Jocelynn Drake - Burn the night Rozdział I.pdf

SAVE OFFLINE

Spalić noc Finał powieści „Dni Mroku” JOCELYNN DRAKE

Gage’owi Millerowi i Chad’owi Marshallowi Dziękuję za pokierowanie mojego życiu w dobrym kierunku.

ROZDZIAŁ 1 Dźwięk uderzanych w siebie mieczy rozchodził się echem przez las. Obsypując piaskiem moje zęby, uniknęłam jednego ciosu i zakręciłam swoim mieczem na jej gardło, starając się, aby odciąć jej głowę. Ogromne krople spadały na nas, rozmazując widok i mocząc ubrania. Przywołałam ulewę, ale powstrzymywałam błyskawicę, wiedziałam, że w końcu będę jej potrzebować, kiedy spróbują mnie zmiażdżyć. Rzęsisty deszcz, którą stworzyłam nie była efektowny w spowolnieniu moich przeciwników tak jak się tego spodziewałam. Tylko świetlny klan naturi zdawał się zaniepokojony pogodą ,podczas gdy czterej członkowie klanu ziemi podchodzili do mnie jak stado wilków szukających słabości w swojej ofierze. Gdy zwalczyłam moich jednorodzonych braci, mogłam łatwo usłyszeć głos Cynni huczący w mej głowie, kiedy chciałam odejść z dala od tej bitwy i do niej powrócić. Proszę, Nyx potrzebuję go. W momencie, w którym wypowiedziała te słowa, wiedziałam, że mam kłopoty. Rowe stał się stworem z koszmarów wśród naszych dzieci, pierwsze co pomyślałam to porzucić go. Do tej pory rozumiałam tok myślenia mojej młodszej siostry. Rowe był potężnym naturi z ogromną siłą . Mógłby stać się mocnym sojusznikiem, jeśli moglibyśmy przeciągnąć go na naszą stronę, która wyglądała słabo i mizernie w porównaniu do ludzi Aurory, którzy zgromadzili się wokół jej spódnicy. Po podróżowaniu przez ponad miesiąc, w końcu dotarłam do mojego obozu, z którego grupa ziemskich naturi dostała w swoje ręce Rowe’a i zaciągała go wprost do domeny Aurory w zachodniej części USA. Mogłam jedynie zgadywać, że ich planem było rzucić słabego Rowe’a do stóp Aurory tak, aby mogła go zabić niż pozwolić mu kontynuować życie w wygnaniu. Był zbyt dużym zagrożeniem, aby pozostawić go żywego. Zerknęłam kątem oka i znalazłam Rowe’a. Wciąż leżał na boku niedaleko ognia, który próbowali wzniecić przed moim przed moim przybyciem. Ręce miał związane za plecami a jego ubrania były poszarpana i ubłocone. Nieważne jak wspaniały był ich spisek, Rowe nie zamierzał chętnie zobaczyć swojej żony-królowej. Został przed nią zaciągnięty. Kiedy