J.R. Ward - Bractwo 14 - The King.pdf

SAVE OFFLINE

 

    1  

     

 

 2  

 

   

Tłumaczenie/The  translation  by:     Fiolka  2708   SarahRockwell   Nuffanillia   Magdalena.Bojka1     Skład  i  korekta:   Fiolka2708     Wszelkie  prawa  zastrzeżone/All  rights  reserved     Copyright  for  the  Polish  translation  2014    

 

3  

 

 

      Kilka  słów  od  nas     No,   dziewczęta   i   chłopcy   –   oddajemy   w   Wasze   ręce   tłumaczenie   The  King  w  nadziei,  że  lektura  wciągnie  Was  tak  samo  jak  nas  tłumaczenie  i   sprawi   tyleż   samo   przyjemności.   Błędy   –   cóż,   niewątpliwie   starałyśmy   się   sprostać   Waszym   wysokim   wymaganiom,   ale   złośliwe   chochliki   (dzięki   Ci   Pani   Kronik,   że   istnieją!)   z   całą   pewnością   również   się   napracowały.   Myślimy   jednak,  iż  doskonale  zrozumiecie  treść  książki,  a  przede  wszystkim  odczujecie   bezbłędnie  wszystkie  zawarte  w  niej  emocje…     Jak   i   w   poprzednich   częściach   naszych   tłumaczeń   pozostawłyśmy   oryginalne   imię   jednego   z   bohaterów:   Blaya,   który   w   polskiej   wersji   był  dotychczas  Blastherem.  Mamy  nadzieję,  że  Wy  też  wolicie  Blaya   –  tak   jak   my  ☺.  Pozostałe  imiona  bohaterów,  są  takie  same  jak  w  wersji  drukowanej.     Jeżeli   będziecie   mieli   jakieś   pytania   do   nas,   zapraszamy   do   odwiedzenia  naszych  chomików.       Życzymy  przyjemnej  lektury,       Tłumaczki        

 

4  

 

GLOSARIUSZ   Ahstrux   nohtrum   -­‐   osobisty   ochroniarz   z   uprawnieniami   zabójcy.   Funkcja  z  królewskiego  nadania     Bractwo   czarnego   sztyletu   -­‐   tajna   organizacja   mistrzów   sztuk   walki,   której  zadaniem  jest  obrona  wampirów  przed  Korporacją  Reduktorów.  Dzięki   właściwemu   doborowi   genetycznemu   członkowie   Bractwa   obdarzeni   są   potężnym   ciałem   i   umysłem,   oraz   niecodzienną   zdolnością   regeneracji.   Bractwo  wyławia  kandydatów  na  swoich  członków,  którzy  nie  są  rodzonymi   braćmi.   Agresywni,   pewni   siebie   a   przy   tym   tajemniczy,   trzymają   się   z   dala   od   cywilów  i  nie   utrzymują  kontaktów  z   członkami  pozostałych  kast,  o  ile  nie   potrzebują   się   dokrwić.   W   świecie   wampirów   bracia   cieszą   się   wielkim   poważaniem.   O   ich   wyczynach   krążą   legendy.   Giną   tylko   od   bardzo   poważnych  urazów;  takich  jak  rany  postrzałowe,  cios  w  serce  itp.     Broniec   -­‐   samiec   wampirów,   który   ma   partnerkę.   Samce   mogą   mieć   więcej,  niż  jedną  partnerkę.     Cerbher   -­‐   kurator   przydzielony   z   urzędu.   Funkcja   podlega   gradacji;   najwięcej  uprawnień  mają  cerbherzy  eremithek.     Chcączka   -­‐   okres   płodności   u   samicy   wampirów,   zwykle   trwa   dwa   dni   i   towarzyszy   jej   potężny   apetyt   seksualny.   Pierwsza   chcączka   występuje   około   pięciu   lat   po   przemianie,   później   pojawia   się   raz   na   dziesięć   lat.   Chcączka   samicy  wyczuwana  jest  przez  wszystkie  samce,  które  mają  z  nią  kontakt.  To   niebezpieczny   okres,   w   którym   dochodzi   do   waśni   i   starć   między   rywalizującymi  samcami,  zwłaszcza  jeśli  samica  nie  ma  partnera.     Dhunhd  -­‐  piekło.     Ehros  -­‐  wybranka  kształcona  w  dziedzinie  sztuki  erotycznej  i  miłosnej.     Eremithka  -­‐  status  przyznawany  przez  króla  arystokratycznej  samicy  w   odpowiedzi   na   suplikę   jej   rodziny.   Eremithka   podlega   wyłącznie   władzy   cerbhera,   zwykle   najstarszego   samca   w   domostwie.   Cerbher   ma   prawo   decydowania   o   jej   postępowaniu,   zwłaszcza   ograniczania   bądź   całkowitego   zakazu  kontaktów  ze  światem  zewnętrznym.    

5  

 

Frathyr   -­‐   zwrot   używany   pomiędzy   mężczyznami   na   znak   wzajemnej   miłości  i  szacunku.  W  swobodnym  tłumaczeniu:  drogi  przyjaciel.     Glymeria  -­‐  opiniodawcze  kręgi  arystokracji.  Socjeta.     Gwardh  -­‐  osoba  odpowiedzialna  za  wychowanie,  ojciec  chrzestny.     Juchacz  -­‐  wampir  płci  męskiej  lub  żeńskiej,  który  ma  obowiązek  karmić   swoją   krwią   właściciela.   Choć   posiadanie   juchaczy   należy   do   ginących   obyczajów,  jest  nadal  praktyką  legalną.     Korporacja   Reduktorów   -­‐   organizacja   zabójców   powołana   przez   Omegę  w  celu  eksterminacji  rasy  wampirów.     Krwiczka  -­‐  wampirzyca,  która  ma  partnera  seksualnego.  Samice  zwykle   poprzestają   na   jednym   partnerze,   ponieważ   samce   mają   silny   instynkt   terytorialny.     Krypta   -­‐   rytualne   miejsce   spotkań   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   wykorzystywane   do   ceremonii   oraz   przechowywania   słoi   z   sercami   reduktorów.   W   Krypcie   odbywają   się   ceremonie   przyjęcia   do   Bractwa   i   pogrzeby;   tu   również   dyscyplinuje   się   nieposłusznych   członków   Bractwa.   Wstęp   przysługuje   jedynie   członkom   Bractwa,   Pani   Kronik   i   inicjowanym   adeptom.     Lillan  -­‐  pieszczotliwie:  ukochany,  ukochana.     Łyż  -­‐  narzędzie  tortur  służące  do  wyłupywania  oczu.     Mahtrona  -­‐  babcia.     Mamanh  -­‐  spieszczenie  słowa:  matka.     Nalla  -­‐  najdroższa,  ukochana.  Rodzaj  męski:  nallum.     Normalsi   -­‐   symphackie   określenie   wampirów   niebędących   symphatami.     Nówka  -­‐  dziewica.   Omega   -­‐   złowroga,   tajemnicza   postać   dążąca   do   zagłady   wampirów   z   powodu   niechęci   do   Pani   Kronik.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   zdolności   magiczne,  z  wyjątkiem  mocy  tworzenia.     Pani   Kronik   -­‐   duchowy   autorytet,   doradczyni   królów,   strażniczka   świętych   ksiąg   wampirów,   dawczyni   przywilejów.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   wiele   nadprzyrodzonych   mocy.   W   jednorazowym   akcie   kreacji   powołała  do  istnienia  rasę  wampirów.    

6  

 

Pierwsza   Rodzina   -­‐   królewska   para   wampirów   z   ewentualnym   potomstwem.     Pre   -­‐   trans   -­‐   młody   wampir   w   okresie   bezpośrednio   poprzedzającym   przemianę.     Princeps   -­‐   bardzo   wysoki   stopień   w   hierarchii   wampirzej   arystokracji;   ustępuje   rangą   jedynie   członkom   Pierwszej   Rodziny   i   Wybrankom   Pani   Kronik.     Provodhyr  -­‐  wpływowy  osobnik  piastujący  wysokie  stanowisko.     Przedświtek  -­‐  trzeci  posiłek  wampirów,  odpowiednik  kolacji  w  świecie   ludzkim.     Przemiana   -­‐   przełomowy   okres   w   życiu   wampirów   obojga   płci,   w   którym   osiągają   dojrzałość.   Odtąd   muszą   regularnie   pić   krew   osobnika   płci   przeciwnej   i   nie   mogą   przebywać   w   świetle   słonecznym.   Przemiana   zwykle   występuje  w  wieku  około  dwudziestu  pięciu  lat.  Niektóre  wampiry,  zwłaszcza   samce,   giną   w   trakcie   przemiany.   Wampiry   przed   przemianą   są   słabowite,   nierozbudzone  płciowo  i  niezdolne  do  dematerializacji.     Psaniec   -­‐   wampir   należący   do   kasty   sług.   Psańce   są   posłuszne   wielowiekowej  tradycji,  która  dyktuje  ich  strój  i  maniery  Mogą  przebywać  w   świetle   dziennym,   za   to   starzeją   się   dość   szybko.   Średnia   długość   życia   psańca  wynosi  około  pięciuset  lat.  Samica  psańca:  psanka.     Pyknąć   -­‐   unicestwić   Nieumarłego   przez   przebicie   mu   piersi;   anihilacji   towarzyszy  charakterystyczne  pyknięcie  połączone  z  rozbłyskiem.     Pyrokant  -­‐  pięta  achillesowa,  słaby  punkt  lub  niszcząca  słabość  danego   osobnika.  Natury  wewnętrznej  (np.  nałóg)  lub  zewnętrznej  (np.  kochanek).     Pomstha   -­‐   odwet.   Akt   wymierzenia   sprawiedliwości,   zwykle   przez   samca  związanego  z  poszkodowanym.     Qhrih  (St.  Jęz.  )  -­‐  runa  honorowej  śmierci.     Reduktor   -­‐   członek   Korporacji   Reduktorów.   Bezduszny   humanoid,   pogromca   wampirów.   Reduktorów   można   pozbawić   życia   wyłącznie   przez   przebicie  piersi;  w  pozostałych  wypadkach  żyją  wiecznie.  Nie  jedzą,  nie  piją,   nie  rozmnażają  się.  Z  czasem  tracą  pigment  we  włosach,  skórze  i  tęczówkach   -­‐   są   bezkrwiści,   białowłosi,   oczy   mają   bezbarwne.   Pachną   zasypką   dla   niemowląt.   Do   Korporacji   wprowadzani   przez   Omegę,   po   rytualnej   inicjacji   wypatroszone  serce  przechowują  w  kamiennym  słoju.     7  

 

Rundha   -­‐   rytualna   rywalizacja   samców   o   samicę,   z   którą   chcą   się   parzyć.     Ryth   -­‐   rytuał   zwracania   honoru   proponowany   przez   stronę   znieważającą.   Znieważony   wybiera   dowolną   broń   i   atakuje   nieuzbrojonego   adwersarza  (samca  lub  samicę).     Sadhomin   -­‐   tytuł   grzecznościowy   używany   w   relacjach   sado   maso   przez  osobnika  podległego  wobec  osobnika  dominującego.     Sroghi  -­‐  określenie  odnoszące  się  do  sprawności  męskiego  członka.  W   tłumaczeniu  dosłownym:  podziwu  godny,  zasługujący  na  szlachetną  samicę.     Symphaci   -­‐   odmiana   rasy   wampirów   charakteryzująca   się,   między   innymi,  skłonnością  i  talentem  do  manipulowania  uczuciami  bliźnich;  w  ten   sposób   doładowują   się   energetycznie.   Symphaci   od   stuleci   są   gatunkiem   pogardzanym,   w   niektórych   epokach   przeznaczonym   na   odstrzał.   Odmiana   bliska  wymarcia.     Tolly  -­‐  czuły  zwrot.  W  wolnym  przekładzie:  moja  miła;  mój  miły.     Wampir   -­‐   przedstawiciel  gatunku  odmiennego  od   Homo   sapiens.   Aby   żyć,  wampir  musi  pić  krew  osobnika  płci  przeciwnej.  Ludzka  krew  utrzymuje   wampiry   przy   życiu,   jednak   jej   działanie   jest   krótkotrwałe.   Po   przemianie,   która  występuje  około  dwudziestego  piątego  roku  życia,  wampiry  nie  mogą   przebywać  na  słońcu  i  regularnie  muszą  się  dokrwić.  Istota  ludzka  nie  może   zostać   wampirem   przez   ukąszenie   ani   transfuzję   krwi,   spotyka   się   jednak   rzadkie  przypadki  krzyżówki  ras.  Wampiry  potrafią  się  dematerializować,  ale   wymaga   to   spokoju   i   koncentracji   oraz   braku   większych   obciążeń.   Potrafią   też   wymazywać   wspomnienia   z   pamięci   krótkoterminowej   człowieka.   Niektóre   wampiry   umieją   czytać   w   myślach.   Średnia   życia   wampira   wynosi   ponad  tysiąc  lat;  znaczna  część  osobników  żyje  o  wiele  dłużej.     Wieczerza   -­‐   pierwszy   posiłek   wampirów,   odpowiednik   śniadania   w   świecie  ludzkim.     Wybranki   -­‐   samice   wampirów   chowane   na   służebnice   Pani   Kronik.   Uchodzą  za  arystokrację,  choć  bardziej  w  hierarchii  duchowej  niż  świeckiej.  Z   samcami   nie   mają   prawie   styczności,   czasem   jednak   parzą   się   z   wybranymi   dla   nich   przez   Panią   Kronik   braćmi,   aby   zapewnić   liczebność   kasty.   Posiadają   dar   jasnowidzenia.   W   dawnych   czasach   karmiły   swoją   krwią   członków  

8  

 

Bractwa,   którzy   nie   mieli   własnych   krwiczek,   praktyka   ta   została   jednak   zarzucona.     Zanikh   -­‐   duchowa   kraina,   w   której   zmarłe   wampiry   pędzą   życie   wieczne  w  otoczeniu  swoich  bliskich.     Zghubny  brah  -­‐  młodszy  bliźniak,  nosiciel  klątwy.     Zvidh   -­‐   pole   buforujące,   maskujące   realistyczną   iluzją   wybrany   fragment  terenu;  fatamorgana.     Zwyrth   -­‐   martwy   osobnik   powracający   z   Zanikhu   do   świata   żywych.   Zwyrthy   darzone   są   głębokim   szacunkiem   i   podziwiane   za   bolesne   doświadczenia.    

9  

 

PROLOG   XVII  wiek,  Stary  Kraj       "Niech  żyje  król".     Na   dźwięk   tego   głębokiego,   poważnego   głosu,   Ghrom,   syn   Ghroma,   instynktownie   chciał   się   rozejrzeć   za   swoim   ojcem...   wciąż   w   nim   płonęła   iskierka   nadziei,   że   śmierć   nie   nastąpiła   i   wielki   władca   wciąż   jeszcze   był   z   nimi.     Ale  oczywiście,  jego  ukochany  ojciec  odszedł  do  Pustki.     Jak  długo  potrwa  to  godne  ubolewania  wyszukiwanie?  zastanawiał  się.   Była   to   taka   beznadziejna   głupota,   zwłaszcza   że   święte   szaty   Króla   wampirów   miał   na   sobie,   ozdobioną   klejnotami   szarfę,   jedwabny   płaszcz   i   ceremonialne  sztylety,  zdobiły  jego  własne  ciało.  Jednak  jego  umysł  nie  dbał   o   takie   dowody   niedawnej   koronacji...   lub   być   może   to   jego   serce   pozostawało  głuche  na  wszystko,  co  teraz  go  definiowało.     Najdroższa   Pani   Kronik,   bez   ojca,   był   tak   samotny,   nawet   gdy   był   otoczony  przez  ludzi,  którzy  mu  usługiwali.     "Mój  Panie?"     Przygotowując   swoje   oblicze,   odwrócił   się.   Jego   najbliższy   doradca,   stojący   w   drzwiach   królewskich   komnat   audiencyjnych,   był   jak   słup   dymu,   długi  i  cienki,  udrapowany  w  ciemne  szaty.     "Mam   honor   powitać   was"   mruknął   mężczyzna,   pochylając   się   nisko.   "Czy  jesteś  gotowy,  aby  przyjąć  kobietę?"     Nie.  "Istotnie".     "Możemy  zainicjować  procesję."     "Tak."     Gdy  doradca  ponownie  się  ukłonił  i  wycofał,  Ghrom  kroczył  po  dębowej   podłodze   pokoju.   Płomienie   świec   lekko   poruszały   się   w   powiewach   powietrza,   które   w   jakiś   sposób   przeniknęło   kamienne   mury   zamkowe,   a   buzujący  ogień  w  palenisku  wydawał  się  dawać  jedyne  światło,  nie  ciepło.  

10  

 

Prawdę   mówiąc,   nie   miał   ochoty   na   krwiczkę   -­‐   a   raczej   żonę,   a   wydawało   się,   że   nieuchronnie   miało   tak   być.   Miłość   była   wymagana   dla   poprzednika,  a  on  nie  miał  nic  by  zaoferować  duszę.     Kątem   oka   dostrzegł   błysk   splendoru,   i   dla   zabicia   czasu,   zanim   to   budzące   postrach   spotkanie   nastąpiło,   podszedł   i   przeglądał   zestawy   kamieni,   które   były   prezentowane   na   rzeźbionym   biurku.   Diamenty,   szafiry,   szmaragdy,  perły...  piękno  natury  schwytane  i  zakotwiczone  w  złocie.     Najcenniejsze  były  rubiny.     Wyciągając  rękę,  by  dotknąć  krwawych  kamieni,  pomyślał,  że  jest  zbyt   wcześnie   na   to   wszystko.   Jego   istnienie   jako   Króla,   ten   układ   krycia,   tysiąc   różnych   wymagań,   którymi   teraz   go   dręczą   i   do   tego   jeszcze   rozumie   zbyt   mało.     Potrzebował  więcej  czasu,  aby  nauczyć  się  od  swego  ojca-­‐     Pierwsze   z   trzech   uderzeń   rozbrzmiało   w   pokoju,   i   Ghrom   był   wdzięczny,  że  nikogo  z  nim  nie  było,  by  mógł  zobaczyć  jak  się  cofa.     Drugie,  też  było  głośne.     Trzecie,  wymagało  jego  odpowiedzi.     Zamykając   oczy,   stwierdził,   że   trudno   mu   było   oddychać   przez   ból   w   klatce  piersiowej.  Chciał  by  ojciec  był  z  nim  -­‐  to  powinno  było  się  stać  później,   kiedy  będzie  starszy,  i  nie  prowadzony  przez  dworzanina,  ale  jego  własnego   pana.  Los  jednak  okradł  wspaniałego  mężczyznę  z  lat,  które  były  mu  należne,   a   to   z   kolei   objęło   jego   syna   jakimś   rodzajem   tonięcia,   chociaż   wokół   niego   było  powietrze  do  oddychania.   Nie  mogę  tego  zrobić,  myślał  Ghrom.     A  jednak,  gdy  wybrzmiało  trzecie  uderzenie  w  drzwi,  wyprostował  się  i   naśladował  sposób  mówienia  swego  ojca.  "Wejść".     Pod   jego   rozkazem,   ciężkie   drzwi   otworzyły   się,   a   jego   oczy   zostały   powitane   przez   widok   pełnego   zestawu   dworzan,   z   ich   ponurymi   szarymi   szatami,   identycznymi   jak   u   doradcy,   który   stał   przed   nimi.   Ale   to   nie   było   to,   co   zarejestrował.   Za   grupą   arystokratów,   byli   inni,   ogromne   postury,   zwężone   oczy...   i   to   byli   ci,   którzy   zaczęli   śpiewną   monotonną   intonację   w   uzgodnionym  pomruku.   Tak  naprawdę,  bał  się  Bractwa  Czarnego  Sztyletu.  

11  

 

Zgodnie   z   tradycją,   doradca   ogłosił   głośno   i   wyraźnie:   "Mój   Panie,   mam   przynieść   ofiarę   przed   twoje   oblicze.   Czy   mogę   kontynuować   swoją   prezentację?"   Jak   gdyby   arystokratyczna   córka   była   przedmiotem.   Tradycja   i   normy   społeczne,   pod   warunkiem,   że   jej   celem   była   hodowla,   a   na   dworze,   ona   powinna  być  traktowana  tak,  jak  była  każda  cenna  klacz.   Jednak   zamierza   to   zrobić?   Nic   nie   wiedział   o   akcie   seksualnym,   a   jednak  jeśli  ją  zatwierdzi,  miałby  być  zaangażowany  w  to  już  jutro  po  zmroku.     "Tak"  usłyszał  własny  głos.     Dworzanie  tworząc  pary  w  drzwiach,  rozdzielili  się  tworząc  krąg  wokół   obwodu  pomieszczenia.  A  następnie  śpiew  stał  się  głośniejszy.     Wspaniali  wojownicy  Bractwa  wmaszerowali  równo,  ich  ogromne  ciała   ubrane  w  czarne  skóry  i  opasane  bronią,  rytm  ich  głosów  i  forma  ruchu  były   tak  zsynchronizowane,  jakby  byli  jednym.     Nie  jak  członkowie  glymerii,  nie  byli  ich  częścią,  ale  zatrzymali  się  ramię   w   ramię,   klatka   w   klatkę   w   formacji   skrzyniowej.   Nie   mógł   zobaczyć   tego,   co   było  w  ich  środku.     Ale  mógł  poczuć  zapach.     I   zmiana   w   nim   była   natychmiastowa   i   niezmienna.   W   jednym   mgnieniu   oka,   rozwlekły   charakter   życia   został   zmyty   przez   bolesną   świadomość...  jedno,  kiedy  Bracia  podeszli  bliżej,  dojrzał  do  agresji,  której  nie   znał,  ale  był  całkowicie  niechętny  do  zignorowania  jej.     Wdychał   ponownie,   więcej   tego   zapachu,   który   wszedł   mu   płuca,   w   jego  krew,  w  jego  duszę  -­‐  i  nie  były  to  oleje,  które  miała  wtarte  lub  perfumy,   które   zostały   zastosowane   do   tego,   by   ją   odziać.   Pod   tym   wszystkim   była   skóra,   delikatne   połączenie   elementów   kobiecych,   które   wiedział,   że   były   wyjątkowe  dla  niej  i  tylko  niej  samej.     Bractwo   zatrzymało   się   przed   nim,   i   po   raz   pierwszy,   nie   był   pod   wrażeniem   ich   śmiertelnej   aury.   Nie.   Gdy   jego   kły   wydłużyły   się   do   ust,   i   obnażając  je  warczał.     Zrobił   nawet   krok   do   przodu,   gotów   rozerwać   samców   na   kawałki,   aby   mógł  dostać  się  do  tego,  co  było  odgradzane  od  niego.    

12  

 

Doradca  odchrząknął,  jakby  starając  się  przypomnieć  swoje  znaczenie.   "Panie   nasz,   ta   kobieta   jest   oferowana   przez   jej   ród   pod   twoją   rozwagę   do   celów  rozrodu.  Powinieneś  pragnąć  zbadać-­‐"     "Zostaw  nas"  przerwał  Ghrom.  "Natychmiast".     Cisza  szoku  była  po  prostu  ignorowana  przez  niego.     Doradca  ściszył  głos.  "Panie,  jeśli  pozwolisz  mi  skończyć  prezentację-­‐"     Ciało   Ghroma   przesunęło   się,   obracając   wokół,   aż   mógł   dopasować   spojrzenie  do  mężczyzny.     "Wynoś.  Się.  "     Za  jego  plecami  wzrastał  chichot  Bractwa,  jakby  raczej  cieszył  ich  fakt,   że   dandys   został   umieszczony   tam   gdzie   jego   miejsce.   Doradca,   jednak   nie   był  rozbawiony.  Ale  Ghroma  to  nie  obchodziło.   Nie   było   również   dalszej   rozmowy,   którą   można   by   uzyskać:   dworzanin   miał  dużo  energii,  ale  nie  był  królem.     Mężczyźni  w  szarości  wychodzili  z  pokoju,  kłaniając  się,  a  potem  został   z  Braćmi.  Od  razu  odsunęli  się  na  bok,  i...     Ujawnili  to  co  było  wewnątrz,  szczupła  postać  okryta  czarną  szatą  od   stóp  do  głów.  W  porównaniu  do  wojowników,  Przeznaczona  była  niewielkiej   postury,   węższej   kości,   niższej   wysokości   -­‐   a   jednak   jej   obecność,   wstrząsnęła   nim.     "Panie"  powiedział  z  szacunkiem  jeden  z  Braci,  "to  jest  Anha."     Z   tym   prostym   i   bardziej   właściwym   wprowadzeniem,   wojownicy   zniknęli,  zamykając  go  samego  z  kobietą.     Ciało   Ghroma   znów   przejęło   kontrolę,   skupiając   jego   chaotyczne   zmysły   wokół   niej,   tropiąc   ją   nawet,   gdy   się   nie   poruszała.   Najdroższa   Pani   Kronik,  nie  wiedział  nic  na  temat  tego,  ani  o  swojej  reakcji  na  jej  obecność,   ani   potrzebie   wijącej   się   w   biodrach,   ani   agresji,   która   wyszła   na   pierwszy   plan.     Ale  przede  wszystkim,  nigdy  nie  myślał  –   Moje.     To  było  jak  piorun  z  nocnego  nieba,  zmieniając  jego  krajobraz,  rzeźbiąc   wrażliwą  ranę  w  jego  piersi.  A  jednak  nawet  z  tym,  pomyślał,  tak,  to  było  w   porządku.  Byłemu  doradcy  ojca  rzeczywiście  jego  interesy  leżały  na  sercu.  Ta   kobieta  była  tym,  czego  potrzebował,  by  niosła  go  przez  samotność:  Nawet   13  

 

nie   widząc   jej   twarzy,   sprawiała,   że   czuł   siłę   w   swojej   płci,   jej   mniejsza,   delikatniejsza  postać  wypełniania  go  w  jego  skórze,  chęć  ochrony,  dająca  mu   pierwszeństwo  i  uświadamiająca,  że  tego  mu  bardzo  brakowało.     "Anha"  oddychał,  kiedy  zatrzymał  się  przed  nią.  "Mów  do  mnie".     Zapadła   długa   cisza.   A   potem   jej   głos,   miękki   i   słodki,   ale   drżący,   wszedł  do  jego  uszu.  Zamknął  oczy,  kołysał  się  na  nogach,  a  dźwięk  przeszedł   echem   w   całej   jego   krwi   i   kościach,   piękniejszy   niż   cokolwiek   kiedykolwiek   słyszał.     Z   wyjątkiem   tego,   że   potem   zmarszczył   brwi,   bo   nie   miał   pojęcia,   co   powiedziała.  "Co  powiedziałaś?"     Przez  chwilę,  słowa,   które  pochodziły  z  pod  osłony  nie  miały  sensu.  Ale   wtedy  definicja  sylab  została  zweryfikowana  przez  jego  mózg:     "Co  życzysz  sobie  zobaczyć  następne?"     Ghrom  zmarszczył  brwi  w  zakłopotaniu.  Dlaczego  on  miałby-­‐     "Wciąż   nic   ze   mnie   nie   zdjąłeś"   usłyszał   jej   odpowiedź,   jakby   wyraził   zapytanie.     Od   razu   zdał   sobie   sprawę,   że   drżała,   jej   szata   przekazywała   ruch   i   rzeczywiście,  był  ciężki  powiew  strachu  w  jej  zapachu.     Jego   podniecenie   zaciemniało   jakąkolwiek   dalszą   wiedzę   o   niej,   a   ta   wymagała  sprostowania.     Unosząc  tron,  przeniósł  ogromne,  rzeźbione  krzesło  w  poprzek  pokoju,   jego  potrzeba  by  zapewnić  jej  wygodę,  dawała  mu  dodatkową  siłę.  "Usiądź".     Prawie   wpadła   w   czerwonobrunatne   skórzane   siedzenie   -­‐   i   gdy   jej   zakryte   ręce   chwyciły   podłokietniki,   wyobraził   sobie,   że   jej   kostki   stają   się   białe,  jak  gdyby  trzymała  się  najdroższego  życia.     Ghrom  opadł  przed  nią  na  kolana.  Wpatrywał  się  w  nią,  i  jego  jedyną   myślą,  poza  zamiarem  by  posiąść  ją,  było  to,  by  nigdy  więcej  nie  zobaczył  jej   strachu.     Przenigdy.       ***     Pod   warstwami   ciężkiej   szaty,   Anha   dusiła   się   w   upale.   Lub   może   przerażenie,  zatykało  jej  gardło.     14  

 

Nie  chciała  takiego  przeznaczenia  dla  siebie.  Nie  szukała  go.  Oddałaby   to   każdej   innej   z   młodych   kobiet,   które   przez   lata,   jej   tego   zazdrościły:   Od   momentu  jej  narodzin,  została  obiecała  synowi  króla,  jako  pierwsza  samica  -­‐   i   z   powodu   tego   rzekomego   honoru,   była   hodowana   przez   innych,   odizolowana   daleko,   ukryta   przed   wszelkimi   kontaktami.   Wychowana   w   odosobnieniu,   nie   znała   pielęgnacji   matki   lub   ochrony   ojca   -­‐   dryfowała   w   morzu  błagania  obcych,  traktowana  jak  cenny  obiekt,  a  nie  żywa  istota.     A   teraz,   na   zakończenie,   w   tej   chwili,   została   wyhodowana   i   zaprzysiężona  dla...  te  wszystkie  lata  przygotowań  wydawały  się  na  nic.     Król   nie   był   zadowolony:   Wyrzucił   wszem   i   wobec,   wszystkich   którzy   byli  w  pomieszczeniu.  Nie  usunął  ani  jednej  zasłony  z  niej,  jak  miał  to  zrobić,   jeśli   chciał   przyjąć   ją   w   jakiś   sposób.   Zamiast   tego,   skradał   się   wokół,   jego   agresja  ładowała  powietrze.     Może   go   rozgniewała   swoją   zuchwałością.   Nie   powinna   podsuwać   sugestii  królowi-­‐     "Usiądź".     Anha   wykonała   polecenie,   pozwalając   jej   słabym   kolanom   ugiąć   się   pod   ciałem.   Oczekiwała   spotkania   z   zimną,   twardą   podłogą,   ale   był   tam   miękki  fotel  z  jakiejś  wielkiej  masy,  aby  ją  złapać.     Skrzypienie   podłogi   poinformowało   ją,   że   znów   ją   okrążył,   ciężkie   odgłosy   kroków,   jego   obecność   tak   wielka,   że   mogła   wyczuć   jego   rozmiar,   chociaż   nie   widziała   nic.   Z   bijącym   sercem,   potem   spływającym   w   dół   szyi   i   między   piersiami,   czekała   na   jego   następny   ruch   -­‐   i   bała   się,   że   będzie   gwałtowny.   Zgodnie   z   prawem,   mógł   zrobić   z   nią   co   chciał.   Mógł   zabić   ją   lub   wyrzucić   do   Bractwa   do   ich   użytku.   Mógł   ją   rozebrać,   wziąć   jej   dziewictwo,   a   następnie  odrzucić,  pozostawiając  ją  zbrukaną.     Albo   mógł   po   prostu   sprawić,   by   była   nago   i   zatwierdzić   jej   postać,   oszczędzając  jej  cnotę  na  Ceremonię  następnej  nocy.  Lub  nawet  być  może...   jak   sobie   wyobrażała   w   jej   najbardziej   próżnych   marzeniach...   mógłby   przyjrzeć   się   jej   na   chwilę   i   ponownie   pokryć   ją   specjalną   tkaniną,   sygnalizując   swoje   zamiary,   by   była   wśród   jego   krwiczek   -­‐   tak,   by   jej   życie   na   dworze  było  łatwiejsze.     Słyszała   zbyt   dużo   o   dworzanach,   by   oczekiwać   życzliwości   od   nich.   I   była   w   pełni   świadoma,   że   chociaż   miała   być   pokryta   przez   króla,   była   sama.   15  

 

Jeśli   miałaby   niewielką   możliwość   władzy,   być   może   mogłaby   usunąć   się   z   tego,   do   pewnego   stopnia,   pozostawiając   machinacje,   sąd   i   królestwo,   kobiecie  o  większej  ambicji  i  chciwości-­‐     Kroki   zatrzymały   się   gwałtownie   i   z   podłogi   bezpośrednio   przed   nią   dobył  się  odgłos,  jak  gdyby  zajął  jakąś  pozycję.     Teraz   była   chwila,   gdy   jej   serce   zamarło   tak,   jakby   nie   chciało   przyciągnąć  uwagi  ostrza  jego  Królewskiej  Mości...     W  jednej  szybkiej  chwili,  kaptur  został  ściągnięty  z  jej  twarzy,  i  wielkie   ilości  chłodnego  powietrza  docierały  do  płuc.     Anha  sapała  patrząc  na  to,  co  było  przed  nią.     Król,   władca,   najwyższy   przedstawiciel   rasy   wampirów...   był   na   kolanach   przed   krzesłem,   które   miała   pod   sobą.   I   to   powinno   być   wystarczająco   szokujące,   ale   rzeczywiście,   jego   pozorne   błaganie   było   ostatecznie  tym,  co  ją  uderzyło.     Był   absolutnie   piękny   -­‐   i   ze   wszystkich   rzeczy,   które   miały   na   celu   przygotowanie   jej   na   ten   pierwszy,   wspaniały   widok,   to   nigdy   nie   było   rozważane.     Jego   oczy   były   koloru   bladych   liści   wiosennych,   i   gdy   patrzył   na   nią   świeciły   jasno,   jak   światło   księżyca   na   jeziorze.   A   twarz   była   najprzystojniejszą   jaką   kiedykolwiek   miała   ujrzeć,   choć   to   nie   był   chyba   komplement,   biorąc   pod   uwagę,   że   nie   wolno   jej   było   patrzeć   na   jakiegokolwiek   mężczyznę   wcześniej.   A   jego   włosy   były   czarne   jak   skrzydła   kruka,  spadały  na  szerokie  plecy.     Chyba   nawet   to   nie   było   tym,   co   najbardziej   przeniknęło   jej   świadomość.     Była  to  troska  w  jego  słowach.     "Nie   lękaj   się"   powiedział   głosem,   który   był   jak   aksamit   i   żwir.   "Nikt   nigdy  cię  nie  skrzywdzi,  dopóki  jestem  tutaj".   Łzy  stanęły  w  jej  oczach.  I  wtedy  jej  usta  same  się  otworzyły,  a  słowa   wyskoczyły.  "Panie  Mój,  tyś  nie  powinien  klęczeć".   "Jak  w  takim  razie  powitam  kobietę  taką  jak  ty?"     Anha  próbowała  odpowiedzieć,  ale  utonęła  w  jego  spojrzeniu,  jej  umysł   został   uwikłany   -­‐   ten   potężny   mężczyzna,   który   ugiął   honor   przed   nią,  

16  

 

wydawał   się   nie   realny.   Aby   mieć   pewność,   raz   na   zawsze,   uniosła   rękę,   by   zamknąć  odległość  między  nimi...     Co  ona  zrobiła?  "Wybacz  mi,  Mój  Panie-­‐"     Przejął   jej   dłoń,   a   wpływ   ciała   na   ciało   spowodował   jej   westchnienie.   A   może  obojga  z  nich?     "Dotknij  mnie"  polecił.  "Gdziekolwiek".     Gdy   zwolnił   swój   chwyt,   położyła   drżącą   rękę   na   policzku.   Ciepły.   Gładki,  mimo  niedawnego  przejścia  ostrza.     Król  zamknął  oczy  i  pochylił  się,  jego  wielkie  ciało  drżało.     Gdy   po   prostu   tak   trwał,   poczuła   przypływ   energii   -­‐   nie   w   arogancki   sposób,  ani  w  ambicji  jakiejkolwiek  korzyści  dla  siebie.  To  było  po  prostu  od   tego   niespodziewanego   oparcia   w   tym,   co   wydawało   się,   nieuchronnym   ryzykownym  skokiem.     Jak  to  było  możliwe?     "Anha..."  wyszeptał,  jakby  jej  imię  było  zaklęciem  magii.     Nic   innego   nie   było   mówione,   ale   żaden   język   nie   był   konieczny,   wszystkie  części  mowy  i  słowa  były  bezwartościowe  oferując  zaledwie  niuans,   znacznie   mniejszą   definicję,   niż   więź   kształtująca   i   wiążąca   ich,   jedno   do   drugiego.     W   końcu   spuściła   oczy.   "Czy   nie   obchodzi   cię,   aby   zobaczyć   więcej   mnie?"     Król  wydał  niski  warczący  pomruk.  "Chciałbym  zobaczyć  całą  ciebie  -­‐  a   patrzenie  nie  będzie  nawet  połową  tego".     Zapach   pobudzenia   samca   rósł   mocno   w   powietrzu,   i   niewiarygodne,   jej  własne  ciało  odpowiedziało  na  wezwanie.  Ta  zmysłowa  agresja  od  niego   była  dobra  i  związana  z  jego  niezwykłą  wolą:  on  nie  zamierzał  jej  brać  teraz.   Nie,   okazało   się,   że   był   w   stanie   uratować   jej   cnotę,   do   czasu   gdy   miał   to   wynagrodzić  jej  honorem  i  szacunkiem  właściwego  krycia.     "Pani   Kronik   odpowiedziała   na   moje   modlitwy,   w   cudowny   sposób"   szepnęła,  kiedy  zamrugała  przez  łzy.  Wszystkie  te  lata  zmartwień  i  czekania,   kowadło  gotowe  przez  trzy  dekady,  spadły  na  jej  głowę...     Król   uśmiechnął   się.   "Gdybym   wiedział,   że   taka   kobieta,   jak   ty   może   istnieć,   sam   błagałbym   matkę   rasy.   Ale   nie   miałem   pojęcia   -­‐   wystarczająco  

17  

 

dobrze.   Nic   bym   nie   robił   tracąc   lata,   tylko   siedziałbym   i   czekał,   abyś   wkroczyła  w  moje  przeznaczenie".   Z  tymi  słowami,  poderwał  się  na  nogi  i  podszedł  do  rozwieszonych  szat.   Były   tam   wszystkie   kolory   tęczy,   a   ją   uczono   od   najmłodszych   lat,   by   wiedziała,  co  każda  barwa  oznaczała  w  hierarchii  dworu.     Wybrał  czerwoną  dla  niej.  Najbardziej  cenną  ze  wszystkich,  sygnał,  że   będzie  ulubioną  wśród  wszystkich  jego  kobiet.     Królowa.     I   ten   zaszczyt   powinien   jej   wystarczyć.   Z   wyjątkiem   tego,   że   przewidywała,  jak  wiele  ich  weźmie,  i  ból  uderzył  w  jej  piersi.   Gdy  wrócił  do  niej,  musiał  wyczuć  jej  smutek.  "Co  ci  dolega,  leelan?"     Anha   pokręciła  głową  i  powiedziała  sobie,  że  dzielenie  się  nim,  nie  było   czymś,  co  miała  prawo  opłakiwać.  Ona-­‐     Król  pokręcił  głową.  "Nie.  Będziesz  tylko  ty."     Anha  cofnęła  się.  "Mój  Panie,  nie  jest  w  tradycji-­‐"     "Czyż  nie  jestem  władcą  wszystkich?  Nie  mogę  orzekać  o  życiu  i  śmierci   wszystkich   moich   poddanych?"   Kiedy   skinęła   głową,   ostry   cień   przyszedł   przez   jego   twarz   -­‐   i   zrobiło   jej   się   żal   każdego,   kto   próbowałby   mu   się   przeciwstawić.  "Więc  określę,  co  jest,  a  co  nie  jest  tradycją.  I  wtedy  tylko  ty   będziesz  dla  mnie."     Łzy   na   nowo   napłynęły   do   oczu   Anhy.   Chciała   mu   wierzyć,   a   jednak,   wydawało  się  to  niemożliwe  -­‐  nawet  gdy  owinął  jej  wciąż  odzianą  postać,  w   jedwab  w  kolorze  krwi.     "To  honor  dla  mnie"  powiedziała,  patrząc  mu  w  twarz.     "Za  mało."  Z  szybkim  obrotem,  podszedł  do  stołu,  gdzie  zostały  ułożone   kamienie.     Dar  klejnotów  był  ostatnią  rzeczą,  w  jej  głowie,  gdy  podnosił  jej  kaptur,   ale  teraz  jej  oczy  rozszerzyły  się  na  widok  bogactwa.  Pewnie,  że  nie  zasługuje   na  takie  rzeczy.  Nie,  dopóki  nie  dała  mu  spadkobiercy.     Co  nagle  wydało  się  nie  obowiązkiem,  a  wręcz  powinnością.     Gdy   wrócił   do   niej,   gwałtownie   oddychała.   Rubiny,   tak   dużo,   że   nie   mogła   ich   zliczyć   -­‐   rzeczywiście,   cała   taca...   łącznie   z   czarnym   pierścieniem,   który  jak  jej  powiedziano  zawsze  zaszczycał  rękę  królowej.  

18  

 

"Zaakceptuj   to   i   poznaj   moją   szczerość"   powiedział,   i   po   raz   kolejny   usiadł  u  jej  stóp.     Anha  zaczęła  trząść  głową.  "Nie,  nie,  to  jest  na  uroczystość-­‐"     "Którą  mamy  tu  i  teraz."  Położył  swoją  dłoń.  "Daj  mi  rękę."     Każda  kość  Anhy  trzęsła  się,  kiedy  słuchała  go,  i  ciężko  oddychała  gdy   kamień  Saturna  wszedł  na  jej  środkowy  palec  prawej  ręki.  Gdy  spojrzała  na   klejnot,   ze   światłem   świec   załamującym   się   w   nim,   rozświetlonym   piękną   pewnością,  jak  prawdziwa  miłość  zapalił  serce  od  wewnątrz.     "Anha,   czy   akceptujesz   mnie   jako   swojego   Króla   i   męża,   aż   do   drzwi   Pustki,  jakim  stoję  przed  tobą?"     "Tak,"  usłyszała  jak  sama  powiedziała  z  zaskakującą  siłą.     "Zatem,  ja  Ghrom,  syn  Ghroma,  biorę  cię  jako  swoją  krwiczkę,  by  strzec   i  dbać  o  ciebie  i  o  każde  zrodzone  młode,  które  możemy  mieć,  jak  będę  mógł,   będzie   moje   królestwo,   i   jego   obywatele.   Będziesz   moja   na   zawsze   –   twoi   wrogowie   są   moimi,   twoja   linia   krwi   zmiesza   się   z   moją   własną,   a   twoje   zmierzchy   i   świty   będziesz   dzielić   tylko   ze   mną.   Ta   więź   nie   zostanie   nigdy   rozdarta   przez   żadne   siły   wewnątrz   lub   na   zewnątrz-­‐   i"-­‐   tu   urwał   -­‐"będzie   jedna   i   tylko   jedna   kobieta   na   wszystkie   moje   dni,   i   tylko   ty   będziesz   królową."     Z  tymi  słowami,  podniósł  drugą  rękę  i  złączył  ich  wszystkie  palce  razem.   "Nikt  nas  nie  rozdzieli.  Nigdy."     Chociaż   Anha   nie   miała   wiedzy   o   tym   teraz,   w   kolejnych   latach,   gdy   przeznaczenie   toczyło   się   do   przodu,   przekształcając   tę   obecną   chwilę   w   przeszłość,  wracałaby  do  tej  chwili  wciąż  i  na  nowo.  Później  pomyślałaby,  że   oni   oboje   byli   zgubieni   tej   nocy,   a   widok   innych   dał   im   solidną   podstawę   której  wymagali.     Później,   gdy   spała   w   pobliżu   swego   męża   w   ich   łóżku   i   słuchała   jego   delikatnego   chrapania,   widziała,   że   to,   co   wydawało   się   jak   sen,   było   w   rzeczywistości  żywym,  oddychającym  cudem.   Później,   w   nocy,   kiedy   ona   i   jej   ukochany   byli   zmęczeni,   gdy   jej   oczy   zatrzymały   się   na   wejściu   do   korytarza,   gdzie   ukryła   ich   spadkobiercę,   ich   przyszłość,   jedyną   rzecz,   która   była   większa   niż   oni   dwoje...   miałaby,   jak   swoją   ostatnia   przedśmiertną   myśl,   że   to   wszystko   miało   tak   być.   Czy   tragedia  czy  szczęście,  wszystko  to,  było  z  góry  określone,  i  zaczęło  się  tutaj,   19  

 

w  tej  chwili,  gdy  palce  króla  przeplatały  się  z  jej  ręką  i  oboje  zostali  złączeni,   na  wieczność.     "Kto   będzie   obecny   z   tobą   tej   nocy   i   tego   dnia   przed   ceremonią   publiczną?"  Zapytał.     Nie  chciała  go  opuścić.  "Powinnam  wrócić  do  mojej  kwatery."     Skrzywił  się  mocno.  Ale  potem  puścił  ją  i  podjął  swój  słodki  czas,  strojąc   ją  rubinami  dopóki  nie  zwisały  z  jej  uszu,  szyi  i  obu  nadgarstków.   Król  dotknął  największego  z  kamieni,  tego,  który  wisiał  nad  jej  sercem.   Gdy  opuścił  powieki,  sądziła,  że  zniknął  gdzieś  w  zakamarkach  swego  umysłu   w  zmysłowych  rozważaniach  -­‐  może  wyobrażał  ją  sobie  bez  dodatku  ubrań,   bez   niczego   na   ciele,   z   wyjątkiem   ciężkich   złotych   opraw   z   ich  diamentowymi   akcentami  i  tymi  niesamowitymi  czerwonymi  kamieniami.     Ostatnią   do   kompletu   była   sama   koronacja,   i   podniósł   z   aksamitnej   tacy   diadem,   umieszczając   go   na   jej   głowie,   a   potem   cofnął   się,   by   ją   obejrzeć.     "Ty  przyćmisz  wszystko"  powiedział.     Anha   spojrzała   na   siebie.   Czerwony,   czerwony,   wszędzie,   kolor   krwi,   kolor  życia.  Rzeczywiście,  nie  mogła  sobie  wyobrazić  wartości  klejnotów,  ale   to   nie   było   to,   co   ją   uderzyło.   Zaszczyt,   że   płacił   jej   w   tym   momencie   był   bajeczny   -­‐   i   gdy   to   rozważyła,   chciała,   by   to   między   nimi   było   prywatne   na   zawsze.     Tak  się  jednak  nie  stanie.  I  dworzanom  się  to  nie  spodoba,  pomyślała.     "Wezmę  cię  do  twoich  kwater."     "O  Mój  Panie,  nie  powinieneś  się  przejmować  -­‐"     "Nie  będę  nic  innego  tej  nocy  konsumować,  zapewniam  cię."     Nie  mogła  przestać  się  uśmiechać.  "Jak  sobie  życzysz,  Mój  Panie."     Chyba,  że  nie  była  pewna,  czy  może  stać  się  to  wszystko-­‐     Anha  nie  pokonała  całej  drogi  na  własnych  stopach.  Król  sięgnął  i  wziął   ją   w   ramiona   z   podłogi,   trzymając,   jakby   ważyła   tyle   co   nic,   nie   więcej   niż   gołąb.     I   ruszył   z   nią   w   poprzek,   kopniakiem   otworzył   zamknięte   drzwi   i   wyszedł   na   korytarz:   Wszyscy   tam   byli,   korytarz   pełen   arystokratów   i   członków   Bractwa   Czarnego   Sztyletu   -­‐   instynktownie   odwróciła   głowę   na   kark  Ghroma.     20  

 

Podczas  gdy  była  wzniesiona  jako  Przeznaczona  dla  króla,  zawsze  czuła   się   jak   przedmiot,   i   wtedy   to   odeszło,   kiedy   była   sama   z   samcem.   Teraz,   narażona   na   inwazyjne   spojrzenia   innych,   była   po   raz   kolejny   w   tej   roli,   zepchnięta  do  pozycji  dobytku,  a  nie  równej  im.     "Dokąd  zmierzasz?"  Jeden  z  arystokratów  zażądał,  kiedy  Król  wyszedł,   skinąwszy  im.     Ghrom   szedł   dalej   -­‐   ale   wyraźnie   ten   jeden   dworzanin   nie   wyrażał   zgody  na  to,  co  nie  było  mu  należne.     Mężczyzna  stanął  na  ich  drodze.  "Panie,  to  nie  jest  w  zwyczaju"   "Będę   służył   jej   w   moich   własnych   kwaterach   tej   nocy   i   każdej   następnej."     Zaskoczenie   rozgorzało   na   cienkiej,   ściągniętej   twarzy.   "Mój   Panie,   to   tylko   honor   królowej,   a   nawet   jeśli   miałbyś   kobietę,   nie   jest   to   oficjalnym   dopóki-­‐"     "Jesteśmy  właściwie  zaślubieni.  Wykonałem  ceremonię  osobiście.  Ona   należy  do  mnie,  a  ja  do  niej,  i  na  pewno  nie  chcesz  być  na  ścieżce  związanego   samca  z  jego  samicą  –  a  jeszcze  mniej  króla  z  jego  królowa.  Prawda?"     Rozszedł   się   dźwięk   stukania   zębów,   jakby   czyjaś   otwarta   szczęka   spadła,  a  następnie  skwapliwie  się  zamknęła.     Patrząc   ponad   ramieniem   Ghroma,   zobaczyła   uśmiech   na   twarzach   Bractwa,   jak   gdyby   wojownicy   zatwierdzili   agresję.   Inni?   Nie   było   aprobaty   na  ich  obliczach.  Niemoc.  Błaganie.  Subtelna  złość.     Wiedzieli,  kto  sprawował  władzę,  i  nie  byli  to  oni.     "Powinieneś   mieć   towarzystwo,   Mój   Panie"   powiedział   jeden   z   Braci.   "Nie   z   powodu   obyczaju,   ale   przez   wzgląd   na   czasy.   Nawet   w   tej   twierdzy,   jest  odpowiednie  dla  Pierwszej  Rodziny,  aby  była  strzeżona."     Król  skinął  głową  po  chwili.  "Dobrze  w  takim  razie.  Za  mną,  ale"  -­‐  jego   głos  spadł  do  warkotu  -­‐  "Nie  dotykajcie  jej  w  żaden  sposób,  albo  powyrywam   wam  jaja."     Prawdziwy  szacunek  i  pewien  rodzaj  sympatii  ogrzewał  głos  Brata:  "Jak   sobie  życzysz,  Panie.  Bractwo,  twórzcie  szyk!"     Wszyscy   na   raz,   sztylety   zostały   wyrwane   z   kabur   na   piersi,   czarne   ostrza  błyszczały  w  pochodniach,  którymi  wyłożony  był  hol.  Gdy  palce  Anhy  

21  

 

przekopały   cenne   szaty   jej   Króla,   Bracia   wypuścili   zanoszący   się   kaszlem   okrzyk  wojenny,  a  broń  powędrowała  nad  ich  głowy.     W   koordynacji,   która   została   wypracowana   przez   długie   wspólne   godziny,  każdy  z  wielkich  wojowników  zszedł  na  kolanach  w  kręgu  i  wbił  swój   sztylet  w  podłogę.     Pochylając   głowy,   jednym   głosem,   mówili   coś,   czego   nie   mogła   zrozumieć.     A   następne   słowa   były   dla   niej:   Przyrzekali   wierności   jej   jako   swojej   królowej.   To   było   to,   co   miało   się   stać,   o   zmroku   jutro,   przed   glymerią.   Ale   ona   zdecydowanie   bardziej   preferowała   to   tutaj,   i   gdy   podniosła   oczy,   zajaśniał  szacunek  -­‐  skierowany  na  nią.     "Moja   wdzięczność   dla   was"   usłyszała   jak   sama   powiedziała.   "I   cały   honor,  naszego  Króla."     W   mgnieniu   oka,   ona   i   jej   mąż   zostali   otoczeni   przez   potężnych   wojowników,   ślub,   który   został   zawarty,   teraz   został   zaakceptowany,   pozwalając  rozpocząć  pracę  od  zaraz.  Otoczony  ze  wszystkich  stron,  tak  jak   ona   wyczuła,   że   była   podczas   prezentacji,   Ghrom   wznowił   marsz   w   pełnej   ochronie.   Ponad   ramieniem   swojego   męża,   poprzez   góry   Braci,   Anha   oglądała   oddalające  się  zgromadzenie  dworzan,  ponieważ  kontynuowali  drogę  w  dół   korytarza.     Doradca   przed   nimi   wszystkimi,   z   rękami   na   biodrach   i   brwiami   nisko   opuszczonymi...  nie  był  zadowolony  z  tego  wszystkiego.   Dreszcz  strachu  przeszedł  przez  nią.     "Ciii"   Ghrom   szepnął   jej   do   ucha.   "Nie   martw   się.   Będę   delikatny   dla   ciebie  teraz."     Anha   zaczerwieniła   się   i  schowała   głowę   w   tej   grubej   szyi.   Miał   zamiar   zabrać   ją,   do   jakiegoś   miejsca   jakie   określił   z   góry,   jego   święte   ciało   otwierające  jej  własne,  instynktownie  pieczętujące  gody.     Była  w  szoku,  że  też  tego  chciała.  Teraz.  Szybko  i  mocno...     A   jednak,   gdy   byli   w   końcu   sami,   gdy   leżeli   w   fantastycznym   łożu   i   w   jedwabiach...   była   wdzięczna,   że   był   tak   cierpliwy   i   miły   i   delikatny,   jak   jej   obiecał,  że  będzie.       22  

 

To  był  pierwszy  z  wielu,  wielu  razy,  kiedy  jej  broniec  jej  nie  zawiódł.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

23  

 

JEDEN   MANHATTAN,  DZIELNICA  MEATPACKING,  OBECNIE     „Daj  mi  swoje  usta”  zażądał  Ghrom.       Beth  odchyliła  głowę  do  tyłu  i  oparła  się  na  ramionach  swojego  samca.   „Chcesz  tego?  Weź  sobie.”   Warkot,   który   wydobył   się   z   potężnej   klatki   piersiowej   był   przypomnieniem,   że   jej   mężczyzna   nie   był,   w   rzeczywistości,   człowiekiem.     Był   ostatnim   na   planecie   czystej   krwi   wampirem   i   kiedy   przychodził   do   niej   po  seks,  był  w  pełni  zdolny  zachować  się  jak  taran,  aby  ją  dostać.       Ale   nie   w   głupio-­‐dupny   sposób   jak   sekspozerka   Miley   Cyrus   –   i   pod   warunkiem,  że  Beth  była  gotowa.  Chociaż,  tak  naprawdę,  gdy  kobieta  miała   okazję   być   zdobyta   przez   wysokiego   na   sześć   stóp   i   dziewięć   cali   faceta   z   twardym   tyłkiem,   odzianym   w   czarne   skóry,   z   bladozielonymi   oczami   płonącymi   jak   księżyc   i   czarnymi   włosami   opadającymi   w   dół,   aż   do   wspomnianego  wyżej  betonowego  tyłka?     NIE   było   słowem,   które   nie   figurowało   w   jej   słowniku,   było   zupełnie   obcym  pojęciem.     Pocałunek,   który   otrzymała   był   brutalny   i   właśnie   w   taki   sposób   pragnęła   być   całowana,   język   Ghroma   wtargnął   w   nią   popychając   ją   tyłem   przez  otwarte  drzwi  do  ich  tajnej  kryjówki.     Slam!   Najpiękniejszy   dźwięk   na   świecie.   No   dobra,   drugi   w   kolejności   –   numerem  jeden  jest  ten,  który  mężczyzna  robił,  gdy  był  w  niej.     Na  samą  myśl  o  tym,  jej  rdzeń  otworzył  się  jeszcze  bardziej.     „O,   kurwa”   powiedział   w   jej   usta,   gdy   jedna   z   jego   rąk   wślizgnęła   się   między  jej  uda.  „Chcę  tego  –  tak…  jesteś  mokra  dla  mnie,  lilan.”     Bez  pytania.  Ponieważ  on  znał  odpowiedź,  nieprawdaż.   „Wyczuwam  cię”  jęknął  na  przeciwko  jej  ucha,  gdy  przesuwał  kłami  w   górę   jej   gardła.   „Najpiękniejsza   rzecz   na   świecie   –   z   wyjątkiem   twojego   smaku.”  

24  

 

Jego   ochrypły   głos,   naprężenie   jego   bioder,   twarda   długość   napierająca  na  nią  –  wszystko  to  sprawiło,  że  miała  orgazm  tu  i  teraz.     „O   ja   pierdolę,   musimy   robić   to   częściej”   zazgrzytał,   gdy   ustawiła   się   naprzeciw   jego   rąk,   poruszając   biodrami.   „Dlaczego,   do   kurwy   nędzy,   nie   przychodzimy  tu  co  noc?”     Na   myśl   o   bałaganie   jaki   czekał   na   nich   po   powrocie   do   Caldwell,   wyparowało   z   niej   odrobinę   gorąca.   Ale   potem   on   zaczął   masować   ją   palcami,   pracując   na   szwie   jej   dżinsów   będącym   dokładnie   naprzeciwko   jej   wrażliwego   miejsca,   podczas   gdy   jego   język   badał   jej   usta   w   sposób   w   jaki   to   robił  gdy  był….hm,  tak.     I   jak   Boga   kocham,   niespodzianka   –   wszystko   o   byciu   Królem,   próbie   zamachu  i  Bandzie  Drani  po  prostu  odpłynęło.     Miał   rację.   Dlaczego   do   diabła,   nie   dawali   sobie   czasu   na   to,   aby   regularnie  odrywać  te  plastry  nieba?   Poddawała   się   seksualnej   gorączce,   wplatała   dłonie   w   jego   długie   do   pasa   włosy,   w   ich   niezwykłą,   w   porównaniu   do   surowych   rysów   twarzy,   miękkość,  sile  w  jego  nieprawdopodobnym  ciele,  żelaznemu  rdzeniowi  jego   woli.   Nigdy   nie   była   jedną   z   tych   głupiutkich   panienek,   które   marzyły   o   Czarownym   Księciu   albo   baśniowym   ślubie   lub   jednej   z   tych   głupich   musicalowych   disnejowskich   bzdur.   Ale   nawet   jak   na   kogoś,   kto   nie   miał   złudzeń   ani   chęci,   żeby   kiedykolwiek   podpisać   akt   małżeństwa,   nie   było   sposobu   żeby   mogła   wyobrazić   sobie   siebie   z   Ghromem,   królem   rasy,   gdyż   odkąd   sięgała   pamięcią,   ktoś   taki   jak   on   był   niczym   więcej,   tylko   halloweenowym  mitem.     Mimo  to,  była  tutaj,  do  góry  nogami,  na  wprost  mordercy,  który  miał   słownictwo  kierowcy  ciężarówki,  królewski  rodowód,  tak  długi  jak  jego  ramię   i   wystarczająco   dużo   postawy,   aby   sprawić,   że   poczucie   własnej   wartości   Kanye  Westa  wyglądało  jak  wybrakowany  odrzut.     Ok,   nie   był   tak   całkiem   egocentryczny   –   pomimo,   że,   yup,   mógłby   odciąć  Taylor  Swift  bicie  serca,  ale  dlatego,  że  rap  i  hip-­‐hop  były  jego  muzyką   z  wyboru,  a  nie  dlatego,  że  był  nienawistnikiem.     Podsumowując,   jej   broniec   był   typem   faceta   –   albo   zrobimy   to   po   mojemu,   albo   wcale,   a   tron   na   którym   zasiadał,   oznaczał,   że   ten   defekt  

25  

 

osobowości   był   przyjmowany   na   ugiętych   kolanach,   jako   prawo   obowiązujące  na  ziemi.     Pogadaj   o   doskonałej   nawałnicy.   Dobre   wieści?   Była   jedynym   wyjątkiem,   jedyną   osobą,   która   mogła   przemówić   mu   do   rozsądku,   gdy   był   naprawdę  zjeżony.  To  było  tak,  że  wszyscy  Bracia  i  ich  partnerzy,  Członkowie   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   elitarna   grupa   wojowników   i   mięśniaków   rasy,   nie   była   znana   ze   swojej   niefrasobliwości.   Ale   przecież   nie   chcesz   cipek   na   linii   frontu   w   żadnej   wojnie,   zwłaszcza,   że   źli   chłopcy   byli   z   Korporacji   Reduktorów.     I  ci  pieprzoni  Dranie.     „Nie  dojdę  do  łóżka”  jęczał  Ghrom.  „Muszę  być  w  tobie  teraz.”   „Więc,  weź  mnie  na  podłodze.”  Ssała  jego  dolną  wargę.  „Wiesz  jak  to   zrobić,  prawda?”   Więcej  warczenia  i  wielka  zmiana  w  orientacji  planet,  kiedy  ona  została   wyrzucona   nad   ziemią   i   wylądowała   na   wypolerowanym   drewnie.   Strych,   który   używał   Ghrom   jako   kawaler,   było   poza   głównym   trendem:   miał   katedralny   sufit   i   wystrój   pustego   magazynu,   a   na   ścianach   czarny   matowy   lakier  jakim  malowano  UZI.  Nie  miał  nic  wspólnego  z  rezydencją  Bractwa  w   której  żyli  i  w  tym  rzecz.     Tak   jak   piękne   było   tamto   miejsce,   jego   złote   liście   i   kryształowe   żyrandole,  antyczne  meble  –  mogły  trochę  przytłaczać.           Riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip.   Z   tym   szczęśliwym   hałasem,   straciła   kolejny   ubiór   ze   swojej   szafy   –   i   czyż  Ghrom  nie  był  z  siebie  dumny:  obnażone  kły,  długie  jak  sztylety  i  białe   jak  śnieg,  ruchy  zdążające  do  tego,  żeby  obrócić  jej  jedwabny  biustonosz  w   rozdrobnione   skrawki,   coś   jak   podarte   chusteczki,   na   jej   nagich   piersiach   i   latające  wokół  guziki.     „Teraz   to   jest   dokładnie   to   o   czym   mówię.”   Ghrom   zerwał   z   siebie   skóry  i  uśmiechnął  się  odsłaniając  swój  sprzęt  dentystyczny.  „Nic  na  drodze   do…”   Majacząc   nad   nią,   zassał   się   na   jej   sutku,   podczas   gdy   jego   ręce   podążyły   do   talii   aby   rozpiąć   jej   czarne   dżinsy.   Jak   się   zastanowić,   był   wyjątkowo   uprzejmy   odczepiając   haczyk   i   rozpinając   zamek,   ale   ona   wiedziała  co  się  święci…   26  

 

Z   gwałtownym   szarpnięciem   pozbył   się   starych,   dwutygodniowych   Levisów.     Nie  obchodziło  jej  to.  Jego  zresztą  też.   Och,  Boże  jak  ona  tego  potrzebowała.     „Masz   rację,   to   było   zbyt   długo”   wysyczała,   gdy   skierował   się   w   stronę   swojego   rozporka   odpinając   guziki   i   uwalniając   erekcję,   której   widok   wciąż   zapierał  jej  dech.     „Przepraszam”   odsunął   się   nieco   chwytając   ją   z   tyłu   za   szyję   i   dosiadając.     Kiedy   otworzyła   przed   nim   szeroko   uda,   wiedziała   za   co   przepraszał.   „Nie  musisz  –  Jezu!”     Płonące   posiadanie   było   tym   czego   chciała   –   brutalna   jazda,   którą   jej   zafundował,  jego  ogromny  ciężar  zgniatający  jej  ciało,  jej  nagi  tyłek  szorujący   z   piskiem   po   podłodze,   kiedy   w   nią   pompował,   nogi   drżące   z   wysiłku,   gdy   próbowała   zamknąć   je   wokół   niego   żeby   mógł   dostać   się   głębiej.   To   była   totalna   dominacja,   jego   wielkie   ciało   tłoczące   erotyczne   pompowanie,   szybsze  i  bardziej  intensywne  niż  kiedykolwiek.     Ale  bez  względu  jak  dobre  to  było,  ona  wiedziała  jak  wznieść  wszystko   na  wyższy  poziom.  „Wciąż  jeszcze  jesteś  spragniony?”  wycedziła.     Totalnie.  Na  poziomie  molekularnym.  Blokada.     Jakby  został  uderzony  lodowym  promieniem.  A  może  tirem.     Gdy  podniósł  głowę,  jego  oczy  świeciły  tak  jasno,  że  wiedziała,  iż  gdyby   spojrzała  na  podłogę  ujrzałaby  swój  własny  cień.     Wykopując   się   paznokciami   z   jego   ramion,   wygięła   się   w   łuk   w   jego   kierunku  i  odsunęła  głowę  na  bok.  „Co  powiesz  na  coś  do  picia?”   Podwinął  wargi  ukazując  kły  i  zasyczał  jak  kobra.     Ukąszenie   było   jak   pchnięcie   nożem,   ale   ból   odszedł   w   słodkim   delirium,   zabierając   ją   do   innego   wymiaru.   Unosząc   się   i   opadając   w   tym   samym   czasie,   jęczała   wplatając   dłonie   w   jego   włosy,   przyciągając   go   energicznie  jeszcze  bliżej  gdy  ssał  i  jednocześnie  posuwał.     Szczytowała  –  i  on  również.     Uch.     Boże,   jak   długo   trwała   posucha?   Co   najmniej   miesiąc   –   pomyślała,   zdając   sobie   sprawę   jak   bardzo   oboje   tego   potrzebowali.   Zbyt   dużo   zakłóceń   27  

 

i   żądań   wokół   nich.   Zbyt   dużo   stresu   profanującego   godziny.   Zbyt   wiele   toksycznych  śmieci,  uniemożliwiających  procesy  między  nimi.     Jak   po   tym,   gdy   został   postrzelony   w   szyję,   czy   tak   naprawdę   o   tym   porozmawiali?   Oczywiście   było,   o   mój   Boże,   żyjesz,   dałeś   radę…,   ale   ona   wciąż  wzdrygała  się  za  każdym  razem,  gdy  psaniec  otwierał  butelkę  wina  w   jadalni  albo  Bracia  grali  w  bilard  po  godzinach.     Kto  wiedział,  że  cmoknięcia  przy  rozmieszczaniu  kul  na  stole  brzmią  jak   odbezpieczanie  broni?   Ona  nie.  Nie,  zanim  Xcor  postanowił  umieścić  pocisk  w  tętnicy  szyjnej   Ghroma.     Nie  takiego  rodzaju  edukacji  szukała.     Nie  bez  powodu  łzy  wezbrały  w  jej  oczach  i  spływając  zaplątały  rzęsy,   przesączyły  się  na  policzki,  nawet  wtedy  gdy  zalała  ją  kolejna  fala  rozkoszy.     I  wtedy  obraz  rany  postrzałowej  Ghroma  przesłonił  jej  wizję.                           Czerwień   krwi   na   kamizelce   kuloodpornej,   w   którą   był   ubrany.   Czerwona  krew  na  jego  opiętej  koszulce.  Czerwona  krew  na  jego  skórze.     Niebezpieczny  czas  zagościł  w  domu,  ohydna  rzeczywistość  nie  była  już   tylko  hipotetycznym  postrachem  w  jej  szafie,  ale  krzykiem  w  duszy.     Czerwień  była  dla  niej  kolorem  śmierci.     Ghrom  zamarł  po  raz  drugi  i  szarpnął  głową.  „Lillan?”   Otwierając   oczy,   doznała   nagłego   ataku   paniki,   że   nie   może   go   wyraźnie  zobaczyć,  jakby  twarz  na  którą  patrzyła  w  każdym  pomieszczeniu,   bez   względu   na   ilość   godzin,   które   upłynęły,   nie   była   już   wystarczającym   potwierdzeniem  jego  życia.     Wszystko   co   miała   zrobić   to   zamrugać   oczami,   mrugać,   mrugać...   i   znowu  był  z  nią,  jasny  jak  dzień.     A   to   sprawiło,   że   zaczęła   płakać   jeszcze   bardziej.   Bo   jej   silny,   ukochany   mężczyzna   był   ślepy   –   i   mimo,   że   w   jej   mniemaniu,   to   nie   czyniło   go   niepełnosprawnym,  było  jakimś  oszustwem  u  podstaw  i  cholernie  nie  fair.     „Kurwa,  zraniłem  cię…”   „Nie,  nie..”  Wzięła  jego  twarz  w  swoje  dłonie.  „Nie  przestawaj.”     „Powinienem  pójść  do  łóżka.”   Pewnym  sposobem  na  przeorientowanie  go,  było  figlarne  wygięcie  się   pod  nim  w  łuk  –  i  to  właśnie  zrobiła,  tak  zakołysała  biodrami,  że  pogłaskała   28  

 

go   swoim   rdzeniem.   I,   HELLO,   big   boy   zarejestrował   tarcie,   czyniąc   go   oniemiałym  i  rozdartym.     „Nie   przestawaj”   stale   powtarzała,   starając   się   przyciągnąć   go   z   powrotem  do  swojej  żyły.  „Nigdy…”   Ale  Ghrom  zatrzymał  się,  odsuwając  kosmyk  włosów  z  jej  twarzy.  „Nie   myśl  w  ten  sposób.”   „Nie  myślę.”   „Myślisz.”   Nie   było   powodu,   aby   definiować   co   oznacza   ‘w   ten   sposób’.   Zdradziecki   wątek.   Ghrom   przy   ozdobnym   biurku,   stłamszony   przez   swoją   pozycję  społeczną.  Nieznana  przyszłość  w  złym  kierunku.     „Nigdzie   się   nie   wybieram,   lillan.   Nie   martw   się   o   te   cholerne   rzeczy.   Rozumiesz?”   Beth   chciała   mu   wierzyć.   Potrzebowała   tego.   Ale   bała   się,   że   trudniej   dotrzymać  obietnicy  niż  ją  wypowiedzieć.     „Beth?”   „Kochaj   się   ze   mną.”   To   była   jedyna   prawda,   którą   mogła   wypowiedzieć  żeby  bańka  nie  pękła.  „Proszę.”   Pocałował   ją   raz.   Dwa   razy.   Potem   zaczęła   się   znowu   poruszać.   „Zawsze,  lillan.  Zawsze.”       ***     Najlepsza.  Noc.  Od  zawsze.   Gdy   Ghrom   zszedł   ze   swojej   krwiczki   godzinę   później,   nie   mógł   oddychać,   krwawił   z   gardła   i   jego   stalowy   fiut   wreszcie   był   luźny   jak   mokry   makaron.     Chociaż   znając   wytrzymałość   tego   cholerstwa?   Miał   jakieś   pięć,   może   dziesięć  minut  i  pan  szczęśliwy  znowu  będzie  w  pełnym  uśmiechu.     Wielkie   łóżko   w   centrum   ogromnej   przestrzeni   poddasza,   zostało   wprowadzone  odkąd  Beth  się  z  nim  sparzyła,  i  kiedy  rozciągał  się  na  plecach,   musiał   przyznać,   że   seks   na   łóżku   był   o   wiele   lepszy   niż   robienie   tego   na   podłodze.  To  oznaczało,  że  gdy  odpoczywał,  prześcieradła  nie  były  potrzebne   29  

 

–   po   takim   wysiłku   mógł   smażyć   jajka   na   swojej   piersi.   Koce   były   –   diabli   wie   gdzie.   Poduszki   szybko   zostały   strącone,   gdyż   łóżko   nie   miało   wezgłowia,   a   zaletą   tego   było,   że   wszelki   ruch   odbywał   się   bez   jakichkolwiek   punktów   odniesienia.     Czasami  lubił  spuścić  stopy  na  dół  i  kopać.     Beth   wydała   z   siebie   westchnienie,   które   było   dłuższe   i   bardziej   satysfakcjonujące,   niż   sonet   szekspirowski   –   i   mówiące   cholerne,   TAK.   Klatka   piersiowa  Ghroma  nadęła  się  jak  gorący  balon.     „Zrobiłem  ci  dobrze?”  zapytał  przeciągając  samogłoski.   „Boże.  Tak.”   Więcej   uśmiechu.   To   było   jak   wciąż   powtarzająca   się   Maska,   niczym   Jim   Carrey,   biel   Pepsodent   ponad   wszystko.   I   miała   rację.   Seks   był   fantastyczny,  jak  z  innego  świata.  Pieprzył  ją  na  podłodze  do  czasu,  aż  dostali   się  na  materac.  Potem,  jak  samiec  dżentelmen,  ułożył  ją  na  łóżku…  i  były  trzy   kolejne  razy.  Cztery?     Mógł  to  robić  przez  całą  noc.     Tak   jak   zaćmienie   mogło   zupełnie   zakryć   księżyc,   tak   jego   kosmiczny   relaks  zniknął  i  zabrał  ze  sobą  całe  ciepło.     Dla  niego  to  już  nie  było  całą  noc.  Nie  kiedy  zaczynał  działać  ze  swoją   samicą.     „Ghrom?”   „Jestem  tutaj,  lillan”  mruknął.     Kiedy  się  odwróciła,  mógł  poczuć  jak  się  w  niego  wpatruje  i  mimo,  że   jego   wzrok   ostatecznie   wyzionął   ducha,   przywalając   mu   całkowicie,   mógł   wyobrazić   sobie   jej   długie,   gęste,   czarne   włosy,   jej   niebieskie   oczy   i   piękną   twarz.     „Nie  jesteś.”   „Wszystko  ze  mną  w  porządku.”   Cholera,  która  jest  godzina?  Czy  minęła  chociaż  godzina,  odkąd  tak  się   czuł.   Prawdopodobnie.   Kiedy   dochodziło   do   zapasów   z   Beth,   mógł   stracić   pierdolone  dni.     „Jest  po  pierwszej”  powiedziała  łagodnie.     „Ja  pierdolę.”  

30  

 

„Czy   rozmowa   by   pomogła?   Ghrom…   możesz   mi   powiedzieć,   gdzie   jesteś?”   Do   diabła,   miała   rację.   Ostatnio   wyłączał   się   wiele   razy,   wycofując   w   głąb   swojego   umysłu   do   miejsca,   gdzie   chaos   nie   mógł   go   dopaść   –   nie   chodziło  o  coś  złego,  ale  to  była  samotna  podróż.     „Po  prostu  nie  jestem  gotowy,  aby  wrócić  do  pracy.”   „I  nie  winię  cię  za  to.”  Odnalazła  jego  usta  i  potarła  swoimi  wargami.   „Możemy  zostać  trochę  dłużej?”   „Tak.”  Ale  nie  wystarczająco  długo…     Subtelny  alarm  rozbrzmiał  na  nadgarstku.     „Cholerstwo.”   Kładąc   przedramię   w   poprzek   twarzy,   pokręcił   głową.   „Czas  leci,  hm.”     I  obowiązki  na  niego  czekały.  Miał  petycje  do  przejrzenia.  Proklamację   do  napisania.  E-­‐maile  w  swojej  skrzynce  odbiorczej,  te  pieprzone  wiadomości   od   glymerii   wyciągane   z   dupy   każdej   nocy…   chociaż   ostatnio   mniej   –   prawdopodobny   znak,   że   kilkoro   z   nich   rozmawia   między   sobą.   Zła   wiadomość.     Ghrom   znowu   przeklął.   „Nie   wiem,   jak   mój   ojciec   to   robił.   Noc   po   nocy.  Rok  po  roku.”   Tylko  po  to,  żeby  zostać  zbyt  młodo,  brutalnie  zamordowanym.     Przynajmniej,   gdy   starszy   Ghrom   zasiadał   na   tronie   sytuacja   była   stabilna:   jego   obywatele   kochali   go,   a   on   ich   miłował.   Nikt   nie   przygotowywał   spisku   za   jego   plecami.   Wróg   był   na   zewnątrz,   a   nie   w   środku.     „Przykro  mi”  powiedziała  Beth.  „Jesteś  pewny,  że  nie  ma  takich  rzeczy,   których  nie  mógłbyś  odłożyć?”   Ghrom   usiadł   odrzucając   do   tyłu   swoje   długie   włosy.   Gdy   tak   zapatrzył   się  przed  siebie,  nie  widząc  nic,  jak  mógł  chcieć  być  na  zewnątrz  by  walczyć.   Nie  ma  opcji.  W  rzeczywistości,  w  jego  programie  tanecznym,  był  tylko   powrót   do   Caldie   i   przywiązanie   łańcuchem   do   biurka.   Jego   los   został   przypieczętowany  dawno  temu,  gdy  jego  matka  dostała  swojej  chcączki,  a  jej   broniec   zrobił   to   co   powinien…   i   wbrew   wszelkim   szansom,   został   poczęty,   urodził   się,   a   potem   był   tak   długo   wychowywany,   aby   zobaczyć,   na   swoje  

31  

 

wciąż  funkcjonujące  oczy  pretransa,  jak  oboje  rodzice  zostają  zamordowani   przez  reduktorów.     Krystalicznie  czyste  wspomnienia  pozostały.     Tak   nie   było   do   czasu,   aż  jego   wada   wzroku   zaczęła   się   przejawiać.   Ale   ta   słabość   była,   podobnie   jak   tron,   częścią   jego   dziedzictwa.   Pani   Kronik   miała   swój   określony   plan   hodowlany   mający   na   celu   wzmocnienie   pożądanych   cech   u   samców   i   samic,   aby   stworzyć   system   kast   w   hierarchii   społecznej.  Dobry  plan,  do  pewnego  momentu.  I  jak  to  zwykle  bywa  z  takim   gównem   jak   Matka   Natura,   prawo   nieprzewidzianych   konsekwencji,   postanowiło   trzepnąć   sukę   –   i   tak   oto,   Król   mający   ‘doskonały’   rodowód,   skończył  jako  ślepiec.     Sfrustrowany,   poderwał   się   z   łóżka   –   i   naturalnie   uderzył   w   jedną   z   poduszek  zamiast  podłogi.  Gdy  jego  stopy  wyślizgnęły  się  spod  niego  –  jego   równowaga   poszła   w   diabły,   on   sam   wyrzucił   ręce   żeby   się   czegoś   przytrzymać,  ale  nie  wiedział  gdzie  w  przestrzeni  się  znajduje.     Ghrom   trzasnął   na   podłogę,   ból   eksplodował   w   lewym   boku,   ale   nie   to   było   najgorsze.   Usłyszał   jak   Beth   wyplątuje   się   z   prześcieradeł   żeby   się   do   niego  dostać.   „Nie!”  warknął,  odsuwając  się  z  jej  zasięgu.  „Dam  radę.”   Kiedy  jego  głos  odbił  się  rykoszetem  po  otwartej  przestrzeni  poddasza,   chciał  umieścić  swoją  głowę  w  oszklonym  oknie.  „Przepraszam”  wymamrotał   odgarniając  włosy.     „W  porządku.”   „Nie  miałem  zamiaru  odgryźć  ci  głowy.”   „Byłeś  pod  wpływem  stresu.  To  się  zdarza.”   Chryste,  tak  jakby  rozmawiali  o  nim  podczas  łagodnego  seksu?   Boże,   kiedy   zaczynał   z   tym   Królewskim   gównem,   napisał   tę   wewnętrzną   uchwałę,   podejmując   zobowiązanie   wobec   korony,   aby   być   przywódcą   i   kroczyć   w   butach   taty,   bla,   bla,   bla.   Ale   w   nieszczęsnej   rzeczywistości  to  był  maraton  trwający  do  ostatniego  twojego  tchnienia  –  a   on  osłabł  po  zaledwie  dwóch  latach.  Trzech.  Jakkolwiek  długo  to  było.     Czym  jednak,  u  diabła,  był  rok?  

32  

 

Cholera,   zawsze   miał   krótki   lont,   ale   zamknięty   w   ciemności   swojej   ślepoty,   z   niczym   z   wyjątkiem   żądań,   które   sprawiały,   że   chciał   zrobić   coś   złego,  był  doprowadzony  do  wrzenia.     Nie,   czekaj,   to   było   trochę   bardziej   umiarkowane   –   i   było   podstawą   jego   osobowości.   Walka   była   jego   pierwszym   powołaniem,   nie   rządzenie   z   fotela.     Ojciec  był  mężczyzną  pióra,  syn  miecza.     „Ghrom?”   „Przepraszam,  co?”   „Zapytałam  czy  chcesz  coś  do  jedzenia  przed  wyjazdem.”   Wyobraził  sobie  swój  powrót  do  rezydencji,  wszędzie  pełno  psańców,   Bracia   wewnątrz   i   na   zewnątrz,   ich   partnerki…   i   poczuł,   że   nie   może   oddychać.   Kochał   ich   wszystkich,   ale   do   cholery,   tam   w   ogóle   nie   było   prywatności.     „Dzięki,  ale  przekąszę  coś  przy  biurku.”   Długie  milczenie.  „Dobrze.”   Ghrom   pozostał   na   podłodze   jak   się   ubierała,   dźwięk   przesuwających   się  po  jej  długich,  pysznych  nogach,  dżinsów  brzmiał  jak  żałobne  zawodzenie.     „Czy  mogę  założyć  twój  obcisły  podkoszulek?”  zapytała.  „Moja  bluzka   przepadła.”   „Tak.  Oczywiście.”   Jej   smutek   pachniał   jak   jesienny   deszcz,   a   on   poczuł   chłód   w   powietrzu.     Człowieku,   wstając,   pomyślał,   że   gdzieś   tam   byli   ludzie,   którzy   chcieli   zostać  Królem.   Kurwa.  Obłęd.     Gdyby   nie   chodziło   o   spuściznę   jego   ojca   i   wszystkie   te   wampiry,   które   głęboko   i   prawdziwie   go   kochały,   dmuchałby   na   to   wszystko   i   nie   oglądał   się   za   siebie.   Ale   odejść?   Nie   mógł   tego   zrobić.   Jego   ojciec   był   Królem   z   podręczników   historii,   samcem,   który   nie   tylko   rozkazywał   z   tytułu   obejmowania  tronu,  ale  był  inspirowany  szczerym  oddaniem.       Ghrom  straci  koronę?  Równie  dobrze  mógłby  nasikać  na  grób  ojca.     Kiedy   dłoń   jego   lillan,   wślizgnęła   się   w   jego,   podskoczył.   „Tutaj   są   ubrania”  powiedziała,  wkładając  mu  je  do  ręki.  „I  mam  twoje  skóry.”   33  

 

Szybkim   ruchem   przyciągnął   ją   przed   siebie   i   przytrzymał   przy   swoim   nagim  ciele.  Była  wysoką  kobietą,  ale  nawet  ona  ledwo  sięgała  mu  do  piersi  i   gdy  zamknął  oczy,  owinął  się  wokół  niej.     „Chcę  żebyś  coś  wiedziała”  powiedział  w  jej  włosy.   Gdy   tak   stała   nieruchomo,   próbował   wyciągnąć   coś   wartego   wysłuchania,  poza  jego  dupę.  Niektóre  zbiory  słów  miały  nawet  taki  sam  kod   pocztowy,  jak  to,  co  odbywało  się  w  jego  piersi.     „Co?”  wyszeptała.     „Jesteś  dla  mnie  wszystkim.”     To   było   niewiarygodne,   całkowicie   niewystarczające   –   i   wreszcie   ona   westchnęła  i  wtopiła  się  w  niego,  tak  jak  gdyby  właśnie  to  chciała  usłyszeć.  I   torebka  chipsów.     Czasami  miałeś  szczęście.     Kiedy   tak   ją   obejmował,   wiedział,   że   powinien   to   zapamiętać.   Tak   długo  jak  miał  tę  kobietę  przy  swoim  boku?     Mógł  przejść  przez  wszystko.       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

34  

 

DWA   CALDWELL,  NEW  YORK     ‘Niech  żyje  król.’   Gdy  Abalone,  syn  Abalone,  wypowiedział  te  słowa,  starał  się  wyczytać   odpowiedź  z  trzech  samców,  którzy  zapukali  do  jego  drzwi,  wkroczyli  do  jego   domu  i  stali  w  jego  bibliotece,  patrząc  na  niego,  jakby  brali  miarę  na  całun1.     Właściwie   nie.   Śledził   tylko   jeden   wyraz   twarzy—   tego   okaleczonego   wojownika,   który   stał   daleko   w   tyle   za   innymi,   wylegując   się   naprzeciwko   tapety   z   jedwabiu,   z   butami   wojskowymi   pewnie   trzymanymi   na   perskim   dywanie.   Oczy   samca   były   ukryte   pod   nawisem   ciężkiego   czoła,   tęczówki   na   tyle   ciemne,   że   nie   było   wiadomo,   jakiego   koloru   były,   brązowe,   niebieskie   czy   zielone.   Jego   ciało   było   ogromne,   nawet   gdy   odpoczywał,   to   była   groźba   z   łysą   twarzą,   granat   ze   śliską   zawleczką.   A   jego   reakcja   na   to,   co   zostało   powiedziane?   Żadnej   zmiany   w   jego   cechach,   tylko   ta   pocięta   zajęcza   warga,   nic   z   wyjątkiem  szramy  i  marszczenia  brwi.  Nie  okazał,  żadnych  emocji.   Ale   dłoń   w   której   zwykle   trzymał   sztylet   była   szeroko   otwarta,   a   następnie  zwinięta  w  pięść.  Najwidoczniej,  arystokrata  Ichan  i  prawnik  Tyhm,   który   przyprowadził   tego   wojownika,   skłamali.   To   nie   była   ‘konwersacja   na   temat  przyszłości’  —  nie,  coś  takiego  sugerowałoby,  że  Abalone  miał  wybór   w  tej  sprawie.   To  był  strzał  ostrzegawczy  w  poprzek  łuku  jego  rodowodu,  wszyscy-­‐na-­‐ pokładzie,   na   wezwanie,   na   które   była   tylko   jedna   odpowiedź.   A   jednak,   nawet  wtedy,  słowa  wyszły  z  jego  ust  jak  to  zrobiły,  i  nie  mógł  ich  zmienić.   -­‐   Czy   jesteś   pewien   swojej   odpowiedzi?-­‐   zapytał   Ichan   ze   zmarszczonym  czołem.     Ichan   był   typowy   dla   jego   rodzaju   i   wartości   finansowej   netto,   wyrafinowany   w   sposób   kobiecy   mimo   swojej   płci,   ubrany   w   garnitur   i                                                                                                                           1

 całunem  przykrywa  się  zwłoki,  trumnę  lub  katafalk  

35  

 

dopasowany  krawat  z  każdym  włosem  na  swoim  miejscu.  Obok  niego,  Tyhm   prawnik,   był   taki   sam   tylko   jeszcze   cieńszy,   jakby   jego   znaczna   sprawność   umysłowa  wyssała  jego  spożycie  kalorii.   I   obaj,   jak   i   wojownicy,   byli   gotowi   czekać   na   odpowiedź,   którą   byli   skłonni  zmienić.  Oczy  Abalone  powędrowały  ku  starożytnemu  zwojowi,  który   został  obramowany  i  zamontowany  na  ścianie  za  podwójnymi  drzwiami.  Nie   mógł  przeczytać  małych  znaków  Starego  Języka  z  drugiej  strony  pokoju,  ale   nie  było  potrzeby,  by  podchodzić  bliżej.  Znał  każdy  na  pamięć.   -­‐  Nie  wiedziałem,  że  to  było  pytanie  skierowane  do  mnie  -­‐  powiedział   Abalone.   Ichan  uśmiechnął  się  fałszywie  i  spacerował  wokół,  dotykając  srebrnej   misy  z  czerwonymi  jabłkami,  kolekcji  zegarków  biurowych  Cartier  na  stoliku,   brązowego  popiersia  Napoleona  na  biurku  przy  okiennej  alkowie.   -­‐   Interesujemy   się,   oczywiście,   twoją   pozycją.-­‐   Arystokrata   zatrzymał   się  przed  rysunkiem  na  statywie  narysowanym  piórem  i  atramentem.     -­‐  To  twoja  córka,  jak  sądzę?   Abalone  poczuł  ucisk  w  piersi.   -­‐   Ona   ma   być   zaprezentowana,   prawda?-­‐   Ichan   obejrzał   się   przez   ramię.  -­‐  Tak?   Abalone   chciał   odepchnąć   samca   od   obrazu.   Wszystkie   rzeczy,   które   zostały   uznane   za   ‘jego’,   jego   cenne   młode,   jego   jedyne   potomstwo,   które   miał  on  i  jego  lillan,  księżyc  na  jego  nocnym  niebie,  radość  która  wypełniała   godziny  w  domu,  jego  kompas  na  przyszłość.  I  chciał  tak  wiele  rzeczy  dla  niej   —  choć  nie  w  rozumieniu  glymeri.  Nie,  on  pragnął  dla  niej,  tego  samego  co   jej   mamah   i   znalazł   to   —   przynajmniej   przez   lata,   aż   jego   samica   została   wezwana   za   Zasłonę.   Życzył   swojej   córce   miłości   z   wartościowym   samcem,   który  będzie  o  nią  dbać.   Jeśli   ona   nie   zostanie   przedstawiona   w   towarzystwie?   To   może   nigdy   się  nie  zdarzyć.   -­‐   Przepraszam   -­‐   wycedził   Ichan.   -­‐   Czy   odpowiedziałeś,   a   ja   to   przegapiłem?   -­‐  Ma  być  wkrótce  przedstawiona,  tak.  

36  

 

-­‐  Tak.-­‐  Arystokrata  uśmiechnął  się  ponownie.  -­‐  Wiem,  że  martwisz  się   stosownie   o   jej   perspektywy.   Jako   ojciec   wiem   co   czujesz   —   mając   córki,   trzeba  upewnić  się,  że  są  dobrze  sparowane.     Abalone  nie  zwolnił  oddechu,  dopóki  samiec  nie  wznowił  leniwej  pętli   wokół  pokoju.   -­‐   Czy   to   nie   daje   pewnego   stopnia   bezpieczeństwa,   myśl,   że   są   takie   jasne   rozgraniczenia   w   naszym   społeczeństwie?   Korektywna   hodowla   zaowocowała  nadrzędną  grupą  osób,  i  jest  wymagane  przez  zwyczaj  i  zdrowy   rozsądek,  by  zachować  nasze  zrzeszenie  z  takimi  członkami  naszej  rasy.  Czy   możesz  sobie  wyobrazić  twoją  córkę  zaślubioną  komuś  z  plebsu?-­‐   To  ostatnie  słowo  przeciągnął,  niosąc  wymowne  przekleństwo  i  groźbę   naładowanego  pistoletu.   -­‐  Nie,  nie  wyobrażasz  sobie,  -­‐  Ichan  odpowiedział  sam  sobie.     Po   prawdzie,   Abalone   nie   był   taki   pewien.   Jeśli   samiec   kochałby   ją   wystarczająco?  Ale  to  nie  o  to  w  tym  wszystkim  chodziło.     Ichan   przystanął,   by   spojrzeć   na   obrazy   olejne,   które   wisiały   przed   rodzinną   ogromną   kolekcją   pierwszych   wydań.   Obraz   przedstawiał,   naturalnie,   przodków,   najbardziej   znanych   spośród   nich,   zamontowany   nad   marmurowym   kominkiem,   na   wspaniałym   gzymsie.   Słynny   mężczyzna   w   historii   rasy   i   rodzie   Abalone.   Szlachetny   Odkupiciel,   jak   był   znany   wśród   rodziny.   Ojciec  Abalonea.   Ichan  machnął  ręką  na  wszystko  wokół,  nie  tylko  w  tym  pokoju,  ale  w   domu,   z   całą   jego   zawartością,   a   także   wszystkimi   osobami   będącymi   pod   jego  dachem.     -­‐   To   jest   godne   ochrony,   a   jedyny   sposób,   by   tak   się   stało   to,   przestrzeganie  Starych  Praw.  Założenia,  które  my,  glymeria,  utrzymujemy  są   mocną  podstawą  tego,  co  mamy  nadzieję,  będzie  częścią  twoja  córka—  bez   nich,  kto  wie,  gdzie  mogłaby  skończyć.-­‐   Abalone  zamknął  na  chwilę  oczy.   I  to  nie  sprawiło,  że  arystokrata  przybrał  milszy,  łagodniejszy  głos.   -­‐   Ten   król   o   którym   właśnie   mówiłeś   z   takim   szacunkiem   —   jest   sparowany  z  mieszańcem.  -­‐  

37  

 

Powieki   Abalona   otworzyły   się   gwałtownie.   Jak   w   przypadku   wszystkich   członków   Rady,   został   poinformowany   o   związku   królewskim,   i   jego  zakresie.     -­‐  Myślałem  że  jest  sparowany  z  Marissą,  córką  Wallena.-­‐   -­‐   W   rzeczywistości   nie.   Uroczystość   odbyła   się   zaledwie   rok   przed   najazdami,   i   założyliśmy,   że   Król   wywiąże   się   z   obietnicy   danej   siostrze   Aghresa  —  ale  pojawiły  się  podejrzenia,  gdy  Marissa  była  później  w  związku  z   Bratem.   Następnie   to   wyszło,   dzięki   Tyhmowi   —   skinął   na   prawnika—   że   Ghrom  wziął  inną  samicę  —  która  nie  jest  z  naszej  rasy.-­‐   Zapadła   cisza,   jakby   Abalone   dostał   szansę,   by   wydać   okrzyk   na   tę   rewelację.   Kiedy   nie   miał   zawrotów   głowy   wywołanych   szokiem,   Ichan   pochylił  się  i  mówił  powoli  —jakby  robił  to  do  kogoś,  kto  cierpi  na  problemy   psychiczne.     -­‐   Jeśli   będą   mieć   potomstwo,   następca   tronu   będzie   w   ćwierci   człowiekiem.-­‐   -­‐  Nikt  nie  jest  prawdziwie  czystej  krwi  -­‐  mruknął  Abalone.   -­‐   A   szkoda.   Z   pewnością   zgodzi   się   pan   jednak,   że   istnieje   ogromna   różnica   między   odległymi   stosunkami   z   ludźmi…   i   królem,   który   jest   zasadniczo  z  tej  strasznej  rasy.  Ale  nawet  jeśli  nie  jesteś  temu  przeciwny  —   na   pewno   nie   w   tym   rzecz—   Stare   Prawa   dostarczają   nakaz.   Król   ma   być   czystej   rasy   —   a   Ghrom,   syn   Ghroma,   nie   może   zapewnić   nam   takiego   dziedzica.   -­‐  Zakładając,  że  to  prawda—   -­‐  Jest  to  prawda.   -­‐  Czego  ode  mnie  oczekujesz?   -­‐   Po   prostu   sprawiam,   żebyś   zdawał   sobie   sprawę   z   sytuacji.   Jestem   niczym  więcej  niż  oddanym  obywatelem.-­‐   To  dlaczego  przyszedł  z  groźnym  wsparciem?   -­‐  Doceniam,  że  mnie  poinformowałeś—   -­‐  Rada  będzie  musiała  podjąć  działania.   -­‐  W  jakiej  formie?   -­‐  Będzie  głosowanie.  Wkrótce.   -­‐  By  dezawuować  wszelkich  spadkobierców?  

38  

 

-­‐  Aby  usunąć  Króla.  Ma  taką  władzę,  że  może  zmienić  prawa  w  każdej   chwili,   likwidując   przepis   i   dalej   osłabiać   rasę.   Musi   być   usunięty   zgodnie   z   prawem,  tak  szybko  jak  to  możliwe.-­‐   Arystokrata  spojrzał  na  rysunek,  na  którym  była  córka  Abalona.   -­‐   Ufam,   że   na   specjalnym   posiedzeniu   Rady,   twój   ród   będzie   dobrze   reprezentowany  przez  pieczęć  i  twoje  barwy.-­‐   Abalone   spojrzał   na   wojownika   opartego   o   ścianę.   Mężczyzna   wydawał  się  ledwie  oddychać,  ale  był  daleki  od  snu.  Jak  długo  trzeba  by  było   czekać,   aż   ruina   przyjdzie   na   ten   dom,   gdyby   nie   zagwarantował   swojego   głosu?  I  jaką  formę,  by  to  przybrało?   Wyobraził   sobie,   swoją   córkę   w   żałobie   po   stracie   jedynego   rodzica   i   opuszczoną  do  końca  jej  życia.  Sam  byłby  torturowany,  a  następnie  zabity  w   jakiś   makabryczny   sposób.   Najdroższa   Pani   Kronik,   zwężone   oczy   tego   wojownika  patrzyły  na  niego,  jak  na  cel.   -­‐  Niech  żyje  odpowiedni  król  -­‐  powiedział  Ichan,  -­‐  jest  lepsze.   Po   tej   uwadze,   wymuskany   ‘oddany   obywatel’   pożegnał   się,   wychodząc   z   pokoju   z   prawnikiem.   Serce   Abalonea   uderzało   jak   szalone,   gdy   został   sam   z   wojownikiem…   i   po   chwili   krzyczącej   ciszy,   mężczyzna   wyprostował  się  i  podszedł  do  srebrnej  misy  z  jabłkami.   Niskim,  mocno  akcentowanym  głosem  powiedział,     -­‐  Są  do  częstowania  się,  czy  nie.-­‐   Abalone  otworzył  usta,  ale  jedyne,  co  się  pojawiło  to  pisk.   -­‐  Czy  to  znaczy  tak?  –  dobiegł  go  pomruk.   -­‐  W  rzeczy  samej.  Tak.-­‐   Wojownik   sięgnął   do   uprzęży   piersiowej   i   wyciągnął   sztylet,   którego   srebrne   ostrze   wydawało   się   długie   jak   ramię   dorosłego   samca.   Z   szybkim   ruchem,  przerzucił  broń  w  powietrzu,  zamigało  światło  na  ostrej  krawędzi—  i   z  równą  zręcznością,  złapał  za  uchwyt  i  dźgnął  jedno  z  jabłek.   Wszystko  bez  zerwania  kontaktu  wzrokowego  z  Abalonem.     Wyjmując  zdobycz  z  miski,  jego  twardy  wzrok  powędrował  do  rysunku.   -­‐  Ona  jest  całkiem  piękna.  Na  razie.-­‐   Abalone   umieścił   swoje   ciało   w   taki   sposób,   by   ją   zasłaniać,   przygotowany   do   poświęcenia   się,   jeśli   będzie   taka   potrzeba:   Nie   chciał   by  

39  

 

wojownik   patrzył   na   obraz,   już   nie   mówiąc   o   komentowaniu   go   —   lub   coś   gorszego.   -­‐  Niebawem,  więc  -­‐  powiedział  wojownik.   Wyszedł   z   jabłkiem,   które   było   w   pozycji   pionowej,   przebite   do   rdzenia.   Kiedy   Abalone   usłyszał   zamykanie   drzwi   frontowych   w   oddali,   cały   zwiotczał,   upadł   na   skórzaną   kanapę   z   miękkimi   kończynami   i   bijącym   sercem.   Mimo,   że   jego   ręce   drżały,   udało   mu   się   wziąć   papierosa   z   kryształowego  pudełka  i  zapalić  go  ciężką  kryształową  zapalniczką.  Zaciągając   się,  patrzył  na  zdjęcie  swojej  córki  i  zaznał  prawdziwej  grozy,  po  raz  pierwszy   w  życiu.   -­‐  Najdroższa  Pani  Kronik…   Były  oznaki  niepokojów  przez  dobry  rok:  plotki  i  dudnienie  wskazujące,   że  król  popadał  w  niełaskę  w  niektórych  kwadrantach  arystokracji;  plotki,  że   zamach   był   szalony;   insynuacje,   które   ukształtowały   się   i   były   gotowe,   by   wykonać  ruch.  A  następnie,  było  to  posiedzenie  rady  na  które  Ghrom  zgłosił   się  z  Bractwem  i  przemówił  do  zebranych  z  groźbą,  w  żywe  oczy.   To   był   pierwszy   raz   kiedy   ludzie   widzieli   króla…   cóż,   dłużej,   niż   pamiętał   Abalone.   W   rzeczywistości,   nie   mógł   sobie   przypomnieć,   kiedy   ktoś   miał   audiencję   u   władcy.   Były   rozpowszechniane   odezwy,   oczywiście   —   i   dekrety,   które   były   postępowe,   i   w   umyśle   Abalonea,   mocno   spóźnione.   Inni   nie  zgadzali  się  jednak.   I   byli   oczywiście   przygotowani   na   siłowe   przekonywanie   tych,   którzy   nie   zgadzają   się   z   nimi.   Skierował   wzrok   na   portret   ojca,   próbował   znaleźć   odwagę  w  jego  głębszej  jaźni,  jakieś  skały  aby  nałożyć  je  na  nogi  i  stanąć  w   obronie   tego,   co   wiedział,   że   było   słuszne:   Nawet   jeśli   Ghrom   obcował   z   mieszańcem,   to   co   z   tego,   jeśli   ją   kocha?   Wiele   Starych   Praw,   które   zreformował   były   dyskryminujące,   ale   najbardziej   wybór   królewskiej   lillan,   pokazywał,  że  wszedł  na  drogę  modernizacji.     Ale   mimo   to,   jednak   było   trochę   starej   szkoły   w   Królu:   Dwóch   arystokratów  zginęło  niedawno.  Montrag.  Elan.  Obaj  gwałtownie  i  w  swoich   domach.  I  obaj  byli  związani  z  buntownikami.     Oczywiście,   Ghrom   nie   zamierzał   siedzieć   bezczynnie,   podczas   gdy   pyszałki   spiskowali   przeciwko   niemu.   Złą   wiadomością   było   to,   że   jego   wrogowie   w   sądzie   wzmocnili   swoją   stawkę,   również,   przynosząc   własne   40  

 

mięśnie.   Abalone   sięgnął   do   kieszeni   swojej   szarej   marynarki,   i   wyjął   iPhone.   Wybierając   numer   ze   swoich   kontaktów,   zainicjował   połączenie   i   słuchał   dzwonienia  jednym  uchem.   Gdy  męski  głos  odpowiedział,  musiał  oczyścić  swoje  gardło.   -­‐  Muszę  wiedzieć,  czy  miałeś  już  odwiedziny.-­‐   Jego  kuzyn  nie  zawahał  się  ani  chwili.   -­‐  Tak.  Miałem.-­‐   Abalone  przeklął.     -­‐  Nie  chcę  brać  w  tym  udziału.-­‐   -­‐   Nikt   nie   chce.   Ale   ten   ich   prawny   punkt   widzenia?   -­‐   kuzyn   zrobił   głęboki  wdech.-­‐  O  następcy?  Ludzie  reagują.-­‐   -­‐  To  nie  w  porządku.  Ghrom  robi  dobre  rzeczy,  przenosząc  nas  w  ten   sposób   do   współczesnego   świata.   Zniósł   niewolnictwo   krwi   i  założył   dom   dla   maltretowanych  samic  i  ich  młodych.  Był  uczciwy  i  bezstronny  w  odezwach—   -­‐  Tu  go  mają,  Abalonie.  Oni  zamierzają  to  wygrać  —  ponieważ  jest  zbyt   wielu,   którzy   odmawiają   półkrwi   królowej   i   poważnie   rozcieńczonemu   spadkobiercy.  -­‐  Głos  jego  kuzyna  zrobił  się  niższy.-­‐  Nie  bądź  po  złej  stronie,   moja  krwi.  Oni  są  gotowi  zrobić  wszystko,  co  jest  niezbędne  do  zapewnienia   jednomyślności,  gdy  nadejdzie  czas,  a  prawo  jest,  jakie  jest.-­‐   -­‐  Mógł  je  zmienić.  Jestem  zaskoczony,  że  tego  nie  zrobił.-­‐   -­‐  Nie  ulega  wątpliwości,  że  miał  kilka  pilniejszych  spraw  do  załatwienia,   niż   kilka   zakurzonych   starych   książek.   I   szczerze   mówiąc,   nawet   jeśli     przeredagowałby  przepis?  Nie  wiem,  czy  istnieje  wystarczające  poparcie,  by   go  wprowadzić.   -­‐  Mógł  wziąć  odwet  przeciwko  arystokracji.   -­‐  Co  miałby  zrobić?  —zabije  nas  wszystkich?  A  potem  co?-­‐   Kiedy   w   końcu   Abalone   się   rozłączył,   patrzył   w   oczy   ojca.   Jego   serce   mówiło   mu,   że   rasa   była   w   dobrych   rękach   z   Ghromem,   nawet   jeśli   król   odizolował  się  na  wiele  sposobów.  Ale  jego  kuzyn  miał  dużo  racji.  Po  długim   czasie,  wykonał  kolejny  telefon,  od  którego  zrobiło  mu  się  niedobrze.  Kiedy   odebrano,  nie  kłopotał  się  z  jakimkolwiek  wstępem.   -­‐  Masz  mój  głos  -­‐  powiedział  szorstko.   Zanim  Ichan  mógł  chwalić  jego  zdrowy  rozsądek,  zakończył  rozmowę.  I   szybko  przyciągnął  kosz,  aby  mógł  zwymiotować.     41  

 

Jedyną  rzeczą  gorszą  od  nie  posiadania  w  ogóle  dziedzictwa…  było  nie   życie,  życiem  tym,  które  zostało  dane.       ***     Gdy   Xcor   wyszedł   z   domu   arystokraty,   był   zirytowany,   odnajdując   Ichana,   przedstawiciela   Rady   i   Tyhma,   prawnika,   czekających   na   niego   w   świetle  księżyca.     -­‐  Myślę,  że  byliśmy  wystarczająco  przekonujący  -­‐  ogłosił  Ichan.   Tak   wiele   dumy   w   tym   wyniosłym   głosie   —   jakby   mężczyzna   już   położył  zwiotczały  tyłek  na  tronie.   Xcor   obejrzał   się   na   rezydencję   Tudorów.   Przez   diamentową   szybę   okna  widzieli  jak,  samiec,  z  którym  stanęli  twarzą  w  twarz,  rozmawiał  przez   telefon,   paląc   papierosa,   jakby   jego   płuca   wymagały   więcej   nikotyny   niż   tlenu.  Potem  zatrzymał  się  i  patrzył  na  coś.  Chwilę  później,  pochylił  łopatki  w   klęsce,  przyłożył  komórkę  z  powrotem  do  ucha.   Telefon   Ichana   zadzwonił   i   uśmiechnął   się,   gdy   wyjął   go   ze   swojej   kieszeni.   -­‐   Halo?   Jak   miło,   że   dzwonisz   —   Zapadła   cisza   -­‐   O,   myślę,   że   to   rozsądne  z  twojej  strony  —halo?  Halo?-­‐   Ichan  odłożył  telefon  wzruszając  ramionami.   -­‐  Nie  obrażę  się  nawet,  że  rozłączył  się  ze  mną.  -­‐   I  jeszcze  jeden  upadek  logiki.     Xcor   chwycił   skradzione   jabłko   i   wyrwał   je   z   ostrza.  Pewną   ręką,   zaczął   zdzierać   krwistoczerwoną   skórę   z   wyraźnego,   białego   miąższu,   strugając   dookoła,  aż  zawijała  się  poniżej  jego  broni.     W   przeciwieństwie   do   swego   uprzywilejowanego   stanowiska   w   zamachu,  to  nowe  podejście  prawne  do  wymuszonej  abdykacji  szło  dobrze.   Mieli  kolejne  pół  tuzina  członków  Pierwszych  Rodzin  do  spotkania  i  briefingu,   a  teraz  nadszedł  czas,  aby  uczynić  to  oficjalnym  na  poziomie  Rady.  Po  tym?   Zabójstwa   musiałyby   zostać   wykonane—   bez   wątpienia   jeden   albo   wszyscy   arystokraci,   którzy   mieli   urojenia,   że   pogodził   się   z   koronowaną   odmiennością.   Jednak  łatwo  je  wyleczyć,  i  wtedy  będzie  miał  to,  czego  chciał.   42  

 

-­‐  …posiłek  który  wybierzemy?-­‐   Gdy   Ichan   i   Tyhm   spojrzeli   na   niego,   uświadomił   sobie,   że   właśnie   został  zaproszony  na  zewnątrz,  by  zjeść.     Xcor   pozwolił,   by   pasek   skórki   upadł   na   śniegu   przy   nogach.   Bez   wątpienia   elegant   wewnątrz   miał   ogrodnika,   który   by   to   podniósł,   choć   biorąc  pod  uwagę,  jak  niestabilny  był  kochany  chłopiec,  może  odważyłby  się   wyjść   z   domu   na   spacer   wśród   swoich   pieprzonych   ogrodów,   ze   sztucznie   kształtowaną  roślinnością  i  zobaczyłby  siebie.   Groźby  były  najlepiej  wykonywane  na  wielu  poziomach.   -­‐   Teraz   czeka   na   mnie   teren   -­‐   powiedział   Xcor,   gdy   wykuł   fragment   miąższu  i  obnażył  kły,  podnosząc  nóż  do  ust  wraz  z  kawałkiem.   Chrupnięcie  podczas  ugryzienia  dało  zamierzony  efekt.   -­‐  Tak,  dobrze,  oczywiście,  rzeczywiście,  to  prawda   -­‐  powiedział  Ichan,   jego  słowa  były  jak  baletnica  wyrzucająca  swoje  spiczaste  buty  i  pędząca  do   kanału  dla  orkiestry.   Jak  słodko.   A   następnie   była   pauza,   jakby   miał   wykonać   adieu.   Gdy   Xcor   jedynie   przekrzywił   czoło,   obydwaj   zdematerializowali   się   szybko,   jakby   nastąpiły   nagłe  wypadki  w  ich  posiadłościach.     Tak  bez  znaczenia  były  te  pionki  —  użył  ich  już  i  bez  wątpienia  jeden   lub  obaj  z  nich,  znajdą  swoje  groby  w  służbie  dla  niego.   Wewnątrz   wielkiego   domu,   członek   Rady   przybył   zobaczyć   czy   wciąż   jego   głowa   wisi   —ale   nie   na   długo.   Ktoś   wszedł   do   pokoju,   i   ktokolwiek   to   był,   arystokrata   nie   chciał,   żeby   widział   jego   wzburzenie.   Wziął   się   w   garść,   uśmiechając  się,  złapał  za  rękę.  Gdy  młoda  kobieta  podeszła  do  niego,  Xcor   zorientował  się,  że  to  ta  córka.  Była  piękna,  to  prawda  —rysunek  był  wierny.   Ale  ona  nie  była  lekiem  na  inną.   Nieproszone   wspomnienia   zalały   jego   umysł,   obrazy   jasnej   skóry   i   włosów   i   oczy,   które   były   w   stanie   zatrzymywać   go,   na   jego   drodze   pewne   jak  kula,  splątując  jego  myśli  dopóki  nie  potknął  się,  nawet  jeśli  nie  upadł.     Nie,  jakkolwiek   ładna  i  młoda  ta  córka  była,  była  dalekim  echem   urody   w  porównaniu  do  jego  nieosiągalnej  Wybranki.   -­‐  Musisz  przestać  -­‐  powiedział  w  zimną  nocną  bryzę.-­‐  Przestań  już.-­‐  

43  

 

Dobre  polecenie,  rzeczywiście—  ale  minęło  jeszcze  kilka  minut,  zanim   mógł  się  uspokoić  na  tyle,  aby  skupić  się  i  zdematerializować  z  trawnika.     Chwilę   później,   Xcor   wreszcie   był   w   swoim   żywiole:   aleja   przed   nim   była   miejską   pachą,   brudny   śnieg   z   łyżką   do   opon   pozostałą   po   niezliczonych   zrzutach  i  dostawczych  ciężarówkach,  mijał  tam  na  tym  odcinku  z  pół  tuzina   tanich   restauracji.  Pomimo   zimnych   podmuchów   grudnia,   smród   zepsutego   mięsa  i  denaturacji  zielonej  masy  wystarczył,  aby  wnętrze  nosa  mrowiło.   Oddychając,  szukał  chorobliwej  słodyczy  wroga.   Urodził  się  zdeformowany  i  wyrzucony  do  świata  przez  kobietę,  która   sprowadziła  go  ze  swojego  łona.  Wychowany  w  wojennym  obozie  Krhviopija,   został  naostrzony  jak  ostrze  w  ogniu  tego  sadysty,  w  ognisku  agresji  i  bólu,   wszelką  słabość  wybito  z  niego,  dopóki  nie  był  śmiercionośny,  jak  sztylet.     Ten  teatr  walki  był  tym,  gdzie  przynależał.     I  nie  był  sam  na  długo.   Obracając   głowę   wokół,   napiął   się   na   udach.   Grupa   człowieków   pojawiła  się  na  widoku,  wychodząc  zza  rogu,  idąc  w  grupie.  Gdy  go  zobaczyli,   zatrzymali   się   i   powpadali   na   siebie.   Xcor   przewrócił   oczami   i   wrócił   spojrzeniem  na  promenadę  w  przeciwnym  kierunku  —   -­‐  Cotykurwarobisz-­‐    odezwał  się  wrzask.   Odwrócił  się  i  spojrzał  na  pięciu  z  nich.  Mieli  na  sobie  jakieś,  ciuchy  w   tym   samym   temacie   trudnych   ludzi:   skórzane   kurtki,   czarne   czapki   z   czaszką,   chusty  zawiązane  pod  twarzami.   Najwyraźniej   mieli   zamiar   wpaść   na   kogoś   innego.   Nie   był   to   rodzaj   wroga,   którym   się   kłopotał.   Po   pierwsze,   ludzie   byli   tak   niskiej   jakości   fizycznej,  to  było  jak  gryzienie  tego  jabłka.  Po   drugie,  ponosili  zobowiązanie,   by   angażować   innych   ze   swojego   gatunku,   celowo,   poprzez   tą   przerażającą   911   rzecz,   albo   nieumyślnie,   przez   powodowanie   hałasu   i   alarmowanie   przechodniów.     -­‐  Cotykurwarobisz!-­‐   Jeśliby  milczał,  mogłoby  to  przeistoczyć  w  skoordynowaną  piosenkę-­‐i-­‐ taniec?   Jakie  przerażające.   -­‐  Zabierz  się  w  swoją  noc,-­‐  powiedział  cicho.   -­‐  Zabierz  się  w  swoją—  Cotykurwajakieśpieprzenieobcego?-­‐   44  

 

Lub  coś  w  tym  rodzaju.  Ich  akcenty  były  trudne  do  rozszyfrowania  —   Co   więcej,   był   niezainteresowany   podejmowaniem   dużego   wysiłku   na   tym   froncie  —   Nie   wiadomo   skąd,   samochód   wychylił   się   zza   tego   rogu,   jego   opony   tracące  przyczepność,  gdy  jego  kierowca  walił  w  hamulce.  Wystrzały  rozległy   się,  rozbrzmiewając  echem  w  nocy,  rozpraszając  zebranych,  w  tym  jego.   Złe   miejsce,   zły   czas,   pomyślał   Xcor,   gdy   dostał   pocisk   w   ramię,   ból   zapłonął  w  jego  głowie—    uniemożliwiając  mu  dematerializację.   Nie   chciał   tej   głupiej   walki,   pośród   szczurów   bez   ogonów.   Ale   wydawało  się,  że  będzie  musiał  się  zaangażować.     Nie  umrze  przez  ludzką  kulę.       Tłumaczenie:  Nuffanilia  

45  

 

TRZY   I-­‐  87  a.k.a.  Northway       Och,  ten  zapach  nowego  samochodu.     Połączenie   zbyt   świeżych   wykładzin,   ciągle   jeszcze   lepki   od   oleju   zawias  i  klej,  który  tylko  powierzchownie  wysechł.     Sola   Morte   kochała   świeży   start   w   dziale   motoryzacyjnym,   co   było   powodem,   dlaczego   zawsze   brała   do   leasingu   Audi   A4s.   Co   trzy   lata   dostawała   nowe,   czasem   częściej,   jeśli   był   sposób,   by   ukończyła   robotę   miesiąc  lub  dwa  wcześniej.     Więc,   tak,   to   był   znajomy   teren...   z   wyjątkiem   faktu,   że   czuła   zapach   nieba  z  kufra  jakiegokolwiek  sedana,  w  którym  została  zamknięta.     Nie   w   ten   sposób   planowała   zakończyć   swój   wieczór,   lecz   czasem   wolna  wola  musiała  zostać  złamana,  kiedy  było  to  potrzebne.     Pytanie   było   teraz   następujące,   jak   przetrwać   porwanie   i   wrócić   do   domu.     Biorąc   pod   uwagę   jej   pracę   jako   włamywaczki,   improwizowała   w   niebezpiecznych   sytuacjach.   Nie   posiadała   dokładnie   sprawności   MacGyver'a,   to   nie   było   tak,   że   potrafiła   zbudować   dziewięciomilimetrową   broń   używając   do   tego   szarej   taśmy,   tubki   pasty   do   zębów,   dwunastu   centów   i   latarki.   Ale   była   na   tyle   inteligentna,   aby   rozejrzeć   się   wokół,   szukając   łyżki   do   zmiany   opon,   zestawu   narzędzi...   zapomnianej   puszki   z   napojem  gazowanym.  Wszystko,  czego  tylko  mogła  użyć  jako  broni.     Kiedy   została   uprowadzona   ze   swojego   domu,   nie   miała   nic   poza   kurtką   na   plecach   i   rozpaczliwej   nadziei,   że   ktokolwiek   to   był   zabrał,   ją   na   zewnątrz  zanim  jej  babcia  zeszła  na  dół  po  schodach  i  została  wciągnięta  w   to  wszystko.  To  stało  się  później.  Najpierw?  Złe  wieści,  ponieważ  nawet  nie   miała  telefonu  komórkowego.     I   do   tej   pory,   wędrówka   jej   dłoni   skutkowała   znalezieniem   wielkiego   grubego  nic.   Ponadto   nie   miała   pojęcia   dokąd   ją   zabierają.   Biorąc   pod   uwagę  

46  

 

mruczenie  dochodzące  z  podwozia  i  brak  dziur?  Muszą  być  na  autostradzie  –   i  będą  przez  jakiś  czas.     Ludzie,  bolała  ją  głowa.     Czym  do  cholery  ją  uderzyli?  Młotem?     Wyginając   kręgosłup   w   górę,   poklepała   się   pod   plecami,   myśląc,   że   może   leżała   na   komorze,   która   zawierała   koło   zapasowe   -­‐   i   narzędzia.   Chociaż,   nie   czuła   żadnych   szczelin   w   dywanie.   Może   trzeba   było   podnieść   całą  tą  rzecz  do  góry?  Cholera.     Wyciągając  w  górę  głowę,  ponownie  sprawdziła  ściany  boczne,  czując   miękkie   drapanie   dywanu   i   pulsowanie   kół...   następnie   siatkę   która   mogła   być   używana   do   utrzymania   produktów   spożywczych   na   miejscu...   złożony   arkusz   papieru,   który   mógł   być   mapą,   potwierdzeniem   pewnego   rodzaju   zakupu,  ‘10  najlepszych  sposobów  na  torturowanie  jeńca’...     Przyciągając  kolana  do  piersi,  obróciła  się  wokół  w  ciasnej  przestrzeni,   odpychając   się   dłońmi   i   stopami,   wyginając   głowę   pod   kątem,   za   który   naprawdę  nie  była  wdzięczna.     "Jeeeezu..."  jęknęła,  kiedy  zatrzymała  się,  by  złapać  oddech.  ‘Cyrk  ala   Sola  nie  będzie  jej  drugą  karierą.’     Wznawiając  rozciąganie  i  skręcanie,  w  końcu  dostała  swoją  nagrodę   -­‐   możliwość  sprawdzenia  drugiej  strony-­‐     "No,  cześć..."     Zagłębiając  palce  w  przerwę  w  dywanie,  śledziła  kwadratowe  wycięcie,   aż   znalazła   zatrzask   na   końcu.   Uwolniła   pokrywę   komory,   wyciągnęła   deskę   i   znalazła...     Skrzynkę  z  narzędziami?  Pierwszej  pomocy?     Zwycięstwo   w   loterii   zamanifestuje   się   w   postaci   w   pełni   załadowanego  Smith'a  &  Wesson'a?     Kiedy   była   prowadzona   tylko   za   pomocą   dotyku,   próbując   rozszyfrować   kształt   i   wczuć   to,   co   było   w   środku,   zdała   sobie   sprawę,   jak   bardzo  ceniła  swój  wzrok.     "Mam   cię"   syknęła,   zakopując   paznokcie   w   pudełku   i   walcząc   aby   wydostać  tą  rzecz  na  zewnątrz.     Kiedy   wyskoczyło,   zdała   sobie   sprawę,   że   był   to   uchwyt   na   pokrywie.   Kretynka.   47  

 

  Jego  zatrzask  łatwo  było  uwolnić,  a  wewnątrz...     Cylinder   ośmiocentymetrowej   długości   i   pół   cala   szerokości.   Na   jednym  końcu  był  kapsel  z  szorstkim  plastrem  na  górze,  a  wewnątrz?  Czas  na   imprezkę.     Ta  flara  była  jej  jedyną  szansą.     Ściskając   rękę   na   rzeczy,   skoncentrowała   się   na   próbie   dowiedzenia   się,  gdzie  zamierza  skończyć  -­‐  poza  kostnicą,  oczywiście.  Problem  stanowiło   to,  że  nie  miała  pojęcia,  jak  długo  byli  w  drodze  -­‐  ale  jeśli  mieli  na  celu  zabrać   ją  do  domu  Benloise'a?  Musieli  zbliżać  się  do  miejsca  przeznaczenia.     West  Point  nie  było  tak  daleko  od  Caldie.     I  to  właśnie  Benloise  robił.     Zemsta  narkotykowego  handlarza  w  postaci  inwazji  na  jej  mały  dom  i   zmiana   jego   wystroju.   To   była   zapłata   za   sposób   poinformowania   go,   żeby   odpierdolił  się  w  kwestii  jej  zapłaty.     To  zainteresuje  Assaila.     Zamykając   oczy   –   mimo,   że   nie   widziała   nic   w   tym   cholerstwie   -­‐   wyobraziła   sobie   tego   faceta,   od   jego   błyszczących   czarnych   włosów,   do   głęboko   osadzonych   oczu,   do   tego   ciała,   które   powinno   należeć   do   sportowca...   w   przeciwieństwie   do   handlarza   narkotyków,   który   prawdopodobnie   zamierza   przejąć   wschodnie   wybrzeże,   jak   i   całe   jego   terytorium.     Przez   ułamek   sekundy   szaleństwa,   miała   fantazję,   że   przyjdzie   ją   uratować  i  pomoże  jej  wydostać  się  z  tego  bałaganu.  I  taa,  było  to  niezręczne   na   tak   wielu   poziomach   –   po   pierwsze,   nie   polegała   na   nikim   wcześniej,   a   po   drugie,   całe   to   chrzanienie   uratuj-­‐   mnie-­‐   wielki   -­‐   facecie     wystarczyło,   aby   zaczęła  porzucać  zasady.     Ale   jej   duma   została   wrzucona   na   boczny   tor   w   tym   przypadku:   Wiedziała   za   dużo   na   temat   Benloise'a.   Musiałby   wydarzyć   się   cud,   aby   ją   uwolnili,   a   Assail   był   najbliższy   z   tych   których   poznała.   Niedobrze   niedługo   nie   będzie   za   nią   tęsknił.   Poznali   się,   tylko   dlatego,   że   dostała   częściową   zapłatę  -­‐  przez  Benloise,  za  szpiegowanie  go.  Assailowi  się  to  nie  spodobało   więc  odwrócił  sytuację.     Co  doprowadziło  do...  innych  rzeczy.     Potrząsając   głową,   aż   ból   sprawił   że   rzeczy   zaczęły   wirować,   48  

 

wspominała  wszystko  co  miało  duże  znaczenie,  zanim  dostała  się  w  zasadzkę   w   swojej   własnej   kuchni:   zabawa   w   kotka   i   myszkę   pomiędzy   nimi,   uwodzicielska   groźba   którą   roztaczał,   erotyczna   ekscytacja   którą   czuła,   jedynie  przebywając  w  jego  obecności.     Wszystko  to  było  tak  cholernie  ważne.     Obecnie   zapomniała   o   dawnych   urazach   pozostawiając   czysty   rejestr.   Teraz   była   w   trybie   survivalowym   -­‐   i   jeśli   to   nie   wypali,   po   prostu   miała   nadzieję,  że  jej  babcia  będzie  miała  co  pochować.     Ponieważ   nie   oszukiwała   siebie.   Benloise   nie   da   jej   spokoju   tylko   dlatego,   że   prawie   była   dla   niego,   przez   pewien   czas   niczym   córka.   Nie   powinna  go  była  popychać.  Temperament,  temperament,  temperament;  jej   gniew  był  jej  zgubą.     Boże,  jej  babcia.     Wzbierające  łzy,  piekły  jej  oczy,  sprawiając,  że  chciała  zamknąć  powieki   i  mrugać,  aby  powstrzymać  ich  upadek.     Zbyt   dużo   strat   w   życiu   jej   babci.   Zbyt   wiele   trudnych   rzeczy.   I   to   będzie,  prawdopodobnie  najgorsze  z  tego  wszystkiego.     Chyba,  że  Sola  wydostanie  się  na  zewnątrz.     Kiedy  uczucia  stały  się  zbyt  duże  i  skomplikowane  aby  je  utrzymać  nie   grożąc   spięciem   w   jej   mózgu,   z   trudem   je   powstrzymała...   a   ostatecznym   wyjściem   z   tej   sytuacji   było   zaskoczenie.   Poszła   za   impulsem   –   tym   samym   sposobem  zamierzała  wykorzystać  to,  co  znalazła  w  ścianie  bagażnika.     Przytrzymując   swoją   jedyną   broń   za   pomocą   biodra,   złożyła   ręce   na   sercu  i  skłoniła  głowę  w  modlitwie,  podbródek  do  klatki  piersiowej.     Otwierając  usta,  czekała  aż  wyuczone  na  pamięć  fragmenty  ze  swojego   katolickiego  dzieciństwa  ujawnią  się  w  jej  mózgu  i  powiedzą  jej  językowi,  co   ma  robić.     I  tak  się  stało.  "Zdrowaś  Maryjo,  łaski  pełna...  "     Słowa   uformowały   rytm,   niczym   bicie   jej   serca,   rytm   jednoczący   ją   poprzez  całe  mnóstwo  niedziel  w  jej  przeszłości.     Kiedy   skończyła,   czekała   na   jakiś   rodzaj   ulgi   lub   uczucia   siły   lub...   czegokolwiek  czego  oczekujesz  odprawiając  ten  odwieczny  rytuał.     Jasne.  "Cholera."     Słowa  -­‐  To  tylko  słowa.   49  

 

  Frustracja   uderzyła   w   tyle   jej   głowy,   uderzając   w   tą   małą   przestrzeń-­‐   tylko  w  niewłaściwe  miejsce.  "Kurwa!"     Czas   zejść   na   ziemię,   pomyślała,   gdy   próbowała   obrócić   się   i   potrzeć   bolące  miejsce.     Sedno   sprawy?   Nikt   nie   przyjdzie   aby   ją   ocalić.   Jak   zwykle,   mogła   polegać   tylko   na   sobie,   a   jeśli   to   nie   wystarczy,   aby   ją   z   tego   wyciągnąć?   Wtedy   umrze   w   naprawdę   okropny   sposób   -­‐   i   jej   babcia   będzie   cierpieć.   Ponownie.     Mówiąc   o   swoich   modlitwach?   Sola   dałaby   wszystko   aby   tylko   móc   wrócić  i  przewinąć  wstecz  wieczór,  wciskając  pauzę  w  momencie  w  którym,   wróciła   do   domu   i   minęła   dziwnego   sedana   zaparkowanego   w   poprzek   ulicy.   W  jej  idealnym,  powtórnie  świecie,  wydobyłaby  swój  pistolet  z  założonym  na   nim   tłumikiem,   zanim   postawiłaby   stopę   przed   drzwiami   wejściowymi.   Zabiłaby  nim  ich  obu,  a  następnie  poszła  na  górę  i  powiedziała  swojej  babci,   że   zamierza   poustawiać   meble   wokół   tak   jak   prosiła   ją   babcia   tydzień   wcześniej.     Pod   osłoną   nocy,   zaciągnęłaby   parę   mężczyzn   do   garażu   podciągnęła   do   góry   i   umieściła   w   swoim   bagażniku.   Lub...   może   jednego   na   tylnym   siedzeniu,  a  drugiego  w  bagażniku.     Wywiozła  na  zadupie.  Pa  -­‐  pa.     Po   tym   wszystkim,   spakowałaby   babcię,   i   odeszłyby   ciągu   godziny   -­‐   nawet,  jeśli  byłoby  to  w  środku  nocy.     Jej  babcia  nie  zadawałaby  pytań.  Zrozumiałaby,  że  coś  było  na  rzeczy.   Ciężkie  życie,  praktyczny  umysł.     Po  nadejściu  świtu,  by  tak  rzec,  nigdy  nie  zobaczą  ich  ponownie.     Widzisz?  To  znacznie  lepiej  przedstawia  całą  sytuację,  i  może  to  znowu   stać   się   rzeczywistością,   pod   warunkiem,   że   Sola   zajmie   się   sobą,   kiedy   ochroniarze  Benloise  dadzą  sobie  na  wstrzymanie  i  wreszcie  ją  wypuszczą.     Chwytając   swoją   flarę,   zaczęła   się   przygotowywać.   Jaki   kąt   miała   zamiar  obrać.  Jak  się  do  nich  zbliżyć.     Jedynie   masturbacja   psychiczna,   choć   jej   nie   było   -­‐   wszystko   będzie   zależało  od  ułamka  sekundy,  który  był  ostatecznie  nieprzewidywalny.     Kiedy  jej  umysł  unosił  się  w  przestrzeni,  jej  oddech  zwolnił,  a  zmysły  się   wyostrzyły.   Czekanie   nie   stanowiło   już   problemu,   czas   przestał   mieć   50  

 

jakąkolwiek  miarę.  Myśli  nie  były  problemem.  Wyczerpanie  nie  istniało.     To   było   tak,   jakby   osiadła   w   czasie   między   teraz   i   później,   kiedy   wydarzyło  się  coś  naprawdę  przełomowego.     Widziała  jasno  jak  za  dnia  fotografię  swojej  babci.  Zabrała  ją  do  Brazylii   kiedy   miała   dziewiętnaście   lat.   Jej   twarz   była   bez   zmarszczek   i   pełna   w   najlepszym   tego   słowa   znaczeniu,   młodość   błyszczała   z   jej   oczu,   jej   włosy   puszczone  luźno,  lejące,  nie  związane.     Gdyby   wiedziała,   co   ją   czeka   w   dorosłym   życiu,   nigdy   by   się   nie   uśmiechnęła.     Jej  syn  nie  żyje.  Jej  córka  nie  żyje.  Jej  mąż  nie  żyje.  I  jej  wnuczka,  jedyna   która  jej  pozostała?     Nie,   pomyślała   Sola.   To   ma   się   dobrze   skończyć.   To   było   jedyne   wyjście.     Sola  nie  powiedziała  nic  głośno  w  tym  czasie  -­‐  tym  razem  nie  było  zdań   roty  ani  splecionych  dłoni.  Nie  była  pewna  czy  uwierzy  we  własną  modlitwę   po  raz  kolejny,  tak  jak  podczas  poprzednich  razów  kiedy  była  jej  uczona.  Ale  z   jakiegoś  powodu  brała  Boga  na  poważnie.     Obiecuje,   Panie,   że   jeśli   mnie   z   tego   wydostaniesz,   zostawię   to   życie.   Wezmę  babcię  i  wydostanę  się  z  Caldwell.  I  nigdy,  przenigdy  nie  wystawię  się   na   niebezpieczeństwo,   czy   okradnę   kogokolwiek   lub   popełnię   zły   czyn.   To   jest  moje  uroczyste  ślubowanie  Tobie,  na  bijącym  sercu  mojej  babci.     "Amen"  wyszeptała  na  głos.     ***     Żelazna  Maska,  Caldwell,  NEW  YORK       "O  -­‐  Boże-­‐  oh-­‐oh  -­‐  Boże  -­‐  Boże..."     Kiedy  Trez  podniósł  blond  studentkę  z  podłogi,  dobrze  uchwycił  tył  jej   nóg   -­‐   ale   był   bardzo   skłonny   by   upuścić   ją   jak   Hot   Pocket.2   Seks   był   odpowiedni   –   dawał   radę   jak   zimna   pizza:   Nawet   jeśli   jest   zimna,   to   jest   ciągle  pizzą.                                                                                                                           2,

Jedzenie  do  odgrzania  (torebka  ciasta  nadziewana  mięsem,  warzywami  itp.)   51  

 

  Ale  nie  była  to  Bella  Napoli  na  7th  Ave  na  Manhattanie3.     I  cała  ta  sprawa  z  widziałam  -­‐  Boga?  Totalnie  zrujnowała  atmosferę,  i   nie   dlatego,   że   był   religijny   w   ludzkim   słowa   znaczeniu,   czy   zawistny,   że   podczas   gdy   ona   przeżywała   wielkie   chwile,   on   myślał   o   pizzy.   Jej   skrzypiący,   piskliwy   występ   YouPorn   z   odrzuconą   głową,   którą   rzucała   w   jego   twarz,   działał  mu  na  nerwy.     Zamknął  oczy  i  starał  się  skoncentrować  na  ruchu  jego  fiuta  w  przód  i   w   tył   w   jej   wnętrzu.   Kobieta   miała   wielkie   sztuczne   cycki,   które   były   tak   twarde   jak   piłka   do   koszykówki,   a   żołądek   lekko   szarpał,   i   nie   mógł   zdecydować,   co   było   gorsze:   Fakt,   że   nie   zainteresował   się   nią   w   najmniejszym   stopniu;   rzeczywistość   pieprzenia   tego   kaszalota   w   przedniej   części   łazienki   swojego   własnego   klubu   –   tak,   że   jego   zespół   mógł   go   przyłapać   podczas   jego   żenującego   czynu;   czy   szansa,   jakkolwiek   nikła,   że   jego  brat  może  usłyszeć  o  tym  od  kogoś.     Cholera   iAm.   Facet   miał   to   spojrzenie,   które   mogłyby   sprawić,   że   piłkarz   w   pełnym   rynsztunku   poczułby   się,   jakby   jego   goła   dupa   była   wystawiona  na  zimy  wiatr.     Nie  było  to  tym,  czego  Trez  szukał.     "...  Boże,  o  Boże,  o  Boże..."     Do   kurwy   nędzy,   jeśli   tylko   potrafiłaby   urozmaicić   to   dodając   Jezu   Chryste  lub  coś.     "OCHBOŻEOCHBOŻE-­‐  "     Sięgając   między   nich   postanowił   uwolnić   siebie   od   tej   męki.   Drażniąc   jej   łechtaczkę,   wyniósł   ją   ponad   krawędź   tuż   przed   tym,   gdy   jego   erekcja   całkowicie  sflaczała  i  cała  z  niej  wypadła.     Stawiając   ją   z   powrotem   na   nogi,   natychmiast   musiał   ją   złapać,   ponieważ  jej  kolana  się  ugięły.     "Och...  Boże...  jesteś  niesamowity...  jesteś..."     Aha,   dziękuję,   kochanie.   Jedyne,   na   czym   mu   zależało   to,   jak   długo   zajmie  jej  włożenie  z  powrotem  na  siebie  ubrań.  "Ty  też,  kochanie."     Trez   pochylił   się   na   bok   i   podniósł   jej   -­‐   biustonoszo   podobną   rzecz,   którą  uważała  za  koszulę?  lub  jej  stringi?  lub  -­‐     "Och,  nie  potrzebuję  jeszcze  swoich  legginsów...  czy  potrzebuję?"                                                                                                                           3

 Rodzaj  pizzerii  jak  mniemam:)   52  

 

  Były  na  jej  nogach?  Pomyślał  podnosząc  czarny  pasek  w  górę.  Trudno   sobie  wyobrazić,  że  są  w  stanie  zakryć  więcej  niż  rękę,  a  może  jeden  z  tych  w   miska  –  do  –  potraw  -­‐  rozmiarze  cycków.     Kto   zdjął   te   pseudo   rajstopy?   Nie   on,   tak   mu   się   wydawało,   ale   nie   mógł  sobie  przypomnieć,  i  nie  dlatego,  że  był  pijany.  Ta  cała  sesja,  podobnie   jak   ostatnie,   przez   wiele   lat   jego   życia   seksualnego,   były   nie   tylko   całkowicie,   ale  raczej  celowo,  niewarte  zapamiętania.     Więc  dlaczego  on  ciągnął  to  gówno  znowu  i  znowu  -­‐     Dobra,  nie  ma  powodu  na  kanał  iAm.  Jego  brat  był  bardziej  niż  skory,   by   przeprowadzić   przemowę   za   każdym   razem.   Za   każdym.   Pieprzonym.   Razem.  Gdy  byli  razem.     "Tatuśku,   kocham   cię"   powiedziała   dziewczyna   kiedy   chwyciła   jego   biceps  i  wisiała  na  nim  jakby  był  rurą  do  striptizu.  "Kocham  to."     "Ja  też."     "Kochasz  mnie,  prawda?"     "Zawsze".   Spojrzał   na   drzwi   i   żałował,   że   nie   zabrzmiało   pukanie.   "Zostaw  mi  swój  numer,  ok?  Bo  muszę  wrócić  do  pracy."   Słodka  wydęła  wargi  –  i  nie  sprawiło,  to  że  chciał  odsłonić  kły  i  wygryźć   sobie  wyjście  przez  ścianę  łazienki.     "Moglibyśmy   zrobić   to   jeszcze   raz"   przeciągała   samogłoski   stając   na   palcach,  aby  spróbować  znów  trącać  nosem  jego  szyję.     Dziewczynko,   mogę   przejść   przez   to   raz,   pomyślał.   Powtórka   nie   jest   anatomicznie  możliwa.     "Proooooooooooszę  tatuśku..."  Więcej  trącania  nosem.  "Proszę?"     Trez  otworzył  usta,  frustracja  szarpała  jego  nerwy  i  jego  język  -­‐     Tylko,   że   gdy   spojrzał   jej   w   oczy,   zobaczył   w   nich   uczciwe   emocje   i   prawie   odskoczył.   Mówiąc   na   temat   luster...   poczuł   się,   jakby   patrzył   na   siebie:  Smutny.  Bezwartościowy.  Bez  domu.     Ona  była  w  połowie  kobietą.     On  był  w  połowie  mężczyzną.     W   swojej   samotności,   korzystali   razem   na   Match.com4,   dwa   złamane   skurwielce   miotające   się   wokół   w   basenie   seksu,   próbując   połączyć   w   jakiś   sposób  gwarancję,  że  ich  osamotnienie  nie  będzie  nadal  trwało.                                                                                                                           4

 Portal  randkowy   53  

 

  "Proszę...?"  Błagała,  jakby  szykowała  się  na  serię  kolejnych  strat.     Wpatrując  się  w  nią,  zrozumiał  wspólną  cechę  gry  pozorów,  ale  jak  w   przypadku   wszystkich   nieznanych   celów,   kryła   się   historia   za   tym,   dlaczego   znalazła  się  w  łazience  rzucała  wokół  słowem  na  K  z  człowiekiem,  który  nie   był  człowiekiem  w  ogóle.     Cholera,  nie  był  nawet  normalnych  wampirem.     Trez   potarł   jej   policzek   swoimi   palcami,   a   kiedy   odwróciła   swoją   głowę   w  jego  dłoń,  szepnął:  "Zamknij  oczy  -­‐"     Mocne   pukanie,   a   zważywszy,   jak   głośne   i   celowe   było?   Nie,   żeby   potrzebne  było  drugie.     "Szefie?  Mamy  sprawę"  nadeszło  przez  panele.     Głos  Big  Roba.  Więc  to  był  problem  bezpieczeństwa,  a  zważywszy,  że   facet  nie  poszedł  z  tym  do  Xhex?     Była   albo   z   jakiegoś   powodu   nieobecna...   lub,   co   bardziej   prawdopodobne,  ona  sama  przysłała  go  po  Treza.     Fałszywe   rzęsy   blondynki   podniosły   się,   ale   nie   chciał   tego.   "Daj   mi   minutę,  B.  R."       "Przyjąłem,  szefie."     "Zamknij   oczy"   powtórzył.   Kiedy   blondynka   to   zrobiła,   uspokoił   się,   przytłumiony   grzmot   klubowego   basu   odpłynął,   zapach   jej   zbyt   ciężkich   perfum   zmalał,   ból   w   centrum   jego   klatki   piersiowej...   dobrze,   został   tam   gdzie  był,  ale  cała  reszta  została  przytłumiona.     Sięgając  do  jej  umysłu,  wiedział  dlaczego  jego  brat  kazał  mu  to  zrobić:   w   przeciwieństwie   do   tak   wielu   kobiet,   poświęcił   swój   czas   aby   usunąć   wspomnienia   tej   blondynki   o   ich   razem   spędzonym   czasie,   od   bezmyślnej   rozmowy,   którą   zaczęła   w   barze,   do   jego   biorącego   ją   tutaj,   i   religijnego   przeżycia  którego  doświadczyła.     iAm   miał   rację.   Jeśli   Trez   będzie   sprzątał   po   sobie   jak   w   tym   momencie?   Nie   wpadnie   w   kłopoty,   tak   jak   to   miało   miejsce   z   innymi   laskami.   A   on   i   jego   brat   nie   musieliby   kończyć   wyprowadzając   się   do   rezydencji  Bractwa.  I  ta  samica  Selena  nie  czarowałaby  go  nigdy  więcej...     Koncentrując  się  na  blondynie,  zdecydował  się  nie  tylko  zatrzymać  się   na   rutynowym   usunięciu   wspomnień.   Zamiast   pozostawienia   około   dwudziestu  minut,  jak  w  pustym  obszarze,  dał  jej  fantazje  jej  po  fakcie  -­‐  że   54  

 

poznała  faceta  z  którym  załapała  kontakt  wzrokowy  i  że  uprawiali  sex  życia   pięć  razy,  zanim  w  łazience  zdecydowała,  że  jest  zbyt  dobra  dla  niego.     Co  przy  jej  nowym  nastawieniu,  będzie  robiła  często.     Wreszcie,  wpoił  jej  przekonanie,  że  powinna  się  ubrać  i  sprawdzić  swój   makijaż.  I  jako  ostatnie,  że  czeka  ją  najlepszy  rok  –  nie,  dekada  –  jej  życia.     Trez   wyszedł   chwilę   później,   jakby   się   dokądś   spieszył,   poprawił   koszulę,   maska   pt.   wszystko-­‐dobrze   wylądowała   z   powrotem   na   swoim   miejscu.   Big   Rob   unosił   się   w   cieniu,   dyskretnie,   jak   tylko   każdy   facet   o   rozmiarze  góry  może  być.     Dołączając  do  faceta,  Trez  skrzyżował  ręce  na  piersi  i  oparł  się  o  ścianę   pokrytą   tkaniną.   Zazwyczaj   nie   rozwiązywał   problemów   w   klubie   przez   rzeczywistą   rozmowę,   ale   muzyka   była   na   tyle   głośna,   tłum   zaabsorbowany   i   zdesperowany   by   się   upić,   i   co   nie   mniej   ważne,   poczuł   się   zmuszony   by   pilnować   blondynkę.   Upewnił   się,   że   nikt   nie   będzie   próbował   się   tam   dostać,  zanim  wyjdzie.     Dodatkowo  chciał  się  upewnić,  że  zostawił  ja  w  lepszym  stanie,  niż  ją   zastał.     Co  najmniej  połowa  z  nich  mogłaby  być  lepsza.     "Więc   o   co   chodzi?"   Trez   skanował   ciemny,   nastrojowy   klub,   monitorując   obie   rzeczy   wykorzystując   swoją   drugą   naturę   i   wykorzystując   swoje   szkolenie:   Cienie   miały   tendencję   do   bycia   obserwatorami,   ale   po   tym   jak   pracował   z   Mordhem,   a   obecnie   był   szefem   tego   gniazda   rozpusty,   to   gówno  to  jego  podstawa  współpracy.     Big   Rob   strzelił   palcami   u   rąk   "Alex   godzinę   temu   przerwał   kłótnię   pomiędzy  dwoma  nieregularnymi.  Obaj  faceci  zostali  wyrzuceni,  ale  agresor   wrócił  i  krąży  na  chodniku  na  zewnątrz."     Blondynka   wyszła   z   łazienki,   ubrania   tam   gdzie   powinna   być,   z   poprawionym   makijażem,   włosami   zaczesanymi   do   tyłu   zamiast   wszędzie   wokół  -­‐  ale  zbliżając  się  do  sedna,  jej  podbródek  był  uniesiony,  oczy  spokojne   i   skoncentrowane   -­‐   i   ten   sekretny   uśmiech   na   jej   ustach   sprawiał,   że   ten   obszar  wyglądał  kusząco.     Kiedy   szła   ku   tłumowi,   oczy   Big   Roba   podążyły   za   nią   tak   samo   jak   wielu   mężczyzn.   Ale   ona   nie   wydawała   się   tym   przejmować,   jej   pewność   siebie  była  jedyną  eskortą,  której  potrzebowała.   55  

 

  Trez  potarł  środek  klatki  piersiowej,  i  chciałby,  aby  mógł  rzucić  zły  urok   na   siebie   samego   i   przekształcić   rzeczy.   by   były   proste   jak   ta.   Żadne   samodoskonalenie   na   świecie   nie   zmieni   faktu,   że   Hisbe   chciało   go   z   powrotem,  jako  ogiera  rozpłodowego  przez  resztę  jego  naturalnego  życia.     "Szefie?"     "Przepraszam,  co?"     "Chcesz  pomóc  zniknąć  facetowi?"     Trez  potarł  twarz.  "Rozliczę  się  z  nim.  Jak  wygląda?"     "Biały  chłopak,  czarne  ubrania,  włosy  jak  Keith  Richards."     "To  zawęża  możliwości"  mruknął  Trez.     "Znajdziesz  go  na  zewnątrz  przed  wejściem.  Nie  stoi  w  kolejce."     Trez   skinął   głową   i   przeszedł   wokół   dużego   tłumu,   kierując   się   do   drzwi.  Po  drodze,  patrzył  na  wszystkich  tych  ludzi,  nieświadomie  poszukując   oznak,   które   mogą   doprowadzić   do   eskalacji   konfliktu,   od   pozerskiego   głupiego  gadania  do  pobicia  w  bocznej  alejce.     Nawet  Gothci  potrafili  być  chłopakami  z  Bractwa  jeśli  wpompowałeś  w   nich  wystarczająca  ilość  alkoholu.     W  połowie  drogi  do  wyjścia,  złapał  jakiś  metaliczny  błysk  na  prawo,  ale   kiedy   zatrzymał   się   i   poszukiwał   go   wszystkimi   zmysłami   poza   wzrokiem,   jakie   posiadał,   nie   mógł   znaleźć   niczego.   Wznawiając   swój   krok,   popchnął   drzwi   wyjściowe   z   klubu,   skinął   głową   do   Iwana   i   nowego   faceta,   którzy   obstawiali   wejście,   i   podjął   wędrówkę   wzdłuż   linii   oczekujących,   która   był   pełna  domniemanych  podejrzanych.     Mimo,   że   nie   rodzaju   Kevin'a   Spacey'a,   oczywiście.   I   co   bardziej   żałosne  -­‐  kochał  faceta  w  tym  filmie.     Nikt  na  chodniku  nie  odpowiadał  opisowi  BR.     Zgadnij,  kto  to  poszedł  na  spacer.     Kiedy   Trez   obrócił   się   w   stronę   drzwi,   został   uderzony   w   twarz   światłami   trollowego   auta,   i   to   ukłucie   uwolniło   z   niego   wampira   i   kazało   uciekać   od   światła.   Mrugając   aby   wyostrzyć   wizję,   jakimś   sposobem   podszedł  do  przodu  linii  i  -­‐     "Co  do  kurwy  -­‐  on  tu  nie  pasuje!  Czemu  pozwalasz  mu  wejść!"     Kiedy   Trez   zdał   sobie   sprawę,   że   był   przedmiotem   dyskusji   zatrzymał   się  i  spojrzał  przez  ramię.   56  

 

  Adwokat   z   postawą   piętnastolatka,   75   kg   wagi–   i   nie   będący   dziewczyną.   Oczywiście,   skurwysyn   cierpiał   na   syndrom   terriera/ADHD,   jego   paciorkowate   oczka   całe   płonęły,   ale   gdy   spojrzał   na   Treza,   jego   przeszywające  kocie  oczy  sprawiły,  że  oddychał  ciężko.     Pewnie   grał   dużo   w   World   of   Warcraft,   czy   cokolwiek   to   było,   i   to   sprawiło,   że   zapomniał,   że   jeśli   jesteś   fanatykiem,   który   za   dużo   gada,   to   lepiej  się  przygotuj,  że  możesz  dostać  wpierdol.     Trez   pochylił   się   do   człowieka   i   dał   mu   chwilę,   aby   rozkoszować   się   różnicą  w  ich  rozmiarze  –  i  wiecie  co,  usta  suki  się  zamknęły  i  takie  pozostały.     "Jestem   właścicielem   tego   miejsca"   powiedział   Trez   niskim   głosem."Tak   więc   pytanie   jest,   dlaczego   do   kurwy   miałbym   cię   wpuścić".   Spojrzał  na  Iwana.  "On  nie  jest  tu  mile  widziany.  Nigdy."     Było  trochę  gadania  w  tej  kwestii,  ale  on  już  skończył.  Jak  Cień,  który   tylko   się   gapił   -­‐   regularne   wampiry,   nie   wiedziały   co   zrobić   i   szczerze,   nie   troszczył  się  o  nich.  W  rzeczywistości  został  wychowany  w  wierze,  że  te  dwa   gatunki  nie  powinny  się  mieszać  -­‐  ostatnim  razem  Mordh  pomógł  jemu  i  jego   bratu  podczas  ich  wygnania.  Początkowo  nie  ufał  temu  facetowi  –  dopóki  nie   zdał   sobie   sprawy,   że   Mordh   jest   taki   jak   oni,   obcy   zamknięty   w   klubie   pełnym  ludzi  których  nie  szanował.     Ooo,   a   dla   świata   ludzi?   Wszyscy   przypuszczali,   że   był   czarny   i   dołączył   do   swojego   własnego   rasowego   stowarzyszenia,   dobra   i   zła,   robiąc   to   –   w   czym   była   ironia.   Nie   był   ani   ‘Afrykański’   ani   ‘Amerykański’,   więc   nic   z   tego   gówna   nie   można   było   zastosować   do   jego   osoby,   pomimo   tego,   że   jego   skóra  była  ciemna.     Tacy   byli   ludzie   dla   ciebie,   chociaż,   pochłonięci   sobą   do   tego   stopnia,   że   po   prostu   musieli   zobaczyć   siebie   we   wszystkich   sytuacjach.   Tymczasem   było   wiele   innych   gatunków   chodzących   wśród   nich,   a   oni   nie   byli   najmądrzejszym.     Chociaż...  jak  zostało  powiedziane...  jeśli  jakiś  fałszywy  jełop  próbował   wyciągnąć   gówno   z   nim   na   tle   rasowym   przed   jego   własnymi   drzwiami?   Wtedy  idiota  może  spierdalać.     Wracając   z   powrotem   do   klubu,   światła   stroboskopowe   i   hałas   uderzyły   w   niego   niczym   ceglany   mur   i   musiał   siłą   przełamać   jego   opór.   57  

 

Migotanie   było   po   prostu   zbyt   jasne,   a   dźwięk   był   jeszcze   gorszy,   odbijając   się   we   wnętrzu   jego   czaszki,   aż   to   cokolwiek   puszczano   zamieniło   się   w   niezrozumiały  bałagan.     Co  do  cholery  jego  personel  sobie  wyobrażał?  Kto   chciał,   żeby   było   tak   głośno.   Ooo...  cholera.     Przecierając   oczy,   zamrugał   kilka   razy   i...   tak,   była   tam   w   prawej   ćwiartce:   układ   poszarpanych   linii   migotał   niczym   światło   słoneczne   przechodzące  przez  szkło.     "Ja  pierdolę..."     Dzięki  uprzejmości  sexualnej  sesji  w  łazience,  blondynka  odnalazła  się   w  nowej  pracy  –  a  on  miał  zamiar  cieszyć  się  ośmioma  do  dziesięciu  godzin   rzygania,  biegunki  i  piekącego  bólu  głowy.     Jak   wszyscy   cierpiący   na   migrenę,   spojrzał   na   zegarek.   Miał   około   dwudziestu   minut   zanim   zabawna   gra   się   rozpocznie,   a   on   nie   mógł   sobie   pozwolić  na  ich  marnowanie.     Idąc   szybciej,   utorował   sobie   drogę   przez   ciała,   kiwając   do   pracujących   dziewczyn   i   jego   zespołu   ochrony,   jakby   wszystko   było   w   porządku.   Następnie   udał   się   do   pracowników   będących   z   tyłu   domu,   uderzył   do   swojego   biura   po   skórzaną   kurtkę   i   klucze   i   wyszedł   wyjściem   w   lewo   na   parking.  Jego  BMW  czekało  na  niego,  a  kiedy  się  do  niego  dostał,  wyszarpnął   pas   bezpieczeństwa   na   pierś   i   uderzył   w   gaz,   chciał   jak   cholera   nadal   mieszkać   na   Commodore   –   ponieważ,   wtedy   mógł   użyć   jednego   ze   swoich   bramkarzy  w  roli  kierowcy.     Teraz   kiedy   zamieszkał   w   rezydencji   Bractwa?   Bezstronni,   będący   osobami  trzecimi,  szoferzy,  nie  mogli  mu  towarzyszyć.     Oczywiście,   mógł   zadzwonić   po   brata.   Ale   iAm   mógłby   skomentować   to  zaoferowaniem  opieki  medycznej  całemu  domu,  i  nie  było  potrzeby,  aby   narażać   się   na   taki   hałas:   iAm   był   jedyną   osobą   jaką   kiedykolwiek   spotkał,   która  potrafiła  uczynić  ciszę  głośniejszą  niż  start  odrzutowca.     Kiedy   odłożył   swój   telefon,   pomyślał,   cholera,   lepiej   żeby   zadzwonił   i   dał  znać  wszystkim  w  pracy,  by  wiedzieli,  że  jest  wyłączony  z  obiegu.     Biorąc  komórkę,  spojrzał  na  -­‐  "Świetnie".     Ale   to   nie   było   tak,   jakby   mógł   wysłać   iAmowi   wiadomość   głosową.   58  

 

Przesuwając  kciuk  po  ekranie,  poniósł  telefon  do  ucha  mimo,  że  Nowy  Jork   był  głośno-­‐mówiącym  stanem.     Jego  brat  nawet  nie  dał  mu  szansy  na  ‘cześć’  gówno."Masz  migrenę."     "Nie  jesteś  medium?"     "Nie  jestem.  Właśnie  podjechałem  kiedy  wyrwałeś.  Jestem  tuż  za  tobą   i  jest  tylko  jeden  powód,  dla  którego  odjechałeś  o  pierwszej  nad  ranem."     Trez   spojrzał   w   lusterko,   i   był   bardzo   dumny   z   siebie,   jeśli   przechylił   głowę  w  pewien  sposób,  mógł  rzeczywiście  zobaczyć  parę  reflektorów.     "Zatrzymaj  się".     "Jestem  -­‐"     "Zatrzymaj   się   kurwa.   Wrócę   po   samochód,   gdy   odstawię   cię   do   domu."     Trez   kontynuował   jazdę,   kierując   się   do   Northway,   myśląc,   taa,   że   da   radę  to  zrobić.     Dobry   plan.   Aż   do   momentu   kiedy   samochód   zbliżył   się   do   przeciwnego  pasa-­‐  kiedy  się  zbliżył,  został  całkowicie  oślepiony  i  zupełnie  nie   miał   wyboru,   by   popuścić   na   gazie.   Mrugając   w   następstwie,   był   w   stanie   przybić   gwoździami   pedał   gazu   by   móc   dalej   kontynuować,   z   wyjątkiem   tego   jaka  była  rzeczywistość:  tracił  czas,  nie  tylko  w  kategoriach  migreny.     s'Hisbe   będzie   kontynuować   swoje   działania   wojenne,   aby   zaciągnąć   go  z  powrotem  na  Terytorium,  i  tylko  Bóg  wiedział  jaki  będzie  ich  następny   ruch.  Więc  tym  czego  ta  sytuacja  nie  wymagała,  był  iAm  oglądający  jak  jego   brat  umiera  centralnie  tuż  przed  nim.     Trez  uczynił  wystarczająco  dużo  szkody  temu  facetowi.     Stanie   sie   kulą   ognia,   nie   byłoby   najlepszym   wyborem   spośród   jego   osiągnięć.     Poddając   się,   zjechał   na   bok,   wcisnął   hamulec   i   położył   czoło   na   kierownicy.     Mimo,   że   zamknął   oczy,   aura   w   dalszym   ciągu   istniała,   rozprzestrzeniając   się   i   unosząc   się   stopniowo   do   górnej   krawędzi.   Kiedy   zniknie?  Pora  się  zabawić  –  i  to  nie  w  dobrym  kontekście.      

