, żeby mnie nie złapał? Mam coraz mniej czasu. Kiedy słyszę znajome piknięcie w kieszeni Sainta, zamykam oczy, bo właśnie przypomniałam sobie o kolejnej drodze ucieczki – tym jego szpanerskim telefonie, który wygląda jak przeniesiony żywcem z lat osiemdziesiątych, ale to przecież telefon satelitarny. Tyle że nie mam szans się do niego dorwać, bo Saint się z nim praktycznie nie rozstaje.

Potrzebuję cudu! Saint wstaje, mówiąc coś w języku, którego nie rozpoznaję, co sprawia, że natychmiast koncentruję na nim uwagę. Macha do Marka, ten kiwa głową i przejmuje ster. Co się dzieje? – Mniej więcej za pięć minut będziemy mieli towarzystwo – mówi do mnie tak ostrym tonem, że natychmiast się prostuję. Ciekawe, dlaczego tak nagle zmienił mu się humor? – Chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła. Uśmiecham się drwiąco. Już wiem, o chodzi. Jego

cierpliwość

powoli

się

wyczerpuje,

najwyraźniej

chce

porozmawiać z Rosjanami na temat oczekującego nas spotkania. – Jeśli zrobisz to, o co cię poproszę – bierze głęboki wdech, nie jest zadowolony, że musi mi przedstawić tę propozycję – powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Czy to kolejna próba? Tak czy siak, nie ma mowy, żebym przepuściła taką okazję. – Zgoda. Jego sztywna postawa jest ostrzeżeniem – mam się zachowywać, w przeciwnym razie będzie to ostatnia szansa, jaką dostałam. Szybkie

kiwnięcie

głową

i

już

zdecydowanym

krokiem

zmierza

w kierunku Rosjan. Wyglądają na wystraszonych, podejrzewam, że nie znają tych ludzi. Może to właśnie moja szansa…? Muszę się czymś zająć, zanim dam po sobie poznać, co mi chodzi po głowie, więc sięgam po sfatygowaną książeczkę z sudoku Sainta i otwieram ją

na

pierwszej

lepszej

stronie.

Jestem

zaskoczona,

bo

większość

łamigłówek jest rozwiązana. Żaden ze mnie ekspert od sudoku, ale wywiera to na mnie niejakie wrażenie. Wygląda na to, że za kominiarką kryje się całkiem inteligentny facet.

To się robi coraz ciekawsze. Porywacz, który rozwiązuje sudoku… kim jest ten człowiek? Jednak nad tym będę się zastanawiać później, ponieważ już ją widać – białą łódź w oddali, pierwszy od wielu dni znak obecności człowieka na tych wodach. Serce bije mi jak szalone na myśl o licznych możliwościach, z jakimi się to wiąże. Jeszcze nie wiem dokładnie, o co poprosi mnie Saint, ale na jakiś pokręcony sposób ufam mu. Zdaję sobie sprawę, co to o mnie mówi, ale kwestionowaniem mojej poczytalności mogę się zająć później. – To łódź… – zaczyna Saint, podchodząc do mnie. Za nim idzie jeden Rosjanin. – To łódź straży przybrzeżnej. Nie planowaliśmy się z nimi spotkać, ale zmieniliśmy kurs i tak się stało. Chcę, żebyś udawała, że jesteś z Kazimirem na wakacjach. Tylko tyle. – To może być trudna do obronienia wersja, biorąc pod uwagę, że nasz Kazimir – zerkam w jego stronę – uważa, że w tym sezonie niezbędną częścią garderoby na jachcie jest kominiarka. Saint ciężko wzdycha, zirytowany moim uporem, jednak po chwili udowadnia, jak bardzo jest zdesperowany. Zanim Kazimir ma szansę zaprotestować, zrywa mu z głowy kominiarkę, ujawniając mi jego twarz. Kazimir błyskawicznie zakrywa się rękami, ale jest za późno. Już zdążyłam zobaczyć tępe, brązowe oczy, wydatny nos oraz łysą, lśniącą głowę. Zauważyłam również znajome znamię. Wygląda na to, że Mark ma teraz imię. Kazimir,

mój

wielbiciel,

na

oko

jest

przed

pięćdziesiątką.

To

najokropniejszy mężczyzna, jakiego w życiu widziałam. I nie mam tu na myśli jego wyglądu, a raczej to, że robi wrażenie człowieka, który widział i wyrządził wiele zła. Przeszywa mnie dreszcz. Kazimir zaczyna się kłócić z Saintem, jest na niego wściekły, że odkrył jego tożsamość, lecz odpowiedź Sainta – której nie zrozumiałam, bo

udzielił jej po rosyjsku – skutecznie zamyka mu usta. – Ja schodzę na dół. Jeśli będą zadawać pytania, niech Kazimir odpowiada. Ty masz tylko przytakiwać i zgadzać się ze wszystkim, co powie. A jeśli tego nie zrobisz… – Saint pochyla się w moją stronę, a ja odsuwam się do tyłu, choć nie mam dużego pola manewru, bo za mną znajduje się balustrada. Wstrzymuję oddech, a on kładzie ręce za mną po obu stronach moich ramion, mocno chwytając za balustradę, i zamyka mnie w ten sposób w moim prywatnym więzieniu. Jesteśmy tak blisko, że jego gorący oddech owiewa mi policzki. Puls mi szaleje, w ustach mi zaschło. Jak to możliwe, że facet pozbawia mnie tchu, choć nawet nie widzę jego twarzy…? – Wszyscy będziemy mieć kłopoty – mówi dalej, bacznie mierząc mnie spojrzeniem. – Żeby ci nic głupiego nie przyszło do głowy! Zrozumiano? Zerkam mu przez ramię i widzę, że motorówka jest coraz bliżej, czas nam się kurczy. – Aнгел, rozumiesz? Gumowate usta Kazimira rozchylają się, kiedy powoli się obraca, żeby spojrzeć na Sainta. Cokolwiek by nie znaczyło użyte przez Sainta słowo, Kazimir najwyraźniej jest zaskoczony, że mnie tak nazwano. Jednak w tym momencie muszę sobie poradzić z o wiele bardziej palącymi kwestiami, na przykład

Saintem

ściskającym

mi

ramię

i

pocierającym

kciukiem

zagłębienie łokcia. Ten gest jest tak niespodziewany, że natychmiast pokrywam się gęsią skórką. Nie rozumiem go, poza tym nie podoba mi się reakcja mojego ciała, więc gwałtownym szarpnięciem uwalniam ramię. Drżą mu usta, jakby miał ochotę się uśmiechnąć. – Tak, rozumiem – mówię, jednak on nadal intensywnie mi się przypatruje, choć zostało mu tylko kilka chwil, żeby niespostrzeżenie się

oddalić. A ja już wiem, czego chce. I… poddaję się. – Tak, мастер. Kazimir się cofa, zaplatając palce na szczycie swojej łysej głowy. – Dobrze. – Zastygam w bezruchu i nie mogę wydusić z siebie ani słowa, kiedy Saint wyciąga dłoń i odgarnia mi kosmyk włosów z policzka. Nagle odnoszę wrażenie, że tonę w likierze Chartreuse. Nie mam okazji o to zapytać, bo Saint odwraca się na pięcie i zbiega schodami w dół, całkiem jakby nic się nie stało. Drugi Rosjanin podąża za nim, zatrzaskując za sobą właz. Jego dotyk, zarówno ten sprzed chwili, jak i ten kilka sekund wcześniejszy, kiedy trzymał mnie za ramię, miał w sobie… ciepło. To przecież jakiś absurd! Chyba oszalałam. A jednak jego palec zostawił na moim policzku ciepły ślad. Potrząsając głową, gwałtownie trę policzek, przerażona tym, co czuję… cokolwiek by to nie było. Widok Kazimira zdejmującego koszulę jest jak solidne uszczypnięcie, którego

potrzebuję,

żeby

przestać

śnić

i

wrócić

do

tej

cholernej

rzeczywistości. Wzdrygam się na widok kropelek potu zebranych na włoskach, gęsto porastających jego klatkę piersiową. Wydatny brzuch również nie dodaje mu uroku, jednak ja biorę się w garść i swobodnie odchylam, otwierając książeczkę z sudoku, przy czym wcale, ale to wcale nie myślę o rękach Sainta. Dźwięk pracującego silnika motorówki jest coraz głośniejszy, aż wreszcie

milknie,

oznajmiając

jej

przybycie.

Zerkam

dyskretnie

na

znajdującego się za sterem Kazimira, wygląda niemal przyjaźnie, kiedy macha na powitanie do starszego człowieka, który podchodzi to burty, żeby z nim porozmawiać. – Co tu robicie? – pyta nieznajomy po angielsku, ale z wyraźnym akcentem.

– Relaksuję się z moją panią – odpowiada Kazimir, podczas gdy ja nie przestaję przeglądać sudoku. Cisza się przedłuża, mężczyzna nie wydaje się przekonany, a ja zaczynam się zastanawiać, jak bardzo zboczyliśmy z kursu. – Wchodzę na pokład. Serce zaczyna mi walić jak szalone, bo to właśnie jest moja szansa! Ten mężczyzna mówi po angielsku. Poza tym pracuje w straży wybrzeża, więc najprawdopodobniej jest dobrym facetem. Obiecałam Saintowi, że nie zrobię żadnego numeru, ale to jest moja szansa. Jednak kiedy spoglądam na właz, czuję ścisk w żołądku. Ratując siebie, pogrążę Sainta. Nie wiem, co zrobić z tym fantem. To nie powinien być problem… więc dlaczego tak właśnie jest? Policzek płonie mi w miejscu, gdzie chwilę przedtem był jego palec. Wyrzucam

te

myśli

z

głowy

i

siadam

prosto,

obserwując,

jak

mężczyzna mocuje trap do jachtu, by dostać się na pokład. Jak tylko staje na naszym pokładzie, spogląda na mnie. – Dzień dobry, panienko! Niemrawo macham na powitanie, próbując nie zwracać na siebie większej uwagi, ponieważ jeszcze nie zdecydowałam, co zrobię. Mężczyzna rozgląda się uważnie, wypatrując swoim sokolim okiem czegoś nietypowego. To jest moja szansa! Rusz ten cholerny tyłek i wołaj o pomoc! A jednak jak zaklęta pozostaję na miejscu. Nadal mu się przyglądam, nie mogąc zrozumieć, dlaczego nic nie robię. Powodem jest położony w oddali właz. Co za ironia! To właśnie z powodu tego włazu powinnam błagać tego człowieka, żeby mnie stąd

zabrał w bezpieczne miejsce. Tymczasem strażnik staje przede mną, osłaniając ręką oczy przed ostrym słońcem. – Wszystko w porządku? – pyta, a ja nieruchomieję jak jeleń w świetle reflektorów. Na czole pojawiają mi się kropelki potu. Głos uwiązł mi w gardle. Jestem pewna, że zaraz dostanę ataku serca. W tym momencie wszystko zależy ode mnie i od mojej odpowiedzi. Facet ewidentnie nie wierzy Kazimirowi, wystarczy, żebym potwierdziła jego podejrzenia. – Mówi pani po angielsku? – odzywa się łagodnie, zastanawiając się, czy milczę, bo go nie rozumiem. Szybko przytakuję, oddech przyspiesza mi z każdą sekundą. Czeka cierpliwie, jego życzliwość daje mi pewność siebie, której teraz potrzebuję. Myślę o Drew, myślę o tym, jak Saint przyznał, że już nigdy go nie zobaczę. Oczy pieką mnie od łez, nie zgadzam się na zaakceptowanie takiego stanu rzeczy. To moja szansa, nie mam wyboru, muszę z niej skorzystać. Wstaję i chrząkam niepewnie, bo nie wiem, co powiedzieć. Powietrze wokół nas jest nieruchome. – Czy potrzebuje pani pomocy, panienko? – …tak – szepczę zaskoczona, że ten cichutki, przerażony głosik należy do mnie. Mężczyzna natychmiast przejmuje inicjatywę. – Co się dzieje? Nerwowo zerkam to na niego, to na właz. Kazimir się wycofał, kiedy się

zorientował,

że

postanowiłam

pozostawili mi wyboru.

ich

zdradzić.

Choć

przecież

nie

– Ja… ja… – Nagle czuję zupełną pustkę w głowie, nie mam pojęcia dlaczego. Moja

podświadomość

krzyczy

na

mnie,

domagając

się,

żebym

powiedziała prawdę, jednak właz się uchyla, a ja widzę w szparze błysk, który nie może być niczym innym niż błyskiem lufy, to wystarczający powód, żeby nic nie mówić. Z tego jachtu nie ma ucieczki. Saint tego dopilnuje. Zerkam na złotą obrączkę na palcu mężczyzny i ogarnia mnie poczucie winy. Nie mogę narażać jego życia, bo w ten sposób pozbawiłabym jego rodzinę męża, ojca, dziadka. Czy potrafiłabym z tym żyć? Nie. – Panienko? – nalega. Złocisty promień słońca odbija się w lufie, a ja przełykam łzy. – Rozpaczliwie potrzebujemy jedzenia. Mąż spakował tylko tuńczyka. A przecież wie, że nienawidzę ryb! – mówię, udając, że jestem wkurzona. Tymczasem w głębi duszy umieram ze strachu, że moje kłamstwo jest szyte zbyt grubymi nićmi i mężczyzna przejrzy je w sekundzie. Strażnik marszczy brwi. Nie wierzy mi. – Jedzenie? – powtarza cicho, upewniając się, czy dobrze usłyszał. Potakuję z wymuszonym uśmiechem. – I jest pani tutaj z własnej woli? – Ależ oczywiście! – Podnoszę rękę, żeby pokazać mu obrączkę, choć czuję się, jakbym właśnie sprzedała kawałek własnej duszy. – To nasz miesiąc miodowy. Kazimir z ulgą wypuszcza powietrze z piersi i nonszalanckim krokiem podchodzi, wiedząc, że jestem po jego stronie. – Szczęściarz ze mnie, co?

Tak szybko, że nie mam szans zaprotestować, obejmuje mnie i całuje w policzek. Zbiera mi się na wymioty, ale robię dobrą minę do złej gry. Strażnik nie wydaje się do końca przekonany, jednak w tej sytuacji nic nie może zrobić. Dopóki nie powiem mu prawdy, nie ma żadnego punktu zaczepienia. – W porządku. W takim razie życzę miłego dnia! – Na pożegnanie dotyka kapelusza, uważnie mi się przyglądając inteligentnymi oczami. To jego ostatnia próba, żeby mi pomóc, lecz ja nie mogę przyjąć tej pomocy, nie ma sensu, żebyśmy oboje stracili życie. – Dziękuję. Kazimir gładko wchodzi w rolę kochającego mężusia, jego usta wędrują w dół po mojej szyi. Żołądek się we mnie przewraca, chyba zwymiotuję. Strażnik przechodzi obok włazu i spogląda na niego, ale nie poświęca mu większej uwagi. Widocznie jestem przekonującą aktorką. Wraca na swoją łódź, zabiera trap, a wraz z nim moją ostatnią szansę na odzyskanie wolności. – Grzeczna dziewczynka – szepcze mi do ucha Kazimir, machając do mężczyzny, który właśnie odpala silnik swojej łodzi i zostawia mnie samą, żebym sobie radziła z konsekwencjami moich kłamstw. Ze łzami w oczach przyglądam się, jak odpływa. Gdy znika nam z pola widzenia, odpycham od siebie Kazimira i wycieram policzek i szyję, chcąc zetrzeć nawet najmniejszy ślad jego dotyku. W odpowiedzi on uśmiecha się złośliwie. – Nagrodzę cię później… kiedy wszyscy będą spali. – Mruga do mnie porozumiewawczo na podkreślenie swoich słów, ale ja nie reaguję, nie chcę, żeby się domyślił, co w tym momencie czuję.

Obrzydzenie.

Beznadzieję.

Rozczarowanie.

Długo

można

by

wymieniać. Dopilnuje, żebym dostała nagrodę za swoje starania. – Nie mogę się doczekać – odpowiadam, trzepocząc rzęsami, ponieważ kiedy już owinę go sobie wokół palca i straci czujność, dorwę się do tego radia. Jednak to może poczekać, ponieważ kiedy Saint wraca na pokład, mam do załatwienia coś pilniejszego. – Dobrze się spisałaś, ангел. –

Mieliśmy

umowę

–

przypominam,

nie

chcąc

się

wdawać

w pogaduszki. – Owszem. Chodźmy. – Ruchem podbródka pokazuje, żebym za nim szła, co też robię. Zostawiam obu Rosjan na pokładzie i schodzę za Saintem do kajuty. On swobodnie zajmuje miejsce na ławeczce, dając do zrozumienia, że mnie musi wystarczyć podłoga. Perspektywa dowiedzenia się, co mnie czeka, nagle wydaje mi się przytłaczająca, więc zaczynam chodzić po pokoju. Ile tak naprawdę chcę się dowiedzieć? Jak dotąd udzielił mi tylko szczątkowych informacji, a i to wystarczyło, żeby zaczęły mnie prześladować koszmary senne. Jednak wiem, że drugi raz nie będę miała takiej szansy, więc postanawiam zdusić lęki. – Dlaczego ja? Saint kołysze się na ławeczce, atmosfera gęstnieje. – Zostałaś wybrana ze względu na wygląd. I sytuację. – Sytuację? – Nie bardzo rozumiem, o co mu chodzi. Przytakuje.

– Nikt nie będzie tęsknił, kiedy znikniesz – wyjaśnia, a ja gwałtownie się zatrzymuję. – Mój mąż będzie tęsknił! – Podnoszę głos, wściekła, że rości sobie prawo do wydawania sądów na temat stosunków panujących w moim związku. – Nie byłbym taki pewien – odpowiada chłodno, zakładając nogę na nogę i opierając kostkę o kolano. – Jak śmiesz! Nic, nic o nas nie wiesz! – krzyczę, ruszając jak burza naprzód. – Przestań wrzeszczeć i przejdź do pytań. – Wydaje się nieporuszony moim wybuchem. – Dokąd płyniemy. – Do Rosji. Rosja? Myślałam, że ludzi przemyca się „z Rosji”, a nie „do Rosji”. Jego lakoniczność jest irytująca, ale pytam dalej. – Dlaczego? – Zostałaś sprzedana Alekseiowi Popovowi. Mrugam bezradnie. Takie krótkie zdanie, a tyle złych informacji! – Sprzedana? – powtarzam szeptem, ponieważ jestem pewna, że źle go usłyszałam. Jednak on przytakuje, a ja muszę zaakceptować, że to się dzieje naprawdę. – Kim on jest? Nie spieszy się z odpowiedzią, a ja powoli wpadam w panikę. – Jednym z najbardziej wpływowych, budzących największy strach ludzi w Rosji. Zajmuje się głównie narkotykami, bronią i finansami.

Teraz rozumiem, dlaczego nazywają go Bossem. On naprawdę jest szefem wszystkich szefów! – Dlaczego chce mnie mieć? – Ponieważ lubi kolekcjonować piękne rzeczy. Wzdrygam się i odwracam wzrok, nigdy nie czułam się tak zbrukana. – Czyli będę jego maskotką. Saint powoli podnosi i opuszcza ramiona. – Tak. – Nie rozumiem. Kto mnie sprzedał? – Z płaczem padam przed nim na kolana, błagam, żeby raz na zawsze skończył tę udrękę. – Powiedz mi, proszę…! Saint wzdycha, po raz pierwszy emocje biorą górę. Wyciąga dłoń i odgarnia mi włosy z czoła. Nienawidzę sama siebie, ponieważ tak bardzo pragnę jego oddechu, jego życzliwości, lgnę do niego i chcę, żeby ukoił ten ból. Lecz jego słowa są jak garść soli hojnie sypnięta na i tak rozognioną ranę. – Twój mąż. – Co? – Jego dotyk nagle parzy jak kwas, natychmiast się odsuwam. – Nie. N i e – powtarzam, rozpaczliwie potrząsając głową. – Kłamiesz. – Nie. Twój mąż sprzedał cię Popovowi, ponieważ to ostatni gnojek. Zawsze byłaś dla niego tylko pionkiem w grze, jego kartą przetargową – mówi twardo, a ja zasłaniam uszy, bo nie chcę słyszeć oszukańczego jadu sączącego się z jego ust. – Willow… – Próbuje mnie dotknąć, ale ja robię gwałtowny unik i upadam na tyłek. – Przestań! – krzyczę, drżąc na całym ciele. – Nie chcę już tego słuchać!

–

Przed

oczami

staje

mi

obraz

Sainta

z

nienawiścią

wymierzającego kolejne ciosy Drew. Wtedy rzeczywiście pomyślałam, że wygląda to na osobiste porachunki. Czyżbym miała rację…?

Tonę we łzach, płyną swobodnie, jakby nigdy miały nie przestać. To musi być jakaś pomyłka. Znam Drew. Nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Na litość boską, w końcu jest moim mężem! Jakim trzeba być potworem, żeby w ten sposób potraktować własną żonę? – Wy… wyjdź – wyrzucam z siebie z trudem, łkając do utraty tchu i uderzając pięścią w podłogę. – To nie może być prawda…! Saint posłusznie wstaje. – Nie okłamałbym cię. Nie w tej sprawie. – Nienawidzę cię! – wypluwam z siebie, a łzy i smarki spływają mi po podbródku. Jak on śmie opowiadać takie ohydztwa o Drew? Tymczasem otula mnie jego jedyny w swoim rodzaju zapach i dociera do mnie, że jedyną osobą, której nienawidzę, jestem ja sama. Saint kuca przede mną, podnosi mi palcem podbródek i przeszywa mnie tymi swoimi oczami. – Chciałabyś… ale to nie jest prawda. – Pieprz się! – rzucam mu prosto w twarz, odpychając jego dłoń. Jeszcze mnie nie zna! Spodziewam się, że teraz mnie ukarze, ale przypada mi inny rodzaj cierpienia. Saint wychodzi na pokład, a ja zostaję sama z ziejącą dziurą w klatce piersiowej. Dopiero kiedy otula mnie ciemność, przestaję się kontrolować i łkam bez końca. Wreszcie kładę się na zimnej podłodze i zwijam się w kłębek. To

musi

być

jakaś

pomyłka,

inny

rodzaj

tortury.

Nie

fizycznej,

a emocjonalnej. Saint chciał mnie tym złamać, ale to przecież nie ma żadnego sensu. Zrobiłam, o co mnie prosił. Teraz już nic nie ma sensu.

Zaciskam oczy i próbuję się odciąć od tej niewyobrażalnej udręki. Najgorsze jest to, że jeśli Saint powiedział prawdę… faktycznie zostałam na tym świecie całkiem sama.

B

udzi mnie uczucie, że ktoś ssie mojego wielkiego palca u nogi. To nie może dziać się naprawdę… Jednak kiedy błyskawicznie otwieram oczy i widzę łysą pałę

w okolicy moich stóp, dociera do mnie, że to się dzieje naprawdę. Przyciskam głowę do podłogi i wpycham pięść do ust, żeby stłumić bezgłośne krzyki. Zemdlałam, kiedy Saint oznajmił mi najgorsze nowiny w moim życiu. Najwyraźniej mój umysł potrzebował odciąć się od rzeczywistości. Ciągle nie wiem, w co mam wierzyć. A teraz budzę się w ten sposób – Kazimir ssie mojego wielkiego palca u nogi. Zbieram się na odwagę i rozglądam dokoła. Widzę, że Saintowi urwał się film i leży na brzuchu na tym samym fotelu, do którego mnie kiedyś przykuł kajdankami, z do połowy opróżnioną butelką wódki zwisającą bezwładnie z ręki. Drugi Rosjanin siedzi rozwalony na krześle, cicho pochrapując. A to oznacza, że zostałam pozostawiona sama z Kazimirem, który najwyraźniej ma zamiar dotrzymać obietnicy, że nagrodzi mnie później, kiedy wszyscy będą spać. Staram się skupić na czymkolwiek innym, tylko nie na ustach Kazimira, które właśnie obsypują pocałunkami moją stopę – od górnej części stopy aż do miejsca nad kostką. Zatacza językiem kręgi wokół kostki, po czym liżąc mnie, rusza dalej w górę. Pozostaję w całkowitym bezruchu, ponieważ o to właśnie mi chodziło – chciałam wykorzystać najsłabsze ogniwo – jednak kiedy jego język ślizga

się po moim ciele, mam wrażenie, że to ja jestem wykorzystywana. Nogi mi drżą, żołądek się we mnie przewraca, chyba zaraz zwymiotuję. Gdy jego mokry język dociera do wewnętrznej strony mojego uda, nie mogę już dłużej udawać. Gwałtownie się podnoszę i obejmuję rękami jego policzki. Broda kłuje mnie w palce. – Na górę – szepczę, wpatrując się w niego oczami sarenki, i mam nadzieję, że się nabierze na tę udawaną niewinność. Kazimir spogląda nerwowo to na Sainta, to na swojego kamrata, zapewne rozważając wszystkie za i przeciw, ale wreszcie podejmuje decyzję. – Okej. Uwodzę go, ponieważ muszę spróbować stąd uciec. Kazimir wstaje, starając się zachować ciszę. Ja robię to samo. Rzucam ostatnie spojrzenie w stronę Sainta. Niezależnie od tego, czy to, co mi powiedział, jest prawdą, czy też nie, muszę się wyrwać z tej cholernej łodzi. Muszę spojrzeć Drew w oczy i zapytać, czy to zrobił. Oczy znowu zaczynają mnie piec, ale szybko wycieram łzy. Kazimir powoli otwiera właz i daje mi znak ręką, żebym szła za nim. Noc jest ciemna, ale cienki rogalik księżyca wystarczająco oświetla pokład. Ostrożnie zamykam właz, rozpaczliwie rozglądając się za czymś, co mogłabym na nim położyć, żeby porywacze nie byli w stanie wyjść na zewnątrz, gdyby któryś z nich się obudził. Jednak nie mam czasu na jakiekolwiek działania, bo gdy tylko zostajemy sami, Kazimir rzuca się na mnie, przyciska mi klatę do pleców, miętosi moje piersi i gryzie mnie w kark. Mam nieodpartą ochotę odpłacić mu pięknym za nadobne i uderzyć go z całej siły głową, ale powstrzymuję się i próbuję się rozluźnić, nie spuszczając wzroku z radia.

Mówi do mnie po rosyjsku, kiedy celowo prowadzę nas w kierunku steru. Ciągle mam na sobie kostium kąpielowy, a on szczypie mnie w sutki i ociera się erekcją o mój tyłek. Nadal próbuję nakierować nas w stronę radia, jednocześnie usiłując nie myśleć o tym, co się dzieje z moim ciałem. – Chcę się pieprzyć – mówi mi do ucha i wsysa skórę z boku mojej szyi. Robi mi się niedobrze, bezwiednie otwieram usta, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza, ale w odpowiedzi tylko coś mruczę. Kiedy jesteśmy wystarczająco blisko, już wiem, co muszę zrobić. Pochylam się do przodu, łapię się barierki i wypinam tyłek. Radio jest w moim zasięgu, a jednak nie mogę po nie sięgnąć, dopóki nie pozbawię przytomności tego dupka. – Pieprz mnie – mruczę zachęcająco, choć drżenie głosu zdradza, że tak naprawdę jestem kłębkiem nerwów. Kazimir albo tego nie zauważa, albo nic go to nie obchodzi. Jego spodnie uderzają o pokład, następnie spluwa, pewnie w dłoń. Zagryzam wewnętrzną część policzka, żeby nie krzyczeć. Charakterystyczne odgłosy dobiegające zza mnie zdradzają, że stara się podniecić, żeby spełnić moją prośbę. Obejmuje ręką mój tyłek, wydając z siebie jakieś chrząknięcia, podczas gdy drugą ręką nadal pracuje jak szalony. Rozpaczliwie rozglądam się za jakąś bronią, a kiedy dostrzegam odpowiedni przedmiot, nie waham się. Kazimir brutalnie rozchyla mi pośladki, odsłaniając moją intymność. – Twoja różowa cipka to raj. Przesuwa szorstkim palcem po moim wejściu, jęcząc cicho. Jestem przerażona, ale wykorzystuję adrenalinę, żeby wychylić się i sięgnąć po gaśnicę, a następnie jednym płynnym ruchem odwracam się i z całej siły uderzam prosto w skroń Kazimira.

Serce podchodzi mi do gardła, kiedy patrzę, jak oczy otwierają mu się szeroko w nagłym szoku, a on sam osuwa się na pokład, nadal trzymając w ręku swojego obrzydliwego kutasa. Podnoszę gaśnicę wysoko do góry, bo spodziewam się, że zaraz powróci do życia, jak to się zwykle dzieje w tanich horrorach, jednak on się nie rusza. Jego kutas szybko mięknie i opada bezwładnie na nogę. Zachłannie nabieram powietrza w płuca, po czym opuszczam gaśnicę i zaczynam płakać z ulgi, odgarniając do tyłu włosy. Ale jeszcze nie skończyłam. Przeskakuję przez nieruchome ciało Kazimira, padam na kolana i podnoszę nadajnik, chaotycznie próbując wybrać jakiś numer. – Halo? Halo? Czy ktoś mnie słyszy? – mówię histerycznie. W odpowiedzi odzywają się tylko jakieś szumy. Próbuję połączyć się z inną częstotliwością, nie tracąc nadziei, że ktoś mi wreszcie odpowie. – No dalej…! – szlocham, przyciskając guzik na nadajniku, nie zamierzam się poddać. – Halo? Pomóżcie mi, proszę. Zostałam porwana. Radio nadal wydaje z siebie tylko trzaski. To nie ma sensu. Spoglądam w niebo i modlę się o cud. Błagam, żeby ten jeden jedyny raz wszechświat okazał mi trochę serca. Po policzku płynie mi łza, jeśli mi się nie uda, właśnie podpisałam na siebie wyrok śmierci. Otwieram białą skrzynię. Tak jak się spodziewałam, w środku jest kamizelka ratunkowa i race. Jeżeli nie nawiążę z nikim kontaktu, to będzie mój plan B. Już się schylam po kamizelkę ratunkową, kiedy nagle to słyszę… znak z niebios. – Halo? Z rozpaczliwym płaczem chwytam nadajnik. – Halo? Słyszysz mnie?

– Tak. – Mimo zakłóceń wyraźnie słyszę męski głos. Połączenie nie jest najlepszej jakości, ale dla mnie liczy się tylko, że udało mi się nawiązać kontakt. – Podaj swoje współrzędne. – Nie wiem – mówię urywanym głosem. – Zostałam porwana. Nazywam się Willow Shaw. Jestem Amerykanką. Pomóż mi, proszę! Opadam na podłogę, po policzkach płyną mi łzy. Zrobiłam to. Jestem ocalona. Teraz, kiedy powoli zaczyna to do mnie docierać, nie mogę powstrzymać drżenia. Nagle przygniata mnie ciężar tych sześciu dni, brak mi tchu. – Jak się nazywa statek, na którym się pani znajduje? – Ja n… n… nie wiem – jąkam się, próbując wyrównać oddech, żeby móc odpowiadać na pytania. – Wiem tylko, że płyniemy do Rosji. Aleksei… – Połączenie zostaje gwałtownie zerwane. Ogarnia mnie strach, nerwowo próbuję odzyskać połączenie, wybierając różne częstotliwości, ale nic to nie daje. – Nie! – łkam, oglądając ze wszystkich stron radiostację, żeby znaleźć powód, dla którego nagle przestała działać. – Halo? – mówię do niej, jednak słyszę tylko echo własnych słów. Właśnie mam zamiar spróbować jeszcze raz, kiedy z ciemności nocy wyłania się jakaś postać i złowieszczo staje nade mną. Już wiem, dlaczego moje połączenie ze światem zostało przerwane. Pospiesznie kulę się w sobie i uciekam za ster, stoi przede mną Saint, w rękach ma kable, które właśnie wyrwał z radiostacji. Jest wściekły. – Nie masz… a b s o l u t n i e nie masz pojęcia, co właśnie zrobiłaś. Mówi to spokojnym tonem, ale ja wiem, że to cisza przed burzą. Błyskawicznie się pochyla, próbując złapać mnie za nogi, ale ja wierzgam jak szalona, krzycząc z całych sił i jednocześnie usiłując się

zwinąć w malutki kłębek. – Nie! – wrzeszczę, choć nie mam żadnych szans, bo on kuca i łapie mnie za kostkę. Wyrywam się, walczę ze wszystkich sił, mając nadzieję, że moja niewielka kryjówka mnie ochroni. Jednak nic nie jest w stanie ochronić mnie przed gniewem Sainta. Wierzgam, wiję się i próbuję uciec, ale on gwałtownym szarpnięciem przyciąga mnie do siebie, nie przejmując się, że przy okazji może pozbawić mnie głowy. Szukam czegoś, czego mogłabym się złapać, ale ster jest poza moim zasięgiem, więc spadam na plecy i uderzam głową o twardy drewniany pokład. Ciągnie mnie, a ja rozpaczliwie usiłuję się uczepić paznokciami podłogi, lecz tylko drapię nimi bezsensownie. Saint bezceremonialnie odsuwa Kazimira na bok butem, po czym ciągnie mnie dalej jak worek ziemniaków. – Przepraszam! – szlocham przerażona, ale jest za późno. On nie chce moich przeprosin. On chce mojej krwi. Wiję się jak szalona, kopię i przeklinam, ale Saint tylko mocniej ściska mnie za kostkę. Szaleńczo próbuję znaleźć jakąś broń, jednak pozostaję bezskuteczna, bo świat fiknął kozła i stoi na głowie – dokładnie jak moje życie. W ten sposób docieramy do schodów, a on się nie zatrzymuje. Głowa podskakuje mi z bolesnym łupnięciem na każdym kolejnym drewnianym stopniu. Odwracam się na brzuch i próbuję dosięgnąć poręczy, ale Saint brutalnie mnie szarpie, więc daję sobie spokój, ponieważ boję się, że rozerwie mnie na dwie części. Kiedy jesteśmy już na dole, puszcza mnie, wydaje z siebie głośny ryk i z całej siły uderza w coś pięścią, chyba w ścianę. Natychmiast czołgam się w stronę fotela, podciągam kolana do klatki piersiowej i zaczynam

histerycznie szlochać, kołysząc się gwałtownie mogę w przód i w tył. Saint rzuca apteczką w pierś Rosjanina, krzycząc coś po rosyjsku. Pewnie właśnie powiedział mu, co zrobiłam. Rosjanin prycha gniewnie i rusza w moją stronę z uniesioną pięścią. Kulę się, pochlipując cicho, w oczekiwaniu na cios. Jednak cios nie pada. – Nie waż się, kurwa, jej dotknąć! – ryczy Saint. Jestem zbyt oszołomiona, żeby choćby próbować zrozumieć, dlaczego to robi. Słyszę oddalające się po schodach kroki, mogę myśleć tylko o tym, co się stanie za chwilę. Moim ciałem wstrząsają mocne drgawki, płaczę tak gwałtownie, że aż brak mi tchu. Stało się. Teraz on mnie wreszcie zabije. Przez ułamek sekundy wierzyłam, że naprawdę mi się udało. Że odzyskałam wolność. – Próbowałem być miły, ангел, dlaczego tak usilnie próbujesz mi to uniemożliwić? Chcesz, żebym przywiązał cię na łańcuchu jak psa? Tego właśnie chcesz? W odpowiedzi zanoszę się szlochem. Słyszę, jak nerwowo chodzi po kajucie, najwyraźniej zastanawiając się, co zrobić z tym fantem. – Klękaj – oznajmia wreszcie nieznoszącym sprzeciwu tonem. Jestem zbyt rozbita, żeby się stawiać, więc zwlekam się z kanapy i posłusznie wykonuję rozkaz. Wzrok mam spuszczony, nie śmiem na niego spojrzeć. Boję się. Jego urywany oddech pokazuje, jak bardzo jest wściekły. – Dlaczego nie chcesz mnie słuchać? Dlaczego nie możesz się dostosować? – podnosi głos. – Czy nie rozumiesz… że okrucieństwo to jedyny sposób, w jaki mogę okazać ci dobroć? Nie mogę mu cię

dostarczyć,

kiedy

zachowujesz

się

w

taki

sposób.

On

będzie…

–

gwałtownie przerywa. Wygląda na to, że chce przeprosić, ale nie bardzo rozumiem za co, dopóki nie słyszę, jak odpina pasek. Zaciskam oczy i drżąc, czekam na karę. Słyszę przecinający powietrze świst, po czym spada na mnie pierwszy raz. Nie jestem przygotowana na tak przeszywający ból, usta gwałtownie mi się otwierają, ale krzyk, który się z nich wydobywa, jest bezgłośny, wydaję z siebie tylko cichy, zbolały dźwięk. Uderza mnie ponownie, cios paska jest tak silny, że popycha moje ciało do przodu. Z oczu tryskają łzy. – Przepraszam! – łkam, ale już za późno na przeprosiny. C h l a s t. Każde uderzenie przeszywa mnie do szpiku kości. Twarz pokrywają mi smarki i łzy, duszę się, nie mogę złapać tchu. Kolejny raz uderza mnie prosto w krzyż. – Proszę, przestań. Ból

jest

ostry.

Pieczenie

dotkliwe.

A jednak

wiem,

że

to

nic

w porównaniu z tym, co mógłby mi zrobić Saint. – Musisz dostać nauczkę. C h l a s t. – Musisz się nauczyć słuchać. C h l a s t. Bije mnie, aż nie czuję własnego ciała, a mój umysł odlatuje gdzieś daleko. Kiedy uderza mnie w poprzek pupy, siła uderzenia przesuwa mnie do przodu. Błagam, żeby przestał. – Wstań – wyrzuca z siebie zdyszanym, pełnym irytacji tonem.

Nie jestem w stanie się ruszyć. Konam z bólu. – Już… nie. Będę się za… zachowywać – szepczę, popłakując. – Chciałbym ci wierzyć. C h l a s t. Nieważne, leżę czy stoję, Saint nie przestanie, dopóki nie nauczę się swojej lekcji. – Prze… przepraszam – artykułuję z trudem, starając się ukryć swoje niewyobrażalne cierpienie, bo tylko w ten sposób mogę sprawić, żeby przestał. – Do kogo należysz? – pyta bez tchu jak oszalały. – Do ciebie. – Powietrze wypełnia się poczuciem zwycięstwa. Mam ochotę obciąć sobie język za tę kapitulację, ale jestem u kresu wytrzymałości. Lekko rozchyla mi stopą nogi. Nie mam pojęcia, dlaczego to robi. Wkrótce dostaję odpowiedź na swoje pytanie. Przy kolejnym klapsie w tyłek, tym razem o wiele słabszym, jego ręka ląduje niżej i muska mnie w intymnie miejsce. Przeszywa mnie dreszcz, wibrujący w najbardziej czułych częściach mojego ciała. Kiedy robi to po raz kolejny, mam wrażenie, że klaps ląduje w samym środku mojej kobiecości. Wydaję z siebie cichy jęk i zagryzam wargę. Co, do cholery, się dzieje? Policzki mi płoną, bo w jakiś perwersyjny sposób – dokładnie tak samo, jak kiedy dostałam pierwsze lanie – sprawia mi to przyjemność. Jestem odrażająca. Zasługuję na każdy cios, który mi wymierzył. Zakazana rozkosz; jej niemoralność sprawia, że pragnę więcej. Moje ciało musiało już znieść nieskończoną ilość razów. Za każdym razem, kiedy opuszcza pasek, ze świstem wypuszcza powietrze z płuc i dostaje zadyszki. Chciałabym myśleć, że wymierzanie mi kary go nie podnieca, ale z doświadczenia wiem, że dzieje się inaczej.

Całe moje ciało jest gorące od razów, mam wrażenie, że skóra została obdarta do żywego mięsa. Łzy płyną mi po policzkach, brak mi tchu, ale gdzieś pod tym wszystkim czuję… pożądanie. Muszę z tym skończyć. – Przestań już, proszę. Przepraszam. Pasek z głuchym odgłosem spada na podłogę. Wszystko mnie boli, ciało mam napięte jak łuk. Tam na dole czuję niepokojąco

rozkoszne

mrowienie,

dyskretnie

ściskam

uda,

zdeterminowana, żeby ugasić ten płomień. – Możesz wziąć prysznic – mówi Saint, po czym słaniając się na nogach, wchodzi po schodach. Zostawia mnie pogrążoną w głębokim wstydzie… taki dokładnie miał cel. Dopiero kiedy go nie ma, rozluźniam się i opadam na bok, szlochając. Przyciągam

kolana

do

piersi

i

mocno

je

obejmuję,

oszołomiona

i wystraszona. Ból to jedno, lecz gorszy jest zamęt w głowie i całkowite niezrozumienie, dlaczego zareagowałam w ten sposób. Owszem, bolało, kiedy sprał mnie pasem na kwaśne jabłko, a jednak każdy cios niósł ze sobą pobudzające zmysły uczucie, coś pomiędzy rozkoszą a bólem. Co jest ze mną nie tak…? Zamykam oczy i natychmiast zapadam w sen, tylko tam moje demony nie wytykają mi, jak podłą istotą się stałam. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 5

Potrafi sprawić, że serce mi mięknie. Za każdym razem, kiedy płacze, mam ochotę ją utulić. Wtedy przypominam sobie, że w tej historii nie jestem dobrym facetem. Jestem porywaczem. A ona moją niewolnicą.

DZIEŃ 7

Budzę się w tej samej pozycji, w jakiej zasnęłam – skulona w kłębek, i z nadzieją, że okrywający mnie welon wstydu zniknął. Jednak tak się nie stało. Właśnie świta, zwykle o tej porze dnia można spojrzeć w niebo i być wdzięcznym, że zaczyna się nowy dzień. Dzisiaj nie czuję wdzięczności. Za co niby miałabym być wdzięczna, skoro cała jestem w krwawych siniakach, a w żyłach krąży mi jakaś dziwna, naelektryzowana energia?

Właz się otwiera, ale nie odwracam się w tamtą stronę. Nadal leżę na boku, całkowicie rozbita. Gdyby mój ojciec żył, tak bardzo by się za mnie wstydził.

Zastanawiałby

się,

w

którym

dokładnie

momencie

jego

dziewczynka zamieniła się w demona rozpusty. Saint jest blisko, jego zapach dociera do mnie, już kiedy schodzi po schodach. Zastanawiam się, co widzi. Zastanawiam się, czy czuje triumf. Okrucieństwo to jedyny sposób, w jaki mogę okazać ci dobroć. Co to znaczy? Teraz już zupełnie nic z tego nie rozumiem. – Kazimir będzie żył – mówi. Nic nie odpowiadam, wpatruję się tylko w jakąś smugę na ścianie. To absolutnie żenujące, ale nie mogę przestać myśleć o tym, jak zareagowałam w nocy. Byłam… podniecona. Zamykam oczy i potrząsam głową, robi mi się niedobrze. – Aнгел… – Przestań – szepczę, odsuwając się, kiedy przy mnie kuca. Mam wrażenie, że słyszę, jak jego napięte mięśnie zginają się i zaciskają przy każdym sprężystym ruchu. – Nie nazywaj mnie tak. Mam na imię Willow. – Muszę to powiedzieć tak ze względu na niego, jak i na mnie. Wzdycha, dając upust frustracji. Więcej ze mnie nie wyciągnie, chcę tylko, żeby zostawił mnie samą. Saint bezbłędnie odczytuje moje milczące „pieprz się” i wstaje. Kiedy właz się za nim zamyka, wypuszczam powietrze z płuc, dziękując w duchu, że znów jestem sama. Ucieczka

wydaje

się

teraz

niemożliwa,

dlatego

pogrążam

się

w ponurych myślach. Nie chcę być sprzedana jakiemuś Alekseiowi Popovowi, ale według Sainta to już się stało. Jakie opcje mi pozostały? Fakt, że za tym wszystkim najprawdopodobniej stał Drew, boli bardziej, niż jestem to w stanie wyrazić. Jednak czy powinnam wierzyć Saintowi?

Jak mam uwierzyć, że Drew zrobiłby mi coś takiego? Już samo to by wystarczyło, żeby mieć totalny mętlik w głowie, a ja jeszcze, na domiar złego, zaczęłam czuć… przywiązanie do porywacza. Nie wiem, co to ma oznaczać. Nawet go nie lubię, a jednak nie mogę zaprzeczyć, że za każdym razem, kiedy znajduje się blisko mnie, moje ciało reaguje w całkowicie nieodpowiedni sposób. Niektórzy uznają to za normalne, czuć seksualne pobudzenie w skrajnie napiętej lub stresującej sytuacji, ale ja źle się z tym czuję. Jakbym była brudna, tak samo jak kiedyś. Ciężko mi na sercu, ale wypłakałam już wszystkie łzy. Nigdy nie czułam się bardziej zniewolona niż teraz. W głowie aż kłębi mi się od przerażających myśli. Nie mogę być i nie będę nadal więziona! A z tego, co mówił Saint, jasno wynikało, że tam, dokąd zmierzam, nie czeka mnie życie usłane różami. Nigdy nie wrócę do domu. Już zawsze będę więźniem. Wybór wydaje się prosty, bo związano mi ręce. Zaciskam palce na krzyżyku, który zawsze mam na szyi, i zwracam się do ojca: – Przepraszam, tato, ale nie mogę tak żyć. Mam nadzieję, że mi przebaczysz. Powoli wstaję, nie zwracam uwagi na pulsujący w każdej części ciała i umysłu ból, koncentruję się na znalezieniu czegoś, co położy mu kres. Mój wzrok pada na sznur, podnoszę głowę i przyglądam się drewnianej krokwi nade mną. To

walkower.

Nieszczęśliwe

zakończenie,

ale

przynajmniej

sama

zdecyduję o swoim losie. Powoli wstaję, wzdrygam się, staram się oddychać równomiernie przez nos, żeby pokonać ból. Kładę jedną stopę przed drugą i niespiesznie, chwiejnym krokiem ruszam w stronę sznura. Nie po raz pierwszy znajduję się w mrocznym miejscu, lecz tym razem jest jakoś inaczej.

Jak

robot

sięgam

po

sznur

i

wiążę

na

nim

pętlę.

Kiedy

jest

wystarczająco mocna, przyciągam krzesło i staję na nim. Przekładam sznur przez belkę w suficie, mocno zawiązuję. Już mam założyć pętlę na szyję, jednak zatrzymuję ją przed sobą. Wpatruję się w proste kółko, które może zabrać życie. Mówi się, że kiedy stajesz twarzą w twarz ze śmiercią, całe życie przelatuje ci przed oczami. W moim wypadku tak nie jest. Widzę tylko własną rozpacz. Biorę głęboki wdech i zakładam pętlę na szyję, po czym ją zaciskam. Po policzku spływa mi łza. Tak wiele chciałam osiągnąć, już nigdy tego nie dokonam. Spoglądam na podłogę i zastanawiam się, co Saint zrobi z moim ciałem. Pochówek na morzu byłby najsensowniejszą opcją, bo w końcu kto by mnie miał opłakiwać? Jeśli pozostałby po mnie nagrobek, przypominający, że kiedyś chodziłam po tej ziemi, to kto by go odwiedzał? Ojciec nie żyje. Matka dla mnie równie dobrze mogłaby nie żyć. Mąż prawdopodobnie jest powodem tego, że teraz stoję tutaj z pętlą na szyi. Nikt nie będzie tęsknił, kiedy znikniesz. Saint miał całkowitą rację. Nikt nie będzie tęsknił, kiedy odejdę. Nie mam nawet ostatnich słów. Moja dusza została złamana. Biorę więc głęboki wdech i robię krok naprzód, gotowa na to, co nieuchronnie nastąpi. Wygląda na to, że Bóg ma wobec mnie inne plany. Pętla się zaciska, a ja zaczynam się dusić, ale nie mija nawet sekunda, a sznur się rozwiązuje. Z hukiem ląduję na podłodze. Łapczywie wciągając w płuca powietrze, szarpię za sznur, zrywam go z szyi i ze złością rzucam na drugi koniec pomieszczenia. Nawet tego nie potrafię zrobić…! – Pieprz się! – mruczę pod nosem, nie mając na myśli nikogo konkretnego. Walę pięścią w podłogę.

Jestem prawie pewna, że zaraz wpadnie tutaj Saint, zakuje mnie i uwolni dopiero, kiedy dotrzemy do Rosji. Jednak tak się nie dzieje. Znowu ogarnia mnie rozpacz, poddaję się jej. Mogłabym się położyć na ławce, ale wybieram twardą, zimną podłogę. Poza tym powinnam się przyzwyczajać do takich warunków, ponieważ tam, dokąd zmierzam, raczej nie czekają na mnie luksusy. W końcu mnie sprzedano, prawda? Jak jakieś zwierzę na targu. Leżąc na boku, podciągam kolana do klatki piersiowej, zamykam oczy i zastanawiam się, dlaczego zostałam ocalona… choć wcale tego nie chciałam.

P

rzestań, przecież musisz jeść. Nagląca potrzeba wzięcia głębokiego oddechu i delektowania się jego rozkosznym zapachem sprawia, że gwałtownie otwieram oczy,

ale kiedy dociera do mnie, że nadal jestem w piekle, szybko je zaciskam. Saint przykucnął za mną i próbuje mnie podnieść z mojej półsiedzącej pozycji. Nie wiem, dlaczego mi pomaga, niemniej nie zamierzam się do niego odzywać. Może i jestem jego więźniem, ale niech mnie, jeśli jeszcze kiedyś się do niego odezwę. Z powodu senności i złamanego ducha bezwładnie poddaję się jego działaniom, w związku z czym postawienie mnie na nogi nie zajmuje mu wiele czasu. Zataczam się, a on przysuwa krzesło, na którym stałam kilka godzin temu, żeby mnie na nim posadzić. Co za ironia! Krzesło, które teraz oferuje mi wsparcie, dawno, dawno temu oferowało mi śmierć. Nie skupiam się na niczym. Wpatruję się w jakiś nieokreślony punkt przede mną. Sainta to wkurza, więc kuca przede mną i zmusza mnie, żebym na niego spojrzała. Chwytając mnie za podbródek, próbuje wmusić mi trochę suszonego mięsa. Do diabła z nim!

– Jedz! Odwracam głowę. – Więc już ze mną nie rozmawiasz, tak? Przecież nigdy nie rozmawialiśmy. Sam się oszukuje, jeśli uważa inaczej. Prycha ze złością, a ja w duchu przybijam sobie piątkę. – Albo będziesz jeść, albo będziesz tu siedziała zakneblowana i skuta kajdankami. Wybór należy do ciebie. Głupia owieczka. Nigdy nie miałam wyboru. Zabrał mi wszystkie wybory, kiedy mnie porwał i uwięził na tej pieprzonej łodzi. Nie wykonuję żadnego ruchu. – W porządku – stwierdza, sięgając do tylnej kieszeni, żeby wyjąć z niej kajdanki. Nawet nie musi mi mówić, żebym dała ręce do tyłu. Robię to automatycznie. Znam procedurę. Na kilka sekund nieruchomieje, zaskoczony, ale szybko się otrząsa i zatrzaskuje mi kajdanki na nadgarstkach. Następnie robi coś, co sprawia, że i

brak

mi

tchu

szarpnięciem

w

piersiach.

ściąga

z

siebie

Stojąc

przede

koszulkę.

mną,

Jego

sięga

zapach

za

siebie

natychmiast

przyprawia mnie o zawrót głowy, gryzę wewnętrzną stronę policzka, aż czuję smak krwi. Stoi przede mną bez koszulki, a ja mam ochotę wydrapać sobie oczy, ponieważ jak zahipnotyzowane przesuwają się po jego ciele, nie jestem w

stanie

nad

nimi

zapanować.

Widziałam

go

już

półnagiego,

ale

w ciemności. Teraz, w blasku promieni słonecznych sączących się przez okno, jego uroda błyszczy w pełnej chwale. Wąska talia, twardy jak skała brzuch, złocisty i jędrny. Pięknie wyrzeźbione mięśnie w kształcie litery V wyglądają zza paska nisko opuszczonych, czarnych bojówek, co jest

smakowicie grzeszne, podobnie jak kępki włosów w kolorze brudny blond rzadko rosnące wokół jego pępka i spływające w dół. Moją uwagę przykuwa tatuaż na jego boku. Napis kursywą. Jedno słowo. Grzesznik Całkiem na miejscu. Przyglądam mu się chciwie, zatrzymuję się wzrokiem na srebrnej sztandze w lewym sutku. Jej błysk podkreśla umięśnioną, szeroką klatkę piersiową. Pierś porastają mu ciemne włoski, ale nie jest ich tyle, żeby mogły zakryć rozsiane po niej głębokie blizny. Wyglądają jak pozostałości po zadanych nożem ranach. W górnej części klatki piersiowej ma kolejny tatuaż, prawdopodobnie dopełnienie wytatuowanych na plecach skrzydeł. Przedstawia on zwój rozciągający się na obojczyku oraz dwie czerwone róże – jedyny kolorowy akcent jego tatuażu – po jednej pod każdym obojczykiem. Wokół zwoju wirują kolejne pióra. Grafika jest imponująca, ale moją uwagę przykuwa napis wewnątrz zwoju. „Tylko Bóg może mnie sądzić”. Nie wiem dlaczego, ale te słowa rezonują ze mną, ponieważ potrafię się do nich odnieść… t e r a z potrafię się do nich odnieść. Poniżej łokcia ma tatuaż w formie grubej, czarnej bransolety. Pióra wymalowane pod potężnym bicepsem drgają, kiedy je napina, wyczuwając, że mu się przyglądam. W końcu spoglądam w jego oczy, płoną pod kominiarką. Facet ma w sobie coś hipnotyzującego. Właśnie odkrył przede mną niewielką część siebie, a ja muszę się dowiedzieć, dlaczego to zrobił.

Odwraca krzesło i zawiązuje mi koszulę wokół ust, zmuszając mnie do wdychania jego zapachu, w którym się pławię. To r t u r a. Bez słowa zostawia mnie zakneblowaną i skutą, a ostatnią rzeczą, jaką widzę, kiedy wychodzi na pokład, są jego skrzydła. Gdy znika, natychmiast tracę całą energię i ciężko oddycham, przyduszona przez knebel. Jestem zakneblowana, ale nie świruję. Ani razu nie pomyślałam o rękach Kenny’ego na mnie, ponieważ zbyt mnie zaabsorbowało wdychanie rozkosznego zapachu, którym przesiąknięty jest materiał w moich ustach. Jestem całkowicie zagubiona, nie wiem, co przyniesie przyszłość. Jedyną pociechą jest wdychanie jego zapachu, który w magiczny sposób potrafi uspokoić szalejącą we mnie burzę. Moje myśli znowu dryfują w stronę Drew. Muszę poznać prawdę. Nie chcę uwierzyć Saintowi, ale skąd wiedzieli, gdzie mnie znaleźć? Dlaczego Drew wybrał tak ustronne miejsce na nasz miesiąc miodowy? Potrząsając głową, odpycham te myśli od siebie. Znam swojego męża. Nigdy nie zrobiłby tego, o co oskarża go Saint. Cała jestem obolała. Nie tylko za sprawą siniaków na tyłku, plecach i nogach, teraz dają o sobie znać również otarcia na karku. Spoglądam w górę, zamykam oczy i pozwalam łzom płynąć. Po tym wszystkim, co przeszłam, myślałam, że jestem twarda. Myliłam się. Zaczynam się łamać, dokładnie tak, jak sobie tego życzy Saint. Próbuję być silna, ale każdy kolejny dzień osłabia moje postanowienie. Czuję, że osoba, którą kiedyś byłam, powoli rozpływa się we mgle. Nie minie wiele czasu, a zniknie na zawsze. Ogarnia mnie śmiertelne zmęczenie, bezwładnie osuwam się do przodu, szczęśliwa,

że

nieświadomości.

po

raz

kolejny

mogę

się

zanurzyć

w

mrokach

B

udzę się. Mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Czuję na sobie przenikliwy wzrok penetrujący każdy centymetr mojego ciała. Nietrudno zgadnąć, kto to jest.

Nadal się do niego nie odzywam, więc udaję, że śpię, lecz nie z nim te numery. – Ponieważ z n o w u cholernie namieszałaś, musimy się przyczaić na parę dni. A na dodatek zmienić łódź, bo teraz to zbyt ryzykowne podróżować tym jachtem. Jeśli Saint spodziewa się przeprosin, to czeka go duże rozczarowanie. – Mniej więcej za godzinę przybijemy do portu i zostaniemy tam, dopóki sprawa nie przycichnie. Muszę tam też coś załatwić. Trzymam głowę opuszczoną, a włosy zasłaniają mi twarz, jestem więc dla niego niewidoczna. Zamierzam pozostać w takiej pozycji, ponieważ nie mam mu absolutnie nic do powiedzenia. Niemniej jego informacja wiele zmienia. Zyskałam na czasie. „Parę dni” to o parę dni więcej, niż miałam jeszcze chwilę temu. A port oznacza stały ląd. Nie daję po sobie nic poznać, nie chcę, żeby Saint wiedział, co mi chodzi po głowie. – Pewnie chcesz wziąć prysznic? Skorzystać z toalety? Mój pełny pęcherz właśnie tego potrzebuje, ale staram się zdławić tę potrzebę, nie będę nic zawdzięczać temu dupkowi. Nie odpowiadam mu. Spodziewam się, że wypadnie stąd jak burza, zostawiając mnie związaną, ale on okrąża krzesło i rozpina kajdanki. Gdy mnie dotyka, wzdrygam się, jego palce na mojej skórze przypominają mi o tym, jak mnie potraktował wczoraj w nocy. Czeka, aż się poruszę, ale ja tego nie robię. Nadal bezwładnie zwisam do przodu, ramiona kołyszą mi się u boków. Ulga po zdjęciu kajdanek jest niesamowita, lecz ponownie nie wykazuję najmniejszej reakcji.

Po jego ciężkim oddechu poznaję, że moje milczenie naprawdę go wkurza, ale do diabła z nim! – Dobrze. Jak sobie chcesz. Spokojnie wchodzi po schodach, po czym zamyka za sobą właz. Gdy zostaję sama, natychmiast próbuję wyjąć sobie z ust knebel, co nie jest łatwe, bo palce mi drżą. Kiedy wreszcie mi się to udaje, rzucam go na drugi koniec kajuty. Łapczywie połykam kolejne hausty powietrza i rozcieram obolałe ramiona. Wstaję, ale bardzo powoli, bo nogi też mi drżą, a całe ciało

jest

poturbowane.

Chwiejnym

krokiem

udaję

się

do

łazienki,

wznosząc w duchu dziękczynne modły, że mogę skorzystać z toalety. Po spuszczeniu wody wyplątuję się z kostiumu kąpielowego. Kopniakiem posyłam go w odległy kąt, nigdy więcej nie chcę widzieć tej rzeczy z piekła rodem. Odkręcam wodę. W oczekiwaniu, aż zrobi się ciepła, zerkam przez ramię i dostrzegam czerwone smugi ciągnące mi się w poprzek pleców, tyłka i nóg. Nie jest tak źle, jak podejrzewałam, co oznacza, że Saint nie poszedł na całość. Właściwie to już wiedziałam. I tak robi mi się niedobrze, więc wskakuję pod prysznic, rozpaczliwie pragnąc zmyć z siebie ślady tego, co się stało. Skóra piecze pod wpływem strumienia wody, ale to dobry ból. Po pięciu minutach znowu zaczynam się czuć i pachnieć jak ja. Zakręcam wodę, wycieram się i kuśtykam w stronę zlewu. Wycieram lustro i wydaję zduszony okrzyk na widok swojego odbicia. Kim jest ta nieznajoma, wpatrująca się we mnie martwymi oczami? Wyciągam szyję i wzdycham. Rozogniony ślad po sznurze budzi we mnie przytłaczające poczucie wstydu. Gdybym nie spartoliła tego węzła, nie stałabym teraz tutaj. Zaciskam palce na krzyżyku na szyi, lubię myśleć, że ojciec czuwa nade mną

z zaświatów i dodaje mi sił, których tak bardzo mi teraz brakuje. – Obiecuję ci, że już nigdy tego nie zrobię – szepczę do odbicia w lustrze, mając nadzieję, że tata mnie słyszy. I to prawda, już nigdy tego nie zrobię. Zawsze jest jakieś wyjście. Mogę tylko mieć nadzieję, że to wyjście mi się objawi, kiedy staniemy w porcie i opuścimy tę przeklętą łódź. Postanawiam się ubrać, sięgam do kufra i wyławiam białe majtki z opakowania zawierającego dziesięć sztuk oraz zieloną bawełnianą sukienkę. Nie wytrzymałabym w niczym obcisłym ani krępującym ruchy, bo cała jestem obolała. Nadal nie mogę uwierzyć, że spakowali dla mnie ubrania, na dodatek w odpowiednim rozmiarze. – Kto mnie sprzedał? – Twój mąż… W uszach nadal dźwięczą mi słowa Sainta, ale potrząsam głową, bo nie chcę się w to teraz zagłębiać. Kiedy

już

jestem

ubrana,

rozglądam

się

po

pomieszczeniu

w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi posłużyć jako broń, jednak na próżno. Nie ma mowy, żeby Saint zostawił mnie samą, gdyby znajdowało się tutaj coś takiego. Jednak dla czystego sumienia i tak przeczesuję kajutę. Jedyną

prowizoryczną

bronią,

jaką

dostrzegam,

jest

rondel

z nieprzywierającym dnem. Mogłabym się zaczaić w cieniu i uderzyć osobę, która, nic nie podejrzewając, będzie schodzić po schodach. Tylko co dalej? Jeśli wyskoczę na pokład, wymachując rondlem, uziemią mnie, zanim zdążę zrobić jeden krok. Z westchnieniem porzucam swoje śmiałe plany i podchodzę do okna. Klękam na ławeczce, wyglądam na zewnątrz i próbuję ustalić swoje

położenie, a właściwie zgadnąć, gdzie jesteśmy. Tydzień temu byłam na greckich wyspach. Potem, jak sądzę, płynęliśmy w stronę Turcji. Udało mi się pokrzyżować im szyki i dzięki temu musieliśmy zboczyć z kursu. Skoro zmierzamy do Rosji, to teraz musimy się znajdować gdzieś pomiędzy. Morze w odcieniu głębokiego błękitu ciągnie się aż po horyzont, nie dostrzegam żadnych obiektów, które mogłyby mi coś podpowiedzieć. Saint powiedział, że za godzinę dobijemy do portu, czyli niedługo będziemy się zbliżać do lądu, a zatem cierpliwie czekam. Na brak czasu ostatnio nie mogę narzekać. Po dziesięciu minutach dostrzegam to… skalisty krajobraz w oddali. Przyciskam nos do szyby i uważnie, od lewej do prawej, śledzę wzrokiem kawałek lądu. Nie znajduje się na nim ani odrobina zieleni. Ziemia jest piaszczysta. Miejsce wygląda na suche i gorące. Natychmiast przychodzi mi do głowy, że to Bliski Wschód. Kiedy podpływamy bliżej, prowincjonalna atmosfera tego miejsca jasno wskazuje, że to żadne wielkie miasto. Dostrzegam kilka niewielkich łodzi rybackich, w każdej stoi rybak trzymający przestarzałą wędkę, wszyscy przyglądają się z zaciekawieniem naszemu luksusowemu jachtowi. Krajobraz pozostaje piaszczysty, poza ogromnymi wzgórzami nie rzuca mi się w oczy nic ciekawego. Próbuję wyłuskać jakiś element krajobrazu, który by mi podpowiedział, co to za kraj, ale tak naprawdę możemy być wszędzie. Tyle że gdziekolwiek jesteśmy, zdecydowanie to nie miejsce, gdzie na co dzień używa się internetu. Ogarnia mnie rozpacz, miałam nadzieję, że przynajmniej zacumujemy w dużym mieście, ale czym bliżej zniszczonego, drewnianego portu się znajdujemy, tym bardziej oczywiste się staje, że sieci tu nie złapię. Targ rybny i stoiska z żywnością położone wzdłuż mariny, wszystko bardzo

proste. Nie ma błyskających zachęcająco neonów ani międzynarodowych marek. Na stoiskach krzątają się mężczyźni w białych tunikach, które wydają się podstawowym ubiorem w tym regionie. Kobiety również ubrane są w długie tuniki. W zamotanych na głowach chustach niosą lokalne produkty. Najwyraźniej to targ. Budzimy coraz większe zainteresowanie, nasz luksusowy jacht kłuje w oczy na tle otaczających nas skromnych łodzi. Zwalniamy, jacht skręca lekko w lewo, gdzie już czeka na nas miejsce przy doku. Nadal wytężam wzrok, rozpaczliwie próbując wypatrzyć wskazówkę, jaka naprowadziłaby mnie na trop, gdzie się znajdujemy. Kiedy

dostrzegam

kobietę

rozmawiającą

przez

telefon

komórkowy,

przestaje mnie to interesować – nieważne, gdzie jesteśmy, grunt, że mają tu zasięg! Nadal wpatruję się w cudzoziemski krajobraz, kiedy otwiera się właz. Zerkam w jego stronę i natychmiast się kulę, bo po schodach schodzi Kazimir. Gdy mnie dostrzega, oczy mu się zwężają, a mnie podnoszą się włoski na karku. Nie ma na sobie kominiarki, więc łatwo zauważam, że jest wściekły. Na skroni wyrósł mu guz wielkości jajka – pamiątka po spotkaniu z gaśnicą. – Wpływamy do portu. Ty zostajesz tutaj. Już otwieram usta, żeby zaprotestować, ale on twardym krokiem podchodzi do mnie. – A to na wypadek, gdyby znowu coś ci przyszło do głowy. W pierwszej chwili nie mam pojęcia, o co mu chodzi, ale już po sekundzie staje się to jasne. Zatrzymuje się przede mną i mierzy mnie wzrokiem. Czuję buchającą od niego wściekłość, chcę się cofnąć, ale on podnosi rękę i wymierza mi siarczysty policzek. Natychmiast czuję smak krwi.

Obejmuję ręką policzek i odwracam od niego twarz. Nie mogę złapać tchu, nie pojmuję, jak ten dupek śmiał podnieść na mnie rękę. – Zostań! – wypluwa z siebie, jakby wydawał komendę psu. Każda komórka mojego ciała aż się rwie, żeby mu oddać. Jednak tego nie robię. To jego zemsta. Mężczyzna

wyciąga

rękę

i

brutalnie

chwyta

mnie

za

włosy,

szarpnięciem odginając mi kark do tyłu. Wydaję z siebie okrzyk bólu. Wtedy pochyla się i przesuwa nosem po mojej szyi, wdychając mój zapach. – Jeszcze z tobą nie skończyłem, pieprzona suko. Po raz pierwszy naprawdę mnie przeraził. Na szczęście na razie mnie puszcza.

Natychmiast

się

odsuwam,

przyciągam

kolana

do

klatki

piersiowej, w oczach zbierają mi się łzy. Mój strach działa na niego jak afrodyzjak, sięga w dół i pociera wypukłość na spodniach. Robi mi się niedobrze. – Do zobaczenia… z tobą i twoją słodką, różową cipeczką. – Oblizuje wydatną dolną wargę, a ja zaczynam cichutko szlochać. Zostawia mnie skuloną na podłodze. Wstrzymuję oddech, dopóki nie dobiega mnie dźwięk zamykanej, a następnie, tak to przynajmniej brzmi, ryglowanej klapy. Potrzeba ucieczki robi się w tym momencie jeszcze bardziej nagląca, bo Kazimir jest żądny krwi. Czuję

szarpnięcie

i

lecę

do

przodu,

kiedy

łódź

uderza

o

dok.

Natychmiast zapominam o złowieszczej obietnicy. Po raz pierwszy od siedmiu dni widzę stały ląd, ale jestem tutaj uwięziona. Patrzę, jak Kazimir zeskakuje z jachtu, a następnie cumuje go do pomostu. Saint na pewno zdjął kominiarkę i celowo pozostaje poza zasięgiem mojego wzroku, bo wie, że go będę obserwować. Liczę, że jednak po mnie przyjdzie, ale po dziesięciu minutach robi się jasne, że tak się nie stanie.

