Lilith Saintcrow -The Devils Right Hand 3

SAVE OFFLINE

LILITH SAINTCROW

DANTE VALENTINE:

PRAWA RĘKA DIABŁA

2

Prosto ku błękitnym, kryształowym ścianom domeny Śmierci… Trzepoczące, przejrzyste draperie dusz otoczyły mnie ze wszystkich stron. Byłam do tego przyzwyczajona - w końcu byłam Nekromantą - lecz nie mogłam dostrzec tej jednej duszy, której szukałam. Nie widziałam żadnego unikalnego wzoru, który potrafiłabym rozpoznać, żadnej skrystalizowanej smugi psychicznej i eterycznej energii zawierającej w sobie niewidzialne odbicie zmierzwionych, złocistych włosów i niebieskich oczu. Rozejrzałam się w poszukiwaniu i byłam wdzięczna za to, że jego tu nie było. Skoro go tu nie było, nie musiałam stawać z nim twarzą w twarz. Zamiast tego, moje spojrzenie przyciągała druga strona mostu, gdzie stała Śmierć, opuszczając lekko swoją smukłą, psią głowę jako skinięcie. Za moim bogiem stała cienista sylwetka. Płomienie trzeszczały dokoła kształtu przypominającego kobitę. Jej lwią głowę otaczał nimb wirującego pomarańczu. Podmuch płomieni i dymu oślepiły mnie na chwilę. Uniosłam swój miecz na oślep jako obronę przez Mocą, która mogła spopielić mnie do kości.

3

Gubernator wojskowy: Patrzysz na mężczyznę, który może przebić cię mieczem bez mrugnięcia okiem. Mnich: Patrzysz na mężczyznę, który może zostać przebity tym mieczem bez mrugnięcia okiem. - stara koreańska powiastka ludowa

4

Ostatnia z teorii jest bardzo intrygująca: co jeśli Przebudzenie zostało spowodowane przez zbiorową ewolucję ludzkiej rasy? Talent psioniczny przez Przebudzeniem notorycznie zawodził. Ustawa Parapsychiczna, poprzez skodyfikowanie i umożliwienie trenowania psionicznych zdolności, sama w sobie nie może być wytłumaczeniem dla rozkwitu Talentu i zdolności magicznych tuż przed jej wejściem w życie - obojętnie jak głośno sprzeciwialiby się temu apologiści Adriena Ferrimana. Następstwem teorii zbiorowej ewolucji jest trwały pogląd, że odpowiedzialna za to była inna forma inteligencji. Stare podania o materiale genetycznym demonów łączącym się z ludzkim kodem genetycznym pojawiało się w tym sporze tyle razy, że stało się banałem. Ale każdy Magi powie, że fascynacja demonów ludźmi nie może być wytłumaczona żadnym sposobem, chyba że, jak sami twierdzą, rzeczywiście mieli udział w naszej rewolucji. Jeśli istnieje chociaż jedna reguła w postępowaniu z demonami, to taka, by pamiętać o ich zaborczej naturze. Demon prędzej zniszczy obiekt swojego uczucia, niż pozwoli mu odejść. W tym sensie nie różnią się niczym od ludzi. Druga reguła jest równie ważna: tak samo jak loa lub etrigandi, pojęcie prawdy według demona całkowicie różni się od ludzkiej definicji tego słowa. Pojęcie prawdy według demona może dostosować się w danym momencie do danej sytuacji lub żeby osiągnąć określony cel. To prowadzi nas do popularnego żartu, że prawnicy są świetnymi Magi, w co autor może uwierzyć. W rzeczywistości można powiedzieć, że zazdrości i fałszu nauczyliśmy się od demonów, albo to oni złapali te skłonności od nas jak zarazę… Z tym, że ta druga opcja jest raczej mało prawdopodobna, biorąc pod uwagę to, jak bardzo starą są rasą… - z Teorii i Demonologii: Podręcznik Magiego napisany przez Adrienne Spocarelli

5

ROZDZIAŁ 1 - To dla ciebie - powiedział nieśmiało Japhrimel. Jego oczy zapłonęły zielonym ogniem, w głębi którego pojawiły się nieregularne runiczne wzory na chwilę przed tym, jak powróciły do swojej niemal ludzkiej ciemności. Zamrugałam, biorąc od niego paczkę. Była ciężka, owinięta w niebieską satynę i ozdobiona szeroką, białą, jedwabną wstążką zawiązaną w kokardę. Odepchnęłam od siebie wielką, obłożoną skórą książkę i potarłam miejsce na karku tuż pod ciężką kaskadą moich włosów. Długie godziny czytania i łamania kodów sprawiły, że moje widzenie stało się nieostre. Biały marmur za nim rozpłynął się w zamgloną smugę. Przez chwilę jego twarz wyglądała dziwnie. Po chwili poznałam go i zaczerpnęłam powietrza, zaciągając się jego znajomą wonią cynamonu i piżma. Znak na moim ramieniu zapłonął reagując na jego obecność, dobrze znany mi słodki ból sprawiający, że oddech uwiązł mi w gardle. Pokój pogrążony był w ciemności, którą rozjaśniała jedynie antyczna, mosiężna lampa z zielonym abażurem. - Kolejny prezent? - Mój głos otarł się o moje wyschnięte, ciągle zniszczone gardło. Będąc z nim sam na sam nie musiałam martwić się o jego chropawość. Tatuaż na moim policzku zwinął się, a szmaragd wypluł z siebie pojedynczą iskrę na powitanie. - W rzeczy samej. - Japhrimel dotknął mojego policzka dwoma palcami, wysyłając falę płynnego ognia w dół moich pleców w postaci powolnej, równej kaskady. Jego długi, ciemny płaszcz ze stójką poruszył nieznacznie, gdy się wyprostował, a jego palce niechętnie opuściły mój policzek. - Dla najpiękniejszej Nekromantki na świecie. Roześmiałam się. Pochlebstwa zaprowadzą cię wszędzie. - Sądzę, że Gabe jest piękniejsza, ale masz prawo do własnej opinii. - Przeciągnęłam się, odchylając głowę do tyłu i próbując pozbyć się sztywności mięśni. - Co to takiego? - Paczka była wielkości mojej ręki, od nadgarstka do łokcia, i równie ciężka co kawałek metalu lub kamień. Japhrimel uśmiechnął się. Kąciki jego ust uniosły się ku górze i zmiękły. Ciemne oczy przybrały niemal ludzki wyraz. Było mu z nim do twarzy - zazwyczaj bywał wściekle ponury. Biła z niego czułość, jak zwykle sprawiając, że całe moje ciało stało się dziwnie gorące. Spojrzałam na paczkę i dotknęłam wstążki. Ostatnim prezentem była wspaniale zachowana kopia Dziewiątych Drzwi do Piekła autorstwa Perezareverte. Skórzana oprawa książki była w idealnym stanie, zupełnie jakby dopiero co została wydrukowana w starej Venizii ponad tysiąc lat temu - albo leżała w gablocie aż do teraz. Dom też był prezentem - połyskliwa, marmurowa willa położona na wsi w Toscano. Wspomniałam kiedyś, że byłam zmęczona ciągłym podróżowaniem, więc wręczył mi klucz do drzwi frontowych pewnego wieczora po kolacji. Moja biblioteka oddychała wokół mnie, pogrążona w głębokim cieniu. żadna z pozostałych lamp nie była włączona. Teraz, gdy już nie byłam pogrążona w nauce, usłyszałam szuranie ludzkich stóp w korytarzu - służba sprzątała dom i gotowała. Sieć ochronna otaczająca budynek szumiała. Wszystko było na swoim miejscu. W takim razie czemu byłam taka niespokojna? Gdybym miała więcej rozumu w głowie powiedziałabym, że zdenerwowanie było ostrzeżeniem. Przeczuciem. że mój niewielki dar jasnowidza pracował nadmiernie. 6

Na boga, oby nie. Bawię się jak nigdy w swoim życiu. Znów potarłam powieki i pociągnęłam za wstążkę. Jedwab okazał się chłodny i śliski w zetknięciu z moimi palcami. Kolejne ziewnięcie wyrwało mi się z ust - zajmowałam się łamaniem kodów przez pełne trzy dni i niedługo będę potrzebowała przerwy. Nie musisz ciągle dawać mi… och, dobry Boże… Satyna rozwinęła się odkrywając posążek zrobiony z idealnego, szklistego obsydianu przedstawiającego kobietę z głową lwa siedzącą na tronie. Słoneczna tarcza nad jej głową była odlana z czystego, miękkiego klepanego złota. Płonęła w przyćmionym świetle. Wypuściłam z płuc zdumione westchnięcie. - Och, Japhrimel. Skąd… Usiadł na krześle naprzeciwko mojego. Miękkie światło padające z lampy o szerokim spektrum przesuwało cienie po jego ponurej twarzy sprawiając, że zieleń jego oczu wirowała jak iskry strzelające nad ogniskiem. Jego oczy często miały w sobie jedną czy dwie takie iskry, gdy na mnie patrzył. - Podoba ci się, Dante? Zwyczajowe pytanie, tak jakby wątpił w to, że mi się spodoba. Podniosłam posążek i poczułam brzęczenie w szklistym kamieniu. Był idealny, tak jak wszystkie jego prezenty. Zabawne uczucie roztapiania się od środka odczuwalne za moimi żebrami było mi już teraz znajome, ale nic nie było w stanie odebrać mu dziwności. - Jest piękna. - Słyszałem, jak wzywasz imienia Sekhmet - wyciągnął przed siebie swoje długie nogi zupełnie jak zwykły mężczyzna. Jego oczy znów pociemniały, dotykając mnie, przesuwając się po mojej skórze jak pieszczota. - Podoba ci się? - Oczywiście, że mi się podoba, idioto. - Opuszkiem palca musnęłam jej ramię. Mój długi, polakierowany na czarno paznokieć drasnął je lekko. - Jest niesamowita. - Moje oczy odnalazły jego, a wtedy znak na moim ramieniu zapulsował, wysyłając fale ciepła po mojej skórze i przenikając do moim kości. Ten nie fizyczny dotyk był równie intymny co zwykły. - Coś się stało? Jego uśmiech zblakł nieznacznie. - Czemu pytasz? Wzruszyłam ramionami. Poczułam niewielkie ukłucie poczucia winy. Był wobec mnie taki łagodny. Nie zasługiwał na moją neurotyczną niezdolność do ufania czemukolwiek. - To pewnie przez awersję do ludzkich związków. Zwykle jest tak, że gdy facet daje dziewczynie mnóstwo prezentów, to coś przed nią ukrywa. Co parę dni pojawia się nowy prezent. Książki, antyki, broń którą ledwo co umiem się posługiwać… Zaczynam się czuć zepsuta. Albo utrzymywana. Danny Valentine, Nekromanta i utrzymanka. Normalnie opera mydlana. - Ach - uśmiechnął się z ulgą. - W takim razie to tylko ludzka podejrzliwość. Wykrzywiłam twarz w grymasie, wytykając język. Roześmiał się na widok mojej miny. - Och, daj spokój. Z ledwością zdusiłam własny chichot. - Twoja przyjemność jest moją przyjemnością. A teraz czas na obiad. - Pochylił głowę, ciągle mając na twarzy cień uśmiechu. - Emilio przeszedł samego siebie, żeby odciągnąć cię od twoich zakurzonych papierów. 7

Na mojej twarzy znów zagościł grymas. Odłożyłam posążek na biurko i przeciągnęłam się tak, że aż stawy zatrzeszczały. - Zrobię się gruba. Ten kod zdaje się być prostszy od poprzedniego. Wygląda jak szyfr Ronsona ze zmienną, alfanumeryczną bazą. Mam nadzieję, że ten dziennik zawiera coś więcej o fizjologii demonów - zawsze mogło mi się to przydać. Ten traktujący o skrzydłach był bezcenny. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak olbrzymim okazaniem bezbronności było dla demona z Wyższego Pokładu Piekła zamknięcie ochronnego pancerza swoich skrzydeł wokół innej istoty. - Tak myślisz? - Jego uśmiech znów się poszerzył. - To z pewnością byłby bohaterski wyczyn. Chodź ze mną. Potrzebuję twojego towarzystwa. Jego przyznanie się do tego, że lubił moje towarzystwo i że go w ogóle potrzebował, nagle spowodowało, że zalała mnie fala ciepła. - To świetnie. Wiesz, naprawdę spodobało mi się prowadzenie tego researchu. Wcześniej nigdy nie miałam na to czasu. - Bo byłam zbyt zajęta spłacaniem kredytu. Już nawet nie wspominając o tym, że skakałam od polowania do polowania tak szybko jak tylko umiałam, żeby tylko nie mieć czasu na myślenie. Znów się przeciągnęłam i wstałam z miejsca. Podniosłam posążek, ponownie owijając go z niebieską satynę i podałam mu swoją dłoń. - Zakładam, że znowu będziesz próbował namówić mnie na to, żebym przebrała się do obiadu. - Tak rzadko widuję cię w sukniach, hedairo. Czarny aksamit szczególnie by się do tego nadawał. Jego palce zamknęły się wokół moich, gdy wstał, nie kładąc na moją dłoń żadnego ciężaru. Podszedł bliżej i przesunął dłonią w górę po moim ramieniu. Miałam na sobie jedwabną koszulkę i dżinsy. Stopy miałam bose. żadnego pasa, żadnej broni. Jedynie mój miecz leżał na blacie biurka. Rzadko kiedy zostawiałam go bez osłony, poza sesjami sparingowymi. Trzymałam rękę w pogotowiu, niechętna do pozwolenia by mój bojowy refleks zardzewiał. Prawdopodobnie nie miałam się czym martwić - mięśnie i kości demona sprawiały, że byłam szybsza i wytrzymalsza niż jakikolwiek człowiek. Ale całe życie spędziłam na walce, a tego nie było coś, co można było odłożyć na bok, obojętnie jak bardzo bezpiecznym się czuło. Sam pomysł, że stał tuż obok mnie a mój miecz był poza zasięgiem mojego ramienia, wcale nie sprawił, że poczułam niepewność czy tez panikę, tak jak to kiedyś miałam w zwyczaju. Kto by pomyślał. Jedyna osoba na ziemi, której ufam gdy jestem nieuzbrojona, to on. Pochyliłam się w stronę Japha, kładąc głowę na jego ramieniu. Napięcie prześlizgnęło się przez jego ciało. To było coś, czego nie czułam od czasu naszych kilku pierwszych dni, w miarę których oddalaliśmy się od Saint City. Jedyną rzeczą, która go koiła, była moja bliskość. Nauczyłam się, że lepiej było po prostu stanąć nieruchomo od czasu do czasu i pozwalać mu się dotykać. To nam ułatwiało wiele rzeczy. Zaczynałam przyzwyczajać się do dziwnego wrażenia bycia praktycznie nieuzbrojoną w obecności demona. Upadłego demona. A’nankhimel. Słowa, którego ciągle nie udało mi się rozszyfrować. - Mówisz o tym futerale z czarnego aksamitu? Połowa mojej klatki piersiowej wystaje, gdy mam to na sobie. - Ton mojego głosu był lekki, żartobliwy, ale pozwoliłam mu się trzymać. 8

Cal po calu, jego napięcie się zmniejszyło, aż w końcu odpłynęło. - Cóż to za wspaniała pierś. Absolutnie pierwsza rzecz, jaką zauważyłem. - Ton jego głosu był, jak zwykle, poważny i ironiczny, zabarwiony cieniem rozbawienia. - Kłamca. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłeś, był mój wkurzający ludzki nawyk zadawania pytań i bycie niegrzeczną. Potarłam policzkiem o jego ramię, żeby go uspokoić. Dużo czasu zajęło mi zaprzestanie myślenia i dbania o to, z czego zrobiony był jego płaszcz. Stawałam się w tym coraz lepsza. - Hmm. Pogładził mnie po włosach. Jego palce prześlizgnęły się przez długie, atramentowo czarne pasma. Często myślałam o tym, żeby je skrócić, ale kiedy się nimi bawił, zawsze kończyło się na tym, że odkładałam te myśli na później. Przynajmniej nie musiałam ich już farbować. Teraz były już całkowicie, naturalnie czarne, od nasady po same końce. Jedwabiście czarne. Takie same jak jego. Tak samo jak moja skóra, która była tylko o kilka tonów jaśniejsza od jego, i okrywający mnie jak peleryna zapach, lżejszy ale zasadniczo ciągle taki sam. - Japhrimel? - Chropowatość, która nigdy nie opuszczała mojego głosu sprawiła, że powietrze zawirowało niespokojnie. Gardło już mnie nie bolało, ale coś w moim głosie zostało zniszczone przez żelazne palce Księcia Piekła. - Tak, moja ciekawska Dante? - Co się stało? - Objęłam go ramieniem i uścisnęłam lekko, żeby wiedział, że mówię serio. - Jesteś… - Znowu jesteś w tym samym nastroju, Japh, kiedy zdajesz się słuchać czegoś, czego ja usłyszeć nie mogę, wypatrywać czegoś, czego ja nie widzę, a ta twoja wymuskana poza sprawia, że zaczynam się lekko denerwować. I mimo że wcale nie zraniłeś, to jesteś tak kurewsko ostrożny, że czasami wolałabym żebyś się zapomniał i posiniaczył mnie tak, jak to kiedyś zrobiłeś. - A co miało się stać, skoro jesteś w moich ramionach, hedairo? - Pocałował mnie czule i tęsknie w policzek. - Chodź. Obiad czeka. Potem, jeśli zechcesz, opowiem ci historię. - Jaką historię? Próbujesz odwrócić moją uwagę zupełnie jak dziecko przed pójściem spać. Na razie ci na to pozwolę. Bardzo często nie było widać, jak dużo był ode mnie starszy. Podejrzewałam, że celowo powstrzymywał się, żeby mi o tym nie przypominać. Idealny takt, coś, o czym nie miałam pojęcia, że demony mogą ćwiczyć. Są zadziwiająco prawe, nawet jeśli ich pojęcie bezstronnej prawdy często różni się od ludzkiej. Kolejne pytanie, na które żadna z książek nie dawała odpowiedzi. Jak bliska taktowi była prawość? Wykonał pełen gracji ruch, który jakimś cudem zakończył się wręczeniem mi miecza i pocałunkiem - pojedynczym, cnotliwym pocałunkiem w czoło. - Jaką tylko zechcesz. Jedyne, co musisz zrobić, to zdecydować. Emilio rzeczywiście przeszedł samego siebie. Bruschetta, kalmary, mięciutki chleb czosnkowy i świeża mozarella, makaron cytrynowy, wspaniały Franje Riesjicard, creme brulee. Świeże truskawki, duszone szparagi. Oliwki, których nie lubiłam, a które Emilio tak kochał, że nie potrafił sobie wyobrazić że komuś nie smakują. W końcu byliśmy w Toscano. Czym byłby tutaj posiłek bez oliwek? Drzewka oliwne porastające brązowawe wzgórza były prawdopodobnie starsze od samej Hegemonii. Spędziłam mnóstwo późnych popołudni na zgłębianiu 9

pojedynczych egzemplarzy podręczników Magich zapisanych kodem. Japhrimel wyciągał się przy moim boku w cętkowanym cieniu sękatych drzew porośniętych szorstkimi, żółtozielonymi liśćmi, a gorąco parowało z wznoszących się tarasowo wzgórz. Wygrzewał się jak kot, dopóki niebo nie zmieniło się w płachtę granatowego aksamitu nabijanego jałowymi gwiazdami. Wtedy wracaliśmy do domu zakurzonymi drogami, z jego ręką owiniętą wokół moich ramion i książkami kołyszącymi się w przód i w tył w staroświeckiej, skórzanej torbie przypinanej pasami do uda. Uczennica i demon. Przeszłam podstawowy trening Magich tak jak każdy psionik. Skoro Magi zajmowali się zjawiskami mocy i duszy już przed Przebudzeniem, to właśnie oni byli tymi, którzy wypracowali sobie różne metody. Zbiór wczesnych technik był taki sam dla Magiego jak i dla Nekromanty, Szamana, Skinlina czy każdego innego psionika. Dzisiejsi Magi byli poddawani wewnętrznemu, magicznemu treningowi w celu osłabienia murów pomiędzy światami i przeniknięciu do Piekła. To był rodzaj nauki, którą nabywało się latami, żeby wszystko działało bez zarzutu - również dlatego większość Magich trudniła się bezpieczeństwem firm lub wykonywała w międzyczasie inne zajęcia. Japhrimel nie powstrzymywał mnie od kupowania starych, wydawanych w podziemiu dzienników na aukcjach lub od innych, nie całkiem przestrzegających prawa pośredników, ale nie chciał powiedzieć co znaczyło bycie Upadłym. Ale nie chodziło tylko o to. Nie pomagał mi także w odcyfrowywaniu tych książek… A dostanie się do terminu w jakimś kręgu Magich w ogóle nie wchodziło w grę, gdy Japh kręcił się w pobliżu. O wiele bardziej byliby zainteresowani nim niż mną, nawet gdybym przekonała któregoś, żeby wzięli do regularnego terminu psionika, który był już na to za stary. Obiad został przygotowany w szerokiej jadalni z wysokim sufitem, w której stał stół z ciemnego drewna - wystarczająco duży by pomieścić szesnaście osób - udekorowany szeleszczącym, białym obrusem. Cieszyłam się mogąc delektować się jedzeniem, a Japhrimel zabawiał sam siebie układaniem niektórych z moich notatek przyniesionych do stołu jako bunt przeciwko dobrym manierom - w zwierzęta z origami. Zawsze gubiłam jakieś gdy to robił, ale warto było móc patrzeć, jak tworzył je niemal z nieśmiałością. Jego złociste palce migały w powietrzu z delikatnością, o którą nigdy bym go nie posądziła. Emilio, gruby, okrągły Novo Italiano z wąsami stanowiącymi jego dumę, wszedł tanecznym krokiem do środka, niosąc talerz z czymś, co wyglądało jak… Nie może być. - Bella! - Jego głęboki głos odbił się od ciepłych, białych, kamiennych ścian. Szkarłatny gobelin ze sklepu z antykami w Arrieto zatrzepotał przy ścianie, muśnięty przez ciepłe powietrze wpadające przez wysokie, otwarte okna. Mój miecz stał oparty o moje krzesło, śpiewając cicho do siebie. - Spójrz! - O nie. - Próbowałam zabrzmieć na uradowaną, zamiast na przerażoną-i-uradowanąpluswinną. - Emilio, powiedz mi, że to nie to o czym myślę. - Możesz winić mnie - powiedział Japhrimel, a jego usta wygięły się w kolejny z rzadkich uśmiechów. - Ja podsunąłem mu ten pomysł. - Ty podsunąłeś mu pomysł z Czekoladowym Morderstwem? - Ciężko było mi powstrzymać się od śmiechu. - Japhrimel, przecież ty nawet tego nie jesz.

10

- Ale ty to uwielbiasz - odchylił się na swoim krześle. Origami w kształcie hipopotama przycupnęło na jego dłoni. - Ostatnim razem, gdy miałaś w ustach czekoladę… Gorąco zalało moje policzki i ucieszyłam się, że nie czerwieniłam się już tak często. Nie rozmawiajmy o tym teraz. - Zmierzyłam wzrokiem porcelanowy talerz, który położył przede mną Emilio. Wilgotne, niebiańskie ciasto czekoladowe, kleiste i idealne, pełne migdałów - prawdziwych migdałów rosnących na drzewach, a nie ich syntetycznej odmiany. Wszystko co najlepsze dla Upadłego i jego hedairy. Ta myśl otrzeźwiła mnie. Spojrzałam na ciągle gorące ciasto udekorowane bitą śmietaną i wiórkami czekoladowymi. Wiśnie nasączone brandy i ułożone w nieskazitelny łuk leżały po jednej stronie talerza. Mogłam wyczuć ciągle twardniejący cukier, mogłam niemal poczuć jego karmelizowanie. - Och - westchnęłam. - Emilio, to jest fantastyczne. Obojętnie ile ci płaci, to ciągle za mało. Machnął pulchnymi rękami. Palce miał grube i miękkie i w odróżnieniu do mnie nie były pokryte zgrubieniami. Nasz kucharz nie przeszedł szkolenia bojowego. Nikt nie chciał zabijać okrągłego, italiańskiego mistrza kuchni, który nosił poplamione fartuchy i gestykulował swoimi tłustymi dłońmi chwiejącymi się na wszystkie strony jak slic. Najważniejsze z tego wszystkiego było to, że podchodził do mnie na luzie był jednym z niewielu ludzi, których nie odstraszał mój tatuaż. - Ch’cosa, s’gnora, ja nie gotuję dla niego. Ja gotuję dla ciebie. Spróbuj kęsa. Chociaż jednego. - Prawie się tego boję, jest takie piękne. - Uniosłam delikatnie widelec i zerknęłam na Japhrimela, który wyglądał na rozbawionego. Hipopotam zniknął z jego dłoni. Emilio czekał, niemal drżąc z niecierpliwości. - Nie mogę. Ty musisz to zrobić. Emilio wyglądał na przerażonego, zupełnie jakby zaproponowała mu, żeby posiekał własną matkę i żuł ją. Jego wąsy zaczęły drżeć. Podałam mu widelec. - Proszę, Emilio, ja naprawdę nie mogę. - Zamrugałam, starając się nie wyglądać tak, jakbym trzepotała rzęsami. - Ty je zrobiłeś. Jest piękne. Zasługujesz na to, by przełamać je jako pierwszy. Pokręcił uroczyście głową. - Nie. Nie. Tak nie można. - Wymierzył we mnie gruby palec. - Nie lubisz Czekoladowego Morderstwa? - Jego głos był podszyty pozorną urazą - był niezrównany jeśli chodziło o kłamanie w sprawie poczucia winy. Jego akcent zniekształcał Merican. Ciągle nie nauczyłam się Taliano. Roześmiałam się, ale dreszcz niepokoju przebiegł po moim kręgosłupie. Spojrzałam na Japhrimela, który przyglądał mi się teraz w skupieniu. Jego oczy wyglądały niemal na ludzkie, ciemne i płynne w świetle padającym z kryształowego żyrandola wiszącego nad naszymi głowami. - Dziękuję, Emilio. Ona to uwielbia, ale zwyczajnie nie ufa temu prezentowi. Podejrzliwość leży w jej naturze. Zmarszczyłam usta. Nawet demon potrafił poradzić sobie z ludźmi lepiej ode mnie. Tego nie powiedziałam. - I żeby to udowodnić, przekroiłam nieskazitelną warstwę białej bitej śmietany, nabrałam trochę ciasta i wsadziłam porcję pełną grzesznych kalorii do swoich ust. Słodko-gorzka eksplozja smaku rozpuściła się na moim języku. Musiałam zdusić niski, pełen zadowolenia jęk zdumienia. Obojętnie ile razy Emilio by tego nie zrobił, ciągle byłam zaskoczona tym, jak cholernie dobre było to ciasto. To powinien być banał 11

kobiety i czekolada - ale niech mnie szlag, jeśli nie miał w sobie sporej dokładki prawdy. Nic innego nie sprawiało większej satysfakcji. - Sekhmet sa’es. - Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Japhrimel i Emilio wpatrują się we mnie tak, jakby wyrosła mi dodatkowa głowa. - To jest przepyszne. Czego znowu? - Dziękuję, Emilio - Japhrimel skinął głową, a usatysfakcjonowany kucharz wyszedł w podskokach z jadalni. Mój wzrok powędrował w stronę sterty moich notatek, które Japhrimel kartkował palcami. - Zrobię ci żurawia. Podobno tysiąc takich ptaków może zapewnić miejsce w niebie. Udało mu się wzbudzić we mnie iskierkę zainteresowania. - Naprawdę? W którym niebie? - Ciepły wiatr napłynął od wzgórz sprawiając, że dom skrzypiał. Tarcze ochronne - starannie utkane warstwy energii nałożone przez demona i Nekromantę - wibrowały wtapiając się w ściany, gdy Japhrimel uspokoił je mentalnym dotykiem. Wrażenie, że słuchał czegoś, czego ja nie byłam w stanie usłyszeć, znów powróciło. Spojrzałam mu w twarz. - Elysium? Nirvana? - Nie. Może się mylę i to zapewnia jedynie powodzenie. - Kąciki jego ust wygięły się ku dołowi. - Smakuje ci? - Spróbuj. - Nabrałam trochę ciasta, bitej śmietany i nasączonych brandy wiśni na widelec. - Proszę. Naprawdę pochylił się do przodu, a ja nakarmiłam go kawałkiem Czekoladowego Morderstwa. Nie wiedziałam jaką nazwą Emilio ochrzcił to ciasto, ale ja nazywałam je morderstwem przez czekoladę. Japhrimel uważał to za wystarczająco zabawne, więc nazwa została. Zamknął oczy, delektując się smakiem. Przyglądałam się uważnie jego twarzy. Nawet w chwili, w której koncentrował się na deserze, jego palce ciągle się poruszały, składając papier w figurkę żurawia z wygiętymi w łuk skrzydłami. - Bardzo ładny - zabrałam widelec z powrotem. - Nie miałam pojęcia, że jesteś taki utalentowany. - Hmm. - Jego oczy błysnęły zielenią dosłownie na sekundę, po której kolor został pochłonięty przez otchłań ciemności. - Inspiracja, hedairo. - Taak. - Wzięłam kolejny kęs. Syreni śpiew czekolady rozbrzmiewał w moich ustach. - Facet jest geniuszem - powiedziałam, gdy już mogłam. - Daj mu podwyżkę. Możesz to zrobić, skoro wygląda na to, że na tym nie ucierpimy. Spytałabym cię, skąd mamy na to pieniądze, ale demony i pieniądze szły w parze. Poza tym, i tak zmieniłbyś temat, prawda? Tak jak zwykle. - Dla ciebie wszystko - powiedział, ale wyglądał na poważnego. żuraw zniknął. Wygląda na to, że dni spędzane na ślęczeniu nad gryzmołami Magich cię męczy. - Gdybyś zwyczajnie wszystko mi powiedział, to byłoby mi o wiele łatwiej. - Zjadłam kolejny kawałek, dodając porcję wiśni. Miał rację, ciasto smakowało wybornie. Upiłam łyk wina, którego goryczka, jak idealnie wymierzony cios iaido, przełamała głębię smaku czekolady. - Co właściwie znaczy słowo hedaira? Daj mi chociaż jedną, małą wskazówkę, Japh. Chociaż jedną. Demony nie rozmawiały o A’nankhimel. Sądziłam, że to dlatego, że obraźliwe było sugerowanie, że mogły Upaść. Pytanie demona o Upadłych było jak pytanie Luddera o krzyżówki genetyczne: cały ten temat był tak bardzo drażliwy, że niewiele demonów - o ile w ogóle jakieś - były w stanie wytłumaczyć to racjonalnie. Japhrimel był strasznie skryty i małomówny w tej sprawie. Ja byłam powodem tego, gdzie teraz był. 12

Zastanawiałam się, czy powinnam czuć się winna z tego powodu. Starałam się o to nie pytać. Nie mogłam się powstrzymać. To było jak zrywanie świeżego strupa. Nigdy nie zabraniał mi poszukiwań, ale nie dawał mi niczego poza zwodniczymi wskazówkami. Jeśli to była jakaś gra, to jej sens był dla mnie kompletnie nieznany. - Hedaira oznacza ciebie, Dante. Czy opowiadałem ci już historię świętego Antoniego? - Jedna, smoliście czarna brew uniosła się o ułamek do góry. Znak na moim ramieniu sprężył się od ciepła, gdy na mnie spoglądał. - Czy też może wolałabyś usłyszeć tą o Leonidasie i Termopilach? Zagapiłam się na resztki ciasta. Szkoda byłoby je marnować, mimo że mój żołądek był pełny i zadowolony. Ogarnęło mnie miłe znużenie po trzech dniach przekopywania się przez kody. Dlaczego nie chce mi o niczym powiedzieć? To nie jest tak, że proszę go o coś wielkiego. Zawsze to samo. W poprzednim życiu żyłam z byłym demonem i nie mogłam zmusić go do udzielenia mi odpowiedzi na choćby jedno, cholerne pytanie. Kiedyś byłam świetna w dowiadywaniu się różnych rzeczy. Nabiłam nasączoną brandy wiśnię na widelec, wsadziłam do ust i przeżułam, przyglądając mu się. Był zajęty przeglądaniem moim notatek. Tak jakby mogły mu powiedzieć cokolwiek, czego już by nie wiedział. Znów usłyszałam znajomy szelest papieru. - Zrobić ci żyrafę? - One wymarły - odłożyłam widelec na stół. - Możesz opowiedzieć mi znów tą o świętym Antonim, Japhrimel. Ale nie teraz. - Cisza zapadła pomiędzy nami. Wiatr wiejący od zbocza wzgórza wpadał do środka przez okna. - Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć czym jestem? - Wiem czym jesteś. Czy to ci nie wystarcza? - Znów przekartkował moje notatki. - Wygląda na to, że robisz postępy. Wiesz co? Gdybym nie lubiła cię tak bardzo, to mielibyśmy bardzo poważny problem z twoim poczuciem humoru. - Postęp w kierunku czego? - Milczenie. - Japhrimel? - Tak, moja ciekawska Dante? - Złożył kolejny skrawek papieru. Pajęcze linie mojego pisma znaczyły go drobnymi cętkami. Znak na moim ramieniu zapulsował, wołając do niego. Byłam zmęczona, wzrok miałam nadwyrężony i bolał mnie kark. - Może powinnam wrócić do Saint City. Najwyższy Nichtvrenów ma tam zbiór książek o demonologii. On i jego Małżonka powiedzieli, że mogę ich odwiedzić kiedy tylko chcę. - Przyglądałam się jego twarzy, czując ulgę, że jej wyraz nie uległ zmianie. Wyglądało na to, że całkowicie skoncentrował się na składaniu papieru. - Byłoby miło ponownie zobaczyć się z Gabe. Nie dzwoniłam do niej praktycznie od miesiąca. I wydaje mi się, że może mogłabym wrócić do Saint City bez konieczności trzęsienia się na całym ciele i chęci zwymiotowania. Może. Prawdopodobnie. Przy ogromnej odrobinie szczęścia. - Skoro chcesz. - Ciągle pochłaniało go jego zajęcie. To było do niego zupełnie niepodobne, żeby skupiać się tak mocno na czymś równie błahym gdy do niego mówiłam. Na jego twarzy, zupełnie jak nieproszony gość, znów odmalował się ten wyraz jak gdyby czegoś nasłuchiwał. Nocne powietrze wpadło do pokoju przez otwarte na oścież okna. Uczucie niepokoju zmrowiło skórę na moich plecach. - Gdyby coś było nie tak, powiedziałbyś mi o tym prawda? 13

Mówię zupełnie jak idiotka z opery mydlanej. Jestem akredytowanym Nekromantą i łowcą głów. Jeśli coś by było nie tak, to ja powinnam to wiedzieć, nie on. - Powiedziałbym ci to, co chciałabyś wiedzieć. - Wstał ze swojego miejsca jak mroczna fala. Jego płaszcz poruszał się bezgłośnie. W jego oczach błysnęła iskra zieleni. - Nie ufasz mi? Nie o to chodzi. W końcu kto inny jak nie on ochronił mnie przez śmiercionośną ka Mirovitcha w zrujnowanym bufecie Rigger Hall? Przecież to z nim opuściłam Saint City i to z nim spędzałam każdą wolną chwilę. - Ufam ci - przyznałam, wystarczająco cicho tak że mój głos się nie załamał. - Tyle że trwanie w niewiedzy jest strasznie frustrujące. - Daj mi trochę czasu. - Jego głos musnął kamienne ściany i wprawił w drżenie tarcze ochronne. Dotknął mojego ramienia gdy mnie mijał, podchodząc bezgłośnie przez pokój by wyjrzeć przez okno. Jego długi, ciemny płaszcz stopił się z zapadającą na zewnątrz nocą. Dostrzegłam błysk bieli - czyżby ciągle trzymał w dłoni zwierzątko, które zrobił z moich notatek? - Upadek wcale nie jest taką prostą rzeczą. Demony nie lubią o tym rozmawiać. To przeważyło. Poczucie winy rozepchało się pod moimi żebrami, dławiąc mnie. Upadł, a jednak nie miałam pojęcia co to właściwie znaczyło, poza kilkoma wskazówkami zebranymi ze starych ksiąg. Podzielił się ze mną swoją mocą, ze mną, ze zwykłym człowiekiem. Pomijając już to, że teraz byłam czymś więcej niż tylko człowiekiem, pomijając to, że ciągle czułam się człowiekiem w sprawach, gdzie to miało znaczenie. - W porządku - odepchnęłam od siebie talerz i zebrałam notatki. - Jestem zmęczona. Idę spać. Odwrócił się od okna. Dłonie miał złożone na plecach. - Jak sobie życzysz. - Nawet słowa sprzeciwu. - Zostaw talerze. Mimo to ułożyłam je w schludną stertę. Nie opłacało się być niechlujnym, nawet jeśli miało się w domu służbę. Przez całe życie zmywałam po sobie naczynia i czułam, że to niewłaściwe, żeby miał to zrobić kto inny. Gdy się odezwałam, twarz miałam odwróconą w stronę resztek ciasta. - Jeśli jest coś, o czym mi nie mówisz, to i tak się tego dowiem prędzej czy później. - Wszystko we właściwym czasie. Niech go szlag, znów brzmiał na rozbawionego. Dante, jesteś idiotką. - Nienawidzę banałów. - Wsunęłam wszystkie notatki do pokiereszowanego, skórzanego folio i niosąc swój miecz, przeszłam przez pokój i stanęłam obok niego, gdy przyglądał się ciemności wzgórz pod niebem tak mrocznym jak granatowe wino. Zapach demona - ambry i palonego cynamonu - przybrał na sile by otoczyć nas jak peleryna. - Przepraszam, Japh. Jestem głupia. - Nigdy wcześniej przeprosiny nie przychodziły mi z łatwością. Co znaczyło, że to jedynie bolały jak nóż wbity prosto w pierś, ale teraz już nie przedzierały się przez nią z trudem. - To nie ma znaczenia. Jestem głupcem tak samo, jak każdy Upadły jest po to, by nieść pocieszenie dla swojej hedairy. - Wybaczył mi, jak zwykle, i dotknął ramienia. Mówiłaś, że jesteś zmęczona. Połóż się. No cóż, kolejny strzęp informacji. By nieść pocieszenie dla swojej hedairy. 14

- Oddaj mi notatki, to się położę. - Brzmiałam jak dziecko wściekające się z powodu rożka z lodami. Tyle że znowu nawiedziła mnie myśl, że był ode mnie o wiele starszy. Ile właściwie miał lat? Więcej niż te wzgórza? Najstarsze dziecko Lucyfera, Upadły i na dodatek przywiązany do mnie. Jak każdy Upadły jest po to, by nieść pocieszenie dla swojej hedairy. Czy to znaczyło, że kryło się za tym coś tak okropnego, że właściwie to wyświadczał mi przysługę nie mówiąc mi o tym? Wykonał jeden, szybki ruch i jednorożec z origami pojawił się w jego dłoni. Ujęłam go ostrożnie, muskając palcami jego skórę. - Gdzie się tego nauczyłeś? - To długa historia, moja ciekawska Dante. Opowiem ci ją jeśli chcesz. - Nie uśmiechał się, ale jego ramiona były rozluźnione a wargi gładkie, a nie zaciśnięte w cienką, ponurą kreskę. Wyraz nasłuchiwania ponownie zniknął z jego twarzy. Chociaż raz zdecydowałam się na taktowne wyjście z sytuacji. - Brzmi nieźle. Opowiesz mi o tym, gdy będę czesać włosy. Kiwnął głową. Ciepła bryza wzburzyła jego kosmyki, trochę dłuższe na czole niż wtedy, gdy go spotkałam. - Niebo w rzeczy samej. Prowadź. Co to miało, do cholery, znaczyć? Zna ten dom lepiej niż ja, i to ja zawsze chodzę za nim jak szczeniak. - Wiesz, z czasem robisz się coraz dziwniejszy, a to już coś znaczy. Chodź. - Sięgnęłam w dół i ujęłam jego dłoń. Jego palce oplotły moje i zacisnęły się na nich wystarczająco mocno, żeby złamać ludzkie kości. Odwzajemniłam uścisk, zastanawiając się odrobinę. Zapominanie o tym, że byłam delikatniejsza zupełnie nie leżało w jego naturze. Zazwyczaj był pierwszym, który mi o tym przypominał. - Hej, wszystko w porządku? Skinął głową. - A’tai, hetairae A’nankhimel’iin. Diriin. - Jego usta znów wygięły się ku dołowi, jak gdyby miał na języku coś gorzkiego, a palce rozluźniły się odrobinę. - Kiedyś powiesz mi co to znaczy - ziewnęłam, nagle wyczerpana. Przez trzy dni byłam zamknięta w bibliotece. Nauka była o wiele cięższa od polowań. - Kiedyś na pewno. Tylko daj mi na to czas. Wyprowadził mnie z jadalni trzymając za rękę. Nie opierałam się. Zostawiłam folio na stole. Nikt go stąd nie zabierze. - Daję ci czas. Całe mnóstwo czasu. Za nami, podbarwiona słońcem noc podpełzła do okien. Cóż innego mogłam zrobić? Ufałam mu, a on prosił mnie jedynie o danie mu tego, czego miałam teraz w nadmiarze. Tak więc poszłam za nim przez nasz cichy dom i skończyło się na tym, że pozwoliłam mu wyszczotkować swoje włosy. Kolejny raz udało mu się odwrócić moją uwagę od pytania czym właściwie byłam… Ale obiecał też, że w końcu mi powie i na razie to mi wystarczyło.

15

ROZDZIAŁ 2 Obudziłam się z transu głębszego niż sen, z pozbawionej snów otchłani ciemności. Nie byłam w stanie spać niemal przez rok, kiedy Japhrimel tkwił gdzieś w stanie zawieszenia. Wyglądało na to, że nadrabiałam teraz ten czas co kilka dnia zapadając w długie, przypominające letarg drzemki. Powiedział mi, że taki sen to dla hedairy normalna rzecz, bo podczas niego ludzki umysł odpoczywał od nadmiaru demonicznej Mocy i wrażeń. Zrobiłam sobie krzywdę zapędzając się tak daleko. Teraz, za każdym razem gdy Japhrimel pomagał mi odpływać w ciemność, czułam ulgę. Za każdym razem gdy się budziłam, zdezorientowana, nie mająca pojęcia ile upłynęło czasu, był tutaj i czekał na mnie. Tym razem było inaczej. Zamrugałam, przyciskając prześcieradła do piersi. Światło księżyca wpadało przez wysokie, sięgające podłogi okna, posrebrzając gładki marmur. Długie, niebieskie, aksamitne zasłony falowały lekko, poruszane ciepłym, nocnym powietrzem. Tutaj w Toscano stały ogromne wille dla bogaczy z Hegemonii. Ta była usytuowana na zboczu nad doliną, gdzie ludzie uprawiali zboża i oliwki od tysięcy lat i teraz pozwalali im rosnąć jako dekoracja. Włosy opadły mi na plecy, muskając materac. Chłodny jedwab ślizgał się kojąco po mojej skórze. Byłam sama. Nie całkiem w to wierząc, wyciągnęłam rękę i dotknęłam prześcieradła. Na poduszce Japhrimela widać było wgniecenie. Zapach nas obojga wisiał w pokoju, jego głębszy aromat piżma i mój lżejszy łączyły się ze sobą. Mój policzek zapłonął, gdy błysnął w nim szmaragd. Ołtarz, który zrobiłam z antycznej, dębowej toaletki, płonął niebieskim światłem. Obróciłam lekko głowę, a widmowy błysk światła padający z mojego szmaragdu rzucił tańczące cienie na ścianę. Wyślizgnęłam się z łóżka naga i chwyciłam rękojeść miecza. Ostrze zabrzęczało, gdy wyciągnęłam je z lakierowanej osłony, wydobywając z siebie niski dźwięk naoliwionego metalu trącego o wyściełane i wzmocnione drewno. W powietrzu rozlało się jeszcze więcej niebieskiego światła. Runy z Dziewięciu Kanonów czarodziejskiego alfabetu, który stworzył swoją własną dziedzinę magii - przesunęły się przez płonące serce metalu. Jado nazwał ten miecz Fudoshin, a ja rzadko go używałam. Nie miałam już z czym walczyć. Minęło dużo czasu, od kiedy mój bóg odezwał się do mnie po raz ostatni. Podeszłam ostrożnie w stronę ołtarza, przyklękając na jedno kolano, gdy dotarłam do niewidzialnej linii stanowiącej granicę pomiędzy zwykłą a świętą przestrzenią. Po chwili podniosłam się i zanurzyłam się w błękitny blask. Moje włosy poruszyły się, muśnięte przez niewidoczny podmuch wiatru, gdy błękitne światło prześlizgnęło się po moim ciele jak dotyk Japhrimela. Gdzie on jest? Czy wychodzi stąd gdy zasypiam? Przecież zawsze tu jest, kiedy się budzę. Odsunęłam od siebie te myśli. Jeśli mój psychopompos wzywał mnie, to byłam wystarczająco bezpieczna, i to, gdzie teraz był Japh, nie miało znaczenia. Nigdy nie widziałam, żeby spał… ale nie dbałam o to. W końcu to była prywatna sprawa. Stanęłam naprzeciwko ołtarza. Miecz skrył się za moim ramieniem, jego czubek był skierowany w podłogę, a rękojeść leżała swobodnie w mojej dłoni. Szum metalu w 16

zetknięciu z moją ręką przybrał na sile, gdy czubek katany szturchnął mnie po ramieniu. Mój policzek zapłonął, szmaragd zaskwierczał, a wykonane tuszem linie tatuażu zaczęły wirować szaleńczo pod moją skórą. Nowy posążek Sekhmet płonął światłem, postawiony tuż obok mojego patrona Anubisa - jedynej rzeczy, jaka została po moim poprzednim ołtarzu w Saint City. Anubis, mroczny na tle niebieskiego światła, skinął nieznacznie głową. Miseczka ustawiona przed nim jak ofiara była pusta. Wino, które do niej wlałam, zniknęło. Dotknęłam ręką swojego policzka i poczułam, że moja skóra zrobiła się niesamowicie gorąca, gorętsza nawet od krwi demona. Wtedy niebieski blask zagarnął mnie bez reszty. Nie całkiem upadłam, ale osunęłam się na kolana przed bogami i poczułam, jak moje doczesne ciało odpływa w niebyt. Do błękitnego, kryształowego korytarza domeny Śmierci przedostała się nowa rzecz. Stałam na moście, owalny kokon światła płynący z mojego szmaragdu zakotwiczał moje stopy w kamieniu. Miałam na sobie białe szaty wybrańca boga i pas z giętkiego srebra przypominający łuski. Mój nowy miecz, błyszczący wściekłym białym światłem, tak jakby i on żył, tkwił w mojej dłoni po raz pierwszy. Nie ośmieliłam się tu wejść od momentu śmierci Jasona Monroe. Trzepoczące, przejrzyste draperie dusz otoczyły mnie ze wszystkich stron. Byłam do tego przyzwyczajona - w końcu byłam Nekromantą - lecz nie mogłam dostrzec tej jednej duszy, której szukałam. Nie widziałam żadnego unikalnego wzoru, który potrafiłabym rozpoznać, żadnej skrystalizowanej smugi psychicznej i eterycznej energii zawierającej w sobie niewidzialne odbicie zmierzwionych, złocistych włosów i niebieskich oczu. Rozejrzałam się w poszukiwaniu i byłam wdzięczna za to, że jego tu nie było. Skoro go tu nie było, nie musiałam stawać z nim twarzą w twarz. Zamiast tego, moje spojrzenie przyciągała druga strona mostu, gdzie stała Śmierć, opuszczając lekko swoją smukłą, psią głowę jako skinięcie. Za moim bogiem stała cienista sylwetka. Płomienie trzeszczały dokoła kształtu przypominającego kobitę. Jej lwią głowę otaczał nimb wirującego pomarańczu. Podmuch płomieni i dymu oślepiły mnie na chwilę. Uniosłam swój miecz na oślep jako obronę przez Mocą, która mogła spopielić mnie do kości. Chłód rozlał się po mojej skórze, rozpędzając ciepło. Ostrze płonęło przenikliwym, białym światłem zamiast niebieskim, do którego byłam przyzwyczajona. Stal zadrżała, gdy Moc pogładziła jej brzegi, a znak na moim ramieniu zapłonął miażdżącym, przeszywającym do kości bólem, którego nie czułam od lat, wysyłając plamę wirującego, diamentowego ognia wokół ochraniającego mnie kokonu. Nawet tutaj sięgała mnie troska Japhrimela, chociaż mój bóg zdawał się o to nie dbać. Anubis wiedział, że należałam do Niego. Nawet demon nie mógł tego zmienić. Jestem Nekromantą. W pierwszej kolejności należę do domeny Śmierci, dopiero potem do swojego życia. Bóg przemówił, dźwiękiem który nie całkiem nim był, odgłosem podobnym do dzwonu. Ja jestem dzwonem. Bóg kładzie na mnie swoje dłonie i wprawia mnie w śpiew. Anubis pochylił się, Jego czarne, spoglądające w nieskończoność oczy były skierowane na mnie. Przemówił ponownie. Tym razem ten odgłos przypominał dźwięk dwóch zderzających się światów. Moje włosy opadły mi do tyłu. Krawędzie blasku 17

padającego z mojego szmaragdy zadrżały i na sekundę poczułam potworne szarpnięcie otchłani pode mną. Palce zaciśnięte na rękojeści rozluźniły się, a potem zacisnęły, gdy miecz wrócił do mojej zaciśniętej dłoni. …wyznaczono dla ciebie zadanie, moje dziecko… Zrozumienie pojawiło się w mojej głowie. Bóg mnie wezwał. Poprosił bym wykonała jakieś zadanie. To było ostrzeżenie i pytanie w jednym, wybór, którego mogłam dokonać. Czy zrobię to, o co mnie poprosił, gdy nadejdzie właściwy czas? Czemu w ogóle o to pytał? Przecież należałam do Niego. Dla boga, który ochraniał mnie i pocieszał przez całe życie, pytanie mnie o to było całkowicie zbyteczne. Jedyne, co musisz mi zrobić, to powiedzieć mi swoje życzenie, szepnęłam bezgłośnie. Bóg ponownie skinął głową. Skrzyżował ramiona. Nie dzierżył ceremonialnego sierpu i haka, nie posiadał też Swojej zwykłej postaci smukłego, czarnego psa. Zamiast tego, uniósł ręce i rozłożył dłonie, a ja usłyszałam potworny świst wiatru. W uszach mi strzeliło, a skóra zrobiła się całkiem zimna. A potem Ona odezwała się zza jego pleców, popędzając płomienie jak rzekę. Taniec odczyniania świata wykonał kolejny krok, ciężki jak uderzenie kafara. Upadłam na plecy. Moje kłykcie zaciśnięte wokół rękojeści miecza zbielały. Niski, powolny lot prosto w nicość. Czekałam, aż uderzę w kamień albo pochłonie mnie czeluść. Słowa utrwaliły się w mojej głowie, właściwie nie słowa, lecz warstwy znaczeń, każda wypalająca się wewnątrz głębiej niż poprzednia. Zobowiązanie, o którym będę mogła zapomnieć i zapomnę, gdy nadejdzie właściwy czas.

18

ROZDZIAŁ 3 Odzyskałam przytomność leżąc na boku na zimnym, gładkim marmurze. Ciepłe, słoneczne światło pogładziło mój policzek. Byłam nieprzytomna przez wiele godzin. Gorące, żelazne kleszcze zacisnęły się wokół moich ramion i uniosły w górę. - Dante powiedział schrypniętym i zniszczonym głosem Japhrimel. Słyszałam u niego taki głos najwyżej dwa razy w życiu. - Jesteś ranna? Dante? Wymamrotałam coś niezrozumiale, zwisając bezwładnie w jego ramionach i tocząc głową na boki. Zalała mnie fala Mocy, przepływając przez moje żyły jak wino, rozgrzewając palce i odganiając okropne, ciążące zimno. Krzyknęłam głośno, moja dłoń odruchowo wystrzeliła w górę. Stal upadła z brzękiem na podłogę, gdy Japhrimel wykręcił mój nadgarstek. Był ode mnie o wiele silniejszy, a mimo to mogłam wyczuć delikatność w jego palcach. Był taki powściągliwy, taki uważny żeby mnie nie zranić. - Spokojnie, hedairo. Jestem przy tobie. - Wezwali mnie do siebie. - Moje zęby zaczęły dzwonić. Chłód Śmierci postępował w górę moich łokci i wspinał się po kolanach, zmieniając ciało w nieczuły marmur. Jak długo byłam nieprzytomna, stojąc na moście pomiędzy tym światem a otchłanią dusz? - Japhrimel? - mój głos załamał się, zmieniając w szept dziecka zamiast dorosłej kobiety. - Kto ci to zrobił? - Pochwycił mnie w ramiona, otaczając ciepłem i przycisnął swoją nagą pierś do mojej. Moje plecy musnęło coś miękkiego - rozłożył swoje skrzydła i zamknął mnie w nich. Zadrżałam, szczękając zębami. Jeszcze więcej Mocy spłynęło po moich plecach. Znak na moim ramieniu pulsował ciepłem. - Co robiłaś? - Nie krzyczał. Powiedział to ledwie słyszalnym szeptem, ale meble w pokoju zajęczały cicho, gdy jego głos rozpłynął się w powietrzu. Nie brzmiał jak mój, nie miał w sobie tego tonu ochrypłego zaproszenia. O nie. Zamiast tego, głos Japhrimela był naładowany żyletkami, ostry jak brzytwa, przypominający zimne odrętwienie po zadaniu ciętej rany. - Bo-bo-bogowie we-we-wezwali. - Moje zęby przestały szczękać. Japhrimel był ciepły, gorący, i był tutaj. - Leżę tu już od dłuższego czasu. Dobry Boże, gdzieś ty był? Wstał, trzymając mnie w ramionach. Poczułam na biodrze szorstki materiał jego dżinsów i usłyszałam stukot butów, gdy podszedł do łóżka i usiadł na nim, kołysząc mnie. Mój miecz brzęczał cicho, leżąc na podłodze. Japhrimel trzymał mnie zwiniętą przy jego piersi jak dziecko. Bijące od niego ciepło wsiąkało w moją skórę. - Coś ty sobie myślała? Co zrobiłaś? Minęło mnóstwo czasu, kiedy ostatni raz czułam pełzające po moich palcach i stopach zimno Śmierci, stapiające się z moimi kośćmi. - Zniknąłeś. - Nie potrafiłam pozbyć się tego nieznośnego tonu rozpieszczonego dzieciaka mówiącego głosem dorosłego człowieka. - Gdzie byłeś? - Zmarzłaś - powiedział zamyślony, pocierając podbródkiem moją skroń. Złocista skóra przesuwała się po mojej, a gorąca strużka rozkoszy rozlała się po moich plecach. - Wygląda na to, że nie mogę zostawić cię nawet na chwilę, żebyś czegoś nie zrobiła. Nie ruszaj się. Tyle że ja chciałam się uwolnić z jego objęć. - Zostawiłeś mnie. Gdzie byłeś? Co robiłeś? Gdzie byłeś? 19

- Nie ruszaj się. - Chwycił mnie za nadgarstek, ale wykręciłam go i puścił mnie. Moja dłoń wyślizgnęła się spomiędzy jego stalowo silnych palców. Odsunęłam się, ale on złapał mnie bezwiednie za drugi nadgarstek. Nie czułam bólu - unikał uciskania nerwu i unieruchomienia reszty mojego ramienia - ale to i tak skutecznie zatrzymało mnie w miejscu i sprawiło, że aż sapnęłam. - Nie ruszaj się chociaż przez chwilę. Wyjaśnię ci. - Nie chcę żadnych wyjaśnień - skłamałam i naparłam na niego wolną ręką. - Puść mnie. - Nie zrobię tego dopóki mnie nie wysłuchasz. Nie chciałem cię zostawić, ale wezwania z Piekła nie da się ignorować. Nie mogłem odkładać tego na później. Serce zaczęło walić mi tuż za obojczykami, a na języku poczułam miedziany posmak. - O czym ty mówisz? Puść mnie! - Skoro nie chcesz słuchać, to będę cię musiał do tego zmusić. Nie mamy czasu na gierki, hedairo, mimo że z przyjemnością zagrałbym w każdą grę jaką byś wymyśliła. Ale Książę wzywa. Te słowa przez pierwszych kilka sekund nic dla mnie nie znaczyły, tak jak każde, prawdziwe okropne wiadomości. Większość złości wyparowała ze mnie. Upadłam ciężko na łóżko, a ramię Japhrimela stężało. Rozluźnił zacisk na moim nadgarstku, tak że wyszarpnęłam swoją dłoń z jego ręki i położyłam głowę na jego ramieniu. Przygarnął mnie do siebie bliżej. Jego skrzydła musnęły lekko moje ramię i łydkę. To było niesamowicie intymne doświadczenie. Wiedziałam już, że uskrzydlony demon a przynajmniej ten z Wyższego Pokładu Piekła - nie pozwalał na to, by jego skrzydła były dotykane i otwierał je jedynie podczas lotu lub aktu seksualnego. Ale ze mnie szczęściara. Po prostu szczęściara. Dobry Boże, czy on właśnie powiedział to, o czym myślę, że powiedział? - Słyszałaś co powiedziałem? - szepnął w moje włosy. - Książę wzywa, hedairo. Nie byłem w stanie porozumieć się z nim na zwykły sposób, zamruczał w mojej głowie głos Lucyfera. Czyli podczas polowania na Kellermana Lourdesa i Mirovitcha. Książę Piekła kolejny raz wtykał elegancki nos w nieswoje sprawy. Całkiem o tym zapomniałam w tym szalonym natłoku wydarzeń. Psychiczny gwałt i śmierć jednego z twoich najbliższych przyjaciół jest w stanie tego dokonać. Japhrimel chciał mi właśnie powiedzieć, że życie znowu zacznie być bardziej intersujące. Uniosłam głowę. Włosy opadły mi na oczy. Spojrzałam na niego. Usta miał zaciśnięte w zwartą linię, a w ciemnych, podkrążonych ze zmęczenia oczu, które myślałam, że znam, odbijało się coś strasznego, coś podobnego do smutku. Dłonie mi się trzęsły. Dużo czasu zajęło mi, żeby przestać widzieć twarz Mirovitcha utrwaloną pod moimi powiekami. Dużo czasu, zanim następstwa stawienia czoła demonom Rigger Hall stały się jedynie nocnym koszmarem. Ciągle mi nie przeszło. Całe moje ciało ochłodziło się, pamiętając ektoplazmę ka spływającą do mojego gardła, wypełniającą nos i uszy, próbującą przedrzeć się przez materiał moich dżinsów, podczas gdy upiorne palce Mirovitcha buszowały w moim mózgu jak larwy, obrabowując mnie ze wspomnień. Jedną rzeczą, jaka mnie wtedy ocaliła, była moja uparta odmowa poddania się, moja determinacja żeby oddać cios i oszczędzić tej grozy pozostałym. To, i Upadły demon, który mnie uratował, który powstrzymał ka i nie dopuścił, żeby mnie zabiła. Który szukał dopóki mnie nie znalazł i spalił na popiół moje dziecięce koszmary zwyczajnie dlatego, że go o to poprosiłam. 20

Spojrzałam na Japhrimela. Poranne światło nie sięgnęło łóżka, ale odbity, złocisty blask był łaskawy dla jego rzeźbionych kości policzkowych i wąskich ust. Potworna, paranoidalna rzecz przyszła mi na myśl i otworzyłam swoje niewyparzone usta. Zostawiasz mnie? - szepnęłam. - Ja… myślałam… Jego oczy zaiskrzyły zielenią. - Dobrze wiesz, że cię nie opuszczę. Ale było już za późno. Już to powiedziałam, i co gorsza, pomyślałam. - Jeśli Książę Piekła rozkaże ci, to możesz to zrobić - odpaliłam, chcąc uwolnić się z jego ramion. Moje stopy uderzyły o podłogę. Puścił mnie. Podniosłam z ziemi upuszczoną osłonę i podeszłam do miejsca, w którym leżał miecz. Stal wyglądała na niewinną i błyszczącą w prostokącie światła wpadającego przez okno. Podniosłam ostrze i wsunęłam je do osłony, zamykając ją z kliknięciem. - O co chodzi tym razem? Chce żebyś wrócił, więc biegniesz do niego jak dobry, mały demon, co? Czego on chce? Moje ramię zapłonęło. Poczułam szarpanie w okolicy znaku wytrawionego na mojej skórze. Zignorowałam je. - Źle mnie zrozumiałaś, moja Dante - powiedział Japhrimel potwornie ironicznym, poważnym głosem. - Osobą, z którą Książę chce się widzieć, jesteś ty.

21

ROZDZIAŁ 4 Obróciłam się tak szybko, że moje włosy rozwiały się w swobodny łuk. Światło słoneczne wlewające się przez okno rozgrzało moje biodro i kolano. Japhrimel wstał. Jego długi, ciemny płaszcz ze stójką powrócił na swoje miejsce. Zwinął ciasno skrzydła, jak gdyby okrywał się zbroją. Jakby jej w ogóle potrzebował. Patrzył na mnie ze złożonymi za plecami dłońmi. - Wygląda na to, że kolejny raz muszę cię prosić, żebyś spotkała się z Księciem, Dante. Stało się… coś strasznego. Przełknęłam sucho. - Strasznego? Gdy to mówisz, to zakładam, że znaczy to coś całkiem innego niż wtedy, gdy ja to mówię. - Wtedy uderzyła mnie absurdalność całej tej sytuacji - stałam tutaj zupełnie naga, całe moje ciało zrobiło się zimne i spięte z powodu złego przeczucia, i gadałam z demonem. Jakim cudem wpakowałam się w coś takiego? - Mogę się ubrać, czy Lucyfer chce mnie zobaczyć już zaraz? - Jeśli chcesz się pokazać jako niewolnik, to nie będę mógł cię przed tym powstrzymać. Chociaż raz postaraj się powściągnąć swój język. Jeśli coś dla ciebie znaczę, to musisz mnie słuchać. Niewolnicy w Piekle są nadzy? Kolejny demoniczny zwyczaj o którym nie miałam pojęcia. Obłąkańcza chęć wybuchnięcia śmiechem narosła w moim wnętrzu i natychmiast umarła. Zacisnęłam szczęki. - Nie masz zielonego pojęcia, co dla mnie znaczysz - poinformowałam go, najpoważniej jak umiałam. - I vice versa. Czasami zachowujesz się jak samolubne dziecko. W pewnym sensie to może być twój szczególny rodzaj uroku. Uniosłam nieznacznie miecz. - Chcesz meczu sparingowego, czy też wolisz wytłumaczyć mi, dlaczego zostawiłeś mnie samą gdy byłam nieprzytomna? I bezbronna? - Jakoś nie potrafię wyobrazić sobie ciebie w tym stanie - postąpił krok do przodu. Potem kolejny. Zbliżał się do mnie powoli, zupełnie jakbym w każdej chwili mogła zerwać się do ucieczki. Stałam, drżąc, na skraju padającego na podłogę światła i pozwalałam mu się do siebie zbliżać, opuszczając zbrojną w miecz rękę. - Oddałem za ciebie swoje miejsce w Wyższym Pokładzie Piekła. Jestem jednym z Upadłych i wybrałem związanie swojego losu razem z twoim. Pamiętaj o tym. Znak na moim ramieniu wysłał falę palące mrowienia przez całe moje ciało. Jego dłoń musnęła mój łokieć, przesunęła się po ręce by pogładzić nagą skórę mojego ramienia, a potem wślizgnęła pod włosy, obejmując mój kark. Nie musiał popychać mnie ku sobie, bo sama pochyliłam się w jego stronę jak roślina do okna. - Ignorowałem uprzejme prośby Lucyfera zabiegającego o twoją obecność i odpierałem jego mniej-niż-uprzejme żądania. Przestał prosić i zaczął wzywać, hedairo, a on jest istotą, z której nie możemy robić sobie wroga. Nie, jeśli chcemy żyć, a ja odkryłem, że przywiązałem się do życia razem z tobą. Nawet ten wyblakły świat ma swoje ukryte piękno, gdy widzę go twoimi oczami - pochylił twarz i powiedział ostatnie zdanie w moje włosy. Nabrał w płuca powietrza. Wstrząsnął nim lekki dreszcz. Mój miecz opadł w dół, ramię zwisało mi bezwładnie, a osłona spoczywała w 22

mojej dłoni. - Proszę cię, żebyś poszła tam i wysłuchała co ma do powiedzenia. Zrobisz to? Gula w moim gardle utrudniała mi mówienie. - Tak - wydyszałam. - Ale nie spodziewaj się, że będę szczęśliwa z tego pokoju. Nienawidzę go. Nienawidzę. Zabił cię i nienawidzę go. Przepływające przez niego napięcie znikło. - Nie zabił mnie. Jestem tu. Nie mogłam się z tym spierać, więc pozwoliłam, by pociągnął mnie w stronę łóżka i wplótł palce w moje włosy. Pozwoliłam pocałować swoje ramię, policzek i w końcu swoje usta. Westchnęłam, gdy objął mnie ramionami i odezwał się do mnie w sposób, który rozumiałam najlepiej - przez mowę ciała, instynktowny sygnał, którym posługiwał się, żeby kolejny raz powiedzieć mi, że istniał naprawdę. Czułam jego usta na swoich, jego ciało na moim i wygłodniały ogień mojego własnego pożądania, pochłaniający mnie w całości. Mimo to łzy spłynęły po moich policzkach, gdy oddawałam mu swoje ciało. Powinnam była wiedzieć, że nic nie będzie trwało wiecznie.

23

ROZDZIAŁ 5 Dużo czasu zajęło mojemu pulsowi wrócenie do poprzedniego stanu. Leżałam w jego ramionach z zamkniętymi oczami, czując ciężar jego ciała na swoim. Magi mówią, że demony wynalazły sztukę kochania, i po latach życia z Japhrimelem nie tylko w to wierzyłam, ale także doskonale o tym wiedziałam. Szkoda, że od samego początku nie mógł być człowiekiem. Czy kochałabym go tak bardzo jak teraz, gdyby nim był? Podparłam się na łokciu, moje włosy ześlizgnęły się po moim ramieniu, gdy przebiegł między nimi palcami i odgarnął je w tył, chowając za moje ucho. Jedwabiste kosmyki lgnęły do jego palców, nie chcąc ich puścić. - W porządku - powiedziałam. Moje nogi były splątane z jego. - Najwyższy czas, żebyś mi o wszystkim opowiedział. Co się właściwie dzieje? Wzruszył ramionami, wodząc palcami po moim ramieniu i dotykając moich żeber. Jak zwykle towarzyszył temu powolni rozpalający się we mnie ogień, rozluźniający napięte nerwy i kojący mnie. W głębiach jego na wpół przymkniętych oczach ciągle paliła się zielona iskra. - Zatopiłaś się całkowicie w czytaniu ksiąg, moja ciekawska Dante, i kiedy to robiłaś, nadeszły niepomyślne wieści. Atmosfera jest pełna… niepokoju. Prośba Lucyfera o zjawienie się hedairy na jego dworze jest bezprecedensowym wydarzeniem w historii Piekła. Trzy Pokłady - Wielki, Średni i Niski - wiedzą już o rebelii wznieconej przez Vardimala. Demon uciekł z Piekła i żył pośród ludzi przez pięćdziesiąt ludzkich lat i stworzył własnego Androginika. Teraz myślą, że mogą niezauważenie opuścić Piekło - i być może sądzą, że Lucyfer słabnie lub zaczyna tracić władzę w Piekle. Wszędzie zaczynają odzywać się głosy niezadowolenia. Fakt, że Lucyfer utracił swojego zabójcę na rzecz ludzkiej kobiety, wcale nie pomaga. - Chyba umknęła mi ta część, w której jest mowa, że to mój problem - mruknęłam. Pogłaskał palcami mój policzek delikatnym, ostrożnym ruchem. - Gdy Lucyfer straci kontrolę nad Piekłem, to czy myślisz, że demony nie będą chciały wyrównać ze mną starych rachunków? Mamy potwornie długą pamięć. - Ulotny grymas wykrzywił na sekundę jego twarz. Dawno temu przestraszyłabym się go. Nie wspominając już o tym, że to z woli Księcia demony nie mogą się wtrącać w wasz świat. To jest coś, za co powinnaś być wdzięczna. - Zrobił pauzę, a ja poczułam zimny dreszcz na plecach. - Nasza rasa potrafi być okrutna. To by miało sens. Zbyt wiele sensu, by mogło przynieść ulgę. Westchnęłam i zapadłam się w poduszkę, wyplątując swoje nogi z jego i przewracając się na bok. Prostokąt łagodnego światła przesuwał się po pokoju, przypominając mi, że powinnam być teraz w bibliotece. Mogłam zdobyć dzienniki jedynie ze zbiorów działających w pojedynkę Magich, skoro kręgi paliły je wraz ze śmiercią danego członka, lub trzymały w dobrze strzeżonych bibliotekach, które niszczono, gdy wszyscy członkowie kręgu wymarli. Każdy samotny Magi posługiwał się innym kodem, a każdy z nich wymagał miesięcy cierpliwej pracy by go złamać i dokopać się do wszelkich informacji o demonach jakie wymknęły się z ich ust i mieć nadzieję, że usłyszy się choćby jedno słowo o Upadłych. Cały ten proces był strasznie powolny, frustrujący, trudny i mogłam go nigdy nie doprowadzić do końca. 24

Dłoń Japhrimela ześlizgnęła się na mój brzuch. To mi przypomniało o pazurach zagłębiających się w moich wnętrznościach, o chorobliwym, niebieskim świetle ka Mirovitcha i moim własnym bezradnym krzyku. Mój skóra zagoiła się, nie pozostawiając żadnych blizn. Nie miałam żadnych poza płynnym, wirującym glifem na swoim ramieniu, będącym znakiem naszej więzi. - Więc czego chce ode mnie Lucyfer? Nie jestem mu do niczego potrzebna. - Moje przeczucia nie są zbyt przyjemne. Jeśli chodzi o Księcia, to lepiej nie zgadywać. - Stara zgorzkniałość zabarwiła jego głos. Nie lubił mówić o swoim życiu jako Prawej Ręce Lucyfera. Mogłabym go lepiej zrozumieć, gdyby tylko powiedział mi o tym trochę więcej. - W takim razie gdy powiedziałeś mi, że wszystko jest w porządku, to kłamałeś? Tak jak wtedy, gdy nie zdradziłeś mi, że to ty pomogłeś Santino uciec z Piekła. - Zamknęłam oczy, wpatrując się z ciemność za moimi powiekami. Aura Japhrimela zawirowała. Czarne, diamentowe płomienie prześlizgiwały się przez charakterystyczne iskry Nekromanty, pokazując że byłam z nim połączona. Dante, na litość boską, nie rób tego. - Zrobiłem to pod kierownictwem Księcia. - Czy to moja wyobraźnia, czy jego głos zabrzmiał jeszcze bardziej gorzko? - Nie miałem wyboru. Nie, dopóki nie Upadłem, a ty nie uwolniłaś mnie przez dopełnienie umowy, jaką z nim zawarłaś. Wypuściłam z płuc kolejny długi, sfrustrowany oddech. - Więc chce się ze mną widzieć. Natychmiast. - Mamy czas do zapadnięcia zmroku. Potem zabiorę cię na miejsce spotkania. Powiedziano mi, że spotkamy tam przewodnika, który zaprowadzi nas do drzwi prowadzących do Piekła. Gdy już się tam znajdziemy, będziesz musiała mówić za nas oboje. Kolejny tajemniczy zwyczaj? - Nie jestem na to gotowa. - Uderzyła mnie kolejna myśl. - Lucyfer chce negocjować kolejną umowę? Czułam jego przesuwające się po mnie spojrzenie. - Tak mi się wydaje. Czy to znaczy, że mam szansę na… - W takim razie mogę pertraktować z nim o Eve. Japhrimel zamarł. Jego dłonie stężały. Z jego gardła wydobył się cichy dźwięk, jak parsknięcie gorzkiego śmiechu. Po długiej chwili jego palce spoczywające na moim brzuchu rozluźniły się. - To by było niezwykle niemądre posunięcie, Dante. Niezwykle niemądre. - Zabrał ją. Była córką Doreen. Nie miał do tego prawa. - A na dodatek prawie mnie udusił i zabił ciebie. Diabeł jest mi winien przysługę, i jeśli czegoś ode mnie chce, to zapłaci za to z nawiązką. W najlepszym przypadku to była pusta brawura. Nie miałam żadnych złudzeń, że wygram w jakiejkolwiek grze, w której brał udział Lucyfer. Ludzie zwyczajnie nie mogli z nim wygrać, gdy wikłali z się w znajomość z nim. Ale przecież miałam po swojej stronie Japha, prawda? To musiało coś znaczyć. - Jak miałabyś ją wychowywać, Dante? Nie do końca rozumiesz naturę demona, a co dopiero Androginika. Zabrał ją z konkretnego powodu - powiedział cichym głosem, w którym pobrzmiewał rozsądek, lecz nie zmiękczył mnie ani trochę. Mam gdzieś czemu ją zabrał. - Prawie mnie wtedy udusił. Już o tym zapomniałeś? Skoro nie rozumiem demonów, to czyja to jest wina? Przecież ty nic mi nie mówisz! 25

- Ale przeżyłaś, prawda? Dla niego to jedynie niewielkie ostrzeżenie. Czy muszę cię prosić, żebyś była ostrożna? - Jego dłoń znów stężała, a kciuk poruszał się nieznacznie w lekkiej pieszczocie. - Mam w sobie całe pokłady cierpliwości. Zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy, w które są zamieszane demony. Ostatnim razem wyszłam z tego obronną ręką, prawda? - Byłem mile zaskoczony - powiedział z lekceważeniem, swoim własnym, osobistym rodzajem oschłego poczucia humoru. Oboje wiedzieliśmy, że byłam wtedy o włos od śmierci. Westchnęłam, otworzyłam oczy i zobaczyłam, że niebieski, aksamitny baldachim trzepocze na wietrze. Ile już razy budziłam się w tym łóżku? Ile razy Japhrimel uspokajał mnie, odganiając koszmary, i głaskając plecy i ramiona, dopóki nie przestałam się trząść? Ile razy wypłakiwałam swoje porażki i słuchałam jego uspokajającego głosu, który sprawiał, że wszystko było lepsze? Skoro Japh chciał żebym to zrobiła, to zgodzę się na spotkanie z Księciem Piekła, a nawet na więcej. Co innego mogłam zrobić? - W porządku, skoro chcesz, to spotkam się z Diabłem drugi raz. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo był spięty, dopóki się nie rozluźnił. Milcząca, trzeszcząca, statyczna siła jego uwagi wirowała w powietrzu. Wzięłam głęboki oddech pełen naszego zapachu - piżma, palonego cynamonu, czegoś pikantnego i obezwładniającego dla człowieka, ale pełniącego substytut tarczy dla demona. Ochrony przed śmiertelnym światem i przenikającym go odorem śmierci. Był to również substytutem balonu wypełnionego powietrzem, klimatyzacją, i jakimś nieokreślony gazem, który sprawiał, że oddychanie było łatwiejsze. Przywykłam do myślenia, że zapach demona nie był czymś fizycznym. Teraz kiedy sama byłam nim w połowie, ta woń była aż zbyt cielesna. - Ochronię cię, Dante - powiedział niskim, obiecującym tonem. - Nigdy w to nie wątp. Zapadła między nami cisza. Przedtem była czymś, co ze sobą dzieliliśmy. Teraz była groźna. - Czego mi nie mówisz? - Przełknęłam kolejne pytanie: Czy kiedy mówisz, że ze mną zostaniesz, to naprawdę masz to na myśli? Nie zdziwiłabym się wcale, gdyby i tak je usłyszał. Dokonałam w duchu szybkich obliczeń. Musieliśmy tu mieszkać przez wiele miesięcy, chociaż nie miałam pojęcia przez ile dokładnie. Czas mijał mi szybko, zwłaszcza gdy całe dnie spędzałam w bibliotece. Obojętnie jak długo by to nie trwało, nie wątpiłam w żadne słowo, które wyszło z jego ust, aż do teraz. - Od jak dawna Lucyfer chce się ze mną spotkać? - spytałam. - Od momentu, w którym zostałem wskrzeszony, moja ciekawska Dante. Mieliśmy więcej czasu niż przypuszczałem. Potrzebowałaś tego. - Pogładził łuk mojego biodra, krąglejszego, odkąd przybrałam trochę na wadze. Niezbyt dużo, ale odrobinę. - Okłamałeś mnie - powiedziałam płaskim głosem. Nie powinnam być aż tak bardzo zdenerwowana. Nawet gdy to mówiłam, wiedziałam, że nie powinnam. Przebaczyłaś Jace’owi, prawda? On też cię okłamał w sprawie Santino, wypaliło moje sumienie. Tyle że Jace ze mną został, radząc sobie z moim smutkiem, niezdolnością do zatrzymania się i popychaniem jego starzejącego się, ludzkiego ciała do granic możliwości, tak żeby mógł nadążyć za mną podczas polowań i mnie ochraniać. 26

Wybaczyłam mu. Zasłużył na to. Danny Valentine, kobieta, która przysięgała, że nawet jedno kłamstwo było zdradliwym wykroczeniem, wybaczyła Jace’owi wszystko, mimo jeśli nie mogła być tym czego chciał czy potrzebował. Ale Japhrimel… był inny. Myśl o okłamującym mnie Jasie napełniała mnie niepohamowanym gniewem i pogardą. Myśl o ukrywającym coś przede mną bez względu na powód Japhrimelu… bolała. Tak jakby moje serce zostało zastąpione przez żywą, ciekłą masę. Poczułam kłucie łez pod powiekami i odepchnęłam je od siebie. Zamrugałam wściekle. Dlaczego to tak boli? Co jest ze mną nie tak? Westchnął, przebiegając palcami po łuku mojego żebra bez łaskotania. Niemal żałowałam, że mnie nie połaskotał - to by się skończyło zapasami i oznaczało, że chociaż przez chwilę nie musiałabym myśleć. - Co byś wtedy zrobiła? Byłaś cieniem. Duch, przed którym cię uratowałem, okaleczył cię. Bałem się, że możesz umrzeć z rozpaczy, a gdy zamknęłaś się w bibliotece, to przynajmniej nikogo nie opłakiwałaś. - Jego palce były takie delikatne. Gładził moją skórę i koił ją swoim dotykiem. Nigdy wcześniej nie byłam dotykana w ten sposób przez ludzkiego kochanka. Nawet przynoszącemu pociechę dotykowi Doreen brakowało głębokiej łagodności Japhrimela. Kto by pomyślał, że demon może tak delikatny. - Świadomość, że Lucyfer chce spotkania z tobą, była ciężarem, na który nie byłaś gotowa. To nie litania jego logicznych argumentów, lecz przyprawiający o wściekłość rozsądny ton i maniera ja-wiem-wszystko-lepiej sprawiły, że wpadłam w szał. Świeża fala gniewu i irytacji były jak tonik wzmacniający, wylany prosto na źródło bólu w mojej klatce piersiowej. Strach zmienił się w furię. Tak czy inaczej, przyjęłam to wszystko do wiadomości. - Sama zdecyduję na co jestem gotowa - odszczeknęłam, zwijając się i odpychając jego dłoń. - Powinieneś był mi o tym powiedzieć. - Zerwałam się na nogi, chwyciłam miecz i ruszyłam w stronę łazienki. Skoro znów miałam stanąć oko w oko z Księciem Piekła, to najpierw musiałam załatwić kilka rzeczy. Znak na moim ramieniu zapulsował ciepłem. - A co z twoimi sekretami? - Usłyszałam za sobą jego jedwabisty głos, w którym pobrzmiewało wyzwanie. - Co z umarłymi, po których nosisz winę? Opłakiwałaś mnie, żyjąc ze swoim ludzkim kochankiem, a ja nigdy nie prosiłem żebyś mi to wytłumaczyła. Potknęłam się. Naprawdę się potknęłam. Nie mogłam uwierzyć, że będzie teraz rzucał mi to w twarz, zwłaszcza że to wszystko było doprawione odrobiną prawdy. Wzięłam głęboki oddech, opuszczając głowę w dół. Kosmyki moich włosów rozsypały się na moich ramionach jak żywe stworzenia. W końcu uniosłam ją, odzyskując równowagę. - Jace przynajmniej mnie nie okłamywał - rzuciłam przez ramię i zatrzasnęłam się w łazience zanim zdołał odpowiedzieć. To nie była do końca prawda. Jace nigdy nie powiedział mi, że należał do Mafii i że był częścią Rodziny Corvinów. Ale było już za późno, bo rzuciłam to Japhrimelowi w twarz. Kto teraz był kłamcą?

27

ROZDZIAŁ 6 Skoro miałam spotkać się z Diabłem, chciałam być uzbrojona po same zęby. W tym celu otworzyłam ogromną szafę stojącą w rogu pokoju. Japhrimela nigdzie nie było w zasięgu wzroku. Uklękłam na gołych kolanach. Moje splecione w gruby, długi jak lina warkocz włosy schnęły na moich plecach. Wysunęłam ostatnią szufladę i z niejakim zdumieniem dostrzegłam, że wszystko było na swoim miejscu. A czemu miałoby być inaczej? Sama to tu włożyłaś. Danny, zaczynasz mnie śmieszyć. Zbieraj się. Koszula z mikrofibry Trade Bargains, dająca się łatwo oczyścić z brudu i nie pachnąca potem bez względu na to jak długo się ją nosi, dzięki antybakteryjnej impregnacji. Miękkie jak masło, zdarte dżinsy, cięte tak, żeby można je było wsunąć w buty i zahartowane, żeby były wodoodporne i nie plamiły się. Miały wszyte wstawki służące temu, by pomieścić kabury na broń i ochraniacz w kroczu. Stary płaszcz podróżny, za duży na mnie, bo należał do Jace’a - z giętkimi panelami z kevlaru wszytymi w płótno. Jedna kieszeń była przypalona w miejscu, w którym leżał srebrny naszyjnik z wisiorkiem w kształcie pika, który rozgrzał się do czerwoności i wypalił sobie drogę na wolność. Pas, ciągle naoliwiony i naładowany zaklęciami, nie trzeszczał jak zwykła skóra. Noże, i sztylety, dwa pistolety wyrzutowe, naboje przypięte schludnie z boku. A w wyłożonej aksamitem skrytce naszyjnik, który Jace dał mi w pierwszych dniach naszego związku. Nosiłam go wykonując ostatnie zadanie - ścigając Kellermana Lourdesa. Mimo tego, że udało mi się doprowadzić sprawę do końca, to ta robota prawie mnie zabiła. Tyle mogłam przyznać, nawet jeśli tylko przed samą sobą. Naszyjnik był piękny. Składał się z zatopionych w srebrze kamieni na cienkim łańcuszku przeplecionym czarnymi, aksamitnymi wstążkami i naznaczonymi krwią zielonymi chalcedonami, które zdobiły czerwone plamki podobne do kropli krwi. To dzieło sztuki zawierało w sobie również każdy rodzaj ochrony, jaką potrafił przelać w niego Szaman. żadnej innej kobiecie nie podarował podobnego prezentu - a przynajmniej o żadnej innej nie wiedziałam. Na tworzeniu go spędził wiele miesięcy. To był potężny symbol uczucia, jakie do mnie żywił. Gdybym miała jeszcze wejść do domeny Śmierci, gdybym posłużyła się naszyjnikiem, nad którym tak ciężko pracował, albo wykorzystała poskręcany miecz żeby wskrzesić jego ducha, to co by mi powiedział? Może coś w stylu: „Kochałem cię, Danny, i byłem człowiekiem. Dlaczego nie mogłaś mnie pokochać? Albo coś takiego: „Dlaczego pozwoliłaś mi umrzeć?” Albo: „Czemu tak długo po mnie nie przychodziłaś?” Każde z tych pytań było jednakowo możliwe i jednakowo bolało. Na które udzieliłabym mu odpowiedzi, gdybym mogła wybrać? - Nie jestem aż tak odważna, żeby się o tym przekonać - szepnęłam i delikatnie podniosłam naszyjnik. Zawiązałam go, poświęcając chwilę na ułożenie go w odpowiedniej pozycji, tak żeby kamienie zwisały w dół, każdy z nich jak srebrzysty łuk na mojej złocistej skórze. - Czy jestem? Poczułam się tak, jakby otaczająca mnie skorupa została rozerwana, jakby moja skóra po raz pierwszy miała styczność z powietrzem. Spędziłam tyle czasu na życiu na krawędzi miecza, na braniu jednego zlecenia za drugim, zleceniach, których żaden 28

inny Nekromanta by się nie podjął, przeobrażając się w naostrzoną broń, która miała uciszyć głosy szepczące w mojej głowie. Niewystarczająco dobra, niewystarczająco silna, niewystarczająco odważna, niewystarczająco twarda. Teraz, zamiast czuć się przerażona odpowiednio do sytuacji, czułam pewien rodzaj przyprawiające o zawrót głowy radości. Wkrótce stawię czoła nowemu zagrożeniu. Miałam wrażenie, że moja głowa zaraz wybuchnie od rozsadzającej ją adrenaliny. Powiedziałam kiedyś, że wszystkim czego chciałam, było ciche życie i święty spokój. Naprawdę w to wierzyłam, gdy mówiłam te słowa. Pod naszyjnikiem wisiały moje związane razem pierścienie, pobrzękując. Podniosłam je jeden po drugim - bursztynowy prostokąt i kaboszon. Kamień księżycowy. Prosta, srebrna obrączka. Chalcedon i obsydian w kształcie owalu. Wzorzysty pierścień na kciuk na mojej lewej dłoni. Zaczęły płonąć światłem, na początku ponuro, a potem coraz jaśniej, gdy prześlizgnęła się przez nie moja Moc. Westchnęłam, czując jak osłony i zaklęcia umieszczone w każdym kamieniu wypływają na powierzchnię, drżą i przełączają się na tryb gotowości. Ubrałam się szybko. Moje palce śmigały jak nigdy. Zapięłam guziki swojej koszuli i dżinsow i wygrzebałam parę skarpetek z mikrofibry. Moje buty były trochę popękane, ale ciągle pasowały. Moje obecne życie sprawiło, że przybrałam na wadze i straciłam wygląd zagłodzonego stworzenia. Metabolizm demona, najlepszy przyjaciel dziewczyny. Podniosłam pas drżącymi rękami. Narzuciłam go na siebie i zapięłam. Sprawdziłam skuteczność noży. Ciągle były ostre. Plazmówka powędrowała do kabury pod moim lewym ramieniem. Pistolety wyrzutowe leżały spokojnie w swoich olstrach. Wsunęłam w nie po jednym magazynku. Odgłos ledwie słyszalnych kliknięć przyniósł mi ulgę. Ostatnią rzeczą była moja wystrzępiona, płócienna torba kurierska - torba, która przeszła ze mną przez Piekło, z powrotem do koszmarów z dzieciństwa. Torba, którą miałam przy sobie podczas każdego zlecenia, odkąd Doreen kupiła ja dla mnie i wszyła kilka dodatkowych kieszeni i pętelek, żeby pomieścić cały mój arsenał. Podniosłam torbę i sześć dodatkowych magazynków, podeszłam do łóżka i wyrzuciłam na nie jej zawartość. Wypadły z niej skrawki papieru, pojemniki na święconą wodę, sól i mąkę kukurydzianą, zestaw kluczy, zapasowe chusteczki, pasy amunicji i mój athame, ciągle połyskujący Mocą w swojej prostej, czarnej, skórzanej osłonie. Kawałek poświęconej kredy. Dotknęłam drżącymi palcami jego suchej powierzchni. Szukałam go desperacko w opuszczonym bufecie Rigger Hall gdy ścigał mnie Lourdes, noszący w swoim mózgu toksyczne pozostałości Mirovitcha jak nowotworowy kwiat. Srebrna zapalniczka Zijaan z wygrawerowanymi na niej kursywą inicjałami CM. Zniszczona kopia Dziewięciu Kanonów - runów, których Magi, inni psionicy i czarodzieje używali jeszcze w czasach przed Przebudzeniem - a których ja używałam od momentu wstąpienia do Akademii. Moje karty tarota zawinięte w niebieski jedwab. Nierówne kawałki kwarcu, kilka chalcedonów, parę bursztynów i inne drobiazgi. Moje dłonie wiedziały co mają robić. Położyłam płaszcz Jace’a na łóżku. Moje palce poruszały się, sprawdzając i układając wszystko na swoim właściwym miejscu. Podniosłam torbę, potrząsnęłam nią na próbę i przełożyłam przez głowę, układając ją wygodniej na biodrze, tuż pod kaburą zawierającą pistolet, który nosiłam w prawej

29

dłoni. Zakręciłam ramionami, gdy wszystko ułożyło się na miejscu, a potem włożyłam płaszcz Jace’a i wzięłam do ręki swoją katanę. - Gotowa na wszystko - mruknęłam. Dom był dziwnie cichy. Wytężyłam słuch i nie usłyszałam niczego, nawet odgłosów poruszającej się służby. Zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo przywykłam do nasłuchiwania odgłosów bijących ludzkich serc. Pokojówki nie rozmawiały ze mną ja nie znałam za dobrze Taliano, a one nie znały Merican, więc pozwalałam, żeby Japhrimel wszystko tłumaczył i byłam wdzięczna, że żadna z nich nie patrzyła na mnie z ukosa i nie przeżegnały się znakiem Oka Diabła w mojej obecności. żadna z nich nie przekraczała progu biblioteki, chyba że po to by ją odkurzyć kiedy ja spałam, albo zostawić przed drzwiami pudełko z nowymi książkami. Tylko Emilio zdawał się kompletnie niczego nie bać. Nie bał się ani mnie, ani demona, który dzielił ze mną moją sypialnię. Stałam nieruchomo przez kilka minut. Pokój wibrował niewielkimi dźwiękami, gdy moja uwaga prześlizgnęła się po jego wnętrzu powolnym torem, muskając zasłony łóżka, dotykając ścian, pieszcząc umieszczony w ramie obraz Berscardiego wiszący nad niskim stolikiem, na którym Japhrimel trzymał pojedynczą lilię w długiej, czarnej, szklanej wazie. Kwiat zniknął, waza był sucha i pusta. Zasłony załopotały. Westchnęłam. Okręciłam się na pięcie, stukając butami, wyszłam z sypialni i ruszyłam wzdłuż korytarza. Po obu jego stronach wyrastały przede mną drzwi do nigdy nieużywanych sypialni, małego pokoju do medytacji, pokoju sparingowego z długą, drewnianą podłogą i prostokątami światła padającymi z każdego okna. Pokój sparingowy niemal drżał od echa sesji pomiędzy Japhem a mną, walki tak intymnej jak seks. Jego większa siła i szybkość dała mi możliwość do lepszego wykorzystania swoich zdolności - nie musiałam się martwić, że go zranię, nie musiałam na niego uważać ani się powstrzymywać. Ostatni raz zdarzyło mi się walczyć równie zaciekle w dojo u Jado, kiedy trenowałam, żeby zemścić się na całym świecie. Drzwi, o które mi chodziło, były otwarte. Uderzyłam w nie rozłożonymi rękami. Odskoczyły bezgłośnie na bok, uderzając w ścianę. Kurz zawirował w powietrzu. To nie było zbyt często odwiedzane miejsce. Pomieszczenie było długie, drewniana podłoga połyskiwała od lakieru. W jego dalekim końcu stał wysoki, antyczny, mahoniowy stół, a na jego blacie leżał pokiereszowany, powykręcany dotanuki ze spaloną osłoną rękojeści. Miecz Jace’a. Ciągle wibrujący jego końcowym, agonalnym, gwałtownym bólem gdy umierał. Plama ciemności skuliła się na podłodze przez stołem. Japhrimel, klęczący na jednym kolanie, odwrócony do mnie plecami, jego płaszcz leżący na podłodze za nim. Ze wszystkich rzeczy, których się spodziewałam, ta była prawdopodobnie ostatnia. Nie poruszył się. Doszłam na środek pokoju i zatrzymałam się tuż za nim. Obcasy moich butów ślizgały się po podłodze. Wbiłam się w nią obcasami - poruszałam się za szybko. Wyglądało na to, że nigdy się nie nauczę jak spowalniać to ciało. Moje pierścienie plunęły iskrami, wirując kolorami. Każdy z kamieni połyskiwał. Czekałam. Japhrimel klęczał z opuszczoną głową. Jego atramentowo czarne włosy opadały mu na twarz, skrywając ją. Jego plecy były całkiem nieruchome. Nie odezwał 30

się. Światło słoneczne przypominało miód, ale słońce obniżało się na niebie. Wkrótce będziemy musieli znaleźć te drzwi do Piekła. W końcu zebrałam się w sobie i podeszłam bliżej, kładąc rękę na jego ramieniu. Wzdrygnął się. Tierce Japhrimel, asasyn Lucyfera i jego najstarsze dziecko, wzdrygnął się, gdy go dotknęłam. Nie udławiłam się ze zdumienia, ale było cholernie blisko. - Japhri… - Siedziałem tutaj, prosząc ducha ludzkiego mężczyzny o wybaczenie. - Jego głos przeciął się przez mój. - I zastanawiałem się, dlaczego on zajmuje w twoim sercu więcej miejsca ode mnie. To była najbliższa zazdrości rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam z jego ust. Zasznurowałam szybko usta i odzyskałam głos. - Nigdy nie zajmował - powiedziałam w końcu. - Na tym właśnie polegał problem. Japhrimel roześmiał się. Dźwięk był tak gorzki, że zabarwił powietrze na niebiesko. Jesteś aż tak okrutna dla tych, których kochasz? - To ludzki nawyk. - Narastająca w moim gardle gula groziła uduszeniem. Przepraszam. Nawet teraz powiedzenie tego słowa nie przychodziło mi łatwo. Utorowało sobie drogę przez moją klatkę piersiową ostrym jak brzytwa kawałkiem szkła, nabijanym gwoździami wzdłuż każdej krawędzi. Japhrimel wstał. Ciągle nie mogłam dojrzeć jego twarzy. - Przeprosiny bez walki. Może jest jeszcze nadzieja. Wiedziałam, że znów używał tego czarnego humoru, jak ostrza ułożonego wzdłuż ramienia, żeby odeprzeć cios. Zabolało mnie to. - Skoro jestem aż taka zła, to czemu nie wrócisz do Piekła? Super, Danny. Pięknie. Jesteś naprawdę rozdrażniona, prawda? To było bardzo dorosłe zachowanie. Nic dziwnego, że traktuje cię jak małe dziecko. - Nie wróciłbym tam, nawet gdyby Piekło tego chciało. Wygląda na to, że lubię twoją złośliwość. - Okręcił się na pięcie i odsunął ode mnie. Rąbek jego płaszcza musnął moje kolano. - Zaczekam na ciebie. Mój głos stał się chrapliwy, ale nawet wtedy nie potrafiłam pozbyć się z niego słodyczy. - Nie uciekaj ode mnie, do cholery. Zatrzymał się. Stanął plecami do mnie, nieruchomy, z twardymi jak żelazo, napiętymi ramionami. - Uciekanie to twoja sztuczka. Ty pieprzony demonie, dlaczego musisz to wszystko tak kurewsko utrudniać? - Jesteś aroganckim sukinsynem - rzuciłam. Powietrze zrobiło się gorące i duszne. Powykręcany miecz leżący na stole zabrzęczał cicho, jego pieśń szoku i śmierci wzrosła o oktawę wyżej. Pewnie wyłapał wzrost temperatury. Oboje marnowaliśmy tyle ciepła i Mocy sprawiając, że cały pokój wibrował jak kabina pogłosowa. - Jestem tym, za kogo mnie uważasz, hedairo. Zaczekam na ciebie za drzwiami. Ruszył z miejsca, a każdy krok jak kliknięcie. Gniew jak dym unosił się z jego kroków. Płaszcz trzepotał, jakby poruszał go wiatr. - Japhrimel. Japh, zaczekaj. 31

Nie zatrzymał się. - Nie rób tego. Wybacz mi. Proszę. - Głos mi się załamał, zupełnie jakby Lucyfer dopiero co skończył mnie dusić. Kolejne dwa kroki. Zatrzymał się tuż przed progiem. Plecy miał wyprostowane, sztywne od czegoś, czego nie potrafiłam nazwać. Skrzyżowałam ramiona w obronnym geście. Smukły miecz spoczywał w mojej prawej dłoni jak sztabka ciemności. - Jestem przerażona, Japh. Zadowolony? Obudziłam się, nie było cię, a teraz dowiaduję się od ciebie o tym wszystkim. Daj mi trochę odsapnąć, a ja postaram się przestać być taką suką. Dobrze? Nie wierzę. Właśnie przyznałam się demonowi do tego, że się boję. Jednak cuda się zdarzają. Myślałam, że wyjdzie, ale nie zrobił tego. Jego ramiona rozluźniły się odrobinę, a bolesna statyczność w powietrzu zmalała. Odwrócił się do mnie po czasie, który zajmuje nabranie pięciu oddechów. W jego oczach dostrzegłam smugę zieleni, iskry strzelające nad ogniskiem. Twarda linia jego ust zmiękła. Patrzyliśmy na siebie, mój Upadły i ja. Udawałam, że nie obejmuję się ramionami tylko po to, żeby się pocieszyć. - Nie ma potrzeby żeby się bać - powiedział w końcu cichym głosem. Taa, jasne. Za chwilę spotkamy się z Diabłem, po raz trzeci w moim życiu. Mogłam sobie żyć nie widując się z nim w ogóle. Pewnie przygotował dla nas coś specjalnego, a wyobrażenie Diabła o tym, jak ma wyglądać taka mała niespodzianka, nie całkiem pasuje do mojego odpowiednika spędzania miło czasu. - Chyba żartujesz. - Brzmiałam tak, jakby z płuc uciekło mi całe powietrze. Znak na moim ramieniu zmienił się w aksamitnie gładki, ciepły olejek ślizgający się po mojej skórze. - To Diabeł. Na dodatek nie sądzę też, żeby był w dobrym nastroju. Wrócił do mnie. Każdy krok był niesamowicie cichy. Zatrzymał się przede mną na wyciągnięcie ramienia, spoglądając w dół żeby napotkać mój wzrok, ze splecionymi na plecach dłońmi. - Jest Księciem Piekła - poprawił mnie z pedantyczną dokładnością. - Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Zaufaj mi, a wszystko będzie dobrze. Ufałam ci przez wystarczająco dużo czasu. - Czy jest coś jeszcze o czym mi nie powiedziałeś? - Przeszukiwałam wzrokiem jego twarz, wszystkie znajome linie i zmarszczki. Charakteryzowało go surowe piękno, podobne do tego, jakie posiadało dobrze wyważone ostrze noża czy klinga katany. Coś funkcjonalnego i śmiertelnie niebezpiecznego, zamiast tylko estetycznego. To zabawne, ale kiedy byłam człowiekiem, z początku uważałam go niemal za brzydkiego, a już z pewnością żadną miarą wyobraźni za pięknego. Im dłużej go znałam, tym lepiej wyglądał w moich oczach. Wzruszył ramionami. Na litość boską, jak ja tego nie cierpiałam. - Gdybym powiedział ci co myślę, albo czego się spodziewam, to niepotrzebnie bym cię wystraszył. Dopóki nie będę pewny, nie chciałbym nasuwać zbędnych przypuszczeń. Najlepiej będzie, jeśli tam pójdziesz i zaufasz swojemu Upadłemu. Na tyle chyba zasłużyłem, prawda?

