Jocelynn Drake - Burn the night Rozdział II.pdf

SAVE OFFLINE

ROZDZIAŁ 2 Rowe wiercił się w moich ramionach. Zmarszczyłam brwi, kiedy przekręciłam się, aby obejrzeć się za siebie i spojrzeć na niego. Jego mięśnie napięły się pod moimi dłońmi, gdy coś usypiającego lub czar, którym go poddali w końcu przestał działać. Miałam nadzieję, że dotrę trochę dalej, zanim się przebudzi. Ściągając swoje skrzydła, sunęłam w dół, krążąc w poszukiwaniu dobrego punktu blisko pokosu drzew. Wiatr był miarowy i mocny, trzymając mnie przed naturi, którzy porwali Rowe’a. Przy odrobinie szczęścia, będę mogła osiąść i znów wzlecieć w powietrze zanim mogliby wpaść na nasze tymczasowe miejsce pobytu. Również nie chciałam spotkać się z kreaturą, której udało się prawie pokonać Rowe’a. Jego rany wciąż się goiły. Krew bryzgała na koszulę i spodnie, podczas gdy materiał na jego przedramieniu był przesiąknięty jego krwią. Mogliśmy względnie szybko się leczyć, ale miałam przeczucie, że wpadł w pułapkę i w bardzo paskudną bójkę, gdzie miał znacznie liczniejszego przeciwnika. Prawie poczułam się winna temu, co miałam zrobić. Prawie. Błyskawicznie uderzyłam w ziemię, miażdżąc Rowe’a tak mocno w zamian mnie jak podczas rozwijania skrzydeł,aby zwolnić. Kiedy się zatrzymałam, wyciągnęłam swe czarne skrzydła zamiast mych pleców, przykrywając nimi me ramiona, aby zwalczyć chłód, który przynosiło ze sobą nocne powietrze. Wiosna niedawno się obudziła, a noce,gdy temperatura spada są podatne na mrozy. Pragnęłam wrócić do Cynnii, gdzie temperatura była nieco bardziej przyjazna, a takie było towarzystwo. Ułożyłam Rowe’a na ziemi, klękając obok niego ułożonego twarzą w dół i wbijając skórzaną torebkę w mój bok. Mój żołądek zrobił salto i ścisnął się w supeł, kiedy mój głos ugrzązł w gardle. Nie mogłam uwierzyć, że to zrobiłam. Zamknęłam swoje oczy na sekundę, nabrałam głęboki wdech przez nos i zdałam sobie sprawę, że przez to zaciskałam zęby, gdy przypominałam sobie ,że zrobiłam coś gorszego. Spokojnie zdjęłam żelazną obrożę , która okrywała szyję Rowe’a i umocowałam zamek. Miałam nadzieję, że żelazo mogłoby w końcu ostudzić jego moc, jeśli całkiem by jej nie ugasił. Tak szybko jak zamek wydał cichy dźwięk, Rowe drgnął pode mną. Odskoczyłam w tył, lądując z jedną ręką na rękojeści moje miecza przypasanego do mojej talii, jakbym była w pułapce pełnej dzikich zwierząt- a w wielu takich sytuacjach byłam. Jego ręce automatycznie powędrowały do talii, szukając broni, które były zazwyczaj blisko, ale teraz zniknęły. Jego głowa kołysała się, kiedy siadał. Wyglądał na oszołomionego, kiedy próbował oswoić się ze swoim nowym otoczeniem zanim jego oczy w końcu skupiły się na mnie. Zmusiłam się do podniesienia ręki z rękojeści miecza i wyprostowałam się, próbując wyglądać na zrelaksowaną, kiedy aktualnie moje serce biło w mojej piersi jak szalone. Nie zamierzałam być tą , która pierwsza grozi, chociaż nawet kusiło mnie aby oddalić jego moc. - Nyx ? – jego głos był szorstki i nierówny. - Tak, to tylko ja. - Co stało się innym ? Claudii i jej suczej paczki ? Zwalczyłam uśmiech, kiedy dokładnie mu opowiadałam członków klanu ziemi, którzy go przetrzymywali. - Wysłani na tamten świat. Sceptycznie uniósł jedną brew. - Zabiłaś ich ? - Znokautowałam ich. Przystopowałam ich. Powinniśmy mieć jeszcze parę minut dla Ciebie na odpoczynek zanim znowu wyruszymy. Twoje rany wciąż się leczą. – Mój wzrok powędrował do jego ręki spoczywającej na brzuchu. - Powinnaś ich zabić. – Warknął , a jego oczy odwróciły się ode mnie.