Z jękiem podnoszę włosy z karku i przytrzymuję je nad głową, która, mam wrażenie, jest pełna waty, co bardzo mnie irytuje. Czuję, jak kropelki potu spływają mi po plecach, ale skupiam się teraz na widoku za oknem, zafascynowana jego egzotyką. Wydaje mi się, że ludzie mówią po arabsku, ale brzmi to jakoś inaczej. Kładę otwartą dłoń na oknie i próbuję dostroić się do wibracji tego nowego dla mnie świata, wypełnionego przez wszechobecny zgiełk. Sprzedawcy podnoszą do góry gigantyczne ryby, starając się przekonać potencjalnych klientów, żeby zerknęli na oferowany przez nich towar. Dzieciaki biegają po doku, zajadając usmażone na złoto, okrągłe pączki. Wylizują do czysta palce z lepkiego syropu, którym są oblane łakocie. Nie mam pojęcia, co to za słodycze, ale natychmiast zaczyna mi burczeć w brzuchu. Miło jest słyszeć beztroski śmiech dzieci i radosne nawoływania sprzedawców, szczególnie jeśli od dawna było się otoczoną wyłącznie beznadzieją i rozpaczą. Kiedy uliczny sprzedawca ze składanym wózkiem staje przed moim okienkiem, wyciągam szyję, żeby dojrzeć, czym handluje. Ma w ofercie okulary przeciwsłoneczne, parasole i pamiątki. Sklepik wielobranżowy. Sprzedawca rozwija szal z błękitnego lnu, pokazując, że naprawdę można dostać u niego wszystko. Ten szal nasuwa mi myśl, że jesteśmy w Egipcie, a wymyślne piramidki oraz miniaturowe mumie zdają się to potwierdzać. Cholera jasna! Saint powiedział, że ma tu coś do załatwienia. Ciekawe co? Nie sądzę, żeby planował skosztować lokalnych wyrobów… Młody sprzedawca nastawia małe radio, które gra przeboje z lat osiemdziesiątych, po czym wypija duszkiem butelkę coli. Skoro tutaj przyszedł, z pewnością wkrótce pojawią się turyści. Tubylcy raczej nie będą zainteresowani jego asortymentem, co innego prostoduszni letnicy.

Na tę myśl ogarnia mnie podekscytowanie, zaczynam walić pięściami w okienko, jednocześnie krzycząc ile sił w piersi. – Pomocy! – wrzeszczę, uderzając otwartą dłonią o szybę. Jednak on mnie nie słyszy, a to dzięki ryczącej z głośników Madonnie. Zeskakuję z ławeczki i wbiegam po schodach, usiłuję podnieść właz, lecz twarde drewno prawie miażdży mi głowę, nie rusza się nawet o centymetr. Zamknęli mnie tutaj na klucz, co mnie zresztą specjalnie nie dziwi. – Nie! – krzyczę, napierając na właz ramieniem, a jednocześnie rozpaczliwie szarpiąc za klamkę. Wszystko na próżno. Klapa ani drgnie. Zbiegam ze schodów i przeszukuję pomieszczenie, muszę znaleźć coś, czym da się podważyć zamek. Albo coś, czym staranuję właz. Kiedy poszukiwania nie przynoszą żadnego rezultatu, pędem udaję się do łazienki, gdzie próbuję sforsować zamknięte na zasuwę okno. Jednak i to mi się nie udaje. Popycham je z całej siły, walę w szybę i rozpaczliwie szarpię za klamkę, na próżno. – A niech to! Nie poddaję się jednak i ślizgając się po podłodze, dopadam rondla, chwytam go i niewiele myśląc, rzucam z całej siły w okno, po czym natychmiast się odwracam i chowam głowę między kolana, żeby mnie nie poraniło rozpryskujące się szkło. Nie słyszę jednak trzasku szyby. Zerkam przez ramię, ale dostrzegam tylko smętnie leżący na podłodze rondelek. Odbił się od okna, najwidoczniej zrobionego z nietłukącego się szkła. Bez tchu osuwam się w dół po ścianie, oczy mam pełne łez. Nic dziwnego, że Saint nie miał żadnych obiekcji, żeby mnie tu zostawić samą, na

dodatek

niezwiązaną.

Niby

jestem

wolna,

a

czuję

się

bardziej

zniewolona, niż gdyby mnie skuł kajdankami, ponieważ mogę patrzeć na świat, który pozostaje poza moim zasięgiem.

– Pomocy… – szlocham cichutko, całkowicie pokonana. Z pobożnym skupieniem obserwuję wskazówki zegara, a kiedy mija pół godziny, wyraźnie słyszę entuzjastyczne głosy mówiących po angielsku turystów. Muzyka ulicznego sprzedawcy staje się jeszcze głośniejsza, kiedy woła do nich, żeby podeszli obejrzeć jego towar. Całkowicie załamana wlokę się w kierunku okna, wspinam na ławeczkę i wyglądam na zewnątrz. Radosna mieszanka T-shirtów i kapeluszy zdradza, że przed przenośnym straganem kłębią się podróżnicy z całego świata. Widzę ich tylko dwunastu, najwyraźniej ta część Egiptu nie jest popularna, ale i tak przyciąga niejakich ciekawskich obieżyświatów. Kładę na oknie otwartą dłoń, błagając w duchu, żeby ktoś mnie zauważył, żeby ktoś mnie uratował, jednak tak się nie dzieje. Pozostaje mi przyglądać się, jak turyści z radosnym śmiechem kosztują lokalnych przysmaków, całkowicie nieświadomi mojej sytuacji, nieświadomi, że jestem tu na dole, uwięziona i zapomniana przez cały świat. Mija godzina i uliczny sprzedawca zaczyna pakować swój kramik. Skończył na dziś. Turyści już dawno odeszli, a ja, niestety, nadal tu tkwię. Klęczę przy oknie, spoglądając na świat, którego niegdyś byłam częścią. Kiedy harmider ustaje, a pop z lat osiemdziesiątych milknie, padam bezwładnie. Kolejna stracona szansa, nie wiem, ile jeszcze ich dostanę. Saint powiedział, że zostaniemy tu przez kilka dni. Że w tym małym porcie musimy zmienić łódź. Z pewnością zrobimy to pod osłoną nocy, ponieważ raczej zwracałabym na siebie uwagę. Próbuję nie tracić nadziei, ale to niemożliwe. Kiedy słyszę trzask otwieranego zamka i właz się podnosi, a na schodach rozlegają się ciężkie kroki, zdaję sobie sprawę, że zaraz stanę oko w oko z uosobieniem niemożliwego.

Odwracam się na bok, nie chcę na niego patrzeć. Jednak wcale go to nie zraża. – Przyniosłem ci coś do jedzenia. – Głuchy odgłos stawianego na stole naczynia. Odczuwam satysfakcję, gdy słyszę jego gniewne sapanie, ale nie daję po sobie nic poznać. Powietrze aż trzaska od elektryczności – coś mi mówi, że to cisza przed burzą… Nagle ławeczka znika, nie mogę złapać powietrza i ląduję na brzuchu, bo Saint przerzuca mnie przez kolano. Leżę teraz rozciągnięta. Facet ma cholernie płynne ruchy, nie wiem, jak to robi, że tak swobodnie mną manewruje, jakbym nic nie ważyła. Nawet nie próbuję się bronić, odwracam tylko głowę i spoglądam w innym kierunku. – Wiesz… – zaczyna, a w jego ustach to krótkie, niewinne słówko brzmi naprawdę złowieszczo. – Potrafię cię zmusić do mówienia. Przechodzi mnie dreszcz, ponieważ nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Nie wiem, co konkretnie zamierza zrobić, poprzednim razem w takiej sytuacji sprawił mi porządne lanie. To wspomnienie uderza we mnie, przygryzam język, żeby nic mu nie odpowiedzieć. Materiał sukienki powoli przesuwa się w górę moich nóg, serce bije mi jak szalone, staram się panować nad oddechem. Zatrzymuje się w okolicach krzyża. Powoli wypuszczam oddech, ale nic to nie daje, ponieważ to, co teraz robi, sprawia, że policzki zaczynają mi płonąć. Jakby od niechcenia zsuwa moje niewinne, białe majtki i odsłania mi pupę. Zamykam oczy, czuję się poniżona, o to zresztą mu chodziło. Nuci sobie pod nosem, tymczasem ja nadal nie reaguję. Słyszę dźwięk, który brzmi jak otwieranie słoika, a po chwili czuję, że rozsmarowuje mi na pośladkach chłodny krem, wzdrygam się, skonsternowana. Właśnie mam mu powiedzieć, że jest chorym, popapranym skurwielem, kiedy powietrze

wypełnia kojący zapach mirry, lawendy i drzewa herbacianego. A potem czuję kojący dotyk. Niezdolna się oprzeć, do tego trochę zdezorientowana, natychmiast się rozluźniam i pozwalam Saintowi zaskakująco delikatnie zająć się moim poranionym

ciałem.

To

absolutnie

cudowne

uczucie,

kiedy

bolesne

pieczenie stopniowo znika, a on łagodnie masuje mój tyłek, naciskając dokładnie tak, żeby to było przyjemne. Podnosi mi rąbek sukienki i odsłania plecy, tam również nakłada maść. Kiedy dociera do łopatek, prawie mruczę z rozkoszy. Jego silne palce wbijają się w moje wymęczone mięśnie, ugniatają je, żeby pozbyły się sztywności. Przez ostatnie siedem dni moje biedne barki tak wiele wycierpiały. Piersi nadal mam zakryte, ale ta sytuacja jest niezwykle intymna. Żaden mężczyzna nie dotykał mnie jeszcze w ten sposób. Nawet Drew. Z Saintem czuję się zupełnie swobodnie. Kiedy kończy masować mi plecy, wraca do pupy, ugniata obiema rękami pośladki i lekko ściska, dbając, żeby każdy centymetr skóry został równomiernie pokryty grubą warstwą kremu. Wymyka mi się westchnienie rozkoszy, jednak jest mi zbyt dobrze, żeby się tym przejmować albo zastanawiać, dlaczego nagle stał się taki miły. Jego ciężki, miarowy oddech działa na mnie hipnotyzująco, zapadam w słodką drzemkę. Muszę wyglądać śmiesznie z wypiętym, pokrytym jakimś tajemniczym balsamem tyłkiem. Wygląda na to, że nie działam na niego, nawet jeśli na wpół naga leżę mu na kolanach, a to raczej, muszę się upomnieć,

dobra

wiadomość.

Z

jego

strony

to

czysta

kalkulacja,

dostarczanie wybrakowanych towarów nie jest w jego stylu. Nabiera na ręce jeszcze więcej kremu i zajmuje się teraz moimi nogami. Masuje wewnętrzną stronę ud, nie zbliżając się do części intymnych, za co

jestem mu wdzięczna. Kiedy już cała jestem pokryta maścią, zakręca słoiczek i delikatnie wsuwa mi bieliznę na pupę. Opuszcza mi sukienkę i jakaś mała, rozzuchwalona część mnie jest rozczarowana.

Szybko

odsuwam

od

siebie

te

myśli.

Jestem

tak

zrelaksowana, że czuję się jak rozgotowana porcja spaghetti. – Widzisz, nasze kontakty wcale nie muszą być nieprzyjemne. Potrafię być miły – mówi aksamitnym, przyjemnym dla ucha głosem. Nienawidzę samej siebie za to, że chciałabym, żeby jeszcze się do mnie tak zwracał. Moje życzenie wkrótce się spełnia, ale jego słowa potwierdzają starą prawdę, że nic nie ma za darmo. – Będziesz grzeczna? Jest taki troskliwy, ponieważ chce czegoś ode mnie. Myliłam się, sądząc, że robi to z dobroci serca. On nie ma serca. Choć z drugiej strony przed chwilą dowiódł czegoś wręcz odwrotnego, czyż nie? – Aнгел? – Czeka na odpowiedź, ale przyjdzie mu poczekać bardzo, bardzo długo. Błogą

atmosferę

przerywa

stek

przekleństw,

jakimi

raczy

mnie,

wysuwając się spode mnie. Ląduję na brzuchu, ale nie mam zamiaru ani się ruszać, ani mu odpowiadać. – Obiecuję ci… odezwiesz się do mnie. Zostawia mnie z tymi złowieszczymi słowami, stanowczym krokiem pokonuje schody, po czym zatrzaskuje za sobą właz. Uśmiecham się od ucha do ucha, bo chociaż ten jeden raz Saint miał okazję się przekonać, jak to jest być wykorzystanym.

G

dy

zostaję

sama,

natychmiast

daje

o

sobie

znać

zmęczenie

i zapadam w głęboki sen. Wreszcie nic mnie nie boli, a dzieje się

tak dzięki Saintowi, co ma w sobie sporo ironii, biorąc pod uwagę, że to przez niego byłam taka obolała. Jestem zbyt wykończona, żeby choćby spróbować zrozumieć, dlaczego mi pomógł. Przez jego zmienne nastroje mam mętlik w głowie, nigdy nie wiem, która wersja Sainta tym razem zejdzie po schodach. Kazimir mnie przeraża, ponieważ, co do tego nie mam wątpliwości, dopilnuje, żebym zapłaciła za to, co mu zrobiłam. Saint budzi we mnie strach w inny sposób. Kiedy jestem z nim, nie boję się o życie. Boję się o swoją duszę. Nienawidzę sama siebie, ponieważ za każdym razem, kiedy jest blisko mnie, bardziej go pragnę – pragnę jego głosu, dotyku, więcej jego. Chcę poznać kryjącego się za maską człowieka. Moje ciało reaguje na niego… zaciekawieniem. Nigdy wcześniej nie spotkałam takiego mężczyzny. Bierze to, czego pragnie, i przejmuje kontrolę. W żadnym razie nie można powiedzieć, że mnie pociąga, w końcu nawet nie widziałam jego twarzy, żeby nie wspomnieć o takim drobiazgu jak porwanie mnie. Niemniej jednak nie da się zaprzeczyć, że przy nim czuję… sama nie wiem, jak nazwać to uczucie. Właz się otwiera, a ja słyszę mogące oznaczać tylko jedno kobiece jęki. Wtedy szybko pojmuję, czym jest to uczucie. Księżyc schował się za chmury, w pobliżu nie ma żadnych świateł, więc jest tu zupełnie ciemno, jednak widzę i słyszę wystarczająco dużo, by się zorientować, co właśnie się rozgrywa przed moimi oczami. Moja pierwsza reakcja to odwrócenie się, ale musi być powód, dla którego on się tu znalazł, obnosząc się ze swoją najnowszą zdobyczą. A ja mam zamiar poznać ten powód. Kulę się w mroku, ale Saint wie, że nie śpię, wie, że obserwuję, jak potykając się i zataczając, schodzi na dół z jakąś nieznajomą. Poznaję go po szerokich barkach i imponującym wzroście. Nagle w gardle więźnie mi

tłumiony okrzyk, wytężam wzrok. To musi być pomyłka! Jednak gdy przykucam na końcu ławeczki i trę pięściami oczy, żeby się upewnić, że wyobraźnia nie płata mi figli, naprawdę to widzę… On nie ma na sobie kominiarki! Nie mogę dostrzec rysów jego twarzy, ale kiedy księżyc wyłania się zza chmury, blask oświetla kosmyki ciemnych, rozczochranych włosów. Są dzikie i nieujarzmione, wystarczająco długie, żeby je spiąć w kucyk. Do tego gęste i pełne objętości. Saint wygląda, jakby właśnie wstał z łóżka. Kiedy popycha swoją nad wyraz chętną kochankę na ścianę, wzdrygam się i żałuję, że jednak nie wybrałam innej analogii. Księżyc ponownie znika za chmurami, ale namiętne jęki tej kobiety nie pozostawiają wiele do domysłu. Przed oczami mam plecy Sainta, ona wije się przy ścianie, mówiąc coś do niego po arabsku. A on odpowiada jej w jej własnym języku, czym zupełnie mnie zaskakuje. Czuję wstyd, jestem świadkiem czegoś tak osobistego, jest to dla mnie tak… egzotyczne. Pewnie, od czasu do czasu oglądałam pornosa – kto nie oglądał! – ale obserwowanie tego na żywo ma w sobie coś nieodparcie fascynującego. Drew czasem pieścił mnie oralnie, a ja odwdzięczałam mu się tym samym, ale to coś zupełnie innego. Kobieta jęczy coraz głośniej, jakby zaraz miała eksplodować, a ja nieświadomie przesuwam się do przodu, bo tak bardzo chcę zobaczyć więcej. Widzę tylko cienie, zatem muszę polegać na słuchu i uruchomić wyobraźnię. Dźwięk rozrywanego materiału… będzie ostro. Jej bransoletki dźwięczą, przypuszczam, że rozpina mu spodnie, zwłaszcza że sekundę później

słyszę

rozsuwanie

zamka

opakowania. – Pieprz mnie… – mamrocze.

oraz

rozdzieranie

papierowego

Zaciskam palce na skórzanej tapicerce kanapy, paznokciami prawie rozrywam materiał. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale nagle mam ochotę wyrwać jej ten język. Serce zaczyna mi bić jak szalone, czuję, że pokrywa mnie cienka warstewka potu. Co jest ze mną nie tak…? Jej niecierpliwe westchnienia pogłębiają się, ten dźwięk działa na mnie w sposób, w jaki nie powinien. Czuję, że sama robię się mokra między nogami, jestem podglądaczką, świadkiem najbardziej intymnego aktu między dwojgiem ludzi. Jestem zawstydzona i zniesmaczona, jednak będę się tym przejmowała później, bo teraz pomieszczenie wypełnia się jej gardłowymi krzykami, a ja wiem, że Saint trafił w sedno. Po chwili słyszę rytmiczne uderzanie o siebie spoconych ciał, kobieta jęczy z rozkoszy, mamrocząc coś w języku, którego nie rozumiem. Rozumiem jednak słowa Sainta, kiedy ostrym szarpnięciem odwraca głowę. – Bez całowania. Oddycham z ulgą, dla mnie pocałunek jest święty i w jakiś pokręcony sposób cieszę się, że on nie chce jej całować. Za to nie ma żadnych obiekcji, żeby ją pieprzyć. Nienawidzę nazywać tej czynności w ten sposób, ale pierwotne dźwięki ocierających się o siebie ciał i głuche uderzenia o ścianę wskazują, że właśnie tym jest ten akt. Pieprzeniem. Na dodatek ostrym. Mimo że nie widzę wiele, to i tak oczy szczypią mnie od łez, nagle czuję

się

brudna.

Dlaczego

ją

tutaj

przyprowadził?

Jej

pachnące

kapryfolium perfumy na zawsze przesiąkną te ściany, podobnie jak jej głośny krzyk, kiedy dochodzi, gdy Saint ostro ją ujeżdża. Po raz kolejny zalewają mnie sprzeczne emocje, ale tym razem nie potrafię zdławić ogarniającej mnie zazdrości. Nawet nie wiem, dlaczego jestem

zazdrosna.

Podejrzewam,

że

człowiekiem. Jednak prawda jest inna.

brak

mi

kontaktu

z

drugim

Jestem zazdrosna, ponieważ chciałabym wiedzieć, jakie to uczucie. Jeśli Saint mówi prawdę, dziewictwa pozbawi mnie prawdziwy potwór. Skoro zostałam sprzedana, powód może być tylko jeden. Czy to dlatego Saint ją tu przyprowadził? Żeby mi pokazać, co mnie czeka? Bóg jeden wie, do jakich perwersji zmusi mnie ten człowiek. Czy Saint po raz kolejny okazuje mi życzliwość, będąc okrutnym? Nie mogę już znieść jej krzyków, więc osuwam się na kanapę, kładę na boku i zakrywam uszy. Kiedy pomieszczenie przestaje drżeć, wiem, że już skończył. Policzki mam wilgotne od łez, nagle czuję się zdradzona. Tak czule i troskliwie się mną dzisiaj zajął, przez to przyszło mi do głowy, że może jednak nie jest taki zły. Ale proszę bardzo, oto i on, właśnie odpoczywa po odbyciu stosunku z jakąś przypadkową kobietą. Ten pokój może i jest moim więzieniem, ale jest mój. Obiecuję ci… odezwiesz się do mnie. Słowa, które wypowiedział na pożegnanie, wracają do mnie głośnym echem, a ja poddaję się, tak jak zawsze. I właśnie dlatego zrobił to, co zrobił. To była kolejna lekcja. – Niech ona wyjdzie – szepczę głosem pełnym rozpaczy. Nie mogę znieść jej obecności tutaj. Nie jestem nawet pewna, czy mnie słyszał, ale kiedy zwraca się do niej po arabsku, już wiem, że tak. – Chyba nie mówisz tego na serio? – jęczy, najwyraźniej zaszokowana, że nie będzie zwyczajowego przytulania. – Wynoś się – odpowiada Saint, na wypadek gdyby się zagubiła w tłumaczeniu. Kobieta zawodzi jak upiór i wykrzykuje coś po arabsku, ale ja się wyłączam. Zanim właz się zamyka, słyszę coś, co jeszcze bardziej mąci mi w głowie.

– Doszedłeś dopiero, kiedy patrzyłeś na nią… Następnym razem pieprz się z nią! Wstrząsa mną gwałtowny dreszcz, zwijam się w kłębek, przestraszona i niespokojna. Co miała na myśli? Doszedł dopiero, kiedy patrzył na mnie? Dlaczego? Przecież nawet mnie nie lubi, korzysta z każdej okazji, żeby mnie zranić… tak jak teraz. – Dobranoc, aнгел. Odpowiadam w jedyny dopuszczalny sposób: – Dobranoc… мастер. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 6

Ta nieustraszona istota całkowicie mnie zafascynowała. Jest o wiele odważniejsza od jakiejkolwiek znanej mi osoby, ze zdumieniem odkrywam, że chcę ją lepiej poznać. Moje metody jeszcze nigdy mnie nie zawiodły. Jestem najlepszym człowiekiem Popova. Dlaczego więc nie udaje mi się jej złamać? I dlaczego mogę osiągnąć satysfakcję, tylko kiedy jest w pobliżu? Muszę skończyć z tą obsesją. Będą z tego tylko problemy.

DZIEŃ 8

Prześladują

mnie

wspomnienia

ostatniej

nocy.

Czuję

zapach

wody

kolońskiej Sainta i po raz kolejny uświadamiam sobie, że widziałam, jak uprawia seks z inną kobietę, a następnie wyrzuca ją na moją prośbę. W kółko odtwarzam w głowie jej słowa.

Co miała na myśli? Od kilku godzin wlepiam wzrok w sufit, nie chcę spojrzeć nigdzie indziej, ponieważ Saint śpi na ławce naprzeciwko. Najwyraźniej urwał mu się wczoraj film. W głowie kłębi mi się tak wiele pytań, a wszystkie zaczynają się od „Dlaczego”. Choć w nocy nie widziałam wiele, to paradoksalnie scena, której byłam świadkiem, wydaje mi się przez to jeszcze gorsza. Zastanawiam się nad tym przez cały ranek. Widziałam go bez kominiarki i choć nie byłam w stanie dokładnie dostrzec, jak wygląda, i tak jestem pod wrażeniem tego, co zostało odkryte moim oczom. Nie rozumiem ani jego, ani jego motywów. Niczego tak bardzo nie pragnę, jak go o nie zapytać. Mam przeczucie, że on to robi, żeby mnie przygotować

na

świat

zupełnie

inny

niż

ten,

do

którego

jestem

przyzwyczajona. To nie tak, że próbuję go usprawiedliwić – absolutnie nie! – jednak choćbym nie wiem jak próbowała go znienawidzić, nie mogę się pozbyć wrażenia, że on tak samo jak ja tkwi w tym wszystkim wbrew swojej woli. – Hej! – Jego zachrypnięty głos wyrywa mnie z zadumy. Biorąc pod uwagę wszystko, co widziałam, bawienie się teraz w ciche dni uznaję za nie na miejscu. – Cześć. Zapada krępująca cisza, czego można się spodziewać w przypadku „poranka po”. Co prawda nie uprawialiśmy seksu, ale byłam świadkiem, jak pieprzy kogoś innego, więc wydaje mi się, że zakłopotanie jest uzasadnione. Nie mam pojęcia, co dalej. Mogę mieć tylko nadzieję, że przesiądziemy się na inną łódź, ponieważ w tej już zawsze rozbrzmiewać będą przenikliwe

krzyki, jakie się tu rozlegały w nocy. – Idę pod prysznic. Energicznie wstaję, Saint również. W nocy musiał założyć kominiarkę, a ja się wściekam, że jakaś przypadkowa laska może oglądać jego twarz, a ja nie. Spuszczam wzrok, niepewna, o co mu chodzi. Poza tym nie mam chyba ochoty go oglądać po wczorajszej nocy. – Jesteś głodna? Potrząsam głową, chowając się za zasłoną z włosów. – Musisz jeść – mówi, podchodząc do mnie. Kiedy jest już przy mnie, kładzie mi palec pod brodą i zmusza mnie, żebym na niego spojrzała. Nie mam wyjścia, więc to robię. Jego oczy są tak intensywnie zielone, że aż brak mi tchu, ten kolor jest przepiękny! Niemniej wkrótce ciemnieją z gniewu. Nie rozumiem, w czym rzecz, instynktownie osuwam się na kolana. To machinalne, sama jestem zaszokowana, jak szybko mu się podporządkowałam. – Coś ty sobie zrobiła? – pyta, cofając się o krok. Nie wiem, co ma na myśli. Ogarnia mnie strach, dolna warga mi drży. – Nic nie zrobiłam – odpowiadam zdziwiona. Jednak on szybko udowadnia mi kłamstwo. Podchodzi do mnie zdecydowanym krokiem, łapie mnie za podbródek i odchyla mi do tyłu głowę, żeby wyeksponować szyję. Przesuwa mi palcem po szyi, a ja pojmuję, że zauważył obtarcie od sznura. Zachowałam się lekkomyślnie, powinnam była bardziej uważać. – Tylko tchórze decydują się na taki krok. A ty nie jesteś tchórzem. – Skąd wiesz? – stawiam się, ale szybko przestaję się popisywać, kiedy mocniej zaciska mi palce na podbródku.

– Ponieważ znam cię od ośmiu dni. I w każdym z tych dni okazywałaś mi nieposłuszeństwo, buntowałaś się i podejmowałaś próby ucieczki, nie bacząc na konsekwencje. Jeśli to nie wymaga odwagi, to nie wiem, co jej wymaga. Przez moment brak mi tchu, nie spodziewałam się takiej szczerości. – Puść mnie – skamlę. Wiem, jaka będzie odpowiedź, ale muszę spróbować. – Proszę. Powietrze aż trzeszczy od elektryczności, a kiedy Saint pociera kciukiem moją dolną wargę, świat dookoła nas eksploduje. Serce wali mi jak młotem. Klęczę przed moim porywaczem i patrzę mu w oczy, nie mam pojęcia, co może oznaczać ten czuły dotyk. – Nie proś o coś, czego nie mogę ci dać – odpowiada miękko. – Nigdy nie przestanę o to prosić, choć znam twoją odpowiedź. – Stąpam po bardzo kruchym lodzie, coś się jednak zmieniło, jakby nie mógł oderwać kciuka od mojej twarzy. Spogląda na moje usta, pieszcząc wargę, w górę i w dół. To coś nowego. Aż do teraz jego dotyk nigdy nie był taki… pełen pożądania. Wówczas mnie z całą siłą przypomina się inne pożądanie – kobiety, w której był Saint – natychmiast odwracam głowę, nie chcę już patrzeć mu w oczy. Nie chcę, żeby mnie dotykał po tym, jak jego ręce i inne części jego ciała ją pieściły. – Dziś w nocy zmieniamy łódź – wspomina mimochodem, a ja wstrzymuję

oddech.

–

Mam

parę

spraw

do

załatwienia,

ale

będę

z powrotem wieczorem. – Czy mogę wyjść na pokład? – pytam, choć wiem, że nie ma na to szans. Saint wzdycha. – Nie, nie możesz. To zbyt ryzykowne.

– Ryzykowne dla kogo? – nie odpuszczam. Nie odpowiada od razu. – Dla nas obojga. Nie ma sensu się kłócić. Atmosfera gęstnieje, czekam na jego kolejny ruch. – Zachowuj się, aнгел. Niedługo wracam. Powstrzymuję się przed zasalutowaniem mu, zamiast tego po prostu kiwam głową. Spodziewam się, że wyjdzie, ale on jeszcze raz mnie zaskakuje – odgarnia mi włosy z policzków, żeby móc mnie zobaczyć. Wzrok mam nadal spuszczony, ale czuję, że przygląda się uważnie każdemu zakątkowi mojej twarzy. Następnie gładzi mnie kciukiem po policzku, a ja nie śmiem oddychać. Wreszcie wychodzi i zostawia mnie samą z pytaniem, o co w tym wszystkim, do cholery, chodzi. Kiedy właz się za nim zamyka, pochylam się do przodu i biorę trzy uspokajające oddechy, w niczym to nie pomaga, serce nadal bije jak szalone. Czuję się jak na karuzeli – świat wokół mnie wiruje, a ja nie mogę wysiąść. Chcę zapomnieć delikatny dotyk Sainta, każdy akt dobroci z jego strony wywraca mój świat do góry nogami. Nie wiem, co jest gorsze – kary czy nagrody Sainta. Przez jego dwubiegunowe zachowanie bezustannie zastanawiam się, z którą jego wersją spotkam się następnym razem, i, szczerze mówiąc, sama nie wiem, którą bym wolała. Kiedy pokój przestaje wirować, powoli wstaję. Przede mną kolejny długi dzień, ponieważ znowu spędzę go w klatce. W planach mam prysznic, następnie usiądę przy oknie i będę oglądać świat, do którego już nie należę. Kiedy się rozbieram, mój wzrok mimowolnie pada na ścianę, której Saint użył jako prowizorycznej podpory do pieprzenia. Wzdrygam się,

nienawidzę tego słowa tak bardzo jak jego zachowania tej nocy. Zrobił to, żeby dać mi lekcję, żeby mi pokazać, że mój los jest w jego rękach i nie wygram z nim. Złamał mnie, prawda? Odezwałam się do niego. Próbował być miły, a kiedy to nie zadziałało, sięgnął po środki, które wytrącą mnie ze strefy komfortu. Wiedział, że jestem dziewicą i gdy zobaczę, jak pieprzy kogoś innego, na pewno pęknę. Prześladuje mnie dźwięk jego ciała przyciskającego się do niej. Potrząsam głową, żeby odpędzić od siebie myśl o takiej podłości. Muszę się skupić na innych sprawach – na przykład na ucieczce. Muszę też dopilnować, żeby tym razem… nikt i nic nie stanęło mi na przeszkodzie.

N

a zewnątrz jest ciemno – widok, na który czekałam niecierpliwie przez cały dzień. Obmyślałam, w jaki sposób mogłabym dziś w nocy uciec, choć

nie wiem nawet, w co dokładnie się wplątałam. Będę musiała być bardzo sprytna i działać błyskawicznie, ponieważ taka szansa więcej się nie powtórzy. Większość handlarzy już zwinęła interes, jednak kilku rybaków pracuje jeszcze na swoich łodziach. Nie znam ich języka, mogę tylko mieć nadzieję, że jeśli będę biegła i krzyczała o pomoc, zrozumieją to uniwersalne przesłanie. Właz się otwiera, to ten moment. Teraz albo nigdy. Patrzę, jak Saint schodzi po schodach, i marszczę czoło, kiedy w jego ręku zauważam brązową tunikę. – Proszę, załóż to – rzuca rozkaz, wręczając mi ubranie. Materiał jest miękki i lekki. Rozwijam tunikę i pojmuję – zakryje mnie od stóp do głów.

Czuję się okropnie, ubierając się w tę szatę, ponieważ, prawdopodobnie, popełniam świętokradztwo, zakładając na siebie strój uznany w niektórych religiach za święty, jednak mój porywacz nie pozwoliłby mi kręcić się po ulicach z odsłoniętą twarzą. Mam na sobie szorty i podkoszulek na ramiączkach, więc z łatwością wślizguję się w za dużą tunikę, na głowę zakładam nikab. Poprawiam zasłonę, żeby odsłaniała mi tylko oczy. Saint bacznie mi się przygląda i kiwa głową, jestem gotowa. Pod pokładem jest nieznośnie duszno, więc cała zakryta natychmiast zalewam się potem. To trochę dziwne widzieć świat w ten sposób – tylko przez cienki paseczek. Tak Saint obserwuje otoczenie, kiedy ma na sobie kominiarkę. – Nasza nowa łódź znajduje się zaledwie kilka metrów dalej. Kazimir przyniesie ci ubrania i kosmetyki. Nie wolno ci się ode mnie oddalać. Zrozumiano? – rzuca ostrzegawczo. Nie

odpowiadam,

więc

podchodzi

bliżej.

Jego

obecność

jest

przytłaczająca. – Zadałem ci pytanie. Wreszcie rozmawiamy jak równy z równym, ponieważ teraz nie widzi mojej twarzy. Może jedynie próbować wyczytać coś z oczu, podobnie jak ja to robię od ośmiu dni. – Tak, zrozumiano – odpowiadam wreszcie, krzyżując palce pod tuniką. Przypatruje mi się uważnie, a jego szerokie ramiona są spięte, z czego wnioskuję, że nie jest do końca pewien, czy można mi wierzyć. W tym momencie nie ma wyjścia. Ruchem głowy wskazuje schody. Moment prawdy właśnie nadszedł. Jeszcze raz spoglądam na miejsce, które przez ostatnie dni było moim więzieniem, po czym zdecydowanym krokiem wchodzę po schodach. Na ostatnim stopniu zatrzymuję się gwałtownie. Z całego serca żałuję, że

jestem

zakryta,

świeżego

dałabym

powietrza.

wszystko,

Podnoszę

żeby

poczuć

wzrok

do

na

góry,

skórze

powiew

wpatruję

się

w rozgwieżdżone niebo i błagam w duchu wszechświat, żeby okazał mi litość. Proszę, daj mi siłę, żeby to zrobić. Saint najwyraźniej nie ma czasu na sentymenty, bo trąca mnie z tyłu na znak, żebym się nie zatrzymywała. Kiedy wychodzę na pokład, zauważam Kazimira i drugiego Rosjanina. Włoski na karku natychmiast stają mi dęba, mam nieodparte przeczucie, że zaraz stanie się coś strasznego. – Kazimir, zejdź na dół i zabierz wszystko. Mężczyzna zerka na mnie spode łba, a ja natychmiast odwracam wzrok, przerażona. – Dzwonił Luka. Jest jakieś zamieszanie z łodzią. – Co? – rzuca gniewnie Saint. Najwyraźniej nie mieli tego w planach. – To niemożliwe. Niedawno z nim rozmawiałem. – Dzwonił przed chwilą. Dwie minuty temu. Masz się skontaktować z Mohammedem. – Kurwa – przeklina Saint pod nosem. – Zostajesz tutaj. Niedługo wracam. Serce zaczyna mi walić, zaraz wyskoczy mi z piersi. – Zabierz mnie ze sobą – błagam, nie chcę zostać sama z Kazimirem. Chwytam go za ramię, mając nadzieję, że się opamięta, ale szybko się odsuwam,

bo

jasno

daje

mi

do

zrozumienia,

iż

dotykanie

go

jest

zabronione. Saint wydaje się zaskoczony moją prośbą, wodzi wzrokiem pomiędzy Kazimirem a mną.

– To nie zajmie długo – obiecuje. Nie weźmie mnie ze sobą. Nie ma sensu z nim dyskutować, pozostaje mi tylko trzymać kciuki za jego rychły powrót. Wykrzykuje kilka słów po rosyjsku do obu mężczyzn i choć wydaje się to w tej sytuacji absurdalne, odnoszę wrażenie, że to ostrzeżenie. Następnie rzuca w moją stronę ostatnie spojrzenie, zeskakuje z jachtu i pospiesznie oddala się wzdłuż doku. Kiedy znika mi z pola widzenia, potrzeba ucieczki staje się nagląca. Moje życie znajduje się w niebezpieczeństwie. Jednak jest już za późno. Kazimir atakuje mnie znienacka, mocno chwyta za ramię i przyciąga moją twarz do swojej. W jego bezdusznych oczach dostrzegam ogień. – Teraz masz szansę uciec – mówi, całkowicie mnie tym zaskakując. – Co? – pytam z niedowierzaniem, zwilżając językiem usta. Zamiast odpowiedzieć, wykonuje szeroki gest otwartą dłonią, dając mi do zrozumienia, że zwraca mi wolność. Ale nie jestem głupia. Nic na tym świecie nie ma za darmo. – Nie. – Potrząsam głową. – On mi powiedział, że mam zostać. – A ja ci mówię, że możesz iść. W tym momencie jak spod ziemi wyrasta przed nami drugi Rosjanin i uderza Kazimira pięścią w twarz – raz i drugi. Z chęcią westchnęłabym z ulgą, ale to za piękne, by było prawdziwe, nie chce mi się wierzyć, iż ten drugi przybył mi na pomoc. Już po chwili przekonuję się, że miałam rację – śmieją się i prowadzą ożywioną rozmowę po rosyjsku, to jakiś wspólnie uknuty spisek. Właśnie zamierzam zapytać, o co w tym, do diabła, chodzi, kiedy Kazimir popycha mnie do przodu i ciągnie w kierunku doku. Ramię wyskakuje mi ze stawu, jęczę z bólu.

– Puść mnie! – krzyczę ile sił w piersi, próbując się uwolnić, na próżno. – Pomocy! Brutalnie zakrywa mi usta ręką, żeby mnie uciszyć. Zapieram się piętami, ale w efekcie tylko nieomal tracę japonki, kiedy Kazimir ciągnie mnie do przodu. – Nie…! – nie przestaję krzyczeć, lecz z ust wydobywa mi się jedynie stłumiony bełkot, bo nadal zasłania je łapa Kazimira. Nie wierzę, że to się ponownie dzieje! Wreszcie schodzę z tej przeklętej łodzi, chociaż akurat teraz marzę tylko o tym, żeby na niej zostać. Przy jachcie stoi budzący odrazę mężczyzna o brutalnym wyglądzie, szeroko otwiera ramiona, żeby mnie złapać, a dla mnie staje się oczywiste, że o wiele bardziej bezpieczna jestem na jachcie niż w miejscu, do którego chce mnie zabrać. Gwałtownie odwraca głowę w lewo i w prawo, upewniając się, czy ma wolną drogę, po czym rzuca w stronę Kazimira kilka zniecierpliwionych słów po rosyjsku. – Do zobaczenia wkrótce – syczy mi Kazimir prosto do ucha i popycha mnie w ramiona tamtego. Potykam się o krawędź jachtu i wpadam wprost w objęcia kolejnego porywacza. Wiję się jak piskorz, ale on mocno mnie trzyma. Uderza mnie jego smród, jakby zepsuta ryba i mocz, a on kwituje śmiechem moje żałosne próby uwolnienia się. – Nie! – krzyczę, ale nie zwraca uwagi na moje wołanie o pomoc, zarzuca mnie na ramię i rusza biegiem wzdłuż doku. Nie mam pojęcia, dokąd zmierzamy, ale najwyraźniej Kazimir wystawił Sainta. Nie było żadnego telefonu. To tylko podstęp, żeby się go pozbyć. Kiedy dostrzegam dwóch mężczyzn machających w naszą stronę ze sfatygowanej, niebieskiej łodzi rybackiej, zaczynam pojmować, o co tu chodzi. Czyżby Aleksei Popov został przelicytowany?

Wrzeszczą

coś

do

siebie

w

języku,

którego

nie

rozumiem.

W porównaniu z miejscem, do którego chcą mnie zabrać, jacht będzie mi się kojarzył z Ritzem. W tych ludziach nie ma współczucia, nie ma w nich ani krztyny dobroci. W ich oczach jestem tylko rzeczą, z którą mogą zrobić, co zechcą. Po policzkach płyną mi strumienie łez, szlocham gwałtownie, okładając pięściami plecy człowieka, który mnie zaatakował. Ale on tylko wesoło pochrząkuje, klepiąc mnie po tyłku, przez co czuję się jak kawałek mięsa. Mężczyźni pomagają mu wejść na łódź, wznosząc radosne okrzyki. Niesie mnie do małej kuchni pokładowej, gdzie rzuca mnie na niewielką ławeczkę. Natychmiast zrywam się na równe nogi i próbuję uciekać, ale on szybko wybija mi to z głowy, wymierzając siarczysty policzek. Przed oczami wirują mi gwiazdy, osuwam się na plecy, walcząc o oddech. Silnik, terkocząc, budzi się do życia, a dwaj nieznajomi stają nade mną, cmokając z zadowoleniem. W duchu dziękuję Bogu, że jestem tak szczelnie zakryta. Gdy rozpaczliwie rozglądam się dokoła w poszukiwaniu jakiejś broni, mężczyzna, który mnie tu przyniósł, robi krok w moją stronę i brutalnie szarpie mnie za nadgarstki, zmuszając, żebym usiadła. Lecę do przodu bezwładna niczym szmaciana lalka, nadal oszołomiona po otrzymanym ciosie. Tymczasem on zgrzyta pożółkłymi zębami, uważnie mierząc mnie wzrokiem. Jego oczy zatrzymują się na moich piersiach, wyciąga rękę i chwyta lewą. Z cichym jękiem przesuwa mięsistym kciukiem po sutku, a kiedy nie wyczuwa żadnej reakcji, mocno go ściska. Krzyczę z bólu, a on wybucha śmiechem. Drugi mężczyzna dołącza do niego, chwyta moją drugą pierś i mocno ściska.

Nadszedł ten czas. Nie ma nikogo, kto by mnie ocalił. Nie uważałam Sainta za rycerza w lśniącej zbroi, ale przynajmniej nie odczuwałam przy nim takiego strachu, jaki ogarnął mnie teraz. Ci mężczyźni zamierzają mnie zgwałcić i prawdopodobnie zabić. Niekoniecznie w tej kolejności. Gorączkowo wpychają mi ręce pod tunikę, jej fałdy zwinęły się pode mną, ale to im zupełnie nie przeszkadza. Walczę jak lwica, jednak nie mam szans w układzie dwóch na jedną. Jeden z nich popycha mnie na plecy i blokuje mi ramieniem tchawicę, to tylko kwestia czasu, kiedy stracę przytomność. – Nie – charczę. – Proszę… nie. Moje prośby tylko ich nakręcają, robią się brutalni. Mężczyzna, który leży na mnie, szarpnie do góry tunikę i odsłania szorty. Nie marnuje ani chwili i wpycha do nich łapsko. Próbuję krzyczeć, drapać, lecz on mocniej naciska mi gardło, zanosząc się śmiechem, kiedy rozpaczliwie walczę o oddech. Mam wrażenie, że oczy zaraz wyjdą mi z orbit. Ostatkiem sił wierzgam nogami, przez co drugi mężczyzna łapie mnie za stopy i unieruchamia. Białe majteczki tracą swoją niewinność, kiedy odsuwa je na bok i szorstkim palcem gładzi moją intymność. Jak oszalała walę go na oślep w ramię, ale mój zamierzony cios to ledwie muśnięcie, ponieważ zapas powietrza mi się wyczerpał. Czuję, że zaraz znajdę się w innym miejscu, w miejscu, gdzie nie jestem przytrzymywana przez dwóch mężczyzn, którzy właśnie mają zamiar mnie zgwałcić. Czekam, aż ogarnie mnie ciemność… ale to nie następuje. Powietrze ze świstem powraca do moich płuc, chciwie połykam kolejne hausty,

spragniona

tlenu.

Nie

dociera

do

mnie,

że

już

nie

jestem

przytrzymywana, aż do chwili, kiedy słyszę chrząknięcia i bolesne jęki.

Czuję nagły przypływ adrenaliny, błyskawicznie się podnoszę i widzę, że wokół panuje totalny chaos, a w powietrzu latają ciała moich oprawców. Wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie, a ja przez swoje niewielkie okienko widzę człowieka – nie, raczej wojownika – ścierającego w proch trzech mężczyzn, którzy nie mają z nim cienia szansy. Wojownik wymierza ciosy pięściami, kopie, dusi, a za każdym razem, kiedy się podnoszą, ponownie ich nokautuje. Mężczyzna, który przytrzymywał mi stopy, z rykiem naciera na napastnika, ale ten odwraca się i wymierza mu cios prosto w podbródek, głowa odskakuje do tyłu z nieprzyjemnym chrupnięciem. Pada na podłogę, wstrząsany drgawkami. Facet, który znajdował się przy sterze, ma w ręku nóż, rusza z nim na wojownika, ale także nie ma szans, bo napastnik rozbraja go za pomocą jakiegoś manewru niczym z arsenału sztuk walki, a następnie wymierza mu cios pięścią prosto w gardło. Mężczyzna traci oddech, chwyta się za szyję, a po chwili osuwa się na podłogę, dołączając do swojego wspólnika. Kim jest ten ninja? Ostatni mężczyzna – ten, który mnie tu przyniósł, unieruchomił i dotykał – jest najgorszy z nich wszystkich. Po brodzie leje mu się krew, wyrzuca z siebie z szybkością karabinu jakieś rosyjskie słowa, jednocześnie wskazuje na mnie palcem, a potem rozpoczyna szarżę w moim kierunku z jasnym zamiarem zabicia mnie. Kiedy jest pół metra ode mnie, przyciągam kolana do klatki piersiowej i przygotowuję się na cios, który jednak nie pada. Słyszę trzask, a następnie odgłos upadającego ciała. Ten głuchy dźwięk nie pozostawia wątpliwości. Mężczyzna nie żyje. To wszystko stało się tak szybko, że potrzebuję chwili, by się otrząsnąć, podnieść głowę i chłonąć wzrokiem ten krajobraz po bitwie.

Na podłodze walają się bezwładne ciała trzech opryszków, a nad nimi w triumfalnej pozie góruje wojownik. Jego pierś podnosi się i opada, kiedy próbuje złapać oddech, ręce zwisają mu swobodnie po bokach, ale dłonie nadal ma zaciśnięte w pięści. Jestem pod wrażeniem, właśnie ocalił mi życie, ale kiedy podnosi na mnie wzrok, kiedy wbija we mnie spojrzenie oczu w kolorze likieru Chartreuse, dociera do mnie, że moja przyszłość nadal jest niepewna, ponieważ moim wybawicielem jest… Saint. – Nie – wydaję z siebie ciche skamlenie, jednak już jest za późno. Próbuję się cofnąć, lecz on szarpnięciem podnosi mnie za ramiona i ciągnie przez łódź. Przestępuję przez martwe ciała, a łzy sprawiają, że widzę wszystko jak przez mgłę, bo wpakowałam się w duże tarapaty. – Pozwól, że ci wyjaśnię… – proszę, ale to nie jest dobry czas na przemawianie mu do rozsądku. Saint chwyta mnie za łokieć i sprowadza z łodzi, po czym ciągnie mnie wzdłuż doku. Nawet nie próbuję z nim walczyć, wyczerpałam już limit waleczności

na

dzisiaj.

Widzę

cholernego

Kazimira,

który

próbuje

zamaskować wściekłość, ale mnie nie oszuka. Jest zły, że Saint pospieszył mi na ratunek. Choć może jeszcze za wcześnie, żeby mówić o ratunku, bo na razie tak brutalnie ciągnie mnie za sobą, że zaczynam się bać miejsca, do którego zmierzamy. Kazimir i drugi Rosjanin podążają za nami, trzymają się jednak na dystans, bo Saint jest rozjuszony, wygląda, jakby miał zaraz eksplodować. Zanoszę się szlochem tak bardzo, że nie mogę złapać tchu, ale Saint nie okazuje mi krztyny litości. Pospiesznie idziemy naprzód, aż dochodzimy do jachtu

nieco

mniejszego

niż

ten,

na

którym

przypłynęliśmy.

Saint

bezceremonialnie wpycha mnie na pokład, ani na moment nie rozluźniając chwytu.

Krzyczy po rosyjsku, prawdopodobnie wydaje komendy. Kazimir staje za sterem i łódź rusza, a ja pojmuję, że to zaledwie początek mojej kary. Spogląda na mnie ze złością, a mnie nagle brakuje tchu, bo spływa na mnie olśnienie. Ten

drugi

Rosjanin

uderzył

go,

ponieważ…

taki

był

ich

plan.

Powiedział, że wkrótce się zobaczymy… Planował dołączyć do mnie na tamtej łodzi. Saintowi powiedziałby, że go uderzyłam – zresztą nie pierwszy raz – i uciekłam. Jednak przeliczył się, Saint wrócił wcześniej, niż się go spodziewał. Miał nadzieję, że moi porywacze zdążą uciec, z pewnością dołączyłby do nich w umówionym miejscu. Tyle że aby odejść od Sainta, musiałby go zabić. Ta sieć kłamstw i intryg nie ma końca! Mam zamiar go zdemaskować. Saint zaciąga mnie na dół po schodach i zatrzaskuje za mną drzwi, ląduję w małej kuchni pokładowej, jeszcze bardziej klaustrofobicznej niż ta, w której znalazłam się wcześniej. Z sufitu zwisa pojedyncza żarówka. Podłoga dawno, dawno temu była eleganckim parkietem. W pomieszczeniu znajdują się niewielki piecyk i zlew, nie ma za to stołu ani krzeseł. Na podłodze leży sfatygowany materac dla dwóch osób ozdobiony wzorem w wyblakłe, fioletowe kwiaty. Z tyłu za sklepionym przejściem umieszczono toaletę i prysznic. Na samym środku stoi srebrny palik. Przełykam ślinę. Saint uwalnia mnie, popychając do przodu, i zaczyna chodzić po pomieszczeniu. Nie wiem, co mam robić, więc ruszam w stronę materaca, ale Saint mnie powstrzymuje. – Klękaj – rzuca. Po jego szorstkim tonie poznaję, że nie ma sensu mu się sprzeciwiać. Szybko padam na kolana. On nie przestaje chodzić, a ja

czekam bez ruchu, niepewna, co zamierza teraz zrobić. Pod tuniką pocę się obficie, marzę tylko o tym, żeby ją zdjąć. Nasze ciężkie oddechy zderzają się ze sobą jak dwie ogromne fale, po chwili jestem już pewna, że zatonę. – Dlaczego? – pyta, stając w miejscu, zwrócony tyłem do mnie. – Dlaczego ciągle musisz okazywać nieposłuszeństwo? – Ja… ja… – Jestem tak przerażona, że nie mogę nic wydukać. – Nie chcia… chciałam tam iść. Zmusił mnie. Kazimir… W odpowiedzi prycha, nawet nie daje mi dokończyć. – Zmusił? – przedrzeźnia mnie, krzyżując ramiona na piersi. – Nie masz pojęcia, co to znaczy być do czegoś zmuszoną! Gryzę się w język, mam ochotę odpłacić mu pięknym za nadobne, ale wiem, że w ten sposób niczego nie osiągnę. – Wiesz… – Odwraca się powoli w moją stronę. – Dzisiaj po raz pierwszy widziałem cię przestraszoną. Robiłem wszystko, co mogłem, ale nie udało mi się wywołać w tobie takiej reakcji. – Dlaczego próbowałeś to zrobić? – pytam szeptem, nic z tego nie rozumiem. – Ponieważ… na tym polega moja praca. Rusza w moją stronę niebezpiecznie wolnym krokiem, a mnie serce zaczyna bić, jakby się chciało wyrwać z piersi. Przesuwa ręką po mojej zawoalowanej głowie, uważnie mi się przyglądając. Czuję, że od teraz między nami będzie inaczej. – Rozbieraj się. Nie pierwszy raz kazał mi to zrobić, ale tym razem zabrzmiało to inaczej. Marzę o pozbyciu się tego przebrania, więc powoli zdejmuję nikab, z ulgą wypuszczając powietrze z piersi, kiedy świeże powietrze muska moją rozgrzaną skórę. Potrząsam włosami, które przylgnęły do spoconego

karku. Jednak nie jestem już bezpiecznie schowana za woalem, nagle czuję się obnażona. A Saint czeka, aż będę się dalej rozbierała. Zbieram w ręce tunikę i zdejmuję ją przez głowę. Po raz kolejny oddycham z ulgą. Odtąd zawsze będę doceniać dotyk chłodnej bryzy na ciele. Natychmiast dostaję gęsiej skórki, kiedy chłodne powietrze wchodzi w kontakt z pokrytą kropelkami potu skórą. Niebiańskie uczucie… czekam na kolejne polecenie, ale wygląda na to, że usłyszałam już wszystko. – Powiedziałem: rozbieraj się – powtarza Saint, a mnie rozszerzają się oczy. – Co? Nie – odpowiadam, potrząsając stanowczo głową. Jednak wygląda na to, że nie mam wyboru. Saint sztywnieje, a ja pociągam nosem, powstrzymując cisnące się do oczu łzy poniżenia. Drżącymi palcami ściągam koszulkę i odrzucam ją na bok. Szybko zakrywam ręką piersi. Mam na sobie stanik, ale mój obfity biust wylewa się z o rozmiar za małych miseczek. – Aнгел, jeszcze nie skończyłaś. Dolna warga mi drży, podnoszę na niego błagalny wzrok. – Dlaczego? – Nie będę powtarzał – ostrzega, oddychając ciężko. Krzyżyk na szyi zaczyna mnie parzyć, ogłaszając moje grzechy, ale czy mam wybór…? Jedną ręką nadal zakrywam piersi, a drugą sięgam za plecy i odpinam biustonosz. Nie jest łatwo wyplątać się z niego, nie odsłaniając piersi, ale wreszcie mi się to udaje i stanik spada na podłogę z triumfalnym odgłosem. Klękam topless przed moim porywaczem, ale to nie koniec. Jego złowrogi wzrok pada na moje szorty, a do mnie dociera, że jestem dopiero w połowie drogi.

– Nie bądź taki jak oni – błagam cichutko. – Nie jesteś taki jak oni. Jesteś inny. – Masz rację – przyznaje, kiwając głową. – Jestem inny. Odwrotnie niż wszyscy nie chcę cię pieprzyć. – Policzki mnie palą, przygryzam dolną wargę. – Chcę cię złamać, ale wygląda na to, że te dwie rzeczy się ze sobą łączą. Dlatego powiem to jeszcze raz… rozbieraj się. – Nie, proszę… Nie – zaklinam go. Jego oziębłość zaczyna mnie przerażać, a jemu dokładnie o to chodzi. To nowy rodzaj tortur, taki, który działa. – Masz trzy sekundy – ostrzega, robiąc krok w moją stronę, a ja natychmiast zrywam się na równe nogi. – Jeden. – Nie! – krzyczę, cofając się, ale on podchodzi jeszcze bliżej. – Dwa. – Proszę, nie rób tego! Moje błagania nie robią już na nim wrażenia. – Trzy. Gwałtownie rusza do przodu, żeby rozebrać mnie własnoręcznie, ale ja nie dam mu tej satysfakcji. Chce mnie nagiej, niech i tak będzie, ale rozbiorę się sama. – Niech ci będzie! – krzyczę, odsuwając z rozmachem rękę i odsłaniając przed nim piersi. – Tego chcesz, ty chory skurwysynu? Chodzi ci o to, żeby mnie poniżyć? Pieprz się! Zdejmuję

szorty

i

kopniakiem

posyłam

je

w

bok,

ogarnięta

wściekłością. Majtki nadal mam na sobie. Na razie. Saint z syknięciem robi mały krok do tyłu, ale jego wycofanie się tylko mnie podjudza, pospiesznie przesuwam się w jego stronę.

– Przynajmniej to nie ja chowam się za maską! Popatrz tylko na siebie – przedrzeźniam go, wściekłość dodaje mi odwagi. – Jesteś żałosny! Jesteś tylko ich psem… Tańczysz, jak ci zagrają. Stąpam po bardzo cienkim lodzie, nie mam nic do stracenia. – Myślisz, że jesteś duży i silny, ale wcale tak nie jest. – Kołyszącym się krokiem idę w jego stronę, a moja niemal całkowita nagość sprawia, że czuję się jak bogini tańcząca w świetle księżyca w pełni. – Jesteś pieprzonym tchórzem. Saint rzuca się naprzód, chwyta mnie za nadgarstki i nie pozwala mi się przesunąć ani centymetr do przodu. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jego poważny ton zdradza, że trafiłam w czuły punkt, a to dodaje mi werwy, żeby kontynuować. – Nie jesteś nawet w stanie pokazać mi swojej twarzy – przedrzeźniam go ze śmiechem. – Jeśli to nie jest dowodem tchórzostwa, to naprawdę nie wiem, co nim jest! Staję na palcach i patrzę mu prosto w oczy z czystą nienawiścią. – Może boisz się tego, co zobaczę. Łatwo jest się chować za maską… ale mówiąc szczerze, prawdziwi mężczyźni tego nie robią. Nie chowają się. Znaleźliśmy się w martwym punkcie. Ciężki oddech Sainta i jego falująca

klatka

piersiowa

jasno

sugerują,

że

za

chwilę

zostanę

zakneblowana, i to na zawsze. Niech i tak będzie. – Czyli można z tego wysnuć prosty wniosek: nie jesteś prawdziwym mężczyzną… Saint. O cholera! To i tak nie największe pomieszczenie nagle wydaje się niemożliwie małe. Saint odpycha mnie i robi coś, co sprawia, że na moment brak mi

tchu w piersiach. Chwyta za brzeg swojej kominiarki, zdecydowanym ruchem zrywa ją z twarzy i odrzuca na drugi koniec pokoju. Czas staje w miejscu. Mój umysł nie jest w stanie przetworzyć widoku, który mam przed oczami. Przez osiem dni mogłam tylko zerkać w te hipnotyzujące, zielone oczy, a teraz, kiedy mam przed sobą pełen obraz, nie wiem, gdzie patrzeć najpierw. Zaczynam od włosów. Długich, dzikich kędziorów w kolorze ciemny blond,

które

okalają

jego

pięknie

wyrzeźbioną

twarz.

Natychmiast

przychodzą mi do głowy surferzy na Venice Beach, ponieważ jego gęste, faliste włosy wydają się muśnięte słońcem i wytargane wiatrem, w stylu „perfekcyjnego bałaganu”. Grube i ciemne brwi nadają kształt tym niezwykłym, zielonym oczom, a poza tym podkreślają wydatne kości policzkowe. Zadarty nos sprawia, że z wyglądu wydaje się jeszcze bardziej arogancki. Usta ma soczyście różowe. Górna warga niezbyt szeroka, ale uformowana w delikatny łuk. Z kolei dolna jest wydatna, uwyraźnia jego twardy

charakter.

Ostra

linia

szczęki

idealnie

dopełnia

podbródek

z dołeczkiem. Saint ma gęsty, niezadbany kilkudniowy zarost, który jeszcze bardziej podkreśla, że to naprawdę twardy facet. Robię chwiejny krok do tyłu, bo Saint najwyraźniej dąży do ostrej konfrontacji. Jednak przede wszystkim… wygląda po prostu bosko. Jest uosobieniem chłopca, przed którym każda matka ostrzega swoje córki. Nie mogę się powstrzymać i opuszczam wzrok na jego twarde jak skała ciało, dobrze wiem, co kryje się pod tą koszulką z długimi rękawami. A teraz, na widok twarzy, już kompletnie odebrało mi mowę. Nie przeszłoby

mi

przez

myśl,

że

on

wygląda

jak

jakiś

chrzaniony…

supermodel – niegrzeczny chłopiec, nie – do diabła z niegrzecznymi chłopcami! Niegrzeczny Saint, bo nie jest ani wystylizowany, ani ładniutki.

Szorstki, twardy i niemoralny – jego wygląd idealnie odzwierciedla charakter i osobowość. Pozwala mi się napatrzeć, najwyraźniej dobrze wie, jak działa na kobiety. Niemniej daje mi tylko sekundę, a potem wykonuje gwałtowny ruch do przodu i przyciąga mnie do siebie. Po raz pierwszy znajdujemy się tak blisko siebie bez masek i wydaje mi się cholernie niesprawiedliwe, że z tej odległości jest jeszcze przystojniejszy. Bez kominiarki wydaje się wyższy, a jego barki – szersze. – Nie boję się… – szepcze w odpowiedzi na moje oskarżenia. Teraz kącik jego wspaniałych ust unosi się do góry w szelmowskim uśmieszku, na ten widok uginają się pode mną kolana. – Ale ty powinnaś. To ostrzeżenie miało mnie wystraszyć, jednak tak się nie dzieje. Czuję się podekscytowana. Brutalnym gestem przyciąga mnie jeszcze bardziej do siebie, moje piersi wbijają się w jego klatkę piersiową, a ja wydaję z siebie cichutki jęk. Powoli oswajam się z jego bliskością, moja nieśmiałość znika. Nie wiem, co się teraz wydarzy, wstrzymuję oddech, gdy jego wzrok opada na moje piersi. Przygląda im się z wyraźną przyjemnością. Nie spieszy się, przedłuża tę chwilę, a mnie się zdaje, że skóra zaraz zacznie mi płonąć. – Uklęknij, aнгел. Z ust wyrywa mi się cichy dźwięk, jakby kwilenie, zdradzające, jak na mnie działa, gdy tak się do mnie zwraca teraz, już bez maski na twarzy. Rozkoszuję się jego zapachem, jego dotykiem, całą jego osobą i nic nie poradzę, że nadal jestem podekscytowana, nawet kiedy przed nim klękam. Krótko kiwa głową, najwyraźniej jest zadowolony. Moje ciało okazuje się nadwrażliwe, nagle dzieje się zbyt dużo i zbyt wiele. Saint się nie spieszy, chodzi wokół mnie, a ja nagle czuję się jak

ofiara

okrążana

przez

drapieżnika.

Kiedy

zatrzymuje

się

za

mną,

wstrzymuję oddech. Nieznośnie powolnym ruchem odgarnia mi włosy z ramienia, po czym zewnętrzną stroną dwóch palców przesuwa po boku mojej szyi. Przechodzi mnie dreszcz, sutki natychmiast mi twardnieją. – Bardzo ładnie reagujesz. Jesteś pewna, że jesteś dziewicą? – pyta, próbując mnie obrazić. – Pieprz się – odpowiadam. Saint parska głębokim śmiechem. – Uważaj na słowa, aнгел. To ostrzeżenie, które jednak w żaden sposób nie przygotowuje mnie na jego następny krok. Saint klęka za mną, jest tak blisko, że dzieli nas zaledwie kilka milimetrów. Czuję na karku jego gorący oddech. Na razie jestem twarda i nie zamierzam się ugiąć, ale kiedy kładzie na mnie ręce – a konkretnie jeden palec – dociera do mnie, że niedługo skapituluję. Jego palec przesuwa się z miejsca za uchem do szyi. Zatrzymuje się tam, gdzie można wyczuć szalejący puls. – Boisz się? – N… nie. – Wahanie zdradza, że kłamię. Cicho mruczy, po czym kontynuuje odkrywanie mojego ciała. Teraz czuję jego dotyk na obojczyku. Kto by pomyślał, że zwykły obojczyk jest zdolny do odczuwania takiej rozkoszy? Przygryzam od wewnątrz policzek, żeby stłumić jęki, ale Saint doskonale wie, że targają mną sprzeczne emocje.

Przesuwa

opuszkiem

palca

wzdłuż

obojczyka,

następnie

zatrzymuje się na krzyżyku wiszącym na szyi. Ostrożnie bada jego kształt, najwyraźniej zaintrygowany faktem, że nigdy go nie zdejmuję. – Myślisz, że twój Bóg cię ocali? – Już nie jest moim Bogiem – odpowiadam szeptem. – Umarł w tym samym dniu, co mój ojciec. Skoro nie okazał miłosierdzia pastorowi,

dlaczego miałby je okazać mnie? To

wyznanie

go

zaskoczyło,

palec

zawisł

nad

krzyżykiem.

Przypominam sobie jego tatuaż i zastanawiam się, czy on ma podobne odczucia. – Myślę, że Bóg może zrobić wyjątek… – palec wędruje teraz w dół zagłębieniem między moimi piersiami – …dla ciebie. Nogi mi drżą, kiedy powoli skręca w kierunku lewej piersi. Nie spieszy się, obrysowuje jej kontur palcem, prześlizgując się do góry i w dół, wzdłuż jej

zewnętrznej

części.

Zapoznaje

się

z

moim

ciałem.

Pozostaję

w całkowitym bezruchu, nie mam śmiałości się poruszyć. Policzki mnie palą, nie jestem w stanie wydusić z siebie ani słowa, kiedy on leniwie prześlizguje się przez moją pierś i zatacza kręgi wokół sutka. Obydwa są już pobudzone, ale kiedy on prawie ich dotyka, zaczynają mrowić i odnoszę wrażenie, że się robią cięższe. Klatka

piersiowa

to

unosi

mi

się,

to

opada,

oddycham

ciężko

i nierówno. Ze wstydem zaciskam uda, ale to nic nie daje, nadal czuję między nimi ogień. – Nienawidzę cię! – wyrzucam z siebie cała drżąca, rozpaczliwie pragnąc więcej. Saint spełnia moje nieme prośby i trąca mojego sutka. – Rozsądek ci podpowiada, że powinnaś mnie nienawidzić… – Rozpoczyna

rozkoszną

torturę,

pieszcząc

palcem

nabrzmiały

sutek.

Zaciskam zęby. – Twoje ciało mówi mi coś zupełnie innego. Nie dostaję szansy, żeby mu udowodnić, że się myli, bo w tym momencie jego duża, ciepła dłoń obejmuje moją pierś i powoli ją ściska. Oczy uciekają mi do góry, ponieważ, niech go… to jest takie przyjemne! Jestem bezbronna, nie potrafię tego przerwać, w głębi duszy wcale nie chcę

tego

przerywać.

To

pierwsza

rozkoszna

chwila,

jakiej

mam

okazji

doświadczyć, odkąd zostałam porwana. Nie przestaje mnie pieścić, pomrukując cicho, kiedy szczypie mnie w sutek. Wydaję z siebie jęki rozkoszy, czuję się, jakby przeszywał mnie prąd pod napięciem miliona wolt. Moje ciało pulsuje. Między nogami robi mi się mokro i choćbym nie wiem jak mocno ściskała uda, z każdą chwilą ogarnia mnie większe podniecenie. Wiem, że to złe, bardzo złe, ale czuję się odłączona od ciała, granica między dobrem a złem zaczyna się zacierać. Właściwie to zatarła się w chwili, kiedy Saint powiedział mi, że mój mąż sprzedał mnie jakiemuś rosyjskiemu gangsterowi. Moja pierś jest gorąca i ciężka, a każde ściśnięcie, uszczypnięcie przybliża mnie do piekła. Próbuję pozostać nieporuszona, ale moje wysiłki są

śmiechu

warte.

Jego

dotyk

w

połączeniu

z

gorącym

oddechem

owiewającym mi plecy to po prostu zbyt wiele. Jeszcze jedno uszczypnięcie w sutek, po czym jego palce ruszają w dalszą podróż. Tym razem jego ręka ześlizguje się powoli po brzuchu. Zerkam w dół i brak mi tchu, bo to, co widzę, to dla mnie coś zupełnie nowego. Byłam świadkiem, jak te ręce dokonują okrutnych czynów, jednak kiedy pieszczą mi skórę, szybko o nich zapominam, bo jego dotyk to sama czułość. Zatacza krąg wokół pępka, po czym ślizga się wzdłuż gumki od majtek. Żołądek mi się kurczy, a całe ciało przebiega dreszcz, kiedy zanurza się pod majtkami, a następnie przesuwa po mojej płci. I to działa na mnie alarmująco, natychmiast gwałtownie się odsuwam i z bólem wracam do rzeczywistości. Co ja, do cholery, właśnie zrobiłam?

– Nie dotykaj mnie! – Ciiiiii, ciiiiii… – ucisza mnie, otaczając mi talię ramieniem, żebym się nie ruszała. Ale ja kręcę się i wiercę jak szalona, nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam mu na tak wiele. Pozwoliłam się pieścić mojemu porywaczowi i jeszcze mi się to podobało… Jest mi wstyd, czuję się poniżona, ale przede wszystkim… niesamowicie podniecona. Ogarnia mnie poczucie winy, zwieszam głowę, zażenowana. – Nadal mnie nienawidzisz? – pyta Saint seksownie zachrypniętym głosem. Odpowiedź brzmi: „nie”, w tym momencie bardziej nienawidzę samej siebie. Milczę, nie jestem pewna, co powinnam powiedzieć albo zrobić, jednak kiedy Saint przyciska pierś do moich pleców i gładzi biodro, staje się dla mnie jasne, że straciłam kontrolę. Powinnam z nim walczyć, a jednak tego nie robię. Nie mam na to siły. Obejmuje

ręką

moją

kobiecość,

bez

wątpienia

wyczuwa

moje

podniecenie. Z trudem łapię powietrze, oczy mam pełne łez. Wściekam się na siebie w duchu, jestem pozbawionym silnej woli zerem, jednak kiedy Saint wsuwa ciepłą rękę w moje majtki, te uczucia szybko ustępują miejsca pożądaniu. Przestaję walczyć i po prostu… ulegam. A on przesuwa palcem po mojej kobiecości, wydając zadowolony pomruk, kiedy czuje, jaka mokra jestem. Moja płeć pulsuje. Pragnę więcej, dlatego bezwstydnie rozchylam lekko nogi. On pieści okolice mojego wejścia, używając wilgoci jako lubrykantu, żeby z łatwością wślizgnąć się między moje rozgrzane fałdki.