32

Niech to szlag, nie znosiłam przyznawać tego, że miał rację. Nawet ja wiedziałam, że oczekiwanie czegoś od Księcia Piekła prawdopodobnie zakończy się jakąś paskudną niespodzianką. Japh nigdy mnie nie zawiódł. - Ufam ci. - Mój głos przycichł. Jego łagodny, zrujnowany ton rozproszył ostatnie pozostałości napięcia. - Oczywiście, że ci ufam. Jak możesz tego nie wiedzieć? Myślałam, że cię ucieszy. Zamiast tego jego twarz stała się poważna i nieruchoma, gdy tak patrzyliśmy na siebie. Znak na moim ramieniu pulsował i wysyłał fale ciepła, które rozchodziły się po mojej skórze. - Przestań - powiedziałam z trudem. To było równie intymne, co dotyk jego palców na moich włosach, jak jego usta na mojej szyi, gdzie bił puls. - Miejmy to już za sobą. Skinął krótko głową i podał mi rękę. Pozwoliłam mu ująć się za swoją prawą dłoń, tę, w której zawsze trzymałam miecz. Cholernie się zdenerwowałam wiedząc, że zaciskając odrobinę mocniej palce z łatwością mógł powstrzymać mnie przed wyciagnięciem ostrza. Nie chcę tego robić. Nie chcę. Japhrimel wyprowadził mnie z pokoju. Drzwi zamknęły się za nami, zamierając na swoich zawiasach. Ale skoro muszę stawić czoła Diabłu, to przynajmniej mam ze sobą Japha. Ta myśl nie była tak pocieszająca jak się spodziewałam, zwłaszcza że Lucyfer już raz go zabił. Martwy czy też zawieszony w stanie uśpienia - nie chciałam znów dopatrywać się w tym różnicy. Nawet z Japhem u mojego boku, spotkanie się z Księciem Piekła będzie paskudnie nieprzyjemne. Mimo wszystko musiałam to zrobić. Jeśli nie możesz od czegoś uciec, musisz stawić temu czoła. Życie z duchami w mojej głowie nauczyło mnie chociaż tego. Miałam tylko nadzieję, że wyjdę z tego żywa.

33

ROZDZIAŁ 7 Miasto Arrieto znajdowało się pośrodku pól pszenicy i wzgórz oliwnych od stuleci, tonąc w promieniach południowego słońce. Znaleźliśmy transport na miejskim placu, piazzie ciągle malowniczo brukowanej pooranymi bruzdami kocimi łbami. Tutaj, w tym historycznym zakątku Hegemonii, nie było żadnych rozciągających się miejskich przedmieść i żadnych rojów przelatujących poduszkowców - jednak mimo to każdy spalony słońcem dom posiadał niewidzialne sieci zabezpieczeń. Slicki składowano na zewnątrz kawiarni, a Nekromanci ciągle pozostawali lokalną nowością. Zanim zdążyliśmy stamtąd odlecieć, ja na siedzeniu przy oknie i Japhrimel przy przejściu między rzędami, miałam już dość spojrzeń i szeptów wymienianych za zasłaniającymi usta dłońmi. Chodziłam po ulicach Saint City, jednej z największych metropolii na świecie, z wyciągniętą bronią. Ale oczywisty strach tego małego miasteczka zaczynał mnie wkurzać. Ludzie zawsze myślą, że psionicy chcą odkryć ich najmroczniejsze sekrety albo posłużyć się mentalnym naciskiem, żeby zmusić ich do robienia żenujących rzeczy. Wygląda na to, że żaden człowiek nie rozumie, że dla psionika dotykanie ludzkiego umysłu jest jak kąpiel w gnijącym ścieku. Bezładne myśli, bezładne emocje, bezładne fantazje, wszystko wymieszane razem, przypadkowe i rozpadające się. Ludzki umysł był ostatnim miejscem, w którym psionik chciałby się odnaleźć. Ci, którzy wykorzystywali w ten sposób ludzi, szybko stawali się przedmiotem polowań łowców głów i oskarżano ich o ciężkie przestępstwa. Powinnam była to wiedzieć. W końcu sama zaciągnęłam kilku do pierdla. Mimo to, telewizja pełna była złych psioników i sezonowych, pozbawionych swoich talentów antybohaterów, mszczących się na gangsterach. Fakt, że psionicy nie pracowali w tym biznesie tylko pogarszał sprawę. Żaden z ludzi nie potrafił powiedzieć czym był Japhrimel, ale ja miałam tatuaż na swoim policzku z połyskującym szmaragdem i swój miecz. Tylko akredytowany psionik może nosić ostrą broń w środkach transportu i pistolet na ulicach. Tylko akredytowany psionik albo policjant. Więc ja wybijałam się z tłumu, a Japhrimel się z nim stapiał. Tak jakby. Raczej trudno jest ukryć wysokiego, złocisto-skórego demona w długim, czarnym płaszczu ze stójką. Dla ludzi wyglądał tak, jakby przeszedł kilka genetycznych poprawek. Skan genetyczny pokazałby, że należał do zupełnie innego gatunku, ale wcale nie mniej dziwnego od kobolda czy werecaina. Trzeba by było psionika, żeby dostrzec wirujące, diamentowo czarne płomienie jego aury. Wiedziałby wtedy, czym naprawdę był. Tyle że w transporterze nie było drugiego psionika. Oparłam głowę na siedzeniu. Lot był spokojny, tylko dziesięć osób. Mieliśmy dokoła siebie całe mnóstwo przestrzeni we wszystkich kierunkach. Nikt nie chciałby usiąść obok mnie. Nekromanci mają reputację odrobinę nerwowych. - Więc znajdziemy tego przewodnika i dotrzemy do drzwi, tak? - spytałam. - Tak. Chciałam, żeby wszystko było jasne. - Wynegocjujesz nasze przejście, ale gdy tylko znajdziemy się za tymi drzwiami, nie będziesz mówił.

34

- Nie. - Miał zamknięte oczy. Odchylił się na swoim siedzeniu. Usta miał zaciśnięte w prostą kreskę, a dłonie złożone na podołku. - Bo to by wyglądało tak, jakbym była słaba. - Zgadza się. - Jeśli będziesz milczał i szedł za mną, to nie będziesz nikim więcej, jak tylko ochroniarzem - nie będziesz ponosił żadnej odpowiedzialności za jakąkolwiek nieuprzejmość z mojej strony. To będzie coś, zwłaszcza że mam najgorsze maniery na świecie. Nie wyobrażaj sobie, że dla Lucyfera jakoś specjalnie się postaram. - Tak. - Mam niczego nie dotykać, nie przyjmować od niego żadnych prezentów, a już na pewno mam niczego nie jeść ani nie pić. - Wyjrzałam przez okno. Jęk transportera wstrząsał moimi kośćmi. Nienawidziłam tego. Zacisnęłam zęby, a potem rozluźniłam szczękę. - Na dodatek nie masz pojęcia, czego on może ode mnie chcieć. Nie zaryzykujesz nawet jednego przypuszczenia. - Mam ich kilka. żadne nie jest przyjemne. Nie mogłam się powstrzymać. - Dasz mi jakąś wskazówkę? Nagrodził mnie nikły uśmiech. - Jeśli czeka nas tam śmierć, to wolałbym, żeby to pozostało dla ciebie niespodzianką. Nie chcę, żebyś się jej bała i stała się roztargniona. Nie mogłam jasno stwierdzić, czy żartował. Jego poczucie humoru bywało odrobinę dziwne. Gdy nie używał zjadliwego dowcipu albo ironii, posługiwał się szczególnym rodzajem makabry, którą zaczynałam rozpoznawać jako czysto demoniczną cechę charakteru. - Och, jakie to pocieszające. - Stuknęłam paznokciami w rękojeść miecza. Malowałam je na czarno od tak dawna, że lakier sam zaczął się na nich utrwalać. Wiedziałam już jak zmienić swoje palce z szpony. Byłam silniejsza i szybsza od każdego śmiertelnika. To mi się przyda w starciu z Lucyferem. Każda kultura ma swoje podania o istotach nie będących ludźmi - stworzeń, których piękno nie kryje wcale ich całkowicie innego pochodzenia, stworzeń, które niekoniecznie wierzą w ludzkie pojęcie prawdy. Fakt, że podzieliliśmy ich na loa, etrigandi, demony czy cokolwiek innego, wcale nie czyni ich mniej niebezpiecznymi. Starzy Chrześcijanie nazywali Lucyfera Ojcem Kłamstw. Zaczynałam myśleć, że całkiem trafnie to ujęli, nawet jeśli ich koncepcja bycia bogiem była tak ograniczona, że w dzisiejszych czasach zostałaby wyśmiana. - Japhrimel? Poruszył się lekko, z niepokojem. - O co chodzi, moja ciekawska Dante? - Jeśli umrę, to co stanie się z tobą? Otworzył jedno oko i spojrzał na mnie. - Nie ma powodu do obaw, hedairo. Nawet Upadły, ciągle jestem asasynem Lucyfera i w tym tkwi twoje bezpieczeństwo. Nie ma zbyt wielu demonów, które stawiłyby mi czoła, nawet jeśli jestem osłabiony. Nie powinnam była czuć się winna. Wcale nie prosiłam go żeby Upadł. Gdyby tylko powiedział mi, co zamierza uczynić, zrobiłabym wszystko co tylko możliwe, żeby mu

35

to wyperswadować, wliczając w to wyciągnięcie miecza i namierzenie Santino w pojedynkę. Nie miałam bladego pojęcia co planował, gdy mnie zmienił. Mimo to… czułam się winna. Tuż nad moim mostkiem i nieco z lewej strony, tam gdzie moje serce biło stałym rytmem. - Przepraszam. że stałeś się… słabszy. Patrzyłam zafascynowana jak jego prawa ręka zwija się w pięść. Moja własna była poharatana i powyginana przez rok po tym, jak już zabiłam Santino. Nie byłam w stanie utrzymać innego miecza, dopóki Gabe nie zadzwoniła do mnie i nie poprosiła, bym zajęła się sprawą Lourdesa. Ta myśl sprawiła, że po moim kręgosłupie przemknęło kolejne gorące ukłucie winy. Wysyłała mi wycinki prasowe o nowych morderstwach i inne informacje na mojego pilota, a ja oddzwaniałam do niej tak często, jak mogłam to znieść. Nasze rozmowy były krótkie. Cześć, jak się masz? Nieźle. Co u Eddiego? Och, jesteś zajęta? Przepraszam. Okej, zgadamy się później. Duchy słów, które do siebie mówiłyśmy, zalegały na linii telefonicznej, okradając nas obie z tchu. Próbowała przepraszać za to, że wciągnęła mnie w ta sprawę z Lourdesem, ale nie pozwoliłam jej na to. Za każdym razem gdy znowu zaczynała, mówiłam jej żeby tego nie robiła. Sama próbowałam podziękować jej za odprawienie obowiązków Nekromanty przy łóżku Jace’a. Z kolei ona mówiła, żebym dała spokój. Wszystko to, co było między nami, zatrzymywało słowa w naszych ustach i nie pozwalało im wyjść na zewnątrz. Czemu rozmawianie z jedyną osobą, której mogłam powiedzieć wszystko, było tak cholernie trudne? Żałowałam teraz, że nie wisiałyśmy tak często na telefonie i nie rozmawiałyśmy ze sobą. Dużo bym dała, żeby teraz do niej zadzwonić. Tyle że ona nie miała nawet pojęcia, że Japhrimel żył. Pierwszy raz zdarzyło mi się ją okłamać, gdy opuszczałam Saint City. Nawet jeśli o nim nie wspomniałam, to to ciągle było kłamstwem rzuconym w twarz jedynej osobie na ziemi, której nigdy nie powinnam była wprowadzać w błąd. Gabe przeszła dla mnie przez piekło. I tak nic nie możesz z tym zrobić, Dante. Skup się teraz na czekającym cię zadaniu. Podniosłam lewą rękę i splotłam palce razem z palcami Japhrimela. Kosztowało mnie to trochę wysiłku - nie próbował mi się opierać, ale jego pięść ciągle była zaciśnięta. W końcu udało mi się ją rozewrzeć. Nagrodził mnie dotyk jego skóry na mojej. - Mów do mnie - powiedziałam tak cicho, że tylko wrażliwe uszy demona mogły to usłyszeć. Wypuścił z płuc ciche westchnięcie. Jego gniew mógł wysadzić cały transporter w powietrze, ale nie okazał go po sobie. Wyczułam go przez znak na swoim ramieniu, który płonął, wciskając się głębiej w moją skórę. - Jesteś zarazem okrutna i delikatna, w sposób właściwy swojemu gatunkowi powiedział w końcu. - Nigdy nie traktowałaś mnie jako coś mniej - lub bardziej ważnego niż człowieka. Jako jednego z twojego gatunku. Zastanowiłam się nad tym przez chwilę. Popadłam w nawyk traktowania go jako kolejnego człowieka już wcześniej podczas pościgu za Santino i nigdy z niego nie wyrosłam. Czy to o tym właśnie mówił? - W przeciwnym razie to nie byłoby fair.

36

- Fair? - Jego dłoń rozluźniła się odrobinę. Oczy miał zamknięte, ale założyłabym się o każdą sumę i o swój szmaragd, że znał pozycję każdej osoby w transporterze i zdążył je już ocenić. - Życie nie jest fair, Dante. Nawet demony o tym wiedzą. - Powinno takie być - mruknęłam, patrząc na rękojeść swojego miecza. - Nie lubię, gdy sama zadajesz sobie ból - pogładził kciukiem mój nadgarstek. Ten intymny dotyk sprawił, że oddech uwiązł mi w gardle. - Do niczego nas to nie doprowadzi, jeżeli nie będzie miedzy nami porozumienia. Zalały mnie wspomnienia. Dokładnie to samo powiedział w mojej kuchni, całe lata temu, podczas pierwszych etapów pościgu za Santino. Jedna przerażona, napędzana zemstą Nekromantka, demon, który nie miał wystarczająco dużo zdrowego rozsądku, żeby się w niej nie zakochiwać i Diabeł pociągający z ukrycia za sznurki. - Porozumienie? Co powiesz na to, że postaram się być dużą dziewczynką i będę trzymała język na wodzy, a ty od teraz nie będziesz już niczego przede mną ukrywał? Jestem pewna, że mogłam dotrzymać swojej części umowy, jeśli tylko on dotrzyma swojej. Co ty na to, Japhrimel? Znów pogładził mnie po nadgarstku. Mój oddech przyśpieszył. - Nareszcie. - Brzmiał na mniej spiętego i bardziej na Japhrimela, którego znałam. - To jest Dante którą znam. Prawie się roześmiałam na te słowa tak podobne do moich. Jednak zamiast tego studiowałam z uwagą rękojeść miecza. Jado-sensei był starym, chytrym smokiem. Zastanawiałam się, czy podarował mi miecz, który był w stanie zranić Diabła. Kolejna rzecz, za którą tęskniłam - jego brązowa jak orzech, pomarszczona twarz, ozdobiona długimi, spiczastymi uszami. Może naprawdę chciałam wrócić do Saint City. Ta myśl sprawiła, że serce zaczęło mi walić. Wzięłam głęboki oddech. - Japhrimel? Poruszył się nieznacznie i pochylił w moją stronę. - Tak? - Nie ukrywaj przede mną niczego. Nawet jeśli myślisz, że to mnie przerazi. - Jesteś uparta. To było podobne do jednej z naszych sesji sparingowych. Podczas kilku pierwszych panowałam nad sobą. Bałam się że go zranię, bo tak rzadko nosił przy sobie broń. Kiedy za trzecim razem zabrał mi miecz bez widocznych oznak, że w ogóle próbował to zrobić, wkurzyłam się. I od tamtego momentu dałam sobie spokój z przystopowywaniem. To samo poczucie - nacierania na przeciwnika, który zwyczajnie umykał przed moimi ciosami i pojawiał się znikąd, żeby odebrać mi broń - zagościło teraz w naszej rozmowie. - Nie zmieniaj tematu. - Trzymałam swoje nerwy na wodzy. - Proszę. - Nawet wtedy, gdy to dla twojego dobra, hedairo? Spojrzałam nachmurzona na swój miecz. Nawet wtedy, Japh. Wolę się bać, niż wiedzieć, że coś przede mną ukrywasz. - Kim jesteś, żeby o tym decydować? - Twoim A’nankhimel, Dante. Tym, który Upadł przed wzgląd na miłość do ciebie. Nie prosiłam cię o to. Nie sprawiłam, że Upadłeś. Po prostu potraktowałam cię jak człowieka. Czy to takie złe? Znów się poruszył, ciągle pochylony w moją stronę. 37

- Mimo wszystko, tak się właśnie stało. Powiem ci prawdę, ale nie będę cię martwił drobnostkami i niepotrzebnie cię rozpraszał. To nie miało sensu. Nie miał zamiaru zmienić swojej decyzji. Cholernie trudno będzie nam przez to przebrnąć, jeśli nie powiesz mi takich drobiazgów jak choćby: „Och, Dante, Diabeł ciągle wydzwania i koniecznie chce z tobą rozmawiać”. Z mojego punktu widzenia to mi raczej wygląda na informację-o której-muszę-wiedzieć, Japhrimel. Przygryzłam wnętrze swojego policzka, żeby słowa nie wylały się z moich ust. Już i tak byłam w cholernie złym nastroju. Niezbyt dobry stan ducha na spotkanie z Diabłem.

38

ROZDZIAŁ 8 Venizia leżała na szczycie laguny, połyskując złociście i perłowo. Kiedyś, dawno temu, miasto było skazane na łaskę pływów morza. Kontrola klimatu, antigrav i farba reaktywna zmieniły to. Teraz całe miasto było mitycznie piękne. Jego budynki pięły się nad kanałami i ich błyszczącą szkarłatem wodą, którą barwiło umierające codzienną, ognistą, krwawą śmiercią słońce. Po porażce związanej z powstaniem głośnego Projektu Śluzy Gibraltarskiej, Hegemonia wyłożyła ogromne pieniądze na modernizację żeby utrzymać Venizię na powierzchni wody. Wszyscy byli umiarkowanie zaskoczeni, gdy architekt Śluzy, Magi nazwiskiem Todao Shikai, który rzucił Akademię i został inżynierem, został przydzielony do tego zadania i odrobinę tylko bardziej zaskoczeni, gdy okazało się, że naprawdę mu podołał. Stracił przytomność i zmarł na skutek rozległego wylewu krwi do mózgu na sześć miesięcy przed ukończeniem modernizacji. Plotka głosiła, że po porażce, jaką zakończył się projekt Śluzy, wezwał do siebie pewnego chochlika i wynegocjował sukces w karierze w zamian za swoje życie. Zawsze lekceważyłam tą starą historię, ale teraz byłam w drodze na swoje drugie oficjalne spotkanie z Księciem Piekła. Spotkanie Diabła zmienia sposób patrzenia jednostki na mroczne, stare legendy - im bardziej są mroczne, tym bardziej prowokują do myślenia. Transporter opadł w dół. Baterie poduszkowca zajęczały, gdy przez kilka chwil utrzymywał się nad powierzchnią wody, a potem wślizgiem wjechał do doku z ledwie wyczuwalnym głuchym tąpnięciem. Ktokolwiek siedział za sterami pilota znał się na rzeczy. Piloty wyposażone w roboty ze sztuczną inteligencją nie potrafiły wylądować bez wstrząsania wszystkimi na pokładzie. To wymagało ludzkiej ręki. Siedziałam i wyglądałam przez okno, gdy wszyscy inni kaszleli i wysypywali się na zewnątrz. Japhrimel splótł swoje ciepłe palce z moimi i nie milczał. Dawniej walczyłabym zaciekle żeby móc wydostać się z tego przeklętego transportera najszybciej jak tylko się da. Teraz z zadowoleniem obserwowałam jak wszyscy wychodzą przede mną. No cóż, może nie byłam zadowolona. Może po prostu nie chciałam wychodzić z poduszkowca. - Musimy iść, Dante - powiedział cicho Japhrimel. Dotknął kciukiem wewnętrznej strony mojego nadgarstka. Ciepło bijące z jego palców rozlało się po moim ciele i odgoniło przejmujący zimny strach. Facet był niebezpieczny dla mojego pulsu. Chciałbym cię o coś poprosić. - Spróbuj się powstrzymać - wysyczałam przez zęby i wstałam. Zrobił to samo, nie puszczając mojej dłoni. Ruszyliśmy głównym przejściem między rzędami. Torba obijała się o moje biodro. Musiał się lekko schylić, był odrobinę zbyt wysoki jak na ludzki transporter. Jego płaszcz szeleścił jak miękka, wyprawiona skóra. Musiał być zszokowany, bo cała jego twarz wyrażała jedynie spokój a aura była idealnie kontrolowana. Zeszliśmy do doku skąpanego w świetle wschodzącego słońca. Zerknęłam na niebo, a potem spojrzałam w poprzek doku, gdzie woda iskrzyła i pieniła się pod antigravem. Shikai wykonał kawał dobrej roboty - modernizacja była niemal niewidoczna, a Venizia stała się prawdziwym unoszącym się na wodzie miastem. Niestety, tak duże zużycie antigravu znaczyło, że całe miasto pojękiwało dźwiękiem niesłyszalnym dla większości ludzi. Psionicy nie są w stanie znosić dźwięku poduszkowców przez zbyt 39

długi czas, bo wstrząsa wszystkimi kośćmi i zębami. Westchnęłam. Moje tarcze zawirowały, przystosowując się do tutejszej Mocy - do ludzi i kamienia, do smaku podobnego do kwaśnej, oleistej wody odczuwalnego w gardle, przytłoczonego oparami kawy i dymem z syntetycznego haszu. To, co zajęłoby mi całe godziny zanim jeszcze spotkałam Japhrimela - aklimatyzowanie się do Mocy nowego miasta - teraz dokonało się w kilka sekund. Mój prawie demoniczny metabolizm przystosował się do niezbędnych poprawek. - Mogę się założyć, że nie mieszka tu zbyt wielu psioników - mruknęłam, a potem spojrzałam na niego. - O co chciałeś mnie poprosić? Japhrimel skończył skanowanie doku. Jego oczy błyszczały, a na twarzy znów pojawił mu się teraz wyraz - nasłuchiwania czegoś, czego ja usłyszeć nie mogłam. Szczękę miał zaciśniętą, złocista skóra napięła się na jego policzkach. Zastanawiałam się jakim będzie dla niego przeżyciem powrót do Piekła. I gdzie zniknął wczorajszego wieczora. Zastanawiałam się czym będzie dla niego oglądanie tego wszystkiego, czego się dla mnie wyrzekł. Piekło nie było dla ciebie jeśli byłeś człowiekiem… Tyle że on nim nie był a to był jego dom. Czy tęsknił za nim? A potem spojrzał na mnie z góry, a rzadko goszczący na jego ustach uśmiech rozświetlił jego twarz. Nie mogłam się powstrzymać - oddech uwiązł mi w gardle. Wyczułam zapach zanieczyszczonej wody, nagrzanego od słońca kamienia i smużkę haszyszowego dymu. Pierwszy i drugi pilot poduszkowca właśnie wyszli z włazu prowadzącego do kokpitu. Złote zdobienia na ich mundurach migotały. Z ust pilota zwisał papieros z syntetycznego haszu. - Chcę cię prosić żebyś mi zaufała, Dante. Bez względu na to co nam się przydarzy. Proszę cię też, żebyś we mnie nie wątpiła. - Przecież jestem tu, tak? - Zgarbiłam się. Słaba bryza znad morza Meditterane musnęła moje splecione w warkocz włosy. Jak zwykle, jeden zabłąkany kosmyk włosów uwolnił się z niego i opadł mi na twarz. Wyglądało na to, że im dłuższe miałam włosy, tym większej niezależnej świadomości nabywały. - Jesteś. - Uśmiech uleciał z jego twarzy. - A’tai, hetairae A’nankimel’inn. Diriin. Sposób w jaki to powiedział mógł wskazywać na to, że była to modlitwa, ale nie taka którą znałam. Nauczył mnie jedynie kilku wyrazów z języka jakim posługiwały się między sobą demony, mówiąc że nie pasuje do mojego sposobu mówienia. Poza tym, mieliśmy jeszcze dużo czasu żeby to zrobić. Teraz żałowałam, że nie mieliśmy go więcej. - Co to znaczy? - Wbijałam wzrok w jego twarz, gdy słońce kończyło swój powolny marsz za horyzont. Wzięłam głęboki oddech - wiatr wiejący od strony morza był ciepły, ale niósł w sobie także zapowiedź przyszłych chłodów. Miasto leżące na szczycie lagunie migotało światłami. Antigrav sprawiał, że ziemia pod stopami zdawała się wibrować, zupełnie jak pokład starego statku albo chybotliwa deska. - Obiecaj mi. Powiedz, że nigdy we mnie nie zwątpisz, bez względu na wszystko co się stanie. - Byłoby o wiele prościej, gdybyś powiedział mi o co tu w ogóle chodzi - powiedziałam zirytowana. - Będziemy to już mieli za sobą, czy nie? - Obiecaj mi. - Nie miał zamiaru ustąpić. Uparty demon, uparta ludzka kobieta - tylko że nie byłam już dłużej w pełni człowiekiem. Zacisnęłam szczękę i rzuciłam mu piorunujące spojrzenie. - Obiecuję. 40

W końcu kto mi jeszcze został, Japhrimel? Sam mi to powiedz. Ty i Gabe, w porywach Eddie. To wszystko. Jestem cholernie prawie bogata mając aż tyle. - Więc nie zwątpisz we mnie, obojętnie co by się nie działo? A to mnie nazywał upartą. - Obiecuję, że będę ci ufać i nigdy w ciebie nie wątpię - wyrecytowałam zupełnie tak samo jakbym znów chodziła do szkoły podstawowej. - Bez względu na wszystko. Czy teraz możemy mieć już to z głowy? - Nigdy nie zrozumiem twojej skłonności do pośpiechu - powiedział, ale jego twarz rozluźniła się. Teraz wyglądał na zamyślonego i niemal zrelaksowanego. Różnica była widoczna zaledwie o milimetry w wyglądzie linii wokół jego ust, ale przynajmniej znałam go na tyle, żeby to zauważyć. Skoro mam to zrobić, to chcę to zrobić jak najszybciej. Potem ty i ja utniemy sobie małą pogawędkę dotyczącą naszego związku. Już najwyższy czas, żebyśmy wyjaśnili sobie parę rzeczy. Serce podeszło mi do gardła. Uniosłam lekko miecz. - Jestem uzbrojona i gotowa stanąć oko w oko z Diabłem, Japhrimel. Chodźmy. Szkoda, że nie mogę powiedzieć, że zwiedziłam Venizię. Miasto było skarbcem dzieł sztuki i artefaktów pochodzących z czasów przed powstaniem Hegemonii, a sama jego architektura warta była poświecenia całego życia na jej studiowanie. Spojrzałam w dół na swoje stopy, ledwo zauważając zakręty i utrwalając kroki w mentalną mapę. Pozwalałam, by Japhrimel prowadził mnie przez mosty i ciemniejące ulice, zbyt wąskie żeby przejechał nimi nawet poduszkowiec dla jednej osoby. Tutejsi ludzie do przemieszczania się używali kanałów i pływających po nich transporterów z wąskimi dziobami - niektóre były na świeżym powietrzu - oraz sliców. Gdy czwarty raz przeleciał obok mnie slic zdecydowałam, że wyciągnę miecz, gdy zbliży się do mnie kolejny raz. I prawie tak zrobiłam, jednak Japhrimel zamknął wokół mojego nadgarstka swoje delikatne i jednocześnie stalowe palce. - Jesteś w złym nastroju - wymruczał, przyprawiając mnie o atak śmiechu. - Mam zamiar rozwalić następnego dzieciaka, który potrąci mnie tak, że wpadnę do kanału - wydusiłam przez zaciśnięte zęby. - Nie ma takiej potrzeby. Jesteśmy na miejscu. - Zatrzymał się przed strzelistą górą kamienia. Zadarłam głowę i spojrzałam w górę - i w górę i w górę. Katedra pięła się spiralnie ku niebu które dopiero co zaczęło się ściemniać. Reaktywne i elektryczne światła skąpały jego wierzeje w pomarańczu. Dostrzegłam okrągłe okno. Prawdziwe szkło zastąpiono kawałkami plastiku. Witraż w oknie miał kształt róży, która zapłonie od wewnątrz czerwienią gdy tylko odbije się w niej słońce. - Wejście do Piekła znajduje się w świątyni? - Nie. - Pokręcił głową, jego oczy na krótką chwilę rozbłysły runicznymi wzorami szmaragdowej zieleni. - Powiedziano mi, że tutaj spotkamy naszego przewodnika. Mimo to świątynie są bardzo dobrymi miejscami, w których można odnaleźć wrota do Piekieł. - Poprowadził mnie w górę po schodach. Przebiegłam palcami prawej ręki po znajdującej się na wysokości talii barierce z kutego żelaza. Dłoń która zabiła Santino - wykręciła się w szponę po tym, jak wbiłam odłamek swojego pierwszego strzaskanego miecza w czarne serce demona-padlinożercy. Dotknęłam rękojeści, przekładając smukłe, osłonięte ostrze do lewej ręki. 41

Czyżby Jado podarował mi miecz zdolny zabić samego Diabła? Nie pomyślałam o tym, żeby go o to zapytać, zajęta myśleniem nad Rigger Hall i zbyt osłabiona opłakiwaniem Japhrimela. Poza tym skąd mogłam wiedzieć, że Książę Piekła znów zacznie się wtrącać do mojego życia? Myślałam, że będzie miał mnie dosyć już po naszym pierwszym spotkaniu. Bo ja z pewnością miałam już dość jego. Spojrzałam na plecy Japhrimela, gdy zatrzymał się przed podwójnymi drzwiami, unosząc jedną złocistą rękę żeby ich dotknąć. Myślałam kiedyś, że nie żyje. Że jest martwy od dłuższego czasu. Opłakiwanie go prawie mnie zabiło. Nie zdradził mi ani słowem, że Lucyfer chce się ze mną widzieć, bo starał się mnie ochronić. Miał rację. Gdybym znów musiała zmierzyć się z Lucyferem i z echem szeleszczącego głosu Mirovitcha rozbrzmiewającym w mojej głowie, to oszalałabym i to z wdzięcznością. Żadnych okoliczności łagodzących, odszczeknęło się moje sumienie. Co się stało z dawną Danny Valentine, tą, której dawniej nikt nie śmiał okłamać? Zrobiłam coś, czego nie robiłam nigdy wcześniej - spróbowałam uciszyć ten głos. Nie poszło mi łatwo. - Japhrimel. Obrócił lekko głowę, utrzymując i mnie i drzwi w zasięgu swojego wzroku. - Dobrze wiesz, że nigdy bym tego nie zrobiła. Nie zwątpiłabym w ciebie. Naruszyłam na ciebie jedną ze swoich najważniejszych zasad. Nie mogłam się zmusić, żeby powiedzieć resztę i miałam nadzieję, że zrozumiał. Jego usta zacisnęły się, ale znak na moim ramieniu obudził się nagle do życia aksamitnym płomieniem pieszczącym całe moje ciało. Wzięłam głęboki oddech, starając się opanować. Pchnął drzwi, zajrzał do środka, a jego ramiona zesztywniały na ułamek sekundy. Potem odwrócił się, posyłając mi jedno wymowne, mrożące serce spojrzenie, ostrzegając że coś jest nie tak, a potem wszedł do środka. Zatrzymał się tuż na progu. Jego skupione spojrzenie przesuwało się powolnym łukiem po wnętrzu kościoła. Czekałam. W końcu zrobił krok naprzód. Przez drzwi wylał cię ciężki zapach, a serce podeszło mi do gardła i utkwiło w nim jak twarda gula. Dymny zapach piżma, świeżo upieczonego chleba, niemożliwy do określenia zapach demona. Tyle że nie jakiegokolwiek demona. Znałam ten zapach. Miałam nadzieję już nigdy nigdy - go nie poczuć. Weszłam do kościoła. Moc musnęła moją skórę, pieszcząc ją, drażniąc. W ustach mi zaschło. Serce opadło mi z gardła prosto do żołądka, zrobiło fikołka a potem zaczęło walić mi w piersi, szyi i nadgarstkach. Pracowało tak ciężko, że czułam puls nawet w kostkach u nóg. Drzwi za mną zamknęły się na swoje własne życzenie - albo jego. Rzędy ławek wypełniały całe wnętrze katedry, a na ołtarzu stało hegemońskie słoneczne koło. Reszta bogów miała swoje nisze w biegnących po obu stronach nawach. W ciemności migotały świece. Wyczułam słabą woń kyphii. Mój nos wypełnił się zapachem wielu pokoleń wyznań, poczucia winy, strachu i nowymi zapachami Mocy pochodzącymi od Szamanów, Nekromantów, sedayeenów i Ceremonialistów przychodzących tu by złożyć ofiarę, barwiąc powietrze zmieszaną energią żeby naładować ciężką atmosferę. Większość starych świątyń i katedr było budowanych w punktach przecięcia się kilku dróg. Podczas ery Merican zaprzestano tego zwyczaju i kościoły zaczęły się pojawiać 42

wszędzie jak grzyby po deszczu. Po skandalu związanym z bankiem watykańskim który miał miejsce na początku Przebudzenia, stare kościoły zaczęły przybierać kształt świątyń. Proces ten został przyśpieszony po Wojnie Siedemdziesięciodniowej i po upadku Ewangelistów Gileada. Ustawa Parapsychiczna i kodyfikacja zdolności psioników sprawiły, że przetrwały jedynie katedry i świątynie budowane w punktach. Cała reszta została mało elegancko zrównana z ziemią, żeby zrobić miejsce dla miejskich budynków. To miejsce wibrowało Mocą i kultem uwielbienia od dłuższego czasu. Przed ołtarzem stała wysoka, okryta czernią postać z głową okoloną chmurą złocistych włosów płonących własnym wewnętrznym blaskiem. Piękna postać o smukłej sylwetce widoczna nawet z tyłu, i najwidoczniej nieludzka. Wcale nie potrzebowaliśmy żadnego przewodnika, pomimo wszystkich starannych przygotowań Japhrimela. Anubis et’her ka. Moje gardło zacisnęło się. Przez jeden szalony moment pragnęłam podpełznąć do drzwi, otworzyć je szarpnięciem i uciec. Każde miejsce byłoby dobre, pod warunkiem, że mogłam uciec. Uczucie stalowych palców Lucyfera wbijających się w moje gardło ogarnęło mnie znów jak stary wróg, drwiąc ze mnie. To była ostatnia szansa na wyrwanie się z tego miejsca. Prawie mi się udało. Całe moje ciało napięło się, próbując przezwyciężyć przerażający bezwład. Japhrimel odwrócił się, chwycił mnie za ramię i popchnął do przodu. Szedł tuż za mną po mojej lewej, osłaniając moją słabszą stronę i plecy. Znak na moim ramieniu znów zapłonął gorącem. Przełknęłam to co chciałam powiedzieć i zamiast tego ruszyłam w stronę środkowego przejścia między rzędami. Każdy mój krok odbijał się głośno od kamienia i chropowatych, drewnianych krawędzi. To wyglądało zupełnie jak jazda na slicu po Alei Samobójców w North New York Jersey. Jedną rzeczą jaką mogłeś wtedy zrobić, było wstrzymanie oddechu i jazda na pełnym gazie - i żywienie nadziei, że po drodze nic ci się nie stanie. Zatrzymałam się przy pierwszej ławce. Lucyfer stał przy balustradzie z dłońmi opuszczonymi swobodnie po bokach. Serce waliło mi jak młot. Myślałam, że idziemy do Piekła żeby się z nim spotkać. Szalony pomysł, że niemal wolałabym już raczej tą wycieczkę do Piekła, dzięki której mogłam mieć jeszcze kilka chwil wolności zanim doszłoby do spotkania, sprawiła że w moim gardle zaczął narastać zdyszany, nerwowy śmiech. Zdusiłam go w zarodku i zacisnęłam zęby tak mocno, że czułam jak zgrzytają trąc o siebie. Robak podejrzliwości zaczął toczyć moje myśli. Nie chciałam sobie nawet wyobrażać, że mój czuły Upadły, kochanek który zaopiekował się mną i pomógł przejść przez dwukrotny, mentalny gwałt Mirovitcha i śmierć Jace’a, okazując przy tym więcej cierpliwości niż ktokolwiek inny, ciągle mógł stać po stronie Diabła. Danny, to niemożliwe. To tylko strach przez ciebie przemawia. Tylko głupi, głupi strach. Milczałam. Stojący za mną Japhrimel znieruchomiał jak kamień, promieniując wściekłą, bolesną świadomością. Rzadko kiedy wyczuwałam u niego taki rodzaj napięcia. Znów odniosłam to samo wrażenie - że nasłuchiwał dźwięku, którego ja nie mogłam usłyszeć, że widział coś, czego nie potrafiłam zobaczyć - tylko wzmocnione dziesięć razy bardziej.

43

W końcu - prawdopodobnie po tym, jak uznał że już wystarczająco długo się denerwowałam - Lucyfer odwrócił się powoli, zupełnie jakby miał na to cały czas na świecie. I pewnie tak nawet było. Był zbyt piękny. Charakteryzowało go androginiczne piękno, jakie czasami prezentowały modelki w holovidach. Gdybym nie wiedziała, że jest mężczyzną, to mogłabym się nad tym zastanawiać. Znak na jego czole błysnął zielenią. To był szmaragd taki sam jak u Nekromanty, z tym tylko wyjątkiem, że nie był wszczepiony. Jego skóra płynnie przechodziła w tym miejscu w klejnot. Radioaktywne, jedwabiście zielone spojrzenie oczu Lucyfera napotkało moje. Gdybym nie nabyła praktyki w patrzeniu w oczy Japhrimela - i potem, w te ciemne głębie o wiele starsze niż ludzkie - to pewnie dostałabym zadyszki. Zamiast tego, wbiłam wzrok w szmaragd. Mógł sobie pomyśleć, że patrzę mu prosto w oczy, gdybym tylko skupiła się na klejnocie. Szmaragd wszczepiony w mój policzek płonął. Starałam się pamiętać o tym, że nie byłam taka jak on. Mój szmaragd był oznaką więzi z moim osobistym psychopomposem, boga, którego opieką byłam otoczona i znakiem Nekromanty. To wcale mi nie pomogło. Ciągle czułam mdłości. Zapadła między nami cisza. Stojący przy mnie Japhrimel był równie napięty co skręcona sprężyna, a ja poczułam w piersi niewielkiego robaka zdradzieckiej ulgi. Tak długo jak tylko był po mojej stronie, to może mogłabym ujść z tego z życiem. Mimo to ciągle chciałam z nim porozmawiać. Żałowałam, że nie mogę się odwrócić i na niego spojrzeć. To było moje przekleństwo - zawsze musiałam być tak kurewsko zachłanna. Potrzebowałam ciągłego zapewniania. To była moja wada jeśli chodziło o związki - kwestionowanie lojalności każdego, kto był na tyle szalony, żeby się ze mną umawiać. W końcu byłam uszkodzonym towarem. Zawsze nim byłam. Ośmieszasz się, Danny. Pamiętaj po co to przyszłaś. Masz do czynienia z Lucyferem. Okażesz słabość, a on pożre cię żywcem. Skoncentrowałam się na zachowaniu milczenia. Lucyfer nie odezwał się wcale. Niech mnie szlag jeśli dam Diabłu możliwość do powiedzenia pierwszego słowa. Zacisnęłam dłoń na wzmocnionej osłonie miecza. Moc zawirowała w powietrzu, odczuwalna jako fizyczny ciężar na sercu, gardle i oczach. Demoniczna część mnie chciała opaść na kolana, a ludzka krzyczała w milczeniu, opierając się temu każdym gramem upartości, jaki mogłam wycisnąć ze swojego upartego, bolesnego życia. Chyba powinnam być wdzięczna, że miałam doświadczenie w znoszeniu nie dających się znieść rzeczy. Było blisko. Bardzo blisko. Nie miałam czasu, żeby martwić się tym, jakim cudem Japhrimelowi udawało się utrzymać pionową pozycję. Byłam zbyt zajęta utrzymywaniem własnych kolan w bezruchu. Moje pierścienie plunęły buntowniczo złotymi iskrami. W końcu Książę Piekła odezwał się. - Punkt dla ciebie, Dante Valentine. - Głos Diabła przypominał płomień tak zimny, że aż parzył. - Opuściłem Piekło, przyszedłem tu sam, a teraz ty zmuszasz mnie do tego, żebym cię powitał. Musisz być bardzo pewna siebie. Irytacja rozepchała się pod moim mostkiem, ratująca życie irytacja. Złamała zaklęcie jego oczu i podparła moje kolana. 44

- Cholera - wychrypiałam głosem tak szorstkim, jakby przed chwilą znów próbował mnie udusić. - Nie bawię się w twoje marne gierki. Do dzisiaj nie wiedziałam nawet, że chciałeś się ze mną spotkać. - Napotkałam jego spojrzenie, a potem coś w mojej piersi zatrzeszczało pod naporem głębi jego oczu i bijącego z nich blasku. - Przejdź do sedna, Książę. I to szybko, bez zbędnego sarkazmu. Czego chcesz? Lucyfer przyglądał mi się przez chwilę, aż wszystkie włoski na moim karku stanęły dęba. Miałam czas, żeby przeklinać swoją niewyparzoną gębę. Potem odchylił w tył głowę i roześmiał się, dźwiękiem prawdziwej życzliwości przyprawiającej mnie o dreszcze. Moja prawa dłoń zamknęła się na rękojeści miecza. Ręka Japhrimela podążyła za moją, wsuwając ostrze z powrotem do osłony. Jego ręka znikła zanim Lucyfer spojrzał w dół, i nagle byłam wdzięczna za to, że nie wyciągnęłam miecza. Sama myśl o zranieniu istoty o wiele starszej i potężniejszej od jakiegokolwiek boga… nie. Nie. - Tęskniłem za twoim unikalnym urokiem osobistym, Dante - powiedział to tak, jakby rzeczywiście tak uważał. - Chcę twojej służby, Nekromantko, i jestem przygotowany na zapłacenie za to każdej ceny. Pieprz się. Nie pracuję dla Diabła. Dostałam już nauczkę ostatnim razem. Usta miałam wyschnięte na pieprz. - Co chcesz żebym zrobiła? - Jesteś wielce poważana wśród ludzi, Nekromantko - powiedział powoli Lucyfer, rozciągając usta w rekinim uśmiechu. - Potrzebuję kolejnej Prawej Ręki.

45

ROZDZIAŁ 9 Zamrugałam. Nie mogłam się powstrzymać - spojrzałam w dół na jego złocistą rękę i policzyłam palce. Pięć. Zupełnie jak u człowieka. Albo cztery palce i jeden kciuk, technicznie rzecz biorąc. - Wygląda na to, że ciągle masz swoją - wychrypiałam, a uśmiech przyklejony do twarzy Lucyfera opuścił ją tak szybko, że byłam zaskoczona, że nie rozbił się na kamiennej podłodze. Katedra rozbrzmiewała przyciszonymi odgłosami - szeptami, szelestami, śmiechem. Wrednym śmiechem, takim który zazwyczaj słyszysz w koszmarach. - Nie kpij ze mnie, Dante. Szmaragd na jego czole zamigotał. Jego blask przypomniał mi o oczach Japhrimela kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Wtedy dostrzegłam podobieństwo - Japhrimel był Prawą Ręką Lucyfera. Jego najstarszym synem, zaufanym porucznikiem - i zabójcą. Prawa Ręka? Co znowu, do cholery? Nie mogę mieszkać w Piekle. Panika zaczęła się przebijać spoza moich myśli. Wtedy ktoś się roześmiał. Prawie nie rozpoznałam głosu Japhrimela. Odbił się rykoszetem po całej katedrze. Z sufitu opadł kurz. Usłyszałam jęk kamieni. Jedna z ławek zakołysała się lekko w tył, zapiszczało drewno. Znak na moim ramieniu zapłonął wściekłą, bolesną rozkoszą, zupełnie jakby jego ręka wbijała się w moje ciało, utrzymując mnie w bezruchu, gdy jego głos rozdarł powietrze. Zamarłam, mając Lucyfera w zasięgu wzroku. Diabeł ominął mnie spojrzeniem i utkwił je w swoim byłym zabójcy, a grymas jaki wykrzywił rysy jego twarzy prawie zmusił mnie, do padnięcia na kolana. - Uważasz że to zabawne, A’nankhimel? - Jego głos wciął się w śmiech Japhrimela. W końcu odzyskałam mowę. - Zostaw go w spokoju - warknęłam. - To ze mną się targujesz. Lucyfer łatwo mógł się wściec. Grymas zniknął z jego twarzy. Oczy pojaśniały mu tak, że prawie rzucały odblask na podłogę. - Więc teraz się targujemy? - jego rzeźbione usta wygięły się w półuśmiechu. Był tak cholernie piękny, że samo patrzenie na niego bolało, naprawdę raziło w oczy. To było zupełnie jak wpatrywanie się w słońce. Mrugałam powiekami, próbując osłonić oczy przed blaskiem, którego ludzie nigdy nie mieli oglądać. Oderwałam od niego wzrok. Spojrzałam na Japhrimela, który przestał się śmiać. To zabawne, ale wcale nie wyglądał na rozbawionego. Zamiast tego ściągnął brwi, przyglądając się Lucyferowi tak, jakby był jakimś nowym gatunkiem robaka, który skądś wypełzł, a on chciał mu poświęcić całą swoją uwagę. Potem powoli, strasznie powoli, oczy Japhrimela napotkały moje. Znak na moim ramieniu uspokoił się, wysyłając falę ciepła po moim ciele. Ulga i świeża nadzieja rozkwitły we wnętrzu mojej klatki piersiowej. Co mógł zrobić Lucyfer, skoro miałam jego asasyna u swojego boku? Och, bądź ostrożna, Danny. Ciągle może dużo zrobić. Dobrze o tym wiesz. Japhrimel podtrzymał moje spojrzenie. Uniosłam nieznacznie brwi w niemym pytaniu. Wzruszył ramieniem, unosząc je zaledwie o ułamek milimetra w górę. Nie mógł mi nic powiedzieć, albo wcale o to nie dbał. Potem odchylił lekko głowę do tyłu, unosząc 46

podbródek. Jestem z tobą, Dante. Jego mentalny głos był łagodny. Pojawił się w moim umyśle jak jedna z moich własnych myśli. Czyżby od zawsze był do tego zdolny? Biorąc pod uwagę głębię łączącej nas więzi, to wcale nie było niemożliwe. Znak na moim ramieniu pulsował uparcie jak rozciągnięta pomiędzy nami naprężona lina. W tej chwili to było coś dobrego. Przypominało naradzanie się bez udziału słyszącego nas Lucyfera. A przynajmniej miałam nadzieję, że go nie słyszał. Przełknęłam ślinę i spojrzałam z powrotem na Lucyfera, który obserwował tą wymianę zdań z rosnącą ciekawością. - Do czego potrzebny ci asasyn, Książę? - Ton mojego głosu był stanowczy, nie tak potężny jak jego lub Japhrimela, ale ciągle należało się z nim liczyć. W hegemońskim słonecznym dysku odbił się przypadkowy promień światła. On nie ma nade mną żadnej władzy. Tylko Anubis jest moim panem. Poza zabiciem mnie, Diabeł nie może nic zrobić. Ta myśl nie była aż tak pocieszająca jak kiedyś. Śmierć nigdy nie jest pocieszeniem, nawet dla Nekromanty. - Cztery demony uciekły z Piekła. Z innymi jestem sobie w stanie poradzić, ale te pochodzą z Wyższego Pokładu Piekła. Chcę, żeby ich pojmanie lub egzekucja odbyła się szybko i… publicznie. To przyczyni się znacznie do zmniejszenia… niepokoju… w moim królestwie. Kto może się do tego lepiej nadawać, niż moja była Prawa Ręka i kobieta, która zabiła Vardimala i zwróciła mi moją córkę? Tego już było za wiele. Moje opanowanie rozleciało się na kawałki z powodu odebrania mi córki mojej zamordowanej kochanki i zachowywania się tak, jakby mnie prawie nie udusił i zostawił samą, żebym poradziła sobie ze skutkami jego gierek, które miały doprowadzić do odzyskania przez niego Jaja i kontroli nad Piekłem. Furia przebiła się z hukiem przez mój strach. Poczułam znajomy gniew z powodu niesprawiedliwości, wstrzymywany i dławiony niemal przez całe moje życie. - Twoją córkę? - podniosłam głos. Słoneczny dysk zakołysał się na swojej podstawie, trzeszcząc. - Twoją córkę? - Mojej - odparł jedwabistym tonem Lucyfer. - Ludzkie geny się nie liczą, Dante. Liczą się jedynie geny Androginika. Ona wcale nie należy do ciebie. Należy do Doreen, a ty ją ukradłeś. - Ty arogancki skurwysynu - warknęłam. - Nie ma mowy. Pieprz się, Lucyferze, jeśli to coś da. - Okręciłam się na pięcie. Statyczna energia zaczęła się gromadzić w powietrzu. Odeszłabym, z całkowicie nieosłoniętymi plecami, gdyby Japhrimel nie chwycił mnie za ramię. Powiedział coś do Lucyfera w ich demonicznym języku, przeciągając spółgłoski i wymawiając ochrypłe, raniące słuch samogłoski. Zagapiłam się na twarz Japhrimela. Jego dłoń paliła moje ramię. Nie ściskał jej, ale jego uchwyt był na tyle mocny, że wiedziałam że chciał się układać z Diabłem. Nie złamałby mi ręki, tylko trzymał w miejscu, a niezbyt elegancka walka na oczach Lucyfera nie była tym, czego teraz chciałam. Niech to szlag, co on właściwie mówił? Nie wiedziałam nawet co znaczyło słowo „hedaira”. Jedynymi wyrazami z języka demonów jakie znałam było imię Japhrimela i syczący dźwięk ich odpowiednika „nie”. I, co dziwne, słowo odpowiadające wyrażeniu „światło słoneczne”.

47

Lucyfer udzielił odpowiedzi. Nawet jego złocisty głos nie mógł sprawić, żeby ten język brzmiał dobrze. Japhrimel powiedział coś innego. Jego intonacja jasno wskazywała na pytanie. Odpowiedź Lucyfera była natychmiastowa i uszczypliwa na tyle, że wykręciłam szyję by na niego spojrzeć. Trwało to dobrych kilka minut, pytanie i odpowiedź. Okropny wydźwięk tego języka pełzał po mojej skórze jak kłujące, jadowite dreszcze. W końcu Japhrimel powiedział coś przyciszonym głosem, a Książę Piekła zacisnął wargi. Skinął raz głową, szorstko. Jego jasne i chciwe oczy spoczęły na mnie. Ciężar tego spojrzenia odczułam jak dawkę lodowatego, trującego usypiacza zalewającego moje żyły i przyprawiającego o dreszcz. Japhrimel spojrzał na mnie. Jego oczy na moment znów błysnęły zielenią. - W porządku - powiedział cicho. - Chcę porozmawiać przez chwilę ze swoją hedairą, Książę. - Niech będzie. - Lucyfer zmierzył nas wzrokiem, a potem odwrócił się w stronę słonecznego dysku. Na twarzy wykwitł mu ledwo zauważalny, bardzo paskudny uśmiech który sprawił, że w ustach mi zaschło. Japhrimel odciągnął mnie o kilka stopni w dół. Jego płaszcz rozdzielił się na przedzie, a skrzydła rozchyliły się odrobinę, zamykając na mnie. Oparł podbródek o czubek mojej głowy. Dante. Odezwał się spokojny, cichy głos w samym środku mojej głowy. Nie mamy wyboru. Gówno prawda. Mieliśmy wybór. Zawsze istniał jakiś wybór. Zamknęłam oczy, opierając się czołem o jego nagą pierś. Przez moje ciało przebiegły drobne dreszcze. Każda z następujących po sobie fal uderzała w kokon Mocy, w którym trzymał mnie Japhrimel. Rękojeść miecza wbiła mi się w żebra. Trzymałam miecz trzeszczącymi w kostkach palcami. Japhrimel kontynuował nieubłaganym tonem. Albo zaczniemy targować się z Księciem, albo uczynimy sobie z niego naszego wroga, tak samo jak ta pozostałą czwórkę demonów, które wymknęły mu się spod kontroli. Jeśli pójdziemy z nim na układ, to przynajmniej mamy szansę na dalsze wspólne życie. Nie chciałam iść na żaden układ. Chciałam żeby Lucyfer zostawił nas w spokoju. Miałam niejasne przeczucie, że jeśli zawrę z nim jakikolwiek układ, to skończę tak samo źle jak poprzednim razem - okaleczona, ledwie żywa i prawdopodobnie kolejny raz próbująca wskrzesić Japhrimela własnymi rękami. To wszystko mogło też skończyć się śmiercią nas obojga, a ja nie miałam żadnego zamiaru się na to zgadzać. W takim razie pozwól mi negocjować. W końcu już to kiedyś robiłem. Przełknęłam ślinę, wzdychając cicho w jego skórę. Poczułam jego nagłą uwagę, gdy ramiona mu stężały, przyciskając mnie bliżej do jego ciała. Przebiegł palcami po moich plecach. Ogarnął mnie znajomy płomień. Był wyższy, ramiona miał szerokie, a otoczona jego skrzydłami byłam całkiem odcięta od reszty świata. Drobny dreszcz odpowiedzi - dowód tego, że miałam na niego wpływ - pocieszył mnie bardziej niż to było wskazane. - W porządku - szepnęłam. - W takim razie idź. Nie byliśmy w Piekle, więc zasada zabraniająca mu mówić prawdopodobnie nie miała już zastosowania. Poza tym, był chyba bardziej skłonny do ruszenia przodem jeśli chodziło o ustną szermierkę z Diabłem. Kiwnął głową, jego broda poruszyła się na moich włosach. 48

- Odwagi, hedairo - powiedział bardzo czule, deklamując słowa. Zadrżałam. Mam całe mnóstwo odwagi. Tylko nie mam żadnej pewności, że Lucyfer znowu nas nie wystawi. Japhrimel odprowadził mnie do barierki odgradzającej ołtarz i zaczekał, aż Lucyfer odwróci się do nas twarzą. Jego zielone oczy przesunęły się po nas. W twarzy tego tytułowanego Księciem demona dostrzegłam coś dziwnego, zaledwie przebłysk. Jego oczy pociemniały, a kąciki ust opadły w dół. Co to, do cholery, było? Czyżby Lucyfer naprawdę wyglądał tak, jakby targało nim poczucie winy? Albo jakby był zazdrosny? Właściwie to obstawiałam za byciem rozwścieczonym. Albo mającym zbrodnicze zamiary. Danny, wyobraźnia cię ponosi. - Pięć lat służby - powiedział Japhrimel. - Pełna kontrola nad Hellesvrontem. I złożona na twoje Imię przysięga, że będziesz ochraniał Dante wszystkimi możliwymi sposobami. Na zawsze. Oczy Diabła zamknęły się powoli, a potem otworzyły. Jakieś podstawowe napięcie ulotniło się z powietrza. Zaczęła się gra w kotka i myszkę, targowanie moim życiem. No cóż, ostatnim razem nie miałam do tego okazji. Wszystko było wyłożone w bardzo prosty sposób. Zrób co ci każę, albo zginiesz. To był krok naprzód. Nie całkiem. - Dwadzieścia lat służby, wraz z możliwością jej odnowienia. Pełna kontrola nad Hellesvrontem i moja przyjaźń z Dante, która potrwa tak długo jak jej życie - odparł Lucyfer. - Siedem lat, pełna kontrola i przysięga na swoje własne Imię, że będziesz ją chronił póki wieczność się nie skończy, Książę. To nie podlega dalszym negocjacjom. - Coś jeszcze? - Diabeł nie wyglądał już na rozbawionego. Właściwie to wyglądał na rozgoryczonego. Nie zeszpeciło to wcale jego piękna, ale zafascynowało mnie. Japhrimel wahał się tylko przez chwilę. Potem znów powiedział coś w ich języku, bardzo powoli i wyraźnie. Co tu się dzieje? Spojrzałam na Japhrimela, a potem na Lucyfera. Co on, do diabła, wyprawia?! Oczy Lucyfera rozjarzyły się. Zacisnęłam szczękę, starając się nie czuć tak, jakbym wtapiała się w bok Japhrimela. Anubis et’her ka, modliłam się. Panie Śmierci, czuwaj nade mną. - Ośmielasz się? - warknął Lucyfer. Jego twarz wykrzywiła się z gniewu. Gdybym potrafiła wydusić z siebie jakiś dźwięk, to pewnie byłby to pisk strachu. Nigdy wcześniej nie widziałam rozwścieczonego Diabła - i wcale tego nie chciałam. Abominacja. Japhrimel wzruszył ramionami. - Nauczyłem się tego od ciebie. Nie powinieneś był zwracać mi wolności, Książę nawet jeśli nigdy nie miałeś zamiaru spełnić tej prośby. Och, na Anubisa, tylko go nie wkurzaj. Nie chcę oglądać Diabła w naprawdę paskudnym nastroju. Ręka Japhrimela na moim ramieniu była napięta i dodawała otuchy. Był asasynem Diabła. Gdyby Lucyfer wpadł w szał, to czy Japh będzie w stanie wydostać mnie stąd żywą? Miałam taką nadzieję. Cała katedra wibrowała furią Księcia. Kamień pojękiwał, powietrze wirowało, przerażone bezgłośną, wściekłą, 49

statyczną siłą. Jedna z ławek na środku zatrzeszczała. Odgłos był tak donośny, że przypominał wstrzał z pistoletu. Udało mi się nie podskoczyć ze strachu… Z ledwością. Było blisko. Cholernie blisko. - Nie robiłbym tego, gdyby twoja służba nie była doskonała - odparł Lucyfer, a potem spojrzał na mnie. Mogłam przysiąc, że jego zielone oczy rozjarzyły się radością. Okrywająca go jak peleryna Moc zawirowała raz, rozszerzając się na katedrę. - No cóż, Dante. Co teraz myślisz o swoim Upadłym? Czekałam aż Japhrimel ostrzeże mnie żebym milczała, ale nie zrobił tego, stojąc w bezruchu zaciekawiony. Odchrząknęłam. - Ufam mu o wiele bardziej niż tobie. To przynajmniej była niepodważalna prawda. Moje słowa sprawiły, że oczy Lucyfera pojaśniały. Czyżby lubił płatać figle? Cuda nigdy się nie kończą. Jednak oglądanie Diabła w nastroju do kolejnych gierek ze swoją ofiarą nie było czymś czego chciałam doświadczać. Poczułam nagłą wdzięczność, że nie fizycznie nie byłam już całkowicie człowiekiem. Po raz pierwszy w życiu. Człowiek nigdy nie byłby w stanie znieść nawału ostrej jak żyletki Mocy unoszącej się w powietrzu, czy sposobu w jaki oczy Lucyfera spoczęły na moim gardle. Moje serce wykonało niespokojnego fikołka. - Dobrze się dobraliście jako para. Niech będzie, Tierce Japhrimel. Siedem lat, pełna kontrola i moja opieka złożona po wsze czasy pod przysięgą mojego niewypowiedzianego Imienia dla pożałowania godnej Nekromantki. Akceptuję twoje pozostałe warunki - powiedział głosem ostrym jak szkło. - Coś jeszcze? Mogłam się nie odzywać i pozostawić sprawę tak jak teraz. Powinnam była milczeć. Ramię Japhrimela zacisnęło się wokół mnie. Ale nie mogłam się powstrzymać. - Eve - powiedziałam. Lucyfer stężał. - Lepiej uważaj - ostrzegł mnie zimnym, pięknym, sprawiającym ból głosem. - Nie masz pojęcia o czym mówisz. Odchrząknęłam. Skoro Diabeł naprawdę mnie potrzebował, to teraz miałam szansę na wymazanie przynajmniej jednego imienia z długiej listy moich porażek. - Wolność dla córki Doreen, Lucyferze. To mój warunek, oprócz tych które wymienił Japhrimel. - Obnażyłam zęby. Nadszedł moment, po przejściu którego przerażenie daje ci szaleńczą odwagę. Możliwe, że właśnie do niego doszłam. Jego oczy zapłonęły. Japhrimel poruszył się, nagle znajdując się tuż przede mną. Jego ramiona odepchnęły mnie na bok i w tył. To sprawiło, że właściwie stanął pomiędzy mną a Diabłem, a moje serce zaczęło walić chorobliwie mocno w mojej piersi na samą myśl, że miałby stanąć twarzą w twarz z Lucyferem. - Wystarczy, Książę - jego głos przeciął się przez szalejącą wichurę Mocy. - Doszliśmy do porozumienia? - Siedem lat. Pełna kontrola. Ochrona dla niej. A ty, Japhrimelu, zostaniesz przywrócony na swoje miejsce chwały w Wyższym Pokładzie Piekła. Zgadzam się. Moje serce zaklinowało się w gardle. Nie mogłam nic na to poradzić. Spojrzałam na Japhrimela, który był całkowicie nieruchomy i blady pod swoją złocistą skórą. że co, kurwa?! Wreszcie dotarło do mnie pełne znaczenie jego słów. 50

- Postanowione. - Szczęka Japhrimela napięła się gdy wypowiedział to słowo. Jego oczy zapłonęły, nieregularne, runiczne kształty przesuwały się w ich mrocznej głębi. - Postanowione - powtórzył Lucyfer. Zwrócił na mnie swój wzrok. Dobry Boże, nie. Tylko nie to. On wraca do Piekła, pomyślałam otępiała. Cóż on najlepszego uczynił? Ale Eve… - Czekam na twoje potwierdzenie, Nekromantko - powiedział Lucyfer jedwabistym głosem. - Radzę ci się na to zgodzić. To wszystko czego możesz ode mnie oczekiwać. - Postanowione - odparłam bezgłośnie, zszokowana. Nie miałam wyboru - Japhrimel przed chwilą właśnie się na to zgodził, więc gdybym zaczęła sprawiać trudności, to mógł nie być w stanie powstrzymać Lucyfera od pozbawienia mnie mojej nowej śledziony czy dwóch. Zaufaj mi, Dante. Nie wątp we mnie. Pierwsza zasada postępowania z nieludźmi: ich idea prawdy nie jest taka sama jak nasza. Może Japhowi znudziło się przebywanie w towarzystwie uszkodzonego człowieka. Może naciskałam na niego zbyt mocno. Wmanewrował mnie w pójście na układ, zagrał mną jak syntezatorem. Wolność Eve wcale nie była częścią umowy. Uderzyło mnie to, jak grzmot po błyskawicy. Japhrimel wracał na dłużej do domu, a ja zostałam sprzedana Diabłu na siedem lat. Super. Elegancka warga Lucyfera wygięła się w grymasie. - Odeślij ją, Tierce Japhrimel. Zaczekam. Nie stawiałam żadnego oporu, ale Japhrimel musiał mnie stamtąd wywlec. Moje buty szurały o podłogę. Ostatnią rzeczą jaką zobaczyłam była postać Lucyfera zwróconego przodem w stronę ołtarza i jego złocista dłoń na barierce. Jego odziane na czarno plecy falowały, zupełnie jakby wyciekała z niego strumieniem jakaś moc. - Głupcy - syknął, a ja zastanawiałam się, czy miał na myśli rodzaj ludzki, demony, czy po prostu mnie samą.

51

ROZDZIAŁ 10 Japhrimel zamknął za nami drzwi katedry, holując mnie w ciemną noc, jaka zapadła nad Venizią, tak jakbym nic nie ważyła. Jęk baterii poduszkowca usadowił się w moich kościach nie tylko ze względu na ruch uliczny, ale także z powodu czekającej smukłej, czarnej limuzyny z wysuniętymi schodkami dotykającymi stopni katedry. Popatrz tylko. Szaleńczy śmiech o gorzkim i kwaśnym posmaku utkwił mi w gardle. Chłopcy odsyłają Dante do domu w wielkim stylu. Zapakuj człowieka do limuzyny, dopóki nie będziemy musieli znów się nią posłużyć. - Jedź do domu - powiedział Japhrimel. - Zaczekaj na mnie. - Zaczekaj na co? To ty wracasz? - spytałam otępiale. Albo pomyślałam. Torba uderzała mnie po biodrze. Cieszyłam się, że zdążyłam się uzbroić. Gdybym miała poradzić sobie z tym wszystkim bez swojej broni, to chyba zaczęłabym krzyczeć. Zaczekaj chwilę - Japhrimel - moje palce stężały na mieczu. Gdybym teraz go wyciągnęła, to co by zrobił? Co ja bym zrobiła? - Nie ma czasu na wyjaśnienia, Dante. Rób co mówię. - Poprosiłeś go o możliwość powrotu do Piekła? To właśnie to się przed chwilą wydarzyło? Wracasz do Piekła? - Tym razem byłam pewna, że się odezwałam, ale nie rozpoznałam tego cienkiego, zranionego głosu. Wydał z siebie krótki dźwięk świadczący o irytacji i ściągnął mnie ze schodów. Coś twardego i uzbrojonego w pazury zaczęło rosnąć w moim gardle. Zacisnęłam zęby, żeby to powstrzymać. Odepchnęłam to od siebie. Nie będę płakać. To wcale nie boli. Nie będę płakać. To wcale nie boli. Pierwsza zasada wszystkich, którzy praktykują magię: nigdy nie okłamuj samego siebie. Wiedziałam, z całą przygnębiającą ostrością, że właśnie łamałam ta zasadę. - Ty draniu. Wracasz do Piekła? Na jak długo? Co się tutaj dzieje? Przynajmniej powiedz mi prosto w oczy, że nie wracasz, przynajmniej mi to powiedz. Powiedz mi, że już nie wrócisz… - zamiast brzmieć na wściekłą, brzmiałam jedynie na zmęczoną. Dziwne odrętwienie rozeszło się po mojej klatce piersiowej. Zupełnie takie samo, jak gdybym została zraniona jakimś metalowym narzędziem. Japhrimel zatrzymał się. Chwycił mnie za ramiona i zanim mogłam się wycofać, wycisnął brutalny i zaborczy pocałunek na moich ustach. Mogłam się opierać, mogłam walczyć, żeby wyrwać się z jego uścisku, ale jego dłonie były równie silne co stalowe pazury. - Posłuchaj mnie - jego głos nie miał już w sobie tego ładunku Mocy, jakiego zawsze używał. Zamiast tego w jego tonie była ostrożna samokontrola, prawie że ludzka. Oczy miał pełne zielonych iskier, które tańczyły w ich głębi jak świetliki. Wrócę po ciebie. Zawsze będę po ciebie wracał. Czekaj na mnie w domu. Nie otwieraj nikomu drzwi. Wkrótce do ciebie dołączę. A teraz idź. Co ja mogłam na to powiedzieć? Po prostu się na niego gapiłam, z palcami całkiem bez czucia zaciśniętymi wokół rękojeści miecza. Wepchnął mnie po schodkach do wnętrza limuzyny. - Jedź i czekaj na mnie - powtórzył, a potem zeskoczył ze schodków. Osunęłam się na skórzane siedzenie. Z moich nóg wyciekła cała siła. Drzwi zamknęły się, usłyszałam jęk baterii poduszkowca nabierającego prędkości. Co się tam właściwie stało? Skoro on wraca do Piekła i zostawia mnie samą, to jak długo utrzymam się przy życiu w walce przeciwko czterem demonom z Wyższego 52

Pokładu? O co właściwie Japhrimel poprosił Lucyfera? Myślałam, że nie może tam wrócić! Ta myśl narastała, podobna do trującego gazu rozprzestrzeniającego się w pomalowanym reaktywną farbą szybie. Wyrzuciłam z siebie zduszony dźwięk, który wstrząsnął szklankami stojącymi na barku. Kierowca nie odezwał się słowem. Przez jedną zwariowaną sekundę zastanawiałam się, czy był jednym z agentów Piekła na ziemi, czy tylko zwykłym autopilotem. Wraca do Piekła. Na jak długo? Kiedy wróci? Powiedział, że wkrótce. Co właściwie oznacza słowo „wkrótce” w pojęciu demonów? Porzucona. Znów. Przez całe swoje życie byłam opuszczona - przez rodziców, kochanków, przyjaciół. Myślałam, że tym razem będzie inaczej. Czy ja kiedykolwiek wyciągnę wnioski z nauczek? Poduszkowiec wzbił się do góry, a ja przycisnęłam czoło do szyby. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na Japhrimela, który stał na stopniach katedry i patrzył jak limuzyna szybuje w stronę nocnego nieba. Jego czarny płaszcz opadł, stopił się z cieniami zalegającymi na schodach i w chwilę później już go nie było. Zniknął. Wrócił z powrotem do katedry. Z powrotem do Lucyfera. Z powrotem do Piekła. Osunęłam się ponownie na siedzenie. Drżenie pogorszyło się, wstrząsając moimi kośćmi jak grzechotką. - Niech to szlag - wysapałam, zamykając oczy. To wcale nie lodowate odrętwienie paliło mnie w piersiach. To był ból tak ogromny, że niemal natychmiast wbiłam paznokcie u lewej ręki w dłoń, zaciskając ją z całej siły. Moje pierścienie plunęły iskrami i zatrzeszczały. Powietrze wypełnił deszcz złotych iskier. Panika. Panikowałam. Przestań. Uspokój ból, Dante. No już, weź się w garść. Weź się, kurwa, w garść. Jesteś żywa. Ciągle jesteś żywa. Jak długo jeszcze? Zapach mojej własnej, czarnej krwi zaatakował mój nos. Otworzyłam oczy, uniosłam śliską od krwi dłoń i przesunęłam nią po włosach, żeby ją otrzeć. Paskudne, poszarpane półksiężyce powstałe na mojej dłoni od pazurów zasklepiły się. Nie został po nich żaden ślad. Poduszkowiec skręcił, lecąc nad ziemią. A więc wyglądało na to, że nie zostanę zrzucona prosto do morza. Dobrze wiedzieć. Gdy tylko zdałam sobie sprawę, że płaczliwy, niski odgłos wydobywał się z moich ust, przełknęłam go. Dziura w mojej piersi powiększyła się. Znak na ramieniu zapłonął gorącem, pojedynczą, ostatnią pieszczotą przepalającą mnie aż do kości. Ostatnim razem żyłam bez Japhrimela przez trochę więcej niż rok, kiedy był tylko garścią popiołu zamkniętą w czarnej, lakierowanej urnie i czekał, aż wymyślę sposób w jaki go wskrzesić. Nigdy nie chciałam tego powtarzać. To za bardzo bolało. Znów poruszyłam się na siedzeniu i usłyszałam szelest papieru. Co znowu, do cholery? Spojrzałam w dół. Na siedzeniu leżała owinięta w brązowy papier paczka, której wcześniej tutaj nie było. - No cóż - powiedziałam na głos. - Całkiem interesujące. Mój głos się załamał. Zawsze będę po ciebie wracał. Nie otwieraj drzwi. 53

- Niech to szlag. Siedem lat. Czy to właśnie na to się zgodziłam? Siedem lat pracowania dla Diabła. To nie było tylko pojedyncze polowanie, jak za ostatnim razem. Lucyfer pewnie siedział teraz w Piekle i umierał ze śmiechu tak bardzo, że prawie pękał mu ten jego nieśmiertelny brzuch. Siedem lat służby u Diabła. Jeśli Japhrimel wróci do Piekła i obejmie swoje poprzednie miejsce, to co będzie ze mną? Gdy jego zabraknie, to czy zmienię się z powrotem w człowieka? Czy będzie mi się to podobało? Miałam tylko nadzieję, że ten proces nie był zbyt bolesny. Kurwa mać, Dante, ocknij się. Kolejny raz zobaczyłaś Diabła i przeżyłaś. Powinnaś urządzić z tego powodu imprezę. Taką naprawdę wielką. Z hektolitrami gorzały. Fajerwerkami. I pieprzoną paradą wojskową. Tylko kto by na nią przyszedł? Kogo by to obeszło? Trzęsącymi się palcami sięgnęłam po paczkę. Była obwiązana szpagatem, zapakowana w brązowy papier i większa niż moja zaciśnięta pięść. Podniosłam ją jak we śnie. Szpagat i papier opadły na ziemię. W środku leżała bransoleta na nadgarstek zrobiona z dziwnie ciężkiego srebrnego metalu. Na jej powierzchni wygrawerowano skomplikowany wzór, który wyglądem przypominał mi tatuaż akredytacyjny Szamana. Ciernie i faliste linie przeplatały się nawzajem. Wewnętrza strona była gładka, nie licząc dwóch znaczków które wyglądały jak kły. Bransoleta charakteryzowała się nieznacznie obcą geometrią przedmiotu wykonanego przed demony. Super. Co to? Prezent pożegnalny? Dotknęłam bransolety jednym palcem. Poczułam na skórze dotyk gładkiego srebra. Przebiegłam nim po jednej z grawerowanych linii. Och, w dupie z tym wszystkim. Już i tak nie może być gorzej. Skrzywiłam się na tą myśl - dobrze wiedząc, że to był najpewniejszy sposób na wywołanie kolejnego nowego i paskudnego zwrotu akcji. Każdy psionik dobrze wiedział o tym, żeby nie kusić Losu, nawet jeśli odbywało się to tylko w jego głowie. Wsunęłam bransoletę na lewy nadgarstek, obracając ją tak że jej gładka część znalazła się na górze, a ta grawerowana od wewnętrznej strony ręki. Dopasowała się do mojej skóry tak jakby była jej częścią, trochę powyżej opaski. Wyglądała barbarzyńsko nigdy nie byłam zbyt wielką wielbicielką biżuterii. Nosiłam jedynie swoje pierścienie. Wolałam kiedy wszystkie moje akcesoria miały śmiercionośne zdolności. Wiedział, że chciałam uwolnić Eve. Wiedział o tym. Czemu tak łatwo poddał się moim naciskom? Co tak naprawdę powiedział Lucyferowi? Dlaczego poprosił go o powrót do Piekła? Czy to znaczy, że ma mnie już dość? Powiedział że wróci. Nawet kazał mi zamknąć wszystkie drzwi w domu. Dom. Bez niego to już nie był dom. Czyżby chciał się ode mnie uwolnić? Czy te wszystkie prezenty były sposobem na to, żeby mi to powiedzieć? Sekhmet sa’es. Nienawidziłam się za to. Gdyby chciał ze mną zerwać, to wymyśliłby lepszy sposób żeby to zrobić. Dawał mi prezenty bo chciał. Znasz go, Danny. Wróci. Tylko kiedy? Nie miałam zielonego pojęcia. - Niech to szlag - szepnęłam. - Anubisie. Anubis et’her ka. Se ta’uk’fhet sa te vapu kuraph. - Modlitwa wyszła z moich ust z łatwością, którą zawdzięczałam długiemu powtarzaniu. 54

Anubis et’her ka. Anubisie, Panie Śmierci, Wierny Towarzyszu, chroń mnie bo jestem twoim dzieckiem. Chroń mnie, Anubisie, złóż me serce na szali, opiekuj się mną, Panie, bo jestem twym dzieckiem. Nie pozwól by dopadło mnie zło, lecz skieruj Swój gniew ku moim wrogom. Osłaniaj mnie Swoim spojrzeniem, połóż na mnie Swą dłoń, teraz i po kres moich dni, aż zagarniesz mnie w Swoje objęcia. Zgniotłam papier w dłoni i cisnęłam na bok. Iskry ponownie strzeliły z moich pierścieni. Japhrimel wrócił do Piekła i bóg jeden wie kiedy wróci. A ja zostałam odesłana do domu żeby czekać na dalsze rozkazy i znów pracować dla Lucyfera. Do diabła z kuszeniem Losu. - Już nie może być gorzej - powiedziałam na głos, a potem zwinęłam się w kłębek, opierając pięty o krawędź miękkiego, wyściełanego siedzenia. Moja torba zsunęła się i trąciła mnie w bok. Objęłam ramionami nogi, schowałam twarz w kolanach i starałam się przestać hiperwentylować. Udało mi się dopiero po dłuższej chwili.

55

ROZDZIAŁ 11 Dom był martwy, ciemny i pogrążony w ciszy. Limuzyna podjechała na lądowisko. To z pewnością musiał być autopilot. Jak tylko wyskoczyłam na zewnątrz przez boczny właz a moje buty uderzyły głucho w beton zrobiony tak, żeby przypominał wyglądem gładki, biały marmur, jęk baterii poduszkowca osiągnął maksymalny poziom, a smukły, czarny pojazd uniósł się do góry, okrążył raz dom i bardzo powoli odpłynął w dal, o wiele wolniej niż gdy wiózł mnie tu w pierwszą stronę. Zamknęłam oczy. Opływała mnie toskańska noc, ciepła i łagodna. W taką noc mogłabym siedzieć w bibliotece z oczami przyklejonymi do książki. Mogłam spędzić ją też na tuleniu się do boku Japhrimela w zaciszu naszego łóżka, słuchając jego cichego głosu gdy opowiadał mi o demonach i o historii, czasami prawdziwej a czasami zmyślonej. Mój własny głos odezwałby się wtedy w odpowiedzi, jak delikatniejszy kontrapunkt, a czasem rozbrzmiał by cichy śmiech. Teraz to się skończyło. Lucyfer stanął temu wszystkiemu na drodze. Napięłam ramiona i ruszyłam schodami ukrytymi pomiędzy gąszczem wonnego rozmarynu rosnącym po obu stronach. Wyłożona płytami chodnikowymi ścieżka prowadząca do frontowych drzwi była mroczna i zapraszająca. Zostań w środku, nie otwieraj drzwi, czekaj na mnie. Tylko jak długo? Byłam wdzięczna za to, że nie było tu żadnego ze służących, zwłaszcza Emilia. Japhrimel musiał zatem po cichu i skutecznie zadbać o ich odesłanie, przewidując że pewnie nie wróci dzisiaj do domu. Czy chciał tu wrócić? Co czego właściwie potrzebuje mnie Lucyfer, skoro to Japh wraca do Piekła? Odrzuciłam od siebie tą myśl, była bezsensowna. Jeśli Diabeł czegoś chciał, to zawsze to dostawał, a chciał nas dla siebie z tego samego powodu. Otworzyłam frontowe drzwi. Sieć zabezpieczeń rozpoznała moją opaskę i skan genetyczny. Tarcze ochronne - starannie nałożone przez Japhrimela i przeze mnie, te warstwy energii otaczające miejsce, które nazywaliśmy domem - rozdzieliły się, przepuszczając mnie do środka. Znak na moim ramieniu pozostał bierny. Nie pulsował już w rytm bicia serca Japhrimela, ani nie płonął gdy skupiał na mnie całą swoją uwagę. Nie dotknęłam go. Jeśli był teraz w Piekle, to nie chciałam oglądać niczego jego oczami. Miałam tylko nadzieję, że to okropne uczucie pustki zniknie kiedyś z mojej piersi. Minęłam milczące korytarze i pogrążone w ciszy pokoje. Obcasy moich butów stukały o marmur lub zapadały się w mięsiste dywany. Starałam się nie zaglądać do żadnego pokoju do którego mógł wejść Japhrimel. Jezus Maria, Danny, nie możesz się po prostu uspokoić? Zaczekaj na niego. Wróci. Dobrze wiesz, że wróci. Większa część mnie wiedziała, że wróci. Niewielka, krytycznie nastawiona, w połowie zakopana część mnie ciągle nie była tego pewna. Ta część mnie, która nie ufała nikomu i nikomu nie wierzyła. Ta harda, zimna cząstka upartego zwątpienia, za które się nienawidziłam. Zawsze czekałam na to, aż ktoś mnie zrani, pewnie dlatego że większość ludzi, których kochałam lub ufałam - lub mieli nade mną władzę, zwłaszcza gdy byłam dzieckiem - albo umarły, albo nadużyły mojego zaufania. Zdradziły mnie. Zraniły. Porzuciły. W końcu udało mi się dojść do podwójnych drzwi. Otworzyłam je ostrożnie. 56

Zaszeleściły w zetknięciu z podłogą. Długi pokój, pocętkowany przytłumionym światłem, wyglądał dokładnie tak samo. Przeszłam na środek podłogi, złożyłam dłonie i ukłoniłam się lekko mieczowi Jace’a. Po jaką cholerę tu przyszłam? Co ja w ogóle wyprawiam? Ostrze dzwoniło miękko. Powolna, niska pieśń bólu powstała z powodu śmierci jego właściciela ciągle rozbrzmiewała w stali. Czasami zastanawiałam się, czy odłamki mojej starej katany, rdzewiejące w lodowatych głębiach oceanu razem z gnijącymi szczątkami Santino, rozbrzmiewały takim samym rodzajem agonii. Tyle że ja nie umarłam. Zostałam jedynie okaleczona - i straciłam Japhrimela tak samo jak swoje człowieczeństwo. Wolną ręką dotknęłam smukłych, twardych kamieni otoczonych srebrem, którymi wysadzany był mój naszyjnik. Zaklęcia ochronne wplecione w jego strukturę szumiały i zmieniały się. Ich kojący dotyk zamknął się wokół mnie. Z naszyjnikiem, bransoletą i moimi pierścieniami zaczynałam się czuć odrobinę jak modelka z telewizji. Przesiadywałem tu, prosząc o wybaczenie ducha. I zastanawiałem się, dlaczego on ma w twoim sercu więcej miejsca niż ja. Czyżby naprawdę tak myślał? Czyżby sądził, że jestem aż tak małostkowa albo nielojalna? Kochałam Jace’a. Kochałam go i nie mogłam dotknąć, nie byłam w stanie odwzajemnić jego uczucia. Był jednym z ostatnich powiązań między mną, a osobą którą byłam przed wszystkim co zdarzyło się w Rio, przed tym zanim skończyłam jako półdemon przywiązany do asasyna Lucyfera. Kochałam go. Ale to Japhrimela potrzebowałam w sposób w jaki nigdy nie potrzebowałam Jace’a. - Radzę sobie z tym - powiedziałam na głos do przytłumionego światła i powykręcanego, sczerniałego jęku agonii którym wibrował miecz. Mój głos zaskoczył mnie. Niemal podskoczyłam w miejscu. Serce zaczęło mi walić. Japhrimel. Japh. Gdzie teraz jesteś, co robisz? Jak długo mam tu na ciebie czekać? - Tak długo jak będzie trzeba - mój głos znów mnie zaskoczył. Potrząsnęłam głową, gruby warkocz odbił się od moich pleców. Rozluźniłam palce zaciśnięte na osłonie miecza. Zbielałe kostki odzyskały normalny kolor. Wzięłam głęboki wdech, obróciłam się na pięcie i zamarłam w miejscu. W drugim końcu pokoju jakiś cień stapiał się z mrokiem. Serce zaczęło mi bić dziko w piersi. Na języku poczułam miedziany posmak. Zamigotały niebieskie oczy. Czupryna złocistych włosów… Zniknęła. Kurz zawirował w powietrzu, połączony na kształt ciernistego, powykręcanego tatuażu Szamana, zanim rozwiał go zabłąkany podmuch powietrza i zniszczył delikatny wzór. Znałam ten tatuaż tak samo dobrze jak własny, jak tatuaż Gabe. - Na bogów - szepnęłam. Podmuch ciepłego nocnego powietrza wpadł do pokoju. Przestań. Wyobraźnia cię ponosi. Jesteś w szoku. Masz za sobą paskudne doświadczenie i chcesz żeby ktoś lub coś przy tobie było. Przestań majaczyć. Halucynacje dla Nekromanty są śmiertelnie niebezpieczne. Mimo to powietrze pełne było zapachu tamales i krwi - oraz lodu i mokrego szczurzego futra. Ciarki przebiegły mi po krzyżu. Prawa dłoń wystrzeliła w stronę miecza. Wyciągnęłam go jednym, płynnym ruchem. Niebieski płomień zaczął pełzać wzdłuż krawędzi klingi, cętkując podłogę refleksami, gdy ustawiłam miecz w pozycji 57

wyjściowej, tak naturalnej i powszedniej, że prawie nie zauważyłam tego że w ogóle wyciągnęłam ostrze. Woń tamales, krwi i Mocy oznaczała Nuevo Rio, rodzinne miasto Jace’a. Lecz ten drugi zapach sprawił, że się zakrztusiłam. Dostałam gęsiej skórki a ze szmaragdu na moim policzku wystrzeliła cienka wiązka światła. Tatuaż zmieniał kształt pod moją skórą, policzek palił. Pierścienie zagotowały się, strzelając złotymi iskrami, które opadały na podłogę i gasły. Lodem i mokrym szczurzym futrem pachniał demon którego bezdyskusyjnie zabiłam dzięki ogromnemu szczęściu i napadowi furii. Rozharatałam mu gardło, wbiłam odłamki swojego miecza prosto w jego serce a pozostałe z niego resztki strąciłam do oceanu, jednego wielkiego piorącego środka. Japhrimel zapewnił mnie, że Vardimal był całkowicie martwy. Martwy demon musiał mnie prześladować akurat po odejściu Japha, który nie mógł mi już dłużej pomóc. Poczułam, jak rozpycha się we mnie gniew. Czerwona płacha furii zaczęła pękać z trzaskiem na powierzchni mojej skóry, wytrząsając iskry z krawędzi mojego miecza. Uniosłam osłonę w lewej dłoni i przystawiłam do ramienia. Wystawała jakieś trzy cale spod mojej zaciśniętej pięści, gotowa do uderzenia w słaby punkt przeciwnika. Obniżyłam nieznacznie ciało, schodząc niemal do przysiadu. Plecy przycisnęłam do ściany znajdującej się za mahoniowym stołem. Przesunęłam się wzdłuż niej, wcisnęłam w kąt i czekałam. Najbardziej szargającą nerwy częścią każdego ataku jest czekanie - zarówno dla napastnika, jak i dla tego kto się broni. Któregoś razu Jado i ja utrzymywaliśmy swoje pozycje po obu stronach mat tatami znajdujących się w jego pokoju ćwiczebnym przez dobre pół godziny. żadne z nas się nie poruszyło, mrugaliśmy jedynie oczami. Nie jestem najcierpliwszym z wojowników. Wolę walczyć i zwrócić siłę wroga przeciw niemu samemu - nie znaczyło to jednak, że musiałam zaatakować. Szczerze mówiąc, nie czułam że jestem teraz w najlepszej formie. Miałam wrażenie jakby moje serce zostało wyrwane i zadźgane nożem na śmierć… Oczy zaszkliły mi się od łez, a pierś bolała od wstrzymywanego szlochu. Tęskniłam za nim. Potworne, mdlące uczucie tęsknoty narastało w mojej klatce piersiowej. Usłyszałam jęk baterii poduszkowca. Czyżby ktoś miał zamiar mnie odwiedzić? Weź sobie numerek i stań w kolejce. Jestem teraz zajęta innym wrogiem. Japh kazał mi zostać w środku. Czyżbym właśnie miała rozpocząć akcję partyzancką w swoim własnym domu? Zimna furia rozprzestrzeniła się po moim wnętrzu. Niebieskie światło prześlizgnęło się po ścianach, rozjaśniając pomieszczenie. Zaciągnęłam się kolejnym haustem powietrza. Zapach zniknął - zarówno woń Nuevo Rio, jak i odór Santino. To nie Santino. Zabiłam go. To coś trochę go przypomina, albo po prostu ponosi mnie wyobraźnia. Zewnętrzne krawędzie moich tarcz ochronnych przerzedziły się. Przecież nic nie mogło się tu przedostać, prawda? Nie przez tarcze Japhrimela. Ani przez moje. Prawda? Japh kazał ci tu przyjść. Nalegał na to. Nie zrobiłby tego, gdyby to miejsce nie było bezpieczne. Prawda? Ze wszystkich momentów o których myślałam że są złe, ten był najgorszy. 58

Uspokój się, Danny, odezwał się w mojej głowie cichy, męski głos o którym myślałam, że już nigdy go nie usłyszę. Nie zadręczaj się domysłami. Wyczułaś to, a twoje ciało wie co się dzieje. Po prostu zostań jeszcze przez chwilę na swoim, zwyczajnie zaczekaj. To była dobra rada, nawet jeśli udzielał jej zmarły. Chyba nie mogło być lepszego momentu na usłyszenie głosu Jace’a Monroe niż teraz, prawda? Więc czekałam, a moje walące serce odmierzało czas. Poczułam lekkie ukłucie przeczucia. Nie miałam już pewności czy dom był teraz bezpieczny. W końcu ktoś musiał odkryć gdzie mieszkaliśmy. Przebywanie w miejscu, w którym spodziewa się ciebie wróg, nie było najlepszą taktyką. Po co w takim razie kazałby mi tu zostać? Wyraził się przecież bardzo jasno. Dostrzegłam to, gdy znów dał się słyszeć jęk baterii poduszkowca. Cień przemykający pod oknami - na zewnątrz. Był zbyt szybki nawet dla moich sokolich oczu. Ruszyłam się z miejsca nie zważając wcale na to, że tarcze ochronne drżały pod naporem psychicznej napaści zagrażającej rzuceniem mnie na kolana. W mojego gardła wydarł się krótki okrzyk. Z rezerw znajdujących się pod domem i z solidnej porcji mojej własnej demonicznej Mocy zaczęłam tworzyć falę, która powali co toś. Napaść musiała być psychiczna, bo fizyczna nie dała by się odczuć w tak potężny sposób. Japhrimel powiedział żebym została w środku, ale jeśli ktoś miał zamiar wjechać poduszkowcem prosto w ścianę domu, to nie chciałam tego oglądać. Najlepsza droga to najkrótsza droga. Zebrałam się z podłogi i rzuciłam do przodu. Brzęk tłuczonego szkła wypełnił ciszę. Wylądowałam cicho i zwinnie jak kot, przemykając wzdłuż ściany i chcąc dobiec do rogu budynku. Odczułam ulgę mając coś z czym znowu mogłam walczyć. Obeszłam róg i zobaczyłam to - niski, czarny, przypominający odrobinę człowieka kształt poruszający się z zastraszającą prędkością. Zaklęłam ostro pod nosem, gdy tylko odsunął się od ściany domu, która rezonowała jak dzwon. Kamień drżał pod naciskiem Mocy, która go rozciągała. Kolejny magiczny atak. Zdążyłam wydostać się z domu na czas. Tarcze zgrzytały niskim dźwiękiem sprzężenia zwrotnego, co wcale mi się nie spodobało. Noc nagle ożyła na wpół słyszalnym cykaniem i popiskiwaniem. Usłyszałam okropny trzask szkła dobiegający od frontu jak tylko zaczęły do mnie napływać z tamtego kierunku drgania tarcz. Wchłonęły w siebie kolejne potężne uderzenie, twardniejąc i krystalizując się. Istota którą ścigałam, wystrzeliła do przodu w stronę pola po zachodniej stronie domu. Nie przestając biec, uniosłam swoją lewą dłoń w górę i wykonałam skomplikowany, mentalny gest. Chalcedon na moim lewym trzecim palcu plunął pojedynczym, wąskim strumieniem czerwonego światła. Umieściłam w pierścieniu pięć tropicieli, niewielkich runicznych zaklęć służących do namierzania celu, nie dających się odpędzić magicznych ścigających ogarów. Moim drugim pomniejszym talentem było wróżenie z runów. Potrafiłam więc posługiwać się runami z Dziewięciu Kanonów z większą dokładnością i łatwością niż większość psioników. Byłam w stanie stworzyć własnego tropiciela bez potrzeby kupowania go od Szamana czy Skinlina. Zebrałam się w sobie i rzuciłam naprzód, biegnąc za cienką smugą czerwonego światła. Włożyłam w to każdy gram swojej demonicznej szybkości. Usłyszałam piskliwy dźwięk, gdy tropiciel trafił w swój cel. Potem coś się zmieniło. BUM! 59

Rozległ się potężny dźwięk, jak gdyby wszystkie dzwony na świecie zabiły w tej samej chwili. Opadłam na kolana. Cała moja szybkość wyparowała. Górę wziął nade mną instynkt, który uziemił Moc. Czerwień trzeszczała na powierzchni mojej skóry przybierając kształt pofalowanych zmarszczek. Południki Mocy na skórze płonęły, ale przestały gdy tylko potrząsnęłam głową. Włosy ześlizgnęły mi się na ramiona. Warkocz rozplótł się. Przysiadłam na kolanach, mrugając. Mój miecz pociemniał, skoro już go nie potrzebowałam. Istota, czymkolwiek była, zrobiła coś… dziwnego. Wyparowała z hukiem i rzuciła tropiciela z powrotem na mnie. Nic ludzkiego nie potrafiło tego zrobić. Tropiciele miały za zadanie ścigać nawet przeszkolonych w walce psioników. Powinnam była móc ścigać to coś aż na sam koniec świata. Nie mamy tu do czynienia z ziemskimi rzeczami, Danny. Postępuj zgodnie z planem, dobrze? Odruchowo obniżyłam całe ciało, przysiadając na piętach. Gdybym ciągle była człowiekiem, siła odrzutu zwaliła by mnie z nóg. Możliwe, że nawet poparzyła mi skórę w miejscach południków Mocy. Wytrząsnęłam ogłuszający dźwięk ze swojej głowy, wstałam z ziemi i wzięłam głęboki oddech. Moje na wpół demoniczne ciało zregenerowało się w ułamku sekundy po uderzeniu tropicielem. Przekrzywiłam głowę. - Co to, kurwa, było? - Prawie nie zdawałam sobie sprawy, że wyszeptałam to na głos. Gwizd poduszkowca i pisk antigravu osiągnęły maksymalny poziom. Potężny, druzgocący dźwięk uderzył prosto we mnie. Byłam połączona z tarczami osłaniającymi dom, więc odczułam ostry ból, jak przy wyrywaniu zęba z dziąsła, gdy warstwy mojej i Japhrimela energii implodowały. Potrzeba było niewyobrażalnej mocy żeby złamać te tarcze. Tylko jedna rzecz była w stanie dostarczyć takiej mocy. No cóż, dwie. Drugą był bóg, co było mało prawdopodobne bo bogowie nie atakują ludzi w ten sposób. Mają inne sposoby na okazywanie swojego niezadowolenia. Czyli pozostawał demon. Gdybym mogła wybrać, to byłoby mi to obojętne. I tak nie miało to żadnego sensu. Sprawy przybierają coraz ciekawszy obrót. Schowałam miecz do osłony i odwróciłam się akurat żeby zobaczyć jak ogień strzelił w niebo. Po raz drugi tego dnia nogi uciekły mi spod reszty ciała. Słup rozpalonego do białości ognia buchał z domu. Kurwa mać. Położyłam się na boku, gdy przetoczyła się nade mną fala uderzeniowa. To farba reaktywna i plazmówka! Z mojego nosa wyślizgnęła się bańka krwi. Czekałam na szok następczy. Połowa mojej twarzy piekła mnie od wystawiania jej na palące powietrze. Smród spalonej trawy podrażnił mi nos. Poczułam, jak budzi się we mnie kolejna fala bezowocnego gniewu. Miecz Jace’a. Mój ołtarz. Moje książki. Niech to szlag. Gorąco rozlało się po moim ciele. Syreny poduszkowców ratowniczych zawyły w oddali. Mój mózg znowu zaczął funkcjonować. Przed chwilą ktoś próbował mnie zabić. Czyżby to była sprawka Lucyfera? Albo jeden z demonów, które miałam dla niego złapać? To by znaczyło, że wiedzą już że Diabeł mnie wynajął… Co znaczyło, że nie przetrwam zbyt długo bez Japhrimela. 60

Czwórka demonów z Wyższego Pokładu Piekła. A ja jestem nową dziewczyną na posyłki Lucyfera. Muszę sobie poradzić. Bez Japhrimela. Który kazał mi zostać w tym pieprzonym domu i dać się zabić. Niech to szlag najjaśniejszy trafi. Pozwoliłam sobie na jeden ponury uśmiech i potrząsnęłam głową, przekręcając się na brzuch i podnosząc na łokciach i kolanach. Dopiero za drugim podejściem udało mi się wstać. Istnieje pewna granica, której nawet moje ciało nie jest w stanie przekroczyć. Jeśli powrót Japhrimela do Piekła i odzyskanie należnego mu miejsca jako demona sprawi, że znów stanę się człowiekiem, to czeka mnie niezwykle krótkie i niezwykle nieprzyjemne życie. Znak na moim ramieniu piekł słabo. Zamknęłam oczy, starając się odeprzeć zawroty głowy. Potem obszukałam się rękami. Torba, noże, pistolet, plazmówka, miecz. Wszystko było na swoim miejscu. Wliczając w to moje palce. Alleluja. Spojrzałam na piekło w jakie zamienił się mój dom, nagle zadowolona że nie było tu nikogo ze służby. Kamień wyginał się i wykręcał. Struktura marmuru osłabła po wejściu w interakcję z polem siłowym. Jego podstawowe wiązania uległy rozpadowi. To właśnie dlatego nigdy nie strzelało się z plazmówki gdy w pobliżu znajdowała się reaktywna farba. Strzelanie w pomalowany nią poduszkowiec nigdy nie było wykorzystywane, nawet jako metoda zabójstwa. Interakcja reaktywnej farby i pola siłowego wystrzelonego pocisku dawało początek reakcji łańcuchowej, która rozchodzi się z szybkością dorównującą połowie prędkości światła, wypalając i deformując wiązania międzykomórkowe. Jeśli nie została opanowana i dezaktywowana, to pozostawiała olbrzymie ślady na powierzchni ziemi. Efekty tego utrzymywały się przez dłuższy czas, wpływając na żywe stworzenia. Drzewa były kruche i łamliwe, a reszta roślin więdła i umierała. Jeśli chciało się kogoś zabić w ten sposób, to powstawał przy tym niewyobrażalny burdel. Była to jednak całkiem skuteczna metoda, jeśli miałeś gdzieś grzywnę za skażenie środowiska i za ekologiczną nieodpowiedzialność. I jeśli byłeś całkiem pewny, że dasz radę uciec przed falą uderzeniową. - Anubis - szepnęłam. Mój posążek boga, obsydianowa figurka Sekhmet, którą podarował mi Japhrimel, miecz Jace’a… prawdopodobnie wszystko to zostało zniszczone. Czy wizja martwego Szamana była ostrzeżeniem, o którym mój bóg wiedział, że go nie zignoruję? - Dziękuję ci, Panie Śmierci - szepnęłam. - Za uratowanie mi życia. Nadleciał pierwszy z poduszkowców ratowniczych z Arrieto, błyskając światłami. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu kryjówki. Za chwilę zrzucą tu zamrażacz, który opanuje płomienie i zapobiegnie ich rozprzestrzenieniu. Potem wychłodzą obszar na którym doszło do reakcji, a następnie stłumią każdy drobny pożar trawy. Nie sądziłam żeby którykolwiek z napastników kręcił się tu jeszcze w pobliżu. Pewnie pomyśleli, że uwięzili mnie gdy tarcze ochronne domu zapadły się. Bóg jeden wiedział co zostało uwolnione wewnątrz domu, gdy osłony pękły. Ogień pochłonął wszelkie dowody. Czekaj w domu, nie otwieraj drzwi. Jeśli chodzi o udzielanie rad, Japh, to ta była najgorsza z możliwych. Wtopiłam się w cień niewielkiego oliwnego zagajnika i oparłam o jedno z drzewek, kładąc jedną rękę na rozgrzanej korze. Na tym zboczu pozostanie blizna, dopóki flora nie odbuduje się po zniszczeniu struktury komórkowej spowodowanej reakcją i 61

pożarem. Wzgórze zaludniło jeszcze więcej poduszkowców, niektóre z nich już zaczęły uwalniać drobną, srebrzystą mgiełkę zamrażacza. Dezaktywacja reakcji o tak wielkiej skali zajmie sporo czasu, co najmniej dwa dni. Książki, które podarował mi Japh, spłonęły. Bóg jeden wiedział, czy w ogóle coś ocalało. Mało prawdopodobne. Wypuściłam powietrze przez zęby. Wolną ręką dotknęłam naszyjnika. Skoro miecz Jace’a został zniszczony, to ten naszyjnik był jedyną rzeczą jaka po nim została, poza jego prochami spoczywającymi bezpiecznie w rodzinnym mauzoleum Gabe Spocarelli. Poczułam jak ogarnia mnie gniew, ostry i dojmujący. Bezużyteczna furia, którą musiałam zamienić w zimną jasność umysłu, jeśli chciałam ujść z tego wszystkiego z życiem. Nie wiedziałam jeszcze kto chciał mnie zabić. Lista podejrzanych powiększała się z godziny na godzinę. Zostań w domu. Zamknij drzwi. Taaa. Jasne. Westchnęłam, zmierzyłam dystans dzielący mnie od poduszkowców ratowniczych i zniknęłam w ciemnościach nocy.