59  

 

  Kiedy   czekał   na   iAma,   aby   zatrzymał   się   obok   niego,   pomyślał,   że   to   ironia,  że  robiąc  właściwe  rzeczy,  czasami  czuł  totalną  klęskę.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1

60  

 

CZTERY   "Dobra,  co  my  tu  mamy...?"     Pytanie   było   raczej,   czego   nie   mieli,   pomyślała   Beth,   kiedy   pochylała   się  nad  zamrażarką  przeznaczoną  wyłącznie  na  lody.   Okazało  się,  że  kobieta  w  ciąży  lubiła  słodkie  zimne  rzeczy.  Ok,  ciężarna   Wybranka,  Layla,  lubiła  je  -­‐  i  Beth  dostarczała  ciągle  te  same,  planowo  co  noc   ostatnio...  Jak  dużo  czasu  już  minęło  od  chcączki  samicy?     Boże,  czas  leciał.     I   jak   policzyła   dni,   była   w   pełni   świadoma,   że   nie   miała   na   myśli   postępów  Layli.  To  co  dla  niej  naprawdę  miało  sens,  to  ile  godzin  nasiąkała  w   tym   pokoju,   siedząc   w   pobliżu...   mając   nadzieję,   że   tym   razem   opowieści   starych  żon  się  sprawdzą.   Nie   chodziła   tam,   tylko   dlatego,   że   jest   miłą   współlokatorką   lub   wsparciem  dla  przyjaciółki.   Nie.   Chociaż   dlaczego   do   cholery   myślała,   że   ona   i   Ghrom   potrzebują   dziecka   w   środku   tego   całego   dramatu,   było   tajemnicą.   Matka   Natura,   jednak  zapędziła  ją  w  jakiś  róg  i  nie  było  już  odwrotu,  to  nie  miało  sensu,  ten   pośpiech  nie  miał  uzasadnienia.     Nie,   żeby   rozmawiała   o   tym   ostatnio   z   Ghromem.   Jakby   nie   miał   już   dość  zmartwień.  Ale  ludzie,  gdyby  była  w  stanie  rozruszać  swoją  chcączkę...     Po   prostu   chciała   mieć   kawałek   siebie   i   Ghroma   –   i   im   niebezpieczniejsze   rzeczy   działy   się   przez   Bandę   Drani,   tym   bardziej   zdesperowana  była  jej  chcączka.   W   pewnym   sensie   to   był   najsmutniejszy   komentarz   do   tego,   gdzie   teraz  byli.   Przynajmniej  coś  z  niego  przetrwałoby,  gdyby  Bandzie  Drani  udało  się   zabić-­‐     Fala   bólu   na   tą   myśl   była   tak   wielka,   że   oparła   się   o   zamrażarkę,   i   trochę   potrwało   zanim   ponownie   mogła   skupić   się   na   zestawie   lodów   Breyers,  Ben  &  Jerry,  Häagen-­‐Dazs  i  Klondikes.    

61  

 

W   porównaniu   do   tego   stresu,   bezpieczniejszym   tematem   był   wybór   smaku  na  dzisiejszy  wieczór.  Layla  chciała  zawsze  wanilię  –  tylko  ten  rodzaj   mogła   utrzymać   w   środku.   Ale   Beth   miała   szerokie   możliwości   wyboru,   a   dzięki  słynnemu  apetytowi  Rankhora,  to  było,  jak,  gigantyczny  wybór.     Gdy   szukała   inspiracji,   dylemat   ten,   był   całkiem   jak   z   jej   dzieciństwa,   współczesne  echo  czasów,  kiedy  wyjmowała  jednego  z  jej  ciężko  zarobionych   dolarów,   szła   pół  mili  do   kawiarni   Maca,   i   spędzając  tam   dwadzieścia   minut   i   uzyskiwała   zawsze   ten   sam   rezultat,   filiżankę   czekolady   Hershey   Dixie.   Śmieszne,   że   wciąż   pamięta,   jak   to   miejsce   pachniało,   tak   jak   te   ręcznie   robione  ciasteczkowe  rożki  Maca.  I  że  staromodna  kasa,  miała  korbę.   Kiedy   szła   do   kasy,   Mac   zawsze   dawał   jej   czerwoną   plastikową   łyżeczkę,  serwetkę  i  uśmiech  –  wraz  z  jej  dwudziestoma  sześcioma  centami   w  drobniakach.   Był   bardzo   miły   dla   sierot,   które   mieszkały   w   dole   u   Najświętszej   Panienki.  Było  wielu  ludzi,   którzy   byli   dla   niej   mili  i  dla   innych  niechcianych   lub  niemających  szczęścia  dzieci.     "Miętowe   z   kawałkami   czekolady",   powiedziała,   podchodząc   i   otwierając  drzwiczki  do  tyłu.     Gdy  zimne  powietrze  uniosło  się,  przestała  grzebać  w  zamrażarce.  "O,   tak..."     Mimo  że  był  cholerny  grudzień,  była  spragniona  chłodu,  dostała  gęsiej   skórki,  pory  na  jej  twarzy  zacisnęły  się,  i  świszczało  jej  w  nosie  od  tego  zimna.   Pewnie  ten  seks  nadal  ją  grzał.     Zamknęła  oczy  i  wróciła  myślami  do  Ghroma,  biorącego  ją  na  podłodze   i  zrywającego  z  niej  ubranie.  Tak  dobrze.  To,  co  było  im  potrzebne.     Choć  nienawidziła  tego,  jak  się  teraz  czuła.     Był   tak   cholernie   daleko,   nawet   jeśli   jego   ciało   było   tylko   na   górze   w   tym  gabinecie.     Być  może,  to  kolejny  powód,  dla  którego  chciała  dziecka.     Skupić  się,  skupić  się.  "Wanilia,  wanilia...  gdzie  jesteś?"     Kiedy  okazało  się,  że  wanilia  była  tylko  w  połączeniu  z  czymś,  musiała   zadowolić   się   połową   galonu   trój-­‐smakowych,   które   zostały   skażone   truskawkami   i   czekoladą.   Nic   wielkiego.   Przy   prawidłowej   ekstrakcji,   będzie  

62  

 

mogła  wykonać  pracę  bez  jakiegokolwiek  kłopotliwego  zamieszania  w  misce   Layli.     Pozostawiła   spiżarnię   i   weszła   do   głównej   kuchni,   a   słodki,   ziemisty   zapach   smażonej   cebuli   i   grzybów   zmieszanych   z   bazylią   i   oregano   był   jak   niebo  w  nosie.  Ale  ambrozja  nie  była  na  Ostatni  Posiłek  i  nie  była  w  garnku   psańców.     Nie.  To  był  iAm  -­‐  ponownie.  A,  biorąc  pod  uwagę,  że  gotował  kiedy  był   zestresowany,  oznaczało  to,  że  czyjeś  życie  było  w  kiblu.     Cień   i   jego   brat   byli   najnowszym   dodatkiem   w   domu   Bractwa,   a   właściciel   i   szef   kuchni   rodem   z   bardzo   starej   szkoły   Salvatore   Restaurant   iAm,  gotował  więcej  niż  tylko  kotleciki  z  krewetkami  –  mimo,  że  nie  było  to   powiedziane,   Fritz   aprobował   faceta   biorącego   te   wszystkie   wielolitrowe   garnki:   Zwykle,   lokaj   unosił   się   na   obrzeżach   apopleksji,   gdy   jeden   z   gości   domu  gotował  cokolwiek.     "Pachnie   pysznie"   powiedziała,   umieszczając   pojemniki   na   pokładzie   wielkiej  granitowej  wyspy.     Nie  miała  szansy  dostać  się  do  miski  i  łyżki.  Fritz  skoczył  do  działania,   wyciągał  otwarte  szafki  i  szuflady  -­‐  a  ona  nie  miała  serca  powiedzieć  mu,  aby   jej  nie  obsługiwał.     "Więc  co  tym  razem?"  Zapytała  Cienia.     "Bolognese".   IAm   stuknięciem   otworzył   kolejną   butelkę   przyprawy,   i   zdawał  się  znać  dokładną  ilość,  którą  ma  dodać  bez  korzystania  z  miarki.   Spotykając   jego   czarne   oczy   w   kształcie   migdałów,   Beth   pociągnęła   wyżej   golf,   aby   ukryć   ślady   ugryzień   na   swojej   szyi.   Nie,   żeby   to   ją   obchodziło,  tak  czy  inaczej.  "Gdzie  twój  brat?"   "Na  górze"  przyszła  twarda  odpowiedź.     Ach.  Temat  zamknięty.  "No  cóż,  myślę,  że  zobaczymy  się  na  Ostatnim   Posiłku?"     "Mam   spotkanie,   ale   jest   jagnięcina   dla   reszty   z   was,   lub   tak   słyszałem."     "Och,  myślałam,  że  gotowanie  dla-­‐"     "To   jest   terapia"   powiedział,   uderzając   drewnianą   łyżką   o   czystą   krawędź   garnka.   "To   jedyny   powód,   dla   którego   Fritz   pozwala   mi   korzystać   ze  swojej  kuchni."     63  

 

Rzuciła  odpowiedź.  "Myślałam,  że  masz  specjalne  moce  nad  nim."   "Zaufaj   mi,   gdybym   miał,   to   bym   ich   używał."   Odłączył   płomień.   "Wybacz  mi.  Muszę  iść  sprawdzić  co  z  Trezem."     "Czy  on  jest  ranny?"     "Można   tak   powiedzieć"   pokłonił   się   krótko   i   wyszedł   z   pokoju.   "Do   zobaczenia".     W  ślad  za  nim,  powietrze  wydawało  się  zmieniać,  cząsteczki  w  kuchni   uspokajały   się,   jakby   jego   ciemny   nastrój   naelektryzował   je.   Zakręcony,   ale   lubiła  go  i  jego  brata:  Dodatkowa  para  wyszkolonych  zabójców  w  domu,  nie   była  zła  ostatecznie.     "Pani,   chyba   mam   wszystko,   czego   potrzebujesz."   Lokaj   pokazał   na   srebrnej  tacy  ekwipunek  niezbędny  do  spożycia  lodów  Breyers.  "Dla  ciebie  i   Wybranki."     "Och,  Fritz,  jak  miło  -­‐  ale,  tak  na  prawdę,  potrzebuję  tylko  jedną  miskę.   Moje  będę  jeść  prosto  z  kartonu  mimo,  że  brzmi  to  tandetnie.  Ale  mogę  użyć   yyy  -­‐  dziękuję."  Uśmiechnęła  się  gdy  lokaj  zamachał  łyżką  do  lodów.  "Czytasz   w  myślach?"     Psaniec   zaczerwienił   się,   a   jego   wyblakła,   pomarszczona   twarz   wykrzywiła   się   w   uśmiechu.   "Nie,   pani.   Od   czasu   do   czasu   dobrze   przewiduję."     Rozdzierając  szczyt  kartonu  od  trój-­‐smakowych,  nakładała  je  uważając,   aby  zgarnąć  tylko  wanilię.  "Próbuj  tak  zawsze."     Ponieważ   poczerwieniał   i   opuścił   oczy,   chciała   go   przytulić.   Ale   ostatnio,  gdy  tak  zrobiła,  prawie  zemdlał  przez  jej  niewłaściwe  zachowanie.   Psaniec   żył   zgodnie   z   surowym   kodeksem   postępowania,   a   chociaż   jego   najgłębszym  pragnieniem  było,  aby  dobrze  służyć,  po  prostu  nie  mógł  sobie   poradzić  z  tym,  jeśli  zostałby  nagrodzony.   A  iAm  już  wystarczająco  zestresował  biednego  faceta.     "Czy   jesteś   pewna,   że   nie   mogę   tego   podzielić   na   porcje   za   ciebie?"   powiedział  lokaj  niecierpliwie.     "Wiesz,  jak  lubię  robić  to  sama."     "Czy  mogę  zanieść  na  górę  tacę  dla  ciebie,  zatem?"     "Nie,  zaniosę  ją."  Kiedy  wydawał  się  już  gotowy  do  implozji,  ukończyła   napełnianie  miski  Layli  "Czy  mógłbyś  odłożyć  te  lody  na  miejsce,  za  mnie?"     64  

 

"Tak,  proszę  pani.  I  miarkę.  Zajmę  się  tym."     Gdy   uciekł   jak   złodziej   z   łupem,   potrząsnęła   głową,   podniosła   tacę   i   udała   się   do   jadalni.   Pojawiając   się   po   drugiej   stronie   foyer,   musiała   przystanąć   i   chłonąć   to   wszystko.   Nawet   gdy   widywała   tą   trzypiętrową   przestrzeń   co   noc   przez   ostatnie   dwa   lata,   wciąż   było   to   zdumiewające   miejsce,   jak   wejście   do   innego   świata:   od   jego   złotych   liści   do   wspaniałej   kolorowej  mozaiki  na  piętrze,  od  rzeźbionego  sufitu  tak  wysokiego  powyżej,   do  wszystkich  malachitowo  marmurowych  kolumn,  to  była  czysta  magia.     I  nieskazitelne  królestwo.     W   rzeczywistości,   cały   dwór   był   dziełem   sztuki,   każda   przestrzeń   w   domu,   nowym   smakiem   inspirujących   luksusów,   inny   rodzaj   perfekcji   w   każdym  pokoju.     Ona   z   pewnością   nie   żyłaby   tak,   zanim   Ghrom   nie   wkroczył   do   jej   życia   -­‐   i   nie   oczekiwałaby   tego.   Drogi   Panie,   pamiętała   jak   oboje   po   raz   pierwszy   przenieśli  się  tutaj.  Ręka  w  rękę,  przeszli  przez  wszystkie  skrzydła  i  podłogi,   od   piwnicy   do   krokwi   poddasza.   Ile   pokoi   tam   było?   Straciła   rachubę   po   pięćdziesięciu.     Wariactwo,  wariactwo.     I   pomyśleć,   że   to   nie   była   jedyna   rzecz,   którą   odziedziczyła   po   ojcu.   Pieniądze...  było  tak  dużo  pieniędzy,  zbyt  dużo.     Do  tego  stopnia,  że  nawet  gdy  podzieliła  to  wszystko  na  pół  z  Johnem   Matthew,   który   wszedł   do   ich   życia?   Nie   było   uszczerbku,   mimo,   że   jej   przyrodni  brat  brał  miliony  i  miliony.     Całkowicie  zakręcone.     Przeprawiła  się  nad  jabłonią  w  rozkwicie,  uderzyła  na  schody  i  krwisto-­‐ czerwoną  wykładzinę  wyłożoną  na  drugim  piętrze.  Była  sierotą  całe  życie,  to   był  szok,  gdy  dowiedziała  się,  że  jej  ojciec  wiedział  o  niej,  że  czuwał  nad  nią,   zapewnił  to  wszystko  dla  niej.  Ale  z  tego  co  słyszała,  Hardhy  taki  był.  Nigdy   nie  uchylał  się  od  obowiązków.     Boże,  szkoda  tylko,  że  ona  go  nie  znała.     Szczególnie  teraz.     Kiedy   dotarła   do   szczytu   schodów,   zauważyła   otwarte   drzwi   do   gabinetu,  a  jej  mąż  był  tam,  gdzie  być  nienawidził  -­‐  zakręcony  nad  hektarami   dokumentacji   wykonanej   w   alfabecie   Braille'a,   jego   olbrzymie   ramiona   65  

 

zasłaniające   przepięknie   wyrzeźbiony   tron,   w   którym   siedział,   jego   utalentowane   palce   śledziły   linię   po   linii,   jego   brwi   głęboko   ściągnięte   za   okularami-­‐     Zarówno   jej   mężczyzna   jak   i   George,   jego   ukochany   pies   przewodnik,   spojrzeli,  jakby  złapali  jej  zapach.     "Lellan,"  powiedział  Ghrom  na  wydechu.     Podrywając   się   na   nogi   z   kłębka   w   jakim   był   zwinięty   na   podłodze   golden   retriever,   machał   ogonem,   pysk   ułożył   jak   do   uśmiechu,   i   zaczął   kichać.     Tylko  dla  niej  się  uśmiechał  -­‐  ale  mimo,  że  ją  kochał,  nie  opuścił  boku   Ghroma.     Umieszczając   srebrną   tacę   lodów   na   stole   w   holu,   podeszła   i   pomachała   do   Saxtona,   który   był   w   swoim   zwykłym   miejscu,   na   jednej   z   francuskich   jasnoniebieskich   sof.   "Jak   się   ma   mój,   najciężej   pracujący   na   planecie  mężczyzna?"     Adwokat  od  Starego  Prawa  wstał  od  swojego  stosu  papierów  i  skłonił   się,  jego  czesankowy  garnitur  z  pewnością  był  bardzo  komfortowy.  "Dobrze   wyglądasz."     Tak,  dobrze,  nic  tak  dobrze  nie  robi  jak  trochę  miłości.   "Dziękuję."  Przeszła  wokół  masywnego  biurka  i  zebrała  twarz  męża  w   dłoniach.  "Hej".     "Cieszę   się,   że   tu   jesteś"   odetchnął   -­‐   jakby   minęły   lata   odkąd   się   ostatnio  widzieli.     Pochyliła   się   całując   jego   usta,   wiedziała,   że   miał   zamknięte   oczy,   chociaż  nie  widziała  ich  przez  ciemne  okulary.   A  potem  nie  mogła  zapomnieć  o  psie.     "Jak   się   czujesz,   George?"   Podobnie   jak   mężowi,   dała   temu   szczeniakowi  o  miękkiej  mordzie  buziaka.  "Pilnujesz  naszego  króla?"     Uszczęśliwiony  poruszał  ogonem  bum-­‐bum-­‐bum,  uderzając  o  krawędź   tronu.     "Więc  nad  czym  chłopaki  pracujecie?"  Spytała,  gdy  Ghrom  pociągnął  ją   na  kolana  i  głaskał  ją  tam  i  z  powrotem.   To   było   takie   dziwne.   Zanim   go   spotkała,   nienawidziła   czułości,   pretensjonalnego  przytulania  par.  Ale  czasy  się  zmieniły.     66  

 

"Tylko  petycje."  Czytaj:  Bzdury,  w  zamian  wolałbym  spłonąć  w  słońcu,   niż  się  tym  zajmować.     "I   mamy   kolejne   dwa   tuziny   na   lewo."   Saxton   wyciągnął   prawą   rękę,   jakby   załamany.   "A   potem   mamy   rozstrzygnięcia   sporów   i   ogłoszenia   narodzin  i  śmierci."     Ghrom   z   powrotem   opuścił   głowę.   "Wciąż   myślę,   że   istnieje   lepszy   sposób   radzenia   sobie   z   tym.   Nienawidzę   zatrudniania   cię   jako   sekretarza,   Saxton."     Mężczyzna   wzruszył   ramionami   nad   swoim   notatnikiem.   "Nie   przeszkadza  mi  to  wcale.  Cokolwiek,  by  wykonywać  swoją  pracę."   "W  tym  notatniku,  jaki  jest  nasz  następny  punkt?"     Saxton   wziął   kawałek   papieru   w   grubej   teczce.   "Prawda.   Więc   ten   dżentelmen  chce  wziąć  sobie  kolejną  krwiczkę-­‐"     Beth   przewróciła   oczami.   "Coś,   jak,   Sister   Wives5,   tylko   wampirza   edycja?"     "Jest   to   zgodne   z   prawem."   Saxton   pokręcił   głową.   "Chociaż   szczerze   mówiąc,   jako   gej,   nie   rozumiem,   dlaczego   ktokolwiek   chciałby   jedną,   tym   bardziej  więcej  -­‐  och,  to  znaczy,  z  wyjątkiem  ciebie,  moja  królowo.  Ty  jesteś   warta  wyjątku."     "Zważaj,  prawniku"  warknął  Ghrom.   "Żartuję"  wypalił  adwokat.     Beth   uśmiechnęła   się   na   to,   jak   zgodnie   zaczęli   pasować   do   siebie.   "Czekaj,  więc  jest  rzeczą  normalną,  mieć  dwie  żony?"     Saxton   elegancko   wzruszył   ramionami.   "Kiedyś   to   było   bardziej   powszechne,   gdy   populacja   była   większa.   Teraz   mamy   mniej   wszystkiego:   małżeństw,  urodzeń,  zgonów"     Ghrom   umieścił   swoje   usta   przy   jej   uchu.   "Możesz   zostać   i   spędzić   przerwę  ze  mną?"     Falowanie   jego   bioder   sugerowało,   że   jego   mózg   zawracał   na   terytorium   poziome.  Lub   pionowe   –   Bóg   wie,   że   jest   wystarczająco   silny,   aby   trzymać  ją  nad  podłogą  jak  długo  chciał.                                                                                                                             5

 Sister  Wives  to  amerykański  serial  reality  nadawany  na  TLC.  Dokumentuje  życie  rodziny,  poligamisty  i   patriarchy  Kody  Browna,  jego  czterech  żon,  i  ich  17  dzieci.   67  

 

Gdy   jej   ciało   zaczęło   się   rozgrzewać...   pomyślała   o   lodach,   które   zostawiła  w  holu.  "Czy  możesz  mi  dać  godzinę?  Mam  do-­‐"     Głośny  krach  na  podeście  pierwszego  piętra  odwrócił  głowy  każdego  z   nich.     "Co  to  kurwa  jest?"  warknął  Ghrom.       ***     W  śródmieściu  w  tej  uliczce,  Xcor  przykucnął  i  zakrył  ranę  po  kuli,  gdy   dźwięki   rozlegały   się   wokół   niego,   a   pisk   opon   zapowiedział   przybycie   kilku   nowych  członków  gangu.     Wsparcie.   Potrzebował   wsparcia   -­‐   teraz.   Ci   ludzie   nie   przejmowali   się   nim,   ale   ich   ostrzał   był   gęsty   jak   ulewa   i   tak   nieprzewidywalny   i   szybki   jak   panika  byków.     Skacząc  do  tyłu,  rzucił  swoje  ciało  przed  budynkiem,  a  ból  w  ramieniu   był   zaskakujący.   Nie   miał   czasu,   aby   myśleć   o   tym   teraz.   Spojrzał   w   lewo...   w   prawo...     Jedyną  rzeczą,  jaką  zobaczył  były  drzwi  około  piętnastu  metrów  dalej,   rzucił   się   na   ziemię   i   przeturlał   do   nich,   w   trakcie   wyjmując   swoją   broń.   Oddał   dwa   strzały   do   stalowego   mechanizmu   blokującego,   kopnął   mocno   i   zanurkował  w  ciemność.     Wewnątrz  powietrze  było  cuchnące...  i  słodkie.     Chorobliwie  słodkie.  Jak  zgnilizna  śmierci.     Zjełczałe...  jak  reduktorzy.     Gdy   zamknął   się   w   środku,   strzały   nadal   trwały,   więc   pewnie   nie   potrwa  długo  gdy  rozlegną  się  syreny.  Pytanie,  ilu  żyje,  ilu  rannych,  i  czy  ta   banda  szczurów  bez  ogonów  odnajdzie  drogę  tutaj?     Niestety,  na  te  głupie  pytania  trzeba  będzie  odpowiedzieć  po  tym,  jak   zorientuje  się,  dlaczego  to  miejsce  pachniało  jego  wrogiem.   Wyjął   latarkę,   którą   błysnął   wokół   ze   swojej   pozycji   na   brudnej   podłodze.   Duża   kuchnia   była   wyraźnie   opuszczona,   pajęczyny   wiszące   z   wentylatora   przemysłowego   nad   piecem   i   puste   regały   powyżej   liczników...   kurz   leżał   na   wszystkich   powierzchniach...   brud   z   pośpiesznych   działań   zalegał  na  drodze  do  drzwi.     68  

 

Wstając,   Xcor   przesunął   światłem   w   kręgach   tłuszczu.   Puste,   przewrócone  wiadra,  które  kiedyś  były  wypełnione  dużymi  porcjami  sosów  i   jogurtów  zagracały  część  przygotowawczą,  a  otwarte  pojemniki  wciąż  pełne   musztardy   i   ketchupu   objawiały   wnętrza,   które   zamieniły   się   w   skamielinę   dawno  minionej  zgnilizny  i  przeszły  do  stanu  mumifikacji.  Dalej,  skład  tacek   w   kolejce   do   zardzewiałej   zmywarki   przemysłowej,   która   zawierała   też   zbłąkaną  łyżkę  i  widelec  w  sobie,  i  ciemne,  na  w  pół  zbite  szkło,  jakby  czekały   na  upiornej  podkładce  do  wysłania  ich  przez  urządzenie.     Chrzęszcząc   na   resztkach   białych   porcelanowych   płytek,   poszedł   za   zapachem,  który  zwrócił  jego  uwagę.     Korporacja   Reduktorów   składała   się   z   ludzi   zwerbowanych   do   wojny   przeciwko   wampirom,   słabeuszy   przekształconych   w   ich   opłakanym   stanie   przez   Omegę   –   z   efektem   ubocznym,   którym   był   stały   smród,   gdzieś   pomiędzy  dwu-­‐dniowym  martwym  jeleniem,  a  zepsutym  mlekiem.   Można   było   zawsze   znaleźć   wroga,   dzięki   swojemu   własnemu   węchowi...   Kuchenna   chłodnia   na   mięso   była   w   kącie,   pęknięte   drzwi   godne   więzienia  były  otwarte,  a  wnętrze  czarne  jak  smoła.     Gdy  sięgnął  do  zamka  z  przodu,  jego  skóra  lśniła  bielą  w  świetle  latarki,   a  skrzypienie,  gdy  rozszerzył  lukę  było  wystarczająco   głośne,  że  świdrowało   mu   w   uszach.   Popłoch   malutkich   łapek   sugerował,   że   szczury   uciekają   na   jego  przybycie,  i  czuł  jak  przechodziły  po  czubkach  jego  butów  bojowych.     Smród  był  na  tyle  duży,  by  wycisnąć  łzy  z  jego  oczu.   Promień  światła  wszedł  pierwszy.     I  był  tam.     Zawieszony  w  środku  chłodni  typu  walk-­‐in6,  na  haku  z  tyłu  szyi,  ludzki   mężczyzna  robił  doskonałą  imitację  bydła.     Przynajmniej   Xcor   zakładał,   że   to   mężczyzna,   biorąc   pod   uwagę   spodnie   i   kurtkę   skórzaną.   Identyfikacja   twarzy   była   niemożliwa:   Szczury   objadły   go   od   góry   do   dołu,   używając   łańcucha,   który   trzymał   wszystko   od   podłogi,  jak  autostrady,  aby  dostać  się  do  ich  pachnącego  posiłku.   Więc  taka  była  tragedia,  nie  jego  wróg,  ale  prawdziwy  trup.                                                                                                                             6

 Taka  duża  chłodziarka,  do  której  można  wejść   69  

 

Takie   rozczarowanie.   Miał   nadzieję   na   coś,  co   dotyczy   jego.   W   zamian,   tylko  więcej  ludzi-­‐     Dźwięk  kogoś  potykającego  się  w  ciemności,  spowodował,  że  wyłączył   latarkę,  jego  zmysły  były  w  pogotowiu.     Nawet   ze   smrodem   jego   przygarbionego   przyjaciela   na   haku,   miedziany  zapach  świeżej  krwi,  mówił  kto  to  był.  Tak  jak  chrząkanie  rannego.     Ałłłł.  Ktoś  miał  kuku.     Bitwa   trwała   do   chwili,   aż   syreny   policji   Caldwell   ogłosiły   przyjazd   -­‐   ale   dźwięki  były  stłumione,  co  sugerowało,  że  nowy  nabytek  kuchni  przytomnie   zamknął  ich  razem.     "Kurwa!"     Nowy,   kopnął   któryś   z   tych   pustych   plastikowych   pojemników   w   powietrze,   gdy   biegł   do   blatu   kuchennego.   Wtedy   było   więcej   przekleństw.   Jęk,   jakby   kładł   się,   na   tym   odcinku   ze   stali   nierdzewnej.   Następnie   płytkie   sapanie.     Tracąc   cierpliwość   w   całym   tym   dramacie,   Xcor   wolno   wyszedł   z   lodówki.  W  przeciwieństwie  do  poszkodowanego  członka  gangu,  miał  pewne   wyobrażenie   o   układzie,   i   udało   mu   się   skupić   na   facecie,   dzięki   swojemu   słuchowi  i  pamięci  gdzie  było  centrum  wyspy.     Jednak   rzeczy   byłyby   znacznie   prostsze   ze   światłem.   Oprócz   oczywistej   przewagi   orientacji,   nie   cieszył   się   uczuciem   nieważkości   dołączonej   do   ślepoty,  ani  faktem,  że  musiał  polegać  na  uszach  i  węchu,  aby  się  poruszać.   Było   również   faktem,   że   coś   mogło   być   z   przodu   jego   nogi,   o   co   mógł   się   potknąć.   Ale  szedł  w  kierunku  rannego  człowieka.     "Nie  jesteś  sam"  wycedził  Xcor  w  ciemność.     "Co!  O,  Boże!  Kto-­‐"     "Czy  brzmię  jak  jeden  z  twoich?"  Starannie  akcentował  R  trochę  dłużej,   niż  zwykle,  tak  jak  w  przypadku  jego  Starego  Języka,  akcent  nie  był  dokładnie   jasny.     Świst  oddychania.  Ciężkie,  bardzo  ciężkie.  Razem  z  gryzącym  zapachem   prawdziwej  grozy.     "Wy   ludzie..."   Xcor   przeszedł   jeszcze   kilka   kroków   do   przodu,   nie   zadając   sobie   trudu,   aby   stłumić   odgłos   swoich   butów.   "Problem   z   wami   jest   70  

 

taki,   że   nie   macie   prawdziwych   wrogów.   Walczycie   między   sobą   na   ulicach   miasta  lub  linii  krajów,  bo  nie  ma  nic  na  zewnątrz  co  zjednoczyłoby  was.  Mój   rodzaj,  odwrotnie.  Mamy  wroga,  który  wymaga  pewnej  spójności."     Za   mało,   by   zapobiec   jego   królewskim   ambitnym   pogawędkom,   jednakże.   W   tym   momencie   człowiek   zaczął   bełkotać.   Lub   może   to   była   jakaś   modlitwa?     Tak  osłabiony.  Był  żałosny  -­‐  i  przydatny  jak  imperatyw  moralny.     Xcor  włączył  latarkę.     W   snopie   światła,   członek   gangu   szarpnął   się,   jego   ciało   wycierało   czystą  krwią  fragment  kontuaru.     Plazma...  tak  samo  dobra,  jak  Windex  (środek  czystości),  widocznie.     Szeroko   otwarte   oczy   napięte   do   granic   swoich   możliwości,   przez   trudności   w   oddychaniu   gwizdał   z   otwartymi   ustami,   dawny   twardziel   zburzył   wiele   bastionów   jak   ból   i   strach,   starł   swoją   brawurę   w   nicość,   z   wyjątkiem  wspomnień.     "Należy   pamiętać,   że   są   inni,   którzy   chodzą   wśród   was"   powiedział   Xcor  niskim  głosem.  "Podobni,  ale  nie  tacy  sami.  I  my  zawsze  obserwujemy."   Mężczyzna   skulił   się   z   dala,   nie,   że   mógł   się   odsunąć   daleko.   Blat   roboczy   przeznaczony   był   na   sztućce   i   sita,   nie   na   materac   dla   tyłka   dorosłego  człowieka.     Jeszcze  trochę  i  skończy  na  podłodze.     "Kim...  kim  jesteś?"     "Może  wizualizacja,  a  nie  opis  powinien  wystarczyć."     Szczerząc  kły,  Xcor  przechylił  latarkę  i  wtulił  twarz  w  oświetlenie.   Głośny   krzyk   był   piskliwy,   i   nie   ostatni.   Dzięki   zdecydowanej   reakcji   nadnerczy,   człowiek   posikał   się,   smród   moczu,   który   unosił   się   sugerował,   że   stracił  kontrolę  nad  swoimi  funkcjami.     Raczej  zabawne,  naprawdę.     Xcor   poruszał   się   szybko,   przechodząc   z   łatwością   do   drzwi,   dzięki   latarce.   Przyjmując   pozycję   pod   ścianą,   wyłączył   światło   i   pozwolił   krzykaczowi  przyciągnąć  odpowiednią  uwagę.    

71  

 

Departament   Policji   Caldwell   odpowiedział   godną   podziwu   liczbą   oficerów,   która   rzuciła   się   przez   otwarte   drzwi,   własnymi   latarkami   przebijając  się  przez  gęstą  ciemność.     Natychmiast  ujrzeli  członka  gangu,  rzucili  się  do  przodu,  a  to  był  sygnał   wylotu  dla  Xcora.     Gdy   wymknął   się   drzwiami,   usłyszał   słowo   wampir   poprzez   chaos   konwersacji   -­‐   w   ten   sposób,   z   uśmiechem   zdematerializował   się   z   drogi   tłumu.   Wracając   do   Starego   Kraju,   on   i   jego   Banda   Drani   podtrzymywali   spekulacje   i   mity   poprzez   pokazywanie   się   od   czasu   do   czasu,   zawsze   pojedynczej   osobie,   i   nigdy   w   sposób,   który   pasuje   do   błędnych   mniemań,   jakie  ludzie  mieli  na  temat  gatunku.   Brukali  dziewice.  Źródła  zła,  które  spały  w  trumnach.  Potwory  nocy.     Takie  bzdury  -­‐  choć  te  ostatnie  rzeczywiście  odnoszą  się  do  nich.   I   prawdę   mówiąc,   to   byłoby   dobre,   żeby   zrobić   coś   podobnego   tutaj   w   Caldwell,  raczej  coś  z  rodzaju,  jak  pies  zaznacza  swoje  terytorium.  Zabawne,   bardzo,   aby   dać   coś   bez   związku   na   tej   wyspie   kuchennej,   coś   co   będzie   nawiedzać  jego  pamięć,  podczas  wszystkich  nadchodzących  dni  w  więzieniu.     Jedyne  co  potrzebował  zabrać,  to  radość  tamtego,  gdzie  ją  znalazł.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

72  

 

PIĘĆ   Gdy  John  Matthew  trafił  na  wspaniałe  schody  w  rezydencji,  przeszłość   była  ostatnią  rzeczą  o  jakiej  myślał.     Kiedy   się   po   nich   wspinał,   był   skoncentrowany   tylko   na   określonej   hierarchii  ważności:  dorwać  swoją  krwiczkę  nago  przed  Ostatnim  Posiłkiem;   dostać   ją   nago   w   ich   sypialni;   i   mieć   swoją   krwiczkę   nago,   pod   nim,   w   ich   sypialni,  przed  Ostatnim  Posiłkiem.     Był  kompletnie  ubrany  czy  nie?  Niewielki  problem,  z  wyjątkiem  rzeczy   poniżej   pasa.   I   jeśli   dojdzie   do   bzykania,   mógłby   uderzyć   prosto   do   części   sypialnianej   –   pod   warunkiem,   że   gdziekolwiek   skończą   zapewnią   sobie   choćby  pozory  prywatności.     Tak   więc,   w   drodze   na   drugie   piętro,   on   był   bardzo   podłączony   do   teraźniejszości   i   obecności   Xhex,   która   –   jeśli   wszystko   poszło   zgodnie   z   planem,   opuściła   Żelazną   Maskę   około   piętnastu   minut   temu   –   i   teraz   obejmowała  ‘nagość’  i  ‘sypialnię’  swoją  troską.     Jednakże  los  zaproponował  zmianę  kierunku.     Gdy   wszedł   na   podest,   podwójne   drzwi   gabinetu   Ghroma   były   otwarte   i  ujrzał  przez  nie  dobrze  znany  widok:  Król  siedzący  przy  zdobionym  biurku,   Królowa   na   jego   kolanach,   George   –   golden   retriever,   leżący   u   ich   stóp,   Saxton   –   były   kochanek   Blaya   i   obecny   radca   prawny   Ghroma,   siedzący   z   boku  na  sofie.  Jak  zwykle  wielkie  biurko  było  zawalone  papierkową  robotą,  a   nastrój  Ghroma  był  w  czarnej  dupie.     W   rzeczywistości,   ponury   nastrój   był   nieodłączną   częścią   tego   pomieszczenia,  podobnie  jak  francuskie,  antyczne  meble,  które  walczyły  aby   wesprzeć  Braci  podczas  spotkań  i  blado  niebieskie  ściany,  które  wyglądałyby   bardziej  adekwatnie  w  buduarze  jakiejś  laseczki  o  imieniu  Lisette  albo  Louisa.     Ale  to  wiedział  z  programu  Całkowita  Przemiana  Domowa.     Zatrzymując   się,   aby   skinąć   tej   czwórce,   zamierzał   przenieść   się   do   swojego  pokoju,  odnaleźć  swoją  partnerkę,  wziąć  ją  w  różnorakich  pozycjach   –  a  następnie,  świeżo  wyszorowany,  zejść  na  dół  na  ostatni  posiłek  dnia.    

73  

 

Za   to…   tuż   przed   tym   jak   się   odwrócił…   napotkał   spojrzenie   swojej   przyrodniej  siostry  Beth.     Zostało   nawiązane   natychmiastowe   połączenie,   jakaś   kombinacja   neuronów   wystrzeliła   w   jego   mózgu   i   ten   elektryczny   ładunek,   to   było   zbyt   wiele   dla   jego   płyty   głównej;   bez   ostrzeżenia,   przeszedł   w   swobodne   opadanie,   jego   waga   przechyliła   się   do   tyłu,   przejmując   kontrolę   nad   mięśniami,  najpierw  je  upośledzając,  a  potem  zupełnie  usztywniając.     Zrobiło  mu  się  czarno  przed  oczami  i  runął  na  ziemię…     ***     …i  kiedy  odzyskał  przytomność,  pierwszą  rzeczą  jaką  zarejestrował  był   pulsujący  ból  głowy  i  tyłka.     Mrugając   powoli,   odkrył,   ze   przynajmniej   może   widzieć,   najpierw   wyraźnie   sufit   nad   wejściem   przed   rzędem   zaniepokojonych   twarzy.   Xhex   była   tuż   przy   jego   boku,   trzymając   oburącz   dłoń   w   której   zwykł   trzymać   sztylet,  jej  brwi  opuszczone,  jakby  chciała  przybyć  w  trakcie  jego  omdlenia  i   przyciągnąć  go  do  niej  z  powrotem.     Jako   pół-­‐symphatka   być   może   mogła   to   zrobić.   Może   to   właśnie   było   powodem,   że   ocknął   się   tak   szybko?   A   może   stracił   świadomość   na   całe   godziny?     Dr  Jane  była  obok  niej,  a  po  drugiej  stronie  był  Khill  i  Blay.  Ghrom  był  z   Beth  u  jego  stóp.     W   chwili   gdy   zarejestrował   obecność   siostry,   elektryczna   aktywność   znowu   dała   znać   o   sobie   grożąc   ponownym   zaciemnieniem   na   dobranoc   i   jedyne  o  czym  mógł  myśleć,  było:  cholera,  to  się  nie  zdarzało  od  tak  dawna.     Sądził,  że  to  gówno  ma  już  za  sobą.       Ataki   nigdy   nie   były   dla   niego   problemem,   aż   do   chwili   gdy   po   raz   pierwszy   spotkał   Beth   –   a   potem   były   różne   wydarzenia,   których   występowania   nie   potrafił   przypasować   do   żadnego   wzoru.   A   z   dobrych   wiadomości?  Nigdy  się  to  nie  zdarzyło  podczas  walki  i  nie  było  zagrożeniem   dla  jego  życia.    

74  

 

Zupełnie   nieproszone,   jego   ciało   poderwało   się   w   górę,   korpus   oderwał   się   od   dywanu,   jak   gdyby   do   jego   klatki   piersiowej   były   przywiązane   jakieś  liny  i  ktoś  znacznie  wyżej  za  nie  pociągał.     „John?”  powiedziała  Xhex.  „John,  połóż  się  z  powrotem.”   Coś  wezbrało  w  jego  piersi,  jakiś  rodzaj  emocji,  które  były  jednocześnie   poza   jego   zasięgiem   i   całkowicie   instynktowne.   Sięgając   w   stronę   Beth,   zmusił   ją   by   wzięła   go   za   rękę   –   a   kiedy   przykucnęła   i   to   zrobiła,   jego   usta   zaczęły  się  poruszać,  jego  wargi  i  język  odkrywały  nieznane  wzory  w  kółko  i  w   kółko…  nawet  jeśli  żaden  dźwięk  nie  przebił  się  przez  jego  niemotę.     „Co  on  próbuje  powiedzieć?”  zażądała  Beth.  „Xhex?  Blay?”   Wyraz  twarzy  Xhex  pozostał  niewzruszony.  „Nic.  To  nic.”   John  zmarszczył  brwi  i  pomyślał,  bzdura.  Ale  mimo  to,  nie  wiedział  co   Beth   zrobiła   –     a   on   z   całą   pewnością   nie   mógł   zrobić   nic   by   przerwać   to   połączenie.     „John,   cokolwiek   to   jest   wszystko   jest   w   porządku.”   siostra   ścisnęła   jego  dłoń.  „Wszystko  jest  ok.”   Wyłaniając   się   ponad   swoją   lillan,   twarz   Ghroma   przeobraziła   się   w   nieprzeniknioną   maskę,   jakby   odebrał   jakieś   wibracje,   które   mu   się   nie   spodobały.     Nagle,   John   poczuł   jak   jego   usta   poruszają   się   w   nieznany   sposób,   wyrażając   zupełnie   inne   rzeczy;   chociaż   niech   go   cholera,   jeśli   dało   mu   to   jakąkolwiek   wskazówkę,   czym   oni   byli.   W   międzyczasie,   Beth   zmarszczyła   brwi…  tak  jak…  Ghrom.     I  to  było  to.   Jego   mózg   zaliczył   kolejne   zwarcie;   jego   wizja   zamknęła   się   na   Beth,   aż   do  momentu  w  którym  zobaczył  jej  twarz.     Nie   bez   powodu   czuł   się   tak   jakby   nie   widział   jej   rok   albo   dwa.   I   znaczenie   jej   rysów   twarzy;   duże,   niebieskie   oczy,   ciemne   rzęsy,   długie   ciemne  włosy…  wszystko  to  rozbrzmiewało  w  jego  piersi.     Ale  nie  romantycznie,  nie.     To  było  coś  zupełnie  innego  –  ale  po  prostu  bardzo  potężne.     Szkoda,   że   on   nie   mógł   zatrzymać   tego   dłużej   w   świadomości,   aby   to   rozpoznać.       75  

 

***     „Jesteśmy  gotowi.”   Assail   skończył   swoją   drugą   kreskę   kokainy,   wyprostował   się   znad   granitowego  blatu  i  przyjrzał  się  swoim  kuzynom:  W  poprzek  kuchni,  w  jego   szklanym  domu  nad  rzeką  Hudson,  stali  obaj  ubrani  w  matową  czerń  od  stóp   do  głów.  Nawet  ich  gnaty  i  noże  nie  łapały  światła.     Doskonale,  biorąc  pod  uwagę  co  zaplanowali.   Assail   zamknął   wieczko   swojej   fiolki   i   schował   zapas   do   swojej   skórzanej,  czarnej  kurtki.  „W  takim  razie  chodźmy.”   Prowadząc  ich  przez  tylne  drzwi  do  garażu,  przypomniał  sobie  dlaczego   przywiózł  ich  ze  Starego  Świata  do  Caldwell:  byli  zawsze  przygotowani  i  nigdy   nie  zadawali  pytań.     Pod   tym   względem   byli   jak   automatyczne   ładowarki,   zdolne   dźwigać   ich  ciała  w  nocy  i  w  dzień.     „Jedziemy  na  południe”  zarządził.  „Podążajcie  za  moim  sygnałem.”   Bliźniaki   skinęli   głowami,   doskonale   identycznie   twarze,   taki   sam   ponury  nastrój,  ich  potężne  ciała  przygotowane  na  każdą  ewentualność.  Tak   naprawdę,   ufał   tylko   im,   nawet   jeśli   pokrewieństwo   zakorzenione   w   ich   krwi   nie  było  absolutne.     Assail   naciągnął   na   twarz   czarną   maskę,   oni   zrobili   to   samo   –   i   to   był   czas  na  dematerializację.  Zamknął  oczy  żeby  się  skoncentrować  i  pożałował,   że   zażył   kokę.   Tak   naprawdę   nie   potrzebował   pobudzenia   –   biorąc   pod   uwagę,  gdzie  jechali,  był  podminowany  aż  nadto.  Ostatnio  jednak,  zażywanie   proszku  było  równoznaczne  z  ubieraniem  jego  płaszcza  albo  umieszczaniem   olstra  czterdziestki  pod  pachą.     Zapamiętywanie.     Skupić  się…  skupić  się…  skupić  się…   Zamiar   i   wola   połączyło   później   bicie   serca   i   jego   forma   fizyczna   rozproszyła   się   w   luźno   skojarzone   cząsteczki.   Trafiając   w   miejsce   przeznaczenia,  zmącił  to,  wyczuwając  swoich  kuzynów,  podróżujących  z  nim   przez  nocne  niebo.     Gdzieś   z   tyłu   głowy,   wiedział,   że   ta   wycieczka   była   poza   jego   charakterem.   Jako   biznesmen   opierał   życie   na   wyliczaniu   stopy   zwrotu   z   76  

 

inwestycji:  wszystko  co  robił  było  na  tym  oparte.  A  było  tak  dlatego,  że  był   zaangażowany   w   handel   narkotykami.   Trudno   o   lepsze   marże   jak   w   przypadku   sprzedaży   na   czarnym   rynku   pobudzających   substancji   chemicznych  dla  ludzi.     Tak   więc,   nie   był   ratownikiem,   był   anty-­‐dobrym-­‐samarytaninem.   A   kiedy  przychodziło  do  zemsty?   Wszelkiej  dokonywał  we  własnym  imieniu,  nigdy  w  czyimś.   Z  wyjątkiem  dokonywanej  w  tym  przypadku.   Jego   celem   była   nieruchomość   w   West   Point,   w   stanie   Nowy   Jork;   czcigodny   stary   dom   z   kamienia,   usytuowany   na   tyłach   rozległego   terenu   obsianego   trawą.   Assail   był   w   tej   posiadłości   wcześniej   tylko   raz   –   gdy   śledził   pewną   włamywaczkę…   i   obserwował   ją   jak,   nie   tylko   przedarła   się   prze   bardzo   wydajny   system   zabezpieczeń,   ale   gdy   włóczyła   się   po   całej   rezydencji,  nie  zabierając  żadnej  cholernej  rzeczy.     Przesunęła  jednakże,  o  cal  rzeźbę  Degas  z  jej  dotychczasowej  pozycji.   I  konsekwencje  okazały  się  dla  niej  tragiczne.     Sprawy  jednak  mogły  zostać  odwrócone.     Gwałtownie.     Zmaterializował   się   w   nisko   położonym   narożniku   rozległego   trawnika,   pozostając  pod  osłoną  linii  drzew,  które  graniczyły  z  posiadłością  daleko  na   krawędzi.   Jego   kuzyni   pojawili   się   obok,   a   on   przypomniał   sobie   pierwszą   podróż   tutaj,   wyobrażając   sobie   Solę   na   śniegu,   ubraną   w   maskującą   białą   kurtkę,  która  zlewała  się  z  otoczeniem,  gdy  ona  sama  sunęła  na  biegówkach   w  stronę  obranego  celu.     Po   prostu   niezwykłe.   Tylko   tak   mógł   opisać   każdą   pojedynczą   rzecz   związaną  z  tą  kobietą.     Warkot   wynikający   z   prawa   własności   podniósł   się   głęboko   w   jego   gardle  –  kolejna  rzecz,  która  nie  była  w  jego  stylu.  Rzadko  troszczył  się  o  coś   innego   niż   pieniądze…   z   całą   pewnością   nie   o   samice,   i   nigdy,   przenigdy   o   ludzką  kobietę.     Ale   Sola   była   inna   od   momentu,   gdy   pochwycił   jej   zapach,   gdy   wtargnęła   na   jego   teren   –   a   pomysł,   że   Benloise   porwał   ją?   Z   jej   własnego   domu?  Gdzie  spała  jej  babcia?     Nie  do  przyjęcia.     77  

 

Benloise  nie  miał  przeżyć  wyboru,  którego  dokonał.     Assail   ruszył   do   przodu,   skanując   krajobraz   swoimi   bystrymi   oczami.   Dzięki   jasno   świecącemu   zimowemu   księżycowi,   było   być   jasno   jak   w   dzień   do   drugiej   nad   ranem   –   wszystko,   począwszy   od   okapu   domu   po   kontury   tarasów  i  zabudowań  gospodarczych  na  tyłach,  było  wyraźnie  widoczne.     Nic   się   nie   poruszało.   Ani   na   zewnątrz,   ani   w   przesłoniętych   oknach   samego  domu.     Otaczając,   kontynuował   swoją   wędrówkę   na   tyły,   ponownie   zapoznając  się  z  układem  tarasów  i  pięter.  Tak  stare  pieniądze,  pomyślał.  Tak   ustalona  pozycja.  Jako  hurtownik  narkotykowy,  było  go  na  to  stać.     Może  Benloise  nie  był  taki  dumny  ze  sposobu  w  jaki  to  uczynił.     „Możemy   przedostać   się   tędy”   powiedział   cicho   Assail,   kiwając   głową   w  stronę  oszklonego  okna  werandy.     Zaglądając   przez   nie,   zestalił   się   w   środku,   stojąc   nieruchomo   i   nasłuchując  kroków,  krzyków  lub  szamotaniny  za  zamkniętymi  drzwiami.     Świecąca   wysoko   w   narożniku   czerwona   lampka   poinformowała   go,   że   system   zabezpieczeń   był   włączony   i   działał,   a   czujniki   ruchu   jeszcze   nie   zostały  uruchomione  jego  nagłym  pojawieniem  się.  A  gdy  się  poruszy?   Rozpęta  się  piekło.     I  taki  był  plan.     Assail   najpierw   strącił   kamerę.   Po   uruchomieniu   alarmu,   sięgnął   do   kieszeni  i  wyciągnął  kubańskie  cygaro   –  w  odpowiedzi  światełko  natychmiast   zaczęło  migać.  Podczas  gdy  odstawiało  swoje  disco,  on  miał  czas  aby  zapalić   cygaro,  w  pełni  oczekując  wielu  silnorękich,  którzy  przybędą  go  ścigać.     Gdy   to   się   nie   nastąpiło,   wydmuchał   dym   za   siebie   i   poszedł   wielkimi   krokami   do   przodu,   będąc   wciąż   na   pierwszym   piętrze   z   kuzynami   depczącymi  mu  po  piętach.  Tak  długo  jak  szedł,  strącał  popiół  na  orientalne   dywany  i  włoskie  płytki.     Mała   wizytówka   gdyby,   w   nieprawdopodobnym   przypadku,   z   nikim   się   nie  spotkali:  biorąc  pod  uwagę  odwet  myślącego  człowieka  o  odpowiednim   statusie,  resztki  cygara  powinny  sprowadzić  drania  do  krawędzi.     Kiedy   nie   znalazł   nic   w   ogólnodostępnych   pomieszczeniach   domu,   skierował   się   do   skrzydła   dla   obsługi   i   odkrył   pustą   kuchnię,   nowoczesną   i   całkowicie   nieinspirującą.   Boże,   jaka   nuda   –   szaro-­‐chromowy   kolor   był   jak   78  

 

bladość   starego   człowieka,   a   z   rzadka   rozstawione   meble   dowodziły,   że   wystrój   nie   był   mocną   stroną   w   pomieszczeniach,   w   których   Benloise   nie   bywał   zbyt   często.   Ale   co   ważniejsze,   ani   tutaj   ani   w   innych  pomieszczeniach   nie  wyczuwał  zapachu  Soli,  ani  prochu  ani  świeżej  krwi.  Nie  było  tam  również   żadnych  naczyń  w  żadnym  z  trzech  głębokich  i  pojemnych  zlewozmywaków,   a  gdy  otworzył  lodówkę,  tylko  dlatego,  że  mógł,  nie  znalazł  w  niej  nic  prócz   sześciu  zielonych  butelek  wody  Perrier  na  górnej  półce.   Blask  reflektorów  w  oknach  rozświetlił  jego  twarz,  rzucając  ostre  cienie   pomiędzy  nogami  od  stołów  i  krzeseł,  a  stojakiem  na  naczynia  kuchenne.     Assail  wypuścił  chmurę  dymu  i  uśmiechnął  się.  „Chodźmy  na  zewnątrz  i   powitajmy  ich  w  domu.”   Z   wyjątkiem   tego,   że   samochód   przejechał   obok   domu   i   skierował   w   stronę   zabudowań   gospodarczych   –   co   sugerowało,   że   ktokolwiek   to   był,   nie   przyjdzie  do  domu  w  reakcji  na  uruchomiony  alarm.     „Sola…”   wyszeptał,   gdy   zmaterializował   się   na   trawniku   pokrytym   śniegiem.     Emocje   sięgnęły   zenitu,   mimo   to   upewnił   się,   że   kamery   na   tyłach   domu   zostały   unieszkodliwione   –   wówczas   zerwał   maskę   i   mógł   lepiej   oddychać.     Nieokreślony  sedan  zatrzymał  się  maskownicą  w  stronę  garażu  i  dwóch   białych   ludzkich   mężczyzn   wysiadło   z   przodu,   zatrzasnęli   drzwi   i   zaczęli   odchodzić  pojazd.   „Pozdrowienia,   przyjaciele”   oznajmił   Assail,   gdy   zatrzymał   na   nich   swoją  czterdziestkę.     Ach,   proszę.   Byli   dobrymi,   małymi   słuchaczami,   którzy   zastygli   jak   posągi,  gdy  szarpnęli  się  w  kierunku  jego  głosu.     Podchodząc,   Assail   mierzył   lufą   w   mężczyznę   po   prawej   stronie,   wiedząc,  że  bliźniaki  prawidłowo  ocenili  jego  zamiar  i  skoncentrowali  się  na   drugim  człowieku.  Kiedy  zmniejszył  dystans,  pochylił  się  i  zajrzał  przez  okno   na   tylne   siedzenie,   spodziewając   się   zobaczyć   Solę   w   jakiejś   wyrażającej   strach  pozycji…   Nic.   Z   tyłu   nikogo   nie   było,   nikt   nie   był   związany   i   zakneblowany,   znokautowany  ani  kulący  się  ze  strachu  przed  ciosem,  który  z  całą  pewnością   by  nadszedł.     79  

 

„Otworzyć   bagażnik”   rozkazał   Assail.   „Tylko   jeden   z   was   –   ty.   Ty   to   zrobisz.”   Assail   podążył   za   mężczyzną   dookoła,   trzymając   broń   z   tyłu   głowy   skurwiela,  z  palcem  na  spuście,  gotowy  by  strzelić.     Pop!   Zamek   bagażnika   odskoczył   i   tylna   pokrywa   uniosła   się   bezszelestnie,   błysnęło  wewnętrzne  oświetlenie…   Światło   ujawniło   dwa   czarne,   nylonowe   worki.   Tylko   to.   Nic   prócz   dwóch  czarnych  worków.     Assail  wydmuchał  dym  z  cygara.  „Do  diabła  –  gdzie  ona  jest?”   „Gdzie  jest  kto?”  zapytał  człowiek.  „Kim  jesteś?”   W   nagłym   przypływie   nienawiści,   jego   gniew   wyprzedził   umysł,   przejmując  zupełnie  kontrolę.     Pop!   numer   dwa   był   dźwiękiem   kuli,   która   opuściła   broń   Assaila   i   przeszła  dokładnie  przez  płat  czołowy  faceta.  Siła  wystrzału  wysłała  krew  na   nylonowe  worki,  samochód  i  podjazd.     „Jezu  Chryste!”  Szczeknął  drugi  gość.  „Co  do…”   Wściekłość,   nierozcieńczona   choćby   pozorami   racjonalnego   myślenia,   sprawiła,   że   ryk,   który   wydał   z   siebie   Assail   był   strasznym,   złowrogim   dźwiękiem  –  spust  jego  broni  podskoczył  ponownie.  Również  przemawiając.     Pop!   numer   trzy,   kula   powędrowała   do   kierowcy   i   przeszła   dokładnie   pomiędzy  jego  brwiami,  ciało  upadło  do  tyłu  narkoleptycznym,  swobodnym   ruchem.     Kiedy   luźne   ramiona   i   nogi   upadły   na   śnieg,   rozległ   się   suchy   głos   Ehrica.  „Zdajesz  sobie  sprawę,  że  mogliśmy  ich  przesłuchać.”   Assail  wgryzł  się  w  cygaro,  zaciągając  się  głęboko,  jakby  nie  mógł  zrobić   nic   dla   swojego   rodowodu,   żeby   żałować.   „Zabierzcie   worki   i   ukryjcie   je   w   posiadłości,  tak  żeby  mogli  je  znaleźć.”   U   dołu   podjazdu,   samochód   zjechał   z   głównej   drogi   w   stronę   posiadłości.  „Wreszcie”  psioczył  Assail.  „Można  było  się  spodziewać  szybszej   reakcji.”   Pojazd  zahamował  przy  domu  –  przynajmniej  do  chwili,  aż  ktokolwiek   był   za   kierownicą   zobaczył   Assaila   i   bliźniaków.   Następnie   opona   chwyciła   śnieżną  zaspę  i  gaz  został  uderzony  ponownie.     80  

 

„Brać  worki”  zasyczał  do  bliźniaków.  „Już!”   Oświetlony   przednimi   reflektorami,   Assail   opuścił   broń   wzdłuż   uda,   tak,  że  została  ukryta  w  fałdach  jego  dłuższej  skórzanej  kurtki  –  a  on  rozkazał   swojemu   ramieniu   tam   pozostać.   Mimo,   że   to   doprowadziło   go   do   szału,   Ehric  miał  rację.  Właśnie  zamordował  dwóch  podejrzanych.     Kolejny   dowód   na   to,   że   funkcjonował   poza   rozumem   w   tym   wszystkim.   I   nie   mógł   sobie   pozwolić   na   to,   żeby   ponownie   popełnić   ten   nietypowy  błąd.     Gdy   sedan   zatrzymał   się   po   poślizgu,   wysiadło   z   niego   trzech   mężczyzn   –  i  byli  przygotowani.  Wiele  luf  zostało  skierowanych  w  jego  kierunku,  a  oni   byli   opanowani;   ci   chłopcy   robili   to   już   wcześniej   i,   rzeczywiście,   dwóch   z   nich  rozpoznał.     Ochroniarz  stojący  z  przodu,  opuścił  swój  automat.  „Assail?”   „Gdzie  ona  jest?”  zażądał.   „Co?”   Prawdę   mówiąc,   był   już   znudzony   tym   zmieszanym   marszczeniem   brwi.   Palce  Assaila  na  spuście  ponownie  zaczęły  drżeć.  „Twój  szef  ma  coś,  co   chcę  mieć  z  powrotem.”   Bystre   oczy   najemnika   przesunęły   się   w   stronę   pierwszego   sedana   i   otwartego   bagażnika   –   co   poskutkowało   natychmiastowym   zmarszczeniem   czoła,  okazało  się,  że  zauważył  ślady  butów  swojego  poprzednika  na  asfalcie.     „Żaden   z   nich   nie   potrafił   udzielić   mi   odpowiedzi”   powiedział   Assail   przeciągając  samogłoski.  „Może  ty  mógłbyś  spróbować?”   Broń   natychmiast   znalazła   się   z   powrotem   na   pozycji.   „Czym   ty,   do   kurwy  nędzy,  jesteś…”     Para   bliźniaków   pojawiła   się   z   powietrza,   otaczając   trio   –   i   mieli   znacznie  więcej  siły  rażenia  ze  wszystkimi  dłońmi  zaciśniętymi  na  kwartecie   Smith&Wessons.     Assail   trzymał   broń   tam   gdzie   wcześniej,   chwilowo   poza   akcją.   „Sugerowałbym  odłożyć  waszą  broń.  Jeśli  nie  chcecie,  aby  oni  was  zabili.”   Nastąpiła  przerwa  nie  dłuższa  niż  uderzenie  serca  –  zbyt  długa  jak  na   upodobania  Assaila.    

81  

 

W   mgnieniu   oka   jego   ramię   wystrzeliło   i   pop!.   Strzelił   do   stojącego   najbliżej   strażnika,   umieszczając   pocisk   w   jego   uchu,   po   trajektorii,   która   pozostawiła  pozostałych  dwóch  mężczyzn  na  nogach.     A  teraz  jeszcze  inny  martwy  ciężar  upadł  na  ziemię,  pomyślał,  widzisz?   Było  jeszcze  dużo  życia  i  oddychania  po  lewej,  aby  nad  nim  popracować.     Assail   opuścił   swoje   ramię   i   uwolnił   kolejny   pióropusz   dymu,   który   podryfował   w   świetle   reflektorów,   zabarwiając   światło   na   niebiesko.   Zwracając   się   do   pary,   która   wciąż   była   w   pionie,   powiedział   spokojnie.   „Zapytam  was  jeszcze  raz.  Gdzie  ona  jest?”   Zaczęło  się  sporo  mówienia,  ale  nie  zawierało  takich  słów  jak  kobieta,   przetrzymywanie  albo  jeniec.     „Nudzisz   mnie”   powiedział,   ponownie   unosząc   wylot   lufy.   „Sugeruję,   aby  jeden  z  was  zaczął  zmierzać  teraz  do  puenty.”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell        

82  

 

SZEŚĆ   -­‐  Czy  on  żyje?-­‐   Beth   usłyszała   słowa   wychodzące   z   jej   ust,   ale   była   tylko   w   połowie   świadoma,  że  je  mówiła.  To  było  po  prostu  zbyt  przerażające,  kiedy  facet  tak   silny,   jak   John   Matthew   przechodził   coś   takiego   —   lub   gorszego?   Wybudził   się  na  minutę  i  pół,  próbował  zakomunikować  jej  coś,  i  zemdlał  zimno  jeszcze   raz.   -­‐  Dobrze,  -­‐  powiedziała  Doktor  Jane,  gdy  przyciskała  stetoskop  do  jego   serca.-­‐  Dobra,  Potrzebuję  mojego  ciśnieniomierza  —   Blay   wcisnął   sflaczały   mankiet   w   ręce   lekarki,   kobieta   pracowała   szybko,   zawijając   go   wokół   wypukłego   bicepsa   Johna   i   nadmuchała   go   pompką.   Był   długi   syk,   który   był   za   głośny   i   Beth   odchyliła   się   do   tyłu   na   stojącego  za  nią  jej  Brońca,  gdy  czekali  na  wynik.     To   wydawało   się   trwać   wieczność.   Tymczasem   Xhex   tuliła   głowę   Johna   na  kolanach  —  i  Boże,  to  było  trudne  położenie:  Ktoś  kogo  kochasz  leży  i  jest   nieprzytomny  i  nie  masz  pojęcia  co  dalej  będzie.   -­‐   Trochę   za   niskie   -­‐   mamrotała   Jane   gdy   zrywała   rzepy.   -­‐   Ale   nic   katastrofalnego—   Oczy  Johna  zaczęły  się  otwierać,  powieki  opadały  w  dół  i  w  górę.     -­‐  John?-­‐  powiedziała  Xhex  szorstko.  -­‐  Wróciłeś  do  mnie?-­‐   Najwyraźniej   tak.   Odwrócił   się   w   stronę   głosu  swojej   samicy   i   podniósł   drżącą   rękę,   ścisnął   jej   dłoń   i   patrzył   jej   w   oczy.   Wydawało   się,   że   nastąpił   jakiś   rodzaj   wymiany   energii,   a   chwilę   później,   John   usiadł.   Wstał.   Tylko   trochę  się  zachwiał,  gdy  para  się  objęła  i  stali  dusza  przy  duszy  przez  dłuższą   chwilę.     Kiedy   jej   brat   w   końcu   odwrócił   się   do   niej,   Beth   uwolniła   się   od   Ghroma  i  przytuliła  młodszego  mężczyznę  gwałtownie.   -­‐  Tak  bardzo  przepraszam.-­‐   John  odsunął  się  i  zamigał,     Za  co?   -­‐  Nie  wiem.  Po  prostu  nie  chcę—  Nie  wiem.-­‐  

83  

 

Gdy  podrzuciła  swoje  ręce,  potrząsnął  głową.   Nie  zrobiłaś  nic  złego.  Beth  —  serio.  Nic  mi  nie  jest,  jest  git.   Spotykając  jego  niebieskie  oczy,  przeszukiwała  je,  jakby  w  odpowiedzi   na  to,  co  się  stało  i  to  co  mówił  można  było  tam  odczytać.   -­‐  Co  chciałeś  mi  powiedzieć?  -­‐  szepnęła  głośno.   Natychmiast,  gdy  usłyszała  co  powiedziała,  zaklęła.     Nie  to  był  odpowiedni  czas.   -­‐  Przepraszam,  nie  chciałam  o  to  pytać—   Mówiłem  coś?-­‐  zamigał.   -­‐   Dajmy   mu   trochę   przestrzeni   -­‐   powiedział   Ghrom.   -­‐   Xhex,   chcesz   zabrać  swojego  mężczyznę  do  waszego  pokoju.   -­‐   Jak   Amen.-­‐   Barczysta   samica   podeszła,   łapiąc   Johna   w   pasie   i   pomaszerowała  z  nim  przez  korytarz  rzeźb.   Doktor   Jane   umieściła   swój   sprzęt   z   powrotem   w   jej   małej   czarnej   torebie.     -­‐  Nadszedł  czas,  aby  dowiedzieć  się,  co  jest  tego  przyczyną.-­‐   Ghrom  zaklął  cicho.     -­‐  Czy  są  medyczne  przeciwwskazania  by  walczył?-­‐   Wstała,  jej  inteligentne  oczy  zwęziły  się.     -­‐   Znienawidzi   mnie,   ale   tak.   Chcę   zrobić   mu   najpierw   tomograf.   Niestety,  z  tego  powodu  będziemy  musieli  dokonać  pewnych  przygotowań.-­‐   -­‐  Jak  mogę  pomóc?-­‐  zapytała  Beth.   -­‐   Pójdę   porozmawiać   teraz   z   Mannym.   Aghres   nie   posiada   tego   typu   sprzętu   i   my   także   go   nie   mamy.   –   Doktor   Jane   przeciągła   dłonią   po   jej   krótkich  blond  włosach.     -­‐  Nie  mam  pojęcia,  jak  możemy  zabrać  go  do  świętego  Franciszka,  ale   tam  musimy  iść.-­‐   -­‐  Co  może  być  nie  tak?-­‐  wtrąciła  Beth.   -­‐   Bez   obrazy,   ale   nie   chcesz   wiedzieć.   Póki   co,   pozwól   mi   zacząć   pociągać  za  sznurki  i  —-­‐   -­‐  Zamierzam  iść  z  nim.-­‐  Beth  patrzyła  tak  twardo  na  lillan  V,  że  to  był   cud,   że   nie   wypaliła   dziury   w   głowie   kobiety.   -­‐   Jeśli   on   musi   zrobić   te   badania,  idę  z  nim.-­‐  

84  

 

-­‐   W   porządku,   ale   musimy   uszczuplić   drużynę   do   absolutnego   minimum.   To   będzie   wystarczająco   trudne,   do   wykonania   bez   zabierania   z   nami  armii.-­‐   Partnerka   Vhrednego   odwróciła   się   i   zbiegła   w   dół   po   schodach   i   gdy   szła,   stopniowo   traciła   formę   i   ciężar   ciała,   jej   obecność   rozpraszała   się,   aż   stała   się   widmową   zjawą   spływającą   na   dywan.   Zjawa   czy   nie,   to   nie   miało   znaczenia,   pomyślała   Beth.   Wolałaby   być   leczona   przez   tę   kobietę,   niż   kogokolwiek  innego  na  świecie.   Oh,  Boże…  John.   Beth  odwróciła  się  do  Blaya  i  Khilla.     -­‐  Czy  któryś  z  was  wie,  co  on  starał  się  przekazać?-­‐   Obaj  spojrzeli  na  Ghroma.  A  następnie  szybko  pokręcili  głowami.     -­‐  Kłamcy  -­‐  mruknęła.  -­‐  Dlaczego  nie  chcecie  mi  powiedzieć  —   Ghrom   zaczął   masować   jej   ramiona,   jakby   chciał   uspokoić   trochę   tą   małą   kobietę   —   i   nawet   gdy   szczegóły   nie   były   mu   znane   z   powodu   jego   ślepoty,  odczytywał  uczucia.  Wiedział  coś.     -­‐  Odpuść,  leellan.   -­‐  Nie  grajcie  ze  mną  w  męską  solidarność  -­‐  powiedziała,  odsuwając  się  i   patrzyła   na   brygadę   penisy-­‐i-­‐jaja.   -­‐   To   jest   mój   brat   i   próbował   mówić   do   mnie.  Zasługuję  na  to,  by  to  wiedzieć.   Blay  i  Khill  byli  zajęci  patrzeniem  na  dywan.  Lusterko  na  stoliku  obok,   otwarte  drzwi  do  pokoju  lekarskiego.     Ich  paznokcie.   Wyraźnie,   mieli   nadzieję,   że   dziura   wydrążona   przez   korniki   otworzy   się  pod  ich  shitkickersami.     Cóż,  wielka  szkoda,  chłopcy  —  życie  nie  jest  epizodem  Doktora  Who7.  I   wiecie   co?   Myśl,   że   ta   para   —   jak   również   każdy   inny   samiec   w   domu   —   zawsze  staną  za  Ghromem  sprawiła,  że  stała  się  jeszcze  bardziej  wkurzona.   Z  wyjątkiem  krótkiego  tupnięcia  nogą,  wyglądając  jak  totalna  dupa,  nie   miała   innego   wyboru,   jak   odłożyć   walkę   na   później,   kiedy   ona   i   jej   partner   będą  mieli  trochę  prywatności.     -­‐  Leellan—                                                                                                                           7

 serial  sf     85  

 

-­‐   Moje   lody   się   topią   -­‐   mruknęła,   kiedy   podeszła   i   podniosła   tacę.   –   Sprawilibyście   moją   noc   weselszą,   gdyby   któryś   z   waszej   trójki   był   ze   mną   szczery.  Ale  nie  powinnam  stawiać  na  to  swojej  głowy,  prawda?-­‐   Gdy   odmaszerowała,   złe   przeczucia,   które   opanowały   ją   nie   były   niczym   nowym   —   odkąd   Ghrom   został   postrzelony,   czuła   się   jakby   kolejny   but   miał   spaść   w   każdej   chwili,   i   kurde,   widok   jej   brata   na   dywanie   zrobił   tak   wiele,  aby  wzmocnić  tę  paranoję.   Nie.   Zbliżając  się  do  drzwi,  które  należały  do  Blaya,  zanim  przeniósł  się  do   Khilla,  wzięła  się  w  garść.  Nie  zadziałało,  ale  i  tak  zapukała.     -­‐  Layla?   -­‐  Wejdź  -­‐  zabrzmiała  przytłumiona  odpowiedź.   Balansując   tacą   niezgrabnie   na   biodrze,   trudno   było   uzyskać   dobrą   pozycję,   by   przekręcić   gałkę   —   Panikha,   siostra   V,   otworzyła   drzwi   z   uśmiechem.   I   człowieku,   prezentowała   się   imponująco,   szczególnie   w   całej   tej   czarnej   skórze:   Była   jedyną   kobietą   walczącą   w   terenie   z   Braćmi   —   i   musiała  wrócić  właśnie  do  domu  ze  zmiany.       -­‐  Dobry  wieczór,  moja  królowo.   -­‐  Oh,  dziękuję  -­‐  Beth  podciągnęła  swój  ładunek  i  weszła  do  lawendowej   sypialni  –  Przyniosłam  coś  na  zapełnienie  ciążowego  brzucha.   Panikha  pokręciła  głową.     -­‐   Myślę,   że   będzie   to   konieczne.   Nie   mogę   sobie   wyobrazić,   że   coś   zostało  w  jej  żołądku  —  w  zasadzie,  uważam,  że  ona  ewakuowała  także  całe   jedzenie,  które  jadła  w  zeszłym  tygodniu-­‐   Gdy  dźwięki  wymiotowania  przydryfowały  z  łazienki,  obie  się  skrzywiły.   Beth  spojrzała  na  miskę  Breyers.     -­‐  Może  powinnam  wrócić  później  —   -­‐  Nie  waż  się  -­‐  zawołała  Wybranka  –  Czuje  się  świetnie!     -­‐  Nie  brzmisz  jakby  tak  było—   -­‐  Jestem  głodna!  Nie  waż  się  wychodzić  -­‐   Panikha  wzruszyła  ramionami.   -­‐   Ona   ma   niesamowitą   postawę.   Przychodzę   tu   szukać   inspiracji   —   chociaż  nie  są  zgodne  z  moją  chcączką  i  dlatego  muszę  odejść.  

86  

 

Podczas,  gdy  siostra  V  zadrżała  ponownie,  jakby  okres  samicy  i  cała  ta   ‘dziecko’  rzecz  nie  była  tym,  czym  była  zainteresowana,  Beth  postawiła  tacę   na  zabytkowym  biurku.   -­‐  Cóż,  właściwie…  to  jest  to,  na  co  mam  nadzieję.   Ogłuszony  wyraz  twarzy  Panikhi  sprawił,  że  przeklęła.   -­‐  Co  oznacza,  że…  um…   Taa,  jak  z  tego  wybrnąć.     -­‐  Ty  i  Ghrom  będziecie  mieć  młode?   -­‐  Nie,  nie,  nie  —  czekaj.-­‐  Gdy  podniosła  dłonie,  próbowała  opracować   plan  ratunkowy  -­‐  Ach…   Uścisk  Panikhi  był  szybki  jak  podmuch  i  tak  silny  jak  samca,  wyciskając   oddech  z  płuc  Beth.   -­‐  To  cudowna  wiadomość—   Beth  odepchnęła  się,  uwalniając  z  tych  żelaznych  prętów.   -­‐  Właściwie,  nie  jesteśmy  jeszcze  w  trakcie.  Ja  po  prostu…  słuchaj,  nie   mów  Ghromowi,  że  tu  jestem,  ok?   -­‐  Więc  chcesz  zrobić  mu  niespodziankę!  Jak  romantycznie!-­‐   -­‐  Tak,  będzie  zaskoczony,  wszystko  w  porządku  -­‐  Gdy  Panikha  spojrzała   na  nią  dziwnie,  Beth  potrząsnęła  głową.-­‐  Słuchaj,  szczerze  mówiąc,  nie  wiem,   czy  moja  chcączka  to  na  pewno  będzie  dobra  wiadomość.   -­‐  Następca  tronu  naprawdę  może  mu  pomóc.  Jeśli  myślisz  politycznie.   -­‐  Nie  i  nigdy  nie  będę  -­‐  Beth  położyła  rękę  na  brzuchu  i  starała  się  sobie   wyobrazić   coś   innego   niż   trzy   placki   i   kilka   deserów   w   nim   –   Ja   tylko…   naprawdę   chcę   dziecka   i   nie   jestem   pewna,   czy   jest   na   pokładzie.   Chociaż   jeśli  tak  się  stanie…  cóż,  może  to  będzie  dobra  rzecz.   Właściwie,   to   on   powiedział   jej   kiedyś,   że   nie   widzi   dzieci   w   ich   przyszłości.  Ale  to  było  dawno  temu  i…   Panikha  uścisnęła  krótko  jej  ramię.     -­‐   Cieszę   się   twoim   szczęściem   —   i   mam   nadzieję,   że   to   wyjdzie.   Ale   jak   już  mówiłam,  pójdę,  bo  jeśli  stary  przesąd,  jest  prawdziwy,  nie  chcę,  znaleźć   się   w   tarapatach   -­‐   Odwróciła   się   do   drzwi   częściowo   zamkniętej   łazienki   -­‐   Layla!  Muszę  wyjść!     -­‐  Dzięki  za  przyjście!  Beth?  Zostajesz,  tak?   -­‐  Tak.  Jestem  tu  nie  wiadomo  na  jak  długo.   87  

 

Gdy  Panikha  wyszła,  Beth  miała  zbyt  dużo  energii,  aby  usiąść,  myśl  że   ukrywa   coś   przed   Ghromem,   nie   pozwalała   jej   siedzieć   wygodnie.   Ostatecznie   musieli   o   tym   porozmawiać;   to   była   tylko   kwestia   znalezienia   dobrego  ‘kiedy’  do  tego.   I  cała  ta  chcączka  /  dziecko  sprawa,  nie  była  jedyną  rzeczą,  wiszącą  nad   nią.  Ta  konfrontacja  z  Ghromem  i  chłopcami  nadal  ją  bodła.  Mężczyźni.     Kochała  Bractwo  —  każdy  z  nich  oddałby  swoje  życie  dla  niej  i  zawsze   stawiali   na   szali   swoje   ciało   i   krew,   jeśli   chodziło   o   Ghroma.   Ale   czasami   to   całe   jeden-­‐za-­‐wszystkich,   wszyscy-­‐za-­‐jednego   doprowadzało   ją   do   szaleństwa—   Więcej   wymiotów.   Do   punktu,   w   którym   Beth   skrzywiła   się   i   ukryła   twarz  w  dłoniach.  Przygotuj  się  na  to,  powiedziała  sobie.  Super  i  dobrze  jest   mieć   urojenia   wózków   i   zabawek   pluszowych,   gaworzenia   i   przytulania,   ale   nie   było   to   sedno   rodzicielstwa   —   i   ciąża   —   do   tego   powinna   się   przygotować,  żeby  przez  to  przejść.     Mimo,   że   w   tym   tempie,   jej   chcączka   nie   wydawała   się   śpieszyć,   aby   się   pojawić.   Była   tu   co   noc   na   jak   długo?   I   tak,   czuła   hormony   —   czy   może   być  tak,  że  życie  jest  naprawdę  ciężkie  teraz.   Taa,  i  dokładnie  wtedy  zaczynasz  starać  się  o  dziecko.     Musiała  być  szalona.   Wskoczyła   na   łóżko   i   wyciągając   nogi,   sięgnęła   po   kufel   lodów   Ben   &   Jerry   i   zaatakowała   go   swoją   łyżeczką.   Dźgając   karton,   miażdżąc   kawałki   czekolady   między   zębami,   nie   szczególnie   degustując   wszystko.   Nigdy   wcześniej   nie   była   emocjonalnym   zjadaczem,   ale   ostatnio?   Podjadała   kiedy   nie  była  głodna,  i  to  zaczynało  być  widoczne.   Gdy   o   tym   pomyślała   podniosła   swoją   bluzkę   i   odpięła   guzik   i   zamek   w   dżinsach.  Zapadając  się  w  poduszki,  zastanawiała  się  jak  można  było  przejść   od  wzniesienia  namiętności  i  związku,  do  tej  ponurej  depresji  tak  szybko:  W   tej  chwili,  była  przekonana,  że  nigdy  nic  nie  zrobi  ze  swoją  chcączką,  a  tym   bardziej  nie  pojmie...    że  wyszła  za  gościa,  który  był  poważnym  cymbałem.   Wznowiła  kopanie,  udało  się  jej  wykopać  powołanie  do  macierzyństwa   ze  swoich  żył,  karząc  sobie  pogodzić  się  z  rzeczywistością.     Ale…   przynajmniej   czekała   ją   ta   cała   czekolada,   by   w   niej   kopać   i   polepszyć  jej  nastrój.   88  

 

Lepsze  życie  dzięki  Ben  &  Jerry.  Powinno  być  sloganem  firmy.     W   końcu,   było   spłukiwanie   toalety,   po   czym   płynąca   bieżąca   woda.   Kiedy  Wybranka  wyszła,  twarz  Layli  była  biała  jak  szata  którą,  nosiła  —  a  jej   uśmiech  był  jaśniejszy  niż  słońce.   -­‐  Przepraszam  za  to!  -­‐  powiedziała  samica  wesoło  -­‐  Jak  się  masz?   -­‐  Ważniejsze,  jak—   -­‐  Czuję  się  fantastycznie!  -­‐  powiedziała,  kiedy  podeszła  do  lodów  -­‐  Och,   to  jest  piękne.  To,  czego  potrzebuję,  aby  ułatwić  rzeczy  tam  w  dole.  Muszę   pozbyć  się  ziołowych—   Layla  rzuciła  ręką.  Podniosła  drugą  do  swoich  ust.  Potrząsnęła  głową.     Na  zdławionym  oddechu,  mruknęła,   -­‐  Nawet  nie  mogę  słyszeć  tego  słowa.   Beth  machnęła  na  to  ręką.   -­‐   Nie   martw   się,   nie   martw   się.   My   nawet   nie   mamy   smaku,   Którego   Nie  Nazwę,  w  domu.   -­‐  Jestem  pewna,  że  to  kłamstwo  ale  ok,  dziękuję  raczej  bardzo.   Gdy   Wybranka   dostała   się   do   łóżka   ze   swoją   miską,   spojrzała   ponad   nimi.   -­‐  Jesteś  dla  mnie  taka  dobra.     Beth  uśmiechnęła  się.   -­‐  Po  wszystkim,  co  przeszłaś,  to  nie  wydaje  się  wystarczające.     Prawie   straciła   dziecko   —   następnie   poronienie   zatrzymane   jakby   magicznie.   Nikt   tak   naprawdę   nie   wiedział,   co   było   nie   tak   i   jak   to   się   naprawiło,  ale  —   -­‐  Beth?  Czy  coś  cię  trapi?   -­‐  Nie,  dlaczego?   -­‐  Nie  wyglądasz  dobrze.   Beth   westchnęła   i   zastanawiała   się,   czy   może   wybrnąć   z   tego   kłamstwem.  Prawdopodobnie  nie.   -­‐   Przepraszam   -­‐   skrobała   po   wnętrzu   kartonu,   biorąc   ostatnią   łyżkę   miętowych  lodów  –  Nic  mi…  wszystko  buzuje  w  mojej  głowie.   -­‐  Chcesz  o  tym  porozmawiać?   -­‐   Jestem   przytłoczona   tym   wszystkim   -­‐     Odstawiła   pudełko   na   bok   i   pozwoliła,  aby  jej  głowa  opadła  do  tyłu  -­‐  Czuję,  że  ten  ciężar  wisi  nade  mną.   89  

 

-­‐   Z   Ghromem   w   sytuacji   w   jakiej   jest,   nie   wiem   jak   dajesz   radę   przechodzić  przez  noce  —   Rozległo  się  pukanie  do  drzwi,  a  kiedy  Layla  odpowiedziała  na  nie,  nie   było   zaskoczeniem,   że   weszli   Blay   i   Khill.   Dwaj   wojownicy   jednak   wyglądali   na  zakłopotanych  —  i  to  nie  przez  Wybrankę.   Beth  przeklęła  na  siebie.   -­‐  Mogę  po  prostu  was  obu  przeprosić  i  damy  sobie  z  tym  spokój?   Kiedy   Blay   podszedł   i   usiadł   obok   Layli,   Khill   oparł   się   na   swoich   shitkickersach  i  pokręcił  głową.   -­‐  Nie  masz  za  co  mnie  przepraszać.   -­‐  Więc  byłam  jedyną,  która  myślała,  że  skoczyłam  wam  do  gardeł?  Daj   spokój   -­‐     A   teraz,   gdy   ochłonęła   i   została   prawidłowo   doczekoladowana,   musiała   przeprosić   męża   —   i   zmusić   go   do   rozmowy   -­‐   Nie   chciałam,   zachowywać  się  jak  suka.   -­‐   Ciężkie   czasy   –   Khill   wzruszył   ramionami   -­‐   I   nie   jestem   zainteresowany  świętymi.   -­‐  Naprawdę?  Jesteś  zakochany  w  jednym  -­‐  wtrąciła  Layla.   Gdy  Khill  spojrzał  na  Blaya,  jego  niedopasowane  oczy  zwęziły  się.   -­‐  Cholernie  jasne,  że  jestem  -­‐  powiedział  miękko.-­‐   Kiedy   rudowłosy   poczerwieniał   —   naturalnie   ten   związek   pomiędzy   dwoma  mężczyznami  stał  się  wręcz  namacalny.   Miłość  to  taka  piękna  rzecz.   Beth   potarła   środek   piersi,   musiała   przekierować   rzeczy   zanim   zaczęłyby  ją  rozrywać.   -­‐  Chciałam  tylko  wiedzieć,  co  mówił  John.   Twarz  Khilla  zamknęła  się.     -­‐  Porozmawiaj  z  mężem.   -­‐   Tak   zrobię   -­‐   I   była   jakaś   jej   część,   która   chciała   skończyć   sprawę   z   Wybranką   i   iść   bezpośrednio   do   gabinetu   Ghroma.   Ale   potem   pomyślała   o   tych  wszystkich  petycjach,  nad  którymi  pracowali  on  i  Saxton.  Wydawało  się   to   zbyt   egoistyczne,   by   tam   wtargnąć   i   przerwać   tej   parze.   Poza   tym,   była   dwa  cale  od  płaczu  —  ale  nie  tak  jak  w  łzawych  telewizyjnych  reklamach.  

90  

 

Bardziej   jak   to,   co   się   z   nią   stało   na   końcu   Marley   &   Me8.   Zamykając   oczy,  przesiała  ostatnie  dwa  lata  i  przypomniała  sobie,  jak  to  było  między  nią   i  Ghromem  na  początku.  Ze  zdejmij-­‐swoje-­‐skarpetki  pasją.  Połączeni  sercem   i  duszą.  Nic,  tylko  ich  dwoje,  nawet  gdy  byli  w  tłumie.  Wszystko  to  nadal  tam   jest,   powiedziała   sobie.   Życie   jednak   miało   sposób,   by   zmętniać   rzeczy.   Teraz,  jeśli  chce  być  ze  swoim  mężczyzną,  musiała  stać  w  kolejce  i  to  było  w   porządku  —  rozumiała,  pracę  i  stres.   Problem  w  tym,  że  tak  często  ostatnio,  gdy  byli  w  końcu  sami  razem,   Ghrom   miał   to   spojrzenie   na   swojej   twarzy.   To,   które   mówiło,   że   jest   z   nią   tylko  ciałem.  Nie  myślami.  Być  może  nie  duszą.   Ta   wycieczka   na   Manhattan   przypomniała   jej   drogę   do   tego   wszystkiego.   Ale   to   były   tylko   wakacje,   odpoczynek   od   prawdziwej   natury   życia.     Umieszczając   ręce   na   swoim   zaokrąglonym   brzuchu,   żałowała,   że   jej   ubrania  nie  były  poluzowane  z  tego  samego  powodu  co  Layli.  Być  może,  to   kolejny   kawałek   z   tej   całej   dziecko   sprawy   dla   niej.   Może   ona   chciała   wrócić,   do  tego  połączenia  z  głębi  duszy,  który  z  nim  miała.—   -­‐  Beth?   Skupiając  na  powrót  uwagę,  spojrzała  na  Laylę.     -­‐  Przepraszam,  co?     -­‐  Co  chcesz  oglądać?-­‐  zapytała  Layla.   Oh,  wow,  Blay  i  Khill  wyszli.     -­‐  Um…  wybiera  ten  kto  wymiotował  ostatni.   -­‐  To  nie  jest  takie  trudne.   -­‐  Jesteś  prawdziwym  towarzyszem  broni,  wiesz?   -­‐   Nie,   raczej   nie.   Ale   mogę   powiedzieć,   że   chcę   dla   ciebie   takich   samych  szans  na…  jak  ty  to  mówisz,  założyć  to?   -­‐  Przetrawić.  Przetrawić  to.   -­‐   Racja   -­‐   Wybranka   podniosła   pilota   i   włączyła   przewodnik   po   programach   Time   Warner   Cable   na   ekranie   -­‐   Jestem   zdeterminowana,   by   nauczyć  się  tego  dialektu  prawidłowo.  Zobaczmy  …  Żona  dla  milionera?   -­‐  Kocham  Patti.9                                                                                                                           8 9

 film  o  Labradorze,  polecam      prowadząca  program  żona  dla  milionera   91  

 

-­‐  Ja  także.  Wiesz,  te  lody  naprawdę  zatrzymały  wymioty.   -­‐  Zakodowałam.  Chcesz  więcej?  Mogę  zejść  i  —   -­‐  Nie,  zobaczmy,  czy  tak  zostanie  -­‐  Wybranka  położyła  rękę  na  swoim   własnym  brzuchu.  -­‐  Wiesz,  ja  naprawdę  chcę  tego  dla  ciebie  i  Króla.   Beth   spojrzała   w   dół   na   swoje   ciało,   pragnąc   przejść   przez   to   zgodnie   z   programem.   -­‐  Czy  mogę  być  szczera?   -­‐  Proszę.   -­‐  Co  jeśli  jestem  bezpłodna  -­‐  Gdy  wypowiedziała  te  słowa,  w  jej  piersi   zapłonął  strach  tak  głęboki,  że  była  pewna,  że  zostawi  blizny.   Layla  wyciągnęła  rękę.   -­‐  Nie  wypowiadaj  tego  słowa.  Oczywiście,  że  nie  jesteś.   -­‐   Jestem   półkrwi,   prawda?   Nigdy   nie   miałam   normalnej   miesiączki,   kiedy  byłam...  wiesz,  zanim  przeszłam  przemianę.  Obywałam  się  bez  żadnej   przez   lata,   a   potem   ta,   którą   dostałam   nie   była   prawidłowa   -­‐   Nie   było   powodu,   aby   mówić   konkretnie   Wybrance,   ale   to,   co   pokazywało   się   jako   miesiączka   było   tak   lekkie   —   w   ogóle   nie   takie,   jak   opisywały   inne   dziewczyny  -­‐  I  po  mojej  transformacji,  wszystko  to  się  zatrzymało.   -­‐   Cóż,   nie   jestem   zbyt   obeznana   z   tym   jak   działa   cykl   tutaj,   ale   jak   rozumiem,   pięć   lat   po   przemianie   można   oczekiwać   pierwszej   chcączki.   Jak   długo  to  trwa?   -­‐  Dwa  i  pół-­‐     Iiiiiiiiiii   teraz   czuła   się   naprawdę   szalona.   Dlaczego   miałaby   się   martwić   o  coś,  co  nie  powinno  być  nawet  na  horyzoncie  przez  trzy  lata?     -­‐   Zanim   powiesz,   wiem,   wiem…   byłoby   całkowicie   za   wcześnie,   jeśli   udałoby   mi   się   to   rozruszać   teraz.   Cud.   Ale   nie   ma   w   ogóle   zasad   dla   mieszańców   i   mam   nadzieję…   -­‐   Potarła   oczy   -­‐   Przepraszam,   przestanę.   Im   więcej   mówię   to   wszystko   głośno,   tym   bardziej   zdaję   sobie   sprawę,   jak   szalona  jestem.-­‐   -­‐  Wręcz  przeciwnie,  rozumiem  zupełnie  co  czujesz.  Nie  przepraszaj  za   to,  że  chcesz  młode  lub  za  to  że  robisz  wszystko  co  możesz  by  je  mieć.  To  jest   zupełnie  normalne  —   Beth   chciała   przytulić   Wybrankę.   To   było   po   prostu...   w   jednej   minucie   była  z  powrotem  na  poduszkach;  w  następnej  trzymała  Laylę.     92  

 

-­‐  Dziękuję  ci,-­‐  wykrztusiła  Beth.   -­‐  Najdroższa  Pani  Kronik  -­‐  Layla  przytuliła  ją  także.  –  Za  cóż  to?     -­‐  Muszę  wiedzieć,  że  ktoś  inny  to  rozumie.  Czasami  czuję  się  samotna.-­‐   Layla  wzięła  wielki  oddech.   -­‐  Wiem  jak  to  jest-­‐     Beth  cofnęła  się.     -­‐  Ale  Blay  i  Khill  są  całkowicie  z  tobą  w  tym.       Wybranka  tylko  pokręciła  głową,  dziwny  wyraz  zaostrzył  jej  rysy.   -­‐  Nie  chodzi  o  nich-­‐   Beth  czekała,  aż  samica  powie  o  czym  myślała.  Kiedy  tego  nie  zrobiła,   Beth   nie   drążyła.   Ale   może...   tylko   może,   rzeczy   nie   były,   aż   tak   nieskomplikowane,   jak   jawiły   się   na   zewnątrz.   Było   wszystkim   wiadome,   że   kobieta  była  zakochana  w  Khillu  w  pewnym  momencie  —  ale  wydawało  się,   jakby  pogodziła  się  z  faktem,  że  był  on  przeznaczony  dla  innego.   Oczywiście,   lepiej   ukrywała   swoje   uczucia   publicznie   niż   ludzie   zakładali.   -­‐  Czy  wiesz,  dlaczego  tak  bardzo  tego  chciałam?-­‐  powiedziała,  gdy  obie   wróciły  na  swoje  poduszki.   -­‐  Powiedz  mi.  Proszę.     -­‐   Potrzebowałem   czegoś   własnego.   Tak   jak   i   Khill.-­‐   Rozejrzała   się   -­‐   I   dlatego   ci   zazdroszczę.   Robisz   to   dla   wspólnoty   z   twoim   partnerem.   To   jest…   niezwykłe.   Boże,  co  mogła  powiedzieć  w  odpowiedzi?   ‘Khill   kocha   cię   w   szczególny   sposób’?   To   było   jak   kojenie   rozpadu   czyjegoś   związku   aspiryną.   Gdy   jasnozielone   oczy   Wybranki   wróciły   z   powrotem   do   ekranu   telewizora,   wyglądała   znacznie   starzej   niż   wynikało   z   jej  wieku.   To   było   dobre   przypomnienie,   pomyślała   Beth.   Nikt   nie   przechodził   tego   perfekcyjnie   —   i   choć   Beth   się   zamartwiała,   przynajmniej   nie   nosiła   dziecka  mężczyzny,  którego  kochała...  a  on  był  szczęśliwy  z  kimś  innym.   -­‐   Nie   mogę   sobie   wyobrazić,   jak   trudne   jest   to   dla   ciebie   –   powiedziała   -­‐  Kochać  kogoś  z  kim  nie  możesz  być.   Szerokie  oczy  spojrzały  z  powrotem  w  jej  własne  —  i  było  w  nich  echo   czegoś,  czego  nie  mogła  rozszyfrować.   93  

 

-­‐   Khill   jest   dobrym   samcem   -­‐   powiedziała   Beth   -­‐   Mogę   zrozumieć,   dlaczego  ci  na  nim  zależy.-­‐   Niezręczny  moment.  A  następnie  Wybranka  odchrząknęła.   -­‐  Tak.  Istotnie.  Więc…  Patti  wydaje  się  niezadowolona  z  tego  pana-­‐   Świetnie,   pomyślała   Beth.   Póki   co   sprawiła,   że   jej   brat   zemdlał,   wtrącała  się  w  sprawy  swojego  męża…  i  teraz  wyraźnie  zdenerwowała  Laylę.   -­‐   Nikomu   nie   powiem   -­‐   powiedziała,   mając   nadzieję,   że   to   naprawi   sytuację.   -­‐   Dziękuję   ci   -­‐   odpowiedziała   Wybranka   po   chwili.   –   Będę   ci   za   to   zawsze  wdzięczna.   Zmuszając   się   do   skupienia   Beth   stwierdziła,   taa,   Patti   Stanger   opieprzała  jakiegoś  tłusto-­‐włosego  nowego  elegancika.     Oni   prawdopodobnie   naruszyli   jej   ‘Nic   tutaj,   tutaj   lub   tutaj’   regułę.   Albo  to,  albo  on  był  dupkiem  ze  wzwodem  na  randce10.     Beth   próbowała   rozluźnić   sytuację,   ale   atmosfera   w   pokoju   była   gęsta,   tak,  jakby  był  ktoś  z  nimi,  widmo  lub  duch,  ale  nie  w  tym  sensie,  co  doktor   Jane.   Nie,  ciężar  osiadł  w  samym  powietrzu.  Gdy  odcinek  się  skończył,  Beth   spojrzała  na  zegarek,  chociaż  na  TV  błyskał  czas.   -­‐  Myślę,  że  pójdę  zobaczyć  co  u  Ghroma.  Może  nadszedł  czas  przerwy.   -­‐  Oh,  tak,  i  jestem  zmęczona.  Może  pójdę  spać.   Beth   zeszła   z   łóżka   i   zabrała   pustą   miskę   i   karton,   wkładając   je   do   podajnika  Fritza.  Będąc  w  drzwiach,  obejrzała  się  za  siebie.     Layla  siedziała  oparta  na  poduszkach,  wpatrując  się  w  telewizję,  jakby   była   zahipnotyzowana.   Ale   Beth   nie   kupiła   tego.   Kobieta   była   gadułą   kiedy   przyszło   do   oglądania,   miała   skłonność   do   ożywionej   dyskusji   na   temat   wszystkiego  tego,  co  ludzie  mają  na  sobie,  jak  się  wyrażali,  w  każdej  dramie   znalazła  coś  szokującego.     W   tym   momencie,   jednakże,   ciągnęło   ją   do   Ghroma   —   tutaj   ale   nie   tutaj,  obecność  zniknęła  w  tym  samym  czasie.     -­‐  Śpij  dobrze  -­‐  powiedziała  Beth.   Nie  było  żadnej  odpowiedzi.  I  nie  było  żadnego  snu  dla  samicy.                                                                                                                           10

 tak  sądzę,  że  o  to  chodzi   94  

 

Beth  wymknęła  się  do  sali  posągów...  i  utknęła  w  martwym  punkcie.  W   rzeczywistości,  ona  nie  szła  zobaczyć  się  z  Ghromem.  Nie  ufała  sobie  w  tym   momencie.   Była   na   zbyt   dużej   huśtawce   emocjonalnej   —   i   nie   była   do   końca   pewna,  że  nie  poruszy  tej  sprawy  z  dzieckiem  w  sekundzie,  w  której  zostaliby   sami.  Nie,  zanim  go  zobaczy,  potrzebowała  trochę  równowagi.  To  było  w  jej   najlepszym  interesie.   I  wszystkich  innych.       Tłumaczenie:  Nuffanilia      

95  

 

SIEDEM    

Assail  zabił  czwartego  człowieka  po  tym  jak  upuścił  numer  trzy.   I   niech   dopomoże   mu   Pani   Kronik,   miał   wielką   ochotę   wykończyć   ostatnią  trójkę,  która  przybyła  z  taka  ochotą.  Chciał  załadować  kulę  w  brzuch   mężczyzn   i   patrzeć   jak   wiją   się   i   cierpią   na   podjeździe.   Chciał   stanąć   nad   umierającym  i  wdychać  zapach  świeżej  krwi  i  bólu.     Potem  chciał  kopać  trupa  kiedy  będzie  po  wszystkim.  Może  spalić  go  w   ogniu.     Ale  Ehric  miał  rację.  Kogo  on  zatem  zapyta?     "Zachowaj  go"  rozkazał,  wskazując  na  samca  człowieków.     Brat   Ehrica   był   bardziej   niż   szczęśliwy,   aby   wyświadczyć   przysługę,   wychodząc   naprzód   i   zaciskając   rękę   wokół   grubej   szyi.   Z   brutalnym   fanatyzmem,  wygiął  mężczyznę  do  tyłu.     Assail   zmniejszył   odległość   do   swojej   ofiary,   biorąc   bucha   z   jego   kubańskiego   cygara   i   wydychając   go   w   twarz   ochroniarza.   "Chciałbym   uzyskać   prawo   wstępu   do   tego   garażu."   Wskazał   na   budynek   gospodarczy,   pomyślał,   że   może   ją   tam   trzymali.   "Sprawisz,   że   to   sie   stanie.   Albo   dostarczysz  klucz,  albo  mój  wspólnik  wykorzysta  twoją  głowę  jako  taran."     "Nic  kurwa  nie  wiem!  Co  do  kurwy!  Kurwa!"  Albo  coś  z  tym  efektem.   Słowa  były  zduszone.     Taki   surowy   język.   Cro-­‐Magnon11   snuł   domysły   w   swojej   czaszce,   zakładał,   że   mógł   mieć   do   czynienia   z   jednym   mającym   wiele   wspólnego   z     zakresem  wyższego  rozumowania.     Łatwo  było  zignorować  całe  to  gaworzenie.  "Teraz  użyjemy  klucza  lub   pilota  do  garażu  lub  niektórych  z  twoich...  części  ciała?"     "Nic  kurwa  nie  wiem!"     Cóż,  mam  na  to  odpowiedź,  pomyślał  Assail.     Odwracając  swoje  cygaro  dookoła,  dostrzegał  na  chwilę  jego  świecącą   pomarańczową   końcówkę.   Następnie   przeniósł   się   bliżej   i   umieścił   gorącą   kocówkę  cal  od  policzka  mężczyzny.                                                                                                                           11

 Człowiek  rozumnyz    górnego  paleolitu  wyst  w  Europie  ok  43tys.-­‐  10tys.  lat.p.n.e.   96  

 

  Assail   uśmiechnął   się.   "Mój   współpracownik   przytrzyma   cię   mocno   w   ramionach.  Jeden  głupi  niewłaściwy  ruch  i..."     Przycisnął   żar   do   skóry   mężczyzny.   Natychmiast,   krzyk   wzbił   się   w   noc,   płosząc  zwierzęta  z  zarośli,  dzwoniąc  w  uszach  Assaila,  dopóki  nie  zakłuły.     Assail   schował   cygaro.   "Możemy   powtórzyć?   Czy   chcesz   użyć   klucza?     Albo  czegoś  innego?"     Stłumiona   odpowiedź   była   niezrozumiała,   tak   samo   jak   zapach   spalonego   mięsa   w   powietrzu   był   jasny.   "Więcej   tlenu"   Assail   mruknął   do   swojego  kuzyna.  "Więc  teraz  możesz  się  komunikować,  proszę."     Kiedy   Ehric   ustąpił   bratu,   odpowiedź   mężczyzny   eksplodowała   z   jego   ust.  Klucz.  Osłona  przed  słońcem.  Od  strony  pasażera.     "Pomóż  temu  człowiekowi  odzyskać  go  dla  mnie,  mógłbyś."     Brat   Ehric'a   był   łagodny   niczym   młotek   dla   główki   gwoździa,   przeciągając   bez   szacunku   swojego   jeńca   wokół,   do   miejsca   gdzie   widać   było   kontury  samochodu  –  w  rzeczywistości,  wyglądało  to  tak,  jakby  używał  ciała   faceta  do  testowania  integralności  strukturalnej  okolicy  i  bloku  silnika.     Ale  klucz  został  zdobyty  i  podany  drżącą  rękę  -­‐  Assail  wiedział  jak  lepiej   wykorzystać  tę  rzecz.  Bomby  pułapkowe  były  czymś,  co  bardzo  dobrze  znał,  i   lepiej  niż  ktokolwiek  inny  wiedział  jak  się  je  wyzwala.     "Zajmiesz  się  tym  dla  mnie,  dobrze?"     Brat   Ehrica   popchnął   mężczyznę   w   stronę   garażu,   trzymając   broń   cal   od  boku  jego  głowy.  Było  dość  dużo  potknięć  i  upadków,  z  wyjątkiem  kroków   wstecz,  ale  ochroniarzowi  nie  udało  się  wydostać  z  zasięgu.     Ręce   mężczyzny   drżały   tak   bardzo,   że   zajęło   mu   kilka   prób   poprawne   wciśnięcie   przycisku,   ale   wystarczająco   szybko   dwoje   z   czterech   drzwi   wzniosły  się  w  górę.  I  co  ty  nie  powiesz,  reflektory  sedana  zaświeciły  prosto   na  nich.     Nic.  Tylko  Bentley  Flying  Spur  po  jednej  stronie  i  Rolls-­‐Royce  Ghost  po   drugiej.     Przeklinając,   Assail   ruszył   w   stronę   budynku.   Niewątpliwie,   miał   miejsce   jakiś   cichy   alarm,   ale   nie   był   tym   zbyt   zmartwiony.   Pierwsza   runda   kawalerii  już  przyjechała.  Był  spokój  zanim  druga  grupa  nadejdzie.     Budowla   miała   dwa   piętra,   i   biorąc   pod   uwagę   jego   termoizolacyjne   okna   i   historycznie   nieprawdziwe   proporcje   zakładał,   że   został   zbudowany   w   97  

 

obecnym   wieku.   A   wkraczając   do   zatoczki   po   lewej   stronie,   nie   był   zaskoczony,   że   wszystko   było   bez   skazy,   blady   kolor   szarej   betonowej   podłogi,   gładkie   białe   jak  papier   ściany  jakby  z  płyty  karton-­‐gipsu.  Nie  było   w   niej   urządzeń   do   pielęgnacji   trawników,   żadnych   kosiarek,   opielaczy   czy   grabi.  Niewątpliwie  byli  tu  słudzy  do  tego  rodzaju  rzeczy,  a  nikt  nie  chce  tego   rodzaju   brudnych,   śmierdzących   urządzeń,   wokół   swoich   samochodowych   cudeniek.     Wracając   z   powrotem   na   poziom   ziemi,   Assail   błyskawicznie   obszedł   wokół   plac.   Zbliżając   się   do   ochroniarza,   mógł   poczuć   jak   obnażyły   się   jego   kły,   jego   własne   ręce   trzęsły   się,   jego   umysł   buczał   w   sposób,   który   przywodził   mu   na   myśl   samochody   ryczące   na   autostradzie.   "Gdzie   ona   jest?"     "Gdzie...  jest...  kto...?"     "Daj  mi  swój  nóż,  Ehric."  Kiedy  jego  kuzyn  wyciągnął  pochwę  z  siedmio   calowym  ostrzem,  Assail  wsadził  pistolet  do  kabury.     "Dziękuję."     Akceptując  pożyczoną  rzecz,  Assail  umieścił  ją  w  odpowiednim  punkcie   na   gardle   mężczyzny,   zbliżył   się,   aż   mógł   poczuć   zapach   potu   strachu   wydobywającego  się  z  porów  skóry  i  poczuć  ciepło  oddechu  pompowanego  z   otwartych  ust.     Oczywiście,  zadał  złe  pytanie.  "Gdzie,  jeńcy  Benloise'a  są  zabierani?"     Zanim   człowiek   zdążył   odpowiedzieć,   zaciął   go   "Namawiam   cię   abyś   przemyślał   swoją   odpowiedź.   Jeśli   będzie   niezgodna   z   prawdą?   Będę   to   wiedział.  Wszystkie  kłamstwa  posiadają  swój  własny  smród."     Oczy   mężczyzny   skakały   wokół,   jakby   dokonywał   oceny   jego   szans   na   przeżycie.  "Nie  wiem,  nie  wiem,  ja  nie  -­‐"     Assail   wbił   nóż,   aż   przeciął   powierzchnię   skóry   i   czerwona   krew   wpłynęła   na   ostrze.   "To   jest   niedobra   odpowiedź,   przyjacielu.   A   teraz   powiedz  mi,  gdzie  zabierał  ludzi?"     "Nie  wiem!  Przysięgam!  Przysięgam!"     Trwało  to  przez  jakiś  czas  i  tragicznie,  nie  było  zapachu  przeszkody.     "Cholera"  mruknął  Assail.     Z  szybkim  cięciem,  uciszył  bzdury  –  i  piąty  bezużyteczny  człowiek  spadł   na  ziemię.   98  

 

  Odchylając   się,   spojrzał   w   kierunku   budynku.   Na   horyzoncie   naprzeciw   pokryć   dachowych   i   kominów,   obok   szkieletowych   drzew   po   jego   drugiej   stronie...  pojawił  się  delikatny  blask  na  wschodnim  niebie.     Zwiastun  zagłady.     "Musimy  iść"  powiedział  Ehric  niskim  głosem.  "Po  zmroku,  wznowimy   poszukiwanie  twojej  kobiety  "     Assail   nie   kłopotał   się   sprostowaniem   słów   kuzyna.   Był   zbyt   rozproszony  przez  fakt,  że  drżenie  w  jego  rękach  pięło  się  w  górę,  szerząc  się   w  jego  ciele,  aż  nawet  jego  mięśnie  ud  drgały.     Zajęło   mu   chwilę   ustalenie   przyczyny,   a   kiedy   to   zrobił,   jego   część   odrzuciła  tą  definicję.     Ale   faktem   było,   że...   po   raz   pierwszy   w   swoim   dorosłym   życiu,   czuł   strach.     ***       "Gdzie  do  cholery  jest  to  miejsce?  Pieprzona  Kanada?"     Za  kierownicą  Crown  Vic,  Two  Tone  był  gotowy  by  zjeść  kulkę  jeśli  to   kurestwo  będzie  dalej  trwało.     Ta  trwająca  pięć  godzin  jazda  w  środku  nocy  była  wystarczająco  zła,  ale   odpad  skóry  obok  niego,  na  siedzeniu  pasażera?     Jeśli   chciał   zrobić   światu   przysługę   powinien   skierować   pistolet   w     tamtym  kierunku,  nie  jego  własnym.     To  byłaby  taka  satysfakcja,  by  zgasić  tą  lampkę  kontrolną  jebańca,  ale   w   organizacji,   rola   przełożonego   trzymała   cię   tylko   z   daleka,   a   prawo   do   wsadzenia  do  trumny  rozmownego  drania  było  nieco  ponad  tą  linią.     "Chodzi  mi  o  to,  gdzie  do  cholery  jesteśmy?"     Two  Tone  zgrzytał  zębami.  "Jesteśmy  prawie  na  miejscu."     Jakby   sukinsyn   był   pięciolatkiem   w   drodze   do   domu   babci?   Jezu   Chryste.     Kiedy   wjechał   głębiej   na   absolutnie   cholerne   zadupie,   światła   sedana   oświetliły   natychmiast   dystans   przed   nimi,   ciągnące   się   rzędy   sosen,   dwa   zakrzywione   pasy   i   okolice   góry   w   środku   nocy.   Świt   nadchodził,   słabe   światło  pojawiło  się  na  wschodzie.   99  

 

  Zajebista   pieprzona   nowość.   Wcześniej,   niż   później,   mieli   zjechać   wreszcie   z   drogi,   a   następnie   zająć   się   handlowaniem,   i   zażyć   cholernego   odpoczynku.     Mrużąc  oczy,  pochylił  się  nad  kierownicą.  Miał  wrażenie,  że  dojeżdżali   do  zjazdu...     Dwieście  metrów  później,  nieoznakowana  polna  droga  pojawiła  się  na   prawo.     Nie   było   powodu,   aby   włączyć   kierunkowskaz   lub   spowolnić,   wcisnął   hamulec  i  szarpnął  koła,  ogłuszając  ich  ładunek  w  bagażniku.     Jeśli  spała,  teraz  już  nie  śpi.     Wzniesienie   było   strome   i   jazda   była   znacznie   wolniejsza:   Grudzień   oznaczał   obciążenie   pieprzonym   ładunkiem   śniegu,   który   właśnie   już   spadł   na  ziemię  tak  daleko  na  północy.     Był  w  tej  nieruchomości,  tylko  raz  wcześniej  -­‐  i  w  tym  samym  celu.  Szef   nie  był  kimś,  kogo  chciałeś  wkurzyć,  a  jeśli  to  zrobiłeś,  zostawałeś  porwany  i   przywieziony  tutaj,  gdzie  nikt  nigdy  cię  nie  odnajdzie.     Nie  miał  pojęcia,  czym  kobieta  go  obraziła,  ale  to  nie  był  jego  problem.   Jego   zadaniem   było   dorwać   ją,   sprawić   by   znikła   i   przytrzymać   ją   do   momentu  uzyskania  dalszych  instrukcji.     Nadal   się   zastanawiał.   Ostatni   dupek,   którego   dostarczył   do   ukrytego   miejsca   sprzeniewierzył   pięćset   tysięcy   dolarów   i   dwanaście   kilogramów   kokainy.  Co  do  kurwa,  ona  wywinęła?  I  cholera,  miał  nadzieję,  że  nie  będzie   tutaj  tak  długo  jak  trwała  ostatnia  robota.     Nabawił  się  również  urazu  mięśni  od  tego  zadania.     Szef  nie  lubił  torturować.  Wolał  oglądać.     Trudne   do   uzyskania   odszkodowanie   w   związku   zawodowym   New   York,  za  gówno,  które  zrobił  facetowi.     Ale,  mniejsza  z  tym,  Two  Tone'a  nie  obchodziła  ta  część  pracy.  Nie  był   taki   jak   niektórzy   faceci,   którzy   by   w   tym   siedzieli,   i   nie   taki   jak   wielki   człowiek,   który   nie   lubił   w   żaden   sposób   brudzić   sobie   rąk.   Nie,   on   był   w   środku,  dość  chętnie  dbał  o  to  gówno,  pod  warunkiem,  że  dobrze  mu  za  to   płacono.     "Jak  daleko  jesteśmy  -­‐"     "Kolejne  ćwierć  mili."   100  

 

   

"Tu  jest  cholernie  zimno."   Będzie  chłodniej,  kiedy  będziesz  martwy,  skurwysynu.   Szef  zatrudnił  tego  dupka  około  sześć  miesięcy  temu,  i  Two  Tone  został   nim  obarczony  kilka  razy.  Ciągle  miał  nadzieję,  że  to  głupie  gówno  zostanie   zwolnione   w   dobry   staromodny   sposób,   ale   jak   dotychczas,   nie   miał   szczęścia.     Drań  będzie  doskonałym  topielcem  w  rzece  Hudson.     Albo  w  dziurze.  W  istocie,  czy  jego  imię  to  Phil?     Mówiąc  o  inspiracji.     Po  ostatnim  zakręcie  drogi,  nie  robiący  wrażenia  cel  został  osiągnięty:   jednopiętrowa   ‘chata   myśliwska’   doskonale   wkomponowana   w   krajobraz,   wszystkie   nisko   zawieszone   budynki   były   niewidoczne   w   środku   pokrytego   śniegiem  podszycia  i  puszystych  zarośli.  W  rzeczywistości,  część  zewnętrzna   była   celowo   skonstruowana,   aby   wyglądać   na   zaniedbaną.   Wewnątrz,   jednak,  była  to  twierdza  z  wieloma  pieprzonymi  mrocznymi  sekretami.     I  to,  co  było  w  bagażniku  miało  być  dodane  do  tej  listy.   Nigdy   nie   słyszał,   by   przywieziono   tu   wcześniej   kobietę.   Zastanawiał   się,   czy   była   gorąca?   Niemożliwe,   że   to   przegapił,   kiedy   wynosili   jej   bezwładne  ciało  z  domu.     Może  będzie  miał  trochę  zabawy,  dla  zabicia  czasu.     "Co   to,   kurwa,   jest   za   miejsce?   To   wygląda   jak   pieprzony   wychodek.   Czy  to  ma  ogrzewanie?"     Two   Tone   przymknął   powieki   i   podążał   przez   wiele   fantazji,   które   angażowały   rozlew   krwi.   Wtedy   otworzył   swoje   drzwi,   stanął,   wyciągnął   skręta.  Ludzie,  musiał  się  odlać.     Podchodząc   do   drzwi,   mruknął:   "Wyciągnij   rzeczy   z   bagażnika,   mógłbyś."     O  klucze  nie  musiał  się  martwić.  Dostępem  był  odcisk  palca.     Kiedy   szedł   dalej,   musiał   używać   latarki   skupić   się   na   pseudo   -­‐   zgrzybiałym   wejściu.   Był   w   połowie   drogi   do   celu,   gdy   odwrócił   się,   jakiś   instynkt  go  ostrzegał.     "Bądź  ostrożny,  otwierając  to"  zawołał.     "Tak.   Cokolwiek"   Phil   poszedł   do   bagażnika.   "Co   do   kurwy   ona   może   mi  zrobić?"   101  

 

  Two   Tone   pokręcił   głową   i   mruknął:   "Twój   pogrzeb.   Przy   odrobinie   szczęścia,  kurwa  -­‐"     Kiedy   drugi   zatrzask   został   zwolniony,   rozpętało   się   piekło:   Ich   jeniec   eksplodował  ze  środka  jakby  była  sprężyną  -­‐  i  znalazła  broń.  Czerwony  blask   pochodni   przebijał   się   przez   ciemność,   oświetlając   katastrofę,   którą   spowodowała  kiedy  zapaliła  ten  genialny  koniec  prosto  w  twarz  tego  idioty   robiącego  za  wsparcie  Two  Tone'a  -­‐     Ryk  bólu  Phila  wystraszył  sowę  wielkości  10  letniego  dziecka  z  drzewa   obok  Two  Tone'a.  Musiał  ją  zatrzymać  lub  straci  swoją  głowę.     Ale  wtedy  był  już  z  powrotem  na  nogach.     Kobieta   wystartowała   biegnąc   ze   stałą   szybkością   –   udowadniając,   przez  to  gówno  z  flarą,  że  w  przeciwieństwie  do  Phila  nie  była  głupia.     "A   to   suka!"   Two   Tone   wyrwał   za   nią,   podążając   za   odgłosami   darcia   się   i   płaczu   które   wydawała   uciekając.   Przekładając   latarkę   do   lewej   ręki,   macał  po  omacku  by  wydostać  broń.     To  nie  powinno  tak  być.  Nie  w  najmniejszym  stopniu.     Suka  była  szybka  jak  diabli,  a  on  ociężale  podążał  za  nią,  wiedział,  że  go   wyprzedzi   –   i   ostatni   telefon   jaki   chciał   odbyć   z   szefem   nie   był   "Och,   hej,   straciłem  twój  projekt."     Mógł  skończyć  jako  następna  osoba  zabrana  do  ‘domku’.     Po  rozładowaniu  magazynku  zostanie  mu  tylko  jeden  strzał.  Ha  -­‐  ha.     Wpadając   w   poślizg   zatrzymał   się,   uczepił   brzozowego   drzewa,   podniósł  wylot  lufy  i  zaczął  strzelać,  strzały  odbijały  się  echem  przez  świt.     Nastąpił   wyższy   ton   przekleństwa,   a   potem   odgłosy   biegu   ustały.   W   jakim  miejscu?  Skoncentrował  się  na  szeleście,  jakby  wiła  się  na  ziemi.     "Pieprzony  D."  sapał  podczas  biegu  przed  siebie.   Jeśli  to  była  śmiertelna  rana,  został  wykołowany  niemal  tak,  jakby  ona   uciekła.       Latarką  przeszukiwał  krajobraz  wokół,  w  miarę  jak  przemierzał  dystans   odgarniając  gałęzie,  zarośla,  pokrytą  śniegiem  ziemię.     I   była   tam.   Zakryta   w   igłach,   przyciągając   jedno   kolano   do   klatki   piersiowej.   Poza   tym,   nie   zamierzał   się   do   niej   schylać.   Bóg   jeden   wie,   co   jeszcze  miała  w  rękawie.  