– Nie rób tego – jęczę, jednak jest to wyjątkowo słaby sprzeciw, bo moje ciało wcale nie potwierdza tych słów. W odpowiedzi Saint zanurza we mnie palec. Gwałtownie rzucam się do przodu i wydaję z siebie zdławiony krzyk, nagle ogarnięta przez tysiąc różnych emocji, jednak Saint nie pozwala mi uciec. Obejmuje mnie ramieniem przez pierś, jestem jego więźniem w każdym sensie tego słowa. Jednocześnie nie przestaje pracować palcem, który nieznośnie powoli to wchodzi we mnie, to się wysuwa, podczas gdy ja cała się czerwienię. – Nie – szepczę, usiłując się wyplątać z jego objęć, ale wskutek tej walki jego palec zanurza się we mnie jeszcze głębiej. – Przestań ze mną walczyć. Nie wygrasz… ponieważ wcale nie chcesz wygrać. Dźwięk mojej soczystej cipki wsysającej palec w swoje ciepłe wnętrze wprawia

mnie

w

zakłopotanie,

gdyż

potwierdza,

że

moje

ciało

to

zdradziecka dziwka. Ten człowiek przyniósł mi wyłącznie cierpienie, a jednak kiedy podkręca tempo, zapominam o wszystkim, nagle rozkosz zastępuje ból. Nic na to nie poradzę, jestem zachłanną diablicą. Kiedy zaczyna pieścić moją nabrzmiałą łechtaczkę, pragnę więcej. O wiele więcej… Szerzej rozchylam nogi, pozwalając mu wejść głębiej, a on chętnie z tego korzysta. Pieści mnie powoli, poznaje każdy fragment mojego wnętrza, a ja wiję się z rozkoszy jak pacynka nadziana na palec lalkarza. Już nie jestem tą samą Willow, teraz to ciało mną rządzi. Czułam się tak głęboko nieszczęśliwa, że teraz, dla odmiany, choć przez krótką chwilę chcę się poczuć dobrze. To złe, ale nie ma sensu z nim walczyć. On zawsze wygrywa. A tym razem ja też chcę, żeby wygrał.

Wyczuwa, że poddałam się jego dotykowi, i wsuwa we mnie kolejny palec. Oczy chcą mi wyskoczyć z orbit, czuję się po brzegi wypełniona. – Och, aнгел – cicho wzdycha, zagłębiając się jeszcze dalej. – Naprawdę jesteś dziewicą. Jestem zbyt zdezorientowana, żeby stawać w obronie swojej cnoty, ponieważ on powoli pracuje palcami, wsuwa je i wysuwa… wsuwa i wysuwa, nie mija dużo czasu, a ja wyginam się w łuk, pochylając się w jego stronę, żeby zapewnić mu jeszcze lepsze dojście. On jest spokojny i absolutnie kontroluje sytuację, kiedy dochodzę pod wpływem jego ręki. Zaczyna mnie pieprzyć jak szalony dwoma palcami, jednocześnie pociera kciukiem moją rozpaloną łechtaczkę. Ta kombinacja jest szatańsko rozkoszna, przygryzam dolną wargę, żeby nie błagać go o więcej. Można

by

pomyśleć,

że

po

dzisiejszych

wydarzeniach

będę

się

wzbraniała przed tego rodzaju dotykiem, ale tamte zaloty nie były mile widziane. Pieszczoty Sainta zresztą też nie są… więc dlaczego okazały się tak cholernie przyjemne? Temperatura tam na dole niebezpiecznie rośnie, wiem, że wystarczy jeszcze kilka ruchów, a przekroczę granicę, zza której nie ma już powrotu. Jego umiejętności są niesamowite, nie pamiętam, żebym kiedykolwiek tak się czuła. Wie, gdzie mnie dotknąć, żeby mi było naprawdę dobrze. Zatracam się w rytmie, który narzucają długie palce Sainta. Zadbał, żeby nie ominęła mnie nawet odrobina rozkoszy, unieruchamiając mnie między klatą i ramieniem. Pławię się w jego firmowym zapachu, cichutko pojękuję. – Dobrze ci, aнгел? Zaczynam krzyczeć. Jego chropowaty głos jeszcze potęguje moją rozkosz, ale niech mnie, jeśli mu się do tego przyznam. – Nie – udaje mi się z siebie wydusić, jednocześnie intensywnie poruszam biodrami i ujeżdżam jego palce.

W odpowiedzi parska cichym śmiechem i wsuwa głębiej palce, podczas gdy ja krzyczę, udowadniając, jaka ze mnie kłamczucha. Brzydzę się sama siebie, ale chcę to zobaczyć. Chcę zobaczyć, co on ze mną robi. Serce stanęło mi w gardle, ale zerkam w dół, absolutnie nie jestem przygotowana na to, co tam widzę. Palce Sainta są zatopione w mojej obrzmiałej, soczystej cipce, kontroluje mnie i ustawia w taki sposób, jaki mu się podoba. Jednak kiedy pieści moją łechtaczkę, czuję, że robi to tak, żeby m n i e się podobało. Chce, żebym doszła. Jestem sparaliżowana i rozluźniona zarazem, kołyszę się i podskakuję, dążąc do spełnienia, które spali mnie na proch. – Powiedziałem ci – mówi Saint pożądliwie, jego tempo jest niemalże zabójcze. – Jesteś grzeczna, nagradzam cię. – O Boże… – jęczę, nie mogąc odwrócić oczu od jego czarodziejskich palców. – Proszę… – Muszę dojść. Teraz. Jestem tak blisko. Już czuję smak słodkiej porażki. Pędzę w stronę szczytu, wiem, że mój orgazm będzie wybuchowy. Obejmuje

mnie

w

talii

ramieniem,

żeby

mnie

unieruchomić,

przypominając mi w ten sposób, że to jego show. – Ale jeśli nie jesteś grzeczna… – Jego słowa giną wśród moich krzyków i zdyszanych oddechów. Wstydzę się za siebie samą. – Ukarzę cię. Nie rozumiem, co ma na myśli, bo kiedy szczypie mnie w łechtaczkę, przed oczami mam wszystkie gwiazdy. Jednak on, zamiast kontynuować atak, wycofuje palce i wypuszcza mnie. Opadam bezwładnie do przodu, skamląc bez tchu i zupełnie nie rozumiejąc, co się właśnie stało. – Nie… proszę. – Było już tak blisko. Serce mi wali jak szalone, oddech mi się rwie, rozpaczliwie walczę o każde kolejne tchnienie. Odwracam się przez ramię i widzę, że Saint

nonszalancko wkłada palce, które właśnie we mnie były, do ust. Ssie je, nie spuszczając

ze

mnie

wzroku.

Natychmiast

oblewa

mnie

rumieniec

w kolorze najżywszego szkarłatu. Widzę, że oczy lekko mu drżą, kiedy wylizuje do czysta palce. Ma minę, jakby właśnie skosztował najpyszniejszego deseru. Jednak jego zadowolenie szybko mija, kiedy wyjmuje palce z ust. – No i to jest właśnie twoja kara – kończy, a ja bezradnie mrugam oczami. Nagle czuję się jak zwykła dziwka. Zasłaniam piersi, a oczy mnie szczypią od łez. – Ty dup… dupku – jąkam się, a moje podniecenie szybko opada. Rozkoszne endorfiny zamieniają się w zwykły wstyd. – Tak – przyznaje, kiwając głową. – Jestem dupkiem. Jego słowa stoją w sprzeczności z tym, co widzę, ale odsuwam tę myśl na bok. Po policzku płynie mi łza, nie ocieram jej, bo to moja szkarłatna litera, moje piętno, które pokaże całemu światu, jaką idiotką jestem. Pozwoliłam mu się zhańbić, a co gorsza, bardzo mi się to podobało – pragnęłam tego. Chciałam dojść, a Saint po raz kolejny udowodnił mi, że nie zrobię nic, o ile on mi na to nie pozwoli. Czuję się, jakbym właśnie sprzedała kawałek własnej duszy, na dodatek tanio. Odwracam się i spuszczam głowę, pozwalając łzom płynąć swobodnie. Jestem prawie naga, moje ciało jest rozpalone od dotyku Sainta, ale on odmawia mi rozkoszy, to ma być dla mnie kolejna lekcja – Saint jest moim panem, a ja jestem jego niewolnicą. Nieważne, jak sprytna według siebie jestem, on zawsze znajduje się dziesięć kroków przede mną.

Zostawia mnie samą, zakrywającą ramionami nagość i wylewającą łzy bezsilności. Moje ciało nie wie, co robić, bo tak bardzo chcę dojść. I tak bardzo chcę płakać. Wlokę się na czworakach do materaca, gdzie zwijam się w pozycję embrionalną, a pożądanie nadal się we mnie tli. Dopiero teraz uderza we mnie z całą siłą myśl o tym, co właśnie zrobiłam, a obrączka na palcu robi się ciężka jak okowy na moim sercu. Właśnie zdradziłam męża… i to bez chwili wahania. Saint mnie poniżył, właśnie w tym celu zorganizował tę małą zabawę. A jednak wiem, że i on nie pozostał nieporuszony… Na własne oczy widziałam potężne wybrzuszenie z przodu jego spodni. Nieważne. Muszę przestać traktować go jak swojego wybawiciela, ponieważ nim nie jest. Stanowię dla niego jedynie środek do celu – sam mi o tym powiedział. Nie zostało dla mnie przewidziane żadne „długo i szczęśliwie”. Zresztą po tym, co właśnie zrobiłam… nie zasługuję na szczęśliwe zakończenie. Zaciskam palce na krzyżyku i przypominam sobie słowa Sainta. Myślę, że Bóg może zrobić wyjątek… dla ciebie. Myli się. Nie da się wypowiedzieć w ciągu jednego życia tylu zdrowasiek, żeby ocalić moją duszę. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 7

Ma pełne prawo, żeby mnie nienawidzić. Sam siebie nienawidzę. Jednak to, co czułem, kiedy jej dotykałem… Sam nic z tego nie rozumiem.

DZIEŃ 9

Jego zapach. Jego dotyk. Cała jego osoba. To nadal unosi się w powietrzu. Pozostało na moim ciele. To dlatego ściśnięta w mikroskopijnej kabinie prysznicowej zawzięcie się szoruję. Chcę się pozbyć każdego najmniejszego śladu jego osoby, jednak choć woda może zmyć fizyczne ślady, to nic nie usunie ran, jakie zostawił na mojej duszy.

Nie zmrużyłam oka, za bardzo się boję, że coś mi się przyśni. Leżałam na brudnym materacu, obojętna na wszystko. Kazimir przyniósł moje rzeczy, ubranie na zmianę i przybory toaletowe. Byłam odwrócona do niego tyłem, ale i tak czułam, jak mierzy mnie wzrokiem. Jego pożądanie zamieniło się w nienawiść. To będzie cud, jeśli uda mi się przeżyć tę podróż. Z drugiej strony kiedy już znajdę się w Rosji, zapewne będę żałowała, że jednak mnie nie zabił. Saint

nie

odwiedził

błogosławieństwem,

mnie

ponieważ

powtórnie,

jego

widok

co

jest

przywołałby

prawdziwym druzgocące

wspomnienia tego, co zrobiłam. Nie rozumiem, dlaczego moje ciało zareagowało w ten sposób. Mogę temu zaprzeczać, ale tak naprawdę wzbudził we mnie podniecenie. Kiedy zanurzył palce w moim ciele, chciałam dojść, a potem jeszcze raz i jeszcze raz… Szum wody zagłusza mój ból, głośno szlochając, uderzam pięścią w ścianę. Nigdy nie czułam się bardziej bezradna niż teraz. Nie ucieknę z tej łodzi. Saint o to zadbał. Mogę tylko czekać, aż dotrzemy do celu. Wyłączam wodę, wycieram się i wślizguję w niebieską sukienkę. Czystych ubrań starczy mi mniej więcej na pięć dni. Zastanawiam się, czy to znaczy, że w takim czasie powinniśmy dotrzeć do Rosji. Burczy mi w brzuchu, co przypomina mi o innych naglących sprawach – muszę coś zjeść. Kazimir przyniósł mi również jedzenie. Głównie konserwy, bo nie mamy lodówki. Przeglądam pudełka i decyduję się na owoce w puszce, to jedyne, co jestem w stanie przełknąć. Nie chcę wychodzić na zewnątrz, ale od przesiadywania na dole zaczynam dostawać klaustrofobii. Dlatego zaciskam zęby i otwieram drzwi. Słońce jest jasne i ciepłe, moje ciało z radością pławi się w promieniach słońca, a ja mam nadzieję, że ciepło dotrze nawet do moich zziębniętych

kości. Radosne samopoczucie szybko mija, kiedy zauważam Sainta. Siedzi na brzegu łodzi i zapisuje coś w zeszycie, który wygląda na oprawiony w skórę dziennik. Marszczę brwi, nigdy nie widziałam, żeby pisał dziennik. Wyczuwa moją obecność i powoli podnosi głowę. Nie ma na sobie kominiarki, zresztą teraz nie miałoby to sensu. Muszę powiedzieć, że w blasku słońca prezentuje się jeszcze lepiej. Wygląda na to, że w mroku nocy byłam w stanie dostrzec i docenić tylko część jego urody. Nagle czuję niechęć do światła dziennego i żałuję, że nie otacza nas nadal ciemność. Nie zwracając na niego uwagi, wychodzę na pokład, znajduję sobie jak najbardziej odległe od niego miejsce i siadam. W uszach głośno dźwięczą mi jęki rozkoszy, przypominając chwilę, kiedy tak chętnie oddałam się w jego ręce. Odwracam się plecami do wszystkich trzech porywaczy, po czym otwieram puszkę i wyjmuję z niej kawałek ananasa. Gdy czuję na języku słodycz owocu, wzdycham cicho. Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem taka głodna…! Kiedy

próbuję

wyłowić

kawałek

brzoskwini,

nagle

otacza

mnie

apetyczny zapach, który jednak nie ma nic wspólnego z sałatką owocową. Zamykam oczy, biorę trzy spokojne oddechy i odsuwam od siebie natrętne wspomnienia z nocy. Ignorowanie go nie ma sensu, już mi to udowodnił, ale też nie muszę być dla niego uprzejma. – Odejdź, proszę… Próbuję coś zjeść, a twoja obecność odbiera mi apetyt. Bezczelnie parska śmiechem. Na szczęście jestem odwrócona do niego plecami, nie mam ochoty go oglądać. – Ładnie wyglądasz – mówi, a ja dławię się brzoskwinią. Uderzam się w klatkę piersiową, żeby odkrztusić kawałek owocu. Gdyby tak łatwo było pozbyć się ciężaru na sercu, który odczuwam na jego widok…!

– Naprawdę? W takim razie już nigdy się tak nie ubiorę. – Tupetu mi nie brakuje, chociaż w środku cała drżę. – Cóż, wolę cię w wersji bez ubrania, ale w tej sukience też nieźle wyglądasz. A niech go za to jego zadowolenie z siebie i za to, że wie, jak wyglądam bez ubrania! Policzki mnie palą, natychmiast tracę apetyt. Chcę wstać, ale on kładzie mi rękę na biodrze, czym mnie powstrzymuje. Jego dotyk elektryzuje, natychmiast dostaję gęsiej skórki. – Nie bądź taka nieśmiała. Wiem, że ci się podobało – szepcze mi do ucha, a ja wstrzymuję oddech. – Gdybyś była grzeczna, pozwoliłbym ci skończyć. Ale znasz zasady. – O niczym nie masz pojęcia! – wyrzucam z siebie, mając na myśli wiele różnych spraw. – Zasady? Zostały ustalone bez mojej zgody. Nie chcę grać w twoje gierki, dlatego nie mam zamiaru przestrzegać tych zasad. Nigdy się nie podporządkuję twojemu szefowi. O to właśnie chodzi, prawda? Mam być jego niewolnicą seksualną? Konkubiną? Kurwą? Po raz pierwszy wypowiedziałam na głos obawy dotyczące mojej przyszłości. Saint nie musi odpowiadać, ponieważ znam odpowiedź. Nie wiem natomiast, jaka jest rola Sainta w tym wszystkim. Dlaczego się tutaj znalazł? – Zaczynam to rozumieć – odpowiada, a jego miękki zarost łaskocze mi skórę, kiedy pochyla się nad moim ramieniem. – Lecz każdego z nas można złamać, wcześniej lub później. Jego słowa to nie tylko stwierdzenie faktu, ale i obietnica. – Może ty się złamałeś, za to ja jestem o wiele silniejsza, niż myślisz – odpowiadam, odchylając się, gdy jego chłodny oddech muska mi skórę. –

Wiem to, odkąd chłopak mamy rzucił mnie na podłogę, przydusił i próbował zgwałcić, kiedy miałam piętnaście lat. Gwałtownie

nabiera

powietrza

do

płuc,

zdradzając

ogromne

zaskoczenie, a jego palce zaciskają się na mojej talii. – Więc możesz zrobić ze mną, co tylko chcesz… i tak nic nie może równać się z tym, jak własna matka odwróciła się do mnie plecami, kiedy najbardziej jej potrzebowałam. – Nie mam pojęcia, dlaczego czuję potrzebę podzielenia się z nim najgłębszymi, najmroczniejszymi sekretami. W nocy zabił jakąś część mnie. Może w ten sposób chcę ją odzyskać. Jego milczenie oznacza moje zwycięstwo. – Możesz złamać moje ciało. To tylko skorupka. Ale duch… jego nigdy nie uda ci się tknąć. On zawsze będzie należeć do mnie. Jestem gotowa. Daj z siebie wszystko. Zabierz mnie do Rosji i oddaj swojemu szefowi, ale wiedz, że nigdy nie przestanę walczyć o wolność. Nigdy nie przestanę podejmować kolejnych prób ucieczki. – Nie mam już nic do stracenia. – A teraz, proszę, pozwól mi się cieszyć w samotności ostatnimi chwilami wolności, jakie mi pozostały. Przynajmniej tyle możesz dla mnie zrobić. Mam wrażenie, że ten nagły wybuch brawury zaskoczył nas oboje. Puszcza moją talię i wstaje. – Przykro mi, że cię to spotkało – mówi, odchodząc ciężkim krokiem i zostawiając mnie bez tchu. Jego zapach powoli zanika, a ja dopiero wtedy mogę normalnie oddychać. Nie spodziewałam się, że tak mi odpowie. Nie chciałam jego litości. Czego więc właściwie chciałam? To właśnie pytanie za milion dolarów! Wracam do śniadania, ale nie czuję smaku owoców, zapatrzona w bezmiar głębokiego, błękitnego morza. Dociera do mnie, że moje

problemy to zaledwie kropla w oceanie. Czuję się taka nieistotna, taka mała. Niezależnie ode mnie świat będzie się nadal kręcił. Moje myśli ponownie płyną w stronę Drew. Czy wszystko z nim w porządku? Choć zdarzenia wskazują, że to przez niego jestem tutaj, w drodze do Rosji, i tak chciałabym wiedzieć, jak się miewa. Kiedyś byłam z nim szczęśliwa. Nic na to nie poradzę, ciągle mi na nim zależy. Z zadumy wyrywa mnie dźwięk telefonu, szczególnie że odbiera Saint i odzywa się swoim głębokim głosem. Mówi po rosyjsku, a mnie nagle ogarnia przeczucie, iż rozmawia z kimś ważnym. Ramiona natychmiast mi opadają. To Aleksei Popov – zgaduję. Jestem tak skupiona na głosie Sainta, że nie zauważam zakradającego się do mnie Kazimira, dopóki w nozdrza nie uderza mnie jego smród. – Jesteś moją dłużniczką, suko. Miałem być daleko stąd i mieć kupę kasy, a nadal tkwię z wami. – Dlaczego to zrobiłeś? – pytam, zaciskając pięści tak mocno, że na wewnętrznej stronie dłoni odciskam ślady w kształcie półksiężyców. – Ponieważ twoja dupa jest warta kupę szmalu. Miałam rację. – Więc sprzedałeś mnie jakiemuś innemu dupkowi? Na dźwięk jego złowieszczego chichotu włoski na karku stają mi dęba. – Owszem, ale tylko zrobiłem z siebie idiotę. Na szczęście mam plan B. – Co? – Czuję nagły skurcz żołądka. Plan B? Nie wiem, co mnie bardziej przeraża: Rosja czy plan B. Nie jestem w stanie nic więcej z siebie wydusić, ponieważ okazuje się, że wcale nie znam swojego wroga. A nieznane jest zawsze najbardziej przerażające.

– Nie martw się, nigdy nie zobaczysz Rosji. Robię ci przysługę. Boss by cię zniszczył. Zapytaj Sainta, jak zniszczył jego… Jednak Kazimirowi nie jest dane dokończyć, ponieważ powietrze przecina ostry głos Sainta: – Wystarczy, Kazimir! Nie śmiem się odwrócić, wściekły głos Sainta mnie przeraża. Kazimir mruczy pod nosem, najwyraźniej zirytowany, że ciągle mu się mówi, co ma robić. On i Saint walczą o pozycję samca alfa w stadzie, a to oznacza, że jeśli plan B już został uruchomiony, Saint jest w niebezpieczeństwie. Tym razem Kazimir z pewnością dopilnuje, żeby nic nie popsuło mu szyków. W takim razie już wolę się trzymać Sainta. Co prawda, zamierza przekazać

mnie Popovowi,

ale chociaż wiem, co mnie tam czeka.

Mężczyźni, którym próbował mnie oddać Kazimir, mieli w sobie coś nieludzkiego. Jeśli moja przyszłość miałaby być związana z takimi ludźmi, wolę od razu umrzeć. Saint i Kazimir wymieniają kilka ostrych słów po rosyjsku, po czym słyszę, że Kazimir powoli wstaje. Spodziewam się ostrej sprzeczki, ale Rosjanin wie, że jego czas jeszcze nadejdzie, i to niebawem. Owoce, które właśnie zjadłam, niebezpiecznie podchodzą mi do gardła, więc szybko przechylam się przez burtę, żeby w razie czego zwymiotować do morza. Jednak mój wygłodniały żołądek nie chce zwrócić tej odrobiny pożywienia, którą właśnie dostał, i po chwili mdłości mijają. Boss by cię zniszczył. Zapytaj Sainta, jak zniszczył jego… Jak zniszczył jego… kogo? – Wracaj na dół – zwraca się do mnie Saint tonem nieznoszącym sprzeciwu, a ja aż się wzdrygam. Mam zamiar zaprotestować, ale on jasno daje do zrozumienia, że nie będzie ze mną dyskutować. – Nadchodzi sztorm.

Już chcę wykpić jego obawy, ale osłaniam oczy przed słońcem, spoglądam na horyzont i faktycznie dostrzegam gromadzące się tam chmury. Nie mam ochoty tutaj być, kiedy rozpęta się burza, więc posłusznie wstaję i się odwracam. Saint stoi może półtora metra dalej, a kiedy nasze spojrzenia się spotykają, uderza we mnie fala tego samego pożądania, które czułam w nocy. Promienie słońca podkreślają jaśniejsze pasemka włosów kontrastujące z kosmykami o ciemniejszym odcieniu. Wydobywają też złociste drobinki w jego oczach, a ponadto podkreślają różowy kolor jego miękkich ust. Szybko odrywam od niego wzrok i strofuję się w duchu, że tak natarczywie się gapiłam, po czym pospiesznie go mijam, starając się nie jęczeć z rozkoszy, kiedy przypadkiem lekko się o niego ocieram. O mało się nie potykam o własne stopy, bo mogłabym przysiąc, że on też wydał z siebie podobny odgłos. W ostatniej chwili udaje mi się złapać równowagę, i dobrze, bo zrobiłabym z siebie pośmiewisko. Gdy jestem z powrotem pod pokładem, oddycham głęboko, żeby uspokoić rozkołatane serce. Natychmiast opadam na materac, przyciągam kolana do klatki piersiowej, pochylam głowę i zaokrąglam plecy. Co za ironia, nadchodzi sztorm, kiedy akurat w moim sercu również rozszalała się burza.

H

uk pioruna rozrywa pochmurne niebo, a ostre światło błyskawicy oświetla moje niewielkie schronienie. Wpłynęliśmy na wzburzone morze jakieś dwie godziny temu. Myślałam, że pogoda się poprawi,

ale tak się nie stało. Łódź kołysze się z boku na bok, a ja przyciskam plecy do ściany i biorę trzy głębokie oddechy. Głośne wycie szalejącego wiatru sprawia, że i tak ponura atmosfera robi się jeszcze gorsza. Saint nie żartował, kiedy mówił, że nadchodzi sztorm.

Jednak to jest jakiś potworny sztorm, o naszą małą łódź raz po raz rozbijają się gigantyczne fale. Z krzykiem zwijam się w kłębek, kiedy kolejny piorun rozcina niebo jak bicz boży. Drzwi nagle się otwierają, a do środka wpada dziki podmuch wiatru. Odwracam głowę i widzę ociekającego wodą Sainta zmagającego się z drzwiami, które nie chcą się zamknąć. Toczy bój z wiatrem i deszczem, ale wreszcie zwycięża. Zbiega po schodach, strząsając krople wody ze swoich splątanych włosów. Niewiele to daje, bo jest przemoknięty do suchej nitki. Kiedy zauważa mnie skuloną na materacu, gwałtownie się zatrzymuje. Wygląda, jakby chciał mnie zapytać, jak się czuję, ale w tej sytuacji byłoby to absurdalne i bezcelowe pytanie. Patrzę, jak trzema długimi susami przemierza pomieszczenie i wchodzi do łazienki. Sięga po wiszący na haczyku brązowy ręcznik i wyciera nim włosy, twarz i kark. Koszulka z długimi rękawami, którą ma na sobie, jest przemoczona, przylgnęła mu do ciała jak druga skóra. Trudno nie zauważyć naprężonych mięśni i wspaniale ukształtowanej sylwetki. W prawdziwy zachwyt wpadam jednak, gdy niecierpliwym ruchem zdziera z siebie koszulkę, prezentując twarde ciało. Jego skóra jest śliska i opalona, kiedy wyciera ręcznikiem pierś i brzuch, jak zahipnotyzowana przypatruję się falującemu sześciopakowi. Mięśnie skośne brzucha ma mocne i pięknie zarysowane, dopełniają tę muskularną ekstazę. Natychmiast odwracam głowę, moja reakcja wcale mi się nie podoba. Odgłos, który słyszę, bez wątpienia musi oznaczać, że wychodzi ze swoich przemoczonych butów, następnie rozpina pasek, a jego spodnie spadają

na

podłogę.

Przechodzi

mnie

dreszcz.

W końcu

ciekawość

zwycięża i zerkam w jego stronę, co kończy się chwilowym bezdechem, widzę go stojącego wyłącznie w czarnych bokserkach. Wyciera się, ta prozaiczna czynność zdecydowanie nie powinna na mnie działać tak, jak

działa. Nagle robi mi się gorąco. Nogi ma szczupłe i muskularne, ale to imponujące wybrzuszenie zmusza mnie do przygryzienia wargi, aby powstrzymać się przed głośnym wyrażeniem aprobaty. Gdy już jest suchy, wraca do pokoju, a ja szybko się odwracam, nie chcąc dać mu satysfakcji, ponieważ patrzę na niego bez obrzydzenia. Niemal wzdycham z ulgą, kiedy słyszę, jak otwiera torbę, a szelest materiału zdradza, że szuka czegoś do ubrania. Kiedy zasuwa zamek błyskawiczny, serce zaczyna mi zwalniać. Wydaje mi się, że niebezpieczeństwo już minęło, więc ostrożnie zerkam w jego stronę, jednak on nadal nie ma na sobie koszulki. Nie ma też butów. Stoi tylko w spodniach, które opierają się nisko na jego wąskich biodrach, pięknie eksponując układające się w kształt litery V mięśnie. Mokre włosy zwisają wokół twarzy, wydają się dłuższe niż zwykle. Chciałabym, żeby nałożył wreszcie koszulkę, ponieważ jego tatuaż, kolczyk w sutku oraz cała jego nagość trochę mnie dekoncentrują. Z ulgą witam kolejny ogłuszający huk pioruna, ponieważ odrywa mnie od gapienia się na niego. – To minie – pociesza mnie Saint, co jest dziwne, bo nigdy dotąd nie próbował dodać mi otuchy. Kiwam głową, obejmując ramionami kolana i przyciskając je do klatki piersiowej. – Jesteśmy tu bezpieczni? Przechyla głowę, a jego grzechu warte usta rozciągają się w szerokim uśmiechu. –

Nie

sądziłem,

że

będziesz

miała

coś

przeciwko,

gdybyśmy

wylądowali na dnie. Ma rację. Nie miałabym nic przeciwko, szczególnie po tym, co usłyszałam dziś od Kazimira. Jednak niezależnie od tego dziwnie jest

patrzeć, jak się uśmiecha. Nieczęsto to przy mnie robi, a bardzo mu z tym do twarzy. Zapada milczenie. Powietrze staje się ciężkie od niewypowiedzianych, zabronionych słów. Po chwili dowiaduję się, czemu tak się dzieje. – Rozmawiałem dziś z Popovem. – Przeczucie mnie nie myliło, w tym przypadku wcale się nie cieszę, że miałam rację. – Dotrzemy do Rosji za mniej więcej siedem dni. Po drodze będzie kilka przystanków, ale i tak będziemy na miejscu za jakiś tydzień. Nie wiem, dlaczego mi to mówi. Podchodzi do materaca, staje przede mną i czeka, aż coś powiem. Ale ja nie mam nic do powiedzenia. – Pytał o ciebie – wyjawia. Spuszczam wzrok, nie chcę, żeby zobaczył moje łzy. – Powiedziałem mu, że nie będzie rozczarowany. Wysłałem mu twoje zdjęcie. – Bez wątpienia jestem na nim pokorną, małą owieczką. Jeśli to ma być jakiś rodzaj podnoszącej na duchu gadki, to lepiej, żeby Saint nie zmieniał pracy. Nie jestem w stanie więcej znieść, więc osuwam się na materac i kładę na boku, plecami do Sainta. Szlocham cichutko. Łzy płyną mi prosto do rozchylonych ust, mają smak słonego smutku. To smak, do którego powinnam być przyzwyczajona. Dobrze, że wokół szaleje sztorm, bo dziki wiatr i rozszalałe fale zagłuszają mój szloch. Za siedem dni moje życie na zawsze się zmieni, a ja nie mogę nic z tym zrobić. Wsuwam pod głowę ręce zamiast poduszki, mam nadzieję, że sen ocali mnie od potwornych obrazów krążących mi w umyśle. Jednak gdy minutę później materac się ugina, a ja czuję na plecach kojące ciepło, obrazy szybko bledną i zastępuje je cisza. Bicie serca mi przyspiesza, oddycham

płytko, coś mi się chyba pomyliło, jestem tego pewna. Wtedy otula mnie znajomy zapach i już wiem, że to nie pomyłka. Saint położył się za mną. Nie dotyka mnie, gorąco bijące od jego ciała natychmiast pokonuje chłód, a ja mięknę. Mój świat się uspokaja. Nie pojmuję, dlaczego położył się koło mnie, ale o nic nie pytam, bo kontakt z drugim człowiekiem jest mi teraz

potrzebny.

Zaczynam

się

zastanawiać,

czy

ze

mną

wszystko

w porządku, szczególnie kiedy powoli przesuwam się do tyłu, żeby poczuć jego oddech na karku. Nadal dzieli nas kilka centymetrów, ale na samą myśl, że jest obok, przyjemne ciepło otula mnie całą. A ta akcja sama w sobie…? Nie rozumiem. Dlaczego próbuje mnie pocieszyć? Chciałabym go o to zapytać. Nie robię tego. Boję się, że odejdzie, a ja potrzebuję bliskości. Potrzebuję jego. Postanawiam, że wyjawię mu, co zakomunikował mi Kazimir. Zrobię to, jak tylko się obudzę, bo teraz spokojny rytm jego wdechów i wydechów sprawia, że staję się senna. Poddaję się i usypiam u boku człowieka, który mnie porwał.

K

iedy byłam mała, dręczyły mnie okropne lęki nocne. Było tak źle, że ojciec oddał mi swoje miejsce w łóżku, żebym mogła spać z matką. Świadomość, że mama jest przy mnie, dawała mi fałszywe

poczucie bezpieczeństwa, a moje sny nie wydawały się tak prawdziwe, kiedy nie spałam sama. Gdy budziłam się z krzykiem, mama przytulała mnie i mówiła, że już wszystko dobrze. Że to tylko zły sen. Jej spokojny głos i znajomy zapach perfum odsuwały strach, a do mnie docierało, że to był koszmar. Oddałabym wszystko, by teraz znowu mi to powiedziała, ponieważ czuję na czole nacisk czegoś zimnego i twardego i budzę się ze

świadomością, że to nie jest zły sen. To się dzieje naprawdę. – Wstawaj, dziwko. Gwałtownie otwieram oczy. Widzę przed sobą dwóch mężczyzn, a raczej dwa potwory. Największy potwór ze wszystkich, Kazimir, kuca obok mnie i przyciska mi do czoła lufę pistoletu. Nerwowo się odsuwam, ale on wykonuje błyskawiczny ruch i chwyta mnie za ramię. – Dokąd się wybierasz? – Próbuję się uwolnić, ale nie mam szans. – Powiedziałem ci, że jesteś moją dłużniczką. Nadszedł czas, by wyrównać rachunki. – Brutalnym szarpnięciem zmusza mnie, żebym wstała, choć ja przez cały czas próbuję się uwolnić. Jednak gdy zauważam przed sobą siedzącego ze zwieszoną głową, zakrwawionego Sainta, przytrzymywanego z obu stron przez dwóch mężczyzn, duch walki szybko mnie opuszcza. Mężczyzna

po

lewej

uśmiecha

się,

a

ja

natychmiast

go

sobie

przypominam. To jeden z ludzi Pipe’a. Najwyraźniej przejął stanowisko kapitana, co pewnie oznacza, że Pipe nie żyje. Saint walczy jak szalony, ale bezskutecznie, wszystko wskazuje na to, że jest ranny. Jego twarz to jedna wielka rana, ale w tym momencie to sprawa drugorzędna, bo moją uwagę natychmiast przykuwa dziura w jego boku, z której sączy się jaskrawoczerwona krew. Myślałam, że tamte jęki bólu i okrzyki bez tchu to tylko zły sen, ale na widok zakrwawionego Sainta dociera do mnie, że został zaatakowany znienacka, kiedy spał… obok mnie. Tylko na chwilę przestał być czujny i ta chwila drogo go będzie kosztować. Natychmiast dopadają mnie wyrzuty sumienia, bo gdybym tak bardzo nie domagała się jego uwagi, nie znaleźlibyśmy się w tej godnej pożałowania sytuacji. Zabiją go, a jeśli o mnie chodzi, to chyba wreszcie spłacę swoje długi.

– Poznaj swojego nowego pana, to jest Gringo – mówi bezczelnie Kazimir, wymachując bronią w kierunku brudnego, wyglądającego jak żebrak mężczyzny ubranego w czarne spodnie z dziurami na kolanach i spraną koszulkę Nike. Jego długie, matowe włosy podtrzymuje czerwona bandana. Kiedy parska szyderczym śmiechem, zauważam, że brakuje mu kilku zębów. Te, które mu jeszcze zostały, są pożółkłe jak u kogoś, kto pali zbyt wiele tytoniu. – Cześć, brzoskwinko! Wygląda na to, że nieźle się zabawimy… Zapłacisz za to, co zrobiłaś Pipe’owi. A kiedy już skończymy, jest tu ktoś, kto również chętnie sprawdzi, czy smakujesz tak słodko, jak wyglądasz. Saint

zaczyna

bluzgać

na

czym

świat

stoi,

ale

kiedy

drugi

z podtrzymujących go mężczyzn uderza go pięścią w ranę, przekleństwa zamieniają się w okrzyk bólu. Nasze spojrzenia się krzyżują, zastanawiam się, jak mój porywacz się czuje w roli jeńca, jednak wcale nie czuję satysfakcji,

gdy

widzę

go

skrępowanego.

Ogarnia

mnie

potrzeba

uratowania go, ale nie daję tego po sobie poznać. Kazimir sprzedał mnie Bóg jeden wie ilu ludziom, ale dla Gringa to sprawa

osobista.

Przypadkowo

stałam

się

przyczyną

śmierci

jego

przyjaciela. Dopilnuje, żebym za to zapłaciła. I to słono. Światło błyskawicy na moment oświetla pomieszczenie, uświadamiając mi, że na zewnątrz nadal szaleje burza. Kazimir postanawia wprowadzić w życie swój plan. – Zanim oddam cię Gringowi, ja i Adal weźmiemy sobie to, co nam się należy. Adal robi krok do przodu, a ja wreszcie poznaję tożsamość mojego ostatniego porywacza. Wystarczy spojrzeć w te małe, okrutne oczka, żeby się zorientować, że to ten dupek, który uderzył mnie pistoletem. On i Kazimir mają zamiar wziąć mnie w swoje łapska…

Wyrywam się jak opętana, ale kiedy Kazimir przystawia mi broń do krzyża, zastygam w bezruchu i nie mogę złapać tchu. – Nie… – szepczę błagalnie, ale Adal rusza w moją stronę, ocierając ręką swoje mięsiste usta. Kazimir zanosi się okrutnym rechotem, mocno ściska mi ramię, boję się, że je zmiażdży. – Zawsze byłeś jego ulubieńcem – rzuca gniewnie w stronę Sainta, który ciężko oddycha przez zaciśnięte zęby. – Według Bossa wszystko robiłeś

dobrze,

ty

arogancki

dupku!

To

będzie

zapłata

za

ciągłe

rozkazywanie mi. Będziesz patrzył, jak gwałcimy twojego cennego ангел, aż będzie nas błagać, żebyśmy ją zabili. Saint szarpie się gwałtownie, stęka i zgrzyta zębami, na próżno. To dzieje się naprawdę i tym razem nie ma tu nikogo, kto mógłby mnie uratować. – A kiedy skończymy pieprzyć tę ciasną cipeczkę – chwyta mnie za włosy i brutalnie szarpie do tyłu – zabijemy cię. Ostatnie, co zobaczysz za życia, to widok, jak rozrywamy ją na dwie części. Po policzkach płyną mi łzy. – Nie ujdzie wam to na sucho – wyrzuca z siebie Saint. Oczy ma zmrużone, z ust kapie mu krew. – Boss się dowie, co zrobiliście. Znajdzie was, a wtedy to wy będziecie żałowali, że was nie zabiłem. Kazimir parska sarkastycznym śmiechem. – Życzę mu powodzenia! Mam dość bycia jego psem. To ja powinienem był zostać jego prawą ręką, nie ty! – Przemawia przez niego wściekłość, ale moją uwagę przykuwa bardziej informacja, kim dla Popova jest Saint. Jego prawą ręką. Jego najbardziej zaufanym przyjacielem. Jednak co takiego Popov może dać mu w zamian? Saint z całą pewnością nie wybrał takiego stylu życia, a został mu on narzucony… tylko dlaczego?

Wygląda na to, że nigdy nie poznam odpowiedzi na te pytania. Adal brutalnie pcha mnie do tyłu, tak że uderzam plecami o ścianę, i staje się jasne, że czas na pytania właśnie się skończył. Rzuca się na mnie z łapami i zaczyna mnie ochoczo obmacywać – po piersiach i między udami. Przyciska usta do moich ust, a ja natychmiast czuję whiskey. Krztuszę się, ten smak przypomina mi Kenny’ego. Próbuję go odepchnąć, ale Kazimir przystawia mi broń do skroni. Nie jestem w stanie się poruszyć. Adal podnosi mi sukienkę i napiera kroczem na moje biodra, czuję jego erekcję. Nie bacząc na mój sprzeciw, dotyka mojej płci, pęka ze śmiechu, kiedy próbuję zacisnąć nogi. Kazimir również mnie atakuje, liże i ssie moją szyję, miętosi piersi. Gdy szczypie mnie w sutki, jęczę z bólu. Saint szarpie się z ludźmi, którzy go pojmali, rozpaczliwie próbując się uwolnić, ale trzymają go mocno, choć nie spuszczają wzroku z tych dwóch potworów, które mnie molestują. Nie wiem dlaczego, ale jedynie kiedy patrzę w oczy Saintowi, jestem w stanie to przetrwać. Jego zielone tęczówki płoną, krzyczy w furii. Kiedy Adal zrywa ze mnie bieliznę i odpina zamek w spodniach, Saint na sekundę zamyka oczy i potrząsa głową. – Przykro mi, ангел. Jego słowa są przepełnione poczuciem przegranej. Wydaję z siebie krzyk, moim ciałem ze strachu wstrząsają konwulsje. Jak mam się przygotować na to, co mnie czeka? Kazimir zrywa ramiączko mojej sukienki i zsuwa na dół, odsłaniając biustonosz. Szarpie miseczkę i obnaża pierś. Adal natychmiast wpija się w sutek, mocno mnie gryząc. Gringo i drugi mężczyzna przytrzymujący Sainta kibicują im głośnymi okrzykami w obcych językach. Sceny gwałtu i tortur najwyraźniej ich podniecają. Kazimir ssie moją drugą pierś, z której również zerwał miseczkę. Cały czas przyciska mi broń do skroni, więc trwam w bezruchu,

zbyt przestraszona, by się poruszyć. Kazimir i Adal przyssali się do moich piersi, a ja w duchu błagam o śmierć. – Mam pieniądze. Dam wam wszystko. Tylko zostawcie ją w spokoju. – Saint składa ofertę, dzięki której być może ocali mi życie. Wstrzymuję oddech. Dlaczego to robi? Wzmianka o pieniądzach wzbudza zainteresowanie Kazimira, który odrywa się ode mnie. Z bronią nadal wycelowaną we mnie odwraca się, żeby spojrzeć na Sainta. – Zrezygnowałbyś ze wszystkiego dla tej kurwy? Zoey byłaby bardzo rozczarowana, gdyby się o tym dowiedziała. Wydaje mi się, że widzę między nimi dwiema podobieństwo. – Nie mieszaj jej do tego! – Adrenalina bierze górę i Saint wydaje z siebie ryk. Jego oprawcy z trudem dają radę go utrzymać. – Nie wymawiaj jej imienia! Kim jest Zoey? I dlaczego Saint chce zapłacić za moją wolność? W końcu to on mi ją odebrał. – Zaczyna się robić interesująco – ciągnie Kazimir. – Może jednak warto na razie darować ci życie. Na te słowa Adal zapomina o swoim zajęciu i gwałtownie odrywa się od mojej piersi. Wydaję z siebie westchnienie ulgi, ale nogi nadal mi drżą, nie mogę tego opanować. Zakrywam ramieniem swoją nagość. Adal i Kazimir kłócą się po rosyjsku, ten pierwszy najwyraźniej nie podziela opinii Kazimira. Zapewne uważa, że dopóki Saint żyje, ich życie pozostaje w niebezpieczeństwie. Jednak dla Kazimira o wiele ważniejsza jest wizja zdobycia majątku. Rozmowa schodzi z seksu na pieniądze. – Ile? – pyta Kazimir, podczas gdy zsiniały z gniewu Adal coś pokrzykuje, potrząsając głową.

Saint robi się niezmącenie spokojny. – Dwadzieścia milionów. Mniej więcej. Drżące nogi uginają się pode mną. Pamiętam, że Saint przyznał, że nie robi tego dla pieniędzy. Wygląda na to, że nie kłamał. Kazimir pogwizduje, wydaje się zainteresowany. – Bycie pierwszym… cynglem Popova najwyraźniej popłaca. Oczy mi się rozszerzają, wyrywa mi się cichy okrzyk. Cyngiel? Saint jest p ł a t n y m z a b ó j c ą? Spuszcza głowę, przesiąknięte krwią włosy zasłaniają mu twarz, ale bijące od niego poczucie winy jest wystarczającą odpowiedzią na moje pytanie. Żółć podchodzi mi do gardła. Te ręce, które mnie dotykały, które sprawiły, że jęczałam i błagałam o więcej – ile ludzkich istnień zabrały? Ile żyć unicestwiły? Dostaję kolejne kawałki tej układanki, ale nadal nie jestem blisko odkrycia, jaki naprawdę cel ma Saint. Jest płatnym zabójcą pracującym dla człowieka, który mnie kupił. Nie robi tego dla pieniędzy, więc zgaduję, że… robi to dla Zoey. – Umowa stoi? – rzuca krótko Saint, a w jego oczach lśni żądza mordu, kiedy powoli podnosi głowę. Atmosfera zgęstniała, Kazimir zastanawia się nad jego propozycją. – Co myślisz, Gringo? Masz ochotę przehandlować tyłek tej małej dziwki za kilka milionów? Gringo rozważa opcje. Nie wiem, ile za mnie zapłacił, ale jestem pewna, że to nawet nie ułamek kwoty, którą proponuje Kazimir. Kiedyś powiedział, że ze mną skończył, że przechodzę w ręce kolejnego chętnego, a jednak ta oferta jest za dobra, żeby ją przepuścić. – Żadna cipka nie jest warta takiej kasy. Umowa stoi. – Kazimir triumfalnie nabiera tchu w piersi, a Saint zaciska szczęki.

Zatem po raz kolejny zostałam sprzedana. – Mamy umowę, aнгел – szydzi – zostanie oszczędzona. Ale jeśli nie dotrzymasz słowa, jest martwa. Oboje jesteście. Dlaczego mam wrażenie, że Saint właśnie ubił interes z diabłem? Nie muszę długo czekać na odpowiedź. – Ale to nie oznacza, że wcześniej się z nią trochę nie zabawimy. – Nie… – skamlę, potrząsając głową. – O tak – nie zgadza się ze mną Gringo. – Mieliśmy zamiar cię zabić, kiedy już z tobą skończymy, ale teraz, skoro mamy umowę… – To nie była część umowy! – ryczy Saint, rzucając się do przodu, lecz jego oprawcy go powstrzymują. – Lepiej być nie może – stwierdza Kazimir. – Obiecujemy jej nie zabić, o ile dostaniemy naszą kasę. Przed nami mniej więcej dwa dni do następnego portu. Ty nam dasz mamonę, a my puścimy was wolno. Ale w międzyczasie… –

Każ

suce

uklęknąć

–

podpowiada

Gringo

z

rozszerzonymi

z podniecenia oczami, podczas gdy ja skamlę cichutko. – Dobry pomysł – zgadza się Kazimir, rozpinając spodnie. – Poza tym nie jesteśmy jeszcze kwita… – Chodzi mu o to, że pozbawiłam go przytomności. – Klękaj. Plecy mam ciągle przyciśnięte do ściany, Kazimir odwraca mnie brutalnie, tak że teraz jestem tyłem do Sainta. Zrobił to, żeby Saint dobrze widział, jak będzie mnie poniżał. Wkłada mi końcówkę broni do drżących ust, po czym wsuwa ją i wysuwa, pokazując mi w ten sposób, co chce, żebym z nim zrobiła. To okropne doświadczenie doprowadza mnie do łez. Mam w ustach naładowaną broń, a palec na spuście trzyma socjopata. Teraz zmienia kąt,

pod którym trzyma lufę, zmuszając mnie, żebym uklękła. Kiedy to robię, wpycha mi broń głębiej do gardła, aż zaczynam się dławić. – To zaledwie przedsmak tego, co cię czeka. – Śmieje się, a ja szlocham głośno z lufą w ustach, przerażona, że zmieni zdanie i przestrzeli mi głowę. Kończy tę chorą zabawę i wyjmuje mi broń z ust. Łapczywie chwytam tlen przez łzy, jednak te wdechy nie zdają się na wiele, ponieważ kiedy Kazimir opuszcza spodnie, a jego obrzydliwy kutas radośnie z nich wyskakuje, z płuc natychmiast ucieka mi powietrze. – No dalej, nie obciągnie się sam – szydzi, łapiąc mnie za kark i przysuwając do krocza. Wzdrygam się, sięgam do tyłu i strącam jego rękę z karku, ale kiedy przyciska mi lufę do policzka, nieruchomieję. Ciało mam bezwładne, z łatwością przesuwa mnie do przodu i zmusza do otwarcia ust. Kiedy to robię, próbuje ostro we mnie wejść. Nie obchodzi mnie, czy mnie zastrzeli, nie ma mowy, żebym mu zrobiła dobrze. Odwracam głowę, odmawiam współpracy. – Chcesz się zabawić na ostro? – drażni się ze mną Kazimir, a na samą myśl o tym jego kutas drży. Chwyta mnie za włosy tak mocno, że z bólu oczy napełniają mi się łzami. Uderzam twarzą o jego uda i walczę z nim, kiedy próbuje mnie zmusić, żebym go wzięła do ust. Serce mi wali, mam wrażenie, że zaraz zemdleję. W żyłach zamiast krwi płynie mi czysta adrenalina, jednak przez ten cały chaos przedziera się głos, dzięki któremu natychmiast wracam na ziemię. – Chcesz się zachowywać jak pies, będziesz tak traktowana. – Ochrypły głos daje się słyszeć ponad moimi urywanymi oddechami, a ja nie mam pojęcia,

dlaczego

to powiedział. Dlaczego

chce przywołać moment,

w którym po raz pierwszy skierował do mnie te słowa? Co się wtedy wydarzyło?

Próbowałam

uciec

–

to

się

wydarzyło.

To

było

wtedy,

kiedy

próbowałam się przecisnąć przez okienko w łazience. Oczywiście nie udało mi się, a jedyne, co osiągnęłam, to że Saint przerzucił mnie przez ramię, a potem przywiązał do słupa. W jaki sposób miałoby mi to pomóc? Myśl, Willow! Próbowałam uciec, a skończyło się na tym, że Saint mnie związał. Co się zdarzyło pomiędzy? Kazimir wydaje radosny okrzyk, najwyraźniej rozbawiły go słowa Sainta. Nie rozumie, że on zwrócił się do mnie i zrobił to z konkretnego powodu. Kiedy kutas Kazimira po raz kolejny naciera na mnie, już wiem, jaki to powód. Saint powiedział to wtedy do mnie, bo go ugryzłam – i to mocno. Chce, żebym znowu to zrobiła. – Bądź dobrą suką i ssij. Nie mam wyjścia. Kazimir nie popuści, dopóki nie dostanie tego, czego chce, więc zamykam oczy, staram się opanować mdłości i poddaję się. Gdy to robię, wpycha mi kutasa do ust, a ja walczę z odruchowym cofnięciem się. Jęczy głośno, zachęcając mnie, żebym wzięła go głębiej, a kiedy to robię, raczy mnie kolejną porcją jęków. Nadal trzyma mi broń przy policzku, jednak nacisk zelżał, najwyraźniej stracił czujność. Może i jest w moich ustach dopiero od kilku sekund, ale dla mnie to i tak o kilka sekund za dużo. Uścisk na głowie również zelżał. Kiedy zupełnie rozluźnia palce, zbieram się na odwagę, żeby zrobić to, co zrobić muszę. Kazimir wydaje z siebie jęki i pomrukuje coś po rosyjsku, jego przyjaciele zachęcają go okrzykami i nie mogą się doczekać na swoją kolej. Krew krąży mi coraz

szybciej, zaczynam odliczanie. Potrzebuję tego, żeby się przygotować do akcji. Trzy… Dwa… Jeden… Nieruchomieję,

upewniam

się,

że

mocno

go

trzymam,

a

kiedy

przystępuję do ataku… daję z siebie wszystko. Zapada cisza, a po chwili następuje wybuch. Kazimir wydaje z siebie mrożące krew w żyłach wrzaski, które w jakiś perwersyjny sposób są muzyką dla moich uszu. Gorączkowo odpycha moje czoło, próbując mnie zmusić, żebym go puściła, ale ja gryzę jeszcze mocniej, potrząsając głową w obie strony. Nazwał mnie suką, więc mam zamiar właśnie tak się zachowywać. Ogarnia mnie wściekłość, pragnę tylko skrzywdzić go tak, jak on skrzywdził mnie. W chwili, gdy broń wypada mu z ręki i uderza o podłogę, kajutę wypełnia rozdzierający uszy wrzask. Wokół rozpętuje się pandemonium. Nadal klęczę i zaciskam zęby na kutasie tego skurwiela. Kiedy wyczuwam smak krwi, gryzę jeszcze mocniej. Wokół rozgorzała walka, a ja mogę tylko mieć nadzieję, że to Saint wymierza te mordercze ciosy. Kazimir zaczyna drżeć, podejrzewam, że zaraz zemdleje z bólu. Powinnam czuć wyrzuty sumienia, ale nic takiego się nie dzieje. Po brodzie spływają mi krew i ślina. Wzdrygam się gwałtownie na dźwięk wystrzałów wstrząsających niewielkim pomieszczeniem, jednak gdy czuję na karku krzepiący dotyk, ogarnia mnie ulga. – Puść go, aнгел. Myśl o wypuszczeniu tego skurwiela po tym, co mi zrobił, wcale mi się nie podoba. Prycham niechętnie, ale kiedy Saint gładzi mnie po policzku, robię wreszcie to, o co mnie prosi. Bolą mnie szczęki, kiedy powoli go

uwalniam. Kazimir pada na podłogę w drgawkach, a z rany, którą wygryzłam u podstawy jego kutasa, tryska krew. Ocieram

usta

wierzchem

dłoni

i

jak

skamieniała

wpatruję

się

w czerwień, jaka na niej została. Dociera do mnie to, co właśnie zrobiłam, przewraca się we mnie żołądek i żółć podchodzi mi do gardła. Rzucam się do przodu, ląduję na czworakach i gwałtownie wymiotuję. Moim ciałem wstrząsają drgawki, kręci mi się w głowie. – Idź na górę – łagodnie poleca Saint, starannie poprawia mi biustonosz i sukienkę, żeby zakryć moją nagość. Wokół nadal hula wiatr, kołysząc łodzią z boku na bok. Skoro Saint uważa, że tam na górze, w samym sercu szalejącego sztormu, jest bezpieczniej niż na dole, to boję się myśleć, co zamierza tu zrobić. Napad torsji mija, znowu mogę oddychać, więc powoli podnoszę wzrok i spoglądam na Sainta. Cały we krwi wygląda jak wojownik pokryty barwami wojennymi, podczas gdy jego ofiary leżą pozbawione życia i bezwładnie porozrzucane po całym pomieszczeniu. Płatny zabójca numer jeden Popova… Dla Sainta to po prostu kolejny dzień w pracy. Krew, jatka i morderstwo stanowią dla płatnego zabójcy codzienność. Saint kuca przede mną, ostrożnie wyciąga rękę, jakby nie chciał mnie wystraszyć, jednak ja pozostaję w absolutnym bezruchu. Bierze mój podbródek między kciuk a palec wskazujący i przesuwa kciukiem pod wargą, jakby chciał ją wytrzeć. Kiedy widzę krew na jego palcu, dociera do mnie, że nadal jestem nią usmarowana. – Idź – mówi miękko, podczas gdy jego oczy przesuwają się po mojej twarzy. Tak wiele chcę mu powiedzieć, ale to wszystko będzie musiało poczekać. Na czworakach czuję się trochę jak zwierzę, zresztą to, co

właśnie

zrobiłam

Kazimirowi,

miało

w

sobie

coś

zwierzęcego.

Przekroczyłam pewną granicę, a czuję, że to dopiero początek. Powoli wstaję i przestępuję nad nieruchomymi ciałami, próbując wziąć się w garść. Gdy

otwieram

drzwi,

natychmiast

uderza

we

mnie

podmuch

porywistego wiatru i prawie się przewracam. Pogoda jest okropna, ale ja nie ustępuję i zatrzaskuję za sobą drzwi. Wokół szaleje ulewa, gęsty deszcz uniemożliwia

zobaczenie

lub

usłyszenie

czegokolwiek.

Odgarniam

z twarzy włosy, rozglądam się dokoła, od lewej do prawej, mrużąc oczy i próbując dostrzec kamizelkę ratunkową. Łódź niebezpiecznie przechyla się na bok, mocno łapię się barierki, żeby nie stracić równowagi. Wokół mnie rozbijają się fale, niebo przecina błyskawica i dopiero w jej świetle jestem w stanie ocenić, jak bardzo wzburzone jest morze. Całe ciało mi drży, lecz nie z powodu zimna ani nie dlatego, że jestem przemoczona do suchej nitki; to efekt krążącej w żyłach adrenaliny. Skupiam się na małym okienku w drzwiach. Następujące po sobie rozbłyski sprawiają, że przeszywa mnie dreszcz. Dobrze wiem, co to oznacza. Wystrzały. Kazimir zapłacił najwyższą cenę za zdradzenie Sainta. Wszyscy zapłacili. Nagle uderza to we mnie z całą mocą i robi mi się słabo. Nogi są podporą równie mocną jak rozgotowane spaghetti, w związku z czym osuwam się na pokład. Łzy mieszają się z deszczem, nie potrafię ich od siebie odróżnić. Kim ja się stałam? Zaledwie kilka minut temu zamierzałam odgryźć mężczyźnie penisa. Gdyby Saint mnie nie powstrzymał, w tym momencie wygrzebywałabym jego resztki spomiędzy zębów. Otwieram usta i wznoszę twarz ku niebu, chcę być ochrzczona, chcę, żeby deszcz zmył moje winy. Szoruję twarz, usta i klatkę piersiową, ale niemoralne uczynki splamiły na zawsze moją duszę.

– Już dobrze, aнгел. – To Saint. Nawet nie wiem, od jak dawna tu stoi. – Nie, wcale nie – szlocham, potrząsając głową. – Czy oni nie żyją? Jego milczenie jest wystarczającą odpowiedzią. – W takim razie co teraz? – Odważam się zerknąć na Sainta, przyciska ręce do boku. Krew cieknie mu między palcami, co mi przypomina, że jest przecież poważnie ranny. – O mój Boże. Pozwól, że spojrzę. Nie protestuje, kiedy z wahaniem wyciągam rękę i delikatnie odsuwam jego ciepłe palce, te same, które ocaliły mi życie. Na widok krwi sączącej się z głębokiej rany po pchnięciu nożem zapiera mi dech w piersiach. – Trzeba założyć szwy – staram się przekrzyczeć huk deszczu. – Nic mi nie będzie. – Nie zachowuj się jak idiota i pozwól mi sobie pomóc! – krzyczę, zupełnie nie dbając o to, czy mnie ukarze za nieposłuszeństwo. Zresztą jeśli mnie nie posłucha, to wkrótce wykrwawi się na śmierć. Po jego ustach błąka się blady uśmieszek. – Apteczka jest tam. – Wskazuje podbródkiem na pudło stojące obok steru. Robi krok w tamtą stronę, ale zatacza się na prawo i blednie. Boję się, że zaraz straci przytomność. Natychmiast spieszę na ratunek, obejmuję go w pasie, żeby go podtrzymać. To był instynkt, zupełnie odruchowo ruszyłam mu z pomocą. Teraz nieśmiało zerkam na niego spod rzęs, bo nagle do mnie dociera, że moje ciało przylgnęło do niego. Dobrze jest mieć go tak blisko. Czuję się bezpieczna. Mokre włosy spadają do przodu, gdy pochyla głowę, żeby na mnie spojrzeć, a mnie nagle brakuje tchu w piersiach. Kropelka wody kołysze się na końcu jednego kosmyka, po czym odrywa się i ląduje mi prosto na ustach. Ponownie działam instynktownie i szybko wyciągam język, żeby jej skosztować. Smakuje dokładnie tak, jak pachnie – korzennie i słodko.

Oczy mu się rozszerzają, a usta rozchylają. Choć stracił większość krwi, i tak emanuje dzikością. Opiera się o mnie bezwładnie, ciężki oddech ogrzewa moje mokre policzki. Serce zaczyna mi bić jak szalone, ogarnia mnie niepohamowana chęć, żeby go… pocałować. Ślinka zaczyna mi cieknąć, ta kropelka, której skosztowałam, tylko zaostrzyła mój apetyt. Chcę więcej. Absolutnie przerażona swoimi myślami, wyplątuję się ostrożnie z jego objęć, upewniając się, że stoi mocno na nogach. Krótko kiwa głową, dając mi do zrozumienia, że sobie poradzi, po czym ciężko opiera się o barierkę, żeby zsunąć się na pokład i na nim usiąść. Potrzebuję trochę się od niego oddalić, więc biegnę po apteczkę. W duchu wymyślam sama sobie, zastanawiając się, co jest ze mną nie tak. Owszem, Saint mnie ocalił, ale to nie zmienia faktu, że to przez niego się tutaj znalazłam. Nie zmienia to również jego zawodu. Muszę się skupić na najbliższej przyszłości, zamiast snuć romantyczne fantazje, jak by to było poczuć jego usta na swoich. Choć sądziłam, że to niemożliwe, deszcz jeszcze gęstnieje, i to do tego stopnia, że nie jestem w stanie dostrzec niczego, co znajduje się dalej niż pół metra ode mnie. Chwytam apteczkę, a obok dostrzegam dwie kamizelki ratunkowe, rozsądek mi podpowiada, żeby je również zabrać. Tymczasem gdzieś w pobliżu rozlega się grzmot, a ja reaguję krzykiem, bo dla moich starganych nerwów to zbyt dużo. Już mam się odwrócić, kiedy nagle ogarnia mnie złe przeczucie. Czuję, że w mroku czai się coś złego. Powinnam była wiedzieć, że to jeszcze nie koniec. Szybko się odwracam, ocieram z twarzy deszcz i wytężam wzrok, ale to, co widzę… To nie może być prawda! A jednak… Nie więcej niż trzy

metry ode mnie stoi Saint otoczony przez czterech niechlujnych mężczyzn. Bez wątpienia to załoga Gringa. Tylko skąd się tu wzięli? Księżyc wygląda zza chmur, oświetlając kołyszącą się w oddali łódź rybacką. Pewnie czekali na niej na umówiony sygnał, a kiedy się nie doczekali, zrozumieli, że szef wpadł w tarapaty, i przybyli na odsiecz, uzbrojeni po zęby. Nie ma mowy, żebyśmy uszli z życiem, szczególnie kiedy znajdą pod pokładem swoich zaszlachtowanych towarzyszy. Patrzę, jak brutalnie szarpią Sainta, pchają go i krzyczą. Nasze spojrzenia spotykają się mimo gęstego deszczu, a ja rozpaczliwie pragnę go ocalić, tak jak on ocalił mnie. Mam pieniądze. Dam wam wszystko. Tylko zostawcie ją w spokoju. To jeszcze nie koniec. Potrzebuję odpowiedzi i niech mnie, jeśli zginę, zanim ją otrzymam! Rozglądam się dokoła, nerwowo wypatrując jakiejś drogi ucieczki i zupełnie nie zwracając uwagi na mężczyznę szarżującego w moją stronę z uniesioną bronią. Kiedy słyszę, jak Saint stęka z bólu, spoglądam na apteczkę, a następnie na miejsce, z którego ją wzięłam. Ster. Chwytam apteczkę i błyskawicznie zarzucam sobie na szyję kamizelkę ratunkową. Drugą próbuję rzucić w stronę Sainta, po czym dopadam do steru, spoglądam w niebiosa i zakręcam nim jak kołem fortuny. Nie sądziłem, że będziesz miała coś przeciwko, gdybyśmy wylądowali na dnie. Saint po raz kolejny ma rację. Łódź przechyla się niebezpiecznie na lewo, ja tracę równowagę, ale udaje mi się złapać ster i ponownie nim zakręcić. Monstrualne fale są teraz moimi sprzymierzeńcami, bo jeszcze bardziej przechylają łódź, która wkrótce zaczyna nabierać wody.

Czuję się jak w scenie z jakiegoś filmu – strumienie wody przelewają się wokół nas, chcąc nas zabrać w głąb zabójczej toni. Wokół rozlegają się krzyki, łódź zaczyna tonąć, aż wreszcie jakaś wielka fala pochłania ją w całości. Prawdopodobnie właśnie podpisałam na nas wszystkich wyrok śmierci, jednak wygląda na to, że wreszcie dostałam to, czego cały czas chciałam – urwałam się z pieprzonej łodzi. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 8

Uratowała mi to popaprane życie. Ta silna, dzielna, odważna kobieta uratowała mi życie. Miała pełne prawo, żeby pozwolić mi utonąć, a jednak tego nie zrobiła. Rzuciła mi kamizelkę ratunkową, chwyciła za ster i pokazała nam wszystkim, kto tu ma jaja. Pytanie tylko… gdzie my, do kurwy nędzy, jesteśmy?

DZIEŃ 10

Nie mogę oddychać. Woda wypełnia mi płuca, ze wszystkich sił staram się wypłynąć na powierzchnię, jednak nadal tonę. Mięśnie mnie bolą. Kopię nogami, macham ramionami, ale nic to nie daje. Wreszcie poddaję się ciemności. Zapada cisza, a ja czekam na czuły dotyk śmierci. W pewnym sensie to ulga,

ponieważ

co

właściwie

miałam

w

perspektywie?

Mój

mąż

prawdopodobnie nie jest mężczyzną, za jakiego go miałam, a po tym

wszystkim, co zobaczyłam i zrobiłam w ciągu ostatnich dziesięciu dni, jak mogłabym tak po prostu wrócić do domu i udawać, że nic się nie stało? Serce zaczyna mi zwalniać, nie walczę z tym. Dawno, dawno temu, kiedy wierzyłam w Boga, spodziewałabym się, że przed tymi białymi, perłowymi wrotami raju będzie czekał na mnie ojciec, który powita mnie w domu. Z dzisiejszej perspektywy bezpieczniej będzie powiedzieć, że jestem sama. Zamykam oczy, wokół jest tak spokojnie… wreszcie. Nie ma już bólu. Nie ma łez. Ale, co ważniejsze, nie wstydzę się już, że pragnę mężczyzny, którego nie powinnam pragnąć. – Będzie dobrze. Trzymam cię. – Jego słowa niosą w sobie pociechę, chociaż to nienormalne. – Jesteśmy prawie na miejscu. Niechętnie odpycham je na bok i skupiam się na odpływaniu. Jednak cisza gwałtownie pęka, gdy przede mną materializują się oczy w kolorze likieru Chartreuse, a grzechu warte usta wypowiadają moje imię. Aнгел. Ciało mi się kurczy, a wszystko robi się ciepłe, gdy czuję na języku znajomy słodko-korzenny smak. – Oddychaj, aнгел. Te dwa proste słowa działają na moje serce jak elektrowstrząsy. Ciemność szybko się rozprasza, kiedy Saint wpuszcza we mnie swój życiodajny oddech. Przywraca mnie do życia. – Właśnie tak. Podążam za jego głosem i z trudem przedzieram się przez gęstą ciecz, aż wreszcie docieram na powierzchnię i zrzucam okowy, które ciągnęły mnie na dno. Pierwsza rzecz, jaka do mnie dociera, kiedy odzyskuję świadomość, to że krztuszę się słoną wodą, której muszę się pozbyć z płuc, żeby swobodnie

oddychać. Druga – leżę na skałach i piasku. I wreszcie ostatnia – jestem tutaj z Saintem. Pytanie tylko – tutaj, to znaczy gdzie? Przywrócona do życia, gwałtownie siadam i kaszlę targana skurczami przepony,

z

trudem

sensorycznego,

kiedy

łapiąc próbuję

powietrze. odkryć,

Doświadczam

gdzie

jestem.

przeciążenia

Rozglądam

się

nerwowo, chcąc ustalić położenie, ale nie mam pojęcia. Wygląda na to, że znaleźliśmy się na wyspie, mało tego – na bezludnej wyspie. Otacza nas gęsta roślinność. Nie ma tu hoteli. Deptaków. Ludzi. Nic. Jest ciemno, ale niebo już się powoli przejaśnia. Nowy początek jest blisko. Kiedy odzyskuję jasność myślenia, natychmiast rozglądam się za Saintem. Nie muszę szukać daleko. Kuca obok mnie, przeczesuje ręką wilgotne włosy. Jakieś półtora metra dalej leżą apteczka oraz kamizelka ratunkowa, ta sama, którą rzuciłam w jego stronę, zanim… O Boże! Ostatnie, co pamiętam sprzed przebudzenia, to zatopienie naszej łodzi. Nie sądziłam, że mi się to uda, ale najwyraźniej tak właśnie się stało, ponieważ znajduję się tutaj, otoczona przez… pustkę. – Gdzie… – Muszę odchrząknąć, bo strasznie drapie mnie w gardle. – Gdzie jesteśmy? Boli

mnie,

kiedy

mówię.

Właściwie

to

wszystko

mnie

boli.