62

ROZDZIAŁ 12 Pierwszy pociąg jaki udało mi się złapać na stacji leciał właśnie ponad krajobrazem na swojej poduszce z antigravu. Część torów była tak stara, że wały po obu stronach trakcji wzrastały w górę, zacieniając smukłe pociągi w niektórych miejscach. To sprawiało, że antigrav odbijał się sam od siebie i sprawiał, że wszystko robiło się osobliwie lekkie. Mimo wszystko to była dla mnie najszybsza droga do wydostania się z Toscano i wyruszenia do innego większego miasta Hegemonii - w tym przypadku do wielkiego węzła Franjlyon. Gdy już znajdę się w mieście to będę mieć pewność, że mogę się ukryć, bo jak na razie w tym historycznym zakątku wyróżniałam się zupełnie jak sztucznie poprawiony twór na konwencji Ludderów. We Franjlyon będę mogła złapać transport do każdego innego miejsca i podłączę się do sieci łowców głów. Gdyby udało mi się znaleźć nowego Magiego, to miałam sporą szansę na pozostanie przy życiu jeszcze przez jakiś czas. Miałam również sporą szansę na znalezienie sobie kryjówki na kilka dni. Gdybym tylko znalazła Magiego - ich krąg lub kogoś działającego w pojedynkę - to mogłam nakłonić ich do podzielenia się ze mną kilkoma zawodowymi tajemnicami, a wtedy moje szanse na przetrwanie ponownie by się zwiększyły. Pieprzyć odkodowywanie starych dzienników. Chciałam dowiedzieć się czym byłam i czy znów stanę się człowiekiem skoro zamiast A’nankhimel, Japh z powrotem stał się w pełni demonem. Docierałam właśnie do punktu, w którym nie mogłam już być zbyt wybredna jeśli chodziło o sposób uzyskania tej informacji. Umościłam się głębiej w fotelu żałując, że nie potrafię sprawić żeby w przedziale zrobiło się trochę ciemniej. Z tatuażem na policzku, połyskującym w nim szmaragdem, mieczem, bronią i piękną, nieskazitelną architekturą swojej twarzy raczej nie dało się przejść niezauważonym. Przyzwyczaiłam się już odrobinę do tego, że za każdym razem gdy patrzyłam w lustro, widziałam tam twarz modelki z telewizji, ale mimo to ciągle był to dla mnie ogromny wstrząs, zwłaszcza gdy nie byłam na to przygotowana. Mnóstwo ludzi rzucało mi po kilka spojrzeń, zupełnie jakbym była jakąś gwiazdą. Albo psionikiem. Ha, ha. To nie ta piękna powłoka mnie niepokoiła, tylko to, że za każdym razem gdy patrzyłam na swoje odbicie w lustrze, widziałam w nim dziwny, podwójny obraz mojej starej, ludzkiej twarzy, zmęczonej i znajomej, ale jednak odmienionej w coś tak pięknego, że nawet ja miałam kłopoty żeby na to patrzeć. Nie znosiłam nawet zerkania na siebie w odbiciu widocznym na szybie okna, tak jak teraz. Skupiłam się na krajobrazie przesuwającym się za nim, nie widząc niczego poza paskami pomarańczowych świateł i bezkształtnej smugi będącej upiorem mojej twarzy. Pomarańczowe pasy zlewały się ze sobą, podpowiadając mi że pociąg ślizgał się naprzód bez żadnych trudności na pomalowanych reaktywną farbą szynach, które ciągle nazywaliśmy „torami”, chociaż żaden pociąg nie jeździł już na torach od momentu wynalezienia przed dwudziestoma laty farby i antigravu. Wspaniale, Danny. Myśl sobie dalej o historycznych pierdołach zamiast o tym, jak masz zamiar przeżyć do jutra rana. Jeśli ścigają cię demony, to świat nagle staje się zbyt mały, a ty raczej rzucasz się w oczy. Nawet pachniesz jak demon - powodzenia w ukrywaniu się. 63

W przedziale nie było nikogo. Siedziałam w nim sama od momentu wejścia do pociągu. Niewielu turystów podróżowało z Turin Station do Franjlyon. Spojrzałam na srebrną bransoletę na nadgarstku. Dopasowała się do mojej skóry. Przerwy między łukowatymi liniami zdawały się być mniejsze. Nie mogłam uwierzyć, że będzie mi pasować na nadgarstek. Gdy byłam człowiekiem były grubsze i poznaczone sznurami mięśni od codziennych ćwiczeń. Teraz stały się cieńsze. Wyglądały na kruche, mimo że w ich kościach i strukturze tworzącej pazury drzemała potężna siła demona. Dobrze się czułam mając na sobie tą bransoletkę, chociaż rękę trzymałam zaciśniętą wokół osłony miecza. Prawą dłonią dotknęłam płynnych, grawerowanych linii. Była piękna. Japhrimel nigdy nie dał mi brzydkiego prezentu. Zastanawiałam się czy to on mi ją podarował, czy tez nie powinnam była wcale jej dotykać. Czy to mógł być kolejny z drobnych żartów Lucyfera? Możliwe, że to było urządzenie naprowadzające. Jednak czułam się z niewiarygodnie dobrze mając na sobie tą bransoletę. Otulała mój nadgarstek tak, jakby była zrobiona specjalnie dla mnie. Jakoś nie potrafiłam zmusić się do tego żeby ją zdjąć, pomimo niepokojącego pomysłu, że być może bransoleta rosła, zamykając się wokół mojej ręki. Znów wyjrzałam przez okno. Położyłam głowę na oparciu siedzenia. Czarna krew demona, którą wytarłam włosami pachniała jak perfumowany owoc, wchłaniając się z powrotem w czarne, jedwabiste pasma. Problem z podróżowaniem w ten sposób polegał na tym, że miałam zbyt dużo czasu na rozmyślanie. Siedziałam tak roztrząsając całą sytuację i przez dwie godziny nie udało mi się wpaść na żaden pomysł. Pociąg pruł przez tunel wydrążony w podnóżu góry. Osobliwe uczucie przebywania pod ziemią sprawiło, że dostałam gęsiej skórki. Potrzebowałam cichego, stabilnego pokoju i czasu tylko dla siebie - i jedzenia. Zaczynałam czuć się odrobinę dziwnie, beztrosko, zupełnie jakbym wpadała w szok. Świat spowiła szara mgła. Kolor odpłynął z pomarańczowych świateł widocznych za oknem. Niebieskie, skórzane siedzenie naprzeciwko mnie straciło swój połysk. Miałam wrażenie, że jakiś puch utrudnia mi widzenie. Zamknęłam oczy, ale to tylko pogorszyło sprawę. Pociąg przejechał przez tunel, a znak na moim ramieniu zaczął łaskotać. Jedynymi słyszalnymi dźwiękami były świszcząca cisza pociągu i odległe szmery innych umysłów, ludzkich umysłów, pełnych przypadkowego odoru zwykłych, ludzkich dusz. Wyciągnęłam prawą rękę i dotknęłam znaku przez koszulę, potarłam go. Gdybym dotknęła go gołymi palcami, to zobaczyłabym coś oczami Japhrimela. Pomysł był niezwykle kuszący. Jednak gdybym spojrzała jego oczami i zobaczyła Piekło, to czy po tym doświadczeniu pozostałabym przy zdrowych zmysłach? Myśl o tym, że blizna mogła zniknąć z mojej skóry, gdyby na powrót stał się demonem, nie była zbyt przyjemna. Przypomniałam sobie demoniczne sigile i teorię magiczną, ale nie byłam w stanie wymyślić niczego co by do tego pasowało. Nie miałam pojęcia co mogłoby się wówczas stać, a to nie była zbyt wygodna myśl. Co najmniej. Ufałam mu na ślepo tak samo jak ufałam Jace’owi. Tyle że Jace był człowiekiem… i skończył oddając za mnie swoje życie. Japhrimel wyrzekł się swojej mocy demona, przywiązał się do mnie i mogłam przysiąc, że kiedyś na niczym innym mu nie zależało. Może wczorajsze pójście do Piekła beze mnie sprawiło, że znów zaczęło mu zależeć. 64

Im więcej nad tym myślałam, tym bardziej mnie to zastanawiało. Jak oryginalnie. W kontaktach z oboma gatunkami odnosiłam same fatalne porażki. Powiedział, że wróci. Obiecał. Po prostu musiałam zaczekać i się o tym przekonać. Wspaniale. Mój ulubiony rodzaj magicznych zagadek: taki, w którym siedzisz i czekasz aż zacznie się robić nieprzyjemnie. Nie byłam głupia. Wiedziałam, że miałam problemy z ufaniem ludziom. Całe mnóstwo łowców głów je ma. Nie pakujesz się w ten biznes jeśli nie jesteś choć odrobinę paranoikiem, a jeśli uda ci się przeżyć, to twoja paranoja przybiera na sile. Rodzice zostawili mnie gdy nie miałam jeszcze dziesięciu dni, mój opiekun zostawił mnie, odchodząc do domeny Śmierci, moi przyjaciele - gdy w końcu jakichś zdobyłam - albo mnie zdradzili, albo umarli. Wszyscy oprócz Gabe. Zawsze oprócz Gabe. Lepiej nie wspominajmy moich kochanków. Histeryzuję. Ale kto by nie histeryzował, gdy Lucyfer z nimi pogrywa? Japhrimel wróci, Dante. Obiecał. Mimo wszystko zastanawiałam się nad tym. Wątpiłam. Potarłam ramię przez koszulę. Po chwili znów to zrobiłam. I znów. Szczypanie w znaku przybrało na sile. Nagle przeszyła go strzała niesamowitego, miażdżącego bólu, który przeżarł się przez szarą mgłę. Usiadłam gwałtownie. Cztery cale mojego miecza wyślizgnęły się na wolność z osłony i znikły gdy wepchnęłam je tam z powrotem. Nie było tutaj żadnego wroga, którego mogłabym zabić. Tylko kolejna fala głębokiego, przeszywającego bólu w ramieniu. Co jeśli znak zniknie? Co ja wtedy zrobię? Starałam się skupić na spokojnym i głębokim oddychaniu. Problem polegał na tym, że wcale nie czułam się spokojna. Całe moje ciało tęskniło za Japhrimelem. Wiedziałam, że nie będę mogła spać. Właściwie to pewnie oszaleję z braku snu. Udało mi się przetrwać bez niego niemal rok, ale teraz łącząca nas więź była o wiele głębsza. Moje poszukiwania, co prawda fragmentaryczne ale zawsze, powiedziały mi jedną pewną rzecz. Nie byłam w stanie zerwać tej więzi. A on, dzięki mocy demona, mógł to zrobić. Mogłabyś wreszcie przestać? Wróci po ciebie. Teraz musisz się tylko martwić kiedy to nastąpi. Ból w ramieniu wycofywał się po trochu. Uniosłam koszulę. Linie znaku wiły się na mojej złotej skórze, wyglądając raczej na ozdobę niż bliznę. Pulsowały również głębokim, wściekłym szkarłatem. Zdumiewająco mocne, przeszywające ukłucie Mocy uderzyło w znak, rozlewając się po mojej skórze jak olejek. Moje biodra wyrwały się do przodu, głowa odskoczyła w bok, a ja dostałam zadyszki. Ucieszyłam się, że w przedziale nie było nikogo poza mną. Pociąg kołysał się lekko na poduszce z antigravu. Przełknęłam haust zwietrzałego, przetwarzanego powietrza, dysząc. Czułam się tak, jakbym właśnie wlała w siebie porcję naładowanego kofeiną afrodyzjaku. Rozkosz rozlała się po moich żyłach, napinając moje ciało jak strunę harfy. Bransoleta na moim nadgarstku ożyła. Grawerowane linie rozbłysły nagle zielonym światłem. Przekrzywiłam lewą rękę i wbiłam wzrok w rysunek, zafascynowana, gdy linie przesuwały się po metalu, kształtując się we wzór który prawie że mogłam rozpoznać. Wyglądał na demoniczny glif, mutujący i wirujący, równie piękny co obcy - i równie piękny co raniący słuch język. 65

Co ta bransoleta wyprawia? Zbadałam ją delikatnie swoimi zmysłami ale niczego nie wyczułam. Czy była tylko ozdobą, ładnym lecz całkiem bezużytecznym przedmiotem? Jeśli będzie tak ciągle płonąć, to będę miała problem. Ciężko będzie mi ją ukryć. Zapadłam w trans, przyglądając się barwnym liniom ślizgającym się po powierzchni metalu, nie przestając go badać. Niczego nie wyczułam. To samo w sobie było dziwne, bo większość przedmiotów miało swoje mentalne „echo”. Moc nie przestawała pulsować, oblewając moją skórę, a każda następna fala była głębsza i cieplejsza. To było całkiem miłe, ale jaki był tego cel? Czy Japhrimel próbował dosięgnąć mojego znaku i namierzyć mnie? Czy to znaczyło że wydostał się z Piekła? Zawsze po ciebie przyjdę. Szukał mnie? Miałam cholerną nadzieję, że tak. Ale wyprzedzanie o krok demona asasyna mogło też utrudnić mu poszukiwania. Ta senna myśl przyszła mi do głowy gdy wpatrywałam się w bransoletę. Zamrugałam. Gdy znów na nią spojrzałam, linie zamarzły w jeden symbol. Hegethusz, runa z Dziewięciu Kanonów. Wyglądająca jak odwrócona, pochyła i kanciasta litera H, którą przecinała kreska. Prosta, surowa runa o prostym, surowym znaczeniu. Runa Niebezpieczeństwa. W przedziale były tylko jedne drzwi. Podniosłam się, podeszłam do nich w dwóch krokach i odsunęłam na bok, wciskając przycisk otwierający zamek. Każdy pracownik środka transportu dysponował szyfrem do otwarcia zewnętrznego zamka, więc łatwo będzie wydobyć go z umysłu niczym nie chronionego umysłu. Kolejny powód dla którego ludzie bali się psioników. Jeśli nie miało się nic przeciwko zalewowi nieskoordynowanego, pogmatwanego szlamu pełnego przypadkowych informacji, to psionik mógł zrobić te wszystkie rzeczy, których tak obawiali się ludzie. Jednak myśl o wysiłku potrzebnym do oczyszczenia mojego umysłu po wykradzeniu czegoś z głowy człowieka przyprawiła mnie o dreszcz. Korytarz pomiędzy oknami umieszczonymi po jednej stronie a pustymi ścianami przełamanymi drzwiami prowadzącymi do jednoosobowych przedziałów był na tyle szeroki, że mogła się tamtędy przecisnąć jedynie anorektyczna fanka techno. Odwróciłam się plecami do okien - byłam prawie pewna, że atak nie nadciągnie z tej strony, bo zbyt szybko się poruszaliśmy - i zatknęłam swój miecz za szlufkę pasa. Korytarz był zbyt wąski na walkę na miecze. Jeśli chciałam pobawić się nożami, to na pewno nie w tym miejscu. W takim razie pozostawała mi broń. Wyjęłam dwa pistolety wyrzutowe z ich kabur. Pocisk z plazmówki mógł wejść w interakcję z farbą reaktywną, którą pomalowano pociąg od zewnątrz, a ja nie miałam żadnej chęci na oglądanie kolejnego wybuchu. Ucieszyłam się, że pociąg był pusty. Dodatkowe ofiary nie były czymś, czego chciałam, zwłaszcza jeśli dało się temu zapobiec. Martwienie się było głupie z mojej strony demony były podstępne, potężne i nie przejmowały się zbytnio utratą ludzkiego życia. Już i tak byłam w gorszym położeniu a martwienie się o ofiary jeszcze bardziej ograniczy moje szanse. Przesunęłam się na tył pociągu, z pistoletem w każdej ręce i z wyciągniętymi ramionami. Gdyby jakiś człowiek wyszedł teraz z przedziału, to w jego oczach wyglądałabym jak idiotka. Gdyby zamiast niego pojawiło się coś innego, to zacznę 66

strzelać. Błagam, niech nikt nie wysiada z przedziału. Niech wszyscy zostaną na swoich miejscach. Jeśli mam strzelać, to nie chcę trafić nikogo niewinnego. Anubisie, usłysz moje błaganie, proszę, nie pozwól mi w nikogo trafić. Znak na moim ramieniu znów zapulsował. Kolejna fala ciepła spłynęła po moim ciele, kierując się w głąb aż do kości. Ale po co? Co się działo? Nie mogłam pozwolić sobie na to, żeby schować broń i dotknąć znaku. Jeśli Japh potrafił namierzyć mnie dzięki znakowi, to czy inny demon też był w stanie to zrobić? Wyróżniałam się wśród okolicznego krajobrazu Mocy zupełnie jak demon, tyle że bez tarcz które nosił Japhrimel. Uwięziona pomiędzy dwoma światami, zbyt silna dla ludzkich psioników i zbyt słaba by walczyć z demonami, byłam wystarczająco potężna by zostać dostrzeżoną i jednocześnie zbyt mało silna by ochronić się przed wielkim, próbującym mnie zabić demonem. To był już drugi atak w przeciągu minionych dwunastu godzin. Powoli zaczynałam sobie zbierać punkty w tej grze. Moje stopy przesuwały się bezgłośnie po podłodze. Miałam w zasięgu wzroku oba końce pociągu, patrząc w przód i w tył. Żałowałam że nie mam sztucznie poprawionych oczu, jak wszyscy bodyguardzi Rodziny Cherry. Dobrze by było móc patrzeć w obie strony jednocześnie. Wyczułam to. Szybkie muśnięcie na powierzchni moich tarcz, które znikło niemal tak szybko jak się pojawiło. Lata treningu przejęły nade mną kontrolę, gdy adrenalina zalewała mój organizm. Jeszcze trochę soku a nadnerczy i zmienię się w roztrzęsioną kupę galarety. Pozostałe wyszkolone mentalne instynkty ustaliły pozycję. Złożone, metafizyczne wyliczenia i intuicja przeobraziły się w jeden łuk, który nakreślił położenie. Znów poczułam ten zapach - lodowato zimnego powietrza i mokrego szczurzego futra. Odór zaatakował moje nozdrza. Istota, która odrzuciła od siebie mojego tropiciela i zniknęła - lub coś co pachniało jak ona - znajdowało się teraz w pociągu. Pewnie zmaterializuje się wprost z powietrza, tak jak to miały w swoim paskudnym zwyczaju według tekstów z demonologii. Robiły tak zwłaszcza demony ze Środkowego i Niskiego Pokładu Piekła. Te z Wyższego ceniły sobie bardziej dramatyczne wejścia. Przynajmniej moje wyczerpujące, fragmentaryczne badania nad demonologią teraz na coś mi się przydały. Wiedziałam, że niektóre demony mogły wysyłać posłańców ze Średniego i Niskiego Pokładu Piekieł żeby wykonywały ich wolę w świecie ludzi. Pod warunkiem oczywiście, że ten demon miał wystarczająco dużo Mocy… lub otrzymał pozwolenie od Lucyfera. O jego zgodę proszono za każdym razem zanim działający w pojedynkę Magi lub krąg próbował przywołać do siebie demona. Od Japhrimela dowiedziałam się niejako, że mają tam całą zajmującą się takimi prośbami biurokrację. Skoro Magi strzegli zazdrośnie metod jakie wynaleźli na osłabienie murów pomiędzy ziemią a Piekłem i na wysłanie swoich wiadomości, czasami potrzeba było wielu lat żeby wynaleźć odpowiedni sposób na dotarcie do demona, którego można było kontrolować lub uczynić z niego swojego towarzysza. Żaden Magi nigdy nie próbował skontaktować się z potężniejszym demonem. Poprzestawali na najniższych otchłaniach Środkowego Pokładu. Jeśli w kręgu wywołującego demona Magiego pojawił się okaz z Wyższego Pokładu Piekła, to praktykant miał albo niesamowite szczęście, albo był karany w niesamowicie bolesny sposób. 67

Bardziej prawdopodobne było to drugie. Demony nie podlegały takim ograniczeniom. Dla demona z Wyższego Piekła sprowadzenie jednego ze Środkowego Pokładu wcale nie było takie trudne, a jeszcze łatwiejsze okazywało się ściągnięcie demona z najniższej półki. Reasumując, Danny Valentine miała przerąbane. Stanęłam plecami do tylnej części pociągu. Wycofywałam się powoli, trzymając w dłoniach broń skierowaną w przód korytarza. Moc w moich rękach zaczęła płonąć. Same kule prawdopodobnie nie były w stanie wyrządzić temu czemuś szkody, ale rozgrzany do czerwoności ołów w połączeniu z wściekłą Mocą tworzyły śmiertelną kombinację dla wielu rzeczy. Ta metoda nie była tak elegancka jak posłużenie się błogosławionym mieczem. Była kłopotliwa i męcząca i niewielu psioników było w stanie się nią posłużyć - tyle że ja nie byłam już człowiekiem, a przynajmniej dopóki będę nosić znak Japhrimela. Dopóki miałam możliwości, mogłam je wykorzystać. Doszłam już prawie do końca pociągu, gdy się pojawiło. Pociągi przypominały długie, elastyczne węże, których każdy plastikowo-metalowy wagon jest połączony z drugim za pomocą rozciągliwego materiału. To oznacza, że fałdy tego materiału rozdzielają przedziały, rozciągając się gdy pociąg zakręca, podskakuje i zatacza łuki na płytkim, pomalowanym reaktywną farbą torze, który zmniejsza tarcie i grawitację. Oznaczało to również, że wpatrywałam się w długi korytarz oświetlony jedynie pomarańczowymi światłami i osadzonymi w podłodze fluoroscencyjnymi rurami, patrząc jak tunel rozciąga się i skręca jak przewód pokarmowy jakiegoś wielkiego zwierzęcia, gdy zaalarmował mnie niewielki, pulsujący ruch. Istota wyłoniła się z cienia, pełzając do przodu na rękach i nogach - a kiedy mówię „ręce i nogi”, to mam na myśli to, że jej dłonie z rozcapierzonymi palcami i wysuniętymi pazurami spoczywały na podłodze. Stopy również przylegały płasko do ziemi, co sprawiało, że jej kości udowe obracały się dziwacznie w panewkach. Tancerze ballai zaprzedaliby własne dusze za taką umiejętność. Istota przede mną miała niewyraźny, ludzki kształt. Jej skóra była równie biała co podbrzusze ryby. Nad jej oczami widniały czarne łzy. Uszy zakończone ostrymi czubkami znajdowały się po obu stronach jej tłustej, łysej głowy. Zrobiło mi się zimno. Na całe szczęście ta twarz była inna. Nie należała do Santino. Przypominała zniszczoną, pucołowatą twarz lalki, tyle że wykręconą i zdeformowaną, jak twarz umysłowo chorego dziecka, z pulchnymi policzkami i ustami. Miała na sobie resztki czerwonej szaty, przewiązane w pasie kawałkiem czegoś, co wyglądało na konopny sznur. Szata była jednak zbyt mała w stosunku do postury stworzenia, więc zobaczyłam jego zwisające luźno genitalia. No cóż, teraz już wiemy skąd się wzięło wyrażenie „chochlik z trzema jajami”. Szaleńcza ochota żeby się roześmiać rozepchała się w mojej piersi. Czemu zawsze miałam ochotę śmiać się w podobnych sytuacjach? Gdybym przez te wszystkie lata nie nauczyła się tego co mogłam z zakodowanych metodami Magich ksiąg, to podobieństwo do Santino doprowadziłoby mnie do krzyku. Zamiast tego utrzymałam swoją pozycję, mierząc do stworzenia z broni i ponownie dziękując bogom za to, że otaczające mnie przedziały były puste. Nie chciałam żeby ktokolwiek znalazł się pod ostrzałem.

68

To był demon, padlinożerca. Pochodził z Niskiego Pokładu Piekła. Mogłam się o to założyć, skoro wyglądał jak coś, co przy ogromnym łucie szczęścia mogłam zabić. Jeśli któryś z potężniejszych demonów uciekł z Piekła, to mógł przyprowadzić ze sobą kilku znajomych. Jednak w przedziale nie było żadnego innego demona. Mogłam się założyć o własne życie - i za chwilę to zrobię. To był demon, a ja byłam zaledwie hedairą - a przynajmniej hedairą asasyna samego Diabła, do czasu kiedy znak zblednie - o ile w ogóle zblednie. Miałam nadzieję, że to wystarczy żebym pożyła jeszcze trochę swoim żałosnym życiem. Mogłam przewyższać chochlika Mocą, ale mógł być ode mnie o wiele szybszy - zwłaszcza że już urodził się w ciele demona, a ja ciągle nie posiadałam pełnej kontroli nad swoim nieludzko szybkim refleksem. W starciu z tym stworzeniem wolałabym mieć w ręku swój miecz, ale nie mogłam już wybierać. Te myśli przeleciały przez mój umysł w czasie krótszym, niż niezarejestrowanej dziwce zajmuje zniknięcie przed patrolem policji. Wtedy stwór skulił się w sobie, jego potworna, dziecięca twarz wykrzywiła się i zaśliniła, i wystrzelił przez korytarz prosto na mnie. Nacisnęłam oba spusty. Odrzut wystrzału wstrząsnął moimi ramionami. Moc przedarła się przeze mnie i stopiła z fizyczną prędkością kul. Nie miałam teraz czasu na przejmowanie się czy jakiś zabłąkany pocisk kogoś nie trafi. Namierzałam stwora. Był cholernie szybki. Cofnęłam się, chcąc nabrać odpowiedniej prędkości… Kia eksplodowała we mnie, gdy uderzyłam plecami w tył pociągu. Metal zapiszczał. Podstawowe prawa fizyki zemściły się na mnie i wygramoliłam się z przedziału z uzbrojoną w pazury lewą ręką chochlika wbitą w moją pierś.

69

ROZDZIAŁ 13 Upadanie. Ogień rozprzestrzeniający się po mojej klatce piersiowej. Pistolet w prawej ręce wepchnięty z powrotem do kabury. Rozmazana smuga będąca ręką. Chciałam sięgnąć po miecz. Szybki refleks demona mógł mnie uratować, ale potwór zawarczał i zwinął się gdy uderzyliśmy w ścianę pociągu. Z płuc uciekło mi całe powietrze. Dzięki bogu wały wznoszące się po obu stronach trakcji kolejowej były usypane z twardej gliny a nie z kamienia. Uderzyłam w jeden i kaszląc krwią, osunęłam się w dół. Zimne, nocne powietrze owionęło moją twarz. Z mojej skóry zaczęły się unosić wstęgi pary. Splunęłam, oczyszczając gardło. Instynkt zmusił mnie do niezgrabnego zebrania się z ziemi i wstania. Prawie straciłam przy tym równowagę. Rękojeść miecza znalazła się w mojej dłoni. Uwolnione z osłony ostrze brzęczało, podczas gdy chochlik warczał i popiskiwał. Prawie rozumiałam słowa. Ten demon z pewnością musiał należeć do Niskiego Pokładu, niezdolny do niczego innego poza posługiwaniem się ich językiem. Jeśli został uwięziony w kręgu Magich, to mogłam nagiąć go do swojej woli. Oczywistym było, że hulał wolno po świecie i miał za zadanie jak najbardziej utrudnić mi życie. Gdybym była Magim, to pewnie wiedziałabym jak go uwięzić i wypytać. Byłam jednak Nekromantką i nie miałam do czynienia z demonami pod żadnym względem oprócz tego, że od dłuższego czasu uprawiałam z jednym z nich seks i próbowałam rozszyfrować dokumenty na temat innych. Demon uderzył w pociąg i zawył, odskakując zupełnie jakby coś go użądliło. Krew sączyła się z mojej piersi, gorąca, czarna i gęsta. Było jej zbyt dużo. Dlaczego nie leczyła ran? Chochlik wczepił się w gliniany wał i zawył ponownie, dźwiękiem przypominając drapanie zardzewiałych gwoździ po szkle. Uniosłam miecz do drugiej pozycji, trzymając odwróconą osłonę w lewej dłoni. Czy schowałam do kabury swój lewy pistolet? Musiałam. Albo to, albo go upuściłam, to nie miało znaczenia. Stoję sobie w pociągu i warczy na mnie chochlik, pomyślałam z pewnym makabrycznym humorem. Moje życie czasami robi się naprawdę ciekawe. Wzięłam głęboki oddech doprawiony nocnym powietrzem i chemicznym odorem reaktywnej farby. Ból rozlał się po moim ciele gdy rany zadane pazurami zaczęły mnie palić, przenikając w głąb jak rozgrzane ostrza. Czyżby ten stwór miał zatrute pazury? To by było idealne zwieńczenie tego całego cholernego wieczora. - No chodź - szepnęłam, obniżając odrobinę miecz gdy stwór zmienił pozycję. Na otwartej przestrzeni z mieczem w dłoni czułam się odrobinę spokojniejsza. Odrobinę? Właściwie to bardzo. Jest coś w tym płonącym jasno kawałku metalu, który sprawia, że dziewczyna czuje się zdolna skopać kilka tyłków. - Będziesz musiał mnie dorwać, jeśli chcesz mi coś zrobić. Zawył w odpowiedzi. Jego dziecięca twarz zniekształciła się i poczerwieniała. Ale nie ruszył się nawet nie centymetr. Super, więc albo będę tu stać dopóki nie nadjedzie następny pociąg, albo spróbuję wspiąć się na wysoki na piętnaście stóp gliniany wał i w międzyczasie będę się starać opędzić od tego potwora. Co za wspaniały wybór. No cóż, nie zaszkodzi spróbować. - No chodź! - wrzasnęłam, tupiąc nogą. - Chodź i spróbuj mnie dorwać!

70

Skoczył z niesamowitą płynnością. Moja pamięć mięśniowa zaskoczyła. Usłyszałam w głowie głos Jado, tak jak zwykle podczas walki - Ruszaj się! żadnego myślenia, ruszaj się! Miecz dany mi przez mojego sensei w zastępstwie tego, który uległ zniszczeniu gdy zabiłam Santino, oddzielił głowę stwora od szyi. Wykonałam półobrót, koniec miecza chlasnął go, poruszając się szybciej niż mogłoby to zauważyć ludzkie oko. Rozprułam mu brzuch, z którego trysnęła posoka. Uderzyłam kolejny raz, szybciej niż błyskawica, i prawe ramię demona odpadło. Dostałam zadyszki. Kilka chwil prawdziwej walki kosztuje więcej energii niż jakakolwiek ilość sparingu. Odsunęłam się do tyłu, gotowa do ponownego ciosu gdyby strzaskane, pocięte ciało choć drgnęło. Moje stopy ślizgały się po grubej, podskakującej powierzchni farby. Warstwa tego gumowatego świństwa, gruba na co najmniej sześć cali, sprężynowała pode mną. Demon zwalił się na ziemię, drgając. Z jego truchła buchnął dym. Patrzyłam, jak jego skóra i tkanki wchodzą w interakcję z farbą. Nie odwróciłam wcale wzroku. Częściowo dlatego, że odwracając go nie mogłabym zobaczyć, czy znowu drgnął - i częściowo przez Jado. Jeśli tylko możesz, obserwuj śmierć swojego wroga, bo to ty się do niej przyczyniłaś. Jeśli kogoś zabiłaś, musisz widzieć konsekwencje swoich czynów. Dobrze się stało, że go zabiłam. Nie sądziłam, bym potrafiła znieść jeszcze jedną czy dwie rundy walki. Byłam potwornie zmęczona. Znak na moim ramieniu pulsował, wysyłając kolejną ciepłą falę Mocy wzdłuż mojego ciała. Zaczynałam się poważnie rozpraszać. Czyżby mnie szukał? Zawsze po ciebie przyjdę. Jak dużo czasu zajmowało A’nankhimel zmienienie się z powrotem w demona? Co się ze mną stanie jeśli mnie odnajdzie, zakładając w ogóle, że znów znajdzie się w moim świecie? Czy genetyczna zmiana jakiej we mnie dokonał może być odwrócona? Ostatnim razem trzeba było połączenia genetycznego kształtowania i seksu, stworzenia mnie na nowo począwszy od samych kości i do zewnątrz. Ciągle nie miałam pewności na ile zmieniło to moją duszę, ale nie miało to żadnego znaczenia tak długo jak tylko byłam Nekromantką. Może. Ale i tak zastanawiałam się na ile byłam jeszcze człowiekiem. Zaczekałam, aż chochlik stanie się wrzącą plamą, zanim opuściłam lekko czubek miecza. Nie miałam pojęcia, że reaktywna farba będzie w stanie tego dokonać. Ciekawe co zrobiłaby innym demonom. Była tania i łatwo można ją było kupić, więc mogłam wymyślić sposób w jaki jej użyć, żeby choć trochę ułatwić sobie życie. Niby co? Zrobić nalot na Piekło? Roześmiałam się ponuro na samą myśl o tym. Ból promieniujący z ran zadanych pazurami przywrócił mnie nagle do rzeczywistości, gdy skupienie po walce odpłynęło. Śmiech zmienił się w zadyszkę. Schowałam miecz do osłony i wypuściłam przez zęby długi, cichy oddech. Przy odrobinie szczęścia pociąg dojedzie na następny przystanek, a jak dobrze pójdzie to może nikt nie zrobi niczego głupiego i nie wypadnie przez olbrzymią, ziejącą dziurę na tyle pociągu. Przy odrobinie szczęścia może nikt jej nawet nie zauważy. Taa, jasne. A Ludderzy zaczną nagle jeździć na slicach. Boki tunelu zaczęły wibrować. Nadjeżdżał kolejny pociąg. Zrobiłam kilka kroków i skoczyłam, wbijając palce w glinę. Rany na piersi otworzyły się. Wrzasnęłam, dusząc w sobie ten krzyk w połowie drogi. Zmusiłam się do pięcia się w górę, drapiąc butami

71

ziemię i czepiając się gorączkowo umocnionego materiału. Coś innego wyrwało sobie z mojej piersi drogę na wolność a ja zakwiliłam z bólu. Dlaczego rany się nie goiły? Kolejny gorący przypływ Mocy płynącej ze znaku na moim ramieniu dał mi siłę to przerzucenia swojego ciała nad krawędzią wału. Osunęłam się na ziemię i dyszałam, zamykając oczy i śląc błogosławieństwo bogom. - Dziękuję wam - szepnęłam. - Dziękuję. Dziękuję. Grzmiący świst oznajmiał przybycie kolejnego pociągu. Czy w którymś z jego przedziałów był kolejny chochlik? Odbiłam się od trakcji kolejowej i potoczyłam się po nieznacznie nachylonej skarpie, lądując z pluskiem w czymś zimnym i mokrym. Och, wspaniale. Leżałam tak i nasłuchiwałam huku przejeżdżającego pociągu. Czułam się tak, jakby moje ręce i ramiona były obciążone ołowiem. Znak zapulsował ponownie, tym razem aż w głąb mojej lewej ręki i przez palce. Rozkaszlałam się, przechylając na bok głowę i zwymiotowałam obficie masę zimnej jak lód trucizny. Wystrzeliła z mojego nosa i ust i prawie udławiłam się obłąkanym chichotem gdy pomyślałam o tym, że równie dobrze mogłaby trysnąć również z moich uszu. Miałam wrażenie, że to trwa już całą wieczność, ale kiedy w końcu było już po wszystkim, od razu poczułam się lepiej. Przekręciłam się na drugi bok, wbiłam pazury w twardą ziemię pod szlamowatą mazią na której wylądowałam - tylko błagam, niech to nie będzie żużel - i zaczęłam odsuwać się od tego, co zwymiotowałam. Palenie w klatce piersiowej ustało. Dowlekłam się do kolejnego pagórka i wyczułam wokół siebie zapach sosen. Zwinęłam się i wylądowałam na czymś miękkim - trzech schylających się do ziemi gałęziach. Razem utworzyły całkiem miły, mały namiot. Wpełzłam pod nie, widząc dookoła góry i drzewa. To miejsce było najbardziej oddaloną kryjówką jaką mogłam teraz znaleźć. Chciałam się ukryć głębiej, ale nie mogłam wykrzesać z siebie energii. Zwinęłam się w kłębek i zapadłam w śmiertelny letarg.

72

ROZDZIAŁ 14 Cztery dni później udało mi się dostać Wolnego Miasta Nowej Pragi. Gdybym miała wybór, nie pojechałabym tam. Byłam obywatelką Hegemonii. Nawet Sojusz Putchkin był bezpieczniejszym miejscem niż Wolne Miasto. Gdybym trafiła do któregoś z miast Hegemonii lub Putchkin, to mogłam podłączyć się wtedy do sieci komputerowej nocnych łowców. W Wolnym Mieście musiałam polegać na własnym sprycie i na szczęściu, które zostały ostatnimi czasy mocno nadwyrężone. Przejechałam pociągiem większą drogę, niż się spodziewałam. Podróżowanie przez otwarty kraj wydawało się o wiele bardziej niebezpieczne od wędrówki wzdłuż torów i napotkaniu stacji, na której mogłam załatwić sobie transport albo kupić deskę. Udało mi się znaleźć stację. Problem polegał na tym, że jakimś cudem wsiadłam do niezatrzymującego się na żadnym przystanku pociągu jadącym prosto do Nowej Pragi. Dojechałam do miasta zmęczona, z piekącymi oczami i znakiem pulsującym łagodnie na moim ramieniu. Znalazłam sobie pokój w dzielnicy czerwonych latarni. Nie mówiłam w Czechi, ale Merican był językiem handlowym jakim posługiwano się w większości Wolnych Miast, więc po krótkich negocjacjach doprawionych łamaną angielszczyzną i po wręczeniu garści banknotów, na kilka dni znalazłam się na niewielkim skrawku pokoju pomiędzy burdelem a jakąś meliną, gdzie handlowano haszem. Ściśle rzecz biorąc, burdele i meliny były często moim miejscem pracy. Wiele razy ścigałam kogoś w burdelach i barach. Co ważniejsze, psychiczny zgiełk seksu, syntetycznego haszu i - skoro byliśmy w Wolnym Mieście - również tego prawdziwego, Clormenu-13 oraz innych prochów, desperacji i przemocy przesłonią chociaż częściowo moją aurę. Nie na długo jednak - musiałam przez jakiś czas żyć ze świadomością, że jestem ścigana - ale im dłużej potrafiłam utrzymać się przy życiu, tym więcej mogłam dowiedzieć się o demonach, które kazał odnaleźć Lucyfer. Skoro i tak nie miałam nic innego do roboty i już raz zostałam zaatakowana, to dopadnięcie czwórki demonów wydawało się całkiem dobrym początkiem. Lepiej było umrzeć robiąc to co się mogło. Nie mogłam zakładać, że Japhrimel odnajdzie mnie na czas. Obłożyłam pokój tarczami ochronnymi i opadłam na wąskie łóżko, zapadając w kolejny stan śmiertelnego letargu. Spałam na tyle tylko głęboko, żeby dać wytchnienie zmęczonemu umysłowi. Nie potrafiłam zanurzyć się w aksamitny stan nieświadomości, w który potrafił mnie wprowadzić Japhrimel. Przestań o nim myśleć. Znajdzie mnie. Powiedział, że to zrobi. Taa, tylko kiedy? I co jeszcze powiedział Lucyferowi, skoro miał pewność, że i tak nie będziesz w stanie go zrozumieć? Ty mi to powiedz. Wierciłam się i kręciłam na łóżku, rozdrażniona. Przestań. To wcale ci nie pomaga. Odpoczywaj. Leżałam i przewracałam się z boku na bok, starając się o tym nie myśleć, ale z marnym skutkiem. Pokój był niewielki - na podłodze leżał dywanik w różowe kwiaty, kaloryfer promieniował ciepłem którego nie potrzebowałam, stało tu łóżko, komoda której również nie potrzebowałam i łazienka. Wyglądem odbiegało to niesamowicie od willi położonej na wzgórzach Toscano.

73

Nie musiałam korzystać z toalety, ale za to napełniłam wannę i zeskrobałam z siebie warstwę zaschniętego brudu. Potem zanurzyłam się w ciepłej wodzie i poświęciłam sporo Mocy na oczyszczenie swoich ubrań. Tak się akurat złożyło, że po zabiciu chochlika upadłam prosto na żużel. Gdybym ciągle była człowiekiem, to moja zdarta skóra piekła by mnie przy każdym dotyku, tak jak moje ciało walczyło teraz z następstwami chemicznego szlamu. Dużo czasu zajęło mi zlikwidowanie tego odoru z moich ubrań. W końcu będąc wystarczająco czysta by móc uchodzić za człowieka, przeskanowałam po raz kolejny osłony. Nikt nie zauważył mojej obecności, ale mimo to ciągle byłam ostrożna. Nie zauważyłam, żeby ktokolwiek w ogóle spojrzał na nikły, subtelny blask jaki emitowały tarcze, który chronił moje drzwi. Miałam do zrobienia jeszcze jedną rzecz. Jedynym przedmiotem jaki przy sobie miałam był nóż, więc dużo czasu zeszło mi na cięciu moich włosów, zanim udało mi się pozbyć większości z nich. Kudłata aureola jaka powstała wokół mojej twarzy była wystarczająco krótka, żebym nie straciła niczego na swojej niewidzialności. Nikt mnie od razu nie rozpozna, chyba że zna wzór mojego tatuażu. Tylko inni psionicy byli w stanie dostrzec subtelne różnice między tatuażem akredytacyjnym jednego Nekromanty a drugiego, więc prawdopodobieństwo, że ktoś mnie złapie, trochę się zmniejszyło. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Mimo wszystko ciągle wyglądałam jak modelka z telewizji, a moja aura pozostawiała w psychicznym eterze nie dający się pomylić z niczym innym płomień demona. Jednak ludzie którzy znali moją twarz, mogli znać jedynie moje ludzkie oblicze. A demon po prostu mnie wyczuje. W każdym bądź razie musiałam zaryzykować. To było najlepsze co mogłam zrobić. Przez chwilę rozważałam pomysł wypróbowania czaru zmieniającego wygląd, albo nawet kupienie jakiegoś spreju do skóry w celu zmienienia koloru mojej cery, ale uznałam, że czar niepotrzebnie przyciągnie uwagę większej ilości psioników i demonów. Poza tym nie miałam pojęcia jak na sprej zareaguje warstwa mojej skóry właściwej. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam było dostanie od tego wysypki. Chociaż to również mogła być dobra strategia kamuflażu. Wyślizgnęłam się przez okno na trzecim piętrze i zjechałam w dół po rachitycznej, żelaznej barierce pożarowej, zostawiając za sobą zamknięte drzwi - zapłaciłam z góry za następny dzień - i nie zostawiłam za sobą w pokoju żadnej rzeczy. Uliczka w dole była brudna i cuchnąca, ale ja czułam się względnie dobrze w swojej własnej bańce otaczającego mnie zapachu demona. Znalazłam stos śmieci i rzuciłam na niego ciężką masę swoich obciętych kręconych, czarnych włosów, a potem zużyłam niewielką ilość Mocy na podpalenie pasm. Zaczęły się dymić i śmierdzieć okropnie, ale paliły się. W końcu zdusiłam nogą ogień i kopnęłam śmieci, żeby rozsypały się dookoła, kryjąc odór palonych włosów i popiół jaki po nich pozostał. Starałam nie czuć się zwycięsko, ale nie robiłam tego zbyt dobrze. Udało mi się przetrwać pięć dni całkiem nieźle kiedy masz przeciwko sobie czwórkę demonów. Chłodnym popołudniem ruszyłam w dzikie ostępy Nowej Pragi tuż po tym, jak zaczęło się ściemniać. Zdecydowałam rozejrzeć się wokół w poszukiwaniu baru i sprawdzić czy mi się poszczęści. W końcu wszyscy chodzili do barów w poszukiwaniu towarzystwa. Przy odrobinie szczęścia mogłam znaleźć tam najemnika lub łowcę głów którego znałam, osobiście lub przez wzgląd na reputację. Było bardziej niż 74

prawdopodobne, że ktoś kogo miałam okazję spotkać kilka razy, będzie się włóczył po okolicy - Nowa Praga była właśnie takim typem miasta. Gdy już uda mi się znaleźć kogoś kogo znałam, to wszystko stanie się znacznie łatwiejsze. Mogłam wtedy wynająć kogoś żeby pomógł mi się ukryć albo nawet znaleźć Magiego, któremu mogłam „wyperswadować” żeby dał mi przyśpieszonym kurs tego co robić, gdy masz na karku demony, które chcą cię zabić. Sześć barów i jedną, zajadłą bójkę w zaułku później, weszłam do obskurnej pivnice, zawilgotniałą norę upchniętą pod mostem. Jedna z grup ludzi, która myślała, że będę dla nich łatwym łupem, przeliczyła się. Nie zabiłam żadnego z nich, ale strasznie mnie kusiło. Ludzcy rozbitkowie mieli tendencję do gromadzenia się w Wolnych Miastach. Czasami chciwość przejmowała kontrolę nad ich zdrowym rozsądkiem i wtedy chcieli się dowiedzieć, czy psionik noszący przy sobie miecz przeszedł szkolenie do walki. Nigdy nie zrozumiem czemu jakikolwiek akredytowany psionik - ktoś, kto ma pozwolenie na noszenie ze sobą każdego rodzaju broni krótszej od karabinu - miałby nie zostać wytrenowany i nie trzymać formy. Nawet psionicy, którzy nie posiadają akredytacji, mają pozwolenie na posiadanie miecza i jednego pistoletu wyrzutowego, chociaż nieakredytowani zazwyczaj nie zajmują się ściganiem ani czymkolwiek innym, co z konieczności kazałoby im nosić przy sobie broń. A jednak… to, że ktoś nie nosił przy sobie broni i nie wiedział jak się nią posługiwać, ciągle nie miało dla mnie sensu. życie było wystarczająco niebezpieczne, zwłaszcza dla psionika. Ludzie nienawidzą i boją się nas na tyle, że mniej przestrzegający prawa obywatele często nie mogą oprzeć się pokusie myślenia o nas jako o potencjalnych celach. Cisza jaka zapadła po moim wejściu do pivnice wystarczyła, żebym zorientowała się, że postąpiłam niewłaściwie. To było niskie, zadymione pomieszczenie, znajdujące się trzy stopnie od chodnika na zewnątrz. Wyglądało jak pierwsze piętro, które kiedyś mogło być na poziomie ulicy jakieś sto lat temu, ale teraz było w połowie drogi do zostania piwnicą. Rozejrzałam się dookoła. Zwykli ludzie, żadnych tarcz ochronnych wplecionych w ściany i atmosfera nagle naładowana strachem i nienawiścią. Wycofałabym się gdyby nie znajome spojrzenie niemal żółtych oczu napotkało moje. No cóż, to nie jest część kursu. Szok i nieznane uczucie strachu zagnieździły się w moim żołądku. Drażliwe uczucie niepokoju wykwitło pod moim mostkiem. Ze wszystkich osób, które spodziewałam się tutaj zobaczyć, on był ostatnią. Mimo wszystko szukałam kogoś kogo znałam, a to było lepsze od wszystkiego na co liczyłam. Oczywiście gdybym tylko mogła przekonać go, żeby nie próbował mnie zabijać. Odeszłam od drzwi, przechodząc przez kłęby dymu z syntetycznego haszu i wyziewów niemytych ciał. Bar wyglądał całkiem prymitywnie. Po raz pierwszy trafiłam do miejsca, w którym nie wyróżniałam się ze swoją bronią. Wolne Miasta nie posiadały żadnej ustawy, która określałaby kto może ją nosić, tak jak to było w Hegemonii i Putchkin. W dużej mierze zależało to od rządzącego w każdym mieście kartelu, który sam stanowił prawo i je egzekwował. Zobaczyłam pistolety wyrzutowe i krótkie miecze, kilka maczet, trochę innej pstrokacizny i żadnych plazmówek. To był znak świadczący na moją korzyść. Miałam licencję łowcy głów i w Wolnym Mieście mogłam nosić co tylko chciałam jeśli tylko trzymałam się z dala od wojen Mafii i sporów pomiędzy kartelami. 75

Lucas Villalobos siedział w mrocznym tylnym boksie. Przed nim na stoliku stała butelka. Ruszyłam pomiędzy stolikami, rzucając barmanowi w poplamionym fartuchu jedno wymowne spojrzenie, gdy otworzył usta. Tatuaż zawirował na moim policzku a ze szmaragdu wypadła pojedyncza, zielona iskra. Zobaczyłam, jak kilkoro ludzi wokół mnie wzdrygnęło się na ten widok. Zachowaj milczenie. Nie chcę dzisiaj nikogo zabijać. Barman, krępy, przyciężki mieszkaniec Miasta z długimi, oklapniętymi, czarnymi wąsami, zamknął usta i wytarł ręce w fartuch. Nie poczułam żadnej wdzięczności czy ulgi. Lucas siedział zwrócony plecami do ściany. Nic nie mogłam zrobić - wślizgnęłam się na siedzenie po drugiej stronie boksu. Skóra na karku ścierpła mi na samą myśl, że muszę siedzieć plecami do drzwi. To był z mojej strony zamierzony gest zaufania. Lucas nie zdobył by aż tylu klientów gdyby pozwalał na to, żeby strzelano do nich w barach w których bywał. Był znany z tego, że podejmował się trudnych, złożonych zleceń, na które w głównej mierze składały się zabójstwa. Jeśli miałeś wystarczająco dużo gotówki żeby go wynająć, to zabije każdego kogo tylko wskażesz. Miał tylko jedną zasadę - żadnych dzieci. Nie zabiłby nikogo, kto nie skończył jeszcze osiemnastu lat. Poza przypadkami, w których stawały mu na drodze do wykonania zadania. Słyszałam, że ofiary których nie udało się uniknąć, wcale mu tak bardzo nie przeszkadzały. Jego spojrzenie napotkało moje. Blizny biegły po lewej stronie jego wąskiej twarzy. Zadrżałam. Chodziły słuchy - teraz to była chyba zwykła plotka, nie miałam pewności - że był kiedyś Nekromantą i popełnił coś tak okropnego, że Śmierć odmówiła mu wstępu do swojego królestwa. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Być Nekromantą i być pod opieką Śmierci, a potem zostać jej pozbawionym… Potrafić dostrzegać innych psioników ale nie móc dotknąć, być niezdolnym do spełniania się w dziedzinie, w której Nekromanta czuł się najbardziej żywy… To by była prawdziwa tortura. Mogłabym mu współczuć, gdyby nie był taki niebezpieczny. Przyjrzał mi się, mrugając powoli jak jaszczurka. Jego niemal żółte oczy pojaśniały odrobinę, a wąskie usta wykrzywiły się lekko. - No proszę - powiedział, unosząc jeden palec i pukając nim w swój zrujnowany policzek. - Urosłaś od ostatniego czasu, chica. - Użył tego samego szepczącego tonu, który po jakimś czasie przyswaja sobie większość profesjonalnych Nekromantów. Albo po prostu coś było nie tak z jego gardłem. Czasami szept bywa bardziej skuteczny od krzyku jeśli chce się kogoś porządnie nastraszyć. Poczułam lekkie ukłucie pomiędzy łopatkami. Nie odwracaj się i nie zerkaj przez ramię. Nawet nie próbuj się poruszyć. - Nie byłam pewna czy mnie rozpoznasz. - Wszędzie poznałbym ten tatuaż. Poza tym poruszasz się ciągle w ten sam sposób. Jego cienkie włosy leżały przyklejone do jego czaszki. Pachniał, jak zwykle zresztą, suchym, zastałym powietrzem ze zbyt długo pozostającego w zamknięciu pomieszczenia, i zdałam sobie sprawę, że to nie był ludzki zapach. Kimkolwiek kiedyś był, teraz nie pozostało w nim zbyt wiele z człowieka. - Masz u mnie dług wdzięczności. Targowałam się z nim w Nuevo Rio, podczas polowania na Santino. 76

- Zrzekłeś się go wtedy - przypomniałam mu. Zadrżałam na myśl o zapłaceniu mu tego, czego zazwyczaj chciał od psioników. Nie bez powodu większość jego klientów stanowiły korporacje lub mafijne Rodziny. Słyszałam nawet, że od czasu do czasu pracował również dla Hegemonii. - Myślałeś, że nie żyję. Wyraz jego twarzy nie zmienił się ani na jotę, nie wyrażając niczego poza zwykłym, obojętnym znudzeniem. - A żyjesz? Nie widzę w twojej twarzy tego kim kiedyś byłaś, Valentine. Gorący wybuch ulgi eksplodował w moim brzuchu. Więc jednak wiedział kim jestem, nie blefował. Albo blefował i to z dobrym skutkiem. - Każdy dzień przynosi śmierć - zacytowałam, stukając palcami w blat. - Mam do ciebie pytanie i pewną ofertę, Lucas. Patrzył na mnie przez długą chwilę. Kiedyś postawiłabym swój miecz między sobą a jego spojrzeniem. Kiedyś demon Japhrimel stał wtopiony w cień za moimi plecami, gdy stawałam twarzą w twarz z Lucasem i cholernie cieszyłam się wtedy z tego wsparcia. Teraz podtrzymałam jego wzrok mając nadzieję, że nie dostrzeże jak bardzo byłam zdesperowana. Trzymałam kciuk na osłonie swojego miecza a prawą rękę na jego rękojeści. Tak na wszelki wypadek. Byłam w połowie demonem, ale Lucas potrafił być bardzo niebezpieczny. W końcu nie bez powodu nazywano go Nieśmiertelnym. Sięgnął w końcu po butelkę, uniósł do ust i pociągnął łyk. Potem odstawił ją precyzyjnie na miejsce z lekkim stuknięciem. - Czego chcesz, chica? Poczułam ulgę, ostrą i zjadliwą. Nie pokazałam jej po sobie. Nie miał nic przeciwko negocjacjom ani byciu wynajętym. Może mogłam się tego uchwycić. - Boisz się demonów? To sprawiło, że z jego ust wydobyło się ciche, świszczące parsknięcie, jego wersja śmiechu. Patrzyłam jak jego twarz pokrywa się siateczką zmarszczek, a pokryta bliznami skóra układa się w plisy. - Umierają, tak jak wszystko inne - wyszeptał w końcu. Nie mam zamiaru pytać cię skąd ty to w ogóle wiesz. - W porządku. Jak zapatrujesz się na pracę dla Diabła, Lucasie Villalobos? Dla Księcia Piekła? Mierzył mnie wzrokiem przez długą chwilę. - Mówisz poważnie? Utrzymałam jego spojrzenie dłużej, niż myślałam że to możliwe. - Kurewsko poważnie. Zapłata jest do uzgodnienia. Szef jest skurwysynem, ale będziesz miał okazję zabić potwory jakich jeszcze na oczy nie widziałeś. A przynajmniej taką miałam nadzieję. Albo wręcz odwrotnie. Może liczyłam na to, że jednak je widziałeś i wiesz co zrobić żeby utrzymać mnie przy życiu. Zastanawiał się przez chwilę. Miałam też nadzieję, że udało mi się go skusić. Dante Valentine, żywa pomimo czterech siedzących jej na karku demonów, kusząca mężczyznę który nie mógł umrzeć. Sądziłam że kuszenie było sztuczką demonów. Może nauczyłam się tego od najlepszych. - Zapłata podlega negocjacjom? Zacisnęłam szczęki, wbiłam wzrok w jego oczy i kiwnęłam głową. - Zgadza się. Czego chcesz?

77

Niewielki skurcz w kąciku jego oka wystarczył za ostrzeżenie. Odrzuciłam jego rękę na bok, unieruchamiając nadgarstek, tak że nóż wbił się w blat stolika. Nagle siedziałam tuż naprzeciwko niego, a moje smukłe, złociste palce zwarły się jak imadło wokół jego dłoni zamkniętej wokół ostrza. Lucas Villalobos uśmiechnął się. Rzeka blizn na jego twarzy zmarszczyła się. Nie miał zamiaru mnie atakować. Po prostu sprawdzał moją czujność. Drugą ręką obejmował swobodnie butelkę. Nigdy nie widziałam żeby jakikolwiek człowiek tak szybko się poruszał. Gdybym wykręciła jego dłoń, to prawdopodobnie złamałbym mu jedną czy dwie kości, a moje palce zagłębiłyby się w plastikowy blat gdybym tylko wysunęła pazury. Źrenice mu się rozszerzyły, tak że jego niemal żółte oczy nabrały ciemniejszego odcienia. - Co to za praca? - spytał. Skórę miał suchą i zaskakująco delikatną, ale wyczułam wibrującą w jego ramieniu napiętą siłę. Nie był już w ogóle człowiekiem. O ile kiedykolwiek nim był. W jego przypadku wszystko to czym dysponujesz, to zwykłe plotki, Danny. Zachowaj ostrożność. Wzięłam głęboki oddech. - Musisz utrzymać mnie przy życiu tak długo bym zdążyła zabić cztery demony z Wyższego Pokładu Piekła i być moimi oczami i uszami. - Stłumiłam chęć spojrzenia w tył przez ramię. Znak na moim ramieniu pulsował teraz łagodnie ciepłem, otulając mnie. Każda fala Mocy spływała z niego prosto do moich żył i kości. Trochę mnie to rozpraszało… ale mogłam wykorzystać tę Moc. Czyżby Japhrimel śledził mnie nawet w tej chwili? Och, Boże, miałam nadzieję że tak. Lucas znów wydał z siebie ten świszczący, zgrzytliwy dźwięk, zupełnie jakby ktoś go podduszał. - Nigdy nie przychodzisz z czymś nudnym - powiedział niskim, zdławionym głosem. - Wyjdziemy stąd tylnymi drzwiami. Ulga sprawiła, że zrobiło mi się odrobinę słabo, ale nie odwróciłam wzroku. - Czego chcesz w zamian? - Tego co zwykle. - Jego usta drgnęły. - Albo pomyślę o czymś innym. Och, Boże. Dobry Boże. Moja skóra zrobiła się zimna. Mimo wszystko miałam szansę, a on zdecydowanie był mniejszym złem. Poczułam lekkie mdłości na samą myśl o tym, na co za chwilę miałam się zgodzić. Lekkie? No cóż, prawdę mówiąc wyglądało to inaczej. Ale gdy chodziło o wybór pomiędzy mdłościami a umieraniem w jakiś obrzydliwy sposób, to musiałam poradzić sobie z tą odrobiną niestrawności. - Zgoda - wychrypiałam głosem podobnym do maczanego w miodzie jedwabiu. Jeszcze jedno - urwałam z ręką ciągle zaciśniętą wokół jego. Nóż zapiszczał na blacie stolika. Fala pomruków i szeptów przetoczyła się przez pivnice. Wkrótce miasto zacznie huczeć od plotek że Villalobos znalazł nowego klienta. - Co robisz w Nowej Pradze? Z jego usta wyrwał się śmiech. Nie byłam pewna czy podobało mi się bycie powodem dobrego humoru Lucasa Villalobosa. - Abracadabra - powiedział, wyciągając z kieszeni zwitek pogniecionych banknotów i rzucił kilka na stolik. - Byłem w Saint City. Powiedziała żebym pojechał do Nowej 78

Pragi i że mnie tu znajdziesz. Złe wieści zawsze się sprawdzają. Jestem jej winien przysługę. Pająk z Saint City niezupełnie był przyjacielem, ale nie był też wrogiem. W przeszłości wyświadczyłyśmy sobie nawzajem kilka dobrych przysług, a ponadto Abra ostrzegła mnie przed Santino i dała mi wskazówki, które pomogły go namierzyć. Skoro wysłała do mnie Lucasa, to oznaczało to, że jej również zawdzięczałam przysługę. Co dziwne, wcale nie miałam nic przeciwko. Nie zaskoczyło mnie też to, że Abra wiedziała że pojawię się w Nowej Pradze. Nie miałam całkowitej pewności czym dokładnie była, ale na pewno nie człowiekiem, i zawsze zdawała się wiedzieć o wiele więcej niż powinna, nawet ze swoim kwitnącym handlem informacjami. Ale w tym wszystkim mogło też chodzić o coś innego. - Co robiłeś podczas wizyty u Abry? - Rozluźniłam palce, tak że wyciągnął nóż ze stolika i ukrył go z powrotem w fałdach swojego ubrania. Obserwowałam go, ale nie sięgnął już po kolejną broń. - Odwiedzam ją co każde dwadzieścia parę lat. Miło mieć klienta, który się nie starzeje. - Wstał, więc j również wyślizgnęłam się z boksu. Dopiero teraz dostrzegłam, że był tylko o trzy cale wyższy ode mnie. Szerokie skórzane pasy z nabojami nosił jak zwykle przewieszone przez swoją wąską pierś. Miał na sobie bawełnianą, pożółkłą ze starości bluzę i znoszone dżinsy. Obcasy jego butów były całkiem zdarte. - Chodźmy stąd, Valentine. Od teraz aż do momentu śmierci czterech demonów jestem twoim nowym przyjacielem. Wypuściłam z płuc dźwięk który nie całkiem był westchnięciem. Lucas był jak żmija, śmiercionośna i nieprzewidywalna - ale skoro mówił, że był ze mną, to mieliśmy umowę. Villalobos nie wycofywał danego słowa. Ciągle mnie przerażał, ale skoro miało się stanąć oko w oko z bandą demonów, to posiadanie Nieśmiertelnego po swojej stronie wcale nie było takie złe.

79

ROZDZIAŁ 15 Jeśli spędzasz na zabijaniu całe dekady, to opłacało się posiadanie kryjówki w jednym czy dwóch większych miastach. Cieszyłam się, że Villalobos miał tu jedną. Szłam za jego powłóczącymi nogami i zgarbionymi ramionami przez wąskie, wijące się uliczki Starówki, zapisując sobie w pamięci, która widziała już niejedno miasto, każdy zakręt. To zadziwiające, że po tak niedługim czasie wszystkie zaczynają wyglądać tak samo. Prześlizgnęliśmy się niezauważeni przez uliczkę prowadzącą do kanałów ściekowych i dalej przez piwnicę kruszącego się budynku, w którym zamieszkiwała teraz kolonia kurierów jeżdżących na slicach. Neopunkowa muzyka dudniła w powietrzu. Wyrazisty zapach gotujących się czeskich potraw wypełnił moje nozdrza, przywołując głód. Już i tak miałam dobry wgląd w ciemną stronę miasta po swojej odysei, podczas której zaliczyłam sześć barów. Teraz Lucas przejął mnie pod swoje skrzydła. Tutaj pod Starym Miastem woda ściekała po kamieniu zimnymi strumyczkami, umykając swoimi ciemnymi ścieżkami przed okrągłymi stropami starych kanałów. Lucas wcisnął otwierający drzwi skan dopiero po tym, jak zawracając kilka razy nie upewnił się, że nikt nas nie śledził. Uczucie klaustrofobii chwyciło mnie za gardło i wprawiło moje serce w galop. Nie odezwałam się ani słowem. Drzwi otworzyły się, trzeszcząc. Pod ziemią traciłam sporą część swojego zmysłu orientacji, ale byłam prawie pewna, że udałoby mi się wydostać na powierzchnię i dać temu kto mnie śledził porządną nauczkę. Pod warunkiem, że nie wyzionę ducha hiperwentylując, gdy ściany zaczną się na mnie zamykać. Nie radzę sobie zbyt dobrze z zamkniętymi przestrzeniami, tak samo jak większość psioników. Wspomnienia również mi w tym nie pomagały, takie jak to o klatce Faradaya w pozbawiającej bodźców zewnętrznych krypcie pod Rigger Hall, gdzie ciemność była jak pożerające podstawy mojego umysłu robaki, a powietrze samo w sobie zmieniało się w lite szkło, dławiące i śliskie. Lepiej mieć klaustrofobię niż być martwym. Jestem w stanie uporać się z wieloma rzeczami, gdy mam w perspektywie śmierć z ręki czterech demonów. Za drzwiami łagodne, żółtawe światło rozświetlało drewniane powierzchnie i płytki. Przeszłam przez okrągły otwór i wypuściłam z płuc lekkie westchnięcie zdumienia. Kryjówką Lucasa w Nowej Pradze okazała się długa, sklepiona komnata, doskonale odizolowana od psychicznej i fizycznej napaści. Jeśli znałam Lucasa na tyle dobrze na ile mi się wydawało, to w pokoju kryło się kilka małych niespodzianek. Oraz szybkie sposoby umożliwiające wydostanie się stąd, które były czymś mniej oczywistym od drzwi frontowych. Jednak teraz po prostu stanęłam w miejscu i podziwiałam widok, gdy Lucas zamknął za nami drzwi. Zobaczyłam dwa piękne, pozbawione ekstrawagancji stoliki z drewna klonowego z rzeźbionymi nogami den Jontena. Był tu również prosty, czerwony dywan Old Persiano i lampa Silbery. Niemal bezcenny obraz Mobiana - przedstawiający nagiego mężczyznę siedzącego na drewnianym stole z podciągniętymi nogami i głową wspartą na kolanach oraz skorpionem wytatuowanym na bicepsie i rozciągniętym na napiętej skórze - wisiał na ścianie nad dwoma niskimi, pełnymi wdzięku krzesłami Havarack. Przypomniał mi się inny obraz Mobiana, wiszący u Polyamour w jej domu w Saint 80

City. Nagła, przemożna tęsknota zobaczenia kawiarni na Pole Street, domu Gabe na Trivisidiro, czy nawet sklepu Abry, ukradła mi z płuc cały oddech. W końcu to w Saint City spędziłam prawie całe swoje życie. Moje ludzkie życie. Teraz, bez szans na powrót, odkryłam że chcę tam wrócić. Lucas stanął za mną. - Jest piękny - powiedziałam. - Lubię obrazy Mobiana. - Jest cenny - odparł lekceważąco. - Siadaj. Jesteś głodna? Umierałam z głodu. Miałam szczęście, że mogłam doładować się ludzkim jedzeniem zamiast seksem czy krwią, ale ostatnio nie było mi dane jeść tyle ile bym chciała. - Tak. Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek widziała jak jesz, Lucas. - Kuchnia jest tam. Częstuj się. Wybiorę się w tym czasie na miasto i sprawdzę czy ktoś cię nie szuka. Zbiorę też parę rzeczy. - Usłyszałam jak porusza się za moimi plecami. Lucas Villalobos stoi za mną. A ja nie widzę co on tam właściwie robi. Skinęłam głową, obracając się powoli w jego stronę i każąc wycofać się głupiemu wstrząsowi paniki. Przecież nie miał zamiaru dźgnąć mnie w plecy, albo przynajmniej tak właśnie myślałam. Zamiast tego planował to co ja by zrobiła gdyby sytuacja była odwrotna, sprawdzając czy na mieście rozeszły się już wieści o nowym kliencie. - Jest tu jakieś drugie wyjście? - spytałam. - Na wypadek gdyby ktoś odkrył istnienie frontowych drzwi. Lucas przypatrywał mi się przez kilka długich chwil. Jego prawie żółte oczy były pozbawione jakiegokolwiek wyrazu. Zdusiłam w sobie dreszcz. Musiałam oszaleć skoro wynajęłam go żeby mi pomagał. Mimo wszystko facet, który nie mógł umrzeć, był jak na razie moim najlepszym sprzymierzeńcem w walce z demonami. Nie miałam innego wyboru. Do cholery, Danny, przestań być takim malkontentem. Dopóki Japh cię nie znajdzie, działasz na własną rękę. Kiwnął głową. - Podejdź tu. Za ręcznie malowanym ekranem Cho-nyo pokazał mi niewielkie wgłębienie w płytkach, wystarczająco duże żeby wsunąć tam dłoń, uruchamiającą segment ściany który chował się do środka. Jeśli było się wystarczająco szybkim, to mogło się przedostać do kolejnego szybu a stamtąd na powierzchnię. Jeśli zaś zamknęło się drzwi z drugiej strony, to nikt nie domyśliłby się istnienia tego przejścia. - Tylko uważaj, bo lubi się ślizgać. - Słuchanie jak mówi raniło uszy. Brzmiał tak, jakby miał infekcję płuc i rzęził. - W porządku. Dzięki, Lucas. Parsknął kolejnym świszczącym śmiechem. - Nie dziękuj mi, Valentine. Pomagam ci tylko dlatego, bo jestem kurewsko ciekawy. - Ciekawy czego? Wyszliśmy zza ekranu i podeszliśmy prawie do drzwi. Nasze kroki odbijały się echem i nagle poczułam jak robi mi się zimno na samą myśl, że za chwilę zamknie je za sobą i zostawi mnie tutaj. Pod ziemią. W pokoju pozbawionym okien. Dobry Boże. - Może Diabeł jest w stanie mnie zabić - powiedział Lucas Villalobos, uruchamiając zamek w drzwiach. - Bogowie wiedzą, że już wystarczająco długo na to czekałem.

81

ROZDZIAŁ 16 Kuchnia była tam gdzie mówił. Na końcu krótkiego korytarza znajdowała się łazienka i - na Anubisa - malutka sypialnia. Spojrzałam tęsknie w kierunku prostego, misjonarskiego łóżka i poczułam jak przygniotło mnie wyczerpanie. Pierwszy raz w swoim życiu stawiłam czoła Lucasowi Villalobosowi i nie czułam przerażenia, przez które nie byłabym się w stanie odezwać. Wyglądało na to, że utrata swojego eks-i-wkrótce-na-nowo-demonicznego chłopaka i pokonanie chochlika z trzema jajami za wrakiem pociągu - już nie wspominając nawet o swoim zniszczonym i wysadzonym w powietrze domem - sprawiłyby że każdy na moim miejscu czułby się nieco zbyt wykończony, żeby poczuć właściwy strach gdy napotkał na swojej drodze człowieka, któremu Śmierć odmówiła wstępu do swojej domeny. Poza tym, teraz byłam inna. Twardsza od człowieka i zdolna do poniesienia większych obrażeń. Jak długo to miało jeszcze trwać? Czy znów miałam na powrót stać się człowiekiem, skoro Japhrimel znów stał się obywatelem Piekła? Nie sądziłam, by genetyczna zmiana taka jak moja mogła zostać odwrócona, ale demony majstrowały przy genetyce od tak dawna, że nie byłabym dla nich zbyt trudnym przypadkiem. Niektórzy mówią nawet, że demony są odpowiedzialne za ewolucję ludzkości, ale nikt nie lubił myśleć o tej konkretnej teorii. Pozostawiała w ustach nieprzyjemny posmak. Japh zmienił mnie i możliwe że odwrócenie tej zmiany również mogło być dla niego całkiem proste. To się może stać ot tak sobie. Westchnęłam, masując skroń prawą ręką. To zaczynało się robić niedorzeczne. Niedorzeczne czy nie, musisz odpocząć żeby móc dalej myśleć. Więc uspokój się, słonko. Rozluźnij. Zaczekaj aż wróci Lucas. Głód dawał mi się we znaki, ale na moje nieszczęście Lucas gustował w gotowych posiłkach w zgrzewanych paczkach. Smakowały jak tektura i ciążyły na żołądku jak kręgle, nie dostarczając podstawowych składników odżywczych, których potrzebował zwłaszcza mój organizm. Zrobiłam więc najlepszą rzecz jaką mogłam i ściągnęłam z łóżka dwa koce, położyłam je za ekranem i oparłam się plecami o ścianę z ręką zaciśniętą swobodnie wokół rękojeści miecza. Zamknęłam oczy, przysłuchując się ciszy. Rzadko, o ile w ogóle, udawało mi się przysłuchiwać absolutnej ciszy a racji tego, że byłam dzieckiem wieku urbanizacji. Przebywanie pod ziemią oznaczało, że psychiczny hałas jaki wytwarzali ludzie, nie dochodził tutaj. Jedną rzeczą jaka miała tu wstęp, była sama Moc, filtrująca się przez ziemię jak woda i osobliwe, statyczne zakłócenia które oznaczały, że jest się pod ziemią. Może na następne siedem lat zakopię się w ziemi jak jakieś zwierzę. Ta perspektywa była na przemian pocieszająca i przerażająca, w zależności od tego czy moje oczy były zamknięte czy nie. Zapadłam w drzemkę w kryjówce Lucasa, czując się odrobinę bezpieczniej. Czas odpłynął, gdy przechyliłam głowę w stronę ściany. Czułam, że mój kark jest dziwnie nagi. Nie miałam tak krótkich włosów od czasu Rigger Hall. Zadrżałam, znów myśląc o tym miejscu. Po przejściu do Akademii, niemal natychmiast zaczęłam je zapuszczać. Farbowanie ich według profesjonalnego kodeksu Nekromantów - który stworzono jeszcze w czasach przed powstaniem Ustawy Parapsychicznej i dzięki któremu staliśmy się natychmiast rozpoznawalni - tylko po to by dopasować się do reszty, było 82

trochę kłopotliwe. Gdy Japhrimel mnie zmienił, moje włosy przybrały ten sam kolor atramentowej czerni co jego. Znów wracałam myślą do Japhrimela. Zostań w środku. Nie otwieraj drzwi. Nie wątp we mnie, bez względu na wszystko. Poszłam do tego kościoła i stanęłam z nim oko w oko z Lucyferem. Mój umysł nie przestawał grzebać we wspomnieniach o ich demonicznym języku, o wmanewrowaniu mnie w zgodę na to wszystko… A skończyło się na tym, że niemal wszystko co posiadałam na tym świecie poszło z dymem i na dodatek ścigają mnie jakieś demony. Miałam cholerne szczęście, że jak na razie walczyłam tylko z jednym chochlikiem - chochlikiem, którego Japhrimel nie zaatakował i nie wykończył jako pierwszy, tak jak to zrobił z Santino. Miałam niesamowite szczęście że udało mi się przeżyć. Jednak jakimś cudem kilkoro demonów dowiedziało się o tym jaką umowę zawarł ze mną Lucyfer, tak więc niedługo oczekiwałam kolejnego ataku. Dało się go przewidzieć - w końcu byłam najsłabszym ogniwem w łańcuchu prowadzącym do Diabła, zwłaszcza gdy Japh znów był teraz w pełni demonem. Jeśli uda im się mnie zabić, to może się to stać zachętą do buntu dla innych demonów. Skoro Lucyferowi nie udało się utrzymać przy życiu jednego nędznego człowieka, to jego reputacja na tym ucierpi, a zachowanie kontroli nad Piekłem może się stać jeszcze trudniejsze. Zrobiło mi się zimno na samą myśl o tym, że demony mogłyby opuścić Piekło i wszcząć zamęt w moim świecie. Czy mi się to podobało czy nie, Lucyfer był względnie dobrze usposobiony w stosunku do ludzkości, więc spodziewałam się że trudno będzie się porozumieć z demonami głównie dlatego, że on tak chciał. Myśl o zmianie obecnego stanu rzeczy każdego przyprawiłaby o nocne koszmary. Pomyślałam o świątyni i oczach Lucyfera wpatrzonych we mnie, o jego niesfornym wyrazie twarzy i zimnym, ostrym jak brzytwa pięknie jego głosu przyprawiającym mnie o kolejny dreszcz. Poczułam jak gęsia skórka próbuje przebić się na powierzchnię mojej gładkiej, złocistej skóry, ale bez powodzenia. Wrażenie było podobne do widmowego bólu w kończynie. Faktem było że udało mu się mnie przechytrzyć. Nie zdążyłam nawet posprzeczać się z nim o wolność dla Eve. Eve. Mała dziewczynka z jasnymi, błyszczącymi włosami i błękitnymi oczami, zbyt szerokimi i zbyt spokojnymi, pełnymi potwornej, zimnej dojrzałości. Córka Doreen, narodzona z materiału genetycznego Lucyfera oraz szpiku i krwi dla których Santino zabił Doreen. Jedna z moich największych porażek, jedna z długiego ich ciągu. Czemu ciągle przechodzę z jednego tematu którego nie lubię na drugi? Poruszyłam się niespokojnie, pocierając głową o chłodną płytkę w ścianie. Odkąd temperatura mojego ciała była nieco wyższa od ludzkiego, miło było czuć przesączający się przez moją skórę chłód. Czasami. Oczywiście Japhrimel zmieni cię z powrotem w człowieka, odezwał się w mojej głowie cichutki, przepełniony nienawiścią do mnie samej głosik. Poruszyłam się niespokojnie, próbując go zdusić. Jesteś zbyt obojętna, zbyt harda, za bardzo zniszczona. Obwarowałaś się książkami - to jego słowa - i posłużyłaś się Jace’m żeby z niego zakpić, czyż nie tak? Nic dziwnego że wrócił do Piekła. Pewnie miał z tego o kurewsko więcej radochy niż ze skakania wokół ciebie.

83

Myśl o tym, że Lucyfer stał za wysadzeniem mojego domu i nasłaniem na mnie chochlika nie była zbyt przyjemna. Ale to w końcu Japhrimel zrobił halo z proszenia o opiekę nade mną… I powiedział, że mam w niego nie wątpić. Bez względu na wszystko. Przestań, Danny. Przestań. Jeśli nie możesz już ufać Japhrimelowi, to koniec z tobą. Nie zaczynaj teraz w niego wątpić. Nigdy cię jeszcze nie zawiódł. Przyjdzie po ciebie. Obojętnie co się stanie, zrobi wszystko co w jego mocy żeby ci pomóc. Po kilku godzinach bezowocnego rozmyślania, otworzyłam oczy i znów westchnęłam. Już miałam zmienić pozycję tak żebym mogła położyć się na podłodze, gdy mój wyostrzony słuch pochwycił odgłosy ukradkowego skradania się w tunelu poprzedzającym drzwi do kryjówki Lucasa. Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że nasłuchiwałam tak uważnie w poszukiwaniu jakiegokolwiek szelestu. Zamarłam, chwytając dłonią miecz. Moje spojrzenie powędrowało do niemal już zapomnianej bransolety na nadgarstku. Linie wygrawerowane na jej powierzchni znów się poruszały i nawet w świetle żarówek o pełnym spektrum połyskiwały niesamowitą, jaskrawą zielenią. Nie potrzebowałam słownika żeby wiedzieć, że to nie oznaczało dla mnie niczego dobrego. Wypuściłam przez usta ciche westchnięcie, wstałam z podłogi i zaczęłam obmacywać ścianę w oszukiwaniu niewielkiego wgłębienia.

84

ROZDZIAŁ 17 Zanim zdążyłam dotrzeć do końca śliskiego długiego tunelu, zapadła już noc. Uniesiona w górze bransoletka zapewniała mi odrobinę światła. Przenikliwy wzrok demona jest błogosławieństwem w ciemności, ale nawet jego oczy potrzebują choć kilku fotonów światła żeby normalnie pracować. Nie są takie jak te u Nichtvrenów, które posiadają niesamowitą zdolność do widzenia w absolutnej ciemności. To była długa, pełna poślizgów i potknięć wędrówka. Nawet moje nadprzyrodzone instynkty i poczucie równowagi zostały zaburzone. Wyobrażanie sobie jak Lucas brnie przez ten ciemny, oślizgły, nisko sklepiony tunel również nie było zbyt przyjemne. Usłyszałam piski i raz czy dwa zdarzyło mi się dostrzec w ciemnościach małe koraliki zwierzęcych oczu. Nie sądziłam bym musiała się teraz obawiać czegokolwiek ze strony szczurów - czy jakichkolwiek innych miejskich stworzeń - kiedy prawdopodobnie byłam ścigana przez mordercze demony, ale w tej chwili zaczynałam już głupieć. Blask bijący od bransolety był jednostajny i zielony. Zaczynałam się zastanawiać nad jej zdolnościami. Już dwa razy ostrzegła mnie przed niebezpieczeństwem. Falujące, zielone linie zbiegły się, marszcząc się na woda na gładkiej powierzchni metalu. Ciągle nie potrafiłam niczego wyczuć, gdy dotykałam jej delikatnie umysłem w poszukiwaniu śladów magii. Wyglądało to tak, jakby była dziwnie niewidzialna. Czy to mógł być prezent od Japhrimela? Tak właśnie zakładałam. Zabronił mi przyjmować czegokolwiek od Lucyfera, zwłaszcza jedzenia i picia, ale najważniejsze było to, żeby nie przyjmować niczego od Diabła. Czy zakładając ją zrobiłam coś głupiego? Mimo wszystko ostrzegła mnie. Dwuznaczny prezent od Diabła nie zawracał by sobie głowy utrzymaniem mnie przy życiu, prawda? Myśl o tym, że prestiż Lucyfera ucierpiałby gdyby coś mi się stało, była pocieszająca. No, chyba że Piekło miało gdzieś życie ludzkiego Nekromanty. To po co w takim razie jego mieszkańcy chcieli mnie zabić? Ja również nie byłam w całości człowiekiem, prawda? Już nie. Byłam hedairą. Tylko na jak długo? Do cholery, Danny, odpuść sobie wreszcie. Zaczynasz wkurzać samą siebie. Zorientowałam się, że minęłam przejście pod kolejnym połatanym betonowo plastikowym mostem, z którego rury ciekła wąska strużka wody, którą prawie przegapiłam. Średnica rury rozszerzała się na tyle, że stałam prawie wyprostowana. Usłyszałam grzmot przetaczający się nad Nową Pragą i wyczułam nadchodzący deszcz o ciężkim, wilgotnym i chemicznym posmaku, który dało się odczuć na podniebieniu. Szyb schodowy prowadził w górę na ulicę. Ruszyłam ostrożnie po kruszejących, wąskich, kamiennych schodkach, przyglądając się uważnie znajdującej się powyżej ulicy. Była całkiem opuszczona. Ta część Nowej Pragi wyglądała na zbombardowaną i opuszczoną. Z kominów kliku zrujnowanych budynków w nocne niebo unosiły się cienkie smużki dymu świadczące o tym, że ktoś gotował. Przeskanowałam teren wzrokiem i pozostałymi zmysłami, prześlizgując się uważnym spojrzeniem po budynkach. Nie wyczułam żadnego niebezpieczeństwa, żadnego śladu morderczych zamiarów. Teraz, kiedy już wyszłam spod ziemi, zaczęłam się czuć trochę bezbronnie. Kto mógł odkryć kryjówkę Lucasa? Był profesjonalistą, nie wskazałby nikomu mojego śladu. 85

Czyżby? Z pewnością nie zrobiłby tego z własnej woli, chyba że był podwójnym agentem. To jakaś paranoja. Może demon był w stanie śledzić Lucasa tak, że ten drugi wcale o tym nie wiedział? Tak czy inaczej, bransoleta ostrzegła mnie przez chochlikiem w pociągu a ja nie byłam aż taka głupia, żeby teraz ją lekceważyć. A co jeśli Lucas naprawdę pracował dla kogoś kto chciał mojej śmierci? Cholera, gdyby naprawdę o to chodziło, to rzuciłby się na mnie już wtedy, gdy odwróciłam się do niego plecami. Zaczynam świrować. Zaczynam? Nie, jestem w pełni rozwiniętym kwiatem paranoi. Wielkim jak cały pieprzony ogród. Usłyszałam zgrzytliwy odgłos baterii poduszkowca. Poczułam ukłucie na skórze karku. Instynkt wziął nade mną górę. Zanurkowałam pod schodami. Moje ciało poruszało się z nadprzyrodzoną szybkością. Wślizgnęłam się pod zasłonę mostu dokładnie w chwili, w której smukła, czarna limuzyna znalazła się w zasięgu mojego wzroku. Wyjechała zza zniszczonego kupy kamieni, która musiała kiedyś być budynkiem mieszkalnym. Światła na jej spodzie przecięły ciemności. Usłyszałam zgrzyt hamulców. Czyżby ktoś wypuścił za mną poduszkowiec poszukiwawczy? Przygryzłam wargę, obserwując go i wycofując się w cień. Miałam nadzieję, że nie posiadali funkcji widzenia w podczerwieni. Ze swoim demonicznym metabolizmem i promieniującym ze mnie ciepłem, na ich radarze płonęłabym tak samo jak bożonarodzeniowa choinka. Poduszkowiec obleciał teren jeszcze raz. Kusiło mnie żeby go przeskanować, ale gdybym to zrobiła, to każdy psionik na pokładzie odczułby skierowaną na niego moją uwagę i zaalarmował resztę mówiąc, że jestem blisko. Pomimo ingerencji Mocy płynącej z otchłani Nowej Pragi i faktu, że wciskałam się w kamień i zmuszałam go żeby mnie ukrył, ciągle mogli określić moje ogólne położenie. Dobrze było mieć w sobie część Mocy demona, ale to nie był najroztropniejszy sposób na uniknięcie nieprzyjemności. Powiedzmy to sobie otwarcie, Dante, jak długo to jeszcze potrwa? Kazałam temu głosowi zamknąć się i zostawić mnie w spokoju. Gdy poduszkowiec zniknął z zasięgu wzroku, odczekałam chwilę a potem powoli weszłam na górę schodami i rozejrzałam się dookoła. Musiałam wejść z powrotem pod ziemię albo znaleźć sposób na to by skontaktować się z Lucasem. Co ja sobie, do cholery, myślę? Mam teraz większe problemy. Jeśli pożyję wystarczająco długo, to Lucas sam mnie znajdzie. Bóg jeden wie, że istnieje ograniczona liczba miejsc, w których mogę się ukryć. Zamknęłam na chwilę oczy, zmuszając się do myślenia, a potem otworzyłam je. Tylko po to, żeby znów zobaczyć bijący od bransolety słaby, zielony blask. Jaka jest jedyna rzecz, której nigdy by się po tobie nie spodziewali? Odpowiedź nadeszła sama z siebie. Musisz zdecydować czy chcesz walczyć, czy uciec, szepnął w mojej głowie głos Jado. Gdy twój wróg zostaje zaatakowany, to czasami jego siła obraca się przeciwko niemu, a mnie zaczynały się już kończyć pomysły. Musiałam wiedzieć dokładnie jak zostało zaaranżowane pole bitwy toczonej przeciwko mnie. Stanęłam na obu stopach z lewą dłonią zaciśniętą wokół osłony miecza, a potem skupiłam się. Zaciągnęłam się powietrzem, wdychając je głęboko… A w chwilę później wyrzuciłam z siebie ogromny, bardzo głośny wybuch Mocy. 86

Nie spodziewałam się, że zapłonie światłem o widzialnym spektrum. Gdy tak się stało, iskrząca, trzeszcząca wiązka niebiesko-zielonego blasku wystrzeliła z mojej wzniesionej ku górze prawej ręki i poszybowała ku chmurom na niebie. Ulegnie rozproszeniu nad miastem, ale najpierw zostanie dostrzeżona. Jeśli Lucas był blisko, to zorientuje się co zaszło. Po wypuszczeniu strzały, pobiegłam w stronę opuszczonego budynku mieszkalnego. Z jego powybijanych okien nie unosiły się żadne smużki dymu. Stał pośrodku poprzewracanych betonowych bloków obok imponującego krateru dającego schronienie kilku powykręcanym drzewom, którym udało się przetrwać pomiędzy ruinami. Innymi słowy, miałam dobrą pozycję obronną. Gdybym musiała się stąd wycofać, miałam całe mnóstwo miejsc do osłony. Oczywiście każdy kto mnie ścigał, również miał tutaj zapewnione kryjówki, ale życie nigdy nie było idealne. Nastawiłam się na to żeby przetrwać jakoś tę noc. Usłyszałam jęk antigravu na chwilę przed tym jak czarna limuzyna wróciła, a ja przecisnęłam się przez szczelinę między dwoma deskami przybitymi do wybitego okna. Rąbek płaszcza Jace’a rozerwał się odrobinę na prawdziwym krzemowym szkle. Udało mi się przypaść do ściany budynku i zobaczyć pojazd. Śmieci zaścielały podłogę budynku. W sufitach kilku pięter widać było gigantyczne dziury. Mogłam nawet dostrzec kawałek nieba, gdy zbierałam się w sobie do skoku, wbijając się pazurami w kruszący się beton. Każdy nerw w moim ciele ożył. Rzuciłam się naprzód, lądując miękko jak kot na obcasach swoich butów. Potem przekoziołkowałam i puściłam się biegiem przez zaśmiecający podłogę gruz. Udało mi się dotrzeć do ściany i wyjrzeć przez wybite okno tak, by dostrzec poduszkowiec. Skuliłam się za rozpadającą się ścianą. Pojazd zboczył z kursu. Z jego spodu wysunęły się liny. Czyżby katapultowali się z niego ludzie? Musiałam coś przegapić. Smukły, czarny kształt przesunął się na bok, zupełnie jakby coś poszło okropnie nie tak, ale nigdzie nie dostrzegłam żadnego znaku co to mogło być. Zapadła dziwna, niesamowita cisza przerywana jedynie jękiem baterii i stabilizatorów wydających z siebie przeciążony pisk. Spojrzałam w górę i zobaczyłam ciemne, humanoidalne kształty wyłaniające się przez pęknięty właz. Niektóre z nich poruszały się jak ludzie. Niektóre nie. Albo musieli znajdować się w sąsiedztwie, albo zeskoczyli w dół z poduszkowca na linach. Widzieli jak się tu przemieszczam? Zastanawiałam się nad tym, przygryzając dolną wargę. Poduszkowiec przechylił się niebezpiecznie na bok. Obłok jaskrawego, zielonego światła pokazał się od wewnętrznej strony jego przyciemnianych szyb. Zniknął równie szybko co się pojawił. Co się tutaj, do cholery, dzieje? Zdecydowałam, że odrobina wysokości nie zaszkodzi i wycofałam się w kierunku wysadzonej w podłodze budynku dziury, starając nie czuć się tak, jakbym właśnie uwięziła się w pułapce. Teraz przynajmniej wiedziałam, że mnie szukali i byłam całkiem pewna, że udałoby mi się ich pokonać, gdybym tylko zapewniła sobie wystarczającą osłonę i podeszła wystarczająco blisko by przeprowadzić małą akcję podjazdową. Po kilku skokach znalazłam się na szóstym piętrze. Wciągnęłam się na nie i zdążyłam odtoczyć na bok w chwili, w której usłyszałam niesamowity huk. 87

Dopadłam do okna w sekundzie w której poduszkowiec spadał ku ziemi, wyrzucając w górę kawałki ziemi i kamienie. Boki miał porozrywane gdy uderzył prosto w most pod którym się ukryłam. Ziemia się zatrzęsła, a budynek zakołysał się pod moimi stopami. Żałowałam że nie mam przy sobie slica. Mogłabym wtedy błyskawicznie się stąd wydostać. Zamiast tego obeszłam na palcach ziejącą w podłodze dziurę i pobiegłam do jeszcze bardziej zrujnowanej części budynku. To było niebezpieczne skoro byłam teraz o wiele cięższa niż człowiek, ale dzięki temu mogłam też lepiej znieść upadek z większej wysokości. Okazało się że poduszkowiec został zestrzelony, ale nie z pocisku plazmowego. Reakcja łańcuchowa zmiotłaby całe to miejsce z powierzchni ziemi i wypaliła bliznę sięgającą podstaw miasta. Pojazd został zdjęty po cichu, prawdopodobnie za pomocą jakiegoś impulsu, który nigdy nie zostanie odnotowany, skoro znajdowaliśmy się z dala od głównych pasów ruchu. To mogło oznaczać również dwie grupy wrogów, które właśnie ze sobą zadarły. Policzyłam to na swoją korzyść. Walczyć czy uciekać? Znów usłyszałam głos Jado, spokojny i kontemplujący. Znalazłam zakręt z ograniczoną widocznością i czekałam. Byłam w stanie dostrzec każde poruszenie zbliżające się w stronę mojego piętra i mogłam zestrzelić wszystko co wyjdzie przez dziurę. To miejsce wyglądało jak po bombardowaniu, możliwe że stało się tak w następstwie Wojny Siedemdziesięciodniowej albo po lokalnych zamieszkach. Gdyby zaszła taka konieczność, wyszłabym z ukrycia i przedarła się przez ruiny żeby zrobić jeden albo dwa wypady rozpoznawcze i zapewnić sobie wystarczająco dużo czasu na zaszycie się w gąszczu uliczek Nowej Pragi. Miałam ten przywilej, że wiedziałam kto mnie ściga i jakie środki mógł zgromadzić z tak krótkim czasie. Ciśnienie powietrza uległo zmianie. Bransoleta zacisnęła się na mojej ręce. Zdusiłam westchnięcie i skuliłam w sobie, starając się skurczyć i pozostać nieruchomo tak bardzo, jak tylko się dało. Powietrze stało się gorące i ostre, a moje gardło przestało pracować, gdy całkiem nieświadomie wstrzymałam dech. Poczułam, jak poniżej przemieszcza się coś posiadające aurę pełną wirujących, diamentowych płomieni. Zapach dojrzałych pomarańczy i krwistej ambry wypełnił powietrze. Kolejny demon. Zadrżałam na całym ciele jak przerażony królik. Nie czułam się tak od momentu, w którym Japhrimel po raz pierwszy stanął na progu mojego domu. Czarne, wirujące, diamentowe płomienie demonicznej Mocy przetoczyły się przez fizyczną przestrzeń budynku. Zmierzyłam odległość pomiędzy mną a oknem. Walczyć czy uciekać? Nie było mowy o tym żeby udało mi się pokonać demona. Ale jeśli udało mu się mnie schwytać w pułapkę, to musiałam sprawdzić co jestem w stanie teraz wymyślić. Cichy, chłodny głos rozniósł się po budynku. - Prawa Ręko - powiedział głos w języku Merican. Słowa wprawiły konstrukcję w drżenie, która zakołysała się jak szarpnięta struna. - Zabójco, chcę z tobą mówić. Chodź tu i staw mi czoła. Co on pieprzy? Kimkolwiek był, nie bełkotał w Czechi. Posługiwanie się Merican oznaczało, że prawdopodobnie przyszedł tu po mnie.