- Jestem opiekunką naszych ludzi i jeśli mam taką możliwość to unikam zabijania ich. - Aurora odsunęła na bok to zadanie, kiedy zażądała Twojej egzekucji. - To stanowisko zostało mi dane przez mojego ojca w zamian za moje życie. Aurora nie może zabrać tego ode mnie tak długo jak jestem żywa. Rowe westchnął i pokręcił głową, sprawiając, że jego długie czarne włosy przysłoniły mu przepaskę na oku. Było wiele pytań, które chciałam mu zadać na temat jego wyglądu, jego czasu spędzonego na Ziemii, kiedy to reszta naszych pobratymców była zamknięta oraz o jego spotkaniach z Krzesicielką Ognia, ale one wszystko musiały zaczekać. Kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy po moim powrocie na Ziemię, nie obchodziły mnie te rzeczy. Wtedy moim jedynym zmartwieniem była Cynnia i jej bezpieczny powrót do Aurory i do mnie. Ale teraz, gdy stoimy na pograniczu wojny, chciałam uzyskać odpowiedzi na moje pytania, ponieważ obawiałam się, że nie będę miała szansy, aby je zadać. - Dlaczego zabrałaś mnie od Claudii ? – zapytał. - Jesteś dla mnie o wiele bardziej pożyteczny niż martwy u stóp Aurory.- odpowiedziałam mu. - Nie wiesz, że właśnie taka była jej intencja. - Ona z każdym dniem popada w większa paranoję. Myślała, że nie sprawiłbyś żadnych kłopotów, będąc na wygnaniu, ale myślę, że teraz doszła do wniosku iż jesteś zbyt silny, aby pozostawić Cię żywego. Nawet jeśli Cynnia nie zdobędzie tronu, Tobie to się może udać. Nie może Ci dłużej dawać takiej szansy. Aurora chce Twojej śmierci, z tego samego powodu co mojej i Cynni. - Skąd możesz to wiedzieć ? Kiedy ostatnio rozmawiałaś ze swoją siostrą – królową ? - Nie widziałam jej od Machu Picchu. – przyznałam się – Ale od pewnego czasu szpiegowaliśmy wewnątrz jej obozu. - Kto ? Wahałam się. Byli bliskimi towarzyszami i prześladowcami Rowe’a, pomagali mi w poszukiwaniu Cynni. Gdy na peruwiańskiej górze naturi podzielili się na dwie frakcje, odeszli z Aurorą z zamiarem zgłaszania informacji do Cynnii. - Kim są ci szpiedzy ? – powtórzył – Skąd wiesz, że możesz im ufać ? - Storm and Hale.- Byli braćmi, urodzeni w różnicy więcej niż dwóch wieków, ale byli nierozłączni. Tam, gdzie szedł jeden ,podążał i drugi. Byli wiernymi żołnierzami Rowe’a przez długie lata, kiedy był na Ziemii. Z trudnością reszta moich słów przeszła mi przez gardło – Zanim Hale został zabity, odkrył, że Aurora zabiła tylu naturi z klanu wiatru ilu wpadło w jej ręce . Zaczęła zwracać uwagę na większość naturi z klanu wiatru zgromadziła się w obozie Cynnii. Również nie pomogło to, że Greenwood, lider ziemskiego klanu naturi zajmuje bliską pozycję przy Aurorze. Nie jest tajemnicą, że próbuje posiąść Twoje stare stanowisko jako małżonek, podnosząc jednocześnie znaczenie klanu Ziemii. - A Storm ? - Razem z Cynnią opłakuje stratę swego brata i szykuje zemstę. Uklękłam przed nim na jedno kolano, zanim jego zdrowa ręka odgarnęła włosy z twarzy. Były