Instynktownie pocieram kark i znajduję nad nim guza wielkości grejpfruta. Wydaję z siebie jęk. Saint zostawia rękę na swojej głowie, zaciska palce na pasemkach włosów. – Nie wiem – odpowiada skołowany. – Nie wiem, jak długo spałem, zanim… – Nie musi kończyć. – Kiedy łódź poszła na dno, uderzyłaś się w głowę. Twoja kamizelka ratunkowa się zsunęła, tonęłaś. Wyciągnąłem

cię na powierzchnię. Byłaś nieprzytomna, więc płynęliśmy razem. – Płynęliśmy razem? Skoro ja straciłam przytomność, to on był moimi rękami, nogami, moim sercem. – Nie wiem, ile dokładnie to trwało, minęło mniej więcej półtorej godziny, zanim zobaczyłem ląd. Morze znowu stało się niespokojne. Uderzyła w nas fala i zostaliśmy rozdzieleni, a kiedy cię wreszcie znalazłem, znowu tonęłaś. Przestałaś oddychać. Przypominam sobie to uczucie ciężkości, tak, tonęłam. A teraz jestem tutaj, ponieważ zostałam ocalona – przez Sainta. – Na szczęście ta fala pchnęła nas w kierunku lądu, więc – robi zamaszysty ruch ręką – znaleźliśmy się tutaj! – A co z resztą? Saint lekceważąco wzrusza ramionami. – Dostali dokładnie to, na co zasłużyli. Wzmianka o napastnikach przywodzi mi na myśl ranę Sainta. Niewiele myśląc,

wyciągam

rękę,

żeby

odsunąć

jego

przemoczoną

koszulkę

i obejrzeć ranę. Jednak on instynktownie chwyta mnie za nadgarstek, żeby mnie powstrzymać. Podnoszę na niego wzrok i pytam: – Czyli jest w porządku, jeśli ty dotykasz mnie, ale nie jeśli ja dotykam ciebie? Saint nie lubi być dotykany, to żadna tajemnica, ale właśnie otarliśmy się o śmierć, więc można by pomyśleć, że coś mogło się w tej kwestii zmienić. Nie wyrywam mu ręki, jedynie wpatruję się w niego ze śmiertelną powagą. Dynamika naszej relacji uległa zmianie. Teraz oboje jesteśmy więźniami, niewolnikami tej zapomnianej przez Boga i ludzi wyspy. Saint zaciska szczęki, ale w końcu rozluźnia chwyt. Nie robię sceny, miło jest odzyskać choć odrobinę niezależności, nie chcę przeciągać struny.

Może i nasza sytuacja się zmieniła, ale to nie oznacza, że Saint przeobraził się w miłego, przytulaśnego misiaczka. Wystarczy sobie przypomnieć, co zrobił z tamtymi ludźmi na łodzi. Zagubiony na bezludnej wyspie czy też nie, to nadal płatny zabójca, a ja wciąż znajduję się tutaj wbrew swojej woli. Jego koszulka jest w strzępach, więc ostrożnie odsuwam materiał na bok i widzę, że krwawiąca, ziejąca rana nadal się nie zasklepiła. – Jak to możliwe, że jeszcze żyjesz? – pytam bardziej siebie niż jego. – To tylko zadrapanie. – Próbuje zgrywać bohatera, ale syk, który wydaje, kiedy delikatnie dotykam miejsca dookoła cięcia, zdradza, że rana jest bolesna. – Sprawdźmy, co mamy w apteczce. – Jestem zadowolona, że nawet gdy straciłam przytomność, zachowałam na tyle zdrowego rozsądku, żeby nie wypuścić z rąk apteczki. Może się przydać, bo kto wie, co się kryje w tej gęstej dżungli. Nogi mi się trzęsą, ale powoli wstaję i kuśtykam w stronę apteczki. Powinnam się cieszyć, że w ogóle chodzę, bo gdyby nie Saint, mogłabym teraz nie żyć. Byłam nieprzytomna, a on sam, ranny, przyholował mnie do bezpiecznego miejsca. Byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby po prostu pozwolił mi utonąć, pewnie trudno płynęłoby się samemu z taką raną, a co dopiero z drugą osobą. Teraz zamierzam mu pomóc, przynajmniej tyle mogę zrobić. – Zdejmij koszulkę – rzucam, podchodząc z powrotem do niego. Nie oponuje, posłusznie zdejmuje T-shirt. Nawet pod osłoną ciemności jego wspaniale wyrzeźbione ciało wygląda imponująco. Jednak ja skupiam się na zawartości apteczki, którą właśnie otworzyłam. Paracetamol, chusteczki nasączone środkiem odkażającym,

bandaże, gaza oraz jakaś maść. Kiedy widzę zestaw do szycia, nóż i broń, czuję ścisk w żołądku. To nie jest standardowa apteczka. Raczej podstawowy zestaw pierwszej pomocy dla płatnego zabójcy. Klękam, kładę apteczkę na piasku obok siebie i otwieram paczkę z nasączonymi alkoholem chusteczkami. Nie bawię się w ostrzeżenia, że może szczypać, tylko od razu zaczynam delikatnie przecierać ranę. Poszarpane ciało na pewno zamieni się w bliznę, ale jedna więcej nie powinna stanowić problemu, skoro całe ciało ma pokryte bliznami. W milczeniu przecieram ranę, a potem biorę nową chusteczkę, żeby jak najdokładniej zdezynfekować to miejsce. On uważnie obserwuje każdy mój ruch, czuję jego wzrok na swoich palcach. Przez tę jego dociekliwość ręce mi drżą, ale biorę się w garść, ponieważ do tego, co mam zamiar mu zaproponować, zdecydowanie potrzebuję pewnej ręki. – Będę musiała założyć szwy. Zwykły plaster z opatrunkiem tu nie wystarczy. – Spoglądam na niego spod rzęs i czekam na jego odpowiedź. Atmosfera jest napięta. Na jego złotej skórze perlą się kropelki potu, wilgoć lśni również w jego ciemnych włosach na piersi. Niespiesznie kieruję spojrzenie na sztangę w jego sutku. Nigdy nie byłam fanką tatuaży i piercingu, ale kiedy mam przed oczami jedno i drugie, nagle się nawracam. – Dobrze – mówi wreszcie, a jego głęboki głos sprawia, że jeszcze bardziej się denerwuję. – Możesz się trochę odchylić? Muszę zebrać skórę tak ciasno, jak to tylko możliwe. Robi to, o co go proszę, odchyla się i opiera na ramionach. Na widok jego potężnej klatki piersiowej muszę zwilżyć usta, każdy jego mięsień

faluje, kiedy próbuje się wygodnie ułożyć. – Nigdy wcześniej tego nie robiłam – przyznaję, rozpakowując zestaw do szycia. Na widok igły i nitki ręce zaczynają mi się trząść. – Nie chcę tego spieprzyć. – Już i tak wyglądam jak Frankenstein, jedna blizna więcej nie zaszkodzi – mówi szczerze, całkowicie mnie zaskakując. Ja

nie

porównałabym

znajdującego

się

przede

mną

ciała

do

Frankensteina. Każda blizna ma swoją historię, każda jest dowodem na to, że okazał się silniejszy od przeciwnika, który próbował z nim wygrać. Nie mówię tego na głos, tylko próbuję nawlec na igłę czarną nitkę. Drżące palce zdradzają, jak bardzo się denerwuję, ale Saint nie rusza się. Usadowił się wygodnie i po prostu czeka. Po niezliczonej ilości prób wreszcie mi się udaje. Przede mną najgorsze. Nie wydaje mi się, żeby to mogło być dla niego komfortowe. Choćbym nie wiem jak się starała, i tak będzie cholernie boleć.

Próbuję

zapomnieć

o

strachu,

przemywam

igłę

chusteczką

z alkoholem, żeby ją zdezynfekować, i biorę głęboki wdech. – Powiedz, jeśli będziesz chciał, żebym zrobiła przerwę. – Patrzę mu w oczy, błyszczą w nich złote iskierki. – Nie będzie takiej potrzeby – odpowiada pewnie. Nie stara się być twardy. Jest oczywiste, że już przez to wcześniej przechodził, więc przerwa nie będzie konieczna. Dostałam zielone światło, więc sadowię się, odliczam w głowie do trzech, a następnie wbijam mu w skórę igłę. Wzdrygam się, bo wygląda to naprawdę paskudnie, ale bez wahania przeciągam nitkę do końca. Kiedy po raz drugi wbijam igłę, żołądek mi się przewraca. On gwałtownie

się

porusza,

zaciągnęłam za mocno.

ponieważ

ręka

mi

zadrżała

i

niechcący

– Przepraszam – mówię, poluzowując nitkę. – To mój pierwszy raz. Dobrze mi idzie? – Bardzo dobrze – odpowiada lekko Saint. Jego spokój jest godny podziwu. Pokrzepiona na duchu kontynuuję szycie, dbając, żeby każdy szew był wystarczająco ciasny. Rana jest spora, chcę porządnie ją zamknąć. Saint ciężko oddycha, jego klatka piersiowa nierówno wznosi się i opada. Cierpi, ale chce dotrzymać słowa i nie prosi, żebym przestała. Kiedy jestem w połowie, zaczynam się uspokajać, bo rana przestała krwawić. – Kto ci to zrobił? Muszę wypełnić czymś tę ciszę, ponieważ dźwięk zszywania skóry Sainta sprawia, że znów przewraca mi się żołądek. – Kazimir – odpowiada, po czym gwałtownie wciąga powietrze, bo znów niechcący szarpnęłam, gdy usłyszałam to imię. – Skąd go znasz? To znaczy… znałeś? – poprawiam się. Nie spodziewam się, że podejmie temat, ale być może rozmowa jemu również pozwoli oderwać myśli od tego, co robię. – Wiele lat pracował dla Popova. – A ty nie? – pytam z wahaniem, niepewna, jak i czy w ogóle mi odpowie. Jednak on po raz kolejny mnie zaskakuje. – Nie. – Od jak dawna jesteś… płatnym zabójcą? – Ciekawość bierze górę nad zdrowym rozsądkiem, pozwalam sobie nawet dyskretnie zerknąć na jego twarz. Chcę, żeby wiedział, że nie zapomniałam, o czym była mowa, zanim całe to gówno eksplodowało.

Odchyla się do tyłu, niewzruszony moim pytaniem. – Dlaczego chcesz to wiedzieć? Przerywam szycie, zaskoczona jego pytaniem. – Ponieważ nie rozumiem, dlaczego to robisz. Nic z tego nie rozumiem. – Robię to, ponieważ właśnie tym zajmują się faceci tacy jak ja. Nie jestem dobrym człowiekiem, więc nie doszukuj się we mnie żadnych zalet. Ja ich nie mam – rzuca. Nie wierzę mu. Nie siedziałabym tutaj, gdyby naprawdę tak było. Wracam do zszywania go, ale mój umysł pracuje na zwiększonych obrotach. Właśnie zakładam sobie stryczek na szyję, ale muszę to zrobić. – Kim… kim jest Zoey? – pytam szeptem, przygryzając wargę, bo dobrze wiem, jak to się skończy. Samo jej imię sprawia, że wydaje z siebie bolesny jęk. Mocno chwyta mnie za palce. – Skończyliśmy. Nie jestem pewna, czy ma na myśli zakładanie szwów, czy rozmowę. Tak czy siak, odsuwa mi rękę i wiąże supełek na nitce. Wygląda na to, że zabawa w pielęgniarkę dobiegła końca. Na szczęście zdążyłam zaszyć jego ranę. Wyławia z apteczki opakowanie gazy, po czym je otwiera. Najwyraźniej jest wściekły, że zadałam mu to pytanie, a ja robię się jeszcze bardziej ciekawa. Nakłada gazę na ranę i przykleja ją plastrem, żeby się trzymała na miejscu. Choć ledwo się trzyma na nogach, i tak wstaje, łapie równowagę, po czym odchodzi. Wzdycham, bo rozczarowała mnie jego odpowiedź. Najwyraźniej jesteśmy jedynymi ludźmi na tej wyspie, a to oznacza, że będziemy musieli

współpracować, żeby się stąd wyrwać. Pakuję apteczkę i szybko rozglądam się dokoła, żeby sprawdzić, czy nie znajdę niczego przydatnego. Nic takiego nie widzę, ale mam nadzieję, że morze jeszcze wyrzuci nasze rzeczy. Nie dostrzegam nigdzie Sainta, więc postanawiam zebrać, co mi się nawinie, i zrobić na plaży napis SOS. Nadchodzi świt, teraz, kiedy emocje opadły, dociera do mnie, że cała drżę. Moja sukienka trzyma się tylko na jednym ramiączku, a to dzięki brutalności Kazimira. Nie mam na sobie majtek. Na szczęście biustonosz uchował się bez szwanku, ale i tak wyglądam, jakbym mieszkała na tej wyspie – żeńska wersja Robinsona Crusoe. Sięgam po koszulkę Sainta i zakładam ją na siebie, ignorując zapach, który wsiąkł w miękki materiał. Sięga mi do połowy ud, co mi pasuje, ponieważ nie czuję się taka obnażona. Wzdychając, zaczynam zbierać kamienie rozsiane wśród linii brzegu. To zabierze mi pewnie cały dzień, więc w międzyczasie postanawiam się zapuścić w gęstą dżunglę, którą porośnięte jest zbocze wzgórza. Niebotycznie wysokie drzewa i gęste poszycie zniechęcają mnie do zapędzania się zbyt głęboko, nie chcę się zgubić. Zbieram, co tylko mi wpadnie w ręce, i wracam na plażę jakiś tuzin razy. Nie jestem nawet blisko uzbierania odpowiedniej ilości materiałów, ale nie zamierzam się poddać. Słońce powoli wznosi się nad horyzont, świetliste promienie muskają spokojną, błękitną powierzchnię morza. W krystalicznie czystej wodzie nawet

z

oddali

dostrzegam

ławice

ryb

prześlizgujące

się

między

różnobarwnymi koralowcami. Piękny widok! Szkoda, że utknęłam tu z kimś, kto prawdopodobnie nigdy się do mnie nie odezwie. – Co robisz? – pyta Saint, udowadniając, że się myliłam. Spoglądam

na

niego

przez

ramię,

zamiast

zaspokoić

ciekawość

i przyjrzeć się, jak jego skóra lśni w promieniach wschodzącego słońca,

twardo wgapiam się w jego w oczy. – Robię znak SOS – odpowiadam nonszalancko, jakby to była prosta sprawa. – Może powinniśmy rozpalić ognisko? – Nie kłopocz się – gasi mój entuzjazm. Odwracam się i opieram ręce na biodrach, bo nie podoba mi się jego negatywne podejście. – W takim razie w jaki sposób pilot przelatującego samolotu zorientuje się, że mamy problem? Z aprobatą mierzy wzrokiem mój nowy strój, ale nie komentuje faktu, że mam na sobie jego ciuchy. –

Nie

będzie

żadnych

przelatujących

samolotów.

Podobnie

jak

przepływających statków. To miejsce leży poza utartymi szlakami. Od lat nikogo tu nie było. Nagle ogarnia mnie strach. – Tego nie możesz wiedzieć – próbuję dyskutować, choć w głębi ducha podejrzewam, że może mieć rację. – Nie na sto procent, ale rozejrzałem się tu trochę, można spokojnie założyć, że jesteśmy jedynymi ludźmi na tej wyspie. Znalazłem niewielką chatkę, stoi pusta od bardzo dawna. Walają się tu jakieś przedmioty, ale nie były używane od wielu lat. – Lat…? – Brak mi tchu w piersi, potrząsam głową, nie wierząc własnym uszom. – Gdzie my jesteśmy? Policzki Sainta wydymają się, kiedy wypuszcza powietrze z piersi. – Wydaje mi się, że w okolicach Malty. Opuściliśmy Egipt dwa dni temu. Nie ma mowy, żeby Kazimir zmierzał do Rosji, więc myślę, że zboczyliśmy z kursu. Ryby i koralowce są niezbitym dowodem na to, że ciągle jesteśmy na Morzu Śródziemnym. Początkowo zmierzaliśmy na Cypr, potem mieliśmy opłynąć Turcję, by dostać się na wody Morza

Czarnego. Dopłynęlibyśmy na Ukrainę, a stamtąd jest już rzut beretem do portu w Rosji. Słucham z szeroko otwartymi ustami, ponieważ odkąd ten koszmar się zaczął, nie udzielił mi tylu informacji. – Siedem dni, tyle miała początkowo potrwać ta podróż. – Z jego głosu aż bije frustracja. – Ale teraz nie mam, kurwa, pojęcia. Nie musi tego mówić. Wiem, co mu chodzi po głowie. Jeśli byłabym posłuszna, nic z tych rzeczy by się nie zdarzyło. Tyle że niczego nie żałuję. Jeśli nie zrobiłabym tego, co zrobiłam, teraz przebywałabym w Rosji jako seksualna niewolnica jakiegoś gangstera. Być może nie wiemy, gdzie utknęliśmy, ale przynajmniej jestem wolna. – No to co robimy? – pytam, bo nie zamierzam się tak łatwo poddać. – Miejmy nadzieję, że morze wyrzuci na brzeg przynajmniej część naszych rzeczy. Wydaje mi się, że łódź poszła na dno niedaleko stąd, więc przy odrobinie szczęścia prądy morskie zadziałają na naszą korzyść. – A do tego czasu? –

Rozejrzymy

się

po

okolicy.

Potrzebujemy

wody.

Jedzenia.

Schronienia. – Mówiłeś, że jest tu chata. Zacznijmy tam. Skoro ktoś tu mieszkał, to z pewnością niedaleko znajdziemy wodę. Saint nie wygląda na szczególnie przekonanego, zwłaszcza że zewsząd otacza nas słona woda, ale się nie upiera. – Okej. Na razie daję sobie spokój ze znakiem SOS i ruszam za Saintem, który wspina się na niewysokie wzgórze i przechodzi przez mały przesmyk między drzewami. Wyciągam szyję, żeby się przyjrzeć bujnej zieleni. W którą stronę by nie spojrzeć, wszystko wygląda tak samo, co trochę mnie niepokoi, ponieważ łatwo się tu zgubić.

Saint najwyraźniej zna drogę, więc po prostu się go trzymam. Ziemia jest pokryta kamieniami i złamanymi gałęziami, przez co chodzenie na bosaka stało się niewygodne. Nie mija wiele czasu, a przeskakuję z nogi na nogę, żeby uniknąć niebezpieczeństw, ale niewiele to daje. – Poczekaj – mówię bez tchu, opierając się ręką o pień drzewa. Balansując

na

jednej

nodze,

usiłuję

wyczyścić

podeszwę

drugiej

i wygrzebać małą gałązkę, która zaklinowała mi się między palcami. Saint odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że nie mam butów. Z westchnieniem podchodzi, a ja instynktownie się cofam, jednak to go nie powstrzymuje. – Proszę. – Wskazuje na swoje plecy, a ja przechylam głowę, próbując zgadnąć, o co mu chodzi. – Wskakuj. – Wskakuj? – powtarzam, nadal nieco zagubiona. Odwraca się, chwyta mnie za nadgarstek i ciągnie w swoją stronę, aż uderzam w jego plecy. – Wezmę cię na barana – wyjaśnia, a ja jestem pewna, że właśnie połknęłam rój komarów, bo mam tak szeroko otwarte usta. – Dam radę – protestuję. Nie chcę po raz kolejny czegoś mu zawdzięczać. Już i tak zawdzięczam mu życie, ale on tylko cmoka językiem zirytowany. – Przestań ze mną dyskutować i choć raz zrób to, o co cię proszę. – Już chcę mu powiedzieć, że powinien już zauważyć, iż nie trzymam się reguł, ale moje obolałe stopy błagają o zmiłowanie. Nie mam pojęcia, jak daleko jest ta chata. Kiedy spoglądam w przód, widzę tylko gęstą zieleń. W tym tempie nie dojdziemy tam przed zmrokiem. Wcale mi się nie podoba, że to lepsza opcja, ale wreszcie ulegam. Już samo wspięcie się na jego plecy będzie nie lada wyczynem, ponieważ taki

z niego olbrzym. Obejmuję go za ramiona i podciągam się do góry, a on chwyta mnie pod kolanami i pomaga ulokować się wygodnie. Czuję się niezręcznie, przytulona do jego pleców, ale obejmuję go ramionami, upewniając się, że go nie uduszę, i przyciskam nogi po obu stronach jego tułowia. Jest bez koszulki, co jeszcze pogłębia moje zażenowanie, że nie wspomnę o moim braku bielizny. Robię, co mogę, staram się użyć jego koszulki i mojej sukienki jako bariery. Tak czy siak, Saintowi najwyraźniej nie robi to żadnej różnicy. Szybko rusza, a ja wydaję cichy okrzyk i mocniej go obejmuję. Mogłabym przysiąc, że jego ramiona trzęsą się od tłumionego śmiechu, ale nie przejmuję się takimi drobnostkami, skupiam się za to na cudownych widokach. To naprawdę inny świat. Saint ma rację – jesteśmy tutaj jedynymi ludźmi. Oprócz delikatnego szelestu liści i dobiegającego od czasu do czasu z oddali pisku ptaka panuje absolutna cisza. Nie pamiętam, kiedy ostatnio otaczał mnie taki spokój. To trochę przerażające, ale z drugiej strony – w pewnym sensie – po doświadczeniach ostatnich dziesięciu dni spokój to dokładnie to, czego potrzebuję. Skóra Sainta jest tak gorąca, aż parzy, do tego śliska od potu, ponieważ słońce zaczyna zdrowo przygrzewać. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak upalnie będzie w południe. Głupio mi, że mnie niesie, choć przecież jest ranny, ale w ten sposób poruszamy się o wiele szybciej, bo on pędzi jak wiatr. Czuję pod sobą sprężyste drżenie jego mięśni i aż muszę przygryźć wewnętrzną stronę policzka, żeby nie zacząć mruczeć jak kotka. Gdy jestem

tak

blisko,

jego

zapach

wydaje

się

jeszcze

intensywniejszy,

wyczuwam w nim teraz nutkę czystej męskości. Jakby pobyt na otwartej przestrzeni jeszcze dodał mu dzikości. Zaczyna mi się robić gorąco, i to niekoniecznie w miejscach, gdzie sięga słońce. Na szczęście właśnie docieramy do chatki, co kładzie kres nieprzyzwoitym

myślom.

Saint

wspomniał,

że

jest

niewielka,

ale

„niewielka” to mało powiedziane. Okrągła konstrukcja sklecona z prowizorycznych desek robi wrażenie zniszczonej i niestabilnej. Nie wiedziałam, że takie rzeczy w ogóle istnieją, ale, jak widać, myliłam się. Nie jest położona bardzo wysoko nad ziemią, ale znad krawędzi belek zwisa sfatygowana lina, która najwyraźniej służy za jedyne wejście i wyjście. Nie widzę nigdzie drabiny. Użyto tylko materiałów, które zapewniła ta groźna dżungla. Dach składa się z olbrzymich liści palmowych. Fundamenty to pnie drzew, a mówiąc bardziej konkretnie, pnie palm kokosowych. Nie sądziłam, że kokosy rosną w rejonie Morza Śródziemnego, ale mam nadzieję, że się myliłam, bo to by rozwiązało nasz problem z wodą pitną. – Chcesz zajrzeć do środka? – Pewnie. – Zsuwam się po jego ciele, robię to raczej niezgrabnie, bo przy okazji chcę zasłonić swoją nagość. On odwraca się przez ramię, a jego usta drżą od tłumionego śmiechu. Marszczę czoło, żeby mu jasno dać do zrozumienia, że nie mam całego dnia – co właściwie nie jest prawdą, bo mam – ale niech mnie, jeśli pozwolę, żeby się zorientował, jak na mnie działa. Jednak wkrótce przestaje się uśmiechać i sięga po linę. Jego wytatuowane skrzydła budzą się do życia, z łatwością wzlatuje w górę. Staram się nie zwracać uwagi, jak mięśnie na jego plecach prężą się, prezentując jego siłę. Przerzuca nogi przez krawędź i staje we wnętrzu chatki, po czym marszczy czoło, dając mi do zrozumienia, że teraz on nie ma całego dnia.

Pieprzyć go. Spoglądam do góry, osłaniając ręką oczy przed słońcem i zastanawiając się, w jaki sposób powinnam się wspiąć po zniszczonej linie, tak żeby nie spaść albo, co gorsza, nie świecić przed Saintem gołym tyłkiem. Nigdy nie byłam gwiazdą na WF-ie, a poza tym – nie będę kłamać – nie jestem wielką fanką wysokości. Jednak zaciskam zęby, chwytam sznurek i podciągam się. Jest o wiele trudniej, niż się spodziewałam, ale udaje mi się dotrzeć na górę, nie obcierając po drodze części intymnych. Jestem pewna, że wyglądam groteskowo, ponieważ czuję się jak leniwiec obijający się w słoneczny dzień, więc kiedy Saint podaje mi rękę, z wdzięcznością przyjmuję pomoc. Gdy się dotykamy, przeszywa mnie prąd, ale nie zwracam na to uwagi i skupiam się na pokonaniu ostatniego odcinka oraz utrzymaniu w ukryciu moich części intymnych. Kiedy czuję pod stopami solidny grunt, oddycham z ulgą. Moja dłoń nadal tkwi bezpiecznie w ręce Sainta. Spogląda mi w oczy z miną pokerzysty, a mnie natychmiast oblewa rumieniec. – Dzięki – mówię, łagodnie odsuwając dłoń. Kiwa głową. Rozglądam się dookoła i szybko tracę entuzjazm, ponieważ w chatce nie znajduje się zbyt wiele. Stare opakowania po jedzeniu. Brudny śpiwór. Kilka sześciopaków wody. Tylko tyle. – Woda jest w opakowaniu fabrycznym? – Chyba tak – odpowiada, a we mnie nieśmiało kiełkuje nadzieja. – To dobrze, prawda? To znaczy, że osoba, która tu mieszkała, została ocalona. Gdyby tak nie było, cała woda zostałaby wypita. Najwyraźniej Saint nie podziela mojego optymizmu co do losu nieznanego lokatora.

– Chyba że coś mu się przytrafiło – zauważa chłodno. – Coś mu się przytrafiło…? – Boję się zapytać, co konkretnie ma na myśli. Saint kiwa głową, ale nie wchodzi w szczegóły. – Co mogłoby mu się przytrafić? Miał jedzenie, wodę, schronienie. – Czekam, aż Saint to skomentuje, ponieważ uważam, że mój argument jest raczej trudny to podważenia. Jednak on kładzie mi ręce na ramionach i odwraca mnie o sto osiemdziesiąt stopni. Jestem zbyt zaabsorbowana jego dotykiem, żeby zauważyć, że próbuje mi coś pokazać. – To mu się mogło przytrafić – odzywa się wreszcie. Nie mam pojęcia, a co mu chodzi. – Nic nie widzę – odpowiadam, zastanawiając się, co mi umknęło. Chwilę później się dowiaduję. – Dokładnie. Kto wie, co tam jest? Liście są gęste, łatwo się zgubić. Że nie wspomnę o zwierzętach, które pozostają w ukryciu, czekając, aż niczego niepodejrzewająca ofiara będzie mijać ich legowisko. Tutaj to my jesteśmy ofiarą… Na dźwięk jego złowieszczych słów przeszywa mnie dreszcz, dobrze wiem, jak to jest być ofiarą. – Jakie zwierzęta? W zadumie przesuwa kciukiem po mojej łopatce, a ja czuję, jak uginają się pode mną nogi. – Nie wiem dokładnie, ale mam zamiar przejść się po okolicy i dam ci znać, jeśli jakieś zobaczę. – Co? – Wszystkie przyjemne uczucia natychmiast znikają, odwracam się gwałtownie i szeroko otwieram oczy.

– Muszę się zorientować, gdzie jesteśmy, i zaznajomić się z wyspą. Ty zostaniesz tutaj. Niedługo wracam. – Idę z tobą – stawiam się. Już nie jestem jego więźniem. Nie może mi teraz mówić, co mam robić. Saint wzrusza ramionami, sięgając po butelkę z wodą. Wsuwa ją do kieszeni, po czym chwyta sznurek i robi krok poza drewniany podest. – Jak sobie życzysz. Tylko tym razem nie biorę cię na barana. Moje gołe stopy protestują, nie chcą znowu się poruszać po tym szorstkim terenie. Saint czyta w moich myślach, po jego ustach błąka się złośliwy uśmieszek. – Tak myślałem. Poza tym z góry możesz obserwować całą okolicę. Ostrzeżesz mnie, jeśli będzie się do mnie zbliżał jakiś uzbrojony w kły lub pazury drapieżnik. – Krzyżuję ramiona na piersi i znacząco podnoszę brwi. – Hmmm, będziesz też stąd miała doskonały widok, gdybym został rozszarpany. Jestem pewien, że nie chciałabyś tego przegapić. Czy on żartuje? Nieważne, co mi zrobił – myśl o jego śmierci nie jest mi ani trochę miła. Chociaż mu tego nie powiem. Zaczyna się zsuwać po linie, a ja szybko podchodzę do krawędzi. – Trzymaj. Będziesz tego potrzebował bardziej niż ja. – Zdejmuję jego koszulkę, bo to w końcu on będzie się włóczył po dżungli, ale on już wisi na sznurze, bez najmniejszego wysiłku podtrzymując się wyłącznie na rękach. – Zatrzymaj to. Na tobie wygląda lepiej. – Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, po czym zatrzymuje spojrzenie na moich oszalałych oczach. Uśmiecha się szelmowsko, kontynuując drogę na dół, a ja nie jestem pewna, czy dobrze usłyszałam.

Kiedy jego buty uderzają ciężko o podłoże, zerkam znad krawędzi ze wstrzymanym oddechem. Nie oglądając się ani razu, śmiało wchodzi w dżunglę. Wypuszczam oddech. Nie wiem, co mnie naszło, ale muszę z tym skończyć. Nie jest już moim porywaczem, jednak to wcale nie oznacza, że nagle zamienił się w dobrego faceta. Znika w gęstwinie, a ja mimo wszystko zdejmuję jego koszulkę, ponieważ zrobiło się gorąco. Sukienka ze mnie zwisa, czuję się całkowicie obnażona, szczególnie ze względu na brak majtek. Mogę tylko mieć nadzieję, że morze przyniesie nasze rzeczy, ponieważ paradowanie w takim stroju po dżungli jest raczej mało praktyczne. Wyblakły niebieski śpiwór pokrywają liście i kurz. W oczekiwaniu na powrót Sainta postanawiam go wywietrzyć, bo może się okazać, że to nasze jedyne źródło ciepła. Kiedy próbuję go wytrzepać, wyciągając ręce daleko przed siebie, ponieważ boję się, że ze środka wyleci stado pająków, które zjedzą mi pół twarzy, na podłogę spada coś lśniącego. Gdy dociera do mnie, co to jest, natychmiast rozglądam się ostrożnie na wszystkie strony, przestraszona, że Saint wyskoczy z jakiegoś kąta jak diabeł z pudełka i ukarze mnie za takie bezczelne myśli. Ale jego tu nie ma. Już nie jesteśmy na łodzi. Jesteśmy tutaj – choć dokładnie nie wiem, gdzie to „tutaj” się znajduje – a ja muszę o siebie zadbać. Lśniący pod moimi stopami składany nóż to w tej sytuacji prawdziwy dar niebios. Kucam i z wahaniem go podnoszę. Palce mi drżą, kiedy go otwieram i widzę, że ostrze nie zardzewiało. To szwajcarski

nóż oficerski,

to rzeczy

najwyższej

jakości,

praktycznie

niezniszczalne. Moje odbicie wpatruje się we mnie z ostrza noża, kiedy zastanawiam się, co z nim zrobić.

Ogarnia mnie poczucie bezradności, nie chcę znowu być ofiarą. Mając to na uwadze, szybko wkładam nóż do biustonosza. Nie przychodzi mi do głowy lepsze miejsce, w którym mogłabym go schować. Jeśli Saint go tam znajdzie, Bóg jeden wie, jak zareaguje. Fałszywe poczucie bezpieczeństwa oślepia mnie, ale dobrze jest wiedzieć, że w razie potrzeby będę mogła się obronić. Śmierdzący śpiwór potrzebuje przepierki, więc postanawiam opłukać go w oceanie. Na myśl o otaczającej nas wodzie nagle uświadamiam sobie, że mój pęcherz gwałtownie domaga się opróżnienia. Saint kazał mi tu zostać, ale ja przeskakuję już z nogi na nogę i wiem, że nie wytrzymam. Zrzucam na dół śpiwór i przyglądam się, jak z wdziękiem ląduje na ziemi.

Mogę

tylko

żywić

nadzieję,

że

moje

zejście

będzie

równie

eleganckie. Jednak kiedy wychylam się poza podest i próbuję złapać sznurek, nie padając przy tym plackiem na twarz, dociera do mnie, że nie będzie łatwo. Po trzech próbach wreszcie udaje mi się złapać linę. Jednak teraz, kiedy ją trzymam, na myśl o zsunięciu się na dół pocą mi się dłonie. Nie mam pojęcia, jak powinno się to robić, więc liczę do pięciu, oddycham głęboko, po czym owijam jedną nogę wokół sznurka. Druga nadal opiera się o niewielki podest chatki, ale powoli się odpycham i z cichym jękiem próbuję się spuścić na dół. Powtarzam sobie jak mantrę: nie patrz w dół, ale muszę się dowiedzieć, jaka odległość dzieli mnie od śmierci. Kurczowo trzymając się liny, zawisłam w powietrzu i centymetr za centymetrem staram się zsunąć. Moje spocone dłonie nie chcą przywierać do sznurka, zaczynam się ślizgać. Muszę się pospieszyć i szybko zejść na tyle nisko, żebym mogła bezpiecznie skoczyć na ziemię.

Wreszcie

decyduję

się

na

puszczenie

liny

i

spadam

na

ziemię

z wdziękiem worka ziemniaków, jęcząc z bólu, bo gałęzie i kamienie raczej nie złagodziły upadku. Przetaczam się przez ramię na bok i ląduję na jakimś drzewie. Otrzepuję się, jednocześnie rozglądając dokoła, bo nie jestem pewna, z której strony tu przyszliśmy. Spoglądam na kwitnący na fioletowo krzew, pamiętam, że mijaliśmy go po drodze, więc kuśtykam w tamtą stronę, nie zwracając uwagi na małe kamyczki wbijające mi się w podeszwy stóp. Jestem prawie pewna, że właśnie stąd się wyłoniliśmy, ale postanawiam zostawić dla Sainta ślad, jak Jaś i Małgosia. Moja sukienka i tak przedstawia obraz nędzy i rozpaczy, więc odrywam jej górną część i rwę materiał na małe kawałki, które zastąpią mi okruszki. Z pozostałej części kompletnie zniszczonej sukienki robię spódnicę, którą ciasnym węzłem unieruchamiam w talii. Teraz górna połowa mojego ciała jest odziana tylko w biustonosz. Gdybym była w Mediolanie, mogłabym paradować po wybiegu, ale tutaj ten strój oznacza, że rozpaczliwie potrzebuję znaleźć coś do ubrania. Zostawiam pierwszy skrawek materiału na gałązce kwitnącego krzewu i ruszam w drogę, od czasu do czasu przystając, żeby przywiązać kolejny skrawek na gałęzi lub pniu mijanego drzewa. Dzięki temu Saint łatwo mnie odnajdzie. Po kilku minutach słyszę szum fal i ogarnia mnie satysfakcja. Jestem z siebie dumna, bo odnalazłam drogę przez ten zielony labirynt. Niemniej czas na gratulacje przyjdzie później, teraz przedzieram się przez gęstą zieleń, a kiedy dostrzegam wodę, puszczam się w jej stronę, trochę biegiem, trochę człapiącym chodem kaczki. Cudownie jest brodzić w orzeźwiającej wodzie! Kiedy sięga mi kolan, kucam i z ulgą opróżniam pęcherz.

Nie jest to może idealne miejsce na załatwianie potrzeb fizjologicznych, ale lepszego nie znajdę, bo w końcu nie ma tu toalet. Wzdycham z ulgą, lecz nagle tężeję ze strachu, bo coś mnie trąca w plecy. Oczami wyobraźni widzę, jak jestem rozrywana na części przez rekina z filmu Szczęki, w związku z czym krzycząc wniebogłosy, pędzę w stronę plaży szybciej niż wiatr. Bez tchu, za to przepełniona wdzięcznością, że nie unoszę się na falach morza w kałuży krwi, odwracam się, żeby się upewnić, że cokolwiek mnie dotknęło, nie podąża za mną. Jednak widzę coś, co sprawia, że muszę przetrzeć oczy, żeby sprawdzić, czy to nie zwidy. Jednak nie. Kilka metrów dalej

kołysze

się

wodoodporne

pudełko

zawierające

moje

ubrania

i przybory toaletowe. Saint miał rację. Ciekawe, co jeszcze wyrzuci morze? Biegnę w tamtym kierunku i wyciągam pudełko z wody. Co za ulga! Będę mogła nie tylko się przebrać, ale – co ważniejsze – umyć zęby! Odchodzę

wystarczająco

daleko

w

głąb

plaży,

klękam

i

podnoszę

pokrywkę. Na widok moich ubrań i kosmetyków wyrywa mi się okrzyk szczęścia. W środku jest również czarny plecak, w którym, jak sądzę, są rzeczy Sainta. Plecak jest otwarty, na wierzchu widzę książeczkę z sudoku i oprawiony w skórę dziennik, z którym go kiedyś widziałam. Z zaciekawieniem gładzę palcami skórzaną okładkę, ta niewinna książeczka może zawierać osobiste przemyślenia Sainta. Powinnam uszanować jego prywatność, ale wścibstwo bierze górę. Moje prywatne śledztwo kończy się gwałtownie, kiedy otwieram dziennik na pierwszej stronie. – Usłyszałem twój krzyk. – Z dżungli wynurza się zdyszany Saint. Szybko zamykam zeszyt i podnoszę na niego wzrok. Jest spocony i pokryty brudem.

– Nic mi nie jest – odpowiadam, zastanawiając się, czy przebiegł całą drogę, żeby mnie znaleźć. Jego lepki wygląd z pewnością na to wskazuje. – Właśnie się załatwiałam w wodzie, kiedy coś mnie trąciło. Myślałam, że rekin, ale to nasza skrzynia. Saint przenosi uwagę na stojące przede mną pudło. Właśnie mam się z nim podzielić dobrymi wieściami, że jego ukochana książeczka z sudoku przetrwała, ale to najwyraźniej niezbyt go teraz interesuje. Jest wściekły. – Mówiłem ci, żebyś się nie ruszała z miejsca. – Słucham? – Powoli wstaję, choć ze złości zabrakło mi tchu. – Zostawiłam ci ślady, żebyś mógł mnie znaleźć. – A co, jeśli poszedłbym inną drogą? – Nie możesz mi mówić, co mam robić. – Nie powiedziałbym, kurwa, że nie mogę – przywołuje mnie do porządku, zbliżając się do mnie stanowczym krokiem. Pieprzyć jego arogancję i jego samego. Mam już dość. – Nie jestem już twoim więźniem. Teraz oboje jesteśmy rozbitkami. – A to dzięki tobie – wyrzuca z siebie, zatrzymując się nagle jakiś metr ode mnie. Nozdrza mu chodzą, klatka piersiowa gwałtownie wnosi się i opada. – No i co z tego? Wolałbyś, żebym ci się po prostu podporządkowała? O to chodzi? – Tak byłoby o wiele prościej – odparowuje, przeczesując palcami splątane włosy. – Może dla ciebie byłoby prościej, ale powiedziałam ci, że ja się nie poddaję. Wolę umrzeć, niż zostać czyjąś zabawką – odpowiadam poważnie. On surowo spogląda mi w oczy. – Gdybyś mnie słuchała, to wszystko by się nie wydarzyło.

Facet ma tupet. – Cóż, gdybyś mnie nie porwał, nie bylibyśmy teraz rozbitkami na jakiejś zapomnianej przez Boga i ludzi wyspie! – Odmawiam wzięcia na siebie winy. – Ale teraz jesteśmy zdani na siebie nawzajem. Rusza naprzód, chwyta mnie za ramię i przyciąga do siebie tak, że nasze twarze dzieli zaledwie kilka centymetrów. Próbuję się uwolnić, ale jego wściekłość jest toksyczna i nieokiełznana. – Może to i prawda – prycha, a jego oczy przeszywają mnie na wylot. – Ale nie łudź się, nadal będziesz robić, co ci każę. Nic się nie zmieniło. – Wszystko się zmieniło – odgryzam się, wyrywając się z jego uścisku. – Nie możesz znieść sytuacji, kiedy nie masz wszystkiego pod kontrolą, co? – Nachodzi mnie moment olśnienia i nagle dociera do mnie, o co w tym wszystkim chodzi. Saint musi mieć nad wszystkim kontrolę, a ze mną mu się to nie udaje. Ja się mu nie podporządkuję. A co ważniejsze, ja się go nie boję, i to mu się wcale nie podoba. – Nie mam zamiaru zginąć z tobą na tej pieprzonej wyspie, więc przestań być takim upartym idiotą i współpracujmy, żeby razem wymyślić sposób, jak się stąd wydostać. Wtedy będziesz mógł wrócić do swojego życia i zapomnieć o dniu, kiedy się spotkaliśmy. Ja planuję zrobić to samo. Mam nadzieję, że posłucha głosu rozsądku, jednak to tylko pobożne życzenia. – Jeśli naprawdę w to wierzysz, to jesteś bardziej naiwna, niż sądziłem. – Pieprz się! – wyrzucam z siebie, odpychając go. – Nic o mnie nie wiesz. Robi chwiejny krok do tyłu, nie spodziewał się tego, lecz szybko odzyskuje równowagę. – Wiem, że cokolwiek byś nie mówiła, wierzysz mi.

– Jesteś raczej mało wiarygodny – odpowiadam, ale mój drżący głos zdradza zdenerwowanie. Chodzi mu o Drew. Nie mam zamiaru okazać słabości. – Możesz sobie mówić, co chcesz, ale ja planuję wrócić do swojego życia, do męża. A ty możesz wrócić do swojego, czyli do porywania i mordowania dla zabawy. Ta uwaga miała go zranić, jednak kiedy parska śmiechem, dochodzę do wniosku, że osiągnęłam dokładnie odwrotny efekt. – A ty jak byś opisała swoje życie? Zmieniasz świat, paradując w kretyńskich ciuchach i kręcąc tyłkiem na wybiegu. Bardzo ambitne. Mrugam oczami. – Naprawdę masz czelność mnie krytykować? Przynajmniej nie zajmuję się zabijaniem ludzi! Saint gwałtownie wciąga powietrze. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz! Świat nie zawsze jest czarno-biały, ale nie oczekuję, żeby ktoś taki jak ty to rozumiał. – Co to niby ma znaczyć? – Rozwścieczona kładę ręce na biodrach. Jak on śmie mnie oceniać! – To znaczy, że nie masz pojęcia, co tu się naprawdę dzieje. To znaczy, że twój m ą ż – wypluwa z siebie, w jego ustach to słowo brzmi naprawdę plugawie – jest powodem, dla którego się tutaj znalazłaś. Ze mną. Chcesz powrócić do swojego idealnego życia? Proszę bardzo. – Szeroko otwiera ramiona. – Ale miej świadomość, że facet leżący obok ciebie to człowiek, który… Przerywa, jakby pożałował swoich słów. – Mów dalej! Który co? – Rzucam mu wyzwanie, podnosząc głos. Żałuję, że to zrobiłam. I żałuję, że nie ujęłam tego inaczej. – Który przegrał cię w pokera! – krzyczy. Nie jestem w stanie pojąć jego słów, kiedy jednak próbuję, robi mi się niedobrze. – To prawda. Twój

ukochany mąż przegrał partię pokera z Popovem, a kiedy nie mógł spłacić długu, bo stracił fortunę na dziwki, hazard i nietrafione inwestycje, musiał wyrównać rachunki w inny sposób. – Kłamiesz. – Cofam się niepewnym krokiem, stanowczo potrząsając głową. Drew nigdy nie obnosił się ze swoimi pieniędzmi i była to jedna z wielu cech, które mi się w nim podobały. Czy to możliwe, że działo się tak dlatego, że po prostu nie miał pieniędzy, z którymi mógłby się obnosić? Skoro Saint już zaczął, nie może przestać. – Byłem tam. Widziałem to. Jestem prawą ręką Popova, pamiętasz? – wyrzuca z siebie, mrużąc oczy, bo wie, że osądzam go, bazując na tym fakcie. Teraz rozumiem, dlaczego kiedy Saint pobił Drew, wydawało mi się, że to jakieś osobiste porachunki; tak właśnie było. – Twój mąż w zamian za anulowanie długu obiecał Popovowi amerykańską dziewczynę. Był mu winny ćwierć miliona dolarów. Tylko dlatego udało mu się ocalić życie i opuścić Rosję. – Przestań – szlocham, zasłaniając uszy, ale Sainta nie da się teraz zatrzymać. Zamiast okazać mi litość, na siłę odrywa mi ręce od głowy. Siłuję się z nim, próbuję się uwolnić, lecz on trzyma mnie mocno za nadgarstki. – Popov chciał potulnej, ładnej dziewczyny. Posłusznej. Łatwej do zdominowania. Twój mąż najwyraźniej niezbyt się przyłożył do spełnienia jego warunków, ale przynajmniej z jednego się wywiązał… – Nie śmiem zapytać, co ma na myśli. – To on zorganizował ten napad. Przemyśl to sobie – mówi, mocniej zaciskając ręce wokół moich nadgarstków, ponieważ wiję się jak uwięzione zwierzę. Mam ochotę udusić go gołymi rękami. – Skąd wiedzieliśmy, gdzie cię znaleźć? O tej konkretnie godzinie? Na tarasie?

Może zejdziesz na dół i poczekasz na mnie na tarasie? Widok jest niesamowity. W głowie ciągle od nowa odtwarzają mi się słowa Drew. To z ich powodu znalazłam się wtedy na tarasie. To on mi powiedział, żebym tam na niego poczekała. Robi mi się niedobrze, oczy szczypią mnie od łez. – Nie wydaje ci się, że wasze bajkowe spotkanie było trochę zbyt wygodne? – Bierze mnie w krzyżowy ogień pytań, ale ja nie pozwolę mu zbrukać swojej miłości. – Niezła historyjka – mówię, udając, że wcale mnie to nie rusza. – Tylko dlaczego mnie poślubił? Przecież to porwanie mógł zorganizować gdziekolwiek. Po co zadawać sobie tyle trudu ze ślubem? – Jestem pewna, że w ten sprytny sposób zdemaskuję kłamstwa Sainta, tylko znowu nie wzięłam pod uwagę, że on jest zawsze dwa kroki przede mną. – Wykupił ci polisę na życie – stwierdza bez wahania. – Jeśli zostaniesz porwana i uznana za zmarłą, zarobi kupę kasy. Spłaciłaś jego dług wobec Popova, ale uczyniłaś go również bogatym człowiekiem. Wykorzystał cię… a ty nic nie zauważyłaś. – Wydaje się zdegustowany moją naiwnością. Czyli jest nas już dwoje. Moja wola walki słabnie i wątpię, czy jeszcze kiedyś powróci. – Więc akurat ty nie masz prawa mnie osądzać, bo ja przynajmniej jestem w stanie się przyznać, kim jestem – mówi, uwalniając mnie. Natychmiast opadam na piasek, boję się, że nogi mnie nie utrzymają. – A jeśli chodzi o ciebie, to możesz sobie żyć w swoim świecie fantazji, ale wcześniej czy później rzeczywistość cię dopadnie. Zawsze tak jest. – W jego głosie brzmi smutek, ale nie zwracam na to uwagi, ponieważ ten człowiek jest niezdolny do odczuwania ludzkich emocji.

Po policzku płynie mi łza, jestem totalnie złamana. Moje serce, duch, wszystko, czym myślałam, że jestem, roztrzaskało się w drobne kawałeczki. Patrzę, jak odchodzi i otwiera apteczkę. Kulę się, bo pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to że chce mnie zastrzelić. Nie robi tego. Wkłada do kieszeni nóż i odwraca się, żeby odejść. – Idę zorganizować coś do jedzenia – wyjaśnia śmiertelnie znużonym głosem, a ja powstrzymuję paskudne łzy. – Jeśli chcesz się wykąpać, to zaraz za chatką jest staw wypełniony deszczówką – mówi i z powrotem zapuszcza się w dżunglę, zostawiając mnie samą z sekretem tak ciężkim, że nie wiem, jak mam sobie z nim poradzić. Właśnie zniszczył mnie w jednej chwili, żeby w kolejnej ofiarować pomocną rękę. Ten człowiek mnie torturuje, ale jednocześnie tylko on mógł mi udzielić odpowiedzi, których tak rozpaczliwie poszukiwałam. Teraz już je mam. Wiem, dlaczego zostałam porwana. Wiem, dlaczego tu jestem. Podobno prawda wyzwala. W tym przypadku tak się nie stało. Poznałam prawdę i teraz żałuję, że Saint nie pozwolił mi utonąć. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 9

Teraz zna prawdę, tę prawdę, przed którą tak bardzo próbowałem ją uchronić, ponieważ podejrzewałem, że spojrzenie jej oczu po usłyszeniu tego będzie mnie prześladować do końca życia. Mam jej do zaoferowania jedynie ból. Jestem chorym skurwysynem, który cieszy się z jej łez, ponieważ oznaczają, że robię krok w stronę złamania jej i odzyskania Zoey.

DZIEŃ 11

Nie mogę spać, nie dlatego, że nie jestem zmęczona. Jestem zupełnie wyczerpana, ale nie potrafię zapaść w błogi sen i tak po prostu zapomnieć o ostatnich jedenastu dniach. Wczoraj, po tym, jak Saint odkrył przede mną prawdę, powlokłam się do chatki, bo potrzebowałam czasu, żeby przetrawić wszystko, czego się dowiedziałam. Choć cała ta historia wydaje się szyta grubymi nićmi, to nie

sposób odmówić jej logiki. Nienawidzę samej myśli o tym, że to ma sens, bo to oznacza, że poślubiłam kłamliwego dupka, który nigdy mnie nie kochał. Byłam dla niego tylko pionkiem, kartą „wychodzisz wolny z więzienia”. Jestem

wdzięczna

Saintowi,

że

nie

próbował

mnie

znaleźć,

potrzebowałam trochę czasu w samotności. Położyłam się na szorstkiej, drewnianej podłodze i gapiłam się na liściasty sufit, zastanawiając się, co teraz począć. Kiedy słońce schowało się za horyzont, ustępując miejsca księżycowi, poczułam ulgę, że jest ciemno, bo przyjęcie do wiadomości tej zdrady w mroku wydawało się łatwiejsze. Burczało mi w brzuchu, a gardło miałam suche jak pergamin, ale na samą myśl o wzięciu czegokolwiek do ust przewracało mi się w żołądku. Wkrótce nadejdzie świt, wokół mnie brzęczą komary i inne owady, które przez całą noc miały na mnie niezłe używanie. Uderzam się w ramię i siadam, z westchnieniem odgarniając do tyłu włosy. Jestem niespokojna, głodna, zmęczona i nic, co robię, nie jest w stanie złagodzić mojego wzburzenia. Mam ochotę uderzyć w coś, ponieważ za każdym razem, gdy myślę o tym, co powiedział Saint, wzbiera we mnie wściekłość. Nie tylko nie okazał skruchy, ale jeszcze sprawił, że poczułam się jak jakaś żałosna trzpiotka, ponieważ nie poznałam się na kłamstwach Drew. Nóż schowany na mojej piersi płonie, może to podpowiedź, co mogę zrobić, żeby odzyskać choć niewielki kawałek duszy. Gdyby nie Saint, nie byłoby mnie tutaj. Tak, Drew może i wszystko zaaranżował, ale Saint nie musiał się godzić na wzięcie w tym udziału. Mógł powiedzieć Popovowi, że uważa go za ostatnią szumowinę i psychopatę, a potem poszukać nowej roboty.

Jednak on nie odczuwa żadnych skrupułów w związku ze swoją fuchą płatnego zabójcy. Wygląda na to, że porywanie i zabijanie przychodzą mu całkiem naturalnie. Drew tutaj nie ma, ale Saint jest. A ja mam szczery zamiar doprowadzić do tego, żeby zapłacił za swoje grzechy. Zrywam się, zanim opuści mnie odwaga. Na fali adrenaliny chwytam sznur i zeskakuję z podestu. W ciemności zejście jest trochę łatwiejsze, ale mnie dodaje energii myśl o zemście. Strzępy sukienki powiewają na lekkim wietrze, wskazując mi, z której strony znajduje się wybrzeże. Nie mam pojęcia, czy spotkam tam Sainta, ale działam instynktownie. Sięgam za biustonosz po szwajcarski nóż i przedzieram się przez listowie, nie zwracając uwagi na przeszywający ból stóp, nie może się on równać z rozdzierającym cierpieniem w sercu. Prawdopodobnie rozbroi mnie, kiedy tylko podejdę, jednak poczucie, że teraz ja kontroluję sytuację, pcha mnie do przodu. Wypadam jak burza spomiędzy drzew, gotowa, żeby zaatakować śpiącego Sainta, którego mam nadzieję tam zastać, lecz moim oczom ukazuje się niespodziewana scena. Zamieram w bezruchu, ponieważ widok Sainta zanurzonego do pasa w

wodzie,

oświetlonego

blaskiem

księżyca,

jeszcze

podsyca

moją

wściekłość. Stoi nieruchomo, z twarzą wzniesioną do niebios, muskając wodę koniuszkami palców. Wydaje się zadumany. Skrzydła anioła budzą się do życia, przypominając mi chwilę, kiedy zobaczyłam je pierwszy raz. Byłam nimi wtedy tak samo zafascynowana jak teraz. Wydaje mi się, że ktoś, kto wymierza ludziom śmiertelną karę, nie powinien mieć na sobie czegoś tak anielskiego. Jednak to tylko pogłębia tajemnicę, jaką jest Saint. Może i wiem, dlaczego Drew zrobił to, co zrobił, ale nadal nie jestem ani trochę bliżej odkrycia, jaka jest motywacja Sainta. Nie robi tego dla pieniędzy. Stwierdzam niemal z pewnością, że robi to dla Zoey.

W takim razie moje następne pytanie brzmi: kim jest Zoey? Podkradanie się do niego teraz, kiedy jest nieuzbrojony, nagle wydaje mi się niegodziwe, więc postanawiam na razie odłożyć zemstę na bok i spróbować się przespać. Jednak po chwili dostrzegam coś, co przekonuje mnie, że absolutnie nie powinnam się stąd ruszać. Chociaż to, co widzę, nie pozostawia żadnych wątpliwości, to i tak nie mogę w to uwierzyć. Sprawa jest jednoznaczna, Saint zanurza lewą rękę w wodzie i zaczyna się pieścić. Najpierw powoli, jakby chciał wypróbować wodę, potem szybko podkręca tempo. W ciszy nocy wyraźnie słyszę jego chrapliwy oddech oraz plusk wody, kiedy się zaspakaja. Stoję jak zahipnotyzowana, nie mogę oderwać wzroku od

tego

absolutnie

fascynującego

i

całkowicie

zakazanego

widoku.

Powinnam się odwrócić, to właśnie by zrobiła każda szanująca się kobieta. Jednak moja moralność została postawiona pod znakiem zapytania już w chwili, kiedy Saint po raz pierwszy mnie dotknął, a mnie się to spodobało… nawet bardzo. Skrywam się w cieniu drzew, niewidoczna. Nie jestem w stanie odwrócić wzroku, gdy Saint nadal się dotyka, a mięśnie na jego plecach delikatnie drgają w rytm jego coraz bardziej energicznych ruchów. Prawdziwy pech, że nie mogę zobaczyć go z przodu, bo mój ciekawski umysł zaczyna fantazjować na temat tego, jak wygląda teraz Saint. Na myśl o jego penisie robi mi się mokro między nogami, zawstydzona, natychmiast zaciskam uda, ale to tylko pogarsza sprawę. Obserwuję go ze wstrzymanym oddechem, omamiona ruchem pleców kołyszących się w rytm ciosów jego ręki. Dźwięk kolejnych pociągnięć intensyfikuje się, a mnie robi się jeszcze bardziej gorąco. Wyobrażam sobie, jak śliska jest jego skóra, jak twarde przyrodzenie. Zdecydowanie nie jestem ekspertem w tej materii, jako że na

palcach jednej dłoni mogę zliczyć, ile kutasów widziałam na żywo, ale na myśl o penisie Sainta z ust wyrywa mi się ciche westchnienie. Odchyla głowę jeszcze bardziej do tyłu, a spomiędzy jego ust wymyka się jęk. Dźwięk skóry plaskającej o skórę oraz chlapanie wody wskazują, że jest już blisko. Ta twarda bestia bierze, co chce. Jego ręka pracuje energicznie, pochylam się do przodu, żeby lepiej to zobaczyć. Mijają kolejne minuty, a ja zastanawiam się nad męską wytrzymałością. Widziałam, jak zabija cały tłum ludzi i nawet nie dostaje zadyszki. Jest dominujący, silny i zawsze ma wszystko pod kontrolą. Także kiedy się onanizuje. Księżyc jest moim światłem przewodnim, oświetla Sainta w całej jego chwale, gdy ciało mu tężeje. Nagle powietrze przeszywa cichy jęk, a jego plecy wyginają się w łuk. Jęk szybko zamienia się w ochrypły krzyk, przeklina po rosyjsku. Ten dźwięk sprawia, że przygryzam policzek, kolana uginają się pode mną, gdy patrzę, jak dochodzi. To najbardziej erotyczna chwila, jakiej byłam świadkiem, a tak naprawdę nie widziałam przecież całości. Do tego tajemnicą pozostaje, co podnieciło mnie aż tak, że dowód mojego pobudzenia spływa mi teraz po udzie. Saint zwiesza nisko głowę, jego ochrypły oddech sprawia, że moje ciało puchnie, również rozpaczliwie domagając się spełnienia. Po raz kolejny ogarnia mnie wstyd, nie powinnam na niego w taki sposób reagować. Tyle że tak właśnie reaguję – i to za każdym razem. Wspomnienie chwil, gdy jego ręce mnie dotykały, gdy jego palce były wewnątrz mnie, tylko podsyca ten ogień. Ogarnia mnie przemożna chęć, żeby zaspokoić to pragnienie, ale wtedy przypominam sobie o jego okrucieństwie.

Przypominam

sobie

wszystko,

co

mi

zrobił

doprowadził do mojego poniżenia – i podniecenie wkrótce mija.

–

jak

Przyszłam tutaj, żeby dać mu nauczkę, ale wychodzi na to, że to znowu on czegoś mnie nauczył. Moje nienazwane uczucie do niego umacnia się i rozwija, choćbym nie wiem jak tego nie chciała. Oddech Sainta powoli się uspokaja, tymczasem on nabiera trochę wody i opłukuje nią ciało i włosy. Odgarnia do tyłu mokre kosmyki, to dla mnie już za dużo. Wkładam nóż z powrotem do biustonosza, odwracam się i po omacku skradam się z powrotem przez dżunglę, daleko od widoku Sainta wydającego z siebie pierwotny jęk. Moje ciało jest ciepłe i soczyste, jednak im dalej odchodzę, tym bardziej ogarnia mnie żądza. Gdy docieram do chatki, bez wahania chwytam za sznur i wspinam się na górę, zdeterminowana, żeby oddalić się od tego, co właśnie widziałam. Już nawet dobrze nie pamiętam, dlaczego tam poszłam, nagle straciłam całe zainteresowanie Drew. Co jest ze mną nie tak? Układam się na twardej podłodze w pozycji embrionalnej, zamykam oczy i obiecuję sobie, że nie będę myśleć o tym, czego właśnie byłam świadkiem. Choć bardzo się staram wyrzucić je z głowy, w ciemności nachodzą mnie obrazy skrzydeł Sainta. Słyszę jego gorące jęki, kiedy dochodził; są moją kołysanką, przy której usypiam.

B

udzi mnie burczenie w brzuchu. Ostrożnie otwieram jedno oko i orientuję się, że jest już jasno, zatem spałam dobre kilka godzin. Powoli wstaję, choć moje ciało

głośno protestuje. Wszystko mnie boli. W ustach mam bardziej sucho niż na Saharze. Sięgam po butelkę z wodą, otwieram i upijam mały łyk, żeby sprawdzić, czy się nie zepsuła. Oprócz tego, że jest ciepła, smakuje bosko, więc

opróżniam ją do dna. Napełniony wodą żołądek zaczyna burczeć na znak, że teraz domaga się jedzenia. Nie wiem, gdzie się podziewa Saint, więc postanawiam udać się na plażę po ubranie na zmianę. Wspomniał wczoraj o stawie wypełnionym deszczówką, myśl o nim jest nad wyraz kusząca. Wykąpię się, a potem pomyślę, co by tu można zjeść. Zejście po linie okazuje się odrobinę łatwiejsze, ale będzie jeszcze lepiej, kiedy założę majtki i szorty. Że nie wspomnę o butach. Kuśtykam po usianym kamieniami podłożu, wzdrygając się, gdy obtarta stopa trafia na ostry kawałek skały. Korzystając ze wskazówek, które zostawiłam wczoraj, szybko trafiam na plażę. Uderzają we mnie wspomnienia tego, co tu widziałam nad ranem, ale szybko je odsuwam i skupiam się na czekających mnie kąpieli i śniadaniu. Pudło z ubraniami leży tam, gdzie je zostawiłam. Otwieram je, biorę kosmetyczkę, bieliznę, dżinsowe szorty i biały podkoszulek na ramiączkach oraz tenisówki. Plecak Sainta z dziennikiem i książeczką z sudoku zniknął. Kiedy

zamykam

pokrywkę,

słyszę

jakiś

szelest

wśród

drzew

i gwałtownie podnoszę głowę. Z dżungli wyłania się Saint, niesie orzechy kokosowe. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, zatrzymuje się, ale po chwili rusza w moją stronę. Przerobił swoje spodnie na szorty, postrzępione końcówki sięgają kolan. Nadal nie ma na sobie koszulki. Wygląda surowo, broda mu urosła, włosy związał niedbale z tyłu głowy. Krótsze kosmyki wymknęły się spod gumki, a słona woda nadała im fantazyjny plażowy wygląd. Jego ciało śmiało mogłoby rywalizować z rzeźbami Michała Anioła, a tatuaże tylko dodają mu seksapilu. Naprawdę wolałabym, żeby ubrał koszulkę, bo kiedy go widzę półnagiego, jeszcze bardziej mnie pociąga.

Nie wiem, na czym stoimy, ostatni raz rozmawialiśmy, kiedy odkrył przede mną paskudną prawdę. Robi mi się ciężko na sercu, kiedy przypominam sobie jego słowa. Przegrał cię w pokera! Marszczę brwi i odwracam wzrok, nie chcę, by zobaczył, że oczy mam pełne łez. – Znalazłem orzechy kokosowe – odzywa się, przełamując ciszę. – Przyniosę również wodę w butelkach i będziemy wszystko trzymać w wodzie, żeby się chłodziło. Dobry pomysł. Kiwam głową i wstaję, przyciskając ubrania do piersi. – Gdzie jest ten staw? – pytam cichym głosem. – Pokażę ci – odpowiada, podchodząc i rzucając kokosy obok pudła. Kiedy znajduje się tak blisko, trudno mi nie odtwarzać w myślach tamtej sceny, ale kiwam głową, mając nadzieję, że niczego się nie domyśli. Idzie przodem, ja podążam za nim. Kiedy docieramy na skraj dżungli, wkładam tenisówki. Czuję się odrobinę bardziej niezależna, gdy znów mogę pokonywać skaliste ścieżki bez pomocy Sainta. Idziemy w milczeniu, obojgu nam brak słów. Nie wiem, co czuję. Kłębią się we mnie różne emocje, na pierwszy plan wybija się zdrada. Słowa Sainta były okrutne, jednak prawdziwe. Drew nigdy mnie nie kochał; byłam dla niego tylko pionkiem w jego chorej, pokręconej grze. Nie tylko sprzedał mnie jak zwykły przedmiot, ale również wykupił polisę ubezpieczeniową, czyli potraktował jak środek do celu – właśnie tak nazwał mnie kiedyś Saint. Jak mogłam być taka głupia? Niemniej jednak teraz powinnam się skupić na drodze, ponieważ będę musiała przemierzać ją sama. Kiedy mijamy fioletowy, kwitnący krzew, postanawiam zostawiać ślady, żeby ułatwić sobie w przyszłości sprawę. Roślinność staje się coraz gęstsza, więc gdy tylko nadarza się okazja,

przystaję, urywam kawałek sukienki i przywiązuję skrawki materiału do gałęzi i roślin. W końcu sukienka robi się tak krótka, że odsłania mi prawie całe nogi. Powinno mnie to onieśmielać, ale tak się nie dzieje. Saint i tak widział o wiele więcej. Pozwala

mi

to

robić,

przygląda

się

uważnie,

jak

znaczę

szlak

okruszkami. Skręcamy w lewo i wchodzimy między dwa ogromne drzewa, które

pochylając

się

ku

sobie,

tworzą

sklepienie

nad

ogromnym,

przejrzystym stawem. Teren jest skalisty, wystający z wody wygięty pień doskonale nadaje się na wieszak. Kwitnące gałęzie, zwisając z wysokich drzew, stanowią idealną zasłonę, która zapewni mi prywatność. Podchodzę do brzegu, staję na jednej nodze i zdejmuję buta, po czym kładę go ostrożnie na pniu. To samo robię z drugim. Saint nadal tutaj jest, przygląda mi się uważnie. – Za tymi drzewami znalazłem jaskinię – mówi, wskazując przed siebie. – Zajrzę do niej, może będzie tam coś przydatnego. – Okej – odpowiadam, choć nie do końca rozumiem, czemu nagle tak chętnie dzieli się ze mną informacjami, choć wcześniej raczej tego unikał. Kołysze się na piętach, wygląda, jakby chciał coś jeszcze dodać, ale tego nie robi. Krótko kiwa głową i odchodzi tą samą drogą, którą przyszliśmy, wreszcie zostawia mnie samą. Kiedy odgłosy jego kroków milkną w oddali, odplątuję supeł, który zawiązałam w talii, i pozbywam się sfatygowanej sukienki. Odpinam biustonosz i odkładam go wraz z ukrytym w nim nożem na pień, a następnie rozmasowuję głębokie pręgi, które zostawiły mi na ramionach za ciasne ramiączka. Nagość sprawia, że czuję się wolna. Powoli wchodzę do stawu, wydając cichy okrzyk, kiedy chłodna woda dotyka mojej rozgrzanej skóry. Już nigdy nie wezmę za pewnik możliwości wykąpania się w czystej wodzie, to naprawdę cudowne uczucie! Mięśnie mi

się rozluźniają, kiedy zanurzam się kilka razy, żeby przyzwyczaić się do temperatury, zanim położę się na plecach. Gdy tak się unoszę, staję się wodnym aniołem, zaledwie muskającym wodę koniuszkami palców. Ogrzewają mnie promienie słońca, zamykam oczy i ogarnia mnie spokój. Choć dla świata jestem stracona, po raz pierwszy od wielu dni pozostaję w zgodzie z samą sobą. Cały czas pamiętam o zdradzie Drew, ale pozwalam sobie na tę małą chwilę wytchnienia, po prostu jestem, tu i teraz. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale jestem dumna, że zaszłam tak daleko. Minęło dopiero jedenaście dni, lecz dla mnie to jak jedenaście lat, bo w każdej minucie, w każdej sekundzie tego czasu poddawano mnie próbom, o jakich mi się nawet nie śniło. Gdybym nadal była w domu, czy pozwoliłabym komuś takiemu jak Saint, żeby mnie w ten sposób traktował i dotykał? Odpowiedź brzmi: nie. Jednak niewielu ludzi znajdzie się kiedykolwiek w życiu w podobnej sytuacji. Nie rozumiem mojego zainteresowania Saintem. Tego typu faceci nigdy mnie nie pociągali. Zastanawiam się, czy to przypadkiem nie jest jakaś forma syndromu sztokholmskiego. Zdecydowanie nie jestem w nim zakochana, a jednak nie odrzuca mnie od niego tak, jak powinno. Nie jest dobrym człowiekiem i kryje wiele sekretów, ale zamiast mnie odstręczać, wzbudza to moje zainteresowanie. Bywał dla mnie okrutny, fizycznie i emocjonalnie, ale bywał także dobry. Zapewne to śmieszne, że tak reaguję, ale nic nie poradzę, tak właśnie czuję. Może jednak w końcu udało mu się mnie złamać? Dochodzę do wniosku, że i tak w najbliższym czasie nie rozwiążę tej zagadki, więc szukam palcami stóp dna i podchodzę do przyborów toaletowych. Gdy odpakowuję mydło, uderza mnie w nozdrza zapach lawendy, przywołując wspomnienia chwili, gdy byłam skuta kajdankami

z Saintem. Wchodzę w głębszą wodę, zanurzam w niej mydło i porządnie namydlam

dłonie.

Następnie

rozprowadzam

pianę

po

całym

ciele

i wzdycham z rozkoszą, zmywając z siebie brud. Nie chcę marnować zbyt wiele mydła, więc rzucam je na brzeg i zaczynam myć włosy szamponem z odżywką. Są okropnie splątane, więc rozczesuję je palcami, aż wreszcie pozbywam się kołtunów. Kiedy czuję się czysta, kiedy czuję, że znowu jestem sobą, myję zęby, płuczę i ruszam w stronę ubrań. Nie mam ręcznika, ale słońce tak przypieka, że w parę minut będę sucha. Nagle przychodzi mi do głowy pewna myśl. A co, jeśli dostanę tutaj okres? Dzięki wkładce domacicznej od wielu miesięcy go nie miałam, ale muszę

się

przygotować,

tak

na

wszelki

wypadek.