88

Odpowiedź na tego typu pytanie jest gorsza od samego jego zadania. Musiałam zdusić w sobie chęć wybuchnięcia dzikim, ryczącym śmiechem. Czemu ja zawsze muszę odczuwać chęć roześmiania się w takich momentach? Skupiłam się na oddychaniu. Zaczerpnęłam płytki, powolny haust powietrza. Znów wyczułam w nim uderzający do głowy aromat pomarańczy i piżma. Siedziałam na swoim miejscu i czekałam. - Wiem, że tu jesteś - kontynuował głos. Był zbyt głęboki by należeć do kobiety. Przepełniała go potworna kipiel mrożącej kości i szarpiącej wszystkie nerwy Mocy. Głos Japhrimela nigdy nie był taki nieprzyjemny. Czasami w jego tonie pojawiała się nuta lodowatej furii lub groźby, ale jego głos nigdy nie brzmiał tak… nieludzko. Czuję cię. Plus dla ciebie. Dam ci za to nagrodę, ale nie sądzę żeby ci się spodobała. Moja prawa dłoń stężała na rękojeści miecza. Jeśli chce mnie dopaść jakiś demon, to wszystko rozegra się na moich warunkach. Całkiem trzeźwo oceniałam swoje szanse w starciu z ludźmi czy nawet werecainami, ale nie miałam zbyt dobrego rozeznania w tym terenie żeby ze spokojem móc stawić czoła czemuś większemu. Teraz przynajmniej wiedziałam, że w Nowej Pradze był przynajmniej jeden demon i że było wielce prawdopodobne, że tym czego szukał, byłam właśnie ja. I że potrafił mnie wyczuć, omyłkowo biorąc mnie za Japhrimela. Dyszałam bezdźwięcznie, siedząc w swojej kryjówce z otwartymi ustami. Podniosłam się w górę, centymetr po centymetrze. Zupełnie jak zwinięta sprężyna. Japhrimel nauczył mnie jak to robić, jak hamować potrzebę mojego ciała do przebywania w ruchu, żeby potem nabrać prędkości i rozpędzić się. Nie myśl o nim - myśl wyłącznie o tym jak się stąd wydostać. I to szybko. Teraz kiedy już wiesz z czym masz do czynienia, po prostu stąd wypieprzaj. Na dole znów dało się wyczuć jakieś poruszenie. Skoro z taką łatwością udało mi się zaciągnąć tutaj swój tyłek, to dla demona to będzie pestka. Zwłaszcza dla tego z Wyższego Pokładu Piekła. Zapanował całkowity bezruch, martwa cisza zupełnie jak po wybuchu. Jeden demon na dole i co jeszcze? Co jeszcze czeka tam na mnie, żeby uczynić moje życie jeszcze bardziej żałosnym? Bransoleta na moim nadgarstku znów się zacisnęła. Bijący z niej blask przygasł, zupełnie jakby nie chciała zdradzić mojej pozycji. Zamarłam w takim bezruchu, że mogłam sobie wyobrazić jak moje komórki zwalniają swój szaleńczy taniec. Potrafiłam zwizualizować sobie przerwy między moimi uspokajającymi się nerwami. Właściwie to mogłam sobie wyobrazić całe mnóstwo innych rzeczy. - Pokaż się. - Głos rozległ się echem po mrocznej otchłani dziury przecinającej budynek. Przyszedłem żebym porozmawiać o… Coś, co wcześniej było nie do pomyślenia, właśnie się stało. Ciśnienie zatrzeszczało w powietrzu, oznajmiając kolejne przybycie. Cholera, zupełnie jak na jakimś peronie. Z minuty na minutę robi się coraz ciekawiej. Pode mną eksplodował chaos. Hałas był tak niespodziewany i potworny, że wyciągnęłam w osłony swój miecz. Niebieski płomień zapłonął wzdłuż jego ostrza. Usłyszałam straszliwy ryk, a potem kolejny potworny wrzask przeciął powietrze, mrożąc krew w moich żyłach i gwałtownie zmieniając całą sytuację. Mogłam poradzić 89

sobie z jednym demonem, który nie wiedział gdzie jestem. Ale bójce z dwoma demonami z całą pewnością nie byłam w stanie sprostać. Mimo wszystko dawało mi to wystarczająco dużą szansę, żeby stamtąd uciec. Ledwie udawało mi się myśleć. Całą sprężoną energię zgromadzoną w moim ciele uwolniłam podczas jednego ruchu. Rzuciłam się w stronę okna i uderzyłam w nie zarówno ciałem jak i Mocą. Drewniana framuga prysnęła na wszystkie strony, a siła rozpędu cisnęła mną w dół. Kołując w powietrzu, przygotowywałam się na uderzenie. Pociski z plazmówek przeleciały obok. Rozległ się kaszlący ryk broni wyrzutowej. Upadłam na ziemię. Beton popękał pod uderzeniem moim butów. Szok wstrząsnął mną aż po cebulki włosów. Zajęłam się pierwszą dwójką przeciwników. Biorąc wszystko pod uwagę, posiadanie przed sobą jasno określonego celu przyniosło mi lekką pociechę. Najemnicy, ludzie, każdy uzbrojony w broń i miecz, które i tak mnie nie spowolniły. Nie zabiłam drugiego, tylko powaliłam go nieprzytomnego na ziemię i przeskoczyłam ponad stertą dymiącego gruzu, pędząc w stronę kolejnych dwóch najemników. Pociski z plazmówek krzyżowały się w ślad za mną. Usłyszałam narastający krzyk, którego nie rozpoznałam. Dźwięk podobny do wrzasku zdzierającej sobie płuca kobiety. Coś musnęło mój policzek jak bat. Poczułam na policzku palącą smugę ognia. Ten wrzask należał do mnie. Ryk jaki wyrwał się z mojego gardła, był ponad wszelką wytrzymałość i zmiótł na bok wszystkie trzeszczące żółte pociski. Strzelali do mnie bo poruszałam się za szybko by mogli nawiązać ze mną walkę. Wypadłam na ulicę, opuszczoną lecz oświetloną latarniami. Widziałam jedynie przelatujące przed oczami zarysy budynków, gdy biegłam przed siebie wkładając w to całą swoją szybkość demona. Usłyszałam za plecami dudniące odgłosy kroków. Brzmiały na szybsze nawet od moich - musiałam coś wymyślić, bo inaczej mnie wyprzedzą. Czas wykombinować coś innego, Danny. W pewnym momencie dochodzi się do punktu, w którym ucieczka staje się bezcelowa. Zobaczyłam przed sobą skrzyżowanie i już chciałam pobiec w tamtą stronę żeby pozbyć się ogona, ale moje ciało zdecydowało za mnie i zrobiło coś całkiem innego, mknąc w kierunku uliczki i szukając tam schronienia. Wpadłam prosto w cuchnącą ciemność. Nie miałam już ani krzty Mocy na zbudowanie tarczy i osłonienie się przed odorem ludzkiej śmierci i rozkładu. Przeskoczyłam ponad koszami na śmieci. Koniec zaułka był tym czego się spodziewałam, litą ceglaną ścianą. Okręciłam się na pięcie, odwracając się twarzą do wylotu uliczki, gotowa, z mieczem wyciągniętym do walki. Obnażyłam zęby. Jeśli miałam teraz umrzeć, to zrobię to w walce, stojąc twarzą w twarz ze swoim wrogiem i mając za plecami mur. Płuca paliły mnie od wdychanego głęboko powietrza. Adrenalina buzowała w moich żyłach, sprawiając że zaczynałam wykraczać poza rozumne pojmowanie i popadać w szał jaki okazywały zapędzone w kozi róg, przygotowujące się do walki zwierzęta. Ktoś stał w odległości zaledwie dziesięciu stóp ode mnie. Ciemność płonęła wokół niego, wydając z siebie dźwięk podobny do szepczących, chichoczących i parskających głosów. Serce podeszło mi do gardła. Przybrałam pozycję, a klinga mojego miecza zapłonęła nagle jaskrawym, raniącym oczy niebieskim światłem. Znak zaczął pulsować na moim ramieniu. Aksamitny ogień przepalał się przez mój układ nerwowy. 90

Jego oczy. Anubis et’her ka, jego oczy. Jego oczy były takie same jak Lucyfera. Przeszywająca, intensywna zieleń. A jego aura miała w sobie wirujące diamentowo-czarne płomienie charakterystyczne dla demona. Wyglądał tak samo jak wtedy pierwszego dnia, gdy zobaczyłam go na progu swojego domu. Tierce Japhrimel znów był demonem. Wyraz jego twarzy zmroził krew w moich żyłach. Serce tłukło się boleśnie o moje żebra, mój miecz jaśniał biało-niebieskim płomieniem, a każdy nerw w moim ciele wręcz śpiewał od wściekłej potrzeby zabijania. Zaparłam się obcasami w beton i przygotowałam na to, że drogo sprzedam swoją skórę, jeśli właśnie po mnie przyszedł.

91

ROZDZIAŁ 18 Japhrimel przechylił głowę, obserwując mnie. Jego twarz była niedostępna, obojętna. Jedynie potworny ogień widoczny w jego oczach wskazywał na to, że był czymś więcej niż tylko nieruchomym posągiem. Przełknęłam ślinę, czując na języku miedziany posmak. Wiedziałam jak niesamowicie szybko potrafił się poruszać. Serce waliło mi o żebra, zupełnie jakby miało zamiar eksplodować i oszczędzić wszystkim kłopotu z zabiciem mnie. Staliśmy tak, były Upadły i hedaira, przez jakieś najdłuższe trzydzieści sekund w moim życiu. Mój miecz, broń Nekromanty, plunął niebieskim płomieniem. Głowę miałam pełną hałaśliwych odgłosów walki. Byłam napięta jak struna i już nie potrafiłam, wręcz nie mogłam doczekać się pojedynku. W końcu moja cierpliwość skończyła się. - Jeśli masz zamiar to zrobić - wydyszałam - to rusz się i nie każ mi czekać! Ledwo uchwytny cień przemknął po jego twarzy. Wyglądał na zaintrygowanego. - Co za bzdurę masz znowu na myśli? Poczułam ulgę. Jego głos nie brzmiał tak jak ten, który dochodził z niższego piętra zrujnowanego budynku. Ulżyło mi niesamowicie, że ton jego głosu był taki jak zawsze - poważny i ironiczny - że wypuściłam z płuc głośne westchnienie. Czubek mojego miecza opadł nieznacznie w dół. Jeszcze więcej grzmotów przetoczyło się po niebie. Zapach deszczu przesycił powietrze. Ulga zmieniła się w strach i irytację, wyczuwalną tuż pod moją skórą. Miałam pusty żołądek i straciłam całe mnóstwo Mocy. Moje tarcze ochronne zadrżały raz, wracając na swoje miejsce. Znak na moim ramieniu pulsował. Kolejna ciepła fala Mocy wsiąkła w kłębek wrażliwych nerwów, którym właśnie się stawałam. Zrób to póki możesz. Powtarzałam to jak jakąś obłąkaną litanię. Zrób to póki możesz. - Dante? - Nie ruszył się z miejsca. Jego oczy przemknęły w dół po moim ciele, zobaczyły moje stopy w gotowej pozycji, potem płonący błękitem miecz, aż wreszcie powróciły z powrotem do mojej twarzy. - Co teraz? - Oddech uwiązł mi w gardle. Klinga miecz opadła jeszcze niżej. Moje pierścienie plunęły deszczem złotych iskier. - Co teraz, Tierce Japhrimel? Zrozumienie rozjaśniło jego twarz. W tej jednej chwili wyglądał całkowicie po ludzku, pomimo lasera w oczach. Poczułam potworne ściskanie w klatce piersiowej. Ściągnął brwi, a ja przygotowałam się na najgorsze. To będzie bolało. Bolało gorzej niż w przypadku Jace’a, gorzej niż w przypadku Doreen, gorzej niż wszystko inne. Dobry Boże, pomyliłam się. On chce na powrót zmienić mnie w człowieka. Chce mi powiedzieć… Jak on mi to powie? Japhrimel, proszę… - Jeśli myślisz, że mam zamiar z tobą walczyć, Dante, to jesteś niespotykanie głupia. Teraz w jego głosie dało się wyczuć słabą nutę pogardy. A może to był gniew? Albo irytacja? Chciałabym to wiedzieć. Moje gardło zacisnęło się na amen. - Och - wydusiłam z siebie. - Jesteś pewien? Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas, a potem westchnął. Złożył ręce za plecami, atramentowo czarne włosy opadły mu na czoło. Urosły trochę od momentu w którym zobaczyłam go po raz pierwszy. Jego ramiona rozluźniły się minimalnie. 92

- Któregoś dnia, Dante, odkryję sposób w jaki działa twój umysł. Gdy wreszcie mi się to uda, będę żył w poczuciu zadowolenia, że rozwiązałem jedną z największych zagadek Stworzenia. Co takiego? - Co takiego? - zamrugałam. Napięcie opuściło mięśnie moich ramion. Wszystko będzie dobrze. W końcu Japh był tutaj. Ale instynkt kotłujący się pod moją skórą wcale nie był tego taki pewny. Zwierzę w moim wnętrzu rwało się do walki. Chciało rozlewu krwi i agonalnych wrzasków. Byłam tak nakręcona adrenaliną i strachem, że nie wiedziałam czy byłam w stanie się kontrolować. - Czyś ty oszalała? - Wyraźny gniew, powstrzymywany, ale mimo wszystko widoczny w jego oczach. Kiedy nauczył się przywdziewać tak ludzki wyraz twarzy? - Powiedziałem ci, że po ciebie przyjdę. - To zdanie ma całe mnóstwo znaczeń - wyrwało mi się. - Kazałeś mi zostać w domu. Wyłamali tarcze i gdyby nie udało mi się wydostać stamtąd na czas, to ogień… i chochlik, był jeszcze chochlik, więc gdyby… - Ach tak - pokiwał głową, zamyślony. - Rozumiem. Znów zapadła cisza, dźwięcząc w pustej uliczce. Mój oddech zaczął się wyrównywać. Powolutku, napięcie w moim ciele i żądza krwi zblakły, a puls zwolnił swoje tempo. Nie poruszył się. Ciągle stałam na cienkiej krawędzi, niemal za linią gdzie kończyło się racjonalne myślenie, zepchnięta w tamtą stronę przez oszalały wybuch ulgi i świeżego strachu. Dopiero co udało mi się uciec demonowi, a teraz stał przede mną kolejny i mimo że go znałam, ciągle czułam się cholernie poddenerwowana. Każda chwila, podczas której stał tam jak jakiś posąg, podrażniała moje napięte nerwy do żywego. A one były już wystarczająco zszargane. Zaczerpnęłam haust powietrza. - Nie stój tak, do cholery! - wrzasnęłam na niego, wijąc się zupełnie tak, jakbym chciała go zaatakować. Nie poruszył się nawet o milimetr, tylko przyglądał mi się z rękoma złożonymi za plecami i wyprostowanymi ramionami. - Niech to szlag… - Uspokój się. - Błyskawicznym ruchem odrzucił włosy w tył. - Musisz teraz ze mną pójść. Nie jesteś tutaj bezpieczna. - Co ty nie powiesz? - Niebo rozświetliło kilka piorunów. Przetaczające się w górze grzmoty zdawały się wysyłać gorące ukłucia przez całe moje napięte i obolałe ciało. Myślałam… Wydawało mi się że… - Nie mogłam zmusić się do tego by to powiedzieć. Moje serce zwolniło, ale każde jego uderzenie odczuwałam jak ciężkie i mocne grzmotnięcie. - Bez względu na to, co sobie myślałaś, jestem tu teraz. I zaczynam tracić cierpliwość, Dante. Chodź. Mój miecz opadł do samej ziemi. Niebieski ogień płonący wzdłuż krawędzi klingi zgasł. Ciemność, która nagle zapadła, zakłuła mnie w oczy. Nawet bransoleta na moim nadgarstku pociemniała, co samo w sobie było pewnym pocieszeniem. Ostrzegała mnie przed innym rodzajem zła, nie przed Japhrimelem. Wzięłam głęboki, drażniący płuca oddech. Ręce mi się trzęsły. - Obiecałaś, że nigdy we mnie nie zwątpisz - powiedział jedwabistym głosem, przypominając mi o moich słowach. - Jeśli złamiesz swoją obietnicę, to poniosę z tego powodu nieprzyjemne konsekwencje. 93

Do kurwy nędzy, co ty w ogóle pieprzysz? Właśnie udało mi się przeżyć kurewsko paskudny tydzień i mam prawo być przez to trochę podenerwowana, więc daj mi chwilę. Jestem teraz tak cholernie przerażona, że w dupie mam kto zacznie mnie ścigać, bo i tak wszystkich pozabijam. Pozabijam. Zdławiłam w sobie cisnące się na usta słowa. Zamiast tego powiedziałam zduszonym głosem: - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że masz zamiar to zrobić, co? Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? - Są przyjemniejsze sposoby na spędzanie czasu niż ten. - Postąpił o krok naprzód. Moc okrywająca go jak peleryna zaczęła naciskać na moją. - Powróciłem tak szybko jak tylko mogłem. Nosisz mój znak, ciągle do ciebie należę. Mój mózg męczył się nad tym przez chwilę, przetrawił to a potem wypluł na zewnątrz. - Znowu jesteś demonem. Co się teraz stanie? Co masz zamiar mi zrobić? - Brzmiałam tak, jakbym była śmiertelnie przerażona i nie całkiem przy zdrowych zmysłach. Zdumiewające. Chociaż raz zabrzmiałam dokładnie tak jak się czułam. Byłam zbyt kurewsko przerażona żeby logicznie myśleć. Zrobił kolejny krok. - Jestem A’nankhimel, ale została mi zwrócona moja Moc demona. Sądzę że określenie, jakiego użył Książę żeby to opisać, to abominacja. - Jego oczy płonęły. - I jeśli teraz ze mną nie pójdziesz, to zmuszę cię do tego, a to będzie nieprzyjemne dla nas obojga. Zaparłam się obcasami w beton na sam dźwięk nakazu w jego głosie, opierając się naciskowi jego słów. Łatwiej było sprzeciwić się wypowiedzianemu zimnym głosem rozkazowi Lucyfera, niż temu. Działo się tak dlatego, że Japhrimel miał teraz o wiele więcej Mocy, czy dlatego że jego znak był wypalony na mojej skórze? - Nie rób tego. Daj mi chwilę i powiedz dlaczego. To wszystko o co proszę. To ma sens, Japhrimel. Naprawdę ma. Po prostu mi to, kurwa, powiedz. Muszę wiedzieć. - Mój głos załamał się, zmieniając się w urywaną zadyszkę. Podmuch wiatru przeleciał przez alejkę. Ceglane ściany pojękiwały niespokojnie za moimi plecami. Przyglądał mi się przez chwilę. Mój miecz zwisał swobodnie u mojego boku. Byłam pewna, że dostrzegł że trzęsę się jak ćpun. Uspokajałam się z każdym oddechem, ale ciągle nie wystarczająco szybko. Ogólnie rzecz biorąc, nawet nieźle sobie teraz radzę. - Podjąłem ryzyko, moja Dante. Sądziłem, że Lucyfer potrzebuje nas o wiele bardziej niż sam by się do tego kiedykolwiek przyznał. Nie mogłem cię nie ostrzec. On jest o wiele lepszy w rozszyfrowywaniu cię niż ci się wydaje. Twoja reakcja utwierdziła go w przekonaniu, że może nas poróżnić, spowodować kłopoty. Być może miał rację. Zrobił pauzę. - Wybacz mi. Zmierzyłam wzrokiem jego twarz. Pozwolił mi na to. Znak ciągle płonął na moim ramieniu, wysyłając kolejne fale Mocy pieszczącej moją skórę. - Obiecałaś, że będziesz mi ufać i że we mnie nie zwątpisz. - Ton jego głosu był miły, bardzo łagodny i znajomy. Nie potrzebowałam wcale tego przypomnienia. Zacisnęłam zęby a potem powoli, powolutku, wsunęłam miecz do osłony i usłyszałam ciche kliknięcie gdy ostrze się w niej schowało. W oddali rozległ się grzmot. Nadciągała burza. - Wiem - rzuciłam ostrym głosem. - Masz dokładnie dziesięć sekund żeby wytłumaczyć co tu się właściwie, do cholery, stało. Tylko powoli. Ze wszystkimi szczegółami.

94

- To potrwa trochę dłużej. - żadnego śladu ironii w jego głosie, tylko zwykły rozsądek. - Mam czas - odpaliłam. - Prowadź, panie demonie. Czy to wytwór mojej wyobraźni, czy on rzeczywiście się wzdrygnął? Podszedł bliżej, ostrożnie, przysuwając się do mnie. Każdy jego krok był bezgłośny, ale całkiem wyraźny. Nie poruszyłam się, zamykając oczy. Moje płuca płonęły. Nie przestawałam oddychać. Gdy jego dłonie spoczęły na moich ramionach, kolana się pode mną ugięły, a on pochwycił mnie i przyciągnął do swojego dającego schronienie ciała. - Nie rób tego, hedairo. - Poczułam jego gorący oddech w splątanej masie swoich pociętych włosów. - Zrobiłem to po to żeby cię chronić. Musisz we mnie wierzyć. Chociaż trochę. To jedyne o co proszę. - Wierzę w ciebie - szepnęłam w materiał jego płaszcza. - Wiedziałam że przyjdziesz. Jego ramiona stężały na krótką chwilę. Ucałował czubek mojej głowy i jakaś część płochej, zajęczej paniki jaka zagnieździła się pod moim mostkiem, wycofała się. Odrobinę. - Musimy już iść. Nie jesteś tutaj bezpieczna. Zabawne, ale wydawało mi się, że to najbezpieczniejsze miejsce pod słońcem. Ale nie odezwałam się ani słowem, tylko zacisnęłam szczękę i odsunęłam, gdy wypuścił mnie niechętnie ze swoich objęć.

95

ROZDZIAŁ 19 Szliśmy razem przez miasto, Japhrimel z dłońmi złożonymi na plecach i zamyślonym wyrazem twarzy, a nad naszymi głowami przetaczały się pioruny. Trzymałam rękę na rękojeści miecza i starałam się patrzeć jednocześnie we wszystkie miejsca na raz. Czułam gorzki posmak strachu w moich ustach, który pokrywał też nerwy i drażnił je do krwi. Japhrimel nie patrzył na mnie, ale zdawał się być w pełni świadomy otoczenia w którym się znajdowaliśmy. Deszcz siąpił, rozbryzgując się na chodniku i parując w zetknięciu z diamentowym blaskiem jego aury. Biło z niego gorąco, co kazało mi myśleć, że może nie był aż tak spokojny jak chciał żebym myślała. Oczywiście, bycie demonem i posiadanie na swoje usługi całe zastępy Hellesvrontu szerokiej sieci agentów i finansowego wsparcia, które Lucyfer stworzył na ziemi miało swoje plusy, bo Japhrimel posiadał apartament w hotelu w Nowym Mieście. Zignorował nadskakiwanie ze strony obsługi, gdy tylko pojawił się tam w towarzystwie jednego zmęczonego i sponiewieranego Nekromanty. Hotel jawił się jako strzelisty stos błyszczącego szkła, pnący się w górę nad rzeką Rijną. Tutaj w Nowym Mieście, limuzyny płynęły w powietrzu pod pomarańczowymi chmurami, a budynki były czyste i wysokie, zupełnie jak w dzielnicy miejskiej finansjery Saint City. To na Starym Mieście widać było sterty śmieci i otwarte całą noc burdele. W tamtej części miasta czułabym się bardziej komfortowo. Ta była odkryta i za bardzo rzucała się w oczy. Chociaż moje nerwy były zszargane do tego stopnia, że wszędzie czułabym się naga. Musiałam przełknąć z trudem ślinę gdy Japhrimel zatrzymał się w lobby, obracając się żeby spojrzeć na mnie tymi swoimi nowymi, płonącymi potworną zielenią odłamkami oczu. - Uda ci się wsiąść do windy? Kiwnęłam nieznacznie głową, opuszczając podbródek. - Tak. - Mój głos przypominał zdarty chropawy skrzek, zabarwiony mimo wszystko aksamitną uwodzicielską nutą jaką posiadały demony. - Ciągle nie zdążyłeś mi jeszcze wyjaśnić o co tu chodzi. Nic się nie stało, i tak nie jestem w nastroju żeby cię słuchać. Mam ochotę się z kimś pobić, z kimkolwiek. Jeśli jednak zacznę teraz, to wpadnę w szał i nie skończę, dopóki ktoś nie będzie martwy. Albo seks. To też dobry pomysł. No już, słonko. Weź głęboki oddech. I weź się, kurwa, uspokój. Niemożliwe. Nie miałam zamiaru się teraz uspokajać. - Cierpliwości, moja ciekawska Dante. - Poruszył się, zupełnie jakby chciał mnie dotknąć. Jego dłoń opadła do jego boku, gdy uchyliłam się przed nim. Obcasy moich butów zadrapały nieskazitelną podłogę. To nie przed nim się wzdragałam. Chodziło o to, że windy znajdowały się bardzo blisko nas a on najwidoczniej oczekiwał, że wsiądę do jednej. Moje ręce groziły zmienieniem się w trzęsącą galaretę na samą myśl o tym. Odetchnęłam ciężko, aż moje żebra zatrzeszczały. - Już wkrótce. Ludzie ubrany w hotelowe uniformy wycofywali się gdy szedł przed lobby. Widocznie rozczochrana Nekromantka z wytrzeszczonymi oczami, zbielałymi kostkami zaciśniętych wokół rękojeści miecza palców oraz bijącą od niej wściekłością i żądzą krwi pełzającymi za nią jak chmura, nie należała do gatunku ich zwykłej klienteli. Lobby wyglądało na całkiem ładne. Stały w nim obite czerwonym aksamitem kanapy w barokowym stylu. Wyłożono je syntetycznym, białym, połyskliwym 96

kamieniem. Stał tu również posąg kobiety ubranej w tradycyjny czeski strój, a z jej wiadra wylewała się woda spływająca prosto do niewielkiego baseniku. Starałam się zignorować nagły przypływ strachu i zmartwienia wyczuwalny u ludzi i podążyłam za Japhrimelem. Tatuaż na moim policzku zmienił pozycję. Jedna z wind otworzyła się, gdy tylko do niej podeszliśmy. Była pusta. Japhrimel wszedł do środka. O nie, tylko nie to. Nie mogłam się teraz wycofać. W końcu obiecałam i powiedziałam, że nic mi nie będzie. Wycofywanie się byłoby oznaką słabości. Tak więc weszłam do windy i zwalczyłam kwaśny posmak narastający w moim gardle, gdy drzwi zamknęły się za mną. Odniosłam wrażenie, że całe powietrze ze środka kabiny uciekło. Nie mogłam zamknąć oczu żeby odciąć się od tego okropnego wrażenia, więc wbiłam wzrok w stopy Japhrimela, czując jak ciśnienie pod moimi powiekami narasta. Siła antigravu wspomagana krążkami linowymi, na których wisiała winda, sprawiła, że żołądek podszedł mi do gardła. - Japh? - Mój głos brzmiał tak, jakbym była o krok od wpadnięcia w panikę. Zapadła chwila przedłużającej się ciszy. - Tak? - Czy mógłbyś… Czy to możliwe, że mógłbyś mnie na powrót zmienić w człowieka? Musiałam to wiedzieć. Nie zaznam spokoju, jeśli się tego nie dowiem. To jedno z tych pytań, które po prostu muszę zadać. Po prostu… Muszę wiedzieć. Nie poruszył się. - A chciałabyś żebym to zrobił? - Czy mi się wydawało, czy w jego głosie usłyszałam urazę? - Nie możesz mi tego po prostu powiedzieć? Muszę wiedzieć. Muszę. Sekhmet sa’es. Znowu był demonem i zwrócono mu jego całą demoniczną Moc. Czy on ciągle mnie chciał? To nie chodzi o to, że wrócił do swojej starej formy. Chodzi o to, że ja nie mam teraz żadnego wpływu. Może kazać mi zrobić wszystko co tylko chciał. Mógł mi zrobić każdą rzecz, jaka mu się tylko żywnie podobała, a ja nie byłam w stanie go powstrzymać. I to mnie najbardziej przerażało. Jak ja niby mam sobie poradzić z czymś takim? - Nawet gdybym chciał, nie jestem w stanie zapewnić ci nawet namiastki poprzedniego człowieczeństwa - powiedział głosem tak zimnym, że powietrze wewnątrz kabiny ochłodziło się wyczuwalnie o co najmniej pięć stopni. - Zmiany zaszły już zbyt głęboko, więc nie przeżyłabyś drugiego takiego razu. Nie uciekniesz mi tak łatwo. Wiesz, Japh, wystarczyłoby mi zwykłe „tak” albo „nie”. Westchnęłam, moje ramiona przygarbiły się od napięcia. W windzie zaczynało brakować powietrza. Zostało w niej zbyt mało cennego tlenu. Potrzebowałam oddychać. Musiałam oddychać. Gardło zaczęło mi się zamykać, a dłoń zacisnęła się na rękojeści miecza. Anubis et’her ka. Se ta’uk’fhet sa te vapu kuraph. Wraz z modlitwą, a moim umyśle zaczął narastać niebieski blask. O mało co nie krzyknęłam z ulgi. Mój bóg nigdy nie odmówił mi pocieszenia, nawet wtedy gdy przeszłam przez Próbę, by stać się akredytowanym Nekromantą.

97

To, oczywiście, przypomniało mi o moim ołtarzu i zarysie ognia widocznym za posążkiem Anubisa i o prośbie jaką na mnie nałożył. Studiowałam to na zajęciach z Teorii Duchowości. Bóg proszący o szczególny rodzaj służby był naprawdę rzadkim zjawiskiem. Bogowie, demony - teraz już wszyscy mieszali się do mojego życia. Próbowałam sobie przypomnieć czego chcieli ode mnie bogowie. Bezskutecznie. Musiałam po prostu zaczekać. Jednak myśl o tym czekaniu nie napełniała mnie wcale przerażeniem. Nie sądziłam by mój bóg prosił mnie o coś, czego nie byłam w stanie zrobić. Drzwi windy otworzyły się a ja wypadłam z jej szczelnego zamknięcia, szukając ściany o którą mogłam się oprzeć plecami. Japhrimel wyszedł bezgłośnie z kabiny i czekał. Dobrze wiedział żeby mnie teraz nie dotykać, ale jego aura zrobiła to przed czym się powstrzymywał, nakrywając moją w niemal fizycznej pieszczocie. Gdy spojrzałam w górę i skinęłam głową, łapiąc w płuca ożywcze powietrze, poprowadził mnie wzdłuż pogrążonego w ciszy, wyłożonego czerwonym dywanem korytarza i otworzył podwójne drzwi. Gdy już weszłam za nim do środka, zamknęły się za nami cicho. Apartament urządzono na kremowo i złoto. Olbrzymie lustro wisiało nad kominkiem, który był zimny i pusty, nie licząc osłaniającego go ekranu pomalowanego w pawie. Nie byliśmy sami. Wyczułam jakiś ruch i z grzmotnięciem przypadłam plecami do kawałka ściany pomiędzy drzwiami prowadzącymi do łazienki a gustownym niskim stoliku zrobionym ze szkła. Lucas Villalobos spojrzał na mnie, opierając się o obramowanie kominka. Jego cienkie włosy przylegały gładko do jego czoła. - Wyluzuj, chica - powiedział najłagodniejszym ze swoich szeptów, uśmiechając się jak wariat. Piorun zaakcentował jego słowa. Drogie szklane szyby zadrżały w swoich framugach. Czułam pod stopami jak budynek się chwieje. - Jesteś wśród przyjaciół. - Przyjaciół? - wychrypiałam. Moje nerwy były w strzępach, więc nie przejmowałam się za bardzo odnoszeniem się do kogokolwiek z grzecznością. Nieskończenie powoli zaczynałam wycofywać się znad krawędzi za którą zaczynało się szaleństwo. - Jeśli to mają być przyjaciele, to już wolę swoich wrogów. Wcale nie miałam tego na myśli. Słowa same wymknęły się z moich ust. Villalobos roześmiał się tym swoim świszczącym, zgrzytliwym śmiechem do którego zaczynałam się przyzwyczajać. Nie miałam pojęcia kiedy zaczął mnie postrzegać jako kurewsko zabawną osobę. Czterech pozostałych mężczyzn i kobieta nie spuszczało ze mnie wzroku. Szaman, Magi, Nichtvren - oraz dwójka pozbawiona typowego blasku bijącego z psioników ale która i tak nie była ludźmi. Nie byli też werecainami, koboldami, swanhildami czy Nichtvrenami. Przyjęłam to do wiadomości, podczas gdy Japhrimel stał perfekcyjnie nieruchomo z wpatrzonymi we mnie płonącymi oczami. - Czas na zaznajomienie się ze sobą - ciągnął dalej Lucas tym samym maniakalno spokojnym tonem. - Danny Valentine, poznaj wszystkich. Wszyscy, to jest Danny Valentine. Dzięki, Lucas. To naprawdę pomocne. Nichtvren, wysoki mężczyzna z szopą włosów w kolorze przybrudzonego blondu i twarzą anioła, wstał ze swojego miejsca. Jego poważne oczy lśniły jak u kota. To była cecha charakterystyczna dla jego polującego nocą gatunku. Pod tą lśniącą warstwą kryły się bladoniebieskie tęczówki. Miał na sobie wypłowiały, czarny sweter w serek i luźne spodnie robotnicze. Na stopach nosił popękane i znoszone ciężkie buty. Tylko raz udało mi się zobaczyć ten specyficzny rodzaj Mocy u Nichtvrena, ten masywny 98

szturm energii bijący od istoty stworzonej zarówno do bycia fizycznym jak i psychicznym drapieżnikiem. Był zupełnie jak Nikolai, Najwyższy z Saint City. - Tiens - powiedział. Gęsia skórka pokryła skórę na moim karku. Nichtvreny nie przyprawiały mnie o zdenerwowanie tak bardzo jak demony - ale coś tak szybkiego, tak twardego i z taką ilością Mocy sprawiło, że spięłam się wystarczająco mocno. - Co takiego? - wydusiłam z siebie tępo. - Nazywam się Tiens - uśmiechnął się szeroko, pokazując białe zęby. Kły miał schowane. Nic dziwnego że został zmieniony - Nichtvreny namiętnie poszukiwały fizycznego piękna. Wyglądało na to, że nieśmiertelność łatwiej było znieść, gdy mogło się kolekcjonować ładne zabawki. Jego głos zabarwiony był odmiennym rodzajem dialektu, brzmiał raczej jak Franje lub Toscano. - Do usług, belle morte. - Miło cię poznać - skłamałam. - Posłuchaj, ja wcale nie chciałam… - Jestem Bella Thornton. Pracowałam dla Trinity Corp. - Kobieta była Szamanem. Jej tatuaż miał kształt wygiętego, symetrycznego krucyfiksu nabijanego kolcami. Zmienił pozycję, dźgając ją w policzek. - Wygląda na to, że to ty nas kiedyś rozszyfrowałaś. Miała szerokie, ciemne oczy i neopunkową fryzurę. Grzywka opadała jej na twarz. Jej pas na broń nie był zbyt mocno obciążony - miała przy sobie jedynie cztery noże i zakrzywioną szablę. Miecz leżał w poprzek jej kolan w przepięknie wykonanej osłonie, która, sądząc z wyglądu, nie była niczym wzmocniona. Mogłam się założyć o ciężkie pieniądze, że schowana w środku klinga była tylko elementem dekoracji. - Możliwe - odparłam. - To na pewno byłam ja, jeśli miała teraz na myśli korporacyjne szpiegostwo, którym zajmowałam się kiedyś z Jace’m. Rozpracowywałam Trinity kilka razy. - Słyszałam, że kiedy tam pracowałaś, Trinity miała najlepsze tarcze ochronne w środowisku. To było kłamstwo. Rozpracowywałam ich na zlecenie jeszcze zanim tam trafiła i dobrze o tym wiedziałam. Nie miała więcej niż dwadzieścia lat, więc jeśli nie pracowała tam jako stażystka, to nie mogłam złamać jej tarcz. Uśmiechnęła się nieznacznie, słysząc ten komplement, i kiwnęła podbródkiem w stronę Magiego, chudego młodego Azjaty o intensywnym spojrzeniu, którego błotniste, orzechowe oczy nabrały ostrości, gdy tylko na mnie spojrzał. - To Ogami, mój partner. Jest raczej małomówny. Tatuażem na jego policzku był Krupsev, w którego skład wchodziły charakterystyczne zawijasy. Miał przy sobie długi miecz, który przypominał wyglądem ostrze Gabe, i ze sposobu, w jaki jego dłoń spoczywała na prostej, funkcjonalnej rękojeści wywnioskowałam, że prawdopodobnie wiedział jak się nim posługiwać. To jakiś absurd. Zerknęłam na Japhrimela. Obserwował mnie. Zielone światło bijące z jego oczu rzucało cienie na jego złociste policzki. - Cała przyjemność po mojej stronie - wysapałam. Deszcz zaczął siec mocno w szyby, napędzany przez dziko wiejący wiatr. Jaskrawa włócznia światła rozbłysła w oddali. Pozostała dwójka mężczyzn, jednakowo wysokich i smukłych, nie spuszczała ze mnie wzroku. Japhrimel poruszył się w końcu, gdy ponownie rozległ się nad nami huk pioruna, brzmiący zupełnie jak niski kontrapunkt dla zalegającego w powietrzu napięcia. - To agenci Hellesvrontu - powiedział, a jego głos musnął powietrze Mocą. - Vann i McKinley.

99

Vann był cały w kolorach brązu, począwszy od jego orzechowych włosów, a skończywszy na głębokich, ciepłych oczach i opalonej skórze. Cały jego strój również był brązowy - skórzana kurtka z frędzlami, grube spodnie robotnika budowlanego oraz para miękkich mokasynów. To była niespodzianka. Większość ludzi jakich spotkałam w swoim życiu nosiła ciężkie trapery, zwłaszcza gdy, tak jak on, byli uzbrojeni po zęby. Miał przy sobie noże, broń, plazmówki… Nad jego prawym ramieniem dostrzegłam nawet wystającą kolbę karabinu. Byłam zaskoczona, że nie pobrzękiwał, gdy zmieniał ciężar ciała. Spojrzenie jego oczu napotkało moje a potem przesunęło się dalej. - Hej - powiedział. - Hej - odparłam. Mój głos nawet w moich uszach brzmiał na zduszony. Mam za sobą okropną noc, dwójkę demonów na karku i pieprzoną windę. Jakim cudem mam być teraz uprzejma? McKinley z kolei był dla odmiany ubrany w same ciemne kolory. Miał błyszczące, kruczoczarne włosy, ciemne inteligentne oczy, bladą skórę i jednolicie czarny, prosty ubiór. Dostrzegłam u niego tylko dwa noże. Jedną plamą koloru, jaka się na nim wyróżniała, była dziwna, metaliczna smuga na jego lewej dłoni. Przyglądał mi się przez kilka sekund, a potem podniósł się z kanapy. Poruszał się jak powoli płynąca oliwa. Oparłam się plecami o ścianę i odwzajemniłam jego spojrzenie. Skóra na karku piekła mnie od kłujących dreszczy. Podszedł do mnie, powoli, robiąc krok za krokiem. Gdy już miał minąć Japhrimela, mój miecz wyskoczył z osłony. Wyjrzały z niej cztery cale jasnej stali. Przełknęłam ślinę. Nie miałam pojęcia kim on do diabła był, ale sposób w jaki się poruszał mocno mnie zaniepokoił. - Nie podchodź bliżej. Jeśli to zrobisz, to mogę nie mieć wystarczająco dużo siły żeby się powstrzymać. Zbliżanie się do mnie nie jest teraz bezpieczne, dzieciaku. Ani trochę bezpieczne. McKinley przyglądał mi się przez długą chwilę. Jego oczy prześlizgnęły się po moim lewym nadgarstku. Przeniósł wzrok na Japhrimela, który nie spuszczał oczu z mojej twarzy. Gdy Japhrimel się nie poruszył, blady mężczyzna kiwnął głową. - Imponujące. - Głos miał prawie taki sam jak Nekromanta, niski, lecz bez tej szepczącej maniery. Zwyczajnie cichy, zupełnie jakby nigdy nie musiał go podnosić gdy czegoś chciał. - Cieszę się, że ci się podoba - powiedział Lucas, odpychając się od krawędzi kominka. - Idę spać. Dobranoc, dzieciaki. - Lucas… - Przez moment rzeczywiście rozważałam opcję poproszenia go o pomoc. Potem odzyskałam zdrowy rozum. - O co tutaj, do cholery, chodzi? - Czy to nie oczywiste? - Villalobos nawet nie raczył się odwrócić, gdy wychodził z pokoju. - Twój zielonooki chłopak wywiązał się dobrze z twoich obietnic. Potraktuj to jako moją zapłatę i przyjęcie zlecenia. Kolorowych snów. - Do jutra - powiedział Japhrimel, a oni posłuchali go zupełnie jakby to był wcześniej umówiony sygnał. Ruszyli gęsiego w stronę windy, podczas gdy Lucas zdążył wślizgnąć się do innego pokoju, zamykając za sobą drzwi i prawie natychmiast stając się niewidzialnym dla moich zmysłów. McKinley przeszedł obok, rzucając mi przeciągłe spojrzenie zanim wyszedł przez masywne drzwi. Wzdrygnęłam się na myśl o ponownym znalezieniu się w windzie, gdzie nie mogłam ani walczyć, ani oddychać. Japhrimel pozostał na swoim miejscu. I patrzył na mnie. Drzwi windy zamknęły się tak samo jak podwójne drzwi, a ja wypuściłam z płuc niemal nieświadome 100

westchnięcie ulgi. Zaczynałam się już czuć odrobinę głupio, rozpłaszczając się tak na ścianie. Ciężki od deszczu wiatr wył za oknami. - Ciągle czekam na twoje wyjaśnienia - poinformowałam go. Ręce ciągle mi się trzęsły. Czym zapłaciłeś Lucasowi? Jak go w ogóle znalazłeś? - I mimo to ciągle tu jesteś. - Jego spojrzenie przesunęło się w dół po moim ciele, na co mój znak na ramieniu odpowiedział, wysyłając falę podgrzanej Mocy, przedzierającą się przez moje tarcze. Całe moje ciało zabolało mnie od nieuwolnionego napięcia, jakie powstało pod wpływem tej pieszczoty. Błyskawica rozjaśniła niebo za oknem. Ostre szarpnięcie elektryczności odbiło się echem od moich osłon. Z moich pierścieni strzeliły iskry. Jego wzrok nabrał ostrości i przeszył mnie na wskroś. - Opuściłem Piekło tylko po to by odkryć, że nasz dom spłonął a moja hedaira zniknęła. Odór padlinożercy stłumił twój zapach, a gdy próbowałem cię namierzyć, czułem opór. Myślałem, że zostałaś uprowadzona albo ktoś poddaje cię torturom i dlatego jesteś zbyt słaba żeby odpowiedzieć. To, co stało się później, totalnie mnie zaskoczyło. Japhrimel warknął. Naprawdę warknął, a po jego twarzy przemknął brutalny wyraz. - Masz pojęcie jak to jest szukać cię, myśląc że zostałaś porwana albo przytrafiło ci się coś o wiele gorszego? Schowałam swój miecz z powrotem do osłony. - Miałeś nadzieję, że jakiś innym demon znajdzie mnie zanim tobie się to uda? Nigdy nie udało mi się posiąść jego zdolności do posługiwania się taką ironią, więc zaskoczyło mnie to, że coś tak okropnego wyszło z moich ust. W mojej głowie brzmiało to całkiem zabawnie, ale teraz, kiedy te słowa zawisły pomiędzy nami, już takie nie było. Japhrimel postąpił krok w moją stronę, jego oczy płonęły. Powietrze wokół nas ociepliło się i zgęstniało od napięcia. Szklany stolik obok mnie zaczął pobrzękiwać cicho, wydobywając z siebie pojedynczą, krystaliczną nutę. Rozważyłam ponowne wyciągnięcie mojego miecza. Szalejąca na zewnątrz burza przeszła na z góry ustalony kurs. - No dalej - powiedział miękko. - Wyciągnij go. Jeśli sprawi ci to przyjemność. - Nie wyjmuję miecza bez powodu. - Więc pomóż mi, bo już niewiele mi brakuje do przekroczenia przepaści. Nie naciskaj mnie. - Po prostu daj mi kilka pieprzonych minut, Japh. - Jesteś zła. - Nie miał nawet tyle przyzwoitości żeby okazać wstyd. - Oczywiście, że jestem, kurwa, zła! - Dlaczego mój głos brzmiał tak, jakby mówiło zranione dziecko? Nie załamał się tak od czasu śmierci mojego opiekuna, który został zadźgany nożem przez jakiegoś ćpuna dla antycznego zegarka i pary adidasów. Zagrałeś mną jak jakąś cholerną przynętą. Dopiero co byłam ścigana i… - Zrobiłem to co było konieczne. Lepiej zachowaj dla siebie te swoje cenne skrupuły, bo ja już to zrobiłem - odparł lekceważąco. Przymknął oczy. Ich zielony blask przybrał na intensywności, jakby to w ogóle było możliwe. Nie mogłam w to uwierzyć. Byłam taka szczęśliwa widząc go, a mimo to aż trzęsłam się od chęci uderzenia go. To i tak się nie liczyło, bo nie sądziłam by udało mi się go trafić. Za szybko się poruszał. Bezskutecznie starałam się znaleźć sposób na złagodzenie swojego gniewu.

101

- Moje „cenne skrupuły” kiedyś były ci bardzo na rękę - rzuciłam zwięźle. Skończyłam zadawać się z Lucyferem. I gdybym nie spaliła wtedy swojego domu, to po dziś dzień byłbyś tylko kupą popiołu. Mam rację? Wzruszył ramionami. - Wróciłbym do ciebie, w ten czy inny sposób. Wiesz o tym. Czemu moje oczy zaczęły łzawić? Rzeczywiście wrócił, przeszukał Saint City żebym mnie odnaleźć i pomógł mi zniszczyć ka Mirovitcha. Poświęcił mnóstwo swojego czasu na opiekowanie się mną, tak bym mogła przejść przez efekty tego psychicznego gwałtu. Gniew wyparował ze mnie. Niemal czułam jak ucieka ze słyszalnym, bezbronnym klaśnięciem. Są rzeczy, przeciwko którym nawet ja nie jestem w stanie walczyć i zaczynałam zachowywać się niedorzecznie. Brak snu, jedzenia i ścigające mnie demony raczej nie gwarantowały, że będę w dobrym humorze, ale on nie zasługiwał na moje ostre słowa wypowiedziane w gniewie. Mięśnie zaczęły mnie boleć, pewny znak tego, że odchoruję swoją morderczą furię. - Ja po prostu… niech to szlag. Mogłam sobie poradzić bez tego wszystkiego, dobrze o tym wiesz. Naprawdę mogłam to zrobić. To wszystko. Nie możesz po prostu… Sama nie wiem, zaufać mi choć trochę, że nie jestem wściekła na ciebie, tylko na tą kurewsko popieprzoną sytuację, w którą wplątał mnie Lucyfer? - Dante - powiedział, robiąc kolejny krok i podchodząc do mnie ostrożnie. Zerknęłam ponad jego ramieniem w kierunku okna spływającego deszczem, pokazującego poprzecinane błyskawicami niebo, których jaskrawe rozbłyski oświetlały mosty nad Wełtawą. Wzmacniane plastikowymi włóknami szkło. Mogłam skoczyć, ale nie wiedziałam jaki w skutkach okaże się dla mnie ten upadek. Ta myśl pojawiła się w mojej głowie i znikła po nie więcej niż dziesięciu sekundach. - Przykro mi. - Kilka grzmotów podkreśliło jego słowa. Wypuściłam z płuc powietrze. - Mnie również. - Wcale nie chciałam żeby zabrzmiało to tak ostro. Powtórzył swoje słowa cierpliwie, zupełnie jakby mówił do idioty. - Przykro mi, że kiedykolwiek myślałaś że mógłbym cię opuścić. Sądziłaś, że jestem człowiekiem? Sądziłaś, że wyrzeknę się dla ciebie miejsca w Piekle, żeby potem znudziło mi się twoje towarzystwo? Na litość boską każdego boga, który kiedykolwiek istniał, staram się być nastawiona pojednawczo, chociaż raz w swoim cholernym życiu. Mógłbyś wreszcie przestać? - No cóż, w końcu i tak zostało ci zwrócone, prawda? - odparłam niewdzięcznie. Japhrimel odchylił głowę do tyłu, zamykając oczy. Kilka chwil zajęło mi zdanie sobie sprawy z tego, że mięśnie na jego szczęce drgały w miarę jak bijąca od niego furia okrążała pokój niczym rekin szukający ofiary. Jakieś trzydzieści sekund zajęło mu opanowanie swojego gniewu. Gapiłam się na niego, zafascynowana. To przypominało patrzenie na reakcję łańcuchową ognia, która próbowała powstrzymać sama siebie. Jeszcze nigdy nie widziałam u niego takiego poziomu frustracji. - Gdybym wrócił teraz do Piekła - poinformował mnie śmiertelnie poważnym tonem - zostałbym odrzucony. Jestem abominacją, A’nankhimel, który targował się z Lucyferem o zwrócenie mu Mocy demona. Każda chwila, którą bym tam spędził, okaże się dla mnie jeszcze większą karą. Usunąłem się nieodwołalnie z Piekła i uczyniłem to dla niewdzięcznego, złośliwego człowieka. 102

Staram się być dla ciebie miła! Poczucie winy wykręciło mi serce, zupełnie jakby jakaś ręka sięgnęła w głąb mojej klatki piersiowej i je ścisnęła. Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? - Gratuluję. - Ręce znowu zaczęły mi się trząść. - Chcesz ciasteczko czy mam cię poklepać po tej twojej bystrej demonicznej główce? Pokręcił głową, jakby brakło mu słów. Rozpoznałam ten gest - Jace robił podobny, gdy osiągał punkt pełnej niedowierzania wściekłości podczas kłótni ze mną. Japh wziął głęboki oddech. Trzask Mocy zabarwił powietrze wokół niego czarnymi płomieniami. - Karz mnie ostrymi słowami, skoro tak ci się to podoba - powiedział, otwierając oczy i patrząc na mnie. - Lepiej wykorzystałabyś ten czas na układanie planów. W tym mieście grasuje demon. Taki, który uważa, że pod względem taktycznym lepiej będzie zabić Prawą Rękę Lucyfera, zanim ona dopadnie go pierwsza. - Super. Kolejna rzecz, która dzieje się z mojej winy. No dalej. Przestań się kontrolować, Japh. Wiem, że tego chcesz. Ledwo mogłam oddychać, zarówno z powodu unoszącej się w powietrzu Mocy i nienawiści jaką żywiłam do siebie samej. Dlaczego ciągle musiałam mu docinać? Cóż, przynajmniej wiem, że mam na niego jakiś wpływ. Skrzywiłam się na tą myśl. Czułam się dziwnie usatysfakcjonowana, zupełnie jakby przez popychanie go do momentu, w którym straci nad sobą panowanie, to ja mogłam odzyskać kontrolę nad sytuacją. Niech to szlag, potrzebowałam choć odrobiny kontroli. - Wina nie leży po twojej stronie, tylko po mojej. Działałem pod wpływem emocji i za bardzo rzucałem się w oczy podczas poszukiwań. Jego przyznanie się do błędu sprawiło, że resztki mojego gniewu ulotniły się. Klapnęłam ciężko o ścianę, zabierając rękę z dala od rękojeści miecza. Bransoleta na moim nadgarstku rozgrzała się gwałtownie. - Pięknie. Teraz chce mnie zabić jeszcze więcej ludzi. Wybacz, Japh. Dobrze wiesz, że nie jestem najmilszą z osób. - Czy pocieszy cię to, że żaden z nich nie jest „człowiekiem”? Znów ta sama znajoma ironia. Osunęłam się po ścianie, moje nogi odmówiły utrzymania mnie w górze. Znałam ten ton w jego głosie, znałam go aż do szpiku kości. Takim głosem mówił, gdy leżeliśmy razem w łóżku, zaplątani we własne ciała, a jego skóra dotykała mojej. To był najbardziej ludzki z jego głosów. Najbardziej łagodny. - Dlaczego działałeś pod wpływem emocji? - Starałam się, żeby nie zabrzmiało to tak, jakby się dla mnie liczyło. Starałam się, żeby nie zabrzmiało to tak, jakbym chciała, musiała usłyszeć, jak się do tego przyznaje. Pokręcił głową. Deszcz siekł w okna za jego plecami. Dostrzegłam jeszcze więcej błyskawic przecinających przestrzeń pomiędzy niebem a ziemią. - Nie jesteś głupia, Dante. Po co pytasz? Czyżby nie wiedział? To wymagało odwagi. Nie sądziłam, że będę musiała mu to tłumaczyć. - Bo muszę usłyszeć jak to mówisz. Zapadła przedłużająca się cisza. Sekundy mijały. Okno zaczynało wyglądać całkiem ładnie, bez względu na padający za nim deszcz. Gdybym jednak zdecydowała się przez nie wyskoczyć - oczywiście tylko hipotetycznie - to jak niby zbiłabym tą szybę? No i sam upadek. Czy by mnie zabił? Mogłam zaryzykować czy nie? Dałam sobie

103

szansę jak trzy do jednego. Ostatnimi czasy byłam naprawdę twarda. W końcu udało mi się pokonać chochlika, prawda? Jednego, nędznego chochlika z Niskiego Pokładu Piekła. - Bałem się o ciebie - powiedział Japhrimel, odwracając się na pięcie. Odsunął się ode mnie i podszedł ku szklanej ścianie, zostawiając po sobie w powietrzu smugę jaskrawego szkarłatu. Zatrzymał się i spojrzał w dół na światła Nowej Pragi, na leżące w dole Nowe Miasto i na trzaskające od piorunów chmury. - Nie zostawisz mnie bym błąkał się samotnie po ziemi, moja mała, ciekawska Nekromantko. Sądziłem że to wystarczająco jasne, nawet dla twojej upartej głowy. O Boże. Już to kiedyś powiedział, po tym jak postrzelił mnie Santino, a Gabe udało się wywlec mnie z domeny Śmierci. - Bałeś się? - Tak. - Zwykłe potwierdzenie, bez żadnych upiększeń. - Sekhmet sa’es - syknęłam, patrząc jak jego ramiona tężeją. - Nie mogę uwierzyć, że ja… Japhrimel? Posłuchaj, przepraszam. Jestem po prostu… to wszystko… Pokręcił głową. - To zbędne, hedairo. - Wcale nie. Przepraszam, dobrze? Wybacz. Nie wiedziałam co robić i jestem przerażona. Powinieneś był mi powiedzieć! Powinieneś… - Przestań - odpalił, zaciskając pięści. Na tle horyzontu, na którym szalała burza, jego oczy zdawały się płonąć, a jego czarny płaszcz szeleścił. - Chcesz umyślnie doprowadzić mnie do gniewu? Jesteś bezpieczna, cała i zdrowa. Jesteś wściekła, że posłużyłem się Księciem by zapewnić ci bezpieczeństwo, jesteś wściekła na mnie, że upadłem, nienawidzisz mnie bardziej niż jesteś to w stanie przyznać, bo nie mogę być człowiekiem. Zgadzam się na wszystko, tylko nie kpij ze mnie. Myśli, że go nienawidzę? Jak on może uważać, że go nienawidzę? Skąd się to u niego, do cholery, wzięło? - Nie nienawidzę cię. To był ten pieprzony problem od momentu, w którym cię spotkałam, prawda? Nie potrafię cię nienawidzić. Zawsze traktuję cię jak człowieka. Jak zwykle, gdy na głos wypowiadana jest niewygodna prawda, zawisa w powietrzu i nie chce zniknąć. Spojrzałam w dół na swoje brudne od przedzierania się przez Nową Pragę buty i na plamy na dżinsach, które zostały na nich po tym, jak wylądowałam w kałuży po walce z chochlikiem. - Nie powinnam była tego mówić - dokończyłam kulawo. Moja lewa ręka rozluźniła się, tak że osłona miecza przeleciała przez nią, obniżając go w dół. Nie miałam zamiaru go użyć. Nie na nim. - Tego też nie powinnaś była mówić - powiedział z bardzo bliska. Jego oddech owionął mój policzek. Aksamitny płaszcz jego aury nakrył moją, otulając mnie. Potem, powoli, jego palce sięgnęły to miejsca, w którym moje spoczywały na rękojeści miecza. Nie uniosłam wzroku. Zamknęłam oczy. Kilka ostatnich uncji oporu ulotniło się ze mnie. Dotyk jego skóry sprawił, że oblało mnie ciepło, przynosząc ulgę. Byłam świadoma tego, że ostatnio prawie wcale nie spałam, a moje ciało drżało, będąc na granicy głębokiego szoku. Proszę, Japhrimel. Pomóż mi. Sama nie dam sobie z tym rady.

104

Wypuściłam z płuc długi, trzęsący się oddech. Drżenie w moich kościach przybrało na sile, gdy osłona mojego miecza stuknęła w ścianę za moimi plecami, wydając z siebie cichy, zawstydzający dźwięk. Nie miałam już ani krzty kontroli. - Zrobisz sobie krzywdę, jeśli nie przestaniesz ze sobą walczyć. - Jego oddech zmierzwił mi włosy. - To będzie nieprzyjemne dla nas obojga. Czego jeszcze ode mnie chcesz? Dlaczego nie potrafisz zrozumieć? - Japh? - Pochyliłam się ku niemu. Wolną ręką objął mnie za ramiona. Oparłam czoło o jego pierś, czują jak potworny ból pod moimi żebrami zaczyna odpływać. Dreszcze wstrząsały mną falami, przychodząc i odchodząc, podczas gdy moje nerwy zmagały się z podnoszeniem do takiego poziomu, że nie miałam już gdzie uwolnić powstałej przy tym energii. - Co takiego, moja Dante? - Czy to ulga nim wstrząsnęła, czy to ja trzęsłam się tak bardzo, że szarpałam nim? Nie obchodziło mnie to. - Co to był za demon? Jak wyglądał? - Mój głos znowu się załamał, chrapliwy od zaproszenia. Nic nie mogłam na to poradzić. W moim głosie zawsze słychać było tą uwodzicielską nutę, podobną do słodkiego miodu spływającego po wilgotnej skórze. Czemu nie mogłam mówić zimnym i bezwzględnym tonem, tak jak demon? Pokręcił głową. Poczułam ten ruch nawet mimo drżenia. - Porozmawiamy o tym później. Pocałował mnie w policzek, a potem w usta. Rozpłynęłam się pod dotykiem jego pieszczoty. Zalała mnie ulga. On sprawi, że wszystko ustanie - drżenie moich rąk, bezbronne walenie mojego przerażonego serca i gorzki posmak strachu jak czułam na języku. Gdy zaprowadził mnie do sypialni, nawet nie protestowałam.

105

ROZDZIAŁ 20 Żałuję, że nie mogłam powiedzieć, że kazałam mu się bardziej starać, ale byłam za bardzo uspokojona. Nie śpieszył się ze mną, jak zwykle. Seks był jedynym językiem, którym oboje tak naprawdę potrafiliśmy mówić, pomimo całego czasu jaki ze sobą spędzaliśmy. Nawet wtedy gdy posługiwał się Merican, łączyła nas niewielka ilość wspólnego słownictwa. Nie potrafiłam sobie nawet przypomnieć kiedy ostatni raz byłam doprowadzona do granicy łez przez swoją niezdolność do wyrażania czegokolwiek, zanim nie pojawił się on. Miałam dziwne przeczucie, że on czuł to samo. Nie pozwolił opowiedzieć mi co się wydarzyło, dopóki nie leżeliśmy razem objęci na hotelowym łóżku, ja z nogą przerzuconą przez jego biodro, on z palcami w moich włosach i ustami dotykającymi mojego czoła. Opowiedziałam mu całą historię, milknąc od czasu do czasu, gdy odgarniał mi z oczu spocone kosmyki włosów i rozczesywał je palcami. Jego ramię tężało odrobinę pod moim policzkiem, gdy ziewałam. Na biodrze i plecach czułam miękki dotyk jego skrzydła, zamkniętego wokół mnie w ochronnym geście. Wreszcie poczułam się tak, jakbym przetrwała. Japhrimel powoli zamieniał się w kamień, gdy opowiedziałam mu o wybuchu i załamaniu się tarcz ochronnych domu. Wyczułam szumiące w nim napięcie, gdy dotarłam do momentu z pociągiem. W zamyśleniu przysłuchiwał się walce z chochlikiem. Jego skrzydło zacieśniło się na mojej skórze jak osłona wokół miecza. W zamian za to on opowiedział o zejściu do Piekła i zgodzie Lucyfera na spełnienie jego żądań w najkrótszym możliwym czasie. Wrócił po mnie, znalazł płonący dom i limuzynę, którą jechałam oraz ślad chochlika mieszający się z moim. Śledził mnie aż do pociągu, wsiadł w jeden, zgubił mój ślad i znów na niego wpadł, aż w końcu przyjechał do Nowej Pragi krótko po tym, jak pierwszy pociąg - tego z ogromną dziurą wyrwaną w jego tyle - został zauważony, lecz jeszcze zanim udało mi się dojechać do miasta. Hellesvront został zaalarmowany. Wysłano dwóch agentów i przystąpiono do poszukiwań Magiego, który wart był rekrutacji. Japhrimel zaczął przeczesywać miasto, a po tym jak Lucas Villalobos wszczął własne dochodzenie, udał się na osobiste spotkanie z nim i usłyszał o umowie jaką zawarliśmy. Razem odkryli, że drzwi do sankty Lucasa zostały wyrąbane, ale nie znaleźli śladu żadnego demona. Ukryty właz umożliwiający ucieczkę nie został odkryty. Wyglądało na to, że chochlikowi przedostał się do środka, odkrył że mnie tam nie ma i wyszedł na powierzchnię, żeby mnie namierzyć. Od tego momentu rozpoczął się wyścig do końca tunelu przez który się prześlizgnęłam. Potem raca naładowana Mocą, którą wystrzeliłam, przyniosła całe mnóstwo innych niespodzianek. - Wiesz kto to był? - spytałam. - Który demon? Któryś z pozostałej dwójki? Wzruszył ramionami. Ten ruch tylko wzmocnił zacisk okrywającego mnie skrzydła. Nie jestem pewny. Uciekł jak tylko przybyłem na miejsce. Byłem zbyt zajęty przedzieraniem się przez ludzkie tarcze żeby cię znaleźć. - Ludzkie tarcze? - I tarcze kilku chochlików. Mogli być najemnikami nasłanymi tylko po to, żeby zapewnić mu więcej czasu na ucieczkę - albo żeby pojmać zmęczoną hedairę. Nie

106

wiem, bo nie zostawiłem żadnego przy życiu. - W głosie Japhrimela powiało chłodem. - Dość tego. Mamy inne sprawy którymi musimy się zająć. - Czemu po prostu nie pozwolimy, żeby Lucyfer sam wypił piwo, którego nawarzył? Albo jeszcze lepiej, utopił się w nim? Taa, wiem, wiem. Zawarliśmy umowę. Ziewnęłam ponownie, trąc policzkiem o jego ramię. Moje ciało rozluźniło się, napełnione błogością. - Śpij, moja ciekawska Dante - powiedział miękkim głosem, a potem wycisnął na moim czole delikatny pocałunek. - Przyciągasz zdecydowanie zbyt wiele kłopotów, bym mógł czuć się spokojny. - Hmm. Byłoby ich więcej, gdyby nie ta bransoleta. Dobrze było leżeć tak w bezruchu, bez potrzeby katalogowania każdego szmeru i bez poczucia, że moja skóra napina się z niepokoju. - Bransoleta. Nie wydawał się być jakoś szczególnie szczęśliwy z tego powodu. Zastanawiałam się, czy naruszyłam kolejny sekretny demoniczny protokół zachowania. Zmusiłam jedno oko do otwarcia, żeby móc na niego spojrzeć. Przyglądał się mojej twarzy. Jego oczy przypominały dwa dyski światła w pogrążonym w ciemności hotelowym pokoju. To miejsce nie pachniało jak dom, ale zapach Japhrimela i mój unosił się w powietrzu, wypełniając je łagodną, statyczną energią. - Była w limuzynie. Myślałam, że jest od ciebie. - Wyjęłam spod siebie moją lewą rękę, zgięłam łokieć i uniosłam bransoletę do jego oczu. Japhrimel dotknął jej jednym złocistym palcem. Jego oczy lśniły w ciemności. - Ach - powiedział. - Rozumiem. Więc to tak. - Czyli jak? - Znów ziewnęłam. Dotknął mojej lewej dłoni, zamknął wokół niej swoją i uniósł do ust, a potem ucałował każdy mój palec. Grzmot wstrząsnął niebem, ale pod jego skrzydłem było ciepło i cicho. - Jutro się tym zajmiemy. Śpij. - Ale w takim razie kto mi ją dał, jeśli nie ty? Ciemność zamykała się nade mną. Jeszcze chwila, a zapadnę się w nią. Japhrimel był jedynym, prawdziwym, bezpiecznym schronieniem, jakie znałam. - Podejrzewam, że to komentarz Lucyfera dotyczący twojej osoby, Dante. Śpij. Zasnęłam więc.

107

ROZDZIAŁ 21 Gdy się obudziłam, łóżko było puste. Słabe, deszczowe światło poranka wpadało przez szyby, obrysowując sylwetkę Japhrimela, który stał przy oknie z dłońmi złożonymi za plecami i przyglądał się Wolnemu Miastu. Światło musnęło jego długi, czarny płaszcz i ciemne włosy, które urosły odrobinę, opadając miękkimi kędziorami na jego czoło. Lubiłam gdy nosił dłuższe włosy. Ujmowały mu trochę jego surowości. Podparłam się na łokciach. Tył mojego karku był dziwnie nagi bez opadającej na niego masy włosów. Chwyciłam prześcieradło i przyciągnęłam je do piersi. Dostrzegłam błysk bransolety na nadgarstku. Moje pierścienie zaiskrzyły, gdy kolejna fala Mocy prześlizgnęła się po mnie. Uznałam, że to było miłe. Możliwe, że to był efekt uboczny tego, że był teraz… tym czymś, czym teraz był. Demonem. Znów. Ale ciągle tym samym Japhrimelem. Ciągle moim Upadłym. Potarłam twarz dłonią. Przebiegłam palcami po włosach, krzywiąc się trochę gdy pocięte kosmyki zaszeleściły w kontakcie z moją skórą. Były tak jedwabiste, że kędziory kręciły się same z siebie, ale jednocześnie tak grube, że czesanie ich będzie dość frustrującym procesem. Spojrzałam na plecy Japhrimela i wróciło do mnie wspomnienie reszty wieczora. Zupełnie jakby poczuł na sobie moje spojrzenie, odwrócił się od okna. Wyczułam wibracje w ścianach - obłożył pokój tarczami tak dobrze, że stał się niemal niewidzialny. W szarym świetle poranka jego oczy płonęły intensywną zielenią. Twarz miał taką samą co zwykle, poza cienką zmarszczką przebiegającą między czarnymi jak węgiel brwiami, sposobem w jaki jeden kącik jego ust opadał lekko w dół i osobliwym cieniem padającym na jego policzki. - Dzień dobry - ziewnęłam. Kiwnął głową. - Już prawie południe. Jak się czujesz? Oceniłam sytuację. Głodna, odrobinę roztrzęsiona po wczorajszym przypływie adrenaliny i ciągle niezbyt optymistycznie nastawiona do przebrnięcia przez nową gierkę Lucyfera w jednym kawałku. - Całkiem nieźle - skłamałam. - A ty? Wzruszył ramionami w sugestywnym geście. Przyglądaliśmy się sobie przez chwilę. W końcu poklepałam miejsce na łóżku obok siebie. - Chodź tutaj, usiądź. Podszedł bezgłośnie do łóżka i opadł na nie. Dotknęłam jego ramienia przez płaszcz, potarłam je przez twarde i miękkie jak obciągnięte aksamitem żelazo skrzydło, wspięłam się palcami po skórze jego karku, a potem zanurzyłam je w jego włosach. Dotknęłam jego twarzy. Zamknął oczy, wtulając policzek w moje palce z cichym westchnięciem. Pogładziłam go, ścierając delikatnie wilgoć. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że demony mogą ronić łzy. Musnęłam jego kość policzkową, jej przepięknie sklepiony łuk, igrałam koniuszkiem palca z jego ustami, aż w końcu opuścił je te gorzki grymas. Potem wygładziłam zmarszczkę pomiędzy jego czarnymi brwiami i powiodłam kciukiem po jednej z nich. Jego oczy były na wpółprzymknięte, ich płonąca zieleń przebijała spod powiek. - Jakie to dla ciebie uczucie? - szepnęłam z sercem w okolicy gardła. Wreszcie się pojawił - nieznaczny, czuły półuśmiech, którym obdarzał tylko mnie. - Całkiem przyjemne. 108

- Jak bardzo przyjemne? - Poczułam, że odwzajemniam jego uśmiech. - Wystarczająco, hedairo. - Poddał się sile mojego dotyku, jego twarz rozpogodziła się. Jego aura otuliła mnie jak płaszcz, pogładziła moje plecy, gdy koiłam go swoim dotykiem. - Japhrimel. - Dante. - Jego usta wymówiły miękko moje imię. Wtulił się nieznacznie w moje palce. Ten niewielki ruch sprawił, że serce które podeszło mi do gardła, zamarło. - Dlaczego poprosiłeś Lucyfera żeby zwrócił ci twoją Moc demona? Wyraz jego twarzy nie zmienił się. - To była zbyt dobra okazja żeby ją przepuścić. Czemu obcięłaś włosy? - Dla kamuflażu. Nie sądziłam, bym mogła użyć spreju do skóry, a gdybym posłużyła się czarem, to psionicy mogliby zacząć robić się podejrzliwi. - Urwałam, obserwując krzywy uśmiech na jego twarzy. Wyglądało na to, że uznał to za nadzwyczaj zabawne. - Przepraszam. Wczoraj działałam pod wpływem impulsu - odparłam pojednawczo. Musiałam przyznać, że posiadanie po swojej stronie w pełni wyposażonego demona dramatycznie zwiększało moje szanse na przeżycie tego wszystkiego. - Nie jestem człowiekiem małej wiary, Dante. Upadłem. Jestem Upadłym i mój los jest związany z twoim. Przeszkadza mi to, że zdajesz się o tym zapominać. - Oczy miał ciągle zamknięte. Uniósł głowę w górę, obnażając gardło. Przesunęłam palcem po wrażliwym łuku jego szyi tuż pod podbródkiem, a on zadrżał. Co dziwne, to właśnie ten niewielki dreszcz jako reakcja na mój dotyk przekonała mnie. Czy potrzebowałam jakiegokolwiek przekonywania skoro spałam obok niego w tym samym łóżku i dzieliłam się z nim swoim ciałem? - Gdybyś mi o tym powiedział, to nie wplątałabym się w tą sytuację. Czy to tak wiele? - Wydaje mi się, że to rozsądne, Japh. O wiele bardziej rozsądne, niż ktokolwiek kto mnie kiedyś znał mógł pomyśleć, że to powiem. Nie jestem znana z wybaczania ludziom. - Obiecałaś, że nie będziesz we mnie wątpić - przypomniał mi niskim, zmysłowym głosem. To nie jest temat naszej rozmowy. Pytam cię o to dlatego, że ci ufam. - Gdybyś powiedział mi co się dzieje gdy ludzie chcą mnie zabić, to wiele by mi to ułatwiło - powtórzyłam, ale bez moje zwykłego zapału. - Zakpiłeś ze mnie na oczach Lucyfera. Jak niby miałam się z tym czuć? - Musiałaś wyglądać tak, jakbyś była w głębokim szoku. To było konieczne powiedział to tak łagodnie, tak rozsądnie, że poczułam się jak idiotka, która ciągle upiera się przy swoim. Jego oczy płonęły zielenią, odcieniem, który przypominał mi o kolorze oczu Lucyfera, chociaż jego spojrzeniu brakowało tego wrodzonego okrucieństwa. Nie wiedziałam na czym dokładnie polegała ta różnica, ale spojrzenie Japhrimela było bardziej... ludzkie. Nawet pomimo bijącej z jego spojrzenia mocy i osobliwych rysów twarzy, balansujących między surowością a pięknem, wyglądał bardziej ludzko niż kiedykolwiek. - Konieczne. - Nie podobał mi się sposób, w jaki trzęsła się moja ręka. Dobry Boże, Japhrimel. Nigdy więcej mi tego nie rób. - Czy ty nie możesz mi po prostu zaufać? Nigdy nie przypuszczałam, że dożyję dnia w którym usłyszę błaganie z ust demona. Kolejne nowe doświadczenie do długiej listy nowych doświadczeń. Ostatnimi czasy przybywało ich z zastraszającym tempie. 109

- Posłuchaj - spróbowałam z innej strony. - Znowu masz swoją moc i możesz kazać mi zrobić wszystko co tylko chcesz. Czy jesteś w stanie pojąć to, że czuję się z tego powodu trochę niespokojna? Nie znoszę gdy ktoś ze mną pogrywa. I gdy mnie do czegoś zmusza. Dobrze o tym wiesz, to było jasne od samego początku. Wiesz o mnie wszystko, ale nie chcesz mi powiedzieć niczego o tym, w co mnie zmieniłeś ani o całej tej cholernej sytuacji. Ufam ci, ufam ci bardziej niż komukolwiek innemu w moim życiu, ale musisz mi z tym pomóc. Jego usta wygięły się ku dołowi, niemal z goryczą. Gdybym miała sugerować się wyrazem jego twarzy, to nazywałabym to frustracją. Czemu on nie rozumiał czegoś tak wybitnie oczywistego? - Zawrzyjmy umowę - powiedziałam w końcu, gdy już mogłam zignorować lodowatą gulę w moim gardle. - Zrobię wszystko co uważasz za najlepsze, jeśli tylko obiecasz, że będziesz ze mną rozmawiał. Nie zrzucaj na mnie takich bomb. Zgoda? - Nie mogę, Dante - powiedział smutnym głosem. Kolejne pierwsze doświadczenie. Jego usta naprawdę zadrżały zamiast wygiąć się w swoją zwykłą, ponurą linię. - Są rzeczy, na których robienie musisz mi pozwolić. Jedną z nich jest działanie na rzecz twojego bezpieczeństwa. - Jak proszenie Lucyfera o ponowne zmienienie cię w demona ma się do mojego bezpieczeństwa? Co z tego wszystkiego ma w ogóle jakikolwiek związek z moim bezpieczeństwem? - Trzymałam w ryzach swoją rosnącą irytację. Lodowata gula ześlizgnęła się z mojego gardła do klatki piersiowej, przypominając otępiający chłód Śmierci. - Nie jestem demonem, Dante. Jestem A'nankhimel, Upadłym z mocą demona. To różnica. Gdybyś tylko mi to cholernie dobrze wytłumaczył, to może wtedy pojęłabym, że to jakaś różnica. Rozmyślałam nad tym, bawiąc się jego jedwabistymi kędziorami. - Niech to szlag - syknęłam. - Ostrzegam cię, Tierce Japhrimel. Jeszcze raz wytniesz mi taki numer i... - Nie byłam przyzwyczajona do tego, że nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. Zresztą, co ja mogłam mu zrobić? Wstrząsnął nim kolejny dreszcz. To był szokujący odruch u kogoś tak opanowanego. - Lęk o twoje życie jest wystarczająca karą, hedairo. Uznałam, że to może zaczekać, i dotknęłam jego obojczyka przez płaszcz. Znów zadrżał. - Zakładam, że wynająłeś tych wszystkich ludzi. - Hellesvront. Jeśli mamy zwalczać demony, to wykorzystanie wszystkich dostępnych środków wydaje się sensowne. Będzie ich więcej jeśli tylko będziemy tego potrzebować. - Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Jego oczy rozszerzyły się, a z ust uciekło mu krótkie westchnięcie. Czekałam, ale nie powiedział już ani słowa. Zmierzwiłam mu czule włosy. Na jego twarzy znów zagościł uśmiech. Niechętny uśmiech wygiął moje własne wargi. Zrobię wszystko co tylko chcesz, jeśli tylko mi wytłumaczysz, Japh. To nie takie trudne. - Nie potrafię zbyt dobrze pracować w zespole, Japhrimel. - Ja również się do tego nie nadaję, kochanie. Ja również. Odpuściłam. Jeszcze nigdy mnie tak nie nazwał.

110

ROZDZIAŁ 22 - Chyba żartujesz. - Objęłam się ramionami i oparłam o stolik. - To wszystko? - Wszystko czego potrzebujemy. - Vann odchylił się na swoim krześle. - Wystarczą trzy glify z ich imionami. - Och, Sekhmet sa'es - syknęłam. - W czym nam to pomoże? - Jakim cudem mamy namierzyć te demony jedynie za pomocą trzech run? I to takich, które nie są ich kompletnymi imionami, tylko demonicznymi wersjami ksywek. Demony utrzymywały swoje prawdziwe imiona w absolutnej tajemnicy, co było powodem tych wszystkich opowieści, w których Magi wykorzystywali te imiona by powstrzymać demona. Zawsze podejrzewałam, że w tych historiach nie ma ani krzty prawdy. Mam trudność z uwierzeniem w to, że proste słowo jest w stanie powstrzymać demona, a przecież jestem wytrenowanym metodami Magich psionikiem. Moja magia działała na zasadzie wymuszania mojej Woli na świecie poprzez słowa i siłę woli, więc ze wszystkich ludzi miałam naprawdę wielki szacunek dla magii imion. A mimo to... demony. Jeśli nie możesz zabić czegoś za pomocą zimnej stali, gorącego ołowiu czy nawet pocisku z plazmówki, to nie wierzyłam że zwykłe wypowiedzenie imienia przez kogoś będzie w stanie powstrzymać taką istotę. Nie miałam również zamiaru wypróbowywać tego w praktyce. To było jedno z tych pytań, które mogłam rozważać przez całe swoje życie i nigdy nie odpowiadać. To zabawne, ale im byłam starsza, tym więcej przybywało tego typu pytań. - Dobrze wiemy jak sobie radzić z demonami, psze pani. Mamy ze sobą Magiego zauważyła Bella. - Proszę podać Ogamiemu glify i pozwolić mu pracować. Wyrzuciłam ręce w powietrze. - Super. Po prostu super. Czy wspominałam już jakie to bezsensowne? - Wiele razy - parsknął Lucas, przeglądając jakieś skany Nowej Pragi. Na Starym Mieście było kilka miejsc, w których mogły się ukryć demony. - Bardzo szczegółowo. I zupełnie niepotrzebnie. Więc zamknij się. Dałam za wygraną. Był prawdopodobnie ostatnią osobą na ziemi, oczywiście nie licząc Gabe, której uszłoby to na sucho. I to tylko dlatego, że żywiłam do niego znaczny szacunek. Nie bałam się go już tak bardzo jak wtedy, gdy byłam człowiekiem - jednak z kogoś, kto nie mógł umrzeć, nie należało robić sobie wroga. Lucas miał reputację profesjonalisty. Skoro kazał mi się zamknąć to pewnie dlatego, że zaczynałam gadać głupoty. Vann wręczył Azjacie teczki z dokumentami. Ogami rzucił mi przeciągłe, pełne powątpiewania spojrzenie i wycofał się w stronę stojącego przy kominku krzesła. Japhrimel stał w miejscu, które upodobał sobie od jakiejś godziny, czyli tuż przed poznaczonym kroplami deszczu oknem, z dłońmi złożonymi na plecach. Sprawiał wrażenie, jakby nas ignorował i nie był zainteresowany rozwojem wydarzeń. Burza przeszła, a deszcz ustawał. Nalałam sobie kolejną filiżankę kawy. Nichtvren zaszył się pod ziemią i wstanie dopiero wraz z zapadnięciem nocy. Cholera, nawet mnie nie chciało się czekać aż do zmroku. Trzydzieści pięć lat bycia lunatykującym Nekromantą było dość trudnym nawykiem do zarzucenia, nawet po latach spędzonych na byciu hedairą, podczas których musiałam sypiać tylko co trzeci dzień. Mój zegar wewnętrzny był całkiem rozstrojony. Nagle zdałam sobie sprawę z upływającego czasu w sposób, w jaki nie zdarzyło mi się to od dnia rozpoczęcia 111

polowania na Kellermana Lourdesa. Przyzwyczaiłam się do tego, że dni spędzane z Japhrimelem i w bibliotece następują po sobie, jeden po drugim, bez końca. Teraz, ni stąd ni zowąd, znów się śpieszyłam. Zupełnie mi się to nie podobało. Drugi niebędący człowiekiem agent - McKinley - załatwiał właśnie jakieś sprawy dla Japhrimela. Przerażali mnie - nie byli ludźmi i nie należeli do żadnego gatunku paranormalnych istot z jakimi miałam kiedykolwiek styczność. Nawet nie pachnieli jak ludzie, co irytowało mnie w najbardziej podstawowy sposób z możliwych. Unosiła się od nich woń palonego cynamonu i słaby aromat demona. A McKinley był naprawdę przerażający i działał mi na nerwy. Tak samo jak cała reszta. Ciągle byłam za bardzo rozdrażniona i na dodatek nabuzowana adrenaliną, która szukała ujścia i nie mogła go znaleźć. Co prawda spaliłam jej nieco podczas seksu, ale… ciągle byłam dość nerwowa. Gdy tylko to sobie uświadomiłam, stuknęłam palcami w rękojeść miecza. Moje podobne do pazurów paznokcie zaklekotały w zetknięciu z metalem. - Czy jest tu jakiś pokój do sparingu? Moje pytanie spotkało się z całkowitym brakiem reakcji. Japhrimel odwrócił się od okna. - Potrzebujesz walki? Oglądanie jego płonących zielenią oczu było szokiem. Za bardzo przyzwyczaiłam się do mieszkającej w nich ludzkiej ciemności. A’nankhimel z mocą demona. W żadnym z dzienników Magich i w żadnym z tekstów traktujących o demonologii nie było nawet wzmianki o czymś takim. Gdybym była Magim, moje szanse żeby czegoś się o tym dowiedzieć byłyby znacznie większe. Nie potrafiłam jednak zrobić tego, co potrafili Magi, a mianowicie wezwać kolejnego chochlika żeby odpowiedział na moje pytania. Nie chciałam już oglądać na oczy żadnych cholernych chochlików. - Chyba lepiej będzie jeśli zejdę wam wszystkim z oczu. - Zostawiłam swoją filiżankę na stoliku i wyprostowałam się. Co za strata. Taka dobra java, a ja jestem zbyt spięta żeby rozkoszować się jej smakiem. - Jedynym demonem jakiego dotąd upolowałam był Santino. Udało mi się to dopiero po tym jak Abra naprowadziła mnie na jego ślad. Dopóki nie będziemy mieli jakiegoś kierunku, w stronę którego zaczniemy podążać, to będę się dręczyć i rwać włosy z głowy. Poza tym myślę lepiej gdy jestem w ruchu. Sparring kwalifikuje się do tej kategorii. Bella spojrzała na mnie rozszerzonymi oczami. Potem rzuciła spojrzenie na Vanna, który nieznacznie pokręcił głową. Zupełnie jakby chciał ją ostrzec, żeby trzymała język za zębami. Zirytowało mnie to bardziej niż powinno. Już i tak jestem wystarczająco spięta i niechcący mogę kogoś skrzywdzić. To mnie zmartwiło. Gdybym miała kogoś skrzywdzić, to chciałam to zrobić z pełną premedytacją. - W pobliżu znajduje się sala sparingowa - rzucił Lucas znad ramienia. - Znajdziesz tam wszystko czego szukasz. Bójki, psionicy. Cena za wynajęcie sali jest dość rozsądna. Dziesięć nowych kredytów za godzinę. Ulga rozepchała się pod moim mostkiem. Sala sparingowa pełna psioników… Mogłabym wynająć klatkę lub krąg żeby trochę powalczyć albo po prostu poćwiczyć klika układów. - Bogu dzięki. Jak tam dojść? 112

- Kieruj się na zachód, to szary budynek nad Prikope. Nie przegapisz go bo z boku ma zamontowaną klatkę - powiedział Lucas, a potem chyba całkiem zapomniał o moim istnieniu i wziął się za studiowanie map Nowej Pragi. Przyswajał je sobie z nieprawdopodobnym spokojem. W końcu wtedy w Nuevo Rio nie mrugnął nawet okiem, gdy zobaczył mnie tam z Japhrimelem. Zastanawiałam się co Lucas wiedział o demonach i jak szybko mogłam znaleźć się z nim sam na sam, żeby móc go o to wypytać. Smutne, brązowe oczy Vanna prześlizgnęły się ode mnie do Japhrimela i z powrotem, zupełnie jakby prosił go o jakąś wskazówkę. Wyraz twarzy Japhrimela nie uległ żadnej zmianie. - Będę ci towarzyszył - powiedział Japh. - Pójście tam w pojedynkę jest raczej mało bezpieczne. Tak jakbym była wystarczająco głupia, żeby chcieć włóczyć się po okolicy kiedy chce mnie zabić banda demonów. - W porządku. Pójdę tylko po swoją torbę. Japhrimel kiwnął głową. Poszłam do pokoju, w którym spałam zeszłej nocy. - Mój panie? - odezwał się przyciszonym głosem Vann. - Czy ona ma zamiar… Japhrimel nie odezwał się nawet słowem. Wpadłam do pokoju, chwyciłam torbę i płaszcz Jace’a i wyszłam stamtąd akurat na czas, żeby zobaczyć jak Japhrimel kręci głową. - Nie - powiedział. Miałam uczucie, że coś przegapiłam. - Nie zrobię tego. - Ale… - Vann drgnął, gdy spoczął na nim wzrok Japhrimela. - Wybacz mi, mój panie. Japh kiwnął głową. - Pokój z tobą, Vann. Nie ma się czego bać. Ogami siedział na swoim krześle i gapił się na nas rozszerzonymi oczami. Przyłapałam go na wpatrywaniu się we mnie tak, jakbym była jakimś nowym i interesującym gatunkiem robaka. - Stało się coś? - spytałam. Wyglądało na to, że Lucas był pochłonięty mapami, tak jakby niczego nie słyszał. Nie wierzyłam w to ani przez chwilę. Będziemy musieli uciąć sobie małą pogawędkę, Villalobos. - Nic. - Spojrzenie Japhrimela napotkało moje. - Vann uważa, że za bardzo pobłażam twojemu nieposłuszeństwu. Spojrzałam na brązowego mężczyznę. Niemal czułam, jak jedna z moich brwi wygina się do góry. Chyba nadszedł czas uświadomić wszystkich jaka naprawdę jest Danny Valentine. - Serio? W takim razie pozwól, że wyrażę się jasno. Nie jestem posłuszna. Nie byłam taka od czasów szkoły podstawowej. - Moja skóra stwardniała na chwilę na wspomnienie Rigger Hall. Widmowe blizny na moich plecach nie paliły już, za co byłam wdzięczna. Może zaczynałam zdrowieć. Może. - Jestem całkiem znośna, jeśli ktoś zamiast rozkazywania mi co mam robić, prosi mnie o to. Ale wyjaśnijmy sobie coś: niezbyt dobrze znoszę przyjmowanie rozkazów. Masz z tym jakiś problem? Oczy Vanna rozszerzyły się, zupełnie jakbym właśnie obrzuciła jego matkę niewybrednymi przekleństwami. - Nie, psze pani - powiedział pośpiesznie, zerkając na Japhrimela, który wyglądał na nieznacznie znudzonego i odrobinę rozbawionego. Ledwie dostrzegalny nikły uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. - Ani trochę. 113

- To dobrze. W takim razie idę tam żeby rozjaśnić myśli. Kiedy wrócę, możemy spróbować jeszcze raz. Gdy już znalazłam się na zewnątrz, ruszyłam w stronę windy. Miałam dziwne przeczucie, że ktoś mi czegoś nie mówił, ale przypisałam to napięciu i postanowiłam, że jeszcze raz odtworzę w myślach tą rozmowę gdy już przejaśni mi się w głowie po ciężkiej walce. Zaczynałam wpadać w paranoję. Jednak paranoja pomoże mi być o jeden krok naprzód w całej tej grze. Paranoja oznaczała ostrożność, a ostrożność była pożądana. Wcisnęłam guzik przywołujący windę. Japhrimel przysunął się bliżej. Wyczułam trzeszczącą statyczną energię w powietrzu, gdy jego aura na chwilę nakryła moją w krótkiej pieszczocie. Znak na moim ramieniu płonął aksamitnym, łagodnym ogniem. Winda przytelepała się i otworzyła. Weszłam do środka. Zaatakowało mnie znajome uczucie mdłości i duszności. Japhrimel wszedł za mną. Zaczekał aż drzwi zamkną się za nim i objął ręką moje ramiona. - Spokojnie, Dante. Powietrza jest wystarczająco dużo. To ty tak twierdzisz. Nie mogłam pozwolić sobie na stratę oddechu i powiedzieć to na głos. W ograniczonych przestrzeniach nigdy nie było wystarczająco dużo powietrza. To przypominało jakiś rodzaj prawa termodynamiki. Niewielka przestrzeń plus zero okien równa się brak przeklętego powietrza, równa się ja dysząca w panice. Co za cios w mój wizerunek twardej laski. Jego ciepłe palce ześlizgnęły się na mój kark. To mi trochę pomogło, ale nadal niewystarczająco. - Jestem z tobą. Przełknęłam ślinę, zamykając oczy. - Uhm. Na jak długo? - W moim głosie słychać było zadyszkę i panikę. Wcale nie chciałam tego powiedzieć. Nie chciałam. Niech to cholera. - Tak długo, jak mi na to pozwolisz. I być może jeszcze długo potem. Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. Poddałam się dotykowi jego palców. - Szkoda że nie mam przy sobie slica - mruknęłam. To z pewnością pomogłoby mi pozbyć się tej uporczywej nerwowości. - Naprawdę? - spytał zaciekawionym, ochrypłym głosem. Mój żołądek podskoczył, gdy antigrav sprowadził nas na dół. Pochylił się ku mnie jeszcze bliżej, jego solidność działała na mnie pocieszająco. Wzruszyłam ramionami. - Wszystko jedno. Wiem że tego nie lubisz. Tak tylko mówiłam. - Paplam sobie głupoty, żeby tylko nie zacząć krzyczeć, to wszystko. - Skoro tobie się to podoba, to nauczę się jakoś z tym żyć. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, jak nachyla się ku mnie przyglądając się mojej twarzy. Czułam jego ciepłe i twarde palce na skórze swojego karku. Jego oczy połyskiwały zielenią, rzucając cienie na policzki i otulając mnie szmaragdowym światłem. Przedtem zawsze starałam się unikać patrzenia mu prosto w oczy, wtedy gdy był jeszcze demonem a nie Upadłym. - To zbyt niebezpieczne - powiedziałam w końcu, gdy winda stanęła w miejscu. Dzwonek zadzwonił dyskretnie, a ja wypadłam z kabiny i umknęłam przed spojrzeniem jego oczu. Czemu jestem taka przerażona? Przecież to tylko Japhrimel. 114

To tak samo jak mówienie, że to tylko głodny tygrys. Życie u jego boku uświadomiło mi jedynie jak bardzo różnił się od człowieka, a teraz, gdy znów zwrócono mu Moc demona, znów był czymś całkiem innym. Udawałam, że był jedynie mężczyzną. Zły pomysł jeśli chodziło o cokolwiek nieludzkiego. A mimo to nie potrafiłam myśleć o nim inaczej jak o człowieku. Nie mogłam znieść myśli o życiu na tym świecie bez jego subtelnego, oschłego humoru i pewnych rąk. I bądź tu mądry - jedyny facet, któremu ciągle przysparzałam kłopotów, był demonem który już udowodnił, że niekoniecznie musi mówić mi o rzeczach o których naprawdę musiałam wiedzieć. I ciągle spędzałam z nim wolny czas. Czy to nie podpadało pod jakieś szaleństwo? Nie myślałam jasno. Nie potrafiłam zdusić w sobie irytacji którą odczuwałam. Stałej, tlącej się w podświadomości irytacji, która tak naprawdę była hamowanym gniewem próbującym wydostać się na zewnątrz. Gdy przechodzisz przez swoje życie balansując na granicy adrenaliny i krawędzi ostrza, to możesz się stać naprawdę roztrzęsiony. Najlepiej pozbyć się tego wszystkiego za pomocą ćwiczeń, które usuwały toksyny z ciała i rozjaśniały umysł. Przeszłam przez hotelowe lobby ignorując ludzi - pracowników oraz gości schodzących mi w pośpiechu z drogi. Japhrimel szedł za mną, tak blisko jak mój własny cień. Robił tak od momentu, w którym mnie spotkał. - Uciekasz - szepnął mi na ucho, gdy pchnęłam drzwi i wyszłam na zewnątrz, mrugając w bladym świetle słońca. Nie potwierdziłam oczywistego żadną odpowiedzią. Powitał mnie popękany chodnik i tłum ludzi. Spojrzałam w górę, żeby określić swoje położenie i odwróciłam się z swoją lewą stronę, kierując na zachód i wydłużając krok. Nowa Praga to stare miasto. Została założona jeszcze na długo przed początkiem ery merikańskiej. Na jej architekturę składał się miks nowoczesnych szklanych budynków i starej betonowej zabudowy oraz domów z kremowego piaskowca. Kształt budynków różnił się od tych w Saint City, przywołując na myśl czasy przed wynalezieniem poduszkowców i wzmacnianego włóknami stali plastiku i przed nastaniem akredytowanych psioników, mimo że Praga była miastem znanym ze swoich uczonych zajmujących się magią i żydowską kabałą. To również miasto z bogatą historią. To tutaj ostatni wyznawcy Gileada zostali otoczeni i rozstrzelani w pierwszych dniach Wojny Siedemdziesięciodniowej i to tu Skinlini o raz pierwszy przyswoili sobie proces tworzenia golemai, czyli posiadających częściową świadomość błotnych stworów, które były najgorszą bronią takiego czarodzieja. To miasto było stare i zastanawiałam się, czy Japhrimel już tu kiedyś był, jeszcze przez załatwianiem spraw dla Lucyfera. Żałowałam, że nie potrafiłam znaleźć słów żeby go o to spytać. Jedną z pozytywnych rzeczy bycia Nekromantą jest to, że nawet w Wolnym Mieście ludzie schodzą ci z drogi w cholernym pośpiechu, gdy tylko zobaczą cię jak idziesz chodnikiem z mieczem w dłoni i błyskającym na policzku szmaragdem. Wielu Nekromantów używało swojej broni tylko w celach ceremonialnych, ale ja uważałam, że nic nie mogło równać się z dobrze naostrzonym kawałkiem stali do rozprawienia się wygłodniałym upiorem lub do złamania zaklęcia, które spychało w domenę Śmierci. Tacy jak ja, którzy zajmowali się ściganiem przestępców lub egzekwowaniem prawa, zostali do tego przeszkoleni. Istnieje również subkultura psioników pracujących dla Mafii i wolnych strzelców, którzy generalnie byli bardzo twardymi 115

klientami. Większość ludzi boi się tego, że psionik może czytać ich myśli, niż broni którą przy sobie nosimy. To coś czego nigdy nie rozumiałam. Jace pracował jako wolny strzelec dla Mafii. Był bardzo dobry w swoim fachu, ale czasami musiałam na niego uważać podczas sparingów. Myśl o Jasie, jak zwykle zresztą, sprawiła że w gardle urosła mi pełna sfrustrowanego gniewu i furii gula. Zwolniłam odrobinę. Bezgłośne kroki Japhrimela wibrowały za mną. Był demonem i całym sobą pokazywał, że jestem dziwnie hedairą, szczególnie na niego wyczuloną. Czułam jak strumienie Mocy przepływające pod realnym światem szumią w odpowiedzi na jego obecność. Częściowo dlatego, że dzieliłam z nim sypialnię, moje ciało rozpoznało go. Ale to nie o to chodziło. Zmarszczyłam brwi, próbując pojąć dlaczego to wszystko było takie inne. Czyżby dlatego, że znów stał się demonem? Szłam chodnikiem, jeden mały zakamarek mojego umysłu był skupiony na dostrzeganiu znajdujących się wokół mnie ludzi i katalogowaniu ich według zróżnicowanego stopnia niebezpieczeństwa. Na ulicach nie było zbyt wielu psioników. To oczywiste, ponieważ było bardzo wcześnie. Trudno było znaleźć psionika o poranku, no chyba że przyuważyło się jakiegoś jak wracał po nocy do domu. Nie udało mi się rozwiązać trapiącej mnie zagadki. Doszliśmy do sali sparingowej, wielkiego, szarego budynku na zachód od hotelu z uniwersalnymi symbolami użycia siły w walce. Budynek posiadał magiczny skan i trudne do przebicia tarcze ochronne. Powykręcana sparingowa klatka wisiała na haku wbitym w jego ścianę wystarczająco wysoko, żeby mógł się jej uchwycić ktoś jadący na desce i zakołysać nią. Przed wejściem do sali stało pełno sliców. Niebieskie, psychiczne opary adrenaliny i kontrolowanej żądzy krwi falowały w powietrzu jak anemony. O tak. To było to czego chciałam - wysiłek, może wystarczająco dużo żeby się spocić, kilka błogosławionych sekund podczas których nie musiałam myśleć, tylko się poruszać. Żadnych wspomnień o tym co było i będzie, tylko nieskończona teraźniejszość. Japhrimel milczał gdy weszłam do środka, ale położył rękę na moim ramieniu i przytrzymał mi drzwi. Stuknęłam palcami w rękojeść miecza i napotkałam spojrzenie szeroko otwartych niebieskich oczu Ceremonialistki siedzącej za biurkiem. Na policzku miała wygięty w łuk tatuaż i nosiła pas z największą ilością noży jaką kiedykolwiek widziałam. O jej biurko stała oparta maczeta z prostą, funkcjonalną, owiniętą skórą rękojeścią. Zmierzyłam ją wzrokiem, ona zmierzyła mnie, a jej dłoń skoczyła w stronę broni. - Hola! - uniosłam ręce. - Jestem tu żeby wynająć salę, a nie po to żeby kogoś na nią zaciągnąć. - Nie miałam zamiaru jej o nic obwiniać. Bił ze mnie niemal namacalny, nerwowy gniew, a poza tym dla każdego wyglądałam jak demon. Już nawet nie wspominając o tym, że szedł za mną bardzo wysoki, prawdziwy demon. Jej dłoń znieruchomiała. Czułam za sobą promieniującą z Japhrimela uwagę. Przysunęłam się bliżej i oparłam o niego. Był tak spięty, że rzuciłby się na nią gdyby tylko drgnęła. Nie chciałam zastanawiać się nad tym, jakim cudem miałabym go uspokoić i trzymać go z dala od niej. Nie byłam pewna, czy mogłam go powstrzymać, ale stanięcie pomiędzy nimi wyglądało na naprawdę dobry pomysł. Nigdy wcześniej nie widziałam go w tym nastroju, nawet podczas polowania na Santino.