102  

 

  "Wstawaj,  bo  cię  postrzelę  ponownie."  Załadował  nowy  magazynek  do   pistoletu.  "Wstawaj  do  cholery".     Jęki.  Toczenie.     Pociągnął   za   spust   i   umieścić   kulkę   w   ziemi,   tuż   obok   jej   głowy.   "Wstawaj  bo  następna  wyląduje  w  twojej  czaszce."     Kobieta   podniosła   się   z   ziemi.   Śmieci   zwisały   z   jej   czarnego   ubrania   i   parki,   a   jej   ciemne   włosy   były   w   rozsypce.   Nie   kłopotał   się,   ocenianiem   na   swojej  skali  pieprzenia.  Pierwszym  i  najważniejszym  było  dostarczenie  jej  do   bezpiecznej  strefy.     "Ręce   do   góry"   rozkazał,   celując   swoją   bronią   w   centrum   jej   klatki   piersiowej.  "Idź".     Mocno   kulała,   i   mógł   poczuć   zapach   krwi   kapiącej   za   nią.   Więcej   nie   będzie  dla  niej  sprintu.     Zajęło   im   to   cztery   razy   więcej   czasu,   żeby   wrócić   z   powrotem   do   samochodu,  a  kiedy  tego  dokonali,  znaleźli  Phila  wciąż  leżącego  na  ziemi  w   bezruchu.   Oddech   wchodził   i   wychodził   z   jego   otwartych   ust,   jednak   subtelne  odgłosy  sapania  sugerowały,  że  ból  był  nie  do  zniesienia.     Gdy   go   mijali,   Two   Tone   sprawdził   jego   twarz.   Och...   cholera...   oparzenia   trzeciego   stopnia   na   całości,   a   jedno   z   oczu   było   nie   do   uratowania.  Pomijając  fakt,  że  drań  prawdopodobnie  będzie  żył.     Prawda?     Zajebiście.  Ale  poradzi  sobie  z  tym  później.     Kiedy   podeszli   do   drzwi,   wiedział,   że   musi   zachować   kontrolę   nad   tą   sytuacją.     Szybkim   ruchem   chwycił   jej   kark   i   uderzył   jej   głową   w   dół   twardych   paneli.     Tym   razem,   gdy   osunęła   się   na   ziemię,   wiedział,   że   nie   dojdzie   do   siebie,   przez   chwilę.   Ale   wciąż   była   szansa,   że   wyszarpnie   się   na   zewnątrz,   zanim   odłożył   na   miejsce   swoją   broń,   przyłożył   kciuk   do   czytnika   linii   papilarnych,  i  otworzył  im  drogę  do  środka.     Włączając   światła,   chwycił   ją   pod   pachy   i   wyciągnął   do   środka.   Po   ulokowaniu   ich   razem   w   środku,   pociągnął   ją   po   betonie   na   klatce   schodowej...  a  potem  zaniósł  w  dół  do  piwnicy  na  dole.  

103  

 

  Były  trzy  cele  więzienne  wypełniające  niższy  poziom,  podobnie  jak  te  w   TV,   ze   stalowymi   kratami,   betonowymi   podłogami   i   pryczami   ze   stali   nierdzewnej   służącymi   za   łóżka.   Toalety   były   funkcjonalne,   nie   dla   wygody   więźniów,  ale  dla  wrażliwego  nosa  szefa.  Bez  okien.     Two   Tone   nie   wziął   głębokiego   oddechu,   dopóki   nie   wsadził   jej   do   pierwszej  z  nich  i  zamknął  drzwi.     Zanim   wyszedł   nad   ziemię   potwierdzić   przechwycenie   bazy,   umieścił   plandekę  moro  na  Crown  Vic  (marka  samochodu)  i  poradził  sobie  z  Philem,   udał  się  obok  do  komórki  i  oddał  mocz,  co  trwało  jak  mu  się  wydawało  przez   półtorej  godziny.     Pełen   energii,   wyszedł   i   spojrzał   na   poplamione   ściany   naprzeciwko   niego.     Para   kajdan   zawisała   z   dwóch   zestawów   łańcuchów   stalowych,   które   zostaną  niedługo  użyte.     Komplikacje  z  Philem  na  bok,  było  mu  prawie  żal  suki.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka    

 

104  

 

OSIEM   Później  tego  ranka,  cios  przyszedł  na  Ghroma  od  lewej,  mimo  że  słyszał   świst   w   powietrzu,   nie   mógł   odpowiedzieć   w   odpowiednim   czasie:   Knykcie   wylądowały  prosto  na  jego  szczęce  i  zadzwonił  idiotyczny  dźwięk  pęknięcia,   jego  głowa  pędziła  wokół,  krew  tryskała  z  jego  ust.   Czuł  się  zajebiście.   Po   kolejnej   koszmarnej   sesji   tronowej   z   Saxtonem   -­‐   siedem   do   dziesięciu   godzin   jego   życia   już   nigdy   nie   wróci   –   poszedł   na   górę   do   prywatnej  kwatery,  jego  i  Beth.  Seks  był  jedyną  rzeczą,  w  jego  głowie,  tylko   uwolnienie  mogło  ocalić  planetę  przed  jego  zgniłym  nastrojem.   Jego  żona  nie  tylko  nie  spała,  ale  gdzieś  zniknęła.   Trwał  około  godziny,  wpatrując  się  w  sufit  zanim  zadzwonił  do  Panikhi  i   powiedział   jej,   aby   się   z   nim   spotkała   tutaj   w   siłowni,   w   ośrodku   szkoleniowym.   Jak   to   zawsze   mawiał   Rankhor,   seks   albo   walka,   żeby   się   wyładować.   Seks  był  na  zewnątrz,  więc  proszę.   Wykorzystał  energię  z  uderzenia,  wyszedł  z  rozpędu  i  przekierował  się   do   kopnięcia,   które   zaserwował   swojemu   przeciwnikowi   w   bok,   pozbawiając   ją  równowagi  i  powodując,  że  się  zatoczyła.  Jednakże  nie  dla  siostry  V  mata.   Jej  lądowanie  było  lekkie  i  szybkie,  jak  u  kota,  i  wiedział,  że  miała  plany  dla   niego.   Dokonując  pomiarów  powietrza,  zapachu  samicy  wojownika,  i  dźwięku   jej   bosych   stóp   zbliżających   sie   do   niego   coraz   głośniej,   wiedział,   że   jest   od   przodu,  przygotowana  do  skoku.  Otrząsnął  się,  umocnił  na  udach,  uwielbiał   czuć   jak   jego   mięśnie   napinają   się   i   zabezpieczają   jego   dwustu-­‐ siedemdziesięcio  funtowe  ciało  w  pozycji  pionowej.  Chowając  łokcie,  czekał   na   nią,   aby   dostała   się   w   zasięg,   a   następnie   uderzył   na   zewnątrz.   Z   jej   refleksem  i  przewagą  wzroku,  uniknęła  afrontu,  zanurkowała  w  dół,  podeszła   bliżej  i  oplotła  się  wokół  jego  bioder.  

105  

 

Panikha  nie  uderzała  jak  dziewczyna,  czy  to  pięściami,  czy  nogami  lub   całym  ciałem.  Była  bardziej  jak  SUV,  i  dopóki  jego  jaja  wolały  inaczej,  miała   nad  nim  przewagę.   Z   przekleństwem,   przewrócił   się   na   plecy   jak   mała   dziwka.   Nie   zamierzał  zostać  w  tej  pozycji.   Ale  obrót  okazał  się  być  problemem.   Gdy   dostał   odrobinę   powietrza,   przypominał   domową   wyprzedaż   na   strychowym   łóżku   -­‐   i   jego   wewnętrzny   wyłącznik   zapłonu   został   kopnięty:   prawdziwa   agresja   została   wyzwolona   -­‐   w   mgnieniu   oka,   to   nie   był   już   trening   lub   podtrzymywanie   umiejętności   czy   jakieś   ćwiczenia.   Instynktownie   rozpętała   się   wojna   między   nim,   a   jego   partnerem   sparingowym.   Z   rykiem,   który   rozbrzmiewał   w   całej   siłowni,   złapał   za   zaciśnięte   w   uchwycie   ramiona   Panikhi   i   odwrócił   sytuację,   odrywając   ją   od   siebie   i   miażdżąc  ją  twarzą  w  dół  na  macie.   Była   twardą   kobieta,   dobrze   umięśnioną   i   zabójczą,   ale   nie   pasowała   do  jego  siły  i  wielkości  -­‐  zwłaszcza  gdy  usiadł  na  niej  okrakiem  i  zawinął  ramię   na   jej   szyi.   Z   jej   gardłem   w   zgięciu   łokcia,   zamknął   swoją   wolną   rękę   na   swoim  grubym  nadgarstku  i  odchylił  do  tyłu  w  chwycie  duszenia.   Reduktorzy.   Wrogowie.   Tragiczna   śmierć,   która   zmieniła   bieg   jego   życia  -­‐  i  inni.   Odległość   od   żony.   Frustracja   seksualna.   Podejrzenie   Beth   o   tajenie   czegoś  przed  nim.   Przewlekła   frustracja,   że   upraszcza12   za   szybko   w   obawie,   która   nigdy   go  nie  opuszczła.   Strach.  Nieuzasadniony,  dobrze  ukryty,  i  trujący.   Nienawiść  do  samego  siebie.   Na  ciemnym  tle  jego  ślepoty,  wszystko  to  jasno  się  ukazało,  wściekłość   przejęła   kontrolę,   gdy   to   nie   miało   ujścia.   I   efekt   ten,   dał   mu   znacznie   większą  moc,  niż  miały  jego  mięśnie  i  kości:  Nawet  paznokcie  Panikhi  wbite   na   jego   przedramieniu   i   walka   w   taki   sposób   jakby   była   bliska   śmierci,   nie   pozwoliły  mu  nic  zarejestrować.   Chciał  zabić.  I  zamierzał  –                                                                                                                           12

 Chyba  chodzi  o  zmianę  Starego  Prawa  w  sprawie  przyjmowania  nowych  Braci…   106  

 

"Ghrom!"   Tak   jak   obrona   Panikhi,   ktokolwiek   krzyczał   jego   imię,   nie   miało   znaczenia  dla  niego.  Został  zablokowany  na  tej  ścieżce  morderstwa,  poczucie   tego,  co  się  dzieje,  zgubił  w-­‐   Ktoś   inny   zaczął   go   szarpać,   jak   tamto   wrzeszczane   imię,   rzecz   przybierała  na  sile.   Pod   nim,   Panikha   ulegała,   walka   powoli   opuszczała   jej   ciało,   ten   wieczny   spokój,   dokładnie   to,   czego   chciała   jego   wściekłość   w   nim.   Trochę   dłużej  to  trwało,  niż  powinno  zająć.  Trochę  więcej  ciśnienia.  Trochę-­‐     Głośny,  powtarzający  się  hałas  brzmiał  tuż  przed  jego  twarzą.  W  kółko  i   od   nowa,   jak   bas   bębna,   bijący   z   perfekcyjnymi   odstępami.   Jedyna   rzecz,   która  się  zmieniła  to  głośność.   Wzrosła.   Albo  może  to  powoli  przenikało  przez  jego  furię.   Ghrom  zmarszczył  brwi  gdy  harmider  trwał.  Unosząc  głowę,  na  chwilę   przestał  ściskać  tak  mocno.   George.   Jego  ukochany,  posłuszny  golden  retriever  był  bezpośrednio  przy  jego   klatce,   szczekał   głośno,   jak   karabin,   pewnie,   jak   gdyby   domagał   się,   żeby   Ghrom  przestał  w  tej  chwili.   Wszystko  na  raz,  rzeczywistość  tego  co  robił,  zalała  go.   Co  kurwa,  było  z  nim  nie  tak?   Ghrom   zwolnił   uchwyt,   ale   nie   miał   szansy,   odskoczyć.   Kogokolwiek   odciągał   jego   ramiona,   przejął   kontrolę,   zerwał   jego   ciężar   z   kobiety   wojownika.   Gdy   wylądował   na   macie   na   plecach,   odruchy   wymiotne   i   łapanie   oddechu   jego   przeciwnika   mieszały   się   z   przekleństwami,   tego   kogoś,   kto   jeszcze  był  z  nimi  -­‐  jak  i  miękkim  kwileniem.   "Co   ty   kurwa   sobie   myślisz!"   Teraz   ktoś   inny   był   przy   jego   twarzy.   "Prawie  ją  zabiłeś!"   Kładąc   ręce   na   głowę,   zimny   pot   wystąpił   mu   na   każdym   calu   kwadratowym.   "Ja   nie   wiedziałem..."   usłyszał   własny   głos.   "Nie   miałem   pojęcia  -­‐"  

107  

 

"Czy  myślisz,  że  mogła  tak  oddychać!"  To  była  doktor  Jane.  Oczywiście   -­‐  była  w  klinice  i  musiała  słyszeć  szczekanie  lub...   I   iAm   był   z   nimi.   Wyczuwał   Cienia,   chociaż   facet   był,   jak   zwykle,   małomówny.   "Przepraszam  -­‐  Panikha...  przepraszam."   Dobry  Boże,  co  on  zrobił?   Potępiał  przemoc  wobec  kobiet.  Problem  w  tym,  że  kiedy  miał  sparing   z   Panikhą,   nie   myślał   o   siostrze   V,   jak   o   kobiecie.   Była   przeciwnikiem,   ni   więcej,   ni   mniej   -­‐   i   miał   siniaki,   a   nawet   złamaną   kość   czy   dwie,   co   pokazywało,  że  kiedy  przyszło  co  do  czego,  nikt  nie  prosił  o  litość  i  nikt  jej  nie   okazywał.   "Cholera.   Panikha..."   Rzucił   w   powietrze,   poczuł   zapach   resztek   strachu,  jak  i  zbliżającej  się  śmierci.  "Panikha  -­‐"   "W  porządku"  powiedziała  kobieta  ochryple.  "Serio".   Doktor  Jane  mruknęła  kilka  nieprzyjemnych  rzeczy.   "To   jest   między   mną,   a   nim"   powiedziała   Panikha   swojej   szwagierce.   "To  nie  jest  -­‐"   Runda  kaszlu  przerwała  jej,  Jane  warknęła:  "Gdy  on  cię  niemal  udusił,   to  pewne  jak  cholera,  jest  mój  problem!"   "Chciał  mnie  puścić  -­‐"   "To  dlatego  zrobiłaś  się  sina?"   "Nie  zrobiłam-­‐  "   "Jego  ramię  krwawi  na  matę.  Powiesz  mi,  że  twoje  paznokcie  tego  nie   zrobiły?"   Panikha  wstrzymała  oddech.  "To  jest  walka,  nie  wyjście  na  ryby!"   Dr   Jane   zniżyła   głos.   "Czy   twój   brat   wie   dokładnie,   jak   daleko   to   się   posunęło?"   Gdy  Ghrom  dodał  własne  przekleństwo  do  słownej  sałatki  owocowej,   Panikha  warknęła:  "Nie  powiesz  Vhrednemu  o  tym  -­‐"   "Daj  mi  dobry  cholerny  powód  i  być  może  go  rozważę.  W  przeciwnym   razie,   nikt   nie   będzie   mi   mówił,   co   mogę,   a   czego   nie   mogę   powiedzieć   mojemu  cholernemu  mężowi.  Nie  ty,  nie  on  -­‐"   Ghrom  był  pewien,  że  strzelała  spojrzeniem  w  jego  stronę.  

108  

 

"-­‐   A   już   na   pewno,   nigdy   w   sprawie   pieprzonego   problemu   bezpieczeństwa  członka  jego  rodziny!"   Cisza,  która  nastąpiła  została  naznaczona  rosnącą  agresją.  A  następnie   Panikha   szczeknęła,   "Ile   kości   nastawiałaś   królowi?   Ile   szwów?   W   zeszłym   tygodniu   myślałam,   że   zwichnął   ramię   i   w   żadnym   momencie   nie   czułaś   potrzeby,   aby   powiadomić   jego   krwiczkę,   ani   jej   tego   zgłosić.   Prawda.   Prawda?"   "To  co  innego."   "Bo   jestem   kobietą?   Przepraszam   -­‐   może   chcesz   spojrzeć   mi   w   oczy,   gdy  używasz  różnych  standardów,  doktorku?"   Chryste,  to  było  tak,  jakby  jego  nastrój  zainfekował  obie.  Jego  działania   zaczęły  to  wszystko.  Kurwa...   Trąc  twarz,  słuchał  ich  chodząc  tam  i  z  powrotem.  "Ona  ma  rację."   To  zamknęło  je  obie.   "Nie   zamierzałem   przestać."   wstał."Więc   powiem   V,   a   my   nigdy   więcej   nie  będziemy  tego  robić  ponownie".   "Nie  waż  się"  wojowniczka  splunęła  przed  nową  serią  kaszlu.  Jak  tylko   przestała,  wróciła  do  patrzenia  w  jego  twarz.  "Nie  waż  się  kurwa,  to  będzie   brak   szacunku   dla   mnie   -­‐   Przychodzę   tu   walczyć   z  tobą,   aby   podnieść   moje   własne  umiejętności.  Jeśli  wykorzystałeś  słabość,  to  moja  wina,  nie  twoja."   "Więc   myślisz,   że   ja   po   prostu   byłem   lepszy   od   ciebie?"   Zapytał   ponuro.   "Oczywiście.  A  ja  nie  wyklepałam  jeszcze  -­‐"   "Myślałaś  przez  chwilę,  że  to  by  do  mnie  dotarło."   Rozpadlina  strachu  oplotła  cząsteczki  wokół  samicy.   "I   dlatego   nigdy   nie   będziemy   tego   robić   ponownie."   Odwrócił   się   w   kierunku   Dr   Jane.   "Ale   ona   ma   również   rację.   To   nie   twoja   sprawa,   więc   trzymaj  się  od  tego  z  daleka."   "Cholera  ja-­‐"   "To  nie  jest  prośba,  Jane.  To  polecenie.  A  ja  zobaczę  się  z  V,  jak  tylko   wezmę  prysznic."   "Potrafisz  być  prawdziwym  kutasem,  wiesz  to,  Wasza  Wysokość."   "I  mordercą.  Nie  zapominaj  o  tym."  

109  

 

Ruszył   w   kierunku   drzwi,   nie   zadając   sobie   trudu,   aby   wziąć   uchwyt   Georga.   Gdy   jego   trajektoria   była   zła,   skorygował   ją   oczywiście   pies   stojący   na  jego  drodze  i  skierował  go  do  właściwego  wyjścia.   "Szatnia"  mruknął,  gdy  weszli  do  betonowego  korytarza.   George,   zna   zarówno   słowa   jak   i   rytuały   po   treningowe,   pomagał   mu   poruszać  się  korytarzem,  klapiąc  łapami  wzdłuż  całej  startej  podłogi.   Dzięki   Bogu,   ośrodek   szkoleniowy   był   miastem   duchów   o   tej   porze   dnia.  Ostatnią  rzeczą,  jaką  chciał,  to  aby  zaalarmować  innych.   Kiedy  Bracia  spali,  rozległy  kompleks  podziemny  był  pusty,  od  siłowni,   z   jej   pokojami   sprzętowymi,   do   strzelnicy   i   klas,   do   basenu   o   wymiarach   olimpijskich  i  biura  które  kierowało  wszystkim  –  tak  samo  sale  operacyjne  i   pokoje  rekonwalescyjne  Dr  Jane  i  Mannego.   Chociaż  Panikha  prawie  była  pacjentem.   Cholera.   Biegnąc   dłonią   w   dół   ściany,   zatrzymał   się,   kiedy   dostał   się   do   ramy   drzwi.  "Chcesz  czekać  tutaj?"  zapytał  Georga.   Biorąc  pod  uwagę  brzęknięcie  kołnierza  i  odgłos  bum,  golden  retriver   postanowił  usiąść   na  czas  prysznica,  co  było  dość  typowe  –  nie  był  wielkim   fanem  gorąca  i  wilgoci  z  powodu  jego  długiej  sierści.   Popychając   drzwi,   Ghrom   był   w   stanie   dobrze   się   orientować.   Dzięki   zamkniętej  akustyce  i  płytkom,  rzeczy  były  proste  w  obsłudze  przez  dźwięk  -­‐  i   przyzwyczajenia.   Ponadto   w   tej   przestrzeni,   spędził   wiele   czasu   wcześniej,   gdy  jeszcze  trochę  widział,  więc  było  o  wiele  łatwiej  radzić  sobie  samemu.   Kurwa.  Jeśli  ten  pies  nie  zatrzymałby  go  teraz?   Ghrom  zjechał  na  tyłek  po  gładkich  ścianach,  pozwalając  głowie  zwisać   luzem.  Jezu  Chryste.   Pocierał   twarz,   a   jego   mózg   pokazywał   migające   obrazy,   co   byłoby   potem.   Jęk,   który   rósł   w   jego   gardle   brzmiał   jak   syrena   okrętu.   Siostra   jego   Brata.  Wojownik,  którego  szanował.  Zniszczony.   Wszystko  zawdzięczał  temu  psu.  Jak  zwykle.   Zdzierając   spoconą   koszulkę,   pozwolił   opaść   jej   na   podłogę,   kiedy   ściągał  swoje  nylonowe  spodenki.  Po  raz  kolejny  przy  pomocy  ręki  na  ścianie,   szedł   do   przodu   i   wiedział,   kiedy   dostał   się   pod   prysznic,   ze   względu   na   110  

 

sposób   pochylenia   podłogi.   Korby   kurków   zostały   rozmieszczone   z   trzech   stron   i   skoncentrował   się   na   nich,   czując   okrągłą   kratkę   kanalizacji   pod   bosymi  stopami.   Wybrał  jeden  losowo,  odwrócił  się  do  wody  i  przygotował  do  zimnego   uderzenia  w  twarz.   Boże,  ta  fala  gniewu.  To  było  znajome  uczucie  -­‐  ale  nie  chciał  powrotu   tego   wszystkiego   w   swoim   życiu.   Te   nieludzkie   nieprzerwane   spalanie   pomiędzy  tymi  wszystkimi  latami  od  kiedy  jego  rodzice  zostali  zabici  do  kiedy   poznał  i  poślubił  Beth.  Myślał,  że  to  odeszło  na  dobre.   "Kurwa"  ugryzł  się.   Zamykając   oczy,   oparł   dłonie   na   zraszaczu   i   pochylił   się   w   stronę   olbrzymich  splotów  ramion.  Jego  paskudny  nastrój  sprawiał,  że  czuł  jakby  w   głowie  miał  zestaw  łopat  helikoptera  -­‐  dwa  obroty  przed  oddzieleniem  jego   czaszki  od  reszty  ciała.   Boże...  cholera.   Nigdy   nie   myślał   o   tym   wcześniej,   ale   ‘szaleństwo’   to   w   dużej   mierze   hipotetyczne   pojęcie   przy   normalności;   opis   stosowany   do   niewłaściwego   zachowania.   Stojąc   pod   prysznicem,   zdał   sobie   sprawę,   że   prawdziwe   szaleństwo   nie   miało   nic   wspólnego   z   zespołem   napięcia   przedmiesiączkowego   lub   ‘waleniem   w   ścianę’   czy   wyjazdem   na   popijawę   i   zmieszaniem   z   błotem   pokoju   w   hotelu,   zanim   zemdlałeś.   Nie   była   to   szalona   jazda   lub   obrabowanie   banku   czy   chwilowe   wyładowanie   swojego   temperamentu   na   martwym  obiekcie.   To   było   usunięcie   świata   wokół   siebie,   pożegnanie   czucia   i   świadomości,   jak   manipulacja   wideo   -­‐   twoje   wewnętrzne   gówno   zostało   powiększone   i   wszystko   inne,   twoja   żona,   twoja   praca,   społeczność,   twoje   zdrowie   i   dobre   samopoczucie,   były   po   prostu   nie   tylko   poza   zasięgiem...   ale   poza  istnieniem.   A   najstraszniejsza   część?   To   pomiędzy,   gdy   stoisz   jedną   nogą   w   rzeczywistości,   a   drugą   w   swoim   własnym   szaleństwie   -­‐   żyjącym   -­‐   oddychającym   czyśćcu   –   i   kiedy   możesz   poczuć   dawny   poślizg,   poślizg,   niekontrolowany  –  

111  

 

Znikąd,  równowaga  Ghroma  poszła  w  cholerę,  cały  świat  przechylił  się   na  do  punktu  jego  osi,  w  którym  nie  był  pewien,  czy  spadł  do  tyłu,  czy  nie.   Ale   potem   poczuł   ostry   nóż   tuż   pod   brodą,   i   zdał   sobie   sprawę,   że   ktoś   chwycił  jego  włosy.   "W  tym  momencie"  usłyszał  syk  w  uchu,  "wiemy  dwie  rzeczy.  Ale  tylko   jedna  z  nich  jest  niespodziewaną  zamianą  zasad  gry."       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

 

112  

 

DZIEWIĘĆ   To  była  bardzo  zła  migrena.     Kiedy   iAm   otworzył   z   trzaskiem   drzwi   do   pokoju   brata,   biedny   drań   cierpiał,   sycąc   tym   cierpieniem   powietrze,   że   trudno   było   oddychać,   a   nawet   widzieć  wyraźnie.     A  poza  tym  wszystko  było  ciemne  przez  wystrój.     „Trez?”   Jęknięcie   zamiast   odpowiedzi   nie   było   niczym   dobrym,   połączenie   rannego   zwierzęcia   i   zdartego   od   wymiotów   gardła.   iAm   uniósł   swój   nadgarstek  do  światła  za  jego  plecami  i  przeklął  w  swój  zegarek  marki  Piaget.   Przez  ten  czas  skurczybyk  powinien  być  zdecydowanie  w  lepszej  formie,  jego   ciało  powinno  wydostawać  się  z  bólu  głowy,  z  dziury,  która  je  pochłonęła.     Nie  w  tym  przypadku.   „Chcesz  coś  wrzucić  na  ruszt?”   Mamrotanie,  mamrotanie,  jęczenie,  mamrotanie?   „Dobra,  jestem  pewien,  że  coś  mają.”   Mamrotanie,  jęczenie,  jęczenie.  Narzekanie,  mruczenie.   „Tak,  to  też.  Chcesz  trochę  ciastek  Milanos?”   Mhhhhhhmmmm.   „Przyjąłem.”   iAm  zamknął  drzwi  i  cofnął  się  do  schodów,  które  zabrały  go  w  dół  do   punktu  pomiędzy  korytarzem  posągów,  a  drugim  piętrem  foyer.  Jak  w  całej   reszcie   domu,   było   cicho   jak   w   grobowcu,   ale   gdy   trafił   na   okazałe   schody,   jego   nos   szefa   kuchni   wyczuł   subtelny   zapach   przygotowywanego   w   kuchennym  skrzydle  Pierwszego  Posiłku.   Zbliżając   się   do   centrum   psańców,   jego   własny   żołądek   miał   coraz   więcej   do   powiedzenia.   Logiczne.   Po   tym   jak   skończył   przygotowywać   Bolognese,   sprawdził   co   u   jego   brata,   a   następnie   udał   się   do   siłowni   na   całe   godziny.       Gdzie  mógłby  zobaczyć  więcej  piekła  niż  w  siłowni?    

113  

 

Ostatnią   rzeczą   jakiej   się   jednak   spodziewał,   była   próba   ściągnięcia   króla  z  tej  samicy  wojownika.  Zbliżał  się  już  do  końca  swojego  treningu,  gdy   usłyszał   krzyki   i   poszedł   sprawdzić   –   po   czym   znalazł   króla   owiniętego   jak   pyton  wokół  samicy.     Cokolwiek   by   nie   mówić,   odnalazł   nowy   szacunek   dla   tego   niewidomego  wampira.  Było  niewiele  rzeczy,  które  mogły  poruszyć  iAma  w   jego  dorosłym  życiu.  Zmieniał  oponę  podczas  gdy  sam  był  skuty  kajdanami.   Był   znany   z   noszenia   kadzi   z   sosem,   wielkiej   jak   pralka,   wokół   kuchni.   Do   diabła,  tak  naprawdę  przestawił  pralkę  i  suszarkę,  niewiele  o  tym  myśląc.     A  potem,  dwa  lata  temu,  musiał  podnieść  tira  ze  swojego  brata.     Innym   przykładem   było,   pozostające   poza   kontrolą,   życie   miłosne   Treza.   Ale  to  na  dole,  z  Ghromem  w  centrum  treningowym?  Nie  był  w  stanie   nawet   ruszyć   tego   pierdolca.   Król   był   zawzięty   jak   bulterier   –   a   wyraz   jego   twarzy?  Żadnych  emocji,  nawet  grymasu  wysiłku.  A  to  ciało  –  brutalnie  silne.     iAm  potrząsał  głową,  gdy  przechodził  po  jabłoni  w  pełnym  rozkwicie.     Próby   poruszenia   Ghroma   były   jak   ciągnięcie   głazu.   Zero   ruchu,   żadnych  efektów.     Temu  psu  się  jednak  udało.  Dzięki  Bogu.     Zwykle   iAm   nie   lubił   zwierząt   w   domu   –   i   zdecydowanie   nie   był   psiarzem.   Były   za   duże,   zbyt   uzależnione   od   człowieka,   liniały   –   to   za   dużo.   Ale  szanował  to  złote,  cokolwiek  to  było  teraz…   Miauuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu.   „Kurwa!”   Mówiąc   o   diable.   Kiedy   czarny   kot   królowej   owinął   się   wokół   jego   nóg,   został  zmuszony  do  wykonania  nad  cholernikiem  tańca  Michaela  Jacksona.     „Cholera,  kocie!”   Kot   podążał   za   nim   przez   całą   drogę   do   kuchni,   będąc   jednocześnie   przed  nim  i  za  nim,  kręcąc  się  wokół  jego  kostek  –  zupełnie  jakby  wiedział,  że   myślał  wcześniej  o  psie  i  chciał  narzucić  swoją  dominację.     Z  wyjątkiem  tego,  że  koty  nie  potrafią  czytać  w  myślach,  oczywiście.     Zatrzymał  się  i  spojrzał  na  stworzenie.  „Czego  do  cholery  chcesz?”   Nie  żeby  naprawdę  pytał,  gdyż  nie  obchodziło  go  to  w  ogóle.         Kot  uniósł  swoją  czarną  łapkę  i  wtedy…   114  

 

Następną   rzeczą   jaką   zarejestrował   był   cholerny   kot   skaczący   mu   w   ramiona,  przewracający  się  na  plecy  i…  mruczący  jak  Ferrari.     „Kurwa,  żartujesz  sobie  ze  mnie?”  mruknął.  „Nie  lubię  cię.  Cholero.”   „Mistrzu,  co  mogę  dla  ciebie  przynieść?”   Gdy   Fritz,   starożytny   lokaj,   podniósł   na   niego   twarz   wielką   jak   billboard,   iAm   miał   wielką   ochotę   żeby   zakręcić   z   powrotem   do   jego   szczęśliwego  miejsca.  Co,  niestety,  zbyt  przypominało  film  ‘Piła’  –  części  ciała   tego  drugiego  były  wszędzie.     Ale   to   była   tylko,   podyktowana   stresem,   fantazja.   Chyba,   mógłby   zapamiętać,   już   dawno   temu,   że   nie   musi   zachowywać   się   jak   suka   w   stosunku  do  wszystkich  i  do  wszystkiego.  Rzeczywiście.  To  był  fakt.     Drap,  drap,  drap.  W  jego  koszulkę.   „Psiakrew.”   Poddał   się   i   podrapał   czarny   brzuch.   „Nie,   niczego   mi   nie   trzeba.”   Mruczenie   było   tak   głośne,   że   musiał   się   pochylić   w   stronę   kamerdynera.  „Co  powiedziałeś?”     „Jestem   szczęśliwy,   mogąc   wyświadczyć   przysługę,   cokolwiek   by   to   było.”   „Tak,   wiem.   Ale   zamierzam   zająć   się   moim   bratem.   Nikt   inny.   Żeby   było  jasne.”   Kot   pocierał   teraz   głową   mięśnie   jego   klatki   piersiowej.   Następnie   rozciągnął  się  rozochocony.     Och,   Boże,   to   było   straszne   –   szczególnie,   że   twarz   lokaja   opadła   tak   bardzo,  że  bez  wątpienia  dotknęła  guzowatych  kolan.     „Ach,  cholera,  Fritz.”   „Czy  on  jest  chory?”   iAm   przymknął   oczy,   gdy   zarejestrował   głos   samicy.   Fantastycznie.   Teraz  następna  o  tym  usłyszała.     „Czuje  się  dobrze”  powiedział  iAm  nie  patrząc  na  Wybrankę  Selenę.     Zostawiając   natrętów   za   sobą,   udał   się   do   spiżarni   z   pasożytującym   kotem  i…   Racja.   Jak   miał   załadować   porcję   pomigrenowych   uzdrawiaczy   z   pełnymi  rękami.     Jak  toto  miało  na  imię?   115  

 

Dobra.  W  takim  razie  –    Cholerny  Kot.     Patrząc  w  dół,  na  te  szeroko  otwarte,  zadowolone  oczyska,  usta  iAma   leciutko  drgnęły  i  podrapał  jego  podbródek.  Potem  za  uchem.     „Ok,  dosyć  tego.”  Bawił  się  jedną  łapką.  „Teraz  postawię  cię  na  ziemi.”     Zakładając   przejęcie   kontroli,   wziął   kota   chcąc   go   postawić   –   w   jakiś   sposób   stworzenie   wczepiło   się   pazurami   w   włókna   jego   polaru   i   zawisło   z   przodu  jak  krawat.   „Żartujesz  sobie  ze  mnie.”   Więcej   mruczenia.   Mrugnięcie   błyszczącymi   oczami.   Wyraz   samo   posiadania,  który  iAmowi  przyszedł  na  myśl,  ta  interakcja  była  skierowana  do   kota  –  i  nikogo  innego.       ***     „Może  mogłabym  pomóc?”  delikatnie  zapytała  Selena.     iAm   zmełł   przekleństwo   i   spiorunował   kota   wzrokiem.   Potem   Wybrankę.   A   może   szybko   zdjąć   pulower?   Cholerny   kot   po   prostu   się   wczepił.   „Potrzebuję   trochę   tych   Milanos   z   góry.”   Wybranka   sięgnęła   i   wzięła   torbę   chrupiących   ciasteczek   Pepperidge   Farm.   „Będzie   też   potrzebował   trochę  tych  chipsów  o  smaku  tortilli.”     „Zwykłe  czy  o  smaku  lipowym?”   „Zwykłe.”   iAm   wyzionął   ducha,   ponownie   podejmując   obsługiwanie   Cholerstwa  –  i  kot  natychmiast  rozłożył  się  jak  na  jednej  z  kanap  firmy  La-­‐Z-­‐ Boy.   „Będzie   chciał   także   funt   ciastek   Entenmann.   Zaniesiemy   mu   też   trzy   lodowate   Cole,   dwie   duże   butelki   wody   mineralnej   Polska   Wiosna,   o   temperaturze  pokojowej  i  kuropatwę  z  gruszkami.”     Po   jednym   z   tych   jego   bólów   głowy,   Trez   chciał   nawodnienia,   glukozy   i   kofeiny.   Co   miało   sens.   Dwanaście   godzin   bez   jedzenia,   to   nie   były   dobre   wiadomości.   Do   tego   wszystkiego   dochodziły   jeszcze   wymioty,   które   dołowały  całą  imprezę.     Pięć   minut   później,   on,   Wybranka   i   Cholerny   Kot   kierowali   się   na   trzecie   piętro.   Przynajmniej   iAm   okazał   się   pomocny   w   tej   sprawie,   niosąc   duże  butle  pod  pachami.  Fritz  również  niósł  torbę  pełną  jedzenia.     116  

 

O  wiele  bardziej  wolałby  odbywać  tę  podróż  sam.     „Bardzo  cię  lubi”  skomentowała  samica  gdy  się  wspinali.   „Jest  moim  bratem.  Lepiej  żeby  tak  było.”   „Och,  nie  –  miałam  na  myśli  kota.  Boo  ciebie  uwielbia.”     „To  uczucie  nie  jest  odwzajemnione.”   iAm  miał  szczery  zamiar  odprawić  samicę  ze  słowami  ‘mam  to’,  kiedy   wreszcie   drzwi   sypialni   się   ukażą   –   ale   Cholernik   wciąż   nigdzie   się   nie   wybierał.     I  to  by  było  na  tyle  w  kwestii,  jak  Selena  znalazła  się  w  łóżeczku  Treza.   Była  to  sytuacja,  której  zupełnie  nie  potrzebował.   Dzięki,  kocie.     Gdy  drzwi  otworzyły  się  szeroko,  światło  wśliznęło  się  do  środka  i  traf   chciał,  że  gówno  oświetliło  Treza  gdy  jego  duża,  brzydka  rączka  wystrzeliła.     Ktoś  złapał  zapach  samicy.     Och,  do  kurwy  nędzy.   I,  PS,  dlaczego  pierdolec  nie  mógł  wyglądać  gorzej?  Jego  brat  powinien   wyglądać  jak  rozjechana  na  drodze  padlina,  biorąc  pod  uwagę  sposób  w  jaki   spędził  dzienne  godziny.     „Gdzie   mam   to   postawić?”   zapytała   Wybranka   jednego   z   nich,   albo   obu.   „Na  biurku”  iAm  mruknął.  To  był  najdalszy  punkt  od  łóżka.     „Zostaw  nas”  przyszło  stęknięcie  od  pacjenta.     Dobra,   dzięki   Bogu,   Trez   wreszcie   miał   przebłysk   jasności.   Wybranka   mogła  kontynuować  własne  sprawy,  a  on  i  jego  brat  mogli  próbować  znowu   powrócić  na  łono  Jezusa…     iAm  uświadomił  sobie,  że  nikt  się  nie  poruszył.  Jednak  Trez  nadal  był  w   pozycji   pionowej,   a   Wybranka   zastygła   jak   jeleń   w   świetle   reflektorów.   I   oboje  patrzyli  na  niego.     „Co?”  zapytał.     Kiedy   zrozumienie   zaświtało   w   jego   zakutej   pale,   iAm   zmrużył   oczy   patrząc  na  swojego  brata.  „Mówisz  poważnie?”   „Zostaw  nas”  było  wszystkim  co  łajdak  powiedział  ponownie.     Cholerny   Kot   przestał   mruczeć   w   jego   ramionach,   jakby   nawet   zwierzę     wiedziało,  że  zły  fetysz  zalewa  pokój.     117  

 

Ale  tutaj  coś  było  na  rzeczy:  nie  mógłbyś  zakładać  się  z  głupcem  –  i  iAm   był  gotowy,  aby  przestać  próbować.     Zwracając   się   do   Wybranki,   powiedział   niskim   głosem,   „Uważaj   na   siebie.”   Po  tej  uwadze,  zabrał  stamtąd  Cholernika  i  swoją  żałosną  dupę.   Bez  wątpienia  w  najlepszej  wierze.  Miał  wrażenie  jakby  ściągał  Ghroma   ze  swojego  brata  i  nic  dobrego  z  tego  nie  wychodziło.     Podchodząc  do  schodów,  odtworzył  swoje  kroki.  Od  czasu  do  czasu,  po   drodze,   skłaniał   się   ku   zwierzęciu   w   jego   ramionach,   opuszkami   palców   odnajdując  jego  podbródek  i  głaskał  kolistymi  ruchami.     Wracając   na   dół   do   kuchni,   która   teraz   była   pełna   pracowników   na   zmianie,  to  był  czas  na  towarzystwo  jego  cienia.     „Fritz.”   Kamerdyner   popędził   odrywając   się   od   właśnie   przygotowywanej   surówki.  „Tak,  mistrzu!  Jestem  chętny,  aby  być  pomocnym.”   „Weź   to.”   iAm   oderwał   kota   od   siebie,   wyciągając   oba   pazury   z   przodu   swojego  polaru.  „I  zrób  z  nim,  cokolwiek  masz  z  nim  zrobić.”   Kiedy   się   odwrócił,   poczuł   jakby   musiał   spojrzeć   wstecz,   żeby   się   upewnić   czy   z   Cholernikiem   wszystko   w   porządku.   Ale   dlaczego,   kurwa,   miałby  to  zrobić?     Musiał   pójść   do   Sal   i   sprawdzić   swój   personel.   Zwykle   pojawiał   się   w   restauracji   wczesnym   popołudniem,   ale   to   gówno   nie   podchodziło   pod   ‘zwykle’;   za   każdym   razem   gdy   jego  brat  miał  migrenę,  obaj  dostawali  bólu   głowy.   Teraz   jednak,   gdy   Trez   odbił   się   od   dna   i   bez   wątpienia   będzie   miał   zapasy  z  Wybranką,  nadszedł  czas,  aby  wrócić  na  własny  tor.     Jeśli  tylko  zdoła  powstrzymać  się  od  bycia  psychotykiem.   Jezu  Chryste,  Trez  zamierza  zaraz  pieprzyć  tę  samicę.  I  tylko  jeden  Bóg   wiedział  dokąd  ich  to  wszystkich  zaprowadzi.     Jak  tylko  doszedł  do  wyjścia,  zawołał  przez  ramię,  „Fritz.”   Przez   harmider   przygotowań   do   Pierwszego   Posiłku,   psaniec   odpowiedział,  „Tak,  mistrzu?”   „Nigdy  nie  widziałem  tu  owoców  morza.  Dlaczego?”   „Król  nie  lubi  niczego  co  ma  płetwy.”   „A  pozwoli  żeby  tu  były?”   118  

 

„Och,   tak   mistrzu.   Tylko   nie   jego   stole,   a   już   na   pewno   nie   na   jego   talerzu.”   iAm   wpatrywał   się   w   drzwi   przed   sobą.   „Chcę   żebyś   zdobył   trochę   łososia  i  ugotował  go.  Dziś  wieczorem.”   „Ależ,   oczywiście.   Ale   nie   będzie   gotowy   szybciej   niż   na   Pierwszy   Posiłek  dla  ciebie…”   „Nie   dla   mnie.   Nienawidzę   ryb.   To   dla   Cholernego   Kota.   Chcę   mu   serwować   to   regularnie.”   Otworzył   drzwi.   „I   trochę   świeżych   warzyw.   Jaki   rodzaj  kociej  karmy  je?”   „Tylko  najlepsze.  Hill's  Science  Diet."   „Dowiedz  się,  co  jest  w  jego  jedzeniu  –  a  następnie  chcę  żeby  wszystko   było  przygotowywane  ręcznie.  Nie  z  torebki,  jak  teraz.”   Aprobata   zabrzmiała   w   głosie   starego   psańca:   „Jestem   pewien,   że   Panicz  Boo  doceni  specjalne  zainteresowanie.”   „Nie  jestem  zainteresowany  ta  torbą  futra.”     Totalnie   wyprowadzony   z   równowagi   przez   samego   siebie   i   każdego   innego   na   planecie,   nie   tylko   chciał   opuścić   pierdoloną   kuchnię,   ale   całą   rezydencję.  Dobre  wyczucie  czasu.  Słońce  zaszło  i  światło  odpływało  z  nieba.     Kochał   noc   i   odetchnął   głęboko.   Zimowe   powietrze   sprawiło,   że   jego   zatoki  zaśpiewały.     Gdyby  był  sam  dla  siebie,  wolny  od  łańcucha  w  postaci  swojego  brata  i   więzienia   nałożonego   na   Treza   przez   ich   rodziców,   mógłby   mieć   możliwość   wyboru  zupełnie  innego  życia.  Mógłby  być  gdzieś  na  zachodzie,  żyjąc  z  ziemi  i   z  dala  od  wszystkich  innych.     To   nie   było   tak,   że   był   samotnikiem   z   natury.   Nie   widział   żadnej   wartości   w   tym   co   robili   inni.   W   jego   mniemaniu   świat   nie   potrzebował   kolejnego   iPhone,   albo   szybszego   serwisu   internetowego   czy   dwudziestego   siódmego   sezonu   serii   Real   Housewives.   Do   diabła,   kogo   do   kurwy   nędzy   obchodzi,   czy   twój   sąsiad   ma   większy   dom/   samochód/   łódź/   przyczepę/   kosiarkę.   Dlaczego   niepokoić   się,   że   ktoś   miał   lepszy   zegarek/pierścionek/telefon/telewizor/bilet   na   loterię.   I   nie   zobaczysz   go   w   tenisówkach.   Stylowy   ponad   wszystko.   Reklamy   makijażu,   gwiazdy   filmu,   szaleni   sieciowi   zakupowicze   i   bezmyślne   ludzkie   trajkotanie   tych,   którzy   uwierzyli  we  wszystko  co  ich  kaznodzieja  wepchnął  im  do  gardła.     119  

 

I,  nie,  nie  tylko  ludzie  uwierzyli  w  cale  to  gówno.     Wampiry   były   tak   samo   winne   –   one   po   prostu   nabrały   mentalności   krowy  w  wyższości  ponad  tymi  szczurami  bez  ogonów.     Tyle   wysublimowania   w   tym,   komu   pozwalają   dyktować   co   mają   powiedzieć,  czego  potrzebować,  czego  poszukiwać  i  co  zdobywać.     I  znowu,  nie  zdołał  uwolnić  brata  od  jego  dramatu,  więc  kim  był…   Ponieważ   jego   telefon   był   w   kieszeni   polaru,   wsunął   rękę   i   wyciągnął   go.   Wiedział   kto   do   niego   dzwoni   zanim   nawet   spojrzał   na   ekran,   przyjął   rozmowę  i  przyłożył  aparat  do  ucha.     Jakaś   jego   mała   część,   która   płonęła   życiem,   ponownie   umarła   w   centrum  jego  piersi.   „Wasza   Ekscelencjo”   powitał   najwyższego   kapłana.   „Czemu   zawdzięczam  ten  zaszczyt?”     ***     Gdy   Assail   chodził   wokół   swojej   kuchni,   zerknął   na   swój   zegarek.   Zawrócił   naprzeciwko   zlewozmywaka.   Wielkimi   krokami   poszedł   w   stronę   baru.  Ponownie  sprawdził  godzinę.     Ehric  wyjechał  jakieś  dwadzieścia  jeden  –  nie,  dwadzieścia  dwie  minuty   temu,  a  jego  podróż  wymagała  najwyżej  dwudziestu  pięciu  minut.   Serce  Assaila  łomotało.  Miał  plany  na  dzisiejszy  wieczór  i  ten  pierwszy   kawałek  był  krytyczny  jak  jego  sfinalizowanie.     Wyjął   telefon   komórkowy   i   wykręcił  –   podwójny   dźwięk   wskazywał,   że   samochód  jest  wprowadzany  do  garażu.     Assail  pobiegł  do  siłowni,  rzucił  się  do  otwierania  wzmacnianych  drzwi   i  starał  się  zajrzeć  przez  przyciemniane  szyby  do  jego  kuloodpornego  Range   Rovera.  Jego  kuzyni  byli  faktycznie  zabezpieczeni…   Protokół   nakazywał   poczekać,   aż   wszystko   będzie   zamknięte   zanim   ktokolwiek   wysiądzie   z   samochodu,   ale   niecierpliwość   i   strach,   który   go   dręczył,   spowodowały,   że   rzucił   się,   wbrew   sensownej   regule,   wprost   do   okna:  kroczył  szybko  po  łysej  betonowej  podłodze,  koncentrując  się  na  SUVie   gdy  Ehric  wyłączał  silnik  i  wysiadł  razem  z  bratem.    

120  

 

Zanim   Assail   mógł   oszacować   twarze   swoich   dwóch   kuzynów   lub   zacząć  warczeć  domagając  się  wyjaśnień,  tylne  drzwi  powoli  się  otworzyły.   Ehric   i   jego   brat   zamarli.   Jakby   nie   mieli   wystarczającej   kontroli   nad   sowim  ładunkiem  i  nie  wiedzieli  co  może  zdarzyć  się  w  następnej  kolejności.     Starsza  kobieta  człowieków,  która  się  wyłoniła,  miała  pięć  stóp  wzrostu   i  była  przysadzista  jak  biurko.  Jej  włosy  były  gęste,  białe  i  zwinięte  z  tyłu  jej   pokrytej   zmarszczkami   twarzy,   miała   ciemne   oczy,   które   patrzyły   jasno   i   inteligentnie   spod   ciężkich   powiek.   Pod   czarnym,   kudłatym,   wełnianym   płaszczem,  jej  sukienka  była  prosta,  a  torba  z  rzeczami  niebieska  w  kwiatki,  a   buty   na   niewielkim   obcasie   i   dopasowana   do   nich   torebka   były   ze   skóry,   jakby  chciała  nosić  to  co  najlepsze  i  to  było  wszystko  co  miała  w  szafie.     Ukłonił  się  jej.  „Witamy,  madame.”   Babcia   Soli   trzymała   swoją   małą   torebkę   tuż   pod   jej   biustem.   „Moje   rzeczy.  Mam  je.”   Jej   portugalski   akcent   był   silny   i   on   musiał   posegregować   słowa   by   przetłumaczyć  sobie  co  powiedziała.     „Dobrze.”   Kiwnął   na   kuzynów   wydając   polecenie,   oni   obeszli   SUVa   i   wyjęli  trzy  niedopasowane  walizki.  „Twój  pokój  jest  gotowy.”   Skinęła  krótko.  „Prowadź.”   Gdy   Ehric   podszedł   z   bagażami,   jego   brwi   podjechały   wysoko   i   miał   wszelkie  prawo  być  wstrząśnięty.  Assail  nigdy  nie  był  uprzejmy,  gdy  wydawał   rozkazy.     W  takim  razie  to  ona  była  powodem  odstępstwa  od  reguły.   „Ależ   oczywiście.”   Assail   cofnął   się   o   krok   i   ponownie   ukłonił,   wskazując  na  drzwi  którymi  wszedł.     Majestatycznie   jak   królowa,   mała   starsza   pani   podjęła   wędrówkę   w   kierunku  trzech  płytkich  schodów  prowadzących  do  wnętrza  domu.     Assail   skoczył   naprzód   aby   je   otworzyć.   „To   jest   nasze   pomieszczenie   gospodarcze.  Dalej,  proszę  do  kuchni.”   Potknął  się  tuż  za  nią,  przełykając  swoje  zniecierpliwienie.  Już  nie  było   powodu   do   pośpiechu.   Musiał   się   upewnić,   że   legalne   imperium   Benloise   będzie  puste,  wolne  od  jego  dealerów  i  pracowników  biurowych,  zanim  się   tam  wybierze.  A  to  potrwa  przynajmniej  godzinę.    

121  

 

Kontynuował  swoje  tournée.  „Dalej  jest  jadalnia  i  salon.”  Gdy  tak  szedł   na   przód   po   wspaniałej   otwartej   przestrzeni   górującej   nad   rzeką   Hudson,   spojrzał   na   swoje   nieliczne,   porozstawiane   meble   zupełnie   świeżym   okiem.   „Nie  zależy  mi  na  rozrywce.”     Nie   było   w   tym   domu   niczego   osobistego.   Po   prostu   ‘prowizoryczna   scena’   przygotowana   żeby   sprzedać   posiadłość,   anonimowe   dywaniki,   zestaw   neutralnych   sof   i   dwuosobowych   kanap.   Tak   samo   było   w   sypialniach,  których  na  dole  było  cztery  i  jedna  na  drugim  piętrze.   „Moje  biuro  jest  tutaj.”   Zatrzymał  się.  Zmarszczył  brwi.  Obejrzał  za  siebie.     Musiał  zawrócić  do  kuchni  aby  znaleźć  zgubione  osoby.     Babcia   Soli   stała   z   głową   w   lodówce   Sub-­‐Zero,   wyglądając   raczej   jak   krasnal,  który  w  upalny  dzień  szuka  jakiegoś  chłodnego  miejsca.     „Madame?”  zapytał  Assail.     Zamknęła   drzwi   i   podeszła   do   szafy   sięgającej   od   podłogi   do   sufitu.   „Tutaj  nic  nie  ma.  Nic.  Co  ty  jesz?”   „Ach…”  Assail  przyłapał  się  na  tym,  że  spogląda  na  swoich  kuzynów  w   poszukiwaniu  pomocy.  „Zwykle  jemy  nasze  posiłki  na  mieście.”     Szyderczo   brzmiący   dźwięk   był   z   całą   pewnością   babcinym   odpowiednikiem:  kurwa  mać!.  „Potrzebuję  podstawowych  produktów.”   Odwróciła   się   w   swoich   małych,   błyszczących   pantofelkach   i   położyła   ręce  na  biodrach.  „Kto  zabierze  mnie  do  hipermarketu.”   I  to  nie  było  pytanie.     Gdy   podniosła   wzrok   na   nich   trzech,   wydawało   się   że   Ehric   i   jego   brutalny  brat  zabójca  byli  tak  samo  skonsternowani  jak  Assail.     Wieczór  został  zaplanowany  co  do  minuty  –  a  wycieczki  do  lokalnego   hipermarketu  Hannaford  nie  było  na  liście.     „Wy   dwaj   jesteście   za   chudzi”   oznajmiła   machając   w   kierunku   bliźniaków.  „Musicie  jeść.”   Assail  odchrząknął.  „Madame,  zostałaś  tutaj  sprowadzona  dla  twojego   bezpieczeństwa.”  Nie  zamierzał  pozwolić  aby  Benloise  podbił  stawkę  –  i  tak   musiał  zabezpieczyć  potencjalne  szkody.  „Nie  po  to,  żeby  być  kucharzem.”   „Już  odmówiłeś  pieniędzy.  Nie  zostanę  tu  za  darmo.  Zarobię  na  swoje   utrzymanie.  I  tak  właśnie  będzie.”     122  

 

Assail   wypuścił   powietrze   długo   i   powoli.   Teraz   wiedział   po   kim   Sola   odziedziczyła  to  poczucie  niezależności.     „Więc?”  domagała  się,  „Ja  nie  prowadzę.  Kto  mnie  zawiezie.”   „Madame,  nie  wolisz  odpocząć?”   „Twoje  ciało  odpocznie  gdy  będziesz  martwy.  Kto.”   „Mamy  godzinę”  stwierdził  asekuracyjnie  Ehric.   Kiedy   Assail   piorunował   wzrokiem   drugiego   wampira,   starsza   pani   zawiesiła   swoją   torebkę   na   przedramieniu   i   skinęła.   „Więc   on   mnie   zabierze.”   Assail  napotkał  spojrzenie  babci  Soli  i  spuścił  z  tonu  tylko  dlatego,  żeby   przestrzegać   narysowanej   linii.   „Ja   płacę.   Żeby   było   jasne   –   nie   wydasz   ani   centa.”   Otworzyła   usta,   tak   jakby   chciała   się   sprzeczać,   ale   była   uparta   –   nie   głupia.  „Potem  będę  cerować.”   „Nasze  ubrania  są  wystarczająco  dopasowane.”   Ehric   przeczyścił   gardło.   „Właściwie,   mam   kilka   obluzowanych   guzików.  I  naderwany  rzep  w  kamizelce  kuloodpornej.”     Assail  spojrzał  ponad  ramieniem  i  obnażył  kły  jak  idiota  –  poza  polem   widzenia  babci  Soli,  oczywiście.     Zmieniając  wyraz  twarzy,  odwrócił  się  i  –     Wiedział,   że   przegrał.   Babcia   była   jedną   z   tych   marszczących   brwi,   jej   ciemne   oczy   były   niewzruszone,   tak   jak   każdego   wroga   z   którym   kiedykolwiek  stanął  twarzą  w  twarz.     Assail  potrząsnął  głową.  „Nie  mogę  uwierzyć,  że  z  tobą  negocjuję.”     „I  zgadzasz  się  na  warunki.”   „Madame  –”   „W  takim  razie  ustalone.”   Assail  wyrzucił  ręce  w  górę.  „Dobrze.  Masz  czterdzieści  pięć  minut.  To   wszystko.”   „Będziemy  z  powrotem  w  trzydzieści.”   Z   tym,   odwróciła   się   i   poszła   do   drzwi.   W   ślad   za   jej   drobnym   kroczkiem,  trzy  wampiry  odegrały  wzrokowy  Ping-­‐Pong.     „Naprzód”  szorstko  powiedział  Assail.  „Obaj.”  

123  

 

Kuzyni   maszerowali   w   stronę   drzwi   garażowych   –   ale   nie   zdążyli   tam   dojść.  Babcia  Soli  obróciła  się  w  koło  i  oparła  ręce  na  biodrach.     „Gdzie  jest  twój  krucyfiks?”   Assail  się  wstrząsnął.  „Że  co,  proszę?”   „Nie  jesteś  Katolikiem?”   Moja  droga,  słodka  kobieto,  nie  jesteśmy  ludźmi,  pomyślał.   „Obawiam  się,  że  nie.”     Spojrzenie   o   mocy   promienia   lasera   zamknęło   się   na   nim.   Ehric.   Brat   Ehrica.  „Zmienimy  to.  Taka  jest  wola  Boża.”   I   poszła,   maszerując   przez   siłownię,   otworzyła   drzwi   i   zniknęła   w   garażu.     A  kiedy  ciężkie,  stalowe  bariery  zamknęły  się  automatycznie,  wszystko   co  mógł  zrobić  Assail  to  stać  i  mrugać  oczami.     Pozostali   dwaj   również   byli   ogłuszeni.   W   ich   świecie   dominacja   była   ustalana  siłą  i  za  pomocą  manipulacji,  przez  samce.  Pozycja  była  zdobywana   lub   tracona   w   drodze   walk   o   zwycięstwo,   często   krwawych,   kończących   się   liczeniem  ciał.     Gdy   ktoś   pochodził   z   takiego   świata,   nie   spodziewał   się,   że   zostanie   pocięty   we   własnej   kuchni   przez   kobietę,   która   nie   miała   nawet   noża.   I   prawdopodobnie   będzie   musiał   stanąć   na   drabinie,   aby   usunąć   krwawe   resztki.     „Nie  stójcie  tam  tak”  rzucił.  „Ona  jest  zdolna  pojechać  sama.”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell      

 

124  

 

DZIESIĘĆ   “…Tylko  jedna  z  nich  niespodziewaną  zmianą  zasad  gry.”   Gdy   brał   prysznic   jakby   nie   miał   nic   lepszego   do   roboty,   przyjemny   odgłos   opadającej   wody   rozbrzmiewał   w   szatni   —   głowa   Ghroma   została   zablokowana   w   swojej   pozycji   w   momencie   zwrotnym:   ze   sztyletem   przy   jego  szyi  i  ciężką  ręką  na  warkoczu,  który  biegł  na  plecach,  nie  ruszy  się  stąd.   Zaciskając  zęby,  nie  wiedział  czy  być  pod  wrażeniem  czy  zachęcić,  żeby   ostrze  trafiło  celu.     Ale  nie  był  samobójcą.     -­‐  Co  to  jest,  Panikha  -­‐  zazgrzytał.   Głos  samicy  rozbrzmiał  niskim  pomrukiem  w  jego  prawe  ucho.     -­‐  Oboje  wiemy,  że  możesz  się  z  tego  uwolnić,  jeśli  się  zdecydujesz.  W   mgnieniu  oka  możesz  mnie  pokonać  —  więcej  niż  udowodniłeś  to  w  siłowni.   -­‐  A  druga?   -­‐  Jeśli  zrobiłeś  to  raz,  możesz  zrobić  to  ponownie.  A  może  następnym   razem  nie  będę  tracić  oddechu  próbując  udowodnić,  że  jestem  tobie  równa.-­‐   -­‐  Zdajesz  sobie  sprawę,  że  jestem  Królem.-­‐   -­‐  A  ja  jestem  córką  bóstwa,  skurwysynu.-­‐   Po  tych  słowach  puściła  go  i  cofnęła  się.     Zakrywając   swoje   genitalia   rękami,   odwrócił   się   do   niej.   Nigdy   nie   widział,  jak  wygląda  Panikha,  ale  powiedziano  mu,  że  została  zbudowana  na   wzór   brata,   wysoka   i   potężna.   Najwyraźniej   miała   takie   same   kruczoczarne   włosy   i   te   blade,   lodowate   oczy   także—   a   inteligencja   była   czymś,   co   mógł   osądzić  sam.  Ona  również,  najwyraźniej,  miała  jaja.     -­‐   Mogę   cię   zabić,   -­‐   powiedziała   posępnie.   –   Kiedy   zechcę.   I   także   nie   potrzebuję  konwencjonalnej  broni.  Jesteś  silniejszy,  tak  —  przyznaję.  Ale  są   rzeczy,  które  mogę  zrobić,  jakich  nie  jesteś  w  stanie  sobie  wyobrazić.  -­‐   -­‐  To  dlaczego  z  nich  nie  korzystasz.-­‐   -­‐   Ponieważ   nie   chcę   cię   umieścić   w   grobie.   Jesteś   tutaj   potrzebny.   Jesteś  istotny  dla  rasy.-­‐   Cholerny  tron.    

125  

 

-­‐   Więc   to,   co   mówisz,   znaczy,   że   musisz   pozwolić   sobie   umrzeć   w   siłowni?   -­‐  Nie  zamordowałbyś  mnie.     O,  tak,  zrobiłbym  to,  pomyślał  ze  wstrętem  do  samego  siebie.   -­‐  Słuchaj,  Panikho,  możemy  w  kółko  krążyć  wokół  tego  do  następnego   roku   i   jeszcze   pół   i   to   doprowadzi   nas   donikąd.   Nie   będę   mieć   więcej   sparingów  z  tobą.  Nigdy.-­‐   -­‐  Nie  oczekujesz  serio,  że  zaakceptuję  argument  oparty  na  mojej  płci.-­‐   -­‐  Nie,  oczekuję,  że  uszanujesz  moją  relację  z  twoim  bratem.-­‐   -­‐   Nie   wciskaj   mi   staroświeckich   dyrdymałów.   Jestem   dojrzała   i   zgodziłam   się   na   to.   Nie   podpisuję   się   pod   tym,   by   w   jakikolwiek   sposób   mój   brat  miał  jakąś  władzę  nade  mną  —   Szarpnął  się  do  przodu  na  biodrach.     -­‐   Pieprzyć   to.   Vhredny   jest   moim   bratem.   Czy   masz   jakiekolwiek   pojęcie,  co  by  to  dla  niego  znaczyło,  gdybym  cię  zabił?  -­‐  Wskazał  jedną  ręką   na   swoją   głowę.   –   Możesz   zejść   ze   swojego   wysokiego   konia   na   jedną   sekundę   i   rozważyć   to?   Nawet   jeśli   miałbym   cię   w   dupie   i   to   co   się   z   tobą   stanie,  myślisz,  że  chciałbym  mu  to  zrobić?-­‐   Była   pauza,   i   miał   poczucie,   że   zamierzała   odpowiedzieć.   Gdy   jednak   nic  nie  wyszło  od  niej,  przeklął.     -­‐  I  tak,  masz  rację  -­‐  potwierdził.  –  Walczysz  dość  dobrze  by  być  Bratem,   walczę   z   nimi   od   lat,   więc   wiem.   Nie   zatrzymałem   tego,   dlatego,   że   jesteś   cholerną  dziewczyna.  To  z  tego  samego  powodu  dla  którego  Khill  i  Blay  nie   mogą   wychodzić   na   pole   razem,   i   dlaczego   Xhex,   jeśli   kiedykolwiek   zdecydowałaby  się  walczyć  z  nami,  nie  mogłaby  być  w  tym  samym  składzie,   co   John.   To   dlatego   doktor   Jane   nie   operowałaby   twojego   brata   lub   ciebie.   Niektóre  rzeczy  są  po  prostu  zbyt  blisko,  kumasz?     Naprzeciwko  tej  płynącej  w  tle  bieżącej  wody,  usłyszał  jak  chodziła  w   koło,  jej  bose  stopy  były  niemal  bezgłośne  na  płytkach.     -­‐   Jeśli   byłabyś   jego   bratem,   a   nie   jego   siostrą   -­‐   powiedział   Ghrom,   -­‐   byłoby  tak  samo.  Problemem  jestem  ja,  nie  ty—  więc  zrób  sobie  przysługę  i   zejdź  z  tej  feministycznej  ambony,  na  której  jesteś.  To  mnie  nudzi.   Trochę   surowo,   może.   Ale   już   udowodnił,   że   bycie   ucywilizowanym   jest  poza  jego  zasięgiem  w  tej  chwili.       126  

 

Więcej   ciszy.   Aż   Ghrom   niemal   uniósł   ręce   w   frustracji   —   ale   pamiętał,   że  nie  potrzebuje  świecić  klejnotami.   -­‐  Daj  spokój,  Panikho.  Mogę  całkowicie  docenić  twoją  zranioną  dumę.   Tylko,   że   chcę   żebyś   żyła   i   oddychała,   bardziej   niż   dbam   o   twoje   zranione   uczucia.   Była  kolejna  cisza.  Ale  nie  wyszła  —  czuł  jej  obecności  tak,  jakby  mógł   ją  zobaczyć:  była  po  drugiej  stronie  kafelków,  stojąc  między  nim  a  wyjściem.     -­‐  Uważasz,  że  byś  nie  przestał  -­‐  powiedziała  szorstko.   -­‐  Nie.-­‐  Zamknął  oczy,  żal  zapiekł  w  jego  klatce  piersiowej.-­‐  Ja  to  wiem.  I   tak   jak   powiedziałem,   ta   część   nie   ma   nic   wspólnego   z   tobą.   Więc   proszę,   na   miłość  Boską,  daj  temu  spokój  i  daj  mi  skończyć  prysznic.   Kiedy   nie   było   już   rozmowy,   Ghrom   poczuł,   że   jego   temperament   ponownie  zacząć  wrzeć.   -­‐  Co.   -­‐  Pozwól,  że  cię  o  coś  zapytam.   -­‐  Nie  może  to  poczekać  póki  —   -­‐  Bracia  mają  sparingi  razem,  prawda.   -­‐  Nie.  Są  zbyt  zajęci  po  służbie  braniem  lekcji  robienia  na  drutach.     -­‐   Więc   dlaczego   już   nie   pracują   z   tobą?-­‐   Jej   głos   stał   się   cichszy.-­‐   Dlaczego   ostro   nie   trenujesz   z   nimi?   Czy   to   się   zmieniło   po   tym   jak   objąłeś   tron?   -­‐   Po   tym,   gdy   stałem   się   całkowicie   niewidomy   -­‐   odgryzł   się.   -­‐   Wtedy   się  to  zmieniło.  Chcesz  dokładnej  daty?     -­‐  Zastanawiam  się,  czy  jak  popytam  to  ludzie  się  z  tym  zgodzą.   -­‐  Sugerujesz,  że  ja  faktycznie  widzę.-­‐  Obnażył  kły.-­‐  Naprawdę.   -­‐   Nie,   mam   wątpliwości,   czy   twoi   Bracia   poszliby   z   tobą   na   matę,   gdybyś  miał  prawidłowo  założoną  koronę  na  swoim  czole.  Mam  wrażenie,  że   odpowiedź  byłaby  nie.   -­‐   Chcesz   wyjaśnić,   dlaczego   jest   to   istotne   -­‐   uciął.-­‐   Bo   twoją   drugą   opcją  jest  patrzenie  jak  tracę  kontrolę  znowu  —  i  oboje  wiemy,  jak  zabawnie   było  za  pierwszym  razem.   Gdy   mówiła   dalej,   jej   głos   był   bardziej   oddalony   i   miał   wrażenie,   że   poszła  do  drzwi,  które  prowadziły  do  pomieszczenia  gdzie  była  szatnia.    

127  

 

-­‐  Myślę,  że  jedynym  powodem,  dla  którego  mieliśmy  sparingi  było  to,   że  jestem  samicą  -­‐  Kiedy  otworzył  usta,  mówiła  nad  nim.  -­‐  I  myślę,  że  nadal   walczyłbyś   ze   mną,   gdybym   była   samcem.   Możesz   powtarzać   sobie,   że   chodzi  o  mojego  brata,  w  porządku.  Ale  wierzę,  że  jesteś  bardziej  szowinistą   niż  sądzisz.   -­‐  Pieprz  się,  Panikho.  Naprawdę.   -­‐   Nie   będę   się   z   tobą   kłócić.   Dlaczego   nie   zapytasz   chociaż   swojej   krwiczki.-­‐   -­‐  Co.-­‐   -­‐  Zapytaj  ją,  co  czuje  mając  do  czynienia  z  tobą.   Dźgnął  w  powietrze  między  nimi.     -­‐  Wynoś  się.  Zanim  dasz  mi  powód,  by  dać  ci  kolejny  duszący  uścisk.   -­‐   Dlaczego   ona   nie   chce,   abyś   wiedział,   gdzie   chodzi,   podczas   gdy   ty   pracujesz?   -­‐  Że  co  proszę?   -­‐   Samice   nie   mają   tajemnic   przed   partnerami,   którzy   je   szanują.   I   to   jest   tak   daleko,   jak   mogę   się   posunąć.   Ale   ślepy,   czy   nie,   musisz   uzyskać   wyraźniejszy  obraz  siebie.   Ghrom  ruszył  do  przodu  po  mokrej  podłodze.     -­‐  Panikha.  Panikha!  Wracaj  tu  w  tej  pieprzonej  minucie!   Sprzeczał  się  sam  ze  sobą.  Samica  zostawiła  go  samego.     -­‐Kuuuuuuuuuuuuurwa!-­‐  wrzasnął  na  całe  gardło.     ***     Kuuuuuuuuuuuuuurwa,  Trez  pomyślał,  gdy  odetchnął  ponownie.   W   powrocie   z   migreny   chodziło   o   łagodzenie   skutków   twojego   powrotu   do   świadomości.   Zwykle   receptą   było   jedzenie   i   rzeczywisty   odpoczynek   —   ponieważ   to   gówno   wiedziało,   że   chociaż   byłeś   w   ciemnym   pokoju  tylko  z  Howard  10013  w  twoim  iPhone,  nie  spotkałeś  się  odpowiednio   z  piaskowym  dziadkiem.  

                                                                                                                        13

 lista  przebojów,  w  stacji  radiowej   128  

 

W   tej   chwili,   jednak,   poważnie   rozważał   lata   wrócić-­‐do-­‐normalności   prób  i  błędów:  Kiedy  drzwi  zamknęły  się  za  jego  bratem,  a  Trez  został  sam  z   Wybranką  Seleną,  każda  komórka  w  jego  ciele  mrowiła.   Och,   człowieku,   musiał   włączyć   lampy,   mimo   że   było   trochę   za   wcześnie  dla  jego  siatkówek,  by  poradzić  sobie  z  jakimkolwiek  prawdziwym   światłem.   Witaj,  bogini.   Selena  była  wysoka,  i  choć  miała  na  sobie  tradycyjną  białą  szatę,  było   jasne,  że  została  zbudowana  dokładnie  tak  jak  kobieta  powinna  być:  Nic  nie   mogło   ukryć   krzywizn   jej   ciała,   nawet   te   wszystkie,   drapowania   tkaniny.   I   mówiąc   o   jej   pięknej   twarzy.   Miała   różowe   usta   i   jasnoniebieskie   oczy,   idealnie   symetryczne   i   zaprojektowane   tak,   by   łapać   spojrzenie   samca   i   zatrzymać  je.  Potem  były  włosy.  Długie,  grube,  koloru  nocy,  nosiła   je  w  stylu   Wybranek,  wszystkie  zwoje  na  czubku  głowy.  Tak  więc  wszystko  o  czym  mógł   myśleć  to  by  je  wziąć  i  przepuszczać  pomiędzy  palcami.     Była  doskonała  w  każdym  calu.     I  nie  kłaniała  mu  się.   Co  sprawiało,  że  jej  obecność  tu  z  workiem  gówna  dla  niego  była  tym   bardziej  godna  uwagi.     -­‐  Byłeś  ciężko  chory  -­‐  powiedziała  miękko.     Gałki   oczne   Treze   wywróciły   się   w   głąb   głowy.   Ten   głos.   Cholera,   ten   głos.  Czekaj,  chciała  by  jej  odpowiedział,  prawda.  Co  ona  —   -­‐  Niee.  Czuje  się  świetnie.  Po  prostu  wspaniale.   I   staje   się   twardy   jak   skała,   pieprzyć   to.   Boże,   miał   nadzieję,   że   nie   złapie  zapachu  jego  podniecenia.     -­‐  Co  mogę  zrobić,  aby  ci  pomóc?   Umm…   co   powiesz   na   to,   by   zrzucić   tą   szatę   i   wskoczyć   na   łóżko.   Po   czym  możesz  ujeździć  mnie  jak  kucyka,  aż  zemdleję  w  cholerę.   -­‐  Masz  ochotę  na  trochę  tego  jedzenia?   -­‐  Jakiego  jedzenia?-­‐  wymamrotał.   -­‐  Twój  brat,  przygotował  dla  ciebie  tę  torbę.   Czyżby  ten  łajdak  był  nawet  tu?  zastanawiał  się.     -­‐  Po  prostu  poprosiłaś  go  by  wyszedł?   Chyba  tak.     129  

 

-­‐  O,  tak.  Racja.   Trez   ułożył   się   z   powrotem   na   poduszkach   i   skrzywił   się.   Gdy   zaczął   pocierać  skronie,  wyczuł,  że  zbliża  się  do  łóżka   —  i  szybkim  ruchem,  szarpnął   ciężką  kołdrę  wyżej  na  swój  brzuch.  Czasami  ‘nagi’  oznaczało  o  wiele  więcej   niż  tylko  ‘nie  mam  żadnych  ubrań  na  sobie.’   Człowieku,   jej   twarz   wyrażała   zmartwienie.   Aż   musiał   zmusić   się   by   pamiętać,  że  ona  go  wydymała  wcześniej.  Co  naprawdę  zrobiła.     Taa,   tak   jak   kiepska   jego   pamięć   była—   ostatecznie   kiedy   do   tego   doszło,  jego  brat  był  w  pokoju  —  mógł  przypomnieć  sobie  dokładnie,  gdzie   był,   kiedy   widział   tę   samicę   ostatnio…   jak   również   jej   mniej-­‐niż-­‐ entuzjastyczną   odpowiedź   skierowaną   do   niego.   Również   zapamiętał   dokładnie  jak  doszło  do  jej  poznania.     Słyszał  jej  imię  gdy  tylko  Furiath  uwolnił  Wybranki  z  Sanktuarium  Pani   Kronik   i   Selena,   wraz   z   innymi,   zaczęła   żyć   od   czasu   do   czasu   w   domu   Mordha   w   Adirondacks.   Nawet   widywał   ją   od   czasu   do   czasu,   ale   to   całe   gówno  z  Mordhem,  ciągnęło  w  dół  i  był  rozpraszany.   To  jednak  minęło.  I  on  i  iAm  poszli  tam  na  prośbę  Mordha  niedawno   —właśnie  wtedy  poznał  ją  prawidłowo  twarzą-­‐w-­‐twarz.   Okej,   iAm   był   wtedy   z   nim,   ale   jakby   usunął   faceta   z   umysłu.   W   momencie,   w   którym   zobaczył   samicę,   zapomniał   swoje   własne   imię,   większość   języka   angielskiego   i   siedemdziesiąt   procent   jego   poczucia   równowagi.   Błyskawiczne.  Kosmiczne.  Przyciąganie.   Przynajmniej  z  jego  strony.   Była  trochę  jak  uderzona  obuchem  —  przynajmniej  miał  taka  nadzieję.     I   tendencje   prześladowcy.   Przez   ostatni   tydzień,   krążył   wokół   rezydencji   przez   wiele   nocy   z   rzędu,   mając   nadzieję   zobaczyć   ją   w   środku   jednej   z   jej   wizyt   służenia   Bractwu.   Bo,   hej,   nic   nie   mówi:   ‘Chcę   się   z   tobą   umówić’,  lepiej  niż  podstawy  do  zakazu  zbliżania  się.   Ostatecznie,   wygrał   loterię   i   zdołał   ‘zagadać   do   niej.’   Jak   prostak,   którym   był,   powiedział   jej,   że   jest   piękna   —   i   nie   w   ‘podrywowy’   sposób.   Naprawdę   miał   to   na   myśli.   Niestety,   i   w   przeciwieństwie   do   niezliczonych   ludzkich  kobiet,  które  przeleciał,  ona  pozostała  niewzruszona.     Więc  znowu,  skąd  ta  wizyta  tutaj?   130  

 

Nie   żeby   było   to   pytanie,   nad   którym   miał   zamiar   się   jakoś   głębiej   zastanawiać.     -­‐  Co  mogę  ci  podać?  –  powiedziała.  Ten  szczery  niepokój  zawstydził  go.     -­‐  Ah  …  właściwie  jedną  z  tych  puszek  Coli,  proszę?   Oh,  taaaaaak,  sposób  w  jak  poruszała  się,  gdy  podeszła  do  torby,  którą   położyła.   Tak   płynnie   i   równomiernie,   biodra   kołyszące   się   pod   tą   szatą,   jej   ramiona,  jej…   Odwrócił  wzrok  od  jej  walorów  tylnych.   Chociaż,  cholera.   Kiedy   podeszła   do   łóżka,   przeniósł   się   bliżej   środka   materaca,   mając   nadzieję,   że   ona   usiądzie.   Nie   zrobiła   tego.   Pochyliła   się   i   podała   mu   plastikową  butelkę.  Potem  cofnęła  się,  trzymając  na  uboczu.  Gaz  wydał  syk,   gdy  odkręcił  korek.     -­‐  Proszę  powiedz  mi,  co  ci  dolega.   Jej  ręce  były  skręcane,  wykręcane  i  wykręcane.     -­‐  Po  prostu  migrena.  -­‐  Wziął  długi  łyk  z  butelki.  -­‐  Wow,  to  jest  dobre.   Widok  był  lepszy.     -­‐  Co  to  jest?   -­‐   Coca-­‐Cola.-­‐   Trez   wstrzymał   się   przed   drugim   łykiem,   zdając   sobie   sprawę,  że  nie  pytała  o  Prawdziwą  Rzecz14.  -­‐  Migrena  to  rodzaj  bólu  głowy.   Nic  wielkiego.   No,  z  wyjątkiem  faktu,  że  jego  trwał  do  dwunastu  godzin,  sprawiając,   że  czuł  jakby  umierał.     Jej  piękne  oczy  zwęziły  się.     -­‐   Jeśli   to   nie   ma   się   czym   przejmować,   dlaczego   twój   brat   jest   tak   zmartwiony?-­‐   -­‐  On  taki  jest.  Histeryk.-­‐  Trez  przymknął  powieki  i  piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiił.     I  jeszcze  raz.   -­‐  Nektar  dla  Bogów,  naprawdę.   -­‐   Nigdy   nie   myślałam   o   nim   w   ten   sposób.   Ale   oczywiście,   znasz   go   lepiej.                                                                                                                           14

 tak  mówiła  na  jedzenie  i  rzeczy  po  tej  stronie  Zasłony  –  chyba:D   131  

 

Gdy   się   uniosła,   chciał,   żeby   była   w   połowie   tak   zainteresowana   faktem,  że  jego  klatka  piersiowa  była  na  pełnym  pokazie:   Nie   był   arogancki,   ale   zazwyczaj   kobiety   patrzyły   na   niego   i   nie   odwracały  wzroku.     -­‐  Nie  martw  się,  nic  mu  nie  będzie  -­‐  mruknął.  –  I  mi  także.   -­‐   Ale   byłeś   tu   przez   cały   dzień   —   odkąd   przyszedłeś   do   domu   wczorajszej  nocy.   Właśnie   miał   stać   się   naprawdę   rozdrażnionym   samym   sobą,   gdy   pomyślał…  chwila,  chwila.     -­‐  Skąd  to  wiesz?   Fakt,  że  odwróciła  szybko  wzrok  sprawił,  że  usiadł  ponownie.     -­‐  Twój  brat  wspomniał  coś  o  tym  na  dole.   Wątpił  w  to.  iAm  rzadko  mówił  do  ludzi,  chyba,  że  musiał.   Więc  ona  musiała  go  szukać.  Prawda?  Trez  pozwolił  swoim  powiekom   opaść.  -­‐  Hej,  miałabyś  coś  przeciwko,  żeby  tu  usiąść  —  Trudno  mi  patrzeć  w   górę  na  ciebie.   Kłamca.   -­‐  Oh,  ależ  oczywiście.   Świiiiiiiiiietnie.   Gdy   ona   ułożyła   się   na   łóżku   i   gładziła   swoją   szatę,   wiedział,   że   kombinował,  ale  dajcie  spokój.     Spędził   znaczną   ilość   czasu,   leżąc   na   płytkach   przed   toaletą,   zaledwie   godzinę  temu.     -­‐   Czy   jesteś   pewien,   że   nie   potrzebujesz   uzdrowiciela?-­‐   zapytała,   jej   oczy  hipnotyzowały  go  do  tego  stopnia,  w  którym  po  prostu  obserwował  jej   mrugnięcia,  te  długie  rzęsy  nurkujące  tam  i  z  powrotem.     -­‐  I  bądź  szczery  tym  razem.   Och,   chciał   powiedzieć   jej   prawdę,   w   porządku.   Ale   nie   ma   powodu,   aby  zachowywać  się  jak  głupiec.     -­‐  To  tylko  ból  głowy,  który  trwa  chwilę.  Szczerze.  I  miałem  je  całe  moje   dorosłe   życie   —   mój   brat   ich   nie   ma,   ale   słyszałem,   że   mój   ojciec   je   miał.   Nie   są  przyjemne,  ale  nie  są  też  niczym,  co  mogło  by  mnie  skrzywdzić.     -­‐  Czy  twój  ojciec  zmarł?   Trez  ściągnął  swoją  twarz,  aby  upewnić  się,  że  nic  nie  pokazuje.     132  

 

-­‐  Nadal  żyje  i  oddycha.  Ale  dla  mnie  jest  martwy.   -­‐  Ze  względu  na?   -­‐  Długa  historia.   -­‐  I…?   -­‐  Nie.  Zbyt  długa,  zbyt  skomplikowana.     -­‐  Masz  inne  plany  na  ten  wieczór?  -­‐  To  zostało  powiedziane  z  cichym   wyzwaniem.   -­‐  To  propozyjca,  że  zostaniesz  ze  mną?   Spojrzała  w  dół  na  swoje  dłonie.     -­‐  Ta….  długa  historia  o  twoich  rodzicach.  To  dlatego  masz  nazwisko?   Skąd  ona  to  wiedziała…?   Trez   zaczął   się   uśmiechać,   i   to   było   dobre,   unikała   jego   oczu   i   dostawała   widok   jego   śnieżnobiałego   uśmiechu.   Ktoś   rzeczywiście   go   sprawdzał  —  i  nie  było  to  tak  ciekawe.   Co  do  nazwiska?     -­‐   Jest   po   prostu   zmyślone.   Pracuję   w   świecie   ludzi   i   potrzebowałem   przykrywki.   -­‐  Czym  się  zajmujesz  w  pracy?   Trez  zmarszczył  brwi,  wyobrażając  sobie  wnętrze  klubu  —  a  następnie   wnętrze  tej  łazienki,  której  używał  jako  pałac  pieprzenia,  ile  razy?   -­‐  Niczym  ważnym.   -­‐  Więc  dlaczego  to  robisz?-­‐   Wziął  ostatni  długi  łyk  swojej  Coli  i  wpatrywał  się  w  przestrzeń.     -­‐  Każdy  musi  gdzieś  być.   Boże,  naprawdę  nie  chciał  się  kierować  do  tej  części  swojego  życia  —   do   chwili,   gdy   chciała   wyjść,   bo   rozmowie   zabrakło   tematów:   Od   razu,   w   oczach  błysnął  mu  obraz,  siebie  uprawiającego  seks  z  tym  długim  szeregiem   kobiet  człowieków,  zajmując  miejsce  Seleny,  aż  nie  mógł  już  nawet  poczuć  jej   zapachu.  Dla  Cieni,  cielesne  ciało  było  przedłużeniem  duszy  —  rzeczywistość,   która   była   być   może   oczywista,   była   w   istocie   o   wiele   bardziej   skomplikowana,   w   sposób,   w   jaki   s'Hisbe   ją   widział.   Najważniejsze   jest   to,   co   robisz  dla  ciała,  jak  je  traktujesz,  jak  się  nim  opiekujesz  —  albo  nie  opiekujesz   —  dla  tego,  było  to  bezpośrednio  przekształcone  do  samego  rdzenia  ciebie.   A   ponieważ   seks   był   przez   swoją   naturę   jednym   z   najświętszych   aktów   133  

 

fizycznych,   nie   miał   nigdy   zostać   podjętym   lekko,   i   na   pewno   nigdy   z   brudnymi,  okropnymi  ludźmi—  zwłaszcza  tymi  blado  skórymi.   Dla  Cieni,  blada  skóra  była  równa  chorobie.     Ale   zasady   nie   kończyły   się   tylko   na   homo   sapiens.   Kochanie   się   było   całkowicie   zrytualizowane   na   Terytorium.   Seks   został   zaplanowany   między   parami,   albo   połowami,   formalne   zwoje   były   wymieniane   w   poprzek   marmurowych   korytarzy,   zgoda   na   żądanie   i   dawanie,   z   szeregiem   określonych   dyrektyw.   A   kiedy   wszystko   było   uzgodnione?   Akt   nie   był   kończony   w   godzinach   dziennych,   i   nigdy,   przenigdy   przed   rytuałem   kąpielowym.   Był   on   również   ogłaszany   wszem   i   wobec,   a   specjalny   transparent  wisiał  na  drzwiach  izby,  w  dystyngowany  sposób  stwierdzając,  że   nie   można   było   przeszkadzać,   jeśli   miejsce   nie   było   w   ogniu,   czy   ktoś   co   najmniej   się   nie   wykrwawiał,   aż   jedna   lub   obie   strony   się   nie   pojawiły.   Kompromis  dla  wszystkich  przeszkód?  Kiedy  dwie  połówki  się  wiązały,  mogło   to  trwać  nawet  kilka  dni.     Oh,   P.S.,   także   żadnej   masturbacji.   To   było   uznawane   za   stratę   dla   wspólnoty.  Więc,  tak,  jego  ludzie  nie  tylko  zmarszczyliby  brwi  na  jego  życie   seksualne;   podchodziliby   do   niego   tylko   z   kleszczami   do   grillowania   nosząc   kombinezon  kosmiczny  i  maski  spawalnicze:  dymał  kobiety  o  jedenastej  rano   i   trzeciej   po   południu   i   dłuuugo   przed   kolacją.   Brał   je   w   miejscach   publicznych   i   pod   mostami,   w   klubach   i   restauracjach,   w   łazienkach   i   obskurnych   pokojach   hotelowych   —   i   w   swoim   biurze.   Tylko   w   połowie   przypadków,   znał   ich   imiona,   a   w   tej   grupie   od   sierpnia   mógł   przypomnieć   sobie   być   może   jedną   na   dziesięć.   I   to   tylko   dlatego,   że   były   dziwne   lub   przypomniały  mu  o  czymś  innym.   Co   do   tej   sprawy   z   bladą   skórą?   Nie   dyskryminował   nikogo.   Miał   wszystkie   rasy   ludzi,   niektóre   nawet   w   tym   samym   czasie.   Jedyny   sektor   którego  on  nie  wypieprzył  i  nie  ssał  mu  kutasa,  to  byli  mężczyźni,  ale  było  tak   tylko  dlatego,  że  nie  pociągali  go  nawet  w  najmniejszym  stopniu.   Jeśli  by  tak  było,  to  byłby  tam.   Przypuszczał,  że  nie  wszystko  było  stracone.  Cienie  wierzą  w  naprawę  i   słyszał   o   rytuałach   oczyszczających—   ale   tylko   tyle   facet   mógł   zrobić,   aby   naprawić  szkody.  

134  

 

Ironia,   oczywiście,   była   w   tym,   że   czerpał   chorą   dumę   z   rujnowania   siebie  w  takim  stopniu  w  jakim  to  robił.  Dziecinne,  na  pewno,  ale  to  było  tak,   jakby   pokazywał   środkowe   palce   plemieniu   i   wszystkim   ich   niedorzecznym   bzdurom   —   szczególnie   córce   królowej.   Wszyscy   myśleli,   że   powinien  pędzić   i  cieszyć  się  z  penetrowania  jej  regularnie  przez  resztę  swojego  życia.  Chociaż   nigdy  jej  nie  spotkał,  nie  był  zainteresowany  byciem  zabawką  erotyczną,  i  nie   miał   żadnego   zamiaru,   stawienia   się   do   zostania   zamkniętym   na   klucz   w   pozłoconej  klatce.   Ale   to   było   zabawne.   Pomimo   wszystkiego,   czego   nienawidził   w   tradycjach,  w  których  się  urodził,  w  końcu  znalazł  się  w  nich:  o  to  był  tu,  w  po   migrenowym   stanie,   całując   na   odległość   samicę,   którą   pragnął   wielbić   swoim  ciałem.  I  niespodzianka.  Cały  ten  bunt,  którym  tak  cieszył  się,  sprawił   że  czuł  się  brudny  i  nic  niewarty.   Nie,   żeby   rzeczywisty   akt   kiedykolwiek   nastąpił   z   Seleną   —   był   dziwką,   ale  nie  miał  urojeń.     Cholera.   Z  jękiem,  pozwolił  sobie  oprzeć  się  o  poduszki  jeszcze  raz.  Pomimo  coli   i   jej   raz-­‐dwa   ciosem   z   pięści   cukru   i   kofeiny,   był   nagle   wyczerpany   jakby   przepłynął  ocean.     -­‐  Wybacz  mi  -­‐  mruknęła  Wybranka.   Nie  mów,  że  masz  zamiar  wyjść,  pomyślał.  Mimo,  że  nie  zasługuję  na   ciebie  w  jakikolwiek  sposób,  proszę,  nie  zostawiaj  mnie  —   -­‐  Potrzebujesz  się  pożywić?  -­‐  zapytała  pospiesznie.   Trez  poczuł,  że  jego  szczęka  opadła.  Ze  wszystkich  rzeczy,  na  które  był   przygotowany…     Nawet.  Nie.  Był.  Blisko.     -­‐  Może  zbyt  się  wyrwałam  -­‐  powiedziała,  gdy  opuściła  swoje  oczy.  –  To   tylko  dlatego,  że  wydajesz  się  tak  bardzo  zmęczony…  i  czasami  to  jest  to  co   pomaga  najbardziej.   Jasna…  cholera.   Nie   potrafił   powiedzieć,   czy   wygrał   na   loterii…   czy   został   skazany   na   śmierć.   Ale,  gdy  jego  kutas  drgał  z  żądaniem,  a  krew  ryknęła,  przyzwoita  część,   którą  długo  chował,  mówiła  głośniej  w  wytrwały  sposób.   135  

 

Nie,  mówiła.  Ani  teraz,  ani  nigdy.   Pytanie…  kto  w  nim  wygra,  anioł  czy  diabeł?       Tłumaczenie:  Nuffanilia    

 

136  

 

JEDENAŚCIE     Ghrom   uderzył   do   podziemnego   tunelu   szybkim   tempem,   jego   skopajdupy   wydawały   z   siebie   grzmiące   uderzenia,   rozchodzące   się   echem   dookoła,   jakby   były   jego   własną   orkiestrą   dętą.   U   jego   boku,   George   podążał   z   potrójną   prędkością,   obroża   podskakiwała,   łapy   szybko   uderzały   po   betonowej  podłodze.     Podróż   z   centrum   szkoleniowego   do   rezydencji   trwała   co   najmniej   dwie  minuty,  trzy  do  czterech  jeśli  szedłeś  spacerem  podczas  pogawędki.  Nie   tym   razem:   George   zatrzymał   go   przed   zabezpieczonymi   drzwiami   ledwie   trzydzieści  sekund  po  tym,  jak  wyszedł  z  gabinetu  z  wnękowej  szafy.     Stawiając   płytkie   kroki,   Ghrom   pomacał   naokoło   elektronicznego   zamka   i   wprowadził   kod.   Z   odgłosem   Cha   -­‐   chunk   niczym   w   odryglowywanym   skarbcu   banku,   blokada   się   zwolniła,   zamek   otworzył   i   wtedy   przeszli   przez   korytarz   do   następnego   zabezpieczenia.   Otwierając   je,   pojawili  się  w  przepastnym  foyer,  a  pierwszą  rzeczą,  którą  zrobił  Ghrom,  było   powąchanie  powietrza.     Jagnina,  na  Pierwszy  Posiłek.  Ogień  w  bibliotece.  Vhredny  pali  ręcznie   rolowanego,  w  sali  bilardowej.     Cholera.   Wyjawił   Bratu,   co   się   stało   z   Panikhą   w   siłowni.   Piekło,   technicznie  zawdzięczał  facetowi  Ryth.     Ale  wszystko,  może  czekać.     "Beth"  powiedział  do  psa.  "Szukaj".     Zarówno   on,   jak   i   zwierzę,   sprawdzali   i   ponownie   sprawdzali   powietrze.     "Na  górze"  rozkazał,  w  tym  samym  czasie  pies  zaczął  iść  naprzód.     Kiedy   dostali   się   na   drugie   piętro,   jej   zapach   stał   się   silniejszy,   co   potwierdziło,  że  zmierzali  w  dobrym  kierunku.  Złe  wieści?  Dochodziły  z  lewej   strony.     Ghrom   ruszył   korytarzem   rzeźb,   mijając   pokój   Johna   i   Xhex,   Blay'a   i   Khilla.     Zatrzymał  się  zanim  dotarł  do  apartamentu  Zbihra  i  Belli.  

137  

 

  Nie   musiał   prosić   psa   by   oznajmił   mu,   że   dotarli   do   miejsca   przeznaczenia   -­‐   i   dokładnie   wiedział,   czyj   pokój   znajdował   sie   przed   nim:   Nawet   na   zewnątrz   korytarza,   hormony   ciążowe   zagęszczały   powietrze   do   takiego  stopnia,  to  było  jak  uderzenie  w  aksamitną  kurtynę.     I  dlatego  jego  Beth  była  tam,  nieprawdaż.     Kobiety  nie  mają  tajemnic,  przed  samcami,  którzy  je  szanują.     Niech  to  szlag.  Nie  mówcie  mu,  że  jego  samica  chciała  dzieciaka  i  robi   coś  w  tym  temacie,  nawet  z  nim  nie  rozmawiając.     Zaciskając   zęby,   podniósł   rękę,   by   zapukać,   ale   skończyło   się   uderzeniem  w  drzwi.  Raz.  Drugi.     "Wejdź"  powiedziała  Wybranka  Layla.     Ghrom   otworzył   szeroko   i   dokładnie   wiedział,   kiedy   jego   krwiczka   spojrzała  na  niego:  dymny  zapach  winy  i  oszustwa  płynął  przez  pokój  prosto   na  niego.     "Musimy  porozmawiać"  warknął.  A  następnie  skinął,  miał  nadzieję  w,   kierunku  Layli.  "Proszę  wybacz  nam,  Wybranko".     Było   trochę   wymiany   zdań   pomiędzy   samicami,   nienaturalnych   ze   strony   Beth,   a   ze   strony   Layli   nerwowych.   A   następnie   jego   wybranka   wstała   z  łóżka  i  podeszła  do  niego.     Nie  powiedzieli  ani  słowa  do  siebie.  Nie,  kiedy  zamknęła  za  sobą  drzwi.   Nie,   kiedy   ruszyli   w   dół   holu   ramie   w   ramię.   A   gdy   dotarli   do   wejścia   do   jego   biura,  powiedział  do  George'a,  aby  został  na  zewnątrz,  zanim  ich  zamknął.     Chociaż   był   zaznajomiony   z   aranżacją   wymyślnych   mebli   francuskich,   wyciągnął   przed   siebie   ręce,   dotykając   palcami   góry   pokrytych   jedwabiem   krzeseł  i  delikatnej  sofy,  a  następnie...  rogu  biurka  swojego  ojca.     Kiedy   przeszedł   wokół   i   usiadł   na   swoim   tronie,   położył   dłonie   na   wielkich   wyrzeźbionych   podłokietnikach   i   ścisnął   je   tak   mocno,   ze   drewno   zatrzeszczało  w  proteście.  "Od  jak  dawna  z  nią  przesiadujesz."     "Z  kim."     "Nie  zgrywaj  głupiej.  To  do  ciebie  nie  pasuje."     Powietrze   w   pomieszczeniu   zgęstniało,   usłyszał   odgłos   jej   kroków   na   dywanie   Aubusson.   W   takim   tempie,   że   mógł   ją   sobie   wyobrazić,   mocno   ściągnięte  brwi,  usta  zaciśnięte,  ręce  skrzyżowane  na  piersi.     Czuła   teraz   poczucie   winy.   I   w   wyniku   tego,   była   tak   na   niego   138  

 

wkurzona.     "Dlaczego  do  cholery  się  tym  przejmujesz"  mruknęła.     "Mam  prawo  wiedzieć  gdzie  jesteś."     "Słucham?"     Dźgnął  palcem  w  jej  kierunku  "Ona  jest  w  ciąży"     "Zauważyłam"     Jego  pięść  uderzyła  w  dół  tak  mocno,  ze  telefon  podskoczył.  "Ty  chcesz   doprowadzić  do  swojej  chcaczki!"     "Tak!"  odkrzyknęła.  "Chcę!  Czy  to  takie  cholernie  przestępstwo?"       Ghrom  odetchnął,  czując  się  tak,  jakby  właśnie  został  potrącony  przez   samochód.  Ponownie.     Niesamowite,   że   usłyszenie   swojego   największego   koszmaru   na   głos,   było  tak  druzgocące.     Biorąc   kilka   głębokich   oddechów,   wiedział,   że   musi   uważnie   dobierać   słowa,   mimo   faktu,   że   jego   nadnercza   otworzyły   się   na   pełną   szerokość   i   zaczęły  pompować  w  jego  system  wystarczająco  O  mój  boże,  tak  że  tonął  w   strachu.     W  ciszy,  sygnał  wybierania  numeru  telefonu,  a  następnie  meep  -­‐  meep   -­‐   meep   -­‐   podłącz   mnie   było   głośne   niczym   przekleństwa   przewijające   się   w   ich  głowach.     Drżącą   ręką,   poklepał   wokół,   aż   znalazł   odbiornik.   Odłożenie   go   na   widełki  zajęło  mu  kilka  prób,  ale  umieścił  go  tam  nie  rozbijając  niczego.     Dobry   Boże,   było   cicho   w   pokoju.   I   z   jakiegoś   powodu,   stał   się   nienaturalnie   świadomy   krzesła   na   którym   siedział,   wszystkiego   zaczynając   od   jego   twardego   skórzanego   siedziska,   do   rzeźbionych   symboli   pod   jego   przedramionami,   do   sposobu,   w   jaki   jego   plecy   były   drapane   przez   rzeźbę,   która  znajdowała  się  za  nim.     "Chcę  byś  tego  wysłuchała"  powiedział  martwym  głosem  "i  mówię  to  z   bożą  szczerością.  Nie  usłużę  ci  podczas  twojej  chcączki.  Nigdy."     Teraz  była  jej  kolej  na  wydech,  jakby  dostała  kopniaka  w  brzuch.  "Nie   mogę...  Nie  mogę  uwierzyć,  że  to  mówisz."     "To  się  nigdy,  przenigdy,  nie  zdarzy.  I  nigdy  nie  sprawię,  że  zajdziesz  w   ciążę"     Było   kilka   rzeczy,   w   życiu,   które   wiedział,   z   największą   pewnością.   139  

 

Następną,  która  przyszła  mu  do  głowy  było  to,  jak  bardzo  ją  kocha.     "Nie  nastąpi"  powiedziała  z  grubsza.  "Czy  nie  może  się  stać."     "Nie  nastąpi.  Jak  i  w  trakcie,  się  nie  stanie."     "Ghrom,  to  nie  fair.  Nie  możesz  tego  tak  zostawić,  jakby  to  była  jedna  z   twoich  proklamacji".     "Więc  mam  kłamać,  na  temat  tego  jak  się  czuję?"     "Nie,  ale  można  mówić  o  tym,  na  litość  boską.  Jesteśmy  partnerami,  a   to  wpływa  na  nas  oboje."     "Dyskusja  nic  nie  zmieni,  gdyż  jestem  na  nie.  Jeśli  chcesz  tracić  czas  z   Wybranką,   to   twoja   decyzja.   Ale   jeśli   plotki   są   prawdziwe,   i   to   wywoła   twoją   chcaczkę,  wiedz  o  tym,  że  będziesz  pod  wpływem  narkotyków,  do  momentu,   aż  przez  nią  przejdziesz.  Nie  zamierzam  ci  usłużyć."     "Jezu...   Jakbym   była   jakimś   zwierzęciem,   z   którym   musisz   iść   do   weterynarza?"     "Nie  masz  pojęcia,  jak  działają  te  hormony."       "To.  Zależy  od  samca."     Wzruszył   ramionami.   "To   jest   sprawdzony   fakt   biologii.   Gdy   Layla   przechodziła  przez  swoją,  wszyscy  czuliśmy  to  w  całej  posiadłości   –  a,  nawet   półtorej   nocy,   kiedy   była   już   po.   Marissa   była   pod   wpływem   narkotyków   przez  lata.  To  jest  do  przejścia".     "Tak,   może   gdy   kobieta   nie   jest   zamężna.   Ale   kiedy   ostatnio   sprawdzałam,  moje  nazwisko  było  na  twoich  plecach."     "Tylko   dlatego,   że   jesteś   sparowana   nie   oznacza,   że   musisz   mieć   dzieci."   Milczała   przez   jakiś   czas.   "Czy   nie   przyszło   ci   do   głowy   nawet   przez   chwilę,   że   to   może   być   dla   mnie   ważne?   I   nie   tak,   jak   w   przypadku   ‘och,   potrzebuję   nowego   samochodu’...   lub   ‘Chcę   wrócić   do   szkoły’   Albo   nawet:   ‘Że   mamy   pieprzoną   randkę   raz   na   jakiś   czas,   pomiędzy   tym,   jak   zostałeś   postrzelony   i   wykonujesz   pracę,   której   nienawidzisz’.   Ghrom,   to   jest   podstawa  życia."     I  brama  do  śmierci  -­‐  dla  niej.  Tyle  kobiet  zmarło  na  łóżku  porodowym,   a  jeśli  by  ją  stracił-­‐     Kurwa.   Nie   mógł   nawet   hipotetycznie   iść   w   tą   stronę.   "Nie   dam   ci   młodego.   Mogę   przyprowadzić   lekarza,   który   poda   ci   dużo   sensownych   140  

 

bzdur   i   kojących   słów,   ale   prędzej   czy   później,   będziesz   musiała   to   zaakceptować  -­‐"     "Zaakceptować   to?   Tak   jakby   kichnął   na   mnie   ktoś   przeziębiony   i   po   prostu   miałabym   poddać   się   kwarantannie   z   powodu   kaszlu   na   kilka   dni?"   zdziwienie  w  jej  głosie  było  jasne  niczym  jej  gniew.  "Czy  ty  w  ogóle  słyszysz   samego  siebie?"     "Jestem   naprawdę   cholernie   świadomy   każdego   słowa   i   wyboru.   Możesz  mi  wierzyć."     "  Ok.  W  porządku.  Dlaczego  nie  mielibyśmy  zrobić  tego  na  mój  sposób.   Co  jeśli  powiem...  w  ten  sposób  -­‐  dasz  mi  dziecko,  którego  chcę,  i  to  jest  po   prostu  coś,  do  czego  będziesz  musiał  się  przyzwyczaić.  Koniec  i  kropka."     Wzruszył  ramionami.  "Nie  możesz  mnie  zmusić,  bym  był  z  tobą."     Beth  dyszała,  miał  trochę  racji,  że  weszli  w  nowy  wymiar  w  ich  związku   –    w  ten  dobry.  Ale  nie  było  powrotu.     Przeklinając   pod   nosem,   pokręcił   głową.   "Zrób   sobie   przysługę   i   przestań   siedzieć   z   tą   samicą   godzinami   każdej   nocy.   Jeśli   będziesz   miała   szczęście,   to   nie   zadziała,   i   będziemy   mogli   po   prostu   zapomnieć   o   tym   wszystkim  -­‐"     "Zapomnij  o  -­‐  zaczekaj.  Czy  ty  -­‐  ty  -­‐  ty  straciłeś  pieprzony  rozum?"     Cholera.   Jego   krwiczka   rzadko   się   zacinała   czy   jąkała,   i   rzadko   przeklinała.  Co  za  triada.     Ale   to   niczego   nie   zmienia.   "Kiedy   zamierzałaś   mi   powiedzieć?"   Zażądał.     "Powiedzieć  ci  o  czym?  Że  potrafisz  być  prawdziwym  dupkiem?  Jak  w   tej  chwili."     "Nie,   że   celowo   starałaś   się   wywołać   swoją   chcączkę.   Powiedzieć   o   rzeczach,  które  wpływają  na  nas  oboje."     Co  by  się  stało,  gdyby  niespodziewanie  nadszedł  jej  czas,  kiedy  byliby   sami  razem  w  ciągu  dnia?  Mógłby  temu  ulec  i  wtedy...     Nie   za   dobrze.   Zwłaszcza   jeśli   później   okazałoby   się,   że   spędzała   czas   razem  z  Wybranką  specjalnie  w  tym  celu.     Spojrzał  na  nią.  "Taaa,  kiedy  dokładnie  miałaś  zamiar  przeprowadzić  tę   rozmowę?  To  nie  miało  być  tej  nocy,  prawda?  Zarezerwowałaś  to  na  jutro?   Nie?"   Pochylił   się   do   biurka."Wiedziałaś,   że   nie   chcę   tego.   Mówiłem   ci   o   141  

 

tym."     Zwiększenie   tempa:   Słyszał   każdy   odgłos   jej   kroków.   Zajęło   chwilę   zanim  ustały.     "Wiesz   co,   opuszczę   cię   teraz"   powiedziała   "i   to   nie   tylko   dlatego,   że   miałam  dziś  wyjść.  Muszę  być  z  dala  od  ciebie  przez  chwilę.  A  potem,  kiedy   wrócę,   będziemy   rozmawiać   o   tym   i   przejdziemy   przez   -­‐   obie   strony   tej   kwestii   -­‐   Nie!"   Rozkazała   kiedy   otworzył   usta.   "Nie   powiesz   kolejnego   cholernego   słowa.   Jeśli   tak,   mam   wrażenie,   że   spakuję   walizki   i   odejdę   na   dobre."     "Dokąd  idziesz?"     "Wbrew  powszechnemu  przekonaniu,  nie  masz  prawa  wiedzieć,  gdzie   jestem  w  każdej  sekundzie  dnia  i  nocy.  Zwłaszcza  po  tej  polemice."     Przeklinając   ponownie,   zdjął   swoje   ciemne   okulary   i   potarł   nasadę   nosa.  "Beth,  słuchaj,  jestem  po  prostu  -­‐"     "Och,   nasłuchałam   się   ciebie   wystarczająco   dużo   na   tą   chwilę.   Więc   zrób   nam   obojgu   przysługę,   i   zostań   tam   gdzie   jesteś.   Jeśli   dalej   będziesz   kroczył   tą   ścieżką,   to   biurko   i   to   twarde   krzesło   będą   wszystkim   co   dostaniesz,  tak  czy  siak.  Równie  dobrze  możesz  się  do  nich  przyzwyczajać."     Zamknął  usta.  Słuchał  jak  wychodzi.  Usłyszał  jak  drzwi  zamykają  się  za   nią.     Już   miał   podskoczyć   i   za   nią   iść,   ale   potem   przypomniał   sobie   coś   co   mówiła  doktor  Jane  o  tomografii  Johna  Matthew,  w  tym  ludzkim  szpitalu.  To   tam  pewnie  idzie-­‐  mówiła,  że  to  ważne  dla  niej,  żeby  poszedł  razem  z  nią.     Nagle   przypomniał   sobie   atak,   i   to   co   zaszło   w   jego   trakcie.   Stał   naprzeciw  Khilla,  kiedy  John  próbował  porozumieć  się  z  Beth  -­‐  jeśli  coś  mówił   do  jego  krwiczki,  zamierzał  poznać  szczegóły,  wielkie  dzięki.     Będę  cię  chronić.  Będę  dbać  o  ciebie.     Ok,   włóżmy   to   do   akt   pt.   Co   do   cholery.   Normalnie,   Ghrom   nie   narzekałby   na   Johna   Matthew.   W   rzeczywistości,   zawsze   lubił   dzieciaka   –   a   co   najważniejsze,   było   to   trochę   przerażające,   jak   łatwo   niemy   wojownik,   wpłynął  na  życia  ich  wszystkich  –  i  w  nim  pozostał.     Świetny   żołnierz.   Miał   głowę   na   karku.   A   brak   głosu,   nie   był   problemem   z   wyjątkiem   Ghroma,   bo   oczywiście   nie   widział,   aby   odczytać   język  migowy.   142  

 

  Aha,   a   jak   badania   krwi   pokazały,   że   był   synem   Hardhego?   Im   więcej   czasu   spędził   w   towarzystwie   dzieciaka,   tym   bardziej   oczywiste   było   połączenie.     Ale   kurewsko   sprzeciwiał   się,   gdy   którykolwiek   mężczyzna   próbował   wkroczyć   między   niego,   a   jego   samicę,   czy   był   bratem   krwi   czy   tez   nie.   To   on   był  tym,  który  zamierza  zadbać  o  bezpieczeństwo  Beth  i  troszczyć  się  o  nią.   Nikt  inny.  I  zamierza  później  skonfrontować  się  z  Johnem...  bez  względu  na   to   jak   dziwne   sie   to   wydaje,   dzieciak   nie   wydawał   się   wiedzieć   co   powiedział   na   początku:   John   nie   był   na   tyle   dobrze   zorientowany   w   Starym   Języku,   aby   utrzymać  w  nim  konwersację,  i  jeszcze  Blay  i  Khil  potwierdzili,  że  wydaje  się   to  czymś,  czego  nie  wypada  mówić  na  głos.     Ale  co  tam.  John  idzie  na  jakieś  leczenie,  a  idąc  przed  Beth,  nie  stanowi   ostatecznie  problemu.  Ta  cała  rzecz  z  dzieckiem,  jednak...     Minęła   długa   chwila,   podczas   gdy   Ghrom   oderwał   swoje   szponiaste   ręce  z  podłokietników  tronu,  a  kiedy  je  rozłożył,  jego  stawy  paliły.     Jeśli  dalej  będziesz  kroczył  tą  ścieżką,  to  biurko  i  to  twarde  krzesło  będą   wszystkim  co  dostaniesz.     Co  za  bałagan.  Ale  z  drugiej  strony,  to  była  żelazna  prawda...  po  prostu   nie  mógł  stracić  jej  podczas  ciąży.  I  przepaść,  jaką  może  to  stworzyć  między   nimi,   w   końcu:   Nie   ma   do   cholery   mowy,   że   zamierza   dobrowolnie   zaryzykować   jej   życie,   tylko   dla   hipotetycznego   syna   lub   córki,   którzy,   nawiasem   mówiąc,   przy   założeniu,   że   przetrwaliby   do   dorosłości,   byliby   zobowiązani,   by   cierpieć   z   powodu   tej   królewskiej   spuścizny   tak   mocno   jak   on  sam.     I   to   była   inna   ważna   część   dla   niego.   Nie   spieszył   się,   aby   skazać   niewinnego,   na   tą   całą   królewską   bzdurę.   To   zrujnowało   jego   życie   -­‐   i   nie   był   to   spadek,   którym   chciał   podzielić   się   z   kimś,   kogo   niewątpliwie   kochałby   niemal  tak  jak  swoją  krwiczkę-­‐     Przesuwając  się  na  tronie,  spojrzał  w  dół  na  siebie  -­‐  i  zmarszczył  brwi.   Mimo,   że   nic   nie   widział,   zdał   sobie   sprawę,   że...   miał   erekcję.   Pulsujące,   napinające   pobudzenie   pchało   w   rozporek   jego   skórzanych   spodni.     Jakby  się  gdzieś  wybierało.  W  tej  chwili.     Wkładając   głowę   między   dłonie,   wiedział   co   tak   naprawdę   miała   na   143  

 

myśli.     "Och...  Boże...  nie"     ***       "Czy  chcesz  się  pożywić?"     Kiedy   Wybranka   Selena   czekała   na   odpowiedź   na   swoje   pytanie,   starała   się   ignorować   fakt,   że   niesamowicie   ciemnoskóry   samiec,   w   łóżku   przed  nią  był  nagi.  Musiał  być.  Z  prześcieradłami  zrolowanymi  w  pasie,  jego   klatka   piersiowa   była   naga,   jego   wyrzeźbione   mięśnie   piersiowe   i   ramiona   oświetlone  miękkim  światłem.     Trudno   było   sobie   wyobrazić,   dlaczego   miałby   przejmować   się   czymkolwiek  poniżej  bioder.     Najdroższa   Pani   Kronik,   jaki   miała   widok.   Odsłonięty   -­‐   nie   dlatego,   że   był   ignorantem   czy   był   naiwny.   Ona   może   była   odosobniona   od   stuleci   w   Sanktuarium   od   chwili   narodzin,   ale   jako   ehros,   była   zaznajomiona   z   mechaniką  seksu.     Niezależnie   od   szkolenia,   jednak   ten   akt   nie   został   jeszcze   jej   przeznaczony.   Poprzedni   Najsamiec   zginął   w   nalotach   tuż   po   tym,   jak   dojrzała,   a   jego   zastępstwo   nie   zostało   objęte   przez   dziesięciolecia   i   dziesięciolecia  i  dziesięciolecia.  Potem,  gdy  Furiath  przejął  obowiązki,  zmienił   wszystko  i  uwolnił  je  wszystkie  jednocześnie  biorąc  krwiczkę,  w  stosunku  do   której  był  monogamistą.     Zawsze   się   zastanawiała   jaki   jest   sex.   A   teraz,   patrząc   na   Treza,   wiedziała   instynktownie,   dlaczego   kobiety   mu   się   podporządkowywały.   Dlaczego  jej  siostry  stroiły  się  i  przygotowywały  do  ich  ‘obowiązku’.  Dlaczego   wracały  potem  do  dormitorium  z  żarzącą  skórą  i  włosami,  uśmiechem  w  ich   duszach.     Chciała  doświadczyć  tego  na  własnej  skórze  -­‐     Nagle  zdała  sobie  sprawę,  że  jej  nie  odpowiedział.     On   po   prostu   wpatrywał   się   w   nią,   zastanawiała   się,   czy   go   obraziła.   Ale  w  jaki  sposób?  Zrozumiałe  było,  że  nie  miał  partnerki:  Przyszedł  do  domu   z  bratem,  a  nie  z  krwiczką  i  nigdy  w  tych  kwaterach  nie  było  kobiety.     Nie,  żeby  zauważała  każdy  jego  ruch.   144  

 

  Po  prostu  większość  z  nich.     Jej   policzki   paliły,   powiedziała   sobie,   że   on   na   pewno   potrzebuje   żyły   po   tym,   jak   wszystkim   czego   doświadczył   było   cierpienie?   Fakt,   że   jego   choroba   pokazała   jej,   jego   twarz...   twardą,   piękną   twarz,   ciemne   i   wybitne   oczy   w   kształcie   migdałów,   usta   i   wysoko   rzeźbione   kości   policzkowe,   ciężkie   i  silne  szczęki...     Selena  zgubiła  tok  myślenia.     "Nie  możesz  mieć  tego  na  myśli"  powiedział  szorstko.     Jego   słowa   były   głębsze   niż   zwykle   i   miały   dziwny   wpływ   na   nią.   Wszystko  na  raz,  sprawiło,  że  rumieniec  na  jej  twarzy  kwitł  wewnątrz  całego   ciała,  ogrzewając  ją  do  rdzenia  na  zewnątrz,  odmieniając  jej  drogę  czyniąc  jej   strach  o  jej  przyszłość  trochę  mniejszym.     "Mogę"  usłyszała  siebie  mówią.     I   nie   byłby   to   obowiązek.   Nie   w   tej   cichej,   przytłumionej   przestrzeni   pomiędzy  nimi,  chciała  go  -­‐  na  jej  szyi,  a  nie  na  jej  nadgarstku  -­‐     Szaleństwo,  ostrzegał  wewnętrzny  głos.  To  nie  było  właściwe,  nie  tylko   dlatego,   że   przekroczyła   niewyraźne   linie   pracy   w   tym   domu.   Zamykając   oczy,   nienawidziła   faktu,   że   wszystko   co   rozbrzmiewało   echem,   powinna   włączyć  i  wyjść  teraz  z  pokoju.  Ten  mężczyzna,  ten  olśniewający  mężczyzna,   który  był  w  stanie  stopić  jej  zesztywniałe  członki,  nie  był  jej  przyszłością.  Nikt   więcej,  niż  Najsamiec  –  lub  jakikolwiek  mężczyzna,  jeśli  o  to  chodzi.     Jej   przyszłość   została   określona,   zanim   jeszcze   została   owinięta   w   pierwszą  szatę  jako  Wybranka.     Po  dłuższej  chwili  potrząsnął  głową.  "Nie.  Ale  dziękuję."     Odrzucenie   sprawiło,   że   zrobiło   jej   się   niedobrze.   Może   wyczuł   nieprawidłowe   pragnienia   z   jej   strony?   I   jeszcze   mogłaby   przysiąc,   że   on...   czuje   podobnie.   Zatrzymał   ją   przy   schodach   pewnego   razu,   a   ona   była   tak   pewna,  że  chce...     Cóż,   przynajmniej   miała   na   tyle   trzeźwy   umysł,   aby   spróbować   go   ostrzec.     Po   tym,   jak   rozstali   się   niezręcznie,   sposób   w   jaki   na   nią   patrzał   się   utrzymywał,   widziała   to,   gdy   próbowała   spoglądać   na   niego   z   pod   spuszczonych  oczu.     Chociaż,  nie  gapił  się  na  nią  jak  teraz.   145  

 

  I  to  wszystko  zmieniło  sie  wraz  z  jej  ofertą.  Dlaczego?     "Lepiej   idź."   Skinął   głową   w   stronę   drzwi.   "Po   prostu   muszę   coś   zjeść,   i   wszystko  będzie  dobrze."     "Czy  cię  obraziłam?"     "O   Boże,   nie."   Zamknął   oczy   i   potrząsnął   głową.   "Ja   po   prostu   nie   chcę..."     Nie  mogła  złapać  reszty,  tego  co  powiedział,  bo  potarł  twarz  i  stłumił   słowa.     Nagle  Selena  pomyślała,  o  książkach  które  czytała  w  świętej  bibliotece   Sanktuarium.   Tyle   szczegółów   życia   tu   na   Ziemi.   Tak   bogate   i   zaskakujące,   noce  i  dni.  Tak,  obrazowe  historie,  aż  wydawało  się,  że  mogła  dotknąć  tych   innych   płaszczyzn   istnienia.   Była   głodna   tej   drugiej   strony,   rozwijając   uzależnienie   do   historii   w   całej   okazałości   i   smutku:   W   przeciwieństwie   do   wielu   swoich   sióstr,   które   zaledwie   odtwarzały   tylko   to,   co   im   pokazano   w   misach,   ona   była   żarłoczna   w   swoim   wolnym   czasie,   studiując   współczesny   świat,  używane  słowa,  sposób,  w  który  zachowywali  się  ludzie.       Zawsze   miała   wizję   tego,   że   kiedyś   będzie   posiadała   wolność   wyboru   dowolnego  rodzaju  przeznaczenia.     I  było  to  wciąż  prawdziwe,  nawet  po  wyzwoleniu  przez  Furiatha.     "Cholera,  kobieto,  nie  patrz  tak  na  mnie"  jęknął  Trez.     "Jak?"     Wydawało   się,   że   jego   biodra   się   ruszały,   a   kiedy   wymamrotał   coś,   czego   także   nie   mogła   złapać,   szepnęła   głęboko,   i   najdroższa   Pani   Kronik,   zapach  który  wylewał  się  z  niego  był  niczym  ambrozja  w  jej  nosie.     "Seleno,  dziewczyno,  musisz  iść.  Proszę"     Uniósł   się   z   powrotem   na   poduszki,   jego   wspaniała   klatka   piersiowa   napięła  się,  żyły  w  szyi  stały  się  widoczne.     "Proszę."     Oczywiście  odczuwał  ból,  a  ona  była  w  jakiś  sposób  tego  przyczyną.   Selena   majstrowała   przy   swojej   szacie,   by   utrzymać   ją   na   miejscu,   zanim  wstała.  Z  niezręcznym  dygnięciem,  spuściła  głowę.  "Oczywiście."   Nie   pamiętała,   wyjścia   z   pokoju   czy   zamknięcia   drzwi,   ale   musiała   to   uczynić:   Skończyła   w   holu,   stojąc   w   połowie   drogi   między   zamkniętym   przejściem   prowadzącym   do   prywatnej   kwatery   pierwszej   rodziny   i   146  

 

schodami,  które  prowadzą  na  drugie  piętro...     Następną  rzeczą  jaką  wiedziała,  to  to,  że  była  w  Sanktuarium.     Lekko   zaskakujące,   faktycznie.   Zazwyczaj,   kiedy   kończyła   swoją   powinność   na   ziemi,   odnajdowała   drogę   na   północ   do   Mordha   w   Great   Camp.  Lubiła  tamtejszą  bibliotekę  -­‐  jej  literaturę  piękną  i  biografie,  które  były   wciągające   i   jakoś   mniej   inwazyjne,   niż   objętość   woluminów   na   górze   w   Sanktuarium.     Ale  coś  w  niej,  zabrało  ją  do  jej  byłego  domu.     Jakże   odmiennie   tu   było,   pomyślała   rozglądając   się.   Nie   było   tu   już   bastionu   monochromatyki   -­‐   teraz   tylko   budynki   zbudowane   z   dziewiczego   marmuru,  były  białe.  Wszystko  inne  świeciło  kolorami,  od  szmaragdu  trawy   do  żółci  różu  i  fioletu  tulipanów  do  blado  niebieskiej  łaźni.  Jednak  układ  był   taki   sam.   Prywatna   świątynia   Najsamca   pozostała   blisko   zarówno   krużganków   i   ogromnej   marmurowej   biblioteki,   jak   również   zamkniętego   wejścia   do   prywatnej   kwatery   Pani   Kronik.   Dalej   w   oddali,   akademiki   gdzie   Wybranki  zarówno  zażywały  odpoczynku  jak  i  jadły  swoje  posiłki,  znajdowały   się   w   sąsiedztwie   kąpieliska   i   basenu   refleksji.   I   było   odmienione,   wszystko   było   ogromną   skarbnicą   obiektów,   osobliwości   i   koszy   z   kamieniami   szlachetnymi.     Och,   ironia,   nieprawdaż.   Teraz,   kolor   cieszył   oko?   Wszystko   było   pozbawione  życia,  Wybranki  uciekły  z  klatki  i  rozwinęły  skrzydła.     Nikt   nie   miał   pojęcia,   gdzie   była   Pani   Kronik   -­‐   nikt   nie   odważył   się   zapytać.     Nieobecność  była  dziwna  i  niepokojąca.  I  równocześnie  zadowalająca.     Kiedy  stopy  Seleny  zaczęły  się  poruszać,  widać  było,  że  w  umyśle  miała   tak  jakby  cel  podróży,  ale  nie  była  tego  świadoma.  Przynajmniej  nie  było  to   niczym   niezwykłym.   Jako   jedyna   zawsze   chodziła   z   głową   w   chmurach,   zwykle  dlatego,  że  myślała  o  tym,  co  widziała,  w  misach  lub  czytała  pomiędzy   grzbietami  oprawionych  w  skórę  tomów.     Nie  brała  teraz  jednak  życia  innych  pod  uwagę.     Ten   ciemnoskóry   mężczyzna   był...   cóż,   nie   wydaje   się,   by   było   dość   słów,   aby   go   opisać,   pomimo   jej   obszernego   słownictwa.   A   przywołane   obrazy  jego  w  tamtej  chwili,  w  jego  sypialni,  były  niczym  nowo  przybyły  w  to   miejsce  kolor  -­‐  objawienie  piękna.   147  

 

  Zajęta   rozmyślaniem   o   nim,   kontynuowała   spacer,   mijając   centrum   kronikarek,  idąc  w  dół  trawnika  do  akademików,  a  potem  dalej  przed  siebie,   dopóki   nie   zbliżyła   się   do   leśnej   granicy,   jeśli   w   nią   wkroczysz,   magicznie   wypluje  cię  dokładnie  w  tym  samym  miejscu,  w  którym  w  nią  weszłaś.     Było  już  za  późno,  zanim  zdała  sobie  sprawę,  gdzie  jej  stopy  ją  zabrały.     Ukryty   cmentarz   był   otoczony   ze   wszystkich   stron   altaną,   pagórek   celowo   usuwał   go   z   widoku   przez   siatkę   liści,   był   zielony   i   bujny   niczym   ustawiony   pionowo   trawnik.   Wejście   było   podobnie   zasłonięte   przez   łuk   powleczony   wonnymi   różami,   a   kamienista   ścieżka   wijąca   się   do   wnętrza   była  ledwo  wystarczająco  szeroka  dla  jednej  osoby.     Selena  miała  zamiar  wyjść  -­‐     Jej   nogi   złamały   to   postanowienie   z   własnej   woli,   posuwając   ją   naprzód,  jakby  służyły  wyższemu  celowi.     Z  ograniczeniami  ze  strony  drzew,  powietrze  było  tak  umiarkowane  jak   zawsze,  a  jednak  przeszedł  przez  nią  dreszcz.     Owijając  ramiona  wokół  siebie,  nienawidziła  wszystkiego  dotyczącego   tego   miejsca   -­‐   ale   przede   wszystkim   bezruchu   posągów:   Ustawione   na   białym   kamieniu   frontony15,   były   kobiecymi   postaciami   w   różnych   pozach,   ich  zgrabne  ręce  i  nogi  ustawione  pod  kątem  ich  nagich  ciał.     Posągi   sprawiały   wrażenie   pogodnych,   ich   oczy,   patrzały   bez   mrugnięcia   w   stronę   zaświatów   Zanikhu,   ich   usta   kierowały   w   identyczną   stronę,  tęskny  uśmiech.     Znów  pomyślała  o  samcu  w  tamtym  łóżku.  Tak  żywy.  Tak  pełen  życia.     Dlaczego  ona  tu  przyszła.  Dlaczego,  dlaczego,  dlaczego...  na  cmentarz  -­‐     Kolana   ugięły   jej   się   w   tym   samym   momencie   kiedy   łzy   rujnowały   jej   serce,   jej   płacz   zabrał   ją   do   miękkiej   ziemi,   dotkliwy   szloch   sprawił,   że   bolało   ją  gardło.     Było  to  u  stóp  jej  siostry,  która  poczuła  przeznaczenie  swojej  wczesnej   śmierci.     Krocząc   ścieżką   swojego   życia,   przypuszczała,   że   zbadała   wszystkie   punkty  widzenia  jej  nadchodzącego  upadku.    

                                                                                                                        15  

  Niski  trójkątny  szczyt  nad  pomnikiem.   148  

 

  Przebywanie  w  towarzystwie  Treza  Latimera  powiedziało  jej,  że  myliła   się  w  tej  kwestii.       Tłumaczyła:magdalena.bojka1

149  

 

DWANAŚCIE   Galeria   Sztuki   Benloisa   znajdowała   się   w   centrum   miasta   Caldwell,   dziesięć  przecznic  od  drapaczy  chmur  i  tylko  dwie  od  brzegu  Hudson.  Zwykły,   skromny   budynek,   był   trzy   piętrowy,   z   podwójnej   wysokości   galerią   na   pierwszym   piętrze,   biurami   personelu   na   tyłach,   i   kręgielnią   Benloisa   nieco   pod  płaskim  dachem.   Gdy   Assail   zaparkował   Range   Rovera   w   tylnej   alejce,   odetchnął   głęboko.  Nie  brał  żadnego  koksu  zanim  wyszedł  z  domu,  bo  chciał  zachować   ostrość   umysłu.   Niestety,   jego   ciało,   było   podenerwowane   przez   brak   pobudzenia  i  uzależnienie  –  jak  i  zatroskane  o  to,  czego  nie  robił,  by  ogłupić   swój  umysł.   "Chcesz,  żebyśmy  poszli  z  tobą?"  zapytał  Ehric  z  tylnego  siedzenia.   "Tylko  jeden".   Assail  wysiadł  i  czekał  na  ich  decyzję.  Cholera,  ręce  mu  drżały,  a  mimo   kolejnych  podmuchów  wiatru,  zaczynał  się  pocić.   Powinien   po   prostu   zażyć   koks?   W   tym   stanie   był   prawie   niefunkcjonalny.   Ehric  dołączył  do  niego,  nadchodząc  z  tyłu  SUVa.  "Co  ci  dolega?"   "Nic".   Kłamstwo,  na  tak  wielu  poziomach.   Gdy  zbliżyli  się  do  tylnych  drzwi,  Assail  poddał  się.  Grzebiąc  w  kieszeni   na   piersi   w   płaszczu   Toma   Forda,   wyciągnął   ciemnobrązową   fiolkę.   Odkręcając   czarną   nakrętkę,   napełnił   wnętrze   łyżeczki   porcją   białego   proszku.   Wciągnął.   Powtórzył   po   drugiej   stronie,   a   następnie   zirytowany   wziął   kolejną,   podwójną  lufę  na  wszelki  wypadek,  by  wszystko  było  po  staremu.   Ten  ruch  od  razu  zredukował  bieg  do  ‘normalnego’,  co  było  następnym   sygnałem  ostrzegawczym,  który  postanowił  zignorować.  Spokojny  i  skupiony,   co  nie  powinno  być  uczuciem  po  dwóch  strzałach  -­‐  ale  nie  zamierzał  tracić  na   to  czasu.  Niektórzy  mieli  kawę.  Inni  pochodne  koki.  

150  

 

To  tyle  na  temat  czegokolwiek  co  miał,  by  iść  dalej.   Kiedy   podszedł   do   ciężkich   stalowych   drzwi   -­‐   które   były   środkiem   bezpieczeństwa  w  przebraniu  analizy  industrializmu  z  rynku  sztuki  -­‐  nie  było   żadnego   powodu,   by   dzwonić   dzwonkiem,   a   na   pewno   nie   pukać.   Trzy-­‐ calowej  grubości  potwór  definitywnie  nie  był  czymś,  na  co  można  marnować   swoje  kostki.   I  rzeczywiście,  zostały  otwarte  niezwłocznie.   "Assail?  Co  ty  robisz?"  zażądał  neandertalczyk  po  drugiej  stronie.   Co   za   inspirująca   znajomość   angielskiej   gramatyki.   I   witający   powiedział   mu   również,   że   Benloise   i   jego   ludzie   nie   wiedzieli,   kto   dokonał   zabójstw   w   West   Point,   poprzedniej   nocy   –   przeciwnie,   można   by   podsumować  tego  tytana  inteligencji,  że  nie  był  tak  banalny.   Te   czarne   maskowania,   które   nosili,   były   tak   poręcznym   sprzętem.   A   wyłączenie  tych  kamer  bezpieczeństwa  istotnym  posunięciem.   Assail   uśmiechnął   się   bez   pokazywania   kłów.   "Mam   coś   dla   twojego   pracodawcy."   "Czeka  na  ciebie?"   "Nie,  nie  czeka."   "Ok.  Spoko."   "To   jest   mój   współpracownik,   tak   przy   okazji"   mruknął   Assail,   wchodząc  do  powierzchni  biurowej.  "Ehric."   "Tak.  Pomyślałem.  Spoko."   Kroczyli   przez   przestrzeń   z   wysokimi   sufitami,   ich   kroki   niosły   się   echem   na   betonowej   podłodze,   do   odsłoniętej   instalacji   i   przewodów   powyżej.   Mówiąc   o   zorganizowanym   chaosie.   Skład   naprawionych   biurek,   stosy  szafek,  i  przypadkowe  kawałki  ‘sztuki’  dużego  formatu  dusiły  ogromną   przestrzeń.   Brak   pracowników.   Brak   dzwoniących   telefonów.   Legalna   twarz   hurtowni  narkotyków  Benloisa,  była  po  zmroku  zamknięta.   Zgodnie  z  oczekiwaniami.   Na  zewnątrz  głównej  galerii,  rzucił  szybko  okiem  wokół  strażnika,  który   pozwolił  im  wniknąć  przez  ukryte  drzwi  na  drugie  piętro.   Nie   jeden,   ale   para   strażników   stojących   i   obserwujących   drogę   do   biura  Benloisa.  