Szybko

o

tym

zapominam, bo kiedy wyciskam wodę z włosów, słyszę w krzakach jakiś szelest. Nieruchomieję i nasłuchuję z przechyloną głową, żeby się upewnić, że to nie wyobraźnia płata mi figle. Kiedy dźwięk rozlega się ponownie, wydaję z siebie cichy okrzyk, przestraszona, że to Saint wrócił. Szybko się ubieram i oddycham z ulgą, gdy mam już na sobie bieliznę i szorty. Wkładam do kieszeni nóż i czekam, aż z krzaków wyłoni się mój anielski porywacz, jednak tak się nie dzieje. Wokół panuje idealna cisza, a ja się zastanawiam, czy jednak nie zwariowałam. Potrząsam głową i upinam włosy w koczek, z braku gumki czy spinek zabezpieczam go pasmem włosów. Od razu czuję się milion razy lepiej. Zamierzam teraz wrócić na plażę, więc zbieram swoje rzeczy i ruszam w drogę, podążając wytyczoną przez siebie drogą. Ta wyspa to prawdziwy labirynt. Gdyby nie strzępki materiału, na pewno bym się zgubiła. To

imponujące, jak dobrze Saint radzi sobie z orientacją w terenie, choć podejrzewam, że w jego branży ta umiejętność to podstawa. Zauważam przed sobą fioletowe kwiaty, więc śmiało ruszam w ich stronę; tyle że znowu słyszę szelest liści, tym razem jestem tego pewna. Błyskawicznie się odwracam i sięgam po nóż, jednak to, co widzę, sprawia, że zamieram w bezruchu, kompletnie nie wiedząc, co o tym myśleć. Moim oczom ukazuje się biała kurka, coś sobie spokojnie dziobie i nie ma pojęcia, że przed momentem prawie przyprawiła mnie o zawał serca. Przez chwilę jej się przypatruję, jestem pewna, że mam halucynacje, ale kiedy wolnym krokiem podchodzi do mnie i zaczyna gdakać, już wiem, że nie oszalałam – jeszcze nie. Kucam i wyciągam rękę w jej stronę. Znam się na kurach, w końcu wychowałam się na ranczu, wśród zwierząt. Podchodzi, kołysząc się na boki, i dziobie mnie w rękę, po czym spogląda na mnie, wyraźnie rozczarowana, że nic tam nie znalazła. Nie mogę powstrzymać śmiechu. – Hej – mówię łagodnie. – A co ty tu robisz? W odpowiedzi gdacze. Rozglądam się w lewo i prawo, zastanawiając się, czy jest sama. Wygląda na to, że tak. Zastanawiam się, skąd się tu wzięła, w każdym razie stanowi żywy dowód na to, że byli tu inni ludzie. Nie wiem, jak dawno temu, ale całkiem możliwe, że wyspa wcale nie jest tak bardzo odcięta od świata, jak sądziłam. Może ktoś tu przypłynął, zatrzymał się na kilka nocy i popłynął dalej. Z pewnością niedługo pojawi się kolejny statek. Na sto procent. Obecność mojej nowej przyjaciółki udowadnia, że to bardzo prawdopodobne. – Chodźmy – mówię do kurki, wstając. Przekrzywia łebek to w jedną, to w drugą stronę, po czym posłusznie rusza za mną.

Zawsze kochałam zwierzęta, ale znalezienie tej kurki to prawdziwy cud. W samym środku absolutnej pustki odnalazłam nadzieję, którą straciłam wiele dni temu. Na plaży wrzucam swoje rzeczy do pudła i postanawiam wybrać się na spacer wzdłuż brzegu z zamiarem znalezienia czegoś do jedzenia. Kurka gdacze, a ja się uśmiecham. – Nie martw się, nie zjem cię. Poza tym mam taką zasadę, że jeśli nada się czemuś imię, to nie można tego zjeść, a ja nadaję ci imię… – Kura? – niespodziewanie rozlega się zaskoczony głos Sainta, a przestraszona kurka błyskawicznie chowa się za mnie. Widzę, że już cieknie mu ślinka na samą myśl o mojej przyjaciółce upieczonej na wolnym ogniu. Po moim trupie! Na ramieniu dźwiga drewnianą beczułkę. – Co to jest? – Wskazuję palcem. – Rum – odpowiada, nie spuszczając wzroku z kurki. – Rum? – powtarzam. – Znalazłeś to w jaskini? Przytakuje, zrzucając antałek na piasek. – Tak. Gdzie znalazłaś kurę? – Nie znalazłam jej. To ona mnie znalazła. – Saint rusza w naszą stronę, ale ja zagradzam mu drogę. – Co robisz? – Marszczy czoło. – Co ty robisz? – Zaciska usta. – Mam zamiar przygotować nam lunch. Nadal zmierza w naszą stronę, ale ja nie planuję ustąpić. – Raczej nie. Teraz marszczy nos, zupełnie nie łapiąc, o co tu chodzi.

– Dałam jej imię – wyjaśniam pospiesznie. – W ten sposób stała się zwierzakiem domowym, a zasada jest taka, że nie jemy zwierzaków domowych. – Zasada? – dopytuje z niedowierzaniem. – Czyja zasada? Przecież to, kurwa, niedorzeczne! – Wcale nie. – Stanowczo krzyżuję ręce na piersi. – Nie możesz jej zjeść. – W takim razie jak ma na imię? – próbuje mnie podejść. Cholera. – Harriet – odpowiadam bez namysłu, choć nie mam pojęcia, dlaczego akurat to imię przyszło mi do głowy. W każdym razie pasuje do niej! Saint opiera ręce na biodrach, wydyma policzki, po czym wypuszcza powietrze. To argument, którego nie przebije. – Ja też mam dla niej imię. – Czekam, aż mnie oświeci. – Zapiekanka. Usta mi drżą, ale nie mogę się roześmiać, nie pozwolę mu upiec mojej kury. – Hmmm, w takim razie ma już dwa imiona, a to oznacza, że zdecydowanie nie możemy jej zjeść. Harriet Zapiekanka gdacze na znak, że przychyla się do mojej opinii. – Nie wierzę, że zmierzasz trzymać ją jako zwierzaka domowego. – Potrząsa głową, ale jego wola walki widocznie osłabła. – O wiele więcej pożytku będziemy mieć z niej żywej. – Saint czeka na wyjaśnienie. – Owszem, moglibyśmy ją zjeść. – Samo wypowiedzenie tych słów wydaje mi się świętokradztwem. – Ale starczy nam, powiedzmy, na dwa posiłki. Jestem pewna, że na dłuższą metę bardziej nam się przysłuży świeże jajeczko co rano.

Otwiera usta, żeby przedstawić swój kontrargument, niemniej szybko je zamyka. Wie, że mam rację. – W porządku. Ale jeśli nie będzie znosić jajek, to, niezależnie od tego, czy ma imię, czy też nie, lepiej, żeby uważała. Przygryzam wargę, by ukryć uśmiech. – Czyli mamy orzechy kokosowe i rum? Saint przytakuje, pocierając się po karku. Słońce niemiłosiernie praży. – Nie mogę znaleźć niczego do jedzenia poza rybami. Obok jaskini rośnie kilka krzaków z jakimiś czarnymi owocami. Wyglądają jak jeżyny, ale nie jestem pewien. Wszędzie jest pełno grzybów, tylko nie uśmiecha mi się jazda na kwasie ani śmierć, więc grzyby sobie darujemy. Pozbieram, co się da, i przetestuję. – Jak przetestujesz? Podchodzi do orzechów kokosowych i podnosi jednego. – Jest kilka sposobów – mówi, zbliżając się do mnie. – Położenie rośliny

na

nadgarstku,

żeby

sprawdzić,

czy

podrażnia

skórę.

Albo

dotknięcie jej ustami. Albo językiem. Przyglądam mu się z podziwem. Skąd to wszystko wie? Sięga do tylnej kieszeni po nóż i robi w kokosie trzy dziury. Następnie wybiera tę, z której jest najbardziej zadowolony, wkłada do niej nóż i drąży większy otwór. – Jeśli pojawia się wysypka albo czujesz pieczenie, to zwykle znak, że owoc jest trujący albo nie nadaje się do jedzenia. – Podaje mi kokos. – Pij. – Skąd znasz te sposoby? – pytam, biorąc z jego rąk orzech. Przykładam go do ust i zaczynam pić, a nagła eksplozja endorfin sprawia, że moje ciało zaczyna śpiewać z radości. Naprawdę chciałabym się z nim

podzielić, ale nie mogę przestać pić. Kiedy opróżniam skorupę do ostatniej kropelki, ze wstydem ocieram usta wierzchem dłoni. Saint się uśmiecha i gestem dłoni pokazuje mi, żebym oddała mu orzech. – Wszyscy to wiedzą – odpowiada, podchodząc do drzewa. Uderza kokosem o gruby pień, a skorupa pęka. Nie przepuszczam okazji, żeby wbić mu szpilę. – Może w twoich kręgach. Z pomocą noża wydobywa biały miąższ kokosa i podaje mi kawałek. Niemal rzucam się na niego i wpycham go do ust. Mój wygłodniały żołądek chce więcej. – Jest tu mnóstwo ryb, nie powinniśmy głodować. – Odkrawa nożem kawałek kokosa i wkłada go do buzi. Nagle strasznie mu zazdroszczę tego kęsa. – Mogę pomóc z rybami. Saint przerywa żucie, nie wydaje się szczególnie przekonany. – Boję się, że będziesz nadawać imię każdej rybie, w związku z tym wolę, żebyś została tutaj. – Wydaje mi się, że już to omówiliśmy – sprzeciwiam się. – Nie możesz mi mówić, co mam robić. Spodziewam się wybuchu trzeciej wojny światowej, jednak nic takiego nie następuje. – Jak sobie życzysz – mówi z leniwym wzruszeniem ramion, a ja czuję lekkie rozczarowanie. Liczyłam na ostre starcie. Ciszę przerywa gdakanie. – Właściwie

to

powinnam

się

teraz

zająć

zbudowaniem

czegoś

w rodzaju kojca dla Harriet Zapiekanki. Nie chciałabym, żeby uciekła.

Saint bez drgnięcia powieki kiwa głową, wcale nierozbawiony jej imieniem. Jego powściągliwość zaczyna mnie wkurzać. Tak przywykłam do naszych ciągłych kłótni, że nie wiem, co robić z tym nagle apatycznym Saintem. – Skoro ona tu sobie żyje, to znaczy, że wyspa nie jest tak odcięta od świata, jak nam się wydawało. Żuje kawałek miąższu kokosowego, zastanawiając się nad moimi słowami. – Tak, to prawda. Chociaż fakt, że znalazłem rum, może świadczyć o tym, że biegnie tędy szlak dla wyjętych spod prawa. – Dlaczego? – chcę wiedzieć. – Ponieważ rum to powszechna waluta na morzu. Trudno sobie wyobrazić, żeby ktoś odbywający rekreacyjną przejażdżkę jachtem zostawił po sobie baryłkę rumu. Ma rację. – Czyli czekamy na jakiś przepływający tędy statek? – Nie bardzo rozumiem, na czym ma polegać nasz następny krok. – Nie. Po prostu czekamy i zobaczymy, co się stanie. – Podaje mi ostatni kawałek kokosa, a ja z wdzięcznością go przyjmuję. Nie wiem, co dokładnie ma na myśli, natomiast rozumiem, że rozmowa dobiegła końca, bo kładzie skorupę kokosa na pudle, mija mnie i odchodzi. Zarówno Harriet Zapiekanka, jak i ja patrzymy, jak oddala się brzegiem morza, po drodze podnosząc cienką gałązkę, którą bez wątpienia zaostrzy, a następnie użyje do złapania dla nas czegoś na kolację. Hmmm, moja ciekawość absolutnie nie została zaspokojona. Ta łagodna wersja Sainta mąci mi w głowie. Tak, chciałam, żeby zwrócił mi wolność, ale teraz, kiedy tak się stało, nie bardzo wiem, co z nią

zrobić. Doświadczyłam go już z tak wielu różnych stron, że nie mogę przestać się zastanawiać, która wersja to prawdziwy Saint. Z westchnieniem zabieram się do poszukiwania materiałów, z których będę mogła zbudować kojec dla Harriet Zapiekanki. Muszę się czymś zająć, zanim powiem lub zrobię coś, czego potem będę żałować.

W

łaśnie rozkładam liście na legowisko Harriet Zapiekanki, kiedy wraca Saint. Nie było go przez cały dzień. To okropne nie mieć pojęcia, która godzina, zgadywanie jest znacznie gorsze od

poznania prawdy. Słońce zaszło wiele godzin temu. Nie miałam wyboru, musiałam rozpalić ognisko. Zabrało mi to mnóstwo czasu, ale puszyłam się jak paw, kiedy pierwsze iskierki zaczęły się tlić. Moja druhna drużynowa też byłaby ze mnie dumna. Dzień spędziłam, zbierając gałązki, liście, wszystko, co mogło się okazać przydatne podczas budowania kojca. Zajęło mi to wiele godzin, ale kiedy skończyłam budowę, nie miałam wątpliwości, że Harriet Zapiekanka pokocha swój nowy domek. Szybko się okazało, jak bardzo się myliłam. Harriet tylko zatrzepotała skrzydłami

i

przefrunęła

nad

drewnianym

płotkiem.

Tak

czy

siak,

postanowiłam zrobić jej posłanie z liści, na wypadek gdyby zmieniła zdanie. Saint niesie na ramieniu oszczep, który wystrugał z gałęzi drzewa. Wygląda na to, że niezły z niego wędkarz, bo złapał kilka ryb. Na widok ogniska podnosi brwi, ale nic nie mówi. Czekam na pochwałę, lecz muszę się obejść smakiem. Cały dzień byłam niespokojna, ale teraz dosłownie mnie nosi. Saint stoi obok ogniska i rozgląda się za czymś, prawdopodobnie za mniejszymi patykami, na których można by upiec naszą kolację. Podaję mu

dwa z kojca Harriet Zapiekanki, skoro ona sama nie zamierza go używać. Dziękuje krótkim skinięciem głowy. Ta cisza mnie dobija. Chyba wolałabym nawet, żeby wykrzykiwał komendy albo kazał mi uklęknąć. Nagle zdaję sobie sprawę, że ostatnio nie nazywa mnie aнгел. Wkurza mnie to. Nie powinno, ale wkurza. – Napijesz się czegoś? – pytam, bo muszę jakoś zapełnić tę ciszę w eterze. – Przyniosłam z chaty butelki z wodą i włożyłam je do morza, tak jak mówiłeś. – O mój Boże. Przecież to brzmi żałośnie. Jakbym domagała się pochwały. Saint

przygląda

się

butelkom,

które

za

pomocą

jego

koszuli

przymocowałam do wystającego z piasku pniaka, żeby nie odpłynęły. – Napiję się rumu. Przestaje nabijać ryby na patyki i wykonuje ruch w stronę baryłki, ale ja jestem szybsza. – Podam ci. Prawie niezauważalne drgnięcie brwi to jedyny znak, że jest pod wrażeniem mojej uległości, jednak kontynuuje nadziewanie ryb i układa je nad ogniem. Podchodzę do baryłki, nie rozumiejąc, dlaczego tak rozpaczliwie pragnę jego aprobaty. Wcześniej zupełnie mi na tym nie zależało, ale teraz układ sił się zmienił. Na szczęście antałek jest zaopatrzony w kranik. Biorę skorupki orzechów kokosowych, których mam zamiar użyć zamiast szklanek, i ostrożnie odkręcam kurek, starając się nie uronić ani kropelki. Silny zapach alkoholu uderza mnie w nozdrza, a mój wrażliwy żołądek się wywraca. Nie piję dużo – byłoby to bez sensu, skoro alkohol przynosi mi głównie cierpienie następnego dnia – ale dzisiaj postanawiam zrobić wyjątek. Do skorupki Sainta nalało mi się o wiele więcej niż do mojej, wcale mi to nie przeszkadza. Już od samego zapachu czuję się pijana.

Wracam do ogniska, przy którym Saint zajmuje się kolacją. – Proszę. Przyjmuje napój, a ja się krzywię, kiedy czuję mocny alkohol. – Dzięki. Czuję się głupio, tak przy nim stojąc, więc siadam przy ognisku i upijam łyk rumu. Gdy paląca ciecz trafia mi do gardła, zaczynam się krztusić i biję się w pierś, żeby łatwiej przełknąć truciznę. Saint spogląda na mnie nad ogniem. – Mniej więcej półtora kilometra stąd, w górę plaży, znajduje się laguna. Kiedy już jestem w stanie mówić normalnym głosem, odpowiadam: – Widziałeś coś jeszcze? – Nie. Jutro zapuszczę się bardziej w głąb dżungli, może natknę się na coś ciekawego. Na przykład więcej jaskiń. Sam nie wiem. Warto po prostu spróbować. Teren w głębi wyspy jest skalisty i niebezpieczny, a wzgórza strome. Bez odpowiedniego sprzętu Saint może ulec wypadkowi albo, co gorsza, zginąć. Dawno, dawno temu myśl o tym nie zaniepokoiłaby mnie tak bardzo jak teraz. Jeśli coś mu się stanie, utknę tutaj zupełnie sama. Dłonie zaczynają mi się pocić. – Okej. Może pokażesz mi, gdzie jest ta laguna, i też spróbuję złowić kilka ryb. Mogę się też rozejrzeć za krabami. – Wydaje się podchodzić do moich umiejętności raczej sceptycznie, co mnie wkurza. – Wiem, że uważasz mnie za lalunię, która potrafi zarabiać na życie tylko swoim wyglądem, ale muszę ci powiedzieć, że potrafię o wiele więcej. Dorastałam na ranczu w Teksasie, potrafię zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Wstawałam razem z ojcem o świcie i pomagałam mu przy zwierzętach. Tylko zamiast na koniu jeździłam na quadzie – przechwalam się, a mój

teksański akcent jest teraz mocno w y c z u w a l n y, jak zawsze, kiedy się wściekam. Sama nie wiem, dlaczego mu to mówię. Chyba chcę udowodnić, że jestem prawdziwą twardzielką. Kończę tę płomienną przemowę i od razu czuję się lepiej, przynajmniej do momentu, kiedy on uśmiecha się szelmowsko, podnosząc do góry jeden kącik ust. – Nie uważam cię za lalunię. – Och? – Policzki natychmiast robią mi się buraczkowe. Hmmm, przecież to wcale nie jest niezręczny moment. – Wrzód na dupie, owszem. – Szczęka mi opada. – Ale lalunia nie. Saint po raz pierwszy tak otwarcie podzielił się swoją opinią na mój temat i okazało się, że wcale nie jest ona taka zła, jak myślałam. – Więc dorastałaś na ranczu? Nie

przeszkadza

mi,

że

jest

ciekawski,

bo

miło

jest

pogadać

o zwyczajnych sprawach, kiedy człowiek znajduje się w sytuacji jak najdalszej od zwyczajności. – Tak. W małym miasteczku, gdzie każdy wtykał nos w sprawy innych. Możesz sobie łatwo wyobrazić, jak szybko wzięli mamę i mnie na języki, kiedy się okazało, że żona pastora jest widywana w sąsiednim miasteczku w

towarzystwie

prawdziwych

bezbożników

–

przedrzeźniam

rozwlekły sposób mówienia mieszkańców amerykańskiego Południa. – Dzięki wybrykom mamy mieszkańcy miasteczka szybko doszli do wniosku, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Nagle stałam się dziewczyną, o której wszyscy mówią… Tyle że nie mówili nic dobrego. To było beznadziejne, więc kiedy skończyłam szesnaście lat, z radością zwinęłam manatki i dałam stamtąd nogę. Nie czuję potrzeby, żeby zagłębiać się w temat Kenny’ego albo mamy, ponieważ żadne z nich nie zasługuje nawet na sekundę mojego czasu.

Zresztą już mu kiedyś mówiłam, jak się sprawy miały z Kennym. – A ty, gdzie dorastałeś? – wymyka mi się. Nie wiem o nim zupełnie nic. Los zetknął nas w niekonwencjonalny sposób, jednak teraz utknęliśmy tu na dłużej, żadne z nas nie ma pojęcia, kiedy i czy w ogóle wyrwiemy się z tej wyspy, więc czego jak czego, ale czasu nam nie brakuje. A czy istnieje lepszy sposób na zabicie czasu niż gra w dwadzieścia pytań…? Jednak on tylko przybiera tę swoją pokerową minę i przysuwa do siebie rybę, żeby sprawdzić, czy jest już gotowa. Okazuje się, że tak, więc z satysfakcją podaje mi patyk ze świeżo upieczoną kolacją. – Dziękuję. Jestem rozczarowana, że nadal nie chce mi nic o sobie powiedzieć, ale w końcu nie jesteśmy tu na wakacjach. Znaleźliśmy się tu wbrew swojej woli. Sięgam za siebie po liść palmy i kładę na nim rybę, uważając, żeby nie poparzyć sobie palców. Pachnie bosko, ale szczerze mówiąc, wszystko pachnie smakowicie, kiedy się jest wygłodzonym. Wachluję ją dłonią, żeby szybciej ostygła. Saint siedzi naprzeciwko mnie, między nami trzaska ognisko. Nie jestem w stanie dłużej czekać i odrywam kawałek ryby, parząc palce, ponieważ nadal jest cholernie gorąca. Jednak kiedy wkładam do ust pierwszy kawałek miękkiego mięsa, zapominam o oparzeniach trzeciego stopnia i szybko ładuję więcej. Nigdy w życiu nie jadłam nic tak pysznego! – To jest dobre – oznajmiam z pełnymi ustami. Saint przytakuje, sącząc rum z obojętną miną. Nie przejmując się, że wyglądam jak jaskiniowiec, kończę kolację w kilka minut, zadowolona, że mam coś do roboty oprócz zadawania Saintowi pytań, na które on nie chce odpowiadać.

Mój pełny brzuszek radośnie bulgocze, kiedy opieram się z tyłu na rękach. Nie zdawałam sobie sprawy, jaka głodna byłam. Podnoszę wzrok i widzę, że Saint wciąż zajada swoją porcję. – Chcesz jeszcze? – pyta, oferując mi własną kolację. – Nie, dziękuję. Najadłam się. – Popijam rum, krzywiąc się za każdym razem, kiedy muszę przełknąć to paskudztwo. Na niebie nie ma ani jednej gwiazdy, a ja zastanawiam się, co to oznacza dla marzycieli rozsianych po całej kuli ziemskiej. Dokąd wysyłają swoje życzenia? A jeśli ja miałabym sobie czegoś życzyć, co by to było? Wkrótce dostaję odpowiedź na swoje pytanie. – Dorastałem w Syracuse, w stanie Nowy Jork. Mam wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie – opuszczam twarz i spoglądam Saintowi w oczy. On czeka na moją reakcję. Czeka, aż go zasypię milionem pytań. Ja jednak tego nie robię, ponieważ, jak na razie, tyle mi wystarczy. – No nie… Proszę, nie mów, że jesteś fanem New York Yankees! To niemożliwe, żebym utknęła na bezludnej wyspie z kimś, kto uważa, że facet w obcisłych białych gatkach wygląda dobrze! Mruga

oczami,

zaskoczony,

najwyraźniej

tego

się

po

mnie

nie

spodziewał. A potem parska niskim, ochrypłym śmiechem, co jest dla mnie niemałym szokiem. – Czyli jesteś raczej… dziewczyną z rodeo? Tym razem to ja się śmieję. – Proooszę cię… Może i pochodzę z Teksasu, ale teraz mieszkam w Los Angeles. Jedyny sport, jaki lubię, to potyczki z dziewczynami na wybiegu! Saint wznosi toast skorupą orzecha kokosowego. – Wygląda na to, że mamy ze sobą więcej wspólnego, niż sądziłem!

Również podnoszę skorupę i udajemy, że się stukamy kieliszkami. – Zdrowie! Paskudny rum teraz smakuje jak miód, ponieważ to toast zwycięstwa, a ono nigdy jeszcze nie smakowało tak dobrze. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 10

Każdy kolejny dzień zamienia się w noc, a ja coraz bardziej oddalam się od rzeczywistości. Tkwiąc tutaj, łatwo jest zapomnieć, że istnieje świat poza tą wyspą. W nocy mógłbym zamknąć oczy i zapomnieć, kim jestem… a to dzięki niej. Jednak nie wolno mi sobie na to pozwolić – to zbyt niebezpieczne. Nieważne, jak bardzo chcę jej dotknąć, muszę pamiętać, że ona nie należy do mnie… choćbym nie wiem jak bardzo tego pragnął. Widzę, jak na mnie patrzy, ale muszę być silny. Każdego dnia coraz trudniej mi jej nie posiąść… jej ciała i jej duszy.

DZIEŃ 15

Jesteśmy na tej wyspie już od pięciu dni i w ciągu tego czasu wpadliśmy w pewną rutynę. Budzę się o świcie i rozciągam obolałe mięśnie. Twarda

podłoga chatki nie chce być ani trochę bardziej miękka, choćbym użyła nie wiadomo ile liści jako bufora. Kiedy zsuwam się po sznurze, nadal trochę się trzęsę, ale codziennie nabieram więcej pewności siebie. Śmiało biegnę na plażę, ponieważ znam ten teren jak własną kieszeń. Już prawie nie potrzebuję strzępków materiału i wiem, że to tylko kwestia kilku dni, a będę przemierzała tę trasę z zamkniętymi oczami. Kiedy docieram nad brzeg morza, uśmiecham się. Harriet Zapiekanka wreszcie przyzwyczaiła się do swojego kojca. Zwykle czeka na mnie ze świeżym jajeczkiem w ramach porannego podarunku. Saint śpi przy ognisku, odmówił spania ze mną w chatce, co ma sens. Byłoby dziwnie przytulać się do niego, niemniej w nocy dopada mnie samotność. Saint budzi się przede mną, dba, żeby czekało na mnie śniadanko złożone z orzechów kokosowych i ryby, już kiedy przychodzę. Pyta, jak mi się spało, a ja zawsze odpowiadam, że dobrze. Ja pytam, jak tam jego rana, a on odpowiada to samo, co ja przed chwilą. A kiedy już odprawimy poranny rytuał, on zapuszcza się w skalisty teren, żeby szukać sposobu na opuszczenie tej wyspy. Jak na razie mu się to nie udało. Ja się kąpię, a czasami sprzątam chatkę. Dużo rozmawiam z Harriet Zapiekanką. Zbieram materiały na wypadek, gdyby Saint zmienił zdanie w sprawie napisu SOS. Jednak kolejne dni zmieniają się w noce, a dla mnie staje się jasne, że nawet jeśli ktoś nas ocali, co to tak naprawdę mi da? Mówiąc

ogólnie,

monotonia

sprawia,

że

jestem

niespokojna

i rozpaczliwie pragnę zmiany. Gdy zapada noc, Saint powraca z rybami i orzechami kokosowymi, czasem przynosi też jagody. Jemy kolację i trochę rozmawiamy, nie poruszając osobistych tematów. Wygląda na to, że to była jednorazowa sprawa, kiedy się przede mną otworzył i przyznał się, gdzie mieszkał.

Pijemy rum, po czym wracam do chatki. W pewnym sensie znowu czuję się jak więzień. Zaproponowałam, że i ja mogę polować, ale kazał mi trzymać się z daleka od wód otaczających lagunę. Nie wiem dlaczego. Tego poranka budzę się z nadzieją, że stanie się cud i coś się zmieni. Zsuwam się po sznurze i na autopilocie przedzieram się przez znajomy teren.

Harriet

Zapiekanka

wita

mnie

ze

swojego

kojca

radosnym

gdakaniem. Zgarniam jajko, a następnie podnoszę ją i zabieram ze sobą na plażę. Saint siedzi przy ognisku z wyciągniętymi przed siebie nogami, rozwiązuje sudoku. Musiał się już kąpać, bo ma mokre włosy, a poza tym jest ubrany w szorty zrobione z bojówek oraz czarną koszulkę, od której odpruł rękawy. Podnosi na mnie wzrok. – Dzień dobry! Jak ci się spało? –

Dobrze

–

odpowiadam,

podając

mu

jajko.

Stawiam

Harriet

Zapiekankę na plaży, żeby mogła sobie spokojnie podziobać, podczas gdy ja siadam na piasku i przyciągam kolana do piersi. Patrzę, jak rozbija jajko i wlewa jego zawartość do skorupy orzecha kokosowego, po czym rozbełtuje je patyczkiem nad ogniem. – Pomyślałem – zaczyna, nie odrywając oczu od naszego śniadania – że chcę spróbować zbudować tratwę. – Z czego? – pytam zaciekawiona. – Ktokolwiek tu przed nami był, zbudował chatkę. Jestem pewny, że uda mi się skonstruować coś, co utrzyma nas na powierzchni morza tak długo, aż natkniemy się na jakiś statek albo stały ląd. – A wtedy co? – Milczy, a ja potrząsam głową, bo wcale mi się nie podoba ten plan. – Zadzwonisz do Popova? – Nie mam wyboru. Przecież wiesz – odpowiada, wreszcie spoglądając mi w oczy.

Byłam głupia, myśląc, że stał się cud i Saint zmienił zdanie. Dla mnie nie

przewidziano

szczęśliwego

zakończenia.

Prawda

jest

taka,

że

bezpieczniejsza jestem tutaj, jako rozbitek na bezludnej wyspie, niż gdybym została uratowana. Co za ironia, prawda? Czuję się zraniona. Nie chcę się tak czuć. Po pięciu dniach razem uwierzyłam, że on ma w sobie coś ludzkiego. Najwyraźniej się myliłam. Gwałtownie wstaję i otrzepuję piasek z nóg. Muszę stąd odejść, bo zaraz się rozpłaczę. – Dokąd idziesz? – Jego ręka zastyga w bezruchu nad prowizoryczną patelnią z jajecznicą. – Przewietrzyć się – odpowiadam ironicznie, wściekła na samą siebie, bo myślałam, że wspólny czas coś zmienił. – A śniadanie? – Nagle straciłam apetyt – wyrzucam z siebie, po czym odwracam się na pięcie. – Nie zachowuj się jak dziecko. – Ma tupet, żeby powiedzieć mi coś takiego. – Możesz się na mnie złościć z pełnym żołądkiem. – Pieprzę ciebie i twoje jedzenie, Saint. – Ruszam przed siebie jak burza, niewiarygodnie wściekła. Nie mogę uwierzyć, że nic się nie zmieniło. Czuję się zdradzona. Jestem wściekła na samą siebie, sądziłam, że przeistoczył się w prawą istotę ludzką. Podążam wzdłuż brzegu, spoglądając w dal z nadzieją na znalezienie jakiejś odpowiedzi, która rozwiąże mój problem. Ale ona się nie pojawia. Jestem sama – to akurat nic nowego. Wydaje mi się, że idę tak całą wieczność, gdy wreszcie dochodzę do laguny. Już ją kiedyś w przelocie widziałam, kiedy szukałam Sainta. Teraz jego ostrzeżenie rozlega mi się w głowie głośnym echem. Trzymaj się z daleka od wód otaczających lagunę.

Nigdy tego nie kwestionowałam, ponieważ wydawało mi się, że właśnie tu się udawał Saint, kiedy potrzebował odpocząć. Ja za kryjówkę miałam chatkę, więc szanowałam jego prośbę. Jednak byłam głupia, okazując temu człowiekowi jakikolwiek szacunek, ponieważ on z całą, cholera, pewnością nie odwdzięczał mi się tym samym. Nadal idę przed siebie, a gniew dodaje energii każdemu mojemu krokowi. Teraz rozumiem, dlaczego tak lubi to miejsce. Pod wodą budzi się do życia jasny koralowiec, brama do innego świata. Słońce już przypieka, więc postanawiam popływać, sprzeciwiając się wszystkiemu, co mówił o trzymaniu się z daleka od tego miejsca. Zrzucam szorty i podkoszulek, po czym wchodzę do wody, prychając, ponieważ jest ledwie kilka stopni chłodniejsza niż woda przy naszej plaży. Niemniej cudownie chłodzi mi rozpaloną skórę. Wchodzę coraz głębiej, a mój gniew powoli mija, jakby rozmywał się z każdym krokiem. To idiotyczne, ale chcę wierzyć, że te drobne życzliwe gesty to jego sposób na okazanie, iż mu na mnie zależy. Zanurzam się w wodzie i odpływam daleko od mojej własnej głupoty, ponieważ jemu nie zależy. Nigdy mu nie zależało. Jestem dla niego, i zawsze byłam, jedynie środkiem do celu… prawdziwy pech, nie powinnam o tym zapominać. Nie wiem, jak daleko odpłynęłam, ale wspaniale jest tak całkowicie odpuścić. Wynurzam się na powierzchnię, żeby zaczerpnąć powietrza, i podskakuję w wodzie, rozglądając się dokoła. Otacza mnie pustka. Kiedy tak unoszę się w morzu, rozlega się jakiś słaby pogłos. Nie zwracam na to uwagi, płynę teraz na plecach, wpatrując się w słońce. Jak tu pięknie! Szkoda, że nie mogę się cieszyć urodą tego miejsca bez tego ciężaru, który non stop ciągnie mnie w dół. Zamykam oczy, wzdychając. Jednak chwilę później słyszę krzyk, teraz jestem tego pewna. Ale to przecież niemożliwe.

Próbuję to zignorować, lecz wkrótce staje się jasne, że to nie moja wyobraźnia. Saint bez wątpienia chce mnie przegonić ze swojej świątyni dumania, najwyraźniej nie zamierza dzielić ze mną tego specjalnego miejsca. Zmieniam pozycję na pionową, osłaniam oczy przed słońcem i już mam mu powiedzieć, co sądzę na temat jego żądań, lecz jego zachowanie przykuwa moją uwagę. Chyba zwariowałam, bo wydaje mi się, że Saint zrywa z siebie koszulkę, po czym daje nura do wody. Krzyczy. Nie wiem, o co mu chodzi. Gdy po raz kolejny ukazuje się nad powierzchnią, przykłada dłoń do ust i wydziera się wniebogłosy: – Płyń… rekin! Zdaję sobie sprawę, o co ta cała panika, bo kiedy zerkam za ramię, dostrzegam w oddali szarą płetwę. Czas się zatrzymuje. Włącza mi się hipernapęd, płynę w stronę brzegu, młócąc fale rękami i nogami jak szalona. Jestem silną pływaczką, ale wypłynęłam daleko w morze, do tego nie mam szans pokonać w wodnym wyścigu rekina. Mięśnie mi płoną, gdy zawzięcie kopię nogami. Mówię sobie, żeby się nie oglądać, tylko płynąć naprzód, ale brzeg to zaledwie cienka kreseczka w oddali. Saint płynie w moją stronę, lecz ciągle dzieli nas kilkaset metrów. Czekam, aż zostanę wciągnięta pod wodę w charakterze przekąski dla kolejnego drapieżnika. Właśnie tym jestem. Jednak teraz także nie mam zamiaru się poddawać. Adrenalina

szumi

mi

w

uszach,

ciężko

oddycham,

rozpaczliwie

próbując napełnić płuca wystarczającą ilością tlenu, żeby uratować życie. Na pewno jestem o krok od ataku serca spowodowanego nadludzkim wysiłkiem oraz strachem przed zostaniem pożartą żywcem.

Skupiam się na Saincie, na jego atletycznym wyglądzie, kiedy skraca dystans między nami. Ale i tak jest za późno. Mój czas może nadejść w każdej chwili… tyle że nie nadchodzi! – Płyń, aнгел! To imię rozpala ogień w moim brzuchu, cisnę ze wszystkich sił. Ono daje mi siłę, żeby płynąć szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Mija zaledwie chwila, a ja zrównuję się z Saintem, który błyskawicznie się odwraca i również płynie w stronę plaży, tuż przy moim boku, chroni mnie, aż osiągamy cel. Gdy tylko czuję pod stopami dno morza, staję i bez tchu biegnę w kierunku bezpiecznego brzegu. Saint robi to samo. Po chwili dotykam stopami suchego piasku i rzucam się na ziemię, łkając i łapiąc powietrze w niekontrolowany sposób. Saint pada obok mnie na kolana, odgarnia mi z policzków mokre włosy, uważnie mi się przygląda, centymetr po centymetrze. – Nic ci nie jest – zapewnia mnie, a także siebie. Zupełnie nie panuję nad emocjami, zarzucam mu ramiona na szyję i wtulam w niego twarz. Kiedy jestem tak blisko, nagle dociera dla mnie, że przed chwilą prawie zginęłam, i znowu wybucham płaczem. Saint mnie zaskakuje, najpierw ostrożnie otacza mnie ramionami, a potem z całej siły przyciska do piersi. – Mówiłem ci, żebyś się trzymała z daleka od tych wód. Dlaczego nie posłuchałaś? – Dla… dlaczego mi nie… nie po… powiedziałeś? – Nie mogę nic wykrztusić przez ściśnięte gardło. – Nie chciałem, żebyś się martwiła – odpowiada, przyciskając usta do czubka mojej głowy i biorąc mnie na kolana.

– Ło… łowiłeś tu… tutaj ry… ryby? – pytam, ale nie musi odpowiadać. Ryzykuje życie, żebym miała co jeść. Dlaczego? Przecież to zupełnie bez sensu. Czuję mocne bicie jego serca, dzielnie współzawodniczące z moim. Teraz już nie wiem, czy moje serce szaleje przez krążącą w żyłach adrenalinę, czy też raczej przez to, że jestem tak blisko Sainta. Cudownie pachnie, działając pod wpływem impulsu, nabieram powietrza głęboko do piersi. Miałam ochotę do zrobić, odkąd pierwszy raz poczułam jego jedyny w swoim rodzaju zapach. Wydaję z siebie jęk, świat wokół mnie się kurczy. Tak bardzo go pragnę i choć mogę udawać, że to z powodu wyjścia ze śmiertelnej opresji, to tak nie jest. Pragnęłam go od pierwszej chwili, gdy mnie dotknął. Chcę, żeby jeszcze mnie dotykał. – Pozwalasz mi się dotknąć – szepczę. Zwykle tego unika. – Lubię… kiedy mnie dotykasz – wyznaje, a mnie na moment brak tchu. – Nie będziesz się tu już nigdy kąpać, dobrze? – Dobrze. Ale ty też nie – dodaję. Nie zgadzam się, żeby ryzykował życie, byle zdobyć dla mnie jedzenie. Znajdziemy inne miejsce, gdzie można spokojnie łowić ryby. Emocje opadają, a moje serce wreszcie zaczyna bić w normalnym tempie. Zdaję sobie sprawę, że nadal się do niego tulę, z żalem odsuwam ramiona. Gdy i on wypuszcza mnie z objęć, przygryzam wargę, żeby się nie rozpłakać. – Nazwałeś mnie aнгел. – Odsuwa się zaskoczony. – Nie nazywałeś mnie tak od wielu dni. Chrząka i przesuwa się trochę do tyłu, jednak nadal siedzę mu na kolanach.

– Powiedziałaś, żeby tak cię nie nazywać. – Co masz na myśli? Nagle wyrasta między nami mur, a to piękne, nienazwane coś, co właśnie stało się naszym udziałem, rozmywa się na wietrze. – Chodźmy już. – Delikatnie zdejmuje mnie z kolan i wstaje. Jednak ja zostaję na piasku, nie mogąc uwierzyć, że po tym wszystkim nadal dzielą nas jakieś pierdoły. – Nie. Nigdzie nie pójdę, dopóki mi nie powiesz, co masz na myśli. – Czy to ważne? – dopytuje, przeczesując palcami włosy. – Muszę to wiedzieć, może dzięki temu zrozumiem, co do mnie czujesz. Saint cofa się o krok, najwyraźniej zszokowany, ale ja mam już dość. Spotkanie oko w oko ze śmiercią rozwiązało mi język. – Nadal jestem dla ciebie tylko gwarancją, że dostaniesz to, czego chcesz? Czy w ogóle przejmujesz się, co się ze mną stanie, kiedy znajdziemy się w Rosji? Odwraca głowę, szczęka mu drży. – Wiesz, jak jest – wyrzuca z siebie oschle, jednak ja mu nie wierzę. – Kłamiesz – krzyczę mu prosto w twarz, ale on z ogniem w oczach błyskawicznie

zwraca

się

w

moją

stronę,

chwyta

mnie

za

ramię

i gwałtownie przyciąga do siebie. – Nie jestem twoim rycerzem w lśniącej zbroi. Przestań wyobrażać sobie coś, co nie istnieje! – Jest wściekły, lecz to tylko dodaje mi odwagi, żeby nie przestawać. – Wiem, że nie chcesz mnie skrzywdzić. – Nie licząc morderczego uścisku na moim ramieniu. – Zawsze okazywałeś mi życzliwość. Nawet kiedy mnie karałeś… zawsze dbałeś o to, żeby nie zrobić mi krzywdy. Nozdrza mu falują. Jest wręcz rozjuszony, bo poznałam jego tajemnicę.

– Widziałam, co zrobiłeś Drew. – Przełykam gulę w gardle, z trudem wymawiam to imię, bo od razu robi mi się niedobrze. – Odniosłam wrażenie, że coś do niego masz. Tak właśnie było, prawda? Byłeś tam, kiedy ubijali interes. Zostałam w to wciągnięta dokładnie tak jak wcześniej ty. Dlaczego? Powiedz, dlaczego mi to robisz. – Przestań gadać – prycha, strząsając mnie jak szmacianą lalkę. Jednak ja nie pozwolę się zatrzymać. Pierwszy raz udało mi się go sprowokować do okazania jakichś emocji, więc nie zamierzam tak po prostu odpuścić. – Pomóż mi zrozumieć. Tylko ty możesz to naprawić. Proszę. – Tego nie można naprawić! Nie rozumiesz? Jeśli tego nie zrobisz, oboje zginiemy! A ja nie mogę zawieść… – Kogo nie możesz zawieść? – nalegam, błagam go, żeby mi wyjaśnił. – Nie chcę wierzyć, że jesteś moim wrogiem. Wiem, że nim nie jesteś. – Nic o mnie nie wiesz! – krzyczy z taką mocą, że jego oddech zwiewa mi włosy z twarzy. – Nie masz pojęcia, co robię! – To mi powiedz! Chcę cię zrozumieć. – Nie, aнгел, nie chcesz – kwituje smutno, puszczając mnie. Na ramieniu będę mieć siniaki, ale wcale się tym nie przejmuję. One nie odzwierciedlają tego, kim on naprawdę jest. Nigdy w to nie uwierzę. – Nikt nie jest idealny. Moja matka wmówiła mi, że jestem zwykłą kurwą i zasługuję na to, żeby jej facet rzucił mnie na podłogę i mówił, jak ostro mnie wypieprzy. – Saint na ułamek sekundy zamyka oczy, jakby te słowa sprawiły mu ból. – A ja przez długi czas jej wierzyłam. Powiedziała mi, że mój wygląd zaprowadzi mnie do samego diabła, ale udowodniłam jej, że się myli. Pokaż Popovowi, że nie jesteś człowiekiem, za jakiego cię uważa. – Nie mogę! – wykrzykuje, a w oczach ma dzikość. – Choćbym nie wiem jak bardzo chciał!

– Co on na ciebie ma? – dopytuję, potrząsając głową, bo nic z tego nie rozumiem. – Nie zrozumiałabyś. – Przekonajmy się – mówię twardo, nie zamierzając ustąpić. – Kończymy tę rozmowę. – Krew mu się burzy w żyłach. Widzę to. Zaraz wybuchnie, lecz ja się nie poddaję. – Chodzi o Zoey, prawda? – pytam, bawiąc się zapałkami przy beczce prochu. Wygląda, jakby zabrakło mu tchu. – Przestań – ostrzega, podnosząc palec. Jednak ja go nie słucham. – Dlaczego? Ona jest jedyną osobą, która budzi w tobie ludzkie uczucia. Czy… – Słowa więzną mi w gardle, bo jego ręka błyskawicznie wystrzela i łapie mnie za gardło. Teraz to ja nie mogę złapać tchu, walczę o kolejny oddech, ale się nie bronię. – Jest dla mnie najważniejszą osobą i zrobię wszystko, w s z y s t k o, żeby ją ochronić. A jeśli to oznacza przekazanie cię Popovowi, z radością to zrobię, ponieważ nic dla mnie nie znaczysz! Dolna warga zaczyna mi drżeć. Nie liczyłam na wyrecytowany na moją cześć miłosny poemat, ale wydawało mi się, że zostaliśmy przynajmniej przyjaciółmi. – Nie jesteś dla mnie ważna i, szczerze mówiąc, jedyny powód, dla którego jeszcze żyjesz, jest taki, że cię potrzebuję. – Wcale nie ma na myśli, że potrzebuje mnie w szalony, romantyczny sposób. – Dostarczę cię Popovowi, więc przywyknij do tej myśli. Między nami nic nie ma! Nic!

Jesteś tylko ślicznotką, do której można trzepać konia. – Wzmacnia uścisk wokół mojej szyi, a ja wyginam się do tyłu. – Zrozumiano? Powoli kiwam głową, po policzku płynie mi łza. Czuję się całkowicie pokonana, bo po raz pierwszy od piętnastu dni okazał mi prawdziwe okrucieństwo. Słowa mamy wróciły jak koszmar senny. Uwalnia mnie, a ja bezwładnie przechylam się do przodu, łapczywie chwytam powietrze i masuję obolałą szyję. – Dobrze. A teraz zejdź mi z oczu. Mam coś do zrobienia. Mija mnie, wściekłość nadal wstrząsa jego szerokimi barami. Zbieram swoją wdeptaną w ziemię dumę, ubieram się i odwracam, żeby wrócić do chatki. Przez całą drogę płaczę, nigdy nie czułam się bardziej podle niż teraz. Saint właśnie mi udowodnił, jaką jestem idiotką. Myślałam, że coś do mnie czuje – choćby to było tylko malutkie uczucie – ale tak naprawdę przez cały czas był potworem. Szwajcarski nóż ciąży mi w kieszeni, podpowiadając, co powinnam zrobić.

C

hodzę

po

Zapiekanka

domku siedzi

jak w

zwierzę kącie,

uwięzione

w

pozostawiając

klatce. mnie

Harriet samą

z szaleństwem.

Jestem wściekła. Właściwie to wpadłam w morderczy nastrój. Przez cały dzień trzymam się w bezpiecznej odległości od Sainta, żeby mu nic nie zrobić. Kiedy już przechodzę do porządku dziennego nad faktem, że prawie zostałam żywcem pożarta przez rekina, miejsce strachu szybko zajmuje paląca wściekłość. Raz zachowuje się miło, a innym razem wręcz przeciwnie, to totalnie miesza mi w głowie. Wolałabym, żeby cały czas był okrutnym draniem, którym naprawdę jest, bo wtedy łatwiej by mi było go nienawidzić. Jednak

te

okruchy

życzliwości,

na

przykład

dzisiaj,

kiedy

czułam

się

tak

bezpiecznie w jego ramionach, mącą mi w głowie, nie jestem w stanie dłużej tego znosić. Na dworze zrobiło się ciemno. Nie wiem dokładnie, która godzina, ale jest późno. Nie pofatygowałam się na kolację, nie mogę siedzieć przy ognisku i dzielić się z nim posiłkiem, jak gdyby nic się nie stało. Saint bardzo dokładnie wyjaśnił, jaki ma do mnie stosunek, a ja byłabym jeszcze większą idiotką, gdybym tak po prostu o tym zapomniała. Zranił mnie dzisiaj, a ja w głębi duszy czuję, że sama mu na to pozwoliłam. Jeśliby mi na nim nie zależało, jego słowa tak by mnie nie dotknęły. Z jękiem splatam ręce na karku i kontynuuję spacer po chatce. Potrzebuję planu. Wszystkie opcje są beznadziejne, ale żeby się uratować, na pewno muszę się wydostać z tej wyspy i powiedzieć ludziom, którzy mnie uratują, co zrobił Saint. On nie zapewni mi bezpieczeństwa. Nigdy nie miał takiego zamiaru. Na myśl o zadenuncjowaniu go przewraca mi się żołądek, ale zduszam te niepotrzebne skrupuły, bo przypominam sobie, kim naprawdę jest. Wiatr

huczy

wokół,

co

może

oznaczać

nadchodzący

sztorm.

W powietrzu wisi jakieś napięcie, jakiś niepokój, jakby za rogiem czaiło się coś, co zmieni wszystko na zawsze. Zauważam gwałtowne kołysanie sznura, jakby ktoś po nim wchodził, i już wiem, że zaraz się dowiem, co to jest. Natychmiast się cofam, czując przypływ adrenaliny. Nóż w kieszeni parzy, jakby miał wypalić tam dziurę, ale zanim jestem w stanie po niego sięgnąć, pojawia się Saint. Nasze spojrzenia się krzyżują, a do mnie dociera, że zaraz nastąpi wielki wybuch. Przerzuca jedną nogę na drewniany podest i po chwili wchodzi do chatki. Pierś mu faluje, ale nie ma to nic wspólnego ze wspinaczką tutaj.

Powietrze jest naelektryzowane. Skóra pokrywa mi się gęsią skórką. Jak śmie tutaj przychodzić! To miejsce jest moim sanktuarium, moją kryjówką, a kiedy on tu przebywa, poczucie bezpieczeństwa idzie się pieprzyć. – Wynoś się! – warczę, krzyżując ramiona na piersiach, ale Saint i tak podchodzi bliżej. Zatrzymuje się krok przede mną, jego wzburzony oddech unosi mi włosy wokół twarzy. Nie cofam się ani o milimetr. Z opuszczonymi wzdłuż tułowia rękami i zaciśniętymi pięściami wygląda, jakby zaraz miał stracić nad sobą panowanie. Nie mam pojęcia, dlaczego on jest wściekły, skoro to ja zostałam obrażona. – W czym mogę pomóc? – Podsuwam sarkastycznie, kiedy milczenie się przeciąga. – Jak na kogoś, kto miał tak cholernie dużo do powiedzenia, jesteś dziwnie milczący. Zaciska szczęki, co mnie jeszcze bardziej rozjusza. – Musisz wyjść. Teraz. Może i wylądowałam z tobą na bezludnej wyspie, ale to nie oznacza, że muszę na ciebie patrzeć. Poza tym dokładnie wyjaśniłeś, jakie są twoje odczucia wobec mnie. Jestem tylko ślicznotką, do której można trzepać konia, tak? Przyszedłeś, żeby mieć o czym myśleć przed snem? – Wbijam mu szpilę ze zwężonymi ze złości oczami. Saint nadal się nie odzywa, co doprowadza mnie do furii. Ten poranek to był zaledwie początek. Ruszam naprzód jak burza, a kiedy stoimy twarzą twarz, unoszę głowę do góry, żeby spojrzeć mu w oczy. – Nienawidzę cię. Wolę umrzeć na tej wyspie, niż być niewolnicą. Więc ty przywyknij do tej myśli… – prycham, nawiązując do jego słów, że mój los jako zabawki Popova jest już przesądzony – ja nie należę do nikogo.

Stara się nie okazywać żadnych emocji, ale dostrzegam drżenie pod jego okiem i triumfuję w duchu. Czuję przypływ odwagi i nie zamierzam popuścić. – Jesteś pozbawionym jaj skurwielem i kimkolwiek jest Zoey… – jego nozdrza falują – współczuję jej. Mówię to celowo, ponieważ Zoey to jego słabość i jedyny hak, jaki na niego mam. – Prawdopodobnie ma cię już dość. Ja na pewno mam. Myślisz, że ją chronisz? – rzucam drwiąco i wspinam się na palce, bo chcę mu wykrzyczeć puentę prosto w twarz. – Dowcip polega na tym, że ona potrzebuje raczej ochrony przed tobą. Oczy mu płoną, z trudem nad sobą panuje, zatem mój cios był celny. Jeszcze bardziej zbliżam do niego twarz i uśmiecham się złośliwie. – Wygląda na to, że Zoey i ja mamy ze sobą wiele wspólnego. Saintowi wreszcie puszczają nerwy, chwyta mnie za ramię, naciskając na siniaki, które tam pozostawił. Próbuję się wyrwać, ale on tylko mocniej zaciska palce. – Uklęknij – rozkazuje mi cichym, groźnym głosem. Serce zaczyna mi walić jak szalone, całkiem jakbym w jakiś chory, pokręcony sposób miała nadzieję, że uda mi się sprowokować właśnie taką reakcję. Ale niech mnie, jeśli pozwolę, żeby się tego domyślił. – Pieprz się! – Wyrywam mu się i biegnę w stronę sznura, ale on rzuca się za mną, obejmuje mnie ramieniem w talii i ciągnie do tyłu. Przyciska mnie plecami do swojej piersi, unieruchamiając moje ciało, a jego ciężki oddech sprawia, że przeszywa mnie dreszcz rozkoszy. Trzęsie się z gniewu. – Puść mnie! – Wiję się jak opętana, kopię i macham na oślep rękami, jednak nie mam z nim żadnych.

– Powiedziałem uklęknij… aнгел. – Powiedz mi, co to znaczy, to uklęknę – stawiam się, ignorując fakt, że moja skóra rozkosznie mrowi, gdy jej dotyka. Łatwiej jest mi z nim walczyć, kiedy nie widzę jego twarzy. Jednak gdy przyciska ciepłe, miękkie usta do mojej szyi, ta waleczność szybko mija, wydaję z siebie cichy jęk. Robię się bezwładna, nie dlatego, że jego pocałunek jest tak cudowny, ale ponieważ całkowicie mnie nim zaskoczył. – Uklęknij – powtarza z ustami tuż nad pulsującą żyłą z boku mojej szyi. Kiedy mnie kąsa, wydaję z siebie cichutkie skamlenie i nogi się pode mną uginają, co pozwala mu z łatwością osunąć mnie na kolana. Moje ciało nadmiernie reaguje na każdy bodziec. Saint powoli staje przede mną. Mój ciężki oddech zdradza, jak się czuję, a kiedy Saint odgarnia mi kosmyk włosów z policzka, pozwalając palcom zostać tam nieco dłużej, mój stan staje się jeszcze bardziej oczywisty. – Powinienem cię ukarać – oznajmia niebezpiecznie cichym głosem. – To, że tu przyszedłeś, stanowi dla mnie wystarczającą karę – mówię butnie, ale tak naprawdę się trzęsę. Parska chrapliwym śmiechem. Stoi bez ruchu, gdy tymczasem ja próbuję się nie wiercić. Czuję się jak robaczek pod mikroskopem. Wlepiam wzrok w podłogę, bo boję się spojrzeć mu w oczy, boję się tego, co bym mogła z nich wyczytać. Jednak on bierze mnie za podbródek i zmusza, żebym na niego spojrzała. Więc patrzę. Odchylam do tyłu głowę i nasze spojrzenia się krzyżują. Jest w nim coś zwierzęcego, płonę żywcem w jego ognistych oczach w kolorze likieru Chartreuse. – Lubisz, kiedy wymierzam ci karę, prawda? Moje zaróżowione policzki mówią same za siebie.

– Pamiętasz, jak dawałem ci klapsy w tę twoją idealną pupkę? Podobało ci się? – Przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze, skupiając się na łączącym nas dotyku. – Albo kiedy twoja zachłanna cipka ścisnęła mnie tak mocno, że myślałem, że eksploduję? Wiem, że ci się podobało. Twoje zdyszane jęki ciągle mi się śnią. Granica

między

przyjemnością

a

bólem

znowu

zaczyna

się

niebezpiecznie zacierać. Delikatnie rozchyla kciukiem moje wargi i pieści wewnętrzną stronę tej dolnej, obserwując uważnie ten namiętny akt. Próbuję pozostać obojętna, ale moje wysiłki są śmiechu warte. Wzdycha, po czym wyjmuje kciuk z moich ust i przesuwa wnętrzem dłoni po mojej klatce piersiowej, z góry na dół. Kiedy kładzie mi ją na sercu, przez chwilę brak mi tchu. Ten gest jest prawie czuły. Wydaje

się

zahipnotyzowany

moimi

unoszącymi

się

piersiami,

obejmuje prawą i cicho mruczy. – Mówisz, że do nikogo nie należysz, ale mylisz się, aнгел. Należysz do mnie – szepcze, a po jego ustach błądzi arogancki uśmieszek. – Choć nienawidzisz się za to. Nie pozwolę popłynąć łzom, to tylko kolejna technika tortur. Chce mnie złamać emocjonalnie. Psychicznie. Fizycznie. A kiedy pieści kciukiem mój nabrzmiały sutek, dobrze wie, że właśnie powoli toruje sobie drogę do mojej duszy. – Ale niepotrzebnie – ciągnie, ściskając moją pierś i przesuwając językiem po swojej dolnej wardze. – Bo ja też nienawidzę samego siebie. – Kiedy cofa rękę, wydaję z siebie cichy okrzyk, desperacji albo ulgi. Sama nie wiem. – Nienawidzę siebie za to, że potrafisz we mnie wzniecić to… pożądanie. Sprzeciwiasz mi się, a ja ci na to pozwalam, bo mi się to podoba. Podoba mi się, że mam nad tobą kontrolę, ponieważ wiem, jak… –

przerywa i bierze głęboki wdech – …jak mokra się wtedy robisz. Jak twoje ciało błaga o spełnienie… z mojego powodu. Przygryzam dolną wargę, żeby stłumić jęk. Jestem tak podniecona, że moje majtki pokryły się rosą. Może i jestem kurwą, tak jak powiedziała moja matka. Mogę nią w istocie być, ponieważ to, co mówi Saint… to prawda. Łagodnie kładzie rękę z przodu mojego ramienia i popycha mnie, pokazując mi, że chce, żebym się położyła. I… co ja wyprawiam… robię to! Podnoszę na niego wzrok, przez brak tchu kręci mi się w głowie. Jest opanowany, ani przez sekundę nie traci kontroli. – Te ręce – podnosi obie dłonie – robiły potworne rzeczy. Ale kiedy cię dotykam…

zapominam

o

tych

wszystkich

okropieństwach,

których

dokonałem. Powinnaś się mnie bać, a jednak się nie boisz. Chciałbym tego – mówi, pochylając się powoli nade mną. Kładzie ręce po obu moich stronach i przesuwa się w górę mojego ciała. Ramiona leżą mi sztywno wzdłuż ciała, nie wiem, co robić. Jego ciężar mnie

miażdży,

a

jednak

nadal

nie

jesteśmy

wystarczająco

blisko.

Pieszczotliwie trąca mnie nosem pod uchem, a potem wciąga powietrze głęboko do piersi, wodząc nim po mojej szyi. Gdy dociera do wgłębienia między obojczykami, podnosi na mnie wzrok, dziki i nieokiełznany. – Strach zawsze ma słodki smak – wyznaje, zamykając oczy, jakby rozkoszował się słodyczą. – Ale założę się, że twojego smaku – koniuszek jego różowego języka wystrzela spomiędzy mokrych warg – nie da się z niczym porównać. – Kiedy otwiera oczy, czuję w sobie płomień, jakiego nie doświadczyłam jeszcze nigdy w życiu. – Smakujesz tak słodko, jak wyglądasz?

Cichutko jęczę, przestraszona… przestraszona swoją reakcją na niego. Ciało mi tężeje, cipka się zaciska. Nie wierzę, że znowu mu ulegam. Jego zapach, jego ciepło, dotyk jego skóry sprawiają, że tracę głowę, podobnie jak grunt pod nogami, nie jestem w stanie z tym walczyć. Unosi się nade mną, powietrze trzaska, ale zdrowy rozsądek bierze górę, kiedy przypominam sobie, że czułam się przez niego jak totalne zero. Tymczasem on kieruje swoje zainteresowanie na moje obrzmiałe piersi, znajdujące się zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy. To coś nowego z jego strony. Błyskawicznie sięgam po nóż, jednym płynnym ruchem otwieram go i przykładam spiczaste ostrze z boku jego szyi. Oczy mu się rozszerzają, całkowicie go zaskoczyłam. Brawo ja. Ręka mi się trzęsie, ale wbijam w niego złowrogie spojrzenie. – Nie należę do nikogo – powtarzam, choć jest to kłamstwo, bo w tym momencie chcę się poddać i ulec mu. – Jestem z ciebie dumny, aнгел. Niewielu jest takich, którym udało się mnie zaskoczyć, a potem żyli na tyle długo, żeby o tym opowiadać. Mój błąd, że nie byłem ostrożniejszy. Pytanie, co zamierzasz teraz zrobić? – Nie przejmuje się ostrzem przyciśniętym do gardła. – Nie próbuj żadnych sztuczek. Użyję tego. Przysięgam, że to zrobię – krzyczę, przyciskając ostrze odrobinę mocniej. Jak łatwo byłoby posunąć się o krok dalej i spuścić z jego sprężystego ciała krew. – Ani przez moment w to nie wątpiłem – mówi spokojnie, nadal unosząc się nade mną. – Po tym, co ci zrobiłem, w pełni na to zasługuję. Nie wahaj się. Zrób to. – Co? – Nagle brak mi tchu, drżenie mojej ręki się pogłębia.

– Zrób to – powtarza. Kiedy zastygam w bezruchu, pochyla się w stronę noża, a z małej ranki zaczyna się sączyć strumyczek krwi. Próbuję się wycofać, przerażona, ale jego ręka wystrzela i mocno chwyta moją, zmusza ją, żeby przesunęła się do przodu, przez co rana się pogłębia. –

Nie!

–

krzyczę,

wzdrygając

się,

ale

jego

chwyt

pozostaje

niewzruszony. – Zrób mi przysługę i zakończ moje nieszczęsne życie. Przynajmniej zginę z ręki osoby, którą szanuję. – Saint, nie! – krzyczę, a żołądek mi się przewraca, kiedy zmusza mnie, bym zatopiła ostrze jeszcze głębiej w jego szyi. Nie słucha mnie. Ostrze wchodzi w jego ciało jak gorący nóż w masło. Krzyczę, żółć podchodzi mi do gardła, krew zaczyna płynąć trochę szybciej. – Aнгел, to zapewni ci bezpieczeństwo. Jeśli zginę, nie będę musiał oddać cię człowiekowi, którym gardzę ponad wszystko na świecie. Człowiekowi, który zniszczył mi życie, który zamienił mnie w potwora, jakim teraz jestem – przyznaje z goryczą. – Nic już nie ma dla mnie znaczenia. Jestem martwy w środku. To wyznanie i widok jego krwi sprawiają, że coś we mnie pęka. – Masz ra… rację. Ja… – szepczę. Utknęliśmy w martwym punkcie. Brak mi tchu. Teraz czas na moją spowiedź, padną słowa, które wszystko zmienią. – Ja… należę do ciebie. Choć wcale mi się to nie podoba. Dlatego nie potrafię cię zranić. Choćbym tego chciała, nie jestem w stanie tego dokonać, a to czyni mnie żałosną. Jestem tchórzem. Nic dziwnego, że Drew mnie wybrał. Jestem pieprzonym słabeuszem. Łzy wściekłości cisną mi się do oczu, ponieważ cały czas obwiniałam Sainta o to, że znalazłam się w tej sytuacji. A tak naprawdę to moja wina, bo nie przejrzałam kłamstw Drew. Nie powinnam była wychodzić za człowieka, którego dopiero poznałam, ale ja ślepo goniłam za swoim

„długo i szczęśliwie”, beztrosko ignorując niepokojące znaki. Powinnam się domyślić, że ktoś taki jak ja nie zasługuje na bajkowe zakończenie, choćby pragnął tego z całego serca. Nieważne, jak wiele w życiu osiągnęłam,

w

głębi

duszy

nadal

jestem

tamtą

młodą

dziewczyną,

przygniecioną do podłogi przez Kenny’ego, która rozpaczliwie próbuje się uwolnić. – Nie, aнгел – mówi Saint, wyrywając mnie z ciemności. Jego wrażliwość porusza mnie w sposób, jakiego nie byłabym w stanie sobie wyobrazić. – To czyni cię człowiekiem. To dzieje się w mgnieniu oka. Saint zwalnia uścisk, a ja wydaję okrzyk ulgi, choć nie czuję ramienia. Sięga po nóż i rzuca go na drugi koniec chatki. Nie mam możliwości spytać, czy wszystko w porządku, ponieważ już jest na mnie, obsypuje namiętnymi pocałunkami moją szyję, piersi i brzuch. Robi to tak szybko, że nawet nie mam czasu pomyśleć. Jednak kiedy podnosi brzeg mojej bluzki i zatacza językiem kółka wokół pępka, zapominam o wszystkim i skupiam się na tym, co czuję. Jego kilkudniowy zarost miękko pieści mi skórę, wyginam się do tyłu, rozchylając nogi, żeby go przyjąć. To jest złe, tak bardzo złe, lecz odstawiam na bok zdrowy rozsądek i zatracam się w jego dotyku. Niecierpliwie rozpina mi guzik w szortach, a potem zamek. Kiedy zdziera ze mnie spodenki, a następnie chwyta za brzeg majtek, żeby ich również się pozbyć, szybko łączę nogi na myśl o tym, co ma zamiar zrobić. Wykonuje błyskawiczny ruch ręką, żeby przytrzymać mi udo na miejscu. – Rozchyl nogi, aнгел. Policzki mi płoną.

– Ja… Jest w porządku, nie musisz… – Jestem tak zawstydzona, że nie mogę znaleźć właściwych słów. Niespiesznie

podnosi

głowę

spomiędzy

moich

nóg.

Długie,

zmierzwione włosy okalają mu twarz, jego usta są czerwone i pełne. To władcza bestia, na jego widok przechodzą mnie ciarki. – Wiem, że n i e m u s z ę. Ja chcę. Kiedy znów zabiera się do moich majtek, delikatnie popycham go w ramię. Spogląda na moją rękę z uniesioną brwią. – Nie lubię tego – przyznaję miękko, czując się jak popsujzabawa. – Czego nie lubisz? Wzdrygam się, bo wolałabym sobie uciąć język, niż mu o tym powiedzieć. Tyle że już dawno pożegnałam się ze swoją dumą, więc biorę głęboki oddech, odwracam wzrok i wyznaję: – Oralnego seksu. Po prostu nie lubię. Nigdy nie lubiłam, a od kiedy jestem rozbitkiem i nie posiadam możliwości skorzystania z prysznica i odpowiednich kosmetyków, jeszcze mniej mam na to ochotę. Saint milczy, a ja zbieram się na odwagę i zerkam w jego stronę. Wygląda, jakby zastanawiał się nad moim wyznaniem. – Nie bierz tego do siebie – dodaję szybko, nie chcę zepsuć tego momentu. – Po prostu wcześniej nie sprawiało mi to przyjemności. Zawsze miałam wrażenie, że facet próbuje zjeść mnie żywcem. Oczekuję, że uszanuje moje życzenie, ale nie byłby Saintem, gdyby to zrobił. – Och, tym razem ci się spodoba, obiecuję. Nie czekając na moją zgodę, ściąga mi do końca szorty i odrzuca je na bok.

Siada

na

piętach

i

bada

wzrokiem

moje

ciało,

centymetr

po

centymetrze. Następnie wyciąga ramię i powoli zdejmuje mi majtki. Chciałabym się zasłonić, ale pozwalam mu się rozebrać. Cała się rumienię, kiedy nieuważnie przesuwa ręką po ustach, nie odrywając wzroku od mojej kobiecości. Z całego serca żałuję, że nie mam tu do dyspozycji bieżącej wody, w czasie porannej kąpieli w stawie nie mogłam się umyć tak dokładnie, jak bym tego chciała. – Ja… Jednak mój sprzeciw nie ma szansy ujrzenia światła dziennego, ponieważ on się pochyla i całuje wewnętrzną stronę mojej kostki. Jestem niesamowicie spięta. Próbuję się rozluźnić, kiedy on zaczyna obsypywać pocałunkami moją łydkę, delikatnie rozchylając mi nogi, gdy jego usta docierają do wewnętrznej strony uda. Nie spieszy się, pieści mnie ustami i językiem, a kiedy dociera do mojej płci, zamykam się. Kładzie ręce na moich udach, delikatnie je gładzi. Moje ciało sztywnieje, bo spodziewam się, że jego język zaraz zacznie się dobierać do mojej kobiecości, ale zamiast tego on sadowi się wygodnie między moimi udami i koniuszkiem języka jakby wypisuje alfabet, posuwając się to w górę, to w dół mojej nogi. To coś innego i nowego. I – niech mnie! – kiedy ściska moje biodro i przesuwa językiem od kolana do miejsca znajdującego się milimetry od mojej płci, jęczę. Drażni się ze mną, a mnie się to podoba. Wiem, że nie lubi być dotykany, więc zaciskam leżące wzdłuż moich boków pięści, zdławiając chęć zanurzenia palców w jego długich włosach. Nadal niespiesznie mnie liże, a to powolne tempo nagle doprowadza mnie do szaleństwa. Chcę więcej. Dotyk jego zarostu jeszcze wzmaga moją żywą reakcję, więc szerzej rozchylam

nogi.