116

Usłyszałam dźwięki dochodzące z wygłuszonych sal - odgłosy wysiłku, szczęk metalu i klekot kijów. Ceremonialistka zmierzyła mnie spojrzeniem a potem powiedziała coś w Czechi. Cholera. Czy ona nie mówi Merican? Japhrimel rzucił coś w odpowiedzi ponad moim ramieniem w tym samym języku. Chyba naprawdę muszę się nauczyć paru języków, pomyślałam, wyłapując jakiś ruch. Zwitek banknotów wylądował na jej biurku a Japhrimel powiedział coś jeszcze, coś krótkiego i ostrego. Poczułam jak zmienia się ciśnienie powietrza i wiedziałam bez potrzeby oglądania się za siebie, że na jego ustach pojawił się niewielki, zimny uśmiech. Widziałam go już kiedyś i miałam nadzieję, że moja reakcja była o wiele mniej widoczna niż jej. Zbladła, a wytatuowane na jej policzku linie nagle zapłonęły. Z jej aury bił strach. Powietrze wypełniło się jego intensywnym, chemicznym zapachem. Był całkiem przyjemny, nie tak upajający jak strach sekswiedźmy, ale wystarczająco mocny żeby oddech uwiązł mi w gardle. Sięgnęła powoli do przycisku automatycznej sekretarki i powiedziała coś. Usłyszałam te upiorne odgłosy w całym budynku, gdy wygłosiła komunikat w Czechi. Dźwięki uderzającego o siebie metalu i gorączkowe okrzyki ucichły. Powstrzymałam chęć zerknięcia w tył na Japhrimela. Zamiast tego śledziłam prawą rękę Ceremonialistki, która zawędrowała w pobliże rękojeści jej maczety. Rozluźniła się odrobinę, podnosząc zwitek i licząc banknoty. Spojrzała na Japhrimela, ledwo zauważalnie kiwnęła podbródkiem w moją stronę i wstałam. Podniosła swoją maczetę, trzymając palce z dala od rękojeści. Powiedziała coś, co chyba zabrzmiało pojednawczo, a potem wycofała plecami do ściany. Nie miałam jej tego za złe. Kiedyś sama reagowałam podobnie. - Możemy wejść - odezwał się Japhrimel. - Super. Wszędzie zawierasz nowe przyjaźnie, co? - To pewnie wpływ mojej osobowości - powiedział, udając powagę. Roześmiałam się, zaskakując samą siebie. Minęłam biurko, podeszłam do ciężkich, uszczelnianych drzwi i pchnęłam je. Otworzyły się z łatwością. Świst powietrza i chłód klimatyzacji włączonej w pokoju sparingowym owionął moją skórę, sprawiając że jej złocista powierzchnia stwardniała. Hedaira rzadko kiedy dostawała gęsiej skórki, ale czułam że było bardzo blisko. Powietrze zawirowało niespokojnie. Jeśli istniało jakieś miejsce, w którym psionicy przebywali za dnia, to właśnie do niego trafiłam. Było tu kilku Szamanów, każdy z nich trzymał w dłoniach kij i zerkał niespokojnie w stronę drzwi. Trójka Ceremonialistów, mężczyzn, uzbrojonych w miecze, zgromadzonych wokół chłodziarki z wodą. Pot połyskiwał na ich tatuażach i szerokich ramionach. Paru Skinlinów i jeden Magi rozsianych tu i ówdzie. W dalekim końcu pomieszczenia wisiał worek treningowy, który podrygiwał gdy uderzał w niego nie zwracający na nic uwagi Nekromanta z charakterystycznymi dla tego fachu rozbłyskami w aurze. Zarejestrowałam to wszystko w jednym spojrzeniu. Budynek w którym urządzono salę, był starym magazynem. Podłogę pokryto przezroczystą powłoką, a w suficie zamontowano światła o szerokim spektrum. Z okna w górze wpadały do środka promienie słońca. Stosy broni leżały w gablotach stojących pod dwiema ścianami. Okręgi w których walczono zostały wyrysowane na 117

podłodze. Swoją inspekcję zakończyłam na sprawdzeniu magicznego skanu bojowych tarcz ochronnych. Ładnie założone i dość gęste, umieszczone ze zręcznością i świetnie wzmocnione. Lucas miał rację. To było godne zaufania miejsce. - Jak dużo mamy czasu? - Przerzuciłam pasek mojej torby przez głowę i powiesiłam ją na wieszaku przy drzwiach, tuż obok kilku innych podobnych toreb, z których każda dla osoby posiadającej Wejrzenie płonęła innym czarem ochronnym. Zrzuciłam z ramion płaszcz, odpinając w tym samym czasie pas i odwiesiłam je razem z torbą. Strzepnęłam lekko palcami. Mój obsydianowy pierścień zaiskrzył odrobinę. Czar ochronny osiadł na mojej torbie i płaszczu, zabezpieczając obie rzeczy przed niepowołanymi osobami. Nie żebym się tym jakoś specjalnie martwiła - ostatnim miejscem, w którym zazwyczaj znajduje się kieszonkowców, była sala sparingowa. Niewielu złodziei ma ambicje samobójcze. - Tyle ile potrzebujesz. - Oczy Japhrimela skończyły robić własne rozpoznanie terenu. Głuche uderzenia dochodzące od strony walącego w worek Nekromanty wcale nie ucichły. - Wygląda na to, że będziemy mieli publiczność. A więc miał zamiar poćwiczyć razem ze mną. Sądziłam, że będę musiała znaleźć sobie sparingowego partnera i kontrolować się, żeby nie zrobić mu krzywdy. - Nie mam nic przeciwko. - Cholernie się starałam żeby utrzymać rzeczowy ton. Puls w moim gardle przyśpieszył, niemal mnie dusząc. Weszłam na pokrytą specjalną powłoką podłogę, obejmując dłonią rękojeść. - Masz zamiar użyć miecza? - Nie, chyba że to będzie konieczne. - Czy to moja wyobraźnia, czy w jego głosie rzeczywiście pojawiło się rozbawienie? - Wydaje mi się, że jestem wystarczająco dobrze uzbrojony żeby poradzić sobie z jedną wściekłą hedairą. Po raz pierwszy zdarzyło się, żeby droczył się ze mną przed walką. Podziałało. Okręciłam się na pięcie, napotykając spojrzenie jego oczu. Staliśmy tak przez chwilę, demon i hedaira. Jego oczy płonęły zielenią, a z moich pierścieni strzelił deszcz złotych iskier. - Sądzę że jestem wystarczająco wściekła, żeby przysporzyć ci trochę kłopotów. - Mój głos był tak ochrypły, że brzmiałam tak, jakby Lucyfer znów próbował mnie udusić. Muszę spuścić trochę napięcia. Tylko trochę. Tak jak Lucyfer jest tylko „trochę” przerażający. Wzruszył ramionami, rozkładając ręce. - Nie spodziewałem się niczego innego. - Jesteś pewien, że tego chcesz? - To był mój ostateczny sposób na umożliwienie mu taktownego wycofania się z pojedynku. Musiałam spalić buzującą we mnie adrenalinę, to prawda… Ale przecież mogłam walczyć z kimś innym, prawda? Prawda? Nie, zdałam sobie sprawę gdy znajdująca się pomiędzy nami Moc zaczęła się zmieniać i naprężać. Oboje zmierzaliśmy w jakimś kierunku. Rozległo się zbiorowe westchnięcie. Nieustające walenie pięści Nekromanty zamarło. Uderzył w worek jeszcze parę razy, a potem zapadła cisza.

118

Japhrimel kiwnął głową. Nigdy nie używaj słów gdy wystarczy zwykły gest. Zrobiłam półobrót i ruszyłam bokiem, utrzymując Japhrimela w zasięgu swojego wzroku, gdy przeszłam na środek magazynu. Nie chcę walczyć jedynie po to, żeby rozluźnić napięte nerwy. Chcę żeby zapłacił mi za to, że przez niego się bałam. Cholera, chyba naprawdę nie jestem zbyt miłą osobą. Chcę z nim walczyć, muszę to zrobić żeby udowodnić, że się nie boję. Uświadomienie sobie tego wstrząsnęło mną. Spojrzałam w dół na swoją zaciśniętą na rękojeści miecza dłoń. - Dante - powiedział cicho Japhrimel - dobrze wiesz, że nie możesz mnie zranić. To przeważyło. Zaraz się o tym przekonamy. Wyciągnęłam miecz z osłony. Ciepło zaczęło bić z mojej skóry. Po jakimś czasie zacznie nadwyrężać klimatyzację. Zasalutowałam mu lśniącą długością miecza. W głębi metalu zaczął się rozpalać niebieski płomień. Po jego powierzchni przesuwały się runiczne wzory, ślizgające się jak krople deszczu po szybie. Musiałam być naprawdę wytrącona z równowagi skoro mój miecz reagował w ten sposób, bo zazwyczaj błogosławiona stal nie reagowała wcale w jego obecności. Nie robiła tego od momentu, w którym Upadł. Tyle że znowu stał się demonem, prawda? I jest o wiele potężniejszy ode mnie. Moje pierścienie zatrzeszczały. Potrząsnęłam nieznacznie głową, zapominając że moje włosy nie były już wcale długie. - W porządku - sapnęłam. - Jeśli mamy to zrobić, to nie traćmy niepotrzebnie czasu. Chodź tu i spróbuj mnie dorwać.

119

ROZDZIAŁ 23 Zatrzymał się na ułamek sekundy zanim ruszył do ataku, zwodniczo powoli, poruszając bezgłośnie stopami po podłodze. Opuściłam miecz, odrzucił go na bok. Wykorzystałam tempo pędu, obracając się i wycofując, gdy ruszył do przodu. Zrobiłam wypad i prawie go dosięgłam. Musiał zrobić dwa kroki do tyłu, przechylając się lekko w bok, żeby umknąć przez świszczącym łukiem jaki wykonał mój miecz. Wypuściłam powietrze przez zęby. Chwyciłam osłonę w lewą rękę i przyłożyłam ją do przedramienia, żeby zadziałała jako tarcza. Mój miecz był ciągle w ruchu, barwiąc powietrze niebieskim płomieniem. Dawno temu nauczyłam się, żeby podczas sparingu z Japhrimelem nie trzymać ostrza w bezruchu, bo wtedy mógł mi go o wiele łatwiej odebrać. Okrążaliśmy się, buty Japhrimela nie wydawały żadnego dźwięku, a moje szurały. Znów splótł dłonie za plecami. Jego oczy płonęły zielenią. Twarz nie wyrażała gniewu ani nie była zacięta. Jedynym wyrazem jaki byłam w stanie z niej odszyfrować była obojętność zabarwiona ledwo widocznym rozbawieniem. Jego maska, którą zakładał podczas walki. Ogarnął mnie gniew. Trzymałam go na wodzy i zepchnęłam do ciemnego zakamarka mojego umysłu. Gdybym wpadła we wściekłość, to ta walka skończy się zanim się zacznie. A tego nie chciałam. Musiałam się z tym rozprawić, pozbyć trucizny jaką była zalewająca mój organizm adrenalina, tak bym znów mogła jasno myśleć. Ruszyłam na niego, wyprowadzając pchnięcia i myląc przeciwnika. Umykał przed każdym moim ciosem z wręcz nieprawdopodobnym wdziękiem. Jego dłonie mignęły błyskawicznie w powietrzu, a pazury niemal wyrwały mi miecz z dłoni. Głośny brzęk przeciął ciszę. Iskry plunęły z moich pierścieni, gdy nasze tarcze zwarły się razem w psychicznej potyczce tak samo jak w fizycznej. Tego również nigdy wcześniej nie robił. W gardle mi zaschło. - Robisz to całkiem na poważnie. - A ty się powstrzymujesz - powiedział cicho. - Walcz ze mną, Dante. Czujesz, że zdradziłem cię w jakiś sposób. Każ mi za to zapłacić. Nie zabolało mnie to, że miał rację z powstrzymywaniem się - ale zabolało, gdy domyślił się, że chcę żeby poniósł konsekwencje. Powinnam była przyjść sama i wynająć klatkę. Albo wziąć slica. Niech to szlag. Kiedyś uwielbiałam jeździć na slicu, zwłaszcza po wykonaniu zlecenia. Ale Japhrimel nie lubił gdy byłam na desce, bo łatwo mogłam zostać z niej strącona. A odkąd nosiłam jego znak, to byłoby to nieprzyjemne dla niego gdybym zginęła lub została ranna. Zastanawiałam się jak bardzo byłoby to dla niego nieprzyjemne. Obnażyłam zęby w dzikim uśmiechu. - Ja chcę jedynie meczu sparingowego, Japhrimel. - To nie do końca było kłamstwo. Wydawało mi się, że to było wszystko czego chciałam, dopóki tu nie przyszłam i nie uświadomiłam sobie że nadal jestem wściekła. - To na co czekasz? Marnujesz czas. - Och, czyżbym cię nudziła? - Uniosłam głos, w którym pojawiła się nuta zdenerwowania. Znów uchylił się przed moim mieczem. Odwróciłam go i wyrzuciłam ponad głową do przodu, uderzając jednocześnie trzymaną w lewej ręce 120

osłoną. Uchylił się przed oboma ciosami i znów zaczęliśmy się nawzajem okrążać. Mój oddech pogłębił się i przyśpieszył. - Wygląda na to, że jednak cię nudzę. Może potrzebujesz czegoś bardziej interesującego… Może mała, ładna, androginiczna kopia Lucyfera by się do tego nadawała? Nawet ja nie mogłam uwierzyć, że to powiedziałam. Jedynym ostrzeżeniem jakie nadeszło, było zwężenie oczu Japhrimela, zanim rzucił się w moją stronę. Dostrzegłam jasne ostrza dwóch noży odwróconych wzdłuż obu jego przedramion. Sięgnął po nie bez żadnego ostrzeżenia. Kolejny pierwszy raz. Zapowiadał się dzień pełen niespodzianek. Posługiwanie się nożami wymaga zbliżenia się na określoną odległość i pełne jest nieczystych zagrań. Szybkość i siła Japhrimela dały mu przewagę. Jednak moja katana utrzymała go z dala ode mnie. Zamachnęłam się osłoną, żeby uderzyć nią po oczach albo nadgarstku. Musiałam się cofnąć. Ściana za moim plecami zbliżała się niebezpiecznie szybko i zaczynałam już tracić grunt pod nogami, uchylając się przed kolejnymi cięciami. Odparowałam cios, tak że aż metal zabrzęczał. Zabolało jak cholera i gdybym była człowiekiem, to złamałabym sobie ramię. Mój miecz rozpłynął się w powietrzu, zataczając łuk, a my odskoczyliśmy od siebie. Moc zatrzeszczała, gdy pchnął we mnie część energii, którą zepchnęłam na bok. Cienka linia czarnej krwi wykwitła na jego policzku zanim zdążyła w niego wsiąknąć, zamykając rankę na złocistej skórze. Idealnej. Bez skazy. Dawniej rzadko kiedy udawało mi się do dotknąć. Czyżby to gniew dodawał mi siły równającej się z jego? Jeśli tak, to nie będzie to trwało wiecznie. Wycofałam się pod kątem, zapewniając sobie więcej wolnej przestrzeni. Czubek mojego miecza zataczał precyzyjne, małe kółka. - Widzisz? - powiedział Japhrimel z przyłożonymi do przedramion nożami. Lewą rękę trzymał w pozycji obronnej, a prawą dziwnie nisko przy boku. - Nawet pozwoliłem ci żebyś mnie zraniła. - Jego głos podrażnił krawędzie moich tarcz ochronnych, stając się równie odczuwalny co fizyczny ciężar. Zostałam pokonana i wiedziałam o tym. Posiadał za dużo przeklętej szybkości. Od kiedy stałam się hedairą, trudniej było mnie zabić - ale nie mogłam się równać z demonem z Wyższego Pokładu Piekła. Pieprzyć to. Oblizałam wyschnięte usta. W końcu zabiłam Santino. Tyle że on był demonem z zaledwie Niskiego Pokładu, osaczonym przez Japhrimela. Zabicie go prawie mnie okaleczyło. I prawie zabiło. - Nie dawaj mi żadnych forów - odpaliłam, ruszając do ataku. Szybkość. Czysta szybkość. Błysk miecza, szczęk noży, głos Jado odbijający się w podświadomości. Nie myśl! Ruszaj się! Osłona została wyrwana z mojej ręki, a nadgarstek natychmiast zdrętwiał. Rozległ się świst stali, gdy cięłam mieczem na odlew i trafiłam tylko powietrze. Wykonałam unik pod jego ramieniem i ruszyłam do ataku, zmuszając go żeby się wycofał. Moja lewa dłoń zamknęła się wokół rękojeści pod prawą ręką. żebra paliły mnie od głębokich oddechów. Znów zaczęliśmy się okrążać. Zazwyczaj nie walczę trzymając katanę oburącz. To, że byłam niższa niż większość najemników oznaczało, że cierpiałam z powodu znacznego braku masy, gdy byłam w pełni człowiekiem. Musiałam więc trenować jak wykorzystać każdą uncję swojej szybkości, jaką tylko

121

mogłam rozwinąć, tak samo jak musiałam nauczyć się posługiwać osłoną swojego miecza jako środka ochronnego. Ale skoro straciłam osłonę i zyskałam trochę siły demona, to mogłam postarać się, że każde uderzenie będzie się liczyć. Rzucił się gwałtownie do przodu, a ja wykonałam jedyny ruch jaki mogłam wtedy zrobić, odskakując w tył jak kot unikający przed atakiem węża. Miecz zmienił się w smugę niebieskiego ognia, brzęcząc w zderzeniu z nożem. Całą swoją wagę i szybkość włożyłam w zamachnięcie się mieczem, który pomknął do przodu jak srebrny łuk. Japhrimel zrobił unik i pojawił się znienacka, tnąc nożami. Moje buty wylądowały na podłodze. Odparowałam kolejny cios, okręciłam na pięcie i skoczyłam. Upadłam ciężko na ziemię i obróciłam się w miejscu żeby odeprzeć kolejny cios. Teraz miałam całą długość magazynu na to, żeby się wycofać, zanim wymyślę co robić dalej. Oddychałam ciężko, czułam że żyję. Odbiłam strumień Mocy od swoich tarcz. Adrenalina śpiewała w moich żyłach. Rozległ się szczęk metalu uderzającego o metal. Oczy Japhrimela zwęziły się i połyskiwały za zasłoną srebrnych ostrzy noży przecinających powietrze. Cios padał za ciosem. Ledwo udawało mi się je odparować. Ustępowałam mu miejsca, ale musiał sobie na nie zapracować. Każdy cal przestrzeni jaki zyskiwał, opłacał swoim ciężkim wysiłkiem. Jego tarcze zwarły się z moimi. Kontakt ten był zarówno psychiczny jak i fizyczny. Całe Wolne Miasto mogło stanąć w ogniu, a ja nawet bym tego nie zauważyła. Mój świat zwęził się do stojącego przede mną mężczyzny z nożami i jego nawyku do unikania moich ciosów. Wtedy przyszedł mi do głowy pomysł. Pojawił się w moim umyśle jak prezent. Nie wahałam się nawet chwili. Oddychając ciężko, rzuciłam się do przodu. Kia wydobyła się z głębi mojego jestestwa, wrzask wściekłości i rozpaczy unoszący się ze zniszczonej części mnie samej. Metal zabrzęczał i zadrżał gdy uderzyłam, a on uskoczył… …a moje ostrze przecięło powietrze, gdy opadłam na ziemię, nieomylnie śledząc drogę jego ucieczki, i dotknęło jego gardła. Tak samo jak jego nóż pojawił się znikąd i dotknął miejsca na mojej szyi, gdy mój puls bił dziko i gorączkowo. Wbiłam w niego wzrok. Jego oczy płonęły zielenią. Pojedyncza strużka czarnej krwi spłynęła mu z kącika ust. Przygryzł swoją dolną wargę, zatapiając w niej ostre zęby. Co dziwne to sprawiło, że poczułam się tak, jakbym wygrała. Jego aura otoczyła mnie, zamykając się na mojej. Znak na ramieniu obudził się do życia, przepalając się przez warstwy ochronne. Moje ciało stężało. Byłam gotowa do zadania ciosu. Jasne ostrze mojej katany pojawiło się tuż nad jego ramieniem. Zaostrzona krawędź o długości około pięciu cali dotykała złocistej skóry jego gardła. Mogłam umknąć przed jego nożem i zamachnąć się mieczem, wykręcając nadgarstek. Naprawdę mogłam. - Poddajesz się? - spytałam, nie mając na to żadnej nadziei. - Oczywiście - odparł bez wahania, zwierając się ze mną spojrzeniem. - Wszystko czego tylko chcesz, hedairo. Poczułam drugie ukłucie. Prawy nóż w jego ręce dotykając moich falujących żeber. Mógł rozpruć mi brzuch jednym ruchem nadgarstka. Wygrał. W takim razie czemu przyznawał się do przegranej? 122

Noże zniknęły. Splótł dłonie za plecami i spojrzał na mnie z góry. Mój miecz ciągle spoczywał pod jego podbródkiem. Ręka trzęsła mi się lekko. Mogłam wepchnąć miecz głębiej, zrobić krok do przodu i wykręcić go jednym prostym, niezaprzeczalnym ruchem. Tyle że nie byłam już tak spragniona krwi jak przed chwilą. Odsunęłam się i zaniosłam rzężącym kaszlem. Gardło miałam wyschnięte na wiór. Czułam jak skóra na karku pokrywa mi się gęsią skórką. - Dlaczego tak wszystko utrudniasz? - Zrobię wszystko to co muszę żeby cię ochronić - odparł z niejakim trudem. - Nawet jeśli to będzie oznaczało, że mnie stracisz? Tak jakby w ogóle istniała taka możliwość, że od niego odejdę. Byłam za bardzo zaangażowana w ten związek i wiedziałam o tym. Uśmiechnął się. Ten rozbawiony i czuły wyraz twarzy sprawił, że oddech uwiązł mi w gardle. - Mamy dużo czasu, moja ciekawska Dante. Ta odpowiedź wcale mnie nie usatysfakcjonowała. Obniżyłam miecz, przybierając drugą pozycję. Przyjrzałam mu się badawczym wzrokiem. Uniósł subtelnie podbródek, odsłaniając gardło. Powietrze w pomieszczeniu było nagrzane i nieruchome. Ledwo dostrzegałam resztę psioników zgromadzonych pod ścianami. Tarcze ochronne skrystalizowały się, a powietrze zabarwił zapach ludzkiego respektu i strachu. Nawet oni się mnie bali. Albo raczej Japhrimela a mnie tylko przez wzgląd na niego. Odwróciłam katanę, obniżając czubek i wsuwając ją pod pachę, tępą krawędzią do koszuli, i chwytając rękojeść w rękę. Nie pociłam się - demony się nie pociły, tak samo jak hedairy, chyba że włożyło się w to dużo wysiłku - ale moje żebra falowały, unosząc się w rytm głębokich, palących oddechów, a całe ciało szumiało jak elektrownia atomowa. Mimo wszystko czułam się dziwnie oczyszczona. W końcu dostałam to czego chciałam. - Mamy demony do upolowania. - Teraz jego głos na powrót stał się poważny, ale z domieszką… czego? Łagodności? Litości? Nie, na pewno nie litości. Czyżby nie wiedział, że jej nienawidziłam? W takim razie nazwałabym to jego swoistym rodzajem łagodności. Przełknęłam z trudem ślinę. - Cztery demony. Co potem? - Potem zobaczymy jakie przyjemności niesie dla nas ze sobą świat. Siedem lat to wcale nie tak długo. Może dla ciebie. - Czy jest jeszcze coś co chciałbyś mi powiedzieć? - spytałam, nie spodziewając się usłyszeć czegokolwiek. Wzruszył płynnie ramionami. Nienawidzę wzruszania ramion u demonów. Jego płaszcz zaszeleścił cicho, skrzydła ułożyły się na swoje miejsce. Wzdrygnęłam się jak zwierzę otrząsające się wody z futra. Zdmuchnęłam włosy z oczu. - Lepiej wracajmy. Kiwnął głową. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na salę sparingową.

123

Światło zmieniło się nieznacznie. Napotkałam spojrzenie wpatrzonych w nas oczu. Jasnych, ludzkich oczu. Dostrzegłam wirujące na policzkach tatuaże na skórze w każdym odcieniu. Wtedy też zobaczyłam drugiego Nekromantę. Opierał się o ścianę. Miał ciemne włosy sklejone potem i nieogolone, zapadnięte policzki. Ciemne oczy widniały nad rzeźbionymi kośćmi policzkowymi. Tatuaż miał w kształcie okręgu. Ciernie wiły się w nim, tworząc symbol yin-jang. Jego szmaragd błysnął w geście powitania, a mój policzek zapłonął, odpowiadając na nie. Kiwnął głową, unosząc lewą dłoń. On również miał ze sobą katanę. Na tank top, w którym wyciskał na worku treningowym, narzuconą miał koszulę Trade Bargain, a buty miał zdarte od długiego używania. Wyglądał znajomo, ale nigdy z nim nie pracowałam. Nie całkiem byłam w stanie przypisać jego twarzy do konkretnej osoby, co zdarzyło mi się po raz pierwszy. Wszystko w nim krzyczało, że jest łowcą głów. Kiwnięcie głową było zaproszeniem do walki. Poczułam że moje brwi unoszą się do góry ze zdumienia. Spojrzałam na Japhrimela, który stał całkowicie nieruchomo. - Chyba ktoś jeszcze chce się ze mną pojedynkować. - Bądź ostrożna. - Jego powieki opadły w dół o ułamek milimetra. Czyżby wyglądał na złego? Dlaczego? Znak na moim ramieniu zapłonął nagle tak mocno, że poczułam występujące na policzkach gorąco. - Sądzę, że na dzisiaj mam już dość. - Uniosłam miecz i prawą pięść, ukłoniłam się należycie przed Nekromantą, oddając mu honor i taktownie odrzucając jego ofertę. - I tak mamy przed sobą jeszcze dużo pracy. Obróciłam się na pięcie i odeszłam z dala od wszystkich. Sparing miał sprawić, że lepiej się poczuję - i rzeczywiście się tak stało. Czułam się czystsza, lżejsza i spokojniejsza. Ale większość z tego, co czułam jak wije się pod moim mostkiem, wcale takie nie było. Było mi wstyd. Przez chwilę myślałam o zranieniu go, a on podsunął mi swoje gardło pod miecz. Był wobec mnie całkowicie bezbronny. Jak w ogóle mogłam kiedykolwiek w niego wątpić?

124

ROZDZIAŁ 24 Japhrimel nie odezwał się słowem, gdy wyszliśmy na ulicę. Deszczowy poranek ciągle się utrzymywał, ale na niebie zaczęły się gromadzić ciemniejsze chmury. Wyczułam w powietrzu wilgotną zapowiedź deszczu. Zastanawiałam się czy nadciągnie kolejna burza. Szłam ze spuszczoną głową i mieczem w lewej dłoni. Oczy miałam wbite w chodnik i tylko od czasu do czasu unosiłam wzrok, żeby spojrzeć na tłum lub ocenić niebo. Mieszkańcy miasta szybko nauczyli się dostrzegać kątem oka ruch uliczny sliców i poduszkowców. Praktycznie rzecz biorąc wszystkie Wolne Miasta posiadały kontrolerów ruchu w postaci robotów ze sztuczną inteligencją, tak jak miasta Hegemonii i Putchkin. Nowa Praga nie była pod tym względem żadnym wyjątkiem. Wyraźnie widoczne wirujące pasy ruchu poduszkowców z pojawiającymi się pomiędzy slicami były niemal tak samo złożone, że można je było wykorzystać do przepowiadania przyszłości. Myśl o tym wywołała uśmiech na mojej twarzy. Ponownie zerknęłam w górę, śledząc wzrokiem skomplikowane wzory. Skóra na karku znów zaczęła mnie piec. Czemu ciągle byłam taka niespokojna? To jest zbyt proste. Jeśli w Nowej Pradze jest demon który wie, że tu przebywam, to czemu nie zaatakuje mnie wszystkim co ma pod ręką, wliczając w to kuchenny zlew? Samotny chochlik i jeden atak w zrujnowanym budynku nie kwalifikują się do nazwania tego prawdziwą walką. Albo boi się mnie bardziej niż to możliwe… albo układa jakiś plan. Kolejna, jeszcze ciekawsza myśl przyszła mi do głowy. Czemu Lucyfer targował się żeby jako swoją oficjalną Prawą Rękę mieć mnie a nie Japhrimela? Czemu to miało służyć? Może sparing był tym czego potrzebowałam żeby pozbyć się ciążących myśli. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca i zobaczyłam kawiarnię z na wpółotwartymi drzwiami. Potrzebowałam lunchu i czasu żeby wszystko przemyśleć. Wypadłam na ulicę, umykając przed rojem taksówek. Na chodnikach poruszało się mnóstwo pojazdów. Fala poduszkowców i ludzi poruszała się w ślimaczym tempie do przodu, zmuszając resztę do schodzenia im z drogi. Gdy już udało mi się przedostać na drugą stronę ulicy w jednym kawałku, wślizgnęłam się do kawiarni. Otoczył mnie zapach gotującego się mięsa i gorącego bulionu. Prawie udało mi się dotrzeć do lady, gdy dłoń Japhrimela zamknęła się wokół mojego przedramienia. - To nie jest zbyt mądre posunięcie - powiedział. Nie zapomniałam że był tu ze mną, ale byłam tak bardzo zatopiona w myślach, że wcale się do niego nie odezwałam. Wzięłam za oczywiste, że pójdzie za mną, rozumiejąc moją potrzebę poważnego zastanowienia się nad tym problemem. Zacisnęłam szczękę. - Jestem głodna i muszę trochę pomyśleć - powiedziałam tonem tak ostrym, że mógłby ciąć szkło. - Coś mi w tym wszystkim śmierdzi. Zdumiewające, ale na jego twarzy pojawił się uśmiech. - I właśnie teraz to do ciebie dotarło?

125

Przysięgam, kiedy chciał, był równie uszczypliwy co kwas karbolowy. Omiotłam spojrzeniem wnętrze kawiarni - plastikowe boksy, lada za którą stała trójka Azjatów. Dwoje z nich gapiło się na mnie, a trzeci siekał małe kawałki czegoś, co pachniało jak imitacja mięsa z krabów. Na ścianach wisiały hologramowe plakaty azjatyckich gwiazd. Ołtarz dla przodków z niewielką fontanną przycupnął obok drzwi. Monety połyskiwały pod powierzchnią wody w swojej plastikowej żarówce zupełnie jak miniaturowe karpie koi. - Robisz się złośliwy. - Próbowałam się nie uśmiechnąć. Roztrzęsienie spowodowane pragnieniem rozlewu krwi zniknęło. Czułam się jak nowo narodzona kobieta. Wzruszył płynnie ramionami. Nienawidzę wzruszenia ramion u demonów. Zazwyczaj oznaczał, że i tak nie odpowie na żadne z twoich pytań. - Nie zaprzeczę temu, że odczuwam pewną frustrację. Nie tylko ty. Machnięciem rękojeści wskazałam na boks. - W porządku. Usiądź, jedz, rozmawiaj i relaksuj się. Jak za starych, dobrych czasów, prawda? Wzruszył ramionami. Znowu. - Powinniśmy wracać do hotelu. - Nie tylko nie cierpię tej pieprzonej windy, ale chodzi mi też o to, że jedyne, co ktoś musi zrobić, to wjechać poduszkowcem przez okno i od razu napatoczy się na nasz cały zespół - rzuciłam kwaśno. - Powinniśmy się gdzieś ukryć. W jakimś bezpiecznym miejscu, w którym nie będzie żadnych cholernych wind. Przynajmniej nie odrzucił mojego pomysłu natychmiast. Zaciekawienie przemknęło po jego twarzy, w połowie zamyślonej, w połowie podziwiającej. - Czyli gdzie? Wślizgnęłam się do boksu. - W dzielnicy czerwonych latarni. Wystarczająco dużo tam statycznej energii i napływu różnych emocji, żeby ukryć większość naszego zespołu - oczywiście poza tobą i mną. Poza tym, to właśnie tam demon, który dopiero co wydostał się z Piekła będzie rekrutował potrzebnych mu do pomocy ludzi. Tam też usłyszymy najwięcej plotek. Japhrimel wślizgnął się na siedzenie naprzeciwko mnie. Siedział zwrócony plecami do drzwi, a ja do ściany restauracji - jak zwykle zresztą. Popadliśmy w ten nawyk podczas polowania na Santino. Uprzejmie pozwalał mi siadać plecami do ściany. Uniosłam wzrok, spoglądając ponad jego ramieniem i sprawdziłam frontowe okno. Przechodzili za nim ludzie, dało się słyszeć cichy gwar tłumu jaki tworzyli, podobny do bijącego serca miasta. Nowa Praga pachniała potem w taksówkach i paprykarzem, pikantnym unikalnym zapachem zabarwionym wonią kamienia i odorem wyziewów nagromadzonych tu przez setki lat odkąd miasto zostało zamieszkane przez ludzi. Ponad tym wszystkim wybijała się szczypta palonego cynamonu. Ten zapach należał do demona. Wystarczy dwójka demonów i hedaira w jednym mieście, a całe miejsce zaczyna cuchnąć. Coś w tym wszystkim martwiło mnie, ale nie całkiem byłam w stanie określić co to dokładnie jest. Pewnie i tak wkrótce pojawi się na horyzoncie żeby ugryźć mnie prosto w dupę. Powinnam była powiedzieć Lucyferowi że się pieprzył. Powinnam była mu to wygarnąć i zaryzykować już za pierwszym razem.

126

To była pusta brawura. Potrzebowałam zemsty na Santino. Nie mogłabym zerwać umowy nawet wtedy, gdyby jakimś cudem udało mi się pokonać Japhrimela, Lucyfera i resztę Piekła i uciec do swojego własnego świata. - Tak czy inaczej - podjęłam po chwili - Lucas jest jednym z naszych największych atutów. Jest niezrównany jeśli chodzi o posiadanie kontaktów. Naszła mnie paskudna myśl, Japh. Czemu ten demon nie stara się mnie zabić czym tylko popadnie? I dlaczego Lucyfer chciał żebym to ja została jego Prawą Ręką, a nie ty? Jesteś jedynym, na którego on może tutaj liczyć. Jedna z Azjatek podeszła do stolika. Kiwnęła swoją ciemną głową, uśmiechając się do Japhrimela i zerkając na mnie z ukosa. Japh złożył zamówienie w terkoczącym języku, który przypominał Old Manchu. Marszcząc brwi spojrzałam na blat stolika, stukając w niego paznokciami swojej prawej ręki, które wydawały przy tym ciche klikające dźwięki jak uderzające o siebie owadzie skrzydełka. Wątpliwości kotłowały się tuż pod powierzchnią świadomości. Prędzej czy później przyjdzie mi do głowy odpowiedź na dręczące mnie pytania. W przypadku każdego psionika połowę każdego problemu rozwiązuje powierzenie go swojej intuicji. Oczywiście czasami intuicja daje o sobie znać o wiele za późno, a wtedy orientujesz się we wszystkim, gdy już tkwisz po szyję w ruchomych piaskach. Skrzywiłam się w duchu na tą myśl. Azjatka ukłoniła się nieznacznie i odeszła w pośpiechu, szurając klapkami po gładkim linoleum. Płonące oczy Japhrimela napotkały mój wzrok. - Książę może ci ufać, Dante. Jesteś uczciwa. Ja jednak już raz zawarłem nim raz umowę w przeszłości. Jestem znany z tego, że potrafię być nieco… niezdyscyplinowany. Lucyfer może mi ufać? Moje brwi już chyba nie mogły zawędrować wyżej ze zdumienia. - Ty? Niezdyscyplinowany? - Walczyłem o swoją wolność, czyż nie tak? I udało mi się ją odzyskać. Poza tym jestem Upadłym. To oznacza, że jestem niebezpieczny. - Dlaczego? O co takie halo? Sam nigdy nie chcesz mi niczego powiedzieć o Upadłych, a narzekasz, gdy prowadzę badania na własną rękę. Czemu nagle jesteś takim zagrożeniem dla Lucyfera? Zdradź mi choć jeden mały strzęp informacji, Japh. W końcu to cię nie zabije. - A jak myślisz dlaczego zniszczył pierwszych Upadłych? Stanowili bezpośrednie zagrożenie dla jego władzy na ziemi. To była tylko kwestia czasu kiedy jeden z Upadłych i jego hedaira poczną Androginika. A wtedy… kto wie. Och. Przełknęłam z trudem ślinę. Lucyfer żelazną ręką kontrolował reprodukcję w Piekle, a Androginicy byli jedynymi demonami, które posiadały zdolność do rozmnażania się. Stworzenie Eve przez Santino było ciosem wymierzonym we władzę Lucyfera i to takim, którego nie mógł ukryć ani zwyczajnie zignorować. Dlatego właśnie za pierwszym razem rzucił mnie prosto do gniazda żmij. Kelnerka wróciła, niosąc ze sobą filiżanki z prawdziwej chińskiej porcelany, i trzęsącymi się rękami nalała nam pachnącej jaśminowej herbaty. Odstawiła dzbanek 127

na stolik i wycofała się w pośpiechu. Jej obcięte na boba czarne włosy lśniły we fluorescencyjnym świetle. - Dlaczego Lucyfer nie zabił nas kiedy ty… upadłeś? Nie spodziewałam się, że odpowie. Znów mnie zaskoczył. - Sadzę, że uważał, że możemy mu się jeszcze kiedyś przydać. Tak czy inaczej, mam wystarczająco dużo rozumu w głowie, żeby nie zaczynać nawet próbować się rozmnażać. - Spuścił wzrok na blat stolika. Para unosząca się z mojej filiżanki przybrała nieregularny, powykręcany kształt. Odchrząknęłam. W moim życiu był tylko jeden okres, w którym rozważałam posiadanie dzieci, i ten czas dawno już minął. A mimo to… - A co jeśli to ja chciałabym się rozmnażać? Poczułam na sobie jego wzrok, ale wbiłam oczy w filiżankę. Zapadła między nami przedłużająca się cisza. - Nieważne - dorzuciłam pośpiesznie. - Słuchaj, skupmy się na naszym dotychczasowym problemie. Powinniśmy przenieść wszystkich z tego cholernego hotelu w jakieś bezpieczniejsze miejsce. Potem zajmiemy się ustalaniem, jakiego rodzaju demon grasuje po Nowej Pradze i spróbujemy się dowiedzieć jakie ma plany. - Chciałabyś mieć dzieci, Dante? W jego głosie nie było słychać sarkazmu. Zamiast tego, jego ton był spokojny i wyrównany. Ze wszystkich odcieni jego głosu ten lubiłam najbardziej. Zapatrzyłam się w swoją filiżankę, pozwalając by gula w moim gardle opadła w dół. - Nie - powiedziałam w końcu. - Mam wystarczająco dużo kłopotów w próbie radzenia sobie z tobą. To spowodowało u niego wybuch śmiechu, od którego zatrzęsły się stojące na stoliku filiżanki. Zerknęłam na niego szybko i błyskawicznie spuściłam wzrok. Znałam każdą linię jego twarzy, niemal każdy cal jego skóry. To nie wystarczało - chciałam wiedzieć co kryło się za tymi płonącymi, zielonymi oczami, pod tą idealną, pozbawioną porów, złocistą skórą i za tą twarzą, która nie była równie urodziwa co twarz Lucyfera, ale w pewien sposób dla mnie była piękna, tak samo jak śmiercionośne ostrze katany. Chciałam poznać jego wnętrze. Chciałam zakraść się do jego głowy i mieć pewność, że już nigdy mnie nie opuści. - Japhrimel. - Mój głos przeciął jego śmiech. - Co podsunęło ci ten błyskotliwy pomysł, żeby znów targować się o swoją Moc demona? Westchnął, kręcąc głową. Włosy miał teraz prawie dłuższe od moich. Miękkie kosmyki opadały mu na oczy. - Chciałem tego z jednego prostego powodu. żeby móc cię chronić, Dante. Hedaira jest bezpieczna na tyle, na ile jej A’nankhimel może ją taką uczynić. - Jego słowa miały bardziej charakter przysłowia, recytowanego więcej niż raz. - Sądziłam, że mówiłeś, że nie ma zbyt wielu demonów, które mogłyby ci zagrozić, nawet jeśli jesteś Upadłym. - Po tym jak dokonamy reszty zabójstw dla Księcia, może uznać nas za przedmiot jednorazowego użytku. - Z tonu głosu Japhrimela powiało chłodem. - Jeśli do tego dojdzie, chcę dysponować każdą uncją Mocy, jaką będę w stanie skumulować. Nie mam zamiaru nikomu cię oddawać. Ani Lucyferowi, ani twojemu szaleństwu - i z

128

pewnością nie twojej cennej Śmierci. Dostrzegłem zatem swoją szansę i wykorzystałem ją. Nie zrobiłem tego z premedytacją. Ponownie zerknęłam na jego twarz. Patrzył gdzieś ponad moim ramieniem, jego oczy zatoczyły gładki łuk. Prawą rękę spoczywającą na blacie zacisnął w pięść. - Och. - Z pewnością nie mogłam mu zarzucić, że to nie przedłużyło mojej egzystencji. - No cóż, w takim razie to był dobry pomysł. Nie powiedział nic, ale jego oczy spotkały się z moimi. To było tylko mignięcie, ale mogłam przysiąc, że wyglądał na wdzięcznego. Kobieta wróciła z jedzeniem - wołowiną i kluskami dla mnie i talerzem czegoś, co wyglądało jak sajgonki dla Japhrimela, który podziękował jej grzecznie. Wzięłam do ręki pałeczki i zaczęłam jeść. On nawet nie tknął swojego jedzenia. Zerknęłam ponad jego ramieniem w okno wychodzące na ulicę, po której przewijał się ruch uliczny. Niepokój nawiedził mnie zupełnie jak przeczucie, wirując wokół. Przełknęłam kęs klusek i upiłam łyk herbaty. - O co tu właściwie może chodzić? Masz jakieś pomysły dotyczące tych demonów? Coś, co może nam się przydać? Poruszył się w końcu, rozkładając dłonie na blacie. - Wystarczająco dużo żeby zacząć polowanie i żeby zrozumieć, że ktoś pogrywa tutaj w całkiem inną grę. Chwyciłam kawałek wołowiny swoimi pałeczkami. Możliwość ponownego jedzenia prawą ręką była prawdziwą ulgą. Poza tym miło był znaleźć się w Wolnym Mieście, gdzie można było mieć pewność, że zamiast białkowego substytutu jadło się prawdziwe mięso. Substytut był całkiem niezły, ale cały czas byłam po nim głodna, tak jakbym nie miała w ustach prawdziwego jedzenia. - Jakiego rodzaju to może być gra? Wygląda na to, że Lucyfer wini mnie za to, że nie miałam pojęcia o tym, że chciał się ze mną widzieć. O co wtedy chodziło? - Byłaś bezbronna. Z łatwością mógł cię wtedy złamać, Dante - urwał. - Nadal może. Nadszedł czas na zmianę tematu. Nie tylko nie odpowiadał na moje pytanie, ale mówił mi coś, o czym od dawna wiedziałam. Uniosłam w górę lewą rękę. Bransoleta na nadgarstku zamigotała w odbitym promieniu światła padającym z ulicy. Zjadłam kolejną porcję klusek. - Powiesz mi co to właściwie jest? Wzruszył ramionami, opuszczając wzrok z powrotem na swój talerz. Nie sądziłam by zjadł którąś ze swoich sajgonek - w końcu nie potrzebował ludzkiego jedzenia - ale się pomyliłam. Wziął jedną i ugryzł kawałek. - Demoniczny artefakt - powiedział gdy już skończył przeżuwać. Gdybym nie sądziła, że jest niezdolny do okazania zdenerwowania, to teraz z pewnością musiałabym powiedzieć, że mnie zwodził. Czekałam, ale wyglądało na to, że to wszystko co miał do powiedzenia. - Co to właściwie znaczy? Co to może mi zrobić? - Nie mam pojęcia co może ci zrobić - powiedział cichym głosem. Albo tobie. Niewypowiedziana myśl zawisła w powietrzu. Spojrzałam na swoją zupę. Mogłam przysiąc, że wprost umierałam z głodu. Ale nagle okazało się, że straciłam cały apetyt. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach.

129

- Masz kod do pilotów któregokolwiek z członków naszego zespołu? - Omiotłam wzrokiem frontowe okno, śledząc zabłąkany promień światła, pochodzący z wypolerowanego na błysk roweru. Przeniosłam wzrok na Japhrimela. Niepokój wywracał mój żołądek na drugą stronę. Nie wyglądał na zaskoczonego. - Chciałabyś się z nimi skontaktować? - Chciałabym im powiedzieć żeby natychmiast się stamtąd wynosili. Coś mi się tu nie podoba. Mam złe przeczucie. Japhrimel sięgnął pod stół, zupełnie jakby chciał wyciągnąć coś z kieszeni. Gdybym nie wiedziała z czego zrobiony był jego płaszcz, to może uwierzyłabym w pozory. Wyciągnął spod blatu smukły, czarny telefon, wcisnął guzik i przyłożył do ucha. Zerknęłam ponad jego ramieniem. Niepokój skrystalizował się, gdy usłyszałam jak mamrocze coś w języku podobnym do Franje. Mój Upadły był prawdziwym, lingwistycznym cudem. Wyślizgnęłam się z boksu, wstając na równe nogi jednym, płynnym ruchem. Kciukiem uwolniłam miecz z osłony. Od strony lady dobiegło mnie czyjeś urywane westchnięcie, które zignorowałam. Japhrimel uniósł wzrok. Włosy opadły mu na oczy. - Dante? - Wychodzą już? - Oczywiście. Szanuję twoje instynkty. Wygląda na to, że jednak nie skończymy lunchu. Niech go szlag, w jego głosie znów pojawiło się rozbawienie. - Zapłacę. - Chciałam to zrobić, ale on zdążył już wstać ze swojego miejsca jak czarna fala i rzucił na blat kilka banknotów. Dla demona pieniądze znaczyły tyle co nic. Wyglądało na to, że nigdy ich nie potrzebował, ale zawsze pojawiały się w momencie, w którym zachodziła taka potrzeba. - Cała przyjemność po mojej stronie. Wyczuwasz coś? - Nie jestem pewna. Jeszcze nie teraz. Ale wkrótce będę. Wizja stawała się coraz bardziej widoczna przez taflę mętnej wody, zmierzając w moją stronę… i minęła mnie, zataczając koło. Gdybym chociaż potrafiła się rozluźnić, wizja powróciłaby do mnie jeszcze raz. Przewidywanie nie było moim najmocniejszym talentem. W najlepszym razie i tak działało w kratkę. Jeśli chodzi o coś, z czym należy się liczyć, to zazwyczaj objawia się to zbyt późno. Pierwsze chmury, ciemne i ciężkie od deszczu, zaciągnęły niebo skrywając słońce. Cienie zasnuły ulice. Jęk baterii poduszkowców przybrał na sile, wstrząsając moimi zębami. Wizja tego co zaraz miało się stać pełzała tuż pod moją skórą. Nie musiałam spoglądać w dół na bransoletę żeby wiedzieć, że płonęła zielenią. Ja i moje najmodniejsze akcesoria. Przebiegł mnie zimny dreszcz na samą myśl o tym, że Lucyfer podarował mi ten przedmiot, a ja włożyłam go całkiem na ślepo, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Przez długą chwilę patrzyłam Japhrimelowi w oczy. To, że ciągle mogłam to robić pomimo ich radioaktywnej zieleni, stanowiło ogromną ulgę. - Wychodzimy na ulicę, Japh. Nie wychylaj się i zachowaj ciszę. - Zastanawiałam się przez chwilę. - I zabij każdego kto nas zaatakuje - dodałam rozważnie.

130

- Oczywiście - odparł względnie spokojnie, ale znak na moim ramieniu zapulsował ponownie. Aksamitne ciepło otuliło moją skórę, gdy kolejna fala Mocy demona zawibrowała w powietrzu pomiędzy nami. Naprawdę żałowałam, że nie mogę zdecydować czy mi się to podoba. Kilka chaotycznych rozbryzgów deszczu spadło na tłum ludzi, gdy szliśmy powoli wzdłuż chodnika, wybierając okrężną drogę powrotną w stronę hotelu przez wąskie uliczki Starego Miasta. Chciałam dać reszcie mnóstwo czasu na ucieczkę, tak żeby żadne z nich nie oberwało podczas ataku wymierzonego we mnie. To właśnie głównie dlatego pracuję sama. Nie chcę żeby ktoś musiał płacić za moje błędy gdy coś spieprzę. Cholera, nawet ja sama nie chciałam za to płacić. Jaka szkoda, że to była część życia. Wolałabym poświęcić dużo czasu na spokojne, długie rozmyślania spędzone przy jakiejś pysznej zupie z wołowiną, ale to nigdy nie miało się zdarzyć. Byliśmy już w połowie drogi do hotelu, gdy zatrzymałam się na środku chodnika. Włoski na karku stanęły mi dęba. Coś było nie tak, chociaż nie bardzo wiedziałam co, dopóki nie uniosłam odruchowo głowy i nie spojrzała w górę, przeczesując wzrokiem ruch poduszkowców. Ogromny, dziwnie cichy, srebrny poduszkowiec mknął prosto na nas. No proszę, to dopiero innowacja. Zmiażdżyć nas poduszkowcem. Potem pomyślałam o czymś innym - o wrzeszczącym chochliku, zamieniającym się w pieniącą się, mokrą plamę na pokrytej smarem szynie pomalowanej reaktywną farbą. Co taka gruba, błyszcząca warstwa farby na spodzie poduszkowca mogła zrobić Japhrimelowi? Walące serce podeszło mi do gardła i zaklinowało się tam. Spojrzałam na Japhrimela, który patrzył w górę z rozbawionym wyrazem twarzy. Już otwierał usta żeby coś powiedzieć, gdy zebrałam się w sobie i skoczyłam, odpychając go mocno w tył dokładnie w chwili, w której pocisk z działka plazmowego uderzył w poduszkowiec, a bezgłośny wybuch białego światła eksplodował pod moimi powiekami. Palące uczucie przedarło się przez całe moje ciało. Miałam tylko nadzieję, że odrzuciłam Japhrimela wystarczająco daleko, tak by farba nie wyrządziła mu żadnej szkody.

131

ROZDZIAŁ 25 Szara mgła. Wszystko spowite szarą mgłą, poprzecinaną błyskami białego ognia. Dojmujące, palące uczucie. Wszędzie oparzenia. Liżący skórę ogień. Każdy jej cal. Wnętrze moich powiek, wrażliwe przewody moich uszu, usta płonęły. Zęby zmieniły się w prażone odłamki. Oparzenia. Wrzaski. Przeraźliwy, pełen bólu głos, który ledwo rozpoznawałam, załamujący się na najwyższej nucie cierpienia. Mój własny głos. Policzek w płomieniach. Szmaragd. Mój szmaragd. Ale nigdzie nie było widać żadnego niebieskiego ognia, żadnego znaku zapowiadającego Śmierć. Czyżbym była martwa? W końcu? - Przytrzymaj to. - Cichy męski głos, którego nie rozpoznałam, przełamał się przez mój agonalny wrzask. - Cholera, przytrzymaj to, ona nie jest martwa. Nie mam pojęcia gdzie teraz przebywa, ale jeszcze nie jest martwa. Moc, uwalniająca się spod mojej kontroli. Odgłos miażdżonego szkła. żadnego niebieskiego blasku. Jedynie ochrypła pieśń, przygważdżająca mnie do mojego ciała, wyśpiewywana głosem, którego nie znałam. Zabawne, ale za każdym innym razem, gdy byłam tak poważnie poraniona, przedostawałam się do domeny Śmierci i błagałam swojego boga żeby wziął mnie do siebie. Jak bardzo byłam ranna? To bolało. Bolało. Ból rozdzierał każdy nerw, wdzierało się w głąb, pełzając wzdłuż moich ramion i nóg jak lodowate palce Śmierci. Ale coś zwalczało to uczucie - moje lewe ramię, to z bransoletą i pulsujące bólem - wysyłało fale wściekłego zimna, walcząc z drugim bólem o kontrolę nade mną. Fale szły jedna za drugą, rozdzierając mnie od środka, dopóki nie zaczęłam krzyczeć i osuwać się w dół. Ktoś mnie pochwycił i przytrzymał. Moje ręce i nogi naprężyły się, gdy znów dopadły mnie konwulsje. - Wystarczy - powiedział ochrypłym głosem Japhrimel. - Daj mi jeszcze jedną porcję. Coś chlapnęło na moją skórę. Rozległo się zbiorowe westchnięcie. - Więcej. Jeśli nie chcesz zasłużyć na mój gniew, podaj więcej. Śpiew Nekromanty. Nie potrafiłam rozpoznać głosu. Ale nie byłam martwa. żadnego niebieskiego ognia, żadnego boga Śmierci. Nie było niczego poza schrypniętym, zdyszanym męskim głosem wyśpiewującym pieśń i bólem, rozdzierającym moją skórę, wbijającym się głębiej, gromadzącym się w każdym stawie i rozrywającym delikatne tkanki. Poruszenie, najeżone kolcami powietrze naciskające na moje podrażnione nerwy. Przenoszono mnie gdzieś. A może to tylko świat wirował pode mną. Ciało poruszało się na moich kościach, dosłownie pełzało. Pełzało, w miarę jak pieśń stopiła się z Mocą żeby połączyć razem strzaskaną i spaloną skórę i mięśnie. Poczułam ciepło, a potem ktoś wmusił mi coś do gardła i pomasował szyję, zmuszając do przełknięcia. Paliło mnie w przełyku i jeszcze dalej, ogień eksplodował z wnętrza, tak jak ten, który wgryzał się w moją skórę od zewnątrz. - Więcej - powtórzył Japhrimel. Ton jego głosu złagodniał. Nie brzmiał już tak, jakby chciał kogoś zabić. To była dobra wiadomość. Poczułam się dziwnie niezdolna do poruszania się. Nie mogłam się odezwać żeby go uspokoić. 132

Poczułam wilgotny zapach deszczu. Byliśmy na zewnątrz? Nie, powietrze było zbyt nieruchome. Czyżby nadciągała kolejna burza? - Będzie żyła - odezwał się bezbarwny głos, który nucił wcześniej pieśń, a teraz był powolniejszy i niewyraźny. I wykończony, pełen zmęczenia które sięgało aż do kości. - Pomóż mu, Tiens. McKinley? - Głos Japhrimela, zimny i raniący uszy, niemożliwy do zignorowania. Nigdy nie odezwał się do mnie takim tonem i byłam za to wdzięczna. - Gotowe. - Głos McKinleya, cichy i pełen szacunku. - Przepytaj ludzi. Zdobądź nawet najmniejszy strzęp informacji. Nie zawiedź mnie. - Oczywiście - powiedział cicho agent. Walczyłam słabo. Dłon zacisnęła się wokół mojego nadgarstka. Gwałtownie zaczerpnęłam tchu. Moim ciało szarpnęły konwulsje. Cichy jęk bólu wyrwał się z moich ust. - Co z Magim? Ma już coś? - Mówi, że jest blisko. To wszystko. - Drżący głos Belli. Brzmi tak młodo. Czy ja też kiedyś brzmiałam równie młodo? Co ona tu właściwie robi? - To za mało. Wracaj do pracy. - Potrzebuje snu, jest wyczerpany. Środki zaradcze są… - Bierz wszystko co potrzebne, ale uważaj. Czas jest tu najważniejszy. Idź. Rozkazujący ton. Taki, którego również nigdy na mnie nie wypróbował. Odgłosy wycofujących się kroków. - Dobry Boże. - Usłyszałam swój łamiący się, chrapliwy głos. Brzmiał tak, jakby należał do kogoś innego. - Niech to szlag, co się stało? - Pierwszy raz w życiu widziałem kobietę rzucającą się na poduszkowiec - powiedział Lucas świszczącym rozbawionym głosem. - Był wręcz naładowany tą wybuchową farbą. Coś pięknego. Teraz wszyscy mieszkańcy będą mieć do nas pretensje. - Zniszczenia zostały ograniczone - warknął Japhrimel. - Czego jeszcze chcą? Lucas zamilkł. Mądrze z jego strony. - Więcej krwi - rzucił Japhrimel kamiennym głosem. Światło poraziło mnie w oczy. Zabolało. Zakwiliłam bezradnie. - Spokojnie, hedairo. - Coś pogłaskało moje rozpalone czoło. Lodowato zimne palce, sprawiające ból ale jednocześnie przynoszące pocieszenie. Dzięki Bogu, ton jego głosu był teraz łagodniejszy, pozbawiony nuty zimnej boleści. Znów brzmiał jak Japhrimel. - Pozwól mi pracować. Nie zostanie na tobie żadna blizna. - Poduszkowiec… farba… Japhrimel… - To, że miała wpływ na chochlika, wcale nie znaczy, że wywrze go również na mnie. A teraz leż nieruchomo. - Japh… - Walczyłam ze swoim niezdarnym ciałem. Farba - wizja wrzeszczącego chochlika pokrywającego się wrzącymi bąblami i zmieniającego w tłustawą plamę znów pojawiła się w mojej głowie. - Japhrimel… - Nic mi nie jest. Uspokój się. Zalała mnie ulga. Osunęłam się bezwładnie, słysząc jak z ust wymyka mi się ciężki oddech. - Nie jestem ranna - udało mi się wykrztusić pomimo okropnego, palącego wrażenia. To nie była już ślepa, rozpalona do białości agonia, tylko ostry, nieznośny ciężar przytłaczający moje nerwy, podobny do promieni słonecznych padających na już 133

poparzoną skórę. - Co z resztą? - Bezpieczna. Opuścili hotel na czas. Muszę przyznać, że twoje instynkty są dokładniejsze od moich. - Poczułam kolejną ciepłą falę Mocy i rozbryzg na swojej skórze czegoś, co zaraz się wchłonęło. Czegoś zimnego i pikantnego jak krew demona. - Jesteś ranna, Dante, ale to nie jest nic poważnego. Nie ruszaj się. Kolejny głos. Tiens. Czyżby to była noc, skoro Nichtvren był na nogach? - Człowiek został zamknięty w pomieszczeniu. - Karm go i nie spuszczaj z niego wzroku. W końcu nie jest więźniem. - W głosie Japhrimela, którego używał do wydawania rozkazów, znów powiało chłodem. Czemu nigdy wcześniej nie słyszałam u niego takiego tonu? - Powiedz mu, że ma moje podziękowania. - Czy ona… - Będzie żyła, Tiens. Rób co mówię. - Spod warstwy rozkazu przebiła się ostra nuta. Japh może i był spokojniejszy, ale łatwo mógł wpaść we wściekłość. Najwidoczniej na Tiensie nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. - Oczywiście, m’sieu. Więcej krwi? - Nie. Wystarczy. Możesz iść. Krew? To znaczy, że Japhrimel się pożywiał. Nigdy nie chciał tego robić na moich oczach. Wolał odwiedzać rzeźnie albo karmić się seksem. Nie sądziłam, żebym była teraz zdolna do jakichkolwiek zabaw w łóżku. - Japhrimel? - powiedziałam jakbym bredziła w malignie. Zastanawiałam się czemu się tak działo. Czy na pewno nic mu nie jest? Farba… wygląda na to, że jest cały i zdrów. Mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku. - Nie ruszaj się. Pozwól mi działać. Moc spłynęła po moich podrażnionych nerwach jak strumień kojącego miodu. Rozległ się trzeszczący dźwięk, a potem poczułam chłód gdy coś zostało oderwane od mojego ciała. Powietrze musnęło wilgotną skórę, zimne i pełne ostrych noży, ale mimo wszystko jakimś cudem to było lepsze od oparzenia. Znów to uczucie odrywania. Palce z moich włosach, gładzące je czule i obracające jedwabiste kosmyki. Niski, szumiący dźwięk Mocy wsiąkającej w moje ciało, wirującej i barwiącej powietrze na zielono. Diamentowo-czarne płomienie otoczyły mnie, schodząc wprost do moich kości. Cienie zaczęły nabierać kształtu, gromadząc się na tle jaskrawego, białego światła. - Oślepłam? - Nie. Pozwól mi pracować. Teraz, kiedy wściekły ból zniknął, wreszcie mogłam myśleć. - Mój szmaragd… - Jest na swoim miejscu. Nie stracił swojego połączenia z twoim bogiem. Bądź przez chwilę cicho. Siła powróciła do moich ramion i nóg. Czułam pod plecami coś twardego. Wokół mnie zacisnęło się ramię Japhrimela. Na twarzy poczułam łaskotanie, które przebiegło po mojej szyi, piersiach i dalej wzdłuż ciała. Obudził się we mnie inny rodzaj napięcia. Moje biodra wyrwały się do przodu. Usłyszałam czyjś nisko jęk. Okazało się, że to mój własny. Co znowu? Teraz jestem sekswiedźmą? Ta myśl była mętna, przepełniona paniką i zabarwiona nieswoją histerią - jakby pochodziła kompletnie nie ode mnie. Moc nigdy wcześniej nie wywołała u mnie seksualnego podniecenia. 134

Nigdy. Trzeszcząca fala rozgrzanej Mocy przebiegła aż do moich stóp, roztapiając mnie od środka i pozostawiając wstrząśniętą. Zamrugałam kilka razy. Coś drobnego i podobnego do kurzu opadło mi z rzęs. Zamknęłam oczy, ciągle ślepa. Pozwoliłam, by moja głowa opadła w tył jak ciężki owoc na bezwładnej łodydze mojej szyi. Ciągle miałam rzęsy? Czy ktoś przypadkiem nie powiedział, że nadziałam się na poduszkowiec pełen łatwopalnej farby? Byłam zbyt zajęta ratowaniem Japhrimela, żeby myśleć o czymś innym. Wybuch. O co chodziło z tymi ścigającymi mnie ludźmi i wybuchem? Czy to będzie dla ciebie jakieś pocieszenie, że to nie są „ludzie”? Głos Japhrimela, głęboki i rozbawiony, odezwał się w mojej pamięci. Czy to demon próbował zmiażdżyć mnie poduszkowcem? To wcale nie wyglądało jak robota któregoś z nich. Jakimś cudem nabyłam przekonania, że demony lubią wykonywać swoją pracę z bliższego podejścia. Kiedy masz przed sobą całą wieczność, to ten krwawy sport musi być sprawą osobistą. Wszystko inne staje się po prostu zbyt nudne. Takie przynajmniej wyciągnęłam wnioski na podstawie tego co przeczytałam na ich temat. Tutaj chodzi jeszcze o coś. Lucyfer nakręca mnie i wprawia w ruch - ale również podejmuje ryzyko i upewnia się, że zostanę rozdzielona z Japhrimelem. Potem ktoś wysyła za mną chochlika - tyle że każdy demon z Wyższego Pokładu Piekła będzie się w stanie domyślić, że dam sobie z nim radę. Chochlik był tylko po to żebym dalej uciekała. A poduszkowiec pełen farby - skoro nie zabiłby Japhrimela, to prawdopodobnie mnie również nie wyrządziłby żadnej krzywdy, jednie spowolniłby nasze działania. W takim razie ktoś potrzebuje czasu, żeby móc coś zrobić. Tyle że demony same sobie są panami czasu. Lucyfer zakontraktował mnie jedynie na siedem lat. Mądrą rzeczą byłoby zatem pozostanie w ukryciu i zaczekanie do momentu, w którym już dłużej nie będę jego Prawą Ręką. Dla demona siedem lat to zaledwie mrugnięcie oka. Ktoś próbował odwrócić moją uwagę. Ktoś chciał żebym goniła własny ogon. Albo posługiwał się mną w jakimś innym celu, jako przynęta lub dla rozrywki. Lucyfer? Zbiegły demon? Kto? A może wszyscy? Otworzyłam oczy. Zobaczyłam ciemność. Zamrugałam, dostrzegając parę płonących zielonych oczu. I znajomą twarz. - Japhrimel - sapnęłam. Czułam się tak, jakby moje ciało było z ołowiu. Usta mi zdrętwiały. Jego palce gładziły mnie po czole. - Dante - szepnął. - Chciałaś mnie wtedy chronić? - Właściwie to… tak. - Znów zamrugałam. - Ktoś próbuje… nas… opóźnić. Albo… wykorzystać… - I właśnie teraz przyszło ci to do głowy? - Znów pogłaskał mnie po czole, a potem nachylił się i pocałował mnie w policzek. - Nie myśl o tym więcej. Śpij i kuruj się. Osunęłam się w ciemność, ciągle starając się myśleć zupą, w którą zamienił się mój mózg.

135

ROZDZIAŁ 26 Gdy znów się obudziłam odkryłam, że znajduję się w niewielkim, tanim pokoiku w Nowej Pradze. Grube zasłony zakrywały okna. Nie miałam pojęcia czy był teraz dzień, czy zapadła noc. Podciągnęłam się do góry, odsuwając na bok miękkie skrzydło Japhrimela. Przyjrzałam się swoim dłoniom. Cienkie kosmyki włosów opadły mi na oczy, muskając policzki. Były zbyt długie, sięgały mi za ramiona, tak jakbym pocięła je nie parę dni temu, tylko kilka miesięcy wstecz. Włosy? Znalazłam się w samym centrum eksplozji, więc nie powinnam mieć żadnych włosów. Nie powinnam mieć skóry na ciele. Nie wspominając już o kościach, mięśniach i krwi. Dłonie wyglądały zupełnie jak moje. Tak samo ramię, ze swoją bliznowatą dekoracją w postaci znaku Japhrimela. Nawet moje nogi wyglądały znajomo, widoczne aż do miękkich dołków poniżej kolan. Stopy też należały do mnie. Udało mi się wstać, odrobinę niepewnie. Japhrimel leżał na plecach, całkiem bez ruchu, z jednym ramieniem zakrywającym oczy. Jego skrzydła przypominały plamę miękkiej ciemności, jedno leżało poza łóżkiem, a drugie zwinęło się blisko jego boku, gdy je od siebie odsunęłam. Koce miał zsunięte do bioder - nie lubił gdy cokolwiek zakrywało mu skrzydła, gdy leżał tuż obok mnie. Był na tyle ciepły, że nie miałam nic przeciwko. Promień światła padł od strony wyłożonej białymi płytkami łazienki. Rzuciłam się w tamtym kierunku i wgramoliłam do środka, mrugając w odpowiedzi na nagły atak światła. Znalazłam lustro i stanęłam przed nią drżąca, chwytając się brzegu porcelanowej umywalki. Ta sama twarz, widmo mojej ludzkiej postaci, przebijała przez piękne, złociste rysy. Ściągnęłam usta, przyglądając się sobie ciemnymi oczami, które przesuwały się po dobrze mi już znanych łukach i zaokrągleniach. Po raz pierwszy poczułam ulgę na widok oznak tego, w co zmienił mnie Japhrimel. Tatuaż akredytacyjny widniał na złocistej skórze mojego lewego policzka, ostry i wyraźnie zarysowany. Szmaragd zamigotał, krzesząc pojedynczą iskrę. Moje włosy nie były tak samo długie jak kiedyś, ale nie przypominały tej poszarpanej masy krótkich kędziorów. Muskały moje ramiona w jedwabistym nieładzie. To o wiele prostsze niż chodzenie do salonu, zaśpiewał w mojej głowie głos wesołego braku rozsądku. Zamknęłam oczy, jeżdżąc paznokciami po porcelanie. Próbowałam się skoncentrować. Nie podziałało, więc opadłam na kolana. Oparłam czoło o umywalce. Kosztowało mnie to kilka głębokich oddechów, ale w końcu przyszło. Moje urywane dyszenie złagodniało. Udało mi się zaczerpnąć jeszcze parę oddechów. Zapadłam się poniżej poziomu świadomości, prosto do miejsca, w którym rozbrzmiewało bicie serca innego niż moje. Niebieskie kryształowe ściany zamknęły się wokół mnie. Sala była ogromna, rozciągała się aż po mroczną, rozgwieżdżoną nieskończoność, opadając w dół prosto ku otchłani. Przeszłam przez most. Moje kroki odbijały się od kamienia. Stopy miałam bose, czułam żwir na kamiennej powierzchni mostu i chłód bijący z mokrej skały. Szmaragd zapłonął, wijąc jaskrawy kokon ze światła, który chronił mnie przed spadnięciem w przepaść pełną dusz. Żywi nie mieli tu wstępu, poza takimi jak ja. Nekromantami. 136

Po drugiej stronie mostu na tylnych łapach siedział smukły, czarny pies i czekał. Jego długie, ostro zakończone uszy były skierowane naprzód. Prawą ręką dotknęłam miejsca na piersi gdzie biło serce oraz czoła w pozdrowieniu, które kierowałam wyłącznie do swojego boga. Tylko Śmierć mogła mną rządzić. Anubis. Moje usta wymówiły drugie słowo, będące osobistym imieniem boga, Tym, Którego Nie Można Było Wymawiać, a które wibrowało teraz w całym moim ciele. Czego ode mnie żądasz, mój Panie? Nić zrozumienia prześlizgnęła się przez moje słowa, pojawiając się w chłonnym powietrzu Sali jak połyskujące srebrne pasmo. Jestem Twoim dzieckiem. Przekrzywił Swoją smukłą głowę. Fala ciepła uniosła się w opar nie będący powietrzem. Cienki, wibrujący pas rozciągnął się pomiędzy nami. Mój szmaragd plunął iskrami tak samo jak moje pierścienie. Każda z iskier była jak klejnot, a każdy klejnot jak łza na policzku nieskończoności. Wtedy bóg odezwał się ponownie. Znaczenie jego słów przepaliło się przeze mnie, każde z nich zdzierając po jednej warstwie. Tyle różnych warstw, tyle trudności do zwalczenia, a każda z nich otwierała się przed moim bogiem jak kwiat. Jego płomień naznaczył mnie. Ten i inny ogień, który poruszał się w nim, połączyły się. Miałam zadanie do wykonania - coś, czego bóg jeszcze mi nie pokazał. Czy wypełnię jego wolę? Gdy nadejdzie czas, to czy poddam się Jego woli i zrobię to, o co mnie poprosi? Ukłoniłam się, składając obie dłonie, jak wyraz głębokiego hołdu sięgającego w samo serce mojej istoty. Moje długie, uparte życie rozwinęło się pod Jego dotykiem. Jak mogłabym mu się opierać? Jestem Twoim dzieckiem, wyszeptałam. Aprobata boga była jak pocałunek słońca na moim karku. Wtedy odezwał się ponownie, wymawiając Słowo, które wyrażało mnie w całej swojej złożoności. Musiałam wracać. Nie pozwolono mi nawet dojść do końca mostu, żeby móc dotknąć boga i poczuć, jak brzemię życia zostaje ze mnie zdjęte na jeden cudowny moment. Zamiast tego, bóg delikatnie zamknął mi dostęp do domeny Śmierci, pozwalając mi jedynie zobaczyć otchłań pełną dusz, most, niebieskie kryształowe ściany - i kształt Śmierci zmieniający się jak plama atramentu na mokrym papierze, gdy uniósł jedną, smukłą łapę - dłoń ozdobioną ciemnymi klejnotami. Nie, to była kobieca dłoń, z bransoletą z jasnego metalu, na powierzchni którego płonął zielony ogień. Chwileczkę. Postać boga Śmierci nigdy się przede mną nie zmieniła. Psychopompos był zakodowany w najgłębszych poziomach istoty Nekromanty i nie ulegał żadnym zmianom. Nigdy. Żaden nekromancki psychopompos nigdy nie uległ transformacji. Podczas Próby, Nekromanta przechodzi inicjację dotyczącą tajemnicy Śmierci i wtedy też ukazuje się psychopompos. W odróżnieniu od innych dyscyplin, Nekromanci muszą uzyskać akredytację, przejść przez Próbę i stawić czoła absolutnej utracie kontroli w obliczu tej ostatecznej z tajemnic, przejściu do czystego światła Tego, Co Następuje Potem. Nie byłam nawet w stanie zadać pytania. Głos mojego boga dźwięczał w niebieskim, kryształowym hallu, gdy wypowiedział jeszcze jedno Słowo, tym razem smutniejsze niż ostatnie, tak smutne, że zorientowałam się, że uciekam przez tym potwornym,

137

palącym smutkiem, na oślep rzucając się z powrotem w stronę mojego ciała i znajomego bólu codziennego życia. Odzyskałam przytomność, z czołem opartym o zimną porcelanową powierzchnię. Dłonie Japhrimela otoczyły moje nadgarstki. Pochwycił mnie w bezpieczne schronienie jakie tworzyły jego ramiona. Osunęłam się na niego bezwładnie z wdzięcznością. Wycisnął pocałunek na moim czole i nie odezwał się ani słowem. Dreszcze ustąpiły. Ciepło znów wróciło do palców u moich rąk i nóg. - Coś jest nie tak - powiedziałam w jego ramię. - Nic z tego wszystkiego nie ma sensu. - Rzadko kiedy coś ma sens w początkowym stadium. Ta gra sięga głębiej niż myślałem. - Super - mruknęłam. - Czemu jakoś nie przynosi mi to pocieszenia? Rozległ się niski śmiech. Znów pocałował mnie w czoło. - Wybaczyłaś mi już? Wzruszyłam ramionami, czując śliską masę przesuwających się po ramionach włosów. Odchyliłam głowę po to, by móc dostrzec wyraz jego twarzy. - Musimy popracować nad naszą komunikacją. - To znaczy „tak” czy „nie”? - Jakim cudem tak poważny głos mógł nieść w sobie nutę takiego rozbawienia? Przyglądał się mojej twarzy tak, jakby wypisano na niej całe Dziewięć Kanonów. Oczy miał jasne i niezgłębione, płonące swoim demonicznym blaskiem. Po co on mnie o to w ogóle pyta? Przecież ciągle tu jestem, tak? - Co niby miałabym ci wybaczyć? Dobrze, w porządku. Czy teraz mogę się wreszcie ubrać, czy też moje ubrania spaliły się na mnie? - Starałam się zignorować sposób, w jaki moje serce zamarło gdy musnął nadgarstkiem moją skórę i to jak patrzył na mnie z intensywnością, którą zdawał się mieć zarezerwowaną wyłącznie dla mnie. Delikatny uśmiech wykrzywił jego wargi. Przełknęłam z trudem ślinę. Znałam to spojrzenie. - Twoje ubrania nie nadają się do naprawy, ale udało mi się uratować twój miecz. I torbę. Odsunęłam się od niego. Pogładził mnie po ramieniu i puścił. - A co z bronią? Potrzebowałam broni palnej; im więcej, tym lepiej. Nie mam czasu na gierki, Japh. Chociaż muszę przyznać, że to kusząca myśl. Kiwnął głową. Szczupły, wysoki demon, z płonącymi zielenią oczami w twarzy, którą znałam. Wyciągnęłam rękę, powiodłam palcem po jego kości policzkowej. Mój pomalowany na czarno paznokieć musnął jego skórę. Brwi w kształcie łuków, prosta linia ust, zarysowana szczęka, nieruchoma ale nie zaciśnięta. - Nie musisz mnie ochraniać - wymruczał w końcu. Starałam się powstrzymać, ale i tak westchnęłam cicho, wywracając oczami. Włosy ześlizgnęły mi się na ramiona w pieszczocie równie delikatnej co dotyk jego dłoni. - To nie było tak, że w tamtej chwili miałam czas na myślenie, Japhrimel. Widziałam co farba zrobiła chochlikowi. Gdyby coś ci się stało, to ja… - To ty co? - Jeśli przedtem sądziłam, że spojrzenie jego oczu było badawcze, to teraz stało się jeszcze bardziej palące. Prawie się spodziewałam, że jego oczy zmienią się zaraz w laser przemysłowy.

138

Po Rio zmienił się w kupkę popiołu. Pachnącego cynamonem popiołu zamkniętym w pogrzebowej urnie, którą zostawiono jako okrutny żart albo wskazówkę przez Lucyfera. Sądziłam, że umarł a zniszczenie jego urny potraktowałam jako pokutę. W końcu zostałam postawiona przed faktem dalszego życia w tym świecie, ale już bez niego. Wizja takiego pustego świata była czymś, o czym nie chciałam nawet myśleć po raz drugi. - Już raz wydawało mi się, że jesteś martwy. I ten jeden raz mi wystarczył. Czy teraz mogę się wreszcie ubrać? Mamy demona do złapania i sądzę, że zaczynam mieć pomysł jak to zrobić. - Niech wszyscy mieszkańcy Piekła chronią mnie przed twoimi pomysłami, hedairo powiedział poważnym głosem, ale uśmiechnął się. Nie wyrażał zaproszenia, był tylko ciepłym uśmiechem łączącym rozbawienie i odrobinę ironii, który lubiłam niemal tak samo. Przysiadłam na ziemi i zerknęłam w górę gdy wstał. Jego buty drapały lekko białą powierzchnię płytek. - Ubrania, Japhrimel. I zbierz pozostałych. - Co jeśli wolę cię bardziej bez ubrań? - spytał, unosząc leciutko brew. Skrzyżowałam ręce na piersiach, mając nadzieję że się nie rumienię. Krępujące gorąco zalało moje policzki. - Możesz mi również oddać mój miecz. Roześmiał się, kiwając podbródkiem w geście, który wyglądał jak pełen szacunku ukłon. Właściwie to poczułam się lekko rozczarowana, gdy wziął moje słowa na poważnie i wyszedł w poszukiwaniu mojego ubrania i miecza.

139

ROZDZIAŁ 27 Przyniósł mi nie tylko ubrania - nową koszulkę z mikrofibry Trade Bargain, dżinsy, skarpetki, bieliznę oraz miecz - ale również całkiem nowy pas na broń z giętkiej, natłuszczonej skóry, który całkiem możliwe, że został zrobiony na zamówienie. Miałam też nowe pistolety wyrzutowe z lufą o średnicy dziewięciu milimetrów. Każdy mniejszy kaliber był całkiem bezużyteczny jeśli stawało się do pojedynku ze zdeterminowanym wrogiem. Do tego dochodziła nowiutka plazmówka, solidny SW Remington z czterdziestowatowym celownikiem optycznym. Niektórzy łowcy głów posługują się sześćdziesięciowatówkami, ale szanse, że rozwalisz sobie rękę jeśli rdzeń się przegrzeje, są wykładniczo większe w przypadku sześćdziesiątki. To co tracisz na mocy, możesz łatwo nadrobić wiarygodnością broni. Do pistoletów dołączony był zestaw noży, włącznie z cienkim, wielofazowym, aluminiowo-ceramicznym sztyletem, który mogłam wsunąć w cholewę buta. Główne noże zrobiono z pięknej, ostrej jak żyletka, niebieskiej stali z dziwnym centkowanym wzorem w metalu. Wypróbowałam każdy z noży i byłam pod wrażeniem. Miło było wiedzieć, że Japhrimel rozumiał potrzebę posiadania dobrego ekwipunku. Oczywiście nikt nie mógł się podziewać niczego innego po asasynie samego Diabła. Zasłony w oknach zaszeleściły lekko. Spojrzałam na nie poddenerwowana i narzuciłam na siebie pas. Musiałam znaleźć coś, czym mogłabym związać włosy. Gdy tylko skończyłam się przygotowywać i obejrzałam swoją lekko nadpaloną ale całą torbę kurierską, zaczęłam się czuć trochę lepiej. Wtedy Japhrimel mignął nadgarstkiem i w jego dłoni ukazał się naszyjnik od Jace’a. - To również udało mi się uratować. Naprawiłem kilka drobnych uszkodzeń, ale całość wygląda na raczej nienaruszoną. To jest… piękny przedmiot, naprawdę. Klapnęłam na łóżko, czując jak cała siła odpływa z moich nóg. - Och - szepnęłam głosem podobnym do zranionego, cichutkiego jęku. Spojrzałam na niego. - Japhrimel… Pochylił się ostrożnie w moją stronę, wsuwając delikatnie dłonie pod moje włosy żeby zapiąć naszyjnik i ułożyć jego znajomy łuk poniżej moich obojczyków. Zmarszczył nawet lekko brwi gdy to robił, w wyrazie całkowitego skupienia, które sprawiło że przeszył mnie skryty spazm bólu. Włosy opadły mu na oczy, a wyraz jego twarzy przywołał w moim umyśle obraz chłopca przed jego pierwszym balem w Akademii, przypinającego bukiecik na ręce swojej wybranki. - Nie sądzę - powiedział, gładząc palcami mój policzek - żebym dobrze cię rozumiał. Przyjmij moje przeprosiny. Serce mnie zabolało prawdziwym, fizycznym, przeszywającym bólem. - Japh… nic się nie stało. Wszystko w porządku. Naprawdę. Ja… dziękuję. Dziękuję. To najlepsze co jestem w stanie wymyślić. Dwa głupie małe słowa. Niech to szlag, Danny, dlaczego nigdy nie potrafisz powiedzieć tego co masz na myśli? Chwyciłam go za ręce i przytrzymałam je, a on spojrzał na mnie. - Wybacz mi. Przepraszam, ale nie potrafię być… milsza. Milsza? Przepraszam, że jestem całkowicie niezdolna do wyrażania niczego, poza prostacką kąśliwością. Jesteś dla mnie o wiele lepszy, niż na to zasługuję. Kocham cię.

140

- Jesteś dokładnie taka, jaka powinnaś być, hedairo. Nigdy bym cię nie zmienił. Uścisnął delikatnie moje dłonie i puścił je, przechodząc przez pokój i biorąc do ręki znajomy, smukły kształt. - Ja również bym cię nie zmieniła. - Słowa wydostały się z moich ust, a chwila milczącego porozumienia, jakie między nami zapadło gdy napotkałam wzrokiem jego spojrzenie, była warta wszystkiego co posiadałam. Podał mi mój miecz tak samo poprawnie jak zrobiłby to Jado, skierowany rękojeścią w stronę mojej dłoni. Wzięłam smukły ciężar do ręki i natychmiast poczułam się sobą. - To bardzo dziwne, ale twój miecz wygląda na całkiem nienaruszony przez ogień. - Jado mi go podarował. - Czyżby dał mi ostrze, które było w stanie zabić demona? Miałam gorącą nadzieję, że tak. - Japh, ten wybuch. Jakim cudem udało ci się… - Jestem istotą ognia - przypomniał mi. - śaden płomień nie jest w stanie mnie zranić, nawet ten który człowiek uwolni z atomów. Stal, drewno, ołów, ogień… żadna z tych rzeczy nie wyrządzi mi żadnej krzywdy - powiedział, składając dłonie za plecami. Szkoda, że wcześniej tego nie wiedziałam. - Najwyższy czas żeby mi to powiedzieć. Ostre poczucie winy, z którego istnienia nie zdawałam sobie sprawy, ulotniło się. Wreszcie poczułam, że rozumiemy siebie nawzajem. Nie lubiłam z nim walczyć, nigdy nie wychodziło z tego nic dobrego. - Mówiłem ci już, że nie będę zaśmiecał ci głowy błahostkami. A to uznałem właśnie za błahostkę. - Zrobił pauzę, zamyślając się. - Sądziłem, że mówienie o tym zaniepokoi cię. Jeśli jednak w ten sposób zyskasz spokój ducha, to będę cię uprzedzał o takich rzeczach. Gdyby wskoczył teraz na szafę i ogłosił, że chce zostać w połowie akredytowaną, niezarejestrowaną sekswiedźmą przemierzającą slumsy Old Delhi, to chyba byłabym mniej zaskoczona. - To świetnie. - Wysunęłam odrobinę miecz z osłony i spojrzałam na cztery cale jasne stali. Japhrimel miał rację - miecz nie ucierpiał podczas wybuchu. Nie dostrzegłam żadnego osłabienia w jego niebieskim blasku, żadnej niestabilności, która ostrzegłaby mnie, że klinga nabrała kruchości po wybuchu. Zbadałam ją delikatnie mentalnym palcem Mocy i natknęłam się na właściwą ilość oporu. - Ciekawe kim naprawdę jesteś - powiedziałam, nie wiedząc czy mówię do swojego miecza, mojego Upadłego kochanka czy demona, którego ścigaliśmy. Czy do siebie samej. Stara Dante walczyłaby do upadłego, żeby uciec od Japhrimela, ciągle starałaby się go od siebie odepchnąć i nigdy nie wybaczyłaby mu jednego przeoczenia, jednego zwodzącego zdania. Nigdy nie wysłuchałaby jego wyjaśnień, bez względu na to jak byłyby dobre. Dante Valentine, najlepszy przyjaciel na świecie - tak długo, dopóki jej nie zdradzisz. Potrafiłam całkowicie odciąć się od ludzi nawet za mniejsze błahostki. Tyle że wybaczyłam Jace’owi. Każde kłamstwo które mi powiedział, każde przeoczenie które zrobił w ostatecznym rozrachunku wcale się nie liczyły, gdy zostały skonfrontowane z jego determinacją by mnie chronić. Albo z długiem jaki u niego miałam za jego cichą, upartą i ostrożną miłość dla oszalałej z rozpaczy Nekromantki będącej w połowie demonem - i za jego miłość dla uszkodzonej, kruchej kobiety jaką byłam. Wybaczyłam mu, mimo tego iż przysięgałam, że nigdy tego nie zrobię. Czyżbym miękła? Dojrzewała? 141

Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze jedna przedziwna rzecz: gdyby nie Japhrimel, nigdy nie nauczyłabym się jak wybaczać ludziom, a już z pewnością nie sobie. Demon uczący mnie wybaczania. Czy to nie dziwaczne? Cichy głos Japhrimela przerwał łańcuch moich myśli. - Jestem twoim Upadłym. To wszystko o czym musisz pamiętać. Jesteś gotowa? - żeby spróbować dowiedzieć się, kto chciał uderzyć we mnie poduszkowcem? Nawet bardziej niż gotowa. Przynajmniej znów brzmiałam jak dawniej, w moim głosie nie było śladu zdradliwego drżenia. Koniec końców, całkiem dobrze sobie z tym wszystkim radziłam. Prawda? - Dante… - Pozwolił, by moje imię zawisło z powietrzu, tak jakby chciał jeszcze coś dodać. Czekałam, ale nie padło już żadne słowo. Zamiast tego, Japhrimel stał z dłońmi splecionymi za plecami. Oczy mu płonęły, a włosy miał lekko wzburzone. Jego płaszcz poruszał się lekko, układając wokół niego. Dostrzegłam jak wyraz jego twarzy ulega niewielkiej zmianie. - Co znowu? - Zeskoczyłam z łóżka i wsunęłam miecz z powrotem do osłony. - Jestem gotowa. Pokręcił głową, a potem odwrócił się, żeby wyprowadzić mnie z pokoju. - Hej - powiedziałam. - Dziękuję ci. Naprawdę. Za uratowanie mojego naszyjnika. I miecza. Ale zwłaszcza za uratowanie mnie samej. Czy to moja wyobraźnia, czy jego ramiona rzeczywiście stężały odrobinę, tak jakbym go uderzyła? Kiwnął głową, jego atramentowo czarne włosy poruszyły się ponad jego ciemnym płaszczem i ruszył w stronę drzwi. Nie miałam czasu na zastanawianie się co to mogło znaczyć. Poszłam za nim.