151  

 

Assail  szanował  ludzi.  Ich  spojrzenia  były  ostrzejsze  niż  zwykle,  ciągle  w   ruchu,  ich  ręce  poruszały  się  tak,  jakby  czuli  potrzebę  uspokojenia  siebie,  że   są  uzbrojeni.   "Piękny  wieczór,  prawda?"  Assail  skomentował,  gdy  nieznacznie  skinął   na  Ehrica.   Gdy  strażnicy  zamarli,  jego  kuzyn  zrozumiał  wskazówkę,  aby  przejść  się   trochę.   Wampir   spacerował   wokół   wystawy   posiekanego   papieru   gazetowego  uformowanego  w  różne  falliczne  symbole.   "Trochę   zimno   po   drugiej   stronie.   Ale   podmuchy   są   raczej   malownicze."   Assail   uśmiechnął   się   i   wyjął   Kubańczyka16.   "Czy   mogę   zapalić?"   Ten   po   prawej,   wskazał   laminowaną   notatkę   na   ścianie.   "Zakaz   palenia".   "Na  pewno  nie  może  być  wyjątku  w  moim  przypadku?"  Obciął  koniec   cygara  i  pozwolił  mu  spaść.  "Tak?"   Błotnisto   brązowe   oczy   faceta   śmignęły   w   dół.   I   powróciły.   "Zakaz   palenia".   "Nikt,  z  wyjątkiem  nas."  Wyjął  swoją  zapalniczkę.  Zapalił  końcówkę.   "Nie  możesz  robić  nic  takiego."   Być   może   Benloise   specjalnie   selekcjonował   ich,   za   brak   słownictwa?   "Na  klatce  schodowej,  zatem?"   Geniusz   spojrzał   na   swojego   partnera.   A   potem   wzruszył   ramionami.   "Myślę,  że  będzie  w  porządku."   Assail  znów  się  uśmiechnął  i  zapalił  płomień.  "Wypuść  mnie,  więc."   Wszystko   stało   się   tak   szybko.   Temu,   który   mówił   skręcił   tułów   i   trzasnął   nim   w   zatrzask,   przytrzymujący   drzwi   -­‐   w   tym   momencie,   drugi   postanowił  pomóc,  rozpościerając  ramiona  na  zewnątrz  ciała.   Ehric  zmaterializował  się  bezpośrednio  z  tyłu  białasa,  klaszcząc  dłońmi   po   obu   stronach   jego   zdumionej   twarzy   i   przekręcając   szyję   wokół.   Nie   należy   wychodzić   przed   szereg,   Assail   pchnął   do   przodu   nożem,   który   ukradkiem   wyjął   z   biodrowej   kabury,   bezpośrednio   w   bebech,   łapiąc   strażnika,   który   dyktował   zasady.   Następnym   ruchem,   było   zniknięcie   jego                                                                                                                           16

 cygaro   152  

 

zapalniczki  i  zatkanie  ręką  ust  człowieka  –  powstrzymując  chrząknięcie,  które   groziło,  ich  zdemaskowaniem.   By  zakończyć  rzecz,  uwolnił  ostrze  z  szarpnięciem  i  przesunął  w  górę.   Drugie  pchnięcie  weszło  między  dwa  żebra  bezpośrednio  do  serca.   Mężczyzna  luźno  upadł  na  podłogę.   "Powiedz   swojemu   bratu,   by   Rover   był   gotowy"   szepnął   Assail.   "I  zabierz   to   z   drogi.   Zajmie   mu   minutę   lub   dwie,   i   wykrwawi   się,   a   ciężki   oddech  jest  dość  głośny."   Ehric   przeszedł   w   tryb   czyszczenia,   chwycił   grube   kostki   i   przeciągnął   umierającego  człowieka,  za  jedną  z  pionowych  ekspozycji.   Tymczasem   Assail   wślizgnął   się   do   ukrytej   klatki   schodowej   i   zapalił   cygaro,   zaciągając   się   kłębem   dymu,   przesunął   w   drodze,   rękę   strażnika   ze   złamaną   szyją,   pozostawiając   podparte   drzwi.   Ehric   towarzyszył  mu   ułamek   sekundy  później,  przyjmując  swojego  własnego  Kubańczyka,  podobnie  jak  on   zapalił  i  pozwolił  drzwiom  zamknąć  się  za  nimi.   Językoznawca,   który   poszedł   sprawdzić   co   z   Benloisem,   spojrzał   powyżej  poręczy.  "Co  ty  robisz?"   Więc   ta   fraza   jest   zarówno   zwrotem   z   pozdrowieniami   jak   i   zapytaniem.  Ktoś  powinien  to  zanotować,  pomyślał  Assail.   Wypuścił  niebieską  stróżkę  i  wskazał  zamknięte  drzwi.  "Powiedzieli,  że   nie  można  palić  w  galerii."   "Nie   można   tu   palić,   obaj-­‐"   Człowiek   obejrzał   się   przez   ramię,   jakby   ktoś   wzywał   go   po   nazwisku.   "Tak,   w   porządku."   Odwrócił   się   ponownie.   "Powiedział,  że  za  minutę."   "Sądzę,  że  dołączymy  do  ciebie,  zatem".   Ochroniarz   po   prostu   dziś   wieczorem,   nie   był   w   swojej   najlepszej   formie.   Zamiast   kontrolować   sytuację,   po   prostu   wzruszył   ramionami   i   pozwolił  wrogowi,  zbliżyć  się  do  niego,  do  jego  szefa.   Co  za  prezent.   Assail   zwykle   cholernie   się   nie   spieszył,   ale   nie   dzisiaj.   On   i   Ehric   wykopnęli  metal,  który  poleciał  po  mocnym  uderzeniu.   Był  w  połowie  drogi  do  bramki,  gdy  uświadomił  sobie,  że  popełnił  błąd.   Prawdopodobnie   przez   koks:   Wewnątrz   były   działające   kamery   wideo   -­‐   i   jeszcze  nic  z  nimi  nie  zrobił.   153  

 

"Szybciej"  syknął  pod  nosem  do  kuzyna.   Dobiegając  do  szczytu  półpiętra,  Assail  skłonił  się  do  strażnika.  "Gdzie   chcesz  żebym  to  odłożył?  "   "Nie  wiem  kurwa.  Nie  powinien  mówić  ci,  abyś  zapalił."   "  No  cóż,  zatem.  "   Ehric,   jak   na   zawołanie,   zdematerializował   się,   pojawiając   się   za   strażnikiem.  Uderzając,  zakrył  mu  usta,  i  szarpnął  strażnika  do  tyłu.   Prezentując  Assailowi  doskonały  cel.   Z   bezwzględnym   ruchem,   przeciął   całe   gardło   tak   prosto   i   szybko   jak   kaszel.  Następnie,  i  tego  musieli  przeciągnąć.   Assail   wtargnął   przez   drzwi   biura,   otwierając   je   szeroko.   W   ogromnej   przestrzeni,   Benloise   siedział   sam   za   swoim   wyniesionym   modernistycznym   biurkiem,  blask  lampy  z  boku  oświetlał  go  tak  w  ciemności,  że  dorównywał   jakiemuś  z  najlepszych  portretów  Goi.   "...   Jadę   na   północ,   teraz   -­‐"   Benloise   zamilkł,   a   jego   twarz   stała   się   natychmiast  niewzruszona.  "Pozwól  że  oddzwonię  do  ciebie."   Caldwellowski   hurtownik   dragów   odłożył   szybko   telefon,   słuchawka   zadźwięczała  na  widełkach.  "Sądziłem,  że  mówiłem  byś  poczekał,  Assail."   "Naprawdę?"   Assail   obejrzał   się   przez   ramię.   "Być   może   powinieneś   jaśniej  się  wyrażać  do  swoich  podwładnych.  Chociaż  Bóg  wie,  że  jest  trudno   znaleźć  dobrą  pomoc."   Zgrabny  mały  człowiek  usiadł  na  tronie,  jak  na  krześle,  jego  ekspresja   była  niezmieniona.  Dzisiejszy,  szyty  na  miarę  garnitur,  w  głębokim  granacie,   podkreślał  trwałą  opaleniznę  i  ciemne  oczy,  i  jak  zawsze,  jego  przerzedzone   włosy   zaczesane   były   z   czoła.   Każdy,   z   całego   biura   mógł   wyczuć   zapach   jego   wody  kolońskiej.   "Przepraszam,   że   cię   pośpieszam"   dżentelmen   powiedział   z   tym   wyuczonym,   nie-­‐jestem-­‐dilerem-­‐narkotyków   akcentem.   "Ale   mam   kolejne   spotkanie."   "Z  pewnością,  nie  lubię  cię  zatrzymywać."   "A  twoja  sprawa  jest?"   Assail   skinął   raz   i   tyle   to   zajęło.   Ehric   błysnął   za   tym   wyniesionym   biurkiem  i  zamknął  hurtownika,  wyciągając  go  z  ciężkiego  fotela.  Potraktował  

154  

 

paralizatorem   i   Benloise   był   zwiotczałą   lalką,   w   bardzo   ładnym   dopasowanym  granatowym  garniturze.   Gdy  jego  kuzyn  przerzucił  mężczyznę  przez  ramię  w  chwycie  strażaka,   żadne  słowa  nie  zostały  wypowiedziane.  Nie  było  powodu  -­‐  naszkicowali  to   wcześniej:  infiltracja,  zabezpieczenie,  usuwanie.   Oczywiście,  to  mogło  być  o  wiele  bardziej  satysfakcjonujące,  w  scenie   konfrontacji   filmu   z   Hollywood,   gdzie   Assail   odpowiadał   na   pytania   hurtownika,  o  intencji  brutalnych  szczegółów.  Prawdziwego  świata  porwań  i   zastraszania,  jednak  nie  stać  na  poszukiwanie  natychmiastowej  gratyfikacji.   Nie,  jeśli  chcesz,  dostać  swojego  człowieka  i  utrzymać  go.   Z   Ehrickiem   naprężonym   na   nogach,   Assail   zaczął   biec,   przekraczając   błyszczącą   czarną   podłogę   biura   i   schodząc   po   schodach.   Gdy   trafił   w   przestrzeń   galerii,   była   chwila   przerwy,   szybkie   sprawdzenie   dźwięków   nadchodzącej  konfrontacji.   Brak.   Tylko   przytłumiona   zadyszka   ostatniego   tchnienia,   tego   pchniętego  nożem  strażnika  i  miedziany  zapach  krwi  z  jego  rany  brzucha.   Wyszli   przez   drzwi   tylko-­‐dla-­‐personelu   do   pomieszczeń   biurowych.   Mijając  biurka  i  wiszący  telefon  komórkowy  zrobiony  z  jakiejś  wyżętej  części   samochodowej.   W  Range  Roverze,  który  zaparkowany  był  tak  blisko  tylnego  wyjścia,  że   praktycznie   w   budynku,   Assail   pewnym   ruchem   otworzył   drzwi   tylnego   siedzenia   i   Ehric   jak   torbę,   rzucił   tam   Benloise.   Później   było   tylko   slam,   slam,   pisk.   Między   jednym,   a   drugim   mgnieniem   oka,   ruszyli   w   drogę   bez   ograniczania  prędkości,  Assail  z  przodu  na  siedzeniu  pasażera,  za  nim  Ehric  z   ich  ładunkiem.   Assail   spojrzał   na   zegarek.   Całkowity   czas   wyniósł   jedenaście   minut,   trzydzieści  dwie  sekundy  i  mieli  sporo  godzin  do  wschodu  słońca.   Ehric   wyjął   zestaw   kajdanek   i   założył   je   na   nadgarstki   ‘dilera   sztuki’.   Wtedy  to  skurwiel  się  przebudził  i  zaczął  szarpać.   Kiedy  Benloise  otworzył  oczy,  odskoczył  jakby  to  był  zły  sen.   Ponurym   tonem,   Assail   w   końcu   odpowiedział   na   pytanie,   które   zostało  mu  postawione.  "Masz  coś  co  jest  moje.  I  odeślesz  to  do  mnie  przed   świtem  -­‐  albo  pożałujesz,  że  się  urodziłeś."   155  

 

***     Pół  godziny  później,  po  epickiej  konfrontacji  z  mężem,  Beth,  siedziała  z   tyłu  Mercedesa  S600  własności  Bractwa,  ze  swoim  przyrodnim  bratem  obok   i   Fritzem   za   kierownicą.   Sedan   pachniał   nowością,   cudownym   zapachem   świeżej  skóry  i  lakieru,  jak  aromaterapia  dla  bogatych  ludzi.   Szkoda,  że  ta  nadętość  -­‐  dobrze  nie  zrobiła,  do  cholery,  jej  nastrojowi.   Kiedy   wyjrzała   przez   przyciemniane   okno,   zjazd   z   ośnieżonej   góry   do   wiejskiej  drogi  przy  jej  podstawie,  wydawał  się  mijać  w  zwolnionym  tempie  -­‐   choć   być   może   powodem   była   włączona   muzyka   podczas   podróży,   którą   powinien   być   Vivaldi   czy   Mozart,   jeśli   by   iść   przez   etos   reklam   samochodów,   albo  toksycznej  sesji,  tej  szczęśliwej  małej  pogawędki  z  Ghromem.   Cholera.   Jej   broniec   zawsze   był   autokratyczny17   -­‐   co   nie   miało   nic   wspólnego  z  jego  stanowiskiem  życiowym:  Nałożeniem  korony;  to  była  jego   osobowość.   I   przez   kilka   ostatnich   lat,   obserwowała   go,   podczas   gdy   rzucał   tym   nastawieniem   w   niezliczonych   sytuacjach,   czy   to   z   Braćmi,   glymerią,   pracownikami   -­‐   cholera,   z   pilotem   TV.   Ale   z   nią,   zawsze   był...   cóż,   nie   służalczy.   Nigdy   taki.   Miała   zawsze   poczucie,   że   zdał   się   na   nią.   Cokolwiek   chciała,  kiedy  chciała  -­‐  i  Boże  chroń  idiotę,  który  wszedł  mu  w  drogę.     Więc  tak,  podsumowała,  że  w  sprawie  z  dzieckiem  będzie  tak  samo  -­‐  że   ustąpi,  wiedząc  jak  ważne  było  dla  niej  posiadanie  dziecka.   Zamiast  tego?  Całkowicie  przeciwnie-­‐     Miękki   dotyk   na   łokciu   przypomniał   jej   dwie   rzeczy:   pierwsza,   że   nie   była   sama   na   tylnym   siedzeniu   sedana.   A   druga,   że   nie   była   jedyną   osobą,   która  miała  problemy.   "Przepraszam"   powiedziała,   gdy   zabrała   ręce,   choć   nie   była   świadoma,   że  miała  je  przy  twarzy.  "Jestem  nieuprzejma,  nie?"   Wszystko  w  porządku?  John  zamigał  w  przyćmionym  wnętrzu.   "O,  tak,  absolutnie."  Poklepała  go  po  ciężkim  ramieniu,  wiedząc,  że  ta   cała   rzecz   z   napadami   musiała   mu   ciążyć:   podróż   do   miasta,   MRI18,   wyniki   które  nadejdą.  "Bardziej  ważne,  jak  ty  się  czujesz?"   Myślę,  że  doktor  Jane  szczęśliwie  dotarła  do  centrum  medycznego.                                                                                                                           17

 autokrata:  1.  «władca  mający  nieograniczoną  władzę»  2.  «osoba,  która  podejmuje  decyzje,  nie  licząc  się  z   innymi,  i  wymaga  całkowitego  posłuszeństwa»   18  Rezonans  magnetyczny  głowy   156  

 

"Tak."  Beth  musiała  potrząsnąć  głową,  zatykała  ją  wdzięczność  dla  Jane   i  jej  ludzkiego  partnera,  Mannego  Manello  "Ci  dwoje  są  niesamowici.  Opieka   zdrowotna  dla  ludzi  jest  kosztowna  i  trudna  do  ogarnięcia.  Jak  ci  dwoje  tego   dokonali,  nie  mam  pojęcia."   Osobiście  uważam,  że  to  strata  czasu.  Odwrócił  głowę.  Chodzi  mi  o  to,   daj  spokój.  Miałem  epizody  przez  jak  długo?  Nic  nigdy  z  nich  nie  wynikło.   "Bezpieczniej  jest  mieć  wszystko  sprawdzone."   Telefon   Johna   zapikał,   a   on   przechylił   ekran,   aby   mógł   sprawdzić.   To   Xhex.   "Więc  tam  też  to  zrobiła?"   Tak.   Odetchnął   ciężko.   Cała   ta   sprawa   z   byciem   zawiezionym   jest   śmieszna.  Mogłem  tam  dotrzeć  w  mgnieniu  oka.   "Tak,  ale  jeśli  jesteś  zwykłym  człowiekiem,  przyjeżdżasz  samochodem.   Łatwiej  utrzymać  kłamstwo,  wiesz."   Nawet   lepiej,   mogliśmy   wyrzucić   te   bzdury.   Roześmiał   się   trochę.   Mówię   ci,   współczuję   wszystkim,   którzy   spotkali   Xhex   pod   drzwiami.   Była   gotowa  przeszukać  cały  kompleks  i  szpital  –  a  kiedy  ona  jest  w  tym  stanie?   Nie  chcesz  jej  powiedzieć  nie.   Szacunek   zaświecił   w   jego   oczach.   Biorąc   pod   uwagę   sposób,   w   jaki   działał  Ghrom.   "Xhex  jest  szczęśliwą  kobietą",  powiedziała  chropowato  Beth.     Jest  na  odwrót.  Zaufaj  mi  -­‐  dlaczego  tak  patrzysz?   "Jak?"     John  Matthew  zdawał  się  czerwienić.  Tak,  jakbyś  miała  zamiar  płakać.     Oddaliła   obawy.   "Alergia.   Zawsze   mam   załzawione   oczy   o   tej   porze   roku.   Może   zaaplikuję   sobie   trochę   Claritiny,   podczas   gdy   będziemy   na   zewnątrz  dziś  wieczorem."     W  połowie  grudnia?  Naprawdę?   Gdy   odwróciła   wzrok,   Fritz   zwiększył   prędkość   wzdłuż   wiejskiej   prostej   drogi.   Zwolnił,   kiedy   wchodził   w   zakręt.   Przyśpieszył   ponownie   kiedy   byli   z   drugiej   strony.   Mercedes   przyjmował   wszystko   z   całkowitą   łatwością,   ultra-­‐   wyściełane   siedzenia,   pochłaniające   przesunięcia   jej   ciała,   delikatne   ciepło   wiejące  na  jej  stopy.   Powinni  przyczepić  na  samochodzie  slogan  ‘Edycja  otulająca’.   157  

 

Chociaż,  każdy  efekt  Benz-­‐kołysze-­‐na-­‐dobranoc,  był  marnotrawstwem   dla  niej.   Miała   wrażenie,   że   w   ogóle   nie   zaśnie,   dopóki   ona   i   Ghrom   się   nie   porozumieją  lub...     Poczuła  klepnięcie  na  swoim  ramieniu.  Wiesz,  możesz  mówić  do  mnie   o  czymkolwiek.   Beth  ogarnęła  włosy...  tylko  po  to,  aby  przeciągnąć  je  do  przodu  ponad   jej   ramionami   ponownie.   Gdzie,   do   cholery,   z   tym   pójdzie.   Było   tak   wiele   możliwości  wyboru  -­‐  ale  John  miał  już  wystarczająco  na  głowie.   Beth.  Poważnie.   "Co  ty  na  to,  że  najpierw  przejdziemy  przez  to  z  tobą  i  -­‐"   To  pozwoli  mi  myśleć  o  czymś  innym,  i  mógłbym  zacząć  od  teraz.  Kiedy   nie  odpowiedziała,  zamigał,  Dalej,  proszę.  Martwię  się  o  ciebie.   "Jesteś  totalnie  kochany,  wiesz,  to?"   A  ty  nie  mówisz,  prawda.   Siedziała   cicho   przez   chwilę.   Przed   nimi,   pojawił   się   znak   na   Northway,   świecący  reflektor  ‘I-­‐  87’.  Gdyby  kontynuowali  i  jechali  dalej,  zamiast  brania   najpierw   centrum   Caldwell,   mogli   być   na   Manhattanie   w   około   godzinę.   Dalej  na  południe  niż  to,  wysłałoby  ich  do  Pensylwanii,  a  następnie  w  dół  do   Maryland  i...   "Czy   kiedykolwiek   chciałeś   czasem   po   prostu   uciec?"   Usłyszała   swoje   pytanie.   Zanim  Xhex  się  pojawiła?  Pewnie.  Ale  teraz...   Boże,   pomyśleć,   że   chciała   rzucić   się   do   ucieczki   przed   Ghromem.   Nigdy  nie  myślała,  że  to  kiedyś  nastąpi.   Co  się  dzieje,  Beth.   Była   następna   długa   cisza,   podczas   której   wiedziała,   że   miał   nadzieję   na  pewne  rzeczowniki  i  sznur  czasowników  połączonych  dla  niego.   "Och,  wiesz,  tylko  małżeńskie  problemy."   Potrząsnął  głową.  Byłem  tam,  robiłem  to.  To  jest  do  bani.   "Też  prawda."   Ostatecznie   zamigał,   Możesz   używać   domu   Hardhego,   wiesz.   Jeśli   potrzebujesz   trochę   przestrzeni.   Dałaś   mi   go,   co   było   świetne   -­‐   ale   zawsze   myślę  o  tym,  że  pół  należy  też  do  ciebie.   158  

 

Wyobraziła   sobie   rezydencję   w   stylu   Federalnym,   głęboko   w   ludzkim   terytorium,  a  jej  pierś  płonęła.  "Dzięki,  ale,  będzie  w  porządku."   I   nawet   jeśli   nie   będzie,   ostatnim   miejscem   gdzie   chciała   iść,   to   tam   gdzie  ona  i  Ghrom  zakochali  się  w  sobie.   Czasami  dobre  wspomnienia  były  trudniejsze  do  zniesienia  niż  złe.   Możesz   przynajmniej   dać   mi   jakiś   temat?   Moja   głowa   pracuje   w   różnego  rodzaju  kierunkach.   Zajmie  im  jeszcze  piętnaście,  dwadzieścia  minut,  zanim  dostaną  się  do   kompleksu  medycznego  St  Francis.  Dużo  czasu,  by  siedzieć  w  tej  niezręcznej   ciszy.   A   jednak   wydawało   się   to   naruszeniem,   jej   i   Ghroma   prywatności,   mówić   o   sprawie   dziecka...   a   może   była   to   po   prostu   wymówka,   by   ukryć   fakt,  że  nie  chciała  się  rozpłakać.   "Czy   pamiętasz   coś   ze   swoich   napadów.   Chodzi   mi   o   to,   jak,   kiedy   to   się  dzieje?"   Myślałem,  że  rozmawialiśmy  o  tobie.   "Rozmawiamy".   Gdy   spojrzał   na   nią,   spojrzała   mu   w   oczy.   "Mówiłeś   coś   do   mnie.   W   połowie   tego,   spojrzałeś   na   mnie...   i   mówiłeś   coś.   Czy   pamiętasz,  co  to  było?"   Skrzywił  się,  jakby  biegiem  sprawdzał  swoje  banki  pamięci,  jego  wzrok   był   nieruchomy.   Ja   naprawdę   nie   mogę...   Po   prostu...   Dotarłem   do   szczytu   schodów,   spojrzałem   do   gabinetu   Ghroma,   widziałem   cię...   a   następne   dopiero   jak   Xhex   prowadziła   mnie   korytarzem   do   naszego   pokoju,   wtedy   moje  zmysły  naprawdę  ponownie  wróciły.   "Mówią,  że  to  było  w  Starym  Języku."   John   potrząsnął   głową.   To   niemożliwe.   To   znaczy,   mogę   go   trochę   czytać  i  zrozumieć,  jeśli  ktoś  do  mnie  mówi.  Ale  nie  umiem  w  nim  mówić.   Przeglądała   końce   swoich   włosów,   chociaż   wiedziała,   że   nie   były   rozdwojone;  jeden  z  psańców  przycinał  je  w  zeszłym  tygodniu.   "Więc,   jest   coś,   co   chcesz   mi   powiedzieć,   tak?"   Spojrzała  w   przestrzeń.   "Możesz  być  ze  mną  szczery  we  wszystkim.  Ghrom  ma,  z  tuzin  Braci.  Ja  mam   tylko  ciebie."   John  zmarszczył  ponownie  brwi.  Nie,  ja  –   Nagłe   drżenie   pomieszało   jego   ręce,   hamując   cokolwiek   migał   -­‐   następnie  szarpnął  w  tył  fotela,  jego  ciało  zesztywniało.   159  

 

"John!"  Beth  dotarła  do  brata.  "John  -­‐  O  mój  Boże..."   Gdy   jego   oczy   wycofały   się   w   głąb   czaszki,   błysnęły   białka   jakby   umierał.  "John  wrócić...!"   Szarpnęła  do  przodu  i  zapukała  w  partycję.  "Fritz!"   Gdy  lokaj  opuścił  przydymione  szkło,  krzyczała  "Gazu  -­‐  on  ma  kolejny   atak!"   Zszokowane   oczy   Fritza   przeskoczyły   do   lusterka.   "Tak   pani.   Natychmiast!"   Stary   lokaj   nadepnął   na   gaz,   gdy   Mercedes   storpedował   wjazd   na   Northway,  próbowała  pomóc  Johnowi.  Atak  opanował  go  jednak,  jego  plecy   proste   i   sztywne   jak   kij,   ręce   zwinięte   w   kłębek   przy   klatce   piersiowej   i   wygięte  w  szpony  Drakuli.   "John",  błagała  łamiącym  się  głosem.  "Zostań  ze  mną,  John..."       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

 

160  

 

TRZYNAŚCIE   ”Powiedz  mi,  że  on  odzyskuje  świadomość.”     Gdy  Assail  mówił,  zapatrzył  się  przez  przednią  szybę  Rovera,  zamykając   rękojeść  sztyletu  w  prawej  dłoni.  Byli  daleko  na  lesistych  obrzeżach  Caldwell,   żadnych   migoczących   świateł   z   okien   domów,   przeświecających   przez   linię   drzew,   żadnych   innych   pojazdów   nadjeżdżających   lub   przejeżdżających   obok   wzdłuż  zamarzniętej  wiejskiej  drogi.     Benloise   budził   się   przelotnie,   tylko   po   to   żeby   znowu   ‘odpaść.’   Co   równie  dobrze  mogło  być  kłamstwem.     „Jeszcze  nie”  mruknął  Ehric.  „Ale  żyje.”   Nie  na  długo.   „I  jest  nago”  dodał  wojownik.     Assail   odwrócił   się   gwałtownie   w   tej   samej   chwili,   gdy   jego   kuzyn   składał   swój   myśliwski   nóż.   Nago,   w   rzeczy   samej.   Szyty   na   miarę   garnitur   Benloise   był   zniszczony,   doskonały   materiał   był   w   strzępach,   jedwabna   koszula   pod   spodem   nie   nadawała   się   nawet   na   szmatę   do   sprzątania   w   domu.   Biżuteria   została   usunięta,   od   wysadzanego   diamentami   zegarka   Patek   Philippe,   po   złoty   sygnet,   od   złotej   bransoletki   po   krzyż   na   grubym   złotym  łańcuchu.     Łup   został   zdeponowany   w   uchwycie   na   kubki,   razem   z   telefonem   komórkowym,   z   którego   usunięto   baterię   aby   zlikwidować   możliwość   namierzenia  sygnału  GPS.  Ubrania  leżały  gdzie  popadnie.     Może  rzeczywiście  był  nieprzytomny.  Trudno  było  sobie  wyobrazić,  że   człowiek  w  takiej  sytuacji  by  nie  walczył.     „Jak  daleko  jeszcze?”  domagał  się  Assail.     „Jeszcze  kawałek  w  prawo  powinno  wystarczyć”  powiedział  Ehric.     Brat   samca   wcisnął   hamulec,   wrzucił   parkowanie   i   zgasił   silnik.   Assail   wyskoczył   natychmiast,   rozejrzał   się   wokół   aby   znowu   upewnić   się,   że   są   sami.  Żadnych  świateł  z  okien.  Żadnych  ulicznych  odgłosów.  Nigdzie,  nikogo.     „Wyłącz  reflektory.”  

161  

 

Wraz   z   podmuchem   wiatru,   księżyc   który   przeświecał   przez   chmury   dawał  więcej  niż  wystarczająco  dużo  światła  przechodzącego  przez  sosnowe   drzewa.     Assail  schował  sztylet  i  trzasnął  kłykciami.  „Podnieś  go  i  na  zewnątrz  z   nim.”   Ehric   sponiewierał   ciało   z   godnym   podziwu   tupetem,   biorąc   pod   uwagę,   że   Benloise   był   nagi,   bezwładny   i   ładunek   nie   miał   żadnych   uchwytów.     Narkotykowy   hurtownik   odzyskał   świadomość,   gdy   został   umieszczony   naprzeciwko   zimnej   karoserii   Rovera,   a   szarpnięcie   oznajmiło,   że   życie   wraca   do  wszystkich  jego  członków,  które  majtały  jak  u  marionetki.     Kuzyni  przyszpilili  go  do  SUVa  i  wielki  Ricardo  Benloise  nie  wydawał  się   już   dłużej   potężny;   zawsze   wyglądał   władczo   w   swoich   wymyślnych   garniturach,   ale   bez   przydających   mu   wyglądu,   starannie   wykonanych   marynarek   i   spodni,   był   po   prostu   kompilacją   pomarszczonych   zagłębień,   miał  ostro  wystające  żebra,  miękki  brzuch  wystający  znad  kościstych  bioder,   kolana  szersze  od  ud  i  łydek.     „Nie  traćmy  czasu”  powiedział  Assail  niskim  głosem.  „Powiedz  mi  gdzie   ona  jest.”   Bez   odpowiedzi.   Ciało   Benloise   mogło   być   słabe,   ale   jego   umysł,   jego   oczy   były   ostre   jak   zawsze;   Choć   jego   sytuacja   była   śmiertelnie   niekorzystna,   to  jego  wola  pozostała  nieugięta.     Nie  dotrwa  do  końca.     Assail  wyciągnął  ramiona  i  założył  mężczyźnie  kajdanki  z  tyłu  jego  rąk.   „Gdzie  ona  jest!”   Głowa   Benloise   wyrwała   się   w   bok,   rozległ   się   dźwięk   rozdzierania   i   krew  spryskała  kurtkę  Ehrica.     „Gdzie   ona   jest!”   Assail   uderzył   hurtownika   ponownie,   jego   kłykcie   uderzały  wystarczająco  mocno  aby  przejść  na  drugą  stronę.  „Gdzie  ona  jest!”   Kuzyni  podciągnęli  swojego  więźnia  wyżej  kiedy  zaczął  się  zapadać.   Assail   brutalnie   chwycił   człowieka   za   gardo,   by   przyjść   z   pomocą   do   czasu,  aż  nogi  Benloise  nie  majtały  sześć  cali  ponad  śniegiem.  „Zabiję  cię.  Tu  i   teraz.  Jeżeli  nie  powiesz  mi  gdzie  ona  jest.”  

162  

 

Oczy   Benloise   toczyły   wokół,   ale   ostatecznie   spoczęły   na   Assailu.   Jednak  wciąż  nie  powiedział  absolutnie  nic.     Assail   docisnął   uchwyt   do   momentu   zgniecenia   dróg   oddechowych.   „Marisol.  Powiesz  mi  dokąd  kazałeś  ją  zabrać.”     Usta  Benloise  zaczęły  się  otwierać,  gdy  ten  walczył  o  tlen,  jego  cienkie   ramiona   szarpały   się   naprzeciwko   ich   uścisku,   jego   nogi   kopały,   a   kostki   dzwoniły  o  metal.     „Marisol.  Gdzie  ona  jest.”   Te   oczy   nie   schodziły   z   Assaila   –   do   punktu   w   którym,   w   innych   okolicznościach,   wzbudziłoby   to   jego   szacunek   dla   uporu   tego   człowieka.   Teraz  był  to  piorunochron  dla  jego  frustracji.     „Gdzie  ona  jest!”   Wolną   ręką   Assail   dotarł   między   nogi   mężczyzny   i   skręcił   jaja   tak   mocno,  że  wcisnął  je  głęboko  w  tułów.     Krzyk,  który  narastał  został  schwytany  w  gardle,  za  które  Assail  trzymał   wyciszając   dźwięk.   I   chciał   zrobić   dużo   więcej,   ale   nie   chciał   zabić   łajdaka.   Jeszcze   nie.   Nakazał   swojej   dłoni   uwolnić   dopływ   powietrza,   to   był   ostatni   moment  zanim  zegar  przestał  tykać.     Benloise   kaszlał   i   dyszał,   krew   z   jego   rozdartej   wargi   płynęła   na   jego   nagą  pierś.   „Gdzie  ona  jest!”   Ani  jedno  słowo  nie  przyszło  w  odpowiedzi.     Ten  łajdak  nie  zamierzał  się  złamać.  Nie  w  ten  sposób,  w  każdym  razie   –   i   gdy   dłoń   Assaila   przejechała   po   jego   sztylecie,   nie   ufał   sobie   samemu   z   tym  ostrym  nożem.     Patroszenie  skurwysyna  nie  było  tym  czego  ostatecznie  chciał.     Assail   przybliżył   się.   „Chcę   żebyś   teraz   szczególnie   uważał.   Jesteś   ze   mną?”   Benloise   zwiesił   głowę,   ale   jego   oczy   pozostały   otwarte   –   więc   Assail   podszedł   do   tyłu   SUVA.   Otwierając   klapę,   podniósł   związanego   i   zakneblowanego  człowieka,  którego  porwali  zanim  poszli  do  galerii.     Brat   Benloise   nie   podjął   żadnej   walki.   Ehric   podkradł   się   do   Eduardo   w   jego  domu  i  wbił  mu  strzykawkę  pełną  heroiny  w  grubą  żyłę  na  jego  karku.  

163  

 

Mężczyzna  również  był  nagi,  jego  wysportowane  ciało  świadczyło  o  tym,  że   był  młodszy  i  bardziej  próżny  –  jego  muskuły  były  pokryte  samoopalaczem.     Assail  rzucił  go  Benloise  do  stóp.     Nie  spodziewał,  że  niespodzianka  go  poruszy.  Ale  to  co  miało  nadejść,   mogło.   Gdy   starszy   Benloise   patrzył,   Assail   obrócił   nieprzytomnego   mężczyznę   na  plecy,  usunął  knebel  i  wyjął  drugą  strzykawkę,  W  jej  delikatnym  wnętrzu   był   Naloxon,   antidotum   zwykle   używane   na   oddziałach   reanimacyjnych   do   walki  z  przedawkowaniem  opiatów,  przeźroczysty  płyn  -­‐  i  dźgnął  igłą  w  żyłę   na   ramieniu   Eduardo,   nie   trwało   długo   zanim   lampka   kontrolna   zaświeciła   się  ponownie.     Eduardo  ocknął  się  nagle,  szarpiąc  tułowiem  na  śniegu.     Assail   złapał   szczękę   mężczyzny   w   twardy   uścisk.   Skręcając   jego   głowę,   warknął,  „Przywitaj  się  ze  swoim  bratem  –  pozwól  nam  być  uprzejmymi.”   Oczy   otworzyły   się   szeroko,   Eduardo   natychmiast   zaczął   mówić   po   hiszpańsku,  ale  Assail  wyleczył  go  z  tego  impulsu  chwytając  sztylet  i  kierując   go  w  stronę  jego  twarzy.     „Twój   brat   ma   miejsce,   w   które   zabiera   ludzi   żeby   ich   zabić.   Gdzie   to   jest?”   „Nie  wiem  czym  ty  jesteś.”   Assail   usiadł   na   nim   okrakiem   i   złapał   za   włosy   na   czubku   głowy   –   Eduardo  zużył  sporo  produktów,  aby  stworzyć  na  głowie  tłusty  bałagan,  ale   jednak,   można   było   to   przytrzymać.   Umieszczając   ostrze   pod   podbródkiem   mężczyzny,  upewnił  się,  że  będzie  mówił  miło  i  powoli.     „Dokąd   on   zabiera   ludzi.   Wiem,   że   istnieje   miejsce,   ustronne   i   bezpieczne.  Nie  w  jego  domu.  Nie  w  centrum.”   Starszy   Benloise   wreszcie   przemówił   w   pośpiechu,   słowa   skierowane   do   jego   brata   były   wypowiadane   gardłowo   i   przerywane   nierównymi   oddechami.  W  odpowiedzi  oczy  Eduardo  stały  się  jeszcze  większe  i  nie  trzeba   było  znać  hiszpańskiego  żeby  złapać  ich  sens:  Powiesz  cokolwiek,  a  sam  cię   zabiję.   Assail  wkroczył  pomiędzy  tych  dwóch  i  spojrzał  w  oczy  Eduardo.  „Mam   zamiar  cię  skrzywdzić,  teraz.”     Wybierz  miejsce,  jakiekolwiek.     164  

 

Wampir  postanowił  zacząć  od  ramion.  Szybkim  ruchem,  pchnął  ostrze   głęboko  w  ciało  poniżej  obojczyka  –  bolesne,  ale  nie  śmiertelne  przez  bardzo   długi  czas.     Gdy   w   jego   uszach   dzwonił   wrzask,   trzymał   sztylet   w   miejscu.   Aż   po   rękojeść.     „Gdzie   to   jest?”   Kiedy   nie   dostał   natychmiastowej   odpowiedzi,   przekręcił  ostrze.  „Dokąd  on  ich  zabiera?”   Więcej  przekręcania.  Dużo  więcej  wrzasku.     To   spowodowało,   że   Ricardo   odezwał   się   znowu,   jego   głos   przedzierający   się   przez   cały   ten   dramat,   wzmacniał   przesłanie.   Agonia,   jednak,  zamierzała  wygrać  –  Assail  chciał  być  tego  pewny.     Cofając  się,  dał  drogiemu,  młodemu  Eddiemu  chwilę  odpoczynku  i  czas   na   dojście   do   siebie,   obserwował   jak   rękojeść   sztyletu   unosi   się   i   opada   w   rytmie  oddechu  torturowanego.     Och,   jak   ci   wielcy   upadli.   Eduardo   zawsze   był   starannie   ubranym   dyrektorem  finansowym.  A  teraz,  włosy  w  nieładzie,  przekrwione  oczy,  śnieg   rozmazany  po  nagiej  skórze.     Assail   traktował   go   z   całym   współczuciem,   jakim   mógłby   obdarzyć   rozjechane   na   drodze   stworzenie   z   wciąż   bijącym   sercem.   „Nie   słuchaj   go.   Jeśli   to   zrobisz,   zabiję   cię   powoli.   Jedynym   sposobem   na   uratowanie   samego   siebie,  jest  powiedzenie  mi  tego,  co  chcę  wiedzieć.”   Ricardo  szczeknął  coś  ostro.     „Nie  słuchaj  go.”  Assail  uwięził  spojrzenie  na  oczach  Eduarda.  „Mów  do   mnie.  Uratuj  siebie.”   Eduardo   starał   się   spojrzeć   na   brata,   ale   Assail   zmieniał   pozycję,   aż   spanikowany   Eduardo   jęknął,   a   jego   oczy   zapadły   się   w   pomarszczonej   twarzy.     Assail   dał   mu   jeszcze   trochę   czasu,   aż   jego   cierpliwość   się   skończyła.   Wyciągając  sztylet,  oznajmił.  „Mam  zamiar  znowu  cię  skrzywdzić.”   „To   jest   na   północy!”   krzyknął   Eduardo.   „Przy   Northway!   Północ.   Południowa  strona  gór  Irokezów.  Drogą  w  górę  od  głównej  trasy!  Idź  pół  mili   i  zobaczysz  podjazd!”     Przy   SUVie   Ricardo   eksplodował,   wściekłość   była   zawarta   w   każdej   sylabie,  nawet  jeśli  zdania  zostały  utracone  z  powodu  braku  tłumaczenia.     165  

 

Assail  odetchnął  głęboko  przez  nos.  Żadnego  zapachu  fałszu  ze  strony   Eduarda.   Świeża   krew,   jak   najbardziej,   i   ostre   żądło   przerażenia.   Również   cień   wzruszającego   wstydu,   który   przypominał   Assailowi   korzenny   zapach   świeżych  warzyw  w  piwnicy.     Człowiek  mówił  prawdę  i  on  o  tym  wiedział.     „Umieścić  Ricardo  w  samochodzie”  powiedział  Assail  szorstko.     „Zaczekajcie”   odezwał   się   do   kuzynów,   gdy   zaczęli   wykonywać   polecenie.  „Odwróćcie  go  do  tyłu.”   Assail   przesunął   się   tak,   że   był   za   Eduardo   i   podpierał   opadający   tors   mężczyzny.   Patrząc   na   odległość   pomiędzy   sobą,   a   Ricardo,   powiedział   mrocznym  głosem,  „Zabrałeś  mnie,  ja  zabiorę  tobie.”     Wyszarpując  sztylet  z  mięśni  ramienia,  przesunął  ostrzem  przez  gardło   Eduarda.     Ricardo   starał   się   patrzeć   w   inną   stronę,   jego   tułów   skręcał   się   pomiędzy  kuzynami.     „To   dopiero   początek   Ricardo.”   Assail   pchnął   dławiącego   się   i   krwawiącego  mężczyznę  z  drogi  jakby  był  śmieciem.  „Właśnie  zaczynamy.”   Zamknął  się  na  Benloise.  „Uważam  jednak,  że  to  ważne  dla  ciebie,  abyś   zapamiętał  ostatni  moment  słabości  twojego  brata.  Tylko  pomyśl,  gdyby  był   tak   silny   jak   ty,   mógłby   umrzeć   z   honorem.   Niestety,   nie   było   mu   to   przeznaczone.”     Assail  usiadł  na  miejscu  pasażera  z  przodu.  Wyszukał  fiolkę  koksu.     Gdy  wciągnął  dwie  łyżeczki  w  swoje  nozdrza,  kuzyni  umieścili  Ricardo   w   bagażniku,   a   dźwięk   odrywanej   taśmy   klejącej,   potwierdzał   jak   silne   były   ich  związki  gdy  to  robili.     Sięgając  w  górę  i  włączając  oświetlenie,  Assail  rozłożył,  poznaczoną  na   czerwono,  mapę  Nowego  Jorku  -­‐  i  nie  miał  pojęcia  gdzie  szukać.     Ehric   usiadł   za   kierownicą   i   umieścił   swojego   iPhone   przed   twarzą   Assaila.  „To  jest  pięciogodzinna  podróż.”   Assail   zaczął   wrzeć.   Nawet   z   Benloise   pod   ich   opieką,   był   przerażony   tym,   co   mogło   się   przydarzyć   Marisol.   Pięć   godzin   to   tak   długo.   Cholernie   zbyt   długo,   biorąc   pod   uwagę,   że   zniknęła   dwadzieścia   cztery   godziny   wcześniej.     Cholera,  dlaczego  Benloise  musiał  być  tak  strategiczny.     166  

 

„W  takim  razie  musimy  jechać”  zazgrzytał  Assail.         Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell  

167  

 

CZTERNAŚCIE   Commodore   był   przyjaznym   miejscem   do   życia   w   centrum   Caldwell.   Wznoszący   się   na   ponad   dwadzieścia   pięter   wysoki   budynek,   wychodził   na   rzekę  Hudson  i  został  podzielony  na  duże  apartamenty,  które  miały  mnóstwo   metrów   kwadratowych,   jak   również   nowoczesne   kuchnie   i   łazienki.   Szklane   okna   od   podłogi   do   sufitu,   pozwalające   na   widok   we   wszystkich   czterech   kierunkach,   były   tak   bardzo   częścią   wystroju,   jak   cokolwiek,   co   właściciele   wkładają   w   przestrzenie,   i   były   pogłoski,   że   sławy,   szukając   oddechu   od   Manhattananu,  używały  ich  jako  odskoczni.   Skoro  o  tym  mowa,  było  jeszcze  lądowisko  śmigłowców  na  górze.   iAm   wysiadł   na   osiemnastym   piętrze   i   skierował   się   na   prawo.   W   dół   około  stu  metrów,  zatrzymał  się  przed  drzwiami  oznaczonymi  18A  i  trzasnął   w   miedziany   zamek,   który   on   i   jego   brat   uparli   się   zainstalować,   kiedy   przenieśli  się  tu  pięć  lat  temu.   Wchodząc   do   mieszkania   o   trzech   tysiącach   metrów   kwadratowych,   jego   Merrells   nie   robiły   dużo   hałasu,   mimo,   że   na   wypolerowanych   podłogach   nie   było   dywanów,   a   ilość   mebli   modernistycznych   była   minimalna,  nie  tylko  pod  względem  stylu,  ale  i  ilości.   Cholera...   ten   widok   wciąż   był   niesamowity.   Szczególnie   lubił   go,   w   nocy   bez   światła   wewnątrz:   miasto   miało   swoją   wieczorną   twarz,   wszystko   roziskrzone,   od   patchworku   świateł   po   lewo   na   wieżowcach,   do   podwójnych   arkad   bliźniaczych   mostów   i   pasków   czerwono   białych   reflektorów   tylnych   świateł,  poruszających  się  tuż  przy  brzegu  w  dole  poniżej.   Tak   łatwo   zapomnieć,   że   serce   Caldie   było   brudnym   miejscem,   z   tak   dużym   ubóstwem   jak   i   bogactwem   -­‐   jeśli   nie   większym:   tutaj   na   górze,   odizolowany   od   rzeczywistości,   od   zawodzenia   syren   i   smrodu   śmieci   tak   daleko,  kuszącym  było,  aby  uwierzyć  w  oczyszczoną  wersję  518.   Ale  nie  był  głupcem.   Po  drugiej  stronie,  były  przesuwne  szklane  drzwi,  które  prowadziły  na   taras,   po   włączeniu   światła,   przeszedł   i   otworzył   jedne   z   nich,   zimny   gwałtowny   podmuch   wdarł   się   i   wzburzył   duszne   wewnętrzne   powietrze.  

168  

 

Jego   gości   jeszcze   nie   było   ze   względu   na   godzinę,   ale   chciał   się   upewnić,   jak   wyglądało  miejsce,  w  którym  mieszkał.  Zawracając  do  otwartej  kuchni,  zrobił   jakiś  dyskretny  bałagan  przez  wrzucenie  kilku  już  czystych  naczyń  do  stojaka   przy   zlewie   i   położeniu   na   bufecie...   zobaczmy...   łyżki   lub   dwóch.   Na   wpół   zjedzoną   torbę   z   chipsami   Cape   Cod,   które   były   nieświeże.   Wydanie   GQ,   które  przejrzał,  pozostawił  otwarte  na  stronie  z  płaszczem,  który  spodobałby   się  Trezowi.   Potem  dodał  rozpoczętą  kawę.   On  i  jego  brat  nie  mieli  zamiaru  kiedykolwiek  wracać  tutaj,  ale  musiał   zachować  to  miejsce,  bo  było  ważne,  by  s'Hisbe  nie  miał  pojęcia,  że  oni  się   przenieśli:  Ekipa  poszukiwawcza  w  Caldwell  nie  miała  być  wartością  dodaną.   Zwłaszcza,   jeśli   w   jakiś   sposób   zakończyłoby   się   to   wizytą   w   rezydencji   Bractwa-­‐   iAm   obrócił   się   do   szklanych   drzwi.   Na   tarasie,   zmaterializowała   się   postać  z  czarnej  nocy  jak  zjawa,  z  szatami  bijącymi  w  górę,  w  ciężkim  wietrze   po  gładkiej  stronie  budynku.   "Witaj"   zawołał   iAm   do   arcykapłana   płaskim   tonem.   "Jesteś   za   wcześnie."   Dobra,  który  z  nich  stracił  poczucie  czasu?   Postać  podeszła  do  drzwi,  idąc  w  tak  kontrolowany,  płynny  sposób,  że   można  by  przysiąc,  że  się  unosiła.   "Czy  jestem  zaproszony?"  Przyszedł  suchy  głos.   Serce  iAma  podskoczyło  w  jednym  uderzeniu.   Kurwa,  to  nie  był  kapłan.   Przez   te   szaty,   okrywające   wszystko,   od   stóp   do   głów,   zakładał,   że   wiedział,  kto  przybył  do  niego.   To  było  gorsze.  Tak  dużo  gorsze.   Kaptur  kata  powinien  dać  mu  do  myślenia.   "Cóż,   jestem,   iAm."   Można   było   niemal   usłyszeć   przykry   uśmiech.   "Taka  w  tym  aliteracja19."   "Tak,  wejdź"  powiedział  iAm,  delikatnie  wpychając  rękę  pod  kurtkę.  Z   pstryknięciem,   puścił   pas   kabury   w   poprzek   grubszego   końca   swojego   Glocka.  "Nigdy  nie  oczekiwałem  cię  w  moim  domu."                                                                                                                           19

 aliteracja  -­‐używanie  słów  zaczynających  się  na  tą  samą  literę,  chodzi  o  angielskie  „I  am”  oraz  imię  iAm   169  

 

"Ciekawe.   Nie   sądziłem,   że   jesteś   tak   naiwny."   Mężczyzna   musiał   schylić  się,  aby  wejść  do  środka.  "I  nie  ma  twojego  brata?"   Chryste,  wszystko  o  czym  iAm  mógł  myśleć  to  Ponury  Żniwiarz.   s'Ex,  jako  egzekutor  królowej  Cieni,  zabił  wystarczająco  dużo  razy,  aby   wypełnić   cmentarz   lub   dwa.   I   został   stworzony,   by   przynosić   śmierć.   Mężczyzna  miał  ponad  dwa  metry  wysokości  i  ponad  sto  trzydzieści  kg  wagi  -­‐   proste.  I  ten  głos,  wychodzący  spod  kaptura?  Czyste  zło.   "Słyszałem,   że   nigdy   nie   wpuściłeś   AnsLai"   powiedział,   gdy   się   wślizgiwał.  "Jestem  wzruszony."   "Nie   musisz.   Faktycznie,   arcykapłan,   pomyślał,   że   to   miejsce   jest   również  skażone  przez  nasze  kontakty  z  ludźmi.  Kawy?"   "Jakby   to   była   randka?"   W   przeciwieństwie   do   arcykapłana,   s'Ex   nie   miał   cierpliwości   do   zasad   prawa   lub   przestrzegania   formalności   pomiędzy   członkami  s'Hisbe.  Najwyższa  władczyni  nie  trzymała  go  przy  swoim  boku  ze   względu  na  jego  urok.  "Tak,  dlaczego  nie.  Podoba  mi  się  pomysł,  że  czekasz   na  mnie."   iAm   zacisnął   zęby,   ale   nie   zamierzał   się   wkurzyć.   S'Hisbe   podniosła   stawkę  o  tysiąc  mil,  wysyłając  tego  faceta  zamiast  arcykapłana,  więc  rzeczy   już  zaczynają  się  źle.   Chodząc   wokół   granitowego   blatu,   wziął   dwa   kubki   z   przodu   szklanej   szafki   i   miał   nadzieję,   że   drań   nie   chciał   mleka   w   swojej.   Kiedy   czekał,   podczas   gdy   urządzenie   burczało   i   syknęło   na   końcu   cyklu,   ostatnią   rzeczą,   jakiej   oczekiwał   po   przyjściu   s'Ex   było,   że   usiądzie   na   stołku   –   zwykle   Egzekutor  powinien  zrobić  rozpoznanie  miejsca.   Niestety,  to  prawdopodobnie  oznaczało,  że  już  to  zrobił.   "Więc   ty   i   twój   brat   byliście   zajęci   ostatnio."   s'Ex   położył   ogromne   przedramiona  na  blacie  i  pochylił  się  na  nich.  "No  cóż,  prawda?"   "Masz   coś   przeciwko   zdjęciu   tej   sukienki.   "   iAm   patrzył   prosto   w   siatkę   pokrywającą  twarz.  "Chcę,  zobaczyć  twoje  oczy."   "Jak  romantycznie."   "Nie  jesteś  nawet  blisko."   "Wiesz,   że   jesteś   w   sytuacji,   w   której   nie   możesz   nic   udowodnić,   jeśli   chodzi  o  wymagania."   "Nienawidzisz  nosić  tej  cholernej  maski.  Nie  z  przodu."   170  

 

"W   przeciwieństwie   do   niektórych   osób,   obowiązek   nie   ociera   mojej   dupy."   "Gówno  prawda."   Krótka  pauza  powiedziała  mu,  że  trafił  na  pewnym  poziomie.  Ale  to  nie   był  koniec.  "Kawa  jest  gotowa.  Przyniesiesz  mi  moją,  mógłbyś."   iAm   odwrócił   się   tak   mocno,   że   jego   szczęka   nie   była   widoczna.   "Cukier?"   "Jestem  wystarczająco  słodki."   Tak.  Prawda.   iAm   przyniósł   oba   kubki.   "Jeżeli   chcesz   słomkę   do   tego,   masz   pecha.   Sorry."   s'Ex  objawił  się  szybkim,  nie  nerwowym  szarpnięciem  maski  -­‐  pomimo   faktu,  że  to,  musiało  ważyć  około  trzynastu  kilogramów.   I   tak,   pod   spodem,   było   dokładnie   to   co   iAm   zapamiętał.   Ciemna,   ciemna   skóra.   Przebiegłe   czarne   oczy.   Łeb   z   wygolonymi   ceremonialnymi   wzorami.   Białe   tatuaże   w   dół   gardła,   schodzące   dalej   wokół   każdego   cala   kwadratowego  jego  ciała.   I  P.S.  te  tatuaże  nie  zostały  wykonane  przez  atrament.  Była  to  trucizna,   wtryskiwana   do   skóry   w   taki   sposób,   że   wzór   się   odbarwiał,   gdy   skóra   właściwa   umierała.   Większość   mężczyzn,   by   udowodnić   swoją   męskość,   miała   jeden   mały   na   ramieniu   -­‐   i   potem   chorowali   przez   kilka   dni.   Nikt,   ale   nikt  nie  miał  takich  upodobań  jakie  miał  s'Ex.   Drań  był  potworem.  Szczególnie  jak  się  uśmiechał,  z  jakiegoś  powodu,   prawdopodobnie  przeciążenia  testosteronu,  jego  kły  były  zawsze  całkowicie   opuszczone.   "Zadowolony?"  Wycedził.   "Nie   ma   słowa,   którego   mógłbym   użyć".   iAm   pociągnął   łyk   z   kubka.   "Więc  czemu  zawdzięczam  honor."   Lub  kopnięcie  w  jaja,  jak  było  w  tym  przypadku.   s'Ex   uśmiechnął   się   lekko   -­‐   co   było   gorsze   niż   jego   pełny   uśmiech.   "Więc  ty  i  twój  brat  byliście  zajęci."   "Już  powiedziałem."   "Złożyłem  ci  kilka  wizyt  tutaj.  Nic  specjalnego  -­‐  po  prostu  w  przelocie   lub  dwóch.  Nie  zastałem  was  tu  ostatnio.  Zajęci  z  kobietami?"   171  

 

"Praca".   "Noc   i   dzień,   zatem.   Wow...   martwicie   się   o   pieniądze?   Czy   potrzebujesz  kredytu?"   "Nie  od  ciebie.  Nie  mogę  sobie  pozwolić  na  odsetki."   "Też  prawda."  Czarne  oczy  zwęziły  się  samoistnie.  "Więc  gdzie  jesteś."   "W  okolicy.  Teraz  tutaj,  oczywiście."   "Nie  sądzę,  że  tu  jeszcze  mieszkacie."   "To  dlaczego  siedzisz  na  czymś,  co  jest  moją  własnością."   "Założę  się,  że  jeśli  pójdę  do  pokoju,  szafa  będzie  pusta."   "I   zakładam,   że   włamanie   jest   częścią   twojego   'przelotu'   -­‐   chyba,   że   zmieniłeś  swój  styl."   s'Ex   odchylił   się   tyłu   i   skrzyżował   ręce   pod   swoją   szatą.   "Jak   niegrzeczny  byłbym,  gdybym  zrobił  coś  takiego  jak  dostanie  się  tu  i  węszenie.   To  byłoby  nie  do  pomyślenia."   "Mówisz,  że  nie  zrobiłeś  tego."  iAm  przewrócił  oczami.  "Naprawdę."   "Nie.  Albo  mogę  kłamać.  Całkiem  tak  jak  ty  o  życiu  tu."   "Być  może  po  prostu  przyszedłeś,  gdy  byliśmy  na  zewnątrz."   "Ok,   spójrzmy   na   dzisiejszy   wieczór.   Dlaczego   jesteś   w   płaszczu?   Dlaczego   na   ladzie   są   czyste   łyżki?   Aha,   i   to   czasopismo?   Z   ostatniego   miesiąca.   A   jednak   był   otwarty   jakbyś   go   'czytał'."   Dokonał   tego,   nawet   powietrze  przytłaczało.  "I  jeszcze  jedno,  otwarta  paczka  chipsów  nie  zapełnia   spiżarni."   Niech   to   szlag.   "Czy   na   Terytorium   GQ   (tytuł   czasopisma)   nie   jest   kontrabandą?"   s'Ex   znów   się   uśmiechnął.   "Jej   Królewska   Wysokość   lubi   kiedy   jestem   szczęśliwy.  Co  mogę  powiedzieć."   Albo  to,  albo  sama  królowa  bała  się  faceta.   iAm  przymknął  powieki.  "Mów  do  mnie".   "Myślałem,   że   mówię.   Czy   używaliśmy   języka   migowego   i   to   przegapiłem?"   Z   wyjątkiem   tego,   że   egzekutor   był   poważny,   marszcząc   brwi   do   swojego  kubka,  pozostał  cichy.  

172  

 

Kiedy   cisza   trwała,   rzeczy   wydawały   się   dziwniejsze.   s'Ex   nie   tracił   czasu,   nie   miał   cierpliwości   -­‐   zwykle,   skurwiel   był   stanowczy   jak,   piła   łańcuchowa.   iAm  czekał  na  rozwój  wypadków  z  dwóch  powodów:  Po  pierwsze,  nie   miał  innego  wyboru.  A  po  drugie,  był  już  do  tego  przyzwyczajony.   Osiągnął   klasę   mistrzowską   w   nie-­‐mogę-­‐nic-­‐zrobić,   dzięki   gównom   Treza.   Oczy   s'Exa   przesunęły   się   z   powrotem   na   iAma.   "Kapłan   przyjdzie   powiedzieć,  że  czas  Treza  minął.  Królowa  chce,  tego  co  jej  obiecano  i  córka   jest   gotowa   do   przyjęcia   go.   Wszelkie   opóźnienia   będą   mieć   wymierne   reperkusje.  Tak  więc,  nie  kłam,  jeśli  masz  jakiś  sposób,  by  twój  brat  zrobił  to   czego  się  od  niego  oczekuje,  zrób  to.  Teraz."   "Ona   zamierza   zlecić   ci   zabicie   go,   nieprawdaż"   powiedział   iAm   ponuro.   Egzekutor  pokręcił  głową.  "Jeszcze  nie.  Mam  zamiar  zacząć  od  twoich   rodziców.   Twoja   matka   pierwsza.   Następnie   twój   ojciec.   I   to   nie   będzie   przyjemne."   Spojrzenie   mężczyzny   nigdy   się   nie   wahało.   "Nakażę   związać   ją   i   ogolić   głowę   najpierw,   następnie   zgwałcę   ją   i   potnę,   więc   będzie   krwawić   powoli.  Twój  ojciec  będzie  to  wszystko  oglądać,  a  potem  to,  co  zrobię  z  nim   będzie   gorsze.   Jeśli   poważasz   ich   w   jakikolwiek   sposób,   porozmawiaj   z   bratem.   Zabierz   go   na   Terytorium.   Spowoduj   żeby   zrobił   właściwe   rzeczy.   Ona   nie   zamierza   przestać,   dopóki   go   nie   dostanie   -­‐   i   żeby   było   jasne,   nie   zawaham  się  przy  wykonywaniu  swojej  pracy."   iAm   oparł   ręce   na   blacie   z   granitu   i   zapadł   się   w   swoich   ramionach.   Sytuacja   z   ich   rodzicami   była...   skomplikowana,   używając   określenia   z   Facebooka.  Ale  to  nie  znaczy,  że  chciał  ich  śmierci  i  /  lub  zbezczeszczenia.   Kiedy  s'Ex  wstał  i  przerzucił  swój  kaptur  kata  przez  ramię,  iAm  usłyszał   własny  głos,  "Nie  tknąłeś  kawy."   "Mogłeś   ją   zatruć."   Egzekutor   wzruszył   ramionami.   "Nie   ryzykuję   -­‐   przepraszam."   "Mądre".   iAm   mierzył   samca.   "Zatem,   jesteś   prawdziwym   profesjonalistą."   "I  mam  tą  reputację  z  dobrego  powodu,  iAm."   "Wiem."  Zaklął  pod  nosem.  "Jestem  w  pełni  świadomy  twojej  pracy."   173  

 

"Nie   pozwól   mi,   pociągnąć   za   spust.   Nie   mam   rodziców,   a   chciałbym   mieć.  Nie  spieszy  mi  się  do  tej  roboty."   "Cholera,   to   nie   zależy   ode   mnie."   iAm   zwinął   dwie   pięści.   "I   nie   wiem,   czy  Treza  będzie  to  obchodzić,  szczerze  mówiąc.  Nienawidzi  ich."   s'Ex  pokręcił  głową.  "To  nie  jest  dobra  wiadomość.  Dla  żadnego  z  was."   "Dlaczego,  do  cholery,  ona  nie  może  po  prostu  wziąć  kogoś  innego."   "Nie  jest  to  pytanie,  które  bym  zadawał  będąc  tobą."  s'Ex  rozejrzał  się   po  mieszkaniu.  "Ładne  miejsce,  przy  okazji.  Po  prostu  mój  styl  -­‐  cieszyło  moje   oczy,  kiedy  tu  byłem."   iAm   zmrużył   oczy,   na   ten   dziwny   ton,   w   tym   głębokim   głosie.   Sukinsyn...  "Dostałeś  to,  nieprawdaż."   "Co?  Jak  ktokolwiek,  by  chciał  być  poza  Terytorium.  Być  wolnym  i  żyć   własnym   życiem."   Nagle,   twarz   s'Exa   zamieniła   się   w   maskę.   "Nie   wiesz,   o   czym  mówisz."   Egzekutor   odwrócił   się   i   ruszył   z   powrotem   do  drzwi.   Gdy   się  poruszał,   jego  szaty  unosiły  się  za  nim,  ciało  przenosiło  z  gracją  drapieżnika.   "s'Ex."   Mężczyzna  spojrzał  przez  ramię.  "Tak?"   iAm   wyciągnął   rękę   i   wziął   kawę,   którą   nalał   dla   swojego   gościa.   Podnosząc  ja  do  ust,  pił  długo  i  twardo,  kończąc  gówno  na  raz,  nawet  kiedy   spalił  drogę  w  dół  do  swoich  jelit.   Kiedy  odstawił  pusty  kubek  z  powrotem  na  stół,  egzekutor  ukłonił  się.   "Masz   więcej   honoru,   niż   większość,   iAm.   Dlatego   przyszedłem   do   ciebie.   I   rzeczywiście  lubię  cię  –  pomogę  ci  znacznie  dalej  niż  tylko  dziś  wieczorem."   "Doceniam  to."   Egzekutor  rozejrzał  się,  jakby  chciał  zachować  wspomnienia  na  później.   "Wracając  do  s'Hisbe,  zrobię  to,  co  mogę,  aby  opóźnić  rzeczy,  ale  to  jest  dla   ciebie.   To   twój   brat   może   być   tym,   którego   szyja   będzie   na   stryczku   -­‐   a   ty   jesteś  facetem,  który  będzie  musiał  zabrać  go  tam,  gdzie  powinien  się  udać."   "On  nie  jest  czysty,  zdajesz  sobie  z  tego  sprawę."   "Jak  to?"   "Pieprzył  ludzi.  Wielu  z  nich."   s'Ex  odrzucił  głowę  do  tyłu  i  roześmiał  się.  "Mam  nadzieję,  że  tak,  do   cholery.  Gdybym  był  na  zewnątrz,  też  bym  tak  robił."   174  

 

"Założę  się,  że  twoja  królowa  nie  będzie  widzieć  tego  w  ten  sposób."   "Ona   też   jest   twoim   władcą   -­‐   i   nie   zagrałbym   tą   kartą,   gdybym   był   tobą."  s'Ex  wycelował  palec  z  daleka.  "Ona  połączy  go  przez  oczyszczenie,  a   jeśli   przeżyje   -­‐   co   nie   jest   z   góry   przesądzone   –   nigdy   nie   będzie   taki   sam.   Musisz   zamknąć   swój   ryj   na   temat   jego   życia   intymnego,   zaufaj   mi.   Acha,   i   AnsLai  nie  wie,  że  tu  przyszedłem.  Więc,  niech  to  będzie  nasz  mały  sekret."   Kiedy   Egzekutor   wyszedł   i   zniknął   jak   kamfora,   iAm   podszedł   i   zamknął   drzwi.   Następnie   udał   się   bezpośrednio   do   baru   na   końcu   otwartej   przestrzeni  i  nalał  sobie  burbona.   Wygląda   na   to,   że   immunitet   Treza   miał   dziurę:   Jego   uzależnienie   od   seksu  nie  będzie  zniechęceniem,  na  co  mieli  nadzieję,  że  będzie.   Świetnie.   A   jeśli   s'Ex   nie   pokazałby   się   tu   i   nie   powiedział,   by   zachować   całe   to   pieprzenie  w  tajemnicy?  Bóg  jeden  wie,  co  by  się  stało.   Nawet  nie  słyszał  o  oczyszczaniu,  ale  mógł  się  domyślić.   Jedno   było   pewne:   Nigdy   by   nie   pomyślał,   że   kiedykolwiek   temu   zimno-­‐sercemu   Egzekutorowi,   będzie   coś   zawdzięczał.   Wyglądało   na   to,   że   Trez  nie  był  jedynym  wzdrygającym  się  na  ograniczenia  Terytorium.   Pytanie...  co  teraz.  I  miał  około  dziesięciu  minut,  aby  rozwiązać  gówno   zanim  Najwyższy  Kapłan  się  tutaj  dostanie.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

175  

 

PIĘTNAŚCIE     "Nie   spodziewałem   się,   że   cię   znów   zobaczę.   Powiedzieli   mi,   że   opuściłeś  miasto."     Kiedy   Główny   szef   Neurochirurgii   w   szpitalu   św.   Franciszka   pochylił   się   w  stronę  ekranu  komputera,  facet  zdawał  się  mówić  do  siebie.  I  z  pewnością,   Manny  Manello  mu  nie  odpowiedział,  nie  wydawał  się  tym  przejmować.     Beth  podeszła  nieco  bliżej  aby  się  przyjrzeć  -­‐  chociaż,  dajcie  spokój,  to   nie   było   tak,   jakby   wiele   zdjęć   mózgu   jej   brata,   znajdujących   się   na   monitorze,   coś   dla   niej   oznaczało.   Miejmy   nadzieję   jednak,   że   ten   facet   w   białym  fartuchu  z  imponującym  doświadczeniem  podejdzie  do  sprawy  z  innej   perspektywy.     Wszyscy  byli  ściśnięci  w  ciemnym  pokoju,  jakby  byli  częścią  odcinka  ze   Star  Treka,  sprzęt  najnowszej  technologii  szumiał  i  migał,  masywna  maszyna   MRI   w   komorze   oddzielonej   grubą   szybą   ze   szkła.   I   rzeczywiście,   neurolog,   siedząc  przed  tym  rzędem  konsoli,  był  trochę  jak  porucznik  Sulu  z  twarzą  na   ekranach  komputerów,  klawiatur,  telefonów  lub  dwóch,  kolejnych  laptopów.     "Jak  długo  trwał  ostatni  napad?"  zapytał  neurolog  z  roztargnieniem.     "Około   piętnastu   minut"   odpowiedziała   Beth,   kiedy   John   na   nią   spojrzał.     "Jakiekolwiek  drętwienie  lub  mrowienie?"     Kiedy  John  potrząsnął  głową,  Beth  powiedziała:  "Nie.  Żadnych."     John   wyszedł   z   wydrążonego   pączka20   około   dziesięć   minut   temu   i   przebrał  się  ze  szpitalnego  Johnny  back21  w  swoje  stosunkowo  nieszkodliwe   wyglądające  dżinsy  i  T-­‐shirt  Giants.  Kroplówka  która  pompowała  kontrast  w   jego   ramię   została   wyjęta,   mały   biały   plaster   w   miejscu   igły,   i   włożył   z   powrotem  shitkickersy.     Zostawił  swoją  broń  w  domu.     Xhex,   jednak,   była   w   pełni   obładowana,   stanęła   obok   niego,   z   czarną   czapką   z   daszkiem   Nike   opuszczoną   nisko   na   oczy.   Panikha   stała   przy   drugim                                                                                                                           20,

Tomograf    Strój  szpitalny  "z  gołym  tyłkiem":)  

21

176  

 

boku,   wojowniczka   była   ubrana   w   czerń   i   miała   założone   tego   samego   rodzaju  luźne  okrycie,  co  żona  Johna.     Beth  ponownie  szarpnęła  własną  czapkę  Bos  Sox.  Minęło  trochę  czasu,   odkąd   ktoś   ją   widział   w   świecie   człowieków,   a   ona   nie   znała   nikogo   w   tym   konkretnym   szpitalu,   ale   nie   było   powodu,   by   bardziej   komplikować   tę   wycieczkę.     Och,   Boże,   proszę   spraw   aby   wszystko   było   dobrze,   pomyślała   kiedy   lekarz  przeglądał  ponownie  wszystkie  zdjęcia.     Tuż  za  nim,  nie  żeby  człowiek  był  tego  świadomy,  dr  Jane  zerkała  przez   jego  ramię  także  w  czarno  -­‐  białe  zdjęcia  w  pełnym  trybie  ducha.     Im  więcej  oczu,  tym  lepiej.     "Co  widzisz?"  zażądał  Manny.     Ze  swojego  miejsca,  neurolog  nie  odwrócił  się  do  tyłu,  dopóki  nie  był   pewien   i   gotowy   –   i   zwrócił   się   do   Johna,   kiedy   w   końcu   skierował   się   w   stronę  tłumu.     "Nie  ma  nic  nieprawidłowego  w  tym  co  widzę."     Całe  zbiorowisko  westchnęło  z  ulgą.  I  pierwszą  rzeczą,  jaką  zrobił  John   to   zgarnął   Xhex   i   zamknął   ją   w   ciasnym   uścisku,   wydawało   się   jakby   świat   przestał  istnieć  dla  nich  obojga.     Kiedy   Beth   ich   obserwowała,   wiedziała,   że   powinna   skoncentrować   się   na   dobrych   wieściach.   Zamiast   tego,   wszystko   o   czym   mogła   myśleć   to   nie   tylko   to,   jak   czuła   się   samotna,   kiedy   czekała,   aby   usłyszeć,   że   jej   brat   miał   jakiś  rodzaj  zatoru  lub  guza  lub  niebiosa  tylko  wiedzą,  jaki  horror  w  mózgu  –   ale   też   o   tym,   że   metaforyczny   różowy   słoń,   znajdował   się   między   nią   i   jej   mężem,  i  nie  zamierzał  odejść  w  najbliższym  czasie.     Różowy.  Niczym  kolor  małej  dziewczynki.     Albo  i  nie.  Może  był  bladoniebieski.     "Wszystko  w  zakresie  struktury  mózgu  jest  w  porządku..."     Lekarz   rozpoczął   całe   mnóstwo   lekarskiej   –   gadki,   która   na   szczęście   oznaczała   coś   dla   Manny'ego,   bo   kiwał   głową.   Ale   zakochane   gołąbki   ignorowały  to  wszystko,  a  ich  egocentryzm  był  rzeczywiście  piękną  rzeczą  do   oglądania.     Przynajmniej  dopóki  łzy  ulgi  zmieszały  się  ze  łzami  smutku,  i  wszystko   zaczęło  falować  dla  Beth.   177  

 

  Czas,  aby  sobie  wybaczyć.     Mrucząc  coś  o  wykonaniu  rozmowy  telefonicznej,  zrobiła  unik  do  holu.   Obiekt   obrazowania   został   odizolowany   w   piwnicy   jednego   z   wielu   budynków  St.  Francis,  i  poza  tym,  było  całe  mnóstwo  niczego,  by  pójść  dalej:   nie   było   transportowanych   pacjentów,   nie   było   jeżdżących   wózków   z   zaopatrzeniem,   brak   pracowników   krążących   wokół   w   butach   z   miękkimi   podeszwami.     Wkładając  głowę  w  dłonie,  oparła  swój  tyłek  o  ścianę  i  zsunęła  się  na   podłogę.  Dzięki  Bogu  z  Johnem  wydawało  się  być  wszystko  w  porządku.  Więc   co  najmniej  jedna  część  jej  rodziny  była  w  porządku  -­‐     Potrzebuję   byś   tego   wysłuchała,   i   mówię   to   z   Bożą   szczerością.   Nie   usłużę  ci  podczas  Twojej  chcączki.  Nigdy.     Cholera,   pomyślała   trąc   oczy.   Teraz   musiała   wrócić   do   domu   i   zająć   się   tym  wszystkim.     Chwilę   później,   grupa   wyszła   z   pomieszczenia,   a   ona   chwiejąc   się   na   nogach,   próbowała   nie   patrzeć   na   nic   innego,   niż   na   wywołujący   ulgę   skan   Johna.     Neurolog   wpatrywał   się   w   czek   w   swojej   dłoni   i   potrząsnął   głową.   "Jezu  Chryste,  Manello.  Wygrałeś  na  loterii?"     Tak   jakby.   Dzięki   inwestycji   Hardhego,   pięćdziesiąt   kawałków   dla   wydziału  neurologii  jako  darowizna  nie  była  wielką  pierdoloną  rzeczą.     I   pomyśleć,   że   wszystkim   co   białe   fartuchy   miały   zrobić,   było   wpakowanie  jej  brata  do  pingującej  maszyny  na  około  pół  godziny.     "  Jestem  po  prostu  wdzięczny,  że  nas  wprowadziłeś"  mruknął  Manello.     Lekarz  odwrócił  się  do  Johna,  kiedy  złożył  czek  i  umieścił  go  w  kieszeni.   "Więc,   tak,   w   dalszym   ciągu   zalecam   leki   przeciwpadaczkowe,   ale   pewnie   jesteś   nim   przeciwny,   jedyne   co   mogę   powiedzieć,   to   to,   że   starałbym   się   śledzić  kiedy  i  gdzie.  Zobaczyć,  czy  jest  jakiś  wzór  -­‐  może  jest,  a  może  nie  ma.   I   wiedz,   że   jestem   tu,   jeśli   będziesz   mnie   potrzebować.   Pamiętaj,   co   powiedziałem,   ale   -­‐   tylko   dlatego,   że   nic   nie   widziałem,   nie   znaczy,   że   problem   z   głowy.   Napady   się   pojawiają,   ponieważ   coś   jest   nie   tak.   Koniec   i   kropka."   "Dzięki,  stary."  Manello  wyciągnął  rękę.  "Jesteś  najlepszy."     Dawni  koledzy  uścisnęli  dłonie.  "W  każdej  chwili,  i  dosłownie  mam  to   178  

 

na   myśli.   I...   wiesz,   jeśli   kiedykolwiek   zechcesz   wrócić,   oni   przyjmą   cię   w   mgnieniu  oka.  Brakuję  nam  ciebie  tutaj."     Oczy   Manniego   przesunęły   się   do   Panikhi,   i   sekretny   uśmiech,   który   wypłynął  na  jego  usta  był  kolejnym  źródłem  ohhh.     "Taa.  Tą  którą  teraz  mam  jest  dobra,  ale  dzięki."     Paplanina.   Paplanina.   Wspominanie   dawnych   dni.   Cześć.   Jeszcze   raz   dziękuję.     I   po   tym,   wampiry   oddaliły   się   od   człowieka,   Manny   prowadził   ich   przez   labirynt   korytarzy   wyłożonych   kafelkami,   które   wyglądały   dokładnie   tak   samo   -­‐   do   momentu,   w   którym   zaczęła   być   przekonana,   że   się   zagubili.   Błąd.   Albo   idący   przed   nimi   facet   miał   wszczepiony   kompas   w   swój   płat   czołowy  albo  pamiętał  dobrze  swoją  dekadę  pracy  w  tym  miejscu,  ponieważ   w   końcu   trafili   na   poziom   gruntu   i   przeszli   przez   obrotowe   drzwi,   którymi   weszli.     Fritz   czekał   przy   krawężniku,   w   tym   ogromnym   czarno   -­‐   czarnym   Mercedesie,   który   wyglądał   jakby   należał   do   dyplomaty.   Co   było   kolejnym   powodem,   dlaczego   samochód   był   tak   użyteczny:   Ludzie   przejawiali   tendencję   do   mylenia   się   i   dodatkowo   nie   oszukiwania,   jakby   jego   pasażerowie   byli   naprawdę   ważni   albo   bardzo   uzbrojeni.   Fritz   miał   więcej   pomocy   przy   znakach   stop   i   parkingach   piętrowych,   niż   kiedykolwiek   wcześniej.  Pojechał  dokładnie  w  przeciwną  stronę  od  tej  z  której  przyjechał.     Starszy   kamerdyner   nie   miał   ciężkiej   stopy.   Cholerstwo   zostało   wykonane  z  wolframu  -­‐     Wracamy  z  powrotem?  John  zamigał  przed  jej  twarzą  –  jakby  próbował   zyskać  jej  uwagę.     "Co-­‐  och,  przepraszam."  Odsunęła  włosy  z  powrotem.  "Nie  chcesz  iść  z   Xhex?"     "Idę   do   klubu"   powiedziała   samica.   "Przez   nieobecność   Treza,   muszę   sprawdzić  manatki."     I  to  było  dobre,  wiarygodne  usprawiedliwienie  –  z  wyjątkiem  tego,  że   nie  można  było  ignorować  spojrzeń  bokiem  dzielonych  z  grupą.     "Tu  chodzi  o  mnie"  mruknęła.     Oczywiście,   że   nie,   John   zamigał.   Zrobisz   mi   przyjemność   wracając   ze   mną.  Wiesz,  dotrzymując  mi  towarzystwa.   179  

 

  Fritz  był  zbyt  szczęśliwy  wyskakując  i  otwierając  dla  niej  drzwi,  i  kiedy   dała  nura  na  tył  sedana,  spostrzegła  Manniego  dającego  namiętny  pocałunek   Panikhce  i  Johna  całującego  Xhex.     Kiedy   fala   strachu   przeszła   przez   nią,   myślała   z   czułością   o   upiciu   się   jako   zastępstwie   konfrontacji   ze   swoim   mężem.   Jedynym   problemem   było   to,   że   to   niczego   nie   rozwiąże,   a   ponadto,   zawsze   wzgardzała   nietrzeźwymi   kobietami.  Nic  bardziej  brzydkiego  lub  bardziej  żałosnego.     John   dostał   się   na   drugą   stronę,   a   potem   Mercedes   odpłynął,   przekraczając   przejście   przez   mur   prowadzący   na   dziedziniec   i   podążając   drogą,  która  prowadziła  wokół  centrum  medycznego.  Ze  znakami  takimi  jak   ODDZIAŁ  NAGŁYCH  WYPADKÓW,  REHABILITACJA  i  CENTRUM  ORTOPEDII,  to   było   jak   autostrada   z   wejściami   do   miast,   których   naprawdę   nie   chciałeś   odwiedzić.     Obok  niej,  jej  brat  przyglądał  się  jej,  jakby  była  niczym  laska  dynamitu  i   mierzył  ile  knota  pozostało,  zanim  to  gówno  zamieni  się  w  wielki  wybuch  w   technikolorze.     "Czuję  się  dobrze."     Dobrze,  nie  będę  naciskać.  Masz  tutaj.     "Co?"  odpowiedział  na  jej  pytanie,  wskazując  białą  chustkę.  "Dlaczego   potrzebuję  -­‐  "     Fantastyczne.  Zaczynała  się  wypłakiwać.     Naprawdę,  naprawdę  fantastyczne.     Kiedy   zmyła   łzy,   nawet   nie   była   świadoma   płaczu,   pokręciła   głową   i   dała  temu  wszystkiemu  upust:  "Chcę  dziecka."     Jasna  cholera...  to  niesamowite,  jej  brat  zamigał.  To  -­‐     "Koszmar,  tak  naprawdę.  Ghrom  jest  na  -­‐  nie"     Och,  powiedział  bezgłośnie  jej  brat.     "Tak.   Delikatnie   powiedziane.   I   dowiedziałam   się   tego   tuż   przed   wyjazdem."     Mój  Boże,  nie  powinnaś  był  jechać.     "Musiałam  wyjść  z  tego  domu.  I  chciałam  pomóc."     Cóż...  Ghrom  pewnie  martwi  się  o  ciebie.  To  przerażające  dla  kobiet.  Na   to,   jego   twarz   stała   się   spięta.   To   znaczy,   Xhex   nie   jest   za   dziećmi,   i   muszę   powiedzieć,  że  czuję  ulgę.   180  

 

  Skręcając  bawełniany  kwadrat  w  dłoniach,  pozwoliła  swojej  głowię  by   stawiła   czoła   reszcie.   "Ale   jeśli   dostanę   chcączkę   podejmę   ryzyko,   czuję   się   jakby   on   powinien   to   zaakceptować.   A   tak   na   marginesie,   jego   argument   nie   był   określony   terminem   bycia   zmartwionym   o   moje   zdrowie.   To   było   po   prostu  ‘nie  zamierzam  ci  usłużyć.  Nigdy’."     John  gwizdnął  pod  nosem.     "Wiem.   Nasz   nie   najlepszy   moment."   Spojrzała   na   swojego   brata.   "Zazdroszczę  tobie  i  Xhex  tak  bardzo.  Ludzie  jesteście  tak  zsynchronizowani."     Ha!   Lepiej   przypomnij   sobie   nas   rok   temu   w   sierpniu,   John   wzruszył   ramionami.  Nie  sądziłem,  że  damy  radę  to  przetrwać.     "Naprawdę?"     Cholernie,   tak.   Chciała   wychodzić   by   walczyć,   i   tak   jakby,   to   było   dla   mnie   w   porządku,   aż   naprawdę   mnie   olśniło,   że   może   stać   się   jej   krzywda.   Zrobił   swoją   ręką   kółko   wokół   mózgu.   Nieźle   popieprzyło   mi   się   w   głowie.   Mam   na   myśli   to,   że   jako   samiec,   twoja   kobieta   jest   twoją   sprawą   w   sposób,   który   nie   sądzę,   aby   doceniały   samice.   Jeśli   chodzi   o   Xhex,   dosłownie   nie   kontroluję   swoich   emocji,   moich   myśli,   moich   działań,   mających   na   celu   zapewnienie  jej  bezpieczeństwa.  To  jest  jak  rodzaj  psychozy.     Kiedy   nie   odpowiedziała,   dotknął   jej   ramienia,   aby   upewnić   się,   że   zwrócił  na  siebie  jej  uwagę.  Brzmi  trochę  jak  to,  z  czym  macie  do  czynienia  ty   i  Ghrom.  Tak,  myślisz,  że  to  wszystko  dotyczy  ‘dziecka’,  ale  biorąc  pod  uwagę   śmiertelność   samic?   W   jego   głowie,   chodzi   prawdopodobnie   o   twoje   przetrwanie,  a  on  wybiera  je,  ponad  każdy  rodzaj  syna  lub  córki.     Boże,  może  to  czyniło  ją  suką,  ale...  tak  naprawdę  nie  chciała,  zobaczyć   jak   te   rzeczy   wyglądają   ze   strony   Ghroma.   Zwłaszcza   nie   wygłoszone   zbyt   racjonalnie   -­‐   pomijając,   że   było   to   w   rzeczywistości,   tym   jak   czuł   się   jej   mężczyzna.     Była  jeszcze  zbyt  zraniona  i  zła.     "Dobrze,   dobrze,   może   to   wszystko   prawda.   Ale   pozwól,   że   zadam   ci   pytanie   -­‐   czy   kiedykolwiek   odmówiłbyś   Xhex   dziecka,   gdyby   chciała   jednego?"   Kiedy   nie   odpowiedział,   Beth   powiedziała:   "Widzisz?   Nie   odmówiłbyś."     Technicznie,  to  nie  odpowiedziałem.     "To  jest  wypisane  na  twojej  twarzy."   181  

 

  Tak,  ale  dla  mnie  jest  łatwe,  mówić  to  wszystko  co  by  było  gdyby  -­‐  bo   ona   nie   chce   żadnego.   Może   czułbym   inaczej,   gdyby   chciała.   Ryzyko   jest   realne,  i  dużo  jest  do  zrobienia  przez  obsługę  medyczną.     "Nadal  uważam,  że  to  jest  moje  ciało  i  moja  decyzja."     Ale  jesteś  jego  pierwszorzędną  troską.  Więc  ma  swój  głos.     "Głosowanie  jest  jedną  rzeczą.  Królewskie  weto  inną."  Znów  pokręciła   głową.   "Poza   tym,   jeśli   jesteś   w   stanie   jasno   pojąć   pozycję   związanego   samca?   Więc   on   też   powinien.   Nie   dostanie   przepustki,   tylko   dlatego,   że   jest   Królem."   Kiedy   głos   kłótni   do   niej   powrócił,   dostała   mdłości.   "Jego   rozwiązaniem   jest   naćpanie   mnie.   Jakbym   była   jakimś   zwierzęciem.   Ja   po   prostu...  nie  wiem,  czy  mogę  się  na  to  zgodzić."     Może   powinnaś   zrobić   sobie   przerwę.   Na   przykład...   uciec,   dopóki   jesteś  tak  bardzo  wkurzona.  Następnie  wrócić  i  wyrzucić  to  z  siebie.     Położyła   rękę   na   brzuchu,   i   kiedy   zmierzyła   grubość   tłuszczu,   który   teraz  się  tam  znajdował,  poczuła  się  tak  cholernie  głupia  przez  siedzenie  na   tyłku   i   jedzenie   lodów   z   Laylą.   Nie   była   bliżej   ani   trochę   bliżej   do   swojej   chcączki   -­‐   Kiedykolwiek,   jeśli   w   ogóle,   miałaby   nadejść,   Oczywiste   było   to,   że   nadejdzie  według  własnego  harmonogramu.  Wszystko  co  zrobiła  to  sprawiła,   że  spodnie  stały  się  na  nią  obcisłe,  i  wbiła  klin  między  siebie  i  swojeo  męża.     Słowami  Dr  Phil,  Jak  to  działa  dla  ciebie?     Świetnie,  Phil.  Po  prostu  wspaniale.     Cholera,  może   powinna   częściej   oglądać   Oprah.   Powtórki   Dr   Phila   były   ponownie  emitowane,  pięć  godzin  każdego  ranka,  od  poniedziałku  do  piątku.   Na   pewno   zrobił   show   dla   par,   które   nie   zgadzały   się   w   sprawach   dotyczących  dziecka.     Dlaczego  nie  zostaniesz  w  domu  naszego  ojca,  John  zamigał.     Pomyślała   o   rezydencji.   "Taaa,   nie.   Nie   chcę   nawet   myśleć   o   tym   miejscu."     Jak  na  zawołanie,  obrazy  Ghroma  z  nią,  powróciły  i  uderzyły  ją  mocno   –  zwłaszcza  wspomnienie  ich  pierwszej  oficjalnej  randki.  Boże,  wszystko  było   tak  doskonałe,  wtedy,  oboje  zakochali  się  w  sobie  tak  łatwo.  Ghrom  zabrał  ją   do   domu,   ubrany   w   garnitur   Brooks   Brothers   jedyny   raz   w   ich   związku.   Usiedli  przy  stole  w  jadalni  i  czekał  tam  na  nich  Fritz.     To  wtedy  Ghrom  powiedział  jej,  że  smakuje  jak  -­‐   182  

 

  Z   jękiem,   włożyła   głowę   w   dłonie   i   próbowała   oddychać   spokojnie.   Nie   działo.   Jej   mózg   wydawał   się   mieć,   mentalny   odpowiednik   arytmii,   myśli   i   szczęśliwe  wspomnienia  z  przeszłości  i  obawy  o  ponurą  przyszłość  zmieszały   się  w  nerwowy,  poszarpany  bałagan.     Jedyna  rzecz,  której  była  pewna?     John   miał   rację.   Nie   mogła   jeszcze   wrócić   do   domu:   Ghrom   natychmiast  zauważy,  że  go  unika,  a  to  ich  nigdzie  nie  zaprowadzi.     Bóg   wiedział,   że   już   kiedyś   odbyli   tę   rozmowę.   Powtórka   mogła   tylko   uczynić  te  rzeczy  trudniejszymi.     "Dobrze"   usłyszała   jak   sama   odpowiada.   "W   porządku.   Ale   muszę   najpierw  coś  zjeść."     Załatwione,  zamigał  John.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

183  

 

SZESNAŚCIE   Gdy   Ghrom   zmaterializował   się   przy   klinice   rasy,   wyczuł,   że   Vhredny   materializuje   się   obok   niego   –   niezadowolony   z   faktu,   że   był   zobowiązany   mieć   pieprzoną   opiekunkę.   Ale   przynajmniej   wiedza   medyczna   V,   będzie   wartością  dodatkową.   "Piętnaście   metrów   na   wprost",   ogłosił   Brat.   "Cztery   stopy   czystego   chodnika  przed  tobą.  Teren  pokryty  jest  śniegiem."   Ghrom  zrobił  jeden  krok  i  uderzył  głośno  w  asfalt.  Następny  krok  jego   skopajdupów,  został  stłumiony  przez  śnieg.   Nie   było   do   pomocy   George’a.   Ślepota   nie   była   cnotą   dla   władcy,   w   czasie  pokoju.  W  czasie  wojny?  Była  krytyczną  słabością  -­‐  nie  mówiąc  już,  że   eliminacja  była  lepsza  niż  usługi  psa  przewodnika.   Naturalnie,  retriever  szalał,  gdy  został  pozostawiony  -­‐  Beth  jest  już  na   niego  wkurzona,  oczywiście  musiał  jeszcze  cholera,  zrazić  do  siebie  swojego   psa.   Następna   rzecz,   nad   którą   popracuje?   Bractwo.   Chociaż   ten   zestaw   twardogłowych   skurwieli,   jest   zbyt   wytrwały   do   zniechęcenia   przez   cokolwiek  mniejszego  niż  bomba  wodorowa.   "Stop"  powiedział  V.   Ghrom  zatrzymał  się,  chociaż  musiał  zacisnąć  zęby.  Ale  to  było  lepsze   niż  podejście  do  boku  budynku.   Nastąpiła  chwila  ciszy,  podczas  której  V  wklepywał  kod,  który  zmieniał   się   co   wieczór,   a   potem   wszedł   do   płytkiego   holu,   którego   tradycyjnym   znakiem   był   antyseptyczny   zapach   szpitala,   potwierdzający,   że   byli   rzeczywiście  w  odpowiednim  miejscu.   I   cholera   od   razu   wiedział   czemu   czuł   się   źle:   Jego   pierś   bolała,   jego   głowa  pulsowała,  a  jego  skóra  stała  się  zbyt  ciasna  dla  jego  kości.   Najwyraźniej  przypadek  chorobowy  -­‐  dupek.   I  to  było  prawdopodobnie  nieuleczalne.   "Pozdrowienia,   mój   Panie,   wojowniku"   zabrzmiał   metaliczny   głos   kobiecy  -­‐  ale  nawet  przez  głośnik,  był  wypełniony  trwogą.  "Wysyłamy  windy   dla  was  natychmiast."  

184  

 

"Dzięki"  warknął  V.   Tak,  Brat  nienawidził  Aghresa,  z  różnych  powodów.  Tak  samo  Ghrom.   Wystarczy  pomyśleć,  kiedy  dobry  doktorek  próbował  go  zabić  kilka  lat   temu,   nie   wydawało   się   to   wtedy   takie   wielkie.   Teraz?   W   porównaniu   do   upodobań  Xcora  i  Bandy  Drani,  jeden  biały  fartuch  z  muszką  i  szylkretowymi   okularami  zawsze  z  nim,  był  pieprzoną  bułką  z  masłem.   Cholera,  chciałby  wrócić  do  czasów  ojca,  kiedy  ludzie  szanowali  tron.   Zabrzmiał   dźwięk   otwierania   windy,   a   następnie   V   dotknął   tyłu   ramienia   Ghroma.   Razem   weszli   do   przedziału,   a   po   pipnięciu   i   zamknięciu   się  drzwi,  uczucie  spadania  potwierdziło,  że  zmierzali  do  podziemia.   Kiedy   drzwi   ponownie   się   rozjechały,   Vhredny   stał   się   ostrożny   z   prowadzeniem:   Przybliżył   się,   położył   swoją   rękę   na   ramieniu   Ghroma   i   pozostał   w   ten   sposób,   nie   wzbudzał   wątpliwości   przypadkowych   widzów,   jak  gdyby  był  tylko  ochroniarzem  wykonującym  swoje  obowiązki  wobec  króla   rasy.   Zamiast  sprawnych,  zestaw  zastępczych  gałek  ocznych.   Nagły   szmer   w   poczekalni,   był   pewnym   znakiem,   że   szli   w   miejscu   publicznym.  I  powitanie  w  recepcji  było  również  elektroniczne.   "Panie"   jakaś   kobieta   powiedziała,   gdy   rozległ   się   pisk   jakby   krzesło   zostało  wepchnięte  z  powrotem.  "Tędy.  Proszę."   Ghrom   odwrócił   się   w   stronę   głosu   i   skinął   głową.   "Dzięki   za   zorganizowanie  nam  wizyty."   "Oczywiście,  mój  panie.  Jest  to  rzadki  zaszczyt  gościć  w  naszym..."   Bla,  bla,  bla.   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   w   trybie   przyspieszonym   został   poprowadzony   do   części   prywatnej   z   minimalnymi   przerwami.   A   następnie   pozostało   czekać.   Nie   powinien   jednak   długo.   Był   gotów   się   założyć,   że   Aghres  założył  swoje  buty  do  biegania,  by  dostać  się  tam,  gdzie  byli.   Nie,  żeby  sztywniak  cipa  wiedział,  do  czego  były  potrzebne  Nike.   "Czy,   na   przykład,   wszystkie   szpitale   muszą   mieć   Moneta22?"   gderał   Vhredny.   "Myślę  że,  plakaty  są  tanie."   "To  jest  prawdziwy  obraz."                                                                                                                           22

 Oscar  Claude  Monet  –  francuski  malarz,  jeden  z  twórców  i  czołowych  przedstawicieli  impresjonizmu.   185  

 

Och.  Tak.  Oczywiście,  byli  w  apartamencie  VIP.  "Zostaw  to  Aghresowi  -­‐   banał,  nawet  w  Sotheby’s23".   "Pewnie   przywiózł   go   ze   Starego   Kraju.   Głupiec   bez   smaku.   Kiedy   widzisz   kurwa   lilie   wodne24,   widzisz   je   wszystkie.   I   nienawidzę   różu.   Naprawdę  nienawidzę  różu.  Mimo,  że  lawenda  jest  gorsza."   Gdy   Ghrom   dotykał   rękami   wokół,   by   wyczuć   otoczenie,   pomyślał   o   impresjonistycznych   obrazach,   które   widział   wcześniej,   gdy   jego   wzrok   jeszcze   trochę   działał.   Mówiąc   o   niewyraźnym   widzeniu   –   nie   ma   to   jak,   rozmazane  prace,  na  wpół  ślepego  malarza,  ogląda  na  wpół  ślepy  dupek.   Surrealiści  z  ich  ostrymi  jak  brzytwa  krawędziami  byliby  znacznie  lepsi   gdyby  chciał  –   Wow.  Jego  mózg  naprawdę  nie  chce  myśleć  o  tym,  dlaczego  tutaj  byli.   "Bezpośrednio  przed  tobą  jest  stół  do  badań."   "Nie  zamierzam  korzystać"  mruknął  Ghrom.   "Dobrze,  babcina  jedwabna  kanapa  jest  po  prawo."   Gdy  odwrócił  się  i  skierował  w  stronę  kanapy,  myślał  o  tym,  jak  bardzo   kochał  posiadanie  w  domu  jego  własnych  lekarzy.  Szkoda,  że  dr  Jane  i  Manny   nie   mogli   odpowiedzieć   na   jego   pytania   w   tej   sprawie.   I   tak,   jak   przypuszczał   mógł   zdobyć   informacje   w   inny   sposób   -­‐   jak   np.   Fritz   mógł   tu   przyjść   i   wypytać   o   rzeczy.   Ale   czasem   osobiste   przybycie,   było   jedynym   sposobem,   aby  ruszyć  dalej:  Chciał  złapać  zapach  lekarza,  gdy  mężczyzna  będzie  mówił.   To  był  jedyny  sposób,  aby  mieć  pewność,  że  mówi  prawdę.   "Powiesz  mi,  o  co  chodzi"  zażądał  V.   Rozszedł   się   dźwięk   pstryknięcia,   a   chwilę   później,   zapach   tureckiego   tytoniu,   który   zamaskował   większość,   jeśli   nie   całość,   chemicznego   fermentu,  tak  wielu  czyszczeń  lizolem.   Kiedy   Ghrom   nic   nie   powiedział,   V   przeklął.   "Wiesz,   Jane   może   to   zrobić,  cokolwiek  to  jest."   "Ona  zna  się  na  chcączce  wampirów?  Zna?  Nie  wydaje  mi  się."                                                                                                                           23

  Sotheby's   –   dom   aukcyjny   założony   w   Londynie   w   połowie   XVIII   wieku,   z   siedzibą   przy   New   Bond   Street,   mający  obecnie  swój  oddział  także  w  Nowym  Jorku  przy  York  Avenue  na  Manhattanie.   24   Tutaj   V   widzi   prawdopodobnie   obraz   z   różowymi   liliami   wodnymi  ☺   Lilie   Wodne   (Nenufary)   –   cykl   ok.   250   obrazów  Claude'a  Moneta.  Wszystkie  dzieła  z  cyklu  przedstawiają  staw  w  ogrodzie  malarza  w  Giverny  i  rosnące   w   nim   grzybienie   białe;   namalowane   zostały   techniką   impresjonistyczną,   powstawały   przez   30   ostatnich   lat   życia   artysty.   19   czerwca   2007   jeden   z   obrazów   z   serii   został   sprzedany   za   18,5   mln   funtów   szterlingów   na   licytacji  w  domu  aukcyjnym  Sotheby's  w  Londynie…   186  

 

To  zamknęło  Brata  na  chwilę.   W  ciszy,  Ghrom  miał  przemożną  potrzebę  chodzenia  –  ale,  to  by  było   nie-­‐chodzenie,   przypuszczał,   że   nie   chciał   biegać   wokół   wszystkich   fantazyjnych  mebli  Aghresa.   "Mów  do  mnie".   Ghrom  pokręcił  głową.  "Nie  mam  nic  dobrego  do  powiedzenia."   "Jakby  to  kiedykolwiek  wcześniej  cię  powstrzymywało,  prawda?"   Na  szczęście,  Aghres  wybrał  tę  chwilę  aby  wejść  -­‐  tylko  natychmiast  się   zatrzymał,  jakby  był  wewnątrz  sali  egzaminacyjnej.   "Wybacz   mi..."   powiedział   do   Vhrednego.   "Ale   tutaj   jest   zakaz   palenia."   Ton  V  był  znudzony.  "Nasz  gatunek  nie  zachoruje  na  raka  -­‐  czy  to  jest   może  nowina  dla  ciebie."   "Ze  względu  na  zbiorniki  z  tlenem."   "Jest  jakiś  tutaj?"   "Ach...  nie  ma."   "No  cóż,  to  nie  będę  szukać  żadnego."   Ghrom   zakończył   dalsze   dyskusje.   "Możesz   zamknąć   drzwi."   Ty   pieprzony   idioto.   "Mam   po   prostu   kilka   pytań   do   ciebie.   I   powiedz   swojej   pielęgniarce,  żeby  wyszła,  mógłbyś?"   "O...  Oczywiście."   Strach   wzbogacił   powietrze,   gdy   pielęgniarka   odeszła,   i   drzwi   się   zamknęły,  ale  Ghrom  nie  winił  faceta  za  to,  że  jest  zdenerwowany.   "Czym  mogę  służyć,  mój  panie?"   Ghrom   zobrazował   sobie   mężczyznę   z   pamięci,   zastanawiał   się   czy   Aghres   nadal   nosi   te   okulary   na   jego   Ivy   League25   twarzy,   ten   biały   kitel   z   jego   nazwiskiem   wszytym   obok   klapy.   Jakby   mogło   być   jakieś   zamieszanie,   wokół  jego  przychodni  z  powodu  kim  był.   "Chcę  wiedzieć,  co  można  zrobić,  aby  zatrzymać  chcączkę  samicy."   Świerszcze.  Strasznie  dużo  świerszczy.                                                                                                                           25

  Ivy   League   (Liga   Bluszczowa)   –   jedna   z   konferencji   wchodzących   w   skład   NCAA   Division   I,   najwyższej   klasy   rozgrywkowej  w  ramach  systemu  międzyuczelnianych  zawodów  sportowych  NCAA.     Wszystkie  uniwersytety  (jest  ich  8)  należące  do  Ligi  są  najbardziej  prestiżowymi  uczelniami  w  USA,  znajdują  się   w   czołówce   uniwersytetów   na   świecie   pod   względem   otrzymywanego   wsparcia   finansowego,   przyciągają   najzdolniejszych  studentów  i  naukowców.  Należą  też  do  najstarszych  uniwersytetów  w  USA   187  

 

No,  z  wyjątkiem  V  mruczącego  coś,  co  prawdopodobnie  rozpoczynało   się  na  K  i  kończyło  się  -­‐WA.   Po   chwili   było   skrzypnięcie,   jakby   dobry   lekarz   usiadł   obok   kanapy   Ghroma.   "Ja,   ach,   nie   jestem   pewien,   jak   odpowiedzieć   na   to   pytanie,   mój   panie."   "Prosto   z   mostu"   powiedział   Ghrom   oschle.   "I   szybko.   Nie   mam   całej   nocy."   Ciche   dźwięki   sugerowały,   że   mężczyzna   bezmyślnie   się   czymś   bawił.   Długopis?  Może  stetoskop?  "Czy  ona...  Nie,  ach,  kobieta...  rozpoczęła?"   "Nie."   Cisza,   która   nastąpiła,   uczyniła,   że   pożałował,   że   przyszedł   tutaj.   Nie   wychodził   teraz,   jednak   nie   tylko   dlatego,   że   stracił   orientację,   gdzie   były   drzwi.  "To  nie  moja  krwiczka,  przy  okazji.  To  moja  znajoma."   Jezu  Chryste,  jakby  miał  STD26  lub  jakieś  gówno.   Ale   przynajmniej,   poluzował   lekarza.   Natychmiast,   klimat   samca   się   uspokoił,   a   usta   zaczęły   kłapać.   "Nie   mam   dla   ciebie   dobrej   odpowiedzi,   niestety.   Jak   dotąd   nie   znalazłem   sposobu   na   powstrzymanie   rozpoczęcia   chcączki.   Próbowałem   różnych   leków,   nawet   tych   dostępnych   na   rynku   człowieków   –   problemem   w   tym,   że   kobiety   wampiry   mają   dodatkowy   hormon,   gdy   się   uruchomi,   tworzy   przytłaczającą   odpowiedź   dla   całego   systemu.  W  rezultacie,  pigułki  antykoncepcyjne  człowieków  lub  zastrzyki  nie   mają  żadnego  wpływu  na  nasze  kobiety."   Ghrom   pokręcił   głową.   Powinien   był   wiedzieć   -­‐   nic   w   cyklu   reprodukcyjnym  kobiet  wampirów  nie  było  łatwe.   Pieprzona   Pani   Kronik.   Och,   oczywiście,   iść   do   przodu   i   stworzyć   rasę   ludzi  -­‐  skoro  już  przy  tym  jesteś,  dlaczego  nie  obciążysz  ich  jakimś  naprawdę   mocnym  gównem.  Wspaniale.   Aghres   kontynuował,   jego   miejsce   znów   zaskrzypiało,   jakby   zmieniał   pozycję.   "Złagodzenie   cierpienia   samicy   podczas   jej   chcączki   jest   jedyną   metodą,   w   której   osiągnąłem   sukces.   Czy   potrzebujesz   zestawu   dla   twojej   partnerki,  panie?"   "Zestaw  jak  w..."   "W  leczeniu  chcączki."                                                                                                                           26

   STD  –  w  medycynie,  choroby  przenoszone  drogą  płciową  (ang.  Sexually  Transmitted  Diseases)   188  

 

Pomyślał   o   Beth   siedzącej   w   tym   pokoju   z   Laylą.   Bóg   jeden   wie,   jak   długo   to   już   trwało   -­‐   ale   problem   w   tym,   że   bał   się,   że   to   działało:   Był   całkowicie   zaskoczony   obecnością   hormonów   w   jego   krwiczce.   I   tak,   to   nie   było   niczym   niezwykłym,   z   wyjątkiem   faktu,   o   który   się   kłócili,   a   seks   był   ostatnią  kurwa  rzeczą  w  jego  głowie.   Jej  hormony  również  mogą  być  już  działaniu.   Albo  to,  albo  był  paranoikiem.   Też  możliwe.   "Tak"  usłyszał  własny  głos.  "Chcę  jeden."   Był   dźwięk   jakby   coś   zapisywał.   "Teraz,   potrzebuję,   by   mężczyzna   odpowiedzialny  za  nią  podpisał  to,  albo  jej  broniec,  jej  ojciec,  lub  najstarszy   mężczyzna  w  jej  domu.  Nie  czuję  się  pewnie  wysyłając  takie  mocne  narkotyki   w  świat,   nie  wiadomo   gdzie   -­‐   i   oczywiście,   będzie  musiał  być  tam  ktoś,   kto   je   poda.   Nie   tylko   ona   będzie   najprawdopodobniej   zagrożona   przez   chcączkę,   ale   bądźmy   szczerzy.   Kobiety   nie   mają   najlepszej   głowy,   w   tych   rzeczach   w   każdym  razie27."   Z   jakiegoś   powodu,   Ghrom   pomyślał   o   Panikhce   oskarżającej   go,   o   bycie  wrogiem  kobiet.   Przynajmniej  Aghres  całkowicie  zdystansował  go  w  jednym  –   O   cholera,   jak   zamierzał   podpisać   cokolwiek?   Wracając   do   domu   na   biurku,  Saxton  zawsze  oznaczał  wiersz  do  podpisu  wyniesieniem-­‐   "Podpiszę   to"   wtrącił   ostro   V.   "A   moja   krwiczka,   która   jest   lekarzem,   tak  jak  ty,  zadba  o  wszystko  inne."   "Jesteś   sparzony?"   zadławił   się.   Jakby   większe   szanse   były   na   to,   że   meteor  spadnie  na  jego  klinikę.  "Mam  na  myśli  -­‐"   "Daj  mi  papier"  powiedział  Vhredny.  "I  twój  długopis."   Więcej  notowania,  w  jeszcze  bardziej  niezręcznym  milczeniu.   "Ile   waży?"   Zapytał   Aghres,   gdy   było   szuranie   jakby   wprowadzenie   czegoś  do  akt.   "Nie  wiem"  powiedział  Ghrom.   "Chcesz   żebym   zobaczył   kobietę,   o   którą   chodzi,   mój   panie?   Może   tu   przyjechać   w   każdej   chwili,   kiedy   będzie   wygodnie,   lub   mogę   dojechać   do   domu  na  wizytę  -­‐"                                                                                                                           27

 Męska  Szowinistyczna  ŚWINIA!!!!  –  przypis  tlumaczki  ☺   189  

 

"Sześćdziesiąt   jeden"   powiedział   V.   "I   wystarczy   gadania.   Dasz   nam   leki,  i  będziemy  mogli  iść  stąd  w  diabły."   Gdy   Aghres   potknął   się   o   swoje   mokasyny   opuszczając   pokój,   Ghrom   odchylił   się,   aż   jego   głowa   uderzyła   w   ścianę,   nie   był   świadomy,   że   jest   za   nim.   "Chcesz  mi  powiedzieć,  o  co  kurwa  teraz  chodzi?"  Brat  ugryzł  się.  "Bo   ja  mam  wiele  wniosków  w  tej  chwili,  i  żaden  z  nas  tego  nie  potrzebuje,  kiedy   można  po  prostu  odpowiedzieć  na  jebane  pytanie."   "Beth  spotyka  się  z  Laylą."   "Bo  ona  chce..."   "Młodego."   Świeży  napływ  tureckiego  tytoniu  uderzył  w  nos  Ghroma,  sugerując,  że   Brat   właśnie   głęboko   się   zaciągnął.   "Więc   myślisz   poważnie   o   tym,   że   nie   chcesz  mieć  dziecka?"   "Nigdy.  Jak  ‘nigdy’  brzmi?"   "Jak   amen."   Nagle   shitkickersy   V,   piszczały   po   całym   pokoju,   i   człowieku,   to   przemierzanie   było   czymś,   czego   zazdrościł.   "To   nie   jest   tak,   że   nie  szanuję  Z  i  jego  małej  drobiny.  Dzięki  tym  jego  dwóm  kobietom,  wydaje   się  niemal  normalny,  co  jest  cudem  samym  w  sobie.  Więc  niech  moc  będzie  z   nim,   prawda?   Ale   to   gówno   nie   jest   dla   mnie.   Dzięki   Bogu,   Jane   czuje   tak   samo."   "Tak.  Dzięki  Bogu."   "Beth  nie  jest  w  tym  pociągu?"   "Nie.   Ona   nawet   nie   jest   na   tej   stacji,   tym   mieście,   lub   tej   części,   czy   kraju,  w  którym  mieszka  ta  metafora."   Ghrom   potarł   czoło.   Z   jednej   strony,   to   było   wspaniałe,   że   ktoś   się   z   nim  zgadzał  w  kwestii  żadnego-­‐młodego  -­‐  to  sprawiało,  że  mniej  czuł,  że  robi   coś   złego   lub   okrutnego   swojej   Beth.   Z   drugiej,   ten   układ   jaki   Vhredny   miał   z   Jane?   To   nie   było,   że   życzyłeś   twojemu   Bratu   gówna,   przez   które   sam   przechodziłeś   Wcale   nie.   Ale   cholera,   mógł   przejść   maraton   w   tych   wygodnych  butach,  dziękuję  bardzo.   Gdy   Brat   chodził   i   palił,   i   oboje   czekali   na   powrót   Aghresa   ze   zwalającymi   z   nóg   kroplami...   Z   jakiegoś   powodu,   wrócił   myślami   do   rodziców.   190  

 

Wspomnienia,   jakie   miał   o   matce   i   ojcu   wszystkie   były   jak   w   Normanie   Rockwellu28   –   taa,   zmiksować   w   języku   Starego   Kraju   i   zmienić   scenerię   na   średniowieczny   temat   zamkowy.   Ale   tak,   ci   doje   mieli   doskonałe   relacje.   Żadnych  kłótni,  żadnej  złości,  tylko  miłość.   Nic  nigdy  nie  stało  między  nimi.  Nigdy  praca  ojca,  nie  cenzura,  w  której   żyli,  nie  służba  obywatelom.   Doskonała  harmonia.   To  był  kolejny  standardowy  zestaw  z  przeszłości,  którego  nie  udawało   mu  się  dogonić-­‐   V  wydał  z  siebie  dziwny  dźwięk,  częściowo  sapał,  częściowo  przeklinał.   "Połknąłeś  dym,  tak?"  powiedział  Ghrom  oschle.   Tuż   obok   niego   krzesło,   gdzie   Aghres   siedział,   skrzypiało   tak,   jakby   przeklinało  -­‐  gdy  V  rzucił  całą  swoją  wagę  na  nie.   "V?"   Kiedy  Brat  w  końcu  odpowiedział,  jego  głos  był  niski,  zbyt  niski.  "Widzę   cię..."   "Nie,   nie,   nie."   Ghrom,   przedarł   się.   "Nie   chcę   wiedzieć,   V.   Jeśli   masz   jedną  ze  swoich  wizji,  nie  mów  mi,  co  to  -­‐"   "...  Stoisz  w  białym  polu.  Biało,  biało  jest  wokół  ciebie..."   Zanikh?  Och,  pieprzone  piekło.  "Vhredny  -­‐"   "...  I  mówisz  do"   "Hej!  Dupku!  Mówiłem  ci  już,  nie  chcę  wiedzieć,  kiedy  umrę.  Słyszysz   mnie?  Nie  chcę  wiedzieć."   "-­‐Twarz  w  niebie."   "Twoja   matka?"   Chryste   znał   Panią   Kronik   była   ‘zaginiona   w   akcji’   ostatnio.  "Czy  to  jest  twoja  matka?"   Cholera,   nie   chciał   go   zachęcać.   "Słuchaj,   V,   musisz   się   wycofać.   Nie   mogę  sobie  z  tym  poradzić,  człowieku."   Były   niskie   przekleństwa,   jakby   Brat   zbierał   się.   "   Niestety,   gdy   mnie   to   trafi  z  nienacka,  jak  teraz,  trudno  to  powstrzymać."                                                                                                                           28

  Norman   Rockwell   (ur.   3   lutego   1894,   zm.   8   listopada   1978)   –   amerykański   malarz   i   ilustrator,   najbardziej   znany  jako  autor  okładek  dla  The  Saturday  Evening  Post,  z  którym  współpracował  przez  ponad  cztery  dekady.   Do   najbardziej   znanych   jego   prac   należy   seria   z   Williem   Gillisem,   jeden   z   wizerunków   Rózi   Nitowaczki   i   cykl   Cztery  wolności  oraz  Anna  chce  spać.   Z  jego  obrazów  wynika,  że  malował  idylliczne  rodziny  –  więc  chyba  o  to  tu  chodzi  ☺   191  

 

"W  porządku."  Mimo,  że  nie  było.  Bynajmniej  nie.   Ponieważ  problem  z  przeczuciami  Vhrednego  -­‐  pomijając  fakt,  że  były   zawsze   o   umierających   ludziach?   Brak   umiejscowienia   w   czasie.   Rzeczy   o   śmierci  Ghroma  mogą  być  w  przyszłym  tygodniu.  W  przyszłym  roku.  Siedem   czy  sto  wieków  od  teraz.   Jeśli  Beth  umrze...  on  nie  chce  żyć  –   "Wszystko,   co   mogę   powiedzieć,   to   tylko   to"   –odetchnął   V   ponownie   "Widzę,  że  przyszłość  jest  w  twoich  rękach."   Cóż,   przynajmniej   to   było   ogólne   i   oczywiste,   jak   horoskop   w   gazecie   –   tego   rodzaju,   że   każdy   może   przeczytać   i   poczuć   się   tak,   jakby   to   było   dokładnie  o  nim.   "Zrób  mi  przysługę,  V."   "Jaką".   "Nie  patrz  na  nic  co  dotyczy  mnie."   "Nie  do  mnie  z  tym,  ok?"   Też  prawda.  Podobnie  jak  z  jego  własną  przyszłością.   Ale   dobra   wiadomość   jest   taka...   że   nie   będzie   musiał   martwić   się   o   chcączkę   Beth.   Dzięki   tej   trochę   niezręcznej   wizycie   będzie   w   stanie   się   nią   opiekować,  kiedy  przyjdzie.   Bez  ryzyka  ciąży.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

192  

 

SIEDEMNAŚCIE   ROK  1664     „Lilan?”   Gdy   nie   było   odpowiedzi,   Ghrom,   syn   Ghroma,   zapukał   ponownie   w   drzwi  swojej  komnaty.  „Lilan,  mogę  wejść?”   Jako   Król,   nie   czekał   na   nic   i   nie   było   nikogo,   kto   kazałby   mu   robić   cokolwiek.     Z  wyjątkiem  jego  cennej  partnerki.   I   w   chwilę   przed   uroczystym   zgromadzeniem,   pragnęła   dla   siebie   całkowitej   prywatności,   pozwalając   mu   wejść   tylko   wtedy,   gdy   była   przygotowana   na   to,   że   będzie   na   nią   patrzył   i   ją   adorował.   To   było   absolutnie   czarujące   –   to   był   sposób   na   to,   aby   miejsce   ich   parowania   pachniało   jej   olejkami   i   perfumami.   To   był   sposób,   aby   nawet   w   rok   po   zawarciu   przez   nich   związku,   ona   wciąż   spuszczała   oczy   i   uśmiechała   się   potajemnie,   gdy   on   zabiegał   o   jej   względy.   Tak   jak   budzenie   się   każdego   zmierzchu  z  nią  obok  i  udawanie  się  na  spoczynek  o  każdym  brzasku,  kładąc   się  przy  jej  ciepłym,  pięknym  ciele.     Ale  teraz,  była  tego  wszystkiego  inna  strona.     Kiedy   czekanie   dobiegało   końca…   i   nie   było   zgody   na   wejście   do   ich   pokoju.     „Wejdź,  moja  miłości”  nadeszło  przez  grube  dębowe  panele.     Serce   Ghroma   podskoczyło.   Odsunął   ciężką   zasuwę,   rozchylił   na   boki   skrzydła  drzwi…  i  była  tam.   Jego  ukochana.     Anha   była   po   drugiej   stronie   pokoju,   przy   kominku,   który   był   wystarczająco   wielki,   aby   mógł   w   nim   stanąć   rosły   samiec.   Siedziała   przy   swojej   toaletce,   która   została   przeniesiona   w   pobliże   ognia,   aby   zapewnić   ciepło,   była   tyłem   do   niego,   jej   długie,   czarne   włosy   kładły   się   grubymi   zwojami  w  dół  jej  ramion  do  talii.    

193  

 

Ghrom  odetchnął  głęboko,  jej  zapach  był  dla  niego  ważniejszy  niż  tlen   wypełniający  jego  płuca.  „Och,  wyglądasz  cudownie.”   „Nie  widzisz  mnie  w  całości…”   Ghrom   zmarszczył   brwi,   wyczuwając   napięcie   w   jej   głosie.   „Co   ci   dolega?”   Jego  shellan  zwróciła  ku  niemu  swoją  twarz.  „Nic.  Dlaczego  pytasz?”   Kłamała.   Jej   uśmiech   był   wyblakłą   wersją   normalnego   blasku,   jej   skóra   była  nazbyt  blada,  kąciki  jej  oczu  ściągnięte  w  dół.     Gdy   szedł   w   poprzek   futrzanego   dywanu,   ogarnął   go   strach.   Ile   nocy   minęło   od   jej   chcączki,   która   przyszła   i   odeszła?   Czternaście?   Dwadzieścia   jeden?   Pomimo   ryzyka,   modlił   się   o   poczęcie   –   i   nie   ze   względu   na   chęć   posiadania  spadkobiercy,  ale  po  to  by  kochać  i  wychowywać  syna  lub  córkę.     Ghrom   padł   na   kolana   przed   swoją   lilan,   i   rzeczywiście   przypomniał   sobie   gdy   zrobił   to   po   raz   pierwszy.   Miał   rację   parząc   się   z   tą   samicą   i   dobrze   było  wciąż  składać  swoje  serce  i  duszę  w  jej  delikatne  złożone  dłonie.   Ona  sama  mogła  mu  zaufać.   „Anha,   bądź   ze   mną   szczera.”   Sięgając,   dotknął   jej   twarzy   –   i   natychmiast  cofnął  rękę.  „Jesteś  zmarznięta!”    „Nie   jestem.”   Odepchnęła   go   daleko,   odkładając   swoją   szczotkę   i   wstając.   „Jestem   ubrana   w   ten   czerwony   aksamit,   który   tak   lubisz.   Jak   mogłoby  być  mi  zimno?”   Na   moment,   prawie   zapomniał   o   swoich   obawach.   Była   taka   zjawiskowa,  w  głębokich,  bogatych  kolorach,  złote  nici  na  jej  gorsecie  łapały   blask   ognia   tak   jak   jej   rubiny:   rzeczywiście,   tego   wieczoru   miała   na   sobie   pełny   zestaw   biżuterii,   kamienie   błyszczące   w   jej   uszach,   na   jej   szyi,   jej   nadgarstkach,  palcach  dłoni.     Ale  mimo  tego  jak  była  olśniewająca,  coś  było  nie  tak  jak  trzeba.     „Powstań   mój   brończe”   rozkazała.   „I   poprowadź   nas   na   dół   na   uroczystości.  Wszyscy  bez  wyjątku  czekają  na  ciebie.”   „Mogą   poczekać   dłużej.”   Nie   miał   zamiaru   ustąpić.   „Anha,   mów   do   mnie.  Co  jest  nie  w  porządku?”   „Za  bardzo  się  martwisz.”  

194  

 

„Krwawiłaś?”   zapytał   z   mocą.   To   oznaczałoby,   że   młodego   w   niej   nie   ma.     Położyła  smukłe  dłonie  na  swoim  brzuchu.  „Nie.  I  czuję  się…  doskonale.   Szczerze.”     Ghrom  zmrużył  oczy.  Była,  oczywiście,  inna  kwestia,  która  mogła  leżeć   jej  na  sercu.  „Czy  ktokolwiek  był  okrutny  wobec  ciebie?”   „Nigdy.”   To  z  całą  pewnością  było  kłamstwo.  „Anha,  czy  uważasz,  że  jest  coś  o   czym  nie  wiem?  Jestem  doskonale  zorientowany  w  sprawach  dworu.”   „Nie  niepokój  się  o  tych  kpiarzy.  Ja  się  nie  przejmuję.”   Kochał   ją   za   jej   odporność.   Ale   jej   odwaga   nie   była   konieczna,   gdyby   mógł   się   dowiedzieć   kto   ją   dręczy,   mógłby   się   tym   zająć.   „Wierzę,   że   powinienem  przeadresować  plotki.”   „Nie   mów   nic,   moja   miłości.   Co   dokonane,   to   dokonane   –   nie   możesz   cofnąć  sposobu  prezentacji.  Próbując  uciszyć  wszystkie  krytyczne  komentarze   przeciwko  mnie,  doprowadziłbyś  do  opustoszenia  dworu.”   Wszystko   zaczęło   się,   gdy   została   przyprowadzona   do   niego.   Nie   postąpił   zgodnie   z   zasadami   protokołu,   i   mimo   iż   życzenia   Króla   stanowiły   prawo   na   ziemi   dla   wszystkich   wampirów,   byli   tacy,   którzy   tego   nie   pochwalali;   dlatego,   że   jej   nie   rozebrał.   Dlatego,   że   podarował   jej   komplet   rubinów   i   pierścień   dla   królowej   –   a   następnie   sam   przeprowadzał   krycie.   Dlatego,  że  przyniósł  ją  bezpośrednio  tutaj,  do  prywatnych  kwater.     Jego   krytycy   nie   zostali   w   najmniejszym   stopniu   usatysfakcjonowani,   gdy  zgodził  się  na  publiczną  ceremonię.  Nawet  po  roku,  który  minął  od  tego   czasu   nie   okazywali   jej   cieplejszych   uczuć.   Nigdy   nie   byli   niegrzeczni   w   jej   obecności,  oczywiście  –  a  Anha  odmawiała  powiedzenia  choć  jednego  słowa   na  temat  tego,  co  działo  się  za  jego  plecami.       Ale  zapach  jej  lęku  i  depresji  był  mu  aż  za  dobrze  znany.     Prawdę   mówiąc,   sposób   traktowania   jego   ukochanej   przez   dworzan,   doprowadzał   go   do   furii   –   i   tworzyło   zgrzyt   pomiędzy   nim,   a   wszystkimi,   którzy  go  otaczali.  Miał  wrażenie,  że  nie  może  nikomu  ufać.  Nawet  Bractwu,   które   powinno   stanowić   jego   osobistą   straż   i   w   którym   winien   pokładać   wiarę  ponad  wszystkimi,  nawet  ci  mężczyźni  byli  podejrzani.     Anha  była  wszystkim  co  miał.     195  

 

Schylając   się   do   niego,   ujęła   jego   twarz.   „Ghrom,   miłości   moja.”   Przycisnęła  swoje  usta  do  jego  warg.  „Poprowadź  nas  na  uroczystość.”   Chwycił  jej  przedramię.  Jej  oczy  były  jak  baseny,  w  których  można  było   utonąć,  i  jedynym  śmiertelnym  przerażeniem,  które  znał  było  to,  że  któregoś   dnia  nie  będzie  ich  dla  niego,  aby  mógł  się  w  nie  wpatrywać.     „Powstrzymaj   swoje   myśli”   błagała   jego   krwiczka.   „Nic   mi   się   nie   stanie,  ani  teraz  ani  nigdy.”       Przyciągając  ją  do  siebie,  odwrócił  głowę  i  położył  naprzeciwko  jej  łona.   Kiedy   jej   dłonie   wplotły   się   w   jego   włosy,   przestudiował   jej   toaletkę.   Szczotki,   grzebienie,   przysadzista   miseczka   przyborów   do   malowania   ust   i   oczu,   filiżanka  herbaty  obok,  kawałek  ledwo  skubniętego  chleba  w  kształcie  klina.   Takie   prozaiczne   rzeczy,   ale   ponieważ   one   je   zebrała,   dotykała,   spożywała,   ich   wartość   została   podwyższona:   ona   była   alchemią,   która   zmieniała  je  i  jego  samego  w  złoto.     „Ghrom,  musimy  iść.”   „Nie  życzę  sobie.  To  jest  tu,  gdzie  chcę  być.”   „Ale  twój  dwór  oczekuje.”   Powiedział  coś  plugawego,  mając  nadzieję,  że  zostanie  to  pochłonięte   przez  aksamitne  fałdy.  Jej  cichy  śmiech  powiedział  mu,  że  tak  się  nie  stało.     Jednakże  była  dobrze  wychowana.  Była  duża  liczba  zgromadzonych.     Przeklęci,  wszyscy.   Podniósł  się,  ofiarował  jej  ramię,  a  kiedy  zawinęła  swoje  w  zgięciu  jego   łokcia,  powiódł  ich  z  komnaty,  wyszli  mijając  straż  pałacową  stojącą  wzdłuż   holu.   Po   krótkim   spacerze,   zeszli   krętą   klatką   schodową,   dźwięki   zgromadzonej  arystokracji  stawały  się  coraz  głośniejsze.     Gdy  zbliżyli  się  do  Wielkiej  Sali,  mocniej  się  na  nim  wsparła,  a  on  wypiął   pierś,  jego  ciało  rosło  w  siłę,  kiedy  tak  na  nim  polegała.  W  przeciwieństwie  do   wielu  kurtyzan,  które  były  żądne  uzależnienia,  Anha  zawsze  zatrzymywała  w   sobie  pewnego  rodzaju  wyniosłą  przyzwoitość  –  i  dlatego,  gdy  była  ku  temu   okazja,  wymagała  jego  siły  w  jakiś  sposób,  co  było  specjalnym  prezentem  dla   jego  najbardziej  męskiej  strony.     Nie   było   niczego,   co   sprawiłoby,   że   poczułby   bardziej   żywo,   swoją   męskość.   Gdy  kakofonia,  zagłuszyła  dźwięk  ich  kroków,  pochylił  się  do  jej  ucha.     196  

 

„Powinniśmy  zaprosić  ich  na  szybki  dobry  wieczór.”   „Ghrom,  musisz  wykorzystać…”   „Ciebie”   powiedział,   kiedy   podeszli   do   narożnika.   „To   jest   to,   kogo   muszę  wykorzystać.”   Kiedy  się  pięknie  zarumieniła,  zachichotał  –  i  odnalazł  siebie  w  gorącym   oczekiwaniu  na  ich  nadchodzącą  prywatność.     Omijając   ostatni   zakręt,   on   i   jego   shellan   podeszli   do   podwójnych   drzwi,   których   używali   tylko   oni,   i   dwóch   Braci   podeszło,   aby   ich   powitać   w   formalny  sposób.     Najdroższa  Pani  Kronik,  jak  on  nie  cierpiał  tych  spotkań  z  arystokracją.     Trąbki   zaanonsowały   ich   przybycie,   skrzydła   drzwi   zostały   szeroko   otwarte   i   setki   zgromadzonych   zamilkły,   ich   kolorowe   stroje   i   błyszcząca   biżuteria   były   rywalami   pomalowanych   sufitów   nad   ich   ufryzowanymi   głowami  i  mozaik  poniżej  ich  jedwabnych  pantofli.     W   pewnej   chwili,   gdy   jego   ojciec   jeszcze   żył,   przypomniał   sobie   swój   oniemiały  zachwyt  dla  tej  Wielkiej  Sali  i  strojnych  toalet  arystokracji.  Teraz?   Mimo,   że   obiekt   obejmował   ogromną   przestrzeń,   wielką   jak   obszar   polowań,   a  jego  dwa  paleniska  były  wielkości  mieszkań  cywilów,  nie  odczuwał  choćby   iluzji  dostojeństwa  i  honoru.     Trzeci   z   członków   Bractwa   przemówił   tubalnym   głosem.   „Ich   Wysokości,  Ghrom,  syn  Ghroma,  władca  wszystkiego  wewnątrz  i  na  zewnątrz   terytoriów  Rasy  i  Królowa  Anha,  ukochana  krwi,  córka  Tristha,  syna  Tristha.”     W   pospiechu,   podniósł   się   obowiązkowy   aplauz,   odbijając   się   sam   od   siebie,   a   indywidualne   oklaski   zginęły   w   tłumie.   A   wtedy   nadszedł   czas   na   królewską  odpowiedź.  Zgodnie  z  tradycją,  Król  nigdy  nie  skłaniał  głowy  przed   żadną   żyjącą   istotą,   tak   więc   podziękowanie   w   formie   dygnięcia,   należało   do   obowiązków  Królowej.     Jego  Anha  wykonała  go  z  niezrównaną  gracją  i  pewnością  siebie.     Potem   nadeszła   pora   na   zebranych,   by   potwierdzić   ich   zależność   lenniczą  w  formie  ukłonów  dla  samców  i  dygnięć  dla  kobiet.     A   teraz,   z   grupą   z   którą   wymienił   formalności,   musiał   podejść   do   linii   przy  której  stali  jego  dworzanie  i  pozdrowić  ich  jednego  po  drugim.     Postępując   do   przodu,   nie   mógł   przypomnieć   sobie   co   to   była   za   uroczystość,   z   powodu   której   strony   kalendarza,   zmiany   fazy   księżyca   czy   197  

 

pory  roku  została  zorganizowana.  Glymeria  mogła  wymyślić  niezliczone  ilości   powodów   dla   zgromadzeń,   większość   z   nich   była   raczej   jałowa,   biorąc   pod   uwagę,  że  te  same  osoby  pojawiały  się  w  tych  samych  miejscach.     Stroje  były,  oczywiście,  inne.  I  klejnoty  na  kobietach.     Tymczasem,   podczas,   gdy   wyśmienita   kolacja   była   przygotowywana   i   jedzona,   zniewagi   i   ataki   były   wymieniane   z   każdym   oddechem,   i   były   rozważane   inne   istotne   kwestie:   cierpienia   cywilów   z   powodu   niedawnej   suszy,  wdzieranie  się  człowieków  na  ich  tereny  czy  ataki  ze  strony  Korporacji   Reduktorów.   Ale   arystokrację   nie   bardzo   martwiły   takie   rzeczy   –   ponieważ   w   ich  opinii  z  takimi  problemami  stykały  się  głównie  „bezimienne,  anonimowe   parszywe  kundle”.   Wbrew   zasadniczym   prawom   przetrwania,   glymeria   widziała   małą   wartość   w   populacji,   zbierającej   plony,   które   spożywali,   budującej   struktury   w  których  żyli,  szyjących  ich  ubrania,  które  przykrywały  ich  grzbiety…   „Chodź,  moja  miłości”  wyszeptała  Anha.  „Przywitajmy  ich.”   Ups,  okazało  się,  że  zatrzymał  się  zupełnie  o  tym  nie  wiedząc.     Wznawiając   pochód,   jego   oczy   skoncentrowały   się   na   Enohu,   szaro-­‐ odzianym  samcu,  który  jak  zawsze  stał  na  froncie.     „Pozdrowienia,   Wasza   Wysokość”   powiedział   samiec   dżentelmen   –   tonem,  jakby  sam  był  mistrzem  ceremonii.  „I  ty,  moja  Królowo.”   „Enoh.”   Ghrom   spojrzał   w   dół   na   dworzan.   Dwunastu   mężczyzn   było   ustawionych   według   hierarchii,   co   oznaczało,   że   ostatni   w   linii   był   ledwo   przyjęty   z   rodziny   o   dobrej   linii   krwi,   ale   ograniczonych   zasobach   materialnych.  „Jak  i  tobie.”     Nie   żeby   się   o   to   troszczył.   Bardziej   był   zainteresowany,   kto   z   nich,   zdenerwował  jego  ukochaną.  To  był  na  pewno  jeden  z  nich,  jak  nie  wszyscy;   nie   miała   służebnic   na   swoją   własną   prośbę,   tak   więc   jedyne   osoby   z   którymi   miała  styczność,  były  z  dworu.     Co  zostało  powiedziane.  Kto  to  powiedział.     Z   niemałą   dozą   agresji   kontynuował   swój   spacer   w   dół   linii,   witając   każdego   zgodnie   z   zasadami   protokołu.   Rzeczywiście,   ta   pradawna   sekwencja   osobistego   zwrócenia   się   do   kogoś   podczas   publicznego   zgromadzenia,  była  sposobem  na  potwierdzenie  pozycji  doradcy  na  dworze,   deklaracją  jego  znaczenia.     198  

 

Pamiętał,   że   jego   ojciec   robił   to   dokładnie   w   taki   sam   sposób.   Z   wyjątkiem   tego,   że   mężczyzna   faktycznie   uznawał   za   wartościowe   relacje   z   dworzanami.     Szczególnie  w  ten  wieczór,  syn  nie  był  tam  gdzie  był  ojciec.     Kto  miał…   Początkowo   przypuszczał,   że   jego   ukochana   potknęła   się   i   potrzebowała  więcej  siły  jego  ramienia.  Niestety,  to  nie  była  stopa,  która  się   obsunęła.  Chodziło  o  jej  równowagę…   I  to  wszystko.   Uczucie   ciągnięcia   na   jego   przedramieniu   spowodowało,   że   odwrócił   głowę   i   gdy   zobaczył   co   się   stało,   pełne   życia   ciało   jego   krwiczki,   stało   się   luźne  i  opadało  w  dół.     Z   krzykiem   wyciągnął   rękę,   aby   ją   złapać,   ale   nie   był   wystarczająco   szybki.     Gdy  tłum  zachłysnął  się,  Anha  upadła  na  podłogę,  jej  niewidzące  oczy   wpatrywały  się  w  niego,  wyraz  jej  twarzy  pozostawał  pusty  jak  lustro  przed   którym   nikt   nie   stoi,   jej   skóra   była   jeszcze   bledsza,   niż   na   górze   w   ich   komnacie.     „Anha!”  krzyczał  opadając  przy  niej  na  podłogę.  „Anha!”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

199  

 

OSIEMNAŚCIE   Sola   obudziła   się   nagle,   a   jej   twarz   była   chłostana   przez   zimną,   betonową  podłogę,  ciało  było  nienaturalnie  rozciągnięte.  Odwracając  się  na   brzuch,   jej   mózg   przetwarzał   status   jej   lokalizacji   w   ułamku   sekundy:   Komórka  z  trzech  ścian  stałych  i  jednej  z  prętów.  Żadnego  ciepła,  brak  okna,   światło   wysoko   nad   nią,   toaleta   ze   stali   nierdzewnej.   Żadnych   współtowarzyszy  w  celi,  żadnych  strażników,  których  by  widziała.  Następnie   meldunek  z  jej  ciała:  głowę  rozdzierał  ból  na  karku  i  z  jej  przodu,  ale  to  nie   było  tak  złe,  jak  to,  co  działo  się  z  jej  udem.     Ten   drań   z   ciemnym   znamieniem   obejmującym   połowę   jego   twarzy   postrzelił   ją   sześć   centymetrów   nad   kolanem—   fakt,   że   mogła   przesunąć   łydką   po   podłodze,   sugerował,   że   nie   miała   złamanej   kości,   ale   porozmawiajmy   o   bólu.   Uczucie   palenia   i   pulsowania,   były   wystarczające   żeby  przyprawić  ją  o  mdłości.   Cisza.   Wzdłuż   piwnicy,   na   ścianie,   była   para   łańcuchów,   które   zostały   przykręcone   do   betonu   i   zatrzaski   na   ręce,   a   ich   zwisające   końce   były   obietnicą  horroru.  Właściwie,  to  i  plamy  poniżej  tej  instalacji.  Żadnych  kamer   ochrony,   które   by   widziała.   A   więc   znowu,   Benloise   był   ostrożny.   Może   używa   aparatu   w   telefonie,   by   odtworzyć   jeszcze   raz   jego   wersję   filmów   amatorskich?   Nie  mając  pojęcia,  jak  dużo  czasu  miała,  wstała—   -­‐  Kurwa.   Rozkładanie  ciężaru  na  swojej  prawej  nodze  było  jak  wzięcie  gorącego   pogrzebacza   i   wpychanie   go   do   rany.   Następnie   ciągnąc   w   rytm   twista   Chubby  Checker.  Spróbujmy  tego  uniknąć,  dobrze.   Gdy   spojrzała   na   toaletę,   która   była   dobre   pięć   stóp   dalej,   przeklęła   jeszcze   raz.   Ta   jej   noga   miała   zamiar   być   główną   taktyczną   wadą   —   bo   trudno   było   chodzić   bez   ciągania   stopy   jak   zombie   —   co   powodowało   hałas   i   spowalniało  ją.    