On

udaje,

że

nie

zrozumiał

aluzji.

Zamiast

tego

sprawiedliwie dzieli swoją uwagę między jedno a drugie udo, oddając cześć

każdemu skrawkowi mojej skóry. Po chwili jestem jeszcze bardziej wilgotna i cała płonę, pragnę poczuć jego usta na swojej płci. Wyginam się do tyłu, aż plecy odrywają mi się od podłogi, bo jego dotyk mnie rozpala. Przytrzymuje mnie stanowczo w miejscu, jego dominacja jeszcze wzmaga moje pożądanie. – Proszę… – kwilę, zerkając na niego w dół, zahipnotyzowana widokiem Sainta między moimi nogami. Wciąga powietrze i wydaje z siebie głęboki pomruk, po czym podnosi głowę, a mnie czeka zderzenie z rzeczywistością. Nasze spojrzenia się krzyżują, a dla mnie staje się jasne, że on wie, iż właśnie przekroczyliśmy pewną

granicę.

Wcześniej

czy

później

ta

granica

musiała

zostać

przekroczona, ponieważ między nami od zawsze iskrzyło. Wkłada dwa palce do ust, a następnie, nie spuszczając ze mnie wzroku, zatapia je we mnie. Podnoszę biodra i wyginam kark, a powietrze wypełnia mój

zadowolony

jęk.

Porusza

palcami

do

środka

i

na

zewnątrz,

niespiesznie, wzdychając z aprobatą. Jestem lubieżną diablicą, kiedy tak kołyszę się w jego rytmie, a moje ciało faluje przy każdej pieszczocie. Wydaję odgłosy wyrażające to, co mi robi, nie potrafię przestać. Tymczasem on kreśli kciukiem kółeczka wokół mojej łechtaczki, krzyczę. Moje zachłanne ciało jest coraz bardziej wilgotne. Z Drew nigdy się tak nie czułam – z żadnym innym facetem również nie, jeśli już o tym mowa – ale fakty są takie, że okoliczności nie są normalne, więc reakcja mojego ciała wydaje się adekwatna do sytuacji. Saint podkręca tempo, zanurza się we mnie głęboko i szybko, podczas gdy ja poruszam biodrami. Zatracam się w nim, jego palce we mnie to zbyt wiele, ale ja i tak chcę więcej. Boję się o to poprosić, ponieważ ostatnim razem, kiedy to zrobiłam, zostawił mnie na lodzie.

– O Boże! – Nie mogę złapać tchu, zaciskam i rozluźniam pięści. Jestem śliska, dojrzała i gotowa, jednak kiedy Saint cofa palce, ogarnia mnie panika. Nieee, drugi raz tego nie przeżyję… Nie mam czasu zaprotestować,

bo

on

tymczasem

zsuwa

się

wzdłuż

mojego

ciała

i zatrzymuje się między kolanami. Zakłada sobie na ramię moją nogę, a drugą zgina, otwierając mnie w ten sposób dla siebie, po czym zbliża usta do mojej płci. Gdy tylko czuję na sobie jego gorące usta, natychmiast wyginam się w łuk, przez co wychodzę na kłamczuchę, ponieważ chcę więcej. Tymczasem on wydaje z siebie pomruk, którego wibracja przechodzi mnie aż do najbardziej intymnych części. Kosztuje mnie językiem i mruczy, kiedy wydaję z siebie ciche okrzyki. Wskazującym i środkowym palcem rozchyla moje fałdki i otwiera mnie w taki sposób, że moje policzki pokrywają się szkarłatnym rumieńcem. Zagłębia się we mnie, pracuje językiem, a ja cichutko skamlę, ponieważ jestem pewna, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Wsysa mnie, liże moje wejście, a następnie zabiera się do łechtaczki. Podrywam się z podłogi, wpychając się głębiej w jego usta. Penetruje mnie, żadna część mnie nie zostaje pominięta. Gryzie, ssie i liże. Robi wszystko, żeby było mi dobrze. I jest. Jego zarost potęguje moje odczucia, ponieważ mokry język i nieco szorstka broda zapewniają idealną kombinację, mija zaledwie chwila, a ja kołyszę się na jego twarzy, błagając go, by dał mi więcej. – Miękniesz w moich ustach – mruczy do mojej płci, wsuwając we mnie środkowy palec, nie przestaje mnie lizać. Jego słowa w połączeniu z czynami stanowią niebezpieczną mieszankę, to przeciążenie sensoryczne. Stymulując zarówno mój umysł, jak i ciało,

porusza głową w obie strony. Jego usta pieszczą moją rozgrzaną płeć, a ja jęczę, poddając się jego dotykowi. Nigdy nie lubiłam seksu oralnego, ale to jest coś zupełnie innego… podoba mi się. Bardzo mi się podoba. Moje ciało budzi się do życia. Szorstkim gestem przyciąga mnie do siebie, ręce położył na moich biodrach, żeby kontrolować nasz rytm. Nie jestem w stanie tego zatrzymać, podskakuję jak szmaciana lalka, podpieram się nogą przerzuconą przez jego ramię, żeby przyciągnąć go bliżej. Jest wygłodniały, konsumuje mnie z dziką żądzą. Mocno chwyta mnie za udo, otwiera szeroko, że aż zostają ślady. Moje zaciśnięte w pięści dłonie nadal spoczywają wzdłuż tułowia, ale Saint robi coś, co zmienia wszystko. Zanurzając się we mnie głębiej, powoli sięga po moją pięść. Jego dotyk jest najpierw niepewny, ale kiedy rozluźniam dłoń, powoli i delikatnie splata swoje palce z moimi. Ten gest ma w sobie coś dziewiczego, wydaje mi się, że oboje robimy to po raz pierwszy. Saint może i zna sposoby na zaspokojenie kobiety, ale jeśli chodzi o uczucia, są to dla niego nieznane wody. Próbuje się wycofać, ale ja ściskam jego rękę i jęczę głośno, bo ten przypływ prawdziwych uczuć znacznie przyspiesza orgazm. Przybywa niespodziewanie i uderza mocno. – O Boże! – jęczę, podskakując na jego twarzy i języku. Nagle oboje wpadamy w szał, nasze ruchy odzwierciedlają walkę o dominację. Ja chcę dojść, on chce, żebym doszła. Jednak jakaś jego część wstrzymuje

się,

odwleka

moment

rozkoszy,

więc

wybucham

nieopanowanym płaczem. Jego palce, język i usta pracują zgodnie, pieszcząc moje wnętrze. Chcę go dotknąć, chcę poczuć pod palcami jego złote, umięśnione ciało, ale wiem, że na razie to wszystko, co może mi dać. I to jest w porządku.

Urywa mi się oddech, on ciężko dyszy, gdy prowadzi mnie do spełnienia. Plaskający odgłos ciała uderzającego o ciało to muzyka dla moich uszu, ale to, co on potem mówi… zostawia mnie bez szans. Ściskając moją dłoń, wyznaje: – To znaczy… anioł. Jego ciepły oddech owiewa moją kobiecość, język znowu drażni łechtaczkę. Krzyczę, całkowicie zaskoczona jego słowami i czynami, po czym dochodzę tak gwałtownie, że z oczu tryskają mi łzy. Moje ciało odrywa się od podłogi, wiję się na niej, jestem pewna, że zaraz zapłonę żywym ogniem. Serce mi wali jak szalone, w uszach szumi krew, a powieki zaciskają się z całej siły. Jeszcze nigdy tak mocno nie doszłam. Kiedy puszcza moją dłoń, natychmiast odczuwam brak tego połączenia. Przyjmuje każdy dreszcz, każde drżenie mojego ciała, a gdy wreszcie się rozluźniam, całuje moje najbardziej wrażliwe miejsca, po czym delikatnie się ode mnie odrywa. Mam wrażenie, że moje ciało jest zrobione z galaretki, wątpię, czy nogi w najbliższym czasie będą w stanie mnie unieść. Próbuję złapać oddech, nie dbam o pozycję, leżę szeroko przed nim rozłożona. Potrzebuję chwili, żeby wrócić na ziemię. Słyszę jakiś szelest, a potem czuję, że okrywa mnie coś ciepłego. Uchylam jedno oko i widzę, że otulił mnie swoją koszulką, żeby zasłonić moją nagość. Szumi mi w głowie. Kiedy zaczyna wstawać, ogarnia mnie panika, a odurzenie szybko znika. – Zostań. – Głos mam ochrypły od krzyków. Wydaje się zaskoczony, raczej nie planował zostawać, żeby mnie przytulić.

Jego piękno ma w sobie mrok. Dzikie włosy, nabrzmiałe usta, pierś lśniąca od potu. Wiem, że jestem zachłanna, ale nie chcę być sama. Nie po tym, czego właśnie razem doświadczyliśmy. Walczy z samym sobą. Nie zamierzam naciskać, więc odwracam się na bok i okrywam się jego koszulką, jakby to był koc. Natychmiast ogarnia mnie senność, oczy same mi się zamykają. Od dawna nie czułam się tak dobrze. Gdy zasypiam, jak przez mgłę słyszę, że Saint kładzie się obok mnie. Trzyma się na dystans, ale mi to nie przeszkadza. Zapadam w głęboki sen, wsłuchując się w jego spokojny oddech oraz w echo jego przełomowych słów, które nadal rozbrzmiewają mi w głowie… To znaczy… anioł. Ja zapytałam, on odpowiedział. Co dalej? ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 11

Dałem ciała. Nie powinienem był jej dotykać, ale nie mogłem się powstrzymać. Ona jest dla mnie trucizną, toksyczną mieszanką. Od ponad dwóch lat nie dotykałem w ten sposób kobiety, jednak nigdy z nikim tak się nie czułem. Kiedy byłem jeszcze normalny, nie pragnąłem żadnej kobiety tak, jak teraz pragnę jej. Nie wiem, co robić, bo z każdym dniem myśl o tym, że będę musiał ją oddać, wzmaga we mnie żądzę posiadania, której, jak sądziłem, już dawno się pozbyłem. Jestem totalnie popieprzony.

DZIEŃ 16

Budzę się obolała, ale to przyjemny ból. Nie mam pojęcia, która jest godzina, ale kiedy lekko podnoszę powieki, orientuję się, że słońce już dawno wzeszło. Po raz pierwszy tak długo

pospałam. Przeciągając się, widzę, że Harriet Zapiekanka siedzi spokojnie na swoim prowizorycznym posłaniu, a na mnie już czeka świeże jajeczko. Nie widzę natomiast Sainta. Bez wątpienia zmył się rano, chcąc uniknąć niezręcznego poranka po. Nie mam pojęcia, co znaczyła ta noc. Sprawy potoczyły się tak szybko, sama

nie

wiem,

kiedy

uległam

pożądaniu.

Dla

mnie

to

nie

było

doświadczenie czysto fizyczne. Kiedy Saint dotknął mojej dłoni, niepewny i przestraszony, coś się we mnie zmieniło. Do tego w imieniu, którym mnie nazywa, jest tyle czułości. Skąd to wszystko? Nie oczekuję, że odjedziemy wspólnie w stronę zachodzącego słońca. Saint ma w sobie mrok. Chociaż tyle mi powiedział w nocy. Najwyraźniej nienawidzi Popova, bo to on go okradł z jego człowieczeństwa. Saint uważa, że jest martwy wewnątrz, ale ja się z tym nie zgadzam. W głowie kłębi mi się tak wiele pytań, ale najważniejsze z nich to: dlaczego? Postanawiam go odnaleźć, wstaję powoli, ale nogi mam jak z galarety. Sięgam po buty, bieliznę i szorty i się w nie ubieram. Potem biorę do rąk jego koszulkę, przysuwam ją do nosa i wciągam głęboko w płuca jego zapach. Tak pachnie czysty grzech. Zsuwam się po sznurze z Harriet Zapiekanką pod pachą. Coraz łatwiej przychodzi mi utrzymywanie równowagi, powoli przyzwyczajam się do mojego domku na drzewie. Przedzieramy się przez las, a kiedy słyszę trzask ognia na plaży, moje serce lekko przyspiesza. Wychodzę spomiędzy drzew na piasek. Czekają na mnie kokosy i świeża ryba, ale nie Saint. Osłaniając oczy przed słońcem, rozglądam się po okolicy, lecz nigdzie go nie dostrzegam. – Hej.

– Słodki Jezu…! – krzyczę, chwytając się za serce. Gdzieś z góry dobiega mnie głęboki śmiech Sainta. Podnoszę głowę i widzę, że faktycznie nie ma go na plaży, siedzi za to na drzewie. Grube, nisko zwieszone gałęzie są idealnym miejscem, żeby się w nich zaszyć i pisać w dzienniku, czyli dokładnie to, co Saint właśnie w tym momencie robi. Siedzi sobie wygodnie oparty o pień z dziennikiem na kolanach. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, natychmiast się rumienię. Wspomnienia ubiegłej nocy stają mi przed oczami jak żywe, przygryzam wewnętrzną stronę policzka, żeby stłumić jęk. – Chyba nadchodzi sztorm – odzywa się Saint, a ja jestem mu wdzięczna za przerwanie milczenia. Już

w

miarę

odzyskałam

zdolność

logicznego

myślenia,

więc

spoglądam w górę i potwierdzam sobie, że ma rację. Na niebie kłębią się szare chmury, nawet słońce postanowiło się za nimi schować. Powietrze pulsuje naelektryzowaną energią. Saint zamyka dziennik i z łatwością zeskakuje z gałęzi. Odruchowo się cofam, ale on nie zwraca uwagi na moje dziwactwa. – Jesteś głodna? Kiwam głową, podając mu jajko. Wsuwa dziennik do kieszeni, po czym podchodzi do ognia, żeby zająć się naszym śniadaniem. – Myślę, że dzisiejszą noc powinniśmy spędzić w jakimś położonym wyżej miejscu. Może w tej jaskini? Weźmiemy ze sobą jedzenie i wodę, żeby jakoś przetrwać sztorm. Mam przeczucie, że może być groźnie. – W porządku. Skoro uważasz to za dobry pomysł… – mówię, wykręcając z tyłu ręce. Na myśl o kolejnym monstrualnym sztormie robię się niespokojna. Podobnie jak na myśl o spędzeniu nocy w jaskini

z Saintem. Tylko on i ja w ciasnym pomieszczeniu. Bez wyjścia. To się może nieciekawie skończyć. Milczymy, każde z nas zastanawia się nad tym, co ma nadejść. Saint piecze rybę, a ja biorę orzech kokosowy i próbuję go rozłupać, tak jak widziałam, że robi to Saint. Niezliczoną ilość razy próbowałam powtórzyć to w samotności, ale nigdy mi się nie udało. Przed wyjściem wzięłam ze sobą nóż, więc wyjmuję go i robię nim trzy dziury w kokosie. Jedna z nich jest wystarczająco głęboka, więc powiększam ją i przykładam orzech do ust. Zaspokajam pragnienie, po czym podaję kokos Saintowi, ale on potrząsa głową. Jego uwagę przyciąga mój nóż. Kiedy jego zielone oczy budzą się do życia, wiem, że przypomniał sobie moment, kiedy ten sam nóż był przyciśnięty do jego szyi, oraz wszystko, co nastąpiło później. Ja również nie mogę przestać o tym myśleć. Muszę się czymś zająć, więc podchodzę do drzewa, liczę do trzech i z całej siły uderzam orzechem o pień. Oglądam go i wzdycham, bo nie ma nawet wgniecenia. W wykonaniu Sainta wydawało się to takie proste. Próbuję po raz kolejny, a z każdym uderzeniem zapominam o tym, jak moje ciało falowało pod jego dotykiem. – Pomogę ci. Wzdrygam się, nie słyszałam, jak podchodził. Ostrożnie podaję mu kokos i odsuwam się na bok. Mięśnie mu się napinają, kiedy uderza orzechem o drzewo, a potem słyszę głośny dźwięk rozpadającej się na dwie części skorupy. Spostrzegam, że Saint lekko drgnął, jakby go coś zabolało. Wyciąga w moją stronę rękę, bo chce użyć mojego noża. Podaję mu go bez wahania. Niewielka rana na szyi w miejscu, gdzie przycisnęłam nóż, jest zaczerwieniona i lekko napuchnięta. Zastanawiam się, czy powinien ją posmarować jakąś maścią, żeby się nie wdało zakażenie. Po śniadaniu mu

o tym powiem. Rozdziela kokos na dwie części, po czym za pomocą noża wydobywa z nich miąższ. Podaje mi kawałek, a ja go z wdzięcznością przyjmuję. Kiedy wkłada swoją porcję do ust, po wardze spływa mu cienka strużka soku. Natychmiast zlizuje ją językiem, a ja zastygam w bezruchu, zafascynowana tym widokiem. Saint zdaje sobie sprawę, że się gapię, ale nic nie jestem w stanie na to poradzić. Próbuję odwrócić swoją uwagę i kieruję wzrok gdzie indziej. Niestety, niewiele to pomaga, bo trafiłam akurat na pióra wytatuowane na jego ramionach. Oraz na czerwone jak krew róże na jego piersi. – Podobają mi się twoje tatuaże. Uśmiecha się. Wolałabym, żeby tego nie robił, bo uśmiechnięty jest jeszcze bardziej atrakcyjny. – Ty nie masz tatuaży? Kręcę głową. Widział mnie nagą, więc dobrze wie, że ich nie mam, ale chyba oboje potrzebujemy tej niezobowiązującej pogawędki. Na myśl, że widział mnie nagą, znowu się rumienię. Podaje mi pozostałą część miąższu kokosowego. Chętnie go przyjmuję, bo w ten sposób zajmę usta czymś innym niż gadaniem głupot. Siedzimy

przy

ognisku,

w

milczeniu

zajadając

rybę.

Atmosfera

pozostaje napięta, najwyraźniej żadne z nas nie wie, co powiedzieć. Chciałabym zapytać go o tę noc, ale o co dokładnie? Zrobił mi dobrze, może to nie było nic więcej? Nagle tracę apetyt, ponieważ wolałabym, żeby dla niego znaczyło to coś więcej. Dla mnie znaczy. – Dziś rano znalazłem nowe rośliny, muszę sprawdzić, czy się nadają do jedzenia – mówi, dając mi do zrozumienia, że nie będziemy rozmawiać o minionej nocy. – Na tej wyspie musi być jeszcze coś, co możemy jeść. Jak na razie ani Saintowi, ani mnie nie udało się znaleźć żadnej jadalnej zieleniny. Skorzystałam z jego rady, okazało się, że miał rację. Wszystko,

co przyłożyłam do nadgarstka czy do ust, powodowało mrowienie albo wysypkę, więc nie nadawało się do jedzenia. Mam już dosyć ryb i orzechów kokosowych, więc myśl o zmianie menu wydaje mi się tak kusząca, że oferuję pomoc. – Po kąpieli dołączę do ciebie. Wodę już czuć stęchlizną, trochę deszczu nie zaszkodzi – mówię. – Może powinniśmy poszukać czegoś, do czego moglibyśmy nałapać deszczówki? Kończy przeżuwanie kokosa i kiwa głową. – Dobry pomysł. Jesteśmy dla siebie wręcz niesamowicie uprzejmi, ale panuje między nami napięcie. Nie mogę już tego wytrzymać. – Posłuchaj, jeśli chodzi o… Jednak on nie pozwala mi dokończyć. – Widzimy się w okolicy jaskini. Nie dając mi dojść do słowa, znika wśród drzew i zostawia mnie samą z Harriet Zapiekanką. Sytuacja jest niezręczna, ale muszę jakoś nawiązać do tego, co się wydarzyło. Za to Saint, najwyraźniej, nie czuje takiej potrzeby.

P

onure popołudnie zdaje się potwierdzać prognozę Sainta. Nadchodzi sztorm. Temperatura spada, zrobiło się chłodno. Saint łowi ryby i przenosi nasz skromny posiłek do jaskini, a ja

próbuję znaleźć jakieś nowe jedzenie, ale nie natykam się na nic, co sprawiałoby wrażenie jadalnego. Tak naprawdę to działka Sainta, to on jest prawdziwym leśnym człowiekiem, jednak teraz nie chce się do mnie zbliżać na odległość mniejszą niż trzydzieści metrów, a to oznacza, że muszę sobie radzić samodzielnie.

Sama nie wiem, jak się z tym czuję. Wkurzona. Zraniona. W sumie niewiele to zmienia, bo właśnie tak się czuję, odkąd zaczął się ten horror. Minęło tylko szesnaście dni, a ja mam wrażenie, że raczej cały wiek. Jestem teraz zupełnie inną osobą. W normalnych okolicznościach nigdy nie zrobiłabym tego z kimś pokroju Sainta. Owszem, mój szalony romans z Drew trwał tylko sześć krótkich tygodni, ale w tym czasie nigdy nie pozwoliłam mu wtargnąć do mojej duszy tak jak Saintowi. Że nie wspomnę o perwersyjnych aktach seksualnych. Wszystko się zmieniło, a jedyna osoba, z którą mogę porozmawiać, nagle zamilkła. Z westchnieniem koncentruję się na znalezieniu pożywienia, bo nie mam pojęcia, ile potrwa sztorm. Właśnie wpadł mi w oko niski krzaczek przypominający szpinak, kucam obok niego z zamiarem przeprowadzenia testu. Wynik jest pozytywny, a ja jestem w siódmym niebie, że wreszcie udało mi się namierzyć coś jadalnego. Nie mam pojęcia, co to jest, ale nie podrażniło mi skóry, a to mi wystarczy do szczęścia. – Harriet Zapiekanko, widziałaś, co znalazłam? – Spodziewam się, że tak jak zawsze odpowie mi radosnym gdakaniem, ale wokół panuje cisza. Wstaję i uważnie się rozglądam, lecz nigdzie jej nie widzę. Przecież była tu zaledwie chwilę temu! Niebo wydaje z siebie pierwszy groźny pomruk, a białe chmury ustępują miejsca szarym. – Harriet Zapiekanko! – krzyczę, otaczając dłońmi usta. – Tutaj jestem! To przerażające, jak szybko zmienia się pogoda. Powiewy wiatru są tak gwałtowne, że muszę się chwycić grubej gałęzi, żeby nie odlecieć. Ogarnia mnie panika.

– Harriet! – wołam ile sił w piersi, ale nagły huk grzmotu zagłusza mój okrzyk. Właśnie mam zamiar wyruszyć na poszukiwanie jej, kiedy zjawia się Saint i chwyta mnie za przedramię. – Musimy iść. Nadciąga sztorm. – Nie mogę. Harriet Zapiekanka zaginęła! – wołam, strząsając jego dłoń. – Aнгел – ostrzega, ale ja tylko z uporem potrząsam głową. – Nie mogę jej tu zostawić. Saint z westchnieniem uciska nasadę nosa. – Kiedy ostatni raz ją widziałaś? Wzruszam ramionami i nerwowo przeszukuję pobliskie krzaki. – Jakieś dziesięć minut temu. Znalazłam tę roślinę i na chwilę o niej zapomniałam. – Szybko podaję Saintowi zielone listki i kontynuuję poszukiwania. Saint wącha je i dotyka czubkiem języka. – To molokhia. Ma właściwości przeciwzapalne i przyspiesza proces gojenia. Dobra robota! – Urywa kilka garści i wkłada je do plecaka. – Naprawdę musimy już iść. Na myśl o zostawieniu Harriet Zapiekanki łzy same napływają mi do oczu. Saint dostrzega mój niepokój, podchodzi do mnie i niepewnym ruchem obejmuje dłonią mój policzek. Natychmiast się w nią wtulam. – Nic jej nie będzie. Zwierzęta są wytrzymałe. Przecież dawała sobie radę na tej wyspie przed twoim przybyciem. Pewnie wyczuła, że nadchodzi sztorm, i znalazła sobie jakieś schronienie. Prawdopodobnie ma rację.

– No dobrze – zgadzam się niechętnie. Przesuwa palcem po moim policzku, po czym cofa rękę. – Chodźmy. – Ruchem głowy daje mi do zrozumienia, że mam za nim iść. Pędzimy przez dzicz, na każdym kroku towarzyszą nam groźne grzmoty i oślepiające błyskawice. Jaskinia należy do Sainta, nie chciałam zakłócać

spokoju

jego

sanktuarium,

więc

nie

mam

pojęcia,

dokąd

zmierzamy. Mam niewielką klaustrofobię, mogę tylko żywić nadzieję, że grota nie jest za mała. Podążam za Saintem, który błyskawicznie pnie się w górę skalistego zbocza. – Jesteśmy prawie na miejscu – krzyczy przez ramię, kierując się w prawo. Kiedy od wejścia do jaskini dzieli nas zaledwie kilka metrów, niebiosa się otwierają i następuje oberwanie chmury, a my natychmiast jesteśmy przemoczeni do suchej nitki. Podłoże szybko zamienia się w śliskie błoto, a ja prawie się przewracam. Na szczęście Saint podaje mi rękę i pomaga mi skryć się w jaskini. Wejście jest całkiem spore, dzięki czemu jakoś pokonuję swoje klaustrofobiczne lęki, a podłoże skaliste, więc patrzę pod nogi, podążając za Saintem w głąb jaskini. Nadal mocno trzyma mnie za rękę, zatem nie mam innego wyboru, jak za nim iść. Im dalej wchodzimy, tym robi się ciemniej i zimniej. Wreszcie z ulgą dostrzegam nasze rzeczy. Saint puszcza moją dłoń i kuca. Zaczyna układać kamienny krąg z dużych kawałków skał, nie mam pojęcia, po co to robi. Zagadka rozwiązuje się, kiedy umieszcza w środku patyczki i gałązki – to będzie ognisko! Jest mi tak zimno, że zaczynam szczękać zębami. Podchodzę do sterty ubrań i wybieram żółtą sukienkę, żałując, że nie mam tu dżinsów i ciepłego

swetra. Saint kuca odwrócony do mnie tyłem – choć tak naprawdę po tym, co się zdarzyło w nocy, nie ma to większego znaczenia – więc zrzucam mokre ciuchy i wślizguję się w sukienkę. Czuję się trochę lepiej, mimo że nadal drżę. Rozcierając ramiona, patrzę, jak Saint zręcznie rozpala ogień, używając tylko patyków. Dokłada do ognia i nie mija wiele czasu, a ognisko pali się jasno. Nie jestem świadoma, że nadal drżę, dopóki Saint nie wstaje i nie sięga do swojego plecaka. – Proszę. – Podaje mi swoją ostatnią koszulkę z długim rękawem. Nie jestem pewna, czy ją przyjąć, bo przecież jemu też musi być zimno, ale on rozprostowuje moje ramiona i delikatnie wkłada mi ją przez głowę. Pomagam mu, unosząc ręce, pozwalam mu się ubrać. Co prawda, jest o wiele za duża, ale natychmiast czuję, że moje zziębnięte kości trochę się rozmrażają. – Dziękuję. Kiwa głową, po czym zdejmuje własną koszulkę i staje przed ogniem, żeby ją wysuszyć. – Przed jaskinią postawiłem puste butelki po wodzie i wodoodporne pudło, żeby nazbierać deszczówki. Wiatr hula wokół nas, a moje myśli ciągle kierują się w stronę Harriet Zapiekanki. Mam nadzieję, że nic jej nie jest. Siadam na śpiworze, który rozłożył dla nas Saint, i opieram się o skalistą ścianę. Nie mam pojęcia, ile czasu tutaj spędzimy, ale sam fakt, że jestem skazana na stały pobyt z Saintem na tak ograniczonej powierzchni, sprawia, że się denerwuję. Saint zakłada wysuszoną koszulkę i siada przy ognisku. Dostrzegam, że się wzdryga – po raz kolejny dzisiaj – kiedy próbuje się wygodnie usadowić, ale nie mogę go o to zapytać, bo atmosfera jest tak gęsta, że chyba zaraz się uduszę.

– Jak myślisz, jak długo potrwa sztorm? – pytam, przerywając milczenie. Saint wzrusza ramionami. – Nie wiem. Ostatnim razem trwał wiele godzin. Z trudem przełykam ślinę. Godzin? Co niby mamy robić przez kilka godzin? Saint nie wygląda na faceta, z którym można pograć w dwadzieścia pytań. Podciągam kolana do klatki piersiowej i obejmuję je ramionami. Dobrze, że koszulka Sainta jest taka długa i zakrywa mi nogi! Uważnie mu się

przyglądam

i

nie

mogę

ukryć

uśmiechu,

kiedy

wyciąga

swoją

sfatygowaną książeczkę z sudoku. – Co? – pyta, przechylając głowę na bok. – Nic – odpowiadam, starając się nie parsknąć śmiechem. – Masz coś do sudoku? – Ależ nie. – Podnoszę ręce, udając, że się poddaję. – Po prostu nie wyglądasz na gościa zainteresowanego matematyką. – Jak w takim razie wyglądam? – odparowuje szybko. Że też nie przewidziałam, jak to się skończy! Nie jestem pewna, czy to pytanie z gatunku podchwytliwych, więc na wszelki wypadek postanawiam odpowiedzieć szczerze. – Przez większość czasu wyglądasz na… wkurzonego? – podsuwam, formułując to spostrzeżenie jako pytanie. Usta mu drżą. – Przynajmniej jesteś szczera. Podejrzewam, że to dlatego, że naprawdę tak jest – przyznaje obojętnie. Atmosfera się rozluźnia. Niedbałym ruchem przesuwa ręką po swoim ciele.

– Wiesz, nie zawsze taki byłem. – Taki? – powtarzam, nie bardzo wiedząc, co ma na myśli. – Nie zawsze byłem złym facetem – uściśla. Oczy mi się rozszerzają. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. – Zanim to wszystko się zaczęło, byłem… profesorem na uniwersytecie. Aż się krztuszę ze zdziwienia, uderzam się w klatkę piersiową, żeby pobudzić do pracy zdumione serce. Nie chcę z tego robić jakiejś wielkiej sprawy, ale, o mój Boże… Profesor na uniwersytecie? Wow, to zaczyna się robić interesujące! – Wykładałem matematykę na Uniwersytecie Columbia – mówi dalej, zatopiony we wspomnieniach o bardzo dawnych czasach, jakby innej epoce. – Pewnie wtedy nazwałabyś mnie nerdem. Parskam śmiechem. Saint i nerd to słowa, które kompletnie do siebie nie pasują! – Teraz rozumiem twoją fascynację sudoku – mówię ostrożnie, bo koniecznie chcę usłyszeć więcej. Saint wpatruje się w ogień. – To może się wydawać nudne, ale to jedyna rzecz, która łączy mnie z tamtym życiem. Choć to życie, mam wrażenie, minęło wieki temu. – A dokładniej? – pytam miękko, nie chcę za bardzo naciskać. – Dwa i pół roku temu – odpowiada obojętnie, wzrok wbił w tlące się polana. Bezradnie mrugam oczami. Od dwóch i pół roku Saint jest skazany na to nieszczęsne życie, którego najwyraźniej wcale sobie nie wybrał. Miał dobrą pracę, którą pewnie lubił, ale ją rzucił, żeby zostać płatnym zabójcą. Czy coś mi umknęło? – Gdzie teraz mieszkasz? – Zakładam, że już nie w Ameryce.

– W Rosji, ale nie czuję się tam jak w domu – odpowiada szybko. Mocniej zaciskam ręce na kolanach. – W takim razie dlaczego stamtąd nie wyjedziesz? – Wiem, że wypływam na niebezpieczne wody, lecz jeszcze nigdy tak się przede mną nie otworzył, zamierzam skorzystać z okazji i jak najwięcej się o nim dowiedzieć. – Wszyscy musimy robić rzeczy, których nie chcemy. Tak naprawdę to nie jest odpowiedź na moje pytanie, ale potwierdza to moje podejrzenie, że on robi to, co robi, ponieważ uważa, że nie ma innego wyboru. – W takim razie można powiedzieć, że oboje jesteśmy więźniami – kwituję

smutno.

–

Czy

masz

zamiar

wrócić

do

Ameryki,

kiedy…

zakończysz swoją misję? – Nie ma co się łudzić, że Saint zmieni zdanie. Jego misja to ja, gdy trafię do niewoli, on z niej wyfrunie. Nikt nie poświęciłby swojej wolności dla wolności obcej osoby. Spogląda mi w oczy. – Nie sięgam myślą tak daleko w przyszłość. Kiedyś powiedział, że nie zostanie ze mną, kiedy przekaże mnie Popovowi.

Jestem

dla

niego

kluczem

do

odzyskania

wolności.

Przynajmniej moja niewola przysłuży się komuś. – Może będziesz mógł wrócić na uczelnię? – podpowiadam, ale on parska śmiechem. – Niewielu rzeczy się boję, ale na myśl o powrocie do tak zwanej normalności ogarnia mnie prawdziwe przerażenie. – Nie rozumiem. Czy nie właśnie dlatego to robisz? Sięga po patyk i w zamyśleniu zaczyna rysować na ziemi kółka.

– Nie mogę wrócić do pracy na etat, domku na przedmieściach i weekendowych spotkań z przyjaciółmi przy grillu. – Dlaczego nie? Moim zdaniem to wspaniałe życie. Kiedy zaczynam myśleć, że już nic więcej dziś nie usłyszę, on wyjawia: – Wcześniej czy później ten… mrok we mnie – kładzie pięść na sercu – będzie chciał więcej. Widziałem i zrobiłem tak wiele złego, że nie potrafię stać się z powrotem normalnym człowiekiem, ponieważ późno w nocy, gdy inni ludzie będą bezpiecznie spać w swoich łóżkach, wszystko, co uczyniłem, powróci i będzie mnie prześladować, przypominając, że dla kogoś takiego jak ja nie ma normalności. Potrzebuję tego mroku, żeby przetrwać. To jedyny sposób, w jaki mogę żyć z tym, jakie czyny popełniłem. – Opuszcza głowę, a włosy opadają mu na twarz. W tym wyznaniu było tak wiele goryczy, że aż przeszywa mnie dreszcz. Tylko co on właściwie zrobił? – Tylko Bóg może mnie sądzić – mamroczę. Saint podrywa głowę, bo nieświadomie przytoczyłam napis z jego tatuażu. Idealnie pasuje do tej sytuacji. – Nawet najgorsze winy można odpokutować. – Zaszedłem za daleko, nie zasługuję na zbawienie. – Wygląda na to, że będę miała o czym myśleć. Nagle coś przychodzi mi do głowy. – To dlatego nie lubisz być dotykany, prawda? Uważasz, że nie zasługujesz na… czyjeś uczucie? – podpowiadam, licząc, że rzuci na tę kwestię nieco światła. Wydaje się udręczony moim spostrzeżeniem. – Nie, aнгел, mylisz się. Nikt nie chciał mnie dotknąć w ciągu ostatnich dwóch i pół roku, bo kto chciałby dotykać… płatnego zabójcy? Wstrzymuję oddech, ponieważ po raz pierwszy przyznał, kim jest. – Przecież nie zawsze byłeś… eee… płatnym zabójcą. – To słowo ma smak trucizny, niemniej dobrze jest szczerze rozmawiać. – To nie definiuje,

kim naprawdę jesteś. – Przestań! – podnosi głos, wrzucając patyk w ognisko. – Przestań widzieć we mnie kogoś, kim nie jestem! Nie miałem żadnych skrupułów, żeby cię uprowadzić, żeby cię poniżać… – Policzki mi czerwienieją. – A wszystko tylko dlatego, że wiedziałem, iż mogę to zrobić. Ból mnie podnieca. Tylko dzięki temu czuję, że żyję. Nie

jestem

zaskoczona,

że

Saintowi

sprawiało

przyjemność

wymierzanie mi kary. Od dwóch i pół roku doświadczał tylko bólu, tak właśnie podejrzewałam. – Może to i prawda – szepczę, odwracając wzrok. – Ale okazywałeś mi też życzliwość. Nie uwierzę, że jesteś całkiem zły. – Możesz wierzyć, w co chcesz – wyrzuca z siebie obronnym tonem. – Ale kiedy oddam cię w ręce Popova, szybko zrozumiesz, jak bardzo się mylisz. Właśnie poznałam Sainta z całkiem nowej strony. Jego okrucieństwo skrywa wrażliwość, co sprawia, że bardzo chcę podnieść go na duchu. Wczoraj pozwolił mi się dotknąć, przyznał, że mu się to podoba, więc to nieprawda, co teraz powiedział. Mur, który wokół siebie wzniósł, miał go chronić przed uczuciami. Jedyny sposób, w jaki może żyć ze świadomością tego, co zrobił, to odizolować się, a zatem za całym tym mrokiem kryje się człowiek, którym kiedyś był. Nie jest stracony. Jeszcze nie. Pocieram ramiona, bo nagły podmuch wiatru omiata ściany jaskini. Nadchodzi sztorm, ale nie może się on równać z burzą, która szaleje w moim sercu. Siedzimy w milczeniu, po głowie krąży mi milion myśli. Zapominam o paskudnej pogodzie, skupiam się na słowach Sainta. Wydaje się tak bardzo samotny. Szanowany nauczyciel akademicki, który stał się płatnym zabójcą. Jakiś absurd!

Zastanawiam się, jakim człowiekiem wtedy był. Dzielił się wiedzą z podatnymi na wpływy studentami i kształtował ich przyszłość swoim nauczaniem. A jednak rzucił to wszystko dla takiego nędznego życia. To się kupy nie trzyma. Zaczynam snuć hipotezy na temat Zoey i jej roli w życiu Sainta. Czy to jego dziewczyna? Żona? Przyjaciółka? Powiedział, że jest dla niego najważniejszą osobą. Biorąc pod uwagę, co dla niej robi, ich miłość musi być naprawdę wyjątkowa. Zrobiłby wszystko, żeby ją chronić. Żołądek mi się ściska. Zastanawiam się, jak to jest, kiedy się daje i otrzymuje ten rodzaj miłości. Myślałam, że uczucie, które mnie połączyło z Drew, to miłość, ale czy rzuciłabym wszystko i sprzedała swoją duszę, tak jak to zrobił Saint? Odpowiedź brzmi: nie. Może mówi to coś o moim charakterze, ale nigdy nie chciałam poświęcić życia, żeby kogoś uratować. Dlatego mówi to też sporo o charakterze Sainta. Opieram policzek o kolano, odwracam głowę i wpatruję się w skalistą ścianę, ponieważ nagle nie mogę na niego patrzeć. On chce, żebym go nienawidziła, ale nie potrafię. Powinnam, ale tego nie robię. Jak to mnie charakteryzuje? Wydaje mi się, że gorzej być nie może, i wtedy przez huk ryczącej wichury przebija się przerażone gdakanie. Powoli podnoszę głowę, nie jestem pewna, czy to nie wyobraźnia płata mi figle, jednak dźwięk rozlega się ponownie, a ja już wiem, że jest prawdziwy. – Harriet Zapiekanka! – Zrywam się i pędzę w stronę wyjścia. Chwytam się wypukłości w ścianach, bo wiatr jest tak silny, że wpycha mnie z powrotem w głąb jaskini. Kiedy docieram do wylotu, osłaniam oczy przed gwałtowną ulewą i rozpaczliwie wypatruję mojej kurki. Wreszcie ją dostrzegam, cała przemoknięta utknęła w połowie wzgórza i głośno gdacze.

– Nie! – krzyczę. Rzucam się do przodu z niezachwianym zamiarem uratowania jej, chrzanić pogodę! Jednak Saint szarpie mnie do tyłu za łokieć. – Nie możesz tam iść! – próbuje przekrzyczeć grzmoty. – Nie mogę jej tam zostawić. Ona umrze! – Wyrywam mu się zdeterminowana, ale Saint mnie zatrzymuje. – Ty umrzesz, jeśli tam teraz wyjdziesz! Ale dla mnie nagle nie ma to najmniejszego znaczenia. Zresztą do czego niby miałabym wracać? – Nie pozwolę jej zginąć. – Odwracam się w jego stronę, a twarz lśni mi od łez. – Chronię tych, których kocham. To miecz obosieczny, on może powiedzieć to samo. Jednak jeśli nie da mi jej uratować, okaże się pieprzonym hipokrytą. Może i Harriet Zapiekanka jest tylko kurą, ale dla mnie reprezentuje o wiele więcej. Mam już dość chowania głowy w piasek w obliczu niebezpieczeństwa. – Kurwa mać! – Saint wzdycha. Jest wkurzony, że znowu się z nim kłócę, ale chyba nie spodziewał się niczego innego. – Zostań tutaj – rzuca stanowczo. Już mam mu powiedzieć, żeby szedł do diabła, ale on przeciska się obok mnie i wybiega w szalejącą burzę. Bezwiednie otwieram usta, bo absolutnie się tego nie spodziewałam. – Saint, nie! – To moja bitwa, nie jego. Ale już jest za późno. Mogę się tylko przyglądać, jak biegnie w dół wzgórza, przedramieniem osłaniając twarz przed nawałnicą. Gęsta kurtyna deszczu przesłania mi widok, więc wychylam się, żeby coś zobaczyć. Nadal prawie nic nie dostrzegam, mija kilka nieznośnie dłużących się minut

i

światło

błyskawicy

na

moment

oświetla

okolicę,

a

ja

z westchnieniem ulgi opadam na skalistą ścianę. Saint dotarł do Harriet Zapiekanki. Z kurą pod pachą pędzi teraz w stronę jaskini. Serce mam w gardle, bo zbocze jest śliskie od błota, a on wyraźnie ma trudności z powrotem, traci równowagę i ślizga się. Nie myśląc wiele, wybiegam w deszcz, żeby mu pomóc, ale on krzyczy, żebym została, gdzie jestem. Szybko

się

wycofuję

i

znajduję

schronienie

pod

półką

skalną.

Przestępuję z nogi na nogę, niespokojnie czekając, aż Saint zakończy wspinaczkę. Ulewa rozszalała się na dobre, droga powrotna zajmuje mu dwa razy tyle czasu, co zejście. Kiedy dzieli nas zaledwie kilka metrów, oddycham z ulgą, ponieważ za chwilę będzie bezpieczny. Jednak okazuje się, że los miał dla nas inne plany. Nagle niebo przecina błyskawica, wstrząsając całą wyspą. Prąd przechodzi mnie aż po koniuszki palców u stóp. – Pospiesz się! – krzyczę, ponieważ nagle każdy włosek na moim ciele staje dęba. Nie mam czasu zastanawiać się nad tym, ponieważ nagle rozlega się głośny trzask i pojawia się złowieszczy cień, a ja z krzykiem wskazuję palcem niebo. – Uważaj! Saint spogląda w górę, ale jest już za późno. Wszystko dzieje się w

zwolnionym

tempie.

Rzuca

Harriet

Zapiekankę,

zapewniając

jej

bezpieczeństwo, tymczasem z drzewa odrywa się potężna gałąź i spada prosto na niego. Hałas jest przeraźliwy. Widok Sainta przygniecionego gałęzią sprawia, że ruszam pędem w jego stronę, aż błoto pryska na wszystkie strony. – Saint! Nie rusza się.

Ślizgam się i obsuwam, bo moje tenisówki mają praktycznie zerową przyczepność, ale działam na czystej adrenalinie i docieram do niego w ciągu kilku sekund. Leży na brzuchu. Gruby konar wcisnął go w grząski teren. Dostrzegam krew z tyłu jego głowy i wiem, że mam zaledwie kilka minut, żeby go uwolnić. Jest nieprzytomny. Błyskawice i grzmoty działają zgodnie, ostrzegając, że jeśli się nie pospieszę, zaraz mogę leżeć obok Sainta. Gałąź upadła w poprzek jego pleców, próbuję ją przesunąć, ale jest ciężka, nie mogę jej ruszyć. – No dalej! – wrzeszczę, bo wiem, że muszę dać radę. Szarpię ze wszystkich sił, lecz wciąż tracę równowagę na nasiąkniętym wodą podłożu. Deszcz ciągle pada, a Saint wbija się coraz głębiej w wilgotną glebę. Klękam, żeby sprawdzić mu puls. Szlocham z ulgą, kiedy wyczuwam słabe drgania żyły. – Przepraszam! – krzyczę do jego nieruchomego ciała, ponieważ gdyby nie ja, nie byłoby go tutaj. Na samą myśl o tym czuję przypływ energii. Zginam nogi, napinam mięśnie i używam całej siły. Wydaję z siebie gardłowy krzyk. To niezwykłe, do czego jest zdolne ludzkie ciało. Sama nie wiem jak i kiedy, gałąź przesuwa się odrobinę. To jednak nie wystarczy, żeby uwolnić Sainta, więc powtarzam akcję, korzystając z właśnie odkrytych pokładów energii. Powietrze przeszywa huk, kiedy wytracam absolutne jej końcówki, ale było warto, bo udaje mi się usunąć konar i uwolnić Sainta. Zrobiłam to! Jednak jeszcze nie czas na otwieranie szampana. Saint jest nieprzytomny, więc muszę zrobić dla niego to, co on zrobił dla mnie, kiedy przyholował mnie na wyspę. Jakby instynktownie, bez udziału świadomości, klękam i obracam go na plecy. Twarz ma pokrytą

błotem, ten widok działa na mnie jak kopniak w splot słoneczny, totalnie mnie nakręca. Zbierając siły, zerkam na jaskinię. Nie znajduje się daleko, a ścieżka nie jest zablokowana, więc z braku innej opcji chwytam go za nadgarstki i zaczynam ciągnąć w stronę bezpiecznego schronienia. Waży więcej niż gałąź,

jednak

nie

przestaję

go

ciągnąć,

starając

się

unikać

głazów

i nierównego podłoża. Brak mi tchu, ramiona i nogi mam obolałe, kilka razy tracę równowagę, ale wreszcie udaje mi się wmanewrować Sainta do jaskini. Przeciągnięcie go do ogniska będzie o wiele trudniejsze, ponieważ pełno tu skał, ale wciągam go najdalej, jak mogę. Pędzę po śpiwór i apteczkę, w kilka sekund jestem z powrotem. Klękam i kładę rękę przed jego ustami. Nadal oddycha. Pracuję jak nakręcona, zwijam śpiwór, żeby ostrożnie podłożyć mu pod głowę, układam go w pozycji bezpiecznej. Na rękach mam krew, co oznacza, że rana na głowie nadal krwawi. Działam pospiesznie, używam wszystkiego, co mogę znaleźć w apteczce, żeby ją oczyścić. Oddycham z ulgą, kiedy po paru minutach krew przestaje się sączyć. Teraz mogę go tylko obserwować i mieć nadzieję, że wkrótce się obudzi, bo, niestety, nie mam możliwości zadzwonienia po pogotowie. Siadam obok niego, odgarniam z czoła splątane włosy i oczyszczam twarz z brudu. Z każdym ruchem zmywam trochę błota i żałuję, że nie tak łatwo zmyć grzechy z jego duszy. Po raz pierwszy dotykam jego twarzy, a ponieważ jestem tak blisko, chcąc nie chcąc, podziwiam jego siłę. Zatrzymuję palce na jego policzku, a potem przesuwam je w dół, przez miękki zarost na podbródku. Gdy go w ten sposób dotykam, coś we mnie mięknie.

Nie

mogę

uwierzyć,

że

ryzykował

tak

wiele

dla

Harriet

Zapiekanki… i dla mnie. Wiedział, że pobiegnę tam, żeby ją ocalić, i chciał mnie w tym wyręczyć, a teraz leży tutaj, nieprzytomny i ranny.

– Przepraszam – szepczę, przeczesując palcami jego miękkie włosy. – Obudź się, proszę. Myśl, że zostanę na wyspie zupełnie sama, mrozi mi krew w żyłach, ale nie tym się teraz martwię. Jeśli Saint umrze… potrząsam gwałtownie głową, muszę skończyć z tymi głupotami. Co na to moja duma, gdybym przyznała, że śmierć Sainta mnie zrani… i to bardzo? Spod powieki wymyka mi się łza. – Aнгел? Wydaję z siebie okrzyk ulgi, gdy zauważam, że powieki mu drżą. – Jestem przy tobie. Chcę ci pomóc. – Nie protestuje, a ja powoli pomagam mu odwrócić się na plecy, poprawiając śpiwór. – Uderzyłeś się w głowę – wyjaśniam. Oczy ma nadal zamknięte. – Zmęczony – wyrzuca z siebie bez tchu. – Możesz otworzyć oczy? – W końcu ma uraz głowy, choć jest zmęczony, to chyba nie powinien zasypiać. – Za chwilę – odpowiada sennie. – Saint… – Spać – przerywa mi. Wygląda na to, że jego władczy duch nie uznaje żadnych granic, przytomny czy nieprzytomny, zawsze musi mieć ostatnie słowo. Mówi i poznał mnie, to dobry znak. Nie spuszczę go z oka. Próbuję się ruszyć, ale on kompletnie mnie zaskakuje, kiedy sięga po moją dłoń i splata swoje palce z moimi. Z otwartą buzią wpatruję się w ten symbol zjednoczenia. Wygląda tak obco, a jednocześnie tak naturalnie. – Kura? – pyta sennie. Harriet Zapiekanka gdacze. – Z nią… z nią wszystko w porządku – jąkam się, bo nie mogę uwierzyć, że wziął mnie za rękę.

Ciężki oddech Sainta wskazuje, że usnął, ale nawet przez sen nie wypuszcza mojej dłoni.

S

aint śpi już od dobrych kilku godzin. Przez cały ten czas nieustannie go obserwuję, upewniając się, że jest mu ciepło i komfortowo. Usadowiłam się na tyle wygodnie, na ile to możliwe, ale

ponieważ nadal nie wypuścił mojej ręki, musiałam wykrzywić ciało pod dziwnym kątem, żeby się oprzeć o ścianę. Siedziałam tak, obserwując tego tajemniczego mężczyznę, jakbym właśnie natknęła się na jakiś nowy gatunek. Nie rozumiem go. Nigdy go nie rozumiałam. Jednak nie mogę zaprzeczyć, że to, co dzisiaj zrobił, do głębi mnie poruszyło. Od początku czułam, że łączy mnie z nim jakaś niewytłumaczalna więź, ale teraz odczuwam to inaczej. Czuję, że coś się zmieniło. Nigdy wcześniej nie spotkałam nikogo takiego jak on. Ma w sobie coś mrocznego i złowieszczego, zdecydowanie nie jest jednym z dobrych facetów, więc dlaczego ciągle dokonuje szlachetnych czynów? Owszem, zwykle zachowuje się jak ostatni dupek, ale kiedy nim nie jest, staje się kimś… innym. Chcę go poznać, chcę go poznać całego, ponieważ nie rozumiem uczuć, jakie we mnie budzi. Zatracam się, kawałek po kawałku zatracam się w Saincie i nawet mnie to nie martwi. Wzdychając, rozciągam szyję to w jedną, to w drugą stronę, ponieważ całe moje ciało jest obolałe. Nie chcę go budzić, ale jestem zaniepokojona, że tak długo śpi. Lekko głaszczę kciukiem zewnętrzną stronę jego dłoni. – Obudź się, Saint – szepczę. Zero reakcji.

– Saint – powtarzam trochę głośniej, jednak on nadal nie odpowiada. Ogarnia mnie panika, delikatnie odgarniam mu włosy z czoła. Szybko cofam dłoń, bo jego skóra dosłownie płonie. – Słyszysz mnie, Saint? O Boże… Nic. Sprawdzam puls, jest płytki i słaby. Jego policzki prawie parzą. Ma gorączkę. Nie rozumiem, co się dzieje. Nie widziałam na jego ciele żadnych zainfekowanych ran. Może to wirus? Ale przecież się nie skarżył na złe samopoczucie. Szybko przeszukuję apteczkę, wyjmuję z niej paracetamol i butelkę wody. Tyle że jest nieprzytomny, więc nie wiem, jak mu podam lekarstwo. W końcu rozdrabniam tabletkę i mieszam z wodą. – Saint, musisz otworzyć oczy. Całkowity brak reakcji z jego strony sprawia, że oblewa mnie zimny pot. Nie rusza się, więc kucam za nim i podciągam go do pozycji półsiedzącej. Leci mi przez ręce, muszę działać szybko. Sadowię się za nim, opieram jego bezwładne ciało o swoją pierś, po czym sięgam mu przez ramię i przyciskam buteleczkę do ust. – Wypij to. Proszę. Mokra koszulka przywarła mu do ciała. Zastanawiam się, czy to deszcz, czy pot, bo bijący od niego żar jest prawie nie do zniesienia. Woda z lekarstwem spływa mu po ustach, a do mnie dociera, że to nie ma sensu. Nie mogę mu tego wlać do gardła, bo jeszcze się zakrztusi i umrze. Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Udaje mi się ułożyć go z powrotem na plecach, mam zamiar czuwać przy jego boku. – Proszę, nie umieraj – szepczę, sięgając po jego rękę.

– Zoey… Zamieram w bezruchu, nie wiem, co powiedzieć albo zrobić. Majaczy, próbuje ją przywołać. Odsuwam na bok uczucie, które niebezpiecznie przypomina zazdrość, bo nie ma prawa się pojawić. – Ciiiii – uspokajam go, ściskając za rękę. – Już dobrze. Przestaje mówić i z powrotem odpływa w delirium. Harriet Zapiekanka siedzi obok mnie, obie pilnujemy człowieka, który nas ocalił. Wokół nadal huczy sztorm, a ja mogę jedynie czekać – zarówno na sztorm, jak i na Sainta. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 12

Zagubiony w ciszy…

DZIEŃ 19

Kiedy otacza cię absolutna cisza, nagle zdajesz sobie sprawę, jak szybko przywykasz do nieustannego hałasu, który wprowadza zamęt w twoje życie. Większość ludzi twierdzi, że chciałaby uciec od tego szumu; że chciałaby spędzić tydzień na bezludnej wyspie i zapomnieć, że świat istnieje. No cóż, mnie

się

to

udało

i

pozwólcie

sobie

powiedzieć,

że

cisza

jest

przereklamowana. Od trzech dni jestem zagubiona w ciszy. Nigdy w życiu nie czułam się bardziej samotna niż teraz. Saint na zmianę traci i odzyskuje przytomność. Nic nie mówi, nie otwiera oczu. Czasem mamrocze coś niezrozumiałego, ale zwykle tylko krzyczy przez sen. Próbowałam wszystkiego, żeby go obudzić, nic nie pomogło.

Potrzebuje lekarza, jego stan się pogarsza. Tyle że sprowadzenie doktora nie wchodzi w grę, więc mogę jedynie dbać o jego wygodę czy odpowiedni poziom nawodnienia. Jestem wykończona, bo albo układam napis SOS na plaży, albo czuwam przy Saincie. Boję się zamknąć oczy, kiedy je otworzę, może się okazać, że Saint przegrał z tajemniczą chorobą, która go dręczy. Nie ma to nic wspólnego z urazem głowy. Wypadek mógł się przyczynić do osłabienia jego stanu, ale głównym bodźcem jest coś innego. Tylko nie wiem co. Myśl o pozostaniu na wyspie w zupełnej samotności przeraża mnie, ale nie da się ukryć, że bardziej przeraża mnie myśl o straceniu Sainta. Nie byłby w takim stanie, gdyby nie wyszedł z jaskini, żeby ratować Harriet Zapiekankę, a ja nawet nie rozumiem, dlaczego to zrobił. Ten facet to jedna wielka zagadka. Nadal pragnę tak wiele się o nim dowiedzieć, ale kiedy dotykam jego mokrego od potu czoła, wiem, że mogę już nie mieć okazji. Ocieram łzy wierzchem dłoni. Czuję się pokonana – w każdym znaczeniu tego słowa. Na

szczęście

sztorm

minął.

To

było

piekło

na

ziemi.

Kiedy

zdecydowałam się wyjść na zewnątrz, zobaczyłam, że teren zmienił się nie do poznania. Musiałam znaleźć nową ścieżkę i oznaczyć ją skrawkami starych ubrań, bo poprzedni szlak został doszczętnie zniszczony. Dzień zaczynam tak samo jak poprzednie trzy. Biorę na ramię plecak Sainta, żeby zebrać do niego więcej gałązek i kamieni, z których układam napis SOS. To nasza jedyna nadzieja na opuszczenie tej wyspy. Harriet Zapiekanka skubie na zewnątrz trawę. Nie oddala się od jaskini na krok. Chyba też rozumie, jak wiele Saint poświęcił, żeby uratować jej życie. Mówię jej „do widzenia” i schodzę ze wzgórza.

Słońce jasno świeci, na niebie nie ma ani jednej chmurki. Najpierw pracuję

nad

napisem,

potem

zbieram

orzechy

kokosowe

i

szukam

pożywienia. Na szczęście nie muszę się martwić o wodę pitną, bo Saint nałapał wystarczającą ilość deszczówki w czasie ulewy, choć po kilku dniach jej smak nie jest już tak świeży. Mam dosyć ryb, liczę, że dopisze mi szczęście i znajdę kraba albo coś innego. Trzymam się z daleka od wód w pobliżu laguny ze strachu, że rekin powróci i skończy to, co zaczął. Paradoksalnie bez Sainta czuję się całkowicie bezbronna. Układam napis SOS do czasu, aż ramiona i nogi zaczynają mnie boleć. Już prawie mam O. Jestem zdeterminowana, żeby skończyć do jutra. Próbuję znaleźć w piasku jakiegoś kraba, ale mi się nie udaje, więc znowu muszę poprzestać na rybach. Zajmuje mi to chwilę, ale w końcu łapię za pomocą oszczepu kilka rybek. Zbieram też orzechy kokosowe, które spadły z drzewa, i obładowana tym wszystkim powoli ruszam w kierunku jaskini. Nie mam pojęcia, która jest godzina, ale słońce wisi nisko nad horyzontem, już prawie wieczór. Czuję się jak w pętli czasowej, każdy dzień wygląda dokładnie tak samo. Utknęłam w Dniu Świstaka i bardzo chciałabym się z niego wyrwać. Jednak co zrobić, skoro tak wygląda teraz moje życie i nie wiadomo, jak długo to jeszcze potrwa. Ze wzrokiem utkwionym w podłoże wlokę się noga za nogą, kiedy moją uwagę przykuwa zielona, bujna roślinka. Uważnie ją oglądam, a kiedy nabieram pewności, z ust wyrywa mi się cichy okrzyk. To molokhia. Ma właściwości przeciwzapalne i przyspiesza proces gojenia. To pierwsza iskierka nadziei od trzech dni, szybko klękam i rwę zielone liście. Mam ich już trochę, bo Saint nazrywał je przed sztormem, ale

wcześniej o nich nie myślałam. Napycham nimi plecak i biegnę przez bujnie zarośnięty teren w stronę wzgórza. Kłuje mnie w boku i ciężko dyszę, kiedy wbiegam do jaskini i kucam obok śpiącego Sainta. Mam nadzieję, że stał się cud i gorączka minęła, ale kiedy dotykam jego policzków i czoła, szybko cofam rękę. Jest jeszcze bardziej rozgrzany, skóra lśni od potu. – Nie! – krzyczę, szybko wyplątując się z jego plecaka. Koszulkę ma całkiem mokrą, więc, niewiele myśląc, podnoszę go do pozycji siedzącej i zdejmuję T-shirt. Jego ciało jest bezwładne, przez co wpadam w jeszcze większą panikę. Ostrożnie kładę go z powrotem i biegnę w głąb jaskini po świeże ubrania. Chwytam nową koszulkę i apteczkę. Kiedy jestem z powrotem przy nim, padam na kolana i, nie zwracając uwagi na drżenie rąk, otwieram apteczkę. Jeszcze raz spróbuję mu podać paracetamol, tym razem może dodam też molokhię z wodą. Właśnie mam zacząć go ubierać, gdy moją uwagę przykuwa podniszczony opatrunek z gazy na ranie, którą mu zadał Kazimir. Zupełnie o niej zapomniałam! Kiedy go pytałam, co z nią, zawsze odpowiadał „w porządku”, więc zakładałam, że tak jest. Nie naciskałam, bo nie życzył sobie, bym zajmowała się jego ranami. Nagle w głowie zapala mi się lampka. Przez cały czas zakładałam, że Saint złapał jakiegoś wirusa albo nawet dręczy go coś w rodzaju gorączki denga, bo na wyspie aż roi się od komarów, ale teraz idę o zakład, że to infekcja spowodowana tą raną. Nagle

przypominam

sobie,

jak

się

wzdrygał

przy

wykonywaniu

gwałtownych ruchów, całkiem jakby coś go bolało. Delikatnie, milimetr po milimetrze, odsuwam gazę, a na widok tego, co znajduję pod spodem, wydaję zduszony krzyk. Poszarpana rana, którą jakiś czas temu zszywałam, jest czerwona i wcale się nie zagoiła. Poza tym wydaje się rozogniona i paskudnie pachnie. Spoglądając na Sainta,

delikatnie badam palcami miejsce dokoła rany i sprawdzam, jak reaguje. Kiedy się wzdryga i jęczy przez sen, upewniam się, że to z jej powodu jest taki chory. Infekcja wygląda paskudnie. Ropa sącząca się z rany tylko potwierdza powagę sprawy. Jestem na siebie wściekła, że nie dodałam dwa do dwóch. Czas na wyrzuty przyjdzie później, teraz muszę się zająć jego raną. Działam jak na autopilocie, gotuję wodę i przygotowuję wszystko, czego potrzebuję. Odkażam to miejsce wrzątkiem, zmywając sączącą się breję. Następnie używam

chusteczek

ze

środkiem

odkażającym,

żeby

oczyścić

ranę

najdokładniej, jak to tylko możliwe w tych warunkach. Mając nadzieję, że nie pogorszę sprawy, sparzam liście molokhii, po czym kładę je na ranie. Saint powiedział, że przyspieszają proces gojenia. Nie wiem, czy chodziło mu o przyjmowanie ich doustnie, czy aplikowanie bezpośrednio na zadrapanie, więc mam zamiar zrobić jedno i drugie. Kiedy rana jest już pokryta sokiem molokhii, delikatnie ją osuszam, aplikuję maść, po czym nakładam świeży bandaż. Nie

mam

pojęcia,

czy

to

pomoże,

ale

zamierzam

spróbować

wszystkiego. Żałuję, że nie udało mi się podać mu więcej niż kilka kropel wody, bo paracetamol na pewno by pomógł. Trzymam kciuki za pozytywne działanie soku z molokhii. Opieram głowę Sainta o swoje udo i dmucham na napar, żeby nieco go ostudzić. Kiedy temperatura jest już odpowiednia, delikatnie unoszę mu głowę i przystawiam do ust skorupę kokosa z leczniczym napojem. Poję go małymi łykami. Większość płynu spływa mu po brodzie, ale na pewno choć odrobina trafia do gardła. Nie chcę go na razie zostawiać, więc usadawiam się w taki sposób, żebym się mogła oprzeć o ścianę, nadal trzymając na kolanach jego głowę.

Pierś niemrawo unosi mu się i opada, ale kiedy kładę rękę na jego sercu, wydaję westchnienie ulgi, bo czuję, że bije pewnie i równo. Nie pomyślałam, żeby zapytać, co z jego raną, nie zaproponowałam nawet, że zmienię mu opatrunek, ponieważ Saint to… Saint. Jest tak silny i niezależny, że nie przyszło mi do głowy, by mógł zachorować albo by mogło go spotkać coś złego. A jednak przydarzyło mu się jedno i drugie i teraz jesteśmy razem uwięzieni w tej jaskini. Pod wpływem impulsu gładzę go po włosach, żeby dodać mu otuchy. W innych okolicznościach nigdy by mi na to nie pozwolił. Choć kto wie…? Mój wyczerpany umysł domaga się snu, więc na kilka sekund zamykam oczy i znowu ogarnia mnie cisza.

Z

oey… Gwałtownie otwieram oczy, a mój zaspany umysł potrzebuje chwili, żeby przypomnieć sobie, gdzie jestem. Nadal na bezludnej wyspie.

Spoglądam w dół i widzę, że głowa Sainta nadal spoczywa mi na kolanach. Dotykam jego czoła, pozostaje ciepłe, ale nie jest już tak rozpalone. Czuję nieśmiały przypływ nadziei. Może najgorsze już za nami. Nie mam pojęcia, ile czasu upłynęło, a tonąca w mroku jaskinia, w której się znajduję, nie pomaga tego ustalić. Postanawiam dać Saintowi jeszcze trochę naparu z molokhii, bo liczę, że to właśnie ona pomogła mu zwalczyć gorączkę. Nie ruszając jego głowy z moich kolan, sięgam po resztki naparu w skorupie kokosa i mieszam. Przystawiam prowizoryczne naczynie do jego ust i ostrożnie podnoszę bezwładną głowę. – Musisz to wypić. – Mogę tylko mieć nadzieję, że mnie słyszy. Większość naparu spływa mu po brodzie, ale kiedy widzę, że grdyka powoli się porusza, w oczach pojawiają mi się łzy ulgi. – Właśnie tak! Pij.

Nie chcę przesadzić, więc kiedy już przyjmuje parę małych łyków, odkładam skorupę. Wzdycha i przytula się do mojej nogi. – Słyszysz mnie? – pytam łagodnie, odgarniając mu włosy z twarzy. Jest taki słaby i bezbronny. Oddycha płytko, ale to i tak dobry znak, ponieważ kilka dni temu w ogóle nie słyszałam jego oddechu. – Zoey? – mamrocze; oczy ma nadal zaciśnięte. – Nie. To ja, Willow – szepczę, nadal głaskając go po głowie. – Przepraszam, że cię nie ochroniłem – mówi sennie. – Ciiiiii, już dobrze. – Nie chcę, żeby tak myślał. Niech się lepiej skupi na szybkim powrocie do zdrowia. – Powinienem był wcześniej po ciebie przyjechać. Przepraszam, Zoey. Czuję nagły ścisk w żołądku. On myśli, że mówi do Zoey, nie do mnie. Nie mogę ukryć rozczarowania, ale szybko daję sobie z tym radę. – Naprawię to – mamrocze, a ja wstrzymuję oddech. Jakie wyznanie zaraz usłyszę? – Zajmę się wszystkim, a ty będziesz mogła wrócić do domu i będzie jak dawniej. Co naprawi…? – Mam to, czego chce Popov. Kolejny ścisk w żołądku. Czy on… czy on mówi o mnie? Saint zapada w sen, ale ja jestem całkowicie rozbudzona i zszokowana jego słowami. Nie chce mi się wierzyć, że jestem częścią jego planów, ale w głębi duszy wiem, iż tak właśnie jest. Myślę o jego dzienniku. Odpowiedzi, które tak bardzo pragnę poznać, bez wątpienia są ukryte na jego stronach. Pytanie tylko, czy gdy odkryję, jakie miał wobec mnie zamiary, stanę się taka jak on? Zostanę morderczynią? Ponieważ jeśli się

okaże, że się myliłam i on faktycznie jest złym facetem, nie będę miała wyboru, będę musiała walczyć. Przetrwają najsilniejsi, a w tym momencie przetrwanie Sainta zależy ode mnie. Z westchnieniem opieram głowę o skalistą ścianę i zamykam oczy. Jest moim wrogiem, dlaczego ciągle traktuję go jak przyjaciela?

DZIEŃ 21

Minęły trzy tygodnie, odkąd zostałam porwana. Jak bardzo zmieniło się moje życie! Zaczynam zapominać o drobnych udogodnieniach takich jak telewizja, papier toaletowy czy bieżąca woda, ponieważ przebywanie w dziczy powoli staje się moją normalnością. Saint wydaje się wracać do zdrowia, ale jego nieustanne nawoływanie Zoey utwierdza mnie w przekonaniu, że kiedy się obudzi, wszystko będzie jak dawniej. Jego dziennik nadal leży nietknięty, ponieważ boję się tego, co mogę w nim znaleźć. Nie chcę wierzyć, że naprawdę jest takim potworem, jak twierdzi, bo jeśli to prawda, co to o mnie mówi? Pozwoliłam mu się dotykać… i podobało mi się to. Nawet teraz wiem, że jeśli będę się nim opiekować, a on wróci do pełni sił, ostatecznie doprowadzi mnie to do zguby. Jednak nie mogę pozwolić mu umrzeć. Pewnie jestem głupia, ale nie mogłabym żyć ze świadomością, że odebrałam komuś życie. Moja podświadomość dopowiada, że Saint, dla odmiany, nie ma z tym większego problemu. Potrząsając głową, pochylam się nad kolejnym orzechem kokosowym, po całym dniu pracy jestem zmęczona i głodna. Napis SOS jest skończony.

Spodziewałam

się

poczuć

z

tego

powodu

satysfakcję,

jednak

gdy

położyłam ostatni kamień, przyszło mi do głowy, że przez ostatnie jedenaście dni nie widziałam żywej duszy. Ani przelatującego w oddali samolotu, ani mijającego wyspę statku. Zupełnie jakby świat zapomniał o tym miejscu. Jednak nie mogę siedzieć z założonymi rękami i kręcić kciukami młynka. Muszę przynajmniej spróbować. Gdzieś z tyłu głowy kołata mi pytanie,

co

by

było,

gdybyśmy

zostali

ocaleni.