142

ROZDZIAŁ 28 Apartament znajdował się na trzecim piętrze taniego hotelu położonego w najgorszej dzielnicy Nowej Pragi, a to mówiło samo za siebie. Ta część Starego Miasta była kiedyś Okręgiem Judaistycznym, jeszcze w zamierzchłych czasach pre-merikańskiej historii. Podczas Przebudzenia to właśnie tutaj trenowani byli pierwsi Skinlini przez uczonych studiujących księgę Zohara i wyznawców Qabalisticonu, którzy szkolili ich w posługiwaniu się słowami Mocy i powierzali im sekret tworzenia golemai. Po Wojnie Siedemdziesięciodniowej i po znalezieniu niezaprzeczalnego dowodu na całkowite genealogiczne wyginięcie potomków z linii Dawida, przeciwko żydom narosła ogromna fala sprzeciwów i niedowierzania. Ich przedwojenny sojusz z Ewangelistami Gileada tylko przypieczętował ich los. Po świecie rozsianych było mnóstwo wyznawców judaizmu, ale kultura, którą udawało im się utrzymywać z takim powodzeniem, rozpadła się pod wpływem podwójnego szoku związanego z zaginięciem ich proroctw i ze względu na ich związek z Ewangelistami - oraz, co dziwne, z kościołem katolickim. Wojna sprawia, że zawiązują się osobliwe przymierza, ale nawet najbardziej zjadliwi uczeni nie byli w stanie wytłumaczyć dlaczego żydzi sprzymierzyli się z dwoma odłamami ich swoich starych. Zapiski Gileada mogłyby podsunąć jakąś wskazówkę, ale zostały zniszczone podczas Wojny. Jedyną teorią była ta mówiąca o tym, że Kochba bar Gilead był naprawdę przekonywujący, więc całkiem spora część psioników i ludzi uwierzyła, że jest następnym zbawicielem, jeśli nie samym Mesjaszem. Co ciekawe, większość wyznawców judaizmu zmieniła się w Ceremonialistów, obdarzonych zdolnościami do odśpiewywania pieśni z Dziewięciu Kanonów i zmieniania rzeczywistości. Ostatnią pozostałością ich kultury był pidgin Skinlinów, stanowiący wariację ich języka, którym posługiwali się, by zmieniać sonicznie DNA roślin za pomocą Mocy przypisanej do głosu. To, i golemai. Gdybym nie martwiła się aż tak bardzo tym, że chce mnie zabić jakiś demon, to mogłabym pozwiedzać trochę historycznych zabytków, zwłaszcza róg Placu Hradczany, gdzie ostatni z wyznawców Gileada - uparta banda, która zbyt wcześnie odkryła swoja karty w starciu przeciwko ostatecznym odwróceniu się polityki merikańskiej StratComm od starego sojuszu z Kochbą - zostali wystrzelani co do nogi. Tak więc nauka musiałaby zejść na drugi plan, bo musiałabym zająć się ustaleniem, kto do jasnej cholery próbował mnie zabić. Z drugiej strony, zawsze mogłam do tego wrócić. O ile przeżyję. To zdecydowanie musiała być noc, skoro Nichtvren ze skrzyżowanymi ramionami opierał się plecami o ścianę przy drzwiach. Miał na sobie ten sam wyblakły czarny sweter i parę roboczych spodni co wczoraj, ale na stopach miał nowe, lśniące buty. - Oto i ona - powiedział leniwie rozbawiony głosem. Koci połysk tęczówek polującego nocą drapieżnika pokrył jego oczy. - Wyglądasz teraz o wiele lepiej, belle morte. Usłyszałam krople deszczu uderzające w ścianę budynku i spływające po szybach. Żadnych odgłosów grzmotu. Widocznie burza już przeszła. - Zgadzam się - odgarnęłam włosy z twarzy. Naprawdę musiałam znaleźć coś, czym mogłabym je związać. - Ostatnim razem kiedy mnie widziałeś, zostałam potrącona przez poduszkowiec. Gdzie jest Lucas? - Chciałam uciąć sobie z nim małe tête-à-tête, 143

żeby przedyskutować z nim kilka spraw - i co ważniejsze - spytać go o czym rozmawiali gdy byłam w pokoju. - Zbiera informacje. - Nichtvren przechylił głowę. Jego zimne spojrzenie przesunęło się powoli po moim ciele. - Wielką przyjemność sprawiłoby mi zmienienie cię, cherie. W ustach Nichtvrena to był najwyższy komplement, ale nigdy nie chciałam przysłuchiwać się temu, jak krwiożerczy Mistrz kontempluje smak któregokolwiek z moich życiowych płynów. - Dziękuję za komplement. - Zadowoliłam się wzruszeniem ramion godnym Japhrimela. Omiotłam spojrzeniem pokój pełen pseudo antycznych mebli. W oknach zaciągnięto szczelnie draperie, a na kominku palił się ogień. Pokój utrzymany był w kolorach brązu i czerwieni. Pozbawiony wdzięku obraz przedstawiający miskę owoców wisiał nad kominkiem. Stały tu dwa stoliki i kolekcja ciężkich krzeseł. Bella przycupnęła przy ogniu z zamkniętymi oczami. Magi siedział przygarbiony nad stolikiem zawalonym papierami, trzymając miecz pod ręką. Dzisiaj miał na sobie koszulę ze stójką i długi, brązowy płaszcz, zupełnie jakby było mu zimno. Wyglądał również na potwornie zdenerwowanego. Pod śniadym odcieniem swojej skóry był całkiem blady, a włosy sterczały mu na wszystkie strony jak gniazdo wron. Vann wyglądał przez okno przez rozchylone zasłony. Miał przy sobie przyzwoicie wyglądający karabin laserowy Glockstryke. Trzymał go ze swobodą, która sugerowała, że wiedział jak się nim posługiwać. - McKinley powinien był już wrócić - powiedział ponuro. Spojrzałam ponad jego ramieniem. Wyjście pożarowe biegło z dół ciemnej uliczki. Dobra droga odwrotu, która jednocześnie dawała naszemu wrogowi sposobność, żeby się tu zakraść. Pokręciłam głową, odsuwając się od okna. Włosy znów opadły mi na twarz. Odgarnęłam je do tyłu. - Potrafi sam o siebie zadbać - odparł Japhrimel. - Nie martw się o niego na zapas. Nekromanta siedzący w ciemnym rogi pokoju z wyciągniętymi przed siebie nogami, którego widziałam wcześniej w sali sparingowej, przekrzywił lekko głowę w pozdrowieniu. Jego szmaragd wypluł pojedynczą iskrę, a mój policzek zapłonął w odpowiedzi. Wyrysowane tuszem linie tatuażu przemieściły się pod moją skórą. Niech to piekło pochłonie. - Co ty tu, do cholery, robisz? - Ładny sposób na podziękowanie mężczyźnie, który uratował ci życie - odezwał się niskim, wyraźnym głosem. - Śledziłem cię. Widziałem, jak obrywasz w starciu z poduszkowcem. Twój… hmm, obecny tam demon przekierował wybuch ognia w powietrze i naprawił uszkodzenia. To była najgorsza rzecz jaką dotychczas widziałem. - Wstał z miejsca. Był całkiem wysoki gdy się nie garbił. Miał ciemne oczy i włosy. Zarost na policzkach zakrywał nieznacznie jego tatuaż. Miał ładnie wykrojone usta. Wokół oczu widać było zmarszczki. Nie był już taki młody. - Nazywam się Leander Beaudry. Szczęka co prawda nie opadła mi na ziemię, ale było blisko. - Ten Leander? Rekonstruktor kultury Majów? Wiedziałam że wyglądał znajomo. Co on tu właściwie robi i czemu nie jest laserowo ogolony zgodnie z Kodeksem? Najwyższy czas dobrze mu się przyjrzeć. Kąciki jego oczu pokryły się zmarszczkami gdy się uśmiechnął. Widywałam ten uśmiech w telewizji, więc nic dziwnego, że wyglądał znajomo. Wyrobił sobie 144

nazwisko dzięki wydobyciu szczątków szkieletów pochodzących od składanych w ofierze ludzi zamieszkujących obszary Centro i Sudro Merican. W niektórych przypadkach wskrzeszał ich duchy, by językoznawcy i antropologowie mogli zadać im kilka pytań. Potem przeniósł się do Egiptu i pracował przy tamtejszych grobowcach. Od jakiegoś czasu nie słyszałam na jego temat żadnych doniesień. - A ty jesteś Dante Valentine. Jestem zaszczycony. Pracuję w Wolnych Miastach. Wskazał ręką swój zarośnięty policzek. Ach. Tutaj żadne kodeksy Nekromantów nie miały zastosowania. Został wyszkolony w Hegemonii, ale pracował jako łowca głów. Prawdopodobnie nie był zbyt dobry w wypełnianiu rozkazów i przez jakiś czas był wolnym strzelcem. Dobrze wiedzieć. - Czytałam o tym co działo się w Egipcie - wskrzeszenie ducha Ramzesa dla Instytutu Historycznego Hegemonii. Dobra robota. Widziałam w telewizji. Udało ci się utrzymać jego ducha przez dobre czterdzieści pięć minut, więc to rzeczywiście była naprawdę świetna robota. Słyszałam, że świetnie sobie radzisz z bronią białą. Postawiłeś przed sądem Alexiego Hollandveissa i związałeś go zupełnie jak bożonarodzeniowego indyka z Putchkin. To szczera prawda. Zajmujesz się przedawnionymi sprawami związanymi ze ściganiem przestępców. Zakończył psioniczny ekwiwalent powitania, jakie zazwyczaj urządzają sobie psy przez obwąchiwanie swoich tyłków, przez spojrzenie mi prosto w oczy. - No cóż, z mumiami pracuje się łatwiej niż ze skremowanymi szczątkami. Więc to ty wskrzesiłaś Magiego Saint Crowley. I zabitych w katastrofie Choyne Towers. Jego słowa sprawiły, że się wzdrygnęłam. To było jedno ze zleceń, które ustaliło moją reputację najlepszego Nekromanty na świecie, takiego, który potrafi wskrzesić ducha ze szczątków zamiast całego ciała. Im świeższe, tym lepsze. Transporter z Putchkin doznał jakiejś awarii i rozbił się o Choyne Towers. Pracowałam na miejscu tej katastrofy przez kilka tygodni, ożywiając dusze zmarłych i identyfikując zabitych udało mi się znaleźć wszystkich poza ostatnią dziesiątką, których dusze musiały wyparować. Dzięki za przypomnienie. Spojrzałam w dół na jego dłonie, poznaczone bliznami i sińcami od walki na miecze i od uderzania w ciężki worek treningowy. - Czemu mnie śledziłeś? - zapytałam z lekką nutą wyzwania w głosie. - Nie co dzień widzę tatuaż, który rozpoznałem na twarzy telewizyjnej piękności. Byłem ciekawy. Zrobiłem kilka zleceń z Jace’m Monroe zanim nie zaczął pracować solo. Zawsze o tobie mówił. - Doprawdy? - Spuściłam wzrok jako pierwsza i wbiłam go w podłogę. Poczułam napięcie w klatce piersiowej. Czyżby Jace naprawdę z nim o mnie rozmawiał? Co takiego mu powiedział? - No cóż, chyba wpadłeś w złe towarzystwo. - Wygląda na to, że toczy się tu jakieś polowanie. Chcę w tym uczestniczyć. Musiałam przyznać, że był bezpośredni. - Zapytaj Japhrimela - kiwnęłam głową w tył. Japh znieruchomiał za moimi plecami. Znak na moim ramieniu roztopił się z gorąca. Podeszłam do stolika przy którym siedział przygarbiony Magi i przyciągnęłam sobie krzesło. Opadłam na nie, prezentując Nekromancie swój profil. - Normalnie nigdy nie pracuję w zespołach, ale wygląda na to, że nie mam zbyt dużo do powiedzenia w tej kwestii. - Spojrzałam na papiery i zaczęłam w nich grzebać. Były tu mapy Nowej Pragi, skany i kartki papieru pokryte zwięzłym zakodowanym pismem Magich. Zerknęłam na Azjatę, który nie

145

odezwał się nawet słowem. Spojrzał na mnie połyskującymi oczami. Dopiero teraz zauważyłam, jak bardzo jego dłoń zaciśnięta była na rękojeści jego miecza. On się mnie boi. Dlaczego? Moja własna lewa dłoń oplotła mocniej osłonę katany, gdy odwzajemniłam jego spojrzenie. Atmosfera w pokoju zrobiła się gorąca i napięta. Mamy już coś? Azjata poruszył się na swoim krześle, ciągle milcząc. Usłyszałam, jak Leander się przemieszcza. Jego skórzane buty zaskrzypiały. - Skoro polujesz na demony, to potrzebujesz każdej pary rąk jaką tylko możesz zdobyć. Jestem godny zaufania i dobrze znany z doskonałej ochrony, tak samo jak ty. Azjata wręczył mi niebieską teczkę. Znak na moim ramieniu skurczył się z gorąca. Kolejna fala Mocy zakłuła mnie w skórę. - W porządku. - Spojrzałam na Leandra, otwierając teczkę. - Powiedziałam ci, żebyś zapytał Japha. To nie ja tutaj decyduję. - Mogłaś mnie przynajmniej oszukać - mruknął pod nosem Leander. Obrócił się na pięcie, stając twarzą w twarz z Japhem. - Co w takim razie powiesz? Zrobiłem całe mnóstwo zleceń w każdym Wolnym Mieście na świecie i jestem już znudzony. Demon powinien być całkiem miłą odmianą. - Skoro chcesz - odparł Japhrimel chłodnym, precyzyjnym głosem. Skąd mu się to wzięło? Przejmowanie się czymś takim było do niego zupełnie niepodobne. - W takim razie jesteś skazany na łaskę Dante, Nekromanto, skoro udzieliłeś jej pomocy. Amaric Velokel, przeczytałam. Dalej widniał poskręcany, płynny glif - imię demona zapisane w ich nieprzyjemnym na uszu języku. Linie glifu były wydrapywane i rysowane ponownie. Widocznie Magi chciał sprawdzić czy nie kryje się za tym coś więcej. Połączenie jasnowidztwa i łamania kodów, węszenie w poszukiwaniu prawdziwego Imienia demona, środki zapobiegawcze i ochronne, którymi może się posłużyć, by zachować swoją tożsamość w tajemnicy. To wszystko sprawiło, że poczułam znajomy dreszczyk emocji, który przyśpieszył mi oddech i wywołał ciarki na skórze. Nowy pościg. Całe to moje zamykanie się w bibliotece nie sprawiło, że zmieniłam swój pogląd co do polowań. Jasne, dobrze za nie płacili - przez większość czasu. Ale prawdziwym powodem, dla którego się ich podejmowałam był sam pościg. Poczucie, że przeciwstawiam się zajadle swojemu przeciwnikowi. To było jak mecz sparingowy i turniej szachowy w jednym. Cały rok, który Japhrimel spędził w uśpieniu, minął mi na serii polowań, które brałam jedno za drugim. Zawsze czułam się podenerwowana i drażliwa, jeśli nie miałam w zanadrzu jakiegoś polowania, które właśnie zaczęłam lub które właśnie miał nadejść. Gabe nazywała to „chorobą łowców głów”. Nienawidziłam niebezpieczeństwa, jakie pociągały za sobą pościgi - już prawie dwa razy podczas nich zginęłam - ale przyzwyczaiłam się do tego. Stałam się niemal uzależniona. Miłość i nienawiść, nienawiść i miłość i potrzeba. Powiedziałam kiedyś, że wszystkim czego pragnę, jest spokojne życie. Czyżbym wtedy kłamała? A może chodziło o to, że byłam teraz wściekła, że kolejny raz manipulowały mną demony? Przewróciłam kolejną stronę. W pokoju toczyły się jeszcze jakieś rozmowy, ale całkiem się od nich odcięłam. Przerzuciłam następną kartkę i spojrzałam na przepięknie cieniowany węglem rysunek, który przedstawiał twarz - okrągłą i nalaną, z mocnymi zębami, które wyglądały na całkiem ostre, oraz pionowymi źrenicami jak u kota, które 146

zdawały się połyskiwać. Twarz nie należała do człowieka, mimo że narysowała ją ludzka dłoń. Tkwiące w niej oczy były zbyt duże, zęby zbyt ostre, a wyraz jaki się na niej malował był… nieludzki. To był pierwszy demon. Czy to ten, który ukrywał się w Nowej Pradze? Położyłam dłoń na rysunku, spoglądając na bransoletę. Usłyszałam czyjeś ciche westchnięcie i uniosłam wzrok. Ogami wpatrywał się w bransoletę przez sekundę, zanim jego ciemne oczy nie powędrowały w stronę mojej twarzy. Zbladł pod równą, karmelową opalenizną, a jego usta zacisnęły się w grymasie. Bingo. Trafiłam na Magiego, który dostrzegł coś znajomego w tej bransolecie. Może mogłabym wyciągnąć go stąd i porozmawiać chwilę na osobności. Spuściłam wzrok ponownie na swój nadgarstek. Błysnęła zielonym światłem, a wygrawerowane na jej powierzchni linie zawirowały. Czy ten przedmiot miał podobną funkcję co tropiciel Magiego? Wyglądało na to, że reagował na obecność demonów. To dlatego Lucyfer mi ją dał? Czemu nie świeciła gdy Japhrimel był w pobliżu? No cóż, najlepiej zapytać o to od razu. - Czy ta bransoleta działa na zasadzie tropiciela? Czy w Nowej Pradze jest jakiś demon? Bo wygląda na to, że ten przedmiot zaczyna świecić za każdym razem, gdy w pobliżu czai się jakiś demon gotowy mnie zabić. Zapadła długa cisza. Spojrzałam w górę. Vann przewiercał mnie wzrokiem z nieznacznie rozchylonymi ustami. Ogami też nie przestawał się na mnie gapić. Przycupnięta przy kominku Bella musiała wyciągnąć szyję, żeby spojrzeć na mnie przez swoje ramię. Włosy miała wzburzone. Trójkątny kształt fryzury wcale do niej nie pasował. Jej podbródek robił się przez to bardziej spiczasty. Nichtvren oparł się o ścianę. Stał tak z półprzymkniętymi oczami. Jego kły sprawiały, że na dolnej wardze robiły mu się dwa dołeczki. Miałam nadzieję, że odwiedził miejsce spotkań podobnych do niego istot i solidnie się pożywił. Zimny dreszcz przebiegł mi po krzyżu - nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z Nichtvrenami. Nie bardzo lubiły one Nekromantów. Wyglądało na to, że te pijawki, które wysoko ceniły sobie swoją prawie nieśmiertelność - a wszystkie to robiły - nie patrzyły zbyt przychylnym okiem na dzieci Śmierci. Japhrimel podszedł do mnie bezgłośnym krokiem. Leander opadł ciężko z powrotem na swoje krzesło, kładąc katanę na kolanach pod precyzyjnym kątem. Gapił się na mnie tak, jakby właśnie wyrosła mi druga głowa. Tylko dlaczego? W końcu nic nie zrobiłam. - To całkiem możliwe - powiedział Japhrimel, kładąc dłoń na moim ramieniu. - Biorąc pod uwagę reakcję Rękawicy, może być blisko. No nareszcie jakiś użyteczny strzęp informacji. - Więc kim jest ten koleś? I czym właściwie jest Rękawica? - Velokel to demon z Wyższego Pokładu Piekła. - Dłoń Japhrimela zacisnęła się na moim ramieniu. - Kiedyś nazywano go Myśliwym. Polował na Upadłych i ich wybranki i zabił sporą ich liczbę. W moim gardle urosła gula. - Super. - Spojrzałam na bransoletę. - W takim razie czym jest Rękawica?

147

- Rękawica to to, co masz na nadgarstku - powiedział cicho Vann. - To znak dany od Księcia. Oznacza, że jesteś jego bojowniczką, więc jeśli jakikolwiek demon nie pokłoni się przed jego autorytetem i nie odda mu hołdu, staje się twoim wrogiem. No pięknie. Z minuty na minutę to się robi coraz ciekawsze. Obróciłam się na krześle i spojrzałam na Japhrimela. - Kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć? Czemu wszyscy zdają się wiedzieć więcej ode mnie? Sądziłam, że będą się zabijać o to, by móc powiedzieć mi wszystko co tylko mogli. Wzruszył ramionami. Jego płaszcz zaszeleścił. - To ci zapewnia pewną ochronę. Fakt, że Lucyfer dał mi tą bransoletę sprawiał, że przeniknęła mnie fala zimna, ale miałam teraz na głowie ważniejszy problem. - To coś polowało na hedairy? Ten cały Velokel? - Zgadza się. Chociaż nie był jedynym demonem który to robił. - Dłoń Japhrimela wspięła się w górę po moim ramieniu i spoczęła na moim karku. Gorąco zalało mi szyję i miałam tylko nadzieję, że się nie czerwienię. - Ale A’nankhimel byli jedynie Upadłymi, niczym więcej. - Zrobił pauzę. - W odróżnieniu ode mnie nie posiadały luksusu targowania się o powrót na swoje miejsce. - Super. - Nie potrafiłam powiedzieć, czy mam się czuć pocieszona, czy postawiona na straconej pozycji. - W takim razie co możesz mi o nim powiedzieć, Japhrimel? - To, że jest inteligentny i pomysłowy. To groźny przeciwnik. - Urwał na chwilę. Nienawidzi Upadłych niemal tak mocno, jak nienawidzi Lucyfera, ale uważam, że jest zbyt mądry by opuszczać Piekło. Spojrzałam na rysunek, a potem napotkałam wzrok Ogamiego. - Ty to narysowałeś? Azjata kiwnął twierdząco głową. Jego oczy były tak wymowne, że trudno było uwierzyć, że jeszcze ani razu nie otworzył ust. - Świetnie - powiedziałam. - Zrób mi jego pełne wyobrażenie. I napisz po merikańsku wszystko to, co ty o nim wiesz.

148

ROZDZIAŁ 29 Ślęczałam nad skanem, podczas gdy Ogami rysował. Stojący przy ścianie Tiens poruszył się. Przez to, że milczał i trwał w absolutnym bezruchu prawie zapomniałam, że tu był. - Nieśmiertelny nadchodzi. - Odsunął się z wdziękiem od drzwi. - I to raczej szybko. Usłyszałam zbliżające się kroki. Lekkie i szurające. Chód Lucasa był jego znakiem rozpoznawczym. Oczywiście wtedy gdy nie zbliżał się równie cicho, co wbijający się w nerkę nóż. - Złóż to wszystko razem - powiedziałam, czując ukłucie na skórze pleców. Bella zaczęła składać papiery na kupę. - Pośpiesz się. Jeśli Lucas biegnie, to ma dla nas złe wieści. Ty - wskazałam na Vanna - obserwuj uliczkę. Jeśli zobaczysz coś niezwykłego - cokolwiek - to krzycz. Nichtvrenie, wślizgnij się do foyer i rozejrzyj. Upewnij się, że Lucasa nikt nie śledzi. Zbierz te dokumenty, natychmiast. Dzięki Bogu, żadne z nich nie spojrzało na Japhrimela, szukając u niego potwierdzenia, że mają zrobić dokładnie to, co im kazałam. Jednym ruchem zerwałam się z krzesła i wstałam na równe nogi. - Leander, chcę żebyś dołączył do Belli i Ogamiego. Będziesz ochraniał naszego Magiego. - Spoko. - Podniósł się ze swojego krzesła. Iskry charakterystyczne dla Nekromantów zamigotały w jego aurze. Jeśli ten Velokel był chociaż w połowie tak przebiegły jak twierdził Japhrimel, to nie będzie się dwa razy zastanawiał tylko zdejmie Magiego. A wtedy stracę swoje najlepsze z nim połączenie. Z drugiej strony, jak dobrze mógł ukryć się demon? W krajobrazie Mocy jawili się jako olbrzymie, magiczne plamy. Czy w takim razie to Japh nie powinien być lepiej przygotowany do tego, by móc go namierzyć, zamiast ludzkiego Magiego? Mój wzrok ponownie powędrował w kierunku skanów. Moja intuicja zaskoczyła, gdy odpowiedź której szukałam pojawiła się w mojej głowie, podobna do eksplozji jaskrawych kolorów pod wpływem światła padającego z żarówek o szerokim spektrum. Niewyraźne kształty połączyły się w jedną całość. Niech to cholera. Cały czas miałam ją tuż przed sobą. Lucas otworzył drzwi i wszedł do środka, omal się nie przewracając. Tiens wyparował, pozostawiając za sobą w powietrzu leciutko iskrzącą się smugę. Chłód powrócił, pełzając po moich plecach - musiał być bardzo stary i prawdopodobnie był też Mistrzem. Nichtvren wykonujący tą sztuczkę na oczach śmiertelników był czymś, czego nigdy wcześniej nie widziałam, chociaż czytałam na ten temat sprawozdania i uczęszczałam na standardowe zajęcia z Zachowań Paranormalnych w Akademii. Zastanawiałam się tylko jak daleko można się posunąć w ufaniu pracującemu dla Diabła Nichtvrenowi. Włosy Lucasa były dziko rozwichrzone. Rozbryzg krwi plamił jego bladożółty policzek. Lewą dłoń wpakował sobie w brzuch - albo raczej w to, co z niego pozostało. Zimno rozeszło się po całym moim ciele. - Oberwałem. Na zewnątrz jest zastawiona sieć - wycharczał, a potem spojrzał na Leandra i wykrzywił twarz w grymasie. - Co on tu jeszcze, kurwa, robi? - Co takiego odkryłeś, Lucas? - Chciałam żeby na mnie spojrzał. Ruszyłam w jego stronę. Potrzebował zaklęcia uzdrawiającego, czegoś, co zatamowałoby krwawienie. Musiałam przyjrzeć się ranie, żeby móc to zrobić. - Wyglądasz jak upiór. 149

Wystrzelił do przodu wolną rękę, rozkładając palce. Stanęłam w miejscu. - Kurwa mać, nie podchodź do mnie teraz, dziewczyno. Zarobiłem postrzał w brzuch. Samo się wyleczy. Mam imię tego czegoś, co krąży po tych slumsach. Kel. Myśliwy. Szuka cię tak samo namiętnie, jak ty jego. Otworzyłam usta żeby coś powiedzieć, ale Tiens pojawił się nagle w drzwiach. - Czas opuścić to czarujące miejsce, n’est-ce pas? - Puściłem się w pościg, ale pułapka została już zastawiona. - Lucas zgiął się w pół, wpychając rękę jeszcze głębiej w poszarpaną dziurę w swoim brzuchu. Poczułam jak mdłości podchodzą mi do gardła, i ponownie ruszyłam przed siebie. Nie byłam sedayeenem, ale jeśli chodziło o leczenie poważnych ran odniesionych w walce, to Nekromanta był równie dobrą opcją. Pułapka? A dopiero co rozmyślałam nad tym, że ktoś może się tu zakraść. Dobrze, że Lucas zdążył na czas. Zaniosłam w tej intencji milczącą dziękczynną modlitwę, podczas gdy mój umysł zaczął wybierać dla nas wszystkich alternatywne wyjście z sytuacji. Puls podskoczył mi gwałtownie. Poczułam na podniebieniu metaliczny posmak zbliżającej się, pełnej podenerwowania ekscytacji w oczekiwaniu na walkę. - Do kurwy nędzy, nie zbliżaj się teraz do mnie! - wychrypiał Lucas paskudnym zgrzytliwym głosem, robiąc dwa kroki w tył powłóczącymi nogami i trzymając przed sobą wyciągniętą dłoń, żeby mnie powstrzymać. - Dotykanie mnie jest teraz kurewsko niebezpieczne, ty kretynko! Nie zbliżaj się i każ tym cholernym idiotom wypieprzać z tego miejsca! - Znów zgiął się w pół i poszarzał na twarzy. Serce zaczęło mi walić w piersi jak młot. - Wyskakujcie przez okno - krzyknęłam przez ramię. - Tiens, Japh, wy pierwsi. Zabezpieczcie zaułek dla pozostałej reszty. - Powinnaś iść z Vannem - powiedział Japhrimel tak, jakbym w ogóle się nie odezwała. Odwróciłam się, chwyciłam go za ramię i popchnęłam w stronę okna. Poruszył się, strząsając z siebie moją rękę. - Będę bezpieczniejsza tutaj, jeśli sprawdzicie i oczyścicie ten przeklęty zaułek. Wyskoczę zaraz za tobą - a teraz idź! Japhrimel poruszył się nieznacznie, kiwając głową na Tiensa, który skinął twierdząco. Tak jakbym sama przed chwilą nie kazała im tego zrobić. Niech to szlag. Jeśli istnieje chociaż jedna rzecz, której nienawidzę, to bycie ignorowaną w sytuacji takiej jak ta. Po co w ogóle jestem mu potrzebna, skoro i tak nie będzie słuchał tego co mam do powiedzenia? To była frapująca myśl, taka, na rozważenie której nie miałam teraz czasu. Vann odsunął szybę i pomógł wydostać się na zewnątrz kulejącemu i krwawiącemu Lucasowi. Villalobos poruszał się szybciej, niż spodziewałabym się tego po postrzelonym facecie. Zanotowałam to sobie w pamięci do późniejszego rozważenia. Powiedział, że jest teraz niebezpieczny, ale mimo to Vann… Pomyślisz o tym później, Danny. Teraz zajmij się osłanianiem ich odwrotu. Potem będziesz miała mnóstwo czasu na zadawanie swoich pytań. Odwróciłam się na pięcie w stronę drzwi, wsuwając miecz w szlufkę swojego pasa. Chwyciłam w dłonie oba pistolety wyrzutowe. - Tiens, ilu ich jest? - Z tego co widziałem to czterech, belle morte - rzucił ponad ramieniem, wyskakując przez okno. Po chwili w jego ślady poszli Bella i Ogami. 150

Leander przed skokiem posłał mi całusa, błyskając przyłożonym do ramienia nożem. Miecz miał przytroczony do pasa i wyglądał jak szaleniec. Natychmiast wyrzuciłam ze swoich myśli Lucasa i Magiego - jeśli nie mogli poradzić sobie mając taką ochronę, to i tak nic nie mogłam teraz na to poradzić. Moim zadaniem było zatrzymanie tego kogoś, kto wejdzie przez te drzwi i danie im czasu na znalezienie kryjówki. Spojrzenie Japhrimela napotkało moje. Jego oczy zalśniły nieoczekiwanie zielenią, stając się bardziej przerażające. - To niebezpieczne - powiedział cicho. - Zostań ze mną. - Dlaczego ty mnie nie słuchasz? Kazałam ci sprawdzić zaułek. - Przemknęłam przez pokój i przypadłam plecami do ściany po drugiej stronie drzwi, dokładnie w tym samym miejscu, o które opierał się Tiens. Iglice pistoletów kliknęły z łatwością, gdy odciągnęłam palcami spusty. Ustawiłam się przy ścianie i skupiłam na spokojnym, głębokim oddychaniu. Serce waliło mi jak młot. Pułapka, powiedział Lucas, kordon. Kosztowna metoda, obliczona na schwytanie kogoś lub likwidację, przy czym bardziej prawdopodobne było to drugie. Na dodatek udało im się poważnie zranić Nieśmiertelnego. Po prostu pięknie. - Vann i Tiens bardziej nadają się do chronienia ludzi. - Japhrimel zastygł w całkowitym bezruchu, jego oczy płonęły. Wzruszyłam ramionami. Nasłuchiwałam. Wrażliwe zmysły demona przydają się przez większość czasu. Odkąd Japhrimel nauczył mnie w końcu jak je kontrolować, stały się wręcz niezbędne. Usłyszałam ciche szurające odgłosy - ludzkie kroki. Dwa rodzaje miękko stąpających kroków nie całkiem należących do ludzi. Skóra na karku już mnie nie piekła. Teraz wręcz pełzały po niej ciarki. Co to do cholery jest? Spojrzałam na Japhrimela, unosząc brwi. Złożył ręce za plecami i obserwował drzwi. Prawie było mi żal tych żałosnych skurwysynów, którzy chcieli się tu dostać, obojętnie czy byli ludźmi czy nie. Rozległ się dźwięk pękającego z trzaskiem drewna. Coś uderzyło w ścianę za moimi plecami. No jasne. Przecież chochliki nie muszą używać drzwi, Danny. Odskoczyłam od ściany. Japhrimel wydał z siebie krótki, ostry dźwięk irytacji i ruszył do przodu, podczas gdy ja przekoziołkowałam na plecy. Wylądowałam na jednym boku, uderzając o stół z obrzydliwym trzaskiem. Kolejny wstrząs rozbił ścianę, z której trysnęły drzazgi i odpadł tynk. Nacisnęłam spusty, namierzając dwa kształty uciekające w popłochu przed grzmiącym rykiem pistoletów. Dostrzegłam jednego człowieka ubranego w zbroję szturmową. Miał na sobie noktowizor, kombinezon z kevlaru, broń białą i karabin maszynowy. Nie dostrzegłam przy nim żadnej plazmówki. Dwoje ludzi - nie, troje. Czworo. I dwa chochliki. Czemu nie usłyszałam zbliżającej się reszty ludzi? Dlaczego Tiens nie powiedział mi, że wraz z nimi były tutaj dwa chochliki? Cholera by to wzięła. Udało mi się wstać na nogi. Drewno znów zatrzeszczało przy moim skoku, gdy zerwałam się z ziemi i opadłam na jęczącą podłogę, uderzając w nią ciężkimi butami. Moja prawa ręka pomknęła do przodu, chowając pistolet do kabury i łapiąc za rękojeść miecza. Japhrimel ruszył do ataku, przemykając jak smuga pomiędzy mną a dwoma chochlikami. Wyglądały tak samo jak te poprzednie - miały dziecięce twarze, ostre, 151

wyszczerzone kły i czarne łzy ponad błyszczącymi oczami. Natychmiast przestałam o nich myśleć - Japh się nimi zajmie. Miałam teraz inne problemy. Ludzie wręcz ociekali nielegalnymi poprawkami ciała. Byli tak napakowani neuroprzyśpieszaczami i powiększaczami mięśni, że aż dostawali drgawek. Wszystko po to żeby byli jeszcze szybsi i śmiertelnie niebezpieczni niż zwykli ludzie, mimo że to skracało im życie. Nawet psionik miałby trudności w pojedynku czterech na jednego z tymi kolesiami. Nie tylko zostali sztucznie poprawieni, ale również ich broń należała do tej z najwyższej półki. Ktokolwiek ich tu przysłał, musiał mieć kupę kasy. Super. Czas trochę potańczyć. Mój miecz opuścił osłonę z wibrującym, metalicznym ślizgiem. Zrobiłam pół kroku do przodu, wykonując mieczem skomplikowany wzór. Jeden facet opadł na kolano, podnosząc swój karabin. Uniosłam lewą rękę i wypaliłam z hukiem. Zwalił się na podłogę. Poczułam zapach kordytu, materiału wybuchowego, i krwi. Facet którego potrąciłam, rzucił się na mnie z odwróconym karabinem, którego chciał użyć jako broni miotającej. Był zbyt szybki jak na człowieka. Cholerne neuroprzyśpieszacze. Zrobiłam unik, wymachując ze świstem mieczem. Gdzie jest drugi człowiek? Nie widzę go. Gdzie on jest? Klinga mignęła w powietrzu przecinając kevlarowy kombinezon. Wnętrzności wypadły na zewnątrz w jednej połyskującej, mokrej smudze. Rozległ się ludzki odgłos bólu. W pokoju się zakotłowało. Usłyszałam skradające się miękkie kroki demona. Zignorowałam je. Już i tak miałam wystarczająco dużo na głowie. Okręciłam się w miejscu, ślizgając po zakrwawionej podłodze. Pozostała dwójka ruszyła do ataku. Jeden z nich uniósł karabin na wysokość ramienia. Strzeliłam do niego, odrzut broni wstrząsnął moją lewą ręką. Puściłam się przodem tak szybko, że zderzyłam się z ostatnim facetem, wykręcając katanę tak, że wbiła się między jego żebra. Krew buchnęła z rany, gdy wcisnęłam mu pod brodę pistolet i dostrzegłam szorstki, jasny zarost na policzkach, wyczuwając bijący od niego zapach potu i wysiłku. Anubisie, przyjmij ich do Siebie łaskawie. Nacisnęłam spust. Krew zabarwiła powietrze. Odwróciłam się, robiąc ciasny półobrót, kręcąc mieczem, gdy coś pomknęło ku mnie. Rozległ się brzęk, gdy pazury chochlika odbiły się od mojej klingi, a powstały przy tym odrzut wstrząsnął całym moim ramieniem. Kurwa mać! Gdzie jest Japh? Nie miałam na to czasu. Zaczęłam się wycofywać, sunąc wzdłuż ściany. Miecz zmienił się w smugę niebieskiego ognia, gdy chochlik znów spróbował się na mnie rzucić. Pulchne policzki miał spryskane połyskującymi kroplami śliny od lecącej z pyska piany. Jego pazury zaklekotały zgrzytliwie na ostrzu. Poczułam na policzku jego gorący oddech, gdy się do mnie zbliżył. Wbiłam tylną stopę w podłoże i zrobiłam gwałtowny wypad, odpychając go w tył. To dało mi kilka sekund czasu na uwolnienie miecza. Przełknęłam haust powietrza, wycofując się prawie do rogu pomieszczenia zaraz obok kominka. Gdyby rzucił się na mnie po raz kolejny, to co miałam zamiar… Chochlik zaćwierkał, patrząc na mnie - a w chwilę później zapiszczał z bólu, gdy buchnęła z niego czarna posoka, gdy pazury Japhrimela przebiły się przez jego brzuch od tyłu, wijąc się w jego klatce piersiowej. Przeciął nimi ciało tak jakby to była woda, kończąc wszystko jednym ciosem, który rozorał stworzeniu gardziel. Pisk demona zamarł na jego ustach, z których pociekła struga kipiącej, czarnej krwi. Dłoń 152

Japhrimela zniknęła, a chochlik zmienił się w kupę popiołu. Białe płomienie pełzały po nim w dziwnych, żyłkowanych wzorach, zanim nie eksplodował w chmurę pyłu. - Dante? - W jego głosie słychać było wściekły, lodowato zimny spokój. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby w tak nieobliczalny sposób użył swojej Mocy. Pył opadł na podłogę. - Nic mi nie jest. - Oddech, jaki wydobył się z mojego gardła, był chrapliwy i bolesny. Ci ludzie zostali wyposażeni do wykonania poważnej roboty - same gogle noktowizyjne były warte fortunę. Już nawet nie wspominając o poprawkach ciała. Zostali tu jeszcze jacyś? - Są na dole. - Wyprostował się, nieskazitelny, bez jednej plamy i znów złożył dłonie za plecami. Jego oczy płonęły. Ani jeden kosmyk atramentowo czarnych włosów nie opadł mu na twarz. Przełknęłam ciężko ślinę. Nigdy nie będę przygotowana na widok jego potwornie szybkiej zdolności do przemieszczania się. Moja własna prędkość była dość straszna, ale jego wprost przerażająca. Nagle byłam potwornie, całkowicie wdzięczna za to, że stał po mojej stronie. - Tam jest jeden ranny - wskazałam ręką korytarz. Oddychałam szybko, ale równo. Schowałam swój lewy pistolet do kabury, a miecz z powrotem do osłony. Na podłodze znajdowało się naprawdę dużo tego drobnego, połyskliwego popiołu, wirującego w powietrzu. Ile chochlików zostało zabitych? Żaden się nie ostał. - Postrzeliłam go tylko raz. Chcesz go przesłuchać? - Nie ma takiej potrzeby. Chochlik powiedział mi wszystko co chciałem wiedzieć. A teraz uciekajmy stąd, szybko. Nie zatrzymywałam się, nie chcąc znów się spierać. Podbiegłam do okna, otworzyłam je na oścież… …i odskoczyłam w tył, gdy deszcz kul posiekał drewnianą ramę, rozbijając w drzazgi szkło. Zaklęłam paskudnie pod nosem. Dłoń Japhrimela zamknęła się wokół mojego ramienia. - Tędy. No, to było bardziej prawdopodobne. Mogłam zrozumieć, że strzelał do mnie demon - ale żeby próbował zmiażdżyć mnie poduszkowcem? Nie bardzo. - Co powiedziały ci oba chochliki? - Cętkowane, zielone światło błysnęło z mojej bransolety. Trzymałam ją w górze, podczas gdy Japhrimel wyciągnął mnie przez strzaskane drzwi, skręcił w prawo i przeszedł ponad jęczącym, wykrwawiającym się człowiekiem, którego postrzeliłam. To nie było tak, że wlókł mnie za sobą wzdłuż korytarza, ale miałam spore trudności żeby za nim nadążyć. Jego zaciśnięte na moim ramieniu dłonie zmieniły się w żelazne kleszcze. Nie bolało mnie to, ale gdybym spróbowała uwolnić się z jego uścisku, to i tak by mi się nie udało. - Wystarczająco dużo, żeby natychmiast opuścić ten budynek - powiedział Japhrimel. - Później, Dante. Na razie musimy się stąd wydostać. Nie trzeba mi było tego dwa razy powtarzać. Wspięliśmy się w górę po schodach. Usłyszałam coś - dudniące odgłosy kroków. Pazurów drapiących o drewno, w przyprawiającym o dreszcze szklanym pisku. Cokolwiek to było, nie brzmiało jak dźwięk wydawany przez człowieka. Pamięć odtworzyła wspomnienie tego odgłosu i dopasowała go tego, który usłyszałam wtedy w tym opuszczonym budynku, tyle tylko że tym razem przypominał bardziej warkot. Czy to coś nas ścigało? Mieliśmy na karku jeszcze więcej chochlików? One jednak nie wydawały takich zgrzytliwych dźwięków, tylko miękkie, stąpające, niemal bezgłośne. 153

Minęliśmy jedno piętro. Drugie. Trzecie. To coś zbliżało się, obijając się o kolejne ściany. Wyglądało na to, że jest duże. Wyczułam uderzenie gorąca. Ostry zapach dymu podrażnił moje nozdrza. Bransoleta zacisnęła się na moim nadgarstku. Potworny, skręcający ból sprawił, że dostałam zadyszki. Znak na lewym ramieniu zapłonął w odpowiedzi. Twarz Japhrimela była ściągnięta. Oczy płonęły mu tak wściekle, że aż rzucały cień na jego policzki. Plamki zieleni migały, gdy sprawdzał każdy korytarz. Szóste piętro. Koniec schodów. Zakręcił się w miejscu i pobiegł wzdłuż hallu. Jego buty uderzały bezgłośnie o wytarty dywan. Byłam zbyt zajęta dotrzymywaniem mu tempa, żeby spytać co właściwie wyprawiał. Żywiłam gorącą nadzieję, że ma jakiś plan, bo mnie już skończyły się pomysły. Kopniakiem wyważył kolejne drzwi. Moje nozdrza wypełnił zapach kurzu i ludzkiej desperacji. Kątem oka dostrzegłam pokój urządzony na zielono zamiast na czerwono, z tanim stolikiem, czterema krzesłami i pozostałościami kartonów z jedzeniem na wynos porozrzucanymi na blacie - zanim Japh skręcił i rzucił się w stronę okna. - Przygotuj się. Chwyciłam się jego ramienia, podczas gdy jego ręka oplotła mnie w talii. Co masz na myśli mówiąc „przygotuj się”? Wyrzucił nas oboje przez okno. Szkło roztrzaskało się, a obok nas przemknęły kule. Ogień wgryzł się w moje prawe ramię, a Japhrimel przekręcił się. Moc rozżarzyła się w otaczającej nas ciemności. Rozległ się terkot wystrzeliwanych pocisków. Z góry po mojej lewej stronie dało się słyszeć czyjś wrzask, a potem odgłos spadającego ciała. Kimkolwiek był snajper, teraz już nie żył - Japhrimel go zastrzelił. Na Anubisa, to będzie bolało. Wstrząs uderzeniowy. Doszło do niego zbyt szybko. Nie byłam gotowa. Całe powietrze uciekło mi z płuc w okropnym, przeciągłym jęku. Japhrimel podciągnął mnie z ziemi. Jego palce ślizgały się po czarnej krwi, która spływała mi w dół prawego ramienia. Pomarańczowe światła miasta odbiły się od rękojeści broni w jego ręce. Oddech wydobył się z moich ust, przypominając kłębek pary w lodowato zimnym powietrzu. Przypadkowe krople deszczu wyparowywały w zetknięciu z aurą Japhrimela, który dosłownie płonął, okryty płaszczem Mocy tak intensywnym, że przypominało to zaglądanie do huczącego diamentowo czarnymi płomieniami pieca. Musiałam zamrugać wściekle powiekami, żeby przestawić się na swój drugi Wzrok i zobaczyć realny świat. Nie znajdowaliśmy się na ulicy, tylko na kolejnym dachu. Japhrimel skończył podciągać mnie na nogi z taką łatwością, z jaką ja mogłabym podnieść skrawek papieru. Taa, to było wspaniałe. Już się nie mogę doczekać kiedy to powtórzę. Do jasnej cholery, co to w ogóle było? Wciągnęłam powietrze ustami, a ból w moim ramieniu powoli odpływał. Drobna mżawka muskała moje policzki. - Sekhmet sa’es - syknęłam. - Ostrzeż mnie następnym razem, dob… Wepchnął mnie za siebie tak mocno, że potknęłam się na betonowym dachu, uderzając plecami w skrzynkę z wentylatorem. Zorientowałam się, że jestem ściśnięta pomiędzy nim, a plastikowym bokiem klimatyzatora. Nagle Japhrimel zastygł w bezruchu w wyciągniętymi obiema rękami, ściskając w nich dwa srebrne pistolety. Jego aura okryła mnie, zmieniając się w mgłę i wsiąkając z moją skórę. Zamrugałam wściekle, 154

starając się coś zobaczyć. Zalała mnie ulga, gdy drugi Wzrok wycofał się. Prawie udało mu się mnie oślepić za pomocą tej sztuczki. Przełknęłam ślinę. Japhrimel bardzo rzadko używał broni, przez co jej widok był jeszcze bardziej szokujący. Jeśli miał w rękach wyciągnięte w ten sposób oba pistolety zamiast jednego, to znaczyło, że sytuacja wyglądała naprawdę źle. - Dante - powiedział przyciszonym głosem. - Na mój znak pobiegniesz w stronę wyjścia przeciwpożarowego po drugiej stronie dachu. Rozumiesz? - O co chodzi? - szepnęłam. - To wcale nie brzmiało jak chochlik. - Bo to nie jest chochlik. - Jego głos był tak zimny i ostry, że poczułam jak chłodne powietrze muska mój policzek. - Jeśli kochasz swoje życie, hedairo, to tym razem zrób co mówię. Dobrze? Przełknęłam kolejny haust powietrza. Płuca mi płonęły, a serce podeszło do gardła. Co to jest? Pytanie nie boli, prawda? - Cerber z Piekła. - Z aury Japhrimela unosiły się smużki pary przybierające nieregularne kształty. - Zachowaj milczenie. Cerber? To wcale nie brzmiało dobrze. Ani trochę nie brzmiało dobrze. Zamarłam, ledwo oddychając. Obserwowałam ziejącą dziurę, przez którą dopiero co wypadliśmy. Padająca na nas wilgoć nie kwalifikowała się nawet żeby nazywać ją deszczem. Przypominała bardziej zamierającą ciężką mżawkę. Jej krople odparowywały w zetknięciu z aurą Japha, a ja zastanawiałam się czemu jest mi tak zimno. - Chcą nas otoczyć - szepnęłam. - Japhrimel… Z dziury w ścianie hotelu wytoczył się niski, opływowy śmiercionośny kształt. Zapomniałam o zachowaniu ciszy i wrzasnęłam, a znak na moim ramieniu ścisnął się w supeł. Śliską od krwi dłoń zamknęłam wokół rękojeści katany. Japhrimel ruszył do przodu. Pistolety zaterkotały w jego dłoniach. Małe wybuchy ognia strzelały ze ściany budynku, gdy namierzał istotę. Poruszała się z tą samą zadziwiającą prędkością co on. Jej oczy połyskiwały morderczo szkarłatem. Wysunęłam miecz z osłony. Klinga zapłonęła niebieskim ogniem, który wylał się z ostrza. W sercu miecza zapalił się biały płomień. Demon miał kształt smuklejszej wersji werecaina. Był niski, miał masywny przód i długie pazury, które wyżłobiły rowki w powierzchni dachu, gdy na nim wylądował i warknął. Składał się z samej ciemności, głębokiej, wściekłej czarnej jak smoła płonącej ciemności. Unosiła się za nim smuga pary, bo bijący z jego ciała żar palił wodę rozpyloną w powietrzu. A więc tak wyglądał piekielny cerber. W żadnym z tekstów Magich nie znalazłam wzmianki, która opisywałaby coś choć odrobinę do niego zbliżonego. Będę musiała zamienić z naszym Magim jedno słówko czy dwa. Od razu jak tylko wyjdę z tego żywa. Zrobione z obsydianu zęby demona kłapnęły. Japhrimel odsunął się na bok, wypalając dwukrotnie ze swojej broni. Patrzenie na niego podczas walki zawsze było dziwne. Poruszał się z taką szybkością i precyzją, że niemożliwością było nieokazanie zachwytu. Wymierzył cerberowi kopniaka. Rozległ się dźwięk jak przy zrzuceniu dojrzałego melona na rozgrzaną do czerwoności płytę chodnikową. Stworzenie

155

zawyło, wydobywając z siebie przeciągły, zgrzytliwy dźwięk, i omiotło spojrzeniem dach, dostrzegając mnie. Mój miecz zapłonął biało-błękitnym ogniem, rzucając cień na powierzchnię dachu. Moje pierścienie plunęły kaskadą złotych iskier. Szmaragd na policzku zapłonął. Cerber wyrzucił z siebie zdumiewający, skrzekliwy ryk. Jego pazury zaszurały po betonie. Japhrimel uderzył go z boku po raz drugi, kopiąc go solidnie obutą stopą. Stwór przetoczył się na grzbiet, spiął i śmignął prosto w moją stronę. - Dante! Biegnij! - krzyknął Japhrimel, rzucając się za nim. Wbiłam stopy w beton, opuszczając miecz, gdy nagle uderzyła mnie pewna myśl. Nie pobiegnę. Nie pozwolę by stawił czoła temu czemuś w pojedynkę, nie ważne jak dobry, czy nieludzko trudny do zabicia był. - Anubisie! - krzyknęłam, a mój policzek nagle rozjarzył się bólem, gdy osadzony w nim szmaragd odpowiedział na wezwanie. Rzuciłam się naprzód… …i zostałam powalona w bok przez ciężką masę, jaka się ze mną zderzyła. Potoczyłam się po ziemi w splątanej sieci rąk i nóg, starając się nie rozpłatać sobie skóry swoim własnym mieczem. Rzuciłam stek przekleństw pod adresem tego, kto mnie powalił i przez przypadek oberwałam z łokcia w twarz. Momentalnie zobaczyłam gwiazdy przed oczami. Cerber pomknął w stronę miejsca, w którym dopiero co stałam, i gruchnął o skrzynkę klimatyzatora. Strzeliły iskry. Wydostała się z niego sycząca para. Przewody urządzenia uległy spaleniu, a w powietrze strzeliła fontanna niebiesko-białych iskier. Wrzasnęłam z bólu, zakrywając sobie ręką oczy przed przepalającym tęczówki przystosowane do widzenia w ciemności światłem. Usłyszałam jeszcze więcej powarkiwań, więcej szurania łapami i przekleństwo wypowiedziane w raniącym uszy języku demonów, które zmroziło mi krew w żyłach. McKinley odtoczył się na bok i zerwał na równe nogi jednym, płynnym ruchem. Splunęłam krwią. Starałam się pozbyć z głowy ogłupiającego umysł szoku. Rozległ się potężny, miażdżący dźwięk, a potem znów szuranie pazurów. Sekhmet sa’es, wygląda na to, że jest ich tu znacznie więcej. Błagam, Japh, tylko nie daj się zabić. Już do ciebie idę… McKinley, z płonącymi dziko ciemnymi oczami, wyciągnął przed siebie lewą rękę. Dziwna, metaliczna warstwa która ją pokrywała, zamigotała jak rtęć. - Chodź tu - powiedział niskim, pełnym napięcia głosem. - No chodź! Do jasne cholery, do kogo on to mówi - do mnie, czy do cerbera? Cerber zawarczał - a Japhrimel, z łopoczącym za plecami płaszczem, strzelił mu dwa razy w łeb. Japh rzucił się na niego jak jastrząb. Podniosłam się z ziemi cała obolała, obserwując jak porusza się z wdziękiem, unikając zetknięcia się z uzbrojoną w pazury łapą cerbera i pozbawiając go życia. Potem wstał na równe nogi, z dłońmi umazanymi dymiącą, czarną krwią, i wypluł z siebie jedno słowo, przed którym zatkałam uszy. Rękojeść mojego miecza wbiła się w moją skroń. Pojawił się kolejny niski, przygarbiony kształt - drugi cerber z powykręcanym i połamanym ciałem, leżący na dachu. Piekło i szatani, skąd wzięło się tu to drugie stworzenie? Anubis et’her ka, było ich dwoje? Ich ciałami wstrząsnęły drgawki, a potem zaczęły się rozkładać tuż przede mną. Cuchnąca maź wylała się z dwóch obwisłych, rozdziawionych szczęk, parując 156

pomiędzy ostrymi, szklistymi kłami. Jej odór uderzył w moje nozdrza. Musiałam cofnąć się o dwa kroki w tył. Pod stopami poczułam chrzęszczące odłamki żwiru. Truchła cerberów zaczęły się dosłownie roztapiać na moich oczach. Otarłam twarz wolną ręką. Zaschnięta krew z mojego nosa zatrzeszczała, gdy ją zeskrobałam. Wsunęłam miecz do osłony. Japhrimel spojrzał na mnie. - Jesteś ranna? - Głos miał tak zimny, że prawie się spodziewałam, że przepływające między nami mgliste powietrze zacznie zamarzać, pomimo unoszącej się z niego pary, przybierającej nieregularne kształty podobne do kolczastych, demonicznych runów. Zaczęłam dyszeć, niezdolna do złapania oddechu i obejrzałam się ze wszystkich stron. Nie sądziłam, bym była ranna. - N-nie. - Zerknęłam na McKinleya, który stał z wyciągniętą bronią wycelowaną w najbliższe, gnijące zwłoki. Jego czarne oczy płonęły, a metaliczna powłoka na dłoni przemieściła się odrobinę, układając na jego skórze. Niech to piekło pochłonie, skąd on właściwie się wziął? - Skąd ty… - Czas ruszać w drogę - powiedział McKinley. - Transport już na nas czeka. Idą po nas kolejni. - Ludzie czy ktoś inny? - Japhrimel omiótł spojrzeniem dach. Skąd wziął się ten drugi cerber? Musiałam przyznać, że były cholernie szybkie. - Inny. - Spojrzenie McKinleya prześlizgnęło się po mnie. Po chwili wrócił do obserwowania pokrywającego się wrzącymi bąblami ciała cerbera. - Mój panie? - Chodź. - Japhrimel pojawił się przy moim boku, chwycił za ramię, obrzucił pobieżnym spojrzeniem i kiwnął głową. - Zostaw go, McKinley. Jest martwy. Agent Hellesvrontu schował pistolet do kabury. - Wyjście przeciwpożarowe - wskazał. - Kazałem ci biec - powiedział Japhrimel stalowym głosem. Oczy miał przepełnione furią, a usta zaciśnięte w wąską kreskę. Znak na moim ramieniu rozgrzał się, rozpływając na mojej skórze. - Nie mogłam pozwolić żebyś został z tym sam - odparłam, wyrywając rękę z jego uścisku. Puścił mnie, rozwierając palce, zupełnie jakbym go uderzyła. - Chodźmy.

157

ROZDZIAŁ 30 Zamknęłam oczy, opierając się o Japhrimela. Światła metra migały nieustannie gdy pojazd mknął naprzód po pomalowanych reaktywną farbą torach. McKinley obserwował wnętrze przedziału ze swojego miejsca, patrząc groźnie spod byka. Kruczoczarne włosy miał w dzikim nieładzie. Byliśmy jedynymi pasażerami metra Nowej Pragi. Fluorescencyjna żarówka w wagonie buczała nad naszymi głowami. Japhrimel przycisnął usta do mojej skroni. Nie odezwał się ani słowem, prowadząc nas przez tunele metra aż do samego pociągu. McKinley również milczał. Wzdrygnęłam się znów. Ramię Japhrimela zacisnęło się wokół mnie, a moje skołatane nerwy obmyła kolejna fala Mocy. Otworzyłam oczy. To było bardzo miłe uczucie i co ważniejsze, powstrzymywało mnie przed wpadnięciem w szok - ale zaczynałam się zastanawiać nad tym, czy Japhrimel w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, że zalewa mnie Mocą. Ta myśl była dość nieprzyjemna. - To z pewnością nie jest coś, co chciałabym kiedykolwiek powtórzyć - szepnęłam w końcu. Skąd wziął się ten drugi chochlik? Nawet go nie zauważyłam. Dobry Boże… Znów pocałował mnie w skroń. - Kazałem ci uciekać. McKinley czekał by móc osłaniać cię podczas ucieczki, a ja w tym czasie miałem zająć się cerberami - mruknął. Niech to szlag. Gada zupełnie jak demon. - To było okropne. - Po raz pierwszy w życiu zadowoliłam się niewystarczającą odpowiedzią. - Jesteś dla mnie czymś cennym, moja Dante. Nie chciałbym cię stracić - powiedział w moje włosy, paląc moją skórę gorącym oddechem. - Nie stracisz. - Wzmocniłam uścisk na jego ręce. Lewa dłoń zabolała mnie, gdy zacisnęłam ją na osłonie katany. - Zabiłeś ich. Obu. - Cerbery nasłane na hedairę. Mogły cię zabić. - Powiedział to tak, jakby dopiero co zdał sobie z tego sprawę. Przytuliłam się do niego jeszcze bardziej, nagle bardzo, bardzo ucieszona, że mnie odnalazł. Miałam niewiarygodne szczęście, że nie natknęłam się na żadnego z tych potworów w pojedynkę. - Ale ty tam byłeś. Więc wszystko dobrze się skończyło. Mówię zupełnie jak jakaś płaczliwa heroina w romansie. Ale taka właśnie była prawda. Nie udało mi się go zmiękczyć. - Jeśli znów będziemy musieli z jakimś walczyć, to musisz robić to, co ci każę powtórzył powoli Japh, tak jakby mówił do idiotki. Zdrowa dawka strachu zdusiła budzącą się we mnie irytację. Myśl o tym, że Japhrimel mógłby stanąć samotnie do walki z tymi stworzeniami, zmroziła mnie. Wiedziałam do czego był zdolny i cieszyłam się, że tam był, a jednak… - Nie mam zamiaru cię opuszczać - powiedziałam w końcu. - Nie każ mi tego robić. Musisz żyć, Dante. Kiedy ty żyjesz, żyję i ja. - Urwał gwałtownie swoją myśl, tak jakby chciał jeszcze coś dodać, ale zmienił zdanie. - Jeśli zacznę uciekać, to kolejna z tych istot może czekać na mnie w ukryciu. Mamy lepszą szansę na wyjście z tego cało, jeśli będziemy trzymać się razem. - Nie sądziłam żeby się na to zgodził. Westchnął z twarzą ukrytą w moich włosach. Uznałam to za 158

pocieszające. Moje ciało wreszcie zaczynało wierzyć, że ciągle byłam żywa. Poczułam jak moje ramiona rozluźniają się. Wypuściłam z ust długi oddech, wtulając się w przynoszące ulgę ciepło bijące z Japhrimela. Żyłam, byliśmy względnie bezpieczni, więc nadszedł czas na zadanie kilku pytań. - Mówiłeś, że chochliki zdradziły ci jakieś informacje. Co dokładnie powiedziały? - Że cerber mógł być sztuczką Velokela. Jest Myśliwym i polował z nimi w czasach, gdy myśl o powstaniu waszego rodzaju nie zaświtała jeszcze w umyśle Księcia. Urwał na chwilę, gdy pociąg robił zakręt. Wyczułam nagły wzrost jego uwagi, skanującej otoczenie. W końcu, usatysfakcjonowany, podjął przerwany wątek. Możemy nie być jedynymi tropicielami jakich wynajął Książę. To było… niespodziewane, ale coś, o czym sądziłem, że jest mało prawdopodobne. Przyjęłam to do wiadomości, zastanowiłam nad tym w myślach i porównałam to z wizją, jaką miałam podczas studiowania map. Warto było powiedzieć to na głos. - Myśliwy, tak? Możliwe, że chce zabić mnie jako pierwszą, a tobie wydaje się, że Lucyfer mógł wysłać kogoś jeszcze. - Przygryzłam lekko dolną wargę. - W porządku. Mam pewien pomysł. - Niech bóg chroni mnie przed twoimi pomysłami, moja Dante. Co to takiego? Chciałam spojrzeć mu w twarz, ale jego ramię był równie nieruchome, co żelazna sztaba. Napływające od niego napięcie ostrzegło mnie. Nie podjęłam walki, żeby się uwolnić. Zamiast tego, potarłam policzkiem jego ramię. Uspokój się, Japh. Przerażasz mnie w tym stanie. - Lucyfer chce widzieć te demony martwymi - ale nie ufa żadnemu z nas, zwłaszcza po tym, jak wyskoczyłeś ze swoim żądaniem. I co wtedy robi? Spuszcza na mnie poduszkowiec i kilka chochlików, robiąc tyle zamieszania ile to tylko możliwe, by rozproszyć moją uwagę i odciągnąć w miejsce, w którym jest demon. Potem wysyła kolejną grupę myśliwych żeby odwalili kawał prawdziwej, brudnej roboty. Tylko że Velokel wyprzedza go o kilka kroków. Pojawia się w Nowej Pradze tuż po mnie - tylko dlatego, że narobiłam mnóstwo wrzawy tłukąc się z chochlikiem w pociągu - i schodzi do podziemia, bo tam będzie ukryty lepiej, niż w dzielnicy czerwonych latarni. Nie bez powodu Lucas ma swoją kryjówkę pod ziemią. Lucyfer nigdy nie powiedział, że jesteśmy jedynymi ludźmi, którzy mają ścigać te demony. Może chcieć nas sprzątnąć jako jego niezałatwione dotychczas sprawy. Chociaż to nie wyjaśnia powodu, dla którego zwrócił ci twoją Moc. Chyba że to nie ma dla niego żadnego znaczenia, bo z łatwością może ci ją odebrać albo zabić. Moja wyobraźnia działała nad wyraz dobrze jeśli chodziło o możliwą perfidię ze strony Księcia Piekła. Japhrimel milczał. Pogładził kciukiem moje ramię. - No i? - naciskałam na odpowiedź, gdy automatyczny głos mówiący w Czechi zagrzmiał przez kratkę głośnika oznajmiając, że zatrzymujemy się na stacji. - Co o tym myślisz? - To by wyjaśniało większość zdarzeń, ale… No jasne. Zawsze jakieś „ale”. Przeoczyłam jakiś istotny element, element, który z pewnością posiadasz. Pomóż mi z tym, okej? - Namalowanie wielkiej tarczy strzelniczej na moich plecach i wysłanie mnie w teren miało sens. Demon w tamtym budynku nazwał mnie Prawą Ręką. Nawet jeśli pomylił mnie w tobą ze względu na nasz podobny do siebie zapach, to jakim cudem tak szybko dotarła do niego wieść, że znowu jesteś na usługach Lucyfera? No chyba, że Lucyfer sam doprowadził do przecieku tych informacji. Jeśli tak, to szukał sposobu żeby się 159

mnie pozbyć w najbardziej skuteczny z możliwych sposobów i jednocześnie wykorzystać mnie do maksimum. Zrobiłabym to samo będąc na jego miejscu. Tyle że nie byłam Lucyferem. Nigdy nie posunęłabym się do zrobienia czegoś takiego drugiej osobie, do wpuszczenia kogoś w pułapkę żeby złapać większego drapieżnika. - W rzeczy samej - powiedział z niechętnym podziwem. Pociąg zaczął zwalniać. Przytuliłam się do niego, a on znów pocałował mnie w skroń. - Nie chciałbym być twoim wrogiem, hedairo. - Hmm. - Odważnie powstrzymałam się od zauważenia, że prawdopodobnie pomyślał o tym samym przede mną. - To dobrze. Nie zniosłabym myśli o tym, że musiałabym cię zabić. McKinley wstał z miejsca. Zaciskające się wokół mnie ramię Japhrimela rozluźniło się. Zaciągnęłam się głęboko powietrzem, odrzucając włosy z twarzy. Prawie zaczęłam się czuć tak, jakby znów udało mi się ujść z życiem. - Nigdy nie będzie takiej potrzeby. - Jakimś cudem udało mu się powiedzieć to z nutką rozbawienia z głosie. Objął mnie gdy pociąg się zatrzymał. McKinley wypadł na zewnątrz, jak tylko otworzyły się drzwi i omiótł wzrokiem peron. Odblaskowe światła odbijały się w żółtych płytkach. Oprawiony w ramę obrazek spoglądającego groźnie faceta z wystającą szczęką i grubymi, czarnymi wąsami wisiał w plastikowej gablocie. Pewnie jakiś ważniak, który wynegocjował kartę praw dla Wolnych Miast. Płytki które nie zostały oczyszczone falami sonicznymi podczas ostatniego remontu, zdobiło graffiti wykonane wodoodporną farbą w spreju. Peron był całkowicie opuszczony. Ze względu na to, że byliśmy pod ziemią, nie za bardzo miałam pojęcie gdzie się teraz znajdujemy. - Gdzie jesteśmy? - Na przedmieściach, blisko Ruzyne Transport - powiedział McKinley, mrugnąwszy raz swoimi czarnymi oczami. - Nie wydaje mi się byśmy byli śledzeni. Opuściłam ramiona, sprawdzając pas z bronią. To był doskonały sprzęt i celująco przeszedł przez swoją pierwszą potyczkę. - Też mi się tak wydaje. Gdzie się spotkamy z resztą? Japhrimel wzruszył ramionami. Spojrzałam na jego twarz i dostrzegłam pionową zmarszczkę pomiędzy jego ciemnymi brwiami. Gdy tak robił, ściągając w dół kąciki swoich ust, wyglądał jeszcze bardziej ponuro i mrocznie. Nie odpowiedział natychmiast. W końcu westchnął. - Vann odbierze pozostałych z miasta. Od teraz ja przejmuję polowanie. Poczułam jak moje brwi unoszą się z górę ze zdumienia. - Halo? - strzeliłam palcami przed jego twarzą. McKinley wytrzeszczył oczy, gapiąc się na nas. Szczeka mu opadła. To była pierwsza oznaka zdziwienia jaką u niego dostrzegłam. - Wybacz, że musze cię zmartwić, ale to mnie Lucyfer wybrał do wykonania tego zadania. - Nagle uderzyła mnie kolejna myśl. Tak potworna, że prawie się zakrztusiłam. Serce zaczęło mi walić jak młotem, gdy wbijałam w niego swoje spojrzenie. Ręka zamarła mi w pół gestu. - Oni wszyscy byli tylko przynętą. Chciałeś, żeby Magi narysował tego demona, żebyś mógł zobaczyć go na własne oczy. - Nie mogłam uwierzyć, że byłam taka ślepa. - Wcale nie jesteś zaskoczony obrotem sytuacji. Chciałeś żebym poszła z resztą, by mogli mnie odciągnąć od strefy wybuchu. Miałam pobiec do McKinleya, żeby mógł… Ty arogancki sukinsynu. - Mój żołądek 160

przewrócił się na drugą stronę. Nic dziwnego, że Bella wyglądała na taką przerażoną. Domyśliła się, że ona i jej partner będą przynętą, a moje założenie, że mieli pełnić funkcję tropicieli zamiast wsparcia musiała przestraszyć ją nie na żarty. - Przejmuję się twoim bezpieczeństwem bardziej niż twoja urażona duma. - Pochwycił moją dłoń w swoją i opuścił ją wzdłuż mojego boku. - To bez różnicy. Wolę mieć cię przy sobie, skąd mogę obserwować co zamierzasz zrobić. Spodziewałem się tego, że nie wyrazisz na to zgody. - Mam z tym tyle problemów - mruknęłam. Czy podzielenie się ze mną informacjami zabije cię? Nie mam zamiaru być posługiwać się innymi ludźmi jako przynętą, Japhrimel. Nie zrobię tego. - Doradziłbym ci ostrożność. - Jego oczy zapłonęły. - Nie jestem już twoim towarzyszem, tylko twoim Upadłym - nie jestem związany z tobą po to, by być ci posłusznym, tylko po to by cię chronić. Zrobisz dobrze jeśli zachowasz milczenie. Moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu, czując jak zaciskam szczęki żeby tylko nie wyrzucić na zewnątrz cisnących się na język słów. Gdy już byłam w miarę pewna, że moja własna cierpliwość jest pod kontrolą, obrzuciłam go piorunującym spojrzeniem, opuszczając podbródek i przymykając powieki. - Sugeruję ci, żebyś spuścił trochę z tego autokratycznego tonu, Japhrimel. Nie lubię gdy ktoś mi rozkazuje i nie znoszę być trzymana w niewiedzy. Co ty sobie myślisz, że kim ja jestem? Jakąś idiotką, którą możesz… Ledwie zauważyłam to jak się poruszył. Po chwili zorientowałam się, że jestem przyszpilona do wyłożonej płytkami ściany, a palce Japhrimela trzymają mnie za pas dobre pół metra nad ziemią. Trzymał mnie za skórzane szlufki jedną ręką, równie niedbale co mama trzymająca swoje kocię. Ramię miał wyciągnięte, zęby obnażone, a oczy podobne do dwóch zielonych piekieł. Zaczęłam kopać nogami w powietrzu, wbijając palce w jego rękę. Potrząsnął mną tak, że aż głowa mi podskoczyła. Zrobił to starannie, tak że nie uderzyłam czaszką w ścianę. Potem westchnął. Fluorescencyjne światła przemknęły po jego atramentowo czarnych włosach. Nie byłam nawet w stanie sięgnąć po rękojeść swojego miecza. Byłam zbyt zajęta wczepianiem palców prawej ręki w jego dłoń i bezowocnie starając się by mnie puścił. - Zachowywałem w stosunku do ciebie nieskończoną cierpliwość - powiedział cicho. Każde słowo było wypowiedziane rzeczowo i wyraźnie. - Ale nie będziemy tego tak dalej ciągnąć. Jeśli bez pytania nie zrobisz tego co ci każę, to skuję cię, oddam McKinleyowi i będę to kontynuował w pojedynkę. - Nawet nie zmienił pozycji, gdy znów spróbowałam kopać. Jakimś cudem uniknął ciosu bez potrzeby poruszania się. Nie spuszczał ze mnie wzroku. - W tej grze jest coś, czego nie rozumiem, i dopóki nie pojmę co to takiego, nie będę tolerował dalszego nieposłuszeństwa. Książę chce cię zabić tym zadaniem pomimo swojej przysięgi, a komuś już dwa razy się to prawie udało. Mam dość gierek. Rób co mówię, a wymusić na mnie pokutę za to wszystko zawsze możesz później. Jednak na najbliższe siedem lat, hedairo, jesteś pod moją opieką. Ułatw nam to obojgu i po prostu się podporządkuj. - Przestań! - Mój głos odbił się od płytek głośnym echem. Rzemienie mojego pasa wbiły mi się w skórę. - Niech cię szlag, Japhrimel, przestań! Przerażasz mnie!

161

Potrząsnął mną po raz ostatni, możliwe że po to by upewnić się, że może ze mną zrobić to co chce, i puścił. Wylądowałam twardo na nogach. Wstrząs wystrzelił z moich pięt aż do szyi. Pomasowałam mostek w miejscu, w którym czułam nacisk jego kłykci. Zrobiłam to jeszcze raz i znowu. Gdybym była człowiekiem, to miałabym siniaki. To rzuca na wszystko całkiem inne światło. Moje oczy odruchowo przesunęły się po schodach prowadzących na powierzchnię. Gdybym tylko mogła… Chwycił mnie pod brodę, obejmując ją dłonią. Palce miał delikatne, ale twarde jak z żelaza. Kątem oka dostrzegłam McKinleya stojącego z założonymi rękami. Ani trochę nie spodobał mi się błysk zniechęcenia w jego oczach. - Nawet o tym nie myśl - powiedział Japhrimel dziwnie czułym tonem. - To dla twojego dobra, moja Dante. Zrobisz to co mówię. Wyszarpnęłam podbródek z jego uścisku. - Nie musiałeś tego robić - odparłam głosem, który nawet dla mnie brzmiał jak całkiem bez tchu. Puls bił mi szybko i gwałtownie w gardle. Odsunęłam się w tył, uderzając z głuchym grzmotnięciem w ścianę. Japhrimel pozostał na swoim miejscu. Groźny wyraz zniknął z jego twarzy zupełnie jakby nigdy go tam nie było. W głowie mi szumiało. Znak na moim ramieniu zapulsował gorącem wsiąkającym w moją klatkę piersiową i kości. Przez bardzo długą chwilę stał całkiem nieruchomo z twarzą pozbawioną wyrazu. W końcu poruszył się tak, jakby chciał mnie dotknąć, ale wzdrygnęłam się i uskoczyłam w bok. Czubek osłony mojego miecza uderzył w płytki, drapiąc po nich jak tępy pazur. Zamknęłam prawą dłoń wokół rękojeści i spojrzałam na niego tak, jakby był kimś obcym. W ustach zaschło mi nagle, a hałas w mojej głowie przybrał na sile. Japhrimel zatrzymał się. Spuścił wzrok, przypatrując się mojej pozycji i dłoni z pobielałymi kostkami zaciśniętymi wokół miecza. - Jestem w stosunku do ciebie bardzo troskliwy - powiedział cicho, ciągle tym samym dziwnie intymnym tonem głosu, takim który sprawiał, że brzmiał potwornie ludzko. - Tak bardzo troskliwy. Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie co by się stało, gdybyś została schwytana przez demona, który wcale by o ciebie nie dbał? Przełknęłam z trudem ślinę. Banie się, że posłużyłby się swoją siłą i szybkością do zmuszenia mnie bym zrobiła wszystko co tylko zechce, to było jedno. Jednak zobaczenie na własne oczy, że naprawdę jest do tego zdolny było czymś kompletnie innym. Poczułam ból w piersiach. Policzek mnie zapiekł, gdy szmaragd wypluł ze swojego wnętrza pojedynczą iskrę. Moje pierścienie wirowały od Mocy. - Nie powinieneś był tego robić - powiedziałam drętwo. - Zrobię wszystko co tylko konieczne by móc cię ochronić. Czyżbym jeszcze tego nie udowodnił? - Nie powinieneś był tego robić. - Nie potrafiłam powiedzieć niczego innego. Łzy zaczęły mi się zbierać pod powiekami, rozmazując widoczność. Przełknęłam je, zaciskając szczękę. Westchnął, kręcąc głową. Odblaskowe światła przemknęły po jego włosach i długich, surowych liniach płaszcza. Jego aura zamknęła się wokół mojej. Próbowałam ją odepchnąć, ale nie udało mi się. - To nie ma żadnego sensu.

162

- Jak mogłeś? - szepnęłam, znów pocierając mostek. Nie zranił mnie, nie fizycznie. Jeszcze nie. Mimo to nie przestawałam masować miejsca, do którego przycisnął kłykcie swoich palców. - Jak mogłeś mi to zrobić? - Zrobiłem to co musiałem. - Chwycił mnie za ramię i odciągnął od ściany. - Chodź. Mamy transport do złapania. Och, bogowie. Anubisie, pomóż mi. - Dokąd jedziemy? - Ledwo udało mi się przepchnąć te słowa przez zdrętwiałe usta. Nie całkiem z nim walczyłam, ale opierałam się wystarczająco mocno, każąc mu się trochę bardziej pomęczyć. Rzucił mi jedno nadzwyczajnie zielone spojrzenie, ale to McKinley udzielił mi odpowiedzi. - Do kolejnego Wolnego Miasta - powiedział, uśmiechając się. Nie spodobał mi się ten uśmiech - był zbyt szeroki, zbyt biały i za bardzo usatysfakcjonowany przebiegiem ostatnich wydarzeń. McKinley wyglądał na bardzo zadowolonego widząc, że Japhrimel pokazał mi gdzie moje miejsce. - Sarajevo DMZ. Sarajevo? Dlaczego akurat tam? Przecież nie wpuszczają tam ludzi. Mogłam wbić pięty w ziemię i kazać mu mnie nieść, ale zrobiło mi się niedobrze na samą myśl o tym. Nie czułam właściwie niczego, może poza niedowierzaniem tak wielkim, że pochłonęło mnie w całości. Niedowierzaniem przełamanym pojedynczą frazą odtwarzaną w kółko w mojej głowie. Jak mogłeś, Japhrimel? Jak mogłeś? A pod tym dało się słyszeć inną, prostszą, powtarzającą się bez końca. Ufałam ci.

163

ROZDZIAŁ 31 Nowa Praga posiadała na przedmieściach peron transportowy Ruzyne. Japhrimel po prostu przeszedł przez bramki ochrony. McKinley i ja zrobiliśmy to samo. Wprowadzono mnie na pokład smukłego, lśniącego czernią poduszkowca. Dostałam dreszczy - ostatnio nie miałam z nimi dużo szczęścia. Nie dano mi nawet podjąć próby ucieczki na peronie - prowadził nas McKinley, a Japhrimel zamykał pochód, trzymając jedną rękę na moim ramieniu. Robił to niesłychanie delikatnie, od czasu do czasu głaszcząc mnie kciukiem po karku. Właśnie dostałam pokazową lekcję tego jaki był szybki gdy nie bawił się w żadne gierki. Próbowanie mu uciec było więc czymś całkiem niedorzecznym. Poza tym, jeśli kręciło się tu więcej cerberów, to i tak nie miałam większej szansy na przetrwanie. Opadłam na niskie, czarne, skórzane siedzenie, położyłam katanę na kolanach i wyjrzałam przez okno, przyglądając się światłom Nowej Pragi. Nic dziwnego że Bella i Ogami byli przerażeni. Nic dziwnego że Japhrimel wcale nie wyglądał na zmartwionego postępami grupy - on po prostu czekał, aż wróg się pokaże. W międzyczasie pogrywał ze mną i jednocześnie posługiwał się ludźmi jako przynętą. Fakt, że wysłał ich tam razem z Vannem i Tiensem wcale nie usprawiedliwiał jego bezlitosnego czynu. Mimo że nie stała im się żadna krzywda. A ja byłam tego częścią. Zrobił ze mnie część tego wszystkiego. Gdyby coś poszło źle, to byłabym za to częściowo odpowiedzialna. Teraz wiedziałam również dlaczego tak uparcie milczał na temat Upadłych. Gdybym tylko wiedziała, że nie jest już ze mną związany na zasadzie demona towarzysza, to mogłabym zaprzeć się butami w ziemię trochę bardziej i zażądać żeby wszystko mi powiedział. Zrobiłabym to gdyby ktoś mnie wcześniej ostrzegł. Ale nikt tego nie zrobił. Nie miałam nawet pojęcia, że Diabeł chciał się ze mną spotkać. O niczym nie wiedziałam. Japhrimel zachowywał się tak, jakby wcale nie czuł się winny, albo jakby cokolwiek przede mną ukrywał. Spędzał ze mną każdą wolną chwilę. To zaprowadziło mnie ku nieprzyjemnym rozmyślaniom o tym jak często zostawałam sama w sypialni, pogrążona w bezbronnej nieświadomości i opuszczona, podczas gdy Japhrimel spotykał się z Lucyferem. To mogło się wydarzyć z dużą łatwością. A ja cały czas mu ufałam. Potem nagle zmienił plany, targował się z Lucyferem o zwrócenie Mocy demona i wepchnął do poduszkowca jak dziecko, każąc mu jechać do domu. Nie przejmuj się Dante, z łatwością daje sobą kierować i manipulować. W końcu to tylko człowiek. Zamknęłam oczy, szukając spokoju i jakiegoś pomysłu. żadne z nich się nie pojawiło. McKinley przejął kontrolę nad poduszkowcem, prowadząc przyciszoną rozmowę z Japhrimelem. Zamknęłam oczy, ponownie je otworzyłam i zaczęłam się gapić na światła. Unoszące się w powietrzu strumienie poduszkowców przepływały pomiędzy lśniącymi bryłami wysokich wieżowców. Dokuczliwe wrażenie że coś jest źle zniknęło. W końcu dowiedziałam się dlaczego. Japh nigdy nie miał zamiaru pozwolić mi robić tego czym powinna była zająć się Prawa Ręka Lucyfera. Myśl, że wcale nie miałabym nic przeciwko graniu drugich skrzypiec w polowaniu takim jak to, gdybym tylko wytłumaczył mi o co tutaj chodziło, wcale nie była 164

pocieszająca. Demony były złośliwe, podstępne i w większości przypadków zbyt silne i zbyt szybkie nawet dla hedairy. Zabicie chochlika nie było żadnym osiągnięciem. Gdyby nie łatwopalna farba, wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej. Z pewnością nie obraziłabym się, gdybym miała wtedy wsparcie umożliwiające stanięcie z nimi do walki. Najbardziej mrożące krew w żyłach było logiczne przedłużenie moich myśli - Lucyfer robił wszystko, żeby schwytać Japhrimela w swoje sidła. Posługiwał się mną jako przynętą albo odwróceniem uwagi i możliwe, że chciał zabić przy tym Japha. Gdyby jakimś cudem udało nam się osiągnąć cel, to i tak musielibyśmy radzić sobie z machinacjami Księcia Piekła. Gdyby ten plan zawalił, to istniało ryzyko, że po nim nastąpi kolejny. I bardzo możliwe że następny. Nie sądziłam, by Diabeł tak łatwo się poddał. Japhrimel usiadł na siedzeniu naprzeciwko mnie. Wyglądałam przez okno, stukając palcami w rękojeść miecza. Powstrzymywał się podczas naszych sparingów przez cały czas. Przez cały czas. Raz czy dwa pozwolił mi się nawet zranić. Po co? żebym poczuła się lepiej? Zapadła cisza. W gardle wyrosła mi gula. Zepchnęłam ją w dół. Mostek mnie bolał, ale to dlatego że nie przestawałam go bezwiednie masować. Japhrimel poruszył się, znieruchomiał, a potem znów zmienił nieznacznie pozycję. Jak gdyby spodziewał się, że coś powiem. Ugryzłam się z język. Kusiło mnie żeby wrzasnąć. Powinnam była wrzasnąć. Powinnam wypaść przez okno poduszkowca i polecieć w dół. Albo zemdleć. Zachować jakikolwiek bierny opór. Cokolwiek. Wszystko, poza siedzeniem w tym przeklętym poduszkowcu. Jeśli nie możesz przed czymś uciec, to musisz z tym walczyć. A jeśli nie możesz z tym walczyć, to musisz przetrzymać. Stara nauczka, moja pierwsza, poważna lekcja w życiu - tyle że nie dawałam rady tego przetrzymać. Po prostu nie byłam zdolna do zrobienia czegokolwiek. Siedziałam zamknięta w szklanej bańce spokoju, pogrążona w tym rodzaju szoku, który odgradzał mnie od świata. Użył na mnie swojej siły. Nigdy nie spodziewałam się, że będzie do tego zdolny. Miał zamiar zmusić mnie do zrobienia tego czego chciał. Wpadłam w pułapkę zastawioną przez kogoś, o kim myślałam, że będzie ostatnią osobą na ziemi która mi to zrobi. - Nie spodziewam się żebyś mi wybaczyła albo zrozumiała - powiedział w końcu. żądam od ciebie jedynie współpracy, którą uda mi się zdobyć wszystkimi możliwymi środkami. - Powinieneś był mi powiedzieć. - Punkt dla niego. Sprawił, że się odezwałam. Nie rozpoznałam własnego głosu - ani trochę nie przypominał mojego zwykłego półszeptu. Powiedziałam to takim tonem, jakbym była zwykłym człowiekiem dyskutującym o tym, co trzeba zrobić na obiad. Aksamit w moim głosie kpił sobie ze mnie. - Pytałam cię. Powinieneś był powiedzieć mi o tym wszystkim. - Wtedy nie zgodziłabyś się na żadną z tych rzeczy - odparł cichym, jedwabistym głosem. - A zwłaszcza na moją prośbę żebyś wycofała się i pozwoliła mi walczyć w pojedynkę ze stworzeniami, których siła przekraczała twoje możliwości. Niech cię szlag trafi, możliwe że masz rację. - Już nigdy się o tym nie przekonamy. 165

- Pewnie nie. - Jego usta wygiął niewielki, czuły uśmiech. Ledwo mogłam znieść widok tego wyrazu na jego twarzy, gdy wzrok mu łagodniał, a usta zaokrąglały. Czy w ogóle docierało do niego to co mi właśnie zrobił? Nie mogłam się powstrzymać. - Mogłabym cię za to znienawidzić. - Prosiłeś mnie żebym ci zaufała. Zrobiłam to i co dostaję w zamian? Skrzywdziłeś mnie, przygwoździłeś do ściany - ciągle czułam swobodną siłę jego dłoni trzymających mnie w górze, moich dyndających w powietrzu nóg i jego kłykci wbijających się w moją klatkę piersiową. - Wyrośniesz z tego - powiedział, nie przestając się uśmiechać. Niech go szlag. Nie sądzę. Zamknęłam oczy, odcinając się od jego widoku. Poduszkowiec zakołysał się, a mój żołądek zrobił fikołka. - Nie powinieneś był tego robić. Nie powinieneś był mi tego robić. Mówiłam zupełnie jak zdarta płyta. Daj spokój, Dante. Skończ z tym wreszcie. - Robię to co muszę. Jestem twoim Upadłym. - Nie był ani trochę skruszony. To miało by dla mnie jakieś znaczenie, gdybyś nie przycisnął mnie do ściany i nie przyznał, że mnie okłamywałeś. - Mam na to tylko twoje słowo. - To nie była prawda - miałam na to również słowo Lucyfera poparte moim własnym doświadczeniem. Ale skoro nie mogłam zranić go mieczem, pozostawały mi tylko słowa. Ciemność widoczna za moimi powiekami nie przynosiła ukojenia, bo ciągle widziałam diamentowo-czarne płomienie jego aury, będące znakiem charakterystycznym demona. Czyżby wyobraźnia mnie poniosła, czy rzeczywiście się zawahał? - Chcę ci jedynie zapewnić bezpieczeństwo. Jesteś krucha, Dante, i to z tego powodu podzieliłem się z tobą swoją siłą. Jestem wystarczająco silna, Japh. Zostaw mnie. - Daj mi spokój. - Nie zrobię tego - powiedział stanowczym tonem zaprzeczenia. Rzadko kiedy miałam okazję usłyszeć jak mówi bez ironii i bardziej poważnie. - Mówię serio, Tierce Japhrimel. Daj mi święty spokój. Idź dokończyć swoje pieprzone polowanie i baw się dalej w kotka i myszkę z Lucyferem. - Chciałam podciągnąć kolana pod brodę, zwinąć się w kłębek i zaczekać, aż rozrywający ból w mojej piersi wreszcie zniknie. Nie sądziłam by nastąpiło to szybko, ale potrzebowałam jakiegoś ciemnego, cichego miejsca, w którym mogłabym się ukryć na jakiś czas. - Chcę wracać do domu. Gdziekolwiek to jest. Mój żołądek zakołysał się znowu. Nie czułam się taka niespokojna, taka bezbronna od czasu… no właśnie, od kiedy? Odkąd skończyłam dwanaście lat. Wtedy gdy człowiek, który wychowywał mnie odkąd byłam małym dzieckiem, został zasztyletowany przez jakiegoś ćpuna. Strata Lewisa sprawiła, że zostałam sama w tym zbyt dla mnie wielkim mieście. Teraz czułam się tak samo. Oddech uwiązł mi w gardle, palce u rąk i nóg miałam całkiem zimne, jakbym właśnie wyruszyła do domeny Śmierci, a moja skóra zdawała się być o wiele za wrażliwa, by poradzić sobie z brutalnością tego świata. Poczułam się bardzo, bardzo mała. Oczywiście wiedział co powiedzieć, żeby zranić mnie jeszcze mocniej. - A masz swój dom, Dante?

166

Zgarbiłam się. Saint City jest najbliższe temu określeniu. To tam mieszkałam przez większość swojego życia, zanim pojawiłeś się w nim żeby je zrujnować. Zniszczyłeś wszystko. Zaciągnąłeś mnie do Piekła, zmieniłeś w półdemona, umarłeś i zostawiłeś mnie samą, potem wróciłeś i okazałeś się… okazałeś się… - Nie mogłam dokończyć myśli. Ciągle czułam pod plecami zimną i twardą wykładaną płytkami ścianę i jego zaciskając się na mnie palce. Myślałam, że ty jesteś moim domem, Japh. Poczułam przebiegające po skórze ciarki. Dzieliłam się z nim swoim ciałem, pozwoliłam mu poznać moje najskrytsze tajemnice, czego nie zrobiłam w przypadku żadnego innego kochanka. Nawet w przypadku Doreen, która ponownie nauczyła mnie godności ciała i jego potrzeb. Jej delikatność otworzyła przede mną całkiem inny świat. Nie zrobiłam tego nawet w przypadku Jace’a. Myśl o nim sprawiła, że zamknięta wokół mnie szklana bańka otępiającego spokoju zatrzeszczała odrobinę. Zacisnęłam szczękę, zdeterminowana nie załamać się. Nie załamię się. Zwarłam zęby i zacisnęłam dłonie na mieczu. Mój szmaragd wypluł pojedynczą, buntowniczą iskrę. Japhrimel westchnął ponownie. - Nasze legendy ostrzegają nas o cenie jaką trzeba zapłacić za stanie się A’nankhimel. Nie mogę być człowiekiem, Dante, nawet dla ciebie. Nie rozumiesz tego? Co takiego było w jego głosie, że tak bardzo mnie zabolało? Błaganie. Zdecydowanie wyglądało na to, że błaganie. Poczułam przypływ furii, oplatając dłonią rękojeść miecza. Otworzyłam szeroko oczy. Dopiero co trzymał mnie przyciśniętą do ściany stacji metra i chciał żebym go zrozumiała? - Zrozumiała ciebie? Myślałam, że już to zrobiłam! Sądziłam że ja… że ty… - Wyglądało to tak, jakby odjęło mi mowę. Dobrze chociaż, że nie zaczęłam bełkotać, mimo że było blisko. Kiwnął głową, pochylając się do przodu. Łokcie miał oparte na kolanach, a palce splecione. - Wściekaj się na mnie, Dante. Bądź zła. Wyegzekwuj swoją zemstę potem, pozwolę ci na to. Tak długo jak przy mnie zostaniesz, jestem twój. Nie uda ci się przed tym uciec, nie teraz. Potrząsnęłam głową tak, jakbym pozbywała się z niej wody. - Zrobiłabym dla ciebie wszystko, gdybyś tylko był ze mną szczery - powiedziałam zranionym głosem, czując zbierające się pod powiekami łzy. Nienawidziłam się za płakanie. Nie płakałam przechodząc przez piekło Rigger Hall. Po wyjściu też rzadko mi się to zdarzało. Chodziło raczej o ton jego głosu, tego delikatnego głosu, na który odpowiadało moje ciało. Jednak od łagodności liczyła się dla mnie słyszalna w nim zdrada. To właśnie ta zdrada bolała najmocniej. Czy też łagodność? Nie byłam w stanie powiedzieć. Znów zaczęła masować swój mostek, szorując palcami po materiale koszuli pod przerzuconym ukośnie skórzanym pasie. Myślałam że cię znam. Z każdą mijającą sekundą gula w moim gardle robiła się coraz większa, zupełnie jakbym była uwięziona w pokoju bez okien. - Ciągle masz nawyk bycia człowiekiem, Dante. To zajmie trochę czasu, ale on wkrótce zniknie. - W jego głosie nie było nawet przepraszającego tonu skruchy. Wśród ludzi jest tak, że gdy facet bije swoją dziewczynę, to potem robi wszystko żeby okazać skruchę. 167

Gorąca łza spłynęła mi po policzku. Nie mogłam z nim nawet walczyć, bo był dla mnie za silny. - Mogłabym cię za to znienawidzić - szepnęłam. - Ostrzegałem cię, że może do tego dojść. Ale z tego również wyrośniesz. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. że niby miałabym wyrosnąć z nienawidzenia cię? Chyba, kurwa, śnisz. Jak mogłeś mi to zrobić, Japhrimel? Moje oczy zwęziły się nieznacznie. Opuściłam z wysiłkiem prawą rękę i stuknęłam palcami w rękojeść. Milczałam. - Według umowy, będziesz pracować dla Księcia przez następne siedem lat. Zadbam o to, żebyś je przetrwała. Jeśli będę musiał przykuć cię do swojego boku, to zrobię to. - Zacisnął szczękę, błyskając oczami. Uwierzyłam mu. Och, pewnie że przetrwam. Jestem w tym dobra. A jeśli nawet umrę, to nie mam się czego bać, mój bóg z radością mnie do siebie przyjmie. Może przynajmniej tam nie będziesz mógł mnie śledzić. Znów zamknęłam oczy i oparłam głowę o zagłębienie siedzenia. Było naprawdę wygodne. Wszystko co najlepsze dla wiernych giermków Diabła. - Nie musisz mi wybaczać - powtórzył. - Ale będę miał twoją współpracę. - Wiesz co? - rzuciłam spokojnym, równym głosem. - Naprawdę mógłbyś nauczyć Diabła paru swoich sztuczek. - Ciemność pod powiekami była kusząca. Niestety, nawet gdybym je zamknęła, cały czas widziałabym jego aurę i widoczne w niej ściśle kontrolowane płomienie, ciągle próbujące nakryć moją. Znak na moim ramieniu pulsował delikatnie. Moc rozlała się po mojej skórze jak ciepły olejek. Koiła mnie, rozluźniających napięte jak supły mięśnie. Rozległ się cichy szmer, jakby Japhrimel się poruszył. Jego płaszcz drgnął wraz z nim. - Jestem mniejszym złem, hedairo. Zapamiętaj to sobie. Nie znalazłam odpowiednich słów by móc odpowiedzieć. Skoro miałam do wyboru albo Diabła, albo Japhrimela, to co z tego miałam? Przerąbane. Dokładnie to. Zapędzona w kozi róg przez demona. Znowu.

168

ROZDZIAŁ 32 Zdemilitaryzowane Sarajevo ciągle stanowi terytorium nad którym rywalizuje się o władzę. Potrzeba było dwóch gubernatorów wojskowych Nichtvrenów i całego korpusu oficerskiego - składającego się z siedmiu Sfor - werecainów, by przywrócić porządek po koszmarze ludobójstwa będącego następstwem Wojny Siedemdziesięciodniowej. To był ten rodzaj miejsca, do którego nie zapuszczali się żadni psioniczni łowcy głów - a to dlatego, że nie robiły tego ich ludzkie ofiary pościgów. Północną część miasta stanowiła Strefa Demilitaryzacyjna, gdzie swoje enklawy tworzyła większość gatunków innych niż ludzie. Południowa część jest patrolowana przez werecainy, których jedynym szefem był Mistrz terytorium, Nichtvren imieniem Leonidas, który został ostatecznym zwycięzcą w walce o władzę. Sarajevo było jednym z czterech Wolnych Miast na globie które zamieszkiwały wszystkie gatunki oprócz ludzi. Jego obszar rozciągał się od Morza Adriatyckiego do granicy AustroWęgier. Od południa sąsiadował z Hegemonią Grecji. Ostatni ludzie uciekli stąd po tym, jak Leonidas i alfa z rasy werecainów, Masud, położyli kres końcowemu powstaniu Serbów na około wiek po Wojnie. Hegemonia i Putchkin prowadziły negocjacje dotyczące wchłonięcia mniejszości etnicznych w swoje struktury i przemieszenie ich na tereny kulturowe, które najbardziej przypominały ich poprzedni dom. Lingwiści i historycy przez lata zajęci byli rozplątywaniem powstałej kultury. Leonidas, prawdopodobnie rozumiejąc że nawet Nichtvren nie jest w stanie sprzeciwić się połączonemu atakowi termonuklearnego Hegemonii i Putchkin, upewnił się, że większość ludzi którym udało się przetrwać, zostanie uwolniona bez żadnych konsekwencji. Garstka ludzi próbowała wrócić, ale słuch o nich zaginął. Przez krótki okres czasu działał nawet ruch żądający zwrócenia terytorium, zwłaszcza psioniczny motłoch na Blackbird Fields, ale w ostatecznym rozrachunku Nichtvreni przekupili wszystkich których się dało i cała ta sprawa stała się punktem spornym. Każdy człowiek wystarczająco głupi by udać się do DMZ Sarajevo albo ginął, albo zostawał poddany Przemianie w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin - to samo tyczyło się psioników. Nawet ci akredytowani, którzy przeszli szkolenie bojowe i mieli za sobą masę zleceń tam nie chodzili. Oczywiście, chodzą plotki o ludziach zdesperowanych tak bardzo, że udają się do Sarajeva i zawierając umowy odnośnie Przemiany. Istnieją również pogłoski o związanych kontraktami sługach i handlu niewolnikami - ale o tym szeptało się jedynie w ciemnych kątach. Hegemonia i Putchkin nie przywiązywały do tego zbytniej uwagi tak długo, jak Leonidas utrzymywał porządek, a z tego terenu nie przemycano żadnych materiałów termonuklearnych. Naprawdę jestem w Sarajevie, pomyślałam z lekkim oszołomieniem, wyglądając przez okno poduszkowca. - Mamy pozwolenie na lądowanie - powiedział McKinley oglądając się przez ramię. Spotkają się z nami w doku. Japhrimel ledwo skinął głową. Siedział tu przez cały lot i mnie obserwował. Po chwili porzuciłam fałszywy zamiar zapadnięcia w sen i zamiast tego zaczęłam przyglądać się ciemności na zewnątrz. Na wschodzie niebo zaczynało szarzeć, dając zapowiedź świtu. Dostrzegłam mniej świateł niż w większości innych miast, obszary całkowitej 169

ciemności w poszczególnych dzielnicach na północ od rzeki i mnóstwo neonów, gdy przelatywaliśmy nad strefą. McKinley pilotował poduszkowiec gładko i z wprawą. - Panie mój? Japhrimel w końcu się poruszył, obracając fotel by spojrzeć w stronę dziobu. - Tak? - Czy ona…? - To brzmiało tak, jakby nie potrafił znaleźć grzecznego sposobu na dokończenie zdania. O co właściwie pytał? Czy już zostałam nauczona tego gdzie moje miejsce? Czy wszystko ze mną w porządku? Czy jeszcze żyłam? Czemu, kurwa, w ogóle mnie to obchodziło? - To nie jest przedmiot twojej troski - odparł Japhrimel, którego głosu nie zabarwiło nic prócz niewielkiego zmęczenia. - Tak, panie - powiedział McKinley i wrócił do swoich obowiązków. Po kilku chwilach zobaczyłam, jak światła konsoli migają, gdy kontrolę nad pojazdem przejął robot. McKinley wstał z miejsca i przeciągnął się tak, że aż stawy zatrzeszczały. Metaliczna warstwa na jego lewej dłoni rozbłysła odbitym światłem. Nie spojrzał na mnie. Ucieszyłam się z tego powodu. Japhrimel zwrócił się w moją stronę. - Twoja współpraca, Dante. Chcę mieć twoje słowo, że na nią przystaniesz. Jego słowa sprawiły, że z gardła wyrwał mi się śmiech, urywany dźwięk, który wprawił powietrze w drżenie. - Jesteś pewien, że chcesz ufać mojemu słowu, demonie? - I tak nie mogę oczekiwać po tobie niczego innego. - Znak na moim ramieniu zapłonął. Aksamitny płomień oblał moje nerwy. To wrażenie było kiedyś przyjemne. Przynosiło ulgę. Teraz go nienawidziłam. Uczucie, że moja skóra wręcz marszczy się od nienawiści pod warstwą Mocy było całkowicie nowe, dość interesujące i paskudne. Wyobrażałam sobie, że właśnie to samo musi czuć związany umową sługa - bezsilną wściekłość i nienawiść. Mostek ciągle pulsował tępym bólem, pewnie dlatego że nie przestawałam go pocierać kłykciami, starając się zedrzeć z siebie bezsilne poczucie, że zostałam schwytana w pułapkę i zdradzona jednocześnie. - Zapłacisz mi za to - szepnęłam. Gardło miałam ściśnięte. Oczy mnie szczypały. Nie powinieneś był tego robić, Japhrimel. - Nie wątpię. Twoja współpraca, Dante. Pełna i całkowita kooperacja. Daj mi swoje słowo. - Jak nie dam to co? Zabijesz mnie? - Starałam się, żeby to zabrzmiało jak wyzwanie. Znów przyciśniesz mnie siłą do ściany? A może trochę mnie obijesz? Wymierzysz policzek? Nauczysz mnie, gdzie moje miejsce? Mięsień w jego gładkim, złocistym policzku drgnął, ale głos ciągle miał równy i spokojny. - Jestem w stanie wymyślić przyjemniejsze rzeczy jakie możemy zrobić, moja Dante. Twoje słowo. Wyjrzałam za okno, lekko zdziwiona, że szkło nie pękło pod naporem mojego wściekłego spojrzenia. Pożałujesz tego, cholerny draniu. - W porządku. Masz moje słowo. Będę współpracować. Tylko z kim i z czym? Oto jest pytanie. Spojrzał na mnie. Pozwoliłam oglądać mu swój profil i cały czas wbijałam wzrok w okno.