200  

 

Próbując   iść   cicho,   w   przeciwieństwie   do   stwarzania   istotnego   słyszalnego   zakłócenia,   skorzystała   z   ubikacji   ale   nie   spłukiwała.   Potem   cofnęła  się  tam  gdzie  była.  Nie  czuła  potrzeby  sprawdzania  krat  na  zewnątrz   albo   sprawdzenia   czy   drzwi   zostały   zamknięte   na   klucz.   Benloise   nie   robił   marnych   konstrukcji   i   nie   zatrudniał   kogoś,   kto   był   głupi.   Jej   jedyną   szansą   było  spróbowanie  obezwładnienia  tego  strażnika  z  bronią  i  jak  to  miałoby  się   stać  w  jej  obecnym  stanie,  nie  miała  pojęcia.  Chyba,  że…   Przemieszczając  się  na  ziemi,  rozciągnęła  się  dokładnie  w  tym  samym   miejscu,  w  którym  się  obudziła.  Zamknęła  oczy,  była  chwilowo  rozproszona   przez  bicie  własnego  serca.  Głośne.  Naprawdę  cholernie  głośne.   Zwłaszcza,  gdy  pomyślała  o  babci.  O,  Boże,  nie  mogła  tu  skończyć.  I  nie   tak   —   to   nie   choroba   ani   wypadek   na   autostradzie.   To   będzie   toczyć   się   z   celowo  zadanym  cierpieniem,  a  potem?  Benloise  był  dokładnie  tego  rodzaju   chorym   sukinsynem,   który   wysłałby   kawałek   jej   pleców   żeby   zostały   pochowane.   Nawet   jeśli   odbiorca   był   niewinną   stroną   w   całej   tej   brzydocie.   Gdy   wyobraziła  sobie  swoją  babcię  mającą  tylko  rękę  albo  stopę  do  umieszczenia   w  trumnie,  odkryła,  że  jej  wargi  się  poruszały.   Boże,   proszę,   pozwól   mi   wyjść   z   tego   cało.   Na   litość   Babci.   Tylko   pozwól  mi  przetrwać,  i  obiecuję,  że  porzucę  to  życie.  Zabiorę  ją  i  udamy  się   gdzieś,   gdzie   będzie   bezpiecznie,   i   nigdy,   nigdy   nie   będę   robić   bezprawnych   rzeczy.   W  oddali  usłyszała  brzęk  jakby  drzwi  były  odblokowywane,  a  następnie   mamrotanie.   Zmuszając   swój   oddech,   by   stał   jeszcze   wolniejszy,   patrzyła   przez  zasłonę  swoich  włosów,  słuchając  jak  się  zbliżał.   Człowiek,  który  zszedł  ze  schodów  miał  ogromne  znamienie  na  twarzy.   Ubrany   w   czarne   bojówki   i   obcisły   podkoszulek,   był   ponury,   włochaty   i   szalony.     -­‐…cholerny   idiota,   umierając   na   mnie.   Przynajmniej,   zamknęło   mu   to   ryj  —   Zamknęła  oczy…  i  nie  było  kolejnego  brzęku.   Nagle  jego  głos  był  znacznie  bliżej.     -­‐  Obudź  się,  suko.  

201  

 

Szorstkie   dłonie   chwyciły   ją   za   ramię   i   obróciły   na   plecy,   kosztowało   to   całą   jej   samokontrolę,   by   nie   oddychać   ciężko   w   agonii   spowodowanej   jej   głową  i  nogą.     -­‐  Suko!  Wstawaj!   Uderzył  ją  w  twarz,  a  kiedy  poczuła  smak  krwi,  pomyślała,  że  zranił  jej   wargę   —   ale   jakikolwiek   ból   w   niej   rozgorzał   był   kroplą   w   morzu   w   porównaniu  do  tego  z  jej  uda.   -­‐  Suko!-­‐  Kolejny  policzek,  jeszcze  mocniejszy.  –  Nie  pogrywaj  kurwa  ze   mną!   Jej   klatka   piersiowa   została   szarpnięta,   gdy   złapał   przód   jej   kurtki   i   rozerwał  ją—  a,  gdy  jej  głowa  otarła  o  beton,  nie  mogła  utrzymać  jęku.   -­‐   Właśnie   tak—   Obudzę   cię,   kurwa.-­‐   Szarpnął   jej   koszulę   i   nastała   chwila  przerwy.   -­‐  Ładnie.   Jej   biustonosz   był   zapinany   z   przodu,   warknął   rozpinając   go,   a   lodowate  powietrze  uderzyło  w  jej  skórę.   -­‐  Oh…  to  jest…  taaak…   Zacisnęła   zęby,   gdy   ją   obmacywał   i   gdy   zmuszała   swoje   bezwładne   kończyny   do   zostania   w   miejscu,   gdy   skierował   się   do   paska   jej   spodni.   Podobnie   jak   z   pochodnią,   którą   znalazła   w   bagażniku,   miała   tylko   jedną   szansę  i  potrzebowała  go  dobrze  i  właściwie  roztargnionego.   Mimo,  że  czuła  się,  jakby  miała  zamiar  ponownie  wymiotować.   Strażnik   pozbawił   jej   dżinsów   wraz   z   jej   majtkami   w   serii   szorstkich   pociągnięć,  jej  goły  tyłek  został  uderzony  przez  zimną,  szorstką  podłogę,  gdy   szarpał  i  pociągał.     -­‐   Jesteś   mi   to   winna,   suko—   teraz   muszę   mu   powiedzieć   o   tym   małym   gównie,  które  zabiłaś  —co  jest,  kurwa,  z  twoimi  butami!   Jak   oszalały   ciągnął   sznurowadła   i   szarpał   je,   jedno   po   drugim.   I   podczas  gdy  on  pracował  nad  nią,  miała  pokusę,  aby  spróbować  kopnąć  go  w   twarz,  ale  nie  miała  dość  siły,  pod  tym  kątem,  aby  rzeczywiście  wyrządzić  mu   krzywdę—   a   gdyby   stawiała   opór,   zbyt   szybko   by   przegrała,   była   by   bez   wątpienia  przykuta  łańcuchem  do  tej  pieprzonej  ściany.    

202  

 

Gdy   jego   ręka   skierowała   się   między   jej   nogi,   nie   mogła   walczyć   z   paniką   swojego   ciała   na   tą   inwazję   —   bez   względu   na   to,   co   rozkazywał   jej   mózg  jej  uda  zaciskały  się  zamykając  się  wokół  jego  nadgarstka.   -­‐  Obudziłaś  się  teraz?  -­‐  zazgrzytał.  –  Chcesz  tego,  co  nie.     Spokojnie,  powiedziała  sobie.  Czekasz  tylko  na  jedno  i  tylko  jedno.     Jego  ręka  wycofała  się.  A  następnie  był  odgłos  zamka  błyskawicznego   szarpanego   w   dół,   co   dało   jej   dodatkowy   bodziec,   by   pozwolić   jej   nogom   rozewrzeć  się.  Potrzebowała,  żeby  spróbował  ją  nadziać.     I  niespodzianka,  dał  jej  szansę.     Popychając   jej   uda   szerzej,   zszedł   na   ręce   i   kolana   i   zaczął   posuwać   się   na  czworaka.   Jedna  szansa.  I  skorzystała  z  niej.   Z   nagłym   przypływem   energii,   sięgnęła   w   górę   i   chwyciła   za   jaja   skurwysyna  tak  jakby  miała  zamiar  go  wykastrować.     I   ojej,   to   było   dokładnie   to   co   było   na   jej   liście   życzeń.   Szarpiąc   tak   mocno   jak   tylko   mogła,   zignorowała   wrzaski   bólu   w   jej   udzie   i   jej   głowie   i   przekręciła  z  każdą  uncją  siły  jaką  miała.  Strażnik  wypuścił  wysoki  wrzask,  jak   pies  pokojowy,  który  wpadł  do  głębokiej  frytkownicy  i  zmienił  strony.   To  było  wszystko,  czego  potrzebowała.  Zrzucając  go  z  siebie,  skoczyła   na  równe  nogi,  a  on  ujął  swojego  fiuta  i  jaja  i  zwiną  się  w  kłębek.  Szybko  się   rozglądnęła,  potrzebowała…   Kulejąc  w  samych  skarpetkach  odblokowała  jeden  z  łańcuchów,  które   zostały   przeznaczone   dla   niej   i   ściągnęła   go   na   podłogę.   Owinęła   go   wokół   pięści,  ciężkie  linki  utworzyły  klatkę  wokół  jej  napiętej  ręki.     Podeszła  i  usiadła  okrakiem  na  głowie  i  ramionach  człowieka.   -­‐  Chcesz  dobrego  pieprzenia,  dupku?  Co  powiesz  na  to.   Podnosząc  swoje  ramię  wysoko  nad  swoją  głową,  uderzyła  z  taką  siłą   jaką   tylko   miała,   atakując   jego   czaszkę.   Człowiek   natychmiast   ryknął   i   spróbował  się  zasłonić,  jego  ramiona  utworzyły  barierę  wokół  jego  głowy.   Świetnie.  Lobotomia  później.   Zeszła  poniżej  żeber,  na  miękkie  części  ciała,  które  chroniły  jego  nerki  i   śledzionę.  Wciąż  i  wciąż,  dopóki  nie  spróbował  kucnąć  w  obronie.  Wróciła  do   jego   głowy   —   mocniej   tym   razem,   dopóki   nie   oblała   się   potem   z   wysiłku  

203  

 

chociaż   była   głównie   naga,   a   temperatura   powietrza   w   piwnicy   była   w   okolicach  10  stopni.   I  wciąż.   Znowu.   Gdziekolwiek  gdzie  mogła  znaleźć  wrażliwe  miejsce.   I   to   była   najdziwniejsza   rzecz:   miała   całą   siłę   świata   podczas   bicia;   była   tak  jakby  była  opętana,  jej  obrażenia  zanikły  na  tle  szacunku  dla  nadrzędnej   konieczności  zapewnienia  jej  własnego  przetrwania.   Nigdy   wcześniej   nikogo   nie   zabiła.   Okradała   ludzi?   Odkąd   miała   jedenaście   lat,   na   pewno.   Kłamała,   kiedy   musiała?   Tak.   Włamywała   się   do   różnych  miejsc,  w  których  nie  była  mile  widziana?  Załatwione.     Ale  śmierć  zawsze  uderzała  ją  na  poziomie,  w  który  nie  chciała  iść.  Jak   heroina  dla  użytkownika  garnka,  to  było  to   —  i  jak  raz  przekroczyłeś  tę  linię?   Cóż,  więc  naprawdę  byłeś  przestępcą.   Mimo  wszystko  jednak,  kilka  minut  lub  godzin  lub  dni  później…  stanęła   nad   skrwawionym   bałaganem   ciała.   Zasysając   oddech   do   swoich   płuc,   pozwoliła  swojemu  ramieniu  opaść  do  boku.  Gdy  jej  siła  spłynęła,  jej  chwyt   na  łańcuchu  zelżał  i  łańcuch  rozwinął  się  z  jej  pięści,  osuwając  się  na  ziemię  z   łoskotem.   -­‐  Ruszaj  -­‐  wydyszała.  –  Musisz  ruszać.   Jezu…   kiedy   modliła   się   o   przetrwanie,   nie   rozważała   tego,   że   Bóg   może  dać  jej  siłę,  aby  złamała  jedno  z  jego  Dziesięciu  Przykazań.     -­‐  Ruszaj,  Sola.  Musisz  ruszać.   Zawroty  głowy,  mdłości,  z  bólem  głowy,  który  był  tak  mocny,  że  miała   problem  z  widzeniem,  spróbowała  myśleć.  Buty.  Będzie  potrzebowała  butów   —  były  bardziej  potrzebne  niż  spodnie  na  śnieg.  Gdy  do  nich  podeszła,  wzięła   pierwszego,   musiała   tylko   prześlizgnąć   się   na   prawo   od   miejsca   gdzie   ją   trzymano.  Krew.  Krew  była  wszędzie  na  niej,  na  jej  prawej  ręce  szczególnie.   Wycierając   dłonie   w   swoją   kurtkę,   wróciła   do   pracy.   Jeden   but.   Następnie  drugi.  Sznurowadła  niechlujne  ale  podwójnie  zawiązane.   Wróciła  do  swojej  ofiary.   Zatrzymała  się  na  moment,  by  objąć  bałagan.   Cholera,  będzie  widziała  to  pod  powiekami,  przez  spory  kawał  czasu.  

204  

 

Zakładając,  że  przeżyje.  Czyniąc  znak  krzyża  na  piersi,  dostała  się  obok   mężczyzny  i  poklepała  go.  Pistolet,  który  znalazła  był  wybawieniem;  tak  jak  i   był   nim   iPhone…   cholera,   zabezpieczony   hasłem.   Plus,   nie   było   zasięgu,   choć   może  to  się  zmieni,  kiedy  będzie  nad  ziemią.     Wszystko,   czego   potrzebowała   to   połączenie   alarmowe,   a   następnie   będzie  mogła  go  wyrzucić.     Kiedy   wyskoczyła   z   celi,   przesunęła   kraty   zamykając   je   za   sobą.   Była   pewna,  że  drań  nie  żyje,  ale  horrory  i  cała  seria  Batmana  podpowiadała,  że   pasek-­‐i-­‐szelki  były  dobrym  połączeniem,  gdy  przychodziło  do  złych  facetów.     Szybkie   badanie.   Dwie   kolejne   cele   takie,   jak   ta,   w   której   była.   Obie   puste.  To  było  to.   Poza   terenem   odkrytym,   była   mała   sala,   a   następnie   te   schody   i   zajęło   jej   całe   wieki   by   się   tam   dostać.   Cholera   jej   noga.   Zatrzymując   się   zanim   weszła   na   górę,   nasłuchiwała.   Żadnych   dźwięków   kogokolwiek   kto   by   poruszał  się  na  górze,  ale  był  wyraźny  zapach  usmażonego  hamburgera.     Przypuszczała,  że  to  ostatni  posiłek  jej  porywacza.     Sola   przykleiła   się   do   ściany   gdy   szła,   broń   trzymała   przed   sobą,   szuranie   prawym   butem   ograniczyła   do   minimum,   mimo   że   musiała   się   zatrzymać  i  złapać  oddech  dwukrotnie.     Pierwsze   piętro   miało   w   bród   zapalonych   świateł   i   niewiele   więcej:   była   tam   para   noszy   w   kącie,   galeria   kuchenna   z   brudnymi   naczyniami   w   płytkim  zlewie  —   Był  ktoś  leżący  na  trzecich  noszach  przed  łazienką.   Proszę   niech   to   będzie   inny   martwy   facet,   pomyślała…   i   cholera,   czy   taka  noc  była  nawet  na  jej  radarze?   Retoryczne  odpowiedziano,  kiedy  podeszła  bliżej.     -­‐  Oh—  -­‐  Zaciskając  dłonią  usta,  odwróciła  się.   Zrobiła  to  flarą?  Jezu…  i  ten  zapach  nie  pochodził  od  kogoś  robiącego   sobie  Big  Maca.  To  było  ludzkie  ciało  spalone  na  skwarkę.   Skupienie,  potrzebowała  się  skupić.     Jedynym   oknem   w   tym   miejscu   było   do   góry   otwierane   okno   jak   te,   które   zwykle   były   widziane   w   piwnicach   i   było   zamontowane   wysoko   nad   podłogą,   więc   nie   było   widać   co   jest   na   zewnątrz.   I   były   tam   tylko   troje  

205  

 

drzwi:  jedne,  których  użyła  wychodząc  z  piwnicy,  inne,  były  otwarte  i  migał  w   nich  sedes,  a  ostatnie…  z  pewnością  wyglądały  na  wzmocnione.   Musiała  je  wywarzyć.     Nie   kłopotała   się   szukaniem   jeszcze   jakiejś   broni.   Czterdziestka,   którą   miała   w   swojej   ręce   wystarczyła,   ale   wzięła   dodatkowy   magazynek   z   kuchennego  blatu—   Witaj,  zwycięski  losie  Lotto29.   Kluczyki   do   samochodu   zostały   rzucone   niedbale   z   magazynkiem   i   gdyby   nie   bała   się   tak   o   swoje   życie,   poświęciłaby   chwilę,   by   płakać   jak   mała   dziewczynka.     Taaa,  na  pewno,  jakikolwiek  by  to  nie  był  samochód  prawdopodobnie   miał  nadajnik  GPS,  jak  i  telefon.  Ale  w  porównaniu  z  możliwością  wyjścia  na   zewnątrz  gdziekolwiek  była,  na  piechotę?     Wzięła  je  w  mgnieniu  oka.   Kulejąc   do   drzwi,   ze   swoim   rozchwianym   wzrokiem,   uderzyła   w   kraty—   I  uderzyła  prosto  w  stalowy  panel.     Nie  drgnęły.   Próbując  znowu  i  znowu,  stwierdziła,  że  drzwi  zamykają  się  na  klucz  od   zewnątrz.   Niech   to   szlag   trafi!   I   gdy   sprawdziła   kluczyki   do   samochodu,   zobaczyła,  że  nie  było  żadnego  więcej  na  pierścieniu.   Żadnego—   Oh,  racja,  pomyślała.   Przy  drzwiach,  było  małe  miejsce  na  czytnik  bezpieczeństwa.     Oczywiście,  trzeba  było  przyłożyć  palec—  od  zewnątrz  i  od  wewnątrz.   Zerkając   przez   ramię,   spojrzała   na   ciało   po   drugiej   stronie   —   w   szczególności  na  rękę,  która  opadła  z  noszy  i  wisiała  nad  podłogą.     -­‐  Kurwa.   Wracając   do   trupa,   wiedziała,   że   przeciągnięcie   go   nie   będzie   bułką   z   masłem.  Zwłaszcza  z  jej  nogą.  Ale  jaki  miała  inny  wybór?     Rozglądając  się,  ona—   W   kącie,   na   prowizorycznym   biurku,   było   krzesło   na   kółkach,   jakie   można  znaleźć  w  porządnym  biurze.  Miało  nawet  wyściełane  podłokietniki.                                                                                                                           29

 w  oryg.  -­‐  Powerball   206  

 

Lepiej  niż  ciągnąć  go  po  podłodze,  prawda?   Błąd.   Wpychanie   faceta   pochodnia-­‐w-­‐twarzy   na   krzesło   było   trudniejsze,   niż   myślała   —   i   nie   dlatego,   że   zesztywnienie   pośmiertne   było   problem,   bo   najwyraźniej   zmarł   niedługo   po   tym,   jak   wypuściła   swojego   kotka.   Problemem   było   krzesło   —   wciąż   wyślizgiwało   się   za   każdym   razem   kiedy  trzymała  martwy  balast30—ha,  ha—  gdziekolwiek  blisko  wyściełanego   siedzenia.   Nie   zadziała.   I   P.S.,   smród,   tego   ciała   był   jak   trener   piłki   nożnej,   wymuszający  na  jej  żołądku  ścisk  jak  na  łódce.   Zrywając   ze   zwłokami,   które   były   obecnie   w   połowie   na   noszach,   walczyła   z   chęcią   pójścia   do   łazienki,   odruchy   wymiotne   były   taaaaakie   pomocne:  po  pierwsze,  nie  było  niczego  co  mogła  zwymiotować,  a  po  drugie,   czy  wcześniejsze  wstrząśnienie  jej  mózgu  było  złe?     Wróciła   na   stronę   martwego   faceta,   poszła   dokoła   jego   ramion,   chwyciła   go   pod   pachy   i   podciągnęła   używając   swojej   sprawnej   nogi.   Jego   buty   spadły   na   podłogę   jeden   po   drugim,   gdy   ściągnęła   go   całkowicie   z   prowizorycznego   posłania,   a   obcasy   Timberlandów   ocierały   po   drodze   do   drzwi.   Na   szczęście   strażnik   miał   ramiona   na   tyle   długie,   by   być   członkiem   Knicks31,  więc  była  w  stanie  zatrzymać  się  dobre  cztery  metry  od  celu.   Jego  kolano  nawet  pochyliło  się  we  właściwym  kierunku.   Kciuk   znalazł   się   tam   gdzie   potrzebowała,   a   światło   na   podstawie   czytnika  zmieniło  się  z  czerwonego  na  migające  pomarańczowe.  Natychmiast   gdy   stąd   wyjdzie,   zamierza   pójść   do   tego   cholernego   samochodu   i   wcisnąć   gaz  do  dechy—   Czerwony.   Czytelnik   stał   się   z   powrotem   czerwony.   Więc   jego   odcisk   nie   działa.   Upuszczając   jego   rękę,   podupadła   na   duchu   i   zwiesiła   głowę.   Gdy   fala   zemdlenia  zamajaczyła  na  horyzoncie,  wzięła  kilka  głębokich  oddechów.   Drugi  strażnik  był  teraz  zamknięty  w  celi  w  piwnicy  —  a  ona  ledwo  była   w   stanie   podnieść   tego   tu   z   tej   cholernej   podłogi.   Jak   na   piekło   zamierza   przytargać  na  plecach  człowieka,  którego  zabiła,  tu  na  górę?     To  znaczy,  innego  którego  zabiła.                                                                                                                           30

 w  oryg..  –  Deadweight  –  czyli  martwy  ciężar.  chodzi  o  grę  słów-­‐  dead-­‐martwy    drużyna  koszykarska  

31

207  

 

I   cholera…   zamknęła   go   na   dole.   Jeśli   także   jest   zamykana   na   odcisk   kciuka?  Prędzej  umrze  z  głodu.     Chyba,  że  Benloise  będzie  tu  wkrótce.   Opierając  się  o  ścianę  i  napinając  ręce  na  jej  zdrowym  kolanie,  starała   się  myśleć,  myśleć,  myśleć...   Wyglądało   to   tak   jakby   Bóg   wziął   jej   modlitwy   dosłownie:   wydostała   się   z   bagażnika   po   jej   pierwszym   “Pomóż   mi   Ojcze.”.   Drugie   “Dobry   Boże,   proszę  pomóż  mi  się  uwolnić”,  wydostało  ją  z  więzienia  ale  nie  z  domu.   Gdy  ofiarowała  trzecią  modlitwę,  była  naprawdę  szczegółowa.   Ach,  Panie,  obiecuję  zerwać  z  takim  życiem,  jeśli  pozwolisz  mi  zobaczyć   ponownie  twarz  mojej  babci.   Czekaj,  czekaj,  to  mogłoby  się  zdarzyć,  gdyby  była  na  granicy  śmierci  i   jakaś  wróżka  przyszłaby  tutaj  lub  do  szpitala.   Dobry  Boże,  czy  mogę  po  prostu  patrzeć  jej  w  oczy  i  wiedzieć,  że  jestem   w   domu   bezpieczna   z   nią...   Przysięgam   zabiorę   ją   gdzieś   daleko   i   nigdy   nie   wystawić  się  na  niebezpieczeństwo.     -­‐  Amen  -­‐  powiedziała,  z  trudem  się  prostując.   Rozciągając   się   mocno,   znalazła   dość   siły   by   skierować   się   na   drogę   z   powrotem  do  klatki  schodowej  i  —   Sola  zatrzymała  się.  Obróciła  się  w  stronę  blatu  gdzie  znalazła  kluczyki  i   magazynek.   Zamknęła   oczy   na   rozwiązanie,   które   było   jednocześnie   całkowicie  odrażające  i  dowodem,  niewątpliwie,  że  Bóg  słucha.   To  pojawiło  się  jakby  Bogowie  pomagali  z  góry.   W  chory  sposób.       Tłumaczenie:  Nuffanilia    

 

208  

 

DZIEWIĘTNAŚCIE     "Tu  jest"  powiedział  Assail,  wskazując  przez  przednią  szybę.  "Zjazd".   Czekał   całą   wieczność   na   niemal   ukryty,   zakryty   –   zielony   pas,   który   wreszcie   raczył  pojawić  się  około  pięćdziesiąt  metrów  przed  nimi.     Kiedy   nowa   trasa   została   wprowadzona   w   telefonie   Ehrica,   podążali   przez  całą  drogę  na  północ  do  Parku  Adirondack,  mijając  miejsce  zwane  Lake   Placid,  podobnie  jak  jakaś  górę  w  tym  miejscu,  biorąc  pod  uwagę  to,  co  mieli   za  sobą,  całkiem  pasowało.     Górę  Mountain.     I   nie   widział   niczego   o   ośrodku   narciarskim   o   nazwie   Killington?   W   rzeczy  samej,  to  był  jego  rodzaj  rekreacji.     To   była   długa   podróż.   Godzina   za   godziną,   każda   mila   pod   oponami   Range   Rovera   niczym   niekończące   się   następstwo   przeszkód,   które   zostały   przezwyciężone.     "Dziękuję,   kurwa"   mruknął   Ehric,   skręcił   i   wpadli   na   rozciągający   się   przygnębiający  odcinek  ziemi.     Wzniesienia,   którymi   podążali   bardziej   nadawały   się   dla   kóz,   i   na   szczęście   wysokość   opon   Rovera   jakiejś   wersji   Goodyear   na   jakich   jechali   sprawiła,   że   jazda   była   całkiem   znośna.   To   było   jednak   kolejne   trwające   w   nieskończoność  opóźnienie,  do  punktu,  gdzie  Assail  przekonał  się,  że  robili  to   w   niewłaściwy   sposób:   pomimo   tego,   że   Benloise   we   własnej   osobie   był   z   nimi,   nie   postawiłby   na   człowieka,   że   nie   ma   jakiegoś   nakazu,   w   skutek   którego,   jeśliby   nie   skontaktował   się   z   porywaczami   w   pewien   określony   sposób,  ktokolwiek  był  więziony  zostałby  wyeliminowany.     Assail  oparł  łokieć  na  drzwiach  i  oparł  twarz  na  swojej  otwartej  dłoni.   Fakt,   że   jego   Marisol   była   kobietą   sprawiał,   że   czuł   się   chory.   Mężczyźni   potrafili   być   wystarczająco   surowi   w   stosunku   do   członków   własnej   płci   –   myśląc   o   wszystkich   tych   rzeczach,   które   mogły   zostać   uczynione   kobiecie   były  koszmarem,  o  który  modlił  się,  aby  nie  miał  miejsca.     "Szybciej"  powiedział  przez  zaciśnięte  zęby.  

209  

 

  "I   mamy   zaryzykować   utratę   amortyzatora?   Musimy   zjechać   z   tego   stosu  skał."     W   momencie   kiedy   Assail   był   gotowy   żeby   warknąć,   koniec   podróży   przedstawił   się   nagle   i   bez   fanfar:   Jedno-­‐piętrowa   betonowa   struktura,   posiadająca   urok   budy   dla   psa,   ukazała   sie   im,   i   zanim   zdążyli   się   zbliżyć,   otworzył  swój  zamek  i  przygotował  się  by  wyskoczyć  -­‐     W  tym  samym  momencie  drzwi  tego  miejsca  otworzyły  się.     I  do  końca  życia,  nigdy  nie  zapomni  tego,  co  z  nich  wyszło.     Marisol  była  naga  od  pasa  w  dół,  parka  którą  rozpoznał  powiewała  za   nią,   kiedy   zatoczyła   się   w   noc.   Oślepiona   i   oświetlona   przez   reflektory,   płonęła  na  czerwono,  krew  pokrywająca  smugami  jej  nogi  i  górę  upiornego   tułowia,   jej   twarz   ponura   niczym   śmierć,   kiedy   kierowała   pistolet   prosto   przed  siebie.     "Marisol"  wrzasnął.  "Nie  strzelaj!  To  ja  Assail!"     Uniósł  ręce  w  powietrze,  ale  to  nie  było  tak,  jakby  mogła  go  zobaczyć.     "To  ja  Assail!"     Potknęła  się  i  zatrzymała,  ale  niczym  grzeczna  dziewczynka  skierowała   pistolet  w  górę  i  zamrugała  krótko.  "Assail...?"     Jej  głos  załamał  się  z  rozpaczą,  która  zmieniła  go  na  zawsze:  wraz  z  jej   widokiem,   będzie   słyszał   ten   ton   oprawiający   dwie   sylaby   jego   imienia   jeszcze  przez  wiele  lat.     W  swoich  koszmarach.     "Marisol,  Marisol  kochanie...  przyszedłem  po  ciebie."     Chciał  powiedzieć  Ehricowi,  żeby  wyłączył  te  światła,  ale  nie  wiedział,   kto  jeszcze  był  tam  z  nią  i  czy  ktokolwiek  wyskoczy  w  pogoni  za  nią.     "Marisol,  chodź  do  mnie."     Sposób  w  jaki  jej  ręce  się  trzęsły  kiedy  przycisnęła  je  do  swojej  głowy   sprawił,   że   chciał   do   niej   iść.   Ale   ona   wydawała   sie   niepewna,   co   było   rzeczywistością,   a   co   mogło   być   wytworem   jej   wyobraźni.   I   wraz   z   bronią,   była  jednocześnie  niebezpieczna  jak  i  bezbronna.     "Marisol,   obiecałem   twojej   babci,   że   cię   uratuję.   Chodź   do   mnie,   kochanie.  Idź  w  stronę  mojego  głosu."     Trzymał  swoje  ręce  w  górze  w  ciemności.  

210  

 

  "Assail..."   kiedy   zrobiła   krok   do   przodu,   zdał   sobie   sprawę,   że   kulała.   Niedobrze.  Ale,  oczywiście,  część  tej  krwi  musiała  należeć  do  niej.     "Ona   będzie   potrzebowała   opieki   medycznej"   powiedział   na   głos.   Cholera,  jak  on  może  ją  wyleczyć?     Jeśli  umrze  w  drodze  powrotnej...     Ile  z  tej  krwi  było  jej?     Zrobiła  kolejny  krok  i  jeszcze  jeden,  i  nadal  nikt  się  nie  pojawił  za  nią,   miał  nadzieję,  że  nie  cała,  którą  była  pokryta  była  jej  własną.     "Chodź  do  mnie."  usłyszał  jak  jego  własny  głos  się  załamuje,  czuł  Ehrica   strzelającego  w  niego  zszokowanym  spojrzeniem  z  SUVa.  "Moja  kochana..."     Marisol  podniosła  trzęsącą  dłoń,  aby  osłonić  oczy,  i  z  jakiegoś  powodu,   to  podkreśliło  fakt  że,  była  naga  w  pełnej  okazałości.     Jego  gardło  wyschło  tak  bardzo,  że  nie  mógł  przełknąć.     Pieprzyć  to.     Assail   wepchnął   broń   za   pasek   i   rzucił   się   do   przodu,   aby   się   z   nią   spotkać  bliżej  niż  w  połowie.     "Assail...  czy  to  naprawdę  ty?"  Wyszeptała  kiedy  się  zbliżył.     "Tak.  Proszę  nie  strzelaj  -­‐  chodź  do  mnie  moja  kochana."     Kiedy  wypuściła  z  siebie  szloch,  chwycił  ją  i  przyciągnął  do  piersi,  lufa   jej   pistoletu   skierowana   była   na   prawo   do   jego   mostka.   Jeśli   pociągnie   za   spust,  może  go  zabić.     Nie  zrobi  tego.     Z   łkaniem   oddała   się   jego   sile,   a   on   trzymał   ją   wygiętą   nad   ziemią.   Ważyła   prawie   nic   w   przeciwieństwie   do   niego,   i   z   jakiegoś   powodu,   to   przeraziło  go  jeszcze  bardziej.     W   związku   z   powyższym,   poświęcił   tylko   chwilę   na   ich   bliskość   -­‐   a   następnie  musiał  zapewnić  jej  bezpieczeństwo.     Kołysząc   ją   w   ramionach,   odwrócił   się   i   pobiegł   do   kuloodpornego   Rovera,   biegnąc   przez   te   światła,   które   były   niczym   rajska   strefa   bezpieczeństwa.     Ehric   i   jego   brat   przewidzieli   wszystko   do   perfekcji.   Wyskoczyli   z   Rovera  i  pozostawili  otwarte  drzwi  na  tylne  siedzenia  -­‐  podczas  gdy,  Benloise   został  usunięty  z  tyłu  i  trzymany  z  dala  od  zasięgu  wzroku  człowieka.     Marisol  nie  musiała  wiedzieć  o  jego  obecności.   211  

 

  Umieszczając   swoją   kobietę   z   tyłu,   Assail   rozwinął   śpiwór,   który   zapakował  wraz  z  wodą  i  batonikami  energetycznymi,  które  zabrał  dla  niej.     Zakrywając  jej  nagość,  przysunął  się  do  niej,  aż  poczuł  jak  drży.     "Marisol"   powiedział   kiedy   się   odsunął.   "Zjedz.   Napij   się.   Ehric,   mój   kuzyn,  zabierze  cię  -­‐"     Jej   paznokcie   wbiły   się   w   jego   przedramię   pomimo   tego,   że   miał   założony  gruby  sweter.  "Nie  zostawiaj  mnie!"     Dotknął  jej  pięknej  twarzy.  "Muszę  tu  popracować  przez  chwilę.  Rzeczy   muszą   zostać   załatwione.   Spotkamy   się   po   drodze."   Szarpnął   się.   "Ehric!   Evale!"     Dwaj   samce   podeszli   i   przez   chwilę   rozważał   odwiezienie   jej   samodzielnie.     Ale   nie,   zemsta   musi   zostać   wykonana,   i   on   był   jedynym,   który   wyrówna  rachunki  "Kochanie,  spójrz  na  moich  krewnych."     Kiedy   wycofał   się,   aby   mogli   pochylić   się   i   pokazać   swoje   twarze,   był   wdzięczny,   że   ich   karnacja   i   ich   rysy   były   podobne   do   jego   własnych.   W   istocie  ich  trójka  była  mylona  jako  bracia.   "Zatroszczą   się   o   twoje   bezpieczeństwo   i   przedłożą   swoje   własne   życie   przed   twoje.   Dołączę   do   was   niebawem.   Nie   opuszczę   cię   na   długo,   przysięgam  ci."     Jej   fanatyczne,   znękane   oczy   odbijały   się   tam   i   z   powrotem,   jakby   desperacko  próbowała  utrzymać  swoje  zdrowie  psychiczne.     "Idź"  syknął  Assail,  spoglądając  na  obiekt.  "Idź  teraz!"     A   jednak,   okazało   się,   że   to   niemożliwe,   aby   odwrócił   się   od   swojej   Marisol.  Znęcano  się  nad  nią  i  jej  stan  sugerował,  że  -­‐     Ehric   chwycił   go   za   ramię.   "Bądź   spokojny,   mój   kuzynie.   Będzie   traktowana  jak  nasza  cenna  siostra."     Nawet  Evale  odezwał  się  raz.  "Będzie  w  dobrych  rękach,  kuzynie".     Assail  miał  moment  połączenia  z  samcami,  słowa  wdzięczności  zatkały   mu  gardło.  W  końcu,  wszystkim,  co  mógł  zrobić,  to  pomachać  im.     Potem  musiał  oprzeć  się  o  SUVa.  "Nie  opuszczę  cię  na  długo."     Działając  pod  wpływem  instynktu,  nie  będąc  świadomym  co  decyduje   się  zrobić...  pocałował  w  usta  Marisol.     Moja,  pomyślał.   212  

 

  Zmuszając   się,   by   się   skupić,   chwycił   swój   plecak,   zamknął   drzwi   SUVa,   i  odszedł.     Ehric,   chwała   mu,   zadbał   o   to,   aby   obrócić   pojazd   wokół   tak,   żeby   Benloise   nie   został   oświetlony   światłami   reflektorów   -­‐   a   potem   Rover   popędził  w  dół  nierówną  drogą.     Och,  jak  on  chciał  żeby  pasy  zostały  wybrukowane.  Żałował,  że  to  nie   była   cholerna   autostrada   z   limitem   prędkości   140   km   na   godzinę.   Albo   jeszcze  lepiej,  żeby  przybyli  za  pośrednictwem  helikoptera.     Kiedy   reflektory   zniknęły,   wyjął   słuchawki   i   założył   je,   włączył   swoją   czołówkę32.   Potem   podszedł   do   Benloisa,   chwycił   go   za   taśmy   związujące   jego  kostki  i  pociągnął  go  po  zaśnieżonej  ziemi,  na  otwartą  przestrzeń.     Upuszczając  nogi,  wyciągnął  broń  i  wycelował  w  człowieka.     "Aby  upewnić  się,  że  zostaniesz  w  miejscu"  Assail  wycelował  w  ziemię.     Pop!     Benloise   szarpnął   się   mocniej,   starając   się   chronić   swój   brzuch   -­‐   za   późno.  Pocisk  uderzył  właśnie  tam  i  spokojnie  robił  swoje:  Podczas  bolesnych   jak   i   osłabiających   obrażeń   w   jelitach,   wykorzystał   swój   słodki   czas,   by   osiągnąć  swój  cel.     Mimo,  że  Assail  nie  planował,  by  drań  długo  czekał  na  swoją  śmierć.     Krocząc  po  siedzibie,  trzymał  broń  uniesioną  i  miał  skupiony  wzrok.     To  co  znalazł  w  środku  dało  mu  na  wstrzymanie.     Bezpośrednio   w   otwartych   drzwiach,   leżała   odrzucona   ludzka   ręka,   jakby  spełniła  swoje  zadanie  i  nie  była  już  dłużej  potrzebna.  Ciało,  do  którego   należała  było  tam  po  prawej  -­‐  nie,  te  zwłoki  miały  dwie  ręce...  aczkolwiek  nie   twarz,  jeśli  już  o  tym  mówimy.     Tak  więc  jest  tu  przynajmniej  jeszcze  jeden  inny  martwy  wewnątrz.     Jego  Marisol  walczyła  o  swoją  wolność  niczym  banshee33.     Spacerując   po   otwartej   przestrzeni   podłogi,   nie   widział   nic   wartościowego   lub   godnego   uwagi,   co   mógłby   sobie   zatrzymać.   Ale   w   odległym  kącie,  były  schody  prowadzące  na  niższy  poziom.     Dwukrotnie   sprawdził   swojego   jeńca.   Benloise   pozostał   w   miejscu   wijąc  się  w  śniegu  na  zewnątrz  głównych  drzwi,  jego  ciemne  oczy  otwarte  i                                                                                                                           32

 Taka  lampka  zakładana  na  czoło  (jakby  ktoś  nie  wiedział)    Zjawa  zwiastująca  śmierć  

33

213  

 

mrugające   nierównomiernie,   górna   warga   oderwana,   jego   bladość   święciła   w  świetle  otoczenia.     Lepiej  zabrać  go  ze  sobą.     Assail   podszedł   i   poderwał   człowieka   na   stopy.   Kiedy   Benloise   oblał   samodzielne   stanie,   to   była   chwila   aby   przeciągnąć   jego   sto-­‐czterdziesto-­‐   funtową   wagę   do   wnętrza.   Następnie   razem   przespacerowali   się   do   klatki   schodowej.     W  dół  do  podziemi,  bezużyteczne  nogi  Benloisea  uderzały  za  nimi  jak   piłki.     I  to  było  złe.     Niższe   piętro   składało   się   z   dużej   otwartej   przestrzeni   z   trzema   komórkami   i   ścianą   horroru.   Jedna   z   komórek   nie   była   pusta.   Był   tam   człowiek  z  brutalnie  potraktowaną  twarzą  i  szyją,  leżący  na  plecach,  patrząc   na  to,  co  miałeś  nadzieje  było  piekłem.  Jego  prawa  ręka  została  przeciągnięta   przez  kraty,  a  krwawy  kikut  ogłaszał,  że  to  z  niego  została  odjęta  ręka.     Przez   chwilę   czuł,   że   serce   kłuje   go   z   dumy.   Marisol   wydostała   się   na   zewnątrz.   Nie   miało   znaczenia   to,   co   on   jej   zrobił,   albo   jak   wielka   była   jej   pomysłowość,  zatriumfowała  nad  swoimi  porywaczami,  wiodąc  ich  nie  tylko   do  piekła,  ale  i  do  ich  mogił...     Stało  się  to  w  momencie  kiedy  dowiedział  się,  że  ją  stracił.     Był  zakochany  w  tej  kobiecie  -­‐  i  rzeczywiście,  to  było  chore,  by  czuć  tą   głębię  w  środku  tej  masakry  i  przemocy,  ale  serce  było,  tam  gdzie  było.     I  kiedy  Assail  wyobraził  sobie  swoją  Marisol  przykutą  tymi  łańcuchami   do   betonowej   ściany,   wpadł   we   wściekłość   osiągającą   punkt   szaleństwa,   masowy   pęd   byków   pędzących   przez   jego   ciało,   ich   tysiące   kopyt   doprowadzały  go  do  szaleństwa.     Chodząc   w   kółko   Benloise'a,   obnażył   kły   i   syknął   jak   wampir,   którym   był   –   hurtownik   narkotyków   pomimo   tego,   że   był   postrzelony,   odskoczył.   "Madre  de  Dios!"     Asail   obniżył   się   w   dół,   dostając   się   blisko   twarzy   mężczyzny   "Masz   rację!  Jestem  koszmarem  który  przybył  po  ciebie!"     Był   tylko   jeden   łańcuch   wiszący   na   ścianie.   Drugi   był   zwinięty   na   podłodze   wewnątrz   zamkniętej   komórki,   krew   która   go   pokrywała   potwierdzała,  że  to  było  narzędzie  zbrodni,  którego  użyła  Marisol.   214  

 

  Nadałby  się  do  użycia  po  raz  kolejny.     Assail   zdematerializował   się   przez   kraty   i   podniósł   lepkie,   pachnące   żelazem  ogniwa.     Och,  Marisol,  już  nie  będzie  musiała  być  taka  odważna.     Assail   zdematerializował   się   z   powrotem,   Benloise   nie   był   już   biznesmenem   posiadającym   kontrolę,   który   rozdawał   wszystkie   karty.   W   przeciwieństwie   do   martwych   ciał   i   krwi   lub   nawet   utraty   swojego   brata   i   zagrożenia  dla  własnego  życia  –  dla  wszystkich  z  nich  był  w  stanie  zachować   zimną   krew   głównie   na   zewnątrz   –   ucząc   Assaila   prawdziwej   tożsamości   wysyłającej  go  na  krawędź.     Biadolenie,   płacz,   modlitwy,   człowiek   stracił   panowanie   nad   pęcherzem,  mocz  ciurkał  z  jego  skurczonego  fiuta  na  betonową  podłogę.     Assail   podkradł   się   do   ściany   i   ponownie   przymocował   łańcuch.   Na   szczęście,   nie   było   nic   świeżo   zabarwionego   na   powierzchni   łańcucha.   Ale   będzie  jednak.     Sponiewierany   Benloise,   piszczał,   był   sflaczały   i   sikał   po   sobie   na   podłogę,   Assail   umieścił   taśmę   izolacyjną   na   nadgarstkach   mężczyzny   i   przytwierdził   go   do   ściany   w   stylu   Jezusa   Chrystusa   skracając   ją,   do   momentu,  aż  jego  dziurawy  tułów  pozostał  płaski.     Assail   wyłuskał   swój   plecak   i   rozpiął   go.   Kiedy   spojrzał   na   ładunek   wybuchowy,   który   zabrał   ze   sobą,   wiedział,   że   to   więcej   niż   wystarczające,   aby   z   łatwością   wysadzić   wysoko   w   powietrze.   Spojrzał   na   Benloisea.   Facet   płakał  na  całego,  kręcąc  głową,  jakby  chciał  się  obudzić.     "W   rzeczy   samej,   jesteś   w   pełni   świadomy"   Assail   rzucił   "że   to   nie   będzie  trwało  wiecznie."     Obracając   się   twarzą   do   komórki,   wyobraził   sobie   w   niej   Marisol,   przerażoną...  i  gorzej.     Serce   waliło   mu   w   piersi.   Jeśli   wysadzi   to   miejsce   w   powietrze...   Benloise   będzie   wolny,   martwy   i   odejdzie   -­‐   azali   do   piekła,   ale   jednego   może   być   pewny   w   życiu   po   śmierci,   po   tym   jak   jedno   odbył   tu,   wydawało   się   daleko  bardziej  rozsądne,  aby  zważyć  cierpienie  w  czasie  rzeczywistym.     Czuł   przeznaczenie,   by   zabić   hurtownika   najpierw.   Następnie   ustawić   materiały  wybuchowe  i  zdetonować  je  z  odległości.     Ale  to  nie  byłoby  tak  sprawiedliwe,  jak  być  powinno.  Marisol  cierpiała  -­‐   215  

 

  Ryk   zawibrował   przez   jego   klatkę   piersiową...   jakby   jego   ciało   protestowało  przeciwko  perspektywie  zostania  oszukanym  przez  śmierć.     "Nie"  powiedział  do  siebie.  "Lepiej  w  ten  sposób."     Szkoda,  że  tylko  część  z  niego  w  to  uwierzyła.     Assail  rozpiął  plecak  i  zapiął  go  ponownie.  Podchodząc  do  pierwszego,   a   potem   do   drugiego   łańcucha,   sprawdził   je   dla   bezpieczeństwa.   Istotnie,   były   dobrze   przymocowane.   To   samo   dotyczyło   kajdanek   na   nadgarstkach.   Przyciągając   z   trzaskiem,   chwycił   podbródek   Benloise'a   i   szarpnął   do   tyłu.     Z   kolejnym   sykiem,   wgryzł   się   w   ciało   na   szyi,   zrywając   kawałek   i   wypluwając   go   na   podłogę.   Krew   miała   dobry   smak   w   jego   ustach,   a   jego   kły   mrowiły   w   oczekiwaniu   na   więcej.   Tylko,   że   w   tym   przypadku   zostanie   odrzucona.     Ugryzienie  było  tylko  symbolem  tego,  co  jako  samiec  napędzany  przez   instynkt  był  gotowy  zrobić,  by  chronić  swoją  kobietę.  I  rozdarłby  jego  szyję  w   pełni,  jeśli  sam  Benloise  by  nie  torturował.     Kiedy   jego   ofiara   mówiła   w   pośpiechu   w   tym   obcym   języku,   Assail   walczył,  aby  pozostawić  człowieka  przy  życiu.     Okrucieństwo   wymagało   samokontroli   w   tych   okolicznościach   -­‐   i   zazwyczaj  nie  był  to  problem.     Jednak  nic  co  angażowało  Marisol  nie  było  zwykłe.     Assail  uderzył  mężczyznę  w  milczeniu.  Dźgając  palcem  wskazującym  w   jego   twarz,   warknął:   "Ona   nie   była   twoja,   byś   ją   zabrał.   Słyszysz   mnie?   Nie   twoja.  Moja".     Zanim   stracił   panowanie   nad   swoimi   nerwami,   podkradł   się   do   schodów,  pozostawiając  światła  tak,  że  Benloise  był  w  pełni  świadomy,  gdzie   się   znajdował:   więzienie   jego   własnego   pomysłu   z   niczym   poza   szczątkami   jednego  z  jego  ochroniarzy,  aby  dotrzymać  mu  towarzystwa.     Wspinając  się  po  dwa  stopnie  na  raz,  Assail  wiedział,  że  jest  możliwość,   że   ktoś   może   przyjść   i   uwolnić   hurtownika,   ale   to   było   mało   prawdopodobne.   Benloise   był   notorycznie   skryty,   i   z   martwym   Eduardo,   jedynymi   ludźmi   którzy   mogli   za   nim   tęsknić   byli   strażnicy   i   pracownicy   –   i   biorąc  pod  uwagę  sposób  w  jaki  był  ostrożny  w  stosunku  do  osób,  z  którymi   współpracował,   będzie   opóźnienie,   zanim   funkcjonariusze   zgromadzą   się   i   216  

 

odbędą  rozmowy  z  każdym  indywidualnie,  co  znaczyło,  że  znajdował  się  poza   pętlą,   ponieważ   ich   przełożony,   nie   posiadał   kontaktu   do   kogokolwiek   z   jego   zespołu.     A  potem?  To  było  otwarte  pytanie,  czy  któryś  z  nich  faktycznie  będzie   szukać  ich  szefa.  Ludzie  działający  w  świecie  podziemia  rozpraszają  się  kiedy   dochodzi   do   komplikacji,   takich   jak   to   -­‐   nikt   nie   zamierza   ryzykować   zostania   zabitym   lub   zakutym   w   kajdanki   przez   władze   człowieków,   tylko   po   to   by   ratować  czyjąś  skórę.     Benloisea  czekała  powolna  śmierć,  w  samotności.     I   jeśli   ktoś   znajdzie   ciała   wewnątrz   domku?   W   tym   roku...   w   następnym...  za  dziesięć  lat  od  teraz?     Kryjówka   Benloisea,   którą   skonstruował   miała   zostać   wysadzona   w   powietrze.     Na   piętrze,   Assail   wysprzątał   otwarty   pokój.   Znalazł   jeszcze   dwa   telefony,  które  wyłączył,  usunął  baterie,  i  wsunął  do  swojej  paczki.  Zostawił   broń  i  amunicję,  i  uważał,  aby  zamknąć  drzwi  i  sprawdzić  czy  są  prawidłowo   zamknięte.     Tak  zrobił.     Spacerując   wokół   małego   budynku,   znalazł   zbiornik   ropy   naftowej   na   tyłach.  Patrząc  na  wskaźnik,  zauważył,  że  jest  tylko  jedna  czwarta  całości.     Biorąc  pod  uwagę,  jak  zimno  było  na  tym  wzniesieniu,  domyślił  się,  że   zapasu  zabraknie  w  ciągu  jednego  lub  dwóch  dni.     Ciała  powinny  być  przechowywane  w  chłodnym  otoczeniu,  dobrze,  że   utrzymał   smród   na   dole,   nie   żeby   dużo   z   niego   się   wydostało   na   zewnątrz,   biorąc   pod   uwagę   małe   okna   na   piętrze,   z   których   wszystkie   zostały   zamknięte.     Był   gotowy   do   startu,   gdy   zauważył   samochód   zaparkowany   z   jednej   strony.     Podniósł   jego   kamuflażowe   nakrycie   i   przetestował   jedne   z   drzwi.   Zablokowane.     Gdyby   je   wysadził,   kula   ognia   mogłaby   przyciągnąć   uwagę,   a   to   nie   było  pożądane.  Pozwolił  plandece  spaść  z  powrotem  na  miejsce.     Zamykając   oczy   w   przygotowaniu   do   dematerializacji,   widział   swoją   Marisol  wychodząca  przez  te  drzwi.  I  to  sprawiło,  że  przeszły  go  ciarki  zanim   217  

 

stał   się   jednością   z   nocnym   powietrzem,   przenosząc   swoje   cząsteczki   na   południe,  na  parking  przy  autostradzie  około  dwadzieścia  kilometrów  w  dół   Northway.     Scalając  się,  wyjął  komórkę  i  zadzwonił  do  Ehrica.     Jeden  dzwonek.  Dwa.  Trzy.     "Wszystko   z   nią   dobrze"   powiedział   kuzyn   na   powitanie."Zjadła   i   wypiła  trochę  wody.  I  pragnie  cię  widzieć."     Assail  opadł  we  własnej  skórze.   "Dobra  robota.  Jestem  tam,  gdzie  się   umówiliśmy."     "Czy  udało  ci  się  zrealizować  wszystko  bez  wyjątku?"     "W  rzeczy  samej.  Czy  jest  ktoś  przed  tobą?"     "Ani  z  przodu  ani  z  tyłu,  i  jesteśmy  tylko  dwie  mile  od  ciebie."     "Będę  tu  czekać."     Kończąc   rozmowę,   patrzył   na   swoją   komórkę.   Jego   pierwszym   odruchem   było   zabrać   ją   do   swojego   domu,   ale   będzie   wymagała   pomocy   medycznej  –  i  chciałaby  się  umyć  i  przebrać  zanim  jej  babcia  ją  zobaczy.     Następny   telefon   Assaila,   był   do   jego   własnego   domu,   a   gdy   odpowiedział  kobiecy  głos  z  mocnym  akcentem,  zdał  sobie  sprawę,  że  mruga   by  pozbyć  się  łez.     "Pani"  powiedział  szorstko  "  Ona  -­‐"     "Nie  żyje  "  Stara  kobieta  jęczała  "  Mój  Boże,  powiedz  mi"     "Ona  żyje.  Mam  ją."     "Co?  Powtórz  jeszcze  raz,  proszę."     "Żywą".   Chociaż   nie   był   pewien,   jakiejkolwiek   ‘dobrej’   części.   "Jest   żywa  i  jest  pod  moją  opieką."     Nastąpiła   szalona   przemowa,   w   języku   ojczystym.   I   choć   Assail   nie   znał   żadnego  ze  słów,  znaczenie  było  nie  tylko  jasne,  ale  czymś  z  czym  się  zgadzał.     Dziękuję  ci,  Pani  Kronik,  pomyślał,  choć  nie  był  religijny.     "Jesteśmy  daleko  od  Caldwell"  powiedział.  "Możemy  nie  zdążyć  przed   świtem,  w  tym  przypadku  będziemy  w  domu  po  tym  jak  zajdzie  słońce."     "Porozmawiać  z  nią?  Mogę?"     "Oczywiście,   proszę   pani."   Z   przodu,   para   reflektorów   rosła   na   autostradzie  i  padła  na  niego,  i  na  zjazd.  "Potrzebuje  jednak  chwili,  i  dam  ją   do  telefonu"   218  

 

  Range   Rover   został   doprowadzony   bezpośrednio   przed   niego,   tylne   światła  zapalone,  aż  ukazał  się  Ehric.     "Tutaj  jest,  proszę  pani"  powiedział,  kiedy  otworzył  tylne  drzwi.     Marisol   była   owinięta   w   śpiwór,   a   jej   kolor   był   lepszy,   przynajmniej   dopóki   nie   spojrzała   na   niego   i   maleńki   rumieniec,   który   pojawił   się   na   jej   policzkach  natychmiast  zniknął.     Assail   poczuł   zakłopotanie,   Ehric   kręcił   się   wokół,   spojrzał   na   niego   i   cofnął  się.  Szybko  zawracając,  wskazał  swoją  twarz.     O,  cholera.  Assail  musiał  mieć  krew  na  ustach.     "Twoja  babcia"  wypalił,  wtykając  telefon  Marisol.     Wystarczyło,  wykonać  ten  trick  aby  przekierować  uwagę  jego  kobiety   -­‐   a  kiedy  sięgnęła  jakby  oferował  jej  życie,  zamknął  drzwi.     Kręcąc   się   wokół,   udał   się   do   placówki   publicznej   znajdującej   się   za   nim,  biegnąc  ze  stałą  prędkością,  zlokalizował  męską  toaletę  i  przeszedł  obok   pisuarów  i  kabin  toalet.     Ponad  jedną  z  umywalek,  spojrzał  w  płaską  płytę  ze  stali  nierdzewnej,   która  służyła  jako  lustro.     "Kurwa"     To  nie  było  to,  co  każda  kobieta  chciała  zobaczyć,  zwłaszcza  po  tym,  jak   została  porwana:  Jego  twarz  rzeczywiście  była  pokryta  krwią,  jego  szczęka  i   wargi  oznaczone  plamami  -­‐    a  jego  kły...  czubki  jego  kłów  były  widoczne.     Miał  nadzieję,  że  jego  oblicze  nie  był  tym,  na  co  tak  zareagowała.     Pochylając  się,  spróbował  puścić  wodę  i  nabrać  jej  w  ręce,  ale  baterie   były  rodzaju  tych  pod  którymi  trzeba  było  trzymać  ręce,  aby  działały.  Proces   zajął   mu   zbyt   dużo   czasu,   wypełniając   jedną   dłoń   i   doprowadzając   ją   do   twarzy  i  tak  w  kółko.  A  potem  nie  było  nic  czym  mógłby  się  wytrzeć.     Przejeżdżając   dłonią   w   dół   swojej   twarzy,   ocenił   swoje   włosy,   które   dzięki  Paulowi  Mitchell  zachowały  pozory  atrakcyjności  -­‐     Szczerze  starał  się  poprawić  swój  wygląd  w  tej  sytuacji?  To  śmieszne.     Podszedł   z   powrotem   do   Range   Rovera,   wiedział,   że   będzie   musiał   wykonać  trzeci  telefon,  kiedy  jego  Marisol  skończy  rozmawiać  z  babcią:  jego   kobieta  będzie  potrzebowała  pomocy  medycznej.     Gdzie  się  udać?  W  starym  kraju,  nie  było  lekarzy  rasy  dostępnych  dla   niego   i   jego   kuzynów.   Na   szczęście   jednak,   miał   swoje   znajomości   i   mógł   219  

 

polegać   na   człowieku   lub   dwóch,   którzy   przyjdą   po   godzinach   i   nie   będą   zadawać  pytań.     Nie  miał  takich  porozumień  w  Nowym  Świecie.     W   związku   z   powyższym,   istnieje   tylko   jedna   osoba,   z   która   może   się   skontaktować   -­‐   i   przy   odrobinie   szczęścia   będzie   rozwiązaniem,   które   dorównuje  jego  standardom.     Marisol   zasługuje   na   wszystko   co   najlepsze.   A   jemu   nie   potrzeba   nic   więcej.       Tłumaczenia:magdalena.bojka1  

220  

 

DZWADZIEŚCIA   Siedząc  z  tyłu  mercedesa,  John  Matthew  patrzył  przez  przednią  szybę,   jak   jego   siostra   zawahała   się   na   progu   domu   ich   ojca.   Podwójne   drzwi   rezydencji  były  szeroko  otwarte,  poszedł  do  środka  i  włączył  dla  niej  światła   przedniego  holu.   Jej  sylwetka  przecinała  blask,  i  wylewała  się  w  noc  czarnym  kształtem   cienia.   Jezu...  gdyby  miała  dziecko,  to  będzie  to,  przyszły  król  lub  królowa.  I  to   nie  dodało  innego  aspektu  do  powinniśmy-­‐czy-­‐nie-­‐powinniśmy  czegoś.   "Możemy  wyruszyć,  panie?"  zapytał  Fritz  z  przodu.   John   zagwizdał   rosnąco,   a   następnie   potarł   twarz   i   zajął   z   powrotem   siedzenie  z  tyłu.  Był  cholernie  wyczerpany.  Kontrast,  który  zaaplikowali  mu  w   ramię   sprawił,   że   czuł   się   dziwnie,   a   potem   był   szelest   niepokoju   i   był   już   wewnątrz   tomografu,   podczas   gdy   maszyna   robiła   ping-­‐   pong   wokół   niego.   Otwarty   tomograf,   jego   tyłek.   Jasne,   że   to   było   lepsze,   niż   wpompowanie   do   tej   dżambo   tubki   i   uszczelnione   mocno   jakby   był   pastą   do   zębów,   ale   była   to   chwila  oddechu  od  tej  sytuacji.   Och,   plus,   wiszący   nad   twoją   głową   szczęśliwy   toporek   albo   dwa   machy.  Cytując  Arnolda.   Ostatecznie  nie  musiał  się  o  to  martwić,  podobno.  Pobierze  leki  anty  -­‐   napadowe.  I  będzie  dobrze.  Był  spięty.  Tak.  Całkowicie...   Cholera.  Co  jeśli  miałby  napad,  kiedy  będzie  walczył?   Cokolwiek.  Nie  mógł  się  martwić,  że  –   Bing!   Jego   telefon   ogłosił   przyjście   smsa.   Sprawdził   i   zmarszczył   brwi   na   to,   co   Thor   wysłał   do   wszystkich:   Ekstra   obecność   konieczna   w   klinice.   Przewidywany  czas  przybycia  gości,  55  min.  Zamelduj  status,  NATYCHMIAST.   John   wystukał   szybką   odpowiedź:   W   drodze   powrotnej.   Jestem   dostępny...   Nie   był   pewien,   jak   to   wszystko   zakończyć.   Jak   tylko   wróci   do   domu,   miał   zamiar   poprosić   Fritza   o   spakowanie   rzeczy   Beth,   o   co   poprosiła...   a   następnie   znaleźć   Ghroma.   Mówienie   o   twoich   gównach.   Przekazanie   królowi,   że   jego   żona   nie   wraca   do   domu   na   dzień,   to   będzie   tak   zabawne,   221  

 

jak  jeden  z  jego  napadów,  ale  ktoś  musiał  pozwolić  poznać  facetowi  jej  plany   -­‐  i  widocznie  nie  miała  to  być  Beth.   Powiedziała   mu,   prosto   w   twarz,   że   nie   będzie   w   wielkim   pośpiechu,   rozmawiać  z  mężem.   Lub  być  w  pobliżu  niego,  najwyraźniej.   Po  opuszczeniu  centrum  medycznego,  poprosiła  Fritza,  by  powoził  ich   przez   jakiś   czas,   zanim   przemyśli   sugestię   Johna   w   całonocnej   chińskiej   restauracji   w   dzielnicy   handlowej   -­‐   co   się   po   prostu   stało,   hej,   zaraz   w   dół   ulicy   od   Żelaznej   Maski:   To   nie   było   tak,   że   John   nie   mógł   zadbać   o   swoją   siostrę-­‐   ale   dobrze   było   wiedzieć,   że   było   mnóstwo   możliwości   pomocy,   dostępnej   nieco   ponad   jedną   przecznicę,   dzięki   jego   żonie   i   jej   dwunasto   tonowym  składzie  bramkarzy.   Podczas   gdy   jadł,   Beth   była   głównie   cicho,   choć   miała   duży   apetyt   -­‐   skończyła   wołowinę   z   brokułami,   a   następnie   wymiotła   jego   pizzę   wraz   z   połową   tuzina   ciasteczek   z   wróżbą.   Kiedy   skończyli,   nie   chciała   wracać   do   samochodu,  przechadzali  się  jeszcze  ulicą  handlową  przez  jakiś  czas,  dopóki   nie  wybił  już  czas  powrotu.   Oczywiście,   że   była   rozdarta,   czy   zostać   w   mieście,   czy   wrócić   do   domu.   Człowieku,  współczuł  jej.  Co  za  bałagan.   I   to   było   zabawne,   tak   bardzo   nienawidził   otrzymywać   półśrodki,   nie   było  niczego,  czego  by  dla  niej  nie  zrobił.  Niczego.   Boże,  co  on  próbował  powiedzieć  podczas  ataku...?   Jakieś   dwadzieścia   minut   później,   Fritz   przywiózł   ich   bezpiecznie   do   tajnej  siedziby  Bractwa.   Okrążając   fontannę   po   środku   dziedzińca,   wjechał   do   przestrzeni   między  fioletowym  GTO  Rankhora  i  nowym  czarny-­‐na-­‐czarnym  R8,  V.   Brat  oczywiście  miał  jeszcze  Escalade.  Tylko  nowszą  wersję.   Wysiadając,   John   poszedł   za   lokajem   do   wielkiego   wejścia.   W   przeciwieństwie   do   drugiego   domu   jego   ojca   w   mieście,   ta   twierdza   była   bardziej   fortecą   niż   domem,   jego   wielkie   kamienne   ściany   wznoszące   się   z   ziemi,  tak  niezniszczalne  jak  góry,  na  których  były  wybudowane.  

222  

 

Jeśli   na   wschodnim   wybrzeżu,   byłby   nalot   dywanowy   z   jakiegoś   powodu?   To   miejsce,   Twinkies34   i   karaluchy.   To   było   wszystko,   co   pozostanie.   John   stuknął   lokaja   w   ramię,   gdy   Fritz   chwycił   uchwyt   masywnych   drzwi.  Weźmiesz  jej  rzeczy?   "Ależ  oczywiście."  Psaniec  spojrzał  zmartwiony.  "Tak  jak  prosiła."   Konsekwencje   królowej   rozbiją   się   gdzieś   indziej   niż   w   jej   własnej   sypialni  z  jej  mężem,  nie  skupią  się  na  Fritzu  -­‐  był  zbyt  dyskretny,  by  zadawać   pytania  lub  robić  zamieszanie.  Zamiast  tego,  po  prostu  emitował  niepokój  do   tego   stopnia,   że   gdybyś   miał   marshmallows   i   kij,   prawdopodobnie   mógłbyś   wykonać  pieczone  pianki  od  aury  psańca.   Wchodząc   do   przedsionka,   John   umieścił   swoją   twarz   przy   kamerze   bezpieczeństwa  i  czekał  na  odpowiedź.  Od  kiedy  Pierwsza  Rodzina  przeniosła   się  tu,  nie  było  żadnych  kluczy  do  domu,  nie  było  mowy  o  wejściu,  chyba  że   ktoś  kto  był  w  środku  i  cię  wpuścił.   I  chwilę  później  zamek  został  zwolniony,  i  pozwolono  im  przejść  przez   majestatyczny   hol.   Tyle   złota,   tak   wiele   kryształów,   i   te   kolorowe   marmurowe  kolumny?  To  był  carski  pałac  przeniesiony  w  góry  poza  Caldwell.   Jak  jego  ojciec  tego  dokonał?  Zastanawiał  się  John.  W,  jak,  1914?   Nie  miał  pojęcia.  I  jeszcze  bardziej  imponujące?  Blisko  wiek,  Hardhemu   jakoś  udało  się  utrzymać  człowieków  od  wtrącania  do  prywatnej  własności,   odciąć   od   tego   reduktorów...   i   symphatów,   którzy   nie   mieli   pojęcia   o   jej   współrzędnych:  To  miejsce  i  jego  podziemne  centrum  szkoleniowe,  nie  było   zagrożone  w  całej  swojej  historii.  Nawet  w  czasie  nalotów  reduktorów.   Właściwe  osiągnięcie.  Właściwe  dziedzictwo.   Boże,   chciałby   znać   swojego   ojca.   Chciał,   by   Brat   był   nadal   obok   -­‐   bo   mógł  na  pewno,  jak  cholera,  wykorzystać  kilka  porad  o  tym,  jak  powiedzieć   Ghromowi,  co  się  dzieje.   Zatrzymując   się   po   środku   wizerunku   jabłoni   w   rozkwicie,   John   pozwolił   Fritzowi   iść   na   prawo,   lokaj   zarządzający   pałacem   Buckingham   -­‐   dziarsko  pobiegł  szlachetnymi  schodami.   Ghrom  był  niewątpliwie  na  górze  w  swoim  gabinecie,  ale  po  pierwsze,   musiał  dostać  tłumacza.                                                                                                                           34

 Takie  ichniejsze  ciasteczka   223  

 

Kurwa.   Kogo,  do  diabła,  mógł  poprosić  o  –   "Gdzie  ona  jest?"   John  zamknął  oczy  na  żądanie...  i  była  minuta,  zanim  mógł  odwrócić  się   w  stronę  pokoju  bilardowego:  Rzeczywiście,  stojący  tuż  pod  łukiem,  król  był   ubrany   w   czarną   skórę,   ręce   zablokowana   na   biodrach,   jego   szczęka   wystająca  do  przodu.   Chociaż  był  ślepy,  a  jego  oczy  były  ukryte  za  tymi  okularami,  John  czuł   jakby  mężczyzna  patrzył  prosto.  Kurwa.  Na.  Niego.   Wszystko   na   raz,   dźwięki   otoczenia,   których   John   był   nieświadomy,   śmiertelnie  ucichły:  Bracia,  którzy  grali  w  bilard  za  plecami  Ghroma,  zawiesili   wszystkie   ruchy,   wszystkie   rozmowy,   aż   tylko   ścieżka   dźwiękowa   Eminema   Marshall  Mathers  LP  2  waliła  w  tle.   "John.  Gdzie  jest  moja  żona."   W  obliczu  tego  blasku,  John  podszedł.  Tak,  prawie  wszyscy  Bracia  byli   tam   z   Ghromem   -­‐   nie   było   wątpliwości,   że   wyczuli   jego   nastrój   i   okrążyli   stoły.   Przeczesując   wśród   wielkich   ciał,   zawiesił   spojrzenie   na   V   i   zamigał,   potrzebuję  cię.   Vhredny   skinął   głową   i   podał   swój   kij   Butchowi.   Zgasił   papierosa   w   kryształowej  popielniczce,  i  podszedł.   Ghrom  obnażył  kły.  "John,  jak  Bóg  mi  świadkiem,  kurwa,  potnę  cię  jeśli   nie-­‐"   "Spokojnie   tam,   wielki   facecie"   warknął   V.   "Idę   tłumaczyć.   Chcesz   iść   do  biblioteki,  gdzie  możemy-­‐  "   "Nie,  chcę  kurwa  wiedzieć,  gdzie  jest  moja  krwiczka!"  wypalił  Ghrom.   John   rozpoczął   miganie   i   większość   czasu   ludzie   tłumaczyli   po   pół   zdania,  V  poczekał,  aż  skończył  cały  raport.   Kilku  Braci  mruczało  w  tle,  kiedy  kręcili  głowami.   "W   bibliotece"   V   nakazał   królowi   w   sposób,   w   jaki   John   nigdy   by   nie   zrobił.  "Będziesz  chciał  to  zrobić  w  bibliotece."   Tego  nie  powinien  był  mówić.   Ghrom  odwrócił  się  w  stronę  Brata  i  udał  na  niego  z  taką  szybkością  i   dokładnością,  na  którą  nikt  nie  był  przygotowany:  V  stał  minutę  obok  króla;   224  

 

następnie   bronił   się   przed   atakiem,   który   był   tak   bezpodstawny,   jak...   cóż,   błędny.   A  potem  wszystko  poszło  w  pizdu.   Jakby   Ghrom   wiedział,   że   jest   na   wąskiej   krawędzi   złej   półki,   odłamał   się   od   V,   i   wszedł   totalnie   niszczycielską   kulą,   do   pokoju   bilardowego.   Pierwszą   rzeczą,   jaką   spotkał,   był   stół   bilardowy,   obok   którego   chodził   Butch   -­‐   i   nie   było   czasu   aby   glina,   złapał   tę   popielniczkę   z   bocznej   balustrady:   Ghrom  chwycił  górną  krawędź  i  odwrócił  rzecz,  jakby  to  było  nic  innego,  jak   papierowy   stół,   mahoniowo   -­‐   granitowy   ogromny   potwór   latał   tak   wysoko,   że   otarł   się   o   wiszące   światła   powyżej,   był   tak   ciężki,   że   rozbił   marmurową   posadzkę  przy  uderzeniu.   Bez   utraty   tchu,   kolejną   ofiarą   króla   tornado...   była   ciężka   skórzana   sofa,  z  której  właśnie  zerwał  się  Rankhor.   Pomówmy  o  waszych  sofo  -­‐  kopterach.   Cała   rzecz   zaatakowała   Johna,   około   pięć   stóp   od   podłogi,   końce   zamieniły   się   miejscami,   gdy   zakręciła   się   w   kółko,   poduszki   latały   we   wszystkie  strony.  Nie  brał  tego  do  siebie  -­‐  szczególnie  gdy  poduszki  tańczyły   za   barem,   rozbijając   butelki   z   najwyższej   półki,   rozlewając   wysokoprocentowy   alkohol   po   ścianach,   podłodze,   kominku,   w   którym   trzaskał  ogień.   Ghrom  jeszcze  nie  skończył.   Król   podniósł   stolik,   pociągnął   go   nad   głową,   i   rozbił   go   w   kierunku   telewizora.   Prawie   trafił   w   ekran   plazmowy,   ale   udało   się   rozbić   staroświeckie   lustro   -­‐   choć   Sony   się   nie   uratował.   Stolik,   który   stał   między   dwoma  sofami  dokonał  tej  śmierci,  zabijając  wyciszony  obraz  dwóch  facetów   z  Bostonu  i  starca  z  Southie  z  bejsbolowym  kijem  dla  DirectTV.   Bracia  pozwolili  Ghromowi  na  to.  To  nie  było  tak,  że  bali  się  zranienia.   Kurwa,   Rankhor   wkroczył   i   złapał   pierwszą   kanapę   zanim   wydarła   kawał   gzymsu  sklepienia.  Oni  po  prostu  nie  byli  głupi.   Ghrom  -­‐  Beth  ×  Nie  nocowanie  =  Psycho  -­‐  wąż  bestia.   Lepiej  pozwolić  mu  zdemolować  to  miejsce.  Ale,  człowieku,  patrzenie   było  bolesne  –  

225  

 

John   skoczył   w   bok,   gdy   pełna   beczka   leciała   na   jego   głowę.   Na   szczęście   Vhredny   chwycił   ją   zanim   trafiła   w   mozaikę   w   przedpokoju   -­‐   co   byłoby  kurewsko  trudno  naprawić.   "Musimy  go  powstrzymać"  mruknął  ktoś.   "Amen",   ktoś   inny   odpowiedział.   "Wydostanie   się   z   tego   pokoju,   i   to   będzie  gówno,  nawet  Fritz  nie  będzie  potrafił  tego  sprzątnąć."   "Zajmę  się  tym."   Wszyscy   odwrócili   się   i   spojrzeli   na   Lassitera.   Upadły   anioł   ze   złą   postawą   prawie   we   wszystkim   i   jeszcze   gorszym   smakiem,   pojawił   się   znikąd   -­‐  i  patrzył  poważnie.   "Co  to  kurwa  jest?"  V  zażądał  gdy  anioł  umieścił  cienki  złoty  długopis  w   jego  własnych  ustach.   Okazało   się,   że   to   nie   był   fantazyjny   Bic.   Szybkim   puff,   Lassiter   wystrzelił   w   pokoju   małego   darta   -­‐   i   kiedy   uderzył   Ghroma   w   ramię,   siła   uderzenia  była  taka,  jakby  król  został  uderzony  kulą  w  klatkę  piersiową.   Upadł  ciężko,  a  następnie  zesztywniał  jak  dąb.   "Co   do   kurwy   zrobiłeś!"   V   wyciągnął   Ghroma   i   szedł   do   anioła.   Ale   Lassiter,  był  zaraz  tuż  przy  twarzy  Brata.   "Chciał  skrzywdzić  samego  siebie,  dom,  albo  jednego  z  was  dupki!  I  nie   łapię,  kurwa  waszego  problemu.  Po  prostu  będzie  musiał  trochę  pos  -­‐"   Ghrom  wypuścił  miękkie  chrapanie.   Poruszając   się   ostrożnie,   Bractwo   zbliżało   się,   jakby   sprawdzali   grizzly   i   John   udał   się   z   nimi.   W   kręgu   utworzonym   wokół   Śpiącej   Królewny,   było   dużo  przeklina  i  westchnień.   "Jeśli  go  zabiłeś  -­‐"   Lassiter  odłożył  złote  coś  z  dala.  "Czy  on  wygląda  na  martwego."   Nie,  właściwie,  biedny  bydlak  wyglądał,  jakby  był  w  pokoju  ze  sobą  i  ze   światem,   mocno   zaróżowiony,   ciało   zrelaksowane,   jego   shitkickersy   rozchyliły  się  na  boki.   "Najdroższa...  Pani...  Kronik..."   Wszyscy   spojrzeli   do   przejścia.   Fritz   stał   tam   z   Duffel   Louis   Vuitton   w   jednej  ręce  i  ekspresją  kogoś,  kto  był  świadkiem  wypadku  samochodowego   na  swojej  twarzy.   John  zamknął  oczy.   226  

 

Miał   nadzieję   jak   cholera,   że   Beth   poszła   do   tego   domu,   zamknęła   drzwi  na  klucz,  jak  obiecała,  i  trochę  położyła  się  w  ciągu  dnia.   Jedno  z  nich  było  na  łopatkach.  Nikt  nie  potrzebował  drugiego.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

227  

 

DWADZIEŚCIA-JEDEN   Po  tym,  jak  Fritz  i  John  wyszli,  Beth  w  końcu  weszła  do  domu  swojego   ojca   –   a   kiedy   weszła,   niepohamowanie   biegnący   naprzód   czas,   cofnął   wskazówki   zegara.   W   jednej   chwili,   minuty,   godziny,   dni…   następnie   tygodnie  i  miesiące…  zniknęły.     Nagle   była   sobą   sprzed   spotkania   Ghroma   –   dwudziesto   paroletnią   ludzką   kobietą   mieszkającą   z   kotem   w   ciasnym   apartamencie,   starającą   się   wejść  w  świat  bez  niczego  i  nikogo.  Jasne,  kochała  jakąś  część  swojej  pracy,   ale   jej   szef   kutas   i   chuj   był   łypiącym   na   nią   spod   oka,   mizoginistycznym   koszmarem35.   I,   tak,   była   dobrze   wynagradzana,   z   wyjątkiem   tego,   że   po   opłaceniu   czynszu   niewiele   jej   zostawało   –   a   poza   tym   bez   jakichkolwiek   szans  na  awans  w  Dzienniku  Kurier  Caldwell.  Och,  i  romans  albo  cokolwiek  w   tym  rodzaju,  był  tak  fikcyjny  i  odległy  jak  samotny  Strażnik  Leśny.   Nie,  żeby  była  zainteresowana  jakimś  mężczyzną.  Ani  kobietą.   Ale  wtedy  ten  jeden  raz,  na  obozie  zespołu  muzycznego…   Zamykając   drzwi,   bardzo   uważała,   żeby   zablokować   zamek.   Fritz   miał   klucz,  więc  gdyby  przyjechał  z  jej  rzeczami,  będzie  mógł  wejść  –  ale  nikt  inny.     Gdy   otoczyła   ją   cisza   panująca   w   domu,   odczuła   jak   to   jest   być   w   klatce.   Jak,   do   diabła,   ona   skończyła   tutaj   na   górze?   Ma   spędzić   cały   dzień   bez   Ghroma?   Poprzedniej   nocy,   w   ich   sekretnym   miejscu   w   NYC,   separacja   taka  jak  ta,  była  nie  do  pomyślenia.     Wchodząc   do   salonu   po   lewej,   przechadzała   się,   przypominając   sobie   czas,   gdy   przyszła   tu   po   raz   pierwszy   będąc   przekonana,   że   Ghrom   jest   handlarzem  narkotyków,  kryminalistą  i  mordercą.  Przynajmniej  myliła  się  co  

                                                                                                                        35

 Mizoginia  lub  mizoginizm–  nienawiść  albo  silne  uprzedzenie  w  stosunku  do  płci  żeńskiej.  Często  bywa  też   przyrównywany  do  antykobiecego  seksizmu  lub  mizoandryzmu.  Generalnie  jest  uważany  za  stosunek   mężczyzny  wobec  kobiet,  ale  niewykluczona  jest  sytuacja,  w  której  również  kobieta  może  cechować  się   postawą  mizoginistyczną.  Można  przypuszczać,  że  mizoginia  w  ujęciu  socjologicznym  zaczęła  rozpowszechniać   się  po  upadku  społeczeństw  matriarchalnych.  W  wielu  przypadkach  jej  podłożem  może  być  ukryty  lęk,  np.  lęk   mężczyzny  przed  funkcją  rozrodczą  kobiety,  kompleks  niższości,  lęk  przed  zemstą  kobiety.  Mizoginia  może  mieć   również  podłoże  we  wcześniejszych,  przeżytych  przez  mężczyznę  traumatycznych  doświadczeniach,   spowodowanych  przez  kobiety,  jak  wykorzystanie  seksualne,  zdrady  małżeńskie,  znęcanie  psychiczne  lub   fizyczne.   228  

 

do   dwóch   pierwszych   rzeczy   –   ale   udowodnił   ostatnią   z   nich,   kiedy   prawie   zabił  Butcha  O'Neala,  w  przejściu  pomiędzy  budynkami,  na  jej  oczach.     Po   tym   małym   horrorze,   przyjechali   tutaj,   gdzie   na   dole   w   łazience,   spotkali   Rankhora   zszywającego   samego   siebie.   To   było   tuż   po   tym,   jak   Ghrom   wprowadził   ją   przez   obraz   w   dół,   oświetlonej   latarniami,   klatki   schodowej  prowadzącej  do  podziemi…  i  ukrytego  legowiska.     Kiedy  powiedział  jej  kim  naprawdę  była.   Czym  naprawdę  była.     Porozmawiajmy   o   wpadnięciu   we   własną   króliczą   norę.   Z   wyjątkiem   tego,   że   wszystko   to   miało   taki   sens,   żeby   namieszać   jej   w   głowie   –   odłączenie  od  ludzi  wokół  niej,  poczucie,  że  nigdy  nie  należała  do  tej  grupy,   niepokój,  który  narastał  wraz  ze  zbliżającą  się  przemianą.     I   pomyśleć,   że   przypuszczała   iż   wszystko   czego   potrzebowała   to   wyjechać  z  Caldwell.     Nic   z   tego.   Jej   przemiana   zbliżała   się   wielkimi   krokami   i   bez   Ghroma   umarłaby.  Bez  wątpienia.     On   uratował   ją   na   tak   wiele   sposobów.   Kochał   ją   całym   ciałem   i   z   głębi   duszy.  Dał  jej  przyszłość  o  jakiej  nawet  nie  marzyła.     Teraz?   Wszystko   czego   pragnęła   to   wrócić   do   ich   początków.   Wtedy   wszystko  było  takie  proste…   Podchodząc   do   wysokiego   od   podłogi   do   sufitu   obrazu   przedstawiającego   francuskiego   króla,   nacisnęła   ukryty   przełącznik   uwalniając   obraz   olejny   w   podwójnie   złoconej   ramie   zdobionej   motywem   liści.   Gdy   otworzył   się   kołysząc,   była   na   wpół   przekonana,   że   droga   w   dół   będzie  czarna  choć  oko  wykol  –  przecież  nikt  tu  od  dawna  nie  mieszkał.  Ale  w   jakiś  sposób,  wszystko  było  odkurzone  i  wypolerowane,  a  płomień  migotał  w   latarniach   gazowych,   pracując   w   swoich   żelaznych   klatkach,   szorstkie   kamienne  schody  zakrzywiały  się  w  drodze  w  dół  do  piwnicy.     Jezu,   to   był   wciąż   ten   sam   zapach.   Nieco   stęchły   i   wilgotny,   ale   nie   brudny.   Przesuwając   dłonią   po   nierównym   kamieniu,   schodziła   do   podziemia.   Dwie  części  z  sypialniami,  dawały  jej  wybór  aby  pójść  w  prawo  lub  w  lewo  i   wybrała  jedną  po  lewej.     Tę,  która  kiedyś  była  kryjówką  przed  słońcem  jej  ojca.     229  

 

Jej  zdjęcia,  były  wszędzie  tam  gdzie  je  zostawiono,  wszelkiego  rodzaju   fotografie   w   przeróżnych   ramkach,   pokrywały   biurko,   stoliki   przy   łóżku   i   gzyms  na  kominku.     Szczególny  obraz,  którego  szukała  był  przy  budziku.     Był   jedynym   zdjęciem   jej   matki   i   tak…   szybkie   spojrzenie   na   kobietę   i   już   wiedziała   po   kim   ma   grube,   czarne   włosy,   kształt   twarzy   i   ustawienie   ramion.     Jej  matka.     Jakie  życie  prowadziła  ta  kobieta?  Jak  Hardhy  do  niej  trafił?  Z  tego  co   mówił  Ghrom  cofając  się  do  początków,  para  nie  była  ze  sobą  długo,  gdy  ona   odkryła   czym,   tak   naprawdę,   był   Hardhy   –   szybko   rzuciła   się   do   ucieczki.   Dopóki  nie  odkryła,  że  jest  w  ciąży  i  wróciła,  żeby  się  w  nim  zobaczyć,  bojąc   się  co  wyda  na  świat.     Zmarła  w  czasie  porodu.     Po   tym   wszystkim,   Hardhy   trzymał   się   na   uboczu,   mając   nadzieję,   ze   ich  córka  nie  będzie  miała  wampirzych  cech.     Niektóre   mieszańce   nigdy   nie   przechodziły   przemiany.   Niektóre   nie   były   w   stanie   jej   przeżyć.   A   te,   które   przechodziły   przemianę   i   wychodziły     żywe   po   drugiej   stronie   jako   wampiry,   padały   ofiarą   różnych   nieprzewidywalnych   biologicznych   skutków.   Beth,   na   przykład,   mogła   przebywać  w  świetle  dziennym,  dopóki  była  chroniona  przez  filtry  i  okulary   przeciwsłoneczne.  Butch,  dla  odmiany,  nie  mógł  się  dematerializować.     Tak   więc   tylko   Bóg   wiedział   cokolwiek   o   ciąży.   Jeśli   miała   szczęście,   mogła  dostać  chcączki,  jakoś  spowodować  zbliżenie  z  Ghromem  i  urodzić…   Cóż,  tak  właśnie  umarła  jej  matka,  czyż  nie?   „Szajs!”   Siadając   na   materacu,   włożyła   głowę   w   dłonie.   Może   Ghrom   miał   rację.   Może   cała   ta   prokreacja   była   zbyt   niebezpieczna,   żeby   z   tym   eksperymentować.   Ale   nie   było   usprawiedliwienia   dla   sposobu   w   jaki   ją   potraktował  i  to  nie  jest  koniec  dyskusji.     Chryste,   siedząc   tutaj   otoczona   zdjęciami,   które   robił   jej   Hardhy,   była   jeszcze  bardziej  przekonana,  że  chce  mieć  dziecko.     Opuszczając   ramiona,   wyciągnęła   swój   BlackBerry,   wpisała   hasło   i   sprawdziła   czy   przyszły   jakiekolwiek   wiadomości   w   czasie   gdy   nie   słyszała.     230  

 

Nic.   Obracając   w   kółko   przedmiot   w   dłoni,   bezwiednie   chciała   żeby   to   był   iPhone.  V,  jednak,  był  nie  tylko  anty-­‐Apple;  był  przekonany,  że  Steve  Jobs  był   źródłem  wszelkiego  zła  na  świecie…   Czasami  połączenia  wychodziły  lepiej  przez  telefon.     Ale   tylko   dlatego,   że   Ghrom   nie   grał   ładnie,   nie   oznaczało   to,   że   ona   musi   pójść   za   jego   przykładem.   Jeśli   chciała   mieć   trochę   przestrzeni   przez   następne   dwanaście   godzin,   naprawdę   potrzebowała   zrobić   mu   tę   uprzejmość   i   powiedzieć   mu   o   tym   osobiście   –   nie   używać   brata   jako   posłańca.     Problem   polegał   na   tym,   że   Ghrom   już   nie   ma   telefonu   komórkowego.   Nie   potrzebował   żadnego   –   kiedy   oficjalnie   objął   tron,   jako   król   został   wycofany   z   Bractwa,   zgodnie   ze   zwyczajem,   prawem   i   zwyczajnym   rozsądkiem.  Nie  żeby  go  to  uchroniło  przed  postrzeleniem.     Było  jednak  mnóstwo  telefonów  w  rezydencji.   Szósta  rano.  Prawdopodobnie  nadal  pracował  przy  swoim  biurku.     Wybrała  numer,  usłyszała  sygnał.  Następny.  Trzeci.     Nie   było   głosu   Ghroma   w   poczcie   głosowej,   ponieważ   glymeria   całkowicie   nadużywała   numeru,   który   im   przekazano.   To   tłumaczyło   jak   skończyli  ze  skrzynką  e-­‐mail  z  piekła  rodem.     Następny   numer   który   wypróbowała   był   w   słuchawce   przy   ich   łóżku,   jedyny   nieupubliczniony,   w   rzeczywistości   nigdy   wcześniej   nie   słyszała   tego   dzwonka.  Bez  odpowiedzi.     W  tym  momencie  miała  kilka  możliwości  do  wyboru.  Klinikę  w  Ośrodku   Szkoleniowym   –   w   przypadku   gdyby   został   ranny.   Ale   jak   to   mogłoby   się   wydarzyć?   Nie   opuszczał   już   domu.   Kuchnia   –   tyle,   że   Ostatni   Posiłek   był   prawie   na   stole   i   Ghrom   nie   zamierzał   znaleźć   się   w   tym   chaosie   bez   niej.   Nawet  jeśli  tego  nigdy  nie  powiedział,  miała  wrażenie,  że  zatłoczone,  pełne   zgiełku   pokoje   sprawiały,   że   czuł   się   niekomfortowo,   ponieważ   jego   zmysły   słuchu   i   powonienia   były   przeciążone,   czyniąc   dla   niego   trudnym   umiejscawianie  ludzi  w  przestrzeni.     Pozostał  tylko  jeden  numer  do  wypróbowania.     Ponieważ   usunęła   tę   osobę   ze   swoich   kontaktów,   kolejny   kawałek   przeszłości  wrócił  do  niej.    

231  

 

Wyobraziła  sobie  Thora  wchodzącego  przez  rozsuwane,  szklane  drzwi   w   jej   starym   apartamencie,   niebezpieczny   Brat   wyłonił   się   w   sposób   w   jaki   mógłby   jakikolwiek   koszmar.   Ale   on   zawsze   będzie   i   zawsze   był   sprzymierzeńcem.   Tamta   noc,   gdy   dzielili   piwo   Sam   Adams,   owsiane   ciasteczka  i  film  Godżilla,  była  początkiem  prawdziwej  przyjaźni.     Był  teraz  w  zupełnie  innym  miejscu.  Stracił  Wellsie.  Odnalazł  Autumn.     I  Beth,  nie  była  już  taka  sama.   Kiedy   połączenie   zostało   nawiązane,   był   tylko   jeden   sygnał   zanim   została  wysłuchana:  „Beth.”   Zmarszczyła  brwi  na  dziwny  ton  głosu  Thora.  „Wszystko  w  porządku?”   „Och,  tak.  Zdecydowanie.  Jestem  zadowolony,  że  zadzwoniłaś.”   „Ach…   Dlaczego?”   Czyżby   Ghrom   powiedział   Bractwu,   że   nie   będzie   jej   w  domu?  Prawdopodobnie  nie.  „Nieważne.  Ja  po  prostu…  Szukam  Ghroma.   Wiesz  gdzie  on  jest?  Próbowałam  dzwonić  do  gabinetu,  do  naszego  pokoju  i   nigdzie  nie  odbiera.”   „Och,  tak.  Z  pewnością.”   Co,  do  diabła?  „Thor,  co  się  dzieje?”   Prawdziwy   strach   zagnieździł   się   w   jej   piersi,   umysł   opuścił   ciało.   Co,   jeśli…   „Nic.   Na   prawdę   –   w   porządku,   mieliśmy   nieoczekiwanego   bardzo   ważnego  gościa  w  klinice  i  dlatego  plączę  się  w  zeznaniach.”   Ups.  Była  paranoiczką.  Jednak  lepsze  to  niż  mieć  rację.   „Wracając   do   Ghroma,   ostatni   raz   gdy   go   widziałem   był…”   Pauza.   Następnie  szelest,  jakby  przekładał  słuchawkę  do  drugiego  ucha.  „Brał  chwilę   wytchnienia.”   „Chwilę  wytchnienia?”   „Spał.”   Beth  opadła  szczęka.  „Spał?”   „Taak.  Odpoczywał.”   „Naprawdę.”   Była   tutaj,   przepuszczając   siebie   przez   wyżymaczkę,   zdezorientowana   tym   co   ma   myśleć   i   czuć,   przemierzając   cały   ich   związek   w   przód   i   w   tył,   planując  rozmowę,  ściskając  siebie  w  węzeł.  W  tym  samym  czasie,  no  wiesz,   on  po  prostu  wyrwał  sjestę.     232  

 

„Cóż,   to   super”   usłyszała   własną   odpowiedź.   „Jestem   naprawdę   szczęśliwa  z  jego  powodu.”   „Beth…”   „Słuchaj,  muszę  iść.”  Tak,  była  zajęta,  baaardzo  zajęta.  „Jak  się  obudzi,   powiedz  mu…”     Nie,   nie   to,   ze   dzwoniła.   Mężczyźni   nie   byli   jedynymi,   którzy   mogli   sobie  pozwolić  na  zachowanie  dumy,  kobiety  nie  musiały  być  ‘słabą  płcią.’   „Właściwie,   sama   mu   powiem.   Będę   dzisiaj   sprzątać   u   mojego   taty.”   Tak,  bo  w  domu  był  taki  bałagan.  „Wrócę  o  zmroku.”   Prawdziwa   ulga,   która   przeszła   przez   linię,   była   uderzająca.   „Och,   to   dobra  wiadomość.  Bardzo  się  cieszę.”   „Ok,  dobrze…”  Jakoś  nie  mogła  się  zmusić  do  odłożenia  słuchawki.     „Beth?  Jesteś  tam  jeszcze?”   „Tak.  Jestem.”  Zwróciła  uwagę,  że  pociera  udo  w  górę  i  w  dół.  „Słuchaj,   mogę  cię  o  coś  zapytać?”   „Jasne.  Proszę.”     Pomimo  wszystkiego,  Wellsie  i  Thor  mieli  swoje  argumenty  –  niektóre   z   nich   Beth   znała   z   pierwszej   ręki,   zanim   piękny   rudzielec   został   zabrany   zbyt   szybko.   Ludzie,   Wellsie   nie   bała   się   powiedzieć   każdemu   co   dokładnie   myślała,   nie   wyłączając   swojego   brońca.   Co   prawda   ona,   nigdy   nie   była   w   gorącej   wodzie   kąpana,   oczywiście,   nigdy   bez   dobrego   powodu,   ale   nie   chciałeś  jej  rozgniewać  jeśli  nie  musiałeś.     Ludzie  szanowali  ją.     Beth  zastanawiała  się,  co  myślą  o  niej.   „Beth?”   Z   całą   pewnością,   jeśli   był   ktokolwiek   kto   mógł   pomóc   jej   z   Ghromem   i   zachować   tego   w   tajemnicy,   był   Thor.   Był   jedyną   osobą,   która   była   wysyłana   gdy  ludzie  potrzebowali  pomocy  z  Królem.     „Beth,  co  się  dzieje?”   Otwierając   usta,   chciała   dać   ujście   słowom,   ale   był   jeden   problem:   osobą   z   którą   musiała   porozmawiać   był   Ghrom.   Każdy   inny   był   tylko   wypełniaczem.     „Czy  nadal  kibicujesz  potworom?”  

233  

 

W   tym   momencie   nastąpiła   przerwa.   I   wtedy   Brat   roześmiał   się   swoim   charakterystycznym   barytonem.   „Chcesz   mi   powiedzieć,   że   jest   tam   jakiś   innym  maraton  z  Godżillą?”     Beth  cieszyła  się,  ze  jest  sama.  Ponieważ  miała  przeczucie,  że  uśmiech,   który  przybrała,  był  smutniejszy  niż  łzy.     Po   prostu   chciała   wrócić   do   czasów,   gdy   rzeczy   były   prostsze.   Łatwiejsze.  Bliższe.     „Myślałam  o  starych  dobrych  czasach”  wyskoczyła.     Ton  głosu  Thora  natychmiast  się  napiął.  „Tak.  Były  …dobre.”   O,   cholera.   Nawet   jeśli,   był   zakochany   i   sparowany   z   Autumn,   musiał   cierpieć  wspominając  swoją  pierwszą  żonę…  i  dziecko,  które  nosiła.     „Przepraszam.  Ja…”   Doszedł  do  siebie  szybciej,  niż  ona.  „Nie  czuj  się  z  tym  wszystkim  źle.   Przeszłość   jest   tym   czym   jest   –   dobra   czy   zła,   została   już   napisana   i   jest   niezmienna.  Jedyny  pocieszeniem  jest,  że  się  w  niej  było.”   Oczy  zaszły  jej  łzami.  „Co  masz  na  myśli?”   Teraz  była  długa  przerwa.  „Dobre  części  mają  więcej  światła,  ponieważ   możesz  im  ufać.  I  złe  części  mogą  być  bardziej  tragiczne  z  dokładnie  takiego   samego  powodu.  Przeszłość  jest  bezpieczna,  ponieważ  jest  niezmienna.”   Nagle  znowu  pomyślała  o  pierwszej  randce,  którą  miała  z  Ghromem  tu   na   górze.   I   tak   jak   dystans   malował   wszystko   różową   poświatą,   nie   było   dokładnie  tak  jak  miało  być.     Zastanawiając   się   nad   tym,   najpierw   był   zły,   gdy   po   raz   pierwszy   przybyła   tamtej   nocy.   Do   punktu,   gdzieś   w   połowie   czwartego   dania,   gdy   zaczęła  rozważać  wyjście.     Nostalgia  sprawiała,  że  wszystko  wydawało  się  prawie  idealne.     „Masz  racje  Thor.”   „Tak.”  Oczyścił  gardło.  „Wiesz,  nie  jest  za  późno.  Wciąż  możesz  wrócić,   jeśli  teraz  wyjdziesz.”   „Nie  muszę  martwić  się  o  słońce,  pamiętaj.”   Praktycznie   mogła   poczuć   jego   drżenie   przez   telefon.   „Nie   mam   nic   do   powiedzenia.  Naprawdę,  nie  mam.”   Mając   nad   nim   litość,   ona   zmieniła   temat,   obiecując   dbać   o   siebie   i   wrócić  do  domu  o  zmroku.   234  

 

Po   odłożeniu   słuchawki,   wyciągnęła   się   na   łóżku   swojego   ojca.   Wpatrując  się  w  sufit,  myślała  o  tym  jak  Hardhy  robił  dokładnie  to  samo  w   ciągu  dnia  –  czasami  z  Ghromem  po  drugiej  stronie  holu  w  innej  komnacie.     Ghrom   był   prawdziwym   samotnikiem   zanim   ją   spotkał.   Walczył   sam,   spał   sam   i   z   całą   pewnością   nie   miał   nic   wspólnego   z   całym   tym   tronowaniem;  dopóki  się  z  nią  nie  sparzył,  odmawiał  przyjęcia  tej  roli.     Nie   mogła   zliczyć   ile   razy   ludzie   dziękowali   jej   za   jego   przemianę   –   jakby   jej   miłość   była   jakimś   magicznym   eliksirem,   który   przemienił   bestię   w...,   no   nie   całkiem   cywilizowany   rodzaj   faceta,   ale   chociaż   w   kogoś   kto   zechciał  wywiązać  się  z  obowiązków.     On  naprawdę  uciął  sobie  drzemkę?   Kiedy   ostatni   raz   tak   naprawdę   przespał   dzień?   Nie   od   momentu   gdy   został  postrzelony.     Zanim   jej   powieki   zamknęły   się   trzepocząc,   usiadła   i   odwróciła   się   do   panelu  sterującego  alarmem  zabezpieczającym,  który  był  zamontowany  nad   jej  głową.  Wbijając  odpowiedni  kod  uruchomiła  zabezpieczenie  i  z  powrotem   przyjęła  pozycję  horyzontalną.     Ośmiocyfrowy  zbiór  cyfr?  Jej  data  urodzenia,  miesiąc,  dzień  i  rok.   Kolejny  przykład  na  to,  w  jaki  sposób  weszła  do  świata  wampirów,  jej   ojciec   o   niej   myślał:   Vredhny   mógł   być   tym,   który   instalował   system   zabezpieczeń   rodem   z   Białego   Domu   i   go   uruchomił,   ale   to   Hardhy   wybrał   kod  wiele  lat  temu.     Przekręcając  się  i  gasząc  światło,  ponownie  umościła  się  na  kołdrze.   Chwilę  później,  znów  była  przy  lampie,  włączając  ją.     Gdy  nie  było  przy  tobie  twojego  męża,  doskonałe  bezpieczeństwo  było   względne.       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

235  

 

DWADZIEŚCIA-DWA   Sola  nie  pamiętała,  by  kiedykolwiek  było  tak  zimno.   Opakowana  w  śpiwór,  z  nawiewem  grzewczym  omiatającym  jej  twarz,   nie   mogła   przestać   się   trząść   na   tyle   Range   Rovera.   No   i   znów,   było   pół   tuzina  wystarczających  powodów  by  być  we  wstrząsie,  takiego  rodzaju,  który   zaczyna   od   twojej   głowy   i   sprawia,   że   twoje   ciało   zastyga   w   głębokim   zamrożeniu.   Zmieniła  swoją  pozycję,  a  jej  udo  wydało  krzyk  —  przypominając  jej,  że   była  również  konieczna  ingerencja  w  jej  fizyczność.  Jak  wiele  krwi  straciła?     -­‐  Prawie  jesteśmy.     Jej   głowa   obróciła   się   na   brzmienie   tego   akcentowanego   głosu.   Chociaż   nie   było   prawie   żadnego   światła   w   SUVie,   mogła   widzieć   twarz   Assaila,   jakby   była   oświetlona   reflektorem   punktowym:   głęboko   osadzone   oczy  koloru  blasku  księżyca,  ścięte  ciemne  brwi,  pełne  usta,  mocna  szczęka.   Szpic   nad   czołem   i   kruczoczarne   włosy.   Między   jednym   mrugnięciem,   a   następnym  była  krew  w  dolnej  części…  i  bardzo  ostre  zęby.   Lub  może  to  był  koszmar?  Miała  kłopoty  ze  zorientowaniem  się,  co  jest   rzeczywistością.  Otworzyła  usta,  żeby  coś  powiedzieć.  Nic  nie  wyszło.     -­‐  Moja  głowa…  nie  działa  właściwie.   -­‐  Wszystko  w  porządku.-­‐  Jakby  pod  wpływem  impulsu,  sięgnął  do  niej,   ale  potem  opuścił  rękę,  jakby  nie  wiedział,  co  robić.   Sola  z  trudem  przełknęła,  jej  usta  były  suche.     -­‐  Więcej  wody?  Poproszę?   Poruszał  się  tak  szybko,  tak  jakby  czekał  na  okazję  do  zrobienia  czegoś.   A   gdy   otworzył   kolejną   butelkę   Polskiej   Wiosny,   odepchnęła   śpiwór   by   uwolnić   ręce   —   i   została   uwięziona.   Nylon   wydawał   się   ważyć   tyle   co   powłoki  asfaltowe.   -­‐  Nie  ruszaj  się  -­‐  powiedział  miękko.  -­‐  Pozwól,  że  ci  usłużę.   -­‐  Moje  ręce  nie  działają.   -­‐  Wiem.  -­‐  Podniósł  otwartą  butelkę  do  jej  ust.  –  Pij.   Łatwiej  powiedzieć  niż  zrobić.  Jej  zęby  zaczęły  uderzać  o  siebie.  

236  

 

-­‐  Przepraszam  -­‐  wymamrotała,  gdy  woda  rozlała  się  wszędzie.     -­‐  Ehric,  jak  długo  -­‐  warknął.   Range  Rover  nagle  się  zatrzymał.     -­‐  Wierzę,  że  już  jesteśmy  —  lub  gdzieś  jesteśmy.     Sola  zmarszczyła  brwi,  spojrzała  przez  ramię  kierowcy  przed  nią.     Chwiejne  ogrodzenie  w  świetle  reflektorów  było  z  tego  rodzaju,  które   bywają   na   farmie   bydła   —   musiało   być   opuszczone.   Połowa   ogrodzenia   wisiała   pod   kątem,   stare   deski   i   drut   zardzewiały   bardziej   w   plątaninie   niż   zorganizowanej  formie.   -­‐  Gdzie  idziemy?  -­‐  spytała  ochryple.  –  Myślałam…  że  wracam  do  domu.   -­‐  Najpierw  cię  wyleczymy  -­‐  Assail  powtórzył  ten  ruch,  wyciągnął  rękę,  a   następnie  opuścił  ją  z  powrotem  w  dół,  zanim  jej  dotknął.     -­‐   Potrzebujesz…   jesteś   ranna   i   nie   możemy   pozwolić,   by   babcia   zobaczyła  cię  w  takim  stanie.   -­‐  Oh.  Racja  -­‐  Jezu,  zapomniała,  że  była  półnaga,  ranna  i  potrzebowała   dobrego,  długiego  prysznica.  -­‐  Dziękuję.   -­‐  Z  pewnością  to  nie  może  być  tutaj  -­‐  mruknął  kierowca.   Assail   spojrzał   przez   przednią   szybę   i   popatrzył   —   jakby   także   to   co   widział  nie  było  tym  czego  oczekiwał.     -­‐  Podjedź  pod  górę  do  tego  pudła.   Gdy  zbliżyli,  się  do  tego  co  wydawało  się  być  drewnianą  ptaszarnią  na   kulawym  kiju,  kierowca  opuścił  okno  w  dół  —   Gburowaty,  bezcielesny  głos  przemówił  z  tej  rzeczy:     -­‐  Widzę  cię.  Przejdź  przez  bramę.   Jak   magia,   ‘zniszczona’   brama   otworzyła   się   na   środku,   skrzydła   rozdzieliły  się  oddalając  się  od  siebie  płynnie  i  cicho.  Śnieg  leżał  na  drodze  ale   była   zadbana.   I   po   przekroczeniu   pewnej   odległości   dotarli   do   innej   bramy.   Ta  była  mniej  krucha,  a  także  wyższa  z  zardzewiałymi  ogniwami  łańcucha,  a   mimo  to  wciąż  umocowanymi  do  ich  stanowiska.  Tym  razem,  nie  musieli  się   zatrzymywać   —   ogrodzenie   rozstąpiło   się   przed   nimi,   pozwalając   im   przejechać.   I  tak  to  wyszło.   Gdy   jechali   dalej,   systemy   bram   stawały   się   coraz   nowsze   i   bardziej   imponujące,   aż   nie   wpadli   na   coś   co   wyglądało   jakby   należało   do   instalacji   237  

 

rządowych:   betonowe   słupy   wielkie   jak   te,   pod   mostami   Caldwell,   zakotwiczone   na   solidnym   metalowym   panelu   wielkości   billboardu.   I   rozciągające  się  daleko  w  różnych  kierunkach?  Wysoka  na  dwadzieścia  stóp   ściana,   która   miała   drut   kolczasty   na   szczycie   i   ostrzeżenia   dla   intruzów   co   każde  dziesięć  stóp.   Całkiem  jak  w  parku  jurajskim,  pomyślała  Sola.   -­‐  Imponujące  -­‐  wycedził  kierowca.   Jak  poprzednio,  droga  została  otwarta  zanim  mogli  zatrzymać  się  przy   oczywistym   punkcie   odprawy,   z   klawiaturą,   mikrofonem   i   sprzętem   monitorującym.     -­‐  Czy  to…    baza  armii?  -­‐  wymamrotała  Sola.   Może  Assail  był  policjantem  pod  przykrywką  —  w  takim  razie…     -­‐  Czy  potrzebuję  adwokata?  -­‐  spytała.   -­‐  Po  co?  -­‐  Assail  pozostał  skupiony  na  tym  cokolwiek  może  się  pojawić,   zmuszając   się   do   odwrócenia   wzroku   na   frontową   przednią   szybę,   gdy   kierował  pojazdem.     -­‐  Czy  zamierzasz  mnie  aresztować?   Odwrócił  głowę,  brwi  miał  opuszczone  nisko.     -­‐  O  czym  ty  mówisz?   Sola  zrelaksowała  się  i  opadła  na  fotel.  Jeśli  kłamie,  zasłużył  na  Oscara.   A   jeśli   nie   —   no,   może   to,   jest   Boży   sposób   odpowiedzi   na   jej   modlitwę:   Jedynym  pewnym  rozwiązaniem  utrzymania  jej  przy  życiu  było  wrzucić  ją  do   systemu  sądowego.   Podziemny  tunel,  do  którego  wjechali  był  godny  Lincoln  albo  Holandi  z   jego   odblaskowym   oświetleniem   i   żółtą   linia   w   dół   po   środku   i   zejściem,   które  przechyliło  Range  Rovera  do  przodu  pod  agresywnym  kątem.     -­‐  Jesteśmy  w  Caldwell?  -­‐  zapytała.     -­‐  Tak.   Assail   zjechał   ostrożnie   i   teraz   w   obfitym   oświetleniu,   zobaczyła,   jak   sięgał  prawą  ręką  do  swojej  kurtki.   Sola  zmarszczyła  brwi.     -­‐  Czy  ty…  dlaczego  ukrywasz  w  dłoni  broń?  

238  

 

-­‐   Nie   ufam   nikomu   jeśli   chodzi   o   ciebie   poza   sobą.   -­‐   Odwrócił   się   do   niej.   -­‐   I   złożyłem   obietnicę   twojej   babci.   Masz   być   zwrócona   do   niej   bez   szwanku  i  jestem  samcem,  który  dotrzymuje  słowa.  Przynajmniej  w  tym.   Gdy   popatrzyła   mu   w   oczy,   miała   najdziwniejsze   uczucie,   które   usadowiło   się   w   jej   klatce   piersiowej.   Część   z   tego   była   strachem   i   to   zamąciło   jej   w   głowie.   Z   sytuacją,   w   której   była   lepiej,   żeby   jej   wybawca   miał   czterdziestkę   i   był   gotowy   jej   użyć.   Drugą   połową   tego   uczucia,   było…   nic   czemu  chciała  się  przyjrzeć  z  bliska.   Tunel  kończył  się  w  obiekcie  parkingowym,  który  przypomniał  jej  jeden   z   tych   w   Caldwell   Arena:   płytki   sufit,   mnóstwo   przestrzeni,   wznoszące   się   wzniesienie,   które   znikało   wokół   kąta   przywodzącego   na   myśl   wielorakie   piętra.     -­‐  Gdzie  my  jesteśmy?  -­‐  zapytała,  gdy  popchnęli  zamknięte  drzwi.   Jako  odpowiedź,  drzwi  zostały  odrzucone  szeroko  i  wyszedł  medyczny   zespół,  lekarze,  pielęgniarki,  nosze  na  kółkach,  wszystko  razem.     -­‐  Dzięki  Pani  Kronik  -­‐  wymamrotał  Assail.   Oh…   cholera.   Białe   fartuchy   nie   były   same   —   towarzyszyło   im   trzech   wielkich  mężczyzn:  blondyn  z  twarzą,  która  mogła  należeć  do  kogoś  z  dużego   ekranu,  militarny  facet  ścięty  prawie  na  łyso  i  wyrazem  twarzy  twardym  jak   blok   rzeźnika,   a   potem   naprawdę   przerażające   wsparcie,   które   miało   przyciętą   czaszkę   i   bliznę,   która   przecinała   jego   policzek   i   zakrzywiała   do   boku  ust.     Nie,  to  nie  był  rząd  USA.   Nie,  chyba,  że  był  tajny  department  twardych  tyłków.  Assail  sięgnął  do   drzwi.     -­‐  Zostań  w  samochodzie.   -­‐  Nie  idź  -­‐  wypaliła  Sola.   Spojrzał  na  nią.     -­‐  Nie  bój  się.  Oni  są  mi  to  winni.   Jej   wybawca   wyciągnął   znowu   rękę   i   tym   razem   nie   udało   mu   się   powstrzymać.  Musnął  tak  lekko  jej  szczękę,  że  gdyby  tego  nie  widziała,  to  nie   zauważyłaby.     -­‐  Zostań.  

239  

 

A  potem  już  go  nie  było,  drzwi   solidnie   się  zamknęły.  Przez  kolorowe   szkło,   patrzyła,   jak   wychodził   czwarty   z   jasno   oświetlonego   korytarza.   Tak,   tamten   na   pewno   był   nie   księgowym…   W   prochowcu   do   ziemi,   o   lasce,   ubrany   był   jak   oldschoolowy   alfons,   z   przyciętym   irokezem   i   sardonicznym   uśmiechem,  który  dopełniał  idealnie  obraz  samca.     Człowiek   i   Assail   wyciągnęli   do   siebie   ręce   dokładnie   w   tym   samym   momencie.     I  trzymali  się  za  nie,  gdy  wymieniali  słowa  —   Coś   było   nie   tak.   Assail   zaczął   marszczyć   brwi;   potem   wyglądał   wręcz   na   wkurzonego.   Ale   jak   irokez   jedynie   wzruszył   ramionami   i   wydawał   się   niewzruszony,   Assail   w   końcu   złożył   swoją   broń   i   pokazał   na   dół   swoim   ludziom.   I   dopiero,   gdy   jego   ludzie   wysiedli   i   zrobili   to   samo   co   on,   alfons   kiwnął   i   zespół   lekarzy   i   pielęgniarek   podeszli   do   pojazdu.   Gdy   dotarli   i   otworzyli   jej   drzwi,   skok   strachu   sprawił,   że   Sola   podciągnęła   śpiwór   do   podbródka  —   Kobieta,   która   wystawiła   głowę   na   tylne   siedzenie,   była   ładna,   z   krótkim  blond  włosami  i  ciemno  zielonymi  oczami.     -­‐   Cześć,   jestem   Doktor   Jane.   Chciałabym   na   ciebie   spojrzeć,   jeśli   mi   pozwolisz.     Jej  głos  był  wyważony.  Miły.  Spokojny.   Mimo  to  Sola  nie  mogła  się  ruszyć  ani  zareagować.     Przynajmniej  dopóki  Assail  nie  pojawił  się  za  lekarką.     -­‐  W  porządku,  Marisol.  Ona  się  tobą  zajmie.   Sola  przyłapała  się  na  wpatrywaniu  w  jego  oczy  przez  dłuższą  chwilę.   Kiedy  została  usatysfakcjonowana  tym  co  w  nich  zobaczyła,  wyszeptała,     -­‐  Okej.  Okej…   I  wtedy  dreszcze  w  końcu  się  zatrzymały.       ***     Assail  nie  był  zadowolony  z  tego,  że  jego  kabury  były  puste,  ale  Mordh   przedstawił   sprawę   jasno:   Albo   on   i   jego   kuzyni   złożą   broń,   albo   ludzka   samica  nie  będzie  leczona.    

240  

 

To   była   jedyna   okoliczność   na   którą   Assail   był   podatny   i   nienawidził   tego.   Ale  skoro  trzeba.   -­‐   I   jej   imię   to   Marisol   -­‐   usłyszał   siebie   mówiącego,   gdy   blond   lekarka   zaczęła  mówić  niskim  głosem.     -­‐  Sola.   Z   lewej   strony,   mógł   poczuć   wpatrującego   się   w   niego   Mordha   i   prowodhyr   rady   nie   był   jedynym.   Trzej   Bracia   na   warcie   byli   zbyt   profesjonalni,   by   coś   po   sobie   pokazać   ale   mógł   powiedzieć,   że   zastanawiają   się  dlaczego  pojawił  się  na  ich  progu  z  ludzką  kobietą.  Która  była  ranna.  Za   którą  był  skłonny  oddać  swoją  broń.     -­‐   Nie,   zostań   tam,   Marisol.   Zabierzemy   cię   z   drugiej   strony.   -­‐   lekarka   powiedziała   łagodnie   i   skinęła   swojemu   zespołowi.   –   Funkcje   życiowe   są   słabe,   ale   stabilne.   Rana   postrzałowa   na   prawym   udzie.   Możliwe   wstrząśnienie   mózgu.   Szok   jest   problemem.   Może   poniosła   inne   urazy,   o   których  nie  chce  mi  powiedzieć.   Assail  poczuł  jak  krew  opuszcza  jego  głowę,  ale  nie  pozwolił  sobie  na   zareagowanie  instynktownie  i  utratę  swobody  w  przyszłości  —   -­‐  Ty  -­‐  zawołał  ostro.  –  Cofnij  się.     Samiec   —   albo,   Boże,   to   naprawdę   był   ludzki   mężczyzna?   —   stanął   jak   wryty.   Główny  lekarz,  kobieta,  przemówiła.   -­‐  To  jest  mój  partner.  Dr  Manello.  On  jest—   -­‐  Nie  będzie  jej  leczył  -­‐  Assail  obnażył  kły  -­‐  Ona  jest  nieubrana  od  pasa   w  dół.   Był  mgliście  świadomy,  że  wszyscy  zamarli  i  spojrzeli  w  jego  stronę.  Był   również   świadomy   zapachu,   który   nagle   wszedł   na   scenę.   Zmusił   się   do   odwrócenia   głowy   i   patrzył   gotów   rzucić   się   człowiekowi   do   gardła,   gdyby   kontynuował  krążenie  wokół  tyłu  Rovera.  Facet  podniósł  ręce  do  góry,  jakby   miał  przystawioną  broń.     -­‐   Okej,   okej.   Uspokójmy   się.   Chcesz,   żebym   wypadł   z   zespołu,   wypadam.   Cofając  się,  stanął  z  Braćmi,  kręcąc  głową,  ale  nic  nie  mówiąc.  Lekarz   samica,  położyła  rękę  na  przedramieniu  Assaila.     241  

 

-­‐   Chcemy   po   prostu   położyć   ją   na   noszach.   Dlaczego   nie   pójdziesz   ze   mną.  Możesz  patrzyć  i  pozostać  blisko.   Assail  wydał  ostrożny  pomruk  i  odchrząknął.     -­‐  Tak  zrobię.  Dziękuję.   Właściwie  zrobił  więcej.     Kiedy  lekarka  otworzyła  drzwi  Marisol,  nienawidził  sposobu  w  jaki  jego   kobieta  skuliła  się,  zanim  zdążyła  się  opanować.  A  potem  jej  oczy  wpatrywały   się  w  jego.     -­‐Chciałabyś   żebym   pomógł   ci   wyjść?   -­‐   zapytał   szorstko,   zanim   ktokolwiek  z  personelu  medycznego  się  ruszył.   -­‐  Tak.  Proszę.   Czuł  się  właściwie  odpychając  wszystkich  i  będąc  samcem,  który  dbał  o   nią:   sięgnął   do   wnętrza   SUVa,   chwycił   ją   w   ramiona,   uważając,   by   wziąć   śpiwór  tak  żeby  nie  była  odkryta—   Syk,   który   próbowała   ukryć   przyprawił   go   o   mdłości,   ale   musiał   ją   wyciągnąć   —   i   gdy   się   wyprostował,   zdawała   się   znaleźć   komfort   w   jego   ramionach,   które   nie   powodowały   jej   zbyt   wiele   dyskomfortu.   Jej   głowa   opadła  na  jego  ramię  i  została  tam.   -­‐  Zaniosę  ją  -­‐  poinformował  lekarkę.     -­‐   Byłoby   chyba   lepiej,   ach,   okej,   w   porządku.-­‐   Blond   uzdrowicielka   podniosła  ręce  w  górę,  gdy  jego  kły  błysnęły  ponownie.  –  Dobrze,  Po  prostu   idź  za  mną.   Brat   Rankhor   był   pierwszy   na   korytarzu,   a   pozostali   dwaj   wojownicy   ociągali  się,  zamykając  pochód  wraz  z  kuzynami.  Assail  szedł  tak  płynnie,  jak   tylko   mógł,   każde   usztywnienie   kończyn   Marisol   lub   gwałtowny   wdech,     komunikujący  jej  ból  odczuwał  bezpośrednio  we  własnej  piersi,  to  były  jego   płuca,  które  paliły,  to  jego  noga,  która  bolała.     Idąc,   mijali   nieskończoną   liczbę   pokoi,   w   niektóre   spojrzał,   ale   większością  nie  zawracał  sobie  głowy.  Z  tego,  co  zauważył,  były  sale  lekcyjne,   biura,   które   były   puste…   coś,   co   wyglądało   jak   pokój   przesłuchań.   Właśnie   kiedy  był  przekonany,  że  zmierzali  do  innego  kraju,  tak  długo  szli,  lekarka  w   końcu  zatrzymała  się  i  wskazał  drogę  do  pokoju  badań.   Nosze   na   kółkach   pośrodku   były   bezpośrednio   pod   wiszącym   skupiskiem   świateł,   a   gdy   podszedł   i   zaczął   przenosić   Marisol   na   przykrytą   242  

 

płachtą,   wyściełaną   powierzchnię,   cieszył   się,   że   uzdrowicielka   nie   włączyła   żyrandola.   Już   wydawało   się   być   zbyt   jasno   w   pokoju,   kafelki   ze   stali   nierdzewnej   i   szklane   szafki   ze   stołem   na   kółkach   z   groźnymi   instrumentami,   chociaż  te  narzędzia  miały  pomóc  we  właściwych  rękach.   Najdroższa  Pani   Kronik,  Sola  była  szara  na  twarzy  z  bólu  i  wyczerpania,   gdy  tam  siedziała,  kolana  miała  przyciśnięte  tak  mocno  do  piersi,  że  niebieski   śpiwór  był  owinięty  ciasno  jak  druga  skóra  wokół  niej.     –   Poproszę   wszystkich   zbędnych   na   zewnątrz   –   przeganiając   Braci,   kuzynów,   i   tego   uzdrowiciela   płci   męskiej   na   zewnątrz.   –   Nie,   nie   —   damy   radę.   W   porządku,   pa-­‐pa.-­‐   Następnie   w   niższej   tonacji,   syknęła   -­‐   On   jest   związanym   samcem.   Poradzicie   sobie   z   tym   gdy   będę   robić   jej   badania   wewnętrzne?     Związany…  samiec?  On?   Gdy   Bracia   zaczęli   z   nią   dyskutować,   Assail   skinął   ponuro   na   wojowników  i  Mordha.     -­‐  Nie  będzie  ze  mną  żadnych  problemów.  Masz  moje  słowo.-­‐   Prócz   tego,   że   wtedy   zaczął   zastanawiać   się,   czy   prywatność   Marisol   nie  zasługuje  na  ochronę  także  przed  nim.     -­‐  Marisol  -­‐  powiedział  delikatnie.  –  Może  będzie  lepiej  jeśli  ja—   -­‐  Zostań.   Zamknął  oczy.     -­‐  W  porządku.   Przeszedł   nad   jej   głowę,   odwrócił   się   tyłem   do   jej   ciała,   by   mogła   złapać   kontakt   wzrokowy   z   jego   twarzą,   ale   nie   widział   nic   co   zagrażałoby   jej   prywatności.     Lekarka  stanęła  blisko  niej  i  mówiła  cicho.  Uprzejmie.     -­‐  Jeśli   możesz   leżeć,   byłoby   świetnie.   Jeśli   nie   czujesz   się   bezpiecznie,   rozumiem,  i  podniosę  górną  część  łóżka  dla  ciebie.   Zapadła  długa  cisza.     -­‐  Jeszcze  raz,  jak  masz  na  imię?  -­‐  Marisol  zapytała  szorstko.   -­‐   Jane.   Jestem   Jane.   Za   mną   jest   moja   pielęgniarka,   Ehlena.   I   nic   nie   wydarzy  się  tutaj  bez  twojej  zgody.  Zdecydujesz.-­‐\   Rzeczywiście,  czuł  się,  jak  ten  lekarz.  

243  

 

-­‐   Okej.   W   porządku   -­‐   Marisol   złapała   jego   rękę   i   zdjęła   ostrożnie,   krzywiąc  się  do  czasu  gdy  wyprostowała  ją  w  pełni.     -­‐  Okej.   Oczekiwał,  że  puści  go,  gdy  się  ułoży.  Nie  zrobiła  tego  —  a  jej  oczy  nie   opuściły  jego  oczu.       Nie  zrobiła  tego,  gdy  uzdrowicielka  zdjęła  śpiwór  i  przykryła  ją  kocem.   Nie   zrobiła   tego,   gdy   pytała   o   możliwe   wstrząśnienie   mózgu   i   sprawdzała   odruchy.   Nie   zrobiła   tego   gdy,   badano   ranę   na   udzie.   Nawet   wtedy,   kiedy   przyniesiono  aparat  rentgenowski  i  brano  zdjęcia  z  różnych  kątów.     -­‐   Więc   mam   kilka   dobrych   wiadomości   -­‐   powiedziała   lekarka,   trochę   później,  kiedy  zbliżyła  się  z  laptopem.  Na  jego  monitorze,  był  mroczny  obraz   grubej,  mocnej  kości  udowej  Marisol.     -­‐   Nie   tylko   twój   wstrząs   jest   łagodny,   kula   przeszła   gładko   przez   udo.   Nie   ma   dowodów,   że   kość   jest   uszkodzona   lub   rozdrobniona.   Więc   naszym   głównym  problemem  jest  ryzyko  zakażenia.  Chciałabym,  dokładnie  wyczyścić   ranę   —   dam   ci   jakieś   antybiotyki,   jak   również   leki   przeciwbólowe.   Brzmi   dobrze?   -­‐  Nic  mi  nie  jest,-­‐  Marisol  ucięła.   Lekarka  zaśmiała  się,  gdy  położyła  laptopa  na  bok.     -­‐  Przysięgam,  że  pasujesz  tu  bardzo  dobrze.  To  jest  to,  co  wszyscy  moi   pacjenci   mi   mówią.   Mimo   to,   szanuję   twoją   inteligencję   —   i   wiem,   że   nie   będziesz   wystawiała   swojego   zdrowia   na   niebezpieczeństwo.   Co   mnie   martwi   to   sepsa   —   powiedziałaś   mi   w   samochodzie,   że   postrzelono   cię   dwadzieścia   cztery   godziny   temu.   To   jest   długi   czas   dla   takich   rzeczy,   by   gotowały  się  w  środku.-­‐   -­‐  Przejrzyjmy  to,  Marisol  -­‐  powiedział  Assail.  –  Przyjmijmy  dawane  nam   rady.   Marisol  zamknęła  oczy.     -­‐  Okej.   -­‐   Dobrze,   dobrze.   –   Lekarka   zrobiła   kilka   notatek   w   laptopie   -­‐   Jeszcze   tylko  jedna  rzecz.   -­‐  Co?-­‐  zapytał  Assail,  kiedy  zapadła  cisza.-­‐   -­‐   Marisol,   Muszę   wiedzieć,   czy   istnieje   jakieś   inne   miejsce,   w   które   mogłaś  zostać  ranna.     244  

 

-­‐  Jakieś…  inne?-­‐    nadeszła  wymamrotana  odpowiedź.   Assail  poczuł  jak  lekarka  patrzy  na  niego.   -­‐  Mógłbyś  zostawić  nas  na  minutę?     Zanim  zdążył  odpowiedzieć,  Marisol  ścisnęła  go  za  rękę  tak  mocno,  że   się  skrzywił.     -­‐  Nie  -­‐  powiedziała  twardo.-­‐  Nigdzie  nie  idź.   Lekarka  odchrząknęła.     -­‐   Możesz   powiedzieć   mi   wszystko,   wiesz   o   tym.   Wszystko,   co   jest   istotne  dla  leczenia.   Nagle  ciało  Marisol  zaczęło  znowu  drżeć  —  w  sposób,  w  jaki  drżało  na   tylnym   siedzeniu   Range   Rovera.   W   pośpiechu,   jakby   zrywała   coś   ze   swojej   skóry,  powiedziała   -­‐   Próbował   mnie   zgwałcić.   Nie   doszło   do   tego.   Dorwałam   go   pierwsza—   Wszystkie   na   raz,   dźwięki   w   pokoju   ustąpiły.   Myśl   —   nie,   rzeczywistość—  że  ktoś  niewłaściwe  obchodził  się  z  nią,  że  ktoś  ją  skrzywdził,   pokrył  bliznami  jej  cenne  ciało,  próbował…   -­‐  Wszystko  w  porządku?  -­‐  ktoś  zapytał.  Pielęgniarka.  To  musiała  być—   -­‐  On  odpływa!-­‐  warknęła  lekarka.   Assail  zastanawiał  się  o  kim  ona  mówi…  i  stracił  przytomność.         Tłumaczenie:  Nuffanilia  

245  

 

DWADZIEŚCIA-TRZY   "Mów,   uzdrowicielu"   zażądał   Ghrom,   gdy   stał   nad   nieruchomym   ciałem  swojej  krwiczki.  "Mów!"   Najdroższa  Pani  Kronik,  wyglądała  na  nieżywą.   Rzeczywiście,  zaraz  po  upadku  Anhai,  zaniósł  ją  z  powrotem  do  pokoju,   Bracia   podążyli   za   nim,   arystokratów   i   ich   bezwartościowe   gierki   społeczne   zostawił  z  tyłu.  To  on  położył  swoją  ukochaną  w  pościeli  łoża,  gdy  uzdrowiciel   został  wezwany,  i  był  tym,  który  rozluźnił  jej  stanik.  Bracia  odeszli  tak  szybko,   jak   tylko   przybył   zaufany   uzdrowiciel,   wraz   z   narzędziami   jego   uzdrowicielskiego   interesu   i   zostali   tylko   we   troje,   ogień   w   kominku,   i   krzyk   który  odbił  się  w  jego  duszy.   "Uzdrowicielu,  co  powiesz?"   Mężczyzna   spojrzał   przez   ramię,   gdy   przykucnął   obok   Anhai.   W   czarnych   szatach   płynących   na   podłogę,   przypominał   raczej   gigantycznego   ptaka,  mającego  nieuchronnie  salwować  się  ucieczką.   "Ona   jest   niebezpiecznie   zagrożona,   panie."   Gdy   Ghrom   cofnął   się,   uzdrowiciel  wstał.  "Uważam,  że  jest  z  młodym."   Trafił  go  zimny  powiew,  owiewając  go  od  głowy  do  nóg,  unicestwiając   wszelkie  uczucia  "Ona  jest..."   "Z   młodym.   Tak,   jest.   Mogłem   to   powiedzieć,   kiedy   poczułem   jej   brzuch.  Jest  twardy  i  nabrzmiały,  i  mówiłeś,  że  niedawno  przeszła  chcączkę."   "Tak"  wyszeptał.  "Więc  to  jest  spowodowane-­‐"   "To  nie  jest  objaw  wczesnej  ciąży,  gdy  nie  krwawi.  Nie,  ja  wierzę,  że  to   złe   samopoczucie   jest   spowodowane   czymś   innym.   Proszę,   panie   mój,   zbliżmy  się  do  ognia,  aby  pomówić,  by  jej  nie  przeszkadzać."   Ghrom   dał   się   wyciągnąć   bliżej   płomieni.   "Czy   ona   jest   chora,   z   gorączką?"   "Panie..."  uzdrowiciel  odchrząknął,  jakby  martwił  się  o  śmierć,  która  nie   miała  nic  wspólnego  z  królową.  "Wybacz  mi,  panie..."   "Nie  mów  mi,  że  nie  masz  wyjaśnienia"  syknął  Ghrom.  

246  

 

"Wolałbyś,   żebym   cię   oszukiwał?   Jej   serce   jest   słabe,   jej   bladość   jest   szara,   jej   oddech   jest   płytki   i   przerywany.   Może   jest   jakaś   wewnętrzna   trudność,  której  ja  nie  umiem  wskazać,  a  której  ona  uległa.  Nie  wiem."   Ghrom  przesunął  wzrok  z  powrotem  do  swojej  małżonki.  On  nigdy  nie   był   tym,   który   czuł   strach.   Teraz   terror   spadł   na   jego   skórę,   biorąc   go   w   posiadanie  jak  zły  duch,  zabierając  go  ponad.   "Panie,   chciałbym   powiedzieć,   by   ją   nakarmić.   Teraz   i   tak   często,   jak   tylko   będzie   mogła   podjąć   z   żyły.   Być   może   ładunek   energii,   który   z   tym   nadejdzie   odwróci...   oczywiście,   nie   będzie   miała   żadnych   oczekiwań,   że   to   ty.  A  jeśli  się  zbudzi,  dam  jej  tylko  świeżą  wodę,  nie  piwo.  Nic  co  spowoduje   dalszy  kryzys  jej  organizmu"   "Wynoś  się."   "Mój  panie,  ona  jest  -­‐"   "Zostaw  nas  teraz!"   Ghrom,   był   świadomy   samca   potykającego   się   do   drzwi.   I   równie   dobrze   uzdrowiciel   mógłby   -­‐   mordercza   wściekłość   wzrosła   w   piersi   jego   Króla  i  mogła  być  skierowana  w  dowolne  miejsce  w  zasięgu  ręki.   Gdy   drzwi   zamknęły   się   ponownie,   Ghrom   zbliżył   się   do   łoża.   "Moja   miłości",  powiedział  rozpaczliwie.  "Anha,  moja  miłości,  wstań  z  martwych  w   kierunku  mego  głosu."   Z  powrotem  na  swoich  kolanach.   Ghrom   opadł   na   nie,   na   podłogę   przy   jej   głowie.   Głaszcząc   jej   włosy   leżące   na   jej   ramieniu,   uważał,   aby   nie   wkładać   żadnej   siły   do   swojego   dotyku.   Mierząc   jej   oddech,   próbował   mentalnie   zmusić   ją   do   głębszych   oddechów.   Chciał   wrócić   do   nocy   przed,   kiedy   obudzili   się   razem   i   spojrzał   jej   w  oczy  i  widział,  jak  skrzyły  się  życiem.  Doprawdy,  to  obróciło  jego  umysł  do   myślenia,   że   mógł   zapamiętać   z   taką   szczegółowością   wszystko,   około   tego   momentu,   tej   chwili,   tej   godziny,   tej   nocy,   zapachu   posiłku   jaki   spożywali,   i   rozmowy  jaką  mieli  o  przyszłości,  i  obecnych  gości  na  dworze,  kiedy  zeszli  do   nich.   Miał   wrażenie,   że   jasność   wspomnień   powinna   być   drzwiami,   przez   które  mógł  przedostać  się  i  tym  samym  chwycić  ją  za  rękę,  i  czuć  jej  zapach,  i  

247  

 

czuć  lekkość  w  sercu,  które  przyszło  ze  zdrowiem  i  dobrym  samopoczuciem  -­‐  i   wciągnąć  ją  z  powrotem  do  teraźniejszości  z  tego  stanu.   Ale  to  była  oczywiście  tylko  fantazja.   Wyciągnął   swój   uroczysty   sztylet,   podniósł   błyszczące,   polerowane   ostrze.  Kiedy  jego  ciężki  rękaw  z  klejnotami  i  cennym  złotem  zagradzał  drogę,   zerwał   wytworny   płaszcz   ze   swojego   tułowia,   rzucając   za   siebie.   Ponieważ   wylądował   z   dźwiękiem   szurania,   wszystkie   te   kamienie   szlachetne   starannie   przyklejone   drapały   stwardniały   dąb,   ciął   krawędzią   noża   przez   swój   nadgarstek.   Chciał,  by  to  było  jego  gardło.   "Anha,  zaprawdę,  usiądź  dla  mnie.  Podnieś  głowę,  moja  miłości".   Opierając   ją   na   wolnym   przedramieniu,   uniósł   źródło   swojej   krwi   do   jej   ust.  "Anha,  posil  się  ode  mnie...  posil  się  dla  mnie..."   Jej   usta   się   otworzyły,   ale   to   nie   było   jej   słodkie   przyzwolenie.   Nie,   to   tylko  przez  kąt  jej  głowy.   "Anha,  pij...  wróć  do  mnie."   Gdy  czerwone  krople  spadły  na  jej  usta,  modlił  się,  by  jakoś  popłynęły   w  dół  jej  gardła  i  tym  samym  do  jej  żył,  przywracając  ją  przez  ich  czystość.   To  nie  było  ich  przeznaczenie,  pomyślał.  Mieli  być  razem  na  wieki,  a  nie   rozdzieleni  po  roku  od  spotkania.  To  nie  było  dla...  nich.   "Pij,  moja  kochana..."   Trzymał  swój  nadgarstek  w  miejscu,  aż  krew  zagrażała  wypłynięciem  z   jej  ust.  "Anha?"   Opuszczając  swoją  głowę  na  jej  zimną  rękę,  modlił  się  o  cud.  I  im  dłużej   tam   był,   tym   bardziej   dołączał   do   niej   w   stanie,   który   był   tylko   o   jedno   uderzenie  serca  dalej  od  śmierci.   Jeśli  odejdzie,  zamierzał  odejść  z  nią.  Tak  czy  inaczej...   Najdroższa  Pani  Kronik,  to  nie  było  dla  nich.     ***     Ghrom   nie   obudził   się   za   bardzo   ze   snu,   był   jak   boja   unosząca   się   na   lekko  wzburzonej  powierzchni.  

248  

 

Był  w  ciemności  swojej  ślepoty,  naturalnie  –  i  jak  zawsze,  rzucił  swoje   ramię  na  przeciwną  stronę  łoża  –   Hałas!   Ghrom   uniósł   głowę   i   zmarszczył   brwi.   Klepiąc   wokół   ręką,   czuł   jak   spotykał  rzeczy:  książkę,  podkładkę  pod  szklankę,  popielniczkę.   Swąd  drewna  opałowego.   Nie  był  w  swoim  pokoju.  I  Beth,  nie  było  z  nim.   Rzucając   się,   poderwał   się   do   pionu,   serce   skakało   w   jego   piersi,   powodując  zawrót  głowy.   "Beth?"   Na   dnie   jego   mózgu,   rozpoznał,   że   był   w   bibliotece   na   dole   w   rezydencji  Bractwa,  ale  jego  myśli  były  jak  robaki  w  mokrej  glebie,  skręcające   się  wokół  nieustannie,  do  nikąd.   "Beth...?"   Odległy  jęk.   "George?"   Głośniejszy  jęk.   Ghrom  potarł  twarz.  Zastanawiał  się,  gdzie  były  jego  okulary.  Pomyślał,   tak,  był  na  kanapie  w  bibliotece,  tej  przed  kominkiem.   "Och...  ja  pierdolę..."  jęknął,  gdy  próbował  podnieść  się  do  pionu.   Stanie  było  wprost  fantastyczne.  Głowa  pływała,  gdy  żołądek  zacisnął   się   w   pięść,   musiał   chwycić   się   poręczy   kanapy   i   zamierzał   trzymać   się   drewna  w  każdym  miejscu.   Chwiejąc   się   w   martwej   przestrzeni,   nie   zrobił   tego,   aż   do   drzwi,   gdy   biegł,  i  usłyszał  odgłos  paneli  uderzających  w  jego  klatkę.  Macając  wokół  za   uchwytem,  trzasnął  zatrzask  i  –   George   eksplodował   do   pokoju,   golden   biegał   w   kółko,   kichanie   sugerowało,  że  uśmiechał  się.   "Hej,  hej..."   Ghrom   myślał,   by   wrócić   z   powrotem   na   kanapę,   bo   nie   chciał   żeby   wszystkie  działające  oczy  w  domu  widziały  go  w  takim  stanie  -­‐  ale  jego  ciało   miało   inny   pomysł.   Gdy   upadł   w   dół   na   dupę,   George   wykorzystał   możliwość   skoczenia  prosto  na  niego,  oplatając  go  jak  koc.  