Musiałabym

wtedy

opowiedzieć, co się stało, a Saint miałby poważne kłopoty. Co by to dla niego oznaczało? A dla Zoey? Mój umysł od dwóch dni kręci się w kółko, ponieważ choć bardzo chcę się wyrwać z tej wyspy, to jestem świadoma, że powrót do domu będzie o wiele trudniejszy niż pozostanie tutaj. Bycie rozbitkiem to pestka w porównaniu z burzą, jaka się rozpęta, kiedy zostanę uratowana. Czy to musi być takie popieprzone? Wlokę

się

do

jaskini,

ciągnąc

nogami,

nie

mogę

się

doczekać

kilkugodzinnej drzemki, jestem wykończona. Harriet Zapiekanka skubie trawkę obok wejścia. Okazała się naprawdę dobrą towarzyszką, gdyby nie ona, pewnie gadałabym do siebie. Ognisko płonie, oświetlając Sainta. Nie zmienił pozycji od chwili, kiedy go tu rano zostawiłam. Przed wyjściem zmieniłam mu ubranie. Cieszyłam się, bo jego rana wyglądała trochę lepiej. Kucam i sięgam po orzechy kokosowe i molokhię, którymi karmię go od kilku dni. Biorę się do roboty – rwę liście i wrzucam je do wody kokosowej. Rozkruszam też paracetamol i dodaję do mikstury. Jak zawsze sadowię się wygodnie i opieram jego głowę o swoje udo. – No i jak, będziesz dzisiaj współpracował? Czy znowu okażesz się gigantycznym wrzodem na dupie?

Przykładam skorupę orzecha i powoli karmię go miksturą. Nauczyłam się, że trzeba to robić stopniowo, bo wtedy więcej trafia do gardła. – Musisz się ogolić – mówię do jego bezwładnego ciała, przeczesując palcami gęstą brodę. – Przydałaby ci się również kąpiel. – Próbowałam go w miarę możliwości myć, ale w praktyce było to obmywanie odkrytych części ciała. Ziewam, oczy mi się kleją, ale nadal poję go lekarstwem. – W tym momencie oddałabym prawą rękę za pizzę pepperoni. – Zaczyna mi burczeć w brzuchu na samą myśl o tym, że mogłabym zjeść coś innego niż rybę. – Jeśli kiedykolwiek wyrwiemy się z tej wyspy, to mam zamiar przez tydzień tylko jeść. Zacznę od lodziarni Dot’s, gdzie serwują najlepsze lody rzemieślnicze z orzechów pekan w całym Los Angeles. – Ślinka mi cieknie, gdy je wspominam. Pogrążam

się

w

słodkich

marzeniach

o

aksamitnych

lodach

i kompletnie zapominam o otaczającej mnie rzeczywistości, dlatego kiedy słyszę urywane: „A ja… jestem raczej fanem deseru rocky road”, wydaję z siebie okrzyk trwogi, bo to dla mnie egzotyczne doświadczenie, usłyszeć głos inny niż mój. – S… Saint? – Nie mogę złapać tchu, pospiesznie mrugam oczami, żeby się upewnić, czy to nie wyobraźnia płata mi figle. Jednak kiedy te oczy koloru zielonego likieru spoglądają na mnie, już wiem, że nie pomieszało mi się w głowie od myślenia o smakołykach. – O mój Boże, obudziłeś się! Stwierdzam oczywistość, ale jestem zszokowana, nie wiedziałam, czy jeszcze kiedykolwiek spojrzę w te oczy. Natychmiast odsuwam mu skorupę kokosa od ust i pomagam mu się podnieść do pozycji półsiedzącej, sam jest na to jeszcze za słaby. Mruga oczami, jakby próbował zebrać myśli.

– Jak długo byłem nieprzytomny? – pyta zachrypniętym głosem. – Pięć dni – odpowiadam, a jemu opada szczęka. – Robisz sobie ze mnie jaja, co? Powoli kręcę głową, krzywiąc się. – Jak to możliwe? – Chwyta się za bok, marszczy i przesuwa do tyłu, żeby się oprzeć o ścianę. – Tamtej nocy, kiedy był sztorm, spadło na ciebie drzewo i straciłeś przytomność.

Przytargałam cię tutaj. Myślałam,

że kiedy odzyskasz

przytomność, wszystko będzie w porządku, ale ty dostałeś gorączki. Nie wiedziałam dlaczego. Okazało się, że w twoją ranę wdało się zakażenie i stąd wysoka temperatura – wyjaśniam, przygryzając dolną wargę. Powoli kiwa głową, najwyraźniej próbuje to wszystko przyswoić. – Podawałam ci molokhię, a oprócz tego robiłam z niej okład na ranę. Mówiłeś, że ta roślina wspomaga procesy gojenia. – Saint marszczy czoło, a ja się uśmiecham. – Od czasu do czasu jednak cię słucham. – Na to wygląda – odpowiada, wzdrygając się. Nadal bardzo go boli. – Musisz być głodna. Pozwól, że chwilę odpocznę, a później pójdę poszukać czegoś do jedzenia. Próbuje odepchnąć się od ściany, ale ja kładę ramię w poprzek jego piersi, żeby go zatrzymać. Przygląda się z namysłem temu szlabanowi. Miło, że się o mnie troszczy, ale to nie jest konieczne. – Poradziłam sobie. Przenosi wzrok na orzechy kokosowe i rybę, którą zrobiłam dziś na śniadanie. Nie chcę się chełpić, ale, do cholery!, na widok szczerego zaskoczenia na jego twarzy mam ochotę odtańczyć triumfalny układ.

– Łowiłam ryby. Ułożyłam znak SOS. Opiekowałam się tobą. Tak właśnie spędziłam ostatnie pięć dni. Brak mu słów, był bezradny i nie panował nad sytuacją, to dla niego coś nowego. Spodziewam się, że mi podziękuje, a może nawet poklepie mnie po plecach, ale on nie bawi się w takie sentymenty. – Muszę się umyć. Nie potrafię ukryć rozczarowania. Metodycznie odsuwa moje ramię i powoli wstaje. Nie może ustać na nogach, ale przytrzymuje się ściany, żeby się utrzymać w pionowej pozycji. Spoglądam na niego i wzbiera we mnie gniew. Jak miło, że na wieść o uratowaniu mu życia tak zmiękł… Tyle że wcale nie! – Zostało ci może trochę mydła albo pasty do zębów? Wskazuję je podbródkiem, tak się składa, że przybory toaletowe leżą akurat obok jego dziennika. Błyskawicznie obraca głowę w moją stronę, ale ja tylko uśmiecham się z przekąsem. –

Nie

martw

się,

nie

przeczytałam

go.

Nie

musiałam.

–

Konfidencjonalnie ściszam głos. – I bez tego wiem, że jesteś pozbawionym serca dupkiem. Gwałtownie wstaję, potrzebuję się od niego zdystansować. Nie wiem, dlaczego jestem taka wściekła. Chyba spodziewałam się przynajmniej ciepłego słowa za to, że nie zostawiłam go na pewną śmierć. Ale nawet fakt, że wyślizgnął się śmierci z rąk, nie zrobi wrażenia na bezdusznym Saincie. Nie odgryza mi się, tylko kuśtyka w stronę wyjścia. Nie mam zamiaru zostawać w tej dziurze, więc przeciskam się obok niego, wychodzę na zewnątrz i biorę trzy głębokie wdechy. Kipi we mnie wściekłość, jestem zła na samą siebie, że nadal mi na nim zależy. Myślę

o smutku, który mnie ogarniał na myśl, iż mogę go stracić, podczas gdy ja jestem mu, najwyraźniej, zupełnie obojętna. Słońce mnie przypieka, jakbym już i tak nie gotowała się wewnątrz. Mam zamiar pójść popływać, na tej pieprzonej wyspie nie ma przecież nic innego do roboty. Kiedy jestem w połowie drogi w dół zbocza, słyszę za sobą jęk bólu. Nie odwracaj się, powtarzam sobie w kółko, ale nic to nie daje. Zerkam przez ramię i widzę Sainta zgiętego wpół i kurczowo trzymającego się za bok. No tak. Widok Sainta zwijającego się z bólu powinien sprawić mi satysfakcję. Ale tak się nie dzieje. – Cholera jasna… – mruczę pod nosem, odwracając się. Maszeruję z powrotem do góry. Im bliżej jestem, tym bardziej oczywiste się staje, że bardzo cierpi. Ciężko oddycha, a jego twarz zrobiła się upiornie biała. Kiedy zauważa mnie zmierzającą w jego kierunku, próbuje stanąć prosto, ale nie jest w stanie, pozostaje przygarbiony. Nie bawię się w rozmowy. Po prostu obejmuję go w pasie, tak żeby mógł się o mnie oprzeć. Kiedy się ze mną szamoce, tylko wzmacniam uścisk i wzdycham z irytacją. – Nie bądź takim upartym sukinsynem i pozwól sobie pomóc. Mój ton zdradza, że nie zamierzam negocjować, więc Saint wreszcie poddaje się i ciężko opiera się o mnie. Nogi się pode mną uginają, jest ciężki, jednak zakładam jego rękę na swoje ramię, żeby łatwiej mi było go utrzymać. Następnie chwiejnym krokiem rozpoczynamy podróż w dół wzgórza. Oboje milczymy. Pomagam mu, ale to nie znaczy, że mam ochotę z nim rozmawiać.

Gdy jesteśmy już nad stawem, powoli wypuszczam go z objęć. Nogi mu się trzęsą, opiera się o drzewo, żeby złapać oddech, udaje mu się pozostać na stojąco. Rzuca czyste ubrania na trawę i odpina guzik w spodniach. To znak, że mam się oddalić. – Postaraj się nie utonąć – rzucam żarcik, odwracając się, żeby odejść, jednak on mnie zatrzymuje. – Dokąd idziesz? Odchrząkuję, próbując zamaskować zażenowanie. – Zapomnij, że będę szorować ci plecy. Po ustach błąka mu się szelmowski uśmieszek, a ja na ten widok mam ochotę wykonać taniec radości. – Nie odchodź daleko, okej? Jedna brew wędruje wyżej niż druga. – A niby czemu? Bez problemu dałam sobie radę bez ciebie. Nie potrzebuję, żebyś mi mówił, co mam robić. Saint jęczy z irytacją. Ten dźwięk to muzyka dla moich uszu. Nie mam zamiaru czekać, aż zacznie wywrzaskiwać kolejne rozkazy, więc odwracam się i odchodzę, żeby mógł się spokojnie umyć. Z ust nie schodzi mi triumfalny uśmiech, kiedy zmierzam w stronę plaży. Zdejmuję szorty i podkoszulek, po czym wchodzę do morza, wzdychając z rozkoszy, bo woda ma idealną temperaturę. Gniew powoli mija, cieszę się ciszą wokół, kiedy wypływam na głęboką wodę. Zastanawiam się, co się stanie teraz, kiedy Saint się wybudził. Niedługo skończą nam się zapasy lekarstw i przyborów toaletowych. Że nie wspomnę o diecie, nie może się składać jedynie z ryb i kokosów. Rozmyślam, jak długo można przetrwać na bezludnej wyspie. Słodka woda też jest na wykończeniu, nie wiadomo, kiedy spadnie deszcz, żebyśmy mogli uzupełnić zapasy. Poza tym Saint nadal bardzo

cierpi. Jest teraz podatny na inne choroby, bo jego system odpornościowy znacząco osłabł. A sepsa? To dla niego kolejne zagrożenie. Wydostanie się z tej wyspy staje się sprawą jeszcze bardziej naglącą. Tylko jak tego dokonać? Wygląda na to, że moje ciało idealnie dostroiło się do Sainta, ponieważ kiedy skóra zaczyna mnie mrowić, on już stoi na plaży. Chciałabym powiedzieć, że nie zależy mi na tym telepatycznym połączeniu, ale tak nie jest.

Kiedy

człowiek

zagubił

się

w

dziczy,

miło

czuć

się

z

kimś

powiązanym, nawet jeśli ten ktoś to irytujący sukinsyn. Płynę z powrotem, a kiedy wychodzę z wody, nie przejmuję się, że jestem prawie naga, i nie próbuję tego ukryć. Mój biustonosz nie zakrywa wiele, a białe majtki są całkiem przeźroczyste. Ale co mam do ukrycia? Saint już widział mnie nagą. Na tę myśl policzki pokrywają mi się rumieńcem. Wyciskając wodę z włosów, spoglądam na Sainta, który ciągle lśni od wilgoci. Spiął z tyłu zmierzwione włosy, a jego postrzępione szorty opierają się nisko na szczupłych biodrach. Oboje idealnie wpisujemy się w rolę rozbitków. – Czy chata przetrwała sztorm? – pyta, odrywając mnie od gapienia się na jego umięśnioną klatę. – Tak. Solidna robota. – Spałaś w niej, kiedy byłem nieprzytomny? Przygryzam dolną wargę, zawstydzona. – Nie, zostawałam z tobą. – Wiem, że brzmi to absurdalnie, ale bałam się go opuszczać. Na szczęście nie drąży tematu. – Świetnie. W takim razie nie masz nic przeciwko, żebym ją rozebrał? – Co? – pytam zdumiona.

– Musimy się jakoś wydostać z tej pieprzonej wyspy. Nie mam zamiaru siedzieć z założonymi rękami i czekać na cud. – Ale SOS… – Zapomnij o SOS. Od dwóch tygodni nie widzieliśmy żywej duszy. Nikt się nie zjawi. – Nie wydaje się tym specjalnie zmartwiony. Ciekawe dlaczego? – Chcę zrobić tratwę. To nasza największa szansa. Przydałaby mi się twoja pomoc. – Chwyta się za bok, dając do zrozumienia, że ból nie przechodzi. Nie pytam o nic. Prawie się przewracam, kiedy słyszę, że prosi o pomoc. Zabawnie poruszam palcem w uchu, ale on tylko wywraca oczami. – Chyba że wolisz tu zostać. W sumie jest mi wszystko jedno. Zabawny nastrój pryska. Mrużę oczy i kiwam głową. – Dobrze. Wchodzę w to. Zakładam, że chce zacząć od razu, więc wskakuję w szorty i koszulkę. Kiedy jestem ubrana, spoglądam mu w oczy i zauważam w nich głębokie pożądanie. Pamiętam, kiedy ostatni raz je widziałam – jego usta prowadziły mnie wtedy do miejsca, z którego nie ma już odwrotu. Szybko odsuwam na bok te myśli, ale kiedy Saint pospiesznie lustruje wzrokiem moje ciało, zastanawiam się, czy on też to pamięta. Tak czy siak, teraz to nieważne, ponieważ jego deklaracja, że wyjeżdża, ze mną lub beze mnie, nadal głośno dźwięczy mi w uszach. – Gotowa? – pyta, wyrywając mnie z zamyślenia. – Tak – odpowiadam. – Spadajmy z tego grajdoła! Przyszłość pozostaje niejasna, ale teraźniejszość jest pewna – czas zbierać się do domu! ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 13

Pora wynosić się z tej wyspy. Im dłużej tu jesteśmy, w tym większym niebezpieczeństwie ona… Nie, w tym większym niebezpieczeństwie one obie się znajdują.

DZIEŃ 25

Chatka, którą kiedyś nazywałam swoim sanktuarium, przestała istnieć. Jednak jeśli plan Sainta wypali, faktycznie będzie wybawieniem, tyle że w

innym

sensie.

Przez

ostatnie

cztery

dni

solidnie

pracowaliśmy,

rozbierając chatkę i przenosząc drewno na plażę. Saint czuje się coraz lepiej, lecz nadal jest obolały. To opóźnia budowę tratwy, ponieważ choć lubię o sobie myśleć, że jestem silna, to i tak jesteśmy w stanie nieść tylko jedną deskę naraz, a to zajmuje mnóstwo czasu. Dzięki Bogu pozwolił mi opatrzyć swoją ranę, wygląda zdecydowanie lepiej, ale wciąż mu dokucza. Brak mu tchu, a co jakiś czas widzę, jak się

wzdryga z bólu, gdy obróci się w złą stronę. Niemniej nie narzeka. Wydaje się skupiony na opuszczeniu wyspy, i to raczej wcześniej niż później. Przypatruję się zgromadzonym przez nas materiałom, to była łatwiejsza część. Trudniejsza to znalezienie czegoś wystarczająco mocnego, żeby związać tym drewno. Zadanie sprawia wrażenie niewykonalnego, ale próbuję utrzymać pozytywne nastawienie. Jest noc i choć wiem, ile dób upłynęło, bo liczę wschody i zachody słońca, to wszystkie dni zlewają mi się teraz w jeden. Piekę rybę nad ogniem, czekając na powrót Sainta. Twardo obstaje przy stanowisku, że znajdzie coś, czym połączy deski, ale mam wrażenie, że powoli traci nadzieję. Wynurza się z lasu z gołymi rękami, wygląda na wściekłego. Bez słowa serwuję kolację w skorupach orzechów kokosowych, które pełnią teraz rolę naszych prowizorycznych talerzy. – Może trochę rumu? – pyta. Zaczęliśmy go oszczędzać, ponieważ Bóg jeden wie, że picie to nasza jedyna wieczorna rozrywka. Kiedy rum się skończy, ciężko będzie stawić czoła kolejnym nocom bez przyjemnego szumu w głowie. – Poproszę. Każdy dzień, każdy wieczór wyglądają tak samo. Saint podaje mi skorupę orzecha kokosowego, a ja pytająco unoszę brwi, bo nalał trochę więcej niż zwykle. – Przeszukałem całą wyspę i, kurwa, nic nie znalazłem. – To wyjaśnia pijaństwo. Sadowię swoje zmęczone ciało na piasku, jestem zaskoczona, kiedy lokuje

się

koło

mnie.

Zwykle

zajmuje

miejsce

naprzeciwko.

Jemy

w milczeniu. Po wciśnięciu dwóch kęsów odpycham skorupę, nie jestem w stanie wmusić w siebie więcej.

– Mam dość ryb – przyznaję, kładąc ręce na burczącym z głodu brzuchu. – Musisz jeść. Jesteś chudziutka. Ma rację. Sporo schudłam, odkąd ten koszmar się zaczął. Zawsze byłam szczupła, ale zaokrąglona tam, gdzie trzeba, a teraz jestem po prostu wychudzona. – Nie mogę uwierzyć, że nikogo nie widzieliśmy. Czy to w ogóle możliwe? – Świat to duże miejsce – odparowuje. Zwykle sączę rum, ale dzisiaj chcę zapomnieć, gdzie jestem. Nieważne, czy piję powoli, czy strzelam banię – rum zawsze smakuje paskudnie. Jednak gdy zaczyna mi przyjemnie szumieć w głowie, chcę więcej. Saint właśnie spokojnie pije swój trunek, kiedy bezceremonialnie zabieram mu skorupkę. Nie mogę powstrzymać śmiechu na widok jego miny. Po prostu zaniemówił! Jednym łykiem dopijam jego przydział, po czym wręczam mu dwie puste skorupy. – Stawiam następną kolejkę! Nie protestuje, wstaje, żeby ponownie napełnić prowizoryczne kieliszki. Alkohol idzie mi prosto do głowy, dokładnie tak, jak chciałam. Patrzę, jak skrzydła anioła na jego plecach budzą się do życia w świetle księżyca. Są naprawdę piękne. Kiedy odwraca się do mnie przodem, muszę stwierdzić, że on też jest piękny. To znaczy… anioł. Normalnie odwróciłabym wzrok, ale alkohol dodaje mi odwagi, żeby śmiało spojrzeć mu w oczy. Przeskakuje między nami iskra. Natychmiast robi mi się słabo, i to nie z powodu rumu. – Jak myślisz, jak długo tu przetrwamy? – pytam, żeby zająć się czymś innym.

Wzrusza swoimi szerokimi ramionami. – Człowiek może przetrwać mniej więcej trzy tygodnie bez jedzenia. – Robię wielkie oczy, bo to z pewnością nie może być prawda. – Ale tylko trzy do czterech dni bez wody. – Wow. – Brak mi tchu, nie potrafię ukryć zaskoczenia. Saint podaje mi rum, który z wdzięcznością przyjmuję. – Jak na razie mamy wystarczającą ilość wody, ale kokosy kiedyś się skończą. Nie możemy też polegać na deszczu. – Skąd były profesor matematyki wie takie rzeczy? – dopytuję, bo jestem pod wrażeniem jego wiedzy. Pytanie wyrwało mi się, zanim zdążyłam

się

powstrzymać.

Nie

rozmawialiśmy

o

jego

poprzednim

zawodzie od tamtego wieczoru, kiedy o nim wspomniał. Obawiam się, że zamknie się w sobie, lecz tak się nie dzieje. Z uśmiechem siada obok mnie. – Szybko się nauczyłem, jak o siebie dbać. – Czy to twój nowy zawód cię tego nauczył? – kontynuuję ostrożnie. – Tak, aнгел. – Och. – Upijam łyk i nie wiem, co powiedzieć. Byłam pewna, że mi odpyskuje, bym zajęła się swoimi sprawami. Nie ośmieliłam się jeszcze poruszyć tematu Zoey. Wiele razy miałam ochotę mu powiedzieć, że nieprzytomny mamrotał jej imię, a jednak nie zrobiłam tego. Jakaś część mnie boi się dowiedzieć, kim ona dla niego jest. – Naprawdę masz na imię Saint? – Ta werbalna sraczka wpędzi mnie w kłopoty. Wszystko przez ten rum, to on dodaje mi pijackiej odwagi. Saint ponownie mnie zaskakuje. Śmieje się. Ten głęboki, ciepły dźwięk działa na mnie upajająco. – Tak, moje prawdziwe imię to Saint. Skąd to pytanie?

Wydymam policzki i wzruszam ramionami, po czym upijam kolejny łyk rumu. – No nie wiem. Dziwne imię dla kogoś, o kim można powiedzieć wiele, ale na pewno nie, że jest, cholera, świątobliwy. Do diabła…! Naprawdę powiedziałam to na głos? Saint odchyla się do tyłu i opiera na rękach, uśmiechając się szeroko pełnymi ustami. – Też racja. – A nazwisko? Ile masz lat? – Nie mogę się powstrzymać i zasypuję go pytaniami. – Hennessy. Mam trzydzieści trzy lata. Wyobrażam sobie, jak studentki wzdychały do swojego młodego, atrakcyjnego profesora. Odczuwam już przeciążenie informacyjne, ale im więcej mi mówi, tym więcej chcę wiedzieć. – Kiedy masz urodziny? – Dziewiętnastego listopada. – Aaaa, Skorpion… To wiele wyjaśnia – zauważam, popijając rum. Saint czeka, żebym rozwinęła temat, więc mówię dalej: – Część twojej psyche tonie w mroku. Nie lubisz, kiedy ktoś ci się sprzeciwia, ponieważ masz potrzebę kontrolowania wszystkiego. Tik-tak. – Wykonuję rękami zamaszysty gest, udając wskazówki zegara, a on się uśmiecha. – Jednak jesteś również odważny, lojalny – dodaję, ludzie spod tego znaku są bardzo oddani. – Skorpiony są niezwykle namiętne i kiedy się… zakochają… – przerywam, bo nagle robi mi się gorąco – …są bardzo oddane i wierne. Saint przygląda mi się uważnie, sącząc swój napój.

Nie wiem, dlaczego czuję potrzebę, żeby mu o tym opowiadać. Nie wygląda na faceta zainteresowanego horoskopami. Może podświadomie próbuję mu przekazać, jak go postrzegam. – A ty spod jakiego jesteś znaku? – pyta, całkowicie mnie zaskakując. Zanim odpowiem, oblizuję usta. – Raka. Urodziny mam dwudziestego czwartego czerwca. – Niech zgadnę, Rak i Skorpion to znaki, które nieustannie się kłócą? – droczy się ze mną. Parskam śmiechem. – A właśnie że nie! Jesteśmy spod znaków, które najbardziej do siebie pasują – przyznaję, odwracając wzrok. – Mówi się, że Rak potrafi zrozumieć potrzeby Skorpiona i może mu pomóc wyrazić jego najgłębsze, najmroczniejsze emocje. Gdy Skorpion się zakocha, najbardziej zależy mu na zaufaniu. A Rak potrzebuje kogoś, z kim po prostu będzie dzielić życie, więc nie mają powodów, żeby się zdradzać czy oszukiwać. – Czyli Rak to światło, a Skorpion to ciemność? – pyta, a ja powoli podnoszę głowę. Spoglądam mu w oczy i kręcę głową. – Nie. Jednemu i drugiemu za bardzo zależy. Tylko w inny sposób wyrażają swoje uczucia. Mam wrażenie, że nagle zrobiło się gorąco. Łatwiej jest mówić o znakach zodiaku niż o nas. – Pasują do siebie na płaszczyźnie emocjonalnej, intelektualnej i… fizycznej.

A

kiedy

nawiążą

relację…

ich

związki

zwykle

długoterminowe. Saint rozmyśla, być może o tym, co mu właśnie powiedziałam.

są

Kręci mi się w głowie i nie ma to nic wspólnego z wypitym rumem. Paplałam o znakach zodiaku, ale równie dobrze mogłam mówić o nas. Od pierwszej chwili coś do siebie poczuliśmy – hmmm, przynajmniej ja coś do niego poczułam. Nigdy mnie nie okłamał, a kiedy mnie dotknął… dostaję gęsiej skórki na samo wspomnienie. Pociągają mnie jego pełne usta. W świetle księżyca lśnią od rumu. Zastanawiam się, jaki mają smak. Pamiętam, jak Saint oświadczył tamtej kobiecie, którą bez skrupułów wypieprzył, że nigdy się nie całuje. Ciekawe, czy mnie też ta zasada dotyczy…? – Spod jakiego znaku zodiaku był twój mąż? – Jestem taka pijana, że na myśl o moim gównianym związku z Drew chce mi się raczej śmiać, niż płakać. – Spod Bliźniąt. – Wydymam wargi. – Ironia losu, bo to jeden z najmniej pasujących do Raka znaków. Nie powinnam była mu ufać. Bliźnięta symbolizują dwoistość, co idealnie obrazuje jego dwulicową naturę. Saintowi najwyraźniej podoba się moja odpowiedź. – W takim razie dlaczego za niego wyszłaś? Nie krytykuje mnie, w jego głosie brzmi tylko ciekawość. – Bo chciałam wierzyć w bajki. Choć powinnam wiedzieć, że one nie istnieją. – Wlewam do gardła resztkę rumu, alkohol przyjemnie pali gardło. Kiedy myślę o Drew, wzbiera we mnie gniew, odsuwając na razie smutek na dalszy plan. – Ten dupek. – Trochę mi się język plącze, ale mam to gdzieś. – Jak on mógł mnie tak wykorzystać! Pewnie myślisz, że jestem jakąś pieprzoną idiotką. Właśnie przyznałam rację Saintowi. Wszystko wskazuje na to, że Drew sprzedał mnie jak jałówkę na targu. Zakrywam oczy, nagle robi mi się

strasznie wstyd. Nie mogę uwierzyć, że dałam się tak nabrać! Kiedy Saint delikatnie odsuwa moje ręce, żeby spojrzeć mi w oczy, wyrywa mi się cichy szloch. – Wcale tak nie myślę. – A co myślisz? – Stąpam po cienkim lodzie, ale nic mnie to nie obchodzi. – Myślę… – przerywa, jakby się zastanawiał, jakich słów użyć – …że jesteś najbardziej wkurzającą kobietą, jaką w życiu spotkałem. – Hmmm, nie

całkiem

takiej

odpowiedzi

się

spodziewałam.

–

Ale

również

najodważniejszą. – Już drugi raz używa tego słowa, opisując mnie. – Myślę również, że w każdym próbujesz dostrzec coś dobrego. – To źle…? – pytam miękko, przysuwając się do niego trochę bliżej. Kręci głową. – Wcale nie. Tylko silny człowiek nigdy się nie poddaje. Jego aksamitny głos w połączeniu z jedynym w swoim rodzaju zapachem to dla mnie trochę za dużo. Jestem tak blisko, że mogę w pełni podziwiać

intensywny

kolor

jego

oczu,

a

pełne

usta

kuszą

mnie

i przyciągają jak magnes. Nie powinnam pragnąć tego pocałunku, jednak… bardzo tego chcę. Zdarza się to nie po raz pierwszy, ale tym razem, dla odmiany, chyba nie mam siły, żeby się temu oprzeć. – Cokolwiek się stanie… – przysuwam się jeszcze bliżej, teraz dzieli nas zaledwie kilka centymetrów – …chcę, żebyś wiedział, że nigdy nie przestanę szukać drogi do domu. Atmosfera jest tak gęsta, że prawie się duszę. Nie spuszczając ze mnie wzroku, Saint mamrocze: – Wiem. Przechodzi mnie dreszcz. Kto by pomyślał, że jedno słowo może kryć w sobie tyle grzesznych obietnic? Świat wokół mnie zaczyna wirować i nie

ma to nic wspólnego z rumem, za to wiele z Saintem – który jest dla mnie najmocniejszym eliksirem. Głowa mi paruje od nadmiaru myśli, bo choć tak bardzo go pragnę, nie mogę zapominać, kim jest. Co zrobił. Muszę odejść. Gwałtownie odchylam się do tyłu, żeby wstać, ale jako że mój świat właśnie zatrząsł się w posadach, niezdarnie spadam do przodu. Instynktownie sięgam w stronę pierwszej lepszej solidnej rzeczy, o którą mogłabym się podeprzeć, a tak się akurat składa, że jest to biceps Sainta. Natychmiast powraca wspomnienie naszego pierwszego spotkania, bo wtedy również chwyciłam go, żeby nie stracić równowagi. – Przepraszam – mówię bez tchu, próbując się wycofać, ale jego dłoń błyskawicznie ląduje na mojej. Spoglądam w dół na nasze połączone dłonie i próbuję zwalczyć pokusę, ale kiedy on uśmiecha się szelmowsko, unosząc tylko jeden kącik ust, czuję się bezsilna. Poddaję się, później będę mieć dość czasu, żeby się znienawidzić i zamartwiać konsekwencjami, teraz po prostu pozwalam się wciągnąć… w mrok. Gdy moje usta odnajdują usta Sainta, nie ma już odwrotu. On zamiera w bezruchu, z szeroko otwartymi oczami, tak samo zaskoczony jak ja. Jednak się nie odsuwa. Jego ciepłe, miękkie wargi natychmiast ogrzewają moją wychłodzoną duszę. Chcę więcej. Wiem, że on nie lubi całowania, ale nie potrafię przestać. Rozchyla usta, z pewnością będzie chciał przywołać mnie do porządku, ale ja pragnę zapomnieć o zdrowym rozsądku i po prostu – czuć. Z tą myślą jeszcze mocniej przyciskam do niego usta, mając nadzieję, że on też poczuje ten magnetyzm. I tak się dzieje.

Poddaje się z jękiem i całuje mnie tak namiętnie, że aż zataczam się do tyłu. Każda cząstka mojego ciała płonie, przysuwam się jeszcze bliżej, przyciskam mu piersi do klaty. Jego język chce dominować, ale ja nie pozostaję mu dłużna i próbuję przejąć kontrolę, bo jego bliskość wyzwala we mnie zwierzęcą żądzę. Obejmuję go za szyję, zatapiam dłonie w jego długich włosach. Oboje jęczymy, tak na nas działa ten nieoczekiwanie bliski kontakt. Wciąga mnie na swoje kolana, a ja oplatam nogi wokół jego bioder, napierając na jego ogromną erekcję. Sprawia mi przyjemność, że działam na niego tak jak on na mnie. Odrywa się ode mnie i przygryza moją dolną wargę, a mnie oczy wychodzą z orbit. Znowu atakuje moje usta, zostawiając mnie bez tchu, te pocałunki to czysta namiętność. Kładzie mi palce na karku, żeby kontrolować głębokość i tempo. Nie mam żadnych szans, poddaję się, ponieważ jego dominacja sprawia, że pragnę więcej. Jego język zagłębia się w moje usta, wyrywając z nich słaby jęk swoim powolnym, hipnotyzującym tańcem. Coraz bardziej na niego napieram, chcę jeszcze większej bliskości. Czuję twardą sztangę w jego sutku i z jakiegoś powodu wywołuje to we mnie nienasycone pożądanie. Pragnę go dotknąć, ale jestem przerażona. Między nami jest jakaś głębsza więź, o wiele silniejsza niż fizyczne pożądanie. Tu chodzi o emocje. Pocałunek staje się intensywniejszy, szarpię go za włosy, bo muszę się czegoś przytrzymać, żeby nie odpłynąć. On wydaje z siebie głęboki jęk, moja brutalność przypadła mu do gustu, co wcale mnie nie dziwi. Mnie też to kręci. Jego broda drapie mi skórę, jednak pieczenie jeszcze potęguje moje pożądanie, odchylam głowę, żeby dostać go całego.

Palce jednej dłoni zacisnął na moich włosach, druga ręka wędruje w dół po moim ciele, zatrzymując się na talii. Wślizguje się pod koszulkę i zaczyna gładzić mnie po krzyżu. Tak delikatna pieszczota w połączeniu z pocałunkami sprawia, że zaczynam mruczeć i poddawać się jego dotykowi. Gęsia skórka pojawia się na całym moim ciele, sutki mi twardnieją. Jestem niesamowicie podniecona, on też. Nie mogę się powstrzymać, zaczynam powoli kołysać biodrami, czując rozkosz za każdym razem, gdy uderzam w jego erekcję. Nie potrafię się oprzeć pokusie i przesuwam drżącymi palcami po jego szerokich ramionach, a potem sunę w dół, wzdłuż jego twardych przedramion. Jest ciepły i silny, to przyjemne uczucie tak

otwarcie

go

dotykać.

Kontynuuję

podróż

palcami,

zostawiając

rozgrzany ślad w poprzek jego piersi, a potem delikatnie kreślę kółko wokół sztangi w sutku. Wydaje z siebie niski pomruk na znak, że mu się to podoba. Usta mam już obrzmiałe, ale nadal całuję go bez poczucia winy, palcami wędrując po jego brzuchu. Mięśnie brzucha są twarde jak granit, mam ochotę zbadać językiem każdy z nich. Tymczasem on ssie moją dolną wargę i chwyta mnie za tyłek, zachęcając, żebym ostrzej go ujeżdżała. Co też robię. Sprawy zaczynają się wymykać spod kontroli, jednak im więcej biorę, tym więcej pragnę. Nie wiem, dokąd zmierzamy, ale zdecydowanie nie chcę poprzestawać na pocałunkach, co daję jasno do zrozumienia, sięgając do guzika od spodni. Bardzo się denerwuję, ale mimo to staram się go odpiąć. Palce mi się trzęsą, serce wali jak szalone. Kiedy wreszcie daję sobie radę z guzikiem, Saint robi coś, przez co nie mogę złapać tchu, tym razem w innym sensie. Odsuwa się.

– Co… co ty robisz? – pytam oniemiała, wpatrując się w niego bezradnie. Nie potrafię ukryć rozczarowania, kiedy on odpowiada: – Nie, aнгел. Przestań. – Mam przestać…? – dopytuję, nic z tego nie rozumiejąc. Przytakuje i delikatnie rozplątuje nasze ciała. Nie

wiem,

co

powiedzieć,

więc

nieśmiało

poprawiam

ubranie,

zastanawiając się, co zrobiłam nie tak. Przecież chciał tego. Wiem, że chciał. Wstyd się przyznać, ale ja też tego chciałam. – Czy chodzi o to, że ty się nie… nie całujesz? – pytam, bo nie mogę pojąć,

dlaczego

wyjaśniam:

–

przestał.

Wtedy

na

Spogląda jachcie,

na

mnie

kiedy…

pytająco.

byłeś

z

Pospiesznie

tamtą

kobietą,

powiedziałeś jej, że się nie całujesz. Potrząsając głową, ociera swoje nabrzmiałe, seksowne usta. – Niepotrzebnie cię pocałowałem – stwierdza stanowczo, choć tak naprawdę nie jest to odpowiedź na moje pytanie. – Och. Ogarnia mnie strach, w pustce głośno dźwięczy echo jego słów: Odwrotnie niż wszyscy nie chcę cię pieprzyć. Czy źle odczytałam wysyłane przez niego sygnały? Owszem, to ja pocałowałam go pierwsza. Ale co za różnica? Jedyne, co się liczy, to że go… p o c a ł o w a ł a m. O Boże… Robi mi się niedobrze. Co ja narobiłam? Nie mogę zrzucać winy na rum, bo przecież panowałam nad sobą. Chciałam go pocałować i myślałam, że on chce tego samego. Najwyraźniej się myliłam. Muszę natychmiast stąd odejść.

Gwałtownie wstaję, nie zwracając uwagi, że w efekcie zakręciło mi się w głowie. Odwracam się, żeby uciec, ale Saint chwyta mnie za ramiona i odwraca w swoją stronę. – Nie możemy tego więcej robić. Jakby posypał solą moją świeżą ranę. Wyrywam się z jego uścisku, starając się zdławić wstyd i skupić na złości. – W pełni się zgadzam. Jestem pijana, przepraszam. Kłamstwo, ale to łatwiejsze, niż powiedzieć prawdę. – Jasne – mówi Saint, przeczesując palcami splątane włosy, te same, które chwilę temu szarpałam. – Jestem wykończona. Idę spać. – Już mam ruszyć w stronę chatki, ale przecież nie ma chatki, a to dzięki postrzelonemu pomysłowi Sainta, żeby ją zniszczyć. – Okej. Gdybyś mnie potrzebowała, jestem w jaskini. Od kilku dni noce spędzaliśmy na plaży przy ognisku, ale wygląda na to, że przez ten pocałunek znowu staliśmy się wrogami. Co za ironia! Saint kołysze się na piętach, całkiem jakby chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmienia zdanie i odchodzi zdecydowanym krokiem. Patrzę, jak jego groźna sylwetka rozmywa się wśród drzew. Kiedy znika mi z oczu, padam na kolana i zakrywam twarz rękami, upokorzona jak nigdy w życiu. Nie rozumiem, co się właściwie stało. Ten zakazany pocałunek był gorący i intensywny; było w nim wszystko… a nawet więcej. Tyle że owo „więcej” nie miało związku z pocałunkiem samym w sobie, bo za każdym ruchem języka, za każdą pieszczotą ust kryło się coś… większego. To nie było doświadczenie czysto psychiczne.

Z jękiem zwijam się w kłębek przy ognisku. Co ja, kurwa, zrobiłam?

DZIEŃ 26

Głowa mi pęka, a w ustach mam tak sucho, że zaczynam się zastanawiać, czy przez sen nie najadłam się piasku. Choć mam zaciśnięte powieki, wiem, że jest już dzień. Oślepiające słońce zmusza mnie, żebym się zmierzyła z tym, co narobiłam, w ostrym świetle dnia. Pocałowałam Sainta i podobało mi się to. Miałam nawet ochotę pójść dalej, ale on mnie przystopował. Powinnam być mu za to wdzięczna, ale nie jestem. Zostawił mnie z całkowitym mętlikiem w głowie, a ja paskudnie się z tym czuję. Powinnam już mieć jasność co do swoich uczuć względem niego, lecz tak nie jest. Nigdy nie było. A teraz, kiedy go pocałowałam… Już kompletnie nic z tego nie rozumiem! Uderza we mnie fala jego zapachu, natychmiast włącza mi się hipernapęd. – Aнгел,

obudź

się!

–

Jego

głos

jest

tak

podekscytowany,

że

natychmiast zapominam o swoich zgryzotach. Zrywam się na równe nogi, przecieram zaspane oczy i ignoruję pulsujący ból głowy. – Co się dzieje? – Popatrz, co znalazłem! Podnosi

długi

zwój

grubego

zastanawiając się, o co mu chodzi.

pnącza,

a

ja

przechylam

głowę,

– Będzie wystarczająco mocne, by posłużyć jako lina przy budowie tratwy. – Żeby wzmocnić efekt swojej wypowiedzi, mocno szarpie trzymane w rękach pnącze. Spodziewam się, że zaraz pęknie, jednak tak się nie dzieje. – O mój Boże! – Podskakuję, bo to świetna wiadomość. W pierwszej chwili

mam

ochotę

go

uściskać,

gdyż

wiem,

ile

wysiłku

włożył

w znalezienie czegoś odpowiedniego, ale się powstrzymuję. On chyba też myśli w podobny sposób, jego podniecenie wkrótce opada. – Przepraszam, że cię obudziłem. –

Nie,

jest

okej.

I

tak

już

nie

spałam.

Próbowałam

odwlec

nieuniknione. – Jego jabłko Adama się porusza, więc uściślam: – Paskudny kac. Mamy jeszcze paracetamol? Wyraźnie traci humor. Wygląda na to, że nie ma ochoty rozmawiać o wydarzeniach wczorajszej nocy. Jego zdystansowanie mnie wkurza, ale nie mogę go przecież zmusić do rozmowy o tym, co zrobiliśmy. – Zaraz ci przyniosę. – Chce się odwrócić, ale go zatrzymuję. – Nie trzeba – mówię szybko. – Sama sobie przyniosę. – Mam już dosyć tych jego zmiennych nastrojów. Muszę pamiętać, kim dla mnie jest, niezależnie od tego, że dobrze całuje. Wydaje się zaskoczony, ale szybko dochodzi do siebie i kiwa głową. – Dobrze. Zobaczymy się później. Przyniosę tyle pnączy, ile będę w stanie udźwignąć. Mogłabym mu zaproponować pomoc, ale chyba oboje wolimy spędzić trochę czasu osobno. Wlokę się do apteczki, połykam dwie tabletki przeciwbólowe i żałuję, że nie złagodzą bólu złamanego serca. Tymczasem słyszę, jak Saint odchodzi, co jeszcze pogłębia moje cierpienie. Wydaje się zadowolony, bo

udało mu się uniknąć tematu wczorajszej nocy. Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak też udawać, że nie miała ona miejsca.

DZIEŃ 31

Można by pomyśleć, że na bezludnej wyspie da się przynajmniej nacieszyć spokojem i samotnością. Jednak im Saint mniej się odzywa, tym bardziej wzbiera we mnie wściekłość. Minęło

pięć

dni,

odkąd

się

pocałowaliśmy.

Nie

to,

żebym

się

spodziewała, że Saint zamieni się nagle w przymilnego misiaczka, ale miałam nadzieję chociaż na rozmowę o tym, co się stało. Jednak on chyba radośnie o wszystkim zapomniał. Ja też powinnam zapomnieć, ale nie mogę. Gdy tylko znajduję się nie dalej niż półtora metra od niego, prześladują mnie wspomnienia jego ust przyciśniętych do moich. Jednak jest kwestia, co do której się zgadzamy – oboje chcemy urwać się z tej wyspy. Saint miał rację. Pnącza, które znalazł, są wystarczająco mocne, żeby użyć ich w zastępstwie liny, więc zajmujemy się teraz budową tratwy. To ciężka, żmudna robota, na szczęście czasu nam tu nie brakuje. Tratwa jest już prawie gotowa, a mnie znowu nachodzi pytanie – co dalej? Właśnie siedzimy przy niej, cierpliwie wiążąc kolejne supły. Ja znajduję się

z

jednej

strony,

a

Saint

z

drugiej,

co

idealnie

obrazuje

naszą

koegzystencję. – Za kilka dni będzie gotowa – mówi, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Wspaniale. – Moja odpowiedź jest mało entuzjastyczna, ale on woli tego nie komentować, podobnie jak naszego pocałunku. Dlaczego tak mnie to wkurza? Nie powinno mi zależeć, a jednak zależy. Przebywam z nim od trzydziestu jeden dni. Drew znałam mniej więcej czterdzieści dwa. Nie wiem, ile jeszcze tu zostaniemy, ale może się okazać, że więcej czasu spędzę z moim porywaczem niż z mężem. Dlaczego to musi być takie popieprzone? Saint wyczuwa moje rozdrażnienie. – Idź się przejść. – Nie mów mi, co mam robić! – odparowuję szybko, zaciskając kolejny węzeł. Saint ciężko wzdycha. – Aнгел… Nie znoszę, kiedy mnie tak nazywa! Nagle spacer wydaje mi się świetnym pomysłem. – No dobrze. – Zrywam się na równe nogi i otrzepuję z piasku, unikając kontaktu wzrokowego. – Zorganizuję coś na kolację. – Ja się mogę tym zająć – naciska, ale ja nie widzę powodu, dla którego miałby mi wyświadczać przysługi. Nie odpowiadam, biorę oszczep, który służy nam do łowienia ryb, i odmaszerowuję w swoją stronę. Harriet Zapiekanka drepcze za mną, ale daje sobie spokój, kiedy przyspieszam kroku. Próbuję jakoś sobie z tym poradzić, tyle że nie mogę. Nie jestem taka jak Saint. Nie potrafię tak po prostu udawać, że tego pocałunku nie było, ponieważ dla mnie miał on znaczenie. I tu jest pies pogrzebany – ten pocałunek miał dla mnie znaczenie. Jestem na siebie wściekła za swoją głupotę. Przez te koszmarne wydarzenia przywiązałam się do niego, a powinno być dokładnie odwrotnie. Ze mną chyba coś jest nie tak.

Wznoszę oczy do nieba i błagam wszechświat, żeby przestał być takim podłym sukinsynem i dał mi wreszcie święty spokój. Nie spodziewam się odzewu, a jednak nadchodzi. Z początku pogłos jest słaby, poza tym nie mogę uwierzyć, że słyszę dźwięk, którego nie spodziewałam się już nigdy usłyszeć. Po chwili robi się głośniejszy, a ja osłaniam oczy przed słońcem, żeby się upewnić, że nie oszalałam. Nie oszalałam. Na razie to tylko kropka na horyzoncie, lecz nie ma wątpliwości, że to właśnie to – samolot! Jak

dotąd

życie

na

bezludnej

wyspie

przypominało

odtwarzany

w zwolnionym tempie film, ale teraz wszystko wokół mnie pędzi jak szalone. – Hej! – krzyczę, podskakując i wymachując rękami. Mam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi, po prostu nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. – Tutaj – wrzeszczę ile sił w płucach, machając zawzięcie. Samolot jest coraz bliżej, a mnie napływają do oczu łzy. – SOS! – Pędzę gorączkowo wzdłuż wybrzeża, rozpaczliwie próbując dotrzeć do napisu, zanim nadleci samolot. Mięśnie mnie palą, ale nie zwalniam, ponieważ to może być moja jedyna szansa. Nie wiem, czy dostanę kolejną. – Saint! Samolot! – krzyczę w biegu. – Dolej rumu do ognia! Musimy poświęcić rum, żeby ognisko zdrowo buchnęło. Jeśli nie zauważą znaku SOS, wybuchające ognisko na pewno przykuje ich uwagę. Wzbijają się za mną tumany kurzu, kiedy pędzę brzegiem morza, oglądając się co chwila przez ramię, żeby się upewnić, że nie stracę samolotu z pola widzenia.

Jest coraz bliżej. – Saint! Kiedy docieram do ogniska, Sainta nigdzie nie widać. Podobnie rumu. Nie mam czasu, by go szukać, ponieważ samolot skręca i zaraz znajdzie się bezpośrednio nade mną. – Hej! – Podskakuję, wymachuję rękami i wrzeszczę wniebogłosy. Staję przy napisie SOS, bo chcę mieć pewność, że ktokolwiek leci tym samolotem, zorientuje się, że potrzebuję pomocy. Co prawda, samolot jest wysoko i nie jestem pewna, czy w ogóle będą w stanie mnie zobaczyć, ale nadal próbuję zwrócić na siebie uwagę. Im jest bliżej, tym głośniej krzyczę. Gdy przelatuje mi nad głową, jego huk brzmi w moich uszach jak obietnica wybawienia, macham więc jak nakręcona. Mam nadzieję, że zwolnią albo przynajmniej w jakiś sposób dadzą znać, iż mnie zauważyli, jednak samolot spokojnie odlatuje, a ja biegnę za nim ze ściśniętym żołądkiem. – Nie! Zatrzymajcie się! Pomóżcie mi! – wrzeszczę, ale nie mam szans go dogonić. – Proszę, nie… – Nie zważając na moje błagania, samolot odlatuje w siną dal i zabiera ze sobą wszelkie nadzieje na ocalenie. Pozbawiona sił i tchu, wreszcie się poddaję i padam na piasek, głośno szlochając. Walę pięściami w miękkie podłoże, a po policzkach płyną mi łzy wściekłości. Pozostaje mi tylko patrzeć, jak samolot znika w oddali. Po chwili nie ma już po nim śladu. – Aнгел? Wydaję z siebie rozpaczliwy okrzyk, już przedtem miałam nerwy w strzępach, ale teraz jestem o krok od załamania. – Gdzie byłeś? – pytam zrozpaczonym tonem. – Zbierałem pnącza. A co?

– A co? – Parskam śmiechem, w którym jednak nie ma ani krztyny radości. – A to, że właśnie przeleciał nad nami pieprzony samolot! Nic nie słyszałeś? – Nie – mówi, a oddech mu przyspiesza. – W głębi lasu roślinność jest tak gęsta, że blokuje wszelkie dźwięki, przecież wiesz. Ma rację. Tylko jakim cudem tak szybko się tu znalazł? Miejsce, gdzie rosną pnącza, leży mniej więcej trzy kilometry stąd, a dojście tam nie jest łatwe. – Gdzie jest rum? – Rum? – powtarza. Przytakuję,

nie

rozumiejąc,

dlaczego

nagle

zrobił

się

taki

mało

komunikatywny. – Pod drzewem, w cieniu. Dlaczego pytasz? – Ponieważ zamierzałam dolać go do ognia – wyjaśniam, nagle śmiertelnie zmęczona. Nadal jestem do niego odwrócona tyłem, więc nie widzę jego twarzy, ale mam dziwne wrażenie, że coś tu nie gra. – W takim razie liczmy, że zobaczyli napis SOS – mówi bez przekonania. Ma to wszystko gdzieś. Nasza ostatnia deska ratunku właśnie odleciała gdzie pieprz rośnie, a jego to nawet nie ruszyło. Tymczasem ja całkowicie straciłam ducha walki, chcę tylko gdzieś się zaszyć i płakać, aż zasnę. – Położę się. – Jakimś cudem udaje mi się wstać mimo trzęsących się nóg. Po raz pierwszy, odkąd zaczął się ten koszmar, czuję się całkowicie pokonana. Saint się nie odzywa. Ja też nie.

Mijam go chwiejnym krokiem, nie śmiąc spojrzeć mu w oczy, ponieważ boję się, co tam zobaczę. Harriet Zapiekanka drepcze za mną, razem idziemy przez las. Działam na autopilocie, przekonana, że wisi nad nami jakieś fatum. Pokonujemy zbocze wzgórza i wchodzimy do jaskini. Opadam bez sił na śpiwór, po czym przyciągam kolana do piersi. Trwam w tej pozycji, szlochając, aż zmęczenie mnie usypia.

DZIEŃ 32

Coś mnie budzi. Jakieś złe przeczucie. Potrzebuję chwili, żeby zebrać myśli i zorientować się, że nadal jestem w jaskini. Przez ułamek sekundy wydaje mi się, że samolot był tylko snem, ale pustka w moim sercu podpowiada prawdę. Nie wiem, jak długo spałam, ale kiedy powoli wstaję, obolałe mięśnie dają znać, że przynajmniej kilka godzin. Myślę, że dawno minęła północ, ponieważ kiedy spoglądam w stronę wyjścia, dostrzegam na zewnątrz wyłącznie nieprzeniknioną ciemność. Coś nie daje mi spokoju. Nie wiem dlaczego, ale nie wierzę Saintowi. Podobno nie słyszał samolotu, ale ja myślę, że było inaczej. Być może mój powstrzymywany gniew zaburza trzeźwy osąd, jednak znam dobry sposób, żeby rozwiać wątpliwości. Harriet Zapiekanka nie rusza się z miejsca. Wyczuwa napięcie na odległość. Stanowczym krokiem zmierzam w dół wzgórza, napędzana przez adrenalinę. Spieszy mi się jak diabli, ponieważ mam zamiar wyrzucić z siebie wszystko, a kiedy mówię w s z y s t k o, naprawdę mam na myśli

w s z y s t k o. Czy mu się to podoba, czy nie, odbędziemy teraz naszą długą, zaległą rozmowę. Jednak gdy wychodzę z lasu na wybrzeże, okazuje się, że mamy więcej do omówienia, niż sądziłam. – Co ty, kurwa, wyrabiasz? – wrzeszczę, stając jak wryta. To musi być pomyłka. Oczy na pewno mnie mylą, to niemożliwe, że to się dzieje na jawie – Saint niszczy napis SOS. Jednak gdy zerka na mnie przez ramię z poczuciem winy wypisanym na twarzy, już wiem, że nie może być mowy o pomyłce. – Zadałam ci pytanie – krzyczę, zasłaniając usta drżącą ręką. Zniszczył efekt mojej wielogodzinnej pracy, przed oczami mam pobojowisko. – Saint! Dlaczego…? Na sekundę przymyka powieki, po czym z jękiem odchyla głowę do tyłu. – Musiałem. – Tak brzmi jego frajerska odpowiedź. – Musiałeś? – powtarzam, choć gotuje się we mnie z wściekłości. Spadam na niego jak burza, chwytam go za ramię i zmuszam, żeby na mnie spojrzał. – Dlaczego? Trzęsę się ze złości, nie jestem w stanie nad tym zapanować. – Ponieważ zrobimy to po mojemu – odpowiada arogancko, strząsając moją rękę. – Co? – Cofam się chwiejnym krokiem, jego buta na moment pozbawia mnie tchu. – Zabiorę cię z tej wyspy. Obiecuję. Tratwa jest prawie gotowa… – Pieprzyć tratwę! – drę się. – To SOS było naszą największą szansą na ocalenie! A ty je zniszczyłeś! – Zaufaj mi. – Ma czelność.

– Zaufać ci…? – wyrzucam z siebie zdegustowana. – Przecież to wyłącznie twoja wina, że się tutaj znalazłam! – Nagle mnie olśniło, parskam złowieszczym śmiechem. – Nie możesz znieść, że to ja mogłabym nas ocalić, tak? Ty egoistyczny dupku! – Nie bądź śmieszna – rzuca niechętnie, krzyżując ramiona na piersi. – To prawda – nie daję za wygraną. – Wiesz, większość ludzi podziękowałaby za ocalenie życia, ale nie ty. Duma ci na to nie pozwala, co? – Trzeba było pozwolić mi umrzeć – oświadcza twardo. To nie kokieteria. On mówi serio. – Jak ty to robisz? – Jak co robię? – pyta z podniesioną głową. – Wyłączasz lub włączasz emocje w zależności

od sytuacji? –

odpowiadam, ale nagle robi mi się go żal. Saint przypomina mi jednak, kim jest, kiedy podchodzi do mnie, chwyta mnie za ramię i przyciąga do siebie. – Zapominasz, że ja… nie mam uczuć. Choć cała się trzęsę, odpowiadam hardo: – Bzdury. Chcesz w to wierzyć, ale sam siebie nie przekonujesz – wrzeszczę, lecz kiedy myślę o naszym pocałunku, o tym, jak bezdusznie mnie traktuje, zastanawiam się, czy przypadkiem nie widzę rzeczy, które nie istnieją. Puszcza mnie, a ja bezwładnie przechylam się do przodu, chwytając się za brzuch. – Czuję to… za każdym razem, kiedy mnie dotykasz. Czułam też… kiedy mnie całowałeś. Z prychnięciem odwraca głowę.

– Wiesz, ilu ludzi zabiłem? – podnosi głos, całkowicie mnie zaskakując, bo jeszcze nigdy nie byłam świadkiem, żeby tak dał się ponieść… emocjom. – Mnie… mnie to nic nie obchodzi. – Sama jestem zdziwiona, ponieważ naprawdę tak jest. Wygląda na to, że on też nie spodziewał się takiej odpowiedzi, usta mu się rozchylają, jednak szybko bierze się w garść. – Hmmm, a powinno – kwituje złośliwie. – Co ja ci zrobiłam, że tak mnie nienawidzisz? – Dolna warga mi drży, ale staram się nie rozpłakać. – Nie nienawidzę cię. – Splata palce na karku i bierze głęboki wdech. – W takim razie dlaczego najpierw mnie pocałowałeś, a potem udawałeś, że to wcale nie miało miejsca? Może dla ciebie to bez znaczenia, ale dla mnie nie. – Powinnam przestać gadać, tyle że nie potrafię się teraz zamknąć. Mam dość grania w tę okrutną grę. – Nie mogłam pozwolić ci umrzeć – wyznaję, patrząc mu w oczy – ponieważ nie chciałam, żebyś umarł. Powinnam cię nienawidzić, ale nie czuję tego. Przerażasz mnie. – Marszczy brwi. – Ale nie dlatego, że się ciebie boję. Boję się uczuć, jakie we mnie budzisz. Nie rozumiem ich, szczególnie teraz, kiedy wiem, że mnie okłamałeś. Słyszałeś ten samolot, prawda? Jego milczenie jest wystarczającą odpowiedzią. – Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie chcesz, żeby nas ocalono. Dlaczego zniszczyłeś znak SOS? Dlaczego t a k mnie dotykałeś? Żeby mnie poniżyć?

I

dlaczego

tak

mnie

pocałowałeś,

skoro

wcale

tego

nie

chciałeś? – wyrywa mi się szloch, ponieważ te pytania okropnie ciążą mi na sercu. Brzmi to, jakbym była zdesperowana, czyli właściwie, bo właśnie taka jestem. Rozpaczliwie pragnę zrozumieć znaczenie tego wszystkiego.

Nagle czuję powiew powietrza i przez moment brak mi tchu, bo to Saint pospiesznie

rusza

w

moją

stronę,

obejmuje

dłońmi

moją

twarz.

Gorączkowo wodzi oczami po mojej twarzy, a ja wstrzymuję oddech. – To przez ten pocałunek – szepcze namiętnie, a ręce drżą mu z emocji. – Robię to wszystko z powodu pocałunku. Gwałtownie wypuszczam oddech z piersi. – C… co masz na myśli? – Nie mylisz się, widziałem samolot. – Jego wyznanie potwierdza to, co i tak już wiedziałam. Muszę za to dociec, z jakiego powodu nie zareagował. – Dlaczego się nie ucieszyłeś? Myślałam, że chcesz się wydostać z tej wyspy tak samo jak ja. – Nic nie rozumiesz – wyrzuca z siebie, lekko ściskając moje policzki. – Ten samolot… Prawdopodobnie to byli ludzie Popova. – Oczy mi się rozszerzają. – A zatem wie, gdzie jesteśmy. Zniszczyłem znak SOS, ponieważ mam nadzieję, że jakimś cudem się mylę. Powinienem był go zniszczyć dawno temu, ale nie sądziłem, iż się po nas pofatyguje. Myślałem, że już się znudził poszukiwaniami. Powinienem był mieć więcej rozumu w głowie. – Może to nie oni…? – Próbuję przemówić mu do rozsądku, jednak jego pusty wyraz twarzy zdradza, że to tylko pobożne życzenia. – Może nie. Jednak jeśli to byli oni, to oznacza, że cię odnalazł i… przyjdzie po ciebie – wyrzuca z siebie pospiesznie. – A ja nie będę miał wyboru i będę musiał mu cię oddać… choć tak bardzo tego nie chcę. – Oczy pieką mnie od powstrzymywanych łez. – Nie mam wyboru, aнгел. Jeśli natomiast udałoby nam się uciec, nie byłbym zmuszony zrobić najgorszej rzeczy w całym moim życiu. – Pozwoliłbyś mi odejść? – pytam szeptem, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszałam.

To jedno słowo zmienia na zawsze moje życie. – Tak. Wreszcie udało mi się odzyskać wolność, tyle że za późno. Jakiż okrutny jest ten świat! – Nigdy nie chciałem, żeby cię to spotkało. Przepraszam za wszystko, co

zrobiłem

–

mówi,

a

ja

zaczynam

płakać.

–

Robiłem

w

życiu

niewyobrażalne rzeczy, ale to… – Wyciera mi łzy kciukami. – To jest bez wątpienia najgorsze. Już i tak wiele mi zabrał. Oddanie mu ciebie… Jak mógłbym to zrobić, skoro ja… – Przerywa, te słowa nie chcą mu przejść przez gardło, gdy patrzy mi głęboko w oczy. – Nie powinienem tego do ciebie czuć, a jednak czuję. – Kończy ze smutkiem, a ja przypatruję mu się z otwartymi ustami, nie mogąc się otrząsnąć z szoku. – Nawet nie wiem, jak to nazwać, ale na samą myśl o tobie i o nim… – Zaciska szczęki, a z gardła wyrywa mu się zduszony pomruk. Świat wokół mnie wiruje, jego wyznanie odebrało mi mowę i zostawiło całkowity mętlik w głowie. Saint właśnie przyznał, że on też czuje tę niewytłumaczalną więź. Niezależnie od okoliczności chcę, by wiedział, iż czuję to samo. Przykrywam jego rękę swoją i miękko przyznaję: – Ja też to czuję. Mam wrażenie, jakby ktoś zdjął mi z ramion ciężar, nagle czuję się wolna od przytłaczającego poczucia winy. Jednak Saint cofa się o krok i przeczesuje palcami włosy. – W takim razie oboje jesteśmy skończeni. – Dlaczego to robisz? – Już mu zadawałam to pytanie, ale chyba dopiero teraz jest gotowy powiedzieć mi prawdę. Ze splecionymi na głowie rękami powoli wypuszcza powietrze z płuc. – Pamiętasz, kiedy ci powiedziałem, że nie dostanę za to pieniędzy?

Kiwam głową, jestem zbyt przestraszona, żeby odpowiadać. – Kiedy oddam cię Popovowi, w zamian dostanę… – Świat zwalnia, ponieważ wszystkie drogi prowadziły dokładnie do tego momentu. – … wolność. Wolność dla mnie i… Zoey. Mojej siostry. Czas staje w miejscu, wszystkie dźwięki milkną. Zrezygnowałbyś ze wszystkiego dla tej kurwy? Zoey byłaby bardzo rozczarowana, gdyby się o tym dowiedziała. Teraz rozumiem, o co chodziło Kazimirowi. – Zoey to twoja s… siostra? – jąkam się, ponieważ nagle zaschło mi w gardle. To

ostatni

element

układanki,

ten,

którego

przez

cały

czas

mi

brakowało. – Tak. Robię chwiejny krok do tyłu, drżącą ręką zakrywając otwarte usta. – Więc robisz to wszystko… dla niej? Chcesz mnie wymienić za swoją wolność? I za wolność Zoey? Odchyla głowę do tyłu, wbijając wzrok w niebo. – Tak. O Boże. Poznałam prawdę. Tak jak tego przez cały czas chciałam. Wcześniej myślałam, że ją znam, że wszystko rozumiem. Myliłam się. Kolana się pode mną uginają, obejmuję brzuch i gwałtownie mrugam oczami, żeby zapanować nad łzami. – Niedobrze mi – szepczę pustym, złamanym głosem. – Wszystko, co robiłem, miało być dla ciebie lekcją, ponieważ nie mogłem oddać cię Popovowi taką, jaką jesteś. Złamałby cię, aнгел. W okrutny sposób. Nie mogłem na to pozwolić.

Okrucieństwo to jedyny sposób, w jaki mogę okazać ci dobroć. Słowa Sainta ciągle odtwarzają mi się na nowo w głowie. Kiedy pierwszy raz je wypowiedział, nie wiedziałam, o co chodzi. Teraz pojmuję. – Wszystko, co ci zrobiłem… – Powoli schyla głowę, spoglądając mi w oczy. – Wszystkie te okropne rzeczy, które ci zrobiłem… Popov to powtórzy. W dużo gorszy sposób. Chciałem być tym, który cię złamie, ponieważ widziałem, co on potrafi zrobić. – Dlaczego przespałeś się z tamtą kobietą? – Wyrywa mi się pusty okrzyk. To nie tak, że potrzebował seksu. I zdecydowanie chodziło o więcej niż udzielenie mi kolejnej lekcji. – Ponieważ byłem, jestem szalony w tym, co do ciebie czuję… Willow. Potrzebowałem dać temu ujście. Potrzebowałem zapomnieć, jak bardzo cię potrzebuję. A poza tym chciałem, żebyś zobaczyła, jak to będzie. Moje imię jeszcze nigdy nie brzmiało tak słodko jak teraz. – Jesteś niewinna, a jednocześnie taka odważna. Pod tą siłą kryje się bezbronność, którą Popov wykorzysta. Zniszczy twoją skromność na wszelkie możliwe sposoby, potraktuje cię jak wyzwanie. On jest lisem, a ty jesteś królikiem. Będzie się ścigał, aż wreszcie cię dorwie. Zmusi cię, żebyś patrzyła, jak dokonuje najokropniejszych czynów. A czasem… – bierze głęboki oddech i zamyka oczy – …będzie cię zmuszał, żebyś w nich uczestniczyła. – Żołądek mi się wywraca. A więc nie myliłam się. – Będzie cię dręczył, ale będzie również osobą, która sprawi, że ból zacznie znikać. Byłem okrutny, bo chciałem, żebyś się podporządkowała… w każdym znaczeniu tego słowa. Jednak moje metody były mniej bolesne niż Popova. On by cię zmiażdżył. Widziałem to. Widziałem, co zrobił z moją siostrą. – Powoli kręci głową, jakby próbował się pozbyć dręczących go wspomnień. – Więc dlatego traktowałeś mnie… dotykałeś mnie w ten sposób? – Jestem jawnie rozczarowana. – Żeby mnie przygotować na to, co zgotuje

mi Popov? Jego pierś wznosi się i upada, a moje serce staje. Jednak po chwili radośnie budzi się do życia. – Nie, aнгел. Dotykałem cię, ponieważ tego chciałem. Nie mogę sobie wybaczyć, że byłem taki słaby. – Przesuwa dłonią po twarzy śmiertelnie zmęczonym gestem. – Dlaczego? – Nadal nie rozumiem. – Ponieważ moja słabość oznacza koniec świata dla Zoey – wyjaśnia zbolałym tonem. – Miałaś być rozwiązaniem, którego szukałem od ponad dwóch i pół roku. Ale ten… pociąg, jaki do ciebie czuję, zniszczy życie tak wielu ludzi. Zatem w tym tkwi haczyk. Przez jego uczucia do mnie jego siostra na zawsze pozostanie więźniem. Jestem towarem na wymianę za Zoey. I za jego wolność. Wreszcie pojmuję, dlaczego on to robi. Poświęcasz wszystko dla ludzi, których kochasz. – Co się przydarzyło Zoey? – Dziwnie się czuję, wypowiadając na głos tak długo zakazane imię. Parska śmiechem, w którym jednak nie ma ani krztyny radości. – To się zdarzyło bardzo dawno temu, jednak jest to jedno ze wspomnień, które będzie mnie prześladowało do końca życia. Nie śmiem się odezwać. Czekam, aż będzie gotowy. Wpatruje się w dal, jakby szykował się do podróży w czasie. – Zoey jest moją młodszą siostrą. To ona zawsze była wolnym duchem, podczas gdy ja zadowalałem się zwyczajnym życiem. Rozświetlała każde miejsce, w którym się znalazła. Rodzice ją uwielbiali. Wszyscy ją uwielbialiśmy. – Jego jabłko Adama się porusza, a ja wstrzymuję oddech. – Marzyła o podróży z plecakiem dookoła świata. Dla większości ludzi pozostałoby to tylko marzeniem, ale nie dla Zoey. Pewnego dnia spakowała

się, kupiła bilet do Londynu w jedną stronę i wyjechała. Od czasu do czasu wysyłała maile, ale unikała miejsc z dostępem do sieci. Chciała poznać ciemniejszą stronę świata. Dostała o wiele więcej, niż chciała. Miałem dużo pracy,

ale

wiodłem

zadzwoniła

zapytać,

dobre

życie.

Ostatni

czy

mógłbym

jej

raz

rozmawialiśmy,

pożyczyć

trochę

kiedy

pieniędzy.