170

- Będziesz ze mną współpracować tak długo, jak długo potrwa twoja umowa z Księciem. - Masz siedem lat od dnia gdy negocjowałam z Lucyferem - odgryzłam się napiętym głosem. Spławiam cię jak tylko nadarzy się okazja. Jestem w stanie „współpracować” z każdego miejsca na świecie. Moja brawura była podyktowana czystym impulsem i dobrze o tym wiedziałam. Gdybym się go pozbyła, to jak udałoby mi się przetrwać na własną rękę? - Mam na to twoje słowo? - Niech go szlag, naciskał na mnie. Mogłam to powiedzieć na podstawie nikłego cienia ostrożności w jego głosie, który sugerował, że sprawdzał jak daleko może się posunąć w naciskaniu na mnie, zanim nie zerwę się z miejsca i nie spróbuję go zaatakować. Gdybym rzeczywiście się teraz na niego rzuciła, to jak by zareagował? Odebrałby mi mój miecz? Zakuł mnie w kajdanki albo unieruchomił za pomocą demonicznej magii? Nie jestem już twoim demonem towarzyszem, jestem twoim Upadłym. Jestem przywiązany do ciebie nie po to by słuchać twoich rozkazów, tylko po to by cię chronić. Dla demona „ochrona” mogła nie oznaczać tego samego, co oznaczała dla mnie. Co prawda był ostrożny, ale mógł mnie zmusić do zrobienia praktycznie wszystkiego. Miałam taką samą szansę na ucieczkę przed nim, co związana i skuta ofiara przed dobrym łowcą głów. Innymi słowy, nie miałam żadnej pieprzonej szansy, chyba że postaram się coś wymyślić i będę mieć dużo szczęścia. Ale gdyby nawet mi się to udało, co to potem? - Już to powiedziałam - zgubiłam koniec zdania. - Przestań na mnie, kurwa, naciskać. McKinley nie patrzył w moją stronę, ale zobaczyłam jak się wzdrygnął. Interesujące. Miałam nie całkiem pocieszające wrażenie, że agent myślał, iż Japhrimel ciągle ładnie ze mną pogrywał. Albo że byłam lekkomyślnym człowiekiem o skłonnościach samobójczych. Mile widziana irytacja zaczęła mnie na powrót wypełniać jak środek wzmacniający, dając mi siłę do wzięcia głębokiego oddechu i zmierzenia Japhrimela szeroko otwartymi oczami z buntowniczo uniesionym podbródkiem. Nawet jeśli możesz zmusić mnie do zrobienia wszystkiego czego tylko chcesz, to nie dam za wygraną i będę walczyć. Mogę ci to wszystko utrudnić. Może zmęczy się tym po jakimś czasie. Taką przynajmniej miałam nadzieję. Poduszkowiec obniżył lot. W uszach strzelało mi za każdym razem, gdy transporter opadał w dół. Teraz czułam tylko dziwne mdlące uczucie w żołądku. Hedaira zazwyczaj nie rzyga bez powodu, chyba że została otruta - przynajmniej tyle wiedziałam - ale czułam się naprawdę coraz gorzej. Nie miałam tylko pojęcia czy to za sprawą poduszkowca, czy wydarzeń ostatnich dni. A Japhrimel jeszcze nie skończył swojej śpiewki. - Uważaj co o mnie myślisz. Tak jakbym to ja była odpowiedzialna za to, że groził mi w taki sposób. Jakby to była moja wina. Nie miał prawa mi tego robić tylko dlatego że był ode mnie silniejszy. Zacisnęłam szczękę i spojrzałam w dół na swój miecz. Myśl o tym, że być może Jado dał mi miecz, który był w stanie zabić Diabła, znów zaczęła krążyć w moim umyśle. Aż nagle, zupełnie jak jakiś dar, w mojej głowie zaczął się formować pewien pomysł. Czyś ty oszalała?, zazgrzytała moja praktyczna, zorientowana na przetrwanie połowa. To, że jest cholernym demonem, wcale nie ma znaczenia. To ciągle twoja najlepsza szansa na przeżycie! Co będzie jeśli napatoczysz się na kolejnego cerbera? 171

W głębi mojej klatki piersiowej zaczął się formować inny, głębszy głos pełen upartej determinacji, tuż pod pulsującym miejscem między moimi piersiami. To nie ma żadnego znaczenia. Lepiej umrzeć stojąc na własnych nogach, niż żyć w poniżeniu na kolanach, Danny. Rigger Hall cię tego nauczyło. Santino cię tego nauczył. Każda cholerna rzecz w twoim życiu, która próbowała cię złamać, nauczyła cię tego. Jeśli nie będziesz z tym walczyć, to stracisz cały szacunek do samego siebie, jaki tylko udało ci się zdobyć. Spojrzałam na Japhrimela. - Nie masz prawa traktować mnie jak sługi - powiedziałam cicho, potrząsając głową. Kosmyk atramentowoczarnych włosów opadł mi na twarz. Zdmuchnęłam go krótkim, świszczącym oddechem. - Nie masz prawa manipulować mną ani zastraszać mnie bym robiła wszystko czego chcesz tylko dlatego, że jestem człowiekiem. Zerwałam się na nogi i ruszyłam w stronę wyjścia, spoglądając na pokład kontrolny. Usatysfakcjonowałoby mnie rozwalenie go w drzazgi - ale zamiast tego po prostu stałam przy nim ze spuszczoną głową, wyglądając przez okno i omiatając wzrokiem cały dok na wypadek gdybyśmy byli śledzeni. Japhrimel milczał. Chociaż raz ucieszyłam się z tego, że miałam ostatnie słowo. Dostrzegłam stłoczoną grupkę Nichtvrenów w jednym końcu doku. Za nimi widać było parę werecainów. Dostrzegłam jednego Mistrza, podobnego do wielkiej, geometrycznej plamy Mocy, kilku Akolitów okrytych własnymi tarczami, otaczających Mistrza jak satelity, a potem kilku ludzkich niewolników. Nie sądziłam, by niewolnicy kwalifikowali się do miana ludzi, ale mimo wszystko… zatrzymałam się na chwilę, widząc ich tam. McKinley spojrzał na mnie. Plecy miał oparte o ściankę działową między kokpitem a resztą poduszkowca. Stałam tak blisko niego, że mogłabym mu wbić nóż między żebra. Pokusa była niemal nie do zwalczenia. Milczałam gdy poduszkowiec podchodził do lądowania w doku. Robot postawił nas na ziemi z lekkim tąpnięciem. Zamknęłam na chwilę oczy, sięgając po… …i wycofując się z powrotem za swoje demoniczne tarcze. Powietrze na zewnątrz przypominało żywy organizm naładowany Mocą, zupełnie jak w Domu Bólu w Saint City. Nic dziwnego, że nie wpuszczali tu ludzi. Taka liczba paranormalnych stworzeń w mieście, które przesiąkło bólem i cierpieniem sprawiała, że atmosfera tego miejsca była naładowana psychiczną energią. Zupełnie jak po wybuchu ognia w reakcji termojądrowej. Wzdrygnęłam się, żałując że nie jestem w stanie przestać myśleć o łatwopalnej farbie. Okej, Dante. Wyobraź sobie, że jesteś przetrzymywana przez wrogów i to na dodatek w zdemilitaryzowanej strefie Sarajeva. Miej się na baczności, na zewnątrz wyglądaj na rozluźnioną i czekaj na odpowiednią szansę. Japhrimel nie może cię pilnować przez cały cholerny dzień. A przynajmniej miałam taką nadzieję że nie mógł. Wszystkim, czego potrzebowałam, była jego chwilowa utrata uwagi i wtedy mogłam mieć szansę natychmiastowej ucieczki. Dobra wiadomość była taka, że gdyby jakimś cudem udało mi się nawiać, to mogłam wtedy znaleźć kryjówkę i wymyślić jakiś niewydarzony plan, dzięki któremu udałoby mi się pozostać przy życiu. Zła wiadomość była taka, że gdyby na mojej drodze stanął kolejny demon albo nawet cerber, to i tak skończyłabym jako zimny trup. Ta druga opcja wyglądała na coraz bardziej prawdopodobną.

172

ROZDZIAŁ 33 Mistrzem Nichtvrenów okazał się nie kto inny jak Leonidas we własnej osobie wysoki, smukły i piękny mężczyzna, jednie odrobinę wyższy ode mnie, z gładkimi czarnymi włosami zaplecionymi elegancko w warkocz opadający mu na plecy. Był jedyną osobą jaką widziałam, która nosiła togę z mikrofibry ozdobioną szerokim, purpurowym pasem i sandały zapięte na stopach o karmelowej skórze. Jeden z jego Akolitów trzymał ponad nim rozłożony parasol. Byłam zbyt zajęta podziwianiem krajobrazu, żeby zauważyć elegancki ukłon jaki złożył w stronę Japhrimela. Jednak jego powitanie przywróciło mnie do pełnej świadomości. - Najstarszy Syn i jego ukochana. Witajcie w moim skromnym mieście - odezwał się w prawdziwym merikańskim - prawdopodobnie dlatego, że to był główny język handlowy i nie wypływało to z szacunku do moich ograniczonych umiejętności językowych. Głos miał cichy, lekko akcentowany i naładowany taką ilością Mocy, która wystarczyłaby żeby odpalić ładunek wybuchowy. Nie był jednak tak dziwnie przerażająco potężny co Nikolai, Najwyższy Saint City. Ale niewiele mu brakowało. Bardzo niewiele. Co było zaskakujące, skoro Leonidas był starszym Nichtvrenem. Zazwyczaj, chociaż nie zawsze, było tak, że wiek oznaczał wśród ich gatunku większą władzę. Gdybym ciągle była tylko człowiekiem, gorączkowo szukałabym jakiejś ściany, o którą mogłabym oprzeć swoje plecy. Nie sięgnęłam po swój miecz tylko dlatego, że lewa dłoń Japhrimela owinęła się wokół mojego prawego nadgarstka tak swobodnie i skutecznie jak stalowe kajdany. Moje pierścienie rozjarzyły się światłem, ale nie wystrzeliły z nich żadne iskry. Kontrolowałam się tak mocno, jak telepata z założonym kołnierzem, niemal trzęsąc się od pragnienia sięgnięcia po miecz. Japhrimel kiwnął głową. W porównaniu do jarzącego się blasku jego aury, Moc Nichtvrena przypominała płomień świecy. Mimo to ciągle czułam się bardziej nieswoja w obecności tej pijawki, niż demona. Ale niespodzianka. Chociaż Japh szybko go doganiał pod tym względem. Poczułam bolesne ukłucie w klatce piersiowej. Znów chciałam potrzeć to miejsce, ale zdusiłam w sobie tą chęć. - Przyjmij moje podziękowania za to uprzejme powitanie. Jestem tu z powodu pościgu, mój młody przyjacielu, i nie mam czasu na błahostki. - Japhrimel brzmiał na znudzonego, ale stojący po mojej stronie McKinley wyszczerzył się w dość niebezpiecznym uśmiechu. Byłam najniższą osobą w doku. Jeden z Akolitów, masywny blondyn, pokazał mi swoje kły, gdy przyłapał mnie na gapieniu się na niego. Niebieskie linie zawirowały na jego twarzy, tatuaże z czasów przed Przemianą. Skóra Nichtvrenów nigdy nie pokrywa się bliznami. A przynajmniej tak mi się wydawało z tego co zapamiętałam na zajęciach z Anatomii Paranormalnej w Akademii. Blondyn miał na sobie coś, co wyglądało jak wyżarte przez mole wilcze skóry pozszywane ze sobą w coś na kształt tuniki. Jego oczy przypominały martwe głębie. Były jak stawy gotowe wciągnąć opierającego się człowieka pod powierzchnię tak by się w nich utopił. Tutejsza Moc pachniała smakowicie. Niosła w sobie lekką nutkę stęchlizny i Nichtvrenów, oraz ostrą, przeczyszczającą nos woń werecainów pojawiającą się i znikającą znienacka. Ponad 173

tym wszystkim unosił się słaby zapach zaschniętej na futrze krwi, obcy zapach, który kazał każdemu ludzkiemu instynktowi w moim wnętrzu krzyczeć jak niezarejestrowana dziwka przyłapana na oszukiwaniu swojego alfonsa. To była Moc, która mogła pożreć psionika żywcem. Tyle że ja nie byłam już w pełni człowiekiem, więc zamiast mnie pochłonąć, Moc płynąca ze studni miasta podrażniła najgłębsze zakamarki mojej psyche. Weź się w garść, Danny. Wymierzyłam sobie ostry, mentalny policzek i znów przeskanowałam wzrokiem dok. Nie mogłam sobie pozwolić, by wsiąknąć w panującą tu atmosferę. Kanały odpowiedzialne za cyrkulację Mocy w moim ciele zakłuły a potem uelastyczniły się. Trochę czasu zajęło mi przystosowanie się do ilości czystej energii w powietrzu. Zadrżałam, a Japhrimel pogładził kciukiem wnętrze mojego nadgarstka, co prawdopodobnie miało mnie pocieszyć. Obserwuj. Czekaj. Prędzej czy później, Japh lub McKinley przestaną uważać. Dałam słowo, to prawda - ale zrobiłam to pod przymusem. Nie obiecywałam, że przykuję się do Japhrimela, a po tym co zrobił byłam pewna, że to i tak się nie liczy. Jesteś pewna? Niepokój zmrowił mi skórę na plecach. To twoje słowo, Danny. Twoje słowo. Każdy kto posługuje się magią, nie może sobie pozwolić na to, by łamać własne słowo. Twoja magia będzie zależała od tego, czy twoje słowo jest prawdziwe. Ale ja obiecałam jedynie, że będę współpracować. Nie obiecywałam, że z nim zostanę. Równie dobrze mogę współpracować na odległość. Widocznie ciągłe radzenie sobie z demonami po jakimś czasie zaczyna wchodzić w nawyk. Nigdy wcześniej nie odważyłabym się wymigać od spełnienia danego słowa. To było również głupie. Jak długo udałoby mi się przetrwać na własną rękę? - W porządku. Ale mam dla ciebie wiadomość, Najstarszy. - Ciężkie powieki Leonidasa zamknęły się jak u jaszczurki, a potem otwarły. - Jest tu ktoś, kto pragnie audiencji u twojej pięknej towarzyszki. Demon z zielonym kamieniem w policzku, pasującym do jej. To mogło oznaczać tylko jedną rzecz. Lucyfer chce się ze mną widzieć? Znowu? Dno mojego żołądka nagle zapełniło się zimnymi, metalowymi wężami. Serce zaczęło mi walić głucho w piersi. Japhrimel zamarł w całkowitym bezruchu na pełne pięć sekund. Wystarczająco dużo czasu, bym znów mogła przeskanować wzrokiem cały dok. Byłam całkiem pewna, że mogłabym zająć się Nichtvrenem, no i w końcu zabiłam kiedyś parę werecainów, ale McKinley był jednym wielkim znakiem zapytania. Nie miałam nawet pojęcia czym właściwie był. Nie był demonem, ale człowiekiem też nie. A Japhrimel? Z nim nie miałam żadnych szans. Musiałam więc znaleźć sposób na odwrócenie jego uwagi, coś, co wytrąciłoby go z równowagi. A co gdyby… Gdybanie nie utrzyma cię przy życiu, kobieto. Skup się!, odezwał się w mojej głowie znajomy, męski głos zabarwiony zniecierpliwieniem. Takim tonem odzywał się Jace gdy czuł, że nie przykładałam odpowiedniej uwagi do naszych meczów sparingowych. Przyzwyczajałam się do rozbrzmiewającego w głowie głosu Jace’a mówiącego mi, że mam ochłonąć. A może po prostu gadałam sama ze sobą i posługiwałam się przy tym jego głosem. To ryzyko zawodowe dla psioników. Głosy w naszych głowach czasami zmieniają się w ludzi, którzy znaczyli dla nas najwięcej albo najbardziej nas przerażali. - Kiedy i gdzie? - spytał w końcu Japhrimel. 174

- W Tais-soi, na neutralnym gruncie. Jutro wieczorem, o północy. Ma być sama. Leonidas uśmiechnął się, odsłaniając swoje kły. Palce Japhrimela nie stężały na moim nadgarstku, ale znak na ramieniu znów ożył. - Ręczę za jej bezpieczeństwo, Najstarszy. Wystosowano odpowiednie zapewnienia. - Kto je wydał? Pytanie sprawiło, że Nichtvren pokręcił swoją blond czupryną, cmokając językiem. - Czy mogę to ujawnić? Podejrzewam, że masz do załatwienia sprawy z innym demonem. - Możliwe. Wykonuję kolejne zadanie. Chciałbym rozmawiać z Anhelikosem. - Beton zatrzeszczał lekko, uginając się pod siłą głosu Japhrimela. Większość Akolitów odsunęła się o krok, a Mistrz zbladł pod swoją karmelową skórą. Anhelikos? A cóż to, do cholery, jest? Leonidas rozłożył swoje pełne wyrazu, smukłe dłonie. Nie nabrał mnie tym. Nichtvreni posiadali niezwykłą siłę. Ci starsi potrafili rozbić kawał betonu jednym niedbałym ruchem wyglądającej na kruchą ręki. Nic więc dziwnego, że znajdowali się prawie na szczycie drabiny społecznej jeśli chodziło o stworzenia paranormalne. - Zajmuję neutralną pozycję - powiedział, ale przeczył temu wyraźny błysk w jego czarnych oczach. - Postaraj się nie zniszczyć zbyt dużej części mojego miasta, dobrze? Zawsze byłem twoim przyjacielem. - Oczywiście, że byłeś - kiwnął twierdząco głową Japhrimel. - Jak chcesz. Wielkie dzięki, Leonidasie. Wyglądało na to, że Nichtvren uznał to za zabawne. - On mi dziękuje! Bardzo to hojne z twojej strony. No cóż, nadchodzi świt. Wybacz, ale my już pójdziemy, dobrze? Szukałam czegoś co mogłabym powiedzieć i nie znalazłam dokładnie niczego. Japhrimel stał w bezruchu, milcząc, gdy Nichtvren zniknął w ciemnościach. Werecainy odwróciły się i zniknęły w głębi hali dworca, który pewnie prowadził do systemu pociągów rozwożących po mieście zwiedzających. Obejrzałam się przez ramię - rzeczywiście, nadciągał świt. Bardziej widoczny niż przedtem, wyglądający jak wyraźna plama szarości na wschodzie. Wkrótce byliśmy w doku sami. Po olbrzymiej budowli w kształcie muszli hulał lekki wietrzyk. - No cóż - odezwał się Japhrimel. - Co o tym sądzisz? - Nie wysyłaj jej samej - odpowiedział natychmiast McKinley, jakby wprost umierał z chęci wyrzucenia tego z siebie. - To pułapka. - Co za pułapka? Oto jest pytanie. - W głosie Japha znów pojawił się cień mrocznego rozbawienia. Do mnie nigdy nie mówił w podobny sposób. Zaczynało do mnie docierać, że pomiędzy ta dwójką istniały jakieś zaszłości - i kolejne pomiędzy Japhem a Leonidasem. Poczułam ukłucie ciekawości, ale przygryzłam wnętrze policzka i przyjrzałam się dokowi po raz kolejny i temu, co udało mi się dostrzec z wielkiej hali i półokrągłego dachu wspartego na olbrzymich stalowych filarach. McKinley przestał się uśmiechać. - Demon z zielonym kamieniem. To albo Książę, albo Androginik, co w praktyce oznacza jedno i to samo. I to na dodatek w tym samym mieście co Anhelikos Kos Rafelos. Nie podoba mi się to. W tym samym mieście co kto??? Zastanawiałam się przez chwilę czy agent Hellesvrontu wiedział cokolwiek o hedairach i jaką sztuczkę musiałabym wymyślić, 175

by powiedział mi wszystko co wie pod nieobecność Japhrimela. Niestety, gdyby okazało się, że Japh zostawi mnie z nim sam na sam, to mogę skończyć związana i zakneblowana jak baleron albo nawet gorzej i wtedy będę musiała pożegnać się z marzeniami o ucieczce. - Technicznie rzecz biorąc to nie jest wezwanie. - Japhrimel spojrzał na mnie z góry. Co o tym sądzisz, Dante? Przełknęłam znajdującą się na języku gorycz, słysząc jak spokojnie wymówił moje imię. Czym, do cholery, jest Anhelikos? Czy rzeczywiście chcę poznać odpowiedź? - Nie jestem tutaj żeby myśleć - powiedziałam płaskim głosem - tylko by współpracować. McKinley zagapił się na mnie z szeroko otwartymi oczami. - Mój panie… - Cisza. - Głos Japhrimela wprawił cały dok w drżenie. Zacisnęłam szczęki i wbiłam wzrok w buty. - Najpierw poszukamy Anhelikosa a potem schronienia. McKinley kiwnął głową. Zamknął się też, czego najbardziej było mi żal. Chciałabym usłyszeć co takiego miał o mnie do powiedzenia. Poczekaj trochę, Danny, zamruczał w mojej głowie głos Jace’a. Gdy Japhrimel ruszył naprzód, wystarczająco posłusznie poszłam w jego ślady, zastanawiając się nad tym nowym obrotem spraw. Lucyfer znów chciał się ze mną spotkać. Zaczynałam się robić niesamowicie popularna wśród mieszkańców Piekła. I czym właściwie był Anhelikos? Wyglądało na to, że wkrótce miałam się o tym przekonać. Spuściłam głowę w dół, tak że włosy opadły mi na twarz, zasłaniając ją. Moje usta poruszały się bezgłośnie, wymawiając modlitwę skierowaną do Anubisa. To był nawyk. Modliłam się wtedy, gdy znajdowałam się w sytuacji bez wyjścia. Nawet posiadający bojowe szkolenie półdemon Nekromanta jest wystarczająco ludzki, żeby móc to robić. Sarajevo jest mroczne. Jego popękane ulice są zwrócone w stronę starych, kruszących się budynków, które wyglądały na opuszczone, nie licząc zastanawiającego braku wybitych szyb i graffiti. Wiatr jest przesiąknięty kłującym, stale blaknącym lub pojawiającym się odorem werecainów, suchą wonią piór swanhildów i piżmowym, smakowitym aromatem Nichtvrenów marszczącym powietrze. Panująca tutaj ciemność zdawała się być żywa. Nie wspominając o tym jaka była żarłoczna. McKinley szedł za nami, podczas gdy Japh wybierał kolejne, zdawałoby się przypadkowe, zakręty. Moje kroki odbijały się echem w niesamowitej ciszy pomiędzy krokami demona i agenta Hellesvrontu. Szłam, moja prawa ręka ciągle spoczywała w delikatnym i zarazem żelaznym uścisku Japhrimela. Rozglądałam się na boki, by utrwalić sobie w pamięci obraz miasta. Ciemność była tutaj głębsza niż w innych ludzkich miastach, gdzie pomarańczowe światło bijące z morza poduszkowców sięgało horyzontu. Uliczne latarnie w większości przypadków były pogaszone, chociaż żadna nie została rozbita. Widocznie stworzeń paranormalnych rozbijanie szkła nie kręci tak samo jak ludzi. Moc wyczuwalna w powietrzu musnęła moja tarcze, drażniąc mnie nawet mimo ciężaru aury Japhrimela nałożonej na moją. Mijał właśnie ten długi, mroczny czas wczesnego poranka, który dla psioników był późnym popołudniem, gdy ludzie pokładli się do łóżek, a ulice rozwijały się jak pełne sekretów wstęgi, czas w którym 176

starszy ludzie w szpitalach umierali cicho i spokojnie. Tutaj w Sarajevie powietrze poruszało się bezgłośnie, trzeszcząc od energii, pełne osobliwej muzyki jaką tętniło miasto, dziwnie cichej ale ciągle słyszalnej. Usłyszałam kilka poduszkowców, odległe wycie syren i nieokreślony dźwięk poruszającej się wkoło świadomości. Słaby, szary blask świtu przybierał na sile, ale do wschodu słońca pozostało jeszcze trochę czasu. Japhrimel zatrzymał się w końcu na jednym z rogów, spoglądając na jeszcze jedną pozbawioną wyrazu ulicę Sarajeva. Poczułam zapach rzeki, gdy odór futra werecainów zniknął z moich przemęczonych receptorów węchowych. Wyczułam również delikatną, smakowitą woń, nad którą musiałam się przez chwilę zastanowić, zanim ją rozpoznałam - to był zapach pieczonego chleba, któremu towarzyszyła jeszcze jedna woń podobna do zapachu piór. - Za chwilę odwiedzimy pewne… stworzenie. - Głos Japhrimela zaskoczył mnie. Jego palce zaciśnięte wokół mojego nadgarstka rozluźniły się, ale nie przejmowałam się teraz zabieraniem ręki. - McKinley zaczeka na nas na zewnątrz. Nie będzie ci grozić żadne niebezpieczeństwo. Taak, jakież to pocieszające. Gapiłam się w chodnik, pozwalając by pajęcza sień pęknięć rozmyła mi się przed oczami. A powiedziałbyś mi, gdyby coś mi groziło? To nie było fair, ale w tym momencie nie byłam jakoś kurewsko wyrozumiała. Zadowoliłam się trzymaniem języka za zębami, uciekając się do dziecinnego milczenia. Zastanawiałam się kto lub co właśnie odwiedzaliśmy. To mogło być wszystko, począwszy od gaki, a skończywszy na koboldzie. W końcu już widziałam Nichtvrenów i werecainy. Ciekawe dokąd demon udawał się po informacje i o co Japhrimel miał zamiar zapytać i kim okaże się ten ktoś, kogo miał zamiar pytać. Nawet zdziczały werecain nie był w stanie wyciągnąć ze mnie tych pytań. Nie wyjaśnił niczego, tylko poprowadził mnie dalej ulicą. Obcasy moich butów zastukały na chodniku. Mogłam teraz usłyszeć McKinleya. Jego miękkie kroki odbijały moje. Miałam pewną teorię, że robił to celowo. Nie miałam jednak pojęcia czy to miała być jakaś dotycząca mnie uwaga, czy też żart. Nie chciałam zgadywać. Spojrzałam w górę gdy Japhrimel się zatrzymał. Staliśmy przy wysokim, szumiącym Mocą murze, którego stare kamienie osadzono w gładkim betonie. Zapach werecainów powrócił, atakując moje nozdrza. Tarcze ochronne wokół muru były czymś, czego nigdy jeszcze nie widziałam. Wyglądały jak fioletowa, dziwnie przezroczysta mgiełka , a mimo to ciągle szumiała i krzesała iskry, gdy Japh znalazł się bliżej. W murze osadzone były niewielka, wąska, drewniana brama wibrująca Mocą. Poruszała się wprzód i w tył jak drgające serce. Nie mogłam dostrzec co się za nią znajdowało. Fioletowa mgiełka wystarczyła by ogarnął mnie niepokój. Nigdy wcześniej nie widziałam takiego rodzaju ochrony. A to co nieznane było równoznaczne z prawdopodobnie niebezpiecznym, gdy sprowadzało się do magii, a już zwłaszcza do tarcz ochronnych. Zesztywniałam, a Japh rzeczywiście się zatrzymał. - Nie ma żadnego niebezpieczeństwa - powiedział, zupełnie jakbym była pierwszoklasistą bojącym się ciemności. Nie zawracałam sobie głowy odpowiadaniem, tylko zrobiłam krok do przodu, ściskając jego rękę. Teraz musiałam udawać, że wcale się nie boję. McKinley odsunął się na bok, oparł o mur i skrzyżował ręce. Metaliczna warstwa pokrywająca jego lewą rękę zaiskrzyła bladym, purpurowym światłem, które 177

pogłębiło się przybierając odcień indygo, a on sam zapadł się w gładką powierzchnię muru. Jego oczy pociemniały jeszcze bardziej. Moja szczęka groziła rozbiciem się o ziemię, gdy niemal zniknął - nie tylko dla moich fizycznych, ale również psychicznych zmysłów. Japhrimel znów ruszył się z miejsca, a ja gapiłam się w miejsce, w którym McKinley dosłownie stopił się z kamienną ścianą. Jakim cudem mu się to udało? Czym on, do cholery, jest? Japh przytknął palce do bramy i pchnął, otwierając ją. Ociągałam się tak długo, jak tylko mogłam, aż w końcu przeszłam przez mglistą osłonę. Prześlizgnęła się ponad aurą Japhrimela, mieniąc się złociście, gdy weszła w interakcję z palącym znakiem demona w krajobrazie Mocy. Moje pierścienie zawirowały niespokojnie, a miecz zabrzęczał w swojej osłonie. Zaciągnęłam się głęboko powietrzem i zorientowałam, że ciągle żyję i nadal jestem schowana pod peleryną aury Japha. Uznałam ostrożnie, że być może nic mi nie jest. Za murem rozpościerał się ogród. Uporczywy zapach werecainów i Nichtvrenów zniknął zastąpiony wonią wilgotnej ziemi, rozmarynu i lilii. Intensywny aromat szałwii owionął moją twarz. Wiatr w obrębie muru był ciepły i pełen pikantnego zapachu bujnej roślinności. Ruszyliśmy ścieżką wykładaną płytami chodnikowymi. Dostrzegłam dąb z liśćmi w pełnym rozkwicie. Jego pień był równie szeroki, co nielegalnie poprawiony ochroniarz mafijnej Rodziny. Dalej rosły nasturcje o liściach wielkości małych pizz, płożących się po kamiennej ławce. Kwitnący nocą jaśmin wypełniał powietrze swoim zapachem. Wyczułam również woń kapryfolium i ruty. Oraz nieznośny powiew suchego, natłuszczonego pierza sprawiającego, że aromat ogrodu stawał się jeszcze bardziej słodki. To miejsce nie pachniało wcale jakby właśnie zbliżał się początek zimy. Nie panował tu również ten chłód co po zewnętrznej stronie muru. Miało się wrażenie, że jest pełnia lata. Idealna letnia noc w nieskazitelnym ogrodzie. Przypominał mi ogrodzie Eddiego w Saint City, o siedzeniu na krzesłach ogrodowych i wdychaniu zapachu khypii, którą lubiła palić Gabe, piciu starego wina albo rumu Crostine i jedzeniu owoców liczi podczas gdy Eddie krzątał się przy antycznym grillu na węgiel drzewny, a miękki śmiech Gabe unosił się ponad nieskazitelnie utrzymanymi grządkami. Zabierałam tam Jace’a i Doreen, więc pamiętałam jak Doreen wysyłała w powietrze niewielkie rozbłyski Mocy, by tańczyły pomiędzy świetlikami. Kazała im ścigać siebie nawzajem w skomplikowanych, runicznych wzorach. Pamiętałam również Jace’a przypalającego steki i leżącego na trawniku, gdzie formował dym unoszący się z papierosów Gabe w niewielkie kulki płynące przez ogród. Gabe pstrykała leniwie palcami w zaklęciach unieruchamiających i zamrażała je w popiół. To były dobre wspomnienia. Zorientowałam się, że usta wyginają mi się w całkowicie niepodobnym do mnie uśmiechu. Ponad ogrodem wznosiła się świątynia, wysoka i wąska, ozdobiona symbolem Nowych Chrześcijan - odwróconym krzyżem tau - wkomponowanym w witrażowe drzwi pochodzące z ery pre-merikańskiej. Zadrżałam, myśląc o Religiach Poddaństwa i ich wojnie przeciwko psionikom. Ścieżka kończyła się kamiennymi stopniami. Niemal się na nie wspięłam gdy uświadomiłam sobie, że ciągle się uśmiecham. Chwileczkę, uśmiecham się. Dlaczego ja się uśmiecham? Powietrze było miękkie jak jedwab, wypełnione dobrymi wspomnieniami. Gabe i ja odchwaszczające razem grządkę chryzantem pewnego ciepłego, wiosennego 178

popołudnia. Eddie i ja ćwiczący walkę na kije. Doreen w szerokim słomkowym kapeluszu skopująca ziemię w swoim ogrodzie. Jace z bandaną obwiązaną wokół złocistej głowy i mięśniami poruszającymi się pod skórą, gdy pomagał mi kłaść gont na dachu… - Co to, do cholery, jest? - szepnęłam, gdy Japhrimel postawił stopę na pierwszym schodku. - To Anhelikos - odparł, spoglądając na mnie z góry. Jego usta wygięły się ku dołowi. - Przyjemnie ci? Początkowa faza zazwyczaj taka właśnie jest. To nie brzmiało zbyt dobrze. Usiłowałam myśleć jasno. - Co to takiego? Gdzie zaciągnąłeś mnie tym razem? Jednak patrzenie na niego wywołało kolejną falę wspomnień - moment, w którym zaproponowałam mu swój nadgarstek by się pożywił po tym, jak ukoił mnie po koszmarze podczas polowania na Santino, i jego delikatną odmowę. Jego głos, gdy leżeliśmy razem w łóżku, ja z policzkiem wspartym na jego ramieniu. Cierpliwą pracę, dzięki której naprawiał ziejące dziury w mojej psychice po tym, jak prawie zabiła mnie ka Mirovitcha. Japhrimel gładzący mnie po plecach, gdy wykręcałam numer Gabe, nasze huśtające się pomiędzy nami złączone dłonie, gdy szliśmy zakurzoną drogą w Toscano. Zatrzymał się, uścisk jego palców złagodniał. - To tylko efekt uboczny, część jego uroku. Przeminie. - Zabije cię powiedzenie mi co tu się właściwie dzieje? - Nie potrafiłam wykrzesać z siebie ani odrobiny gniewu, chociaż wiedziałam, że powinnam być wściekła. Dziwnie było spodziewać się go poczuć, ale zamiast tego zostałam od niego odcięta, jak gdyby ten instynkt we mnie został jakoś upośledzony. Wiatr poruszył moimi włosami, musnął dżinsy, zdawał się wirować wokół mnie. - Obserwuj i czekaj - powiedział i puścił mój nadgarstek, splatając moje palce ze swoimi. - A teraz chodź.

179

ROZDZIAŁ 34 Wewnątrz, łagodne światło świec igrało chybotliwie po strzelistym wnętrzu. Wszystkie niepotrzebne wewnętrzne ściany zostały usunięte. Miejsce dla chóru świeciło pustkami, a dzwonnica nie posiadała już żadnych stopni. Podłogę zrobiono z kamienia. Została wypolerowana na błysk przez chodzące tędy przez stulecia stopy wiernych. Środkowa ścieżka prowadząca do miejsca, w którym stał kiedyś ołtarz, ciągle było widoczna. Na kamiennej podłodze widać było ciemniejsze ślady w miejscach, gdzie stały ustawione w rzędach ławki. W górze, na ambonie, w lichtarzach o różnych kształtach ustawiono grube, białe świece. Ich migotliwy blask zalewał każdą powierzchnię łagodnym, jasnożółtym światłem. Usłyszałam ciche bicie skrzydeł i coś wylądowało miękko na podłodze. Mówię coś, bo istota była dziwnie bezpłciowa. Lucyfera charakteryzował jego własny rodzaj androginicznego piękna, które mimo wszystko było zabarwione absolutną męskością. Temu stworzeniu brakowało rażącej po oczach, złocistej doskonałości Diabła. Jego jasne upierzenie skóry przechodziło we włosy o platynowym odcieniu. Miało bezbarwne, łukowate brwi, smukłe nagie ramiona, długą, białą, jedwabną kamizelkę, luźne spodnie oraz zgrabne bose stopy o białej skórze. Oczy miało wyblakłe, ale mimo wszystko płonące, tym rodzajem błękitu, który przypominał mi o zimowym niebie w pewnych regionach Putchkin Russe w słoneczne dni, gdy wiatr robił się tak przenikliwy, że wślizgiwał się nawet pod najlepsze i najcieplejsze syntetyczne futra. Ten błękit był równie intensywny i niezgłębiony, co zimny. Jego wyblakły odcień mimo wszystko wyglądał na nieskończony i jakimś cudem udawało mu się nasączyć wszystko niesamowitym, niezmierzonym światłem. Oczy były osadzone w twarzy, która urodą mogła zawstydzić każdą poprawioną genetycznie telewizyjną gwiazdę. Była prawdziwym cudem delikatnej, nieskazitelnej architektury. Japhrimel zatrzymał się. Chciałam rozejrzeć się dookoła, na wszelki wypadek poznać nowe terytorium, ale stworzenie spojrzało na mnie i zaszeleściło skrzydłami. Czy wspominałam o jego skrzydłach? Były o wiele większe niż sama istota, która górowała wzrostem o dobre półtorej głowy od Japhrimela. Były szerokie i mocne jak u sępa, o białych miękkich lotkach. Okryły stworzenie jak płaszcz gdy wylądowała. Jego bose stopy dotknęły bezgłośnie kamiennej podłogi. Zapach piór mieszał się z głębszym, słodszym aromatem, którego nie potrafiłam nazwać. Przypominał ciepły podmuch powietrza pachnący pieczonym chlebem. Ten słodkawy zapach owionął mi twarz. Stałam i patrzyłam, upajając się nim. Zachowywałam się zupełnie jak pierwszoroczniak podczas swojego pierwszego pobytu w Akademii. Stworzenie zmierzyło nas oboje wzrokiem. Jego usta poruszyły się, a powietrze wypełnił słodki, niski dźwięk. Jego głos przypominał poruszane delikatnie dzwoneczki, melodię, która ukoiła ból o istnieniu którego nie miałam nawet pojęcia. Jej pełne znaczenie pojawiło się w moim umyśle bez konieczności przechodzenia przez uszy, zupełnie jakby mówiący był telepatą piątego stopnia. Witam cię, Avarik A’nankhimel. I twoją wybrankę również. - Witaj, Anhelikos Kos Rafelos - odezwał się w Merican Japhrimel, prawdopodobnie dla mojej wygody. Uskrzydlona istota nie spuszczała wzroku z mojej twarzy. Dostrzegłam smukłą rękojeść przy jego boku, będącą zwieńczeniem długiego kształtu

180

przypominającego miecz. Kto chciałby walczyć z tym stworzeniem? Było wysokie ale szczupłe i wyglądało na kruche. - Ufam, że twe skrzydła nie osłabły. Jeszcze nie. Tak samo jak nie osłabły twoje, Asasynie. Nie jesteś pierwszym ze swego gatunku, który ostatnio się u mnie zjawił. Głos podobny do dzwonu przemknął przez moją głowę, pozostawiając po sobie uczucie zmęczenia. - Ach. - Japhrimel przekrzywił głowę na bok. Oderwałam wzrok od Anhelikosa i spojrzałam na niego. Światło świec dotknęło jego twarzy, prześlizgnęło się po niej łagodząc rysy, a ja zostałam zaskoczona przez bolesny wstrząs przeszywający na wskroś moją pierś. To nie miało znaczenia, nic się nie liczyło poza jego palcami w mojej dłoni, ciepłymi i mocnymi. Zaczynałam się czuć lekko zamroczona. - Zastanawiałem się, czy o to nie chodzi. Czy w takim razie skarb nie jest już pod twoją pieczą? Skrzydła znów zafalowały. Miękkie pióra rozłożyły się, a wonna bryza wzburzyła mi włosy i czepiała mojej koszuli. Skarb nie jest już pod moją opieką, ale nie opuścił jej w sposób jaki sugerujesz. Wyruszył starożytną ścieżką ku Dachowi Wszechświata, tak jak to było uzgodnione pomiędzy twoim Księciem i naszym rodzajem. Jakim sposobem chciałeś odzyskać swoją dumę po Upadku? Nie wyglądasz na osłabionego. Japhrimel nie zaszczycił ostatniego pytania odpowiedzią. - Kto jeszcze do ciebie przyszedł, Rafelos? - Jego głos w porównaniu do muzyki płynącej z ust Anhelikosa był szorstki i twardy. Szorstki, ale w jakiś sposób czysty. Zmarszczyłam brwi, starając się ogarnąć to co czułam. Byłam zrelaksowana, bardzo zrelaksowana… ale też niespokojna. Głęboko poruszona. Jak mucha walcząca w pajęczej sieci, męcząca się z każdą chwilą gdy sieć ją pochłania. Odepchnęłam od siebie ten mentalny obraz z niewyobrażalnym wysiłkiem. Tak rzadko udaje mi się was odróżnić, Asasynie. Ale ten ścigał Upadłych i ich wybranki. Rozpoznałem go po upadku Miasta o Białych Murach i po Ucieczce Upadłych. Oczy stworzenia znów napotkały moje. Zamroczenie rozlało się po moim ciele i rozgorzało w głowie zupełnie jakbym znów była człowiekiem i to na dodatek pijanym. Już kiedyś zdarzyło mi się czuć podobnie podczas przesłuchiwania przerażonej sekswiedźmy gdy polowałam na Kellermana Lourdesa. Czy to stworzenie również zalewało powietrze feromonami tak silnymi, że mogły mnie wywrócić na drugą stronę? Jak niby miałabym z tym walczyć? Szczupłe palce stworzenia stuknęły w rękojeść miecza wiszącego u jego boku. Generalnie rzecz biorąc, nie zaleca się noszenia broni wiszącej u pasa. Najlepiej nosić ją w dłoni jeśli myślisz, że może ci się niedługo przydać. Pomijając to wszystko, najlepiej nosić ją przypiętą do pleców, bo dzięki temu łatwiej po nią sięgnąć i zmniejsza się ryzyko uderzenia w cokolwiek gdy się obracasz. Jednak posiadanie skrzydeł musiało to nieco utrudniać. Zachwiałam się, a palce Japhrimela zacisnęły się na moich. Ogarnęło mnie wirujące uczucie dezorientacji. Czemu to wszystko wydaje się takie dziwne? Chociaż „dziwne” to teraz najlepsze słowo na określenie mojego życia. Czemu po prostu nie mogę być zwyczajnym psionikiem? Czy twój Książę zniósł swój zakaz? Dłoń stworzenia pogładziła rękojeść. Wreszcie dotarło do mnie co oznaczał ten wyraz na jego pięknej, dzikiej twarzy. Wyglądał podejrzanie podobnie do głodu. Moje usta rozchyliły się. - Japhrimel… - szepnęłam. Ledwo zdawałam sobie sprawę z tego, że wypowiedziałam to słowo i natychmiast tego pożałowałam, bo uwaga stworzenia skupiła się na mnie. 181

On mnie przeraża. Bogowie, przeraża mnie bardziej niż ty. Czemu Lucyfer wybrał właśnie mnie? Mogłam przeżyć całe swoje życie bez zbliżania się do jakiegokolwiek demona czy tego… czegoś. Swoje całe, calutkie życie. - Oczywiście, że nie. - W głosie Japhrimela pojawiło się zdenerwowanie, ponura satysfakcja i nagłe zrozumienie. Nie wspominając już o potwornym gniewie. Gniewie tego rodzaju, który w ułamek sekundy mógł rozerwać kamień. - A ‘nankhimel są skazani na karę śmierci, gdziekolwiek znajdzie ich Książę. A jeśli ktoś nie będzie potrafił zabić Upadłego, to zawsze może wziąć na cel jego wybrankę, która jest przecież taka krucha i delikatna. O tak. Taka bezbronna. Taka ufna. Stworzenie zamrugało powiekami, najpierw jedną, potem drugą. Znak na moim ramieniu skurczył się z cierpienia. Strzała bólu przebiła się przez otaczającą mnie warstwę znużenia. Odkryłam, że opieram się całym ciężarem ciała o Japhrimela, a nasze dłonie ciągle pozostawały złączone. Rękojeść pistoletu wyrzutowego utknęła pomiędzy moim biodrem a przedramieniem. Im bardziej walczyłam, tym bardziej bezwładne i zrelaksowane stawało się moje ciało. Podjęłam próbę wyprostowania się, odsunięcia się od Japha, cokolwiek. Cała siła uciekła z moich nóg. Gdybym się o niego nie opierała, to pewnie zwaliłabym się na ziemię jak worek ziemniaków. Stworzenie nie spuszczało ze mnie wzroku. Blady język mignął pomiędzy jego bezbarwnymi wargami. Niebieskie oczy przykrywały teraz powieki. - Przyjmij moje podziękowanie za twoją pomoc, Kos Rafelos. - Japhrimel skinął krótko głową. - Nie będziemy ci już przysparzać kłopotów. Och, proszę. Tylko jeden kęs. Są tacy słodcy. Usta istoty rozciągnęły się w bezwargim uśmiechu, odsłaniając nagle bezkrwisty język i ostre zęby. Japhrimel roześmiał się. Dźwięk przedarł się przez omdlewające powietrze. Z niewyobrażalnym wysiłkiem udało mi się stanąć na nogi. Podparłam się na jego splecionych z moimi palcach. Usztywniłam kolana, walcząc o to, by stać prosto. - Nie dzisiaj, Kos Rafelos. Będziesz musiał obejść się smakiem. Ta mała ma zbyt ostry kręgosłup. Dobrej nocy, Anhelikos. Dłoń stworzenia zacisnęła się wokół rękojeści miecza. zobaczyłam, jak mięśnie w jego cienkim, żylastym ramieniu napinają się, drgając pod gładką, bladą skórą. Moja lewa ręka poderwała się w górę bez udziału mojej woli. Osłona miecza mignęła w powietrzu, nadgarstek odskoczył w tył, a dłoń poszła w górę. Palce zacisnęły się wokół rękojeści. Uwolniona z osłony klinga zadźwięczała. Wróciła mi siła, zalewając mnie jak spaliny, zapalając się w mojej głowie, gdy szarpnęłam się w uścisku Japhrimela. Nie puścił mnie, gdy wyrwałam się naprzód. Kolana zachwiały się pode mną niepewnie. Dzięki refleksowi przerzuciłam miecz w górę, tak że wylądował w mojej lewej ręce. Chwyciłam go pewnie i ułożyłam po skosie, jako zaporę pomiędzy wyblakłym spojrzeniem stworzenia a moim własnym piorunującym wzrokiem. Osłona miecza pofrunęła za nami, zataczając idealny łuk, i uderzyła z hukiem w drewniane drzwi. Mam nadzieję, że jej nie rozbiłam, pomyślałam. Instynkt kazał mi odepchnąć się od Japhrimela, dając mi wystarczająco dużo przestrzeni do walki bez konieczności zmagania się z nim.

182

- Tylko spróbuj wyciągnąć ten miecz - powiedziałam, połykając odrobinę słowa ale mimo wszystko zrozumiale - a będziesz mieć więcej kłopotów niż jesteś w stanie sobie poradzić, ptaszku. W mojej głowie jak zwykle pojawił się głos instynktu przetrwania, tyle że o dobre dwie sekundy za późno. Danny, co ty wyrabiasz? Ten stwór jest kurewsko niebezpieczny, a ty jesteś naćpana jak nowo wietnamska dziwka! Pozwól Japhowi zająć się tych przeklętym gadem, gdyby spróbował się na ciebie rzucić! Poczułam nagle jak dłoń Japhrimela znika z uścisku mojej ręki i zaciska się wokół mojego prawego ramienia. - Spokojnie, hedairo. - Czy mi się wydawało, czy brzmiał na rozbawionego? Niech go szlag. - Nic nam nie grozi. W jednej chwili twarz stworzenia zmieniła kształt. Straciła całkiem swoje bezpłciowe i pretensjonalne piękno. Szczęka istoty wysunęła się do przodu, a nos zmienił się w dwie szczeliny, a blade, żarzące się od środka oczy wybałuszyły się na wierzch. To wszystko trwało zaledwie sekundę. Oraz zniknął tak szybko, że straciłam oddech i potknęłam się. Japhrimel wbił palce w moje ramię, przytrzymując mnie w miejscu. Całe wnętrze kościoła zatrzęsło się od powolnego, niskiego świstu. Gładkie ciało stworzenia roztopiło się w wężowaty, płynny kształt, po to by chwilę później powrócić do dającej się rozpoznać humanoidalnej formy. Skrzydła zaszeleściły, pojawiło się w nich jeszcze więcej białego pierza. Zapach pieczonego chleba i słodkich perfum przesycił powietrze. Hedaira broniąca Asasyna. Głos stworzenia pojawił się w mojej głowie. Podobny do odgłosu dzwonków ton nagle stał się szorstki. Widocznie przyszedł czas na rozrachunki. Nie starałam się go ochraniać. Do cholery, miałam zamiar cię zabić, gdybyś tylko sięgnął po miecz. Nie potrafiłam zmusić swoich ust do wymówienia tych słów. - To bez różnicy. - Gdy Japhrimel odciągał mnie w tył, ani razu nie spuściłam wzroku ze stworzenia. Zabrało dłoń z rękojeści, a jego skrzydła wygładziły się gdy wycofywaliśmy się ostrożnie krok po kroku. Znak na moim ramieniu pulsował miękko Mocą. - Jeśli zjawią się tu inni, podobni do mnie, możesz powiedzieć im co tylko chcesz. Upewnij się tylko, że przekażesz im te słowa: tak długo, jak trwają rządy Księcia, moja hedaira cieszy się jego ochroną. To oznacza, że jestem skłonny rozważyć jego… prośby… całkiem uprzejmie. Kolana niemal ugięły się pode mną, gdy uświadomiłam sobie co przed chwilą zrobiłam. Płomienie świec zasyczały. Japh wywlókł mnie przez drzwi. Nocne powietrze okazało się zbawczo czyste po zatęchłym wnętrzu świątyni. Jakimś cudem udało mu się zgarnąć po drodze osłonę mojego miecza, chociaż jego ręka ani na chwilę nie puściła mojego ramienia. Wręczył mi ją, gdy tylko znaleźliśmy się na szczycie schodów. Drewniane drzwi zamknęły się za nami. Usłyszałam kolejny syczący, chichoczący dźwięk dobiegający z wnętrza, gdy fala powietrza nasyconego gęstym, słodkim zapachem perfum buchnęła przez gwałtownie zwężającą się szczelinę pomiędzy drzwiami a futryną. Książę nie pozwoli hedairom żyć, Asasynie. A zwłaszcza twojej. Dobrze zrobisz, gdy przypomnisz sobie o Mieście o Białych Ścianach i krzykach Upadłych… Drzwi zamknęły się z kliknięciem. Ogród szumiał. Liście ocierały się o siebie nawzajem, wydając przy tym szeleszczący odgłos szurających piór. Rozkaszlałam się. 183

Zapach suchego pierza i chleba przylgnął do tylnej ściany mojego gardła. Poczułam jak oczy zaczynają mi łzawić, ale mimo to schowałam miecz do osłony. Ten ruch był tak oczywisty i powszedni, że nie potrzebowałam ostrości wzroku by móc go wykonać. Japhrimel popchnął mnie bym ruszyła się ze schodów. Potknęłam się, a on mnie podtrzymał. Objął ręką moje ramiona, ale ja miałam to gdzieś. Chciałam się wydostać z tego miejsca tak szybko, jak to tylko było możliwe. Obcasy moich butów zastukały na wykładanej płytami ścieżce. Kroki stawiane przez Japha były bezgłośne. Czym jest Miasto o Białych Ścianach? Albo dach wszechświata? To stworzenie trzymało jakiś schowek, a teraz zniknęło. Czego właściwie szuka Japh? Niech to wszystko szlag trafi. Poczułam narastającą frustrację, sprzeciwiającą się niechlujnemu sposobowi w jaki poruszały się moje odrętwiałe nogi i ręce. - Dobry Boże… - Znów zaniosłam się kaszlem. Chciałam splunąć żeby oczyścić gardło ale nie zrobiłam tego. - Co to, do cholery… - Nie miałam wystarczająco dużo powietrza w płucach by dokończyć zdanie. Niewielkie skrawki roślinności - liście, gałązki czepiały się mojego ubrania. Czułam się tak, jakby dotykały mnie malutkie, chwytliwe palce. - Anhelikos - odparł Japhrimel równym i zamyślonym tonem. - Karmią się gniewem. I nienawiścią. Jesteś prawdopodobnie pierwszym człowiekiem, który go zobaczył po niemal pięciuset latach. - Pchnął wąską, drewnianą furtkę. Bijące od niego ciepło było czystsze od gęstego, zatykającego nos zapachu jaki za sobą zostawiliśmy. Wzdrygnęłam się jak rażona prądem, gdy przeszliśmy przez przezroczystą tarczą ochronną okrywającą wysoki mur. Jego ramię stężało, przyciągając mnie do swojego boku. Zwisający bezwładnie w mojej dłoni miecz obijał mi się o nogę. - Jesteś też prawdopodobnie pierwszym żywym stworzeniem, które przetrwało pobyt w jego gnieździe po tym, jak wyciągnęło w nim miecz. To nie było rozsądne. - Przepraszam. - Wcale nie było mi przykro. Chciałam strącić z siebie jego ramię, ale nie mogłam. Nogi miałam tak ociężałe, jakbym właśnie przebiegła stumilowy maraton, a w głowie dudniło mi wściekle. - Niedobrze mi. - Stworzenie nie było do ciebie przyjaźnie nastawione. A to uczucie za chwilę minie. Spojrzał na ścianę, na której nieoczekiwanie zmaterializował się McKinley. - Są jakieś wieści? - Czarne oczy agenta Hellesvrontu prześlizgnęły się po mnie. Miałam nadzieję, że nie było widać jak bardzo się trzęsłam. To coś karmi się gniewem. To dlatego czuję się taka wykończona. Dobry Boże. Co to w ogóle było? Zresztą, mam to gdzieś. Już nigdy nie chcę oglądać tego na oczy. - Są, ale niewiele - odparł Japh. - Został przeniesiony, tak jak się tego spodziewałem. Ktoś przyszedł go odebrać, nie powiodło mu się to, więc rozpoczął grę. - Urwał, spoglądając ponad ramieniem na wysoki, gładki, betonowy mur. Potem spojrzał na mnie. - Chciałaś mnie obronić, Dante? Nie. Chciałam zabić to coś zanim wyciągnie miecz. - To stworzenie chciało nas zaatakować, Japh. - Mało prawdopodobne. - Zrobił pauzę. - Powiedziałem ci, że nic nam nie grozi. W dupie mam to o czym mi mówiłeś. - Chyba nie myślałam wtedy jasno. Nawet nie wiem czemu to zrobiłam. Nienawidzę cię. Cholera, nie potrafię cię nienawidzić. żałuję, że cię spotkałam. 184

Nie, nie żałuję. Niech to szlag. Byłam za bardzo zdezorientowana i wstrząśnięta by myśleć jasno. To, że go sobą zasłoniłam, po prostu się stało. Starałam się ochronić Doreen. Starałam się jak jasna cholera żeby tylko ochronić Jace’a - tyle że oni wszyscy byli ludźmi. Tak jak ja. Japhrimel prawdopodobnie wcale mnie nie potrzebował. Ta myśl bolała bardziej niż wszystko inne. - Na to wygląda. - Przyglądał mi się przez kilka chwil. Sekhmet sa’es. Poddałam się. Wsparłam się na jego boku, mrugając, gdy wbijałam wzrok w chodnik pod stopami. Palce u stóp nagle wydały mi się strasznie oddalone od reszty mojego ciała. - W porządku. - Moje mięśnie i ścięgna udowe zaczęły drżeć. Nie czułam tego od czasów Rio. Czułam się tak jakbym za trzy sekundy miała zemdleć. - Wszystko mi jedno. Mogę gdzieś usiąść? Na jakieś dobre trzydzieści sekund zapadła cisza. Nie potrafiłam powiedzieć czy patrzyli na mnie, czy na siebie, bo miałam to gdzieś. W końcu Japhrimel się odezwał. - Osłabienie zaraz powinno przejść. Chodź. Ruszył popękanym i nierównym chodnikiem. Skoncentrowałam się na stawianiu jednej nogi za drugą. Kolejny raz nie potrafiłam powiedzieć jakim cudem wszystko miałoby się jeszcze bardziej pogorszyć. Skrzywiłam się w swoim wnętrzu na tę myśl. Myślałby kto, że do tej pory powinnam nauczyć się już żeby tego nie mówić, nawet do siebie samej. Skoro znajdowaliśmy się w Wolnym Mieście niezamieszkanym przez ludzi, hotel okazał się być prowadzony przez swanhilda. Swanhildy, ze swoimi krezami z białych piór i delikatnymi, długopalcymi dłońmi, w porównaniu z Nichtvrenami, werecainami czy nawet koboldami, są słabe. Jednak ich mięso jest wyjątkowo trujące dla większości mięsożernych gatunków paranormalnych stworzeń, a charakteryzująca ich odmiana dotykowej telepatii oznacza, że cain albo Nichtvren który zabije swanhilda, doświadcza w zamian pewnego rodzaju psychicznej śmierci. To bardzo nieprzyjemne doświadczenie, więc w rezultacie swanhildy są paranormalnym ekwiwalentem Wolnego Terytorium Szwajcarii. Funkcjonują jako kurierzy i bankierzy i zapewniają jeszcze cały szereg innych usług dla pozostałych paranormalnych społeczności. Swanhildy nie lubią ludzi. To pewnie ma coś wspólnego z pre-merikańską opowieścią o księciu, który uwięził jednego, próbował zmusić ją do małżeństwa, a potem zabił i sam popełnił samobójstwo. Na podstawie tego powstał bardzo stary balet, ale swanhildy podjęły tak skuteczne działania, że do dzisiaj trudno jest zdobyć nawet nielegalne wersje starych występów. Współczesne zespoły baletowe również nie chcą ich wystawiać dla publiczności. Hotel był odrestaurowanym przez koboldy budynkiem, z charakterystycznymi kamiennymi dekoracjami wyrzeźbionymi w fasadzie. Wnętrze było słabo oświetlone. W oknach osadzono szyby z filtrami UV. Tłum stworzeń paranormalnych okupował hotelowy bar. Zameldowaniem zajął się McKinley. Zobaczyłam - po raz pierwszy na żywo, a nie w podręczniku nietoperzowatego Fumadrina z pyskiem schowanym w misce wypełnionej czymś, co przypominało whiskey, ale w rzeczywistości było pewnie rozpuszczalnikiem do farb. Dostrzegłam czerwonowłosego gaki z długimi, opadającymi wąsami rozmawiającego 185

z blondynem w długim, czarnym płaszczu i przypiętym pasami do pleców mieczem. Mężczyzna wyglądał wystarczająco ludzko, ale za aurę miał szkarłatno-czarną plamę, co podpowiedziało mi, że prawdopodobnie był dla kogoś gospodarzem. Przy jednym końcu baru zgromadziło się stado swanhildów, w kółko o czymś szczebiocząc i ćwierkając. Samotny Nichtvren ziewnął, wręczając w napiwku garść banknotów i ocierając czerwoną plamę ze swoich delikatnych ust. W rogu przycupnęły dwa koboldy. Ich stolik niemal jęczał pod naporem pustych kufli po piwie. Barmanem okazał się duży, złocisty werecain, którego żółte oczy co chwila omiatały hotelowe lobby tam i z powrotem. Japhrimel obejmował ręką moje ramiona, od czasu do czasu gładząc kciukiem moje przedramię. Ja wbijałam wzrok w podłogę, mimo że zaczynałam się czuć coraz lepiej. Otępiające, wysysające siły uczucie wreszcie zblakło, gdy znalazłam się o kilka przecznic dalej od świątyni Anhelikosa. Nie czułam się jeszcze w stu procentach dobrze, ale na razie było okej. Poza sposobem, w jaki bolała mnie klatka piersiowa, a zwłaszcza zdarty do żywego niewielki punkt pod przerzuconym po skosie skórzanym pasku mojej torby. Dzięki Bogu nie musieliśmy korzystać z windy żeby dostać się na trzecie piętro. McKinley poprowadził nas w stronę długich, rozłożystych i wyłożonych czerwonym dywanem schodów wyrastających z wyłożonego marmurem lobby. Na ostrym zakręcie w prawo minęliśmy spoglądającego spod byka werecaina pracującego jako ochroniarz. Zostałam wprowadzona do mrocznego i luksusowego pokoju z antycznymi krzesłami wyściełanymi niebieskim aksamitem i kremowym dywanem, który nie wiedzieć czemu od razu chciałam w jakiś sposób ubrudzić. Dostrzegłam błyszczący barek. Pod półkami z alkoholem stał tam nawet pojemnik z klonowaną krwią w szczelnie zamkniętej gablotce. Plazmowy odtwarzacz holovideogramów przycupnął na szerokim kredensie z drewna wiśniowego. Łóżka były olbrzymie i wyglądały na wystarczająco miękkie, by móc się w nich zapaść. Niestety, nie było tu żadnych okien. Ściany pokoju były gładkie i puste. To było pomieszczenie przystosowane specjalnie dla Nichtvrenów. Nie przepuszczało promieni słonecznych. Ani powietrza. Gdy tylko zdałam sobie z tego sprawę, uniosłam głowę i spojrzałam na Japhrimela, czując jak powietrze zaczyna gęstnieć. - Nie. Proszę, tylko nie to. - Głos mi się załamał, a gardło zaczęło zamykać, przytłoczone ciężarem klaustrofobii. Gdyby McKinley nie stał tuż za nami, podjęłabym próbę natychmiastowego wycofania się z tego pokoju. Bezskutecznie usiłowałam wyrwać się spod ręki Japhrimela. - Nie musisz tego robić. Będę dobrym więźniem i zostanę. Wzruszył ramionami. Jego palce złagodniały, ale ciągle były twarde jak żelazo. Nie potrafiłam wydostać się z jego uścisku. - Przykro mi. - Tu nie ma żadnych pieprzonych okien. Dobrze wiesz jak się z tym czuję… - Jeszcze chwila, a zacznę hiperwentylować. Byłam tego pewna. - To konieczne, Dante. - Jego ramię rozluźniło się, ale ciągle wyczuwałam w nim czujność. Nawet gdyby udało mi się zaskoczyć McKinleya i zwalić go z nóg, to Japh złapałby mnie zanim dobiegłabym do hallu. W jednej chwili opuściła mnie cała chęć do walki. Czułam jak znika, podobna do drzazgi wyciąganej z poszarpanej rany. 186

- W porządku. - Głos mi się załamał sprawiając, że rama wiszącego nieopodal obrazu zagrzechotała. - Wszystko mi jedno. - Oderwałam się od niego, minęłam łóżka, podeszłam do najdalszego kątu pokoju i odepchnęłam na bok zajmujące go krzesło. Oparłam się plecami o ścianę i ześlizgnęłam w dół. Usiadłam na podłodze z podkurczonymi kolanami i kataną umoszczoną na podołku. Moja prawa ręka zacisnęła się na rękojeści miecza, a lewa na osłonie. Oparłam głowę o róg, zamknęłam oczy i walczyłam o oddech. Japhrimel mruknął coś do McKinleya. Usłyszałam odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Zerknęłam spod przymkniętych powiek i zobaczyłam jak Japhrimel obchodzi cicho łóżko i zbliża się do mnie. Ogarnęło mnie znajome, powodujące duszności uczucie demonicznej magii, gdy obłożył ściany tarczami ochronnymi. Jego osłony znalazły się pod szumiącą siecią zabezpieczeń hotelu i jego magicznymi zasłonami. Włamanie się do skonstruowanego przez koboldy budynku prowadzonego przez swanhildy było naprawdę wielkim wyzwaniem. Istniało wielkie prawdopodobieństwo, że byliśmy tu bezpieczni, nawet jeśli moje serce waliło mi jak młotem, a gardło miałam potwornie ściśnięte. Zdałam się na jedyną ochronę jaka mi pozostała. Zamknęłam oczy, oddychając równo, i sięgnęłam do tej cichej części mnie samej, która nigdy mnie nie zawiodła. - Anubis et’her ka - szepnęłam. - Se ta’uk’fhet sa te vapu kuraph. - W ustach mi zaschło, więc szept był schrypnięty i nieprecyzyjny. - Anubisie, Panie Śmierci, Wierny Towarzyszu, ochraniaj mnie bo jestem Twoim dzieckiem. Chroń mnie, Anubisie, złóż me serce na szali, czuwaj nade mną, Panie, bo jestem Twoim dzieckiem. Chroń mnie od niedoli i skieruj Swój gniew na moich wrogów. Osłaniaj mnie Swoim spojrzeniem, połóż na mnie Swą dłoń, teraz i po wszystkie dni mojego życia, dopóki nie weźmiesz mnie w Swoje objęcia. - Zrobiłam kolejny wdech i spróbowałam ponownie. - Anubis er’her ka. Se ta’uk’fhet sa te vapu kuraph. Anubisie, Panie Śmierci… Niebieski płomień rozgorzał po wewnętrznej stronie moich powiek. Nie zobaczyłam hallu nieskończoności, ani mostu, ani otchłani pełnej dusz - ale niebieski blask otoczył mnie i to mi wystarczyło. Z pełnym wdzięczności łkającym westchnięciem, oddałam się pod opiekę swojego boga.

187

ROZDZIAŁ 35 Pokój był długi na dwadzieścia cztery kroki, począwszy od pustej, pokrytej tapetą ściany, aż do drzwi prowadzących do krótkiego przedpokoju z ogromną łazienką znajdującą się po jednej jego stronie. Wiedziałam to, bo liczyłam kroki McKinleya, który chodził po nim w tę i z powrotem. Japhrimel milczał, siedząc ze skrzyżowanymi nogami na dywanie kilka stóp ode mnie. Oczy miał zamknięte. Jego płaszcz rozłożył się za nim na podłodze, jak głęboka, lakierowana plama ciemności. Mijały godziny. Miałam mnóstwo czasu na przemyślenie tego długiego, męczącego dnia, zapadając i budząc się z mglistego, niebieskiego transu, gdy co jakiś czas zwracałam się po pocieszenie do swojego boga. Czułam ból w klatce piersiowej. Ledwo mogłam oddychać i byłam głodna, ale pokręciłam przecząco głową gdy McKinley spytał mnie czy chcę śniadanie. Pokręciłam nią kolejny raz, gdy spytał o lunch. I po raz trzeci, gdy zapytał o obiad. Japhrimel siedział wyprostowany na swoim miejscu z twarzą równie zamkniętą i niedostępną co ten pokój. Poczułam ściskające mnie za gardło i kłujące w oczy łzy, ale zdusiłam je. Chciałam wziąć gorący prysznic i popłakać sobie, ale prędzej szlag mnie trafi, niż dam im tą satysfakcję. Zamiast tego studiowałam jego twarz, zaciskając świerzbiące palce na rękojeści miecza. Spojrzałam na tapetę zadrukowaną wzrokiem ze złotych lilii. Przyjrzałam się krawędzi błękitnej, aksamitnej kapy. Zerknęłam na dywan i odkryłam, że znów gapię się na Japhrimela. Ile razy przebiegałam palcami po jego kościach policzkowych? Ile razy pozwalałam całować swoje palce? Ile razy kładłam się u jego boku i mówiłam o rzeczach którymi nigdy nie podzieliłam się z żadnym innym człowiekiem? Jaka nieludzka cierpliwość kazała mu żyć ze mną tak długo, zatrzymując dla siebie fakt, że Lucyfer chciał się ze mną spotkać? Te wszystkie prezenty, sparingi, delikatny dotyk palców na moich żebrach, jego usta na mojej szyi, gdy drżał w moich ramionach. To nie mogła być dla niego tylko i wyłącznie gra. Nie mogła. Wiedziałam, że Diabeł nie życzy mi dobrze. Zdawałam sobie sprawę z tego, że pozostałe demony chcą mnie zabić z powodu ingerencji Lucyfera w moje życie. Ale nigdy nie przepytywałam Japha po jego zmartwychwstaniu. W końcu Upadł, prawda? Prawda? Nawet Lucyfer tak powiedział. Tyle że ani Diabeł, ani Japh nie zdradzili mi co tak naprawdę oznaczało bycie Upadłym. Nie podobał mi się sposób w jaki krążyły moje myśli. Co właściwie znaczyło to słowo? Co Japhrimel chciał zabrać z Anhelikosa? Kto chciał mnie teraz zabić i dlaczego? I jakie będzie w tym wszystkim ostatnie słowo Lucyfera? Wiedziałam już, że to nie miało nic wspólnego z tym co zaproponował mi na początku - ze zwykłym, prostym polowaniem na cztery demony, po którym Danny Valentine będzie wolna od demonicznej manipulacji. Naszła mnie kolejna myśl, jeszcze gorsza od poprzedniej. Załóżmy, że Japhrimel wymykał się nocami by porozmawiać z Diabłem, podczas gdy ja spałam. Dla świętego spokoju załóżmy, że tak było. Co wtedy planowali? Czy to wszystko było na pokaz? Ale przecież Japhrimel mnie chronił, prawda? Wytropił mnie, odnalazł, poprosił bym mu zaufała, uratował przed cerberami.

188

To znaczy jedynie, że Lucyfer ma z ciebie jakiś pożytek. Dziesięć do jednego, że ty również jesteś przynętą, Danny. To dopiero była zagadka. Zabiłam Santino dla Lucyfera. Czy mogłam zrobić sobie tym kilku wrogów? Santino wyhodował Androginika - ten sam gatunek demona, którym był Lucyfer. Tym rzadszego i cenniejszego, bo Androginiki mogły się rozmnażać. Santino - czy też Vardimal, jak nazywał go Japhrimel - sądził, że potrafi stworzyć marionetkę, którą uda mu się zastąpić Lucyfera na tronie Piekła i która koronuje go na nowego króla, jeśli będzie miała do tego odpowiednie predyspozycje. Możliwe, że inne demony również chciały posłużyć się opatentowanym sposobem Santino na stworzenie Androginika, tą kombinacją genów, której nawet Lucyfer z całą swoją przebiegłością i sprytem nie był w stanie odkryć. Prawdopodobne jest więc to, że mogą chcieć swojej małej zemsty za moje wtrącanie się w tą sprawę, bez względu na to, że nie dostałam w tej kwestii żadnego wyboru. Jak na razie ta teoria całkiem nieźle się sprawdzała. Jeśli to była prawda, to stanowiłam przynętę dla każdego demona zaangażowanego w rebelię Santino. Lucyfer puścił go wolno by móc zobaczyć do czego będzie zdolny, całkowicie pewny swojej umiejętności pochwycenia demona z Niższego Pokładu Piekła wtedy, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota. Tyle że Santino przestał grać według ustalonego scenariusza i zniknął - a Diabeł zaczął się miotać. Ta myśl zaprowadziła mnie do kolejnego logicznego wniosku, mrożącego krew w żyłach swoją dokładnością. A co powiesz na to, Danny? Lucyfer zostawia ze mną prochy Japha myśląc, że może po niego sięgnąć kiedy tylko chce, zupełnie jak upuszczoną zabawkę - czyli wtedy, gdy sprzymierzone z Santino zaczynają się ujawniać. Gdy to robią, wzywa mnie do siebie i zaszczepia w mojej głowie pomysł wskrzeszenia Japha. Nie słucham go, bo jestem w samym środku pościgu za Lourdesem. Japh budzi się do życia i zaczyna mnie szukać - a Lucyfer spotyka się z nim, każe mu opiekować się mną i utrzymywać przy życiu, bo jestem przynętą. Japhrimel robi to wszystko, ja zachowuję się zgodnie z planem, a kiedy nadchodzi odpowiedni moment i jestem gotowa odegrać swoją rolę, to wtedy pojawiam się na scenie. Tyle że Japh wślizguje się na nią w ostatniej chwili. Na końcu okazuje się, że nie można ufać demonowi, a on trzyma Lucyfera w garści, co pozostawia mnie twarzą w twarz z jednym pytaniem. Jak daleko sięga ochrona Japhrimela? Jak bardzo ja sama nadaję się tylko do jednorazowego użytku i poświęcenia? To była bardzo nieprzyjemna myśl. Skoro Lucyfer dał swoje słowo, to czy Japh się mnie pozbędzie? W końcu znowu ma swoją demoniczną Moc. Możliwe, że nie mogę na powrót zostać zmieniona w człowieka, ale może Japh znów będzie w stanie odzyskać swoją wolność i należne mu miejsce w Piekle dzięki wytropieniu tych pozostałych czterech demonów i zakończeniu sprawy przez uporanie się z ostatnim szczegółem. Czyli mną. To niedorzeczne, Dante. Przecież to twój Upadły. Przez cały ten czas utrzymywał cię przy życiu. Czy robił to dlatego, że Lucyfer wiązał ze mną jakieś dalsze plany? Wiedziałam że był moim wrogiem. Byłam całkowicie pewna, że każdy inny demon na którego się teraz natknę, jest moim wrogiem. Czy mój Upadły też mógł stać się jednym z nich? 189

Zwłaszcza dlatego, że nie chciał powiedzieć mi co oznaczało bycie Upadłym? Ograniczał się podczas sparingów, sporo rzeczy ukrywał przede mną w tajemnicy… Czyżby udawał również łączącą nas emocjonalną więź? A może dobrze się przy tym bawił, tak jak były do tego przyzwyczajone demony w różnych opowieściach? Nie wolno ci we mnie zwątpić, bez względu na wszystko. Wątpiłam, całym swoim niewielkim sercem. Przyglądałam się mu, jak siedział na swoim miejscu z zamkniętymi oczami. Moje ręka zacisnęła się na rękojeści. Gdy byłam jeszcze człowiekiem, potrafiłam wyciągnąć miecz i zadać nim cios w niewiele ponad półtorej sekundy. Teraz byłam szybsza. Jednak niewystarczająco by móc go zranić. Jak niby miałby wtedy zareagować? Co jeszcze mogłoby ujść mi na sucho, skoro ciągle miałam wartość jako czyjaś przynęta? Mógł mnie związać i zostawić z McKinleyem. Wzdrygnęłam się na tę myśl. Gdybym zaczęła sprawiać jakieś kłopoty, to również mógłby to zrobić. Byłam całkiem pewna, że udałoby mi się zerwać niemal każdą ludzką więź, gdybym tylko miała wystarczająco dużo czasu i potrafiła się odpowiednio skoncentrować. Jednak demon wiedział pewnie jak przywiązać do siebie hedairę, tak żeby mu nie uciekła. To była prawdopodobnie jedna z rzeczy, których uczono ich już w demonicznym przedszkolu. Myśl o tym, że mogłabym zostać związana i mieć w perspektywie atak cerbera, była co najmniej przerażająca. McKinley kontynuował swój równy marsz. Moje pierścienie wirowały niespokojnie. Złote iskry pulsowały nad nimi w powietrzu i gasły. Istniał również kolejny problem. Demon z zielonym kamieniem osadzonym w policzku, który chciał się ze mną spotkać w Tais-toi, co sądząc po nazwie, było prawdopodobnie miejscem spotkań Nichtvrenów. Byłam kiedyś w takim gnieździe w Domu Bólu w Saint City - nie już nigdy nie chciałam oglądać na oczy następnego. Czyli wychodziło na to, że Lucyfer znów chciał się ze mną spotkać. Tylko po jaką cholerę? żeby mnie wykończyć, teraz, gdy już spełniłam swoje zadanie? A czy miałam jakiekolwiek spełnić? Wrażenie, że w tej całej układance brakuje mi jednego elementu, powróciło. Cholera, jak ja nienawidziłam tego uczucia. Za każdym razem oznaczało, że jestem o krok od wpakowania się w kłopoty, z którymi nawet ja nie jestem sobie w stanie poradzić. Japhrimel otworzył oczy. Przyglądał mi się przez długą chwilę, a potem przeciągnął, wstając z gracją z podłogi. Podał mi rękę. - Najpierw obiad - powiedział. - Masz spotkanie, na które musisz pójść, hedairo. Jakim cudem udawało mu się zachować taki spokój? Czyżby Lucyfer chciał mnie zabić albo poddać jakimś niewyobrażalnym, nowym torturom? Znów poczułam przypływ furii, którą natychmiast w sobie zdusiłam. Chciałam powiedzieć coś tym samym spokojnym tonem co on. McKinley zatrzymał się w miejscu. Dobrze zrobił, bo to jego łażenie zaczynało mnie już irytować. Samodzielnie podniosłam się z podłogi, podpierając się mieczem. Mięśnie w nogach kłuły mnie przez moment z powodu wymuszonego bezruchu. Ciągle czułam się odrobinę roztrzęsiona, ale ogólnie rzecz biorąc udało mi się pozbierać po tym okropnym, wysysającym siły wrażeniu. - Nie jestem głodna, ale pójdę na to spotkanie. - Mój głos zatrząsnął się zauważalnie. Brawo, Danny. Jesteś równie spokojna, co Nekromanta przed swoją Próbą. - To może być pułapka - odparł Japh, ściągając brwi. 190

To z pewnością jest pułapka. Tylko dla kogo? - Wątpię by Lucyfer chciał mnie zabić. Nie złapaliśmy jeszcze żadnego z tych czterech demonów o których mówił. - A przynajmniej nie te o których wiem. Możliwe, że ma na swoich usługach jeszcze innych łowców, więc to stwierdzenie może być mylne. Wzięłam głęboki oddech, chcąc dokończyć własną myśl. Zaczynałam żałować, że mój mózg i wyobraźnia pracowały na najwyższych obrotach. - Jeśli chce mnie widzieć martwą, to dopadnie mnie w ten czy inny sposób. Twarz Japhrimela wykrzywiła się w chwilowym grymasie. Jego zielone oczy płonęły jak dwa lasery. - Nie zrobi tego. Wzruszyłam ramionami. Nie, dopóki ze mną nie skończy i nie wyczerpie się moja użyteczność. Skoro jestem przynętą, to nie pożyję długo. - Jestem Nekromantką, demonie. Nie będę żyć wiecznie. - Minęłam go, zmierzając w stronę łazienki. Jeśli znowu miałam spotkać się z Diabłem, to chciałam przynajmniej móc umyć sobie twarz. Chwycił mnie za ramię. Uścisk jego palców był delikatny, lecz nieubłagany. Czyżby ręka mu się trzęsła? Niemożliwe. - Nie mów przy mnie takich rzeczy, hedairo. - Nie nazywaj mnie tak. - Usiłowałam wyrwać rękę z jego uścisku. Nie puścił mnie. Zaparłam się o podłogę i pociągnęłam z całej siły, mając gdzieś czy mnie to zaboli. Dla ciebie jestem Valentine, demonie. Puść mnie. Mam spotkanie z Diabłem na które muszę się przygotować. Japhrimel potrząsnął mną, delikatnie, zupełnie jakby chciał mi przypomnieć że jest ode mnie silniejszy. Jak bardzo był silny, mimo tego że mnie zmienił. Kolejny raz spróbowałam się wyrwać, niemal czując za plecami wykładaną płytkami ścianę. Usłyszałam nagły ryk w uszach i poczułam obezwładniającą bezradność gdy unieruchomił mnie w miejscu. - Czemu z tobą nic nie może obejść się bez walki? - W jego głosie powiało chłodem. - Przestań. - Oddech uwiązł mi w gardle. - Przestań, mówię. Puść mnie. Zrobił to w końcu. Potknęłam się, a potem wyprostowałam. Moje pierścienie wirowały nieustannie. Odsunęłam się od niego i przeszłam obok McKinleya, który nie przestawał się na mnie gapić. To ciągłe wgapianie się we mnie zaczynało mnie już męczyć. Wgapiano się we mnie przez całe moje dorosłe życie akredytowanego Nekromanty. Co za dużo, to niezdrowo. Zamknęłam się w łazience i odkręciłam kran z zimną wodą. Znajdowała się tutaj oszklona kabina prysznicowa z brodzikiem wyłożonym granitem. Całe wnętrze zostało wykonane w kamieniu koboldów, poza głęboką wanną i porcelanową, osobną umywalką. Nie było tu żadnej toalety - pokój przeznaczony dla Nichtvrena nie potrzebował takiej, tak samo zresztą jak ja. To była jedna z rzeczy, do których najtrudniej było mi się przyzwyczaić odnośnie nie bycia w stu procentach człowiekiem - kobieta będąca zarazem łowcą głów zawsze szukała przyzwoitej toalety. Człowiek szybko się uczył, że gdy tylko było to możliwe, należało korzystać z zacisza łazienki by zrobić sobie relaksującą przerwę. W lustrze ukazało się odbicie wymiętej i zmęczonej hedairy, które czarne włosy opadały w nieładzie na twarz w zdawałoby się specjalnie ułożonym artystycznym nieładzie. Nie poczułam mdłości na widok własnej twarzy, co prawdopodobnie 191

musiało oznaczać, że wreszcie się do niej przyzwyczaiłam. Przyjrzałam się sobie krytycznym, oceniającym spojrzeniem. Ciemne, piękne oczy. Rzeźbione kości policzkowe, kuszące usta, teraz ściągnięte w jednym kąciku, gdy zmarszczyłam łukowate brwi. Dotknęłam swojego policzka i zobaczyłam w lustrze naprawdę piękną kobietę, muskającą ręką swoją delikatną skórę, przebiegającą palcami z pomalowanymi czarnym lakierem paznokciami po ślicznie wykrojonych ustach. Japhrimel sprawił, że nabrałam cech demonicznej piękności, ale bez tej aury obcości, którą emanowały demony. Gdy mocno się skupiłam, ciągle mogłam dostrzec w swojej twarzy ślady osoby, którą kiedyś byłam - moje oczy nadal były w większości moje, a kiedy rozluźniłam odpowiednio usta krzywiące się nieustannie po jednej stronie, tak jakbym nie całkiem dowierzała temu co widzę, dostrzegłam swój półuśmiech, który zdawał się być kiedyś zespawany z moją twarzą w wyrazie profesjonalnej zasłony. Skoro nadal mogłam się uśmiechać, to chyba nie było jeszcze tak źle, prawda? Przeczesałam mokrymi palcami włosy i obmyłam twarz. Wytarłam się do sucha ręcznikiem. Poprawiłam odrobinę pas na broń, a potem wypróbowałam działanie każdego z noży. Sprawdziłam też torbę, nadpaloną i wyświechtaną, ale ciągle moją. Nadal miałam w niej dodatkową amunicję. I plazmówkę. Spojrzałam na siebie w lustrze. Woda ciągle spływała z kranu do umywalki. Starłam z twarzy ten półuśmieszek obserwując, jak urocza kobieta w odbiciu staje się na powrót poważna, a tatuaż na jej policzku zmienia nieznacznie kształt. Wykonane tuszem linie przedstawiające skręcony kaduceusz biegły po jej cudownie gładkiej skórze. Osadzony wysoko na nieskazitelnym, lewym policzku szmaragd zamigotał. Dostrzegłam kolejny zielony błysk i spuściłam wzrok. Podniosłam do góry lewy nadgarstek, czując jak powietrze ucieka mi z płuc. Bransoleta jaśniała zielonym światłem. Wygrawerowane na jej powierzchni płynne linie wirowały w pośpiechu. To było ostrzeżenie. Wyciągnęłam plazmówkę, pozwalając by woda dalej spływała do umywalki. Podeszłam do drzwi łazienki. Zatrzymałam się nagle i spojrzałam na prysznic. Omiotłam wzrokiem wannę. Dostrzegłam niską, wykładaną kamiennymi płytami ścianę stojącą pomiędzy kabiną a wanną, która miała zaledwie trzy stopy wysokości. Pewnie znajdowała się tam instalacja wodno-kanalizacyjna. Wanna została wmurowana w podłogę, ale zaraz za nią stała ściana, którą pokój dzielił z zewnętrznym korytarzem. Założę się, że ta ściana nie jest w stu procentach zrobiona z kamienia. Nie wyglądało mi to na robotę koboldów, co oznaczało, że nie było tak twarde jak zewnętrzna ściana. Bransoleta zacisnęła się na moim nadgarstku, sprawiając że moje ramię przeszył bolesny wstrząs. Oddech uwiązł mi w gardle. Demony. Obojętnie czy nasłane przez Lucyfera, czy zbiegłe z Piekła, z pewnością nie miały zamiaru dobrze się ze mną obejść. Musisz się zdecydować, Danny. Albo pozwolisz Japhrimelowi zrobić z siebie popychadło, albo uderzysz pierwsza. Nawet jeśli nie przetrwasz bez niego zbyt długo, to przynajmniej nie będziesz na karku nikogo, kto chce z ciebie zrobić swoją własność. Kto cię do wszystkiego zmusza. I okłamuje.

192

Wróciła mi chłodna jasność umysłu. W ostatecznym rozrachunku wszystko sprowadzało się do jednego - do tego co musiałam zrobić. Nawet jeśli kochałam Japha, to nie mogłam być niczyim niewolnikiem. Usłyszałam głos McKinleya, niski i natarczywy. Potem rozległo się ciche stukanie do drzwi. Też coś. Demony pukające do drzwi. W pokoju zapadła cisza. Nagle poczułam miażdżący wstrząs powstały przy uderzeniu, a drzwi łazienki zagrzechotały na swoich zawiasach. Usłyszałam niski warkot oznaczający tylko jedno. Cerbera. Na chwilę przed tym, jak rozpętało się piekło, wzięłam głęboki oddech, odsunęłam się od drzwi i wycelowałam plazmówkę w ścianę. Pod skórą poczułam łaskoczące ukłucie Mocy i nacisnęłam spust.

193

ROZDZIAŁ 36 Nad Sarajevem zapadła ciemna noc. Przebywanie w mieście pełnym istot paranormalnym było dziwne, ale statyczna energia w tutejszym powietrzu na jakiś czas powinna ukryć nawet moją aurę. Przyczaiłam się od zawietrznej strony mrocznego zaułka, przysłuchując się powarkiwaniu dwójki werecainów pogrążonych w głębokiej filozoficznej dyskusji na temat czegoś co leżało na brukowanym placu tuż przed drzwiami klubu Tais-toi. Słowo „klub” było zbyt uprzejmym określeniem. To było gniazdo Nichtvrenów, wspólny teren łowiecki i miejsce wszystkich spotkań. Zamiast grubych tarcz ochronnych utrzymujących w ryzach wygłodniałą Moc, to miejsce posiadało jedynie symboliczne bariery - w końcu kto byłby na tyle głupi, żeby atakować gniazdo w Sarajevie? A poza tym, w pobliżu nie było żadnych ludzi ani psioników, których trzeba by było trzymać z dala od drapieżnej Mocy ze względu na ryzyko natknięcia się na Pożeracza. To konkretne gniazdo było kiedyś świątynią, katedrą z dwiema bliźniaczymi wieżami znajdującymi się w kawiarnianej części Sarajeva, wychodzącą na szeroki plac, na którym kotłował się tłum paranormalnych stworzeń wszystkich gatunków i kształtów. Istoty, o których czytałam jedynie w szkolnych książkach, żyły tutaj w swoich własnych enklawach, a noc była tą porą dnia kiedy wychodziły z ukrycia. Moje tarcze zadrżały, elastyczne i wzmocnione dzięki temu że byłam półdemonem. Mrugnęłam kilka razy, odczuwając wyraźnie czysto ludzką reakcję, jaką odczuwałaby każda ofiara w obecności drapieżników. Może i nie byłam już w pełni człowiekiem ale urodziłam się jako jeden z nich, więc jakaś stara część mnie wiedziała, że Danny Valentine jeszcze z czasów przed przemianą Japha byłaby dla tych stworzeń chodzącym kawałkiem mięsa. Głowę wciąż miałam obolałą od wybuchu Mocy i pocisku z plazmówki. Zgodnie z moim przeczuciem ściana nie została zrobiona z litego kamienia, tylko ze stalowego żebrowania i gipsowych płyt oklejonych marmurem. Całkiem ładnie udało mi się ją wysadzić. Ja z kolei wylądowałam wtedy w oszklonej kabinie prysznicowej. Pojedyncza, niska ścianka działowa pomiędzy prysznicem a wanną zapewniała doskonałą osłonę. Przylgnęłam do podłogi najlepiej jak umiałam. Nadepnęłam na potłuczone szkło z drzwi do kabiny. Znak na moim ramieniu zapłonął nagłym bólem, gdy demoniczni napastnicy, za którymi pośpieszyli McKinley i Japhrimel, wypadli do hotelu. Usłyszałam wycie werecaina, strażnika ze szczytu schodów. Wszyscy pomyśleli, że udało mi się wydostać i teraz uciekałam - albo że zostałam schwytana. Mało błyskotliwe, pomyślałam. Oddech zaklinował mi się gdzieś w okolicach gardła. Wygramoliłam się przez dziurę w ścianie. Moc wyciekała w powietrze w miejscu, w którym mój strzał przebił się przez demoniczne tarcze ochronne Japhrimela. Gdyby to były jakieś inne tarcze, to prawdopodobnie nigdy by mi się to nie udało. Nosiłam jednak jego znak, więc jego osłony nie zostały założone z myślą o skrzywdzeniu mnie. A przynajmniej taką miałam nadzieję i okazało się, że nie były to pobożne życzenia. Na dodatek uderzenie we frontowe drzwi oznaczało, że tarcze były automatycznie skoncentrowane na odparcie ataku z tej właśnie strony, więc tutaj były najbardziej podatne na uszkodzenie. Starając się nie przykuwać niczyjej uwagi i zachowując ciszę, skręciłam w lewo i znalazłam się na rogu następnego korytarza, zanim usłyszałam ogłuszające odgłosy 194

rozgrywającej się za mną walki. Nie miałam zamiaru tracić cennego czasu. Zamiast tego, kopniakiem otworzyłam sobie kolejne drzwi i - dzięki ci, Anubisie - znalazłam się w pokoju z prawdziwymi oknami. Właściwie to w pokoju swanhilda, z ogromnym łóżkiem podobnym do gniazda pełnym pierza. Nie zatrzymałam się żeby przepraszać wrzeszczące trio swanhildów, na które tu wpadłam. Wokół ich zszokowanych twarzy i wąskich, nagich torsów zawirowały pióra. Zwyczajnie wyskoczyłam przez jedno z okien i zniknęłam, zanim atakujące nas demony uświadomiły sobie, że je przechytrzyłam. Upadek nie był zbyt przyjemny, ale jakoś specjalnie podczas niego nie ucierpiałam. Odszukanie gniazda Tais-toi okazało się całkiem łatwe. Wystarczyło dostać się na zatłoczoną ulicę i spytać grzecznie jednego z przechodzących swanhildów o drogę, a potem iść dalej według jej dokładnych instrukcji. Psychiczna ingerencja była tu tak ogromna, że nie sposób było przeskanować to miejsce. Do środka wlała się masa Nichtvrenów. Była tu również cała sfora werecainów, począwszy od alfy w długim, skórzanym płaszczu, a skończywszy na kilku nastoletnich szczeniakach. Zobaczyłam grupkę swanhildów w minispódniczkach obwieszonych srebrnymi łańcuchami. Kolejna grupka weszła przez frontowe drzwi chwilę później. W pobliżu nie było zbyt wielkiego ruchu poduszkowców. Wyglądało na to, że istoty paranormalne wcale ich nie używały - na co komu pojazd, skoro wystarczyło być Nichtvrenem z umiejętnością pojawiania się i znikania, lub werecainem i przebiec dziesięć przecznic w zaledwie kilka sekund? Swanhildy pilnowały się swoich terenów i rzadko podróżowały, pomimo prowadzenia kurierskiego biznesu, koboldy zaś, gdy już się gdzieś zasiedziały, to nienawidziły opuszczać to miejsce. Plusem tej sytuacji było to, że skoro nie było tu prawie żadnych poduszkowców, to żaden nie będzie próbował mnie rozjechać. Ponownie omiotłam spojrzeniem ulicę. Zbyt wiele cieni. W każdym z nich mógł kryć się demon, a zagęszczenie Mocy było tak wielkie, że nie zdałabym sobie z tego sprawy na czas. Byłam prawie pewna, że udało mi się zgubić pościg. Kondensacja Mocy, która go kryła, mnie ukrywała o wiele lepiej, skoro nie wywoływałam zbyt wielkich zakłóceń w przepływie Mocy. Danny, co ty właściwie wyprawiasz? Powinnaś uciekać tak daleko, jak tylko możesz i zabunkrować się tak głęboko, jak tylko się da. Nie mogłam jednak uciekać w nieskończoność. Jeśli Lucyfer chciał mnie zabić, to z chęcią zobaczę jak próbuje. Najwyżej umrę walcząc. Poza tym, po co zawracać sobie głowę aranżowaniem spotkania i nasyłać na mnie zabójców? O wiele łatwiej i przyjemniej będzie dla niego, gdyby zrobił to własnoręcznie. To była jedyna rzecz, do której Japhrimel nie mógł mnie zmusić. Był ode mnie silniejszy, szybszy i potężniejszy. To była moja szansa, żeby wreszcie zrobić coś samej. Wyszłam w końcu z cienia i przecięłam ulicę. Obcasy moich butów stukały w zetknięciu z betonem i kocimi łbami. Dziwnie było przebywać w mieście gdzie niebo nie jest zabarwione na pomarańczowo od odbitych świateł. Jeszcze dziwniejsze było to, że podeszłam pod same drzwi prowadzące do gniazda Tais-toi i wpadłam do świecącej czerwonymi neonami i huczącej od basu jaskini, która była drugim miejscem spotkań Nichtvrenów do jakiego weszłam. 195

Dookoła mnie dudniła muzyka. Skrzywiłam się, dostosowując demoniczną ostrość swojego słuchu do ogłuszającego huku. To była jedna z rzeczy, za którą mogłam podziękować Japhowi. Nauczył mnie jak ściszać głośność. Jego osoba towarzyszyła niemal każdej mojej myśli, nawet wtedy gdy był pogrążony w uśpieniu, a ja bezskutecznie próbowałam kierować swoim życiem. Podejrzewałam, że będę za nim tęsknić już do końca swojego życia. Reszta mojego życia może się okazać bardzo krótka, pomyślałam ponuro, rozglądając się po wnętrzu gniazda. Parkiet był zatłoczony. Ukłucia Mocy jakie emitował tłum przebiegały po mojej skórze. Bar w całości zajmował jedną stronę budynku. Na niskiej scenie występowała czwórka werecainów i Nichtvren. Dwójka z nich trzymała gitary elektryczne, jeden basową, a ostatni bębnił palcami w klawisze. Chudy jak patyk, rudy Nichtvren śpiewał w języku, którego nie potrafiłam rozpoznać. Nosił skórzane spodnie i miał zamknięte oczy. Jego mrukliwy głos wspomagany Mocą ledwo przebijał się przez hałas. Muzyka pomogła zapomnieć o zagęszczeniu tutejszej Mocy. Łokciami utorowałam sobie drogę przez stado swanhildów i ruszyłam w stronę baru. Według zegarka w mojej opasce było jeszcze wcześnie. Miałam nadzieję, że Diabeł również nie będzie się ociągał. Im szybciej się z tym wszystkim uporam, tym lepiej. Przedtem musiałam się zmęczyć tak bardzo, że nie miałam już siły zamartwiać się stanięciem twarzą w twarz z Diabłem. Teraz byłam i zmęczona, i głodna, tęskniłam za Japhrimelem, uciekałam od niego, byłam przerażona i miałam złamane serce. Miałam nadzieję, że to wystarczy. Uporanie się z całym tym bajzlem mogło sprawić, że poczuję nawet jakąś ulgę. Usiadłam przy ladzie. Barman okazał się prawdziwą rzadkością - czterorękim koboldem. Swanhildy i koboldy lubiły sobie golnąć. Nichtvreny od czasu do czasu zamawiały do swojej krwi alkoholową wkładkę. Nie wywierała na nich żadnego wpływu, po prostu lubiły jego cierpki posmak. Słyszałam, że skurcze jelit jakich można się od tego nabawić są cholernie dokuczliwe. Rynek oferował stworzeniom paranormalnym cały wachlarz najróżniejszych środków pobudzających i depresantów. Otoczyła mnie chmura dymu z syntetycznego haszu, stale powracającego, zatykającego nos odoru werecainów, pierzastego słodkiego aromatu swanhildów, smakowitego zapachu Nichtvrenów oraz kamienia i dymu charakterystycznego dla koboldów. Wędrowałam spojrzeniem po całym wnętrzu, gdy nagle Nichtvren zaczął śpiewać w wyższej tonacji, która wprawiła w drżenie moje tarcze. Poczułam cień zaciekawienia. Gdybym ciągle była człowiekiem, nigdy nie udałoby mi się tego doświadczyć. Istniały pewne plusy posiadania tego nowego ciała, za które byłam wdzięczna, mimo że bez wątpienia zostało mi niewiele czasu na cieszenie się tymi zaletami. Danny, twoja cholerna wyobraźnia za bardzo cię ponosi. Zamówiłam podwójny rum Crostine i wręczyłam barmanowi banknot o wartości pięćdziesięciu nowych kredytów. Mój zwitek zaczynał się robić coraz cieńszy, więc musiałam wkrótce zdobyć trochę kasy. Istniało ryzyko, że gdybym skorzystała ze swojej opaski by pobrać pieniądze z konta, to mogłabym zostać namierzona. Musiałam więc znaleźć jakiś bank i dokładnie zaplanować ucieczkę. Wejść do środka, zabrać pieniądze, wyjść i zniknąć. 196

Zawsze zakładaj, że nie dożyjesz dalej, jak tylko do jutra, słonko. - Jestem Danny Valentine - powiedziałam do barmana. - Mam tu umówione spotkanie. Cain wręczył mi liścik i kiwnął głową ponad moim ramieniem. Odwróciłam się błyskawicznie, sięgając ręką po miecz. Serce podeszło mi do gardła. Żółte oczy płonęły w poznaczonej bliznami twarzy. Lucas Villalobos chwycił mnie pod ramię, zatrzymując się tylko po to, żeby przełknąć na raz podwójny rum i kiwnąć barmanowi. - Pakujesz się w coraz większe kłopoty - zaświszczał mi prosto do ucha. Powiało od niego rumem i zatęchłym powietrzem długo nie otwieranego pomieszczenia. Z trzaskiem odstawił kieliszek na bar. - Tędy. - Do jasnej cholery, co ty tutaj robisz? - Przez chwilę rozważałam wyciągnięcie miecza, ale zwalczyłam ten odruch. Za bardzo się ucieszyłam na jego widok. - Nie lubię tracić z oczu swoich klientów. To mnie wprawia w zły nastrój. - Lucas omiótł wzrokiem budynek. Jego dziwnie płaska aura poruszała się jak drzwi obrotowe. Nic dziwnego, że udało mu się przedostać do zdemilitaryzowanego Sarajeva. Na poziomie energetycznym ani trochę nie przypominał człowieka. - Jest tu ktoś z kim powinnaś porozmawiać. Serce opadło mi w okolice żołądka, a potem podskoczyło z powrotem do gardła. Lucas? Pracuje dla Lucyfera? Nie. Miejmy nadzieję, że to nieprawda. - Super. On tu jest? - Nie on - powiedział mi Lucas prosto do ucha. Miał na sobie nową, ciemnoszarą koszulę, ale ciągle nosił na niej te same stare pasy na broń, z którymi zawsze go widywałam, a buty były tą samą znoszoną parą jaką od zawsze miał. Ciekawe czy oddawał je w ogóle do szewca. - Ona. I lepiej się pośpiesz. Poprowadził mnie przez parkiet. Z każdej strony naciskały na nas nieśmiertelne ciała Nichtvrenów. W jednym rogu wiły się werecainy. Słodki haszyszowy dym unosił się w powietrzu falami. Jedna z par była ze sobą tak ściśle spleciona, że wyglądało to jakby byli o krok od kopulacji. Zawsze lubiłam tańczyć, wytrząsać każdą myśl ze swojego ciała. Nie robiłam tego od lat. Nie od czasów Jace’a. Pamiętałam jego dłonie na mojej talii, pot spływający po szyi i plecach, krótką, jedwabną sukienkę kołyszącą się wokół moich ud, gdy unosiłam w górę ręce, a muzyka przenikała przeze mnie aż do kości, gdy dawałam się ponieść jednej z najstarszych ekstaz znanych ludzkości. Odsunęłam od siebie to wspomnienie. Nigdy nie spytałam Japhrimela czy lubił tańczyć. Pewnie nie… ale poruszał się z taką gracją… Byłoby miło móc kiedyś z nim zatańczyć. Czy ty wreszcie skończysz o nim myśleć? Potrzebujesz całego swojego skupienia na to, co ma się zdarzyć w ciągu następnych dziesięciu minut. Doszliśmy do ciemnego rogu. Lucas kiwnął głową na zwalistego werecaina o pomarańczowych oczach w pełnej łowieckiej formie, stojącego na tylnych łapach, z kępką włosów wokół genitaliów. Nie poruszył się, gdy go minęliśmy. Lucas położył swoją bladą dłoń na drzwiach. Otworzyły się, odkrywając klatkę schodową. Odór werecainów zbladł, gdy receptory w moim nosie zamknęły się. Wepchnął mnie do środka. Weszłam tam z wdzięcznością. Drzwi zamknęły się za nami, odcinając całkowicie muzykę. 197

Westchnęłam. - Jak mnie znalazłeś? - Przycisnąłem jednego z agentów - Vanna - aż w końcu wygadał, że McKinley wysłał komunikat. Powiedział, że skierowano go do Sarajeva. Wtedy poprosiłem kogoś o wyświadczenie mi dawnej przysługi i dzięki temu załapałem się na transporter kursujących tutaj przemytników. Słuchaj, Valentine, twój demon wydał rozkaz, że jesteś wyłączona z akcji dopóki nie ustalimy tożsamości pierwszego z demonów. Leander kompletnie oszalał. Wyruszył do Cairo Gizy. Za trzy godziny złapiemy stąd transport, ale najpierw musisz coś usłyszeć. - Co usłyszeć? - Powiedziałem wcześniej, że to Abra pokierowała mnie tak, bym wpadł na twój ślad. - Popchnął mnie dalej. Schody okazały się rachityczne i jęczały pod naciskiem każdego kroku i dudniącego basu. - Skłamałem. Powiedziała mi jedynie kiedy mam znaleźć się w Nowej Pradze, żeby na ciebie wpaść. Zostałem zakontraktowany by cię ochraniać jeszcze zanim pokazałaś się w tamtym barze. Że co? Pchnęłam znajdujące się na końcu schodów drzwi i przekroczyłam próg mrocznie oświetlonego pokoju z niebieskim perskim dywanem, trzaskającym kominkiem, dwoma ciężkimi, mahoniowymi krzesłami… i drzemiącym cerberem opartym o ścianę pod niewielkim oknem zaciągniętym niebieską, aksamitną kotarą. Serce podeszło mi do gardła. Obok cerbera o szerokich barkach i migoczących zimną szarością oczach podobnych do wąskich szparek stał Velokel. Twarz miał okrągłą i nalaną, solidne zęby wyglądały na ostre. Te płonące błękitem tęczówki w szparkach ciemnych, mrocznych źrenic wystarczyły by pochłonąć rodzący się w moim gardle wrzask. Bransoleta na moim lewym nadgarstku pozostała uśpiona. Smukły, kobiecy kształt stojący przy kominku odwrócił się, ukazując swój profil. Dostrzegłam błysk ciemnoniebieskich oczu pod gładką taflą blond włosów. Błyszczący szmaragd zamigotał łagodnie w powitaniu. Biła od niej Moc, moc Androginika. Pachniała jak świeży chleb, jak pikantne przyprawy, jak piżmo, jak… Jak Lucyfer. Anubisie, mój Panie, mój boże, czuwaj nade mną. Modlitwa wyszła ze mnie bezwiednie, a następująca po niej myśl była równie żywa, co błaganie. Japhrimel. Czemu myślałam teraz właśnie o nim? Nie mogłam wreszcie przestać? Równie dobrze mogłabyś przestać oddychać. - Nie bój się, Dante - odezwała się łagodnie kobieta. - Nie skrzywdzę cię, cerber też nie. Wejdź, proszę, i usiądź.