249  

 

"Hej,   wielki   facecie,   tak,   oboje   jesteśmy   jeszcze   tutaj..."   Głaszcząc   szeroką   pierś   retrievera,   ukrył   swój   nos   w   tym   futrze   i   pozwolił   zapachowi   dobrego,   czystego   psa   działać   na   niego,   jak   jakaś   aromaterapia.   "Gdzie   jest   mama?  Wiesz,  gdzie  ona  jest?"   Głupie  pytanie,  kurwa.  Tu  jej  nie  było,  bo  to  był  jego  własny  cholerny   błąd.   "Cholera,  George."   Duży   ogon   walił   po   jego   żebrach,   i   ten   pysk   sapał,   i   te   uszy   łopotały   wokół.  I  to  było  dobre,  to  było  normalne  -­‐  ale  nie  wystarczające.   "Zastanawiam  się,  która  jest  godzina?"   Cholera...  zagubił  się  przy  Johnie  i  V,  ale  dobrze,  nieprawdaż.  I  nie  był   jeszcze   w   połowie.   Miał   jakieś   mgliste   wspomnienie   rozpieprzania   sali   bilardowej,   przerzucania   wszelkiego   rodzaju   gówna,   walki   z   kimkolwiek   kto   był   za   blisko   -­‐   później   był   czas   na   drzemkę.   Był   prawie   pewien,   że   ktoś   go   poddał  wpływowi  narkotyków,  i  nie  mógł  powiedzieć,  że  obwiniał  tego,  kto   to  zrobił.  Nakręcony  ciszą,  brakiem  światła,  nie  wie  kiedy  byłby  się  zatrzymał.   A  nie  chciał  skrzywdzić  żadnego  z  jego  Braci  lub  personelu.  Lub  domu.   "Cholera".   Wydawało  się,  że  tylko  taki  był  zakres  jego  słownictwa.   Człowieku,   powinien   był   pozwolić   Vhrednemu   wziąć   go   tutaj   i   powiedzieć  mu,  co  się  działo.  Ale  przynajmniej  były  tylko  dwa  miejsca,  gdzie   jego   żona   mogła   pójść.   Jedno   to,   Przytułek   Marissy,   a   drugie   to   stary   dom   Hardhego.  I  bez  wątpienia  to  było  to,  co  John  próbował  mu  powiedzieć.   Kurwa,   pomyślał.   To   nie   był   on   i   Beth.   To   nie   było   to   gdzie   przypuszczalnie  mieli  skończyć.     Faktycznie,   sprawy   zawsze  łączyły   los   z   nią;   od  czasu,   gdy  przyszła  do   jego   życia   do   kompletacji,   którą   przyniosła   mu,   wszystko   zawsze   wyglądało   jak  przeznaczenie.  Mieli  kłótnie,  pewnie.  Był  porywczym  dupkiem,  a  ona  nie   brała  żadnego  jego  gówna.  Bez  jaja  Sherlocku.   Ale  nigdy  separacja.  Nigdy.   "Chodź,  kolego.  Potrzebujemy  trochę  prywatności."   George   zeskoczył   i   pozwolił   Ghromowi   podnieść   się   z   podłogi.   Po   ponownym   wystrzeleniu   do   drzwi,   zdecydował   się   na   grę   w   znajdź-­‐telefon.   Mówiąc   o   swoim   osłabieniu.   Pchnął   do   przodu   ręce,   wygiął   tułów,   250  

 

przestawiając   stopy,   wpadał   na   rzeczy   i   obmacywał   je,   aby   dowiedzieć   się,   czy  to  była  dwuosobowa  mała  kanapa,  fotel,  stolik...   Biurko   wydawało   się,   kurwa   ostatnią   rzeczą   na   którą   wpadł,   i   wtedy   odkrył,  gdzie  był  telefon,  kiedy  jego  ręka  dotknęła  słuchawki.  Przykładając  ją   do   ucha,   macał   wokół,   aż   znalazł   przyciski,   a   następnie   musiał   zrepetować   sygnał  zgłoszenia,  zanim  mógł  rozpocząć  wybieranie.   Obrazując  sobie  dziesięć  cyfr  ze  znakiem  hasza  i  klucza  gwiazdkowego   u   podstawy   zestawu   dwunastu   przycisków,   wybił   sekwencję   siedmio   cyfrowego  numeru  i  czekał.   "SafetyPlace,  dzień  dobry."   Zamknął  oczy.  Miał  nadzieję,  że  było  bliżej  do  nocy,  bo  wtedy  mógłby   iść  jej  szukać.  "Hej,  jest  tam  Beth?"   "Nie,   przykro   mi,   nie   ma.   Czy   mogę   coś   przekazać?"   Kiedy   zamknął   oczy,  kobieta  powiedziała:  "Halo?  Jest  tam  ktoś?"   "Nie  dziękuję".   "Mogę  jej  powiedzieć,  kto  dzwonił,  jeśli  będzie  później?"   Krótko   zastanowił   się,   co   zrobiłaby   recepcjonistka,   jeśli   powiedziałby   jej,  kto  dzwoni.  "Poszukam  jej  gdzie  indziej.  Dziękuję."   Gdy  odłożył  słuchawkę,  poczuł  jak  duża  głowa  George'a  szturchała  jego   udo.  Tak  typowe  dla  psów  -­‐  które  chcą  pomóc.   Ghrom   trzymał   palec   na   klawiszach,   naciskając.   Nie   wiedział,   czy   był   gotowy  do  następnej  rozmowy.  Jeśli  nie  odbierze  pod  drugim  numerem?  Nie   miał   kurwa   pojęcia,   gdzie   mogłaby   być.   I   pomysł,   że   mógłby   pójść   do   Vhrednego   lub   Johna   po   tego   typu   informacje,   był   zbytnim   wstydem   by   to   uniósł.   Gdy  wprowadził  inny  numer,  pomyślał...   Nie  wierzę,  że  to  my.  To  po  prostu  nie  jesteśmy…  my.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

251  

 

DWADZIEŚCIA-CZTERY   Obracając   głowę   na   poduszce,   Sola   spojrzała   na   drzwi   sali   szpitalnej,   w   której  została  umieszczona.  Nie  patrzyła  na  nie,  bynajmniej.   Zamiast   tego,   przebłyski   uprowadzenia   przepływały   jej   przed   oczami,   blokując   wszystko:   Ona   przychodząca   do   domu   i   uderzona   w   głowę.   Jazda   samochodem.   Flara.   Pościg   przez   śnieg.   Następnie   cela   i   strażnik,   który   zszedł  na  dół  by-­‐   Pukanie  sprawiło,  że  podskoczyła.  I  to  było  zabawne;  wiedziała,  kto  to   był.  "Cieszę  się,  że  jesteś  z  powrotem."   Assail  delikatnie  uchylił  drzwi,  i  umieścił  w  nich  tylko  głowę,  jakby  bał   się,  że  ją  przytłoczy.  "Obudziłaś  się."   Podciągnęła  koce  wyżej  na  piersi.  "W  ogóle  nie  spałam."   "Nie?"   Popchnął   szerzej   drzwi,   wszedł   z   tacą   jedzenia.   "Miałem   nadzieję,  że...  no  cóż,  azali  zechcesz  coś  zjeść?"   Sola   przechyliła   głowę.   "Masz   najbardziej   staroświecki   sposób   mówienia."   "Angielski   nie   jest   moim   językiem   ojczystym."   Położył   tacę   na   stole   i   przyciągnął  go.  "Jest  moim  drugim,  raczej".   "Jest  to  prawdopodobny  powód,  dla  którego  uwielbiam  cię  słuchać."   Zamarł,   gdy   usłyszał   jej   słowa   -­‐   i   tak,   być   może,   gdyby   nie   zostały   jej   podane  leki  przeciwbólowe,  nie  przyznałaby,  czegoś  takiego.  Ale  co  tam.   Nagle   spojrzał   na   nią,   intensywne   światło   w   jego   oczach   czyniło   je   jeszcze  bardziej  skrzącymi  niż  zwykle.  "Cieszę  się,  że  ci  się  podoba  mój  głos"   powiedział  szorstko.   Sola  skoncentrowała  się  na  żywności,  gdy  zaczęła  czuć  ciepło  w  środku,   po  raz  pierwszy  od...  wszystkiego.  "Dzięki  za  wysiłek,  ale  nie  jestem  głodna."   "Potrzebujesz  jedzenia."   "Antybiotyki   powodują,   że   mi   niedobrze."   Pokiwała   głową   w   stronę   worka,  zawieszonego  na  stojaku  obok  jej  łóżka.  "Cokolwiek  tam  jest,  jest  po   prostu...  okropne."   "Ja  cię  nakarmię."  

252  

 

"Ja..."   Z  jakiegoś  powodu,  wróciła  myślami  do  tej  nocy  w  śniegu,  gdy  wytropił   ją   na   swojej   własności   i   stanął   twarzą   w   twarz   z   nią   przy   jej   samochodzie.   Pomówmy  na  temat  zagrożenia  w  ciemności  -­‐  Jezu,  napędził  jej  stracha.  Ale   to  nie  wszystko  co  czuła.   Assail   przysunął   sobie   jedno   krzesło   z   pokoju.   Zabawne,   nie   było   jednym  z  tych  plastikowych  chybotliwych  gówien,  które  normalnie  znajdują   się   w   klinikach;   było   coś   jak   z   Pottery   Barn,   wyściełane,   przytulne,   i   z   ładnym   wzorem.  Usiadł,  nie  mieszcząc  się  w  nim,  ale  nie  dlatego,  że  miał  nadwagę.   Był  tak  duży,  jego  potężne  ciało,  zdumiewające  ramiona  i  plecy,  jego  ubrania   zbyt  czarnej  barwy  –   Były  plamy  krwi  na  jego  kurtce,  brązowe  i  zasuszone.  I  na  jego  koszuli.   Jego  spodniach.   "Nie  patrz  na  to"  powiedział  cicho.  "Tutaj.  Dla  ciebie,  wybrałem  tylko   najlepsze."   Podnosząc  klosz,  ujawnił...   "Gdzie   ja   do   cholery   jestem?"   Spytała,   kiedy   pochylił   się   i   odetchnął   głęboko.  "Czy,  Jean-­‐  Georges  ma  medyczny  oddział,  czy  coś?"   "Kto  to  jest  Jean  -­‐  Georges?"   "Pewien   luksusowy   szef   kuchni   w   Nowym   Jorku.   Słyszałam   o   nim   na   Food   Network."   Usiadła,   krzywiąc   się,   kiedy   jej   uda   zakomunikowały   hej-­‐   dziewczynko.  "Ja  nawet  nie  lubię  rostbefu  -­‐  ale  wygląda  niesamowicie."   "Pomyślałem,  że  żelazo  będzie  przydatne  dla  ciebie."   Kawał  wołowiny  został  pięknie  ugotowany,  ze  skórką,  która  pękła,  gdy   zaczął  kroić  –   "Czy  to  prawdziwe  srebro?"  Zastanawiała  się  nad  widelcem  i  nożem  -­‐   łyżka  była  jeszcze  złożona  w  serwetce.   "Jedz".   Dostarczył   precyzyjnie   wycięty   kawałek   do   jej   ust.   "Zjedz   dla   mnie".   Bez  namawiania,  jej  usta  otworzyły  się  same  z  siebie,  jakby  zamierzały   nie  mieć  żadnego  opóźnienia  w  karmieniu.   Zamknęła  oczy  i  jęknęła.  Taa,  nie  była  głodna.  Wcale  nie.     "Jest  to  jedna  z  najlepszych  rzeczy,  jakie  kiedykolwiek  jadłam."  

253  

 

Uśmiech,   który   rozświetlił   jego   twarz   nie   miał   sensu.   Był   zbyt   jasny,   aby   chodziło   po   prostu   o   dostarczenie   jej   żarcia   -­‐   i   musiał   to   wiedzieć,   bo   odwrócił  głowę,  tak,  że  widziała  tylko  błysk  ekspresji.   Przez  następne  piętnaście,  dwadzieścia  minut,  jedynymi  dźwiękami  w   pomieszczeniu,  oprócz  ogrzewania  gwiżdżącego  w  otworach  wentylacyjnych,   były   luksusowe   srebra   uderzające   o   porcelanowy   talerz.   I   tak,   pomimo   jej   och-­‐nie–ma-­‐możliwości,   zjadła   ten   ogromny   kawałek   wołowiny,   zapiekane   ziemniaki,  i  kremowy  szpinak.  Jak  również  bułeczkę  podaną  do  obiadu,  która   na   pewno   była   domowej   roboty.   I   placek   z   nadzieniem   brzoskwiniowym.   I   nawet  miała  schłodzoną  wodę  w  butelce  i  kawę,  która  była  w  dzbanku.   Prawdopodobnie   zjadłaby   też   serwetkę,   tacę,   wszystko   z   nienagannego  stolika,  jeśli  dostałaby  szansę.   Zwaliła  się  z  powrotem  na  poduszkę,  położyła  dłoń  na  brzuchu.  "Myślę,   że  zaraz  eksploduję."   "Wyniosę  to  wszystko  po  prostu  do  holu.  Wybacz  mi."   Ze   swojego   punktu   widokowego,   mierzyła   każdy   jego   ruch:   sposób   w   jaki   wstał,   chwycił   boki   zasobnika   w   długie,   eleganckie   ręce,   odwrócił   się,   wyszedł  gładko.   Gadanie  o  manierach  przy  stole.  Posługiwał  się  srebrem  z  eleganckim   błyskiem,   jakby   używał   tego   rodzaju   rzeczy   w   swoim   własnym   domu.   I   nie   rozlał  nawet  kropelki,  kiedy  nalewał  jej  kawy.  Albo  brakowało  jedzenia  w  jej   ustach.   Idealny  dżentelmenem.   Trudno   pogodzić   to   z   tym,   co   widziała,   gdy   podawał   jej   telefon   komórkowy,   aby   porozmawiała   babcią.   Wówczas,   był   niezrównoważony   psychicznie,  z  krwią  spływającą  mu  po  brodzie,  jakby  ugryzł  kawałek  kogoś.   Jego  ręce,  też  były  czerwone  od  krwi...   Biorąc   pod   uwagę,   że   to   ona   zabiła   wszystkich   w   tym   strasznym   miejscu,  zanim  odeszła?  Oczywiście  rozerwał  ktoś.   O  Boże...  ona  była  morderczynią.   Assail   wrócił   i   usiadł,   krzyżując   nogi   w   kolanach,   nie   kostkach,   czego   mężczyźni  zwykle  nie  robią.  Złączył  palce  rąk,  przeniósł  je  do  ust  i  spojrzał  na   nią.   "Zabiłeś  go,  prawda"  powiedziała  cicho.   254  

 

"Kogo".   "Benloise."   Jego   magnetyczne   spojrzenie   dryfowało   w   innym   miejscu.   "Nie   będziemy  mówić  o  tym.  O  niczym  z  tego."   Sola   starannie   składała   górną   krawędź   koca.   "Nie   mogę...   nie   mogę   udawać,  że  wczoraj  się  nie  stało."   "Będziesz  musiała."   "Zabiłam  dwóch  mężczyzn."  Odwróciła  na  niego  spojrzenie  i  zamrugała   szybko.  "Zabiłam...  dwie  istoty  ludzkie.  O  Boże..."   Obejmując  swoją  twarz,  próbowała  utrzymać  głowę  razem.   "Marisol..."   był   pisk,   jakby   przesunął   to   krzesło   Pottery   Barn   jeszcze   bliżej.  "Kochanie,  musisz  wyrzucić  to  z  głowy."   "Dwóch  ludzi..."   "Zwierzęta",  powiedział  ostro.  "Byli  zwierzętami,  które  zasłużyły  na  coś   gorszego.  Każdy  z  nich."   Obniżając   ręce,   nie   była   zaskoczona,   że   wyraz   jego   twarzy   był   śmiertelny,  ale  nie  bała  się  go.  Była  jednak  przerażona,  tym  co  zrobiła.   "Nie   mogę..."   Wskazała   na   boku   głowy.   "Nie   mogę   zmusić   obrazów   z   mojej-­‐"   "Zablokuj   je,   kochanie.   Po   prostu   zapomnij,   że   kiedykolwiek   to   się   stało."   "Nie  mogę.  Nigdy.  Powinnam  zwrócić  się  na  policję-­‐"   "Zamierzali   cię   zabić.   I   myślisz,   jeśli   by   mogli,   zapłaciliby   ci   jakimkolwiek  zaszczytem  za  twoje  sumienie?  Mogę  cię  zapewnić,  że  nie."   "To  była  moja  wina."  Zamknęła  oczy."  Powinnam  wiedzieć,  że  Benloise   weźmie  odwet.  Po  prostu  nie  sądziłam,  że  będzie  to  do  tego  stopnia."   "Ale,  moja  droga,  jesteś  bezpieczna-­‐"   "Ilu?"   "Słucham?"   "Ilu...   zabiłeś."   ciężko   westchnęła.   "I   proszę,   nie   próbuj   udawać,   że   tego  nie  zrobiłeś.  Widziałam  twoją  twarz,  pamiętam.  Przed  umyciem  jej."   Odwrócił  wzrok,  i  otarł  brodę,  jakby  krew  wciąż  na  niej  była.  "Marisol.   Odłóż  to,  gdzieś  głęboko  i  zostaw  to."   "Czy  to,  jest  właśnie  sposób  w  jaki  sobie  radzisz?"   255  

 

Assail   pokręcił   głową,   jego   szczęka   się   zacisnęła,   usta   stały   cienkie.   "Nie.  Pamiętam  moich  wrogów.  Każdego  i  wszystkich."   "Więc  nienawidzisz,  tego  co  trzeba  było  zrobić?"   Jego   oczy   zatrzymały   się   na   jej   i   tak   pozostały.   "Nie.   Ja   się   nimi   rozkoszuję."   Sola   skrzywiła   się.   Dowiedzieć   się,   że   był   socjopatycznym   mordercą,   naprawdę  nie  była  to  wisienka  na  torcie.   Pochylił   się.   "Nigdy   nie   zabiłem   bez   powodu,   Marisol.   I   posmakowali   śmierci,  bo  zasłużyli,  na  to  co  ich  spotkało."   "Więc  chroniłeś  innych."   "Nie,   jestem   biznesmenem.   Chyba   że,   jestem   zmuszony,   jestem   o   wiele  bardziej  zadowolony  z  życia,  niż  z  odbierania  go.  Jednakże,  nie  będą  po   mnie   deptać   -­‐   ani   nie   pozwolę   by   ci,   którzy   są   moją   własnością   byli   zagrożeni."   Przyglądała   mu   się   przez   dłuższy   czas   -­‐   i   nie   od   razu   odwrócił   wzrok.   "Myślę,  że  ci  wierzę."   "Powinnaś."   "Ale  to  wciąż  grzech."  Pomyślała,  o  wszystkich  tych  modlitwach,  które   odmówiła   i   poczuła   winę   tak,   jak   nigdy   nie   czuła   wcześniej.   "Zdaję   sobie   sprawę,   co   robiłam   w   przeszłości...   ale   nigdy   nie   zaszkodziłam   nikomu,   z   wyjątkiem  krzywd  finansowych.  Które  są  wystarczająco  złe,  ale  przynajmniej   nie  spaliłam  ich  -­‐"   Wziął  ją  za  rękę.  "Marisol.  Spójrz  na  mnie."   Trochę  potrwało,  zanim  mogła.  "Nie  wiem,  jak  żyć  ze  sobą.  Naprawdę   nie  wiem."     ***     Gdy  Assail  poczuł  walenie  serca  w  swojej  klatce  piersiowej,  uświadomił   sobie,  że  się  mylił.   Zakładał,   że  zadbanie  o   fizyczne   bezpieczeństwo   Marisol  i   zajęcie  się  Benloisem  skończy  ten  okropny  rozdział  w  jej  życiu:     Jak   tylko   będzie   pod   jego   kontrolą,   i   zapewni   jej   powrót   do   babci,   wtedy  tablica  będzie  czysta.  

256  

 

Błąd.  Tak  cholernie  źle  -­‐  nie  wiedział,  jak  ją  uratować  przed  jej  własnym   emocjonalnym  bólem.   "Marisol..."  ton  w  jego  głosie  był  taki,  jakiego  nigdy  u  siebie  nie  słyszał.   Błaganie  nie  było  jego  praktyką.  "Marisol,  proszę."   Kiedy   wreszcie   podniosła   powieki,   poczuł,   że   bierze   głęboki   oddech.   Kiedy   je   opuściła,   jej   spokój,   przypomniał   mu   zbyt   dużo   innych   wyników,   które  mogły  się  zdarzyć.   Co   jej   powiedzieć?   "Zaprawdę,   nie   mogę   udawać,   że   rozumiem   to   pojęcie  grzechu,  które  podtrzymujesz,  ale  twoja  religia  jest  inna  niż  moja  -­‐  i   ja  to  szanuję."  Boże,  nienawidził  tego  siniaka  na  boku  jej  twarzy,  z  tak  wielu   powodów.   "Ale,   Marisol,   działania,   które   podjęłaś   były   podjęte   w   celu   przetrwania.   Twojego   przeżycia.   To   co   zrobiłaś   tam,   jest   powodem,   że   w   twoich   płucach   jest   teraz   oddech.   Życie   jest   robieniem,   tego   co   jest   konieczne,  a  ty  to  zrobiłaś."   Odwróciła   się,   jak   gdyby   ból   był   zbyt   wielki.   A   potem   wyszeptała:   "Ja   po  prostu  chciałam,  mieć...  cholera,  może  masz  rację.  Muszę  wrócić  daleko  z   gumką,   aby   wyjść   z   tego,   gdzie   byłam   dwa   dni   temu.   Ta   cała   rzecz   jest   po   prostu  punktem  kulminacyjnym."   "Wiesz,   jeśli   tak   zdecydujesz,   możesz   zmienić   bieg.   Możesz   przestać   mieć  cokolwiek  wspólnego  z  takimi  jak  Benloise."   Upiorny  uśmiech  dotknął  jej  ust,  gdy  patrzyła  na  drzwi.  "Tak.  Zgadzam   się."   Wziął  kolejny  głęboki  oddech.  "Jest  inne  wyjście  dla  ciebie."   Mimo,  że  po  prostu  skinęła  głową,  miał  poczucie,  że  zawarła  pokój  ze   swoją  emeryturą,  niejako.  I  z  jakiegoś  powodu,  to  uczyniło,  że  chciał  zerwać  -­‐   nie,  że  przyznałby  się  komukolwiek,  włączając  w  to  jej  własne  dobro.   Gdy   ucichła,   wpatrywał   się   w   nią,   zapamiętując   wszystko   od   jej   falistych,   ciemnych   włosów,   które   zostały   dokładnie   umyte   kiedy   była   pod   prysznicem   w   łazience   tutaj,   do   jej   bladych   policzków,   doskonale   uformowanych  ust.   Myśląc   o   wszystkim,   co   przeszła,   słyszał   jak   mówiła,   że   nie   została   zgwałcona  -­‐  ale  tylko  dlatego,  że  to  ona  najpierw  zabiła  drania.   Jeden  w  komórce,  pomyślał.  Ten,  którego  ręki  użyła,  aby  się  wydostać   z  tego  miejsca.   257  

 

Jego  całe  ciało  cierpiało  z  nią,  naprawdę  cierpiało-­‐   "Czuję,  że  się  na  mnie  gapisz"  powiedziała  cicho.   Assail   usiadł   i   potarł   uda.   "Wybacz   mi".   Rozglądając   się   po   pokoju,   nienawidził   pomysłu   użycia   drzwi,   mimo   że   prawdopodobnie   powinien   pozwolić  jej  odpocząć.  "Czy  cierpisz  ból  fizyczny?"   Marisol   odwróciła   głowę   z   powrotem   do   niego,   jej   mahoniowe   oczy   szukały  jego.  "Gdzie  jesteśmy?"   "Co  powiesz  na  to,  by  najpierw  odpowiedzieć  na  moje  pytanie?"   "To  nic,  poradzę  sobie."   "Czy  mogę  wezwać  pielęgniarkę?"   Był  w  trakcie  wstawania,  kiedy  wyciągnęła  rękę  i  zatrzymała  go.  "Nie,   proszę.  Nie  podoba  mi  się  sposób,  w  jaki  się  po  tym  czuję.  Teraz,  muszę  być   w   stu   procentach   podłączona   do   tej   rzeczywistości.   W   przeciwnym   razie,   myślę,  że  jestem  z  powrotem...  tam."   Assail   usiadł   jeszcze   raz   i   naprawdę,   naprawdę   chciał   iść   na   północ   i   zabić  Benloise.  Stłumił  impuls,  przypominając  sobie  cierpienie  jakim  człowiek   się  cieszył,  zakładając,  że  jego  serce  wciąż  biło.   "Więc,  gdzie  jesteśmy?"   Jak  odpowiedzieć  na  to  pytanie?   Tak   więc,   zniekształcenie   rzeczywistości   było   czymś,   czego   chciała   uniknąć,   nie   chodziło   o   fakt,   że   nie   był   człowiekiem,   ale   w   rzeczywistości,   członkiem  gatunku,  który  powiązała  z  Draculą.  Dziękuję  bardzo,  Wykałaczko.   "Jesteśmy   wśród   przyjaciół".   Być   może   to   zaszło   trochę   daleko.   Ale   Mordh   dostarczał   to,   o   co   został   poproszony,   kiedy   to   było   potrzebne   -­‐   prawdopodobnie   w   odpowiedzi   na   osobę,   którą   Assail   ‘przetworzył’,   jeśli   nie   bezpośrednio  na  rzecz  Króla,  to  na  pewno  i  bez  wątpienia  na  jego  korzyść.   "Masz  luksusowych  przyjaciół.  Czy  pracujesz  dla  rządu?"   Roześmiał  się.  "Drogi  Panie,  nie."   "Co   za   ulga.   Pomyślałam,   że   masz   zamiar   mnie   aresztować   lub   zwerbować  mnie,  na  informatora."   "Mogę  cię  zapewnić,  że  tajniki  systemu  prawa  człowieków  nie  dotyczą   mnie  w  ogóle."   "Człowieków...?"   Przeklinając  pod  nosem,  machnął  ręką.  "Wiesz,  co  mam  na  myśli."   258  

 

Gdy   uśmiechnęła   się,   jej   powieki   drgały.   "Przepraszam,   myślę,   że   odpływam.  To  całe  jedzenie."   "Pozwól  sobie.  I  wiedz,  że  po  przebudzeniu,  zabiorę  cię  do  domu."   Szarpnęła  się  do  pionu.  "Moja  babcia  jest  ciągle  w  tym  domu  -­‐"   "Nie,   ona   jest   w   mojej   posiadłości.   Nigdy   bym   nie   zostawił   jej,   tam   gdzie  była,  odsłonięta  i  narażona  -­‐"   Bez   żadnego   ostrzeżenia,   Marisol   objęła   go,   rzucając   swoje   ramiona   i   trzymając  się  tak  mocno,  że  czuł  każdy  dreszcz  jej  ciała.   "Dziękuję",  zakrztusiła  się  na  jego  szyi.  "Oprócz  niej  nie  mam  nic."   Assail  tak  bardzo  uważał,  gdy  zwracał  uścisk,  opierając  ręce  lekko  na  jej   plecach.   Wdychając   jej   zapach,   jego   serce   ścisnęło   na   nowo,   na   to,   że   jakiś   mężczyzna  dotykał  jej  inaczej  niż  z  szacunkiem.   Zostali   w   ten   sposób   dużo   czasu.   I   kiedy   w   końcu   opadła   do   tyłu   i   spojrzała   na   niego,   nie   mógł   się   powstrzymać   od   dotykania   jej   twarzy   palcami.   "Brak  mi  słów",  powiedział  w  łamiącym  się  głosem.   "W  jakim  temacie?"   Wszystko,   co   mógł   zrobić,   to   potrząsnąć   głową   i   przerwać   kontakt   wstając.  To  było  to,  albo  miał  zamiar  dostać  się  do  tego  łóżka  z  nią.   "Odpoczywaj   spokojnie",   powiedział   szorstko.   "Po   zmroku,   odprowadzę  cię  bezpiecznie  do  twojej  krewnej."   A  potem  może  ona  i  jej  babcia  mogą  z  nim  żyć.  I  w  ten  sposób  będzie   wiedział,  że  byłaby  zawsze  bezpieczna.   Że  nigdy  nie  martwiłby  się  o  nią  ponownie.   Assail   szybko   wybiegł   zanim   zamknęła   oczy.   Po   prostu   nie   mógł   znieść,   jej  z  zamkniętymi  powiekami.   Przechodząc  wolno  z  pokoju,  on  –   Zatrzymał  się.   Po  drugiej  stronie  korytarza,  jego  bliźniaczy  kuzyni  opierali  się  o  ścianę,   i   nie   musieli   patrzeć   w   górę   lub   wokół   niego.   Patrzyli   prosto   w   jego   oczy,   kiedy   się   pojawił   -­‐   tak,   jakby   czekali   na   jego   powrót,   każdą   sekundę   kiedy   tam  był.   Nic  nie  mówili,  ale  nie  musieli.  

259  

 

Assail   potarł   twarz.   W   jakim   świecie   myślał,   że   mógł   utrzymać   dwie   kobiety  człowieków  w  swoim  domu?   I   kurwa   na   zawsze   -­‐   nie   będzie   w   stanie   zrobić   tego   w   nocy.   Bo   co   powie,   kiedy   okaże   się,   że   nie   może   wyjść   w   ciągu   dnia?   Czy   mieć   światła   słonecznego  w  domu?  Lub...   Opanowując  emocje,  kopał  w  przedniej  kieszeni  czarnych  spodni,  wyjął   fiolkę  koksu  i  szybko  wydzielił  z  tego,  co  pozostało.   Aż  poczuł  się  nawet  nieco  normalnie.   Następnie   wziął   tacę   z   podłogi.   "Nie   patrzcie   tak   na   mnie"   mruknął,   gdy  odchodził  sztywnym  krokiem.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

260  

 

DWADZIEŚCIA-PIĘĆ   „Ghrom!”   Gdy   Beth   wykrzyczała   imię   swojego   męża,   szarpnęła   się   z   poduszek   do   pionu  i  przez  moment  nie  miała  bladego  pojęcia  gdzie  była.  Kamienne  ściany   i   bogata,   aksamitna   pościel   nie   były   –   w   domu   Hardhego.   To   nie   była   komnata   jej   ojca,   ale   Ghroma,   ta   której   używał   w   przypadku,   gdy   potrzebował   jakiegoś   miejsca.   Ta,   do   której   się   przeniosła   gdy   nie   mogła   zasnąć.     Musiała  ostatecznie  paść  na  wierzchu  kołdry.     Gdzieś  w  oddali  zaczął  dzwonić  telefon.     Odsuwając  włosy  z  twarzy,  stwierdziła,  że  jej  nogi  są  owinięte  kocem,  a   nie   przypominała   sobie   aby   tam   go   kładła…   jej   walizka   tuż   obok   drzwi…   i   srebrna  taca  na  nocnym  stoliku.     Fritz.  Kamerdyner  musiał  pojawić  się  w  ciągu  dnia.     Pocierając   mostek,   spojrzała   na   pustą   poduszkę   obok   siebie,   nienaruszone   prześcieradła,   brak   Ghroma   i   poczuła   się   gorzej   niż   noc   wcześniej.     I   pomyśleć,   że   przypuszczała   iż   dotarli   do   dna.   Lub,   że   przestrzeń   mogłaby  pomóc  –     „Cholera,  Ghrom?”  zawołała,  zeskakując  z  łóżka.   Pobiegła   do   drzwi,   otworzyła   je   gwałtownie,   przeskakując   w   poprzek   niskiego   holu   i   wpadając   do   komnaty   ojca,   zanurkowała   po   telefon   leżący   na   jednym  ze  stolików  przy  łóżku.     „Halo!  Halo?  Halo…?”   „Hej.”   Na   dźwięk   tego   głębokiego   głosu,   osunęła   się   na   łóżko,   ściskając   telefon   w   dłoni,   przyciskając   go   do   ucha   jakby   mógł   sprowadzić   mężczyznę   do  niej.     „Hej.”   Zamykając   oczy,   nawet   nie   próbowała   walczyć   ze   łzami.   Pozwalała  im  płynąć.  „Hej.”   Jego  głos  był  tak  samo  chropowaty  jak  jej.  „Cześć.”  

261  

 

Nastąpiła  długa  cisza  i  to  było  dobre:  Nawet  jeśli  on  był  w  domu,  a  ona   była  tutaj,  było  tak  jakby  trzymali  się  nawzajem.     „Przepraszam”  powiedział.  „Naprawdę  przepraszam.”   Rozszlochała  się.  „Dziękuję  ci…”   „Przepraszam”   zaśmiał   się   lekko.   „Niezbyt   klarownie   się   wyrażam,   prawda?”   „Jest   ok.   Nie   czuję   się   z   tym   za   bardzo,   albo…   Śniłam   o   tobie,   tak   myślę.”   „Koszmar?”   „Nie.  Tęsknota  za  tobą.”   „Nie  zasługuję  na  to.  Bałem  się  zadzwonić  na  twoją  komórkę,  bo  bałem   się,  że  nie  odbierzesz.  Myślałem,  że  gdyby  ktoś  z  tobą  był,  mógłby  odebrać  i…   taak,  przepraszam.”   Beth   odetchnęła   i   oparła   się   plecami   o   poduszki.   Krzyżując   nogi   w   kostkach,  rozejrzała  się.  „Jestem  w  jego  sypialni.”   „Jesteś?”   „W  tej,  której  używałeś  nie  ma  telefonu.”   „Boże,  minęło  dużo  czasu  odkąd  byłem  w  tym  domu.”   „Wiem.  To  bardzo  poruszające.”   „Idę  o  zakład.”   „Jak  George?”   „Tęskni   za   tobą.   Rozległo   się   stłumione   uderzenie   –   dźwięk   poklepywania  psiego  boku.  „Jest  tutaj,  obok  mnie.”   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   neutralne   tematy   były   doskonałym   sposobem   na   to   by   mogli   zanurzyć   palce   w   basenie   wzajemnego   zrozumienia.  Ale  tęga  dyskusja  nadal  wisiała  w  powietrzu.     „Więc,   z   głową   Johna   wszystko   w   porządku”   powiedziała,   skubiąc   skrawek   koszulki.   „Ale,   domyślam   się,   że   wiesz   już   o   wszystkim   co   wydarzyło   się  w  centrum  medycznym.”     „Och,  taak,  nie.  W  zasadzie  byłem…  w  pewnym  sensie  poza  tym.”   „Dzwoniłam.”   „Tak?”   „Tak.  Thor  powiedział,  że  śpisz.  Udało  ci  się  wreszcie  odpocząć?”   „Ach…  tak.”   262  

 

Kiedy  zamilkł,  chwila  ciszy  stanowiła  rodzaj  przygotowanie,  odliczanie   do   prawdziwego   sedna.   A   jednak,   jeszcze   nie   była   pewna   jak   to   wszystko   zebrać,  co  powiedzieć,  jak  do  –     „Nie   wiem,   czy   kiedykolwiek   opowiadałem   ci   więcej   o   moich   rodzicach”  powiedział  Ghrom.  „Niż  to  jak  oni…”     Zostali  zamordowani,  dokończyła  za  niego  w  myślach.   „Byli  idealnie  dobraną  parą,  jeśli  użyć  ludzkiej  terminologii.  To  znaczy,   mimo,   że   byłem   młody,   pamiętam   ich   razem   i   prawda   jest   taka,   że   pomyślałem,   gdy   umarli,   że   takie   rzeczy   skończyły   się   razem   z   nimi.   Jakby   taka   miłość   zdarzała   się   raz   na   tysiąclecia,   czy   coś   w   tym   stylu.   Ale   wtedy   spotkałem  ciebie.”   Łzy   Beth   były   gorące   kiedy   kontynuowały   leniwie   drogę   w   dół   po   jej   policzkach,   niektóre   spadały   cicho   na   poduszkę,   inne   znalazły   drogę   do   jej   ucha.   Wychylając   się   wyszarpała   chusteczkę   higieniczną   i   otarła   je   bezdźwięcznie.     Ale  on  wiedział,  że  płakała.  Musiał  wiedzieć.     Głos   Ghroma   stał   się   cienki,   jakby   miał   kłopoty   z   utrzymaniem   się   w   jednym   kawałku.   „Kiedy   zostałem   postrzelony,   tamtej   nocy,   kilka   miesięcy   temu,   i   Thor   i   ja   ciągnęliśmy   nasze   tyłki   z   domu   Assaila,   nie   bałem   się,   że   umrę   albo   coś.   Jasne,   wiedziałem,   że   rana   była   poważna,   ale   było   już   wcześniej   dużo   gówna   –   i   przechodziłem   przez   to…   ponieważ   nikt   i   nic   nie   mogło  mnie  od  ciebie  zabrać.”   Podpierając   telefon   ramieniem,   składała   mokre   chusteczki   w   precyzyjne  kwadraciki.  „Och,  Ghrom…”   „Gdy  mowa  o  urodzeniu  przez  ciebie  młodego…”  głos  mu  się  załamał.   „Ja…   ja…   ja,   och   do   jasnej   cholery,   staram   się   znaleźć   słowa,   ale   nie   mam   ich   Beth.   Po   prostu   nie   mam.   Wiem,   że   chcesz   spróbować,   kumam   to.   Ale   nie   spędziłaś   czterystu   lat,   patrząc   i   słysząc   o   tym   jak   wampirze   samice   umierają   na   porodowych   łóżkach.   I   nie   mogę   –   ja   nie   mogę   wyrzucić   tego   z   głowy,   wiesz?  Problem  polega  na  tym,  że  jestem  związanym  samcem,  podczas  gdy   pragnę   dać   ci   to   czego   chcesz?   Jest   jakaś   część   mnie,   która   nie   zamierza   słuchać   głosu   rozsądku.   Ale   nie   wtedy,   gdy   chodzi   o   ryzykowanie   twoim   życiem.  Chciałbym  być  inny,  ale  to  mnie  zabija,  i  nie  mogę  zmienić  tego  kim   ani  gdzie  jestem.”   263  

 

Przechylając   się,   wyciągnęła   kolejną   chusteczkę   z   pudełka.   „Ale   teraz   jest  nowoczesna  medycyna.  Mamy  dr  Jane  i  –„   „Plus,   co   jeśli   dziecko   będzie   niewidome?   Co   jeśli   będzie   miało   moje   oczy?”   „Nie  będę  z  tego  powodu  kochała  jej  lub  jego  mniej,  gwarantuję  to.”   „Zadaj   sobie   pytanie   jak   narażamy   je   genetycznie.   Mnie   udaje   się   radzić  sobie  w  życiu,  jasne.  Ale  czy  myślisz,  że  jest  choć  jedna  chwila,  gdy  nie   tęsknię  za  moim  wzrokiem?  Budzę  się  obok  samicy,  którą  kocham  i  nie  mogę   zobaczyć  twoich  oczu  wieczorem.  Nie  wiem  jak  wyglądasz,  gdy  ubierasz  się   dla  mnie.  Nie  mogę  patrzeć  na  twoje  ciało,  kiedy  jestem  w  tobie  –„   „Ghrom,  robisz  tak  dużo…”   „A   najgorsze   z   tego?   Nie   mogę   cię   chronić.   Nie   mogę   nawet   opuścić   domu  –  nie  dość,  że  przez  moją  pierdoloną  pracę,  to  jeszcze  przez  ślepotę  –   acha,   i   nie   oszukujmy   się.   Zgodnie   z   prawem,   jeśli   będziemy   mieli   młode   samca,  będzie  po  mnie  dziedziczył  tron.  Nie  będzie  miał  wyboru  –  tak  jak  ja   nie  miałem  i  nienawidzę  tego  gdzie  jestem.  Nienawidzę  każdej  nocy  mojego   życia   –   Jezu   Chryste,   Beth,   nienawidzę   wstawać   z   łóżka,   nienawidzę   kurewskiego  biurka,  nienawidzę  proklamacji  i  bzdur,  i  być  zamkniętym  w  tym   domu  jak  w  kurniku.  Nienawidzę  tego.”     Boże,  wiedziała,  że  był  nieszczęśliwy,  ale  nie  miała  pojęcia,  że  to  zaszło   tak  daleko.     Kiedy   był   ostatni   raz,   kiedy   rozmawiali   w   ten   sposób?   Cowieczorny   zgrzyt  w  połączeniu  ze  stresem  związanym  z  Bandą  Drani  i  ich  bzdurami…     „Ja  nie  wiedziałam”  westchnęła.  „To  znaczy,  byłam  świadoma,  że  byłeś   nieszczęśliwy,  ale…”   „Nie  lubię  o  tym  mówić.  Nie  chcę  żebyś  się  o  mnie  martwiła.”   „Ale  i  tak  to  robię.  Wiem,  że  jesteś  zestresowany  –  i  chciałabym  pomóc   w  jakiś  sposób.”   „I  o  to  właśnie  chodzi.  Nie  ma  ratunku,  Beth.  Nie  ma  nic,  co  ktokolwiek   mógłby  zrobić  –  a  nawet  gdybym  miał  sokoli  wzrok,  a  ryzyko  ciąży  nie  było   wielką   pieprzoną   sprawą?   Wciąż   nie   chciałbym   zrzucić   tego   gówna   na   następne  pokolenie.  To  jest  tak  okrutne,  że  nie  mógłbym  zrobić  tego  nikomu   kogo   nienawidzę,   a   co   dopiero   własnemu,   kurwa,   dziecku.”   Zaśmiał   się  

264  

 

szorstko.   „Cholera,   powinienem   pozwolić   Xcorowi   zabrać   tron.   Służyć   mu   właściwie.”   Beth  potrząsnęła  głową.  „Wszystko  czego  chcę  dla  ciebie,  to  żebyś  był   szczęśliwy.”   Właściwie   to   nie   była   prawda.   „Ale   nie   mogę   kłamać.   Kocham   cię,  a  jednak  ja  wciąż…”   O,   losie,   czy   miała   jakieś   pojęcie   w   jaki   sposób   się   czuł   z   tymi   wszystkimi  niedopowiedzeniami.     Znalazła  jednak  sposób,  żeby  mówić.     „Prawie   nie   umiem   tego   wyjaśnić.”   Potoczyła   pięścią   wokół   swojego   serca.  „To  jest  jak  pustka  w  centrum  mojej  piersi.  To  nie  ma  nic  wspólnego  w   tobą   i   z   tym   co   do   ciebie   czuję.   To   jest   wewnątrz   mnie   –   to   jest   jak   przekręcony   przełącznik,   wiesz?   Chciałabym   móc   się   wysławiać   bardziej   zrozumiale,   ale   to   trudne   do   opisania.   Nawet   nie   zdawałam   sobie   sprawy   z   tego  co  to  było…  do  jednej  z  tych  nocy,  gdy  Z  zabrał  Bellę  do  naszego  miejsca   na   Manhattanie   i   zostałam   nianią.   Rozglądałam   się   po   ich   apartamencie,   gdy   Nalla  spała  na  moich  kolanach  i  tylko  patrzyłam  na  wszystkie  te  rzeczy,  które   mieli   u   siebie   w   pokoju.   Przewijak,   wózek,   łóżeczko…   chusteczki,   butelki.   I   pomyślałam   po   prostu…   chcę   tego.   Wszystkiego.   Pieluszek,   gumowych   kaczuszek  i  nieprzespanych  dni.  Kupek,  słodkiego  zapachu  po  kąpieli,  płaczu  i   gaworzenia,  banalnego  różu  i  błękitnych  jajeczek  rudzika  –  cokolwiek  byśmy   mieli.   I   słuchaj,   naprawdę   przysiadłam   nad   tym.   Naprawdę   to   zrobiłam.   To   był   taki   szok,   kiedy   pomyślałam   –   to   tylko   taki   nastrój,   przejściowy   etap,   różowe  złudzenie  z  którego  zamierzałam  się  otrząsnąć.”   „Kiedy  ty…”  przeczyścił  gardło.  „Jak  dawno  temu  to  było?”   „Ponad  rok  temu.”   „Cholera…”   „Tak   jak   powiedziałam,   czułam   się   tak   tylko   przez   chwilę.   Ale   myślałam,   że   zmienisz   zdanie.   Wiedziałam,   że   to   nie   było   dla   ciebie   najważniejsze.”   Starała   się   być   dyplomatyczna.   „Myślałam,   że…   no,   teraz   o   tym  mówię,  zdaję  sobie  sprawę,  że  nigdy  nie  rozmawiałam  z  tobą  o  tym.  Po   prostu  nie  było  czasu.”   „Przepraszam.  Wiem,  że  już  przepraszałem,  ale…  cholera.”  

265  

 

„W  porządku.”  Zamknęła  oczy.  „Ja  wiem  przez  co  przechodzisz.  To  nie   tak,  że  nie  widzę  jak  każdej  nocy  wyglądasz,  jakbyś  chciał  być  gdzie  indziej  niż   jesteś.”   Kolejna  długa  chwila  ciszy.   „Jest  jeszcze  coś”  powiedział  po  chwili.     „Co?”   „Myślę,  że  będziesz  przechodzić  chcączkę.  Wkrótce.”   Nawet   jeśli   Beth   otworzyła   z   wrażenia   usta,   z   tyłu   jej   umysłu   coś   zapłonęło.  „Ja…  skąd  wiesz?”   Wahania  nastroju.  Czekoladowe  zachcianki.  Przyrost  masy  ciała…   „Cholera”  powiedziała.  „Ja,  ach…  do  cholery.”     ***     I,  reasumując,  to  by  było  na  tyle,  pomyślał  Ghrom,  gdy  rozsiadł  się  na   krześle   przy   biurku   w   bibliotece.   U   jego   stóp,   George   leżał   rozciągnięty   na   dywanie,   jego   duża,   ciężka   głowa   spoczywała   na   skopajdupnym   bucie   Ghroma,  jakby  oferował  wsparcie.     „Mogę  się  mylić.”  Ghrom  potarł  bolącą  skroń.  „Ale  jako  twój  partner,   mogę  być  wkrótce  pod  wpływem  twoich  szalejących  hormonów  –  moja  krew   płynie  szybciej,  moje  emocje  stają  się  silniejsze,  staję  się  bardzo  drażliwy.  Jak   teraz  gdy  nie  ma  cię  w  domu,  tak?  I  odczuwam  siebie  bardziej  przez  ostatnie   dwa  tygodnie.  A  podczas  tej  kłótni,  którą  mieliśmy?  Totalnie  mi  odwaliło.”     „Dwa   tygodnie…   w   czasie   których   zaczęłam   sprawdzanie,   a   potem   przesiadywałam  z  Laylą.  I,  taak,  naprawdę  się  oderwałeś.”   „Teraz”   –   podniósł   palec   wskazujący   w   górę,   mimo   iż   nie   było   jej   z   nim   osobiście  –  „to  nie  jest  usprawiedliwienie  mojego  zachowania.  To  po  prostu   kontekst.  Mogę  rozmawiać  z  tobą  przez  telefon  tak  jak  teraz  i  nie  rozpadając   się  na  kawałki,  wytłumaczyć  siebie.  A  kiedy  jesteś  ze  mną?  Znowu,  to  nie  jest   żadne   usprawiedliwienie   i   twoja   wina,   ale   zastanawiam   się   czy   to   nie   odegrało  w  części  tego  wszystkiego  dużej  roli.”   Kiedy   przechylił   się   na   bok,   kładąc   dłoń   na   swoim   psie,   George   podniósł   głowę,   podkładając   się,   obwąchał   go   i   obdarował   liźnięciem.  

266  

 

Głaszcząc   długie   fale,   zaczynając   od   baryłkowatej   klatki   piersiowej,   Ghrom   przeciągał  je  i  rozpłaszczał  aż  na  tylne  łapy  Georga.     „Boże,  Ghrom,  kiedy  obudziłam  się  teraz  bez  ciebie…”   „Straszne.  Wiem.  Takie  samo  to  było  dla  mnie  –  albo  nawet  gorzej.  Nie   byłem   pewien,   czy   przypadkiem   wszystkiego   nie   spieprzyłem.   Jak   nie-­‐ma-­‐ kurwa-­‐opcji-­‐na-­‐powrót.”   „Nie.”  Szelest,  jakby  ona  przesuwała  się  na  łóżku.  „I  przypuszczam,  że   widziałam   iż   od   jakiegoś   czasu   działaliśmy   w   bardzo   podobny   sposób.   Nie   zdawałam   sobie   sprawy   z   tego,   jak   wiele   czasu   straciliśmy   –   i   wiele   innych   rzeczy.  Wymykając  się  razem  na  Manhattan,  naprawdę  rozmawiając.  Trochę   to  trwało.”     „Szczerze   mówiąc,   to   kolejny   powód   dla   którego   nie   chcę   mieć   dziecka.   Ledwo   znajduję   czas   żeby   pobyć   z   tobą.   Nie   mam   nic   do   zaoferowania  dziecku.”   „To  nieprawda.  Byłbyś  wspaniałym  ojcem.”   „W  innym  wszechświecie,  być  może.”   „Co  w  takim  razie  zrobimy?”  zapytała  po  chwili.     Ghrom  potarł  oczy.  Cholera,  czuł  się  jakby  wisiał  w  piekle.  „Nie  wiem.   Naprawdę  nie  wiem.”   Oboje   wypowiedzieli   swoje   kwestie   w   sposób   w   jaki   powinno   to   być   zrobione  na  samym  początku.  Rozsądnie.  Spokojnie.     Tak  naprawdę,  był  jeden  problem,  nie  jej.     „Przepraszam”   powiedział   ponownie.   „To   nie   powinno   zajść   tak   daleko,  na  wielu  poziomach.  Ale  nie  ma  nic  innego,  co  mógłbym…  człowieku,   jestem  taki  zmęczony  tym  poczuciem  bezsilności.”   „Nie   jesteś   bezsilny”   powiedziała   sucho.   „Mamy   dobrze   ustaloną   pozycję.”   Wszystko  co  mógł  zrobić,  to  chrząknąć  w  odpowiedzi.  „Kiedy  wracasz   do  domu?”   „Teraz.   Przyjadę   –   mam   nadzieję,   że   jest   tutaj   gdzieś   dodatkowy   samochód.”   „Zaczekaj,  aż  zapadnie  zmrok.”   „Ghrom,   przerabialiśmy   to   wcześniej.   Mam   się   doskonale   na   słońcu.   Poza  tym  jest  prawie  czwarta  trzydzieści.  To  niedaleko.”     267  

 

Kiedy  wyobraził  sobie  ją  w  pełnym  świetle  dnia,  jego  żołądek  się  skręcił   –   i   pomyślał   o   tym   jak   Panikha,   nazwała   go   ukrytym   szowinistą.   W   porównaniu   z   lękiem   o   swoją   shellan,   dużo   łatwiej   było   czegoś   zakazać.   Problem  z  tym,  że  robił  to  Beth.     Naprawdę  nie  mógł  umieścić  jej  w  pozłacanej  klatce,  tak  jak  nie  musiał   świrować  na  punkcie  jej  bezpieczeństwa.     A   może   ta   cała   sprawa   z   ciążą,   dla   niego   oznaczała   głębszy   odcień   jego   tchórzostwa…   „Okay”  usłyszał  swoje  słowa.  „W  porządku.  Kocham  cię.”   „Też  cię  kocham  –  Ghrom,  zaczekaj.  Zanim  odejdziesz.”   „Tak?”   Kiedy   odpowiedziała   mu   tylko   cisza,   zmarszczył   brwi.   „Beth?   Co?”   „Chcę  żebyś  zrobił  coś  dla  mnie.”   „Wszystko.”   Trwało  chwilę,  gdy  mówiła.  A  kiedy  skończyła,  zamknął  oczy  i  odchylił   głowę  do  tyłu.     „Ghrom?  Słyszałeś  co  powiedziałam?”   Każde  słowo.  Niestety.     I  był  na  skraju  wyrzucenia  z  siebie  nie  ma  mowy,  ale  jak  pomyślał,  że   miałby  budzić  się  bez  niej  obok  siebie.   „W  porządku”  zazgrzytał.  „Tak,  pewnie.  Zrobię  to.”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

268  

 

DWADZIEŚCIA-SZEŚĆ   Gdy  Saxton  wpatrywał  się  w  siebie,  w  lustrze  swojej  garderoby,  złapał   za   końce   swojej   muszki   i   zacisnął   węzeł   mocniej.   Kiedy   puścił   wzorzysty   jedwab,  muszka  wyglądała  jak  należało,  symetrycznie  jak  dobrze  tresowane   szczenię.     Wycofując   się,   wygładził   świeżo   obcięte   włosy   i   włożył   kaszmirowy   zimowy  płaszcz  od  Marca  Jacobsa.  Włożył  jeden  rękaw  potem  drugi;  a  potem   wyciągnął   ramiona   tak,   że   jego   spinki   do   mankietów   wystawały   pod   marynarką.     Nie  były  to  te  z  rodzinnym  herbem.     Nie  nosił  ich  już.   Nie,  te  były  VCA  z  lat  czterdziestych,  szafir  i  diament  w  platynie.   -­‐   Użyłem   wody   kolońskiej?-­‐   Spojrzał   na   swoje   buteleczki   Gucci   i   Prada,   Chanel,   które   wszystkie   stały   w   rządku   na   lustrzanej   tacy   z   mosiężnymi   uchwytami.  –  Żadnego  komentarza  od  Was?-­‐   Szybki  wdech  z  jednego  nadgarstka.  Tak,  to  były  Égoiste,  i  były  świeże.   Odwracając   się,   wyszedł   przez   ozdobną   poprzecinaną   pęknięciami     marmurową   posadzkę   na   zewnątrz   do   swojej   biało-­‐białej   sypialni.   Przechodząc   obok   łóżka,   poczuł   chęć   by   przerobić   wszystko,   ale   to   nerwy   przemawiały  przez  niego.  –  Po  prostu  dokładnie  sprawdzam.-­‐     Kładąc   poduszki   i   układając   je   precyzyjnie   w   taki   sposób   w   jaki   były,   gdy   się   ubierał,   rzucił   okiem   na   zabytkowy   zegar   Cartiera,   zegar   na   stojaku   łóżka.     Nie  można  było  odkładać  tego  na  później.     A   jednak   spojrzał   na   biały   szezlong   i   białe   fotele.   Skontrolował   biały   moherowy   dywan.   Przeszedł   po   nim   i   upewnił   się,   że   Jackson   Pollock   nad   kominkiem  był  idealnie  w  pionie.  To  nie  był  jego  stary  dom,  Wiktoriański,  w   którym   Blay   kiedyś   spędził   dzień.   To   było   inne   miejsce,   parterowy   dom   w   stylu  Frank  Lloyd  Wright,  który  kupił  dokładnie  w  tej  chwili,  w  której  pojawił   się  na  rynku  —  bo  jakże  miałby  nie  kupić?  Zostało  ich  tak  niewiele.    

269  

 

Oczywiście,   musiał   zrobić   jakieś   tajne   reorganizowanie   i   rozbudowę   piwnicy,   ale   wampiry   długo   torowali   swoją   drogę   wokół   ludzi   i   ich   nieznośnych   małych   inspektorów   budowlanych,   oraz   reszty.   Dwa   razy   skontrolował   czas   na   swoim   Patek   Philippe,   zastanawiając   się,   dlaczego   robił   tę  straszną  pielgrzymkę.  Znowu.   To  było  jak  straszny  Dzień  świstaka.  Ale  przynajmniej  nie  działo  się  to  z   regularnością.     Gdy  schodził  po  schodach,  był  niezbyt  świadomy  tego,  że  znów  bawił   się   swoją   muszką.   Odblokowując   drzwi   na   górze,   wszedł   do   kuchni   z   eleganckim  w  pełni  funkcjonalnym,  nowoczesnym  sprzętem  Lucy.     Za   każdym   razem,   gdy   chodził   po   domu,   z   meblami   Jetsonów   z   zupełnym   brakiem   dodatków,   to   czuł   się   jakby   znalazł   się   z   powrotem   w   Ameryce   po   II   wojnie   światowej   —to   go   uspokajało.   Lubił   przeszłość.   Lubił   różne  ślady  rozmaitych  epok.  Cieszyło  go  życie  w  przestrzeniach,  które  były   tak  autentyczne  jak  tylko  mógł  je  zrobić.     I   nie   było   tak,   że   wróci   z   powrotem   do   tego,   wiktoriańskiego,   w   najbliższym   czasie.   Nie   po   tym,   jak   między   nim   i   Blayem   zasadniczo   wszystko   się  tam  rozpoczęło.     Gdy  udał  się  do  drzwi,  tylko  myśl  o  tym  samcu  sprawiła,  że  poczuł  ścisk   w  piersi—  i  zatrzymał  się,  koncentrując  się  na  uczuciu,  wspomnieniach,  które   zostały  z  nim,  zmieniając  ciśnienie  krwi,  i  wzorzec  jego  myśli.     Po  tym  jak  się  rozstali,  co  stało  się  za  jego  namową,  dużo  czytał  o  żalu.   Etapy.   Proces.   To   co   było   zabawne…   i   dziwne,   najlepszym   źródłem   była   mała   książeczka,  którą  znalazł  zaraz  po  stracie  zwierzęcia.  Zawierała  pytania,  które   miały   odpowiedzieć   na   temat   tego,   czego   nauczył   cię   pies   lub   czego   najbardziej   ci   brakowało   po   stracie   kota   lub   o   twoje   ulubione   chwile   z   kakadu.     Nie  przyznałby  się  nikomu,  ale  odpowiedział  na  każde  z  nich  w  swoim   dzienniku   o   Blayu   —i   to   pomogło.   Do   pewnego   stopnia.   Wciąż   spał   w   pojedynkę   i   uprawiał   sex,   zamiast   zapominać   o   dawnych   urazach,   to   właśnie   sprawiło,   że   bolało   go   nawet   bardziej.   Ale   wszystko   było   lepiej   niż   było.   Przynajmniej  miał  plan  działania,  który  był  teraz  w  połowie  normalny:  przez   pierwsze   kilka   dni   chodził   jak   żywy   trup.   Teraz   jednak   miał   strup   na   ranie,  

270  

 

jadł  i  spał.  Wciąż  jednak  pojawiało  się  coś  —  zawsze  kiedy  widział  Khilla  lub   Blaya.   Trudno  było  cieszyć  się  szczęściem  tego  którego  kochałeś…  kiedy  był  z   kimś  innym.   Jak  w  życiu,  jednak,  były  rzeczy  które  można  zmienić  i  takich,  których   nie.     W  takim  wypadku…   Zamykając   oczy,   zdematerializował   się   i   ponownie   scalił   na   zaśnieżonym   trawniku,   który   był   spokojnie   wielki   jak   park   miejski   —   i   tak   samo   starannie   utrzymany.   Jego   ojciec   nienawidził   wszystkiego   nieużytecznego:   roślin,   trawy,   obiektów   sztuki,   mebli…   synów.   Wielki   dwór   miał  jakieś  piętnaście  tysięcy  metrów  kwadratowych,  poszczególne  skrzydła   zostały   dodane   na   przestrzeni   lat   przez   pokolenia   ludzi.   Wpatrując   się   w   niego   w   nocy   zimowej,   Saxton   przypomniał,   dlaczego   jego   ojciec   kupił   posiadłość,   gdy   jakiś   wychowanek   opuścił   go   na   rzecz   Union   College—   to   był   Stary  Kraj  w  Nowym  Świecie,  dom,  z  dala  od  ojczyzny.     Tradycjonalista,  ojciec  rozkoszował  się  powrotem  do  korzeni.  Nie,  żeby   kiedyś  naprawdę  je  opuścił.   Zbliżając   się   do   wejścia   od   przodu,   gazowe   latarnie   po   obu   stronach   drzwi   migotały,   rzucając   światło   na   starożytne   kamienne   rzeźby,   które   zostały   faktycznie   wykonane   w   XIX   wieku,   jako   część   w   stylu   neogotyckim.   Gdy   się   zatrzymał,   pomyślał,   że   nie   może   dzwonić,   bo   personel   będzie   na   niego   czekał.   Oni,   podobnie   jak   jego   ojciec,   zawsze   śpieszyli,   aby   zabrać   go   do  środka  i  na  zewnątrz  domu  —  jakby  były  dokumentem,  który  ma  zostać   przetworzony  albo  obiadem,  który  ma  być  podany  i  sprzątnięty  pośpiesznie.   Nikt   jednak   nie   otworzył   drzwi.   Przechylając   się,   pociągnął   żelazny   łańcuch  za  aksamitne  frędzle,  aby  wygenerować  dźwięk  dzwonka.   Nikt  nie  odpowiadał.   Marszcząc   brwi,   cofnął   się   i   spojrzał   w   bok,   ale   to   nic   nie   przynioslo.   Było   zbyt   wiele   wypielęgnowanych   krzewów,   aby   spojrzeć,   w   którąś   z   diamentowych  szyb.     Zamknięcie  się  w  domu  było  świadectwem  ich  stosunków:  mężczyzna   zaprasza   go   na   swoje   urodziny,   a   następnie   zostawia   go   w   chłodzie   przy   drzwiach   głównych.   Właściwie   Saxton   zadecydował,   że   jego   istnienie   było   271  

 

teraz,  pieprz-­‐się,  dla  ojca.  Z  tego,  co  rozumiał,  Tyhm  zawsze  chciał  młode  —   syna,   konkretnie.   Modlił   się   do   Pani   Kronik   o   jednego.   A   potem   spełniono   jego  życzenie.  Niestety,  z  zastrzeżeniem,  że  okazał  się  być  wybrakowany.     Gdy  on  debatował,  czy  znowu  zadzwonić,  drzwi  zostały  otwarte  przez   lokaja.   Twarz   Psańca   była   bez   wyrazu,   ale   fakt,   że   nie   kłaniał   się   pierworodnemu   i   Jedynemu   Synowi   swego   mistrza   było   wystarczającym   komentarzem  na  temat  opinii,  dla  tego  którego  miał  wpuścić.  Nie  zawsze  tak   było.  Ale  jego  matka  zmarła,  a  następnie  jego  mały  sekret  wyszedł  na  jaw…   -­‐   Twój   ojciec   jest   obecnie   zajęty.-­‐   To   było   to.   Nie,   Mogę-­‐wziąć-­‐twój-­‐ płaszcz?,   Jak   sobie   radzisz,   czy   nawet,   Zaprawdę,   jak   zimno   jest   tej   nocy?   Nawet   rozmowa   o   pogodzie   została   mu   oszczędzona.   Co   było   w   porządku.   Nigdy  nie  dbał  w  każdym  razie  o  faceta.   Gdy   kamerdyner   odsunął   się   na   bok,   i   skupił   na   pokrytej   jedwabiem   ścianie   naprzeciw,   przechodzenie   przez   to   spojrzenie   było,   jakby   został   przeciągnięty   przez   ogrodzenie   pod   napięciem   –   pomimo,   że   Saxton   był   do   tego  przyzwyczajony.   I  wiedział,  gdzie  ma  się  udać.   Salon   dam   był   po   lewej,   i   gdy   wszedł   do   pokoju   z   falbankami,   włożył   swoje   ręce   do   kieszeni   płaszcza.   Lawendowe   ściany   i   cytrynowo-­‐żółty   chodnik   były   jasne   i   wesołe,   i   prawda   była   taka,   że   chociaż   wysyłanie   go   tam   było   w   zamiarze   zniewagą,   on   dużo   bardziej   wolał   to,   od   męskiego   odpowiednika  boazerii  w  poprzek  holu.     Jego   matka   zmarła   trzy   lata   temu,   ale   nie   było   to   sanktuarium   celebrujące  jej  stratę.  W  rzeczywistości,  nie  miał  poczucia,  że  ojcu  brakowało   samicy.   Tyhm  zawsze  był  najbardziej  zainteresowany  prawem—  nawet  ponad   sprawami  glymerii—   Saxton  zamarł.     W   oddali,   mieszały   się   głosy   —   i   to   było   niezwykłe.   Dom   był   zwykle   cichy   jak   biblioteka,   personel   chodził   na   palcach   wokół,   Psańce   opracowały   kompleksowy   system   sygnałów   ręcznych,   którymi   komunikowali   się   tak,   że   nie  przeszkadzali  swojemu  mistrzowi.     Saxton   podszedł   do   drugich   drzwi.   W   przeciwieństwie   do   tych,   prowadzących  na  zewnątrz  do  foyer,  były  zamknięte.   272  

 

Otwierając   je,   wymknął   się   do   wysokiej,   ośmiobocznej   sali,   gdzie   trzymano   tomy   Starego   Prawa.   Sufit   był   wysoki   na   jakieś   trzydzieści   stóp,   oraz   wszystkie   te   ciemno   mahoniowe   półki,   gzymsy   ponad   otworami   drzwiowymi   wyrzeźbionymi   właściwymi   dla   stylu   Gotyckiego   płaskorzeźbami   —   lub   przynajmniej   ich   dziewiętnastowieczne   reprodukcje.   Po   środku   okrągłej   przestrzeni,   był   ogromny   okrągły   stół,   z   marmurowym   szczytem,   który  był...  szokujący.  Pokrywały  go  otwarte  tomy.     Spoglądając  na  półki,  ujrzał  szczeliny  w  niekończącym  się  stosie  ksiąg.   Około  dwudziestu  z  nich.   Gdy   ostrzeżenie   rozbrzmiało   u   podstawy   czaszki,   trzymał   ręce   w   kieszeniach  i  pochylił  się,  śledząc  słowa,  które  zostały  odsłonięte…   -­‐  Oh,  Jezu…-­‐   Dziedziczenie.     Jego  ojciec  badał  prawa  dziedziczenia.  Saxton  podniósł  głowę  w  stronę   głosów.  Były  teraz  głośniejsze,  gdy  był  w  tej  sali,  choć  nadal  stłumione  przez   inne   zamknięte   drzwi   po   drugiej   stronie.   Jakiekolwiek   to   było   spotkanie,   odbywało  się  w  prywatnym  gabinecie  ojca.   Bardzo   nietypowe.   Mężczyzna   nigdy   nie   pozwalał   nikomu   tam   wchodzić  —  nawet  nie  pozwalał  klientom  przychodzić  do  domu.   Sprawa   była   poważna   —   a   Saxton   nie   był   głupi.   Był   spisek   przeciwko   Ghromowi  w  glymerii  i  oczywiście,  jego  ojciec  był  w  niego  zaangażowany.   Nie   było,   żadnego   powodu,   by   ktokolwiek   martwił   się   o   następną   generację  Króla,  gdyby  nie  próbowali  celować  w  obecną.   Obszedł  wkoło  stół,  oczy  skupiał  na  każdej  otwartej  stronie.  Im  więcej   widział,  tym  bardziej  był  zaniepokojony.     -­‐  Oh…  cholera,-­‐  mruknął  w  rzadkim  przekleństwie.   Było  źle.  Bardzo  źle—   Dźwięk   otwierania   drzwi   w   biurze   ostrzegł   go.   Biegnąc   na   palcach   w   swoich   mokasynach,   wśliznął   się   z   powrotem   do   damskiego   salonu   i   cicho   zamknął   drzwi   za   sobą.   Stał   naprzeciw   dzieła   Johna   Signeta   Sargent   stojącego   nad   kominkiem,   gdy   kamerdyner   zawołał   jego   imię   około   dwie   minuty  później.   -­‐  Teraz  się  z  tobą  spotka.  

273  

 

Nie   było   powodu,   by   rzucić   podziękowania.   Po   prostu   przeszedł   nad   dezaprobatą  psańca  —  i  przygotował  się  na  więcej  tego  samego  od  swojego   ojca.   Zwykle,  nienawidził  tu  przychodzić.   Ale   nie   tej   nocy.   Nie,   dziś   w   nocy   miał   znacznie   ważniejszy   cel   niż   udaremnienie,  gdyż  będzie  to  bez  wątpienia  kolejna  próba  ojca  zawstydzenia   go  i  skłonienia  do  bycia  hetero.       ***     Purrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.   Trez   zmarszczył   brwi   na   ten   dźwięk.   Otwierając   jedno   oko,   znalazł   swojego  brata  stojącego  nad  jego  łóżkiem,  Boo  czarny  kot  był  w  ramionach   samca,  wyraźna  dezaprobata  zwężała  te  lodowate  oczy.  Jego  brata,  nie  kota.   -­‐  Spędziłeś  kolejną  noc  na  dupie  -­‐  iAm  wytykał  mu.   Nie   było   to   pytanie,   więc   dlaczego   miałby   kłopotać   się   rzucaniem   odpowiedzi.   Trez   jęcząc   wstał,   musiał   napiąć   ramiona,   by   utrzymać   w   pionie   swój   tułów.  Najwyraźniej,  podczas  gdy  był  zamroczony,  świat  zmienił  się  w  hula-­‐ hoop  i  planeta  obracała  się  wokół  jego  szyi.     Przegrywając  walkę,  opadł  z  powrotem.  Ponieważ  jego  brat  wciąż  tam   stał,  wiedział,  że  to  jest  syreni  śpiew  powrotu  do  rzeczywistości.  I  chciał  na   niego  odpowiedzieć,  naprawdę  chciał.  Jego  ciało,  jednakże,  było  bez  paliwa.     -­‐  Kiedy  ostatni  raz  się  karmiłeś?  -­‐  nalegał  iAm.   Przeniósł  wzrok  na  niego  i  uchylił  się  przed  pytaniem.     -­‐  Od  kiedy  jesteś  miłośnikiem  zwierząt?   -­‐  Nie  cierpię  tego  cholernego  kota.   -­‐  Widzę.   -­‐  Odpowiadaj.   Fakt,  o  którym  nie  mógł  nawet  pomyśleć  kiedy…  nic,  totalna  pustka.   -­‐  Przyślę  kogoś  -­‐  mruknął  iAm.-­‐  A  potem  ty  i  ja  pogadamy.   -­‐  Porozmawiajmy  teraz.   -­‐  Dlaczego,  więc  udawałeś,  że  nie  słyszałeś  tego  wcześniej?   Więc,  to  była  myśl.     274  

 

-­‐  Nie.   -­‐  Oni  ścigają  naszego  ojca  i  matkę.   Trez   usiadł   znowu   i   tym   razem   nie   potrzebował   dodatkowej   pomocy.   Cholera.  Powinien  oczekiwać  tego  ze  strony  s'Hisbe,  ale…   -­‐  Jak.   -­‐   A   jak   myślisz?-­‐   Jego   brat   przeniósł   delikatne   głaskanie   na   uszy   Czarnego  Kota  pod  jego  brodą.  –  Zamierzają  rozpocząć  od  niej.   Potarł  twarz.     -­‐  Jezu  Chryste.  Nie  spodziewałem  się,  że  arcykapłan  będzie  tak  —   -­‐  To  nie  był  on.  Nie.  Był  drugą  osobą,  która  przyszła  do  mnie  w  nocy.   -­‐   Która   jest   godzina?   -­‐   Chociaż   fakt,   że   widział   przez   okna   noc,   przynajmniej   częściowo   mu   odpowiedział.   –   Dlaczego   nie   obudziłeś   mnie   kiedy  wróciłeś  do  domu?   -­‐  Próbowałem.  Trzy  razy.  Zamierzałem  wysłać  ekipę  ratowniczą  gdybyś   nie  wrócił  z  tej  podróży.   -­‐  Więc  co  powiedział  najwyższy  kapłan?   -­‐  s’Ex  jest  jednym,  którym  musimy  się  martwić.   Trez  opuścił  ręce.  Wpatrując  się  w  swojego  brata,  wiedział,  że  musiał   źle  usłyszeć.   -­‐  Przepraszam,  kto?   -­‐  To  nie  jest  imię  które  musiałbym  powtarzać,  prawda?-­‐   -­‐   Oh,   Boże.-­‐   Co,   do   cholery,   ochroniarz   królowej   robi   z   wizytą   u   jego   brata?  I  wreszcie…  -­‐  Oni  naprawdę  podnoszą  stawkę,  no  nie.   iAm  usiadł  na  brzegu  łóżka,  jego  ciężar  spowodował  ugięcie  materaca.     -­‐   Jesteśmy   w   impasie,   Trez.   Żadnego   więcej   udawania,   żadnej   więcej   perswazji.  Używali  marchewki;  teraz  będą  używać  kija.   Gdy   Trez   pomyślał   o   rodzicach,   ledwie   mógł   przypomnieć   sobie   ich   twarze.  Ostatni  raz  kiedy  ich  widział  to  było...  cóż,  inną  sprawą  było,  że  nie   pamiętał.   Co   było   krystalicznie   czyste,   jednak?   Kwatery,   w   których   żyli.   Wszędzie   marmur.   Złote   uchwyty.   Dywany   jedwabne.   Wszędzie   słudzy.   Klejnoty  wiszące  przy  lampach  tworzące  efekt  iskierki.   Nie   zaczęło   się   tak   —   i   to   kolejna   rzecz,   którą   mógł   sobie   wyobrazić:   urodził   się   w   skromnym   dwupokojowym   mieszkaniu   w   kącie   dziedzińca—  

275  

 

wystarczająco   miły   według   normalnych   standardów.   Nic   nawet   bliskie   temu,   co  oni  zdobyli  kiedy  sprzedali  swoją  przyszłość.     A   potem?   Podczas   gdy   awansowali   do   najlepszych   z   najlepszych?   Został   wysłany   na   wychowanie   przez   personel   królowej,   sam   w   białym   pokoju.   I   tak   było,   aż   zaczął   odmawiać   jedzenia   i   picia   noc   w   noc,   aż   iAm   został  wysłany  do  niego.   I  tak  zaczęła  się  ich  dysfunkcja.     Od  tamtej  pory?  iAm  jakoś  stał  się  odpowiedzialny  za  utrzymanie  go  w   dążeniu.     -­‐  Pamiętasz  kiedy  widzieliśmy  ich  ostatnio?  –  usłyszał  swój  głos.   -­‐  Na  przyjęciu.  Wiesz,  dla  królowej.   -­‐   Oh…   racja.   -­‐   Ich   rodzice   siedzieli   z   Najsamcem   królowej,   jak   ich   nazywano.   Z  przodu  i  na  środku.  Uśmiechnięci.   Nie   zauważyli   jego   albo   iAma,   gdy   weszli,   ale   to   nie   było   niezwykłe.   Kiedy   raz   zostałeś   sprzedany,   byłeś   własnością   królowej.   I   kiedy   powołano   cię  do  służby  kończyły  się  gładkie  rzeczy,  iAm  nie  był  już  ich,  także.     -­‐  Nigdy  się  nie  obejrzeli  się,  prawda  -­‐  wymruczał  Trez.  -­‐  Jestem  dla  nich   po  prostu  towarem.  I  człowieku,  dostali  dobrą  cenę.   iAm   milczał,   tak   jak   miał   w   zwyczaju.   Po   prostu   siedział,   głaszcząc   tego   kota.     -­‐  Ile  mamy  czasu?  –  zapytał  Trez.   -­‐  Musisz  ruszać  tej  nocy.  -­‐  Ciemne  oczy  przesunęły  się.  –  Na  przykład   teraz.   -­‐   A   jeśli   tego   nie   zrobię…-­‐   Nie   było   powodu,   aby   odpowiedzieć   na   to   pytanie,  i  iAm  nie  kłopotał  się  tym:  Jeśli  nie  wstanie  z  łóżka  i  nie  włączy  się  w   akcję,  jego  rodzice  mieli  zostać  zabici.  Albo  jeszcze  gorzej.   Prawdopodobnie  dużo  gorzej.   -­‐   To   część   systemu   -­‐   powiedział.   -­‐   Tych   dwoje   naprawdę   dostało   to,   co   chcieli.   -­‐  Więc  nie  idziesz.   Raz   postawi   stopę   z   powrotem   na   terytorium,   a   nigdy   nie   zobaczy   świata   na   zewnątrz.   Strażnicy   królowej   zamierzają   zamknąć   go   w   tym  

276  

 

labiryncie   korytarzy,   zamknąć   go   tak,   aby   był   samczym   odpowiednikiem   haremu,  rozdzielając  go  nawet  z  jego  bratem.     A  tymczasem  jego  rodzice  będą  żyć  dalej,  nie  dbając  o  nic.     -­‐   Spojrzała   na   mnie   -­‐   wymamrotał.   -­‐   Tej   nocy   na   imprezie.   Jej   oczy   spojrzały   w   moje   —   i   posłała   mi   ten   sekretny   uśmieszek   wyższości.   Tak   jakby   wszystko  zrobiła  poprawnie,  a  dodatkową  korzyścią  było  to,  że  nie  miała  ze   mną  do  czynienia.  Czy  to,  kurwa,  niby  jest  to,  co  robi  matka?   -­‐  Więc  pozwolisz  im  umrzeć.   -­‐  Nie.   -­‐  Więc  wracasz.   -­‐  Nie.   iAm  potrząsnął  głową.     -­‐   Są   tylko   dwie   opcje,   Trez.   Wiem,   że   jesteś   wkurzony   na   nich,   na   królową,  na  sto  tysięcy  rzeczy.  Ale  doszliśmy  do  skrzyżowania,  a  tam  są  tylko   dwie  drogi.  Już  naprawdę  musisz  zrozumieć  —a  ja  wracam  z  tobą.   -­‐   Nie,   zostajesz   tutaj.   -­‐   Gdy   jego   mętna   głowa   próbowała   ogarnąć   zmienne,  jego  mózg  jedyne  co  robił  to  syczał,  bez  objawienia.  –  Poza  tym  nie   idę.   Cholera,  musiał  nakarmić  się  zanim  spróbuje  sobie  z  tym  poradzić.   -­‐   Kurwa,   ta   ludzka   krew   jest   szajska  -­‐   mruknął,   pocierając   skronie   tak   jakby   tarcie   mogło   szybko   uruchomić   jego   IQ.   –   Wiesz   co?   Naprawdę   nie   mogę  teraz  o  tym  rozmawiać  —  i  nie  dlatego,  że  jestem  dupkiem.  Dosłownie   nie  mogę  myśleć.   -­‐   Przyślę   kogoś.   -­‐   iAm   wstał   i   podszedł   do   drzwi,   które   dzieliły   ich   apartamenty.  -­‐  A  potem  musisz  poskładać  swój  umysł.  Masz  dwie  godziny.   -­‐  Nienawidzisz  mnie  -­‐  wypalił.   -­‐  Z  ich  powodu?     -­‐  Taaa.     To  był  długi  czas,  zanim  dostał  odpowiedź.  I  zatrzymało  się  mruczenie   kota,  ręka  iAma  była  na  gardle  kota.   -­‐  Nie  wiem.   Trez  pokiwał  głową.     -­‐  Wystarczająco  fair.  

277  

 

Drzwi   się   zamknęły,   a   jego   brat   ruszył,   kiedy   mózg   Treza   zaskoczył   i   kazał  go  zatrzymać.     -­‐  Nie  Selena  -­‐  zawołał-­‐  iAm!  Yo!  Nie  Selena!   Nie   ufał   sobie   z   nią   w   nocy   —   ostatnią   rzeczą,   jaką   potrzebował,   to   zbliżyć  się  do  niej  już  teraz.       Tłumaczenie:  Nuffanilia  

278  

 

DWADZIEŚCIA-SIEDEM     Kiedy   Ghrom   zapukał   do   drzwi,   nie   wiedział   co   do   kurwy   robi.   Może   będzie  miał  szczęście  i  nie  dostanie  odpowiedzi.     Potrzebował  więcej  czasu  zanim  robił  coś  takiego  -­‐     Niestety.  Otworzyły  się  i  głęboki  głos  powiedział:  "Hej.  O  co  chodzi?"     Starał   się   wymyślić   na   to   odpowiedź,   zamknął   oczy   za   swoimi   przyciemnianymi  okularami.  "Z..."     "Taa.  Hej."  Brat  oczyścił  gardło.  Co  tak  naprawdę  miało  przerwać  ciszę.   "Taa.  Więc.  Co  się  dzieje?"     Nagle,   jakby   wszechświat   wysłał   mu   strzał   w   jaja,   wydobył   się   na   zewnątrz   krzyk   młodego.   "Ach,   słuchaj,   ona   właśnie   się   obudziła.   Nie   masz   nic  przeciwko?"     Ghrom  przeciągnął  ręką  przez  włosy.  "Nie,  nie,  tak,  jest  spoko."     "Chcesz,  żebym  przyszedł  potem  do  biura?"     Zastanawiał  się,  jak  wyglądał  pokój  i  jak  była  wymalowana  przestrzeń,   zgodnie  z  tym  co  mówiła  jego  Beth  na  temat  tego  jak  w  nim  było.  Bałagan,   pomyślał.  Domowa  atmosfera.  Radośnie.     Róż.     Nic,  z  czym  Z  chciałby  zostać  przyłapany  martwy,  zanim  poznał  Bellę.     "Ghrom?  Co  jest  grane?"     "Mogę  wejść?"     "Ach...   pewnie.   Tak,   mam   na   myśli,   Bella   pracuje   na   zewnątrz,   więc   mamy  trochę  prywatności.  Ale  masz  zamiar  -­‐"     Piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiisk!     "-­‐  Uważaj,  gdzie  stajesz."     Ghrom   podniósł   shitkickersa   i   jakąkolwiek   zabawkę   zgniótł   wydała   z   siebie  potwornie  świszczący  pisk.  "Kurwa,  zniszczyłem  to?"     "Myślę,  że  to  psia  zabawka,  tak  właściwie.  Jestem  całkiem  pewien,  że   przyniosła  ją  od  Georgea  z  dołu.  Chcesz  ją  z  powrotem?"     "On  ma  ich  mnóstwo.  Może  ja  zatrzymać."  

279  

 

  Kiedy  zamknął  drzwi,  był  boleśnie  świadom,  że  każde  z  nich  mówiło  o   ich  młodym  –  tylko  że  Ghroma  miał  cztery  łapy  i  ogon.     Przynajmniej  nie  musiał  martwić  się  o  objęcie  stanowiska  przez  Georga   lub  jego  ślepotę.     Głos   Z   pochodził   z   głębi   pokoju.   "Możesz   usiąść   w   nogach   łóżka   jeśli   pójdziesz  piętnaście  stóp  prosto  przed  siebie."     "Dzięki."     Nie  szczególnie  chciał  rozsiadać  się  wygodnie,  ale  jeśli  dalej  będzie  tak   stał,  to  nie  ustoi  spokojnie  i  nie  upłynie  dużo  czasu  zanim  potknie  się  o  coś,   co  nie  jest  zabawką.     Z  kąta,  Z  mówił  cicho  do  swojej  córki,  słowa  układały  się  w  jakiś  rytm   jakby   mówił   w   rytm   piosenki.   W   odpowiedzi,   było   wszelkiego   rodzaju   gaworzenie.     A  potem  nadeszło  coś,  co  brzmiało  przerażająco  jasno:  "Dada"     Ghrom   skrzywił   się   za   swoimi   okularami   i   zorientował   się,   że   równie   dobrze  może  z  tym  skończyć.  "Beth  chciała  żebym  z  tobą  porozmawiał."     "O  czym?"     Kiedy   myślał   o   Z,   którego   znał   tak   dobrze,   zobrazował   sobie   Brata,   który  był  przekonany,  że  był  w  stanie  wybuchnąć  i  zabrać  ze  sobą  pół  tuzina  z   nich:   ogolona   czaszka,   poznaczona   bliznami   twarz,   oczy   które   były   czarne   i   nieprzezroczyste   jak   u   rekina,   zanim   nie   pojawiła   się   Bella.   Potem   stały   się   żółte  -­‐  przynajmniej  tak  długo,  jak  nie  był  wkurzony,  a  tak  nie  zdarzało  sie  już   poza  wyjściem  w  teren.     Wielkie  uzdrowienie.     "Czy  ją  trzymasz?"  Zapytał  Ghrom.     Zapadła   cisza.   "Jak   tylko   uda   mi   się   zawiązać   tą   kokardę   z   tyłu,   trzymaj   się,   dziewczynko.   Dobra,   udało   się.   Jest   w   różowej   sukience,   którą   Cormia   zrobiła  jej  własnoręcznie.  Nienawidzę  różowego.  Ale  lubię  go  na  niej  -­‐  tylko   zachowaj  to  dla  siebie."     Ghrom  napiął  ręce.  "Jak  to  jest?"     "Nie   całkowite   nienawidzenie   różu?   Całkiem   kurwa   -­‐   ehrm,   cholernie   pozbawiające  męskości."     "Taa."  

280  

 

  "Nic   mi   nie   mów,   Lassiter   stał   się   metroseksualistą,   nawet   ty.   Słyszałem,  że  rozmawiał  z  Manello  na  temat  pójścia  razem  na  pedicure,  ale   modlę  się,  żeby  to  były  tylko  plotki."     Trudno   było   zignorować   to,   z   jaką   łatwością   Brat   rozmawiał.   Tak   normalnie,  naprawdę.  Miał  swoją  rodzinę,  jego  shellan  była  bezpieczna,  a  on   znikał  w  piwnicy  z  Mary  regularnie,  od  jak  dawna  już  to  trwało?     Nikt  nie  wiedział  o  czym  tam  rozmawiali.  Ale  każdy  mógł  zgadnąć.     "Właściwie  nie  wiem  dlaczego  tu  jestem"  powiedział  Ghrom  szorstko.     Kłamca.     Odgłosy   kroków   nadeszły   z   naprzeciwka,   i   było   to   regularne   skrzypienie,   jakby   mężczyzna   zajął   miejsce   w   fotelu   i   bujał   się,   tam   i   z   powrotem.   Najwyraźniej,   Nalla   lubiła   jakikolwiek   rodzaj   pozycjonowania,   młode  więcej  gaworzyło.     Miękkie   skrzypienie   sugerowało,   że   Z   wybrał   kolejną   zabawkę   i   ją   nią   zajął.     "Chodzi  o  to,  że  Beth  spędza  czas  z  Laylą?"     "Czy  jestem  jedyną  osobą,  która  nie  wiedziała?"     "Nie  opuszczasz  za  często  biura."     "Jeszcze  jeden  powód,  by  nie  mieć  dziecka."     "Więc  to  prawda."     Ghrom   skłonił   głowę   i   chciał,   by   jego   wzrok   działał,   żeby   mógł   udawać,   że  coś  sprawdza.     Narzutę.  Swoje  buty.  Zegarek.     "Tak,   Beth   chce   dziecka."   Potrząsnął   głową.   "Chodzi   mi   o   to,   jak   to   zrobiłeś?   Sprawienie,   że   Bella   zaszła   w   ciążę   -­‐   musiałeś   być   przerażony   tą   myślą."     "Nie  planowałem  tego.  Nadeszła  jej  chcączka,  a  gdy  zaczęła  wywierać   nacisk...  to  znaczy,  miałem  leki.  Błagałem  ją,  by  pozwoliła  mi  zająć  się  sobą  w   ten  sposób.  W  końcu  jednak,  zrobiłem  to,  co  samiec  robi,  kiedy  jego  samica   przez  to  przechodzi.  Ciąża  była  ciężka,  ale  poród  przeraził  mnie  bardziej,  niż   cokolwiek  przeszedłem  w  moim  życiu."     A   biorąc   pod   uwagę,   że   facet   był   sex   niewolnikiem   przez   jak   długo?   To   dało  mu  coś  do  zrozumienia.  

281  

 

  "Po   wszystkim"   Z   powiedział   powoli:   "Nie   spałem   przez   dobre   czterdzieści  osiem  godzin.  Tak  długo  zajęło  mi,  by  się  przekonać,  że  Bella  się   nie   wykrwawi   i   Nalla   jest   żywa   i   to   sie   nie   zmieni.   Niech   to   diabli,   może   to   było  więcej  jak  tydzień."     "Czy  to  jest  tego  warte?"     Nastała  długa  cisza,  i  Ghrom  był  gotów  założyć  się  o  swoje  lewe  jajo,  że   Brat   wpatrywał   się   w   twarz   swojej   córki.   "Mogę   powiedzieć,   że   tak,   ponieważ   obie   przeżyły.   Jeśli   byłoby   odwrotnie?   Moja   odpowiedź   byłaby   inna   -­‐   mimo   tego   jak   bardzo   kocham   moją   córkę.   Jakkolwiek,   jak   wszyscy   związani  samce,  Bella  jest  jedyna  w  centrum  mojego  zainteresowania,  poza   wszystkim  innym,  nawet  moim  młodym."     Ghrom   strzelił   kostkami   swojej   pięści.   Przyszedł   jednak   do   pracy   z   drugiej  strony.  "Myślę,  że  Beth  ufa,  że  dasz  rade  zmienić  moje  zdanie."     "Nie   mogę   tego   zrobić.   Nikt   nie   może   –   to   trudny   mechanizm   dla   związanego   samca.   Jedyny,   z   którym   naprawdę   powinieneś   porozmawiać   jest  Thor.  Wpadłem  w  to  -­‐  i  jestem  najszczęśliwszym  draniem  na  powierzchni   planety,  że  to  się  stało.  Thor,  z  drugiej  strony,  wybrał  to.  Jakoś  miał  jaja,  żeby   rzucić  kostką  –  nawet  znając  ryzyko.  A  następnie  jego  Wellsie  i  tak  umarła."     Nagle,  Ghrom  przypomniał  sobie  jak  schodzili  ze  wszystkimi  członkami   Bractwa   do   biura   w   ośrodku   szkoleniowym,   w   poszukiwaniu   wojownika.   Znaleźli   Thora   siedzącego   z   Johnem,   telefon   był   uniesiony   do   ucha   Brata,   aura   desperacji   oznakowała   wszystko   od   bladej   twarzy   do   uścisku,   który   wywierał  na  odbiorniku  do  sposobu  w  jaki  jego  ekspresja  ich  zamroziła,  kiedy   spojrzał  w  górę  i  zobaczył  ich  tam  wszystkich  w  drzwiach.     Jezu  Chryste,  to  było  tak  świeże,  jakby  zdarzyło  się  wczoraj.  Mimo,  że   w   czasie   pomiędzy,   Thor   sparował   się   z   Autumn   i   ruszył   do   przodu,   do   stopnia,  do  którego  żaden  samiec  nie  byłby  zdolny.     Ghrom  pokręcił  głową.  "Nie  wiem,  czy  mogę  udać  się  tam  z  Bratem."     Kolejna  przedłużająca  się  cisza,  jakby  Z  też  myślał  o  tej  nocy.  Ale  wtedy   Zbihr   powiedział   delikatnie:   "On   jest   twoim   Bratem.   Jeżeli   zrobiłby   to   dla   kogokolwiek...  to  tylko  dla  ciebie."     ***     282  

 

  W  minucie,  w  której  Beth  wkroczyła  do  wspaniałego  foyer  rezydencji,   zatrzymała  się  w  pół  kroku.     Początkowo   nie   mogła   znaleźć   nazwy   dla   stosu   odłamków   drewna,   który   znajdował   się   pod   sklepionym   przejściem   sali   bilardowej.   Ale   obdarta   zielona   skóra   dała   jej   podpowiedz:   To   był   stół   bilardowy.   Który   wyglądał   jakby  ktoś  potraktował  go  piłą  łańcuchową.     Przechodząc  obok,  zajrzała  do  środka  i  poczuła  jak  szczęka  jej  opada.     Wszystko   było   do   wyrzucenia.   Od   sof   do   oświetlenia,   telewizora   i   do   baru.     "Wszystko  z  nim  w  porządku"  powiedział  męski  głos  zza  niej.   Obracając  się  wokół,  spojrzała  w  żółte  oczy  Z.  W  ramionach  Brata,  była   Nalla,   ubrana   w   uroczą   różową   sukienkę   z   pasem   i   rozszerzającą   się   spódniczką,   z   której   nie   wyrośnie   przez   kilka   miesięcy.   Mówiąc   o   słodkości.   Miała  ubrane  białe  buciki  Mary  Janes,  którymi  bujała  na  swoich  stopach,  a  z   tyłu  pomiędzy  różnokolorowymi  lokami  miała  zawiązaną  białą  kokardę.     Jej   oczy   były   żółte,   podobnie   jak   jej   ojca,   ale   uśmiech   cały   był   Belli,   szeroki,  wzbudzający  zaufanie  i  przyjazny.     Boże,   patrzenie   na   nich   sprawiało   ból.   Szczególnie   kiedy   znała   przyczynę  zniszczenia  w  drugim  pokoju.     "Zadzwonił  do  mnie"  powiedziała.     "To  dlatego  wróciłaś  do  domu?"     "I  tak  miałam  taki  zamiar."     Z  kiwnął  głową  "Dobrze.  Ostatnia  noc  to  było  coś."     "Najwyraźniej"  Spojrzała  przez  ramię.  "Jak  on..."     "Przestał?   Lassiter   postrzelił   go   strzałką.   Poszedł   w   dół   jak   kamień   i   miał  dobrą,  długą  drzemkę."     "To  nie  było  to,  o  co  miałam  zamiar  zapytać,  ale...  taa."  Potarła  swoje   zimne  dłonie.  "Ach,  wiesz,  gdzie  on  jest?"     "Powiedział  mi,  że  poprosiłaś  go,  aby  ze  mną  porozmawiał."     Kiedy   wpatrywała   się   w   Z,   myślała   o   spotkaniu   z   nim   za   pierwszym   razem.   Boże,   był   przerażający   –   i   to   nie   tylko   ze   względu   na   blizny.   Miał   wtedy   lodowaty   blask,   tak   samo   jak   rodzaj   śmiercionośnego   skupienia,   którym  uderzył  prosto  w  centrum  jej  klatki  piersiowej.  

283  

 

  Teraz?   Był   niczym   jej   brat...   z   wyjątkiem,   gdy   chodziło   o   Ghroma.   Ghrom  będzie  zawsze  dla  niego  na  pierwszym  miejscu.     To  było  prawdziwe  dla  wszystkich  Braci.  A  biorąc  pod  uwagę  co  Ghrom   zrobił  w  pokoju  gier,  to  nie  było  złą  rzeczą.     "Myślałem,  że  to  może  pomóc"  Boże  to  kiepsko  brzmiało.  "Chodzi  mi  o   to  -­‐"     "Poszedł  poszukać  Thora."     Beth   zamknęła   oczy.   Po   chwili   powiedziała:   "Nie   chcę   niczego   z   tego,   wiesz  o  tym.  Tak  żeby  było  jasne"     "Wierzę  w  to.  I  także  nie  chcę  tego  dla  was  obojga".     "Być   może   to   rozgryziemy"   kiedy   odwróciła   się   w   stronę   schodów,   fala   wyczerpania   uderzyła   ją   jak   tona   cegieł.   "Słuchaj,   jeśli   go   zobaczysz...   powiedz   mu,   że   poszłam   na   górę   wziąć   prysznic.   Dla   mnie   też   to   był   długi   dzień."     "Nie  ma  sprawy"     Kiedy  przeszła  obok  Brata,  była  w  szoku,  gdy  jego  ręka  wylądowała  na   jej  ramieniu  i  ścisnął  je  w  poparciu.     Dobry  Panie,  jeśli  powiedziałby  jej  ktoś  kilka  lat  temu,  że  ten  wojownik   zaoferuje   komuś   coś   poza   bronią   przystawioną   do   głowy?   Niema   kurwa   mowy.  I  fakt,  że  obecnie  trzymał  totalnie  Gerberowe  dziecko  na  swoim  silnie   umięśnionym   ramieniu,   mówił   do   córki   wpatrującej   się   w   jego   twarz   z   bliznami  z  absolutną  i  kompletną  adoracją?     Świnie  latają.  Piekło  zamarza.  Miley  Cyrus  utrzymuje  ubrania  na  sobie.     "Przykro   mi"   powiedziała   ochryple,   wiedząc,   że   z   drugiej   strony   bliskość  Bractwa  oznaczała,  że  wszyscy  martwili  się  o  siebie  nawzajem.     Problemy  jednego,  były  problemem  wszystkich.     "Powiem   mu,   że   jesteś   bezpieczna   w   domu"   powiedział   Z.   "Idź   odpocząć.  Wyglądasz  na  wykończoną."     Skinęła  głową  i  uderzyła  na  schody,  wciągając  swoje  zmęczone  ciało  w   górę   wchodząc   jeden   stopień   na   raz.   Gdy   weszła   na   drugie   piętro,   wpatrywała  się  przez  otwarte  podwójne  drzwi  do  gabinetu.     Tron  i  ogromne  biurko,  za  którym  zasiadał  majaczyły  niczym  potwory,   stare   drewno   i   starożytne   namacalne   rzeźby   reprezentujące   linie   sukcesji,   które  służyły  przez  jak  długo?  Nie  wiedziała.  Nie  mogła  odgadnąć.   284  

 

  Tak   wiele   par   poświęciło   swoich   pierworodnych   synów,   by   zajęło   to   miejsce,  ze  wszystkiego  co  widziała,  nie  było  to  tylko  niewdzięczne,  ale  wręcz   niebezpieczne.     Mogła   umieścić   swoje   własne   ciało   i   krew   w   tym   miejscu?   Zastanawiała   się.   Mogła   skazać   coś,   do   czego   stworzenia   sama   przyłożyła   rękę,  by  znalazło  się  tam  gdzie  jej  mąż  siedział  i  cierpiał?     Przekraczając   próg,   przeszła   przez   dywan   Aubusson   i   stanęła   tuż   przed   dwoma   z   symboli   monarchii.   Wyobraziła   sobie   tam   Ghroma,   z   papierkową   robotą   i   zgrzytającego,   niczym   tygrys   uwięziony   w   zoo,   dobrze   karmiony,   o   którego  dbano...  jednak  zamkniętego  w  klatce.     Wróciła   myślami   do   pracy   w   Caldwell   Courier   Journal   dla   Dicka   fiuta,   jako   redaktor   naczelny,   podczas   gdy   on   starał   się   patrzeć   jej   w   dekolt.   Chciała  wydostać  się  stamtąd  tak  bardzo,  a  jej  przemiana  i  spotkanie  Ghroma   było  jej  wybawieniem.     Co  dzieje  się  z  Ghromem?     Czy  on  kiedykolwiek  wydostanie  się  z  tego?     Po  zrzeczeniu  się  tronu,  jego  jedynym  atutem  będzie  to...  że  zostanie   zabitym  przez  Xcora  i  Bandę  Drani.     Wow  świetna  przyszłość.     A  jej  odpowiedź  była  zagrożeniem  jej  życia,  starając  się  zajść  w  ciążę.   Nic  dziwnego,  że  postradał  zmysły.     Prowadząc   palcami   poprzez   skomplikowane   zakończenie   krawędzi   biurka,   odkryła   zawijasy,   które   faktycznie   tworzyły   winorośl.   Były   tam   daty   wpisane  w  miejsce  liści...     Królowie  i  królowe.  Ich  dzieci.     Długie  dziedzictwo,  którego  Ghrom  był  obecnie  manifestacją.     On  nie  zamierza  z  tego  zrezygnować.  Nie  ma  mowy.  Jeśli  czuł  się  teraz   bezsilny,   odejście   od   tronu   wysłałoby   go   na   samą   krawędź.   Zdążył   już   zbyt   wcześnie   stracić   rodziców   -­‐   aby   odziedziczyć   ich   spuściznę   dla   innych?   To   byłby  cios,  który  nigdy  by  nie  minął.     Nadal  chciała  mieć  dziecko.     Ale   im   dłużej   tam   stała,   bardziej   zastanawiała   się   czy   byłoby   warto,   jeśli   musiałaby   poświęcić   mężczyznę   którego   kochała.   I   taki   będzie   tego  

285  

 

rezultat   –   na   dodatek,   zakładając,   że   mogła   zajść   w   ciążę   i   donosić   zdrowe   dziecko,  jeśli  mieliby  syna,  skończyłby  tutaj.     A   gdyby   miała   córkę?   Kogokolwiek   poślubi   będzie   musiał   przez   to   przejść   –   i   wtedy   jej   córka   będzie   miała   przyjemność   oglądania   jak   jej   mężczyzna  wariuje  od  presji.     Świetne  dziedzictwo,  jakby  nie  patrzeć.     "Cholera"  szepnęła.     Wiedziała,   że   Ghrom   jest   Królem   kiedy   się   z   nim   sparowała   -­‐   ale   dla   niej,  po  tym,  było  juz  po  fakcie.  Była  zakochana  po  uszy  i  nieważne  czy  jego   pracą   było   bycie   strażnikiem   czy   głową   państwa,   zamierzała   się   z   nim   związać.     Nie   myślała   wtedy   o   przyszłości.   Po   prostu   bycie   z   nim   było   wystarczające.     Ale   dajcie   spokój,   nawet   gdyby   była   świadoma   wszystkich   konsekwencji...     Nie.  Ona  nadal  dałaby  się  ubrać  we  wspaniałą  czerwoną  suknię  Wellsie   i   ruszyłaby   w   dół,   aby   przestraszyć   się   tego   gówna,   kiedy   Ghrom   miał   wycinane  jej  imię  na  plecach.     Gruby  czy  chudy.  Bogatszy  czy  biedniejszy,  w  kategoriach  ludzkich.     Posiadający  dziecko...  albo  bezdzietni.     Kiedy   w   końcu   odwróciła   się,   wyprostowała   się   i   wyszła   z   pokoju   z   uniesioną  głową.  Jej  oczy  były  jasne,  jej  serce  było  spokojne,  a  jej  ręce  były   stabilne.     Życie  nie  było  jak  wybór  dań  z  karty,  gdzie  możesz  wypełnić  swój  talerz   tym,   na   co   masz   ochotę.   Nie   masz   do   wyboru   przystawki   i   dodatków,   by   wrócić  do  nich  kiedy  weźmiesz  może  ze  trzy  kęsy  mięsa  i  zabraknie  puree.  I   cholera,  gdy  o  tym  myślała  logicznie,  doświadczanie  Prawdziwej  Miłości  wraz   z   byciem   Szczęśliwą   Mężatką   i   posiadaniem   Gorącego   Życia   Seksualnego   brzmiało  jak  cholerna  loteria.     Były   dobre   powody,   aby   nie   mieć   dziecka.   I   może   to   ulegnie   zmianie   w   przyszłości;   może   Xcora   i   Drani   spotka   mogiła,   a   glymeria   w   końcu   otrzeźwieje,  a  reduktorzy  skończą  zabijać...     Świnie  latają.     Piekło  zamarza.   286  

 

  Miley  sadza  swój  prowokacyjnie  kręcący  się  do  muzyki  tyłek  w  fotelu  i   utrzymuje  go  tam,  by  wyświadczyć  usługi  państwu.     Kiedy   Beth   skierowała   się   do   prywatnej   klatki   schodowej   na   trzecim   piętrze,   żałowała,   że   doszła   do   tego   wniosku   zanim   Ghrom   poszedł   znaleźć   Thora,  ale  było  to  kolejne  zdarzenie,  które  spowodowała  i  którego  nie  mogła   cofnąć.     Mogła  jednak  to  powstrzymać,  i  nie  pójść  z  tym  dalej.     Jakkolwiek  bardzo  to  bolało,  mogła  wybrać  inną  ścieżkę  i  umieścić  ich  z   dala  od  tego  nieszczęścia.     Na  litość  boską,  nie  była  pierwszą  kobietą  na  świecie,  która  nie  może   mieć   dzieci   tylko   dlatego,   że   je   chciała.   I   nie   będzie   ostatnią.   I   wszystkie   kobiety?   Poszły   dalej.   Ruszyły   dalej   przez   swoje   życie   –   i   nie   miały   przy   sobie   jej  Ghroma...     Był  więcej  niż  wystarczający  dla  niej.     I   w   każdej   chwili   kiedy   pomyśli,   że   miałoby   go   nie   być?   Miała   zamiar   wrócić  i  siedzieć  przed  tym  biurkiem  i...  założyć  jego  buty  na  mile  lub  dwie.     Nie   chciała   zawieść   swojego   ojca,   choć   nawet   go   nie   spotkała.   Dla   Ghroma   bycie   królem   było   sprawą   honoru   -­‐   i   nie   chciał   narażać   kolejnego   pokolenia  na  tron?     To  był  jedyny  sposób,  aby  chronić  dzieci,  których  nigdy  nie  będą  mieli.     Rolling   Stones   mieli   rację.   Czasami   nie   dostaje   się   tego,   czego   się   pragnie.  Ale  jeśli  masz  wszystko,  czego  ci  potrzeba?     Życie  jest  dobre.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

287  

 

DWADZIEŚCIA-OSIEM   -­‐  Twój  kuzyn  się  ożenił.   Gdy  Saxton  przeszedł  przez  drzwi   gabinetu  ojca,  były  to  pozdrowienia,   które   otrzymał.   Zaczyna   się,   pomyślał.   I   następnym   razem,   kiedy   będą   rozmawiali,  nie  ma  wątpliwości,  że  to  będzie  rozmowa  o  idealnym  zdrowym   chłopcu   kuzyna,   który   dorasta   normalny.   Zgadywał,   że   to   był   jego   urodzinowy  ‘prezent’  —  raport  i  relacja  z  prawego  życia,  z  podtekstem,  jaki   to  był  wstyd  dla  rodziny  i  marnotrawstwo  wspaniałego  DNA  jego  ojca.     Faktycznie,  te  wesołe  małe  newsy  zaczęły  się  wkrótce  po  tym  jak  jego   ojciec   dowiedział   się,   że   jest   gejem,   i   pamiętał   każde   sprawozdanie,   układając  je  jak  brzydkie  figurki  na  kominku  w  jego  umyśle.  Jego  absolutnie,   ulubione?   W   skrócie   kilka   miesięcy   temu,   o   samcu,   który   wyszedł   z   innym   gejem  samcem,  a  skończył  w  alei  pobity  przez  grupę  ludzi.     Jego  ojciec  nie  miał  pojęcia,  że  mówił  o  swoim  własnym  synu.   Zbrodnia  nienawiści  popsuła  jego  pierwszą  randkę  z  Blayem,  a  on  omal   nie   umarł   od   ran:   Nie   było   pomocy   medycznej   —   jedyny   lekarz   rasy,   był   oddanym   tradycjonalistą   i   miał   w   praktyce   odmawianie   leczenia   znanym   homoseksualistom.   A  pójście  do  ludzkiego  lekarza  nie  było  opcją.  Tak,  były  kliniki  otwarte   dwadzieścia  cztery  godziny  na  dobę,  ale  stracił  całą  energię,  która  mu  została   by  wlec  się  do  domu  —  a  on  zbyt  wstydził  by  wezwać  kogoś  na  pomoc.   Ale  pojawił  się  Blay—  i  wszystko  dla  nich  się  zmieniło.   Przynajmniej  na  jakiś  czas.   -­‐  Słyszałeś  co  powiedziałem  -­‐  nalegał  jego  ojciec.   -­‐  Cudownie  dla  niego  —  który  to  kuzyn?   -­‐   Syn   Enocha.   To   zostało   zaaranżowane.   Rodziny   idą   na   bankiet   by   świętować  w  weekend.     -­‐  W  ich  posiadłości  tutaj  czy  w  Karolinie  Południowej?   -­‐   Tutaj.   To   czas   by   przywrócić   właściwe   tradycje   w   Caldwell.   Bez   tradycji,  jesteśmy  niczym.   Czytaj:  Jesteś  bezwartościowy,  chyba  że  działasz  według  schematu.  

288  

 

Pomimo,  że  naturalnie  jego  ojciec  sformułowałby  tę  dyrektywę  w  dużo   bardziej  naukowy  zapis.   Saxton   zmarszczył   brwi,   gdy   w   końcu   spojrzał   na   samca.   Siedząc   za   biurkiem,  Tyhm  zawsze  był  chudy,  postać  Ichabod  Crane  w  garniturze,  który   wisiał  jak  pogrzebowe  drapowania  na  kościstych  ramionach.  W  porównaniu   z   ich   ostatnią   wizytą,   wydawało   się,   że   stracił   na   wadze,   jego   ostre   rysy   twarzy  trzymały  skórę  jak  podpory  w  dwuspadowym  namiocie.   Saxton  nie  wyglądał  jak  jego  ojciec,  te  ciemne  włosy  i  ciemne  oczy,  ta   blada   skóra   i   chude   ciało   nie   było   tym   co   dostał   w   loterii   genetycznej.   Zamiast  tego,  jego  matka,  i  on  byli  kropka  w  kropkę  podobni  w  usposobieniu   i   wyglądzie,   uczciwym   i   szarym   spojrzeniu   i   zdrowym   blasku   skóry.   Ojciec   często  robił  uwagi  jak  podobny  był  do  swojej  mahmen  —  i  patrząc  wstecz  nie   był  pewny  czy  był  to  komplement.   -­‐  Więc  czym  zajmujesz  się  w  pracy  -­‐  mruknął  ojciec,  gdy  bębnił  palcami   na  skórzanym  woluminie.   Nad  głową  samca,  portret  jego  ojca  majaczył  z  identycznym  wyrazem   dezaprobaty.   Gdy   Saxton   był   pod   ostrzałem   dwóch   zestawów   zmrużonych   oczu,   miał   niemal   nieodpartą   chęć   uczciwie   odpowiedzieć   na   to   pytanie:   Saxton  był,  w  istocie,  Pierwszym  Radcą  Króla.  I  nawet  w  tych  czasach,  kiedy   szacunek  dla  monarchii  był  cały  czas  niski,  to  nadal  było  imponujące.   Zwłaszcza  dla  kogoś,  kto  czcił  prawo  jak  jego  ojciec.     Ale  nie,  Saxton  pomyślał.  Miał  zamiar  zachować  to  dla  siebie.     -­‐  Robię  to  co  zawsze  -­‐  wymamrotał.   -­‐   Majątek   i   nieruchomości   to   dość   skomplikowane   dziedziny.   Byłem   zaskoczony,  że  je  wybrałeś.  Kim  są  niektórzy  z  twoich  nowszych  klientów?   -­‐  Wiesz,  że  nie  mogę  ujawnić  tej  informacji.   Ojciec  odsunął  to  od  siebie.   -­‐  Nie  jest  to  ktoś  kogo  bym  znał,  z  pewnością.   -­‐  Nie.  Pewnie  nie.-­‐  Saxton  próbował  się  lekko  uśmiechnąć.  –  A  Ty?   Jego   zachowanie   zmieniło   się   natychmiast,   subtelny   wstręt   ustąpił   miejsca  i  został  zastąpiony  przez  maskę,  która  miała  całą  nowatorską  jakość   kostki  łupku.     -­‐  Zawsze  są  rzeczy,  które  zwracają  moją  uwagę.   -­‐  Oczywiście.   289  

 

Gdy   obaj   kontynuowali   jałową   rozmową,   Saxton   w   tym   czasie   włożył   rękę   do   kieszeni   i   ułożył   swojego   iPhone’a   w   dłoni.   Zaplanował   swoje   odejście,  i  zastanawiał  się,  kiedy  mógł  użyć  swojej  wymówki.     A  potem  ona  przyszła.   Telefon   na   biurku,   ten,   który   został   wykonany   tak   by   wyglądał   ‘staromodnie’,   zadzwonił   dzwonkiem   elektronicznym,   który   brzmiał   tak   bardzo  prawdziwe,  jak  coś  faktycznie  z  mosiądzu,  nie  mogło.     -­‐  Zostawię  cię  -­‐  powiedział  Saxton,  wycofując  się.   Ojciec   spojrzał   na   starannie   ukryty   wyświetlacz   cyfrowy...   i   wydawał   się  zapomnieć,  jak  się  odpowiada  na  takie  słowa.     -­‐   Żegnaj,   O   —   -­‐   Saxton   powstrzymał   się.   Od   kiedy   jego   orientacja   wyszła  na  jaw,  to  słowo  na  O36  było  gorsze  niż  kurwa  —  przynajmniej  użyte   przez  niego.   Gdy   ojciec   po   prostu   machnął   ręką,   poczuł   ulgę.   Zazwyczaj   najgorszą   częścią   wizyty   było   odejście:   Kiedy   odchodził,   a   ojciec   stawał   w   obliczu   kolejnej  nieudanej  próby  przywrócenia  syna  światu,  to  był  spacer  wstydu  na   nowo.  Saxton  nie  ujawnił  się  swojej  rodzinie.  Nigdy  nie  chciał  by  jego  ojciec   wiedział.   Ale  ktoś  się  wygadał  i  był  dość  pewny,  że  wie  kto.   Więc  za  każdym  razem  kiedy  wychodził,  na  nowo  przeżywał  wykopanie   z   tego   samego   domu   około   tygodnia   po   tym   jak   jego   matka   zmarła:   Został   wyrzucony  ze  swoim  ubraniem  na  plecach,  bez  pieniędzy,  bez  miejsca  gdzie   mógłby   się   zatrzymać,   gdy   zbliżał   się   świt.   Dowiedział   się   później,   że   wszystkie  jego  rzeczy  zostały  rytualnie  spalone  w  lesie  z  tyłu  pałacu.     Jeszcze  jedno  podręczne  wykorzystanie  dla  całej  tej  powierzchni.     -­‐  Zamknij  za  sobą  drzwi  -­‐  rzucił  ojciec.   Był   więcej   niż   szczęśliwy   by   to   zrobić:   zamykając   je   cicho,   tym   razem   nie  zmarnował  momentu  na  ból.  Rozglądając  się  na  obie  strony,  słuchał.   Cisza.   Poruszając  się  szybko,  wrócił  do  salonu  i  wszedł  do  biblioteki,  ciągnąc   drzwi,   które   się   za   nim  zamknęły.  Wyjmując  telefon  zaczął  robić  zdjęcia,  jego   serce   biło   tak   szybko,   jak   szybko   pstrykał   zdjęcia.   Nie   kłopotał   się                                                                                                                           36

 w  oryg.:  F  –  od  Father   290  

 

kadrowaniem   czy   sekwencyjnością   —   jedyną   rzeczą,   o   którą   dbał   to,   żeby   ostrość  i  oświetlenie  były  dobre  i  żeby  się  nie  poruszać  —   Dudnienie   drzwi   otwierających   się   bezpośrednio   za   nim   sprawiło,   że   zakręcił  się  dookoła.     Ojciec   wydawał   się   zdezorientowany,   gdy   stał   w   drzwiach,   które   prowadziły  z  jego  biura.     -­‐  Co  ty  robisz?   -­‐  Nic.  Po  prostu  patrzę  na  woluminy.  Są  dość  imponujące.     Tyhm   spojrzał   na   drzwi,   które   Saxton   zamknął   za   sobą   —   tak   jakby   zastanawiał  się  dlaczego  są  zamknięte.   -­‐  Nie  powinieneś  tu  wchodzić.   -­‐   Przepraszam.   -­‐   Ukradkiem,   wsunął   telefon   do   kieszeni,   przechylając   swój  tułów  na  bok,  jakby  się  pochylał  do  książek.  –  Po  prostu…  Podziwiałem   twoją  kolekcję.  Moje  są  pokryte  tkaniną.   -­‐  Masz  zbiór  Starych  Praw?   -­‐  Mam.  Kupiłem  go  z  nieruchomością.     Ojciec   podszedł   i   dotknął   stron   najbliższego   otwartego   tomu   na   okrągłym   stole.   Miłość,   z   jaką   te   słowa   gładził,   ten   papier,   ten   martwy   przedmiot...  zasugerował,  że  może  Saxton  nie  był  największym  zawodem  w   jego  życiu.   Jeżeli  prawo  by  go  zawiodło?  To  by  go  załamało.     -­‐   O   co   w   tym   wszystkim   chodzi?   –   powiedział   miękko   Saxton.   –   Słyszałem,  że  król  został  postrzelony,  a  teraz…  to  wszystko  jest  o  sukcesji.   Gdy   nie   było   odpowiedzi,   zaczął   myśleć,   że   musi   szybko   wyjść:   Było   wysoce   prawdopodobne,   że   ojciec   był   z   Bandą   Drani   i   byłoby   szaleństwem   myśleć,  że  Tyhm  zawaha  się  przez  sekundę,  odwracając  się  od  syna  geja  na   stronę  wroga.     Lub  jak  w  przypadku  jego  ojca,  sojuszników.     -­‐  Ghrom  nie  jest  Królem  rasy.  –  Thym  potrząsnął  głową.  -­‐  Nic  dobrego   się  nie  stało  odkąd  jego  ojciec  został  zabity.  Teraz  jest  władca.  Kiedy  byłem   młodszy  byłem  w  sądzie,  ale  pamiętam  Ghroma,  i  podczas  gdy  syn  troszczy   się   nie   o   to   co   trzeba…   Ojciec   był   wybitnym   Królem,   mądry   mężczyzna   z   cierpliwością  i  majestatem.  Taki  błąd  tego  pokolenia.  

291  

 

Saxton   spojrzał   na   podłogę.   Z   jakiegoś   absurdalnego   powodu,   zauważył,  że  jego  własne  mokasyny  były  idealnie  wypolerowane.  Wszystkie   jego  buty  były.  Uporządkowane,  ułożone.   Miał  trudności  z  oddychaniem.     -­‐   Myślałem,   że   Bractwo...   dba   o   wszystko   raczej   dobrze.   Po   nalotach,   zabili  wielu  pogromców  —   -­‐  Fakt,  że  używasz  słowa  po  by  modyfikować  naloty  jest  wszystkim  co   potrzeba   wiedzieć.   Karygodny   komentarz   —   Ghroma   nie   obchodziło   rządzenie,   dopóki   nie   poślubił   tej   swojej   półkrwi   samicy.   Tylko   wtedy,   gdy   starał   się   skazić   tron   jej   bękartami   z   ludzkimi   genami,   starał   się   zostać   królem.   Jego   ojciec   nienawidziłby   tego—   że   ludzka   samica   nosi   pierścionek   jego   matki?   To   hańba,   której   nie   można...-­‐   Odchrząknął.   –   Po   prostu   nie   można  tego  popierać.   Jego   implikacje   olśniły   Saxtona,   czuł,   jak   krew   odpływa   z   jego   głowy.   Oh,  Boże…  dlaczego  nie  widzieli,  że  to  nadchodzi?     Beth.  Zamierzali  dorwać  go  przez  nią.   Ojciec  uniósł  podbródek,  jabłko  Adama  stało  jak  pięść  z  przodu  gardła.     -­‐   I   trzeba   coś   zrobić.   Trzeba...   coś   zrobić,   gdy   dokonywane   są   złe   wybory.   Jak  przez  bycie  gejem,  Saxton  był  skończony  dla  samca.     I  wtedy  dotarło  do  niego...     To   było   prawie   jakby   ojciec   dołączał   do   spisku…   tylko   dlatego,   że   nie   mógł  zrobić  niczego  z  jego  własnym  potomstwem.     -­‐  Ghrom  zostanie  usunięty  z  tronu  -­‐  powiedział  Tyhm  z  powracającą  na   nowo   siłą.   -­‐   A   ktoś   inny,   kto   nie   odszedł   od   podstawowych   wartości   rasy   będzie   umieszczony   na   jego   miejscu.   To   jest   właściwą   konsekwencją   dla   tego,  kto  nie  robi  rzeczy  we  właściwy  sposób.   -­‐  Słyszałem…-­‐  Saxton  zatrzymał  się.  -­‐  Słyszałem,  że  są  razem  z  miłości.   Między   Ghromem   i   jego   królową.   Że   zakochał   się   w   niej,   gdy   pomógł   jej   w   przemianie.   -­‐   Dewianci   często   ubierali   swoje   czyny   w   prawe   słownictwo.   To   jest   celowy  akt  próby  przypochlebiania  się  nam.   To   nie   oznacza,   że   zachowali   się   dobrze  albo,  że  ich  słabe  wybory  powinny  być  wspierane  przez  masy.  Wręcz   przeciwnie  —  on  zhańbił  rasę  i  zasługuje  na  wszystko,  co  zbliża  się  do  niego.   292  

 

-­‐  Nienawidzisz  mnie?  -­‐  mruknął  Saxton.   Oczy   ojca   podniosły   się   z   nad   książek,   które   miały   być   wykorzystane,   aby   utorować   drogę   do   abdykacji.   Kiedy   ich   spojrzenia   spotkały   się   naprzeciw  planu  zniszczenia  Ghroma,  Saxton  został  zredukowany  do  dziecka,   które  po  prostu  chciało  być  kochane  i  cenione  przez  jedynego  rodzica,  który   mu  został.     -­‐  Tak  -­‐  powiedział  ojciec.  –  Nienawidzę.     ***     Sola   podciągnęła   czyste   dżinsy   do   kolan   i   przerwała.   Zbierając   siły,   poluzowała  pasek  ponad  udem  podciągając  ostrożnie.     -­‐  Nieźle  -­‐  mruknęła  gdy  wciągała  je  na  tyłek,  a  następnie  zapięła  guzik  i   zamek.   Trochę   luźne,   włożyła   świeżą   białą   koszulę   z   długim   rękawem   i   przytulny  czarny  sweter,  który  również  dostała.   Oh   i   Nikes   były   w   idealnym   rozmiarze   —   i   nawet   podobała   jej   się   czarno-­‐czerwona  kolorystyka.   Idąc  do  łazienki  w  szpitalnej  sali,  sprawdziła  włosy  w  lustrze.  Lśniące  i   gładkie,  dzięki  temu,  że  je  wysuszyła.     -­‐  Wyglądasz…   Odwróciła   się   gwałtownie   wokół   słysząc   głos,   i   spostrzegła   Assaila   stojącego  obok  łóżka.  Jego  oczy  płonęły,  ciało  jawiło  się  ogromne.     -­‐  Przestraszyłeś  mnie  -­‐  powiedziała.     -­‐   Wybacz.-­‐   Ukłonił   się   jej   lekko.   -­‐   Pukałem   kilka   razy,   a   kiedy   nie   odpowiadałaś,  martwiłem  się,  że  upadłaś.   -­‐   To   naprawdę…   ach,   to   miło   z   twojej   strony.-­‐   Taa,   słodkie   nie   jest   z   nim  w  ogóle  powiązane.     -­‐  Jesteś  gotowa  wrócić  do  domu?   Zamknęła   oczy.   Chciała   powiedzieć,   że   tak   —   i   oczywiście,   musiała   zobaczyć  się  ze  swoją  babcią.  Ale  także  się  bała.   -­‐  Możesz…  powiedzieć?  -­‐  zapytała.  

293  

 

Assail  podszedł  do  niej,  idąc  powoli,  jakby  wiedział,  że  był  od  włos  od   spłoszenia   jej.   Podnosząc   ręce,   odgarnął   jej   włosy   na   ramiona.   Potem   dotknął  boki  jej  twarzy.   -­‐  Nie.  Nie  zobaczy  nic  z  tego.   -­‐  Dzięki  Bogu.-­‐  odetchnęła  Sola.  –  Ona  nie  może  wiedzieć.  Rozumiesz?   -­‐  Doskonale.   Obracając   się   twarzą   do   drzwi   na   korytarz,   zaoferował   jej   ramię...   jakby   eskortował   ją   na   imprezę.   Sola   przyjęła   je   tylko   dlatego,   że   chciała   poczuć  go  przy  sobie.  Poczuć  jego  ciepło.  Być  blisko  jego  wielkości  i  siły.  To   był  inny  rodzaj  piekła,  stanąć  wobec  perspektywy  popatrzenia  babce  w  oczy.     -­‐   Nie   myśl   o   tym   -­‐   powiedział   gdy   prowadził   ją   w   dół   długiego   korytarza.   -­‐   Musisz   pamiętać,   że   ona   zobaczy   to   na   twojej   twarzy   jeśli   tak   zrobisz.  Nic  z  tego  się  nie  zdarzyło,  Marisol.  Nic.   Sola   zdawała   sobie   mgliście   sprawę,   że   strażnicy,   których   spotykała,   gdy  przyszli  do  tego  miejsca,  wślizgnęli  się  za  nimi.  Ale  miała  tak  wiele  innych   rzeczy  na  głowie,  że  się  nie  martwiła  —  i  ci  ludzie  nie  pociągnęli  za  spust,  gdy   wchodziła  do  obiektu.  Trudno  sobie  wyobrazić  dlaczego  kłopotaliby  się  tym   przy  jej  wyjściu.     Jeden   z   nich   skoczył   w   przód   i   otworzył   drzwi   ze   stali   przed   nimi,   a   Range   Rover   stał   tam,   gdzie   został   zaparkowany.   Obok   niego,   dwóch   kuzynów   Assaila   stało   ponuro   —   strzeżeni   przez   kilku   z   tych   niezwykle   niebezpiecznie  wyglądających  facetów.     Assail   otworzył   tylne   drzwi   samochodu   dla   niej   i   podał   jej   rękę.   Potrzebowała  tego.  Targanie  się,  aż  do  SUVa  spowodowało,  że  jej  udo  bolało   aż   miała   mokre   oczy.   Ale   kiedy   została   zamknięta   w   środku,   udało   jej   się   złapać  za  pas,  przeciągnęła  go  przez  swoje  ciało  i  umieściła  w  miejscu.     Sola   zmarszczyła   brwi.   Przez   kolorowe   szkło,   patrzyła,   jak   Assail   podszedł   do   każdego   z   mężczyzn,   jednego   po  drugim,  i  podawał  im  rękę.  Nie   było,   żadnego   wypowiedzianego   słowa,   przynajmniej,   nie   widziała   tego,   ale   nie  musiało  żadnego  być.   Poważne  spojrzenia  spotkały  oczy  Assail  i  nieznaczne  kiwnięcia  głową   zostały   udzielone   z   szacunkiem,   jakby   doszli   do   porozumienia   z   nimi   wszystkimi  i  wszystkim.  

294  

 

A  następnie  kuzyni  Assaila  wskoczyli  na  przód,  Assail  usiadł  z  tyłu  z  nią  i   odjechali.   Miała   jedynie   mgliste   wspomnienie   wszystkich   bram   i   barykad,   które   musieli   przejść,   aby   dostać   się   do   tego   miejsca   —   ale   zorientowała   się,   że  wyjście  będzie  trwać  wiecznie.   Przynajmniej  chciała  tego.  Miała  nadzieję,  że  jeśli  minie  wystarczająco   dużo   czasu,   mogłaby   przekonać   swoją   wewnętrzną   dziewczynkę,   że   nie   złamała   głównego   z   Dziesięciu   Przykazań   dwukrotnie,   prawie   została   zgwałcona,  i  nie  musiała  zniszczyć  ciała,  aby  się  wydostać  z  piekła.     Niestety,   byli   z   powrotem   na   Northway,   kierując   się   na   południe   w   kierunku  centrum  miasta  Caldwell,  w  mgnieniu   oka   i   pół   później.   Albo  jej  się   tak  wydawało.     Gdy   koncentrowała   się   na   mostach,   które   przeprawiały   ich   przez   rzekę   i  przez  las,  stwierdziła,  że  udawali  się  do  twierdzy  Assaila...   Świetnie.  Jej  mózg  myślał  nielogicznie.   Trąc  swoje  zmęczone  oczy,  musiała  ogarnąć  to  wszystko.     Tak  się  nie  stało.     -­‐  Wiesz,  może  masz  rację  -­‐  powiedziała  cicho.     -­‐  Na  jaki  temat  -­‐  zapytał  Assail.   -­‐  Może  to  wszystko  to  był  tylko  sen.  Zły,  straszny  sen…   Range   Rover   minął   most   nad   rzeką   Hudson   w   kierunku   zachodnim,   włączając   się   do   ruchu   poruszał   się   płynnie,   mając   zamiar   być   u   Assaila   w   zaledwie   pięć   lub   dziesięć   minut.   Przekręcając   się   wokół,   patrzyła   na   oddalające   się   śródmieście,   a   wszystkie   te   światła   były   jak   gwiazdy   po   spadnięciu  na  ziemię.   -­‐  Nie  wiem,  czy  mogę  ją  zobaczyć  -­‐  usłyszała  swój  głos.   -­‐  To  się  nie  stało.   Przyglądając   się,   jak   pejzaż   miejski   stawał   się   mniejszy   i   mniejszy,   kazała  swojemu  mózgowi  zrobić  tak  samo  ze  wszystkimi  znakami  i  zapachami   i  uczuciami,  które  były  tak  blisko,  zbyt  blisko:  Czas  był  drogą  publiczną,  a  jej   ciało  i  mózg  podróżowały  na  niej.  Więc  musiała  wcisnąć  ten  pieprzony  gaz  i   odjechać  w  pizdu  od  tego  co  stało  się  w  ciągu  ostatnich  czterdziestu  ośmiu   godzin.   Zanim   się   zorientowała,   skręcili   na   wąską   drogę,   która   zachodziła   do   półwyspu,   będącego   własnością   Assaila.   A   następnie   jej   żołądek   zatonął,   gdy   295  

 

szklany   dom   ukazał   się   z   jego   złotym   oświetleniem   wylewającym   się   na   zewnątrz,  jak  gdyby  to  miejsce  było  garnkiem  złota.     Udali   się   na   tył,   reflektory   krążyły   po   całej   tylnej   części   posiadłości.   I  tam  była  ona.  W  oknie  kuchennym,  podnosząc  głowę,  patrząc  na  idących  ze   ścierką  do  naczyń  w  rękach...  babcia  Soli  stała  patrząc,  czekając  –  teraz  kod  w   drzwiach.   Nagle,   wszystko   wyszło   z   umysłu   Soli,   gdy   jej   ręka   szarpała   za   zasuwę.   Assail  chwycił  jej  ramię.     -­‐  Nie.  Nie,  dopóki  jesteśmy  w  garażu.   W   przeciwieństwie   do   reszty   podróży,   utajnianie   trwało   wiecznie,   a   wzmocnione  drzwi  toczyły  się  w  dół  jakby  miały  cały  czas  na  świecie.     Natychmiast   gdy   uderzyły   na   miejsce,   Sola,   wydarła   się   z   tego   SUV   i   pobiegła   do   drzwi.   Były   zamknięte,   a   jedyne   co   przyszło   jej   do   głowy   było   chwycić  uchwyt  mocniej  i  szarpać  i  ciągnąć—   Ktoś   otworzył   ją   zdalnie,   ponieważ   było   clunk!,   a   potem   nagle   wszystko  było  otwarte.     Jej   babcia   była   po   drugiej   stronie   przedpokoju,   stojąca   w   centrum   kuchni,   biały   ręcznik   kuchenny   przyciskała   do   twarzy,   zapachy   domu   gotowały  się  jak  miłość  w  powietrzu.   Sola  pobiegła  do  przodu,  jak  tylko  babcia  otworzyła  ręce,  jakby  nigdy   nie  było  nic  innego,  żeby  ją  trzymać.     Nie   miała   pojęcia,   co   zostało   powiedziane   w   języku   portugalskim,   ale   po  obu  stronach,  słowa  płynęły  szybko.   Dopóki   babcia   nie   odsunęła   jej   i   nie   wzięła   jej   twarzy   w   te   pomarszczone  ręce.     –  Dlaczego  przepraszasz?  -­‐  kobieta  zażądała,  ścierając  jej  łzy  kciukami.   –  Nie  przepraszaj.  Nigdy.   Sola  pociągnęła  mocno  i  trzymała  się  przy  tej  hojnej  piersi.  Zamykając   oczy,  opadała  i  pozwoliła  swojemu  mózgowi  się  wyłączyć.   To  się  liczyło.  Były  razem.  Były  bezpieczne.     -­‐  Dzięki  Ci  Panie,  -­‐  wyszeptała.  –  Dziękuję  Ci  Boże.       Tłumaczenie:  Nuffanilia 296  

 

DWADZIEŚCIA-DZIEWIĘĆ   Oczywiście  to  była  Selena.     Gdy  tylko  Trez  usłyszał  pukanie  do  jego  sypialni,  wziął  głęboki  oddech…   i  taak,  jej  zapach    wyprzedził  ją,  dryfując  pod  drzwiami.     Jego  ciało  stwardniało  natychmiast,  jego  fiut  wyciągnął  się  w  górę  po   podbrzuszu,  naciskając  naprzeciwko  ciężaru  kołdry.     Odeślij   ją,   powiedziała   jakaś   jego   część.   Jeśli   masz   w   sobie   odrobinę   przyzwoitości–  odeślij  ją…   Niezupełnie   dobry   argument:   ostatecznie   rozważał   pogrzebanie   swoich  rodziców  –  tak  więc,  ile  skauta  mogło  w  nim  być.   Powstrzymał   mentalny   kołowrót   w   trakcie   ruchu.   W   tej   chwili,   był   spragniony   krwi   i   nie   zamierzał   zachowywać   się   rozsądnie.   Najpierw   karmienie.  Potem…  myślenie.     Jasne.  Wróć  do  proszenia,  Boże,  tylko  nie  Selena.     Był   jednak   problem…   kto   inny   miałby   tu   przybyć   i   mu   usłużyć?   Nie   widział   żadnych   innych   Wybranek   w   tym   domostwie,   oprócz   Layli,   która   teraz   była   poza   obiegiem.   I   jeżeli   nie   weźmie   oferowanych   mu   żył,   jego   jedyną  opcją  będzie  uderzyć  do  klubu  i  obskoczyć  pół  tuzina  ludzkich  kobiet   –  co  było  tak  apetyczne  jak  picie  zużytego  oleju  silnikowego.     Pozostawała   jeszcze   kwestia   czarnej   dziury   jego   brakującej   energii,   a   nie   był   pewien   czy   to   koniec.   Kolejny   zabawny   fakt?   Nie   przypuszczał,   że   byłby  w  stanie  wstać  i  wciągnąć  dżinsy  na  siebie.  Więc,  jak  u  diabła,  miałby   dotrzeć  do  Żelaznej  Maski  i…   Delikatne  pukanie  powtórzyło  się.     Wpychając  rękę  pod  przykrycie,  przepchnął  swoją  erekcję  tak  by  leżała   możliwie  płasko  –  i  ten  kontakt  spowodował,  że  poczuł  żwir  między  zębami.     Musisz  to  z  nią  zrobić,  powiedział  sobie.  Raz  i  nigdy  więcej.     „Selena…”  Cholera,  dźwięk  jej  imienia,  opuścił  jego  usta,  sprawiając,  że   poczuł  jakby  jego  ręka  znów  była  na  jego  fiucie.     Och,  chwila,  wcale  nie  puścił  tego  cholerstwa.  