Z jakiegoś powodu ofuknąłem ją. Powiedziałem, żeby przestała marnować sobie życie i wróciła do domu. Znalazła pracę i zaczęła się zachowywać jak dorosła. Jaki byłem głupi. Powinienem był się domyślić, że coś jest nie tak, bo nigdy wcześniej nie prosiła mnie o pieniądze. Kiedy zadzwoniła mama i powiedziała, że od ponad dwóch miesięcy nie miała żadnych wieści od Zoey, wiedziałem, iż coś jest nie tak. Zadzwoniliśmy na policję, ale dopóki nie umieliśmy im powiedzieć, gdzie ona właściwie się znajduje, nie byli w stanie nam pomóc. Nie mieliśmy pojęcia, co robić. W tamtym czasie umawiałem się z kobietą o imieniu Jessica. – Zaciskam pięści tak mocno, że na wewnętrznych stronach dłoni zostają półokrągłe ślady. – Była informatyczką i udało jej się dotrzeć do ostatniego e-maila wysłanego przez Zoey. Pisała do najlepszej przyjaciółki z pytaniem, czy ta mogłaby jej przesłać trochę pieniędzy. Była w Moskwie i skończyła jej się kasa. Prosiła Betty, by nic nie mówiła mnie i rodzicom, bo nie chciała nas martwić. Podjęła pracę, żeby trochę zarobić. Planowała zostać w Moskwie nie dłużej niż miesiąc. Wiedzieliśmy tylko, że pracowała w barze. Nie podała jego nazwy. Adresu. Nic. Coś mi tu nie pasowało, ale sam nie wiedziałem co. Rodzice

strasznie

się

martwili,

więc

postanowiłem

pojechać,

by

ją

odszukać. W pracy wziąłem urlop na tydzień, góra dwa. Nie miałem pojęcia, że żegnam się z Ameryką na zawsze. Wydaję z siebie krótki okrzyk, potrząsając głową. Jestem w szoku. – Co? Zostałeś w Rosji? – Tak – odpowiada z krótkim skinięciem.

– A twoi rodzice? Gwałtownie nabiera powietrze. – Serce musiało im pęknąć po raz drugi. – Przygryzam wewnętrzną część policzka, żeby nie płakać. Nie chcę ryczeć, zresztą jakie mam do tego prawo? Saint wraca do bolesnych wspomnień tylko dlatego, żebym zrozumiała, a ja powinnam wysłuchać jego historii bez dramatyzowania. – Nie wiedziałem, w co się pakuję. Odwiedziłem każdy pieprzony bar, ale

nikt

nie

chciał

rozmawiać

z

uprzywilejowanym

amerykańskim

chłopcem. Udawali, że nie znają angielskiego, ale wszyscy wiedzieli, po co tam przyjechałem. Szukałem Zoey ponad dwa tygodnie, bezskutecznie. Rodzice mówili, żebym wracał do domu, ale ja nie mogłem się pozbyć wrażenia, że coś jest nie tak, to uczucie pogłębiało się z każdym dniem. Byłem zdeterminowany, żeby ją znaleźć, i tak zdesperowany, że zrobiłem coś, co na zawsze zmieniło zarówno moje życie, jak i jej. – Jedna decyzja zmieniła bieg życia Sainta. To niesprawiedliwe, dokonał wtedy złego wyboru. – Zmierzałem donikąd, a to dlatego, że rozmawiałem nie z tymi ludźmi, co trzeba. Moskwa potrafi być piękna, ale przede wszystkim jest okrutna. Natknąłem się na kilku mężczyzn, z którymi znajomość mogła oznaczać tylko kłopoty, jednym z nich był Kazimir. Zapytałem, czy nie widział Zoey. Popatrzyli na zdjęcie i zorientowałem się, że ją znają, więc nie miałem zamiaru odejść, dopóki mi nie powiedzą, gdzie ją znajdę. Ale to tak nie działa. Ci ludzie funkcjonują według innych reguł. Powiedzieli mi, że udzielą mi informacji, jeśli coś dla nich zrobię. Polecili mi następnej nocy doręczyć paczkę pod wskazany adres. Nie miałem pojęcia, co w niej będzie, ale też wcale mnie to nie obchodziło. Zgodziłem się. Mamy zwrot akcji. – Nazajutrz wyruszyłem w drogę, jednak gdy tylko skręciłem za róg, napadło na mnie czterech zamaskowanych mężczyzn. Zabrali mnie do

opuszczonego budynku i torturowali przez dwanaście godzin – relacjonuje chłodno, a ja wydaję z siebie pełen przerażenia okrzyk. – Chcieli się dowiedzieć, od kogo dostałem tę paczkę. Nic nie powiedziałem. Nie mogłem. Wiedziałem, że życie Zoey zależy od tego, czy się nie ugnę. Już raz ją zawiodłem i nie zamierzałem powtórzyć tego błędu. A oni byli bardzo… kreatywni, jeśli chodzi o metody torturowania. – W zamyśleniu przesuwa ręką po boku, gładząc jedną z wielu blizn na swoim ciele. – Nie udało im się nic ze mnie wyciągnąć. Kiedy byli usatysfakcjonowani, ściągnęli maski, a ja zobaczyłem, że to ci sami ludzie, którzy dali mi paczkę. – Czy to był test? – pytam, choć odpowiedź jest jasna. Znam reguły tej gry, bo Saint również mnie testował, gdy się poznaliśmy. Saint przytakuje. – Tak. Chcieli się upewnić, że można mi zaufać. Zdałem egzamin. Wtedy zabrali mnie do swojego szefa, Popova… skurwiela, który miał moją siostrę. – Na samo wspomnienie trzęsie się z wściekłości. – Powiedział mi, że Zoey ma się dobrze. Jest szczęśliwa. Nie uwierzyłem mu. Zoey nigdy nie zrobiłaby tego rodzicom. Pokazał mi jej zdjęcia, a one nie kłamały. Obiecał, że pozwoli mi się z nią spotkać, jeśli wyświadczę mu niewielką przysługę. Nie miałem wyboru, zgodziłem się. Tyle że niewielka przysługa okazała się sprzedażą narkotyków wartych dwa miliony dolarów. Źli faceci nie lubią zmian, więc kiedy mnie zobaczyli, natychmiast pomyśleli, że zostali wystawieni. Rozpętało się piekło, ale ja byłem rozgrywającym w drużynie bejsbolowej. Poza tym umiem się bić. Kiedy

wróciłem

poobijany

i

zakrwawiony,

ale

z

walizką

pełną

pieniędzy, Popov przekonał się, że więcej jestem wart żywy niż martwy. Bez wątpienia ta dostawa narkotyków była kolejnym testem, który znowu zdałem.

W

nagrodę

Popov

mianował

mnie

swoim

osobistym…

ochroniarzem. – Jego słowa ociekają sarkazmem, to jasne, że bycie ochroniarzem to rola, do której pełnienia został zmuszony. – Zgodziłem się, bo myślałem, że kiedy wreszcie zobaczę Zoey, szybko się stamtąd ewakuujemy. Jednak gdy wreszcie się z nią spotkałem… – Przerywa, potrzebuje chwili. – Od razu zrozumiałem, że tak się nie stanie. – Dlaczego nie? – pytam z lękiem. – Ponieważ osoba, która przede mną stała, nie była już moją Zoey. Zmieniła się, Popov ją złamał. Złamał jej ducha, odebrał duszę. – Światło księżyca podkreśla blask jego oczu. – Uzależniła się on narkotyków, którymi ją karmił. Stała się jego niewolnicą oraz niewolnicą substancji, które wdychała lub sobie wstrzykiwała. Zmienił ją w swojego osobistego zombie, jej zadaniem było spełniać wszystkie jego zachcianki. Robi mi się niedobrze, zakrywam usta ręką, żeby nie zwymiotować. – Zwykle po prostu siedziała u jego stóp, a on poklepywał ją po głowie. Ale czasami… – Zaciska oczy, a potem je otwiera. Nie musi mówić dalej, domyślam się. – I tak zacząłem pracować dla Popova. Zajmowałem się czarną robotą, bo miałem nadzieję, że pewnego dnia będzie miał dość Zoey i pozwoli jej odejść. Gdy akurat nie była naćpana, dostrzegałem w niej resztki mojej pełnej życia siostry. Jednak została złamana, Willow, i to wszystko moja wina. – Wcale nie, Saint – upieram się, podchodząc stanowczym krokiem i biorąc go za rękę. Wyrywa dłoń, nie chce współczucia. – Owszem, moja. Kiedy do mnie zadzwoniła, powinienem był ją zapytać, czy wszystko w porządku. Jednak ja byłem tak zajęty własnym życiem, że nawet nie przyszło mi to do głowy. Mogłem temu zapobiec. Rozumiem, dlaczego się o to obwinia, ale przecież nikt z nas nie ma kryształowej

kuli.

Nie

potrafimy

przewidzieć

przyszłości.

Wszyscy

dokonujemy wyborów, a te wybory pociągają za sobą konsekwencje.

– Była любимый Popova. Jego ulubienicą. Zwierzątkiem – wyjaśnia. – Myślę, że ona na swój pokręcony sposób wierzy w jego miłość do niej. Od dwóch i pół roku patrzę, jak moja siostra jest traktowana jak pies. Wiele razy mogliśmy uciec, ale on jej zrobił pranie mózgu. Zoey uważa, że nie może bez niego żyć. Ja ją uwalniam, a ona do niego wraca, właśnie tak. Uzależniła się od niego jak od narkotyku. – A twoi rodzice? Saint spuszcza wzrok. – Starałem się oszczędzić im bólu. Powiedziałem, że u nas wszystko w porządku i rozpoczęliśmy w Rosji nowe życie. Jednak pewnego dnia wrócimy. Tyle że ja nie wejdę już do domu. Nie mógłbym spojrzeć mamie w oczy po tym wszystkim, co zrobiłem. I z pewnością nie zjawię się w Ameryce bez Zoey. Kolejny raz jej nie zawiodę. Serce mi pęka na myśl o tej rodzinie. Jeden człowiek zniszczył życie tak wielu osób – a teraz planuje dla mnie taką przyszłość jak dla Zoey. – Popov ma już dość Zoey, znudził się. I tak jestem zdziwiony, że trzyma ją tak długo. Nie jestem głupi, robi to ze względu na mnie. Jestem dobry w tym, co robię, bo napędza mnie tłumiony gniew. – Uderza się pięścią w miejsce nad sercem. – Każda osoba, którą zabiłem, ma dla mnie twarz Popova. Każda przybliża mnie o krok do odzyskania siostry i zabrania jej do domu. Po policzku spływa mi łza, ale Saint robi krok do przodu i ją ociera. – Twój mąż – wyrzuca z siebie, krzywiąc z obrzydzeniem usta – był moim wybawieniem. Wiedziałem, że Popov poszedł z nim na ten układ, bo chciał nowej zabawki. Moja siostra też to wiedziała. Po dwóch i pół roku wreszcie stała się dawną Zoey. Błagała, żeby ją zabrać do domu. Błagała, żebym zrobił to, czego pragnął Popov, a on w zamian obiecał nas uwolnić.

Warunki były proste – miałaś zająć miejsce Zoey. Miałaś się stać nową zabawką Popova. Wiedziałam, że taki los mnie czeka, ale teraz widzę to w innym świetle. – W takim układzie powiedziałem Popovowi, że mu ciebie dostarczę. Warunek był taki, że miała to być ostatnia rzecz, jaką dla niego zrobię. Oraz że wyśle Zoey na odwyk. Zgodził się. A ja mu uwierzyłem, bo wiedział, że jestem już na skraju wytrzymałości i to kwestia czasu, kiedy wybuchnę. – Naprawdę wierzysz, że puści was wolno? – pytam z powątpiewaniem, bo Popov nie wydaje mi przykładnym obywatelem. – Popov zachowuje się honorowo wobec swoich ludzi, pozwoli nam odejść. Dobrze mu służyłem, a on w zamian ocali mi głowę i puści wolno. – A co z duszą? – szepczę, ponieważ takie czyny, do jakich Saint był zmuszany, zmieniają człowieka. – Tę już dawno sprzedałem – odpowiada ze smutkiem. To dla mnie za dużo. Potrzebuję chwili dla siebie. – Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciała mieć ze mną nic wspólnego. Nie powinienem był się na to godzić. Po prostu byłem zdesperowany, pragnąłem zabrać Zoey do domu, a powoli kończyły mi się pomysły. Powinienem był powiedzieć zarówno twojemu mężowi, jak i Popovowi, żeby szli do diabła. Powinienem był zabrać Zoey do domu już dawno temu – mówi, a jego słowa są ciężkie od żalu. Gdy słyszę imię Drew, nagle wydaje mi się, że mój palec waży tonę. Spoglądam na obrączkę, to kolejny dowód na moją głupotę, że tak długo ją noszę. Niewiele myśląc, mijam Sainta i kieruję się do wody. Mam coś do zrobienia. Kiedy wchodzę do chłodnego morza, przeszywa mnie dreszcz. Woda ma w sobie coś oczyszczającego. Jest źródłem życia. Używamy jej przy ceremoniach chrztu i oczyszczenia i właśnie dlatego zdejmuję obrączkę akurat tutaj, po czym bez żalu rzucam ją daleko w morskie fale.

Gdy tylko się jej pozbywam, na policzki wylewają mi się łzy. W tym równaniu jest tyle niewiadomych, a każda z nich będzie miała wpływ na moją przyszłość. Nie wiem, co się teraz wydarzy. Wszystko się zmieniło. Jeśli Saint pozwoli mi odejść, wyda wyrok śmierci na siebie i Zoey. Jeśli będzie trzymał się planu, mój los jest przypieczętowany. Ta sprawa nigdy nie wydawała mi się prosta, ale teraz to jakiś popieprzony burdel. Saint staje obok mnie, nie ingeruje w moją przestrzeń, ale ja nie chcę przestrzeni. Chcę zapomnieć. Z wahaniem wyciągam w jego stronę rękę i jestem zdumiona, kiedy splata palce z moimi. Nic nie mówimy. Stoimy po pas w wodzie, spoglądając na niebo pełne gwiazd, i zastanawiamy się, co nam przyniesie dzień jutrzejszy. – Przepraszam, aнгел. Teraz rozumiem, dlaczego nazywa mnie aniołem. Miałam go uratować. Anioł i jej zły Saint. – Pomóż mi zapomnieć – szepczę, odwracając się do niego i nawet nie próbując ukryć łez. Marszczy czoło, niepewny, co mam na myśli, ale ja rozwiewam jego wątpliwości, zbliżając się do niego i przyciskając usta do jego ust. Zamiera w bezruchu, nadal nie czuje się swobodnie, kiedy go dotykam, ale po kilku sekundach rozluźnia się i pozwala mi przejąć kontrolę. Ten gest wyzwala we mnie wszystko, co tak długo w sobie tłumiłam. Mój język chce wślizgnąć się do jego ust, a on wydaje z siebie głęboki pomruk i poddaje się. Nasze ciała zderzają się ze sobą, gorączkowo dotykamy się nawzajem. Saint mnie podnosi, a ja oplatam nogami jego biodra. Całujemy się szaleńczo, nasza namiętność rozpala każdą komórkę mojego ciała. Szarpię go za włosy, a on gryzie mi wargę. Nasze języki się zderzają, zapominamy o wszystkim oprócz łączącego nas pożądania.

Pragnę go całego, a kiedy czuję jego rozkoszną erekcję, wiem, że on też tego chce. Odrywam od niego usta i obsypując go pocałunkami, wędruję w dół, do jego szyi, upajając się jego wspaniałym zapachem. Wyczuwam ustami jego przyspieszony puls, niewiele myśląc, gryzę i ssę – ostro. Saint wydaje z siebie ochrypły jęk i odchyla do tyłu głowę, pozwalając mi robić z nim, co chcę. Liżę i gryzę, wpijam się w niego i rozkoszuję jego ciałem. Bezwstydnie kołyszę się, wbijając się w jego erekcję, jasno daję mu do zrozumienia, czego chcę. Czego potrzebuję. On bezbłędnie interpretuje sygnały, które mu wysyłam, i rusza w stronę plaży, ze mną obsypującą go pocałunkami i pożerającą żywcem na rękach. Następnie kładzie nas na piasku, a nasze usta ani na sekundę się od siebie nie odrywają. Cały czas się całujemy, kiedy wkłada mi rękę w szorty i zatapia palec w mojej kobiecości. Nagle brak mi tchu, więc przerywam pocałunek, bo jeśli nie zaczerpnę powietrza, zemdleję. On odkrywa, że jestem mokra i nie ma to nic wspólnego z morzem. – O cholera… – mamrocze, oblizując dolną wargę, a jego oczy prześlizgują się w stronę mojego podbrzusza. Bezwstydnie się wyginam, pogłębiając kąt. Oboje jęczymy, gdy jego palec wchodzi głębiej. Wszystko dzieje się szybko, ale ani mi w głowie z tym walczyć. Saint doprowadza moje ciało do szaleństwa, sprawia, że ciężko dyszę, drapię jego śliskie ramiona, błagam, żeby dał mi orgazm. On jest już na mnie, jego usta, ręce, naga pierś przyciskają się do mnie. Jednak ja chcę nadal więcej. Nigdy wcześniej nie czułam tak przemożnego pożądania, nagle uderza we mnie myśl, że chciałabym, żeby był moim pierwszym. Nie wiem jednak, jak mu o tym powiedzieć, więc postanawiam mu to pokazać. Jego palce są zatopione głęboko we mnie, nasze usta połączyło pożądanie, a ja nieśmiało ocieram się o wybrzuszenie z przodu jego spodni.

Kiedy czuję, jak jest twardy, moja kobiecość zaczyna pulsować. Jestem niesamowicie podniecona. Rozpinam mu rozporek i zanurzam drżącą rękę w spodniach. Nie ma na sobie bielizny, więc natychmiast natykam się na jego gorącą, twardą męskość. On odrywa ode mnie usta i przyciska czoło do mojego ramienia, mrucząc cicho. Jestem onieśmielona, ponieważ nigdy nie dotykałam tak ogromnego… Nie spieszę się, każdy mój ruch sprawia, że oboje głośno jęczymy. – Pokażesz, co mam robić? – szepczę zawstydzona. – To, co teraz robisz, jest niesamowite – zachęca mnie, poruszając członkiem w mojej ręce. Pieści moją klitoris, zataczając wokół niej kółka, a ja odwzorowuję ten ruch wokół jego grubej końcówki. Jeśli to w ogóle możliwe, robi się w mojej ręce jeszcze większy. – Chcę cię nagą. – Nie daje mi szans odpowiedzieć, bo już zrywa ze mnie szorty i koszulkę, zaraz potem biustonosz. Pieści moje piersi, a następnie schyla głowę i ssie je wargami i językiem. Nie rozumiem, co się dzieje, ale w dole brzucha rozluźnia mi się ciasny węzeł. On otacza moje sutki, wsysa je, a następnie delikatnie gryzie. Wkłada we mnie dwa palce, nie przestając pieścić ustami moich piersi. Chyba zaraz umrę… – Więcej – wyrzucam z siebie bez tchu, szarpiąc go za włosy, podczas gdy moje ciało faluje pod jego dotykiem. Próbuje ześlizgnąć się w dół, ale ja obejmuję dłońmi jego policzki i podnoszę jego twarz ku mojej. Nieczęsto widuję go z tak niepewną miną, więc jest mi trochę łatwiej przedstawić swoją prośbę. – Nie. Chcę, żebyś we mnie… wszedł. Oczy mu się rozszerzają, łagodnie odgarnia mi włosy z policzków. – Nie tutaj – mówi, a mnie odbiera mowę.

– Nie chcesz…? – Nic nie poradzę, że czuję się trochę odrzucona. – Oczywiście, że chcę. – Bierze moją dłoń i kładzie ją na swoich szortach. No tak, to jest argument… – W takim razie w czym problem? – Po prostu nie tutaj. Nie teraz. Faktycznie,

nie

jest

to

miejsce,

które

wybrałabym,

żeby

stracić

dziewictwo, ale gdy mam przy sobie Sainta, każde wydaje się idealne. – Jeśli się nie mylisz, Popov jest już w drodze na wyspę, a ja nie chciałabym przeżyć swojego pierwszego razu z kimś takim jak on. Chcę, żebyś to był ty – wyznaję nieśmiało, głaszcząc jego męskość. Powieka mu drga, ale jednak zabiera mi członka z dłoni. – Zabiorę cię z tej wyspy. Obiecuję. Ja go chcę… Teraz! – Ale… Rzuca się na mnie, a ja na moment tracę oddech. – Koniec gadania. Całowanie się z nim sprawia, że mam w głowie watę, więc musi mi to wystarczyć – na razie. Całujemy się namiętnie, nie możemy przestać się dotykać, jest mi dobrze. Moja kobiecość pulsuje z każdym jego dotykiem, a Saint dobrze o tym wie. Nigdy tak bardzo nie pragnęłam dojść. Właśnie mam go zamiar zacząć błagać, kiedy nagle zapiera mi dech w piersiach, bo Saint obraca nas tak, że teraz siedzę na nim okrakiem. Nie mam pojęcia, o co mu chodzi, ale on podnosi mnie i pokazuje, że mam usiąść na jego twarzy. Próbuję protestować, przerażona, ale nie mam większych szans, bo on sadowi mnie tak, że kolana mam po obu stronach jego głowy. Unieruchamia mi biodra,

jestem więc nachylona pod takim kątem, że może swobodnie penetrować mnie językiem. Z jękiem rozkoszy podwijam biodra i synchronizuję swoje ruchy z ruchem jego ust. Obejmuje rękami moją talię, a ja odchylam się do tyłu, opierając ręce o jego twardy brzuch. Saint zaczyna mnie pieścić oralnie, podnosząc kark i zatapiając twarz między moimi udami. W tej pozycji mogę się przyglądać, jak mnie zadawala, doprowadzając mnie do granicy rozkoszy. Nie spieszy się. Zajmuje się każdym milimetrem, ssie i liże. Wbija mi palce w biodra, a ja niespiesznie wyginam się w łuk. Ta pozycja jest niesamowicie intymna, bo możemy patrzeć sobie w oczy. Uważnie obserwujemy się nawzajem, a ja wiem, że zdecydował się zadowolić mnie w taki sposób, żebym mogła kontrolować sytuację. Kontroluję więc i głębokość, i rytm. Oddał mi władzę, a jako że jest facetem mającym świra na punkcie kontrolowania wszystkiego, musiało to być dla niego naprawdę trudne. Ta myśl sprawia, że podkręcam tempo. Mruczy do mojej kobiecości, wibracje pieszczą mnie głęboko, jęczę, odchylając się do tyłu i przesuwając rękami po jego brzuchu. Drażni językiem moją klitoris, a potem delikatnie ją wsysa. Widzę gwiazdy przed oczami i przyspieszam tempo, choć staram się nie poruszać zbyt szybko, bo nie chcę mu zrobić krzywdy. Czuję, jak jego palce zaciskają się na moich biodrach, co oznacza, że i on chce, bym poruszała się szybciej. Nie mam nic do gadania, podporządkowuję się. Zajada mnie żywcem, podczas gdy ja ujeżdżam jego twarz, wydając okrzyki pożądania. Nagle zalewa mnie kolejna fala podniecenia, więc odchylam się do tyłu, następnie gwałtownie przenoszę ciężar ciała do przodu. Jedną ręką podpieram się o jego idealnie wyrzeźbiony brzuch, a drugą chwytam go za włosy, zachęcając, żeby jego usta pracowały

szybciej, a język wsuwał się głębiej. On z przyjemnością przychyla się do mojej sugestii. Wszystkie zahamowania mam dawno za sobą, teraz pragnę tylko dojść. Kiedy Saint gryzie moją łechtaczkę, jednocześnie dając mi mocnego klapsa, dochodzę z głośnym krzykiem. Moje ciało faluje, a ja poddaję się temu ruchowi, bo jeszcze nigdy nie było mi tak dobrze. Saint nie przestaje mnie ssać, moje podniecenie pokrywa kropelkami jego twarz. Przez kilka minut wstrząsają mną dreszcze, a kiedy wreszcie wracam na ziemię, rozpala się we mnie kolejna żądza. Patrzę, jak ociera usta, po czym powoli i zmysłowo wylizuje palce pokryte moim sokiem. Ten widok tak na mnie działa, że niewiele myśląc, ześlizguję się na dół i gorączkowym ruchem zdzieram z niego spodnie. Kiedy jego ogromny kutas budzi się do życia, przez moment brak mi tchu.

Nagle

niesamowicie

mam

obawy,

męski,

z

że

porwałam

miękkim,

się

ciemnym

na

niemożliwe.

zarostem

Jest

podkreślającym

prostego, grubego, rozkosznie mięsistego penisa. – Nie musisz… – mówi ochrypłym głosem, spoglądając na mnie. Jednak nie w tym problem. Problem w tym, że nie wiem, od czego zacząć. – Powiedz mi, co lubisz. – Nerwowo przygryzam dolną wargę. On wydaje z siebie jęk i obejmuje dłońmi moje zarumienione policzki. – Po prostu rób to powoli. Minęło trochę czasu… Kiwam głową, rozumiem,

co ma na myśli. Tak, uprawiał seks

z przypadkowymi kobietami, ale to jest coś innego. To, co robimy, jest o wiele bardziej intymne, skoro dał mi przejąć kontrolę. Jak na kogoś, kto jeszcze kilka dni temu nie chciał mi pozwolić się dotknąć, to wielki krok do przodu. – Dobrze – szepczę.

Podnosi biodra, żebym mogła całkowicie zdjąć mu szorty. Nagość wydaje się naturalna w tej dziczy. Siadam na piętach, przyglądając mu się całemu. Od imponującej piersi do pięknie wyrzeźbionych mięśni brzucha – ten facet to marzenie! Kiedy mój wzrok pada między jego nogi, nie potrafię ukryć pożądania. Podobnie jak Saint. – Cholera – mamrocze, podnosząc podbródek. Na widok jego podniecenia wyciągam rękę i delikatnie chwytam jego członka. Drży mi w dłoni. Oboje chcemy więcej. Zaczynam go gładzić; jego skóra jest tak gorąca, że prawie parzy, ale mnie się to podoba, więc podkręcam tempo. Jest taki gruby. Nie od razu znajduję odpowiedni rytm, lecz kiedy on sięga w dół i kładzie swoją rękę na mojej, zachęcając, żebym ścisnęła mocniej, śmiało podkręcam tempo. Saint lubi ból, tak jak ja lubię być karana, czego nie byłam świadoma do momentu, gdy go spotkałam. Myśl o tym, jak dał mi klapsa, kiedy dochodziłam dzięki jego językowi, sprawia, że poruszam ręką szybciej, a kiedy widzę kropelkę wilgoci na jego grubym koniuszku, wydaję z siebie cichy jęk. Działając pod wpływem impulsu, nachylam się i ją zlizuję. Saint gwałtownie podrywa biodra do góry, wydając zduszony krzyk. Smakuje pikantnie i słodko, a ja chcę więcej. Przerzucam włosy przez jedno ramię, obejmuję go wargami i stopniowo biorę do ust. Oczy pieką mnie od łez, kiedy próbuję przyjąć go całego, jednak okazuje się to niemożliwe. Nieruchomieję, rozkoszując się jego smakiem. – Aнгел – wzdycha, a jego drżące ciało jest żywym dowodem, że powstrzymuje się, żeby nie dojść. Jego głos, jego smak, uczucie, że się poddaje – wszystko to eksploduje wokół mnie, a ja rozluźniam przełyk i biorę go jeszcze więcej. Uderza mnie

w gardło, krztuszę się, ale kiedy chce go wyjąć, powstrzymuję go i zachęcam, by poruszał się razem ze mną. Cofam się, zakrywam jego podstawę dłonią i zaczynam poruszać głową w górę i w dół, używając języka i ust, tak jak wcześniej on. Stęka i gwałtownie rusza biodrami, zaciskając palce na moich włosach, kiedy podkręcam tempo. Delektuję się jego smakiem, jednocześnie pieszczę go ręką i ssę, a w efekcie znowu jestem mokra. Choć używa moich włosów jak wodzy, to wiem, że robi to, żeby kontrolować tempo, nie chce wchodzić w moje usta zbyt głęboko i zbyt szybko. Powstrzymuje się, ale niepotrzebnie. Intensyfikuję ruchy ust i ręki, aż jęcząc, pieprzy jak oszalały moje usta. Czy to możliwe, staje się teraz jeszcze większy? Wzdycham cichutko, czując na języku jego słodko-słony smak. Wyrzuca z siebie strumień słów po rosyjsku, mogę tylko podejrzewać, że to przekleństwa, ponieważ są ciężkie od pożądania i rozpaczliwej potrzeby, żeby dojść. Wciągam policzki, mocno go ściskając, a on wydaje z siebie ryk, podczas gdy jego biodra młócą piasek. Ta reakcja sprawia, że pracuję jeszcze intensywniej. Liżę spód jego męskości, jednocześnie wycofując i ssąc okrągły koniec. – Kurwa, aнгел. Zaraz dojdę. – Próbuje mnie odepchnąć, ale te słowa są muzyką dla moich uszu. Znowu biorę go głęboko do gardła, poruszam ustami w górę i w dół, oddychając głęboko przez nos, podczas gdy on wtóruje mi energicznymi ruchami bioder. Z przeszywającym jękiem odsuwa mnie na bok, a ja z podziwem obserwuję, jak nasienie tryska na jego brzuch. Ciężko oddycha, policzki ma zarumienione, jego ciałem wstrząsa potężny orgazm, który mu dałam. Nigdy nie zapomnę tego widoku. – Kurwa… – dyszy, opadając bez tchu z zaciśniętymi oczami.

Nie mogę się powstrzymać i ostrożnie przesuwam palcem po jego penisie, zafascynowana jego budową oraz mocą – potrafi stworzyć nowe życie. Saint otwiera oczy i przygląda mi się bez tchu. Podnoszę palec do ust, a kiedy wysuwam język, żeby skosztować jego smaku, Saint wydaje z siebie cichy pomruk. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Zmieniam się, to na pewno, ale kim się teraz stanę? – Chodź tu, aнгел. – Saint przyciąga mnie do siebie, otulając mnie swoim nagim ciałem. Zapadamy w głęboki sen, a ja zmieniam swoje pytanie – kim o b o j e się teraz staniemy? ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

ROZDZIAŁ 14

Kiedy z nią jestem, ból znika. Poruszę niebo i ziemię, żeby ją chronić. Wymyślę inny sposób na uratowanie Zoey, nie mogę oddać Willow Popovowi. Jest moja. Od początku była.

DZIEŃ 34

– Jutro wyruszamy. Nie sądziłam, że kiedykolwiek usłyszę te słowa, jednak Saint spełnił obietnicę – zbudował tratwę, która może nas zabrać z tej wyspy. Pracowaliśmy bez przerwy przez dwa dni – dzień i noc – bo czas jest teraz naszym wrogiem. Nie wiemy, czy samolot, który widzieliśmy, należał do Popova, ale działaliśmy, jakby tak właśnie było. Nie rozmawialiśmy o tym, co między nami zaszło, tym razem oboje nie czuliśmy takiej potrzeby.

Delikatny dotyk, czułe spojrzenia były wyrazem naszych uczuć. Teraz jeszcze bardziej mi się spieszy, żeby opuścić tę wyspę, ponieważ chcę się przekonać, czy to, co czuję do Sainta, jest prawdziwe. Przyglądam się, jak wyciąga tratwę na brzeg. Jego siła nigdy nie wydawała mi się bardziej imponująca niż teraz, ale ja już wiem, co to jest. Poznaliśmy

się

i

zbliżyliśmy

do

siebie

w

najgorszych

możliwych

okolicznościach, a jednak mimo tych wszystkich okropieństw stałam się silniejsza. Mogłam się poddać ciemności – i prawie to zrobiłam – ale przetrwałam, bo chcę się dowiedzieć, jaki będzie kolejny rozdział mojego życia. – Wszystko w porządku? – Saint odgarnia mi włosy z czoła, wyrywając mnie z zadumy. Potrząsam głową, żeby wrócić do rzeczywistości. – Tak. – Uśmiecham się, poddając się jego dotykowi. – Nie mogę uwierzyć, że tego dokonałeś! – Razem tego dokonaliśmy – poprawia mnie, gładząc kciukiem mój policzek. – Gdyby nie ty, już bym nie żył. Jeszcze ci nie podziękowałem. Cóż, robię to teraz. – Musiałam na to czekać mniej więcej tydzień, ale proszę bardzo – dokuczam mu, a po jego ustach błądzi szelmowski uśmieszek. – Chyba się wykąpię przed kolacją. Kosmetyki są na wykończeniu, więc nie myjemy się już tak często, jednak teraz, kiedy wreszcie opuszczamy wyspę, mam zamiar odpłynąć z czystymi włosami. – Nie spiesz się. W międzyczasie przygotuję jedzenie. – Ostatnia kolacja – mówię ze smutkiem, bo tak naprawdę nie wiem, co nas czeka. Saint wzdycha, po czym pochyla się i gładzi krzyżyk na mojej szyi.

– Ostatnia kolacja z rybą jako daniem głównym – żartuje, żeby rozluźnić atmosferę. – Idź już. – Na pożegnanie dostaję szybkiego buziaka, a potem odwraca mnie i raczy klapsem w pupę. Wydaję z siebie okrzyk i pospiesznie odchodzę, zanim zacznę błagać o więcej. Biorę swoje rzeczy i ruszam w kierunku stawu. Niedawno padał przelotny deszcz, dzięki czemu woda jest świeża, ale i tak nie mogę się doczekać, kiedy wezmę ciepły prysznic. Przede mną tyle przyjemności – znowu włożę na stopy skarpetki, skorzystam z toalety i najem się do woli czekolady. Jednak najbardziej mnie ciekawi, jak potoczą się sprawy między Saintem a mną. Powiedział, że mnie uwolni, ale co to dla nas oznacza? Saint nigdy nie zostawiłby Zoey własnemu losowi, a zatem ja wrócę do Ameryki, a on pojedzie do Rosji. Nie ma mowy, żeby moja noga tam postała, więc co będę robić? Mam czekać, aż wróci do domu? To powinien być najmniejszy z moich problemów, a jednak ciąży mi najbardziej. Co go czeka? Czuję wielką gulę w gardle, kiedy o tym myślę. Gdy już jestem nad stawem, po raz ostatni rozglądam się po moim sanktuarium. Jakkolwiek sprawy się potoczą, dobrze czy źle, nigdy nie zapomnę spędzonego tutaj czasu. Nie było łatwo, ale opuszczam to miejsce z satysfakcją, ponieważ wiem, że zrobiłam wszystko, żeby przetrwać. Nie spieszę się. Kładę się na plecach i unoszę się na wodzie, wpatrując się w niebo. Trudno jest mi przypomnieć sobie kobietę, którą kiedyś byłam, tak wiele się zmieniło. Jeszcze nie wiem, co zrobię w sprawie Drew, ale wiem na pewno, że słono mi zapłaci. Najsensowniejszym wyjściem byłoby po prostu iść z tym na policję, ale jakiś żądny krwi głosik w głowie podpowiada mi, że Drew zasługuje na coś o wiele gorszego. Odsuwam od siebie te myśli, myję się i szybko ubieram.

Nie mam wielu ciuchów do wyboru, ale najbardziej lubię zieloną sukienkę. Jest ładna, a poza tym przypomina mi o moim poprzednim życiu; życiu, które teraz wydaje się całkiem obce. Nie wiem, dlaczego nagle ogarnęły mnie czarne myśli. Można by się spodziewać, że będę szczęśliwa, bo wreszcie opuszczam tę wyspę, jednak podróż w nieznane mnie przeraża. Tutaj wszystko było proste, ale tam, w prawdziwym świecie, będę musiała stawić czoła swoim postępkom. Myślę o Zoey. Miałam być kluczem do więzienia, w którym się znalazła, a jednak to ja odzyskam wolność. Saint pozostanie więźniem, Zoey też. Na tę myśl żołądek mi się ściska. Nic nie poradzę, jest mi jej żal. Przecież ona tego nie chciała. Uwięziono ją, a ona w efekcie straciła samą siebie. Nadal słyszę pełen cierpienia głos Sainta, kiedy opowiadał mi tę historię. Odzyskał siostrę, kiedy wreszcie przejrzała na oczy i odmówiła brania udziału w grach Popova, a teraz przeze mnie wszystko wróci do punktu wyjścia. Jak mogę się cieszyć z odzyskania wolności, kiedy wiem, jak wysoka jest jej cena? Musi być jakiś sposób, żebyśmy wszyscy wyszli z tego cało. Jednak jak na razie jedynym zwycięzcą jest Popov, a tacy jak on nigdy nie przegrywają. Z westchnieniem przeczesuję włosy palcami. Zostawię je rozpuszczone, żeby wyschły. Nagle czuję się przygnębiona. Przysporzę Saintowi tyle cierpienia. Jak mogę z tą świadomością wrócić do swojego wygodnego życia? To niemożliwe. Muszę z nim porozmawiać. Z pewnością istnieje jakieś inne wyjście. A jeśli nie, nie będę potrafiła z tym żyć. Prawda jest taka, że jeśli Saint nie odda mnie Popovowi, nigdy nie odzyska wolności.

Wkładam tenisówki i szybkim krokiem ruszam w stronę plaży, bo czuję, że muszę natychmiast zobaczyć Sainta. Łapię zadyszkę. Nagle ogarnia mnie cień, spoglądam w górę i w tym momencie słyszę krzyk, który rozrywa mi serce. – Aнгел! Dzieje się coś strasznego. Czuję nagły przypływ adrenaliny, zaczynam biec, koniecznie muszę dotrzeć do Sainta. Kiedy ponownie słyszę swoje imię, ogarnia mnie panika. – Już idę! Jestem tutaj! Krew szumi mi w uszach, serce mam w gardle, biegnę szybciej niż kiedykolwiek wcześniej w życiu. Przedzieram się przez zarośla i kluczę między drzewami, znam tę trasę jak własną kieszeń. Jednak na widok pędzącego w moją stronę Sainta staję jak wryta. – Musisz się ukryć! – krzyczy, machając rękami na znak, że mam się odwrócić. – Ukryć? – pytam ogarnięta paniką. – Dlaczego? Jest już przy mnie, chwyta mnie za ramię i próbuje zaciągnąć w głąb lasu, ale ja mu się wyrywam. – Co się dzieje? Patrzy na mnie oszalałym wzrokiem, oddech mu się rwie. To może oznaczać tylko jedno. – On… tutaj… jest. Trzy słowa mogą na zawsze zmienić świat, to nie fair, ale tak właśnie się stało. Cofam się chwiejnym krokiem, świat wokół mnie wiruje, kiedy bezradnie potrząsam głową. – Nie, to niemożliwe.

Jednak to j e s t m o ż l i w e. Moje SOS naprowadziło złych ludzi na nasz trop. – Proszę cię, aнгел. – Obejmuje mnie ręką za szyję i przyciąga do siebie. Składa mi na czole drżący pocałunek. – Schowaj się, proszę. Powiem im, że nie żyjesz, a potem przyślę kogoś po ciebie. Obiecuję. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, jednak koniec końców Saint dotrzymał słowa, potwierdzając to, co zawsze wiedziałam – jest dobrym człowiekiem. Ma okazję uratować siebie i siostrę, ale wybrał mnie. Po policzkach płyną mi łzy, jeszcze nikt, zupełnie nikt nie zrobił dla mnie czegoś takiego. Obejmuję go i mocno przytulam. Nie chcę, żeby odszedł. – Dziękuję – szepczę, tuląc się do niego. Jego miejsce, miejsce łączącej nas więzi, jest teraz w samym środku mojego serca. Nigdy tego nie zapomnę… i właśnie dlatego… dlatego nie mogę… – Idź już. Proszę. – Pospiesznie obsypuje mnie pocałunkami, a ja zamykam oczy, rozkoszując się jego dotykiem. Nie wiem, kiedy znowu będzie mi dane go poczuć. Te ostatnie sekundy są dla mnie bardzo cenne, zachowam w sercu każdą z nich. – Odnajdę cię. Obiecuję. Nie mogę do końca życia się ukrywać. Wysuwam się z jego objęć i kładę mu dłoń na policzku. Nigdy go nie zapomnę. – Teraz wiem, czemu masz na imię Saint. Mruga

oczami,

nie

rozumiejąc,

co

przypieczętuję nasz los. – Nie mogę. – Nie możesz…? – Otwiera szeroko oczy.

mam

na

myśli.

Wkrótce

– Nie pozwolę ci poświęcić wszystkiego dla mnie. Jak mogłabym potem z tym żyć? – Rób, co ci każę! – krzyczy, ale ja już podjęłam decyzję. – Wybacz mi. – Nie daję mu szansy zapytać, co ma mi wybaczyć, bo szybko podnoszę nogę i kopię go kolanem prosto w jaja, całkowicie go tym zaskakując. Tylko w ten sposób mogę mu się wymknąć. Syczy z bólu, twarz mu czerwienieje, gdy zgina się wpół. Sięga w moją stronę, ale ja już jestem poza jego zasięgiem. Biegnę jak opętana – biegnę w kierunku tego, co od zawsze było mi pisane. –

Aнгел!

–

Dochodzą

mnie

jego

zbolałe

krzyki,

ale

zamiast

odpowiedzieć, biegnę jeszcze szybciej, bo nie mam zamiaru być przyczyną cierpienia tylu osób. Myślę o rodzicach Sainta, o Zoey i o nim samym. Teraz mają szansę na normalne życie. Wcześniej myślałam, że nie byłabym w stanie wyrzec się wszystkiego i sprzedać własnej duszy, żeby ratować innych, ale gdy biegnę w stronę plaży, udowadniam, że mogłabym to zrobić. Na błękitnych falach morza kołysze się biały jacht. Obserwuję go, przygotowując się na to, co zamierzam zrobić. Właśnie mam wyjść spomiędzy drzew, gotowa stawić czoło swojemu przeznaczeniu, kiedy czuję szarpnięcie do tyłu i uderzam w coś ciepłego, w coś, co przemawia prosto do mojego serca. – Nie baw się w bohaterkę. Przecież tego właśnie chciałaś. Wolności. Opieram się o niego bezwładnie, wypłakując ostatnie łzy. – Znalazłam coś, czego chcę jeszcze bardziej. Powietrze jest ciężkie, nasze serca biją coraz szybciej. Zamykam oczy i wyznaję coś, co ostatecznie utwierdza mnie w przekonaniu, kim jestem. – …ciebie. – Nie zważam na przestępstwa, których dokonał. Pragnę go, jest mój.

Wzdycha ze zdumieniem, po czym rozluźnia uścisk, pozwalając mi zrobić ostatni krok, który, o ironio!, jest pierwszym krokiem ku końcowi. Słońce świeci jasno, ale mnie ogarnął przenikliwy chłód. Słyszę, że Saint podąża za mną, ale nie mam odwagi spojrzeć mu w oczy. Biorę na ręce Harriet Zapiekankę i czekam z wysoko podniesioną głową. Ogromny jacht należy do tych, na których wylegują się w słońcu hollywoodzkie gwiazdki, podczas gdy paparazzi mają używanie, pstrykając im kolejne fotki. Zdecydowanie jest o wiele bardziej luksusowy niż ten, na którym przebywałam… mam wrażenie, że to było jakieś sto lat temu. No cóż, bycie rosyjskim gangsterem ma swoje zalety. Gdy drzwi się otwierają i staje w nich mężczyzna w białych, bawełnianych spodniach i koszuli z krótkim rękawem, zaczynam się zastanawiać, czy Saint przypadkiem się nie pomylił, bo ten człowiek nie wygląda na bandziora. Nosi ray-bany, więc nie widzę jego oczu, ale zdecydowanie nie wyczuwam od niego wibracji psychopaty. Nie

mogę

za

to

tego

samego

powiedzieć

o

szczupłej

kobiecie

w czerwonym bikini, która niespiesznie wyłania się za nim. Ma długie, ciemnoblond włosy i arogancko zadziera nos, a mnie przechodzą ciarki, kiedy spod półprzymkniętych powiek rzuca w moją stronę złe spojrzenie. Kim są ci ludzie? Saint szybko zaspokaja moją ciekawość. – Zoey… Co? To jest Zoey? Nie wiem, czego dokładnie się spodziewałam, ale na pewno nie sądziłam, że będzie wyglądała, jakby miała zamiar wydrapać mi oczy. – Cześć, braciszku. Co tu się, kurwa, dzieje?

Mężczyzna zdejmuje okulary, a powietrze robi się gęste od emanującej od niego dominacji. Natychmiast zamieniam się w kłębek nerwów. – Witaj, Saint! Tak się martwiłem, że cię straciliśmy! Na szczęście miałeś na tyle rozumu w głowie, żeby pomóc mi cię odnaleźć za pomocą znaku SOS. Bez tchu obserwuję, jak Saintem wstrząsa gniew. Wreszcie rozwiewa moje wątpliwości. – Witaj… Aleksei. Świat wokół chwieje się w posadach, a pode mną uginają się kolana. Więc

to

jest

człowiek,

który

zlecił

moje

porwanie?

Zdecydowanie

w niczym nie przypomina potwora, którego obraz miałam w głowie. Wypuszczam

Harriet

Zapiekankę,

biedactwo

nie

musi

być

tego

świadkiem. Saint natychmiast chwyta mnie za ramię, dzięki czemu nie osuwam się bezwładnie na ziemię, ale i tak się czuję, jakbym miała zaraz zemdleć. Nie jestem pewna, czy to jawa, czy sen, gdy Aleksei i Zoey schodzą po drabince i ruszają w naszą stronę. Jestem pod wrażeniem, jak on zgrabnie porusza się po wąskich szczeblach w swoich włoskich mokasynach. Saint niewzruszenie trwa przy moim boku, nie ruszając się nawet o krok. Jestem mu za to wdzięczna, potrzebuję jego dotyku. Aleksei i Zoey zatrzymują się kilka kroków przed nami. Mężczyzna nie ukrywa żywego zainteresowania moją osobą. Przestępuję z nogi na nogę, bo robię się przy nim nerwowa. Taksuje mnie przenikliwymi, niebieskimi oczami, bez wątpienia oceniając wartość swojego trofeum. Okazuje się młodszy, niż się spodziewałam. Prawdopodobnie nie ma jeszcze pięćdziesięciu lat i jest w bardzo dobrej formie. Ma na sobie modne ciuchy, a jego woda kolońska pachnie drzewem sandałowym. Faliste,

ciemnobrązowe włosy są gładko zaczesane do tyłu, odsłaniają ostre rysy twarzy i pełne usta. Pewnie wiele kobiet uznałoby go za atrakcyjnego. Zoey bez wątpienia jest jedną z nich. Jakby chcąc podkreślić swoją pozycję, trzyma się blisko niego, z nienawiścią mierząc mnie wzrokiem. Nie mogę zrozumieć, co zrobiłam nie tak. Saint mówił, że jest już gotowa na powrót do domu, ale język jej ciała mówi coś innego. – Czyli to jest ta dziwka, która ma zająć moje miejsce? Bezradnie mrugam oczami, ze zdumienia otwieram usta. – Ktoś cię chyba zrobił w chuja, kochaniutka? – Obejmuje Alekseia ramieniem i posyła mi triumfalny uśmiech, a ja się rumienię. Alekseiowi najwyraźniej podoba się myśl, że dziewczyny zaraz się o niego pobiją. – Zoey – przywołuje ją do porządku zdumiony Saint. – Co się z tobą dzieje?

–

Rozumiem

jego

zakłopotanie,

bo

przecież

nie

tego

się

spodziewał. – Mówiłaś, że tego chcesz. Mówiłaś, że pragniesz wrócić do domu. Zoey wywraca oczami, które tak bardzo przypominają oczy jej brata. – Mój dom to Aleksei. Wyżej wymieniony uśmiecha się szeroko, a ja natychmiast mam ochotę zetrzeć ten uśmiech z jego zadowolonej gęby. – Ty pewnie jesteś Willow – zwraca się do mnie z lekkim akcentem, delikatnie uwalniając się z pazurów Zoey. Mówi poprawną angielszczyzną. Gdyby dało się zabić oczami, w tym momencie byłabym już parującą kupką popiołu, biorąc pod uwagę nienawistne spojrzenie, jakim obrzuca mnie Zoey. Aleksei podchodzi bliżej, a ja nie śmiem nawet głośniej odetchnąć. Jest wysoki, a jego szerokie ramiona sprawiają, że wydaje się jeszcze bardziej

przerażający. – Jak miło cię poznać! Czekałem na tę chwilę od wielu tygodni. – Spogląda znacząco na Sainta, dając mu do zrozumienia, że słowo „czekać” nie jest mile widziane w jego słowniku. – Pojawiły się pewne komplikacje – mówi Saint, przyciągając mnie troskliwie bliżej siebie. Ten gest nie umyka uwadze Alekseia. Uważnie przygląda się jego ręce na moim łokciu, po czym odwzajemnia twarde spojrzenie Sainta. – Oczywiście. Równie dobrze będziesz mi mógł o tym opowiedzieć, kiedy wrócimy na jacht. To raczej koszmarny pomysł. Saint najwyraźniej też tak uważa, bo żadne z nas nie rusza się z miejsca. Nadąsana Zoey również zauważa, że Saint nie odstępuje mnie ani na krok, i na jej czerwonych ustach rozkwita złośliwy uśmiech. Już nie widzi we mnie zagrożenia. – Jakiś problem? – pyta Aleksei; w jego lodowatym głosie czai się groźba. Cenię sobie troskliwość Sainta, ale nie możemy przecież tutaj zostać. Delikatnie odsuwam jego dłoń i leciutko kiwam głową na znak, że wszystko

jest

w

porządku.

Saint

wygląda,

jakby

lada

chwila

miał

wybuchnąć. – Nie – odpowiadam, postanawiając ograniczyć swoje wypowiedzi do minimum. – Grzeczna dziewczynka. – W przeszywającym spojrzeniu niebieskich oczu Alekseia odbijają się dominacja i kontrola, jednak gdy spogląda na mnie, nie widzę w nich tylko chłodu. Gdzieś w ich głębi czai się coś ludzkiego.

Wyciąga dłoń, żeby odgarnąć mi włosy z policzków. Stoję bez ruchu, klatka piersiowa gwałtownie unosi mi się i opada. – Jesteś absolutnie piękna. Powietrze przeszywa cichy pomruk, a ja bez odwracania się wiem, że wydostał się z piersi Sainta. Mam wrażenie, że się uduszę, ale kolejna rzecz, którą widzę, sprawia, że wydaję cichy okrzyk i podnoszę ręce do góry w geście poddania się. Wszystko dzieje się tak szybko. W jednej sekundzie stoję twarzą w twarz w mierzącą do mnie z pistoletu Zoey, w następnej Saint osłania mnie, a w rękach trzyma własną broń, którą miał ukrytą w tylnej kieszeni szortów. – Zoey! – krzyczy, pchając mnie za siebie i zasłaniając mnie własnym ciałem. – Odłóż broń! Aleksei

odwraca

się,

żeby

spojrzeć

na

Zoey.

Najwyraźniej

jest

zaskoczony, że zdobyła się na tyle odwagi, żeby mierzyć do mnie z pistoletu. Następnie spogląda na Sainta. To jakieś szaleństwo, ale to on odpowiada za jego stworzenie. Kiedy się uśmiecha, dociera do mnie, że jest ze swojego dzieła całkiem zadowolony. – Przesuń się, Saint. Nie chcę cię zranić – warczy cicho Zoey. – Co jest z tobą nie tak? Przecież zrobiłem to, o co prosiłaś! – Saint błaga ją, żeby mu wytłumaczyła, co tu się dzieje. Zerkam zza jego pleców, a to, co widzę, mrozi mi krew w żyłach. Zoey z chichotem wymachuje bronią, jakby to była zabawka. – Tak, prosiłam, żebyś to zrobił, ale tylko po to, bym mogła zabić tę pieprzoną zdzirę. Alek jest mój. Każda kurwa, która uważa, że może mnie zastąpić, szybko podzieli jej los. Aleksei jest w siódmym niebie. Jego projekt nabiera kolorów. Saint miał rację – Popov jest najsilniejszym z narkotyków.

– Więc nigdy nie chciałaś wrócić do domu? – dopytuje Saint, a w jego głosie pobrzmiewa poczucie klęski. Zoey uśmiecha się złośliwie, rozbawiona jego naiwnością. – Nie, braciszku. Okłamałam cię. I to by było na tyle. Nic jej nie usprawiedliwia. Jest całkowicie zdesperowana i wygląda na to, że nikt – nawet jej brat – nie powstrzyma jej. Podnosi broń. – A teraz się odsuń. Mam już dosyć udawania miłej. Kulę się za Saintem absolutnie przerażona, ponieważ Zoey najwyraźniej ma nierówno pod sufitem. Saint się nie mylił. Jest złamana, jednak nie sądzę, żeby szczególnie jej przeszkadzało, że zrobiono z niej taką pokręconą osobę. Teraz nie mogę uwierzyć, że było mi jej żal. Nawet sobie nie wyobrażam, jak zdradzony musi się teraz czuć Saint, ponieważ cały wysiłek poszedł na nic. Saint podpiera ramię, celując w swoją siostrę. – Jesteś chora, Zoey. Pozwól sobie pomóc. – Nie chcę twojej pomocy – krzyczy. – Powiedziałam ci, żebyś wracał do domu; powiedziałam, że jestem szczęśliwa z Alkiem, ale ty zawsze musisz być taki szlachetny, co? Lecz już za późno… miałeś szansę, żeby mnie ocalić, ale zawaliłeś sprawę. To Alek mnie ocalił. Nie ty. – Wykorzystuje poczucie winy Sainta, przez które w ogóle zdecydował się na takie życie. Zrobił to wszystko dla niej… – Ty niewdzięczna suko – wyrywa mi się. Jak ona śmie…! Saint nic tu nie zawinił i niech mnie, jeśli pozwolę jej wpędzać go w poczucie winy. Aleksei odwraca się w moją stronę z rozchylonymi ustami. Podoba mu się to, co widzi. Jego skóra pokryła się gęsią skórką, a ja nagle czuję się jak ofiara.

– Wystarczy – mówi, nagle znudzony tym melodramatem na żywo. – Oddaj mi broń, Zoey. Nie potrafię ukryć zaskoczenia, co wydaje się cieszyć Alekseia. – Co? – jęczy Zoey. – Nie. Chcę, żeby ta kurwa zginęła! – Zapada cisza, ponieważ Zoey właśnie zrobiła coś, czego nie powinna, sprzeciwiła się swojemu panu. – Oddaj mi broń – powtarza powoli. W każdym słowie brzmi ostrzeżenie. Nie słyszę sprzeciwu, więc ostrożnie wyglądam zza Sainta, który stoi bez ruchu, sparaliżowany widokiem Zoey, kiedy posłusznie podchodzi do Alekseia. Ma szklany wzrok, jakby była w transie. Podejrzewam zresztą, że faktycznie jest – ten dupek rzucił na nią czar. Podaje mu broń, po czym klęka obok niego. Na ten widok robi mi się niedobrze. Popov klepie ją po głowie jak posłusznego psa. Ona trąca nosem jego nogę, jęcząc. – Przyjemnie nam się tu wszystkim gawędzi, ale powoli kończy się czas. Zapraszam na jacht. – Celuje pistoletem w Sainta, który nadal stoi bez ruchu z podniesioną bronią. Siedzimy na beczce prochu, a ja się boję, jak to się skończy. – Rozczarowujesz mnie, брат. – Nie jestem twoim bratem! – wyrzuca z siebie Saint, kierując lufę w stronę Popova. – Masz rację… – Słyszę hałas i dopiero po chwili dociera do mnie, że padł strzał. Saint wydaje z siebie bolesny jęk, a jego broń spada na piasek. Dostał kulkę! – Nie! – krzyczę, próbując odwrócić go do siebie, żeby sprawdzić, jak poważny jest postrzał, ale on mnie odtrąca. Nadal stoi, ściska swoje

zakrwawione ramię. – Nic mi nie jest, aнгел. To tylko draśnięcie – zapewnia mnie, stanowczo kiwając głową. Szaleńczy śmiech Zoey zdradza, że ona i Aleksei dobrali się jak w korcu maku – w jakimś piekielnym korcu szatańskiego maku. Aleksei wydaje się nieporuszony. – Nie jesteś moim bratem. Jesteś moim pieprzonym podwładnym! Więc rób, co mówię, i wsiadaj na tę pieprzoną łódź, zanim każę ci wybierać, którą mam zabić. Potrzebuję tylko jednej. Saint jest na granicy wytrzymałości, więc kiedy Aleksei podnosi broń, żeby ponownie go postrzelić, biegiem okrążam Sainta i padam przed nim na kolana, co kompletnie zaskakuje Alekseia, robi krok do tyłu. Saint stoi za mną, kładzie mi rękę na ramieniu. – Hmmm, co za miła niespodzianka! Może jednak daruję ci życie, Saint. Dobrze ją wytresowałeś. Aнгел… Podoba mi się. Pasuje do niej. – Dziękuję ci… мастер. Teraz rozumiem, dlaczego Saint kazał mi się tak do siebie zwracać. Przygotowywał mnie na tę chwilę, kiedy stanę twarzą w twarz ze swoim panem.

Alekseiowi

opada

szczęka,

a

po

chwili

wybucha

gromkim

śmiechem. – Jesteś niezastąpiony, Saint! Przepraszam, że cię postrzeliłem. Ale przecież

to

tylko

draśnięcie

–

mówi

nonszalancko,

wymachując

pistoletem. – Chodźmy już. Mamy dużo do omówienia. – Wygląda na to, że chce jak najszybciej dowiedzieć się wszystkiego o swojej nowej maskotce. Wkłada broń do kieszeni, a następnie chwyta Zoey za kark. Nie jest delikatny, ale ona wzdycha z rozkoszą. – Musisz zostać ukarana za swoje zachowanie.

– Tak – kwili Zoey, jakby nie mogła się doczekać, po czym podnosi się, kiedy Popov szarpie ją za włosy. Czy ja też się taka stanę? Saint zaciska palce na moim ramieniu, zmuszony patrzeć, jak Aleksei dręczy jego siostrę, ale nawet nie próbuje jej pomóc, kiedy Boss ciągnie ją za włosy na jacht. – O Boże… – wyrywa mi się cichy okrzyk. Przełykam łzy. – Będzie dobrze, aнгел. Nie pozwolę, żeby cię skrzywdził. Kładę rękę na jego dłoni, potrzebuję tego dotyku jak nigdy wcześniej. – A ciebie? – pytam szeptem, bo przecież jego nie będzie miał kto ochronić. Jednak moje pytanie pozostaje bez odpowiedzi, ponieważ kiedy Aleksei ruchem głowy pokazuje, że mamy za nim iść, nie pozostawia nam wyboru, musimy się podporządkować. Schylam się po broń Sainta, ale Aleksei mlaska językiem na znak dezaprobaty. Podnoszę ręce w geście poddania, już dziś pokazał, że jest dobrym strzelcem. Saint pomaga mi wstać, a ja nagle przypominam sobie o Harriet Zapiekance. Lepiej będzie jej tutaj, a pobytu tam, gdzie my się udajemy, nie życzyłabym nawet największemu wrogowi. – Żegnaj, Harriet Zapiekanko – szepczę, szybko ocierając wierzchem dłoni samotną łzę spływającą mi po policzku. – Poradzi sobie – zapewnia mnie Saint, kiedy, ociągając się, zmierzamy w stronę jachtu. Odwracam się i po raz ostatni obrzucam wzrokiem to miejsce, które wydawało mi się piekłem na ziemi. Jednak teraz, kiedy Aleksei wyciąga do mnie rękę, żeby pomóc mi wejść na pokład, stwierdzam, że nie było takie złe. Saint i ja uczyniliśmy je naszym, lecz nigdy go nie odzyskamy. Podaję dłoń Alekseiowi i widzę w jego oczach podekscytowany błysk. W drodze na pokład szybko się odwracam, żeby pomóc Saintowi, jest

przecież

ranny,

ale

on

nie

potrzebuje

mojej

pomocy.

Zawsze

był

twardzielem. Aleksei podchodzi do steru, nucąc radośnie pod nosem, a Zoey klęka posłusznie u jego stóp. Saint bystrym wzrokiem rozgląda się dokoła, szukając drogi ucieczki, ale kiedy spod pokładu wyłania się sześciu mężczyzn, już wiemy, że nie mamy szans. – Zapnijcie pasy – nakazuje Aleksei melodyjnym głosem, gdy silnik budzi się do życia. Jeden z mężczyzn podnosi zwój liny. – Miło cię widzieć, Saint. Saint rzuca się na niego, ale mężczyzna go nokautuje i Saint z głośnym hukiem pada nieprzytomny na pokład. Z krzykiem rzucam się na skurwiela, zamierzając go zatłuc gołymi rękami, ale on najwyraźniej nie ma problemu z podnoszeniem ręki na kobietę, ponieważ wymierza mi cios prosto w nos. Zataczam się do tyłu, trzymając się za twarz, a on jeszcze mnie popycha. Uderzam tyłkiem w krzesło, a mężczyzna zaczyna mnie wiązać. Spoglądam gniewnie na Alekseia, obmyślając, w jaki sposób go zabiję. Ten zerka na mnie przez ramię i ma czelność puścić do mnie oko. Mój mały bunt najwyraźniej go pobudził, bo uśmiecha się dwuznacznie. – Nieźle się razem zabawimy, ja i ty. U moich stóp leży nieprzytomny Saint, ja znowu zostałam porwana i dokładnie tak samo jak na początku tej opowieści – związana i uwięziona na jachcie. I ponownie zmierzam w nieznanym mi kierunku. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

PODZIĘKOWANIA

Dla mojego cudownego męża, Daniela. Kocham Cię. Dziękuję Ci, że wierzyłeś we mnie nawet wtedy, kiedy sama w siebie wątpiłam. Dla moich rodziców, którzy zawsze mnie wspierają. Jesteście najlepsi! To dzięki Wam jestem tym, kim jestem. Kocham Was. Dla mojej agentki, Kimberly Brower z agencji Brower Literary & Management. Dziękuję Ci za cierpliwość oraz za to, że jesteś takim wspaniałym człowiekiem. Dla Jenny Sims, mojego wydawcy. Cóż innego mogę powiedzieć… KOCHAM CIĘ! Dziękuję za wszystko. Moim redaktorkom, Lisie Edward z More Than Words Proofreading i Virginii Tesi Carey. Dziewczyny, jesteście najlepsze! PS Liso, jesteś niesamowita! Dla Sommer Stein, DAŁAŚ CZADU z tą okładką! Dziękuję za to, że jesteś taka cierpliwa, a praca z tobą to taka dobra zabawa. Specjalne podziękowania kieruję w stronę: Christiny i Lauren, Elle Kennedy, Lisy Edward, SC Stephens, Vi Keeland, Penelope Ward, Adriane Leigh, Pam Godwin, Natashy Preston, Beverly Preston, Natashy Madison, Len

Webster,

K.

Bromberg,

Tiny

Gephart,

Rachel

Brookes,

Debry

Anastasii, Stiny Lindenblatt, Sylvain Reynard, J.L. Drake, Jay McLean,

Heidi McLaughlin, Audrey Carlan, BJ Harvey, K.A. Tucker, Kylie Scott, Mii Sheridan, Heleny Hunting, Tijan, Kimberly Whalen, Gemmy, Louise, Heyne, Random House, Kinneret Zmory, Hugo & Cie, Planeta, Art Eternal, Carbaccio, Fischer, Harper Brazil, Bookouture, Egmont Bulgaria, Brilliance Publishing, Hope Editions, USA TODAY/ Happy Ever After, Buzzfeed, BookBub, PopSugar, Love Letters Convention–Berlin, Aestas Book Blog, Natasha is a Book Junkie, Hugues De Saint Vincent, Nikki McCombe, Mary Matty, Romance Writers of Australia, Paris, New York, Danielle Sanchez, Sarah Sentz, Rii Alexander, Rosy Sharon, Amy Jennings, Gel Ytayz, Jennifer Spinninger, Vanessy Silvy Martins, Cheri Grand Anderman, Lauren Rosy, Kristin Dwyer i Niny Bocci. Dla autorek niezliczonej ilości blogów za to, że mnie wspierały od samego początku – bez Was nigdy bym nie doszła do tego miejsca, w którym teraz jestem! Dla grupy wiernych Czytelniczek. Moje Grzeszniczki – posyłam Wam wielkiego buziaka! Dla mojej pięknej rodziny – oprócz mamy, taty, jeszcze dla siostry, Fran, Matta, Samathy, Amelii, Gayle, Petera, Luke’a, Leah, Jimmy’ego, Jacka, Shirley, Michaela, Roba, Elisy, Evana, Alex, Franceski oraz dla wszystkich cioć, wujków i kuzynów. Jestem największą farciarą na świecie, że znam Was wszystkich i każdego z osobna. Rozświetlacie mój świat w sposób, jakiego nawet nie potrafię opisać. Dla Samanthy i Amelii – tak bardzo Was obie kocham! Dla mojej rodziny w Holandii, we Włoszech i w innych krajach. Przesyłam Wam dużo miłości i buziaki. Dla Zii Rosetty i Zii Giuseppiny – jesteście w naszych sercach. Zawsze. Dla moich czteronożnych dzieci – mama tak bardzo Was kocha! Buckwheat, jesteś moim najlepszym kumplem. Dacca, zawsze będę Cię

chronić

przed

dużym,

złym

Bellem.

Mitch,

Ciebie

też.

Jag,

jesteś

wombatem w przebraniu. Bellie, a ty diabłem w przebraniu. A Tobie, Ninja, dziękuję, że się mną opiekujesz. Przepraszam wszystkich, o których zapomniałam! Nie zrobiłam tego specjalnie. Na końcu – choć zdecydowanie nie są to najmniej ważne słowa – chciałam podziękować WAM. Dziękuję, że przyjęłyście mnie do swoich serc i pod swój dach. Moje Czytelniczki są NAJLEPSZE w całym wszechświecie. Kocham Was wszystkie! ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

O AUTORCE

MONICA JAMES w młodości zaczytywała się dziełami Anne Rice, Williama

Shakespeare’a

i

Emily

Dickinson.

Kiedy

nie

zajmuje

się

pisaniem, prowadzi firmę, ale zawsze udaje się jej znaleźć balans między tymi dwoma zajęciami. Uwielbia tworzyć szczere, pełne burzliwych uczuć i gwałtownych zwrotów akcji historie, które – ma nadzieję – na długo zapadną czytelniczkom w pamięć. Czerpie inspirację z życia. Jej

książki

znajdują

się

na

listach

bestsellerów

w

Stanach

Zjednoczonych, Australii, Kanadzie, Francji, Izraelu i Wielkiej Brytanii. Monica James mieszka w Melbourne, w Australii, ze swoją cudowną rodziną oraz menażerią zwierząt. Ma lekką obsesję na punkcie kotów, wysokich trampek oraz błyszczyków do ust. Potajemnie marzy, aby w weekendy zamieniać się w ninja. ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

KONTAKT Z AUTORKĄ

FACEBOOK: www.facebook.com/authormonicajames TWITTER: twitter.com/monicajames81 GOODREADS: www.goodreads.com/MonicaJames INSTAGRAM: www.instagram.com/authormonicajames/ STRONA INTERNETOWA: monicajamesbooks.blogspot.com.au/ PINTEREST: www.pinterest.com/monicajames81/ BOOKBUB: www.bookbub.com/authors/monica-james AMAZON: www.amazon.com/Monica-James/e/B00KALW6LA/ DOŁĄCZ

DO

GRUPY

CZYTELNIKÓW

FACEBOOKU: www.facebook.com/groups/1948025312080306/ ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

NA

INNE KSIĄŻKI MONIKI JAMES

SERIA I SURRENDER I Surrender Surrender to Me Surrendered White SERIA SOMETHING LIKE NORMAL Something like Normal Something like Redemption Something like Love A HARD LOVE ROMANCE Dirty Dix Wicked Dix The Hunt MEMORIES FROM YESTERDAY Forgetting You, Forgetting Me Forgetting You, Remembering Me

SINS OF THE HEART Absinthe of the Heart Defiance of the Heart ALL THE PRETTY THINGS TRILOGY Bad Saint STANDALONE Mr. Write ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

Spis treści: Okładka Karta tytułowa Od autorki Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Podziękowania O autorce Kontakt z autorką Inne książki Moniki James Karta redakcyjna ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/

TYTUŁ ORYGINAŁU: Bad Saint (All The Pretty Things Trilogy, Volume One) Redaktor prowadząca: Marta Budnik Wydawca: Monika Rossiter Redakcja: Marta Pustuła Korekta: Katarzyna Kusojć Projekt okładki: Łukasz Werpachowski Zdjęcie na okładce: © NAS CREATIVES/Shutterstock.com Copyright © 2019 by Monica James Copyright © 2020 for the Polish edition by Wydawnictwo Kobiece Łukasz Kierus Copyright © for the Polish translation by Gabriela Iwasyk, 2020 Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione. Wydanie elektroniczne Białystok 2020 ISBN 978-83-66654-17-4

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku:

www.facebook.com/kobiece

Wydawnictwo Kobiece E-mail: [email protected] Pełna oferta wydawnictwa jest dostępna na stronie www.wydawnictwokobiece.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com plik przygotowała Katarzyna Rek ===LxsiEyYTJlVkXWxabFU/Cmxeb1Y1BTMANgQzBWRSMwJgUWldbV0/