198

ROZDZIAŁ 37 Przełknęłam nagromadzoną w ustach gorycz, przyglądając się cerberowi. I stojącemu w bezruchu Velokelowi, który aż szumiał od śmiercionośnej mocy. Poczułam się absurdalnie pocieszona przez jedną myśl, oceniając każdy erg bijącej od tego stworzenia energii. Nie jest tak silny jak Japhrimel. Ulga była krótkotrwała. Ale ciągle może mnie zabić. Ciągle może mnie z łatwością wykończyć. - Odpręż się, Valentine - odezwał się stojący za moimi plecami Lucas, mało delikatnie popychając mnie naprzód. - Pilnuję cię, żebyś została w jednym kawałku. Kobieta miała na sobie luźny niebieski, dziergany golf, spodnie khaki z ostrymi kantami i parę drogich czarnych butów na obcasach. Jej piersi falowały lekko pod swetrem. Velokel nie poruszył się. Gdyby chciał mnie zabić, to miał już wystarczająco dużo czasu by to zrobić. Miał okazję już w momencie, w którym otwierałam drzwi. Zabrałam rękę z miecza. Lucas zamknął drzwi i oparł się o nie, przekrzywiając głowę. - Jesteś zbyt dorosła - szepnęłam. Zabrzmiało to tak jakbym się dusiła. Policzek mnie palił. Mój szmaragd odpowiedział na wezwanie zielonemu klejnotowi osadzonemu w jej czole. - Zbyt stara. - Powinna być jeszcze dzieckiem. Wyglądała kropka w kropkę jak Doreen. Zupełnie jak moja kochanka, nieżywa na podłodze magazynu podczas gdy Santino chichotał szczęśliwy sam do siebie, pobierając swoje „próbki”. Moja piękna, łagodna, cudowna Doreen, ukochana, która zwróciła mi duszę. Która zwróciła mi mnie samą. Eve uśmiechnęła się, unosząc w górę kącik ust. To był znajomy uśmiech, ale nie całkiem wiedziałam czemu go przypisać. Doreen nigdy się tak nie uśmiechała. - Rok w Piekle nie jest tym samym co rok na ziemi. Bardzo się od siebie różnią. Proszę, wejdź i usiądź. Dobrze cię widzieć. Przeszłam przez pokój, gapiąc się na nią. Velokel równie dobrze mógł być posągiem. Poczułam mrowienie na całej skórze. - Ty… ja… ty… - Gdy tylko opuściłam Piekło, wynajęłam Lucasa żeby cię odnalazł. To było trudne, ale chciałam zapewnić ci jakieś bezpieczeństwo. Kogoś, komu mogłaś zaufać. Szukanie cię zajęło mu trochę czasu. Najstarszy dobrze cię ukrył. - Zrobiła pauzę. - Przez długi czas nie mogliśmy namierzyć miejsca twojego przebywania, ale gdy nam się to wreszcie udało, nie mogliśmy się do ciebie zbliżyć. On był zbyt… czujny. Japhrimel, nasłuchujący dźwięku, którego ja nie mogłam usłyszeć. Spięty i gotowy, wyczuwający że ktoś mnie szuka. Świadomy tego, że byłam w niebezpieczeństwie, wiedział że Lucyfer chce się ze mną spotkać. Ten wyraz na jego twarzy, to wrażenie że nasłuchuje czegoś… no robił tego dlatego, że był ze mnie niezadowolony. To była czujność, ten szczególny rodzaj opiekuńczej troski, której czasami doświadczałam wykonując obowiązki ochroniarza, ale nigdy, przenigdy nie sądziłam, że kiedy sama stanę się tego obiektem. Więc cały ten czas spędzony w Toscano miał na celu ukrycie mnie. Zapewnienie mi ochrony. - Tkwisz w samym środku niebezpiecznej gry, Dante. - Podeszła powoli do krzesła z oparciem skierowanym w stronę cerbera. Opadła na nie z gracją, krzyżując nogi. Lucyfer związał cię umową dotyczącą zabicia czwórki demonów.

199

Zorientowałam się, że ja również osuwam się na stojące naprzeciwko krzesło. Położyłam katanę na kolanach. Puls bił mi niewyraźnie w nadgarstkach, kostkach i gardle. W skroniach. Przełknęłam z trudem ślinę, słysząc kliknięcie krtani. - Zgadza się - powiedziałam ostrożnie. Jeden z nich właśnie tu stał, udając figurę z marmuru. Obrzuciłam go krótkim, nerwowym spojrzeniem i natychmiast tego pożałowałam. Demon nie spuszczał wzroku z Eve, nie poruszył się ani na milimetr, tylko całym sobą zdawał się do niej garnąć. Mogę się założyć, że jesteś jednym z nich. Nic dziwnego, że Lucyfer… Dobry Boże. Czy Japhrimel o tym wiedział? Czy wiedział? Na jej twarzy znów pojawił się uśmiech, to samo wykrzywienie warg co poprzednio, które zdawało się być dziwnie znajome. - Wydaje mi się, że jestem jednym z nich. Bliźniaki, Kel i ja uciekliśmy z Piekła. - Oparła się o krzesło, odwracając wzrok. Oczy Doreen tkwiące w jej twarzy wpatrzyły się w ogień. - Wina leży po mojej stronie. Wygląda na to, że jestem… jedyna w swoim rodzaju. Poczułam na sobie jej wzrok. Spojrzenie miała tak podobne do Doreen, że miałam problemy z oddychaniem. Demon i cerber trwali w całkowitym bezruchu, tak samo jak Lucas. Wyglądało to tak, jakby w pokoju były tylko dwie osoby, Eve i ja. Niemal zaczynałam wierzyć, że siedziała naprzeciwko mnie. - Dante - powiedziała. - Posłuchaj uważnie. Powiem ci coś, o czym nikt inny nie wie. Varkolak Vardimal stworzył mnie z dwóch próbek: pierwszej, pochodzącej z Jaja, materiału genetycznego Lucyfera, i z drugiej wziętej od sedayeena - twojej przyjaciółki i kochanki. Jednak to, z czego Vardimal nie zdawał sobie sprawy, i o czym Książę Piekła z pewnością nie ma pojęcia jest fakt, że ta druga próbka została skażona czyimś innym materiałem. - Zrobiła pauzę, pewnie dla podkreślenia efektu. - Twoim. Jesteś moją drugą matką, Dante. Gdy Vardimal spuszczał z sedayeena krew, jakimś cudem dodał do mieszanki także twoją. Zalały mnie wspomnienia, pochłaniając w całości. - Koniec gry - zachichotał, a w moim ciele odezwał się rozdzierający ból, który przeszedł w palące odrętwienie, gdy ciął mnie nimi przez bok. Rzuciłam się do tyłu, ale nie dość szybko, nie dość szybko... - Danny! - Desperacki krzyk Doreen. - Uciekaj! - wrzasnęłam, ale ona wróciła, z jej dłoni biło biało-niebieskie światło, gdy ciągle próbowała mnie uleczyć. Próbowała sięgnąć w moją stronę, uratować mnie, połączenie między nami wibrowało moim bólem i jej płonącymi dłońmi… Zebrałam się z ziemi, wrzeszcząc na nią żeby wypieprzała stąd jak najdalej. Pazury Santino śmignęły w powietrzu jeszcze raz, wbijając się we mnie. Jedna z nich zahaczyła o żebro. Mój miecz zabrzęczał, gdy próbowałam go trafić, ale było za późno. Byłam zbyt wolna. Ponowny upadek. Narastające we mnie uczucie zimnego, agonalnego odrętwienia. Dłonie Doreen zaciśnięte na moim ramieniu. Eksplodująca wilgoć. Tyle krwi. Tyle krwi. Jej Moc przeszyła mnie jak strzała, i poczułam jak iskra tlącego się w niej życia ciemnieje. Była twarda, trzymała się dalej, gdy Santino chichotał pod nosem z radości. 200

Rozległ się świst laserowego noża, którym wyciął kawałek jej kości udowej. Krew zalała mi oczy, rozprysnęła się na policzku. W oddali słychać wycie syren. Śmierć Doreen została odnotowana w jej opasce, więc wysłano tutaj kilka poduszkowców ratunkowych. Za późno jednak. Za późno dla nas obu. Zemdlałam, słuchając wilgotnych, mlaskających odgłosów gdy Santino zabrał to co chciał, chichocząc tym swoim wysokim, dziwacznym szczebiotem. Jego twarz wypaliła się w mojej pamięci - czarne łzy wymalowane nad oczami, szpiczaste uszy, ostre kły. Nie był człowiekiem, pomyślałam. Nie mógł być człowiekiem . Doreen, Doreen, biegnij, uciekaj… Jej dusza, unosząca się jak chybotliwy płomień świecy w długim, mrocznym hallu. Jej iskra zgasła na wieczność. Jestem Nekromantą, ale nie potrafię zatrzymać jej pogrążeniem się w objęcia Śmierci… Gapiłam się na nią, ze zmrowionym dreszczami karkiem i ustami pełnymi miedzianego posmaku. To mogła być prawda. Obie krwawiłyśmy wystarczająco mocno, gdy ją zabił. Ale czy Santino by na to nie wpadł? Demoniczny genetyk z całą pewnością potrafił odróżnić skażoną próbkę od czystej. Nie miał żadnego powodu, by w ogóle zachować tą skażoną. Chyba że odkrył, że może mu się do czegoś przydać. Spojrzała na mnie. Jej usta znów wykrzywiły się w tym znajomym półuśmiechu. - Vardimal mógł zdawać sobie z tego sprawę, albo i nie. W każdym bądź razie, to było nieistotne gdy uświadomił sobie wartość tego co posiadał - zdatną do użycia próbkę. Zdatny do użycia płód. - Teraz jej usta opadły w dół w lekkim grymasie podobnym do miny, którą Doreen wyrażała niesmak. Cholernie ciężko było myśleć i jednocześnie wdychać jej zapach. Trzęsłam się jak rażona prądem na twardym krześle, zerkając co chwila na drzemiącego cerbera i patrząc z powrotem w jej oczy. W oczy Doreen. Oczy mojej umarłej kochanki. Tkwiące w innej twarzy - noszącej w sobie piętno Lucyfera. Ogarnęło mnie nieznane mi pragnienie. Cienka strużka gorąca spłynęła mi w dół brzucha. Doreen. Dobry Boże, Doreen. Serce zaczęło mi się obijać o żebra. Znak na moim ramieniu ożył, przemieszczając się na mojej skórze. - Po co mi to wszystko mówisz? - Ciągle brzmiałam tak, jakbym się dusiła. Jestem w zamkniętym pokoju z dwoma demonami, cerberem i Lucasem Villalobosem. Anubisie, czuwaj nade mną. - Tłumaczę - sprostowała łagodnym, kojącym głosem. - Vardimalowi nie udało się mnie przed nim uchronić. Wezwanie, jakie Książę jest w stanie wymusić na Androginiku jest… przytłaczające. Wywodzimy się od niego. Jest najstarszy, Pierwszy. Gdy byłam dzieckiem, miałam bardzo małą szansę na zakazanie mu wstępu do mojego umysłu. Poza tym… Książę, gdy tylko podejmuje wysiłek stworzenia Androginika, wszczepia mu kilka nakazów zanim dojdzie do fazy wylęgania. Jednym z nich jest nakaz posłuszeństwa. Nie zaszczepiono mi go, dopóki nie skończyłam pięciu ludzkich lat. Implant przyjął się dopiero niedawno. - Jej półuśmiech powrócił. Mrożący do szpiku kości chłód uświadomił mi, że rozpoznałam ten uśmiech, bo przecież widywałam go w lustrze. To był mój własny wyraz twarzy. - Wygląda na to, że odziedziczyłam po tobie upartość, Dante. To jedyne wytłumaczenie jakie jestem w stanie wymyślić dla nieskutecznych prób Księcia mających na celu mnie złamać. Złamać cię? - Mój głos zdawał się dobiegać z bardzo daleka. Dłonie miałam słabe i 201

niepewne, jakby się trzęsły. Co pomyśli o tym Japhrimel? Czy o tym wie? Czy wiedział? Jeśli wiedział i nie powiedział mi o niczym… to nie istniało nic, absolutnie nic, co nie czyniłoby z tego przemilczenia całkowitej i nieodwołalnej zdrady. Czyżby myślał, że nigdy się o tym nie dowiem? Oczywiście, że tak. Był pewny, że jest ode mnie silniejszy i potrafi zmusić mnie do zrobienia wszystkiego czego tylko chciał. Czy wiedział o tym od samego początku? Jeśli kiedykolwiek go o to spytam, to czy mogę zaufać prawdziwości jego słów? Moja klatka piersiowa pękła z trzaskiem na pół. Teraz wiem, że mam serce, pomyślałam niekonsekwentnie. Właśnie się łamie. Ta myśl przywróciła mnie do rzeczywistości. Eve. Tutaj. Na wolności. Może nie na długo, jeżeli Lucyfer oprócz mnie i Japhrimela zatrudnił jeszcze innych łowców by ją dopadli. Nic dziwnego że czułam się jak przynęta. Byłam nią. Miałam wyciągnąć ją z ukrycia. Miałam ją zdradzić nawet tego nie wiedząc. - Oprócz Księcia, jestem jedynym Androginikiem, któremu udało się opuścić Piekło aż na tyle ludzkich lat. - Mrugnęła w moją stronę swoimi ciemnoniebieskimi oczami. Twarz miała gładką, bez zmarszczek, ale w pewien sposób dojrzałą. Wyglądała jak dwudziestopięcioletnia kobieta, nie licząc cienia demonicznej wiedzy w oczach. Nie mogła mieć więcej niż siedem lub osiem ludzkich lat. Od jak dawna przebywała poza Piekłem, skoro Lucyfer przez ten cały czas chciał się ze mną spotkać? Rok w Piekle nie jest tym samym co rok na ziemi. Ile miała lat według piekielnych norm? Czy to było podobne do psich lat? Jak to się miało do ludzkiego wieku i ile właściwie miała lat? Jak długo tam przebywała, cierpiąc pod rządami Księcia Piekła? Poczułam żółć pod językiem i wściekłość rozpychającą się pod żebrami. Zimną, jadowitą wściekłość, taką, jakiej jeszcze nigdy nie czułam w całym swoim długim i wypełnionym gniewem życiu. Ten rodzaj wściekłości był inny. To była czysta, niczym niezmącona nienawiść. Zerknęłam na Velokela, a potem znowu na Eve. Kontynuowała, myśląc widocznie, że byłam zbyt oszołomiona żeby zareagować. I miała całkowitą rację. - Stoję na czele rebelii skierowanej przeciwko Księciu. Jestem Androginikiem i jestem pełna determinacji by przeżyć i odzyskać wolność. - Wzięła głęboki wdech. Potrzebuję twojej pomocy, Dante. Nie chcę zawierać z tobą żadnej umowy, po prostu proszę. Będziesz potrafiła udawać, że jesteś na tropie moim i moich towarzyszy. Proszę cię tylko, żebyś nie przesadziła. Odwróć uwagę swojego A’nankhimela. Za siedem lat twoja służba u Księcia dobiegnie końca, a ja obiecuję ci, że zapewnię ci potem wszelką ochronę i pomoc. - Pochyliła się do przodu, jej oczy migotały. Wolność, Dante. Ja chce swojego, ty swojego - razem możemy zapewnić alternatywę dla Księcia i jego tłamszących zarówno ziemię jak i Piekło rządów. Te słowa były niepokojąco podobne do mowy jaką wygłosił Santino, opowiadającej o uwolnieniu wszystkich od Lucyfera. Tyle że Santino chciał zaszczepić w moim ciele inne androginiczne płody. Sądził że może rządzić Eve, a posługując się nią również i Piekłem. Zerknęłam ponad jej ramieniem na drzemiącego cerbera. Para unosiła się smużkami z jego futra. Velokel ciągle wpatrywał się w Eve. Nie miałam żadnych trudności z odszyfrowaniem wyraz jaki malował się na jego okrągłej twarzy. Składał się na równi z ogromnej koncentracji i opiekuńczej czułości. Nawet nie zawracał sobie głowy, żeby go ukryć. Gdyby nie płonąca intensywność w cienkich jak szparki oczach, 202

można by go uznać za ludzki odruch. Wyglądał na opętanego myślą o niej. Widocznie Velokel był w niej zakochany. Jeśli demony w ogóle potrafią kochać. Widziałam już kiedyś ten sam wyraz na innej demonicznej twarzy. - Dobry Boże - wysapałam. - Mówisz serio? - Przysięgam na wody Lety, że to prawda. Proszę cię tylko o czas. Nie będę wykręcać ci ramienia i zmuszać, tak jak zrobiłby to on. - To było oczywiste kogo miała na myśli mówiąc „on”. Za każdym razem gdy wspominała Lucyfera, jej piękną twarz wykrzywiał grymas. Wiesz, ja rozumiem. Jakby to było żyć w Piekle, żyć tam z tą pieprzoną żmiją, która każe się nazywać Lucyferem? Ona jest w połowie człowiekiem. W połowie Doreen. Jaka część niej jest moja? Wzięłam głęboki, niekończący się oddech. Przejdźmy do rzeczy. - Chcesz, żeby zerwała swoją umowę z Lucyferem. żebym sprzeciwiła się Diabłu. Kiwnęła twierdząco głową. - Dokładnie tego chcę. Wypuściłam powietrze przez zęby. No cóż, miło że rozumiemy siebie nawzajem. Prosisz mnie o naprawdę dużą rzecz, słonko. Velokel poruszył się na swoim miejscu. Eve uniosła swoją pełną wyrazu, złocistą dłoń, a on się zatrzymał i wycofał z powrotem pod ścianę. Cerber ani drgnął. Rzuciłam ukradkowe spojrzenie na Lucasa, który opierał się o drzwi i wyglądał na całkowicie niezainteresowanego całą sytuacją. Jego pasy na broń zaskrzypiały lekko, gdy poruszył się, przestępując z nogi na nogę i zmieniając ciężar ciała. Eve opuściła dłoń. - Pomyśl o tym, Dante. On się ciebie boi. Zostałaś Prawą Ręką i stanowisz realne zagrożenie na drodze do uzyskania dostępu do mnie. Gdybyś nie wróciła do Nuevo Rio, zostałby zmuszony do targowania się z tobą jak zwykły klient. Nie tak dawno próbował pertraktować z twoim Upadłym żeby cię zabił. Teoretycznie, w zamian za to Najstarszemu zostałoby zwrócone miejsce w Piekle. Taka rzecz jest niemożliwa i Lucyfer doskonale o tym wie. Mimo to twój Upadły odmówił. Słyszałam na własne uszy. Książę posunął się do desperackich działań by odzyskać swoją Prawą Rękę. Już od jakiegoś czasu władza nad Piekłem wymyka mu się z rąk. Zaraz, zaraz. Cofnij. Kiedy to się stało? Może wtedy, gdy Lucyfer chciał się ze mną spotkać a Japhrimel odmawiał? Moje serce zamknięte w klatce z żeber zamarło. Japhrimel odmówił zabicia mnie w zamian za powrót do Piekła. Fakt, że było to „niemożliwe”, nie miał żadnego znaczenia. Jakie to musiało być chore i pokręcone, że uchwyciłam się tego by poczuć się lepiej? Miałam jednak kolejne pytanie. - Co z demonem, który chciał mnie zabić w Nowej Pradze? Z cerberem? - Kel chciał spotkać się z Najstarszym i pertraktować z nim, ale wycofał się gdy zdał sobie sprawę z tego, że Asasyn źle zrozumiał jego zamiary. Cerbery z Nowej Pragi nie należały do sfory Kela. Jakiś inny demon mógł się zbuntować i przystąpić do ataku zanim Asasyn go odnalazł - w końcu Najstarszy jest demonem, którego boją się najbardziej ci, którzy występują przeciwko Księciu. Ścigają mnie również inni tropiciele i łowcy głów, Dante. Świat jest pełen niebezpieczeństwa. - Kiwnęła swoją pełną wdzięku głową. Moc rozeszła się po mojej skórze, tak samo ciepła co nie fizyczna 203

pieszczota Japhrimela. Trudno było zdusić lekki, zdradliwy odgłos, gdy moje ciało rozgrzało się od gorąca. - Przekaż swojemu Upadłemu deklarację Kela - nie będzie cię ścigał dopóki nam nie zagrozisz. Velokel zgodził się, praktycznie nie wykonując żadnego ruchu, a cała jego uwaga ponownie skierowała się na Eve. Jej powieki opadły lekko, przesłaniając oczy, a ledwo widoczny rumieniec zabarwił jej policzki. Bardzo ciekawe. Miałam teorię, że ten cały Kel był odrobinę bardziej zaangażowany intymnie w związek z Eve niż powinien. Dobrze wiedzieć. - Kel. - Moje i jego spojrzenie spotkały się ze sobą na długi moment. Znak na moim ramieniu zaczął pulsować. - Łowca. Ten sam, który polował na hedairy? Eve przekrzywiła głowę, jej jasne włosy poruszyły się lekko. - Robił to na rozkaz Księcia. Powiedziano ci kto zabijał tych, których Kelowi nie udało się dopaść? Nie, nikt mi o tym nie mówił. Napotkałam jej wzrok. - Pozwól, że zgadnę. Prawa Ręka. Kiwnęła twierdząco. - Najstarszy zabił więcej A’nankhimel i hedair niż kiedykolwiek udałoby się to Kelowi. Nie bez powodu nazywany jest Asasynem. Poczułam zimno na całym ciele. Nic dziwnego, że Japhrimel nie chciał rozmawiać o Upadłych, skoro zabił ich aż tylu. Nigdy nie spodziewał się, że skończy jako jeden z nich. Dobry Boże, Japhrimel. Wiedziałeś o tym? O niej? Oblizałam zdrętwiałe usta. - Nie jestem w stanie powiedzieć czy mi się uda. Jeśli jednak jest to możliwe, jeśli będę mogła to zrobić, to pomogę ci. Przysięgam - dodałam. Gdyby udało jej się obalić rządy Lucyfera w Piekle, to co by się stało? Czy ziemi nie zalałaby wtedy niekontrolowana powódź demonów? Żaden był ze mnie Magi, ale wiedziałam o mieszkańcach Piekła wystarczająco dużo, by ta perspektywa napełniła mnie nieprzyjemnym uczuciem graniczącym z przerażeniem. Co innego jednak mogłabym zrobić? Co, do cholery, miałabym zrobić? Eve otworzyła usta by odpowiedzieć, ale w tym samym momencie cichy warkot przeciął powietrze. Zerknęłam ponad jej ramieniem. Cerber miał uniesioną głowę i obnażone zęby. Nie patrzył jednak na mnie, tylko na drzwi. Velokel odezwał się, wymawiając pojedyncze słowo, o ostrym i pełnym samogłosek charakterystycznych dla demonów wydźwięku. Nagle ogarnęło go napięcie, a szerokie barki pokryły się supłami mięśni. Przypominał mi byka, potężnego i powolnego, ale byłam skłonna założyć się, że posiadał tą samą niesamowitą i zatrważającą szybkość co reszta demonów. - Czas się zbierać - odezwał się Lucas. - Chodź, chica. Wstałam ze swojego krzesła jak stara kobieta. Zaserwowano mi jeden szok po drugim. Zaczynałam się czuć jak ogłuszony od ciosów uczestnik walki w klatkach. Ręka zacisnęła mi się na rękojeści, gdy spojrzałam na cerbera. Co dziwne, o wiele bardziej bałam się jego niż Velokela. Eve podeszła do mnie. Jej zapach, zapach Androginika, ta woń która groziła ugięciem się moich kolan i zwaleniem na podłogę, otoczył mnie. Moja głowa napełniła się gorącem, a usta rozchyliły się. Nigdy nie reagowałam tak na Lucyfera - byłam zbyt 204

przerażona, by czuć do niego coś choć odrobinę zbliżonego do pożądania, nawet mimo tego że był piękny i śmiertelnie niebezpieczny. Nigdy wcześniej nie dostrzegłam u siebie seksualnej reakcji na czystą Moc, tyle że ona miała w sobie całą Moc jaką posiadał Lucyfer i twarz Doreen, którą nosiła tak jak sekswiedźmy noszą na niej uległość, jak perfumy. Twarz mojej kochanki, osoby, która nauczyła mnie, że moje ciało może być zarówno źródłem radości jak i cierpienia. Ty wszystko czujesz, prawda?, zapytała mnie kiedyś Doreen. Ale nie lubisz tego po sobie pokazywać. Nosisz maskę więc ludzie sądzą, że niczym się nie przejmujesz. Ale ty się przejmujesz, Danny. Przejmujesz się. Była jedyną osobą - jedyną - która to we mnie rozumiała. Jedną kochanką, która nie chciała ode mnie więcej, niż byłam w stanie dać. A dałam jej wszystko co miałam. Mogłam to zrobić, choćby przez wzgląd na pamięć o Doreen. Mogłabym wymazać poczucie winy za moją porażkę przy próbie ochronienia jej. - Nie podejmuj jeszcze decyzji. Skontaktuję się z tobą jak tylko będę mogła. - Oddech Eve owionął mój policzek, ciepły i wybaczający. Kiwnęłam głową, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów. Czy to była prawda? Czy moja krew naprawdę wymieszała się z krwią Doreen? Czy mój materiał genetyczny stanowił część materiału Eve? Czy naprawdę była również moim dzieckiem? Moją córką, jedyną córką jaką kiedykolwiek będę mieć. Jakoś nie widziałam siebie samej noszącej dziecko Japhrimela. Sekhmet sa’es, nie. Nie teraz. Może już nigdy. Odmówił zabicia mnie. Odrzucił ofertę Lucyfera. Dobry Boże. Stałam jak skamieniała, gdy się odsunęła, przywołując gestem cerbera. Wstał z podłogi, otrząsnął się i poszedł za nią, gdy zbliżyła się do kominka. Potem, co najdziwniejsze, weszła w sam środek ognia. Płomienie uniosły się w górę na jej spotkanie, pieszcząc jej ciało jak kochanek, a Eve zniknęła. Wysoka, piskliwa nuta Mocy rozdarła powietrze. Moje pierścienie plunęły iskrami, a bransoleta rozbłysła zielonym światłem. Velokel rzucił mi jedno spojrzenie wąskich oczu, wykrzywiając wargi, i poszedł w jej ślady. Cerber zakręcił się w miejscu i skoczył za nimi w ogień. Zniknął. Jak to, do cholery? Mieliśmy ją ścigać, podczas gdy ona z łatwością potrafi przechodzić przez pieprzone ściany? Czemu Lucyfer o tym nie wspomniał? Oczywiście nie wspomniał o tym mnie. Nigdy nie zgodziłabym się na ściganie Eve, obojętnie czym by mi nie groził. Japhrimel. Czy wiedział o tym? Odmówił zabicia mnie w zamian za powrót do domu. Przynajmniej będzie mnie utrzymywał przy życiu. Teraz czuję, że jestem w stosunku do niego odrobinę bardziej wyrozumiała. Ta wyrozumiałość kończy się jednak na fakcie, że prawdopodobnie wszystko to przede mną ukrywał. Lucas dotknął mojego ramienia. - Nie stój tak, Valentine. Coś mi mówi, że lepiej będzie jak sobie stąd pójdziemy. Czeka na nas transport. - Niech to szlag - rzuciłam. - Wierzysz chociaż w jedno słowo które powiedziała? - Przeanalizujesz to potem - powiedział. Dokładnie w tej samej chwili nastrój panujący w budynku poniżej - pełen seksu i huczącej muzyki - zachwiał się dziwacznie.

205

Pojedynczy dreszcz strachu przebiegł mi po krzyżu. - Ruszaj się, natychmiast. Otworzył drzwi i zaczął zbiegać po schodach. - Nie będziemy skakać przez okno? - Nie - rzucił Lucas przez ramię. - Ściana z litej cegły prowadzi do ślepego zaułka. Wpadlibyśmy w pułapkę jak zwykłe szczury. Chodź, chica. Kazano mi utrzymać cię przy życiu i właśnie mam zamiar to zrobić.

206

ROZDZIAŁ 38 Zbiegliśmy ze schodów i wpadliśmy na salę dudniącą od muzyki. Strażnik przy drzwiach zniknął. Zerknęłam na swoją opaskę, unosząc obciążoną mieczem lewą rękę. Za kwadrans północ. Zaczynałam wierzyć, że przeżyłam i nie umarłam od szoku. Moc pikująca w powietrzu oczyściła mój umysł i poczułam, że moja bielizna między nogami zrobiła się dziwnie wilgotna. Nigdy wcześniej nie reagowałam w ten sposób na Moc. Nigdy. Ona była dzieckiem Doreen, być może także i moim. Ta reakcja względem niej była wstydliwym sekretem, niczym więcej. W końcu nosiła twarz mojej zamordowanej kochanki. Powiedziałam sobie w myślach, że wcale mnie nie pociągała. Po prostu przepełniała mnie determinacja, by uchronić córkę Doreen od ponownego trafienia do Piekła albo od śmierci, która uratowałaby pieprzoną dumę Lucyfera. Mam już dość zadawania się z Diabłem. Spojrzałam na bransoletę widoczną ponad opaską. Jej powierzchnia falowała od płynnych linii zielonego ognia, które zastygły w jedną runę, odwróconą literę H. Niebezpieczeństwo. Taa, jakbym nie wiedziała. Znów zaczynałam się czuć sobą. Jeśli Japhrimel wiedział, że zamiast Lucyfera zjawiła się tutaj Eve… Jakim cudem zgadł? Czemu myślał, że Lucyfer znowu chce sobie uciąć ze mną małą pogawędkę? Leonidas nie nazwał po imieniu demona, który chciał się ze mną widzieć i to również mnie frapowało. Zapomnij o tym, Dante. Czas na działanie. Parkiet ciągle pulsował o splecionych ze sobą ciał. Omiotłam spojrzeniem całe wnętrze i zobaczyłam, że opuściły je wszystkie swanhildy. Interesujące. Coś śmiertelnie niebezpiecznego skradało się tutaj coraz bliżej i jeśli ja to czułam, to swanhildy, ze swoją niezwykłą wrażliwością na drapieżniki, z pewnością też. Wzięłam głęboki oddech zabarwiony dymem z syntetycznego haszu i ruszyłam za sztywnymi, obciążonymi bandolierami plecami Lucasa, który przepychał się przez tłum Nichtvrenów. Zostałam szturchnięta przez werecaina, który odwrócił się i warknął na mnie. Znak na moim ramieniu znów się rozgrzał, jak żywy organizm wtłoczony w moją skórę. Zabolał mnie, przepalając się przez zagrażające mi warstwy mglistego odrętwienia. Niemal z radością powitałam znajomy ból. Żałowałam, że nie idzie za mną Japhrimel. Jasne, był zakłamanym draniem - ale w tym momencie czułam, że bez niego nie dam rady wyplątać się z tej pogmatwanej sieci. Nie mogę uwierzyć, że przed chwilą o tym pomyślałam. Odmówił zabicia mnie w zamian za powrót do Piekła. Dla mnie wyzbył się swojego domu. Taa, i po prostu „zapomniał” powiedzieć mi, że Eve uciekła z Piekła i dawała popalić Diabłu. Akurat w to uwierzę. Byliśmy już w połowie drogi przez parkiet, gdy Lucas zboczył z trasy, wybierając kierunek, który zaprowadził nas w pobliże sceny i płonącego zielenią znaku wypisanego cyrylicą, który pewnie oznaczał „wyjście”. Trzymałam miecz w obu dłoniach, lewą na osłonie, prawą na rękojeści. Czułam mrowienie na skórze karku i lodowate dreszcze przebiegające po płytkim zagłębieniu kręgosłupa. Czułam zimno nawet wtedy, gdy stałam w samym środku gorąca i strumienia Mocy. Pożądanie odpłynęło , pozostawiając mnie obolałą i niezaspokojoną. Od strony baru podniosła się wrzawa - koboldy chlały tam na umór. Jednak barman stał z plecami zwróconymi 207

do wyłożonej lustrami ściany, pod której stały półki pełne butelek i szczelnych pojemników z klonowaną krwią. Jego żółte oczy zamigotały, gdy zaczął węszyć. Omiótł pomieszczenie podejrzliwym spojrzeniem, unosząc swoją siwą, bryłowatą głowę. Cienie przy barze zgęstniały. Dostrzegłam krótkie mignięcie znajomego kształtu. Szerokie ramiona pod czarną koszulką, skórzany pas z bronią mafijnego zabójcy, czuprynę złocistych włosów. Zszokowana rozpoznałam kształt, którego istnieniu niemal natychmiast zaprzeczyłam. Nie może być. Zatrzymałam się jak skamieniała na środku parkietu, poszturchiwana ze wszystkich stron przez Nichtvreny. Gapiłam się przed siebie, wspinając się na palce, by mieć lepszą widoczność. Mężczyzna - to był mężczyzna? Nie w zdemilitaryzowanej strefie Sarajeva. Wyciągnął jedną rękę i dotknął kija opartego o bar. Drewniany kij był od niego wyższy. Niewielkie kosteczki przymocowane do jego szczytu za pomocą sznurka z rafii zaklekotały, gdy dotknął ich palcami. Ten cichy dźwięk przebił się przez huk muzyki i kipiel Mocy, przyprawiając mnie o drobne dreszcze rozlewające się w żyłach. Sutki mi stwardniały. Straciłam dech. Odwrócił się. Dostrzegłam błysk niebieskich oczu. Jace Monroe przyglądał mi się z drugiej strony baru pośród szalejącego tłumu Nichtvrenów. Uniósł swój miecz, a ja uświadomiłam sobie, że patrzę przez niego, zupełnie jakby był zrobiony z kolorowego dymu. Jestem Nekromantką, śmierć jest wpisana w mój zawód. Nigdy jednak nie widziałam czegoś takiego. Większość upiorów wygląda jak chmura szarego, bladego dymu i z pewnością żaden z nich nie wygląda jak żywe, pełne barw stworzenie. Poza tym, to nie było miejsce w którym zginął. To nie tutaj przebywały jego prochy, które Nekromanta mógł wykorzystać w celu wskrzeszenia jego duszy by zadać jej kilka pytań. Oczywiście, pod warunkiem, że był wystarczająco potężny. To nie było miejsce, którego Jace za życia nigdy nie odwiedził. Nie powinien więc nawiedzać go i teraz. Jego duch uśmiechnął się do mnie, unosząc schowany w osłonie dotanuki. Ten sam miecz, który wisiał nad ołtarzem w willi w Toscano, skrzywiony i poskręcany od agonii jego ostatniego ciosu. Śmierć ciągle wibrowała w metalu. Tyle że jego duch trzymał miecz, który był nietknięty, prawdziwy i znajomy. Moja prawa ręka powędrowała w górę, by dotknąć wiszącego pod koszulą naszyjnika. Duch mrugnął do mnie. Wtem na jego twarzy odmalowała się ponura powaga, a usta wymówiły dokładnie trzy słowa. Uciekaj, Danny. Uciekaj. Cała siła wyciekła z moich nóg. Upadłabym na ziemię, gdyby nie nacisk ciał otaczających mnie zewsząd Nichtvrenów. Duch mojego zmarłego kochanka pokręcił głową w ten sam sposób, w jaki robił to gdy poruszałam się zbyt wolno podczas naszych sparingów. Biegnij. Usłyszałam to słowo całkiem wyraźnie, wymówione wprost do mojego ucha. Poczułam na karku jego oddech. Całe moje ciało napięło się. Gorąco znów rozlało się w dolnej części mojego brzucha. Majtki miałam mokre, zupełnie jakbym masturbowała się jak jakiś napalony nastolatek. Co się ze mną działo, do cholery? 208

Nie. Jestem. Sekswiedźmą. Dłoń Lucasa ponownie zamknęła się na moim ramieniu. Mruczał coś wściekle pod nosem, holując mnie za sobą. Poddałam się temu z ochotą. Przebiliśmy sobie drogę w tłumie. Lucas odepchnął ramieniem dwójkę Akolitów ubranych w identyczne stroje z czerwonej, syntetycznej skóry. Uwolniliśmy się spod nacisku tłumu w momencie, w którym zadrżał cały budynek. Lucas zaklął. Puścił mnie - ucieszyłam się, że znów mogę samodzielnie iść. W jego dłoniach pojawiły się dwie sześćdziesięciowatowe plazmówki. Wsunęłam miecz w szlufkę pasa, trzymając prawą rękę na rękojeści. Wyciągnęłam nóż. Drugą wolną ręką chwyciłam za broń w chwili, gdy piekło rozpętało się po raz drugi tego dnia.

209

ROZDZIAŁ 39 Miałam tylko kilka sekund na podjęcie decyzji co dalej, gdy drugi cerber wpadł do środka, rozwalając ścianę. Cegły poleciały w powietrze. Pierwszy był zajęty czwórką werecainów, które nieszczęśliwie dla siebie samych stanęły mu na drodze. Wyjące z bólu, poranione stworzenia wylądowały z trzaskiem na barze. Zamigotało rozbite szkło. Lucas chwycił mnie za ramię i odciągnął w tył, gdy drugi cerber wyrwał się do przodu. Ta dwójka różniła się od pozostałych. Zamiast szkarłatem, ich oczy płonęły wściekle zielenią. Całe ciepło bijące z parkietu uciekało przed nimi z prędkością światła. Pożądanie wygasło. Jego miejsce zajęła chęć przetrwania. Zimna furia zawrzała pod moją skórą. Bransoleta na moim nadgarstku wydała z siebie wysoki, piskliwy dźwięk, jak uderzony we właściwe miejsce kryształ. Mój miecz wypadł z osłony w momencie, w którym drugi cerber warknął nisko i zajadle. Muzyka ucichła. Zamiast niej zewsząd dobiegały nas narastające wrzaski gości. Trójka skrzeczących Nichtvrenów zapaliła się jak pochodnie gdy minął ich cerber, ich włosy i nadnaturalna skóra stanęły w ogniu. Wszystkie stworzenia stłoczyły się przy drzwiach. Pomimo całej swojej Mocy i wrodzonego niebezpieczeństwa, tłum zachowywał się teraz bardzo po ludzku. Lucas strzelił w stronę pędzącego na mnie cerbera. Szkarłatna smuga ciągnąca się za pociskiem przecięła powietrze, wbijając się w bestię, która zawarczała i potrząsnęła łbem, uderzając w podłogę. Jego siła dosłownie zatrzęsła budynkiem. Kurz opadł na dół. Usłyszałam jęk rozciągających się filarów podporowych. Sekhmet sa’es. Musi być naprawdę solidny, żeby zachwiać w ten sposób budynkiem. Uczucie uwięzienia w pułapce w jakimś koszmarze, z rękami i nogami ciążącymi jak ołów, podczas gdy bestia rzuca się na ciebie, sparaliżowało mnie w miejscu. - Uciekaj! - wrzasnął Lucas swoim wysokim, świszczącym głosem. Paraliż ustąpił. Cofnęłam się, niezdolna odwrócić wzroku od stworzeń. Rozrywający bębenki piskliwy ryk podniósł się od strony baru, gdzie rozgrywała się walka. Butelki eksplodowały, szkło i plastik pofrunęły w powietrze ze zwodniczym, morderczym świstem. Alkohol i inne płyny zapaliły się, wybuchając czerwonymi i niebieskimi płomieniami. Szczelne szafki zostały roztrzaskane, a odór przysmażanych Nichtvrenów i skwierczącej krwi rozszedł się w powietrzu. Ognisty bicz smagnął moją skórę na czole, gdy wbił się w nią odłamek szkła. Czarna krew zalała mi oczy. Rozcięcie zagoiło się szybciej, niż zdążyłam się wzdrygnąć. Znak na moim ramieniu przeszyła pojedyncza strzała bólu tak wściekłego, że niemal powalił mnie na kolana. Powietrze było nagrzane i nieruchome. Rozległy się strzelające odgłosy, gdy drewniany bar stanął w ogniu. Lucas przyszedł mi z odsieczą. - Nie będę powtarzał dwa razy, Valen… - zaczął. W chwilę później poleciał w tył, gdy drugi cerber zebrał się z ziemi i rzucił się na niego. Poruszał się tak szybko, że wyglądało to tak, jakby śmignął przez powstałą między nami przestrzeń. - Lucas! - wrzasnęłam i rzuciłam się za bestią. Mój miecz płonął niebieskim blaskiem. Miecz dźwięczał narastającą z każdą chwilą żądną krwi pieśnią. Biegłam, miażdżąc stopami połamane szkło, roztrzaskaną cegłę i inne śmieci. 210

Wtedy sprawy przybrały naprawdę interesujący obrót. Dogoniłam cerbera w chwili, w której pod drzwiami rozniosła się nowa fala krzyków i zmieniło się ciśnienie powietrza. Strumień przyprawiającej o mdłości Mocy zakotłował się w pomieszczeniu, gdy wyciągnęłam miecz i siekłam nim w dół, a moja kia przybrała kształt ostrego, fizycznego ciężaru. Łeb cerbera podskoczył w górę i bestia zawyła gdy moje ostrze, przepełnione wściekłą Mocą, wbiło się głęboko w jego grzbiet. Czarna krew buchnęła z rany, parując, podczas gdy blask mojej klingi sprawiał, że kwasowe krople skwierczały i tryskały jak rozgrzany olej. O mój Boże, udało mi się go zranić! Cerber obrócił się z trzaskiem rozciągliwych kości, a ja przypadłam do podłogi gdy nade mną przeleciał. Jednak zbyt duża siła rozpędu posłała go prosto w grupkę Nichtvrenów, którzy plątali się sobie pod nogami i krzyczeli, gdy wybuchnął pomiędzy nimi ogień. Zakręcił się wokół własnej osi, szarpiąc pazurami ciała Nichtvrenów i drapiąc podłogę boksów. Zebrałam się z ziemi, kręcąc mieczem w dłoni, gdy już upewniłam się że mam do tego wystarczająco dużo miejsca. To był podstawowy ruch fechmistrza, łatwy i charakterystyczny. Cały mój świat skurczył się do wielkości cerbera, gdy zawarczał na mój widok i rzucił się w moją stronę. Nie dosięgnął mnie jednak. Ściana potężnej Mocy rozbiła się o mnie i odrzuciła na bok. Miecz wyleciał mi z ręki. Co to… Cerber zapiszczał, wydając z siebie dźwięk pełnej frustracji wściekłości. Grzmotnęłam o ścianę. Cegły i kamienie roztrzaskały się pode mną z niemal melodyjnym hukiem. Zanim zdążyłam zwalić się na podłogę, rzucił się na mnie, wbijając swoje eleganckie, złociste palce w moje gardło. Cały świat wibrował furią, jaka biła od Księcia Piekła. - Gdzie ona jest? - odezwał się Lucyfer, żądając odpowiedzi. Oczy płonęły mu tak jasno, że rzucały cień na jego nieskazitelne kości policzkowe. Jego włosy również płonęły, rażąc po oczach jak drugie słońce. Nie potrafiłam odpowiedzieć nawet gdybym chciała. Jego palce zacisnęły się, obejmując niemal całą moją szyję. Usłyszałam jak coś pęka w moim gardle - chyba jakaś niewielka kość - i zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam. Kopnęłam mocno i uderzyłam w niego całą Mocą po jaką udało mi się sięgnąć. Jego głowa odskoczyła na bok. Cienka strużka czarnej krwi wykwitła na jego pięknym policzku. Szmaragd na jego czole wypluł jedną, pojedynczą, potworną iskrę zieleni tak ciemnej, że wyglądała jak krew. Powietrze ochłodziło się. Nie przestawałam walczyć, ale uścisk jego palców wcale nie ustępował. Para unosiła się z jego i mojej skóry w cienkich smugach. Uścisk miał tak mocny, że nie mogłam nawet opuścić podbródka by na niego spojrzeć. Zamiast tego dostrzegłam jak roztrzaskany, płonący bar ciemnieje gwałtownie. Czteroręki kobold leżał pośród gruzu, poskręcany i połamany jak szmaciana lalka. Z jego ciała unosił się dym. - Ostatni raz się w coś wtrącasz, Nekromantko - wypalił. Poczułam na swojej skórze gromadzącą się elektryczność. Ból oblał całe moje ciało, jak jadowite kąsające zęby. Ciemność zaczęła zasnuwać mi ostrość widzenia. Walczyłam o złapanie oddechu. Niech to szlag, już po mnie. Już po mnie. Zaczęłam walczyć jeszcze zacieklej, czym nie osiągnęłam zupełnie niczego. Ciemność spowiła moje oczy. Nie zobaczyłam w jednak niej żadnego niebieskiego płomienia. W płucach mnie paliło, moje serce waliło jak 211

młot, a oczy wychodziły mi na wierzch, zupełnie jakbym była w komorze hiperbarycznej i dosłownie umierała, żeby tylko zaczerpnąć powietrza. Czyżby i Śmierć mnie porzuciła? Nie. Mój bóg nigdy by tego nie zrobił. Rozbiła się o niego fala szkarłatnego światła. Puścił mnie. Opadłam bezwładnie na ziemię, zbyt słaba by zanieść się kaszlem. Płuc paliły mnie żywym ogniem. Zaciągnęłam się potężnym haustem powietrza pełnego dymu i obrzydliwego odoru spalenizny. Wszędzie paliły się ciała paranormalnych stworzeń: Nichtvrenów, koboldów i werecainów. Ohyda. - Ty musisz być Diabłem - odezwał się Lucas swoim świszczącym głosem. - Miło cię poznać. Wiesz jak się nazywam? Znów zaniosłam się suchotniczym kaszlem i wydałam z siebie niski, pełen bólu jęk. Zaczęłam gorączkowo przeszukiwać gruz i porozrzucane dookoła szczątki. Mój miecz. Gdzie jest mój miecz? Piekło i szatani, dajcie mi mój miecz, potrzebuję go… - Nieśmiertelny - odparł Lucyfer złocistym głosem. Usłyszałam warkot cerbera. Poczułam niewyobrażalny wstrząs w okolicach brzucha - Lucyfer wymierzył mi kopniaka. Poleciałam w tył i uderzyłam o ścianę. Z moich ust wyrwał mi się krótki, zdyszany odgłos. Jeszcze więcej tynku i kamienia opadło w dół. W powietrze uniosła się chmura kurzu. - Możesz odejść. Nie mam z tobą żadnych porachunków. Nigdy nie sądziłam, że poczuję wdzięczność słysząc zgrzytliwy śmiech Lucasa. Rozległ się odgłos miażdżenia - Lucas podszedł bliżej, kopniakiem usuwając coś ze swojej drogi. - Ona jest moją klientką, El Diablo. Nie pozwolę ci jej zabić. Temperatura w pomieszczeniu spadła jeszcze bardziej. Uwaga Lucyfera skupiła się na nim jak rekin pływający w zimnej wodzie. Cegły i kamień zajęczały, kurz z tynku wypełnił powietrze. Diabeł odezwał się ponownie. Jego głos przedarł się przez powietrze i zranił mnie. - Odejdź teraz albo umrzesz. Wyglądało na to, że Lucas uznał to za potwornie zabawne. Roześmiał się… i strzelił do Diabła ze swojej broni. Świat spowiła czerwień. Usłyszałam świst pocisku. Spod stóp Lucyfera wydobył się dźwięk przypominający gładzenie powierzchni bębna. Jęknęłam. Udało mi się wstać na czworaka. Rozkaszlałam się. Cały brzuch palił mnie żywym ogniem. Reszta wypełniających pomieszczenie odgłosów dotarła do moich uszu w postaci wysokiej, gigantycznej fali i rozbiła się o nie z hukiem. Trzask. Wrzaski. Jęk cierpiących werecainów. Wysokie, piskliwe krzyki krwawiących i palących się Nichtvrenów. Odtoczyłam się od ściany, kaszląc, gdy kurz z tynku dostał mi się do nosa. Musiałam się skulić. Wyglądało na to, że kopniak Lucyfera doprowadził do pęknięcia jakichś narządów wewnętrznych. Mój brzuch zalała płynna lawa. Mój miecz, mój miecz… Cały mój świat zwęził się do pragnienia odnalezienia miecza. Byłam w szoku, wszystko pokrywało się mgłą. Lewe ramię rozdzierał ból, a gardło paliło nieznośnie. Usłyszałam jeszcze więcej trzasków, nieziemskich wrzasków i śmiech Lucasa. Chyba dawał Diabłu nieźle popalić. Mam gdzieś kto go wynajął. Mój miecz. Potrzebuję swojego miecza. Jeśli Lucyfer chce mnie zabić, to chcę zginąć z mieczem w ręku. Wtem, jakimś cudem, dostrzegłam owiniętą czarną skórą rękojeść. Moje palce zamknęły się na niej w chwili, w której dłoń Lucyfera zanurzyła się w moich włosach 212

i szarpnęła w górę moją głowę. Udało mi się stanąć na nogach, ale kręgosłup wygiął mi się, gdy odchylił w tył moją głowę, odsłaniając gardło. Kolana ugięły się pode mną. Skuliłam się, wisząc bezwładnie w jego dłoni. Zdławiony wrzask wydarł mi się z ust, gdy strzała bólu przeszyła mój brzuch. - Wydrę ci tajemnicą twojego talentu, żeby zmusić twojego wrzeszczącego ducha do ujawnienia wszystkiego - szepnął mi do ucha refleksyjnym tonem. Potłuczone szkło i tynk zachrzęściły mu pod nogami, gdy zmienił pozycję. Czyżby Diabeł uklęknął przy mnie? - Pytam po raz ostatni, ludzka dziwko. Gdzie ona jest? Nie powiem ci. Nigdy ci tego nie zdradzę. Czyń swoją powinność, skurwysynu. Rozkaszlałam się, zupełnie jakbym się dusiła. Pewnie tak właśnie było. Nie mogłam zaczerpnąć wystarczająco dużo powietrza. - Gdzie ona jest? - Potrząsnął mną. Wciągnęłam w płuca chrapliwy, udręczony oddech. Walczyłam sama ze sobą, żeby się odezwać, żeby powiedzieć to, co musiałam. Udało się. Dwa malutkie słowa. - Pieprz… się. Lucyfer wydał z siebie odgłos podobny do pękającej na pół ziemi. Miecz zawibrował w moim uścisku. Wyrwał mi garść włosów, gdy szarpnął mną w górę. Tym razem syczał coś w swoim demonicznym języku. Doprowadziłam Diabła do prawdziwego ataku szału. Utalentowana ze mnie szczęściara. W mojej głowie pojawiła się jedna, krystalicznie czysta myśl. Teraz albo nigdy. Zaparłam się stopami w ziemię i odepchnęłam, wkładając w to całą siłę w swoich nogach. Lucyfer szarpnął mnie po raz ostatni za włosy. Moc zaiskrzyła i zalała moje prawe ramię. Mój miecz rozjarzył się bielą, gdy wykręciłam się z jego uścisku. Ostra krawędź katany ukazała się na wierzchu. Przyłożyłam ją tępą stroną do ramienia. Obracając się, wygięłam nadgarstek i przeciągnęłam ostrzem swojego miecza po brzuchu Lucyfera. Poczułam, jak Fudoshin wgryza się z niego głęboko. Potworny kakofonia dźwięków, jak gdyby wszystkie klawisze na starych organach zostały wciśnięte na raz i przepuszczone przez głośniki, rozdarła storturowane powietrze. Zostałam odrzucona w tył i z ogłuszającą siłą grzmotnęłam głową w stertę cegieł i tynku. Przeszył mnie ból. Poczułam, jak coś pęka w moim pokancerowanym brzuchu. Mimo wszystko trzymałam swój miecz, słysząc jak dźwięczy, obijając się o kawałki gruzu. Palce miałam zaciśnięte mocno wokół rękojeści. Wtedy usłyszałam coś, o czym sądziłam, że już nigdy nie sprawi mi takiej radości. Tknij ją jeszcze raz, Książę - powiedział Japhrimel głosem tak zimnym, że zrujnowane wnętrze przykryła warstwa szronu - a będzie to twój ostatni uczynek na ziemi. Zapadła cisza podobna do tej, jaka zapada po wybuchu nuklearnego pocisku. Tykający czas i osypujący się ze ścian tynk ginęły w pustej przestrzeni. Lucyfer odezwał się ponownie, morderczo zimnym głosem. - Grozisz mi, Upadły? - Nie - odparł cicho Japhrimel. - Po prostu informuję cię o konsekwencjach. Nie przystoi traktować tak swoją Prawą Rękę. Wciągnęłam w płuca ciężki, zdyszany oddech, wzdrygając się, gdy moje trzewia zacisnęły się i pękły z przyprawiającym o mdłości bólem. Chciałam zamknąć oczy i zwinąć się w kłębek, pozwalając by świat kręcił się dalej beze mnie. Byłam zmęczona, taka zmęczona. Wyczerpanie czepiało się każdego nerwu w moim ciele. 213

Podparłam się na lewej ręce i podciągnęłam w górę. Dopiero po dwóch próbach udało mi się wstać na kolana. Lewym ramieniem osłaniam swój obolały brzuch. Mój miecz był zbyt ciężki by go podnieść, więc ciągnęłam go za sobą po cegłach i kamieniach. Rozkaszlałam się, rzężąc. Wyplułam z ust czarną krew. Gardło paliło mnie tak, jakby ktoś podłożył w nim ogień, który idealnie pasował do pożaru szalejącego w moim brzuchu poniżej żeber. - Była tutaj - warknął Lucyfer. Brzmiał tak, jakby był oniemiał z wściekłości i po raz pierwszy jego głos nie był już wcale taki piękny. - Ona… - Ona jest twoim sługą i nosi twoją błyskotkę. Zdążyła już doświadczyć z tego powodu cierpienia. Wliczając w to atak dwójki innych łowców, których na nią nasłałeś. - Z tonu głosu Japhrimela przemawiał oczywisty rozsądek. Mimo to był zimniejszy od wszystkiego co ziemskie. - Czy uwalniasz nas od ciężaru swojej służby, Książę? Nie potrafię wymyślić żadnego powodu dla takiej perfidii. Dobry Boże, Japhrimel, co ty wygadujesz? Uniosłam głowę, mięśnie w mojej szyi zaskowyczały z bólu. To zdawało się trwać całą wieczność. Japhrimel stał pośrodku ruin gniazda Tais-toi. Jego długi, mroczny płaszcz okrywał jego ramiona jak sama noc. Lucyfer stanął naprzeciwko niego. Piękną twarz Księcia Piekła wykrzywiła furia. Powlekła się niemal namacalną ciemnością. Dłoń Japhrimela zamknęła się wokół prawego nadgarstka Lucyfera. Mięśnie pod jego koszulą i pod płaszczem Japhrimela napięły się, gdy Diabeł zrobił krok do przodu - a Japhrimel odepchnął go do tyłu. Gdybym nie zobaczyła tego na własne oczy, nigdy nie uwierzyłabym, że to w ogóle możliwe. Jednak całe ciało Japha stężało, gdy siłą zmusił Lucyfera do cofnięcia się. Diabeł odstąpił afektowanie do tyłu, wykręcając nadgarstek z uchwytu Japhrimela. Odsunął się, zaledwie o dwa kroki. Ale to wystarczyło. Aura Lucyfera rozjarzyła się ciemnością, podobna do zniekształcenia w strukturze świata. Mierzyli się bliźniaczymi zielonymi spojrzeniami, które zwarły się ze sobą jak gdyby słowa, które wypowiedzieli, były tylko zasłoną dymną dla prawdziwej walki rozgrywanej przez płonące włócznie ich oczu. Dwa cerbery krążyły płynnie wokół nich. Niebieska, jedwabna koszula Lucyfera była rozdarta. Wielka dziura ziała w materiale w okolicach jego przepony, odsłaniając kawałek złocistej skóry. Obserwowałam jak pojedyncza kropla czarnej krwi skapnęła z jednej rozerwanej krawędzi. Jeszcze więcej czarnych plamek dymiło na jedwabnym materiale jego spodni. Zraniłam Diabła. Jedna oszołomiona myśl pojawiła się w mojej bolącej głowie. Jado musiał mi dać cholernie dobry miecz. Potem pojawiła się kolejna myśl, niedorzeczna w całej swojej rozciągłości. Jest tutaj. Japh jest tutaj. Teraz już wszystko będzie dobrze. Dziecinna wiara, możliwe, ale uczepiłam się jej kurczowo. To był moment wyboru pomiędzy moim Upadłym i moją natychmiastową śmiercią. Wybierałam Japhrimela, bez względu na to jakim ostatnio okazał się dupkiem. Zabawne, jak perspektywa rychłej śmierci radykalnie zmienia moje poglądy na to, ile jestem w stanie wybaczyć. Japhrimel ani razu na mnie nie zerknął, ale w znaku na moim ramieniu odezwał się agonalny ból. Zalała mnie Moc, eksplodując w moim brzuchu. Mój miecz zabrzęczał cicho. Jego rdzeń płonął bielą, a niebieskie, runiczne wzory ślizgały się na powierzchni jego krawędzi. Udało mi się go podnieść. Miecz stał się zaporą oddzielającą mnie od Diabła i stojącego przed nim najstarszego syna. 214

Czerwone światła ciągle mrugały, przesuwając się po całym budynku w swoich skomplikowanych wzorach, co wyglądało dziwacznie bo na parkiecie nie było żadnych tancerzy. - Chcesz bym uwierzył, że… - zaczął Lucyfer. Kamień i tynk rozpadły się pod wpływem jego głosu. Kurz opadł na zaścieloną gruzem podłogę. Japhrimel przerwał mu po raz kolejny. Odczuwałam jedynie pełne znużenia zdziwienie, że ciągle tu był i wyglądał na nietkniętego. Jego długi, czarny płaszcz falował lekko na wietrze. - Mistrz tego miasta - twój sojusznik i agent Hellesvrontu - powiedział nam, że chciałeś spotkać się tutaj z Dante sam na sam. Czy zwabiłeś tu swoją Prawą Rękę by ją zabić, Książę? I złamać swoje słowo, złożone pod przysięgą swojego niewypowiedzianego Imienia? Coś takiego zakończyłoby nasze przymierze w bardzo niezadowalający sposób. Mogłam przysiąc, że przez twarz Lucyfera przewinął się cały kalejdoskop uczuć, począwszy od zaskoczenia i odrazy, a skończywszy na ostrożności. Przyglądał się Japhrimelowi przez długie, pełne napięcia trzydzieści sekund, podczas których moje gardło paliło mnie i swędziało, ale nie odważyłam się rozkaszleć. Japh schował ręce za plecami. Wyglądał na odprężonego, niemal znudzonego. Przeczył temu jednak morderczy błysk w jego oczach, któremu odpowiadał taki sam widoczny w spojrzeniu Lucyfera. Zamarłam w całkowitym bezruchu. Moja lewa ręka skurczyła się, gdy rozbolał mnie brzuch. Prawa, ta w której trzymałam miecz, nie przestawała drżeć. Jakaś niewielka część mnie zastanawiała się gdzie mógł być Lucas. Cała reszta wpatrywała się w Japhrimela z otwartym zdumieniem. Jeśli przez to przejdę, to chyba go pocałuję. Zaraz po tym, jak stłukę go na kwaśne jabłko za to, że mnie okłamywał. Jeśli mi na to pozwoli. Złośliwość tej myśli sprawiła, że nagle głęboko się zawstydziłam. Przecież był tutaj i stawiał czoła Lucyferowi. Dla mnie. Wyzbył się dla mnie swojego miejsca w Piekle. Zabrał do Toscano i pozwolił wyleczyć się z następstw ataku Mirovitcha. Ochraniał przed niebezpieczeństwami o których istnieniu nie miałam zielonego pojęcia. Był wobec mnie lojalny. Na swój własny sposób. Lucyfer podjął wreszcie decyzję. Płomienie szalejące pośród strzaskanego wraku pomieszczenia skręciły się, przybierając nieregularne kształty. Wyglądało na to, że wyciekło z niego jakieś podstawowe napięcie. - Przeklinam dzień, w którym powierzyłem ci nad nią opiekę, Najstarszy. - Mimo wszystko ciemność w jego twarzy wcale nie zblakła. Przybrała tylko na sile, jak psychiczny wyziew. Łaskotanie w moim gardle osiągnęło szczyt. Musiałam kaszlnąć. Zwalczyłam jednak tą chęć i pomodliłam się o więcej siły. Anubisie, błagam, nie pozwól by zwrócili na mnie swoją uwagę. Obydwaj wyglądaj teraz na zbyt niebezpiecznych. Japhrimel wzruszył ramionami. - Co się stało, to się nie odstanie. - Uniósł odrobinę głos, jakby naśladował Lucyfera. Albo cytował go. Książę Piekła zacisnął szczękę. Jedna pełna wdzięku dłoń zwinęła się w pięść. Możliwe, że druga też, ale nie mogłam tego zobaczyć. Chyba pierwszy raz zobaczyłam kompletnie oniemiałego Diabła. Szczęka opadłaby mi na ziemię z wrażenia, gdybym jej tak mocno nie zaciskała, starając się ze wszystkich sił nie rozkaszleć. Na nowo 215

chwyciłam się za brzuch, próbując się nie kulić. Chciałam to widzieć, musiałam zobaczyć. Trzymałam pewnie miecz, mimo że ręka mi się trzęsła. Ostrze wyśpiewywało cichą, niosącą pociechę pieśń, a jego serce płonęło bielą. Wyglądało na to, że Diabeł doszedł w końcu do siebie. - Jesteście siebie warci - syknął. - Możecie się tym cieszyć. Zwróć mi moją własność i wyeliminuj tych, którzy mnie jej pozbawili, Tierce Japhrimel, albo zabiję was oboje. Przysięgam, że to zrobię. Oczy Japhrimela zapłonęły. - Nie tak się umawialiśmy, mój panie. Lucyfer drgnął. Japhrimel nie poruszył się, ale znak na moim ramieniu skręcił się boleśnie w ostatecznym wybuchu Mocy. Potrzeba kaszlu ustąpiła łaskawie odrobinę. Zamrugałam, ścierając krew demona z oczu. Chciałam poszukać wzrokiem Lucasa. Nie mogłam jednak odwrócić wzroku od swojego Upadłego. Stał tam spięty i gotowy, mierząc się z Diabłem. - Jestem Księciem Piekła - rzucił zimno Lucyfer. - A ja byłem twoim Najstarszym. - Japhrimel podtrzymał spojrzenie Lucyfera. Powietrze wokół nich zdawało się krzyczeć. Powiało od nich chłodną bryzą, która odgarnęła mi włosy z twarzy. Wszędzie czułam sztywność - to krew i kurz zaschły na moich włosach. Byłam brudna i wszystko mnie bolało. Zostałam na swoim miejscu. Byłem Asasynem. Takim mnie uczyniłeś, i takim mnie odrzucasz. Już do ciebie nie należę. - To ja cię stworzyłem. - Powietrze zawyło z bólu, gdy rozdarł je głos Księcia Piekła. Twoja lojalność należy do mnie. - Moja lojalność - odparł Japhrimel niewzruszenie cichym głosem - należy do mnie samego. Upadłem. Nie jestem już twoim synem. Zapadła dzwoniąca w uszach cisza. Walczyłam sama ze sobą, żeby zachować bezruch. Lucyfer okręcił się na pięcie. Świat wrócił do normalności. Ruszył wielkimi krokami w stronę ziejącej dziury wyrwanej we frontowej ścianie klubu. W czerwonym neonie odbijał się widok ulicy. Wystarczyło jedno pstryknięcie złotych palców, by cerbery skoczyły wdzięcznie za nim. Jeden z nich zatrzymał się na chwilę, żeby spojrzeć na mnie ponad swoim ramieniem i warknąć. Cóż, teraz już wiadomo kto je za mną wysłał. Prawdopodobnie sam Lucyfer, po to by upewnić się, że wypełniłam swoją rolę jako przynęta. Ty draniu. Ty cholerny draniu. Zgięłam się wpół. Miecz wysunął się z ręki, a chęć rozkaszlania się powróciła. Czułam się tak, jakby ktoś wrzucił mi do brzucha pocisk z plazmówki. Książę zatrzymał się i odwrócił tak, że mogłam dostrzec jego profil. - Japhrimel. - Jego głos znów przypominał jedwabisty miód, był przerażający w swoim pięknie. - Obiecuję ci, mój Najstarszy, że pewnego dnia ją zabiję - powiedział Lucyfer i zniknął. Powietrze próbowało się zaleczyć i zamknąć w miejscu, w którym stał, ale poległo przy tym. Lucyfer wypalił po sobie ślad w strukturze świata, którego nie dało się zasklepić. Japhrimel milczał przez chwilę, z oczami utkwionymi w dal. Nie patrzył na mnie. Ucieszyłam się z tego faktu, bo jego twarz pełna była czegoś okropnego, nieodwołalnego i zachłannego. - Nie kiedy ja nad nią czuwam - powiedział cicho.

216

ROZDZIAŁ 40 W końcu mogłam się rozkaszleć. Dostałam ataku urywanego, gruźliczego kaszlu, który zakończył się wypluciem jeszcze większej ilości czarnej krwi. Czułam się tak, jakby rozerwano mnie na pół. Nogi miałam jak z gliny. Wątpiłam, by udało mi się wstać. Japhrimel przyklęknął obok mnie, chwycił za nadgarstek i z łatwością wyjął mi z ręki miecz. Nie odezwał się ani słowem, ale bezzwłocznie wsunął drugą rękę pod moje ramię przyciśnięte do koszuli. Jego palce płonęły. Przeszyła mnie strzała Mocy. Wrzasnęłam z bólu, kuląc się i czując, jak zbiera mi się na mdłości. Zaklął bez emocji. Osunęłam się w jego ramiona, czując jak potworny, rozdzierający ból odpływa w nicość. Wszystko dobrze. Wszystko będzie dobrze. Jest tutaj. Ogarnęła mnie bezsensowna, dziecinna pewność. Zdusiłam zbierające się pod powiekami łzy. W tej chwili nie dbałam o to co mi wcześniej zrobił. Byłam po prostu cholernie szczęśliwa, że zjawił się tu na czas. Ucałował moje czoło i policzek, a potem mnie przytulił. - A’tai, hetairae A’nankhimel’inn. Diriin - odezwał się w moje włosy ochrypłym głosem. - Dlaczego, Dante? Dlaczego? O co ty mnie pytasz? Ja po prostu próbuję przeżyć. Zaczerpnęłam do ust haust powietrza. A potem kolejny. Podrażniły okrutnie moje poranione gardło. O co chodziło z tymi demonami i miażdżeniem mi tchawicy? - Lucas - wyrzęziłam. - To on zaatakował Lucyfera… czy on… - Sprawdź gdzie jest Nieśmiertelny - rzucił Japhrimel ponad swoim ramieniem. Szybko. Kto tu jeszcze jest? Ta myśl pochodziła jakby z bardzo daleka. Trzęsłam się. dreszcze wstrząsały całym moim ciałem. Dlaczego? Przecież wcale nie było mi zimno. - J-j-j-japh… - Nic nie mów. Jesteś ranna i potrzebujesz odpoczynku. Nie walcz ze mną teraz dorzucił zwięźle. - Japhrimel… - Próbowałam mu coś powiedzieć. - Ja… Ja widziałam… jeszcze zanim… Nie słuchał. - Dość tego. Zapadłam się w ciemność, ale zdążyłam usłyszeć jeszcze rzężący głos Lucasa. - Cholera, to bolało. Zbieraj dupę, mamy transporter do złapania. Potem nastąpił długi okres mglistej ciemności. Gdy się obudziłam, odkryłam, że leżę na boku. Zewsząd otaczało mnie ciepło i miękkość. Moc pulsowała wzdłuż mojej skóry, wsiąkała w nią aż do kości. Słyszałam, jak Japhrimel mówi coś przyciszonym głosem w swoim ojczystym języku. Coś pogładziło moje czoło. Dotyk rozpalił słodki, czuły ogień w moim ciele. Przewiódł palcami po linii moich włosów i policzku. Kłykciem musnął moje wargi. Jęk baterii poduszkowca. Słyszałam dziwny szumiący odgłos transportera. Czyżbym znajdowała się teraz na pokładzie poduszkowca? Nie sądzę, bym miała je kiedykolwiek polubić. Otworzyłam oczy. Powitało mnie przytłumiona światło. Dłonie miałam zamknięte wokół rękojeści leżącego przy mnie miecza. Japhrimel poruszył się, gdy tylko na niego spojrzałam. Wyprostował się i odsunął. Leżałam na stole operacyjnym wśrubowanym w ścianę za ścianką działową. 217

Zakrzywiony łuk stalowych ścian podpowiedział mi, że znajdowałam się w całkiem sporym poduszkowcu. Stół był twardy, ale nie czułam się już duszona ani rozdarta na pół. Ciągle oddychałam i ciągle miałam na miejscu wszystkie swoje kończyny. Czułam się wspaniale. Zamknęłam oczy i otworzyłam je ponownie, tylko po to by przekonać się, że on ciągle przy mnie był. - Dobry Boże - wychrypiałam. - Cieszę się, że cię widzę. Jakimś cudem udało mu się przywołać na twarz wyraz zarówno zaskoczenia jak i wdzięczności. Jego ponura twarz rozjaśniła się. - W takim razie ja również się cieszę. Jesteś cała i zdrowa. Twój przyjaciel Lucas doszedł już do siebie, a McKinleyowi i Vannowi nie dolega nic oprócz zmęczenia. Tiens spotka się z nami w Gizie. Ludzie wrócili z powrotem do swojego życia, poza twoim Nekromantą. - Jego usta wygięły się lekko w dół gdy wspomniał Leandra. Kiwnęłam głową. Przebywanie w moim towarzystwie robiło się niebezpieczne, a ludzie byli przecież tacy delikatni. Poczułam jedynie lekkie ukłucie winy na tą myśl. W końca sama byłam kiedyś w pełni człowiekiem, prawda? Czy Japhrimel miał rację? Czyżby to nie było nic więcej poza zwykłym nawykiem? Nie chciałam tak o tym myśleć. W środku czułam się człowiekiem, tam, gdzie to się liczyło najbardziej. Pochylił się do przodu, jego oczy ciągle płonęły jaskrawą zielenią. Przyglądałam się jego twarzy podczas gdy on robił to samo z moją. W ciszy jaka między nami zapadła pojawiło się coś nowego. Odezwał się pierwszy, przerywając milczenie. - Mógł cię zabić. Kiwnęłam głową. Moje włosy przesunęły się po szeleszczącej, bawełnianej powłoczce poduszki. Skąd ona się tu wzięła? - Na pewno miał taki zamiar. - Następne pytanie samo wyszło z moich ust. - Czy to prawda, że zabijałeś Upadłych, Japhrimel? Zamarł. Nigdy nie przywyknę do jego specyficznej zdolności do zastygania w całkowitym bezruchu. To było tak, jakby wszystkie komórki jego ciała zwalniały swój szaleńczy taniec. Nagle jego twarz pociemniała. To mi wystarczyło za całą odpowiedź. - Czemu nie chcesz ze mną o tym rozmawiać? - Powiedziałam to raczej błagalnym, a nie zezłoszczonym tonem. Byłam zbyt emocjonalnie wyczerpana by silić się na gniew. - Gdybyś tylko potrafił ze mną rozmawiać… - Nie widzę żadnego powodu by opowiadać ci o każdym zabójstwie, jakie popełniłem w imieniu Księcia. - Jego głos był pozbawiony litości. Słychać w nim było nie skierowaną w moją stronę gorycz. - Dlaczego mi nie zaufasz? Czy tak trudno zrobić to o co cię proszę? Mogłeś zmusić mnie do zrobienia wszystkiego co tylko chciałeś. I pewnie kiedyś to zrobisz. A ja będę z tym walczyć najlepiej jak umiem, bez względu na to jak bardzo cię kocham. Nie możesz sprawować nade mną kontroli. - Chcę ci zaufać - szepnęłam. - Ale ty mi to utrudniasz. - Musiałam zadać jeszcze jedno pytanie. - Czy Lucyfer zaproponował ci miejsce w Piekle w zamian za to, że się mnie pozbędziesz? Wpatrywał się we mnie przez niekończącą się chwilę. Zrozumienie rozjaśniło jego twarz. Zrozumienie i wściekły gniew. - Androginik Vardimala. 218

- Chciała się ze mną spotkać. - Już otwierałam usta, by dopowiedzieć mu drugą część tej historii - że powiedziała, że była moją córką - ale zamknęłam je. Nie musiał o tym wiedzieć. To była prywatna sprawa. To była ludzka sprawa, pomiędzy Doreen i mną. To była moja sprawa. - Ach. Teraz to wszystko ma sens. - Japhrimel wyprostował się i odwrócił ode mnie. Jego ramiona trzęsły się sztywno. Odchylił głowę. Jego atramentowo czarne włosy zsunęły mu się z czoła. Odczułam lekkie wibracje, jakie wstrząsnęły poduszkowcem. - Japhrimel? - Nie sądziłam, że będzie mnie słuchał, ale zrobił to. - Proszę cię, nie rób tego. Jego reakcja powiedziała mi wszystko co musiałam wiedzieć. Nie trzymał przede mną w tajemnicy faktu, że Eve udało się zbiec z Piekła. Nie miał o tym pojęcia. Byłam skłonna w to uwierzyć. Wierzysz w to dlatego bo chcesz, czy dlatego, że to ma sens? Wszystko jedno. Szalejąca w nim furia uspokoiła się. W pomieszczeniu było tak cicho, że z trudem mogłam stwierdzić, że ktoś tu był oprócz nas. Gdy się do mnie odwrócił, wzdrygnęłam się. Jego górna warga podjechała w górę, obnażając zęby. Oczy miał podobne do dwóch kawałków jarzącego się węgla. Wyglądał o wiele bardziej zabójczo niż przypominający byka Velokel. - Androginik wydostał się z Piekła - powiedział zwięźle. - Oczywiście. Oczywiście. Czy Łowca i Bliźniaki sprzymierzyły się z nią? - Chyba tak. - Uwolniłam prawą rękę od ciężaru miecza i zaczęłam się podciągać na łokciu. Otaczająca mnie miękkość - jeden z nowych koców z mikrofibry, ciepły i miękki - zmarszczył się. Japh natychmiast znalazł się przy mnie, pomagając mi. Czułam się czysta. Ubrania miałam miękkie, jakby dopiero co je uprano. Prawdopodobnie wyczyszczono je Mocą. Doskonale wiedział jak nie znosiłam być brudna. Poczułam lekkie zaskoczenie gdy zorientowałam się, że mój miecz miał nową, wzmocnioną osłonę, polakierowaną na głęboki odcień indygo. - Japhrimel, ona kazała mi odwrócić twoją uwagę. Przeczekać te następne siedem lat i udawać, że nie możemy jej znaleźć. Ona chce… - Ona stoi za buntem skierowanym przeciwko Księciu. - Wolną ręką odgarnął mi włosy z twarzy, podtrzymując mnie. - Nie może wygrać. Jest młoda, niedoświadczona, bez żadnego poparcia. - Może wygrać jeśli ty jej pomożesz. Jesteś… - Nie mogłam uwierzyć, że to powiedziałam. Wyglądało na to, że on również, bo zacisnął szczękę i odwrócił wzrok. Mięsień drgnął w jego złotym policzku. - Nie. - Tylko jedno słowo, wymuszone z trudem przez jego usta. - Japhrimel… - Proszę. Już miałam to powiedzieć. Gdyby do tego doszło, to mogłabym go nawet błagać. Przystopowałam we właściwym momencie. Błaganie było oznaką słabości. Ale ona była częścią Doreen i była też częścią mnie. To było warte każdej słabości, jeśli tylko udałoby mi się sprawić, że zrozumie, że uda mi się go przekonać by mi pomógł. Odezwał się zanim zdołałam zebrać potrzebne słowa. - Prosisz mnie bym naraził twoje życie na niebezpieczeństwo przez przyłączenie się do rebelii, która w żaden sposób nie może wygrać. Nie, Dante. Nie narażę cię na to. - Lucyfer i tak chce mnie zabić - powiedziałam bez żadnej nadziei w głosie. Jakie miałam szanse, skoro Diabeł chciał mnie zabić? 219

- Potrafię utrzymać go od ciebie z dala. - Jego dłoń zacisnęła się na moim ramieniu. Jak dotąd doskonale mi się to udawało, czyż nie? Och, Japh. Proszę. Pomóż mi. - Ona tylko prosiła, Japh. Niczego ode mnie nie żądała, nie manipulowała mną, ani do niczego nie zmuszała. Zwyczajnie prosiła. To sprawiło go w jeszcze większy gniew. - On jest demonem. Kłamiemy, moja ukochana, w razie gdybyś jeszcze tego nie zauważyła. Och, oczywiście, że zauważyłam. Wierz mi, nauczyłam się nawet na to liczyć. - A co z tobą? Pochylił się ku mnie. Jego nos był zaledwie o cal od mojego, a oczy napełniały moje zielonym światłem tak samo jak ostrzeżenia bransolety. - Osądzaj mnie na podstawie moich czynów. Przecież zawsze w ciebie wierzyłem, prawda? Otworzyłam usta by odpowiedzieć, ale tutaj miał rację. Wystarczyło bym zaczerpnęła powietrza i pojęła jaka była odpowiedź na to konkretne pytanie. - Mistrz Nichtvrenów wcale nie powiedział, że to był Lucyfer. Powiedział tylko, że chce się ze mną spotkać demon z zielonym klejnotem. Skłamałeś. Nie odpowiedział. Serce waliło mi jak młot. Zrezygnowałeś dla mnie z Piekła i okłamałeś Księcia Piekła. - Skłamałeś, żeby ochronić mnie przed Diabłem. Na dodatek odepchnąłeś go. Zatrzymałeś. Wzruszył ramionami. Jego płaszcz zaszeleścił przy poruszeniu. Japhrimel milczał. Wyciągnęłam prawą rękę i dotknęłam jego twarzy. Westchnął, zamykając oczy. Wtulił policzek w moją dłoń. Gdyby nie siedział przy mnie tak blisko jak teraz, to przegapiłabym w tym półmroku pojedynczą łzę, jaka wydostała się spomiędzy jego rzęs i spłynęła po policzku. Och, Japhrimel. Serce mi pękło. Czułam, jak rozpada się na kawałki w mojej piersi. Co ja mam z tobą począć? - wykrztusiłam jakimś cudem, pomimo rosnącej mi w gardle guli. - Próbowałeś zmusić mnie do zrobienia tego czego chciałeś. Skrzywdziłeś mnie. Jego twarz wykrzywiła się. Wygładziłam cierpliwie palcami linię jego ust. - Wybacz mi - szepnął. Pochylił się ku mnie, muskając ustami moją skórę i całując moją rękę przy każdym słowie. - Nie powinienem był tego robić. Wiem, że nie powinienem. Bałem się. Bałem cię cierpienia jakie może cię spotkać. Dobry Boże. Powiodłam palcem po łuku jego kości policzkowej i dolnej wardze. Poczułam jak wyparowuje z niego napięcie, gdy przytuliłam się do niego, przyciskając usta do złocistej skóry jego policzka. - Ty idioto - szepnęłam, przesuwając ustami po jego skórze. - Kocham cię. Czy masz choć cień pojęcia jak bardzo cię kocham? Wzdrygnął się jakbym go uderzyła. - Przepraszam - powiedział przyciszonym głosem. - Nigdy we mnie nie wątp. Przeprosił mnie. Naprawdę to zrobił. Cuda zdarzały się teraz w niesamowicie szybkim tempie. Ze względu na gulę blokującą gardło nie byłam w stanie niczego powiedzieć, ale kiwnęłam głową. Przełknęłam ślinę kilka razy. Gdy znów otworzył oczy, niemal straciłam dech z powodu intensywności jego spojrzenia. Przyglądał mi się przez chwilę z bliska, a potem wycisnął delikatny, czuły 220

pocałunek na moim policzku. Upewnił się, że odzyskałam równowagę, a potem wyprostował, cofnął o dwa kroki i skrzyżował dłonie za plecami. - Jesteś głodna. Lądujemy za pół godziny. Poczułam, jak przepływa między nami nić porozumienia. Jego oczy mówiły „Wybacz mi. Naucz mnie jak to zrobić. Jesteś jedyną osobą, której to się może udać”. Serce zamarło mi w piersi. A ty mi zaufaj i nie wątp we mnie. To wszystko czego od ciebie potrzebuję. Było tego więcej, ale nie potrafiłam ubrać w słowa swoich emocji. Mięknąca linia jego ust powiedziała mi, że zrozumiał. Przez ten ułamek sekundy po raz pierwszy byliśmy ze sobą w całkowitej harmonii. Serce ścisnęło mi się w piersi, a na policzkach wypłynęły gorące rumieńce. Bez względu na to co oznaczało słowo Upadły, Japhrimel mnie kochał. Już wystarczająco to udowodnił. Reszta mogła poczekać. Kiwnęłam głową i podniosłam miecz. - Dziękuję. Za osłonę. - Mój głos znów stał się gładki i płynny jak miód. Kojący. Nie dziękowałam mu jedynie za to i on dobrze o tym wiedział. Nagrodził mnie jego ledwo zauważalny uśmiech. Wyciągnął rękę, otwierając niewielki metalowy pojemnik. Wyjął z niego jakiś mały przedmiot, który wyglądał na dość ciężki i zrobił w moją stronę jeden krok, wręczają mi go. Musiałam odłożyć miecz, żeby go wziąć. - Drobny prezent dla mojej ukochanej - powiedział i zniknął w przejściu za ścianką działową, podczas gdy ja wzięłam w dłonie znajomy ciężar. Posążek był z obsydianu. Płonął od środka łagodnym światłem, uwidaczniając siateczkę pęknięć powstałych od gorąca jakie buchało z ognia, który zniszczył nasz dom. Kobieca postać bóstwa siedziała sobie spokojnie. Jej lwia głowa była mocno osadzona na szczycie jej ciała. Złoty dysk z klepanego złota ciągle połyskiwał. Mogłam dostrzec pajęcze ślady Mocy i staranną pracę wykonaną nad posążkiem. Japhrimel poświęcił część swojej demonicznej Mocy by naprawić osłabienie więzi molekularnych jakie spowodował wybuch ognia. Naprawa szklonego, obsydianowego posążku wymagała niewyobrażalnej Mocy, precyzji, nadzwyczajnej siły i nieludzkiej koncentracji. A to wszystko dla mnie. Podarunek. Jedyny podarunek, który wiedział jak mi wręczyć. Swoją siłę. Gorące łzy pociekły mi po policzkach. Okazało się, że źle go oceniłam. Tak samo źle jak on ocenił mnie.

221

ROZDZIAŁ 41 Lucas klapnął ciężko na krzesło. Krew sztywniała na jego porwanej koszuli. Światło słoneczne wlewało się przez okna poduszkowca. Wsunęłam za ucho kosmyk włosów i przyjrzałam mu się. Wyglądał okropnie, mizernie i cały kleił się od zaschniętej, poza wytartą smugą na policzku, z którego prawdopodobnie zdrapał zaskorupiałą warstwę brudu. Nadal miał przy sobie jeden sześćdziesięciowatowy pistolet z gładką, czarną lufą wspartą na policzku. Ubrane w postrzępione dżins nogi wyciągnął przed siebie. Przynajmniej jego buty wyszły z tego cało. Spojrzenie żółtych, półprzymkniętych oczu miał odległe i pełne emocji, którym nie chciałam się zbyt blisko przyglądać. Emocji podobnych do piętrzącego się gniewu i satysfakcji. Usiadłam na krześle naprzeciwko niego. Ten poduszkowiec miał słuszne wymiary, ale był dość wąski. Posiadał okrągłe okna podobne do iluminatorów w transporcie wojskowym. Nie miałam pojęcia skąd Lucas go wytrzasnął, ale właśnie wywoził nas z Sarajeva i tylko na tym mi teraz zależało. McKinley i Japhrimel prowadzili cichą dyskusję w kabinie pilota na dziobie - ten poduszkowiec był wystarczająco stary, by zamiast kokpitu znajdowała się tu kabina. Vann opierał się o prowadzące do niej wejście, stojąc ze skrzyżowanymi rękami. Patrzył spod byka na Lucasa. Jego brązowa twarz była pokryta potwornymi, fioletowymi sińcami. Na jednym oku nosił bandaż. Nie chciałam wiedzieć co mu się właściwie stało. W poduszkowcu nie było śladu ludzkiego zapachu. Agenci pachnieli jak suszony cynamon z lekką domieszką woni demona, Lucas jak zatęchłe powietrze w szczelnej szafce i wyschnięta na wióry krew, a Japhrimel i ja… no cóż, my pachnieliśmy jak demony. Jakżeby inaczej. Odchyliłam się na krześle z kataną leżącą na kolanach. Mam miecz, który zranił Diabła. Niech bogowie dadzą mi wystarczająco dużo siły by użyć go następnym razem. Jestem pewna że będzie następny raz. - Lucas, dla kogo tak naprawdę pracujesz? - Mój głos był cichy, uspokajający. Wzruszył ramionami. Powieki jego oczu opadły w dół o kolejny milimetr. - Dla ciebie - powiedział swoim raniącym słuch szeptem. - Od czasu Nowej Pragi. Zawarłem umowę i miałem się tobą zaopiekować. Wyszło na to, że oba te zadania się ze sobą zeszły. Kiwnęłam głową z oparcia krzesła. Przemyślałam to. Podjęłam decyzję. - Jeśli chcesz pójść swoją własną drogą, to nie będę cię za to winić. Stawiłeś dla mnie czoła Diabłu. I dałeś nieźle popalić. To nam mogło niemal dać jakąś szansę na wyjście z tego cało. Nie całkiem. Nie bez Japhrimela. Z jego gardła wydobył się kolejny okropny, ochrypły, świszczący śmiech. Wyglądało na to, że uważał mnie teraz za całkiem zabawną. - Bzdury - rzucił w końcu. - To najbardziej interesująca rzecz jaką widziałem od lat. Nie mam zamiaru się teraz wycofać. Dopóki czwarty demon nie wyzionie ducha, chica, pracuję dla ciebie.

222

Kiwnęłam głową i przygotowałam się na najgorsze. Zawsze lepiej spłacać swoje długi zanim narosną odsetki, a ja byłam mu coś winna. Gdyby nie on, Lucyfer mógł mnie zabić zanim Japhrimel dotarłby na miejsce. - Powiedziałam ci, że cena podlega negocjacji. Czego chcesz? - Twój demoniczny facet już mi zapłacił, Valentine. Uważaj się za szczęściarę. No cóż, to zdecydowanie był dzień pełen niespodzianek. Poruszyłam się niespokojnie na krześle, a potem położyłam głowę na oparciu krzesła. - Sądzisz, że mówiła prawdę? - Miałam na myśli Eve. W końcu był z nami wtedy w pokoju. - Sam nie wiem. Nie jestem Magim. - Poruszył się odrobinę na swoim krześle, jakby coś go bolało. - Ale to wyjaśnia sporo rzeczy. - Nic ci nie jest? - To było głupie pytanie. Ze starcia z Lucyferem oboje wyszliśmy obronną ręką. - Diabeł prawie wyrwał mi przez nos śledzionę. To bolało. - Lucas westchnął. Brzmiał na rozczarowanego. - Wygląda na to, że nawet on nie może mnie zabić. - Daj mu trochę czasu. - Nie chciałam żeby zabrzmiało to nonszalancko. Pochyliłam się do przodu, przeczesując dłonią włosy. - Lucas, czy ty masz jakichś przyjaciół? To znaczy prawdziwych przyjaciół? Odpowiedziało mi wymowne wzruszenie ramion. Spojrzenie jego żółtych oczu spoczęło na mnie. - Gdybyś miał przyjaciela - ciągnęłam z uporem - i gdyby on cię okłamał ale z dobrych pobudek, to co byś zrobił? Zapadła cisza. Lucas nie spuszczał ze mnie wzroku. Poduszkowiec zaczął opadać w dół, przyprawiając mnie o kołysanie żołądka, i znów zaczął się wznosić ku górze, prawdopodobnie żeby uniknąć strumienia innych pojazdów. Zasłoniłam lewa ręką brzuch. Nie bolał mnie już, ale wolałam być ostrożna. W końcu Lucas podciągnął się w górę i pochylił do przodu, opierając łokcie na kolanach. - Prosisz mnie o radę, chica. To niebezpieczne. - Wciągnął w płuca świszczący oddech. - Widziałem na tej ziemi całe mnóstwo zła. Większość była całkiem bezsensowna. Jedyną rzeczą jaką mogę ci powiedzieć jest to, żebyś brała co tylko się da z tego co przyniesie życie. Rozważałam przez chwilę nad tym stwierdzeniem, zastanawiając się czy jest w tym jakiś sens. Bierz co się da. Czy to w ogóle było uczciwe? - Więc nie masz żadnych przyjaciół, zgadza się? Ponownie wzruszył ramionami. Zamknęłam oczy, opierając się o zagłówek krzesła. - W takim razie teraz już masz, Lucas. - Zrobiłam pauzę, pozwalając żeby ten fakt dotarł do jego świadomości. - Teraz już masz. W końcu strzelił do Diabła. Dla mnie. Kogo w tym momencie obchodziło, że to była jego praca? Bierz co się da. Eve chciała swojej wolności. Lucyfer chciał ją zabić lub pojmać - prawdopodobnie to drugie, skoro użył mnie jako przynęty żeby wywabić ją z kryjówki. Chciał również żebym była tak zajęta „polowaniem” na jego zbiegłe dzieci, że nie będę miała nawet czasu zorientować się, że tak naprawdę tym kogo ścigał była Eve. Japhrimel chciał zapewne utrzymać nas jak najdłużej przy życiu, żeby zyskać pewność kto jest tutaj

223

stroną wygrywającą i wcale nie miałam o to do niego żalu. Lucas był ciekawy i sądził pewnie, że Lucyferowi uda się go w końcu zabić. Bierz co się da. A co ja chciałam z tego mieć? Tego jeszcze nie wiedziałam. Niedługo mieliśmy lądować w Gizie, spotkać się z Leandrem i ustalić jakim mamy dalej podążać kursem. Musiałam zdecydować czy będę ścigać dla Lucyfera córkę Doreen, czy też zaryzykuję własne życie - i życie Japhrimela - mszcząc się na Księciu. Kogo ja próbowałam oszukać? Dobrze wiedziałam co mam zamiar dalej zrobić. Jedynym problemem było przekonanie do tego zarówno Japhrimela jak i mnie samej.

***KONIEC CZĘŚCI TRZECIEJ***

Tłumaczenie: Erica Northman http://chomikuj.pl/dorotaEf 224