297  

 

Gdy   otworzyła   drzwi,   wyszarpnął   dłoń   spod   przykrycia   –   i   wzrokiem   nakazał  rzeczy  aby  leżała  możliwie  płasko.     Słodka  Mario,  Matko  Boża…  cytując  gliniarza  z  Bostonu.     Wyglądała   tak   samo   pięknie   jak   zawsze,   w   białej   szacie   z   wysoko   upiętymi   włosami,   ale   jego   głód   przemienił   ją   w   transcendentalną   wizję   –   która   powędrowała   prosto   do   jego   bioder.   Jego   miednica   natychmiast   zaczęła  się  kręcić,  jego  fiut  błagał  o  coś,  cokolwiek  od  niej.     To  był  bardzo  zły  pomysł,  pomyślał.     I  rzeczywiście,  Selena  zawahała  się  w  drzwiach,  rozglądając  się  wokół,   jakby  chciała  rozpoznać  ładunek  w  powietrzu.     To  była  jego  ostatnia  szansa,  aby  ją  odesłać.     Nie  wykorzystał  jej.     „Zamknij  drzwi”  powiedział  głębokim,  zmienionym  głosem.     „Cierpisz.”   „Zamknij.”   Kliknięcie.   Była   tylko   jedna   lampa,   zawieszona   nad   szezlongiem,   i   sączące   się   maślano-­‐żółte  światło  zdawało  się  pełnić  rolę  dźwiękowego  bufora,  wszystko   wewnątrz  pokoju  zostało  wzmocnione,  wszystko  na  zewnątrz  wyciszone.     Może  to  kolor  jej  oczu,  to  powodował.     Gdy   się   zbliżyła,   podwinęła   swój   rękaw,   odsłaniając   bladość   nadgarstka.   W   odpowiedzi   jego   kły   nie   obniżyły   się   spokojnie,   tylko   wyskoczyły   z   jego   górnej   szczęki   –   i,   jasna   cholera,   nie   chciał   tego   co   mu   oferowała.   Chciał   jej   gardła…   chciał   jej   nagiej   pod   sobą,   jego   kłów   w   jej   karku,  jego  fiuta…   Jęcząc,  odrzucił  głowę  do  tyłu,  ściskając  kołdrę  pięściami.     „Nie  martw  się”  powiedziała  w  pośpiechu.  „Proszę,  weź  ze  mnie.”   Jakby  robiąc  na  złość  całemu  powietrzu  w  sypialni,  jego  płuca  zaczęły   umierać   z   pragnienia   tlenu,   płytkie   oddechy   pompowały   go   tam   i   z   powrotem,  przez  otwarte  usta.     A   potem   jej   dłoń   musnęła   jego   ramię   i   znowu   jęknął,   starając   się   odsunąć.  Zaciskając  zęby,  wiedział,  że  to  była  bardzo  zła  rzecz.     „Selena,  nie  mogę…  Nie  mogę  tego  zrobić…”   „Nie  rozumiem.”   298  

 

„Powinnaś   wyjść…”   Kurwa,   ledwo   mógł   mówić.   „Wyjdź,   albo   zmierzam…”   „Karmienie”  ucięła  ostro.  „Potrzebujesz  się  nakarmić.”   „Selena…”   „Musisz  wziąć  w  mojej  żyły…”   „…  lepiej  idź…”   Mogli   tak   rozmawiać   ze   sobą,   zmierzając   donikąd,   gdy   ona   przejęła   kontrolę  nad  sytuacją.  W  pierwszej  chwili,  pomyślał,  że  mózg  płata  mu  figle  –   ale  nie,  to  był  zapach  świeżej  krwi  w  pokoju.  Jej  krwi.     Nacięła  swój  nadgarstek.   Wielki  błąd.     Ruszył  do  niej  z  wielkim  rykiem  –  i  nie  do  jej  nadgarstka.  Otworzył  ręce   obleczone  prześcieradłem,  zgarnął  ją,  chwytając  za  ramiona  i  przerzucił  przez   swoje  kolana  aby  położyć  płasko  na  materacu.     Wspinając  się  nad  nią,  w  ułamku  sekundy,  z  kołdrą  zwiniętą  pomiędzy   nimi,  jego  ręce  przygwoździły  jej  nadgarstki  nad  jej  głową.     Jedno  spojrzenie  w  jej  zszokowane  oczy  i  zamarł.  Ale  jeszcze  nie  mógł  z   niej  zejść.     Pieprzone   dyszenie;   oddychał   jak   pociąg   towarowy,   jego   ciało   stwardniało,  jego  mięśnie  drżały.  „Cholera…”  jęknął  opuszczając  głowę.     Złaź  z  niej,  nakazał  swojemu  ciału.  Złaź,  kurwa…   Przez   moment   zarejestrował   falowanie   pod   nim.   I   wtedy   zdał   sobie   sprawę,   że   to   była   ona.   Ona…   poruszała   się   naprzeciw   niego,   ale   nie   tak   jakby   chciała   się   uwolnić.   Jej   oczy,   najpierw   zaniepokojone,   teraz   były   szkliste,  rozchyliła  usta  i  wygięła  się  do  niego  w  łuk.     Pragnęła  go.  Pierdolone  piekło,  jej  zapach  rozszedł  się  w  jego  nosie,  jej   krew  płynęła  szybko  i  była  gorąca,  jak  jego  własna.     „Selena”  jęknął.  „Przepraszam…”   „Za  co?”  zapytała  ochryple.     „Za  to.”   Uderzył   w   jej   gardło,   wbijając   głęboko   kły,   krew   popłynęła   na   jego   język,   a   potem   głębiej   do   przełyku.   Kiedy   ją   ssał,   jego   ciało   pompowało   naprzeciw   pikowanej   kołdry,   desperacko   próbując   odnaleźć   jej   rdzeń   przez   warstwy  pościeli,  jego  fiut  pulsował,  tarcie  czyniło  wszystko  jeszcze  gorszym.     299  

 

Kiedy   pił   mocno,   w   jego   piersi   wezbrało   warczenie,   napełniając   powietrze   zwierzęcym,   samczym   dźwiękiem   potrzeb   –   lub   przynajmniej   części   jego   potrzeb.   I   w   pewnym   sensie,   może   to,   że   był   spragniony   krwi,   było  dobre.  W  przeciwnym  razie,  popęd  seksualny  miałby  pierwszeństwo.     Tak  długo  jak  był  w  stanie  tylko  się  karmić?  Mogli  zawrócić.     Moja,  ogłosił  głos  w  jego  wnętrzu.     Moja.     ***     Selena   myślała,   że   była   na   to   przygotowana.   Myślała   sobie,   że   była   gotowa  przyjść  tu,  wejść  do  tego  pokoju,  odnaleźć  Treza  w  tym  łóżku  i  mieć   go   u   swojego   nadgarstka.   Przypuszczała,   że   była   gotowa   spełnić   swój   obowiązek  i  zachować  tajemnicę  pragnienia  go,  dla  siebie.     Zamiast  tego,  rozkwitała.  Przez  siłę  jego  uwolnienia,  przez  atak  na  jej   szyję…   przez   seksualną   desperację   pożądania   go.   I   więcej.   Zmiażdżona   jego   potężnym   ciężarem,   czując   na   sobie   jego   napierające   i   cofające   się   biodra,   wiedząc,  że  pije  z  jej  żyły,  prze  moment  zapomniała  o  swoim  strachu,  który   czuła  na  cmentarzu  posągów  na  górze.  Jak  mogłaby  się  ich  teraz  bać?  Teraz,   z   jej   ciałem   w   takim   stanie,   rękami   i   nogami,   jej   płcią,   luźną   i   gorącą,   zdesperowaną  by  go  przyjąć.     Otwierając   oczy,   spojrzała   na   sufit,   ponad   jego   ciemnymi   ramionami.   „Weź  mnie”  tchnęła  w  jego  pomruk.  „Weź  mnie…”   W   odpowiedzi,   jego   palce   wślizgnęły   się   w   jej   dłonie   splatając   je   razem,   trzymając   ją   tak,   pocierał   nosem   jej   żyły,   szorstki   policzek   na   jej   skórze.   Instynktownie   rozłożyła   nogi,   a   gdy   tylko   to   uczyniła   ciśnienie   jego   pompującego  tułowia,  skoncentrowało  się  na  jej  zbolałym  sercu,  popychając,   trąc  –  ale  to  było  zbyt  niewyraźne.  Pragnęła  skoncentrowania.     Chciała  aby  oboje  byli  nago,  jak  on.     Nie   było   jednak   żadnego   ruchu.   Trez   przyszpilił   ją   i   frustracja   jaką   czuła,  wzmacniała  pierwotny  głód,  odmawiając  jej  tego,  czego  potrzebowała.   Napierając  na  jego  dłonie,  jej  siła  była  niczym  w  porównaniu  z  jego  siłą.     „Więcej”  jęczała,  wykręcając  tułów,  jej  piersi  boleśnie  dociśnięte,  serce   dudniące  pod  żebrami.     300  

 

Każde   pociągnięcie   z   jej   gardła,   ssanie   z   jej   żyły,   które   powodował,   zabierało   ją   bliżej   na   swego   rodzaju   skraj   przepaści   –   i   nigdy   przedtem   nie   zdarzyło  jej  się,  że  tak  bardzo  chciała  spaść.  Nawet,  jeśli  nie  wiedziała  dokąd   zabierze   ją   lądowanie,   nie   mogła   sobie   wyobrazić,   że   mogła   dotrzeć   wyżej,   bez  roztrzaskania  się  na  kawałki.     Była  w  błędzie.     Z  wyjątkiem  tego,  że  przestał.     Z  przekleństwem,  wydawało  się,  że  musiał  się  zmusić  do  wycofania  –   nawet   jeśli  nie  odsunął  się  daleko  od  jej  karku.  Z  kłami  poza  jej  skórą,  jego   głowa   wisiała   tam   długo.   Do   czasu,   aż   zaczął   lizać   punktowe   rany,   aby   je   zamknąć.     To  nie  może  być  koniec,  pomyślała  rozpaczliwie.  To  nie  może  być…   „Przepraszam”  powiedział  gardłowy  głos.     „Proszę…  proszę”  powiedziała  ochryple.  „Nie  przestawaj…”   Podniósł   głowę   w   górę   i   wokół.   I,   najdroższa   Pani   Kronik,   był   wspaniały.   Grube   wargi   rozchylone,   błyszczące   czarne   oczy,   silny   rumieniec   na   policzkach,   był   zarówno   zaspokojony   jak   i   głodny,   jak   samiec   częściowo   tylko  nakarmiony.     I  była  doskonale  świadoma,  jakiej  części  posiłku  zabrakło.     Jeszcze   gdy   starała   się   go   dosięgnąć,   jej   ręce   napierały   na   żelazny   uścisk.     „Weź  mnie”  błagała.  „Poniżej…  Potrzebuję  cię  tam.”   „Jezu  Chryste”  wypluł  ponieważ  zeskakując  z  niej,  spadł  z  łóżka.     Stając   na   nogi,   wyglądał   jakby   stracił   koordynację,   ale   potem   pomaszerował  do  łazienki  i  zatrzasnął  za  sobą  drzwi.     Chłód  przeszedł  przez  jej  ciało.  I  nie  tylko  dlatego,  że  jego  ciało  już  jej   nie  przykrywało.  To  był  wstyd.  Zażenowanie.     Jak  mogła  zachować  się  tak  źle?   Aby   usiąść   potrzebowała   kilku   prób.   Gdy   podniosła   się   wreszcie   znad   poduszki,   odsunęła   bałagan   na   jej   głowie   i   szarpnęła   poły   swojej   szaty   na   swoje  miejsce.  Okręcając  się,  spojrzała  na  miejsce  w  którym  leżała.  Jej  krew   była  jaskrawoczerwoną  plamą  na  białych  prześcieradłach.     Nadgarstek  wciąż  krwawił  z  rozcięcia,  które  zrobiła.    

301  

 

Zajmując   się   tym   własnym   językiem,   zsunęła   nogi   z   łóżka.   Były   zbyt   słabe,  aby  unieść  jej  ciężar,  ale  nie  miała  wyboru,  prócz  telefonu  do  obsługi.     Podchodząc  do  drzwi  łazienki,  położyła  na  nich  dłonie.  Mogła  usłyszeć   jego  ciężki  oddech  po  drugiej  stronie.     Już   otwierała   usta,   żeby   przeprosić   za   swoją   zuchwałość,   a   potem   wyjść  –  gdy  głęboko  wciągnęła  powietrze.     Zapach  jego  pobudzenia  seksualnego  był  tak  silny  jak  nigdy  przedtem,   zmarszczyła  brwi.  Nadal  jej  pragnął.  Dlaczego  więc…?     Przynajmniej  jej  zawstydzenie  mogło  być  trochę  mniejsze.  „Trez?”   „Przepraszam.”     Sprawdzając  klamkę,  stwierdziła,  że  jest  niezamknięte,  ale  gdy  zaczęła   otwierać  drzwi,  szczeknął,  „Nie!  Nie.”   Gdy   zapach   tego   podniecenia,   jeszcze   bardziej   urósł   w   jej   nosie,   zajrzała   do   wnętrza.   Stał   naprzeciw   umywalki   z   nisko   zwieszoną   głową.   I   niezależnie  od  męczarni  jakie  przechodził,  jego  ciało  wyraźnie  pokazywało  w   jakim  był  stanie.     Jego  erekcja  była…,  tak  samo  niesamowita  jak  cała  reszta  jego  ciała.     „Zamknij  te  cholerne  drzwi!”  wrzasnął.     Ale   ona   nie   zamierzała   go   słuchać.   Nie   po   jej   wizycie   na   cmentarzu   powyżej.   Nie   po   tym,   o   czym   przypomniano   jej   dzisiejszego   ranka,   co   ją   czekało:   jej   ciało   rozpoczęło   proces   umierania,   ale   ona   wiedziała   dostatecznie   dobrze,   że   gdy   stawy   zaczynają   chrzęścić,   czas   stawał   się   istotny.     To   mogła   być   jej   jedna   i   jedyna   szansa,   aby   być   z   samcem  –   i   chciała   tego.  Ale,  tak  naprawdę,  chciałaby  go  nawet,  gdyby  nie  czuła  oddechu  swojej   przyszłości  na  karku.     A  jego  ciało  pożądało  jej.  Bardzo  wyraźnie.     Z  tych  kilku  powodów,  otworzyła  drzwi  na  oścież.     „Kurwa  mać”  mruknął.  Potem  trochę  głośniej.  „Selena,  proszę…”           „Chcę…  tego.”   Potrząsnął  głową.  „Nie  chcesz.”   „Chcę…  ciebie.”   „Nie  możesz  –  na  miłość  boską,  Selena,  zraniłem  cię.”   „Nie  zrobiłeś  tego.”   302  

 

Spojrzał  ponad  wyrzeźbionymi  mięśniami  swojego  ramienia.  Jego  oczy   lśniły  na  zielono.  „Nie  naciskaj  mnie  teraz.  Nie  spodobało  by  ci  się  to  co  może   się  wydarzyć.”   „Zamierzasz  zmusić  mnie  żebym  błagała?”   Jego   ogromne   ciało   zakołysało   się,   jakby   ona   wysysała   jego   siłę,   zamiast   mu   jej   dodawać.   „Nie   rób   tego   dla   żadnego   z   nas,   Seleno.   Nie   dziś   wieczorem.”   Zmarszczyła  brwi.  „Nie  dzisiaj?”   Złapał  za  ręcznik  i  owinął  wokół  swoich  bioder.  „Po  prostu  idź.  Jestem   bardzo…  wdzięczny  za  to,  że  dałaś  mi  to  czego  potrzebowałem.  Ale  nie  mogę   teraz  tego  zrobić.”   Odwracając  się  do  niej  plecami,  stanął  tam,  gapiąc  się  na  pustą  ścianę.     Selena  ściągnęła  bardziej  klapy  szaty.  „Co  trapi…”   „Na   miłość   pierdolonego   Boga,   mam   już   po   drugiej   stronie   swoich   pierdolonych  rodziców,  okay?  Nie  chcę  ciebie  dodać  do  tej  listy.”     „O  czym  mówisz?”     Gdy   nic   nie   odpowiedział,   podeszła   do   niego,   jej   szata   otarła   się   bezdźwięcznie  o  buty.  Kiedy  dotknęła  jego  ramienia,  podskoczył.     „Trez…”   Obrócił   się   wokół,   jednocześnie   się   cofając   i   trzasnął   w   ścianę.   „Proszę.”     „Mów  do  mnie.”   Jego   oszalały   wzrok   odbił   się   od   jej   twarzy,   ramion,   ciała.   „Nie   chcę   teraz  rozmawiać.  Chcę…”   „Co?”  wyszeptała.     „Wiesz   co…   niech   mnie   piekło   pochłonie…   Pragnę   ciebie.   Dlatego,   do   kurwy  nędzy,  powinnaś  wyjść.”   Wpatrywali   się   w   siebie   przez   dłuższy   czas.   I   wtedy   postanowiła   przejąć  kontrolę.   Sięgając   do   wiązania   na   swojej   talii,   ręce   Seleny   zadrżały   gdy   rozsupłała   pas   i   pozwoliła   opaść   mu   na   podłogę.   Rozsuwając   brzegi   szaty,   odsłoniła   centrum   swojego   ciała,   połówki   materiału   zatrzymały   się   na   jej   obolałych  piersiach.     Ale  jej  płeć  była  na  widoku.  Jego  oczy  zsunęły  się  w  dół…  i  tam  zostały.   303  

 

Wargi   Treza   rozchyliły   się,   kły   wysuwały   się   ponownie;   i   teraz   była   jednym   splotem   na   jej   stopach,   gdy   jej   sedno   reagowało   nawet   bardziej,   kwitnąc  między  nogami,  wysyłając  wezwanie.     Na  które  odpowiedział,  upadając  na  kolana.     Nie   była   pewna   czego   się   spodziewać,   ale   na   pewno   nie   tego   co   nastąpiło  potem.     Sięgając  w  górę,  wsunął  dłonie  pod  połówki  szaty  i  położył  na  jej  talii.   Jej   pierwszym   wrażeniem   było   ciepło   –   i,   że   w   ślad   za   nim   pojawiło   się   wyładowanie   elektryczne,   skwierczenie,   które   zostało   przeniesione   przez   jego  szerokie  dłonie.     Był   tak   wysoki,   że   jego   głowa   znajdowała   się   nieco   poniżej   jej   piersi   i   wszystko   o   czym   mogła   myśleć   i   zrobić,   było   wsunąć   ręce   w   jego   mocno   skręcone  włosy.     Straciła  wątek,  gdy  jego  usta  otarły  się  w  okolicy  jej  mostka.  A  potem   w  górnej  części  brzucha.  Następnie  na  pępku.     Opuścił  się  na  pięty,  gdy  zszedł  w  dół,  a  ona…  on  podążył  do  –  Selena   jęknęła  i  prawie  przewróciła,  gdy  musnął  ustami  jej  łono;  jego  uścisk  na  talii   był  jedyną  rzeczą,  która  utrzymywała  ją  w  pionie.     Trącanie  nosem  było  miękkie  i  delikatne,  jego  twarz  i  nos  pocierały  o   jej  miednicę,  jego  usta  całowały  wierzch  jej  łona.     A  ona  chciała  więcej.     Jak   tylko   spróbowała   uformować   słowa,   jego   język   rozsunął   brzegi   i   sondował  liżąc,  inwazja  była  powolna,  ona  nie  była  wystraszona  tym  obcym   doznaniem.  I  wtedy  on  cofnął  się  i  powrócił,  biorąc  jej  inny  smak.     Teraz  mruczał.     Pochylając  się  do  przodu,  oparła  ręce  na  jego  ramionach  i  rozszerzyła   swoją  pozycję  –  nawet  jeśli  coraz  bardziej  niecierpliwiła  się  wysiłkiem,  żeby   ustać:   chciała   w   całości   skupić   się   na   nim   i   tym   co   jej   robił.   Martwiąc   się   o   równowagę  i  koordynację…   Rozwiązał   ten   problem,   unosząc   ją   i   kładąc   na   futrzanym   dywaniku   przed  wanną  na  szponiastych  łapach.     Poddając  się  wszystkiemu  bezwzględnie,  wyciągnęła  ręce  ponad  głową   i  wygięła  się  do  tyłu  w  łuk,  jej  wzniesione  w  górę  piersi  sprawiły,  że  poły  jej   szaty  opadły  na  boki,  ukazując  mu  jej  ciało.     304  

 

„Pierdolone   piekło”   zazgrzytał,   gdy   jego   wzrok   wędrował   od   czubka   jej   głowy   do   napiętych   sutków…   poprzez   płaskowyż   jej   brzucha,   do   jej   łona   i   nóg.         Jego   ciemna   dłoń   stanowiła   kontrast   dla   bladości   jej   skóry,   gdy   rysowała   leniwe   wzory   od   jej   obojczyka   do   jednej   z   jej   piersi.   Chwytając   ciężar   jego   dłoni,   jęczała   i   falowała,   kolana   unosiły   się   w   górę…   i   opadały   rozsunięte.     Jego   ręcznik   został   zrzucony   z   jego   ciała,   eksponując   jego   bezwłose     piękno  i  ogromy  członek.     „Naucz  mnie”  rozkazała  mu.  „Naucz  mnie.”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

305  

 

TRZYDZIEŚCI   Łzy  Brata  pachniały  jak  letni  deszcz  na  wciąż  ciepłym  asfalcie.     Gdy  Ghrom  skradał  się  w  drodze  powrotnej  z  centrum  szkoleniowego,   każde  słowo,  które  on  i  Thor  dzielili,  każda  sylaba  i  milczenie  pomiędzy  nimi   rozbrzmiewały   jak   ból   po   walce:   W   głębi   jego   kości,   aż   do   szpiku   kości   czuł   pozostałości  rozmowy,  którą  odbyli  przy  basenie.     Jedna  uwaga  wracała  do  niego.   One  są  tak  puste  bez  młodych  jak  my  jesteśmy  puści  bez  nich.   To  była  prawdopodobnie  jedyna  rzecz,  która  naprawdę  zadawała  cios   pięścią   całym   strachem:   Dla   niego,   budzenie   się   bez   Beth   było   najgorszym   rodzajem  objawienia  —  a  jeśli  to  był  sposób  w  jaki  czuła  się  bez  dziecka,  to   oznaczało  godziny  zimnego  łóżka  dla  obojga  z  nich.     Spójrzcie   na   niego.   Żył   życiem,   którego   nienawidził   i   był   jedną   wielką   halucynacją,   prawie   psychotyczny.   Niechciał   tego   dla   niej   —   wiedział,   aż   za   dobrze,  że  bycie  z  osobą,  którą  się  kocha,  nie  było  wystarczające,  jeśli  jesteś   szczerze,  całkowicie  nieszczęśliwym.     Problem?   Fakt,   że   widział   światło   w   tunelu   jeśli   chodzi   o   to   dokąd   zmierzała,   nie   zmieniał   tego   całego   gówna,   o   które   był   zaniepokojony.   To   właśnie  sprawiało,  że  czuł  ich  niekompatybilność  bardziej  instynktownie.     George  kichnął.     Ghrom  przełożył  ręce  na  uprzęży,  pochylił  się  i  poklepał  bok  psa.     -­‐  Ten  tunel  zawsze  dostaje  się  do  twojego  nosa.-­‐   Boże,  co  on  kurwa  zrobi?  Zakładając,  że  ona  będzie  mieć  chcączkę,  to   było...  ale  może  się  mylił  i  to  ich  uratuje.  I  na  jak  długo?  Prędzej  czy  później,   ona  stanie  się  płodna.   Kiedy   George   zasygnalizował,   że   nadszedł   czas,   aby   się   zatrzymać   i   przejść  po  płytkich  schodach,  Ghrom  wystukał  kod,  otworzył  drogę,  a  chwilę   później,   byli   w   foyer   przy   zaokrąglonej   podstawie   wielkich   schodów.   Pierwszy  Posiłek  został  już  podany,  Bractwo  rozmawiało,  a  ich  głębokie  głosy   niosły   się   głośno.   Zatrzymał   się,   słuchał   tej   grupy   i   pomyślał   o   tej   nocy,   kiedy  

306  

 

Beth  przeszła  przemianę.  Wyszła  z  piwnicy  Hardhego,  a  on  przepalił  umysły   swoich  Braci,  biorąc  ją  w  ramiona  przed  nimi.     Miało  to  sens.  Wtedy,  nigdy  nie  widzieli  go  takim  przy  kobiecie.     A  kiedy  wrócił  z  kuchni  z  bekonem  i  czekoladą,  których  potrzebowała   do   zaspokojenia   jej   pragnienia   po   przemianie,   Bractwo   klęczało   na   jednym   kolanie,  wokół  niej,  skłoniwszy  głowy,  a  ich  sztylety  wbite  były  w  podłogę  z   twardego   drewna.   Uznali   ją   za   przyszłą   królową.   Nawet   jeśli   ona   nie   wiedziała,  tego  w  tamtym  czasie.   -­‐  Mój  Panie?   Ghrom  obejrzał  się  przez  ramię,  marszcząc  brwi.   -­‐  Hej,  co  tutaj  robisz,  doradco.   Gdy  Saxton  podszedł,  jego  zapach  świadczył  o  tym,  że  było  niedobrze.     -­‐  Muszę  z  tobą  porozmawiać.   Za  swoimi  okularami,  Ghrom  zamknął  oczy.     -­‐   Jestem   pewien,   że   musisz   -­‐   wymamrotał.   –   Ale   muszę   iść   do   mojej   Beth.   -­‐  To  pilne.  Właśnie  wracam  z—   -­‐  Słuchaj,  bez  obrazy,  ale  jestem  z  dala  od  mojej  shellan  od…  cholera,   nie   wiem   jak   długo.   Dziś   wieczorem,   ona   zajmuje   pierwsze   miejsce.   Gdy   skończę,   jeśli   będzie   czas,   dam   ci   znać.   -­‐   Opuścił   swoją   głowę.   -­‐   George.   Zabierz  mnie  do  Beth.   -­‐  Mój  Panie  —   -­‐  Tak  szybko  jak  będę  mógł.  Nie  wcześniej.   Szybko   się   poruszając,   on   i   jego   pies   biegli   w   górę   po   wielkich   schodach  i  ruszyli  do  drzwi,  które  prowadziły  na  trzecie  piętro  —   Z   znikąd,   szarpiące   uczucie   sprawiło,   że   potknął   się,   aż   musiał   wyciągnąć  rękę  i  złapać  za  ścianę.  Niesamowitość  minęła  tak  szybko,  jak  go   uderzyła,  wyprostował  się,  jego  shitkickersy  znów  były  mocno  na  podłodze.   Odwrócił   głowę   w   lewo   i   prawo,   jakby   miały,   być   tam   jakieś   wizje,   chcące   przejść.   Jednak   nic   nie   nadeszło...   Nikt   nie   naciskał   go   od   tyłu.   Żadnych  szalonych  podmuchów  wiatru  wiejącego  z  salonu  z  drugiego  końca   korytarza.  Żadnej  zabawki  na  podłodze,  o  którą  mógłby  się  potknąć.   Dziwne.    

307  

 

I  nieważne.  Chciał  tylko  dostać  się  do  Beth  —  i  czuł,  że  była  na  górze,  w   ich  prywatnych  kwaterach.     Czekała  na  niego.   Gdy   ruszył   w   górę   ostatnimi   schodami,   pomyślał   o   swoich   rodzicach.   Ze  wszystkiego  co  mu  powiedziano,  wynikało,  że  bardzo  go  chcieli.  Nie  było   żadnych  wątpliwości.  Modlili  się  i  starali  się  o  niego  i  dany  im  został  przez  los   lub  przeznaczenie,  lub  szczęście.   Pragnął  by  on  i  jego  Beth  mieli  podobnie.     Naprawdę  chciał.     ***     Gdy  Anha  usłyszała  swoje  imię  z  dużej  odległości,  poczuła  jakby  tonęła.   Wessana   w   głąb   nieświadomości,   wiedziała,   że   była   wzywana   i   chciała   odpowiedzieć  na  wezwanie.  To  był  jej  partner,  jej  ukochany,  jej  Broniec,  który   mówił   do   niej.   A   jednak   nie   mogła   go   dosięgnąć,   będąc   uwięzioną   przez   jakiś   wielki  ciężar,  który  nie  pozwalał  jej  odejść  wolno.   Nie,   nie   ciężar.   Niee,   to   było   coś   wprowadzonego   do   jej   ciała,   coś   obcego  jej  naturze.     Może  młode,  pomyślała  z  przerażeniem.   Ale   nie   powinno   tak   być.   Dziecko   poczęte   w   jej   łonie   miało   być   błogosławieństwem.   Szczęśliwym   trafem,   prezentem   od   Pani   Kronik   w   celu   zapewnienia  następcy  Króla.     A  jednak  po  swojej  chcączce,  zaczęła  czuć  się  chora.  Ukrywała  objawy  i   zmartwienia,  tak  jak  mogła,  osłaniając  jej  ukochanego  przed  obawami,  które   kwitły   w   niej.   Przegrała   tę   walkę,   gdy   upadła   na   podłogę   u   jego   boku   na   uroczystości...   Ostatnią  rzeczą,  którą  słyszała  wyraźnie  był  on  wzywający  jej  imię.   Przełykając,   czuła   smak   znajomego   gęstego   bukietu   jego   krwi,   ale   pędząca  moc,  która  przychodziła  z  piciem  z  jego  żyły  nie  nastąpiła.   Choroba   zgłaszała   pretensje   do   niej,   po   kawałku,   okradając   ją   ze   zdolności  jak  i  funkcji.   Umrze  na  cokolwiek  to  było.  

308  

 

Żegnaj   —   chciała   pożegnać   się   z   Ghromem.   Jeśli   nie   mogła   tego   odwrócić,   przynajmniej   mogła   ofiarować   mu   słodką   miłość,   gdy   szła   za   Zasłonę.     Wzywając   całą   ze   swojej   siły   życiowej,   ciągnęła   za   liny,   które   zamykały   jej   przejście,   szarpiąc   z   rozpaczy,   modląc   się   o   siłę,   której   potrzebowała   by   zobaczyć  go  po  raz  ostatni.     W  odpowiedzi,  powieki  podniosły  się  powoli  i  tylko  do  połowy,  ale  tak,   że  widziała  swojego  ukochanego,  z  pochyloną  głową,  jego  ciało  upadło  obok   ich  łóżka.     Płakał  otwarcie.   Jej  umysł  kazał  jej  ręce  sięgnąć,  jej  ustom  otworzyć  się  i  mówić,  głowie,   aby  odwróciła  się  do  niego.     Nic  się  nie  poruszyło;  nic  nie  zostało  wypowiedziane.   Jedyna   rzecz,   która   wyszła   z   tego   to   była   jedna   łza,   która   zebrała   się   w   rogu  jej  oka,  zbierała  się  tak  długo,  aż  przegrała  z  grawitacją  i  zsunęła  się  z   jej  rzęsy  i  spłynęła  po  zimnym  policzku.   I  wtedy  to  się  stało,  jej  powieki  ponownie  się  zamknęły,  jej  pożegnanie   zostało  dokonane,  jej  siła  to  zrobiła.     Na   raz,   biała   mgła   wezbrała   z   rogów   czarnego   pola   jej   wzroku,   zastępujące  ślepotę,  która  została  na  nią  zesłana.  I  z  tej  wijącej  się  i  dziwnej   iluminacji  pojawiły  się  przed  nią  drzwi,  jakby  zrodzone  z  chmury.  Wiedziała,   bez  mówienia  jej  tego  przez  kogokolwiek,  że  jeśli  je  otworzy,  gdyby  sięgnęła   po   złotą   gałkę   i   otworzyła   portal,   będzie   mile   widziana   w   Zanikhu—   i   nie   będzie   już   odwrotu.   Zdawała   sobie   sprawę   z   tego,   że   jeśli   nie   zadziała   w   określonym  czasie,  straci  szansę  i  zostanie  zagubiona  Pomiędzy.   Anha  nie  chciała  iść.   Bała   się   o   Ghroma.   Było   tylko   kilka   osób,   którym   można   było   ufać   na   dworze  —  tak  wielu  tych,  których  trzeba  się  obawiać.   Dziedzictwo  pozostawione  przez  jego  ojca  było  zgniłe.  Tylko  nie  było  to   widoczne  na  początku.     -­‐  Ghrom…-­‐  powiedziała  w  mgłę.  -­‐  Oh,  Ghrom…-­‐   Tęsknota  w  głosie  powtórzyła  się,  odbijając  się  w  jej  uszach  jak  również   po  biało-­‐białym  krajobrazie.  

309  

 

Spoglądając   do   góry,   miała   jakąś   nadzieję,   że   Pani   Kronik   pojawi   się   przyodziana  we  wspaniałości  i  zlituje  się  nad  nią.     -­‐  Ghrom…   Jak  mogłaby  odejść  z  Ziemi,  gdy  tyle  z  niej  zostawało  w  tyle  —   Anha   zmarszczyła   brwi.   Drzwi   przed   nią   wydawały   się   cofnąć.   Chyba,   że  sobie  to  wyobraziła?  Nie,  wycofywały  się.  Wolno,  nieubłaganie.   -­‐  Ghrom!-­‐  krzyknęła.  -­‐  Ghrom,  Nie  chcę  odchodzić!  Ghrooooooooom   -­‐  Tak?   Anha  krzyknęła,  gdy  odwróciła  się  gwałtownie  wokół.  Początkowo,  nie   miała   pojęcia   z   czym   stanęła   twarzą   w   twarz:   to   był   mały   chłopiec   może   siedmio  albo  ośmioletni,  czarnowłosy,  bladooki,  jego  ciało  było  tak  boleśnie   wychudłe,  a  jej  pierwszą  myślą  było,  że  musi  go  pożywić.     -­‐  Kim  jesteś?  -­‐  wychrypiała.  -­‐  A  jednak  wiedziała.  Wiedziała.     -­‐  Wołałaś  mnie.   Położyła  rękę  na  dolnej  części  swojego  brzucha.     -­‐  Ghrom…?   -­‐  Tak,  mamah.  -­‐  Młody  skupiał  oczy  na  drzwiach,  które  zdawały  się  być   starożytne.  –  Zamierzasz  przejść  za  Zasłonę?   -­‐  Nie  mam  wyboru.   -­‐  Nieprawda.   -­‐  Umieram.   -­‐  Nie  musisz.   -­‐  Przegrywam  walkę.   -­‐  Pij.  Pij  to  co  jest  w  twoich  ustach.     -­‐  Nie  mogę.  Nie  mogę  przełknąć.   Intonacja  ich  słów  wzrastała,  mówili  coraz  szybciej,  jakby  wiedział,  że   ona  ma  już  mało  czasu…  i  co  za  tym  idzie,  on  też.   Te   jego   oczy,   takie   jasnozielone...   i   było   w   nich   coś   dziwnego.   Źrenice   były  zbyt  małe.     -­‐   Nie   mogę   pić   -­‐   powtórzyła.   Droga   Pani   Kronik,   jej   umysł   był   zagmatwany  ponad  miarę.     -­‐  Pójdź  za  mną  a  będziesz  w  stanie.   -­‐  Jak?   Wyciągnął  do  niej  rękę.     310  

 

-­‐   Chodź   ze   mną.   Chodź   ze   mną.   Zabiorę   cię   z   powrotem   do   domu,   a   wtedy  będziesz  mogła  pić.   Spojrzała   na   drzwi.   Było   jakieś   przyciąganie   do   nich,   remis,   który   sprawił,  że  chciała  sięgnąć  do  nich  i  zakończyć  cykl,  który  zaczął  się,  gdy  tylko   zasłabła  na  podłodze.  Ale  to,  co  czuła  wobec  swojego  syna  był  silniejsze.   Odwracając  się,  pokazała  portalowi  plecy.     -­‐  Zwrócisz  mnie  twojemu  ojcu?   -­‐  Tak.  Jemu  i  mi.   Podchodząc   do   przodu,   trzymała   się   kurczowo   ciepłej   dłoni   swojego   syna   zamiast   gałki   drzwi,   a   on   prowadził   ją,   eskortujących   z   białej   mgły,   z   dala  od  śmierci,  która  przyszła  do  niej,  w  kierunku...     -­‐  Ghrom?  -­‐  szepnęła  w  ciemność,  która  ich  oboje  ogarniała.     -­‐  Tak?   -­‐  Dziękuję  ci.  Nie  chciałam  iść.   -­‐  Wiem,  mamah.  I  pewnego  dnia,  odpłacisz  mi  za  to.   -­‐  Tak?   -­‐  Tak.  I  wszystko  będzie  dobrze  —   Nie   słyszała   reszty   z   tego   co   powiedział:   Gdy   wessało   ją   z   powrotem,   nagła  eksplozja  wypchnęła  ją  na  zewnątrz,  nacisk  uderzał  w  każdą  jej  część  w   tej   samej   chwili.   A   potem   wielki   wiatr   uderzył   ją   w   twarz,   rozrzucając   jej   włosy,  wracając  jej  dech.     Anha  nie  wiedziała,  gdzie  skończyła.   Wszystko  co  mogła  zrobić,  to  modlić  się,  że  to,  co  pojawiło  się  przed  nią   rzeczywiście  było  jej  potomkiem...  a  nie  jakimś  demonem,  który  wprowadził   ją  w  błąd.  Jedyną  rzeczą  gorszą  od  nie  wrócenia,  byłoby  zostać  oszukaną  w   wieczności  przez  tych,  których  kocha...     -­‐  Ghrom!  -­‐  krzyczała  w  wir.  -­‐  Ghroooooooooooooooom…!       Tłumaczenie:  Nuffanilia  

311  

 

TRZYDZIEŚCI-JEDEN   Trez   zdawał   sobie   sprawę,   że   nic   z   tych   rzeczy   nie   powinno   mieć   miejsca.   Nie  sposób,  w  jaki  wziął  z  gardła  Seleny  zamiast  z  jej  nadgarstka.  Nie,   to  szalone  gówno  na  łóżku.  I  naprawdę,  totalnie  pomijając  fakt,  że  leżała  na   dywanie,  jej  nagie  piersi  odsłonięte  przed  jego  oczami,  jej  płeć  gotowa  aby  ją   posiąść,  jej  zapach  pobudzenia.   "Weź  mnie"  powiedziała  najseksowniejszym  głosem,  jaki  kiedykolwiek   słyszał  "Naucz  mnie..."   Jej   spojrzenie   było   martwo   utkwione   w   nim,   i   na   pewnym   poziomie,   którego  nie  rozumiał.  Odrzucała  go  wcześniej,  a  potem...  teraz  go  chciała?   Kogo  to  obchodzi.  Jego  erekcja  pulsowała.  Kogo  to  obchodzi  !  Weź  ją!   Ona  nas  chce!   Nas.   Jakby   były   dwie   części   niego.   I   faktycznie,   nie   było   to   tak   kretyńskie,   jak   brzmiało.   Jego   fiut   w   rzeczywistości,   mówił   za   siebie   w   tym   momencie.   "Selena"  jęknął  "Jesteś  pewna?  Wezmę  każdą  część  ciebie,  wszędzie...  i   nie  będę  w  stanie  się  zatrzymać."   Cholera,  ledwie  trzymał  się  w  tej  chwili.   Wyciągnęła   ręce   i   położyła   je   na   jego   przedramieniu,   głaszcząc   go.   "Tak"   "  Nie  powinienem  tego  robić  "  usłyszał  jak  sam  mówi.   Zamknij  się!  Siadaj!   Świetnie,  teraz  odgrywa  ojca  Howarda  Sterna.   "Selena...  nie  jestem  tego  godzien"   "Chcę  ciebie.  I  to  sprawia,  że  jesteś  godzien"   Mówiłem  ci,  nie  bądź  głupi,  kretynie.   Tak,  to  pewnikiem  był  Ben  Stern.   Trez  przymknął  powieki  i  zachwiał  się,  myśląc,  jak  cholernym  okrutnym   zrządzeniem  losu  było  oferowanie  tego  dzisiaj.     "Proszę"  powiedziała.  

312  

 

Oj,  kurwa.  W  jaki  sposób  miałby  jej  odmówić?   Kiedy   znów   otworzył   oczy,   nie   wiedział,   jak   ma   zamiar   przeprowadzić   ich   przez   sex   w   jednym   kawałku.   To   był   najgorszy   możliwy   moment,   aby   otworzyć  puszkę  Pandory,  ale  nie  zamierzał  się  od  niej  odwrócić:  Był  surowy,   w   miejscach   do   których   nie   lubił   przyznawać   się   nawet   przed   samym   sobą,   a   to  będzie  niczym  plaster,  coś  co  mu  pomoże.   Nawet  jeśli  tylko  tymczasowo.   A  przynajmniej  mógł  stanąć  na  głowie,  by  zrobić  jej  dobrze.   Zbliżając  się  do  Seleny,  oparł  ręce  po  obu  stronach  jej  falującego  ciała  i   powoli,   niepowstrzymanie   przysunął   swoje   usta   w   dół,   aż   były   ledwie   milimetr  powyżej  jej.   "Nie  cofnę  się"  warknął.   Związała  ręce  na  jego  szyi  "Nie  będę  nad  tym  ubolewać"   Słusznie.   Aby  przypieczętować  umowę,  pocałował  ją,  ocierając  swoimi  ustami  o   jej,   bawiąc   się   z   nią,   dopóki   nie   otworzyła   się   dla   niego.   Jego   język   już   penetrował  jej  płeć  -­‐  ale  tylko  do  pewnego  stopnia.  Cholera,  był  wstrząśnięty   tym   lizaniem.   Teraz?   Nie   będzie   odwrotu.   Rozciągnął   się   na   niej   w   pełni,   zatapiając  swoje  usta  w  jej,  przechylając  głowę  na  bok,  kiedy  wziął  jej  wargi.   To  był  najdziwniejsza  rozbieżność.  Był  tak  gotowy  by  ją  wziąć,  gotowy   rozłożyć   jej   nogi   szeroko   i   wejść   w   to   gorące,   wilgotne   miejsce,   między   jej   udami   -­‐   i   tak,   chciał   oznaczyć   ją   wewnętrznie   wraz   z   jego   wejściem,   zostawić   swój  zapach  w  całym  jej  wnętrzu  i  na  zewnątrz,  sprawiając,  że  żaden  samiec   nie  ośmieliłby  się  jej  dotknąć,  ani  spojrzeć  na  nią.   Miał  cały  czas  na  świecie  dla  tego  całowania.   Była   słodka   jak   zmrożone   wino,   delikatna   jak   podwójnie   destylowany   bourbon,  mocna  niczym  porto.  I  był  pijany,  zanim  jeszcze  podniósł  głowę  do   oddechu.   Ale   nie   miał   zamiaru   zatrzymać   się.   Nie   było   innego   miejsca,   do   którego  chciałby  wrócić.   Kiedy   wycałowywał   swoją   drogę   w   dół   jej   szyi,   żałował   surowych   śladów,  które  zostawił  obok  jej  żyły  i  potarł  po  nich  ustami,  raz,  drugi.   "Przykro  mi"  powiedział  szorstko.   "Ze  względu  na?"   313  

 

Ponownie   zamknął   oczy   na   ten   jej   ochrypły   głos,   który   przeniknął   poprzez  jego  zamroczenie  –  i  natychmiast  pobudził  go  jeszcze  bardziej.  O  co   ona  go  zapytała...  och,  tak.   "Nie  powinienem  być  taki  surowy"   "No  cóż,  nie  miałam  nic  przeciwko  byciu  przytrzymaną.  W  ogóle."   Iiiiiiii  nie  sprawiło  to,  że  zaczął  widzieć  podwójnie.   "Czy  zamierzasz  wrócić  do  miejsca,  w  którym  byłeś?"  Zapytała.   Cholera,  że  tak.  "Tak...  teraz.  Jeśli  chcesz  -­‐"   Falowanie   jej   ciała   i   jęczenie   było   najlepszym   ‘tak   chcę’   jakie   kiedykolwiek  słyszał.   Starając   się   utrzymać   w   ryzach   jego   wewnętrzną   bestię,   wycałował   sobie  drogę  do  jej  obojczyka  i  wtedy  po  prostu  musiał  cofnąć  się  i  po  prostu   na  nią  patrzeć.  Jej  piersi  były  najpiękniejszą  rzeczą,  jaką  kiedykolwiek  widział:   Była   doskonale   zbudowana,   jej   sutki   były   mocno   napięte   na   ich   bladym   szczycie,  jej  skóra  gładka,  a  jej  oddech  drwił  z  jego  samokontroli.   Był  tak  ostrożny  jak  w  przypadku  jej  ust.   Wyciągając   swój   język,   polizał   okrąg   wokół   jej   sutka   -­‐   i   z   tej   okazji   jej   ręce  wplotły  się  w  jego  włosy,  w  wyrazie  uznania.   "Och..."  jęknęła.   Uśmiechnął   się,   zanim   go   zassał.   Troszcząc   się   o   nią,   powoli   położył   się   na   bok   i   przeciągnął   ręką   w   dół   po   jej   talii,   biodrach,   jej   udach...   jej   wewnętrznej  stronie  ud.   Dała  mu  dostęp  niczym  woda,  jej  ciało  było  luźne  i  ufne  kiedy  ssał  jej   pierś   i   przesuwał   swój   dotyk   powoli   wyżej   i   wyżej.   Był   prawie   w   jej   rdzeniu,   i   planował  dokładnie  tam  ją  pogłaskać,  kiedy  -­‐   Obraz  człowieka  zaatakował  jego  mózg.   Na   początku   nie   mógł   rozgryźć,   co   do   kurwy   odwala...   ale   potem   poznał   jedną   losową   kobietę,   którą   bzykał   na   tyłach   samochodu   rok   temu.   A   ta   klarowność   była   zabójcą.   Widział   wszystko   w   HD,   rozmazaną   szminkę   na   jej  przednich  zębach,  smugi  maskary  pod  jej  oczami,  jej  nieudane  cycki,  gdzie   jeden  z  jej  sutków  robił  zeza.   Ale  nic  z  tego  nie  było  najgorsze.   Nie,  najgorszy  był  sposób  w  jaki  jej  głowa  przesuwała  się  do  przodu  i  z   powrotem,  do  przodu  i  z  powrotem  -­‐  ponieważ  był  wewnątrz  niej.   314  

 

Jego  fiut  był  w  jej  płci,  wchodził  i  wychodził,  rytm  był  coraz  szybszy,  tak   aby  mógł  już  skończyć  tą  sesję.   Jego  erekcja,  która  była  już  gotowa  by  wślizgnąć  się  w  Selenę,  była  w   szambie.   Była   w...   setkach   brudnych   kobiet,   które   nie   martwiły   się   o   bezpieczny  sex  czy  testy  na  choroby  weneryczne  lub  czy  nie  są  już  zarażone   AIDS   puszczając   się   jak   dziwki,   gdy   pozwalały   mu   na   dobranie   się   do   ich   majtek.   Fakt,   że   nie   mógł   zarazić   się   jej   chorobami   w   najmniejszym   stopniu   nie   miał  znaczenia.   Brudny,  był  brudny.   Szarpnięcie   z   powrotem,   syknął   i   zamknął   oczy,   próbując   przywołać   ewakuację  z  całego  tego  gówna.   "Trez?"   "Przykro  mi,  ale..."  kręcąc  głową,  skoncentrował  się  na  jej  piersiach  -­‐  i   poczuł  mdłości  z  powodu  nienawiści  do  samego  siebie.   "Jestem  po  prostu  -­‐"   Inna  kobieta  człowieków  zajęła  jego  mózg,  ta  agentka  nieruchomości,   którą   zaliczył   w   magazynie,   który   właśnie   kupił:   Wyobraził   sobie   jej   ręce   rozłożone  na  ścianie,  kiedy  pieprzył  ją  od  tyłu,  jej  obrączka  błyszczała.   "Przepraszam"   mruknął.   A   potem   było   więcej   potrząsania   głową   –   jakby   pamięć   obiektów   mogła   zostać   wyparta   z   tabeli   świadomości.   "Jestem..."   W   krótkim   odstępie   czasu,   ujrzał   brunetkę,   której   pozwolił   ssać   się   w   jego   biurze.   Rudzielca   którego   zaliczył   razem   z   tą   blondyną   w   klubowej   łazience.  Trójkąt  z  dziewczynami  z  college,  gothka  na  cmentarzu,  kelnerka  w   Sal,  farmaceutka  kiedy  poszedł  kupić  Motrin37  w  jedno  popołudnie,  barman  z   tego  miejsca,  kobieta  którą  widział  w  salonie  samochodowym...   Szybciej   i   szybciej,   aż   obrazy   były   niczym   pociski   jeden   po   drugim,   po   kolei,  uderzały  w  jego  mózg.   Kiedy   oderwał   się   od   Seleny,   wydawało   się   zarówno   dziwaczne   i   zupełnie   nie   na   miejscu,   że   jedyną   rzeczą   o   której   mógł   myśleć,   było   to,   że   Cienie  miały  rację.     Sex  z  ludźmi  skaził  go.                                                                                                                           37

 Lek  przeciwbólowy  /  Ibuprofen  

315  

 

I  płaci  cenę  za  tą  truciznę,  właśnie  tu  i  teraz.     ***     Siedząc   przy   kuchennym   stole,   Assail   mógł   tylko   gapić   się   na   swoich   kuzynów.   Para   zabójców   na   zlecenie,   dealerów   narkotyków   i   egzekutorów,   którzy   nie   tylko   umyli   się   przed   posiłkiem,   ale   teraz   siedzieli   na   swoich   miejscach  i  wyglądali  jakby  mieli  narobić  w  gacie.   Kiedy  babcia  Marisol  znów  wstała,  Assail  pokręcił  głową  "Pani,  musisz   cieszyć  się  tą  żywnością,  nad  którą  pracowałaś  tak  pilnie."   "Cieszę  się  nią"  ruszyła  z  powrotem  do  lady  i  pocięła  więcej  chleba.     "Ci  chłopcy,  oni  muszą  więcej  jeść.  Zbyt  chudzi,  zbyt  chudzi."   W   tym   tempie,   zamierza   zamienić   jego   wsparcie   w   –   co   to   było   za   wyrażenie,  leniwych  kanapowców?   I   co   ty   nie   powiesz,   chociaż   ta   dwójka   była   napchana,   zabrali   po   kolejnym   kawale   jej   domowego   chleba,   i   posłusznie   posmarowali   go   słodkim   masłem.   Niewiarygodne.   Assail  przesunął  oczy  na  Marisol.  Jej  głowa  była  skierowana  w  dół,  jej   widelec  z  zapałem  testował  żywność.  Nie  jadła  dużo,  ale  otworzyła  pudełko   z   tabletkami   w   kolorze   miedzi,   które   dała   jej   dr   Jane   i   wyjęła   jedną   z   szaro-­‐   pomarańczowych  kapsułek.   Nie   był   jedynym,   kto   ją   obserwował.   Orle   oczy   babci   monitorowały   wszystko:   każdy   ruch   widelcem,   każdy   łyk   ze   szklanki   z   wodą,   całe   to   nie   jedzenie,  które  miało  miejsce.   Marisol,   z   drugiej   strony,   nie   patrzyła   na   nikogo.   Po   emocjonalnym   spotkaniu   ze   swoją   krewną,   zamknęła   się   w   sobie,   jej   wzrok   spoczywał   na   posiłku,   a   jej   głos   ograniczał   się   do   wypowiedzenia   tak   lub   nie   na   pytania   dotyczące  przypraw.   Wycofała  się  w  miejsce,  w  którym  nie  chciał,  by  przebywała.   "Marisol"  powiedział.   Jej  głowa  się  podniosła  "Tak?"   "Chcesz  żebym  pokazał  ci  twój  pokój?"  tak  szybko  jak  wyszło  to  z  jego   ust,  spojrzał  na  jej  babcię  "Jeśli  pani  pozwoli,  oczywiście"   316  

 

Według   starych   zwyczajów,   starsza   kobieta   byłaby   cerbherem38   Marisol,   i   choć   rzadko   okazywał   szacunek   dla   ludzi,   uważał   za   słuszne   okazać   uwagę  kobiecie.   Babcia  Marisol  kiwnęła  głową.  "Tak.  Mam  dla  niej  rzeczy.  Tutaj."   Rzeczywiście,   walizka   na   kółkach   stała   pod   łukiem   prowadzącym   do   salonu.   Kiedy  babcia  wróciła  do  własnego  jedzenia,  mógłby  przysiąc,  że  na  jej   ustach  był  lekki  uśmiech.   "Jestem   po   prostu   wyczerpana"   Marisol   wstała   i   podniosła   swój   talerz.   "Czuję  się,  jakbym  mogła  zasnąć  na  zawsze."   Nie  mówmy  o  takich,  pomyślał,  jak  on,  zbyt  trwałych…   Po  tym  jak  pocałowała  w  policzek  babcię  i  porozmawiała  z  nią  w  swoim   ojczystym   języku,   podążył   za   nią,   kładąc   swoje   naczynia   w   zlewie,   a   następnie  podszedł  do  walizki.  Chciał  ją  objąć  ramieniem.  Ale  tego  nie  zrobił.   Wziął  jednak  jej  bagaż,  kiedy  po  niego  szła.   "Pozwól  mi"  powiedział.   Łatwość,   z   jaką   mu   pozwoliła   powiedziała   mu,   że   jeszcze   odczuwała   ból.   I   przejmując   prowadzenie,   zaprowadził   ją   na   schody.   Były   ich   dwa   zestawy:  jeden  prowadził  prosto  do  jego  pokoi,  następny  prowadził  w  dół  do   piwnicy,  gdzie  było  ich  pięć.   Babcia  i  kuzyni  byli  na  niższym  poziomie.   Zerknął  przez  ramię,  milczała  za  nim  niczym  grób,  jej  oczy  spuszczone,   ramiona  zapadnięte  ze  zmęczenia,  które  było  więcej  niż  tylko  fizyczne.   "Dam  ci  mój  pokój"  powiedział.  "W  zaciszu"   Nie  pozwoli  mu  zostać  ze  sobą.  Nie  z  babcią  w  domu.   Nawet  jeśli  było  to  miejsce,  gdzie  chciał  być.   "Dziękuję"  wyszeptała.   Zanim   zorientował   się   co   robi,   popchnął   wzmocnione   drzwi   z   drogi,   odsłaniając  polerowane  czarno  -­‐  białe  marmurowe  schody.   Och...  cholera,  pomyślał.   "Czujniki  ruchu,  heh"  powiedziała  unikając  trafienia.   "W  rzeczy  samej"                                                                                                                           38

 Kurator  przydzielony  z  urzędu  

317  

 

Kiedy   kroczyła,   Assail   starał   się   nie   zauważać   ruchów   jej   ciała.   Wydawało  mu  się  to  szczytem  braku  szacunku,  zwłaszcza,  że  kulała.   Ale  najdroższa  Pani  Kronik,  chciał  jej  jak  niczego  i  nikogo  innego.   Jego  kwatery  zajmowały  całe  najwyższe  piętro,  ośmiokątna  przestrzeń   zapewniała  trzystu  sześćdziesięciostopniowy  widok  na  rzekę,  odległy  miejski   rdzeń   Caldwell,   zalesione   równiny   na   Zachodzie.   Łóżko   było   okręgiem   z   zakrzywionym  zagłówkiem,  było  umiejscowione  dokładnie  w  centrum  pokoju   pod   lustrzanym   sufitem.   Wszystkie   ‘meble’   były   wbudowane:   szafki   z   orzechowymi  okleinami  służyły  za  stoliki,  komody,  i  obszar  biurka,  absolutnie   żadne  z  nich  nie  wchodziły  w  kontakt  ze  szklanymi  ścianami.   Uderzając   przełącznik   przy   drzwiach,   uruchomił   zasłony,   które   opadły   ze   swojej   ukrytej   przestrzeni,   ich   długość   przepływając   falowała,   aż   zatrzymała  się  na  swoim  miejscu.   "W   związku   z   twoją   skromnością"   powiedział   "wykąpać   możesz   się   tutaj.”   Sięgnął   wokół   framugi   i   wcisnął   kolejny   przełącznik.   Sypialnia   była   w   kolorystyce   migdałów   i   śmietany,   i   powtarzała   się   na   marmurowych   podłogach  i  ścianach  oraz  szafkach  w  toalecie.  Zabawne,  nigdy  nie  myślał  w   ten   czy   inny   sposób   na   temat   wystroju,   ale   teraz   cieszył   się   z   jej   uspokajających  tonów.   Marisol  zasłużyła  na  spokój  po  trudach,  których  przysporzyła  jej  walka.   Kiedy  szła  do  łazienki,  jej  palce  dryfowały  ponad  żyłami  w  marmurze,   jakby  próbowała  utrzymać  kontakt  z  ziemią.   Obracając  się  wokół,  stanęła  twarzą  do  niego.  "A  gdzie  ty  śpisz?"   Nie   zawahał   się   nawet   na   chwilę   pozostając   w   swojej   pozycji,   odchrząknął  jednak.  "Na  dole.  W  pokoju  dla  gości."   Skrzyżowała  ramiona  na  piersi.  "Czy  nie  ma  tutaj  innego  łóżka?"   Czuł  jak  jego  brwi  się  podnoszą.  "Jest  rozkładane  łóżko".   "Czy  mógłbyś  zostać  ?  Proszę"   Assail  zorientował  się,  że  znów  odchrząknął.  "Czy  jesteś  pewna,  że  to   właściwe  z  twoją  babcią  tutaj?"   "Czuję  się  bardzo  roztrzęsiona,  jeśli  będę  sama,  nigdy  nie  zasnę."   "Będę  zaszczycony,  aby  zaspokoić  to  żądanie."   Po  prostu  musiał  upewnić  się,  że  to  było  wszystko,  co  on…   318  

 

"Dobrze.  Dziękuję"  Spojrzała  na  jacuzzi  znajdujące  się  pod  parapetem.   "To  wygląda  niesamowicie."   "Pozwól   mi   nalać   wody   dla   ciebie"   poszedł   przed   siebie   i   odkręcił   mosiężne  uchwyty,  szum  kryształowo  czystej  wody,  wkrótce  będącej  gorącą.     "Jest  bardzo  głęboka"   Nie  żeby  wypróbował  ją  osobiście.   "Jest   tu   także   mała   kuchnia."   otworzył   ukryte   drzwi,   odsłaniając   kulącą   się  na  ziemi  lodówkę,  małą  mikrofalówkę  i  ekspres  do  kawy  "I  jest  jedzenie  w   szafce  powyżej,  jeśli  będziesz  głodna."   Rzeczywiście,  był  mistrzem  rzeczy  oczywistych,  nieprawdaż.   Niezręczna  cisza.   Zamknął   małą   szafkę.   "Będę   czekać   na   dole,   podczas   gdy   ty   będziesz   robić  swoje  -­‐"   Załamanie   Marisol   nadeszło   bez   wstępu,   szloch   podrywał   jej   ramionami,  aż  włożyła  głowę  w  ręce  i  starała  się  zachowywać  cicho.   Assail   nie   miał   doświadczenia   w   pocieszaniu   kobiet,   ale   podszedł   do   niej   nie   wydając   odgłosu.   "Najdroższa   moja"   mruknął   kiedy   przyciągnął   ją   do   piersi.   "Nie  mogę  tego  robić.  To  nie  działa  -­‐  nie  mogę  -­‐"   "Nie  możesz,  co  ?  Mów  do  mnie."   Przytłumiony   dźwięk   z   jego   koszuli,   jej   odpowiedź   była   wystarczająco   jasna.   "Nie   mogę   udawać,   że   to   się   nie   stało"   Uniósł   jej   głowę,   jej   oczy   błyszczały  od  łez.  "To  jest  to,  co  widzę  za  każdym  razem,  gdy  mrugam."   "Ciii..."  Schował  kosmyk  włosów  za  jej  ucho.  "Wszystko  w  porządku."   "Nie  jest..."   Ujmując  jej  twarz  w  dłonie,  czuł  zarówno  wściekłość  i  bezradność.     "Marisol..."   Zamiast  odpowiedzi,  chwyciła  jego  nadgarstki,  ściskając  -­‐  i  w  napiętej   ciszy  która  nastąpiła,  miał  przeczucie  że  o  coś  go  pytała.   Drogi  Boże,  chciała  czegoś  od  niego.   To  było  w  bezruchu  jej  ciała,  dzikości  jej  wzroku,  uchwytu  na  nim.  

319  

 

Assail  zamknął  na  chwilę  oczy.  Być  może  błędnie  to  odczytywał,  ale  nie   sądził  żeby  tak  było  –   choć  w  każdym  razie,  ona   ledwie   mogła   zostać   uznana   za  rozsądnie  myślącą,  biorąc  pod  uwagę  wszystko  przez  co  przeszła.     Cofnął   się   "Wanna   jest   prawie   pełna"   powiedział   szorstko   "Pójdę   potwierdzić   twoje   zakwaterowanie   babci,   dobrze?   Wezwij   mnie   jeśli   będziesz  potrzebowała  czegoś  zanim  wrócę."   Wskazując   domowy   intercom,   pospieszył   do   wyjścia,   zamykając   za   sobą   drzwi.   Opadł   na   nie   plecami,   chciał   uderzyć   głową   kilka   razy,   ale   nie   chciał  informować  jej  o  jego  problemie.   Przesuwając   rękę   w   dół   przed   swoje   spodnie,   miał   zamiar   zmienić   ułożenie   erekcji   do   bardziej   akceptowalnego   położenia   –   ale   ten   kontakt   sprawił,  że  jęknął,  i  wiedział  że,  musi  zadbać  o  pewne  rzeczy.   Ledwo  dotarł  do  łazienki  w  biurze  na  pierwszym  piętrze.  Zamknął  się  w   środku,  oparł  ręce  na  marmurowej  umywalce  i  zwiesił  głowę.   Trwał  tak  trzy  szybkie  bicia  serca.   Pasek  został  zdjęty  wraz  ze  skwapliwie  opadająca  tkaniną  i  zapięciami   spodni   -­‐   i   wtedy   jego   fiut,   jego   twardy   jak   skała,   pulsujący   fiut   eksplodował   z   przed  jego  bioder.   Gryząc  dolną  wargę,  ujął  siebie  w  dłoń  i  zaczął  pociągnięcia,  jego  cała   waga  spoczęła  na  ramieniu  które  zarzucił,  przyjemność  intensywna  do  bólu.   Jęk  który  z  siebie  wypuścił  groził  wydobyciem  się  na  zewnątrz,  ale  nie   mógł   z   tym   nic   zrobić.   Był   zbyt   głęboko   na   dnie   króliczej   nory,   aby   się   zatrzymać  czy  zmienić  kurs  lub  swoją  reakcję.   Szybciej,   do   góry   i   z   powrotem   -­‐   aż   gryzienie   jego   wargi   nie   wystarczyło:   Musiał   odwrócić   głowę   na   swoje   ramię   i   ugryźć   się   w   biceps,   jego  kły  zatonęły  głęboko  w  mięśniu  przez  sweter,  przez  koszulę.   Orgazm   uderzył   mocno,   niczym   czubki   ostrych   noży   wchodzące   w   niego,  wytrysk  złapał  w  rękę  jakby  chciał  się  ukryć.   Nawet   u   szczytu   uwolnienia,   honorował   swoją   Marisol:   celowo   zatrzymał   wszystkie   obrazy   w   swoim   umyśle,   zdeterminowany,   aby   był   to   wyłącznie  akt  fizyczny.         320  

 

Kiedy  było  po  sprawie,  nie  czuł  ulgi  w  najmniejszym  stopniu.   I  czuł  się  brudny,  nawet  po  tym,  jak  się  umył.         Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

321  

 

TRZYDZIEŚCI-DWA   Beth  znalazła  zestaw  leków  na  umywalce  w  łazience.  Po  wkurzaniu  się   o  stan  stołu  bilardowego,  i  wszystko  inne,  poszła  na  górę  i  od  razu  skierowała   się   do   drugiej   sypialni   wziąć   prysznic   -­‐   po   czym   odkryła   czarny   skórzany   pokrowiec  na  ladzie  między  jej,  a  Ghroma  umywalką.   Początkowo   myślała,   że   to   pokrowiec   jednej   z   par   okularów   Ghroma,   oprócz  tego,  że  był  miękki,  nie  twardy.   Gdy  wyciągnęła  rękę,  aby  podnieść  rzecz,  uderzyła  w  nią  pierwsza  fala.   Gorące,  wilgotne  powietrze  kwitło  na  całym  ciele,  od  karku  do  długości   jej  nóg,  od  twarzy  i  gardła  do  brzucha  i  w  dół  do  jej  stóp.   Jakby  już  uruchomiła  prysznic.   Odrzucając   wrażenie,   rozpakowała   dwie   połówki   i   otworzyła   zestaw.   To   nie   były   okulary,   nie.   Zamiast   nich,   była   szklana   fiolka   z   przezroczystym   płynem   w   środku,   i   trzy   strzykawki,   wszystko   przypięte   paskami,   jakby   jechało   na   przejażdżkę   samochodem   i   chciało   przestrzegać   przepisów   zapinając   pasy   bezpieczeństwa.   Etykieta   na   małej   butelce   była   skierowana   do  wewnątrz,  więc  obróciła  buteleczkę  w  miejscu,  aby  zobaczyć  co  tam  jest   napisane.   Morfina.   Nigdy  nie  widziała  czegoś  takiego  w  żadnej  z  rzeczy,  Ghroma.  I  nie  było   trudno  zgadnąć,  że  mógł  pójść  do  dr  Jane  -­‐  lub  cholera,  nawet  do  Aghresa  -­‐   aby  przygotować  się  w  razie  przyjścia  jej  –   Przyszedł   na   nią   kolejny   podmuch   ciepła,   zmarszczyła   brwi   i   spojrzała   do   góry   na   odpowietrznik   nad   głową.   Może   Fritz   musi   sprawdzić   system   HVAC  –   Gdy  jej  kolana  ugięły  się  bez  ostrzeżenia,  ledwo  miała  czas,  aby  złapać   się   lady,   zestaw   leków   Ghroma   wpadł   do   zlewu,   przewracając   dwie   butelki   jej  perfum  Chanel.  Z  jękiem  rannego  zwierzęcia,  próbowała  podciągnąć  się  w   górę,  ale  jej  ciało  nie  słuchało  sygnałów.   Było  na  własnej  ścieżce.  

322  

 

Ogromna,  wulkaniczna  moc  eksplodowała  w  niej,  pozbawiając  siły,  do   utrzymania   się   z   daleka   od   podłogi.   Opadając   w   dół,   skuliła   się   wokół   swojego   rdzenia,   trzymając   dół   brzucha,   podkurczając   kolana   do   piersi.   Ledwie   zarejestrowała   chłód   marmuru,   kiedy   pod  jej  skórą   był   pożaru  lasu,   a   ona   przesunięta   była   do   zacinającego   pragnienia,   przytłaczającej   potrzeby   seksualnej,  która  wymagała  jednego  i  tylko  jednego.   Jej  męża.   Przerzucając   się   na   plecy,   przeniosła   się   na   drugą   stronę,   a   następnie   na   brzuch.   Rzucając   się   z   pazurami   na   śliską   podłogę,   potarła   swoje   uda,   starając   się   znaleźć   jakąś   ulgę,   trochę   wytchnienia   od   bólu,   który   przejął   wszystko.   Ile  godzin?  Starała  się  myśleć  -­‐  ile  godzin  mówiła  Layla,  że  to  trwało?   Dwadzieścia  cztery?  Nie,  dłużej  –   Beth  krzyknęła,  kiedy  kolejny  wybuch  ciął  przez  jej  ciało,  pot  perlił  się   na  czole,  kły  schodziły  w  dół,  w  jej  usta.   A   to   był   dopiero   początek,   odległa   część   jej   potwierdzenia.   Tylko   pierwsza  salwa  –  będzie  jeszcze  gorzej:  Z  biegiem  czasu,  hormony  uczynią  ją   niezdolną  do  niczego,  z  wyjątkiem  oddychania.   I  pomyśleć,  że  zgłosiła  się  do  tego  na  ochotnika?   Szaleństwo.   Chcączka  była  jak  para  pięści,  dokręcająca  jej  ciało  do  tego  stopnia,  że   myślała,   że   ma   złamane   kości.   Nie,   nie,   to   ją   zabije   -­‐   jak   może   być   inaczej?   I  zapotrzebowanie   na   seks?   Nie   chodziło   nawet   o   posiadanie   dziecka.   Chodziło  o  przetrwanie  –   Ghrom.   O  Boże,  on  tu  przyjdzie.  Kiedy  wreszcie  skończy  rozmawiać  z  Thorem.   Znajdzie  ją  na  podłodze  -­‐  i  co  wtedy?   Nawet   przez   wir   hormonów,   była   w   stanie   zastanowić   się   nad   zakończeniem  tego  –  będzie  w  strasznym  położeniu:  albo  ją  obsłuży  i  będzie   żyć   z   konsekwencjami,   których   nienawidzi   lub   będzie   patrzeć   na   jej   cierpienie.   Czego  nigdy  by  nie  zrobił.   Dłonie   ślizgały   się   na   gładkiej   podłodze,   gdy   próbowała   się   podnieść.   Wspinała  się  po  szufladach  jak  po  drabinie,  musiała  zrobić  sobie  przerwę  na   323  

 

poziomie  licznika,  miała  zawroty  głowy,  oczy  próbowały  się  skupić,  gdy  ciało   błagało  o  seks,  którego  po  prostu  nie  mogło  mieć.   Zanim  całkowicie  ulegnie,  zamierzała  zająć  się  tym  na  własną  rękę.   Jej   ręce   drżały   tak   bardzo,   że   zajęło   jej   kilka   prób   zanim   uchwyciła   zestaw,  ale  w  końcu,  to  miała  i  przeniosła  go  na  podłogę.  Czas  na  oddech,  na   chłodnym   marmurze.   Ale   nie   za   długo.   Fale   za   każdym   razem   przychodziły   szybciej  i  były  mocniejsze.   Przebierała  palcami,  szklana  fiolka  wysunęła  się  z  uchwytu  i  potoczyła  z   dala.   Płakała,   kiedy   wlokła   po   nią   swoje   ciało,   ramiona   na   zewnątrz,   ręce   drapały-­‐   "Beth",  powiedział  głos.  "O,  Boże...  Beth."   Męska  dłoń  zeszła  z  góry,  sięgając  po  nią,  przez  rozrzedzone  powietrze   dla  niej  -­‐  i  przez  bagno,  walczyła  by  przetworzyć  jak  i  dlaczego  –  tyle,  że  jej   ciało  wykonało  to  połączenie.   Ghrom.   Gdy   jego   shitkickersy   weszły   w   jej   pole   widzenia,   hormony   buchnęły,   odpowiadając  na  jego  obecność,  przez  wzmaganie  się  do  poziomu,  który  był   nie   tylko   piekłem   na   ziemi,   ale   wrzeniem   krwi   pod   skórą,   czyniąc   jej   płeć   rządną,  na  to  co  tylko  on  mógł  jej  dać.   Ale  to  nie  mogło  się  stać.   "Idź..."   krzyknęła   chropowatym   głosem.   "Daj   mi   narkotyki...   albo   daj   mi-­‐"   Ghrom  ukląkł  przy  niej.  "Beth  -­‐"   "Daj  mi  narkotyki!  Zrobię  to  -­‐"   "Nie  mogę  ci  pozwolić  -­‐"   Przygwoździła  go  z  twardym  spojrzeniem,  nie  miała  żadnej  energii  do   walki.  "Daj  mi  te  kurewskie  narkotyki!"     ***     Ciało  Ghroma  zaczęło  reagować,  gdy  wchodził  po  schodach  do  swoich   kwater   -­‐   i   do   czasu,   gdy   zmierzał   do   łazienki,   dokładnie   wiedział,   co   robiło.   Jak   również   jakie   było   rozwiązanie:   Każdy   instynkt   w   nim   ryczał   do   324  

 

obsłużenia   swojej   kobiety,   aby   złagodzić   jej   cierpienie,   jedynym   mającym   znaczenie  sposobem.   Trzęsąc   się,   opadł   na   kolana,   szukając   jej   dłońmi,   podążając   za   dźwiękiem   jej   głosu   i   ruchami   szarpania   ciała   na   marmurowej   posadzce.   Mówiła   bez   ładu   i   składu,   skręcając   się   z   bólu,   przegrywając   z   agonią   chcączki.   "Daj  mi  te  pieprzone  narkotyki!"   Dopiero   po   chwili,   jej   żądanie   dotarło   do   jego   świadomości,   a   następnie  zdał  sobie  sprawę,  że  to  był  moment  w  jego  życiu  gdy  droga,  która   została  wytyczona  miała  tylko  dwa  rozgałęzienia  -­‐  a  w  jego  umyśle,  żadne  nie   było  dobre.   "Ghrom…"  jęknęła.  "Ghrom...  daj  mi  tylko  te  leki."   Myślał  o  zestawie,  który  zostawił  na  ladzie.  Wszystko,  co  musiał  zrobić,   to   go   otworzyć,   wypełnić   strzykawki   i   wstrzyknąć   morfinę.   A   następnie   jej   cierpienie  byłoby  złagodzone  –   Tylko  częściowo,  jakaś  jego  część  wskazała  –   Nowy   szturm   chcączki   zgniatał   ciało   Beth,   jej   gwałtowny   wdech   wzrastający   do   głośności   krzyku,   jej   kończyny   uderzające   w   jego,   gdy   miała   konwulsje.   Nie   był   pewien,   kiedy   dokładnie   jego   umysł   zadecydował.   Ale   nagle,   jego  ręce  były  przy  rozporku  skór,  leki  zapomniane,  kierunek  wybrany.   "Trzymaj  się,  leelan"  mruknął,  kiedy  ukazała  się  jego  erekcja.  "Trzymaj   się,  idę..."   Bardzo  kurwa  prawidłowo.   Do   chwili   gdy   wymacał   wokół   jej   nóg   dżinsy   i   zabrał   się   za   ich   zdejmowanie,   co   zajęło   mu   cholernie   dużo   czasu:   jej   ciało   walczyło   z   nim,   uda   zaciskały   się   ponieważ   przekręcała   i   obracała   się   na   podłodze,   gdy   jednak  w  końcu  zdjął  skurwiele  z  jej  nóg,  nie  marnował  czasu.  Zmusił  ją  do   bycia  nieruchomą,  przekopując  swoje  ręce  do  jej  bioder,  a  potem  –   Beth  krzyczała  jego  imię,  kiedy  w  nią  wszedł,  jej  paznokcie  rozdzierały   jego   ramiona,   piersi   przylgnęły   do   jego   piersi.   Doszedł   natychmiast,   jego   jądra   się   napięły,   i   nastąpiło   uwolnienie   -­‐   i   nie   był   przygotowany   na   odpowiedź  od  niej.  Gdy  ona  szczytowała  wraz  z  nim,  jej  płeć  zaciskała  się  na   nim,  pociągając  i  szarpiąc  za  jego  długość.     325  

 

Znów  doszedł.  Tak  gwałtownie,  że  ugryzł  się  w  swój  własnym  język.   Pompował  naprzeciw  niej,  pompował  w  nią,  wszedł  mocno  i  dziko  –  do   chwili,  aż  jego  ciało  powzięło  krótką  przerwę,  aby  się  zregenerować.  I  wtedy   poczuł   różnicę   jaką   w   niej   dokonał:   Ona   też   miała   krótki   odpoczynek,   napięcie  w  ciele,  odpuszczało,  jak  gdyby  jej  cząsteczki  brały  głęboki  oddech.   Ale   zanim   zdążył   sobie   pogratulować,   wyczuł   coś   innego.   Smutek   przepełnił   powietrze,   smutna   przyprawa   zatrzymała   go   i   przechylił   głowę,   jakby  chciał  spojrzeć  jej  w  oczy.   "Nie  płacz",  powiedział  szorstko.  "Leelan,  nie-­‐"   "Dlaczego  to  robisz?"  Jęknęła.  "Dlaczego...?"   Była  tylko  jedna  odpowiedź.  Na  dziś...  i  na  zawsze:  "Ponieważ  kocham   cię  bardziej  niż  cokolwiek  innego."   Bardziej  niż  siebie  samego.  Więcej  niż  jakiekolwiek  przyszłe  młode.   Jej  drżące  ręce  pocierały  jego  twarz.  "Czy  na  pewno?"   Odpowiedział,   ponownie   poruszając   się   w   niej   głęboko,   nabierająca   tempa   penetracja   przesuwała   go   do   i   poza   jej   śliską   płeć.   A   jej   reakcja?   Dźwięk   jaki   wydała   był   częściowo   pomrukiem,   częściowo   jękiem,   jej   hormony  buchały  ponownie.   Z  jakiegoś  powodu,  pomyślał  o  wizji  Vhrednego.   Stoisz  w  białym  polu.  Biało,  biało  jest  wokół  ciebie  i  mówisz  do  twarzy   w  niebiosach.   Twoja  przyszłość  jest  w  twoich  rękach.   Jezu   Chryste,  czuł  się  jakby  Zanikh  dyszał  mu  w  kark,  prześladował  go  -­‐   i   chociaż   to   było   prawdziwe   dla   każdej   żywej   rzeczy,   czuł   się   na   celowniku,   jakby  jego  data  ważności  była  tuż  za  rogiem.   To   nie   znaczyło,   że   Beth   miała   go   przeżyć.   Wręcz   przeciwnie.   Najprawdopodobniejszą   przyczyną   jego   własnego   upadku...   miał   być   jej   upadek.   Opuszczając   głowę   do   jej   szyi,   podłożył   ręce   pod   jej   ciało   i   zabrał   się   za   poważne   pieprzenie.   Poddając   się,   rezygnując,   idąc,   jakby   to   był   skok   z   urwiska  -­‐  skok  był  łatwą  częścią,  ponieważ  spadanie  gówno  cię  kosztowało.   To  lądowanie,  było  mordercą.     Tłumaczenie:  Fiolka2708 326  

 

TRZYDZIEŚCI-TRZY   Sola   zamknęła   oczy,   gdy   wsunęła   swoje   ciało   głębiej   do   wnętrza   wanny.  Kiedy  poziom  wody  podniósł  się  przykrywając  wszystko   za  wyjątkiem   szyi   i   głowy,   ciepło   uświadomiło   jej   jak   bardzo   była   przemarznięta,   ale   nie   powierzchownie,  tylko  wewnętrznie,  do  szpiku  kości.     Wpatrując   się   w   swoje   ciało   w   przyciemnionym   świetle,   czuła   się   od   niego   oderwana   i   nie   była   idiotką.   Pozwalając   się   obmacywać   jakiemuś   zbirowi,   po   to   aby   tylko   przetrwać   noc,   mogło   spowodować   takie   rozdwojenie  –  teraz  rzecz  polegała  na  tym…  jak  przywrócić  połączenie?     Znała  jedno  pewne  rozwiązanie.   Ale  on  zostawił  ją  tu,  na  górze,  samą.   Człowieku,  ależ  się  namęczyła  próbując  wziąć  sobie  do  serca  rozsądną   radę   Assaila.   Udawanie,   że   tych   godzin,   tego   strachu   i   grozy   nie   było,   wydawało  się  takim  samym  wyzwaniem  jak  przeżycie  tego  osobiście.  Ale  jaką   miała   inną   opcję?   Nie   mogła   oddychać   tym   samym   powietrzem   co   jej   babcia   po  tym  wszystkim  co  przeszła  i  co  cały  czas  miała  przed  oczami.     Patrząc   na   siebie   ponownie,   poruszyła   nogami.   Poprzez   falującą   powierzchnię,   bandaż   na   jej   udzie,   w   kółko   odkształcał   się   i   formował   ponownie.   Sięgając   przez   wodę,   zdjęła   opatrunek,   przylepiec   odkleił   się   z   łatwością.  Wiedziała,  że  nie  powinna  moczyć  szwów  –  ups.     Dokąd,   u   diabła,   Assail   przywiózł   ją   na   leczenie?   Miejsce   pachniało   dużymi   pieniędzmi,   z   całym   tym   systemem   bezpieczeństwa,   przez   sprzęt   medyczny,   aż   po   tych   wszystkich   ludzi.   Jej   mózg   próbował   nadać   temu   wszystkiemu  jakiś  sens,  ale  jedyna  konkluzja  jaka  przychodziła  jej  do  głowy,   to  to,  że  to  był  rząd.     Mimo,  iż  śmiał  się  z  tego,  nie  mogła  znaleźć  innego  wytłumaczenia.     Ale  on  jej  nie  aresztował.     Zamykając   oczy   zastanawiała   się,   skąd   wiedział   jak   ją   znaleźć.   I   co   dokładnie   zrobił   Benloiseowi?   Cholera,   obraz   krwi   na   twarzy   Assaila,   wokół   jego  ust…   Kto  teraz  będzie  rządził  w  Caldwell?  

327  

 

Hmm.   Wyciągając   rękę   z   wody,   odgarnęła   włosy   do   tyłu.   Były   wilgotne   na   całej  długości,  ogrzewając  nasadę  szyi,  sprawiały,  że  się  pociła.     Boże,  tu  było  tak  cicho.     Żyła   ze   swoją   babcią   prawie   dekadę   i   była   przyzwyczajona   do   okolicznego   gwaru:   jeżdżących   samochodów,   szczekających   w   oddali   psów,   krzyczących  dzieci,  które  grały  w  koszykówkę  na  podjazdach.  A  tutaj?  Tylko   woda  pluskająca  się  w  wannie,  kiedy  poruszyła  nogami  –  i  ona  wiedziała,  że   ta  cisza  nie  była  spowodowana  tym,  że  w  bezpośrednim  sąsiedztwie  nie  było   żadnych  innych  domów.  To  miejsce  było  zbudowane  jak  forteca,  i  było  pełne   trików.  Trików  wysokiego  szczebla.     Wróciła  myślami  do  tej  nocy,  kiedy  po  raz  pierwszy  przyjechała  tu  na   prośbę   Benloise.   Jej   misją   było   szpiegowanie   Assaila   i   jego   zamku   –   i   to   co   odkryła   wprawiło   ją   w   zakłopotanie:   ta   dziwna   holograficzna   kurtyna.   Te   kamery  bezpieczeństwa.  I  sam  człowiek.     Może  nadawała  temu  wszystkiemu  zbyt  wielkie  znaczenie.  Może  Assail   i   jego   kumple   byli   po   prostu   ciężkimi   przypadkami   katastrofistów,   czekającymi  na  dzień  sądu  ostatecznego…   Zamykając   oczy   odepchnęła   wszystko   i   po   prostu   unosiła   się   na   wodzie.  Mogła  dać  sobie  w  palnik,  ale  jej  ciało  było  dostatecznie  poruszone,   dziękuję  bardzo.     Nagle  emocje  zagotowały  się  -­‐  było  zbyt  dużo  do  przechowania.     Szarpnęła  się  do  pionu,  woda  rozchlapała  się  na  podłodze.  „Cholera.”   Ile   czasu   upłynie,   zanim   znowu   poczuje   się   normalnie,   jak   wcześniej?   Jak  wiele  nerwowych  nocy,  niespokojnych  posiłków  i  ukrytych,  kłujących  łez   to  zabierze?     Wychodząc,  chwyciła  puszysty,  biały  ręcznik  z  blatu  i  skrzywiła  się,  gdy   wszedł   w   kontakt   z   jej   skórą.   To   było,   jakby   jej   nerwy   były   w   stanie   wysokiego   pogotowia,   jak   chorągiewka   na   wietrze   chwytająca   każdy   ruch   materiału   frotte,   każdy   powiew   z   przewodu   wentylacyjnego,   każde   drżenie   parujących  kropel  wody…   „Jesteś  piękna.”  

328  

 

Jej   wilgotne   pięty   zapiszczały,   gdy   okręciła   się   w   stronę   drzwi   wejściowych.  Assail  stał  w  cieniu,  ciemna,  wyłaniająca  się  z  cienia  obecność,   sprawiła,  że  poczuła  się  bardziej  obnażona  niż  tylko  naga.   Na  jeden  elektryzujący  moment  ich  oczy  się  spotkały.     A  potem  rzuciła  swój  ręcznik.  „Potrzebuję  cię.”   Dźwięk   jego   wydechu   brzmiał   jakby   został   w   swego   rodzaju   sposób   pokonany,   ale   nie   obchodziło   jej   to.   Czuła   w   powietrzu   skwierczenie   pomiędzy  nimi  i  wiedziała,  że  nie  było  to  jednostronne.     „Teraz”  zażądała.         „Jak   mógłbym   powiedzieć,   nie”   wyszeptał   tym   swoim   akcentowanym   głosem.   Podszedł  do  niej  i  ujął  jej  twarz  w  swoje  silne,  ciepłe  dłonie  –  i  to  była   taka  ulga  mieć  go  tu,  nachylającego  się  do  niej,  pocierającego  ustami  jej  usta,   bawiącego  się  jej  wargami,  uspokajającego  ją  podczas  gdy  jej  płeć  budziła  się   do   życia.   A   potem   została   oderwana   od   podłogi   i   zaniesiona   do   sypialni   w   jego  ramionach.     Z   nieprawdopodobną   delikatnością,   jakby   istniało   niebezpieczeństwo   roztrzaskania,  ułożył  ją  na  futrzanej  kołdrze  –  co  było  zbyt  dobre.  Nawet  jeśli   jej  ciało  odpowiadało  mu,  rozpuszczając  się,  zamieniając  się  w  płynny  wosk,   ona  była  na  krawędzi  rozpadu  na  kawałki.     Ale  to  powinno  pomóc.     Pociągnęła   go   za   ramiona   w   dół   do   siebie,   a   on   usiadł   na   łóżku   obok   niej   –   jakby   bał   się,   że   poczuje   się   jak   w   pułapce   i   wpadnie   w   panikę.   Z   wyjątkiem   tego,   że   pragnęła   jego   ciężaru   przytroczonego   do   niej,   chciała   czuć   jak   wciska   ją   w   materac,   zastąpić   wspomnienia   rzeczywistością,   zmienić   świadomość  poprzez  całkowity  kontakt.       Sola  pociągnęła  go  na  siebie.  Rozkładając  nogi,  zrobiła  miejsce  dla  jego   erekcji  za  zamkiem  rozporka,  dokładnie  naprzeciwko  jej  rdzenia,  wełna  jego   spodni  podrażniła  jej  delikatną  skórę,  wywołując  jej  jęk  –  w  dobrym  sensie.     Więcej   całowania,   jego   język   wślizgnął   się   w   jej   usta,   jego   dłonie   dotarły  do  jej  piersi.  Był  zdecydowanie  lepszy  dla  jej  bólu  i  udręki  niż  woda  w   wannie,  szczególnie,  że  jego  biodra  kołysały  się  naprzeciw  niej,  głaszcząc  jej   łono   w   swojej   własnej   obietnicy,   dając   jej   przyjemność   i   spokój.   Jej   sutki  

329  

 

stwardniały   boleśnie   –   jakby   wiedząc   czego   teraz   potrzebuje,   przerwał   połączenie  usta-­‐usta  i  zaczął  całować  do  nich  drogę.     Jego   język   leniwie   lizał   najpierw   wokół   jednego,   a   potem   drugiego   sutka  –  zanim  zaczął  je  ssać  i  ciągnąć.     Wyginając   się   z   rozkoszy,   gładziła   jego   włosy,   grube   fale   dawały   jej   więcej   niż   wystarczająco,   aby   się   trzymać…   gdy   spojrzała   w   lustro   nad   łóżkiem.     I  zobaczyła  go  kochającego  się  z  nią.     „Och,   Marisol…   uczta   dla   oczu…”   Jego   powieki   były   przymknięte,   kiedy   podniósł  głowę  i  spojrzał  w  dół  na  jej  ciało.  „Jesteś  marzeniem  mężczyzny.”   Powiedzmy.  Była  szczupła  jak  chłopak,  prawie  bez  bioder  i  z  piersiami,   które   były   zaledwie   tak   duże,   aby   potrzebować   biustonosza   –   a   jednak,   w   tym   przyciemnionym   świetle,   na   jego   okrągłym   łóżku,   pod   jego   napiętym   spojrzeniem,  była  zmysłowa  jak  żadna  kobieta  na  planecie,  w  pełni  erotyczna   i  gotowa  być  zaspokojona  przez  swojego  mężczyznę.     Mimo,  iż  tak  naprawdę  nie  był  jej.     Spuszczając   ponownie   głowę,   zajął   się   bardziej   uważnie   jej   piersiami,   gdy   jego   palce   dryfowały   na   jej   biodro   i   dalej   na   zewnętrzną   stronę   uda.   Pieścił   jej   nogę   w   górę   i   w   dół,   jednocześnie   ssąc   i   poruszając   się   ostrożnie   naprzeciwko  niej.     A  potem  wsunął  dłonie  pomiędzy  uda,  zastępując  jego  w  pełni  ubraną   erekcję,  pobieżnie  masując  jej  mokre  łono,  raz,  drugi  raz…  a  potem  potarł.   Znowu  pocałował  ją  w  usta,  a  jego  palce  zagłębiły  się  w  niej.     Na   ułamek   sekundy,   wzdrygnęła   się   i   zesztywniała,   jej   ciało   przypomniało  sobie  ostatni  raz,  kiedy  to  się  stało.     Assail   natychmiast   wszystko   przerwał.   Spojrzał   na   nią   w   dół,   wyraz   jego  twarzy  pociemniał  do  punktu  utraty  kontroli  z  wściekłości.  „Jak  bardzo   zostałaś  skrzywdzona.”   Sola  tylko  potrząsnęła  głową.  Nie  chciała  do  tego  wracać,  gdy  ulga  była   na  wyciągnięcie  ręki.     „Marisol,  jak  bardzo.”   „Myślałam,  że  mówiłeś,  że  powinnam  zapomnieć  o  tym  co  się  stało.”   Jego   oczy   zamknęły   się   jakby   poczuł   ból.   „Nie   chcę   cię   skrzywdzić   –   nigdy.  A  szczególnie  nie  w  ten  sposób.”   330  

 

Boże,   był   piękny,   te   przystojne   rysy   ściągające   się   w   agonii   w   imię   jej   dobra.     Wyciągnęła  rękę  i  wygładziła  jego  czoło,  usuwając  utworzone  linie.  „Po   prostu  bądź  ze  mną.  Spraw  żeby  wszystko  było  o  tobie…  a  nie  o  kimkolwiek   lub  czymkolwiek  innym.  To  jest  to,  czego  teraz  potrzebuję.”     ***     Za   każdym   razem,   gdy   Assail   myślał,   że   jego   kobieta   przestała   go   zaskakiwać,   Marisol   zabierała   go   na   inny,   głębszy   poziom.   W   tym   przypadku,   myśl,   że   jakiś   mężczyzna   brutalnie   zbezcześcił   jej   ciało…   Najdroższa   Pani   Kronik  w  Zanikhu,  jego  mózg,  dosłownie,  zatrzaskiwał  się  w  agresji  i  agonii.     Ale,   wystarczył   jeden   jej   dotyk,   aby   skutecznie   odciągnąć   go   od   przemocy.     „Nie  przestawaj”  odetchnęła  i  potarła  nosem  jego  gardło.     Jej   niewinne   działanie   wywołało   w   nim   natychmiastową   potrzebę   karmienia,  jego  kły  opuściły  się  do  jego  ust,  jego  pragnienie,  aby  oznaczyć  ją   przez  wzięcie  z  jej  żyły,  było  prawie  tak  silne  jak  determinacja  aby  nigdy  nie   wyznać  jej  kim  tak  naprawdę  był.     Miała  wystarczająco  dużo  traumatycznych  przeżyć.   Jej   ręce   powędrowały   do   jego   koszuli,   którą   jednym   szarpnięciem   uwolniła  ze  spodni.  A  potem  zaczęła  pracować  nad  jego  paskiem.     Rzecz  w  tym,  że  nie  mógł  być  rozproszony.  Nie,  dopóki  nie  wiedział…   „Co  on  ci  zrobił”  zażądał.     Kiedy   Marisol   wciąż   robiła   swoje,   jakaś   jego   część   zastanawiała   się,   dlaczego  ją  naciskał,  szczególnie  radząc  jej  żeby  się  od  tego  odseparowała.     „Zrobiłam   to   co   musiałam,   żeby   go   rozproszyć”   powiedziała   dobitnie.   „A  potem  dotarłam  do  jego  jaj.”     Assail  wypuścił  powietrze.  „Powinienem  być  tym,  który  go  zabił.”   „W  obronie  mojego  honoru?”   Był  śmiertelnie  poważny,  kiedy  na  nią  spojrzał.  „Absolutnie.”   Zdawało   się,   że   jej   oczy   zakleszczyły   się   na   jego   własnych.   „Ponad   wszystko,  jesteś  prawdziwym  dżentelmenem.”    

331  

 

„Zabiłem   Benloise”   usłyszał   siebie.   „W   sposób,   który   sprawił,   że   cierpiał.”   Jej  powieki  zamknęły  się  na  chwilę.  „Skąd  wiedziałeś,  że  to  on  był  tym   który  mnie  porwał?”   „Śledziłem  cię  tej  nocy,  gdy  włamałaś  się  do  jego  domu.”   „Więc   to   byłeś   ty.”   Potrząsnęła   głową.   „Mogłam   przysiąc,   że   ktoś   ze   mną   był.   Ale   nie   byłam   pewna.   Jezu,   robisz   mi   wstyd,   gdy   przychodzi   do   tropienia  kogoś.”     „Dlaczego  tam  poszłaś”  zastanawiał  się.     Uśmiech,  który  otrzymał  był  pełen  ironii.  „Ponieważ  odwołał  tropienie   ciebie   –   i   odmówił   zapłacenia   mi   całej   kwoty,   która   mi   się   należała.   To   znaczy,   byłam   przygotowana   zachować   na   koniec   pertraktacje,   ale   coś   go   wystraszyło.  Ty?”   Skinął  głową  i  ponownie  posiadł  jej  usta,  wpijając  się  w  nie,  by  poczuć   jej  smak.  „Nigdy  więcej  czegoś  takiego  dla  ciebie.”   „Czego?”   „Tego  rodzaju  pracy.”   Ponownie  znieruchomiała,  ale  tylko  na  chwilę.  „Zgadzam  się.”   Boże,  to  było  to  co  chciał  usłyszeć,  nie  mając  o  tym  pojęcia:  pomysł,  że   ona   pozostanie   bezpieczna,   dał   mu   takiego   kopa,   że   musiał   zamrugać   oczami,  żeby  przez  to  przejść.     Tak  samo  szybko  jak  to  minęło,  Assail  zrzucił  swoje  ubrania,  delikatne   tkaniny  spadły  z  krawędzi  łóżka  na  podłogę.  Kiedy  znalazł  się  z  nią  skóra  przy   skórze,  uniesiony  ponad  jej  rozłożonymi  udami,  jego  twardy  jak  skała  fiut  był   zadowolony  z  czekania.     Gdy   wreszcie   umieścił   główkę   w   wejściu   jej   pochwy,   wiedział,   że   będzie  stracony  na  zawsze  kiedy  zakończy  ten  akt.  A  może  to  było  kłamstwo.   Może…  był  stracony  już  pierwszej  nocy,  gdy  spotkał  się  z  nią  na  śniegu.     Zagłębiając   się   powoli   w   jej   wnętrze,   czując   jej   ciało   wygięte   w   łuk   naprzeciw   jego   piersi,   patrząc   w   jej   uciekające   do   tyłu   oczy,   pragnął   by   nigdy   się  nie  spotkali.  Tak  dobre  jak  to  było,  nie  potrzebował  takiej  słabości  jak  ona   w   swoim   życiu.   Ale   jak   rana   wciąż   posypywana   solą,   była   stale   na   jego   skórze.     Przynajmniej  zamierza  zostać  tu  z  nim  i  być  bezpieczna.   332  

 

To  było  jego  jedyne  pocieszenie.     Poruszając  się  powoli,  ostrożnie,  rozluźnił  się  w  jej  śliskim  uścisku,  jego   fiut  był  głaskany  ze  wszystkich  stron.  Musiał  zacisnąć  zęby,  aby  zablokować   dolną  część  pleców  na  stałym,  równomiernym  tempie   –  pragnął  poruszać  się   szybciej  i  szybciej,  ale  to  nie  była  ta  opcja.     I  tak,  wiedział  dokładnie  co  przeszła:  używała  go  jako  gąbki  do  tablicy,   a  on  był  bardziej  niż  chętny  by  pasować  do  tego  projektu.     Wszystko  dla  niej.   Marisol   ponownie   się   poruszyła,   owinęła   nogi   wokół   niego   i   tak   się   ustawiła,  że  wszedł  jeszcze  głębiej.  Jedno  pchnięcie  później  przytrzymała  się   mocno  jego  ramion.  Było  blisko  dla  niej,  bardzo  blisko.     „Mam  cię”  powiedział  w  jej  włosy.  „Nie  zatrzymuj  się,  a  ja  cię  złapię.”   Odrzuciła  głowę  do  tyłu,  wbijając  w  niego  paznokcie,  wyprężyła  ciało,  a   on   zamarł   czując   szarpnięcie   na   fiucie,   subtelne   pociągnięcie,   które   go   podkręciło.     Obracając  głowę  na  jej  szyję,  miał  na  myśli  tylko  być  bliżej  niej,  czuć  ją   bardziej,  ponadto  chciał  bardziej  żywo  reagować  na  jej  potrzeby.     Ale  ona  poruszyła  się  nieoczekiwanie,  wyginając  ciało  w  łuk,  zmieniając   pozycję  –  i  jej  szyja  naparła  na  jego  usta…  na  jego  kły.     Nacięcie  było  niewielkie.  Odrobina  jej  smaku  była  niczym,  ale…   Zanim  zdążył  się  powstrzymać,  zagłębił  się  bardziej.   Jego   Marisol   jęknęła   i   chwyciła   go   za   biodra,   ciągnąc   go   jakby   chciała   skłonić  go  znowu  do  poruszania.     „Biorę  pigułki”  powiedziała  z  bardzo,  bardzo  daleka.       Jego   zamroczony   umysł   nie   wiedział   o   co   chodzi,   ale   dźwięk   jej   głosu   wystarczył,  aby  przywrócić  go  do  rzeczywistości.  Chłeptanie  z  rany  na  jej  szyi,   zarówno   blokowało   jak   i   zachęcało   żeby   wziąć   więcej   krwi   –   jeśli   tak   małą   ilość  mógł  porównać  do  tego  czego  chciał.     „Nie  przestawaj”  powiedziała.  „Proszę…  nie  przestawaj…”   Assail   był   gotowy   pójść   złą   drogą   i   ugryźć   ją   jak   należy,   wziąć   z   niej   wszystko.   Ale   nie   zrobiłby   tego   bez   pozwolenia.   Można   dokonać   gwałtu   na   wiele   różnych   sposobów   –   a   naruszenie   było   naruszeniem,   zwłaszcza   jeśli   tylko  jedna  ze  stron  czerpie  z  tego  przyjemność.     Jednakże  zakończyłby  seks.     333  

 

Przytrzymując   się   jej   mocniej,   najeżdżał   i   ustępował,   najeżdżał   i   ustępował,  kołysząc  biodrami.     W  ostatnim  momencie,  wycofał  się  na  zewnątrz,  na  jej  podbrzusze,  a   szarpiące  spazmy  uwolniły  na  jej  skórę  jego  zapachową  esencję.     Tak,  pragnął  więcej  niż  to  –  i  zamierzał  mieć  ją  ponownie,  w  tej  chwili  –   ale  nie  mógł  zakończyć  aktu  wewnątrz  niej,  dopóki  nie  wiedziała  o  nim  całej   prawdy.   Tylko   wtedy   będzie   zdolna   uczciwie   zdecydować   czy   chce   go   jako   kochanka,  czy  nie.     Z  ustami  przy  jej  uchu,  powiedział,  „Więcej,  taak…”     Falujący   jęk   jaki   wydała,   był   doskonałą   odpowiedzią.   I   zanim   ucichł,   zanim   jej   paznokcie   ponownie   zatopiły   się   w   jego   boku,   a   jej   nogi   ścisnęły   dolną  część  jego  ciała,  zaczął  poruszać  się  znowu,  powściągliwie  z  szacunku   do  niej  i  z  jeszcze  bardziej  jaskrawą  powściągliwością.     Nigdy  wcześniej  nie  był  z  kobietą  ani  z  samicą  w  ten  sposób.     Po   latach   uprawiania   seksu,   czuł   się   tak   jakby   był   z   kimś   po   raz   pierwszy.         Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

334  

 

TRZYDZIEŚCI-CZTERY   Klęcząc   przed   łożem,   Ghrom   mierzył   czas   między   oddechami   ukochanej,   oceniając   wdechy   naciskające   z   trudem   na   ramię,   którym   obejmował   ją   w   talii.   Coraz   dłuższe   przerwy   pomiędzy   wdechami,   coraz   wolniejsze  wydechy.   I   przez   ten   czas   jego   własne   serce   wciąż   biło,   jego   własne   płuca   wypełniały  swój  obowiązek  i  jego  ciało  wciąż  trwało.     Wydawało   się   to   tak   okrutne   —   i   oddałby   jej   swoje   zdrowie   w   jedne   chwili.  Oddałby  jej  wszystko,  by  po  prostu  zatrzymać  ją  przy  sobie  —  i  jako  że   to   nie   było   możliwe,   położył   swoją   dłoń   na   rękojeści   swojego   wysadzanego   klejnotami  sztyletu  i  położył  go  między  nimi.   Skupiając  się  na  jej  rozchylonych  ustach,  ustawił  ostrze  tak,  że  zostało   ono   skierowane   w   środek   jego   klatki   piersiowej.   Podpory   platformy   były   zbudowane   z   grubych   dębowych   płyt,   i   znalazły   się   przypadkiem,   na   odpowiedniej   wysokości:   Chwytając   drewnianą   rączkę   broni,   trzymał   sztylet   pionowo  i  oparł  się  na  nim,  mierząc  odległość,  na  którą  miał  się  zbliżyć.   Umieszczając   czubek   ostrza   przy   swoim   mostku,   pchnął   na   tyle,   aby   poczuć  uszczypnięcie.  Zadowolony  z  kąta,  przekręcił  nóż  wybierając  punkt  w   drewnie,  drążąc  koło  poza  włóknami,  tworząc  zamek  dla  podstawy.  Gdy  się   wyszczerbił,   wydawało   się   to   być   lekceważące,   że   tracił   ostatnie   oddechy   Anhy  na  rzecz  takich  działań  —  powinien  raczej  skupić  się  na  jej  umyśle  i  na   niej  samej.   Ale   przygotowania   musiały   być   wykonane.   Gdyby   stracił   ją   zanim   by   się   tym   zajął,   ponosiłby   odpowiedzialność,   potrzebował   upewnić   się,   że   nie   było  żadnej  szansy  przeżycia  —   -­‐  Co…  robisz?-­‐   Głowa   Ghroma   szarpnęła   się.   I   na   początku   nie   mógł   zrozumieć   kto   patrzy   na   niego.   Jego   Anha   zwróciła   swoją   bladą   twarz   na   niego   i   patrzyła   spod  ciężkich  powiek.   Sztylet   wyślizgnął   się   z   dogodnego   miejsca,   które   utworzył,   osuwając   się  z  usztywnionego  nadgarstka.  Nie  zarejestrował  cięcia.  

335  

 

-­‐  Anha…?-­‐   Jej  język  zlizywał  krew  z  jej  ust.   -­‐  Nasz  syn…-­‐   Zaprawdę,   nie   słyszał   niczego,   cokolwiek   powiedziała.   Łzy   napłynęły   mu  do  oczu,  a  serce  waliło,  i  w  pierwszej  chwili  zastanawiał  się,  czy  to  nie  był   sen…   po   drodze   do   jego   własnej   śmierci,   przeszywając   się   w   tym   samym   miejscu,  w  którym  poczuł  miłość  do  niej  najbardziej  dotkliwie.     Chyba   nie   —   sięgnęła   do   jego   twarzy.   Dotykała   go   ze   zdumieniem   —   jakby  nie  mogła  pojąć  powrotu  do  świadomości.   -­‐   Anha!-­‐   Przycisnął   usta   do   jej,   a   następnie   starł   swoje   łzy   z   jej   zimnych   policzków.   Nagle,   porady   uzdrowiciela   dotarły   do   niego   i   rzucił   się   by   umieścić  nadgarstek  na  jej  ustach.     –   Pij,   moja   miłości   —   nic   do   mnie   nie   mów   jeszcze.   Pij.   Przede   wszystkim,  musisz  pić!-­‐   Anha   walczyła   tylko   przez   chwilę,   zanim   połknęła   odpowiednio   raz.   I   znowu.  I  trzeci  raz.   Gdy  jęknęła  i  zamknęła  oczy,  nie  było  to  przez  dyskomfort  i  strach.  Nie,   to  było  przez  istotne  złagodzenie,  jakby  karmiła  głód,  który  ją  bolał  i  agonia   ustępowała.   -­‐   Pij…-­‐   powiedział,   a   wszystko   stało   się   jeszcze   bardziej   rozmyte.   –   Moja  miłości…  karm  się  moją  krwią  i  wróć  do  mnie…   Głaszcząc  jej  włosy,  spojrzał  na  sztylet.  I  modlił  się,  żeby  ten  cud,  został   z  nimi.  Żeby  została  ożywiona  i  szybko  odzyskana—   -­‐  Mój  Panie?   Na   dźwięk   głębokiego   głosu,   Ghrom   odwrócił   głowę   bez   zabierania   swojej  żyły  z  jej  ust.  Brat  z  Bractwa  Czarnego  Sztyletu  Thortur  stał  dokładnie   w  zamkniętych  drzwiach  sali,  wszedłszy  cicho.   -­‐   Ocknęła   się   -­‐   Powiedział   Ghrom   ochryple.   -­‐   Chwała   Pani   Kronik…   ocknęła  się.   -­‐  Tak  -­‐  Powiedział  Brat.  -­‐  A  ja  muszę  z  tobą  porozmawiać.   -­‐  To  nie  może  czekać  -­‐  Odwrócił  się  do  swojej  ukochanej.  -­‐  Zostaw  nas     Brat   podszedł   do   niego   i   przyłożył   wargi   blisko   ucha   Ghroma,   tak,   że   tylko  on  usłyszał:   -­‐  Ona  wygląda  jak  twój  ojciec.   336  

 

Ghrom  zamrugał.  Spojrzał  w  górę.   -­‐  Słucham?   Brat   miał   najbardziej   niesamowite   niebieskie   oczy,   kolor   który   mógł   rywalizować   z   bladymi   kamieniami   wodnymi,   które   zostały   specjalnie   zakupione  do  wiosennej  sukni  Anhy.  Odchylając  się  do  tyłu  w  dół,  wyszeptał   po  raz  kolejny.   -­‐  Twój  ojciec  wyglądał  tak  w  wieczór  w  który  zmarł.     Gdy   Brat   się   wyprostował,   te   jego   oczy   się   nie   poruszyły.   Tak   samo   wyraz  jego  twarzy.  Jak  również  jego  ciało.   Błysk   gniewu   sprawił,   że   Ghrom   zacisnął   pięść.   Ostatnią   rzeczą,   którą   chciał  by  narzucała  się  do  tego  świętego  miejsca  nadziei,  było  przypomnienie   o   innej   nocy,   w   której   poniósł   stratę...   gdy   gnał   do   zamku   na   czarnym   rumaku,  pędząc  przez  lasy,  ryzykując  własne  życie,  aby  wrócić  na  czas.     Rzeczywiście,   tak   bardzo   jak   chciał   by   ten   rozdział   historii   pozostał   z   dala  od  jego  umysłu,  tak  ten  wrócił  z  pełną  jasnością:  Cierpiał  podczas  godzin   dziennych,   pośliznął   się   i   upadł   w   swojej   komnacie,   nadziewając   się   na   metalowy   szpikulec.   Rana   uniemożliwiała   mu   dematerializowanie   ale   miał   się   na   tyle   dobrze,   by   kontynuować   podróż   z   zamku,   gdy   został   zaproszony   do  jednej  z  Rodzin  Założycieli.   Gdy   wyruszył   po   zapadnięciu   nocy,   nie   miał   zamiaru   wracać,   aż   do   następnego  dnia.   Bractwo  przyszło  po  niego  godzinę  później.   Do  czasu  gdy  wrócił  z  powrotem  do  zamku,  było  za  późno.  Jego  ojciec   odszedł.   A   co   do   wyglądu,   że   niektóre   zgony   pokazywały   ich   przyczyny,   to   prawda:  morderstwo,  okaleczenie,  wiek  —  jednak  w  sprawie  jego  ojca,  Król   wyglądał   po   prostu   jakby   spał,   jego   ciało   było   oczyszczone   i   ubrane   w   uroczyste  szaty,  włosy  uczesane,  rękawiczki  i  buty,  jakby  miał  zamiar  iść  do   grobu.   -­‐  Co  chcesz  powiedzieć?  -­‐  Ghrom  potrząsnął  głową.  -­‐  Nie  mogę…   Kolejny  szept  w  jego  uchu:   -­‐  Spójrz  na  jej  paznokcie.   Gdy   oczy   Anhy   się   otworzyły   i   rozszerzyły   na   widok   Brata,   Ghrom   pochylił  się  i  pocałował  ją  w  czoło.   -­‐  Nie  martw  się,  moja  miłości.   337  

 

Natychmiast  uspokoiła  się  pod  jego  dotykiem  i  głosem,  nadal  karmiąc   się,  gdy  jej  oczy  zamknęły  się  z  powrotem.   -­‐  Tak  jest,  -­‐  mamrotał.  –  Weź  to  co  ci  daję.   Kiedy   był   pewien,   że   opadła   znowu,   spojrzał   w   dół   na   jej   ręce   i   zmarszczył  brwi.   Jej  paznokcie  były…  niebieskie.   Ręce  jego  ojca  były  w  rękawiczkach.   -­‐  Wracaj  -­‐  powiedział  do  Brata  ostro.  –  Wezwę  cię.   Tohrtur   pokiwał   głową   i   poszedł   do   drzwi.   Zanim   wyszedł,   powiedział   wyraźnie,   -­‐  Nie  pozwól  jej  pić  czegokolwiek,  czego  nie  spróbowano.   Trucizna?  Czyżby  to  była...  trucizna?   Gdy   ich   komnata   została   zamknięta   i   zabezpieczona,   Ghrom   poczuł   dziwny   spokój,   który   go   ogarnął:   Siła   i   cel   wróciły   do   niego,   gdy   Anha   kontynuowała  ciągnięcie  z  jego  żyły,  łyczki  zmieniające  się  w  prawdziwe  łyki.   I   im   więcej   brała   z   niego,   tym   więcej   ten   kolor   śmierci   przemijał   z   jej   palców.   Po   śmierci   ojca,   był   w   świecie   nieważkości   —   do   czasu   gdy   została   przyniesiona  mu  i  stała  się  jego  postronkiem  nie  tylko  dla  oddechów  w  jego   klatce  piersiowej  i  biciu  jego  serca,  ale  jego  panowania  jako  Króla.  Myśl,  że   jego  ojciec  mógł  być  zabrany  od  niego?  A  następnie  jego  ukochana  kobieta?   Gdy  pomyślał  o  wyrazie  twarzy  Thortura…  wiedział,  że  są  wrogowie  w   jego  radzie.  Wrogowie  zdolni  do  morderstwa.   Gniew   zagotował   się   w   nim,   zmieniając   go   wewnątrz…   w   ten   sam   sposób,  w  jaki  stal  i  żelazo  były  kute.   -­‐  Nie  martw  się,  kochanie  -­‐  powiedział,  ściskając  ją  za  rękę.  –  Zajmę  się   wszystkim.   I  krew  będzie  płynąć  jak  łzy,  które  roniłaś  w  bólu.   Był   Królem,   tak.   Ale   najpierw   i   przede   wszystkim,   był   brońcem   tej   wspaniałej  samicy  —  i  chciał  ją  pomścić.       Tłumaczenie:  Nuffanillia  

338  

 

TRZYDZIEŚCI-PIĘĆ    

"Ze  wszystkich  rzeczy,  musieli  mieć  rację  na  temat..."   Trez   leżąc   płasko   na   śliskiej   podłodze   w   łazience,   położył   przedramię   na   swoich   oczach.   Był   ostro   świadomy,   że   jego   fiut   był   sflaczały,   cały   ten   bezsensowny  sex  przygasił  go,  a  nawet  więcej.     Ale  było  jeszcze  bardziej  jasne,  kto  był  obok  niego,  nagi  na  futrzastym   dywaniku.   Cholera,  chciał  założyć  z  powrotem  ten  ręcznik  na  biodra  i  -­‐     "Kim  są  Oni"?     Chwytając   ręcznik   frotte,   nie   mógł   nawet   spojrzeć   na   Selenę.   "Moi   ludzie"     "Na  temat  czego  mieli  rację?"     "Dlaczego  wciąż  tu  jesteś?"     Kiedy   zorientował   się,   jak   to   zabrzmiało,   usiadł   i   chwycił   ją   w   chwili,   gdy  się  cofnęła  "Przepraszam  -­‐  po  prostu  miałem  na  myśli  przyczyny  twojego   zainteresowania  moim  gównem"     Cholerna,  była  całkowicie  apetyczna  siedząc  tam,  ta  szata  obejmująca   jej   ramiona,   wciąż   napięte   piersi,   nogi   ułożone   tak,   że   jeśli   on   po   prostu   przesunąłby  się  trochę,  mógł  zobaczyć  jej...     Selena  pociągnęła  udrapowany  materiał  na  siebie  -­‐  i  tak  bardzo  jako  go   to   bolało,   to   było   dobre   na   wielu   poziomach.   Zniszczył   to,   co   zdarzyło   się   między  nimi.     Ale  z  właściwych  powodów.     "Przykro  mi"  powiedział,  myśląc  że  powinien  był  wytatuować  to  sobie   na  czole  tak,  żeby  widział  to  w  lustrze  każdego  ranka,  każdej  nocy.     On   nigdy   nie   powinien   był   dopuścić   żeby   rzeczy   zaszły   tak   daleko   jak   zaszły.  Nigdy.     "Za  przerwanie?"     "Nie,  nie  przepraszam  za  to"  Skrzywiła  się,  chciał  skopać  się  po  jajach   "Tym  co  mam  na  myśli  jest...  kurwa.  Nie  wiem.  Ja  nic  nie  wiem  w  tej  chwili."  

339  

 

  Zapadła  długa  cisza.  A  potem  powiedziała  spokojnie.  "Musisz  wiedzieć,   że  nie  ma  niczego  czego  nie  mógłbyś  mi  powiedzieć"     "Uważaj  z  tym  –  puszkę  Pandory  jest  trudno  zamknąć"     "Nic."   Jej   oczy   były   całkowicie   jasne,   patrzyła   na   niego.   "Nie   ma   nic   czego  mogłabym  się  lękać  -­‐  od  ciebie  -­‐  lub  przez  ciebie.  Jednakże  myślę,  że   jesteś  mi  winien  wyjaśnienie.  Zakładam,  że  nie  masz  zamiaru  kontynuować  -­‐   i  jeśli  tak,  nie  będę  się  za  to  obwiniać."     Wow,   dobrze.   Jeśli   myślał,   że   było   gorąco   przed?   Teraz   ona   była   na   terytorium   bogini:   piękno   fizyczne   to   jedno;   posiadanie   kręgosłupa   było   nawet  bardziej  atrakcyjne.     I  miała  rację.     "Wszystko   w   porządku"   powiedział,   czując   się   kompletnie   odrzucony.   Ale   ona   ma   prawo   wiedzieć.   "Wypieprzyłem   dużo   ludzkich   samic   w   ciągu   ostatnich   dziesięciu   lat   -­‐   i   żadna   z   nich   mnie   nie   obchodziła,   aż   do   dzisiejszego   wieczoru   z   tobą.   I   myślę,   że   skazałem   moich   rodziców   na   męczeńską  śmierć.  Poza  tym,  wszystko  w  porządku."     Uniosła  brwi.  Ale  się  nie  cofnęła;  nie  uciekła.  Nastąpiło  kilka  głębokich   oddechów.  "Może  po  prostu  weźmy  się  najpierw  za  drugą  część.  O  czym  ty   do  Pani  Kronik  mówisz?"     "To  pieprzony  bałagan,  ja  jestem  bałaganem."     Czekała,  jasno  oczekując,  że  będzie  kontynuował.  "Tym  stwierdzeniem   nic  mi  nie  wyjaśniłeś."     Wpatrując   się   w   jej   oczy,   czuł   dla   niej   taki   szacunek   "Boże...   jak   to   możliwe,  że  istniejesz?"     "Nadal   nic   mi   to   nie   mówi"   Uśmiechnęła   się   powoli   "Mimo,   że   podoba   mi  się  sposób,  w  jaki  na  mnie  patrzysz"     Trez   pokręcił   głową,   wiedząc,   że   ona   zasługuje   na   o   wiele   więcej,   niż   on   kiedykolwiek   będzie   w   stanie   jej   zaoferować.   "Nie   powinnaś.   Naprawdę   nie  powinnaś"     "Do  mnie  należy  decyzja.  Teraz  mów   -­‐  jeśli  jesteś  tak  zdeterminowany,   by   mnie   zniechęcić   do   siebie,   użyj   słowa,   aby   przekonać   mnie   o   swojej   brzydocie."     "Życie  seksualne  jeszcze  tego  nie  zrobiło?"  

340  

 

  "Jestem   wyszkolona   jako   ehros.   Oczekuję,   że   samiec   będzie   niósł   wszędzie  swoje  nasienie."     Zmrużył   oczy:   Jej   twarz   stała   się   nagle   obojętna,   to   co   mówiła   było   poważne.     "Jest  jeszcze  jedna  rzecz."     "Jaka?"     "Jestem  obiecany  komuś."     Prawie  ukryła  grymas.  Prawie.  "Naprawdę".     "Tak.  Naprawdę.  I  jeśli  się  nie  pojawię  moi  rodzice  pójdą  na  rzeź."     "Więc  nie  jesteś  zakochany?"     "Nawet  jej  nie  poznałem.  I  tego  nie  chcę."     Trochę  napięcia  opuściło  Wybrankę.  "W  ogóle  nic  o  niej  nie  wiesz?"     "Nic.  Z  wyjątkiem  tego,  że  jest  córką  królowej."     Te  niesamowite  oczy  otworzyły  się  szerzej.  "Zatem  będziesz  członkiem   rodziny  królewskiej"     Myślał   o   tym,   jak   wiele   radości   Ghrom   miał   na   swym   tronie,   i   o   wszystkich   kopniakach   i   chichotach,   które   wstrząsały   Mordhem   jako   imperialną   głową   sympathów   –   przynajmniej   mieli   zezwolenie   na   wychodzenie  w  nocy.     No,  prawie,  jeśli  chodzi  o  Ghroma.     Jego  przyszłość  to  będzie  tylko  w  złotej  klatce.     "Moi   rodzice   sprzedali   mnie,   kiedy   byłem   bardzo   młody"   powiedział   "Nigdy   nie   dano   mi   wyboru   -­‐   a   teraz?   Jeśli   nie   wrócę   na   Terytorium,   nie   pożyją  długo."     Głowa  Seleny  przechyliła  się  na  bok,  jej  umysł  działał  czysto.  "Nie  ma   szans  na  negocjacje?"     "Żadnych"     "Czy  twoi  rodzice  nie  mogą  oddać  zapłaty  w  zamian?"     Pomyślał  o  cynicznym  uśmiechu  matki  tej  nocy,  kiedy  widział  ją  po  raz   ostatni  "Nawet  jeśli  mogliby  to  zrobić,  nie  wydaje  mi  się  żeby  chcieli"     Jej  brwi  uniosły  się  ponownie  "Czy  jesteś  pewien?"     "To  byłoby  w  ich  stylu"     "Nie  zapytałeś?"  

341  

 

  "Nie,  nie  zrobiłem  tego.  Ale  wiązałoby  się  to  z  powrotem  do  s'Hisbe,  a   to  nie  jest  możliwe."     "Czy  nie  ma  kogoś  kogo  mógłbyś  wysłać  w  swoim  imieniu?"     Wyobraził   sobie   iAm   wracającego   na   Terytorium.   Umowa   była   jasna   dla   Treza,   więc   to   nie   było   tak,   jakby   kapłan   lub   nawet   s'Ex,   mógł   wykonać   przynętę   i   zamianę.   Mogą,   jednak,   pojmać   jego   brata   jako   zakładnika.   Albo   jeszcze  gorzej.     A  to  by  sprawiło,  że  Trez  by  wrócił.     "Nie  wydaje  mi  się.  Mój  brat  jest  tylko  jeden,  a  ja  nie  mogę  ryzykować.   Nie  zaryzykuję  jego"     "I  myślisz,  że  twoi  rodzice  będą..."     "Nie,   ja   wiem,   że   oni   ich   zabiją"   pomasował   kark   "Wiesz,   tak   wiele   z   tego   jest   smutne   -­‐   ale   myślę,   że   najgorsze   jest   to,   że   nawet   nie   staram   się   mieś  emocjonalnego  stosunku  do  nich  obojga.  To  jest  jakby...  zawarli  pakt  z   diabłem.   Jeśli   wydarzy   się   coś   złego,   oni   po   prostu   dostaną   to,   co   do   nich   przyjdzie"     Niestety,   bez   względu   na   to,   co   stanie   się   z   jego   matką   i   ojcem...   nadal   będzie  dłużnikiem.     Nawet   jeśli   s'Ex   rozerwie   ich   na   małe   kawałki,   Trez   pozostanie   połączony  linią  z  tymi,  z  którymi  podpisali  kontakt.     Co   zostało   wprawione   w   ruch...   nie   może   zostać   cofnięte.   A   kiedy   patrzył  na  Selenę,  opłakiwał  tę  prawdę  bardziej  niż  kiedykolwiek  wcześniej.     ***       Ręce   Seleny   się   trzęsły.   Było   tak   odkąd   Trez   powiedział,   że   był   z...   dokładnie  iloma  ludzkimi  kobietami?  Zastanawiała  się.     Najdroższa  Pani  Kronik,  ona  nawet  nie  chce  o  tym  myśleć.     Może  jednak,  przynajmniej  postarać  się  zatrzymać  drżenie  swoich  rąk.   Kiedy  Trez  zamilkł,  splotła  swoje  palce  ciasno  ze  sobą,  mając  nadzieję,  że  to   je  zatrzyma,  zanim  przejrzy  jej  spokojną  fasadę:  miała  bardzo  jasne  poczucie,   że  jeśli  się  o  tym  dowie,  zdenerwuje  się  na  nią,  nigdy  nie  powie  nic  więcej...  i   ta  intymna  przestrzeń,  która  nieoczekiwanie  utworzyła  się  między  nimi  była   jeszcze  bardziej  święta  niż  miały  być  obiecane  doświadczenia  seksualne.   342  

 

  "Nie   miałam   takich   rodziców"   powiedziała   cicho   "Ale   nie   mogę   sobie   wyobrazić  żeby  posiadając  młode...  sprzedać  je."     Trez   skinął   głową,   jego   ramię   podniosło   się   wysoko,   aby   mógł   nadal   pocierać   podstawę   szyi   "Wiem,   prawda?   To   znaczy,   moi   rodzice   mnie   nie   cenią.   Problemem   jest   to,   że   byłem   towarem,   czymś   za   co   można   się   wymienić.   Oczekujesz   tego   od   dealerów   samochodowych   i   sklepów   z   dywanami   i   osób   prowadzących   supermarkety   i   centra   handlowe.   I   słuchaj,   mam   nadzieje,   że   jestem   jednym   z   tych,   dobrze   dostosowanych   skurwieli,   więc   wszystko   może   być   w   stylu   ‘Oni   mnie   nie   chcą,   ale   nadal   jestem   wartościowy’,   bla,   bla,   bla   -­‐   te   rzeczy   jednak   dla   mnie   tak   nie   działają.   W   mojej  głowie..."  zrobił  kółko  na  skroni  "Jestem  niczym.  Jestem...  niczym."     Nagle   Selenie   zachciało   się   płakać.   Gapiła   się   na   tego   absolutnie   wspaniałego   mężczyznę...   i   wiedziała,   że   w   swoim   sercu,   nie   widział   nic,   na   temat   tego   kim   był?   To   była   zbrodnia   -­‐   zbrodnia   spowodowana   przez   tych   samych  ludzi,  którzy  powinni  sie  o  niego  troszczyć.     "To  dlatego  byłeś  z  ludźmi?"  usłyszała  swoje  pytanie.   W   ciszy   która   nastała,   trudno   było   wciągnąć   jeszcze   oddech:   bała   się   jego  odpowiedzi.  Przez  całe  mnóstwo  powodów.     "Taak"  zaklął  pod  nosem  "Jak  wiesz,  byłem  z  tą  kobietą  –  tuż  przed  tym   zanim  dopadła  mnie  migrena."     To  była  po  prostu  inna  noc,  pomyślała,  chcąc  sie  skulić  -­‐     "I  ona  była  tak  pusta  jak  sam  się  czuję.  Tylko  dwa  bezwartościowe  ciała   klepiące  o  siebie  nawzajem.  To  nie  miało  żadnego  znaczenia,  i  to  było  to,  co   robiłem  przez  te  wszystkie  lata.  Ćwiczenia  fizyczne  to  było  właśnie  tym."     Selena   walczyła   o   to,   co   należy   powiedzieć,   coś   co   przywróci   równowagę   i   zasygnalizuje,   że   było   jej   wygodnie   z   tym   co   jej   mówił...   podczas  gdy  w  rzeczywistości  to  wyrywało  jej  serce  na  zewnątrz.  Nawet  jeśli   nie  powinno.     Spędziła  z  nim  jak  wiele  czasu?  Godzinę?  Dwie  co  najwyżej?     Zbliżająca  się  śmierć  uczyniła  ją  lekkomyślną  -­‐     "Mogę   ich   ocalić"   powiedział,   jakby   do   siebie   "Gdybym   poświęcił   siebie,  mogę  uratować  matkę  i  ojca."     Poruszył  gwałtownie  głową  w  bok  i  rozległ  się  trzask.     "Tutaj"  mruknęła,  przenosząc  się  za  niego  "Pozwól  mi"   343  

 

  Popchnęła   jego   rękę   z   drogi,   chwyciła   go   za   twarde   niczym   żelazo   ramiona   i   mocno   ścisnęła,   starając   się   trochę   rozluźnić   włókna   mięśniowe.   Kiedy  nad  nim  pracowała,  jego  gładka  skóra  ślizgała  się  nad  liniami  napięcia,   ale  wyglądało  na  to,  że  była  to  jedyna  rzecz,  którą  udało  się  osiągnąć.     Jęknął.  "To  niesamowite  uczucie"     "Nie  sądzę,  żebym  cokolwiek  zrobiła"     Jego   ręka   na   krótko   nakryła   jej   własną   "Robisz.   Więcej   niż   zdajesz,   sobie  z  tego  sprawę."     Selena   kontynuowała   masaż   i   myśli   o   własnej   przeszłości   "Jak   powiedziałam,  nie  mam  odpowiedniej  matki  i  ojca.  Wychowałam  się  z  moimi   siostrami.   I   byłam   potrzebna   do   kontynuowania   tradycji,   ale   nie   mogę   powiedzieć,  bym  kiedykolwiek  była  przez  kogoś  chciana.  Zapewniam,  że  tak   było.   Tak   więc,   w   pewnym   sensie,   mogę   sobie   wyobrazić,   jak   się   czujesz   –   wyhodowana,  nie  urodzona,  ponieważ  urodzenie  implikuje,  że  wyczekiwano   ciebie,  modlono  się  o  ciebie."     Pochylił  głowę  i  spojrzał  na  nią.  "Tak.  To  jest  dokładnie  to."     Uśmiechnęła  się  do  niego  i  pchnęła  z  powrotem  na  miejsce.     "Jeśli   moi   rodzice   zostaną   zabici,   poczuję   się   jakbym   szedł   do   piekła"   mruknął.     "Ale  nie  możesz  być  temu  winien,  ponieważ  nigdy  się  nie  zgodziłeś."     "Słucham?"     "Byłeś  obiecany,  kiedy  byłeś  niezdolny  do  wyrażenia  zgody  -­‐  w  istocie,   to  brzmi  tak,  jakby  nawet  cię  nie  zapytano.  Dlatego  to  niepowodzenie,  i  do   tego   wszelkie   konsekwencje?   To   roszczenia   twoich   rodziców,   nie   twoje.   To   jest  o  tobie,  ale  mimo  to,  nie  ma  nic  wspólnego  z  tobą."     "Boże..."     Kiedy   nie   dokończył,   zmarszczyła   brwi   "Przykro   mi.   Nie   chciałam   być   zarozumiała"     "Nie  jesteś.  Jesteś...  idealna"     "Raczej  nie"     "Chcę  zrobić  coś  dla  ciebie"     Znieruchomiała  "Co?"     Ponieważ,  miała  kilka  pomysłów.     "Coś  wartego  zachodu"   344  

 

  Spojrzała   na   futrzasty   dywan,   na   którym   była   rozciągnięta.   Och,   to   byłoby  warte...     "Ale  przyszedłem  z  niczym"     Selena  westchnęła  "Twoja  obecność  jest  wystarczająca"     Trez  położył  ponownie  swoje  ręce  na  jej  i  pociągnął  ją  do  przodu  tak,   że  położyła  się  na  jego  plecach.     Trzymając  ją  tam,  oparł  głowę  o  jej  własną.     Kiedy  brał  wdech,  jego  wielki  tułów  rozszerzył  się,  ona  podniosła  się  z   podłogi  i  ekspresowo  wycofała.     "Dziękuję"  powiedział  łamiącym  się  głosem.     "Nic  nie  zrobiłam"     "Sprawiłaś,  że  czuję,  że  nie  jestem  zły.  A  dzisiaj,  to  znaczy  wszystko"     "Och,   nigdy   nie   byłeś"   wyszeptała   kiedy   wycisnęła   pocałunek   na   jego   policzku  "Nie  jesteś,  nie  będziesz  nigdy"     Zamykając  oczy,  trzymała  się  go  i  zdała  sobie  sprawę  z  połączenia  z  nim   na   poziomie   duszy.   Do   punktu,   w   którym   nie   wiedziała   jak   go   opuścić.   Nie   tylko   dzisiaj,   ale...   kiedykolwiek,   kiedy   jej   przeznaczenie   osiągnie   w   końcu   swój  cel.     "Czy  jadłaś?"  Zapytał  po  chwili.     "Właściwie...  nie."  Jej  brzuch  zaburczał  "I  jestem  głodna"     "Chodźmy   na   dół.   Mój   brat   zrobił   trochę   swojego   sosu   lub   przynajmniej   zakładam,   że   to   zrobił.   Robi   to   za   każdym   razem,   gdy   boli   mnie   głowa."     Selena  zwolniła  na  nim  uchwyt  i  powoli  się  wycofała  -­‐     Bez   ostrzeżenia,   jej   kręgosłup   się   zbuntował,   kręgi   zablokowały   w   swojej  pozycji.  Trez  z  drugiej  strony,  wstał  dość  łatwo,  i  kiedy  wyciągnął  do   niej  dłoń,  aby  jej  pomóc,  mogła  się  tylko  na  niego  patrzeć.     Kiedy  zamieszanie  zagrało  na  jego  przystojnej  twarzy,  zorientowała  się,   że   równie   dobrze   może   przyjąć   pomoc.   W   tej   sytuacji,   była   niezdolna   do   podniesienia  się  z  podłogi.     "Powoli"  powiedziała  szorstko  "Proszę?"     Trez   zmarszczył   brwi,   ale   był   delikatny   kiedy   podniósł   ją   na   nogi   "Czy   wszystko  w  porządku?"  

345  

 

  Kupiła   sobie   trochę   czasu,   poprzez   wiązanie   szaty.   Tymczasem   jej   stawy  krzyczały,  zwłaszcza  jej  biodra  i  plecy.     Wymuszając  uśmiech  na  twarzy,  próbowała  nie  dać  się  wystraszyć.  Ale   tak  samo  było,  kiedy  to  się  zaczęło  dla  jej  sióstr.  Każdej  z  nich.     "Idziemy?"  Powiedziała  z  determinacją.     Migdałowe  oczy  Treza  zwęziły  się  jeszcze  bardziej.  Ale  potem  wzruszył   ramionami  "Tak,  jasne.  Tylko  wciągnę  na  siebie  ubrania"     "Będę  czekać  w  holu"     Samą  siła  woli,  przeszła  przez  sypialnię  i  na  korytarz.  W  miedzy  czasie   zamknęła  za  sobą  drzwi,  nie  mogła  zaczerpnąć  tchu  -­‐     Natychmiast   w   jej   ciele,   nastąpiło   wewnętrzne   przesunięcie   niesamowitej   mocy.   W   sposób,   oznaczający   tylko   jedną   rzecz:   Ktoś   miał   chcączkę.     Królowa?   pomyślała   patrząc   ze   zdziwieniem   na   sklepione   wejście   do   prywatnych  kwater  Pierwszej  Rodziny.     Teraz  to  będzie  doniosłe.     Opierając   się   plecami   o   ścianę,   pomyślała   o   masażu   ramion   Treza   i   żałowała,  że  nie  było  jego  odpowiednika  dla  jej  własnego  ciała.  Nie  było  nic.   Żadnego  lekarstwa,  żadnego  spowalniania  choroby.  Żadnego  oznajmienia  jej,   jak  dużo  czasu  jej  zostało.       Tłumaczyła:magdalena.bojka1  

346  

 

TRZYDZIEŚCI-SZEŚĆ   Beth   nie   miała   innego   wyboru,   jak   tylko   poddać   się   huczącym  rządzom   swojego   ciała.   Tylko   czy   będzie   miała   wytchnienie?   Każdorazowo   gdy   Ghrom   uwalniał   się   w   niej,   było   krótkie   wytchnienie   -­‐   zanim   zgrzytliwa   chcączka   zaczęła  swoje  unoszenie  się  po  raz  kolejny.   "Weź  z  mojej  żyły"  powiedział  Ghrom  szorstko.  "Weź  ją..."   Nawet  nie  wiedziała,  czy  była  na  plecach,  czy  brzuchu,  w  jakim  pokoju   była,   która   była   godzina.   Ale   natychmiast   jego   gardło   podeszło   do   jej   ust,   miała  idealne  miejsce  do  ukąszenia:  kły  wyszły  i  użyła  ich  mocno,  kręcąc  się   przy   ciele   Ghroma,   przebijając   powierzchnię   i   sięgając   głęboko,   uwalniając   kolejną  rzecz,  której  potrzebowała  od  niego.   Och,  jego  siła.  Kiedy  jej  usta  były  wypełnione,  uderzyła  ponownie  przez   niesamowity   wpływ,   jaki   jego   krew   miała   na   nią.   Nawet   z   jej   słabnącą   siłą,   gdy   chcączka   szalała,   a   jej   ciało   było   całe   obolałe,   jakby   była   przeciągnięta   przez  prasę,  została  pokrzepiona  od  pierwszych  symptomów,  bardziej  zdolna   do  kontynuowania  -­‐  chociaż  to  nie  było  tak,  jakby  miała  wybór.   Gdy,   uwolniła   jego   żyłę,   aby   zassać   trochę   powietrza,   nie   mogła   uwierzyć,   że   zgłosiła   się   do   tego   na   ochotnika.   Musiała   być   szalona,   głupiodupna   romantyczna   wizja   posiadania   dziecka,   realizowana   na   dwanaście  rodzajów  rzeczywistości.   Wpiła  się  ponownie  w  gardło  Ghroma,  a  jemu  w  jakiś  sposób  udało  się   utrzymać   wysokość,   nawet   gdy   przebywała   w   jego   żyle,   jego   erekcja   wchodziła  i  wychodziła,  głębokie  i  nagłe  usunięcia  rezonowały  w  jej  tułowiu,   jej  głowa  kołysała  się  w  górę  i  w  dół,  biodra  pochłaniały  jego  ciężar.  Śliskie  od   potu   ciała   poruszały   się   razem   bezproblemowo,   w   jakimś   rodzaju   komunii,   tak,  że  nie  wiedziała,  gdzie  ona  się  kończyła,  a  on  zaczynał.   Nagła   zmiana   tempa   powiedziała   jej,   że   on   szykuje   się   na   kolejny   orgazm,  a  ona  potrzebowała  tego  z  –   Ghrom  uniósł  głowę  w  tył,  a  jej  kły  rozerwały  jego  szyję,  ale  wydawał   się  tym  nie  przejmować.   Wyglądało  na  to,  że  nawet  tego  nie  zauważył.  

347  

 

Jezu   on   był   wspaniały:   przez   mgłę   seksu,   przyglądała   się   jego   napięciu,   jego   usta   odwinęły   się   do   góry   ukazując   kły,   jego   brwi   uniosły   wysoko   gdy   jego   niewidome,   blado   zielone   oczy   rozbłysły   szeroko,   a   następnie   się   zamknęły.   A  teraz  była  jej  kolej,  jej  rdzeń  chwycił  jego  pobudzenie,  chciwy,  na  to   co  jej  dawał,  przyjemność  tak  ostrą,  że  był  to  rodzaj  agonii.   Jak   tylko   skurcze   zaczęły   zwalniać,   przygotowała   się   na   kolejną   falę,   przygotowała  do  następnej  rundy  popędu  kruszącego  kości...   Gdy   nie   przyszedł   od   razu,   rozejrzała   się   wokół,   jakby   chcączka   była   trzecią  osobą,  która  mogła  wyjść-­‐   Wow.  Nadal  byli  w  łazience.  Na  podłodze.   Ghrom   upadł   przed   nią,   jego   głowa   opadła   tak   dalece,   tak   mocno,   że   usłyszała  uderzenie  czoła  o  marmur.   Gdy  wytchnienie   trwało,  pewnie  powinna  poczuć  zimno,  ale  piekło  w   jej  ciele  utrzymywało  ich  w  cieple-­‐     Warkoczący   dźwięk   opuszczania   okiennic   dotarł   do   jej   głowy.   Okiennice  schodziły  na  dzień,  panele  blokowania  w  miejsce  na  parapetach.   Więc  to  się  działo  przez…  osiem  godzin?  Dziewięć?   Nie   było   odgłosów   z   dołu,   ale   wtedy   wszyscy   Bracia   byliby   prawdopodobnie  dotknięci  przez  jej  hormony.  Kobiety  również.   Ghrom  uniósł  się  w  górę,  napinając  mięśnie,  jego  ramiona  drżały.  "Jak   się  masz?"   Beth   otworzyła   usta,   by   odpowiedzieć,   ale   wyszło   z   nich   tylko   chrypienie.   "Będziesz   nadal   potrzebowała   mojej   żyły"   powiedział,   zdejmując   włosy   z  jej  twarzy.  "Potrzebujesz  tego."   "A  co-­‐"  Gdy  zaczęła  chrypieć,  odchrząknęła.  "A  co  z  tobą?"   Wyglądał   mizernie,   policzki   wydrążone,   jakby   stracił   dwadzieścia   pięć   funtów,  ale  pokręcił  głową.  "Moim  jedynym  zmartwieniem  jesteś  ty."   Jego  obraz  falował,  gdy  jej  łzy  się  przebiły.   "Przepraszam"  wymamrotała.  "O,  Boże...  tak  mi  przykro."   "Czemu?"   "Cała  ta...  rzecz."   Potrząsnął  głową.  "To  by  się  stało,  prędzej  czy  później."   348  

 

"Ale  ja  -­‐"   Ghrom   opuścił   swoje   usta   do   jej   i   pocałował   ją   delikatnie.   "Koniec   z   tym.   Idziemy   do   przodu   od   dzisiaj.   Cokolwiek   się   stanie...   do   cholery   z   umowami,  dobrze?"   Nie   było   czasu   na   jej   odpowiedź.   Nagle,   chcączka   zaatakowała   ponownie,  gorzejąc  rosnącą  falą  w  jej  płci  i  zmierzając  prosto  do  serca.   "O,  Boże"  jęknęła:  "Myślałam,  że  to  koniec."   "Jeszcze   nie."   Nie   wydawał   się   w   ogóle   zaskoczony,   "Jeszcze   nie   skończyliśmy..."     ***     iAm   stał   pochylony   nad   kuchenką   w   kuchni,   gdy   wyczuł   obecność   swojego   brata.   Nawet   nie   musiał   odwracać   się   od   garnka   z   duszonym   mięsem  i  jarzynami:  powietrze  w  pokoju  się  zmieniło  -­‐  i  w  nie  dobry  sposób.   Trez   nie   był   również   sam.   I   wiedział   to,   nie   dlatego,   że   złapał   zapach   Seleny  -­‐  ale  ponieważ  złapał  zapach  swojego  brata.   iAm  zaklął  pod  nosem,  gdy  mieszał.  Skurwiel  był  związany.   Fantastycznie.   Piekło,   iAm   miał   nadzieję,   że   przez   te   wszystkie   hormony   zalewające   dom,  seks  jaki  ci  dwoje  mieli  na  dole,  był  wynikiem  czyjejś  chcączki.   Wielka   teoria.   Z   wyjątkiem   tego,   że   Cienie   były   odporne   na   tego   rodzaju  gówna.   "Nie   powinnaś   być   tą,   która   go   obsłuży"   mruknął   iAm,   gdy   dodawał   więcej  soli  morskiej  do  potrawy.   "Uważaj  na  swój  ton."   iAm   obrócił   się   i   spojrzał   na   dupka.   "Mam   pomysł.   Co   powiesz   na   podjęcie  -­‐  jednorazowo  –  dobrej  decyzji  w  sprawie  kobiety.  Wtedy  nie  będę   musiał  się  wkurzać."   Wybranka   stojąca   obok   Treza   uniosła   podbródek   "Jeśli   chcesz   kogoś   winić,   nie   kieruj   tego   do   niego.   Postanowiłam   pójść   do   niego,   chociaż   poprosiłeś  o  inną."   iAm  odwrócił  się  do  garnka  "Świetnie.  Gratuluję  i  witam  w  rodzinie."  