wilgotne i zaczesane do tyłu, teraz mogłam zobaczyć więcej blizn, które się rozciągały po przedniej stronie twarzy, a nawet sięgały do skóry głowy. Większość z nich wydawała się być po prawej stronie jego ciała. Byłam świadkiem walk, w których uczestniczył i nigdy nie wykryłam w nich żadnej słabości. Był zarówno silny jak i bardzo niebezpieczny, co musiałam pamiętać przez cały czas mimo sympatii, które rosła we mnie wobec tego zranionego wojownika. - Jedynym powodem, dla którego mnie uwolniłaś jest wsparcie w obaleniu Aurory. – powiedział niskim głosem, który sprawił, że położyłam dłoń na rękojeści miecza. - Taką mam nadzieję.

- Nie. - Rowe, jedynym sposobem na ocalenie naszych ludzi jest Cynnii plan koegzystencji. Aurora prowadzi resztę naszych ludzi do wojny i wyniszczenia. Drwił, kiedy zacisnął zęby. - Nie pomogę zdrajcom korony. - Aurora zdradziła swych ludzi. Prowadzi do naszej zagłady. Ludzie przewyższają nas przerażającą liczbą. Myślę, że nawet nocni wędrowcy przewyższają nas liczebnie. Były nawet wzmianki na temat powrotu bori. Nie jesteśmy w stanie walczyć w tej wojnie, do której prowadzi nas Aurora. - Pierwszym obowiązkiem Aurory jest Ziemia, a ludzie prawie ją zniszczyli. To jest nasza ostatnia szansa na ocaleniem naszej Matki. Wierzę w jej wizję powracającej mocy Ziemi. – Rowe spierał się, podnosząc swoje zdrowe ramię, siedział oparty o drzewo za nim. - Aurora nie ma żadnej wielkiej wizji dla przyszłości i ochrony Ziemi. Czy myślisz, że po latach życia z moją siostrą w niewoli nie znam jej umysłu ? W jej myślach istnieje tylko destrukcja rasy ludzkiej. Nie ma żadnej myśli na temat odnowy Ziemii. - Nie będę trzymać strony Cynnii. To Aurora jest królową. – powiedział Rowe, odpychając swoje stopy. - Nie daję Ci wyboru. Idziesz ze mną i będziesz słuchać co Cynnia ma do powiedzenia. Wtedy pozwolę Ci podjąć ostateczną decyzję. – zarządziłam. Uniósł kącik ust w uśmiechu, gdy wskazał na mnie ręką.- Nie wydaje mi się. Stałam przygotowana , dotykając energię ziemi, która płynęła wokół mnie, gotowa na cokolwiek oznaczało literowanie przywódcy klanu wiatru rzucane na mnie. Natomiast, on krzyknął zaskoczony bólem, gdy upadł znowu na swój tyłek. Patrząc na mnie, wyciągnął rękę i zacisnął palce wokół wcześniej niezauważonego żelaznego kołnierza wokół szyi. - Żelazo ? - warknął – Założyłaś mi żelazny kołnierz ? - Bo wiedziałam, że nie będziesz szedł spokojnie, a mamy długą drogę do przebycia. Odepchnął się stopami i krążył wokół mnie.