postawiłam stopy w środku obozowiska, nie zawahali się, aby zaatakować, podczas kiedy członkowie klanu światła obstawili tyły i na darmo próbowali utrzymać ogień, który wzniecili. Blokując z wprawą ciosy i przesuwając się w bezpieczne miejsce, udało mi się podejść blisko obozu, unikając moich przeciwników. - Przybyłam po Rowe’a – obwieściłam, nie spoglądając na moich poległych pobratymców - Potrzebuję go. Proszę mi go przekazać. - Aurora również pragnie jego obecności.- członek klanu światła uśmiechnął się, kiedy inni mnie okrążali. Ten uśmieszek spowodował, że przypomniałam sobie Claudię ,jedną ze starych asystentek Aurory i oddaną zwolenniczkę. Teraz, została zepchnięta na pozycję dziewczynki na posyłki, gdyż Aurora czuła, że ma mało ludzi, na których może liczyć. Przez ostatnie kilka lat paranoja i brak zaufania zatopiły swe kły głęboko w królową. Wzmocniłam uchwyt na swoim mieczu, ale nie spuściłam wzroku z Claudii. - Czego ona od niego chce ? Porzuciła go. Mogłam poczuć jak energia gromadzi się pod moimi stopami. Jeden naturi z klanu ziemi przysunął się bliżej. Ktoś z nich miał zamiar się poruszyć i musiałam być gotowa. Jednakże wolałam dowiedzieć się ,co porabia Aurora zanim rozpoczęłam zabijać moich adwersarzy. - Aurora jest w stanie mu wybaczyć, jeśli przekaże jej Krzesicielkę Ognia. - Wątpię w to. – Wybaczenie nie było czymś, co moja siostra rozumiała i w co wierzyła. Chociaż zbytnio nie lubiłam Rowe’a, byłam skłonna pozwolić mu żyć, jeśli wspierałby Cynnię w jej staraniach. - Oddaj mi go, a nikt nie zostanie ranny. – rozkazałam. Moje mięśnie się napięły, gdy przygotowywałam się do ataku. - Jesteś tylko kolejnym żałosnym wojownikiem bez nacji, którą mogłabyś chronić. Teraz mamy przewagę liczebną, Nyx, a nasza królowa zażyczyła sobie Twojej śmierci. Jesteś tą, która powinna uciekać. – zakpiła Claudia. Zaciskając usta w cienką kreskę, odwróciłam moją lewą rękę, aby sięgnąć po małą kuszę, znajdującą się przy moim boku. Kiedy chwytałam ręką broń, bełt wystrzelił i zanurzył się głęboko w gardle Claudii, powodując, że potknęła się i cofnęła z trudem w bólu łapiąc powietrze .Była ewidentnym liderem grupy i nie była w stanie wykrzykiwać rozkazów, kiedy ja dziesiątkowałam jej towarzyszy. Kusza wróciła na pasek przy moim boku, zanim w końcu Claudia uderzyła w ziemię.