349  

 

Jego   brat,   zmaterializował   się   przy   nim,   obrócił   go   dookoła   i   chwycił   za   gardło.  "Przeproś  ją-­‐"   iAm  pochylił  się  w  żelaznym  uścisku,  obnażając  kły.  "Pieprz  się,  Trez."   "Chcesz  trochę?"  Jego  brat  warknął.  "Chcesz  pieprzony-­‐"   "Zrób  to.  No  dalej  kurwa-­‐"   "Nie  prowokuj  mnie-­‐"   "Staram  się  uratować  twój  tyłek!  Ty  pieprzony-­‐"   Gdy   oboje   nasilili   zmagania   w   kierunku   implozji   rywalizującej   z   zajściami   z   Ghromem   z   poprzedniej   nocy,   Wybranka   podeszła   i   przemówiła   spokojnie.   "Powiedział   mi"   ucięła.   "Wszystko.   I   według   mnie,   wy   dwaj   jesteście   sami  w  tej  sytuacji.  Więc  może  ostatni  posiłek  zamiast  pięści,  możemy?"   iAm  odwrócił  głowę  w  tym  samym  czasie  co  Trez.   Gdy   oboje   zwrócili   się   w   stronę   zupełnie   spokojnej   i   opanowanej   Wybranki,  Trez  zrobił  coś  niesłychanego  -­‐  opuścił  rękę.  Odstąpił.  Skrzyżował   ramiona  na  piersi.   Był   nadal   wściekły   do   rdzenia,   ale   wezwaniu   do   nogi   był   posłuszny   z   taką  łatwością,  że  musiał  się  zastanawiać,  czy  może  bzdura  tworzenia  więzi   nie  jest  przydatna  –  do  pewnego  punktu.   iAm  spojrzał  na  brata.  "Nie  wiem,  co  ci  powiedzieć."   "Selena,  dasz  nam  chwilkę?"   Wybranka   pokiwała.   "Być   może   po   prostu   wrócę   na   północ.   I   dam   wam  dwóm  więcej  miejsca."   Trez  zmarszczył  brwi.  "Nie  musisz  iść."   Oczy   Seleny   skakały   tam   i   z   powrotem.   "Właściwie,   myślę,   że   muszę.   Wiesz,  gdzie  będę  -­‐  i  proszę.  Nie  rozerwijcie  siebie  nawzajem  na  kawałki.  To   tylko  wszystko  pogorszy."   iAm  przygotował  się  na  śmiechu  warte  pożegnalne  przedstawienie,  ale   kobieta  dodatkowo  zrobiła  wrażenie  na  nim,  przez  złożenie  lekkiego  ukłonu  i   oddaleniu  się.  Żadnego  bałaganu,  żadnego  zamieszania.   Cholera,   prawie   ją   polubił.   Gdyby   nie   był   tak   zły   na   swojego   brata   idiotę-­‐   "Chcę  się  spotkać  z  s'Exem.  Dzisiaj".  

350  

 

iAm   skrzyżował   swoje   ramiona   i   oparł   się   o   piec.   "Bo   myślisz,   że   przemówisz  mu  do  rozsądku?  Już  widziałem  się  z  bydlakiem  -­‐  i  jest  bardziej   niż  gotowy,  aby  wykonać  swoją  robotę."   "Możesz  go  ściągnąć?"   "Tak."   "Powiedz   mu,   żeby   spotkał   się   ze   mną   w   południe,   w   naszym   mieszkaniu."   "To  jest  termin,  kiedy  masz  pokazać  się  na  s'Hisbe."  Kiedy  jego  brat  nie   odpowiedział,  iAm  uniósł  brwi.  "Nie  oddasz  się  w  ich  ręce,  prawda?"   "Ustaw  spotkanie."   iAm  przeklął  długo  i  nisko.  Tak,  chciał  skopać  tyłek  swojego  brata  -­‐  ale   absolutnie  pozytywnie,  nie  chciał  nikogo  innego.  "Trez."   "Zrób  to".   "Nie,  chyba  że  mi  powiesz,  gdzie  jesteś."   "Myślałem,  że  chcesz,  żebym  wrócił."   "Więc   to   jest   to,   co   teraz   robisz?   Powiedz   mi   coś,   planujesz   zabrać   swoją   Wybrankę   ze   sobą   –   stworzyć   małą   szczęśliwą   rodzinę   lub   jakieś   gówno?"   "Ona  nie  jest  moja."   "Powiedziałeś  to  swoim  hormonom?"   Trez  przeciął  swoją  dłonią  powietrze.  "Nie  wiem,  o  czym  mówisz  -­‐"   "I  to  jest  twój  pierdolony  problem."   "Zadzwoń  do  egzekutora.  To  wszystko,  co  mam  do  powiedzenia."   Gdy   Trez   odwrócił   się   na   pięcie,   iAm   powiedział   ostro.   "Nie   mogę   pozwolić  ci  tam  wrócić."   Trez  zatrzymał  się.  Spojrzał  przez  ramię.   "Co"  iAm  zrzędził.   "Ja  po  prostu...  nie  wiem.  Myślę,  że  nie  spodziewałem  się  tego."   Czas  wrócić  do  sosu.  Gulaszu.  Co  on,  kurwa,  znowu  robił?   Zestawiając   pokrywę   daleko,   ponownie   obsługiwał   swoją   łyżkę   i   zamieszał  wolno.  Wszystko  wykonał  własnoręcznie,  od  kurczaka  do  saszetek   przypraw,  które  pływały  na  powierzchni  pachnącego  melanżu.   "iAm?"  

351  

 

"Nie  obchodzi  mnie,  czy  umrą."  Patrzył  na  plasterki  marchwi  i  cebuli  na   powierzchni   grubej   podstawy.   "Wiem,   że   powinno,   ponieważ   oni   są   moimi   rodzicami,   ale   myślałem   o   tym   i   przykro   mi-­‐   jeśli   oni   mogą   być   egoistami,   więc  mogę  i  ja.  Moja  rodzina  to  ja  i  ty,  i  wybiorę  nas  ponad  wszystkich."   "Boże...  Myślę,  że  potrzebowałem  to  od  ciebie  usłyszeć."   Strzelił  oślepiającym  blaskiem.  "Ty  w  to  wątpiłeś?  Kiedykolwiek?"   Trez   podszedł   i   zaparkował   się   na   jednym   z   taboretów   przy   blacie.   "Istnieją  granice."   iAm  zaczął  się  śmiać.  "Nie  mów."   Idąc   do   szafek   po   lewej   stronie,   wyjął   dwie   głębokie   miski,   następnie   wyskoczyła   jedna   z   szuflad   i   wziął   kilka   łyżek   do   zupy.   Nałożył   gulasz,   i   obsłużył  najpierw  swojego  brata.   Trez  spróbował  trochę  i  jęknął.  "To  jest  niesamowite."   Kiedy  iAm  posmakował  gówna,  musiał  się  z  tym  zgodzić,  ale  zatrzymał   to   dla   siebie.   Być   dumnym   z   tego,   to   nieatrakcyjna   cecha,   nawet   jeśli   było   dobrze  przygotowane.   "Co  masz  zamiar  zrobić  z  Wybranką?"  Zapytał  iAm.   Trez  wzruszył  ramionami  trooooooochę  zbyt  nonszalancko.  "Nic".   "Nie  jestem  pewien,  czy  to  ci  się  uda."   Trez  wpatrywał  się  w  gulasz.  "Ona  jest  jeszcze  jednym  powodem,  aby   pozostać  na  zewnątrz.  Nie,  że  potrzebuję  kolejnego."   "Powiedziała,  że  wyznałeś  jej  wszystko.  To  prawda?"   Był  długi  czas,  zanim  Trez  powoli  skinął  głową.  "Tak.  Większość."   "Co  dokładnie  zachowałeś  dla  siebie."   Po  chwili  podniósł  te  czarne  oczy.  "Dokładka?"   iAm  złapał  pustą  miskę  i  przeniósł  ją  na  ponowne  napełnienie.   "Nie   powiedziałem   jej,   jak   źle   jest   się   tam   dostać"   powiedział   Trez   cicho,  gdy  gulasz  dotarł.   "Więc  kłamałeś."   Była  następna  długa  cisza.  "Tak.  Kłamałem."   Bo   gdy   królowa   wyeliminuje   ich   rodziców?   Plemię   przyjdzie   po   iAma.   Był  następnym  szczeblem  na  drabinie  przymusu,  ponieważ  nie  mogli  dotknąć   Treza,  przecież.  Musiał  być  w  jednym  kawałku.     352  

 

iAm  pokiwał  głową.  "Prawdopodobnie  dobry  ruch."       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

353  

 

TRZYDZIEŚCI-SIEDEM   Łatwo   było   myśleć   o   Bogu,   obserwując   wschód   słońca   nad   rzeką   Hudson.     Sola   siedziała   na   pustym   tarasie   szklanego   domu   Assaila   i   patrzyła   na   zimną,  wolno  płynącą  wodę.     Małe  brzoskwiniowe  i  żółte  rozbłyski  muskały  lodowatą  przestrzeń,  w   poprzek   drogi,   którą   nad   drapaczami   chmur   w   śródmieściu,   wspinała   się   wielka  pomarańczowa  kula.     Musiała   się   wydostać   z   tego   więzienia,   pomyślała   po   raz   setny.   I   bez   względu   na   to   jakie   blizny   utworzyły   się   w   jej   wnętrzu,   jej   ciało   było   nienaruszone,   jej   umysł   funkcjonował,   a   jej   bezpieczeństwo,   pomijając   krótką  przerwę,  zapewnione.     Wracając  myślami  do  swoich  modlitw,  nie  mogła  uwierzyć,  że  zostały   wypowiedziane.   Desperacja   nakazała   jej   wypuścić   te   słowa,   ale   z   całą   pewnością  nie  wierzyła,  że  ktokolwiek  ich  wysłucha.     Pytanie  brzmiało…  czy  ona  utrzyma  swoją  stronę  przy  negocjacjach?   Człowieku,  byłoby  znacznie  łatwiej,  gdyby  przybył  anioł  ze  skrzydłami,   uratował  ją  i  w  magiczny  sposób  przyniósł  tutaj.  Zamiast  tego  ona  wykonała   czarną   robotę   osobiście,   Assail   gruntownie   posprzątał,   a   jeden   z   tych   jego   ostrych   kuzynów   był   szoferem   w   pięciogodzinnej   podróży   do   normalności.   Och,  i  teraz  wszyscy  ci  ludzie  znajdowali  się  w  tym  obiekcie.     Zwykli   śmiertelnicy   dotknięci   ręką   Boga?   Czy   seria   przypadkowych   zdarzeń,  które  miały  miejsce  była  po  to,  aby  zrobili  to  co  zrobili?  Czy  fakt,  że   została   ocalona,   był   w   tym   przypadku   skutkiem   boskiej   interwencji…   czy   niczym  więcej,  tylko  tym,  że  jedna  kula  bingo  uderzyła  w  inną?     Płytka   łódź   rybacka   klekotała   na   widoku,   jej   jedyny   pasażer   sterował   przyczepionym  z  tyłu  silnikiem,  kontrolując  prędkość  i  kierunek.     Owijając   ciaśniej   ciężką   kołdrę   wokół   swojego   ciała,   myślała   o   wszystkim  co  zrobiła,  zaczynając  od  czasu  gdy  miała  dziewięć  lub  dziesięć  lat.   Zaczynała   opróżniać   kieszenie,   trenując   ze   swoim   ojcem   i   przeniosła   się   do   bardziej  skomplikowanych  kradzieży  z  jego  pomocą.  Potem,  gdy  on  trafił  do  

354  

 

więzienia,  a  ona  i  jej  babcia  przeniosły  się  tutaj,  do  Stanów,  dostała  posadę   kasjera  w  restauracji  i  starała  się  wspierać  je  obie.  Kiedy  to  okazało  się  zbyt   trudne,  wykorzystała  swoje  doświadczenie  i  przetrwała.     Jej   babcia   nigdy   nie   zadawała   żadnych   pytań,   ale   to   zawsze   była   ta   droga  –  jej  matka  była  taka  sama,  z  wyjątkiem  gdy  przyszło  do  angażowania   Soli   w   takie   życie.   Niestety,   kobieta   nie   żyła   wystarczająco   długo,   by   mieć   na   to   duży   wpływ,   a   po   tym   jak   odeszła,   mąż   i   córka,   którą   zostawiła,   stali   się   mocni  w  złodziejskim  fachu.     Naturalnie.     Wcześniej  czy  później  zostałaby  złapana.  Cholera,  jej  ojciec   był  nawet   lepszy  w  tym  od  niej,  ale  zmarł  w  więzieniu.     Wyobraziła   sobie   jak   widziała   go   ostatni   raz,   przypomniała   sobie   go   na   jego  rozprawie,  ubranego  w  więzienny  drelich,  zakutego  w  kajdanki.  Ledwie   na   nią   spojrzał,   nie   dlatego,   że   był   zawstydzony   czy   obawiał   się   okazać   emocje.     W  tym  momencie  nie  była  już  dla  niego  przydatna.     Pocierając   oczy,   pomyślała,   że   to   głupie   wciąż   odczuwać   ból   z   tego   powodu.  Ale  poświęcała  cały  swój  czas,  aby  był  z  niej  dumny,  żeby  dostać  od   niego   jakąś   aprobatę,   znaleźć   jakiekolwiek   połączenie,   i   uświadomiła   sobie,   że   dla   niego   była   tylko   kolejnym   narzędziem   w   jego   czarnorynkowym   miejscu  pracy.     Opuściła  salę  sądową  zanim  dowiedziała  się  czy  uznano  go  winnym  czy   nie   –   poszła   prosto   do   jego   mieszkania.   Włamała   się,   znalazła   ukryty   zapas   gotówki,  którą  trzymał  w  wąskiej  dziurze  w  ścianie  za  prysznicem  w  łazience   –  i  użyła  tego  gówna,  aby  zapewnić  jej  i  babci  wolność  oraz  schedę  po  ojcu.     Papiery   z   którymi   wkraczały   do   Stanów   były   fałszywe.   Wiadomości   jakie   otrzymały   około   trzech   tygodni   później,   prawdziwe:   jej   ojciec   dostał   nowe  życie.     A  potem  został  zamordowany  za  kratkami.     Z  babcią,  która  była  nie  tylko  wdową,  ale  również  została  bezdzietna,   Sola   przejęła   rolę   żywiciela   w   jedyny   sposób   jaki   znała,   w   jedyny   który   działał.    

355  

 

A   teraz   była   tutaj,   siedząc   na   tarasie   narkotykowego   bossa,   twarzą   w   twarz   z   moralnym   dylematem   naprzeciwko,   którego   nigdy   nie   spodziewała   się  stanąć…   Patrzyła  na  jakiegoś  przypadkowego  rybaka,  który  wyłączył  silnik  łodzi  i   zarzucił  sieć.     Mimo,   iż   miał   wyłączony   silnik,   nie   trwał   bez   ruchu.   Prąd   rzeki   niósł   go   w  dół,  znosząc  w  poprzek  widoku,  skromna  łódź  przytłoczona  przez  budynki   w  oddali.     „Chcesz  zjeść  śniadanie?”   Sola  odwróciła  się.  „Dzień  dobry.”   Jej   babcia   miała   włosy   skręcone   w   ciasny   węzeł   wokół  głowy,   fartuch   przewiązany  w  talii  i  ślady  szminki  na  ustach.  Jej  prosta,  bawełniana  sukienka   była   szyta   ręcznie   –   przez   nią   samą,   oczywiście   –   a   jej   solidne,   brązowe   buty,   dziwnym  trafem,  pasowały  do  stroju.     „Tak,  proszę.”   Kiedy   zaczęła   wstawać,   babcia   skinęła   w  dół,  obiema  sękatymi  rękami.   „Siedź  na  słońcu.  Potrzebujesz  słońca,  jesteś  zbyt  blada.  Żyjesz  jak  wampir.”   Zwykle,   ona   próbowałaby   w   jakiś   sposób   zaoponować,   ale   nie   dzisiaj.   Była  zbyt  wdzięczna,  że  żyje  tak  więc  nie  zamierzała  robić  nic  innego  jak  tylko   się  na  wszystko  zgadzać.     Wracając  do  obserwacji,  stwierdziła,  że  rybak  znika  po  prawej  stronie,   usuwając  się  z  zasięgu  wzroku.     Gdyby   się   nie   modliła,   nie   byłoby   jej   teraz   w   tym   miejscu.   Zawsze   dawała   sobie   radę   –   i   robiła   to   co   było   do   zrobienia,   na   jakiegoś   rodzaju   dziwnym   autopilocie,   wysysającym   jej   emocje   i   odczucia   fizyczne,   a   ona   robiła  to  co  konieczne.     Więc,   gdy   patrzyła   w   swoją   przyszłość,   podczas   gdy   prądy   jej   życia   znosiły   ją   poza   zasięg   wzroku,   że   tak   powiem…   legalne   działanie   było   najrozsądniejszą  rzeczą  jaką  mogła  zrobić.     Niezależnie  od  wszelkich  ‘umów’  jakie  miała  z  Bogiem.     Mogła,   albo   wydostać   się   z   tego   więzienia,   albo   umrzeć   –   i   właśnie   zanurzyła  stopy  w  lodowatym  scenariuszu  śmierci.  Nie  chciała  tak  skończyć.    

356  

 

Mrugając   w   oślepiającym   słońcu,   odrzuciła   swoje   wizje   i   zamknęła   oczy,  pozwalając  głowie  opaść  do  tyłu.  Ciepło  na  jej  twarzy  spowodowało,  że   pomyślała  o  Assailu.     Bycie   z   nim   było   jak   dotykanie   słońca   bez   ryzyka   poparzeń.   I   jej   ciało   chciało  więcej  –  do  diabła,  właśnie  ta  przelotna  myśl  o  nim,  wystarczyła  aby   zabrać  ją  z  powrotem  do  tych  chwil  w  łóżku,  nocy  tak  cichych,  oddechów  tak   głośnych.     Kiedy  jej  pierś  się  zacisnęła,  poczuła  narastanie  między  jej  udami…   „Sola,  jesteś  gotowa”  odezwała  się  za  nią  jej  babcia.     Wstając,   przechyliła   się   przez   szklaną   balustradę   w   poszukiwaniu   swojego  rybaka.  Nie  mogła.  Zniknął.     Brr,  ależ  tu  było  zimno…   „Sola?”  podeszła,  łagodnie  ją  szturchając.     Dziwne.   Z   reguły   głos   jej   babci,   był   jak   jej   dłonie   –   nigdy   miękki.   Prawdę   mówiąc   mówiła,   tak   jak   gotowała:   otwarcie,   szczerze,   wszystkie   chwyty  dozwolone.     Teraz,   jej   głos   był   bliski   delikatnego,   jakiego   Sola   jeszcze   nigdy   nie   słyszała.     „Sola,  przyjdź  teraz  zjeść.”   Sola   spróbowała   po   raz   ostatni   dojrzeć   rybaka.   Potem   odwróciła   się,   stając  twarzą  w  twarz  z  babcią.     „Kocham  cię,  vovo.”   Gdy  wiekowe  oczy  jej  babci  zaparowały,  ta  mogła  tylko  skinąć  głową.   „Chodź,  zanim  umrzesz  z  zimna.”   „Słońce  jest  ciepłe.”   „Nie   wystarczająco   ciepłe.”   Jej   babcia   cofnęła   się   i   odeszła.   „Musisz   jeść.”   Gdy  Sola  weszła  do  domu,  zamarła.     Bez   patrzenia,   wiedziała   że   Assail   zszedł   na   dół   po   schodach   i   wpatrywał  się  w  nią.     Cholera,  nie  była  pewna  czy  mogła  go  porzucić.       ***     357  

 

Po  odseparowaniu  w  swoim  pokoju  przez  ostatnie  kilka  dni,  Trez  zastał   świat  oderwany  od  zmysłów,  jakby  miał  skierowane  na  twarz  stroboskopowe   światła,   a   przy   każdym   uchu   głośnik:   podążając   Northway   do   centrum   przedmieścia  Caldwell,  założył  okulary  przeciwsłoneczne  i  wyłączył  radio.     Nie   wiadomo   skąd,   jakiś   tępak   zrobił   sobie   dwupasmówkę   z   wąskiej   uliczki,  przecinając  cholerę.     „Patrz  jak  jeździsz!”  krzyknął  przez  przednią  szybę,  waląc  w  klakson.     Przez   ułamek   sekundy   miał   nadzieję,   że   facet   za   kierownicą   Dodge’a   Chargera   zdecyduje   się   wyjść   na   drogę   i   wyładować   na   nim   wściekłość.   Chciał  w  coś  przywalić.  Cholera,  to  byłoby  dobre  ćwiczenie  przed  spotkaniem   z   s’Exem.   Jednak,   Pan   Charger,   zamiast   wziąć   swój   nadmiar   testosteronu   i   fiuta   wielkości   ołówka   w   następnym   wyjściu,   wkręcił   się   na   chama   przed   miniwana  i  pickupa  przy  okazji.     „Dupek.”   Przy  odrobinie  szczęścia,  łajdak  mógłby  wjechać  do  rowu  bez  zapiętych   pasów  bezpieczeństwa.     Około   dziesięciu   minut   później,   Trez   zredukował   prędkość   do   sześćdziesięciu   mil   na   godzinę   i   wjechał   w   labirynt   jednokierunkowych   uliczek.     Skonfrontowany   z   ulicznym   ruchem   i   tymi   wszystkimi   znakami   stop,   jego  mózg  skurczył  się  zapominając  drogę  do  apartamentowca.     Gdy  za  nim  rozległ  się  klakson,  zacisnął  zęby  i  uderzył  w  gaz.  W  końcu   był   zmuszony   skorzystać   z   pomocy   autopilota   w   drodze   do   dwudziestopiętrowego  Commodore,  stopniowo  trafiając  na  jego  wysokość  i   znajdując   pochyły   podjazd   prowadzący   do   garażu.   Zjeżdżając,   wyciągnął   identyfikator  do  wglądu  dla  ochrony  i  kontynuował  parkowanie  na  jednym  z   ich  zarezerwowanych  dwóch  miejsc.     Winda  wjeżdżała  na  górę  chyba  z  pięćdziesiąt  lat,  a  potem  wysiadł  na   wyłożony  chodnikiem  hol.  Ich  apartament  był  niżej  i    skorzystał  z  głównych   drzwi,   nie   tych   dla   obsługi,   pomagając   sobie   swoim   własnym,   miedzianym   kluczem.     Wchodząc  do  kuchni,  zauważył  dwa  kubki  na  blacie,  otwartą  już  paczkę   chipsów  Cape  Cod  i  do  połowy  wypełniony  dzbanek  z  kawą.    

358  

 

Zatrzymał  się  na  moment  przy  otwartym  GQ39.  Już  przez  to  przechodził.   „Fajna  kurtka”  mruknął  i  zamknął  magazyn.     Nie   było   potrzeby   włączania   świateł.   Dzień   był   jasny   i   słoneczny,   a   wszystkie  te  szklane  okna  wpuszczały  mnóstwo  światła…   Ciemny,   strzelisty   kształt,   który   pojawił   się   na   tarasie   był   zwiastunem   zagłady,  jeśli  kiedykolwiek  jakąś  widział.     Podchodząc,   Trez   ręcznie   otworzył   drzwi   i   wyszedł   na   zewnątrz,   zamykając  je  za  sobą.     Głos  s’Exa  spod  kaptura  kata  brzmiał  na  lekko  rozbawiony.  „Twój  brat   mnie  zaprosił  do  środka.”   „Nie  jestem  moim  bratem.”   „Tak.   Zauważyłem.”   Gość   królowej   od   brudnej   roboty   skrzyżował   ramiona   na   piersi,   jego   masywne   przedramiona   splotły   się   pod   fałdami   tkaniny.  „Czemu  zawdzięczam  zaszczyt  swojej  obecności  tutaj?”   Fakt,  że  na  zewnątrz  było  pioruńsko  zimno,  wydawał  się  właściwy.  „Nie   chcę,  do  kurwy  nędzy,  abyś  mieszał  w  to  moich  rodziców.”   „W   takim   razie   musisz   wrócić.   To   wszystko.”   Egzekutor   pochylił   się.   „Nie   mów   mi,   że   wezwałeś   mnie   w   ten   sposób   w   nadziei   na   negocjacje.   Z   całą  pewnością  nie  jesteś,  aż  tak  głupi.”   Trez   obnażył   kły,   ale   potem   schował   cholerstwo.   „Na   pewno   jest   coś   czego  chcesz.  Każdy  ma  swoją  cenę.”   Egzekutor  wyprostował  się  i  powoli  ściągnął  kaptur.  Twarz  za  fałdami   czarnego  sukna  była  przystojna  i  grzeszna…,  miał  oczy  przepełnione  ciepłem   zimowego  granitu.     „Dlaczego   miałbym   ryzykować   własne   życie   z   powodu   twoich   rodziców?   Jeśli   nie   posłucham   rozkazu,   poniosę   konsekwencje   –   a   żadne   z   was  nie  jest  tego  warte.”   „Możesz  porozmawiać  z  królową.  Posłucha  cię.”   „Przypuśćmy,  że  tak  jest,  ale  wcale  tak  nie  twierdzę,  dlaczego  miałbym   to  zrobić  dla  ciebie?”     „Bo  jest  coś  czego  chcesz.”                                                                                                                           39

 Magazyn  dla  mężczyzn  –  o  modzie,  kobietach,  sporcie  i  wszystkim  tym,  co  interesuje  i  kręci  prawdziwych   facetów  ☺.   359  

 

„Ponieważ   wydaje   się,   że   wiesz   wszystko,   co   dokładnie   myślisz,   że   to   jest”  powiedział  egzekutor  znudzonym  głosem.     „Utknąłeś  tam  jak  każdy  z  nich.  Pamiętam  jak  to  jest  –  i  zapewniam  cię,   że  życie  po  tej  stronie  z  tymi  wszystkimi  ścianami  jest  znacznie  lepsze.”   „To  dlatego  wyglądasz  jak  gówno?”   „Pomyśl  o  tym.  Mogę  dostarczyć  ci  wszystko  na  zewnątrz.  Wszystko.”   Oczy  kata  się  zwęziły.  „Oszczędzenie  ich,  nie  uratuje  ciebie.”   „Zabicie  ich  nie  oznacza  mojego  powrotu.  A  to  jest  to,  co  masz  zrobić,   prawda?   Tak   więc,   idź   do   królowej,   powiedz   jej,   że   rozmawiałeś   ze   mną   bezpośrednio   –   i,   że   nie   dbam   o   to   czy   ich   zabijesz.   Potem   zasugeruj   jej   żeby   pozbawiła   ich   wszystkiego,   co   im   ofiarowała   –   kwatery   w   których   żyją,   ubrania,   klejnoty,   które   kupili   dzięki   jej   szczodrości,   jedzenie   w   ich   kredensach.   Wszystko.   To   ponownie   uzdrowi   królową.   Niczego   nie   straci,   wyeliminuje  nieistotne.”   „Bzdura.   Nie   będzie   miała   drugiej   połowy   dla   swojej   córki.   Cała   ta   restytucja  nie  sprawi,  że  księżniczka  będzie  miała  partnera.”     „Nic   nie   sprawi,   że   to   będę   ja.   Mówię   ci   to   teraz.   Możecie   zajebać   mojego  ojca  i  matkę,  możecie  mnie  torturować,  możecie  zburzyć  mój  dom.”     „Co,  jeśli  po  prostu  zabiorę  cię  teraz?”   Trez  wyciągnął  pistolet,  który  był  ukryty  z  małej  kieszonce  na  jego  talii.   Nie  celował  w  s’Exa.  Przyłożył  broń  do  swojego  podbródka.     „Jeśli   spróbujesz,   pociągnę   za   spust.   Wtedy   będziesz   miał   martwe   ciało,  a  o  ile  jej  córka  nie  jest  chorą  suką,  nie  będzie  mnie  wtedy  chciała.”     s’Ex  wciąż  się  nie  poruszył.  „Straciłeś  swój  pierdolony  rozum.”   „Wszystko  co  chcesz  na  zewnątrz  s’Ex.  Zajmiesz  się  tym  wszystkim  dla   mnie,  a  jak  zadbam  o  ciebie.”   Gdy  egzekutor  królowej  rozważał  propozycję,  Trez  odetchnął  łagodnie   i   pomyślał   o   dwóch   osobach,   które   tak   naprawdę   się   dla   niego   liczyły.   Selena…  Jezu  Chryste,  pragnął  jej,  ale  nie  był  wystarczająco  dobry  dla  kogoś   takiego  jak  Wybranka.  Cholera,  nawet  jeśli  te  negocjacje  się  powiodą,  wciąż   pozostawał  sutenerem  i  to  nie  zmieni  jego  przeszłości.     I  był  jeszcze  iAm.     Pomysł  utraty  brata  był…  nawet  nie  mógł  o  tym  myśleć.  Ale  samcowi   będzie  się  wiodło  lepiej  bez  niego,  jeśli  nie  mógłby  rozwiązać  tego  problemu.       360  

 

„Jestem   zaskoczony,   że   tak   bardzo   chcesz   ocalić   swoich   rodziców”   powiedział  s’Ex  bezceremonialnie.     „Żartujesz   sobie   ze   mnie?   Utrata   pozycji   będzie   dla   nich   gorsza   niż   śmierć.  To  za  to,  co  oni  zrobili,  rujnując  życie  moje  i  mojego  brata.  To  gówno   jest   moją   zemstą.   Poza   tym,   tak   jak   powiedziałem,   bez   względu   na   to,   co   z   nimi  zrobisz,  i  tak  nie  zamierzam  tam  wracać.”     Egzekutor   poruszył   się   i   zaczął   przechadzać   po   tarasie,   jego   szaty   falowały   wokół   niego   jak   obietnica   przemocy,   podmuchy   jego   oddechu   przywodziły  na  myśli  ziejącego  ogniem  smoka.     Po  długim  czasie,  splótł  ręce  za  plecami  i  wrócił.     Trochę  trwało  zanim  w  końcu  przemówił,  a  kiedy  to  zrobił,  nie  patrzył   na  Treza.  Wpatrywał  się  w  szyby  apartamentu.     „Podoba  mi  się  to  miejsce.”   Trez  wciąż  trzymał  broń  pod  brodą,  ale  poczuł  przypływ…  nadziei?  No,   dobrze,  może  nie  aż  tak  radosne  emocje.     Ale  może  było  jakieś  rozwiązanie,  mimo  wszystko.   s’Ex  podniósł  brew.  „Trzy  sypialnie,  dwie  i  pół  łazienki,  ładna  kuchnia.   Bardzo  dużo  światła.  Ale  najlepsze  są  łóżka  –  duże  łóżka.”     „Chcesz  to,  jest  twoje.”   Gdy   oczy   s’Exa   znowu   się   po   nim   przesunęły,   Trez   słyszał   fragmenty   umowy  z  diabłem,  w  kółko  i  w  kółko,  w  swojej  głowie.     „Coś  przegapiłeś.”   „Co?”   „Kobiety.  Chcę  żebyś  dostarczał  mi  tu  kobiety.  Ja  będę  mówił  kiedy.  I   chcę  trzy  lub  cztery  na  raz.”   „Masz  to.  Określ  ilość  i  godzinę,  a  ja  sprowadzę  je  do  ciebie.”   „Jesteś  bardzo  pewny  siebie.”   „A  jak,  kurwa  myślisz,  czym  ja  się  zajmuję.”   s’Ex  wybałuszył  oczy.  „Myślałem,  że  jesteś  właścicielem  klubu.”   „Nie  sprzedaję  tylko  alkoholu”  mruknął.     „Hm,   co   za   fucha.”   Egzekutor   zmarszczył   brwi.   „Żeby   było   jasne,   ona   może  nakazać  mi  ścigać  twojego  brata.”   „Wtedy  zamierzam  cię  zabić.”   s’Ex  odrzucił  do  tyłu  i  roześmiał  się.  „Bardzo  pewny  siebie.”   361  

 

„Pozwól,   że   będę   precyzyjny.   Dotkniesz   iAma,   a   znajdę   cię.   Twój   ostatni  oddech  będzie  moim,  a  twoje  serce  będzie  nadal  biło,  gdy  wyciągnę   je  z  twojej  piersi  i  zjem  na  surowo.”   „Zdajesz  sobie  sprawę,  że  to  cud,  iż  nie  dogadujemy  się  lepiej.”   Trez  wyciągnął  przed  siebie  wolną  rękę.  „Doszliśmy  do  porozumienia?”   „Królowa   to   rozważy.   Nie   będę   zdolny   na   nią   wpłynąć.   I   bądź   świadomy,  że  jeśli  ona  się  nie  zgodzi,  twój  ostateczny  termin  minie.”   „Więc  ich  zabij.”  Wpatrywał  się  w  czarne  spojrzenie  s’Exa  bez  wahania.   „Mówię  serio.”     Kat   przechylił   głowę,   jakby   rozważał   to   pod   każdym   kątem.   „Tak,   ewidentnie  tak  jest.  Spotkaj  się  tu  ze  mną  jutro  w  południe,  z  próbkami  –  a  ja   zobaczę  co  mogę  zrobić  na  Terytorium.”   Zanim  s’Ex  zniknął,  samiec  uścisnął  przelotnie,  oferowaną  mu  dłoń.  A   potem  już  go  nie  było,  jak  koszmaru  tuż  przed  przebudzeniem.     Niestety…  Trez  wiedział,  że  mężczyzna  wróci.   Pozostawało   tylko   pytanie,   z   jakimi   wieściami.   I   z   jakiego   rodzaju   apetytem.         Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

362  

 

TRZYDZIEŚCI-OSIEM   Godzinę   po   zachodzie   słońca,   Abalone   opuścił   swój   dom,   dematerializując  się  na  trawniku  obok  domu.  Nocy  była  bardzo  zimna,  a  gdy   ponownie   zmaterializował   się   w   majątku   jednej   z   najbogatszych   rodzin   w   glymeri,  przez  chwilę  oddychał,  dopóki  jego  zatoki  nie  zdrętwiały.   Inni   się   już   zbierali,   samce   i   samice   pojawiający   się   z   ciemności,   poprawiający   swoje   futra   i   wytworne   ubrania   i   klejnoty   przed   pójściem   w   kierunku  światła.     Z  ciężkim  sercem,  poszedł  za  nimi.   Okazałe   wyrzeźbione   drzwi   rezydencji   były   otwierane   przez   psańca,   personel   nieruchomy   w   swoich   uniformach,   nieruchomi   tylko   mrugali.   Pani   domu,   tym   chyba   była,   stała   pod   żyrandolem   w   holu,   ubrana   w   jasno   czerwoną  długą  suknię,  która  opadała  na  ziemię  w  draperiach  jedwabiu.  Jej   biżuterią   były   rubiny,   migające   na   szyi,   uszach   i   nadgarstkach   ostentacyjnie   pokazywane.   Bez   żadnego   konkretnego   powodu,   pomyślał,   że   prawdziwa   królowa   rasy  miała  znacznie  lepsze,  większe,  czystsze  czerwone  kamienie  szlachetne.   Widział  obraz  olejny  z  majestatyczną  samicą  w  Starym  Kraju,  i  nawet   mimo   destylacji  farby  i  mimo  wieku,  Rubin  Saturna  i  jej  kreacja  miała  blask,  który   niszczył  pozory  przed  nim.   Partnera  gospodyni  nie  było  w  pobliżu.   Ale  wiedział,  że  samiec  miał  trudności  ze  staniem  przez  długie  okresy   czasu.   Dołączył   do   rzędu   osób   witanych,   który   uformował   się   co   żywo,   i   wkrótce  Abalon  całował  upudrowany  policzek  samicy.     -­‐   Cieszę   się,   że   mogłeś   przyjść   -­‐   powiedziała   wyniośle,   machając   dłonią   za  siebie.  –  Jadalnia,  jeśli  masz  ochotę.   Gdy   jej   rubiny   mignęły,   wyobraził   sobie   swoją   córkę   taką,   wielką   panią   w  okazałym  domu  ze  szklanymi  oczami.     Być  może  kara  za  niezgadzanie  się  z  tym  policzkiem  wobec  tronu  była   tego  warta.  Miał  miłość  swojej  shellan  przez  lata,  które  była  na  Ziemi,  to  było  

363  

 

szczęście,   zdał   sobie   z   tego   sprawę.   Większość   z   współczesnych   mu,   byli   zabici   w   nalotach,   byli   wyzuci   z   miłości,   w   bezpłciowych   związkach,   które   obracały  się  wokół  towarzystwa  zamiast  familijnego  stołu  w  jadalni.     Nie  chciał  tego  dla  swojej  córki.   Jednak,  jeśli  miłość  przytrafiła  się  jemu,  na  pewno  była  dla  niej  szansa   nawet  w  glymeri?   Prawda?   Wchodząc   do   pokoju   stołowego,   stwierdził,   że   było   tak   samo   jak   w   chwili,   gdy   Król   przemawiał   do   nich   wszystkich   ostatnio:   długi   wąski   stół   został   usunięty,   a   dwadzieścia   lub   coś   w   tym   stylu   krzeseł   zostało   ustawionych  w  szeregu.  Tym  razem  jednak,  ocaleni  z  arystokracji  siadali  wraz   ze   swoimi   partnerkami.   Zazwyczaj   krwiczki   nie   były   uwzględniane   w   posiedzeniach  Rady,  ale  nie  było  nic  zwyczajnego  w  tym  zgromadzeniu.   Albo  w  ostatnim.   I   rzeczywiście,   zgromadzenie   to   powinno   być   bardziej   ponure,   pomyślał,  gdy  wybierał  pokryte  jedwabiem  miejsce  z  tyłu:  W  przeciwieństwie   do   okazywania   jakiegokolwiek   szacunku   dla   historycznego   znaczenia,   niebezpieczeństwa   i   niespotykanej   natury   tego   wszystkiego,   gadali   między   sobą,   dżentelmeni   wymieniali   przechwałki,   panie   układały   ręce   tak   aby   ich   klejnoty   migały.   W   zasadzie,   Abalone   był   sam   w   tylnym   rzędzie,   i   zamiast   witać  tych,  których  znał,  rozpiął  guzik  marynarki  i  założył  nogę  na  nogę.     Gdy  ktoś  zapalił  cygaro,  wyjął  papierosa  i  zrobił  to  samo,  tylko  po  to  by   czymś   się   zająć.   I   gdy   psaniec   natychmiast   pokazał   się   u   jego   boku   z   popielniczką   na   mosiężnym   stojaku,   kiwnął   głową   w   podziękowaniu   i   był   skupiony  na  strzepywaniu  popiołu.     Był   małym   ziemniakiem   w   porównaniu   z   nimi   wszystkimi,   ponieważ   dawno  temu  postanowił,  że  bycie  poniżej  radaru  jest  najlepszym  sposobem.   Jego  krew  wiedziała  z  pierwszej  ręki,  o  okrucieństwie  Rady  i  towarzystwa,  i   nauczył   się   tej   lekcji   po   poprzez   czytanie   pamiętników,   które   zostały   mu   przekazane.   Prawda   była   taka,   że   miał   zasoby   finansowe,   takie,   że   wszyscy   wspólnie  w  tej  sali  z  trudem  spełniają.   Dzięki  ci,  komputerze  Apple.   Najlepsza  inwestycja  jaką  ktoś  w  latach  osiemdziesiątych  mógł  zrobić.   A  następnie  była  duży  firma  farmaceutyczna  w  latach  dziewięćdziesiątych.  A   364  

 

wcześniej?   Korporacje   i   przedsiębiorstwa   kolejowe   i   stalowe   na   przełomie   XIX   i   XX   wieku.   Zawsze   miał   talent   do   odgadywania   potrzeb   ludzi,   zarówno   ich  entuzjazmu  jak  i  potrzeb.     Jeśli   glymera   wiedziałaby   o   tym,   jego   córka   byłaby   towarem   o   dużej   wartości.     Co  było  kolejnym  powodem,  dla  którego  nie  mówił  o  swojej  wartości   netto.     Niesamowite,   jak   długo   jego   ród   trwał   na   przestrzeni   wieków.   I   pomyśleć,  że  to  wszystko  zawdzięcza  ojcu  tego  Króla.   Dziesięć   minut   później,   pokój   był   pełen   —   i   tak,   więcej   niż   afekt   towarzysko-­‐radne   znaczyło,   że   glymeria   miała   przynajmniej   jakąś   świadomość   wagi   tego   co   robili.   Modne   spóźnienie,   nie   było   zastosowane   tego  wieczoru;  Drzwi  miały  być  zamknięte  na  klucz…   Spojrzał  na  zegarek.   …teraz.   Rzeczywiście,   nie   było   słychać   żadnych   dźwięków,   kiedy   ciężkie   drewno  zamknęło  dom.   Gdy  wszyscy,  usiedli  i  zamilkli,  był  w  stanie  policzyć  głowy  i  dowiedzieć   się,   kogo   brakowało.   Mordha,   Prowodhyra,   oczywiście—   sprzymierzył   się   z   Ghromem   i   nikt   nie   zamierzał   potrząsnąć   tym   krawatem.   Marissy   także   nie   było,  chociaż  jej  brat,  Aghres  był  tu  —  ale  potem  została  skojarzona  w  parę  z   tym  Bratem  i  nikt  nie  wiedział  kto  był  po  stronie  Ghroma.     Naturalnie,  była  także  nieobecna  —   Panelowe   drzwi   po   prawej   stronie   kominka   otworzyły   się   i   weszło   sześciu  samców.  Natychmiast,  zebrani  wyprostowali  się  na  swoich  miejscach.   Rozpoznał   dwóch   z   nich   natychmiast   —   wyglądającego   na   arystokratę   z   przodu…   i   tego   brzydkiego   z   zajęczą   wargą   w   głębi,   który   odwiedził   go   z   Ichanem   i   Tyhmem.   Czterech   w   środku   było   z   tego   samego   ponurego   rodzaju:   wielcy,   z   ostrym   spojrzeniem   wojownika,   byli   czujni,   ale   nie   nerwowi,  gotowi,  ale  nie  narwani.   Ich  opanowanie  było  najstraszniejszą  rzeczą  w  nich.   Tylko  nieobawiający  się  mógł  być  tym  zrelaksowanym  w  tej  sytuacji  —   Pani   domu   prowadziła   swojego   brońca,   kiwającego   głową,   w   ręku   trzymał  laskę,  a  białe  włosy  jak  plisowane  zasłony  zwisały  wokół  twarzy.     365  

 

Posadziła   go   tak,   jakby   był   dzieckiem,   porządkując   jego   marynarkę,   wygładzając  jego  jasny  czerwony  krawat.     Potem  przemówiła  do  zebranych,  ręce  ściskając  jak  sopranistka  wokół   paska  w  trakcie  arii  pełnego  domu.  Jej  blask  spowodowany  skupioną  na  niej   uwagą  był  całkowicie  niewłaściwy,  według  Abalona.     W   rzeczywistości,   cała   ta   sprawa   była   koszmarem,   pomyślał   znowu   strzepując  popiół.   Gdy   jej   usta   rozpoczęły   pracę,   wypluwała   podziękowania   i   słowa   uznania,   zastanawiał   się,   jak   daleko   się   posunie   by   jej   ‘ukochany’   trafił   za   Zasłonę.   Nie   ulega   wątpliwości,   że   zależało   to   od   chęci,   czy   to   było   drugie   małżeństwo   i   czy   były   młode   z   krwi   linii   wyprzedzające   ją   w   wyścigu   do   spadku.   Ichan   był   następny   by   znaleźć   się   na   scenie.   ‘…rozdroże…   niezbędne   działania…   praca   Tyhma   by   odsłonić   słabość   postawioną   przed   rasą…   partnerka  mieszaniec…  ćwierć  krwi  spadkobierca…’   To   była   retoryka,   która   została   jemu   przeliterowana,   podsumowanie   po  prostu,  każdy  pozował,  udawał,  że  był  to  pierwszy  raz  kiedy  o  tym  słyszał.   Ale   wszystko   zostało   dobrze   przygotowane,   oczekiwania   określone   wcześniej,  reperkusje  przedstawione  jako  konieczne.   Abalone  rzucił  okiem  w  stronę  dalekiego  kąta  pokoju.  Tyhm,  adwokat,   stał  z  całą  prezencją  wieszaka,  jego  długie,  wąskie  ciało  trzymało  się  mocno   w   pionie.   Był   zdenerwowany,   jego   oczy   zarówno   urzeczone   jak   i   za   dużo   mrugał.   ‘…wotum  nieufności  musi  być  jednomyślne  poparte  większością  Rady.   Ponadto,  wasze  podpisy  zostaną  umieszczone  w  rubryki  na  tym  dokumencie   przygotowanym  przez  Tyhma.’   Ichan   podniósł   pergamin   z   symbolami   Starego   Języka   sporządzony   starannie   niebieskim   tuszem   —   a   następnie   dał   do   spisu   wielobarwne   wstążki,  srebrną  misę  czerwone  świece,  i  stos  białych  lnianych  serwetek.     -­‐  Wszystkie  barwy  są  tu  obecne.   Abalone  spojrzał  na  masywny  złoty  sygnet,  który  spoczywał  ciężko  na   jego   ręku.   To   był   ten   który   nosił   jego   ojciec,   herb   tak   głęboko   wyryty   w   metalu,  że  nawet  po  upływie  wieków,  zarys,  zawijasy,  ikony  były  oczywiste.    

366  

 

Zaprawdę,   złoty   krążek   był   bez   wątpienia   kiedyś   błyszczący,   ale   teraz   był  matowy  z  patyną  zużytą  dobrze  przez  samców  z  jego  rodziny.  Honorowo   zużyty.   To   było   złe,   pomyślał   po   raz   kolejny.   Ta   cała   konstrukcja   przeciw   Ghromowi   była   błędna,   tylko   by   podnieść   ambicje   arystokratów,   którzy   nawet  nie  byli  warci  tronu:  Nie  przejmowali  się  czystością  krwi  spadkobiercy.   To  było  tylko  takie  gadanie  by  usprawiedliwić  ich  cel.     -­‐  Możemy  głosować?  –  Ichan  spojrzał  na  zebranych.  –  Teraz.   To  było  złe.   Ręka   Abalona   zaczęła   drżeć   tak,   że   upuścił   papierosa   na   podłogę   —   i   nie  mógł  ruszyć  się  by  go  podnieść.     Nie  zgadzaj  się  na  to,  mówił  do  siebie.  Stań  w  obronie  tego  co  jest  —   -­‐  Wszyscy  za,  mówią  ‘Aye.’   Nie   powiedział.   Choć   nie   dlatego,   że   miał   odwagę,   by   być   jedynym   ‘nay’,  kiedy  zażądano  zgody.  Nie  otworzył  także  ust.   Abalone  zwiesił  głowę  jak  trafiony  obuchem.     -­‐   Wniosek   jest   przyjęty.   Wotum   nieufności   przeszło.   Pozwólcie   nam   wszystkim  teraz  przyłączać  się  by  jako  jedność  rozesłać  tę  wiadomość  zmian   naszej  rasie.   Abalone   pochylił   się   i   podniósł   papierosa.   Fakt,   że   wypalił   się   mały   otwór   w   lakierowanej   podłodze   wydał   się   mu   trafny.   Zostawiał   plamę   na   spadku  jego  przodków  dziś  w  nocy.     Zamiast   podejść   do   pergaminu   został   tam   gdzie   był,   gdy   każdy   przedstawiciel   rodzinny   i   wszystkie   samice   szły   i   pozowały   przy   Ichanie,   grając   ich   role,   gdy   pieczęcie   i   wstążki   zostały   przyklejone.   To   było   jak   patrzenie  na  aktorów  na  scenie,  każdy  z  nich  rozkoszujący  się  ich  momentem   w  świetle  jupiterów,  uwagą  skupioną  na  nich.     Czy   oni   wiedzą,   co   robią?   pomyślał.   Oddając   ster   komu   —   Ichanowi?   Jako  front  dla  tych  wojowników?  To  było  katastrofalne—   -­‐  Abalone?   Drżąc  na  dźwięk  swojego  imienia,  spojrzał  w  górę.  Cała  sala  patrzyła  na   niego.  Ichan  uśmiechnął  się  z  z  góry.     -­‐  Jesteś  ostatni,  Abalone.  

367  

 

Teraz   była   okazja   by   żyć   zgodnie   z   imieniem   swojego   dziadka.   Teraz   była  jego  chwila  by  wyrazić  swoją  opinię,  że  to  była  zbrodnia,  to  był  —   -­‐  Abalone.  -­‐  Ichan  wciąż  uśmiechał  się  ale  było  żądanie  w  jego  głosie.-­‐   Twoja  kolej.  Dla  Twojej  krwi.   Gdy   wkładał   papierosa   do   popielniczki,   jego   ręka   trzęsła   się   znowu,   dłoń  się  spociła.  Odchrząknął,  wstał,  myśląc  o  odwadze  jego  rodu,  o  tym  co   jego  przodek  by  uczynił,  to  co  było  właściwe,  mimo  ryzyka.  Obraz  jego  córki   przeciął  źródło  jego  emocji.   I   czuł   wzrok   reszty,   jakby   były   tysiącami   celowników   laserowych   mierzących  w  niego.     Z  chęcią  mordu.     ***     Gdy   Ghrom   usłyszał   pukanie   w   sklepienie   drzwi   komnaty   jego   partnerki,  przeklął  pod  nosem  i  zignorował  je.     -­‐  Ghrom,  musisz  odpowiedzieć  ktokolwiek  to  jest.   Wziął   kolejną   łyżeczkę   wysokokalorycznej   zupy,   która   została   przygotowana   przy   nim   z   warzyw,   po   które   wyszedł   i   wykopał   osobiście   z   ziemi.   Smak   był   subtelny,   bulion   pachnący,   kawałki   mięsa   od   krowy   świeżo   ubitej  karmionej  w  jego  stajniach.  Którą  sam  zabił.   Pukanie  się  powtórzyło.   -­‐  Ghrom  -­‐  Anha  złajała  go  gdy  uniosła  się  wyżej  na  swoich  poduszkach.   -­‐  Jesteś  potrzebny  innym.   Nie   miał   żadnego   wyczucia   godziny   czy   było   jasno   czy   ciemno,   ile   godzin  albo  nocy  minęło  od  tej  pory,  gdy  wróciła  do  niego.  I  nie  obchodziło  go   to.  Tak  jak  nie  dbał  o  kaprysy  Rady  lub  obawy  dworzan  —   Więcej  pukania.   -­‐  Ghrom,  daj  mi  łyżeczkę  i  otwórz  drzwi  -­‐  rozkazała  jego  samica.   To  sprawiło,  że  się  uśmiechnął.  Naprawdę  wróciła.     -­‐   Twoje   życzenie   jest   dla   mnie   rozkazem   -­‐   powiedział,   umieszczając   szeroką  miskę  na  jej  kolanach  i  dając  jej  przyrząd,  którego  używał.  

368  

 

Wolał   kontynuować   karmienie   jej   sobą.   Ale   zobaczenie   jej   będącej   w   stanie   podjąć   wysiłek   bez   rozlewania   podczas   pobierania   pokarmu   lądującego  w  jej  brzuchu?  To  złagodziło  go  wewnętrznie.     A   jednak   niestety,   całun   wciąż   wisiał   nad   nimi:   Ani   on   ani   ona   nie   mówili   o   młodym   —   o   tym,   czy   to,   co   spotkało   Anhę   okradło   ich   z   najdroższego  pragnienia.   To  było  zbyt  bolesne,  by  o  tym  mówić  —zwłaszcza  w  świetle  rewelacji   Thortura.   -­‐  Ghrom.  Drzwi.   -­‐  Tak,  moja  miłości.   Idąc   poprzez   dywany,   był   gotów   ściąć   głowę   temu   kto   ośmielił   się   przeszkadzać  w  leczeniu.  Z  wyjątkiem,  tego,  że  gdy  otworzył  ciężkie  panele,   zamarł.   Na   korytarzu,   zgromadziło   się   Bractwo   Czarnego   Sztyletu,   ciała   wojowników   zdławione,   w   innym   przypadku   byłoby   tam   więcej   niż   dużo   miejsca.   Instynkt,   aby   chronić   swoją   krwiczkę   sprawił,   że   chciał   mieć   sztylet   w   ręku,  gdy  wyszedł  i  zamknął  za  sobą  drzwi.  I  rzeczywiście,  pragnienie  obrony   jego   darni   spowodowało   zwinięcie   się   jego   pięści,   chociaż   nigdy   nie   został   wytrenowany  by  walczyć.  Ale  umarłby  by  ją  uratować  —   Bez   słowa,   ich   czarne   ostrza   pojawiły   się,   a   światło   pochodni   łapało   i   prześlizgiwało   się   przez   te   zabójcze   powierzchnie.   Z   bijącym   sercem,   przygotował  się  do  ataku.   Tylko,  że  nie  nastąpił:  Jak  jeden  mąż,  padli  na  kolana,  pochylili  głowy  i   uderzyli  w  ziemię,  ich  sztylety  ukruszyły  kamienną  podłogę.  Thor  podniósł  te   niesamowite  niebieskie  oczy.   -­‐  Zobowiązujemy  siebie  tobie  i  tylko  tobie.     A   następnie   wszyscy   popatrzyli   w   górę   na   niego,   szacunek   wyryty   na   ich   twarzach,   te   niesamowite   ciała   przygotowały   się   by   zostać   wezwane   do   służby  dla  niego,  przez  niego  —i  wyłącznie  w  ten  sposób.   Ghrom   położył   rękę   na   sercu   i   nie   mógł   nic   powiedzieć.   Nie   zdawał   sobie  sprawy  aż  do  tej  chwili,  jak  samotny  był,  tylko  jego  krwiczka  i  on  wobec   świata  —co  uważał,  za  wystarczające.  Aż  do  teraz.  

369  

 

I   to   było   takie   przeciwieństwo   glymerii.   Gesty   dworzan   były   zawsze   wykonywane  publicznie,  i  nie  miały  więcej  głębi  niż  pozory  —  raz  wykonane,   były  przeszłością.     Ale  ci  samce...   Według  tradycji  i  zwyczaju,  król  nie  kłaniał  się  przed  nikim.     A  jednak  ukłonił  się  teraz.  Głęboko  i  z  czcią.   Pamiętając  słowa,  które  usłyszał,  gdy  przemawiał  jego  ojciec,  rzekł,     -­‐  Wasze  ślubowanie  jest  przyjęte  z  wdzięcznością  przez  króla.   Potem  dodał  coś,  co  było  w  całości  jego  własne:     -­‐  I  wzajemnie.  Przyrzekam  wam,  absolutnie  każdemu,  że  zapewnię,  tę   samą  wierność,  którą  złożyliście,  a  ja  ją  zaakceptowałem.   Spojrzał   w   oczy   każdego   z   Braci.   Jego   ojciec   używał   tych   samców   specjalnie   wyhodowanych   przez   wzgląd   na   ich   muskulaturę   ale   jego   głównym  przymierzem  było  to  z  glymerią.   Instynkt  podpowiadał  synowi,  że  przyszłość  byłaby  bezpieczniejsza,  jeśli   byłoby   odwrotnie:   z   tymi   samcami   stojącymi   za   nim,   on   i   jego   ukochana   i   każde  młode  mogą  mieć  większe  szanse  na  przeżycie.     -­‐   Jest   ktoś,   kto   pragnie   się   z   tobą   spotkać   -­‐   Rzekł   Thor   ze   swojego   miejsca  na  podłodze.  -­‐  Będziemy  zaszczyceni,  stać  na  straży  tu  pod  drzwiami,   podczas  gdy  pójdziesz  odpowiedzieć  na  tę  potrzebę  w  komnacie  gościnnej.   -­‐  Nie  zostawię  Anhy.   -­‐  Jeśli  chcesz,  panie,  proszę  przejdź  do  swojej  drugiej  komnaty.  Jest  tam   jeden  z  tych  z  którymi  musisz  porozmawiać.   Ghrom   zmrużył   oczy.   Brat   był   niezachwiany.   Każdy   z   nich   był   niezachwiany.     -­‐   Dwóch   z   twoich   pójdzie   ze   mną   -­‐   usłyszał   swoje   słowa.   -­‐   Reszta   pozostanie  tutaj,  aby  stać  na  straży  nad  nią.   Z   okrzykiem   wojennym   Bractwo   podnosiło   się   z   kolan,   ich   twarde   zmrożone   twarze,   były   najgorszym   komentarzem   do   aktualnego   stanu   rzeczy.   Ale   kiedy   ustawili   się   przed   drzwiami   jego   partnerki,   Ghrom   w   głębi   serca   wiedział,   że   oddadzą   swoje   życie   dla   niego   lub   dla   jego   shellan.   Tak,   pomyślał.  Jego  prywatna  straż.  

370  

 

Gdy   wyruszył,   Thor   podążył   przed   nim,   a   Ahgony   wszedł   z   tyłu,   i   podczas   gdy   trzech   z   nich   kroczyło   do   przodu,   Ghrom   poczuł,   jak   ochrona   skryła  go  do  punktu  kolczugi.     -­‐  Kto  nas  oczekuje  -­‐  zapytał  miękko.     -­‐   Przemyciliśmy   go   tu   -­‐   nadeszła   cicha   odpowiedź.   -­‐   Nikt   nie   może   znać   jego  tożsamości  albo  on  nie  przetrwa  dwóch  tygodni.   Thortur   był   tym,   który   otworzył   drzwi,   i   ze   względu   na   jego   wielkość,   nie  mógł  zobaczyć  kto  był  —   W   dalekim   kącie,   stała   ukryta   postać   w   kapturze,   ale   nie   była   stała:   ktokolwiek   to   był,   drżał,   razem   z   udrapowanymi   tkaninami   poruszanymi   przez  strach.  Drzwi  zostały  zamknięte  przez  Ahgonego,  a  Bracia  nie  opuścili   jego  boku.  Biorąc  wdech,  Ghrom  rozpoznał  zapach.     -­‐  Abalone?   Trupioblade   ręce   drżały   całą   drogę   do   kaptura   i   ściągnęły   go.   Oczy   młodego  samca  były  szeroko  otwarte,  a  jego  twarz  pozbawiona  koloru.     -­‐  Mój  Panie  -­‐  powiedział,    opadając  na  podłogę,  pochylając  głowę.   Był  młodym  dworzaninem,  z  końca  listy  dandysów,  który  był  tam  dzięki   łasce  krwi  w  żyłach  i  niczego  innego.     -­‐  Co  chcesz  mi  powiedzieć?  -­‐  Zapytał  Ghrom,  oddychając  przez  nos.     Pochwycił  zapach  strachu,  tak  —  ale  było  coś  więcej.  A  kiedy  określił  to   dla  siebie,  był...  pod  wrażeniem.     Szlachetność  nie  była  zwykle  emocją,  którą  można  było  wyczuć.  To  było   coś   bardziej   jak   mieszanka   strachu,   smutku,   radości,   pobudzenia…   ale   to   młode   drzewko   samca,   ledwie   rok   po   przemianie,   które   niewiele   zrobiło   by   zwiększyć  masę  ciała  albo  wzrost,  miał  cel  pod  strachem,  motywację,  która   tylko  mogła  być  tylko…  szlachetna.   -­‐  Mój  Panie  –  wykrztusił  -­‐  wybacz  mi  moje  tchórzostwo.   -­‐  W  odniesieniu  do  czego?   -­‐  Wiedziałem...  wiedziałem,  co  zrobią,  a  ja  nie...  -­‐  zaszlochał.  -­‐  Wybacz   mi,  mój  Panie…     Gdy  samiec  się  załamał,  były  dwa  wyjścia.  Jedno  agresywne.     Drugie  łagodne.     Wiedział,  że  dalej  dojdzie  z  drugim.   Podchodząc  do  mężczyzny,  wyciągnął  swoją  dłoń.     371  

 

-­‐  Wstań.     Abalone   wydawał   sie   zdezorientowany   komendą.   Ale   potem   zaakceptował  dłoń,  która  pomogła  mu  wstać  i  wskazała  w  stronę  jednego  z   rzeźbionych  dębowych  krzeseł  przy  kominku.     -­‐  Miodu?  -­‐  zapytał  Ghrom.     -­‐  N-­‐n-­‐n-­‐nie  dziękuję.   Ghrom   usiadł   naprzeciwko   mężczyzny,   jego   krzesło   zajęczało   pod   ciężarem  w  sposób  w  jaki  krzesło  Abalone  tego  nie  zrobiło.     -­‐  Weź  głęboki  oddech.   Gdy  polecenie  zostało  wysłuchane,  Ghrom  pochylił  się.     -­‐   Mów   do   mnie,   prawdę   i   oszczędzę   ci   tego,   czegokolwiek   się   boisz.   Nikt  nie  może  cię  dotknąć  —  tak  długo,  jak  nie  będziesz  kłamał.   Mężczyzna   ukrył   twarz   w   dłoniach.   Potem   ponownie   odetchnął   głęboko.     -­‐   Straciłem   ojca   przed   swoją   przemianą.   Moja   matka   także   umarła   w   trakcie  moich  narodzin.  Jeśli  o  to  chodzi,  jestem  jak  ty.   -­‐  To  straszne  dla  każdego  zostać  bez  rodziców.   Abalone  opuścił  ręce,  odsłaniając  oczy,  które  były  niewzruszone.     -­‐   I   nie   powinienem   odkryć,   tego   co   znalazłem.   Ale   trzy   świty   temu   byłem   w   podziemiach   zamku.   Nie   mogłem   spać,   a   moja   melancholia   spowodowała,  że  zszedłem  do  podziemi.  Byłem  bez  świecy,  a  moje  nogi  były   odziane   w   miękkie   skórzane   buty   —   dlatego,   gdy   usłyszałem   głosy,   nikt   nie   wiedział  o  moim  nadejściu.     -­‐  Co  zobaczyłeś  -­‐  zapytał  Ghrom  delikatnie.     -­‐   Tam   jest   ukryty   pokój.   Pod   kuchnią.   Nigdy   wcześniej   go   nie   widziałem,  ponieważ  jego  drzwi  mają  fasadę  pasującą  do  ścian  na  dole  —  i   bym   ich   nie   zauważył...   gdyby   panel   udało   się   prawidłowo   zamknąć.   Złapałem  za  kamień,  na  którym  było  pęknięcie,  przez  które  moje  oczy  mogły   coś   zobaczyć.   W   środku   były   trzy   postacie   które   krążyły   wokół   kociołka   nad   płomieniem.   Ich   glosy   zostały   wyciszone   ponieważ   jeden   z   nich   dodał   coś   zielonego   do   tego   cokolwiek   podgrzewali.   Smród   był   okropny   —   i   miałem   zawrócić  i  przejść  obok...  kiedy  usłyszałam  twoje  imię.     Oczy  Abalone  skupione  były  na  środku,  jakby  na  nowo  widział  i  słyszał   to,  co  mu  opowiadał.     372  

 

-­‐   Tylko,   że   to   nie   ty.   To   było   o   twoim   ojcu.   Rozmawiali   o   tym   jak   zachorował   i   umarł   —   i   próbowali   ustalić   odpowiednią   ilość   dla   kogoś   o   mniejszym   wzroście.   –   Samiec   potrząsnął   głową.   -­‐   Wycofałem   się.   I   wtedy   odszedłem   pośpiesznie.   Mój   umysł   został   przekręcony   przez   to   czego   byłem   świadkiem,   i   przekonałem   siebie,   że…     musiałem   to   sobie   wyobrazić.   Oczywiście  nie  mogli  rozmawiać  o  twoim  ojcu,  twojej  partnerce.  To  było  po   prostu   -­‐-­‐   oni   przyrzekali   tobie   i   twojej   krwi.   Więc   jak   mogą   takie   rzeczy   wychodzić  z  ich  ust  do  uszu  innych?  -­‐  Jasne,  szczere  oczy  spotkały  Ghroma.  -­‐   Jak  oni  mogli  zrobić  coś  takiego?   Powstrzymując   wewnętrzną   wściekłość,   Ghrom   wyciągnął   rękę   i   położył   dłoń   na   ramieniu   młodzieńca.   Mimo,   że   ich   wiek   nie   były   tak   różny,   poczuł,   jakby   mówił   do   kogoś   z   bardzo   odmiennego   pokolenia   niż   jego   własne.     -­‐  Nie  martw  się  o  ich  motywację,  synu.  Nieczyści  mylą  sprawiedliwych.   W  oczach  Abalone  ukazało  się  dobro.     -­‐  I  przekonałem  siebie,  że  byłem  w  błędzie.  Dopóki  Królowa...  -­‐  Włożył   twarz  z  powrotem  w  dłonie.  -­‐  …Najdroższa  Pani  Kronik,  gdy  królowa  upadła   na  podłogę,  wiedziałem,  że  cię  zawiodłem.  Wiedziałem,  że  nie  różnię  się  od   tych,   którzy   spowodowali   krzywdę,   ponieważ   nie   zatrzymałem   tego   o   czym   powinienem  wiedzieć  —   Aby  uniknąć  kompletnego  załamania,  Ghrom  ścisnął,  jego  ramie.     -­‐  Abalone…  Abalone,  zatrzymaj  się.   Kiedy  odrobina  spokoju  wróciła,  Ghrom  trzymał  poziom  głosu,  choć  w   jego  wnętrzu  wrzało.  -­‐  Nie  jesteś  odpowiedzialny  za  te  nikczemne  działania.   -­‐  Powinienem  przyjść  do  ciebie  —oni  zabili  królową.   -­‐  Moja  partnerka  żyje  i  ma  się  dobrze.  -­‐  Nie  było  powodu  by  rozmyślać   nad  bliską  stratą.  -­‐  Zapewniam  cię,  że  z  nią  jest  bardzo  dobrze.   Abalone  opadł.     -­‐  Dzięki  Błogosławiona  Pani  Kronik.   -­‐  I  wybaczam  ci  w  imieniu  swoim  i  moich.  Rozumiesz?  Wybaczam  ci.   -­‐   Mój   Panie   -­‐   powiedział   samiec,   rzucając   się   na   nowo   na   podłogę   i   przykładając  czoło  do  czarnego  pierścienia  z  diamentem,  który  nosił  Ghrom.  -­‐   Nie  zasługuję  na  to.  

373  

 

-­‐   Zasługujesz.   Ponieważ   przyszedłeś   do   mnie,   możesz   otrzymać   rekompensatę,   której   szukasz.   Możesz   zabrać   jednego   z   Braci   do   tego   ukrytego  miejsca?   -­‐   Tak   -­‐   samiec   powiedział   bez   wahania.   Zrywając   się   na   równe   nogi,   włożył  kaptur.  -­‐  Mogę  je  teraz  pokazać.   Ghrom  skinął  do  Ahgonego.     -­‐  Pójdziesz  z  nim?   -­‐  Mój  Panie  -­‐  powiedział  Brat,  akceptując  rozkaz.     -­‐   Jeszcze   tylko   jedna   rzecz,   zanim   wyjedziesz   -­‐   powiedział   Ghrom   z   warknięciem.  -­‐  Czy  możesz  mi  powiedzieć,  kim  oni  byli.   Abalone  spojrzał  w  jego  oczy.     -­‐  Tak.  Każdy  z  tej  trójki.     Ghrom   poczuł,   że   jego  usta  uniosły  się  w   uśmiechu   mimo,   że  nie  było   radości  lub  szczęścia  w  jego  sercu.     -­‐  Dobrze.  To  bardzo  dobrze,  synu.         Tłumaczenie:  Nuffanilia  

374  

 

TRZYDZIEŚCI-DZIEWIĘĆ   Aspektem   pozytywnym   było   mieszkanie   samemu,   kiedy   dodatkowo   zostało   się   odrzuconym   przez   jedynego   rodzica:   gdy   nie   będzie   wracał   do   domu   na   cały   dzień,   nikt   nie   będzie   zgrzytał   zębami   nad   ewentualnym   upadkiem.   Z   pewnością   obniży   to   też   koszty   połączeń   telefonicznych,   myślał   Saxton,  kiedy  usiadł  naprzeciwko  podwójnych  drzwi  gabinetu  Ghroma.   Przesiadł   się   na   ozdobną   ławkę   i   spojrzał   na   złoty   liść   poręczy.   Cisza.   Żaden  psaniec  nawet  nie  sprząta.  Coś  działo  się  w  domu,  coś  wielkiego,  mógł   to   poczuć   w   powietrzu,   i   choć   nie   miał   dużego   doświadczenia   z   kobietami,   wiedział,  co  to  było.   Ktoś  miał  chcączkę.   To  nie  była  ponownie  Wybranka  Layla,  oczywiście.  Ale  słyszał,  że  jedna   kobieta  mająca  chcączkę,  może  pobudzić  inną,  i  wyraźnie,  to  się  stało.   Boże,   miał   nadzieję,   że   nie   była   to   Beth,   pomyślał,   gdy   przecierał   zmęczone  oczy.   Rzeczy  musiały  być  poukładane,  zanim  –   "Czy  wiesz,  gdzie  on  jest?"   Saxton  spojrzał  ponownie  na  poręcz.  Mordh,  Prowodhyr  Rady,  powoli   doszedł   już   do   połowy   wysokości   dużych   schodów,   a   on   nie   zdawał   sobie   nawet  sprawy  z  jego  obecności.   I   zdaje   się,   że   coś   jeszcze   zdecydowanie   się   obudziło:   Jak   zawsze,   mężczyzna   był   imponującą   postacią   ze   swoim   futrem   z   norek   i   czerwoną   laską,   ale   jego   paskudny   wyraz   twarzy   umieszczał   go   na   terytorium   wręcz   śmiercionośnym.   Saxton  wzruszył  ramionami.  "Sam  na  niego  czekam."   Mordh  wszedł  na  drugie  piętro  i  skierował  się  do  drzwi  gabinetu,  jakby   sam  chciał  zobaczyć,  że  nikogo  tam  nie  było.  Potem  zmarszczył  brwi,  obrócił   się  na  pięcie  swojego  mokasyna,  i  spojrzał  na  sufit  -­‐  dyskretnie  przestawiając   sobie  w  spodniach.   W  tym  momencie,  zbladł.  "Czy  to  jest  Beth?"  

375  

 

Nie  było  powodu,  aby  określać,  co  to  było.  "Myślę,  że  tak."   "Och,  na  litość  boską."  Prowodhyr  usiadł  po  przeciwnej  stronie  ławki  i   Saxton   zauważył   długą,   cienką   kartonową   rurkę,   którą   niósł.   "To   po   prostu   czyni  rzeczy  jeszcze  gorszymi."   "Zrobili  to"  szepnął  Saxton.  "Prawda?"   Mordh  odwrócił  głowę  i  zwęził  ametystowe  oczy.  "Skąd  wiesz?"   Czy  mnie  nienawidzisz?   Tak,  nienawidzę.   Saxton   spojrzał   w   dal.   "Próbowałem   ostrzec   króla.   Ale...   miał   zamiar   zająć  się  swoją  krwiczką."   "Nie  odpowiedziałeś  na  pytanie."   "Poszedłem   do   domu   mojego   ojca   na   wezwanie.   I   kiedy   tam   byłem,   zorientowałem   się   w   całej   rzeczy."   Chwycił   telefon   i   przewijał   zdjęcia,   pokazując   je   Mordhowi.   "Te   zrobiłem   chyłkiem.   Były   tam   księgi   Starego   Prawa,   wszystkie   otwarte   na   odniesieniach   do   spadkobierców   i   krwi.   Jak   powiedziałem,  miałem  nadzieję,  dostać  się  do  niego  poprzedniej  nocy."   "To   nie   miałoby   znaczenia."   Mordh   ogarnął   dłonią   przycięte   na   Mohawka  włosy.  "Wprawili  już  wszystkie  koła  w  ruch-­‐"   Po   drugiej   stronie   drogi,   na   początku   korytarza   rzeźb,   drzwi   prowadzące  na  najwyższe  piętro  zostały  otwarte.  To  co  się  w  nich  pojawiło...   "Jasna   cholera".   Mordh   pokręcił   głową   i   mruknął:   "Teraz   wiemy,   jak   wygląda,  apokaliptyczne  zombie."   Chwiejący   się,   z   ciężkimi   powiekami   i   ze   zwisającymi   kończynami   koszmar,   nosił   tylko   niewielkie   podobieństwo   do   Króla   -­‐   długie   włosy,   wilgotne   po   prysznicu,   wciąż   spadły   ze   szczytu   tej   sławnej   głowy,   i   okulary   były   właściwe,   i   tak,   czarny   obcisły   podkoszulek   i   skóry   były   jego   uniformem.   Ale   wszystko   inne   było   w   kiepskim   stanie.   Stracił   tak   dużo   na   wadze,   że   spodnie   wisiały   wokół   jego   nóg   jak   luźne   flagi,   pasek   siedział   na   biodrach,   nawet  podobno  obcisła  koszulka  falowała  na  klatce  piersiowej.  A  jego  twarz   była   tak   tragiczna.   Skóra   obciągnięta   wokół   wysokich   kości   policzkowych   i   masywnej  szczęki  –  a  jego  gardło...  najdroższa  Pani  Kronik,  jego  gardło.   Żyły   po   obu   stronach   zostały   użyte   tyle   razy   i   z   taką   siłą,   że   dodatkowo   wyglądał  jak  z  Teksańskiej  Masakry  Piłą  Mechaniczną.  

376  

 

A   jednak   mężczyzna   płynął   jak   na   chmurze.   Powietrze,   które   go   poprzedziło   było   miękkie   jak   letni   wiatr,   jego   poczucie   zadowolenia   i   szczęścia  otaczało  go  jak  bańka.   Taka  szkoda,  że  musi  to  zniszczyć.   Ghrom  rozpoznał  ich  natychmiast,  a  gdy  się  zatrzymał,  odwracał  głowę   z   boku   na   bok   jakby   mierząc   ich   twarze.   Saxton   był   pewien,   że   to   były   ich   aury.   "Co".   Boże,   ten   zachrypnięty   głos   był   ledwo   szeptem.   Mimo   to   była   za   nim   siła.   "Musimy   porozmawiać".   Mordh   uderzył   tubą   w   dłoń,   jakby   to   był   kij   bejsbolowy.  "Teraz".   Ghrom   odpowiedział   podłym   ciągiem   przekleństw.   A   potem   warknął,   "Pieprz  się,  możecie  dać  mi  pieprzoną  godzinę  na  nakarmienie  mojej  krwiczki   po  jej  chcączce?"   "Nie.   Nie   możemy.   I   potrzebujemy   Braci.   Wszystkich."   Mordh   wstał   z   pomocą   swojej   laski.   "Glymeria   przegłosowała   cię,   przyjacielu.   I   musimy   stworzyć  odpowiedź."   Ghrom  nie  poruszył  się  przez  dłuższy  czas.  "Na  jakiej  podstawie?"   "Twojej  Królowej".   Już  blada  twarz  stała  naprawdę  bardzo  popielata.   "Fritz"  ryknął  Król  na  całe  gardło.   Kamerdyner   zmaterializował   się   na   drugim   piętrze   holu,   jakby   czekał,   aby  być  wezwanym.   "Tak,  Panie?"   Całkowicie   wyczerpany   Król   mruknął:   "Beth   potrzebuje   jedzenia.   Przynieś  jej  wszystko,  co  tylko  mogłaby  chcieć.  I  umieść  ją  w  wannie  -­‐  lepiej   sprawdź  co  u  niej  teraz.  Była  słaba  i  nie  chcę  by  zemdlała  i  utonęła."   Fritz   skłonił   się   tak   nisko,   że   to   cud,   że   jego   workowata   twarz   nie   szorowała  o  dywan.  "Już  się  robi.  W  tej  chwili."   Gdy   psaniec   pobiegł,   Ghrom   zawołał   za   nim,   "Wyprowadzisz   mojego   psa?  A  następnie  przyprowadź  go  do  mojego  biura."   "Oczywiście,  panie.  Z  przyjemnością."  

377  

 

Ghrom   odwrócił   się   i   spojrzał   przez   otwarte   drzwi   swojego   gabinetu,   jak  gdyby  szedł  na  szubienicę.  "Mordh,  zadzwoń  do  Bractwa."   "Zrozumiałem.  I  Saxton  musi  być  na  spotkaniu.  Ktoś  musi  przedstawić   formalną  opinię  na  temat  tego  wszystkiego."   Ghrom   nie   odpowiedział.   Po   prostu   wszedł   do   blado   niebieskiego   pokoju,  jak  żywy  cień  w  centrum  wszystkich  tych  francuskich  mebli.   W   tym   momencie,   Saxton   mógł   zobaczyć   ciężar   przygniatający   mężczyznę,  poczuć  ciepło  ognia,  który  płonął  u  tych  stóp,  wyczuć  przegraną,   która   zaprezentowała   się   na   tym   zakręcie.   Ghrom   był   dziobem   statku   rasy,   a   jako  taki...  pierwszy  miał  zamiar  uderzyć  w  lodowiec.   To  wszystko  było  tak  niewdzięczne.  Godziny,  które  mężczyzna  spędzał   przykuty  do  biurka   swego  ojca,  papierkowa  robota  rozpościerająca  się  przed   nim,   niewyraźna   plama   stron,   które   zostały   przygotowane   przez   innych,   przedstawione   przez   Saxtona,   rozstrzygnięte   przez   Ghroma,   i   wysłane   z   powrotem  do  świata.   Niekończący  się  strumień  ssących  potrzeb.   Wstając,   Saxton   poprawił   ubranie   na   sobie,   które   miał   założone   od   kiedy  poszedł  do  domu  ojca  i  odkrył  prawdę,  ale  było  już  za  późno.   Cokolwiek   wydarzy   się   dalej?   Był   w   narożniku   Ghroma   -­‐   i   nie   tylko   dlatego,  że  jego  ojciec  i  on  byli  dla  siebie  obcy.   Wiedział  aż  za  dobrze,  jak  to  było  być  zmuszonym  do  przybrania  formy,   do  której  się  nie  pasowało  -­‐  i  demonizowanym  za  brak  konwencji.   On  i  Ghrom  byli  pokrewnymi  duszami.   Tragicznie.     ***     W   ciszy   i   z   ciężkim   sercem,   Sola   chodziła   po   domu,   który   dzieliła   ze   swoją  babcią,  przechodząc  od  pokoju  do  pokoju,  widząc  wszystko  i  nic.   "Mogę  zatrudnić  kogoś,  by  to  zrobił"  powiedział  Assail  cicho.   Zatrzymując   się   w   kuchni,   stała   przy   małym   okrągłym   stoliku   i   wyglądała  przez  okno.  Mimo  że  nie  było  zewnętrznych  świateł,  zobrazowała   sobie  ganek,  widząc  go  pokrytego  śniegiem.   Widząc  jego  stojącego  na  mrozie.   378  

 

Trochę  frustrujące.  Przyjechała  tu  ze  złożonymi  pudłami,  by  spakować   rzeczy  osobiste   –  nie  wspominać  tego  człowieka.  Ale  kiedy  otworzyła  szafki  i   stwierdziła   ile   gazet   będzie   potrzebowała,   on   był   wszystkim   co   naprawdę   było   w   jej   umyśle:   Nie   dom,   który   opuszczała,   nie   rzeczy,   które   będzie   musiała   porzucić,   nie   lata,   które   upłynęły   od   tego   jesiennego   dnia,   kiedy   ona   i   jej   babcia   przyszły   tutaj   i   postanowiły,   że   tak,   ten   dom   będzie   dla   nich   dwóch.   Dużo  czasu  minęło.   A  jednak  jedyną  rzeczą  w  jej  umyśle  był  mężczyzna  stojący  za  nią.   "Marisol?"   Spojrzała  przez  ramię.  "Słucham?"   "Zapytałem,  gdzie  chcesz  zacząć?"   "Ach...  na  górze,  tak  myślę."   Udała   się   do   salonu,   wzięła   kilka   niezłożonych   pudeł,   założyła   kilka   rolek   taśmy   na   nadgarstek   i   ruszyła   schodami   na   górę.   Na   podeście,   postanowiła...  jej  pokój.   Dziełem   chwili   było   złożenie   jednego   ze   średnich   pudeł,   taśma   rwąca   się  z  hałasem  jak  rozrywające  się  tkaniny,  jej  zęby  pomagające  jej  ciąć  paski   jak  nożyce,  cztery  boki  stały  się  mocne  i  zdolne  do  utrzymania  zawartości.   Jej   babcia   robiła   pranie   tyle   razy,   że   kobieta   wiedziała,   które   ubrania   Soli  były  jej  ulubionymi  i  przyniosła  je  Assailowi.  To,  co  pozostawiła  w  szafie   było   drugimi   zestawami,   i   pozbyła   się   ich   bez   trudzenia   się   jakimkolwiek   składaniem   bałaganu:   spodnie   do   jogi,   które   były   prane   tak   wiele   razy,   że   były   ciemnoszare,   nie   czarne;   golfy,   które   utraciły   elastyczność   wokół   szyi,   ale   nadal   były   funkcjonalne;   biustonosze,   które   były   trochę   wytarte   na   miseczkach;   polary,   które   były   zmechacone;   dżinsy   z   liceum,   stosowane   do   oceny  jej  wagi.   "Tutaj"  powiedział  Assail  łagodnie.   "Co..."  Gdy  spojrzała  na  jego  chusteczkę,  zdała  sobie  sprawę,  że  płacze.   "Przykro  mi."   Zanim   się   zorientowała,   usiadła   na   swoim   podwójnym   łóżku.   I   po   osuszeniu  oczu  patrzyła  na  chusteczkę,  przekładając  drobny  materiał  tam  i  z   powrotem  między  dłońmi.   "Co  ci  dolega?"  Zapytał,  ugiął  kolana  i  ukląkł  obok  niej.   379  

 

Patrząc  na  niego,  studiowała  jego  twarz.  Boże,  nie  mogła  uwierzyć,  że   kiedykolwiek  myślała,  że  był  brutalny.  To  było...  piękne.   Światło  księżyca  i  jego  niezwykłe  oczy  w  kolorze  basenu  współczucia.   Ale  miała  wrażenie,  że  to  się  zmieni.   "Muszę  odejść",  powiedziała  z  grubsza.   "Z  tego  domu?  Tak,  oczywiście.  I  trzeba  umieścić  go  na  rynku,  i  -­‐"   "Z  Caldwell."   Bezruch,   który   go   ogarnął   był   tak   wyraźny,   jak   wybuch   aktywności   -­‐   wszystko  się  zmieniło,  nawet  gdy  pozostawał  w  tej  samej  pozycji.   "Dlaczego".   Wzięła  głęboki  oddech.  "Nie  mogę...  nie  mogę  po  prostu  zostać  z  tobą   na  zawsze."   "Oczywiście,  że  możesz."   "Nie,  nie  mogę."  Skoncentrowała  się  na  chusteczce.  "Wyjeżdżam  rano  i   zabieram  ze  sobą  babcię."   Assail,   poderwał   się   i   chodził   po   ciasnym   pokoju.   "Ale   jesteś   bezpieczna  ze  mną."   "Nie  mogę  być  częścią  życia,  którym  żyjesz.  Ja  po  prostu...  nie  mogę."   "Mojego  życia?  Jakiego  życia."   "Wiem,   co   będzie   dalej.   Z   chwilą   odejścia   Benloise’a,   będziesz   potrzebował  zdobyć  gdzieś  swój  produkt  i  rozwiążesz  ten  problem  w  sposób,   który   spowoduje   nie   tylko   dostarczanie   go   wielu   klientom   detalicznym   Caldwell,  ale  również  sprzedaż  hurtową  na  wschodnim  wybrzeżu."   "Nic  nie  wiesz  o  moich  planach."   "Znam   cię,   jednak.   Dominacja   jest   tym,   co   robisz,   i   nie   jest   to   takie   złe.   Chyba,  że   jesteś  kimś,  kto  próbuje  uciec  od  wszystkiego"  -­‐  skinęła  ręką  w  tę  i   z  powrotem,  "tego".   "Nie  musisz  być  częścią  mojej  pracy."   "Nie   tędy   droga   i   ty   to   wiesz."   Spojrzała   na   niego.   "Mogłoby   to   być   prawdą,  jeśli  byś  był  prawnikiem,  ale  nie  jesteś."   "I  teraz  rozważasz  opuszczenie  mnie,  jako  lepszej  opcji?"   Zabawne,   część   jej   poderwała   się,   kiedy   mówił   tak,   jakby   byli   parą.   Ale   rzeczywistość   głośno   tupała,   że   lekko   mrugające   słoneczko   się   skończyło.   "Myślisz,  że  możesz  rozpocząć  inną  karierę?"   380  

 

Milczenie,   które   nastąpiło   odpowiedziało,   że   droga   o   której   myślała   jest  jedyna.   Jego  głos  był  zirytowany.  "Nie  rozumiem  tego  nagłego  zwrotu."   "Zostałam   porwana   z   mojego   domu,   wbrew   mojej   woli,   i   zostałam   prawie   zgwałcona."   Gdy   cofnął   się,   jakby   go   uderzyła,   zaklęła.   "To   jest   po   prostu...   to   jest   najwyższy   czas,   odejdę   czysta   i   zostawię   to   za   sobą.   Mam   wystarczająco  dużo  pieniędzy,  tak,  że  nie  będę  musiała  pracować  od  razu,  i   mam  inne  miejsce."   "Gdzie".   Spuściła  oczy.  "Nie  tutaj."   "Nie  zamierzasz  nawet  powiedzieć  mi,  gdzie  się  udajesz."   "Myślę,   że   przyszedłbyś   po   mnie.   A   ja   jestem   teraz   za   słaba,   żeby   powiedzieć  nie."   Nagły   zapach   uniósł   się   w   powietrzu   i   rozejrzała   się,   myśląc   o   tych   wkładkach   zapachowych,   które   były   dodawane   do   magazynów.   Ale   nic   się   nie   zmieniło   -­‐   byli   tylko   oni   w   domu,   żadnych   zapachów   w   kontakcie   w   zasięgu  wzroku.   Przeszedł  przez  tani  dywan  i  zawisł  nad  nią.  "Nie  chcę,  abyś  odeszła."   "Być   może   to   sprawia,   że   jestem   obłąkana,   ale   cieszę   się."   Podniosła   jego   chusteczkę   do   ust   i   pocierała   nią   w   tę   i   z   powrotem   nad   ustami.   "Nie   chcę  być  sama  w  takim  uczuciu  jak  to."   "Mogę   trzymać   cię   z   daleka   od   mojej   działalności.   Nie   musisz   nic   wiedzieć  na  temat  operacji,  dystrybucji,  obrotu  pieniędzmi."   "Tyle   tylko,   że   tak   długo,   jak   będę   twoją   dziewczyną,   lub   cokolwiek,   będę  celem.  A  jeśli  moja  babcia  będzie  mieszkała  z  tobą,  też,  będzie  celem.   Benloise   ma   rodzinę   -­‐   nie   tutaj   w   Stanach,   ale   w   Ameryce   Południowej.   Prędzej  czy  później  jego  ciało  się  ujawni,  lub  jego  brak  będzie  zauważony,  i   być  może  cię  nie  znajdą.  Ale  mogą  to  zrobić."   "Czy  myślisz,  że  nie  mogę  cię  ochronić?"  Spytał  wyniośle.   "Myślałam,  że  mogę  zadbać  o  siebie.  A  twój  dom?  Sprawdziłam  go  na   zewnątrz,   jak   wiesz,   i   to   jest   twierdza,   powiem   ci.   Ale   sprawy   się   dzieją.   Ludzie  dostają  się  do  środka.  Ludzie  są...  krzywdzeni."   "Nie  chcę,  abyś  odeszła."  

381  

 

Podniosła   swoje   oczy   z   powrotem   na   jego,   i   wiedziała,   że   nigdy,   przenigdy   nie   zapomni,   jego   wyglądu,   jego   stojącego   po   środku   małej   sypialni,   z   rękami   na   biodrach,   grymasem   na   twarzy,   i   atmosferą   zakłopotania,  która  go  otaczała.   Jakby   tak   bardzo   był   przyzwyczajony   do   wytyczania   drogi   we   wszystkich  aspektach  życia,  że  nie  może  zrozumieć,  co  się  działo.   "Będę   tęsknić   za   tobą"   powiedziała   łamiącym   się   głosem.   "Każdego   dnia,  każdej  nocy."   Ale  musiała  być  rozsądna.  To  było  pociągające  od  samego  początku  -­‐  i   z   nim   przychodzącym,   by   ją   uratować,   dodało   to   innego   wymiaru   wszystkiemu,   emocjonalnej   więzi   kutej   w   piecu   przerażenia   i   bólu.   Problem?   Nic  z  tego  nie  było  podstawą  do  stałego  związku.   Cholera,   poznała   go   podczas   szpiegowania   go   dla   hurtownika   narkotyków.  Polował  na  nią  wkraczając  na  teren  prywatny.  Oboje  śledzili  się   wzajemnie  przez  noce  –  do  chwili  gdy  zobaczyła  jego  seks  z  inną  kobietą,  na   miłość   boską.   Potem   niemal   nastąpiła   jej   tragedia   i   pewien   oszałamiający   seks,  który  był  mieczem  obusiecznym  w  jej  powrocie  do  zdrowia.   Sola  odchrząknęła.  "Ja  po  prostu  muszę  się  stąd  wydostać.  I  mimo  że   to  tak  bardzo  boli...  to  jest  to,  co  mam  zamiar  zrobić."       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

382  

 

CZTERDZIEŚCI   Tu   na   dole   będzie   czuł   się   lepiej   obwieszczając   to,   pomyślał   Ghrom,   kiedy  przeszedł  do  jadalni  z  George'em  u  swojego  boku.   Zajął  miejsce  na  czele  przy  stole,  długim  na  trzydzieści  stóp,  czekał  na   przybycie  każdego.  Nie  było  możliwości,  na  tego  rodzaju  spotkanie,  gdy  jego   tyłek,   był   na   tronie   ojca.   Nie   byłoby   go.   I   nie   było   powodu,   aby   wykluczać   kogokolwiek  w  domu.  To  wpłynie  na  wszystkich.   I   nie   było   spotkania   przed,   również.   Nie   potrzebował   prywatnego   konklawe   z   Mordhem   i   Saxtonem,   gdzie   poznałby   szczegóły,   a   następnie   musiałby   siedzieć   bezczynnie,   podczas   gdy   przekazywaliby   je   każdemu   innemu.   Nie   miał   nic   do   ukrycia   przed   rodziną   i   nie   miał   nic,   co   ułatwiłoby   komukolwiek  usłyszenie  tego.   Zdejmując  okulary,  przetarł  oczy  i  myślał,  o  innym  powodzie,  dlaczego   jeszcze   był   zadowolony,   że   nie   byli   na   piętrze...   zbyt   blisko   Beth.   Fritz   zapewnił   go,   że   była   w   łóżku   i   jadła,   ale   jedno   wiedział   o   swojej   krwiczce?   Była  w  pełni  zdolna,  nawet  po  rygorze  chcączki,  do  bycia  na  czele  na  dole,  do   zobaczenia  go  i  na  ponowne  połączenie  się  ze  światem  zewnętrznym.   Jeśli   to,   dotyczyło   jej?   Nie   musiała   tego   teraz   usłyszeć.   Cholera   wie,   będzie  mnóstwo  czasu,  aby  jej  to  powiedzieć-­‐     "Siadajcie"   mruknął   Ghrom,   gdy   z   powrotem   włożył   okulary.   "Ty   też,  Z."   Wyczuwał   Furiatha,   wahającego   się   na   progu   jadalni   ze   swoim   bliźniakiem,   i   po   niezręcznej   chwili,   która   nastąpiła,   Ghrom   pokręcił   głową.   "Nie  całujcie  pierścienia,  dobrze?  Po  prostu  dajcie  mi  trochę  przestrzeni."   "W  porządku"  mruknął  Furiath.  "Cokolwiek  potrzebujesz."   Tak  więc,  albo  mieli  cynk  lub  Ghrom  wyglądał  tak  źle,  jak  się  czuł.   Gdy  inni  przybyli  pojedynczo  lub  w  małych  grupach,  mógł  powiedzieć   przez  zapach,  kto  wszedł  i  w  jakiej  kolejności.  Nikt  nic  nie  mówił,  i  wyobraził   sobie,   że   Furiath   dawał   sygnały   ręczne   do   ludzi,   mówiąc   im,   aby   zamknęli   ryje  i  trzymali  się  z  daleka  od  piekła.  

383  

 

"Jestem   po   twojej   prawej   stronie"   ogłosił   Mordh.   "Saxton   jest   obok   mnie."   Ghrom  skinął  ogólnie  głową.   Jakiś  czas  później,  Thor  powiedział:  "Teraz  wszyscy  jesteśmy  tutaj."   Ghrom   bębnił   palcami   po   stole,   jego   mózg   przytłoczony   był   przez   przygnębienie,  i  zapach  lęku  w  nosie  -­‐  jak  również  ciszę.     "  Mordh  mów  "  powiedział.   Usłyszał   miękki   dźwięk   krzesła   pchniętego   po   dywanie,   a   następnie   symphacki   król   i   Prowodhyr   glymerii   w   Radzie,   z   czymś   się   siłował.   Był   trzask...  który,  nastąpił  po  wyjmowaniu  czegoś  w  pośpiechu  z  opakowania.   Następnie   pergamin,   duży   kawałek...   został   rozwinięty.   Z   dużą   ilością   pocierania  na  stole.   Wstęgi  rodzin,  pomyślał  Ghrom.   "Nie  mam  zamiaru  czytać  tego  gówna"  warknął  Mordh.  "Nie  jest  warte   mojego   czasu.   Wynik,   wszyscy   umieścili   swoje   pieczęcie   na   tym.   W   ich   mniemaniu,  Ghrom  nie  jest  już  królem."   Gniew  wyskakiwał  z  gardeł  jego  rodziny,  wiele  głosów  mieszało  się  w   oburzeniu,  sentymenty  tak  czy  inaczej.   A   właściwie,   krwiczka   Butcha,   Marissa,   która   bez   dwóch   zdań,   była   najbardziej  wyrafinowaną  z  kobiet  w  domu,  podsumowała  to  najlepiej:   "Te  cholerne  sukinsyny."   Ghrom   byłby   się   śmiał,   w   każdych   innych   okolicznościach.   Cholera,   nigdy   nie   słyszał   jak   przeklinała.   Nie   wiadomo   jak   takie   gówno   mogło   przejść   przez  jej  doskonałe  wargi.   "Jakie  są  powody?"  Ktoś  zapytał.   Ghrom  przeciął  gadanie  dwoma  słowami:  "Moja  żona".   Milczenie  zaskoczenia.   "Łączenie  się  w  pary,  było  całkowicie  legalne"  wskazał  Thor.   "Ale  ona  nie  jest  całkowicie  wampirem."  Ghrom  potarł  skronie  i  myślał   o   tym,   co   on   i   Beth   robili   przez   ostatnie   osiemnaście   godzin.   "A   jeśli   będziemy  mieli  młode,  będzie  niczym."   Jezu  Chryste,  co  za  bałagan.  Totalny  kurwa  bałagan.  Może  mieli  szansę,   gdyby   nie   miał   żadnego   młodego   -­‐   tron   przeszedłby   do   jego   następnego  

384  

 

najbliższego   krewnego.   Butcha,   na   przykład.   Lub   któregokolwiek   młodego,   które  brat  i  jego  żona  będą  mieli.   Teraz  jednak...  stawka  była  inna,  nieprawdaż.   "Nikt  nie  jest  czystej  krwi-­‐"   "-­‐to  nie  średniowiecze-­‐"   "-­‐musimy  wyeliminować  ich  wszystkich-­‐"   "To  jest  kurwa  śmieszne-­‐"   "-­‐dlaczego  oni  tracą  czas  na-­‐"   Ghrom  uspokoił  chaos  przez  zwinięcie  pięści  i  uderzenie  nią  w  stół.  "Co   się   stało   to   się   stało."   Boże,   to   boli.   "Pytanie,   co   teraz.   Jaka   jest   nasza   odpowiedź,  i  kto  twierdzi,  że  oni  myślą,  że  będą  tworzyć  prawo?"     Mordh   przemówił,   "Pozwolę   Saxtonowi   uporać   się   z   aspektami   prawnymi  pierwszej  części  -­‐  ale  mogę  odpowiedzieć  na  drugą.  To  jest  facet  o   imieniu   Ichan,   syn   Henocha.   To   tu,   stwierdza,"   -­‐   szelest   -­‐   "że   jest   twoim   kuzynem?"   "Kto  to,  kurwa  wie."  Ghrom  przesunął  się  na  krześle.  "Nigdy  się  z  nim   nie   spotkałem.   Pytanie   brzmi,   gdzie   jest   Banda   Drani.   Muszą   być   w   to   zamieszani."   "Nie   wiem"   powiedział   Mordh   gdy   rolował   pergamin.   "Wydaje   się   to   mało   wyrafinowane   dla   smaku   Xcora.   Kula   w   głowę   jest   bardziej   w   jego   stylu."   "On  za  tym  stoi."  Ghrom  pokręcił  głową.  "Przypuszczam,  że  poczeka,  aż   kurz  opadnie,  zabije  Ichana  skurwysyna,  i  sam  się  wyznaczy."   Thor  przemówił,  "Nie  można  po  prostu  zmodyfikować  Starego  Prawa?   Jako  król,  możesz  zrobić  wszystko  co  chcesz,  prawda?"   Kiedy   Ghrom   skinął   głową   w   stronę   Saxtona,   adwokat   wstał,   jego   krzesło   zaskrzypiało   cicho.   "Co   oznacza   wotum   nieufności,   z   prawnego   punktu   widzenia,   jest   to   usunięcie   wszystkich   uprawnień   dowodzenia   i   ustalania   zasad   przez   Króla.   Każda   próba   zmiany   litery   prawa,   byłaby   teraz   nieważna.   Jesteś   wciąż   królem,   w   sensie,   że   masz   tron   i   pierścień,   ale   w   praktyce,  nie  masz  władzy."   "Więc   mogą   wyznaczyć   kogoś   innego?"   zapytał   Ghrom   "Tak   po   prostu?"  

385  

 

"Tego   się   obawiam.   Znalazłem   ukrytą   proceduralną   notatkę,   że   w   przypadku  nieobecności  Króla,  Rada  może  mianować  władcę  faktycznie  przez   super-­‐większość,   i   to   jest   to,   co   zrobili.   Uchwała   była   planowana,   by   zostać   uruchomioną   na   czasy   wojny,   w   przypadku,   gdy   cała   rodzina   królewska   zostałaby  zabita  wraz  z  jakimikolwiek  bezpośrednimi  spadkobiercami."   Byli  tam,  zrobili  to,  pomyślał  Ghrom.   Saxton   kontynuował.   "Wywołali   to   postanowienie,   i   niestety,   z   prawnego   punktu   widzenia,   to   jest   ważne   –   nawet,   jeśli   jest   to   użyte   w   sposób,  który  nie  został  rozważony  przez  pierwotnych  autorów  prawa."   "Jak  to  możliwe,  że  o  tym  nie  wiedzieliśmy?"  powiedział  ktoś.     "To  moja  wina"  powiedział  szorstko  Saxton.  "I  w  związku  z  tym,  przed   wami   wszystkimi,   składam   moją   rezygnację   i   usunięcie   z   palestry   adwokatów.  To  jest  niewybaczalne,  że  to  przegapiłem-­‐  "   "Pieprzyć   to"   powiedział   Ghrom   wyczerpany.     "Nie   zgadzam   się   z   twoją-­‐"   "Mój   ojciec   jest   tym,   który   to   zrobił.   To   jest   po   prostu   tak   złe,   powinienem  był  zebrać  informacje  na  ten  temat.  Powinienem-­‐"   "Dosyć"   Ghrom   pękł.   "Jeśli   odwołujesz   się   do   tego   argumentu,   ja   powinienem   był   wiedzieć   cały   czas,   ponieważ   moi   ojcowie   są   tymi,   którzy   zredagowali   to   gówno.   Twoja   rezygnacja   nie   została   przyjęta,   więc   zamknij   ryj  o  całym  tym  odejściu  i  siedź  na  dupie.  Będę  cię  potrzebował."   Człowieku,  miał  takie  wspaniałe  umiejętności  interpersonalne.   Ghrom   przeklął   kilka   razy,   a   potem   mruknął:   "Więc   jeśli   dobrze   rozumiem  to  prawo,  nie  ma  nic,  co  mogę  zrobić".   "Z  prawnego  punktu  widzenia"  powiedział  Saxton  "jest  to  poprawne."   W   czasie   długiej   przerwy,   która   nastąpiła,   udało   mu   się   zaskoczyć   samego   siebie.   Po   byciu   tak   nieszczęśliwym,   nie   tylko   przez   wieki,   zanim   zdecydował   się   podjąć   spadek   swojego   ojca,   ale   rzeczywiste   noce   podczas   pracy,   pomyślałby,   że   poczułby   ulgę.   Cała   ta   papierkowa   robota,   która   go   przygniatała,   wymagania   arystokracji,   wszystko   przestarzałe   -­‐   o,   i   później   były   nudy-­‐w-­‐domu,   tylko-­‐sparing-­‐z-­‐Panikhą,   brak   sztyletu   w   dłoni,   z   tym   wszystkim  się  pogodził.   Do  punktu,  w  którym  czuł  się  jak  figurki  Hummel.   Tak,  tak,  powinien  cisnąć  by  być  wolnym  od  tego  gówna.   386  

 

Zamiast  tego,  nie  czuł  nic  prócz  rozpaczy.   To  było  jak  utrata  rodziców,  na  nowo.     ***     W  końcu,  Ghrom  musiał  zobaczyć  ukrytą  komnatę  osobiście.  Skrywając   się  pod  skromną  szatą,  aby  nikt  nie  wiedział,  że  to  było  on,  szedł  przez  zamek   z  Ahgonem,  Thorem,  i  Abalonem  —  którzy  też  się  przebrali.   Poruszali   się   szybko   przez   kamienne   korytarze,   minęli   innych   mieszkańców   domostwa,   psańców,   dworzan,   żołnierzy.   Odciążeni   przez   wszystkie  ukłony  i  rytuały  powitania,  które  byłby  jemu  należne  jako  królowi,   zrobili   doskonały   czas,   tył   zamka   był   bardziej   szorstki,   gdy   kontynuowali   z   dala  od  obszarów  dworskich,  w  dół  do  miejsc  dla  służby.   Zapachy   tutaj   były   różne.   Brak   świeżego   sitowia   i   kwiatów,   lub   wiszących   zestawów   przypraw   czy   słodko   pachnących   kobiet.   W   tych   rozległych   kwartałach,   było   ciemno   i   wilgotnie,   a   pożary   nie   zmieniły   swej   ścisłej   regularności,   więc   czuć   było   sadzę.   Jednakże,   gdy   natknęli   się   na   kuchnię,  poniósł  się  cudowny  aromat  pieczonych  cebul  i  chleba.   Nie   weszli   do   obszaru   kuchennego.   Zamiast   tego,   skierowali   się   na   wąski  zestaw  kamiennych  schodów  w  dół  dalej  w  podziemia.  Na  dole,  jeden  z   Braci  wziął  zapaloną  pochodnię  z  uchwytu  i  przyniósł  migające  żółte  światło.   Cienie   podążały   za   nimi,   rozrzucone   po   klepisku   jak   szczury,   plączące   się  pod  stopami.   Ghrom  nigdy  tutaj  nie  był.  Jako  Król,  przebywał  zawsze  w  piękniejszej   części  domostwa.   Było   to   odpowiednie   miejsce,   aby   czynić   zło,   pomyślał,   gdy   Abalone   zatrzymał  się  przed  odcinkiem  ściany,  nie  różniącej  się  od  innych  części.   "Tutaj"  szepnął  mężczyzna.  "Ale  nie  wiem,  jak  weszli."   Ahgony  i  Thor  zaczął  węszyć  wokół,  wykorzystując  światło.   "Co  to?"  powiedział  Ahgony.  "Tam  jest  krawędź."   ‘Ściana’,   była   tak   naprawdę   oszustwem,   cienki   wytwór   pomalowany   tak,  by  wyglądała  jakby  była  częścią  zaprawy  budowlanej.  A  w  środku...   "Nie,   panie   mój"   powiedział   Ahgony   zanim   Ghrom   był   nawet   świadomy,  kroku  do  przodu.  "Pójdę  pierwszy."   387  

 

Z   pochodnią   uniesioną   wysoko,   Brat   przeniknął   mrok,   płomienie   ukazywały  to,  co  wydawało  się  być  zatłoczonym  pomieszczeniem  roboczym:   Po   jednej   stronie,   był   chropowaty   stół   na   brzydkich   nogach,   na   którym   były   rozstawione   szklane   słoje   z   ciężkimi   metalowymi   pokrywkami;   moździerz;   blok  do  krojenia;  wiele  noży.  W  centrum  przysadzistej  komnaty,  wisiał  kocioł   nad  ogniem.   Ghrom  podszedł  do  jego  żeliwnego  brzucha.  "Przynieś  mi  światło."   Ahgony  skierował  tam  oświetlenie.   Podły   gulasz,   teraz   zimny,   ale   wyraźnie   został   ugotowany,   leżał   jak   resztki  z  powodzi  ścieków.   Ghrom  umoczył  palec  i  podniósł  jakiś  brązowawy  osad.  Powąchał  go  i   zauważył,  że  pomimo  konsystencji  i  głębi  koloru,  miał  niewielki  zapach.   "Nie   smakuj   tego,   panie"   uciął   Thor   "Jeżeli   tego   wymagasz,   pozwól   mi."   Ghrom  wytarł  rękę  o  swój  płaszcz  i  podszedł  do  szklanych  słojów.  Nie   rozpoznawał   żadnych   poskręcanych   korzeni   umieszczonych   w   słojach,   ani   płatków   liści,   ani   czarnych   proszków.   Nie   było   przepisów,   jak   również   kawałków  pergaminu  z  notatkami.   Więc  znali  składniki  na  pamięć.   I   używali   tego   miejsca   przez   jakiś   czas,   pomyślał,   biegnąc   palcami   po   dziurawym   stole,   a   następnie   podszedł   zbadać   prymitywny   otwór   odpowietrzający  ponad  kotłem.   Zwrócił   się   do   zgromadzenia   i   skierował   do   Abalone.   "Zrobiłeś   honor   swojej   linii   krwi.   Udowodniłeś   swoją   wartość   tej   nocy.   Idź   i   wiedz,   że   to   co   zdarzy  się  teraz  nie  spadnie  na  ciebie."   Abalone  ukłonił  się  nisko.  "Panie,  jeszcze  raz,  nie  jestem  godzien".   "Ja   podejmuję   decyzję   i   oświadczyłem.   Teraz   idź.   I   nie   wspominaj   nikomu  o  tym  wszystkim."   "Masz   moje   słowo.   Wszystko,   co   mam   do   zaoferowania,   jest   twoje   i   nikogo  innego."   Abalone   sięgnął   po   czarny   diament   i   złożył   pocałunek   na   kamieniu.   Potem  zniknął,  jego  kroki  szurały,  gdy  ruszył  z  powrotem  korytarzem.   Ghrom   czekał   do   chwili,   aż   nawet   jego   bystre   uszy   nic   nie   słyszały.   Potem   ściszonym   głosem,   powiedział:   "Chcę   by   zajęto   się   tym   młodym   388  

 

samcem.  Ma  być  zaopatrzony  finansowo  w  wystarczającą  ilość  bogactwa,  by   zadbał  dalej  o  swoje  pokolenia".   "Jak  sobie  życzysz,  panie."   "Teraz,  zamknij  te  drzwi."   Bezgłośne.  Bez  zakłóceń.  Zostały  zamknięte,  bez  żadnego  skrzypnięcia.   Przez   dłuższy   czas,   Ghrom   obchodził   klaustrofobiczną   przestrzeń,   wyobrażając   sobie,   że   ogień   płonął   i   rzucał   ciepło,   gdy   niszczył   wygląd   materiału   roślinnego,   korzeni,   proszków...   zamieniając   szczodrość   natury   w   truciznę.   "Dlaczego   ona?"   Zapytał.   "Jeśli   zabili   mojego   ojca   i   chcą   tron,   dlaczego   nie  ja?"   Ahgony   pokręcił   głową.   "Też   siebie   o   to   pytam.   Być   może   nie   chcieli   dziedzica.   Kto   dziedziczy   po   tobie   w   twojej   linii?   Kto   będzie   następny   na   tronie,  jeśli  nie  będziesz  miał  młodego?"   "Są  kuzyni.  Dalecy."   Rodziny   królewskie   mają   ograniczoną   tendencję   do   potomstwa.   Jeśli   królowa   przeżyła   jedne   narodziny,   nie   chcieliby   narażać   jej   na   niepotrzebne   ryzyko,  zwłaszcza  jeśli  pierworodny,  to  samiec.   "Pomyśl,   panie"   naciskał   Ahgony.   "Kto   byłby   w   kolejce   do   tronu?   Być   może   ktoś   niebawem   się   narodzi?   Może   czekają   na   czas   narodzin,   potem   wezmą  ciebie  na  cel."   Odciągając   rękawy   płaszcza,   Ghrom   spojrzał   na   przedramiona.   Po   jego   przejściu,   zostały   pokryte   linią   rodu,   i   odnalazł   to   co   było   na   stałe   na   jego   skórze,  tropiąc  kto  był  żywy,  kto  nie  żył,  kto  miał  młode,  i  kto  był  w  ciąży-­‐   Zamknął   oczy,   ujawniło   się   rozwiązanie   równania.   "Tak.   Tak,   rzeczywiście."   "Panie?"   Ghrom   pozwolił   rękawom   płaszcza   opaść   na   miejsce.   "Wiem,   o   kim   oni   myślą.   Jest   kuzyn   mój,   a   jego   żona   jest   teraz   w   zaawansowanej   ciąży.   Pewnego  wieczora  mówili,  że  modlili  się  do  Pani  Kronik  o  syna."   "O  kim  mówisz?"   "Enoch".   "Rzeczywiście"  powiedział  Thor  ponuro.  "Powinienem  był  wiedzieć."  

389  

 

Tak,   pomyślał   Ghrom.   Jego   główny   doradca.   Szukał   tronu   dla   syna,   który  zadbałby  o  rodzinną  fortunę  w  przyszłości  -­‐  choć  mężczyzna  sam  włożył   koronę  na  jego  własną  głowę,  na  wieki.   W   ciszy,   pomyślał   o   własnej   komnacie   audiencyjnej,   biurku   z   pergaminami   zajmującymi   każdą   stopę   kwadratową   powierzchni,   piórach   i   kałamarzach,   wykazach   do   których   się   skłaniał.   Kochał   to   wszystko,   rozmowy,  wyroki,  uspokajający  proces  zamyślenia,  zbliżania  się  do  decyzji.   Potem   zobaczył   ciało   martwego   ojca   w   rękawicach,   i   niebieskie   paznokcie  jego  krwiczki.   "To  zostanie  załatwione"  oświadczył.   Thor  skinął  głową.  "Bractwo  znajdzie  i  pozbędzie  się-­‐  "   "Nie".   Oboje  Bracia  spojrzeli  na  niego.   "Przeszli  po  mojej  krwi.  W  odpowiedzi  ja  pozbędę  się  ich  -­‐  osobiście."   Twarze   dwóch   wyszkolonych   i   wyhodowanych   wojowników   stały   się   niewzruszone   -­‐   i   wiedział,   co   myśleli.   Ale   to   nie   miało   znaczenia.   Był   winny   pomsty  dla  swego  rodu  i  swojej  ukochanej.   W   poprzek   drogi,   pod   stołem   była   przysadzista,   szorstka   ława,   wyciągnął  ją.  Siadając,  kiwnął  głową  ponad  kotłem.   "Ahgony,   wyjdziesz   na   zewnątrz   i   będziesz   wychwalał   siłę   życiową   mojej   żony.   Spraw,   by   wiedzieli   wszędzie,   że   przeżyła.   Thor,   zostaniesz   ze   mną  wewnątrz  i  poczekamy  na  powrót  morderców.  Jak  tylko  usłyszą  wieści,   przyjdą  tu  ponownie,  aby  dokonać  drugiej  próby  -­‐  i  powitamy  ich."   "Panie,  być  może  mógłbym  zaoferować  ci  moje  usługi  w  inny  sposób."   Ahgony   spojrzał   na   Brata.   "Pozwól   eskortować   się   do   żony,   i   pozwól   nam   zająć  się  tym  kto  przyjdzie  tutaj."   Ghrom   skrzyżował   ręce   na   piersi   i   oparł   się   o   ścianę.   "Weź   pochodnię   ze  sobą."       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

390  

 

CZTERDZIEŚCI-JEDEN   Beth,  po  prostu,  musiała  pójść  i  przejrzeć  się  w  lustrze.     Mimo,   iż   była   na   zupełnie   nowym   poziomie   wyczerpania,   musiała   wstać   z   łóżka,   przejść   sztywno   przez   gruby   dywan   i   skupić   na   jarzącym   się   nad   umywalką   w   łazience,   świetle.   Gdy   szła   wzdłuż,   jej   obolałe   ciało   protestowało,   napięte   mięśnie   i   przemielone,   poluzowane   wnętrzności   –   a   jej   mózg   najwyraźniej   głosował   za   tym   drugim:   nie   była   w   stanie   ogarnąć   myśli  w  głowie,  fragmenty  poprzedniego  dnia  i  nocy  wychodziły  na  pierwszy   plan,  ale  nie  miały  do  zaoferowania  niczego  konkretnego.     Łapiąc   swoje   odbicie,   cofnęła   się.   To   było   tak,   jakby   patrzyła   na   swojego  własnego  ducha  –  i  nie  dlatego,  że  była  blada.  Właściwie,  jej  skóra   promieniała,  a  oczy  lśniły  pomimo,  że  była  zmęczona  do  szpiku  kości,  jakby   poszła   do   Sephory   i   strzeliła   sobie   profesjonalny   makijaż.   Do   diabła,   nawet   jej  włosy  wyglądały  jak  z  reklamy  Pantene.   Nie,  widmowa  była  jej  nocna  koszula  marki  Lanz:  flanelowa  i  wielka  jak   cyrkowy  namiot  w  biały  i  bladobłękitny  wzór,  która  była  jak  wydymająca  się   na  wszystkie  strony  chmura.     To  spowodowało,  że  pomyślała  o  filmie  Sok  z  Żuka.  Geena  Davis  z  jej   niskim   BMI40   i   nie   bardzo   przerażającym   Alecu   Baldwinie   zatrzymanym   w   życiu   pozagrobowym,   kręcący   się   po   swoim   domu   w   obszernych   prześcieradłach  i  udających  duszka  Caspera.     Spoglądając   w   dół,   schyliła   się   i   podniosła   zestaw   ze   środkiem   usypiającym,  który  nigdy  nie  został  użyty.  Nie  otwierając,  odłożyła  wszystko   tam  gdzie  to  znalazła,  pomiędzy  dwie  umywalki.     Boże,   czy   to   było   następstwo   tego   wszystkiego,   czy   wszystkie   te   hormony   wciąż   były   w   jej   krwiobiegu,   całe   to   doświadczenie   było   jak   zjawiskowy   krajobraz,   jak   mgliste   wspomnienie   będące   żywym,   bolesnym   przeżyciem.    

                                                                                                                        40

 BMI  –  Body  Mass  Index  –  wskaźnik  masy  ciała;  stosunek  wzrostu  do  wagi.  Im  niższy  tym  człowiek   szczuplejszy.   391  

 

Ale   wszystko   przez   co   przechodziła   przed   chcączką,   stało   się   krystalicznie   jasne.   Jak   ktoś,   kogo   objawy   nie   wiązały   się   ze   sobą   przed   postawieniem   diagnozy,   wróciła   myślami   do   ostatnich   czterech   miesięcy…   i   złożyła  w  całość  wahania  nastroju,  pragnienie  dziecka,  wzmożone  łaknienie,   przyrost  masy  ciała.     PMS  w  wampirzym  stylu.     To  całe  dostawanie  płodnych  dni,  było  na  tej  drodze  przez  chwilę.  Po   prostu  ona  nie  poskładała  wszystkich  tych  objawów  z  całość…   Przekręcając   lustro,   podeszła   blisko.   Nic,   rysy   jej   twarzy   były   takie   same.  Miała  wrażenie,  że  powinny  być  inne.     Jak  w  przypadku  jej  przemiany.     Ghrom   pomógł   jej   całkowicie   przez   to   wszystko   przejść.   I   to   było   zabawne,   jak   z   chcączką,   czuła   się   dziwacznie   zanim   przyszła   przemiana:   niepokój,  nietypowy  apetyt,  bóle  głowy  na  słońcu.     Zastanawiała   się,   czy   stwierdzenie,   że   jest   w   ciąży   byłoby   wielkim   odkryciem,  teraz  gdy  była  wampirem.     Kładąc  dłonie  na  podbrzuszu,  pomyślała…  właściwie,  prawdopodobnie   mogła  być.     Z   jakiegoś   powodu,   cofnęła   się   myślami   do   czasu   po   przemianie.   Pierwszą   rzeczą   jaką   zrobiła   było   przejrzenie   się   w   lustrze   w   łazience.   Przynajmniej   miała   kły,   które   mogła   wszystkim   pokazać.   Teraz,   nie   było   żadnych  śladów  zmian,  które  zachodziły  wewnątrz.     Przynajmniej   jej   brzuch   nadal   był   napęczniały.   Jednak,   bardziej   prawdopodobne  było,  że  to  skutek  jej  diety  w  stylu  Breyers41.     Albo  mogła  być  w  ciąży.  Tak,  właśnie  teraz.     Wyobraziła   sobie   faceta   z   reklamy   AT&T   o   nieskończonych   możliwościach   sieci   telekomunikacyjnych   i   wiedziała,   że   nawet   po   tym   jak   Ghrom  ją  obsłużył,  byłaby  szalona  sądząc,  iż  skręci  nagle  w  magiczną  uliczkę  i   niespodziewanie  zacznie  być  szczęśliwy  z  założenia  rodziny.     Zakładając,  że  była  w  ciąży.     Napotykając   spojrzenie   swoich   oczu,   zastanawiała   się,   co   do   cholery   uruchomiła.  Były  w  życiu  rzeczy,  które  można  cofnąć.     Ta,  nie  była  jedną  z  nich...                                                                                                                           41

 Breyers  –  firma  produkująca  lody  w  setkach  smaków,  która  powstała  w  1866  roku  w  Filadelfii.     392  

 

Jej  żołądek  wydał  dźwięk,  jakby  jej  serce  zwiedzając  jaskinie  wpadło  do   jej   tyłka.   Spoglądając   na   brzuch,   mruknęła:   „Dobra   ludzie,   przejdźmy   przez   to.”   Z   wywracającymi   się   wnętrznościami,   wyrzuciła   z   siebie   jedzenie,   odwróciła  się  i  poszła  do  łóżka.     Z  wyjątkiem  tego,  że  to  nie  było  miejsce,  w  którym  skończyła.       Zamiast  tego,  poszła  do  szafy,  ubrała  błękitny  szlafrok  i  wsunęła  stopy   w  wysokie,  miękkie,  różowe  buty  z  owczej  wełny,  które  Marissa  podarowała   wszystkim  samicom  w  domu  jako  żart.     Kwatery   Pierwszej   Rodziny   były   tak   wspaniałe,   że   Beth   nie   spędzała   dużo   czasu,   rozglądając   się   i   rozmyślając   nad   sposobem   odwrócenia   sytuacji,   i   jak   zwykle   czuła   ulgę,   że   je   zostawiła.   Tak,   z   całą   pewnością   miejsce   było   piękne  –  gdybyś  był  sułtanem.  Ale,  na  Boga,  to  było  jak  spanie  w  jaskini  Ali   Baby,   migoczącej   klejnotami   na   ścianach   i   suficie   –   i   bynajmniej   nie   sztucznymi.     I,  nie  nigdy  nie  używała  złotej  toalety.     Całość  była  absurdalna.     Kurczę,   pomyślała   zamykając   drzwi   za   sobą.   Jak   ktokolwiek   chciałby   wychowywać  dziecko  z  takim  środowisku?   W  miarę  normalne  dziecko,  oczywiście.     Kierując   się   schodami   w   dół,   na   drugie   piętro,   zdała   sobie   sprawę,   że   istniał   jeszcze   inny   aspekt   całej   tej   sprawy   z   dzieckiem,   którego   nie   rozważyła:   tak   była   skupiona   na   jego   posiadaniu,   że   nie   przemyślała   posiadania  go  w  takim  rodzaju  życia.     Ono  będzie  księciem,  albo  księżniczką.  Pierwszym  w  kolejce  do  tronu.     Och,   a   tak   przy   okazji,   jak   powiedzieć   dziecku,   że   jego   lub   jej   ojciec   został  postrzelony  w  gardło  przez  kogoś,  kto  chciał  korony?     Boże,  dlaczego  nie  pomyślała  wcześniej  o  żadnej  z  tych  rzeczy?   A  przecież  był  to  cały  punkt  widzenia  Ghroma,  nieprawdaż.   Schodząc   ze   schodów,   poszła   do   gabinetu   Ghroma,   tylko   odlegle   świadoma  rozmowy  narastającej  w  holu.     Była   trochę   zaskoczona,   że   nie   ma   go   za   biurkiem.   Przypuszczała,   że   kiedy  Fritz  przyniósł  jedzenie  jej  Brońcowi,  ten  zatracił  się  w  pracy.    

393  

 

Wchodząc  do  pokoju,  zapatrzyła  się  na  wielki,  drewniany  blok  tronu  i   zmrużyła   oczy,   wyobrażając   sobie   syna   –   albo   córkę   –   siedzącego   na   nim.   Przez   pokręcone   Stare   Prawo:   gdyby   mieli   dziewczynkę,   Beth   osobiście   musiałaby  się  upewnić,  że  jej  mąż  zmieniłby  zasady.     Jeżeli  monarchia  brytyjska  mogła,  to  mogły  również  wampiry.   Boże…  ona  naprawdę  myślała  w  ten  sposób?   Pocierając   skroń,   zorientowała   się,   że   to   wszystko   było   tylko   wierzchołkiem   góry   lodowej   z   którą   musiał   zderzać   się   Ghrom   –   w   tym   samym   czasie   ona   miała   w   myślach   ceny   w   Fischer   Pricing42,   ciesząc   się   wewnętrzną   debatą   nad   wyższością   pieluch   tetrowych   nad   pampersami,   jaki   video  monitoring  kupić  do  dziecięcego  pokoju  i  czy  podobają  jej  się  łóżeczka     w  stylu  Pottery  Barn43.     Niemowlę   i   rzeczy   dla   niemowląt.   Taki   rodzaj   rzeczy   z   jakimi   zmagali   się  Bella  i  Zbihr,  takie  jakie  kupowali  i  jakich  używali.  Nic,  co  skupiałoby  się  na   tym,   aby   wychować   dziecko   do   wieku   dojrzałego.   Co   było   tym,   na   czym   koncentrował  się  Ghrom.     Nagle   ciśnienie   związane   z   tym   wspaniałym   rzeźbionym   fotelem,   nigdy   nie   wydawało   się   tak   realne   –   mimo,   iż   ona   doświadczała   tego   z   pierwszej   ręki,   nie   odczuwała   prawdziwego   ciężaru   tego   wszystkiego   aż   do   tego   momentu…  i  wyobraziła  sobie  swoje  dziecko  siedzące  tam,  gdzie  jej  partner   co  noc.     Szybko  opuściła  pokój.     Były   jeszcze   dwa   inne   miejsca   w   których   mógł   być   –   na   siłowni,   albo   w   pokoju  bilardowym.     Ale,  chwila,  nikogo  tam  nie  było.     Przynajmniej  do  czasu  aż  dostaną  nowe  meble.     Człowieku,  co  to  był  za  bałagan.     Unosząc   rąbek   nocnej   koszuli   i   szlafroka,   zbiegła   po   schodach   –   do   chwili,  gdy  potrząsane  organy  wewnętrzne  przyprawiły  ją  o  mdłości  i  musiała   zwolnić.     Przechodząc   przez   mozaikę   przedstawiającą   jabłoń,   pomyślała,   że   mogłaby  zapytać  kogokolwiek  kto  był  w  jadalni…                                                                                                                           42

 Fischer  Pricing  –  sklep  z  zabawkami  i  wyposażeniem  dla  dzieci.    Pottery  Barn  –  sklep  meblowy,  między  innymi  z  łóżeczkami  dla  dzieci,  w  taki  nieco  staroświeckim  stylu.  

43

394  

 

W  chwili,  gdy  przeszła  pod  sklepieniem,  zamarła.     Mimo,  że  to  nie  była  pora  posiłku,  wszyscy  domownicy  byli  przy  stole  –   i  musiało  się  stać  coś  strasznego:  jej  rodzina  wyglądała  jak  figury  w  Muzeum   Figur   Woskowych   Madame   Tussaud   przypominające   samych   siebie,   kilkoro   siedziało  bez  ruchu  na  krzesłach  z  prawidłowymi  rysami  twarzy,  ale  wyraz  ich   twarzy  był  zły.     I  wszystkie  oczy  były  skierowane  na  nią.   Gdy  głowa  Ghroma  uniosła  się  i  skierowała  w  jej  stronę,  to  było  jak  jej   ponowna   przemiana,   kiedy   wyszła   na   zewnątrz   z   piwnicy   jej   ojca   i   znalazła   Braci  przy  stole.     Różnica,   oczywiście,   polegała   na   tym,   że   wtedy   tam,   to   była   niespodzianka.     Teraz  to  było  coś  zupełnie  innego.     „Kto  umarł”  zażądała.       ***     W  Starym  Kraju  Xcor  i  jego  Banda  Drani  stacjonowała  w  zamku,  który   zdawał   się   wyrastać   wprost   z   ziemi,   jakby   kamienie   z   których   był   zbudowany   zostały   wyrzucone   ze   środka   jak   brud,   wydalone   jak   guz.   Usytuowana   na   obskurnej,   w   żadnym   innym   wypadku   nie   nadającej   się   do   zamieszkania   górze,   budowla   spoglądała   spode   łba   na   niewielką   średniowieczną   ludzką   wioskę,  była  to  fortyfikacja  bynajmniej  nie  królewska,  bez  urazy.  Wewnątrz   również  nie  było  przymilnie:  duchy  zmarłych  ludzi  przechadzały  się  w  wielu   pokojach,   zwłaszcza   w   głównej   sali,   stukając   ciężkimi   stołami,   kołysząc   żeliwnymi  żyrandolami,  wywracając  stosy  płonących  polan  z  kominków.     Rzeczywiście,  dobrze  tam  pasowali.     W   Nowym   Świecie,   jednak…   mieszkali   w   zaułku   w   domu   w   stylu   kolonialnym,  w  apartamentach  w  kolorze  jelit.     „Dokonaliśmy  tego!  Zaiste,  mamy  tron!”   „Będziemy  rządzić  po  wsze  czasy!”     „Hurrraa!”     Gdy  jego  wojownicy  gratulowali  sobie  nawzajem  przystępując  do  picia   alkoholu,  on  usiadł  na  sofie  w  salonie  i  zatęsknił  za  wielką  salą.  Wydawała  się   395  

 

bardziej   odpowiednim   świadkiem   do   świętowania   takiego   historycznego   momentu,  któremu  nadali  bieg  i  osiągnęli  cel.     Sufit   na   wysokości   ośmiu   stóp   i   welurowe   kanapy   nie   miały   wystarczająco  dużo  klasy  dla  wydarzenia  o  takim  znaczeniu.     Ponadto,  ich  zamek…  dawniej  był  siedzibą  Pierwszej  Rodziny  ich  rasy.   Detronizacja  Ghroma  w  miejscu  gdzie  się  urodził  i  wychował,  miałaby  jeszcze   większe  znaczenie.     Może   tak   słabe   podmiejskie   miejsce   okradło   go   z   radości   jaką   dzielili   jego  wojownicy.     Z  wyjątkiem  jednego:  walka  z  Ghromem  jeszcze  się  nie  skończyła.     Nie  było  mowy  aby  to  się  zakończyło  tu  i  teraz.  Zbyt  łatwe.     Zastanawiając  się  nad  swoją  drogą  do  tego  momentu,  Xcor  mógł  tylko   potrząsnąć   głową.   Zanim   przybył   do   Nowego   Świata,   lecąc   w   nocy   przez   ocean,  wydawało  się,  że  wszystko  ma  pod  kontrolą.     Po   śmierci   Krhviopija,   wziął   w   cugle   żołnierzy   i   cieszył   się   całym   wiekiem   walk   z   Korporacją   Reduktorów,   po   tym   jak   Bractwo   przybyło   do   Caldwell.     Ostatecznie,   jednak,   po   ich   sukcesach   na   polu   walki,   nie   było   już   nikogo   do   ścigania   oprócz   ludzi,   a   trudno   było   doszukać   się   sportu   w   gonieniu  tych  szczurów  bez  ogonów.   Chciał   tronu   najszybciej   jak   się   da   po   wylądowaniu   na   ziemi   dlatego,   że…  tam  był.       A   może   wiedział,   że   o   ile   weźmie   koronę,   on   i   jego   Banda   Drani   byłaby   ścigana:   prędzej   czy   później   Bractwo   odkryłoby   ich   obecność   i   chciałoby   wykorzystać  swoją  wyższość  nad  nimi.     Albo  ich  wyeliminować.   Dzięki  staraniom,  pomyślał,  stolik  się  przekręcił  i  zyskali  przewagę  nad   nimi   i   ich   Królem.   I   to   było   takie   dziwne.   Poczucie,   że   teraz   to   działo   się   poza   jego  kontrolą  było  nielogiczne  –     Gdy   Balthazar   zaniósł   się   kaszlem   ze   śmiechu   i   Zypher   dolał   więcej   dżinu  –  czy  to  była  wódka?  –  temperament  Xcora    zapalił  się.     „On  jeszcze  nie  odpowiedział”  uciął  Xcor.   Grupa  odwróciła  się  w  jego  stronę  i  zmarszczyła  brwi.     „Kto  co  nie?”  zapytał  Dholor  opuszczając  szkło.     396  

 

„Ghrom.”   Dholor   pokręcił   głową.   „To   jak   zwycięstwo   Hannibala   nad   armią   rzymską,  legalnie  jest  bezsilny.  Nie  ma  nic  co  może  zrobić.”   „Nie   bądź   naiwny.   Będzie   odpowiedź   na   nasz   armatni   strzał.   To   co   teraz,  to  nie  koniec.”   Wstał,  niepokój  uderzył  w  jego  ciało,  ożywiając  je  nerwowymi  ruchami,   które  próbował  zachować  dla  siebie.     „Z   całym   szacunkiem”   powiedział   Dholor   asekuracyjnie.   „Nie   rozumiem,  co  on  może  zrobić.”     Odwracając  się  od  zabawy,  Xcor  rzekł:  „Zapamiętaj  moje  słowa,  to  nie   jest   koniec.   Pytanie   to,   czy   na   podstawie   jego   odpowiedzi,   wciąż   będziemy   mogli  kontynuować.”   „Dokąd  idziesz?”  zażądał  Dholor.   „Na  zewnątrz.  I  nie  ma  potrzeby  mnie  śledzić,  dziękuję  ci.”   ‘Dziękuję   ci’   zabrzmiało   raczej   jak   ‘pierdol   się’,   pomyślał   gdy   zdematerializował  się  przez  cienkie  drzwi  i  pojawił  na  trawniku.     Nie  było  więcej  domów  w  tym  otoczeniu,  tylko  konstrukcje  w  rodzaju   pomp  i  przepompowni,  będące  elementami  miejskiego  systemu  kanalizacji.     Odchylając   głowę   do   tyłu,   rozejrzał   się   po   niebie.   Nie   było   światła   księżyca,   a   przykrywające   niebo   chmury   obiecywały   jeszcze   więcej   śniegu   blokującego  dopływ  światła.     Tak,  w  tym  wielkim  momencie  jego  triumfu,  nie  czuł  radości  i  nie  miał   poczucia  spełnienia.  Oczekiwał,  że  będzie…  cóż,  jednym  słowem  szczęśliwy,   mimo  iż  nie  było  takich  emocji  w  jego  słownictwie.     Zamiast   tego,   był   tak   samo   pusty   jak   wtedy   gdy   przybił   to   tych   brzegów  i  chory  z  poczucia  niepokoju  –     Och,  kurwa  znał  powód  tego  niepokoju.     To  była  Wybranka,  oczywiście.     Podczas  gdy  jego  ludzie  świętowali  iluzoryczne  zwycięstwo,  było  tylko   jedno  miejsce  do  którego  chciał  pójść  –  nawet  jeśli,  niewątpliwie,  zostałoby   narażone  jego  życie.     I  udał  się  na  północ.     Podróżując  w  mroźnym  nocnym  powietrzu,  jego  cząsteczki  unosiły  się   na  fali  w  drodze  do  podnóża  gór  na  najdalszym  skraju  terytorium  Caldwell.     397  

 

Stając   wśród   sosen   i   dębów,   jego   bojowe   buty   zagłębiły   się   w   skrzypiącym   śniegu,   a   on   spojrzał   w   górę,   mimo   iż   nie   widział   wierzchołka   góry.     W  rzeczywistości,  nie  mógł  widzieć  dalej  niż  trzy  stopy  przed  sobą.     Zamazany   krajobraz   przed   nim   nie   mógł   wynikać   z   warunków   pogodowych   ani   z   ukształtowania   terenu.   To   była   magia.   Jakiś   rodzaj   kuglarskiej  sztuczki,  której  nie  rozumiał,  ale  nie  mógł  zaprzeczyć  jej  istnieniu.     Dotarł  tu  za  swoją  Wybranką.           Wtedy,   gdy   udała   się   do   kliniki,   a   on   był   przerażony,   że   Bractwo   skrzywdziło  ją  w  odwecie  za  to,  że  go  nakarmiła,  czekał  na  nią  aż  otrzymała   opiekę   lekarską   i   śledził   ją   aż   tutaj.   W   rzeczywistości,   ona   została   zmanipulowana,   aby   dostarczyć   mu   żyły.   Uratowanie   mu   życia   nie   było   jej   prawdziwym   wyborem,   ale   fanaberią   wykreowaną   przez   Dholora   –   i   nie   pierwszy   raz   pożałował,   że   wysłał   tego   wojownika   do   Bractwa.   Gdyby   nie   starał   się   tak   bardzo,   próbując   go   ukarać,   żaden   z   nich   nigdy   by   jej   nie   spotkał.     I  jego  pyrokant,  pozostałby  nieznany.     Po  prawdzie,  szczęście  świadomości  istnienia  tej  k