- Dlaczego mam wrażenie , że czujesz się pewnie zadowolona widząc mnie takiego ? Wyciągnęłam swój krótki miecz, mając nadzieję, że to go odstraszy od ataku. – Powinnam Cię zabić po tym co zrobiłeś na Machu Picchu. - A czym dokładnie zdenerwowałem Cię na Machu Picchu ? Oboje byliśmy w porozumieniu potem. Oboje wierzyliśmy, że otwarcie wrót było naszym ostatecznym zwycięstwem. - Ale nie kosztem życia Cynnii! – krzyknęłam, nagle tracąc kontrole nad swoim temperamentem. – Kiedy zaatakowałeś nocnych wędrowców podczas godzin dziennych u podnóża ruin, nie tylko zmarnowałeś życie naszych ludzi , ale również niepotrzebnie ryzykowałeś życie Cynnii. Mogłeś dojść z nimi do kompromisu, ale Ty miałeś obsesję na punkcie zabicia Krzesicielki Ognia. Personalna wendeta nie będzie już dłużej tolerowana. - Cynnia utworzyła przymierze z nocnymi wędrowcami. Zasłużyła na to , co dostała. Odwróciła się od swoich ludzi i wciąga Cię w ten ślepy zaułek razem ze sobą. Rowe rzucił się na mnie z pozycji siedzącej. Zrobiłam krok w tył i przytrzymała swój krótki miecz przy swoim boku, ostrożnie trzymając go tak, aby nie nadział się na niego. Teraz potrzebowałam go żywego. Jeśli nie przeszedłby na naszą stronę, mogłam go zawsze zabić później. Mroczny naturi uderzył mnie ramieniem i głową w brzuch, ból podwoił się, gdy przycisnął moje plecy do podłoża. Rowe stoczył się ze mnie, uwalniając miecz z mojej dłoni, kiedy oddalił się.

Tłumiąc jęk frustracji z powodu mojego głupiego błędu, przetoczyłam się jak najdalej od niego, odzyskując moje stopy, podczas gdy ukrywałam nóż po swoim boku. Nie wahał się zaatakować, prawie dając mi wystarczająco czasu do odzyskania swoich stóp zanim zamachnął się mieczem na moje gardło. Uniknęłam ciosu i sparowałam pchnięcie nożem w żebra. Ryk uciekł mu, kiedy kontynuował cięcia jeden po drugim, skierowane w moje ramię lub głowę. Głęboki spokój osiadł na mnie, kiedy zablokowałam każdy atak lub umknęłam zasięgowi szczególnemu uderzeniu. Obserwowałam go, jego jedno oko intensywnie skupiało się na mnie, ale coś odczuwałam z pewnej odległości. Znałam Rowe’a i jego zaciekły styl walki. Porzuciłam wiarę, że jego rany spowolnią go tak bardzo, widziałam go w walce z dużo gorszymi ranami jak wycinał w pień nocnych wędrowców. Nie wyrzucił z siebie wszystkiego, co miał na mnie . Tak, jakby wiedział, że mogę zablokować każdy jego ruch lub co najmniej go uniknąć. Wszakże to nie oznaczało, że Rowe nie był chętny do opuszczenia mnie strasznie pokiereszowanej i krwawiącej w błocie, dlatego mógłby kontynuować swoją radosną drogę. Musiałam go rozbroić, abyśmy mogli wznowić nasz lot z dala od naturi, którzy go przetrzymywali. Igraliśmy z czasem. Obsuwając się minionym jednym ruchem do przodu, który był próbą zanurzenia ostrza między moje żebra, zsunęłam się z ziemi i pod jego osłoną, uderzyłam nogą w jego kolano, powodując, że noga ugięła się pod nim. Miecz, który trzymał padał prosto na dół, zmierzając do ku mojej klatki piersiowej, ale szybko wymknęłam się. Gdy ukląkł na ziemi kopnęłam w rękę, w której trzymał miecz, odtrącając go. Ostrze błysnęło w świetle księżyca, kiedy poleciało z drugi koniec polany. Stając szybko na stopach, stałam nad nim, przyciskając go do podłoża i przykładając mu nóż do odsłoniętego gardła. - Wystarczająco zmarnowaliśmy czas. Spokojnie pójdziesz ze mną albo Cię