Mój miecz przeciął powietrze, tnąc ziemskiego naturi wzdłuż klatki piersiowej. Rana ledwo dosięgała mięśni, ale krew wsiąkała w koszulę i to wystarczyło, aby następny z klanu pomyślała drugi raz nad kontynuacją walki. Następny naturi z klanu ziemi z większym rozsądkiem i jasnością umysłu obudził drzewa wokół nas. Ogromny konar spadł by mnie pochwycić , ale wymknęłam się, przesuwając błoto i liście. Pochwyciłam nieożywioną gałąź, balansując na górze i spoglądając w dół na mały obóz. Ciemność gęstniała w okolicy, przesunęłam się na krawędź. Spędziłam tak wiele wieków pracując wyłącznie w nocy, sprawiając ,że mój wzrok po zmroku stał się ostrzejszy i bardziej przenikliwy niż wzrok moich pobratymców. Drzewo zadrżało, próbując mnie zrzucić z gałęzi. Moja równowaga utrzymała się, gdy przeładowałam kuszę i zraniłam więcej niż dwóch naturi. Nie zabiłabym mojego rodzaju, gdyby nie zaciągnęli mnie w róg i nie pozostawili żadnego wyboru. Jak na teraz, zadowoliłabym się pochwyceniem Rowe’a i ucieczką. Z pięcioma naturi zwijającymi się z bólu z powodu swoich urazów, skoczyłam z drzewa i poszłam przez obozowisko do miejsca, w którym leżał Rowe. Był całkowicie nieświadomy walki, która właśnie się wydarzyła z powodu jego niewoli. Niestety, przebywanie ze mną nie było bardziej korzystne dla niego niż pójście do Aurory. Nasza urocza królowa byłaby szczęśliwa, mając jego głowę, jeśli zawiódłby w doręczeniu Miry. A ja byłabym szczęśliwa, aby pozbawić go głowy, w wypadku, kiedy zrobiłby jeden fałszywy ruch względem Cynni. Był otoczony przez niedoszłych przeciwników, ale nie byliśmy nimi w tych wszystkich dniach ? Klękając przed Rowe’em, przecięłam skórzany rzemień, który krępował jego nadgarstki. To nie było wystarczające na dłuższą metę, aby trzymać go związanego w ten sposób. Powinien być zdolny, aby się uwolnić, ledwo próbując. Mogłam jedynie zgadywać, że utrzymywali go w stanie pod wpływem narkotyków, aby był posłuszny. Z dezaprobatą schowałam swój krótki miecz. Zagarnęłam Rowe’a, kołysałam nim niezdarnie zanim przerzuciłam go sobie przez ramię, aby wynieść go z polany. Nawet łatwo sobie poradziłam z jego wagą. Ale trudności sprawił mi po prostu jego rozmiar, z szerokimi ramionami i długimi nogami. -Należycie do siebie, Nyx ! – doszedł do mnie ostry, zniekształcony głos. Gardło Klaudii zagoiło się na tyle, że mogła krzyczeć na mnie. – Dwójka wyrzutków przeznaczonych do zamordowania przez Aurorę ! Przyjdziemy po was. Nie jesteście wolni. - Liczę na to, Claudio. – wypowiedziałam to, jak znikałam w noc. Moje kroki były ciche na mokrej ziemi, a ja zatapiałam się w mokrą glebę. Kiedy dotarłam do polany w lesie, odchyliłam głowę do tyłu i pozwoliłam deszczu, spływać po moich policzkach, oczach i czole, zmywając krew z krótkiej walki. Claudia i jej zgraja nie byli na mnie przygotowani. Istotnie, nie byli nawet na tyle silni, aby powalić Rowe’a. Ktoś inny musiał wypełnić to zadanie i potem przekazać Rowe’a do doręczenia. Z westchnieniem, sięgnęłam po swe moce i dotknęłam chmur, z których wciąż obficie padał deszcz. Wystarczyło tylko jedno małe pchnięcie, aby zmniejszyć ulewę i nic więcej. Z Rowe’em na moich ramionach nachyliłam się i schowałam głowę między kolana, kiedy para czarnych skrzydeł wyrosła z moich pleców, rozrywając koszulę, która została wykonana specjalnie do możliwości łatania, za każdym razem, gdy skrzydła znikały. Moje mięśnie rozciągnęły się i zrelaksowały pierwszy raz odkąd zastałam tam Claudię i jej grupę. W pełni rozciągnęłam swoje skrzydła, wytrząsnęłam je, upewniając się, że każde pióro było na swoim miejscu. Zatrzepotały dwukrotnie na plecach, rozciągając mięśnie. Naturi z klanu wiatru przeznaczony był lot, mogli latać tak często jak to jest możliwe. Wzmocniłam swój chwyt na śpiącym Rowe’ie, ziemia wydawała się kulić się pod moimi stopami, kiedy przeleciałam kilka stopni do przodu. Wiatr wiał porywiście w tym samym czasie, z łatwością wznosząc nas obu w powietrze. Dla mnie to było rzadkie, dźwigać tak duże obciążenie, ale robiłam już to wcześniej. U góry, gęste chmury zaczęły dzielić się i pełnia zaczęła się przez nie przedzierać, wysyłając w dół srebrne światło. Las poniżej błyszczał i połyskiwał kroplami deszczu. Obserwowałam szybko ziemię, gdy udawaliśmy się na wschód, daleko od Aurory i wracając do kryjówki Cynni. Ziemia szeptała wiele mglistych sekretów ciemnej przyszłości, które unosiły się na horyzoncie. Wojna była teraz tak blisko i nieważne, jakie plany wymyśliliśmy albo jakich sojuszników znaleźliśmy, nie można było tego uniknąć.