zabiję, ponieważ nie pozwolę Ci wrócić do Aurory. - Obawiasz się, że powita mnie z otwartymi ramionami ? - Twój najlepszy scenariusz jest taki, że pozwoli Ci ścigać mnie, dlatego mogę Cię zabić w późniejszym terminie. Nie będzie żadnego powrotu bohatera dla Ciebie, kiedy to pójdzie do mojej siostry. Uśmiech pojawił się na twarzy Rowe’a, wysyłając dreszcz wzdłuż mych pleców. - Wygląda na to , że najpierw musisz uratować moje życie. Już miałam zapytać o co chodzi, kiedy usłyszałam skrzypienie drewna nad nami i poczułam drżenie w ziemi. Claudia i inni członkowie klanu ziemi i światła dogonili nas. - Cholera ! – zatoczyłam się i pobiegłam wzdłuż polany, aby podnieść mój miecz. - Nie zamierz dać mi broni, Nyx ? – Zapytał Rowe za bardzo niewinnym tonem. - Nie jestem głupcem. Nie będę ryzykować ,że wbijesz mi nóż w plecy, kiedy będę Cię chronić.- Próbowałam skupić się na mojej mocy, pioruny trzasnęły w powietrzu jak wietrzna róża. - Możesz lecieć ? – upomniałam, gdy skrzydła wyrosły z moich pleców, śliskie, czarne pióra. - Wydaje mi się, że mam żelazny kołnierz wokół swojej szyi. - Spróbuj ! Szczerze wątpią, że wszystkie Twoje zdolności zostały zablokowane. Wznieś się w powietrze , z dala od tego. Powstrzymam ich atak zanim do Ciebie dołączę. Ponownie zaczęłam wysyłać moc ze swojego ciała, aby dowiedzieć się skąd zbliżają się członkowie klanu od kiedy ogromny konar skierowany na mnie spadł na ziemię. Runęłam na ziemię ledwo unikając uderzenia w klatkę piersiową, tylko po to aby mieć wiele zadrapań na ramionach i plecach.

Wiercąc się, kiedy wciąż leżałam na brzuchu, widziałam Rowe’a nurkującego w dół kilka metrów dalej od kilku strzał przeszywających noc i skierowanych w jego klatkę piersiową. - Wynoś się stąd. Powstrzymam ich. - Ostatnim razem, gdy sprawdzałem ochroniarza ludzi, ja byłem w dowództwie, nie ty. – Powiedział, gdy pochwycił noż z mojego boku. - Więc jakie są Twoje polecenia, dowódco ? - Zdejmij ten cholerny kołnierz ze mnie i zabijemy moich ostatnich porywaczy ! - Nie zupełnie. – Powiedziała Claudia, ogłaszając swoje przybycie na małą polanę. Zabij ją. Rowe rozkazał w moim umyśle. Zareagowałam nie zważając na to, czy to co robię jest dobre lub złe. Odrzuciłam swoje ramię i zabłysł piorun z nieba, uderzając pięknym błyskiem białego światła w Claudię. Jej poczerniałe ciało upadło z odrażającym łomotem na mokry, grząski grunt. Moja dusza skuliła się pod wpływem tego co zrobiłam, ale wykonałam swój pierwszy krok w kierunku pozostałych trzech członków klanu ziemi i prawie się potknęłam. Korzeń wyrósł z ziemi i owinął się wokół mojej lewej kostki. Nadal się zaciskało, wbijając się w materiał spodni aż do mojego ciała i mięśni. Drugi korzeń wystrzelił z ziemi i znalazł drogę do mojej drugiej nogi przytrzymując mnie w miejscu. Rozejrzałam się i zobaczyłam Rowe’a , który zajął się członkiem klanu ziemi, podczas gdy dwójka kobiet stała w martwym punkcie, obserwując mnie z szerokim uśmiechem na swoich pięknych, elfickich twarzach. Podnosząc swoją prawą rękę, zaczęłam rzucać moim ostatnim nożem w tę naturi po lewej, kiedy trzeci korzeń zatrzymał mnie. Uwięziona i pewna, że zamierzają mnie zabić, nie miałam wyboru. Przechyliłam głowę do tyłu w kierunku nieba, pozwalając deszczu lać na moją twarz. Spokój płynął przeze mnie, jakby woda oczyszczała mnie z wyrzutów sumienia z powodu aktu, który miałam popełnić. Piorun uderzył dwukrotnie w obu członków klanu ziemi. Zapach spalonych ciał dryfował ku mojemu nosowi. To nie było to, czego chciałam. Byłam obrońcą naszego ludu, stanowisko nadane mi przez Króla Naturi. Rozkazał, że z każdym oddechem w moim ciele mam bronić naturi i nie zważając na nic, wypełniać polecenia króla lub królowej. Byłam ich największym obrońcą. Miałam być mieczem i tarczą moich ludzi ukrywając ich w czasach ciemności. Teraz stałam się mieczem, który ich wybija. Coś ostrego szturchnęło mnie w szyję, zmuszając do otwarcia oczu. Rowe stał przede mną z surowym wyrazem twarzy i z moim nożem wbijającym się w gardło. - Zrobiłaś to niechlujnie. - Nie całkiem. - Czterech naturi mogło się poskarżyć na Ciebie. Dwóch z klanu ziemi mogło zaatakować Cię korzeniami czyniąc Ciebie bezradnym. Wiem, że nauczyłem Ciebie lepiej walczyć niż tak. - Nauczyłeś mnie walczyć z nocnymi wędrowcami i bori, nie z własnym rodzajem .Odepchnęłam od siebie wspomnienia, które groziły wytrąceniem mnie z równowagi. Rowe i ja trenowaliśmy razem przez wiele lat, zanim nasi ludzie zostali zamknięci w klatce. Znaliśmy nawzajem swoje style walki. Znaliśmy swoje słabe i mocne strony, a przynajmniej znaliśmy zanim oddzielono nas przez wieki niewoli. - Tym bardziej powinnaś znać swojego wroga dużo lepiej niż jakiegoś nocnego wędrowca lub bori.- Skrytykował Rowe. – Nigdy nie powinnaś zostać uwięziona tak łatwo. - Nigdy nie byłam. – powiedziałam z lekkim uśmiechem. Przymknęłam oczy i wpatrywałam się w miejsce obok niego, koncentrując się na przepływie mocy ziemi wokół mnie. Wymruczałam kilka

słów, które dano mi przez naszą najsilniejszą magię wiatru, a korzenie szybko odwinęły się z mojego ciała i powróciły do ziemi. - Zgaduję, że się myliłem. – powiedziała Rowe, uśmiechając się znacząco. - Wygląda na to, że nie docenialiśmy siebie nawzajem. Minęło tak wiele lat. Zakładam, że zmiękłeś w latach spędzonych z dala od reszty naszych ludzi. - Raczej to przypadek, jak już udowodniłem. Teraz daj mi klucz, abym mógł pozbyć się tego kołnierza. - Idziesz ze mną, aby pomówić z Cynnią. - Nawet, jeśli chciałem zobaczyć Twoją zdradziecką siostrę, nie zrobiłbym tego jako pies na smyczy. Uwolnij mnie teraz ! - I ryzykować, że zabijesz ją od pierwszego wejrzenia, bo on jest moją „zdradziecką” siostrą ? Nie, muszę Cię przed nią przyprowadzić z Twoją mocą trzymaną w szachu. Jestem więcej niż chętna, aby chronić ją, ale wolę mieć asa w kieszeni. Nie jestem już pewna tego, do czego jesteś zdolny. - Do wszystkiego. – Wyszeptał, ciemny uśmiech zdobił jego ponure rysy. Pochylił się ku mnie, krawędź jego ostrza skierowana przeciwko mnie. – Jestem zdolny do wszystkiego, jeśli to oznacza moje przeżycie w tym gnijącym, nieużytkowym świecie. - Więc chodź ze mną, ponieważ w tym momencie jestem jedyną, która jest chętna do ochrony Twojej zdradzieckiej skóry. - Pójdę, ale najpierw daj mi ten klucz. – Rzekł, robiąc krok w tył. Uśmiechnęłam się i dzielnie wepchnęłam miecz do pochwy umieszczonej po moim boku. - Nie mam go. - Co ? - Nie mam go. Nigdy nie miałam. To jest nasz ostateczny cel. - Cholera, Nyx ! - Rowe odszedł ode mnie, mocno ściskając miecz w jednej ręce, jednocześnie trzymując swoją chorą rękę blisko ciała. - To był jedyny sposób, aby upewnić się, że będziesz szukać Cynni bez względu, czy przeżyję , czy nie. - Więc powinienem Cię po prostu zabić i sam pójść do miejsca, w którym znajduje się Cynnia ? - Nie, bo nigdy nie będziesz zdolny, aby pokonać tego, kto zdobędzie Cię w pierwszej kolejności. Rowe przestał odmierzać kroki i spojrzał na mnie, opuszczając miecz. - O czym Ty mówisz ? - Sądzę, że to niemożliwe, aby Claudia i jej mała banda złapali Cię i zranili Cię tak mocno, działając tylko na własną rękę. Byli po prostu dostawcami. Ktoś Cię zaatakował i wiadomo, że ponownie uciekłeś. Ta osoba lub osoby będą zmierzać po Ciebie. Potrzebujesz mnie, aby przezyć. - Suka. – Warknął. - Możesz lecieć ? – Zapytałam, ignorując jego komentarz. Rowe rozejrzał się, kiedy chował miecz do swojej pustej pochwy. Pochylił się, a jego brwi zniekształciły się pod wpływem jego koncentracji. Niski jęk uciekł z jego rozchylonych warg kiedy para czarnych skrzydeł zerwała się z tyłu. Ugryzłam się w dolną wargę i zamrugałam powstrzymując nieoczekiwane łzy na widok jego skrzydeł. Pamiętałam, kiedy były białe jak śnieg, który dopiero co spadł i tak miękkie jak futro kotka. Byłam raz owinięta tymi niegdyś perliście białymi piórami, czułam ich pieszczotę. Ale teraz nie ma ich, zostały zastąpione przez coś mrocznego i złym przeczuciem, jakby stanowiły plamę na jego duszy.

- Będziemy lecieć na wschód przez następne kilka godzin i wtedy rozłożymy obóz zanim wzejdzie Słońce. – Wskazałam, unosząc rękę, aby ponownie przywołać wiatry. - Powinniśmy być w ruchu w świetle dziennym. To wtedy będą nas szukać. Musimy zdobyć tyle ziemi, ile jest możliwe. – przeciwstawił się. - Racja, ale jestem jedyną, która Ciebie broni i nie jestem w szczytowej formie w nocy. Pokłonił się , zanim odrzuciła swe skrzydła, łapiąc w nie wiatr. - Jak sobie życzysz, Dark One. Może Matka Ziemia Cię przeklnie. Stara klątwa naturi, która przyszły mi do głowy, po tym jak użył mojego pseudonimu, który prześladuje mnie od urodzenia, ale żałowałam tej myśli tak szybko jak się pojawiła. Patrząc teraz na Rowe’a , zastanawiałam się czy wielka Matka Ziemia już go nie przeklęła .