Beth Ehemann -2.5- Room for Just a Little Bit More PL.pdf

SAVE OFFLINE

Okładka autorstwa Moni (sklabus) ;****

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

PONIŻSZE TŁUMACZENIE W CAŁOŚCI NALEŻY DO AUTORKI JAKO JEJ PRAWA AUTORSKIE I STANOWI MATERIAŁ MARKETINGOWY SŁUŻĄCY PROMOCJI AUTORKI W NASZYM KRAJU.

PONADTO, TŁUMACZENIE NIE SŁUŻY UZYSKIWANIU KORZYŚCI MAJĄTKOWYCH, A CO ZA TYM IDZIE, KAŻDA OSOBA WYKORZYSTUJĄCA TŁUMACZENIE W CELACH INNE NIŻ MARKETINGOWE, ŁAMIE PRAWO.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA MOJEGO TŁUMACZENIA!

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Dla mojego męża, Chrisa, który nauczył mnie czym jest bezwarunkowa miłość. Często mówisz, że jesteś szczęściarzem będąc ze mną, ale tak naprawdę to ja jestem tą farciarą. Dziękuję Ci za wszystkie oszałamiające inspiracje, które zapewniałeś mi przez ponad siedemnaście lat. Zawsze będziesz moim Brodym.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Spis treści Rozdział 1 .................................................................................................................................................................... 5 Rozdział 2 ..................................................................................................................................................................13 Rozdział 3 ................................................................................................................................................................. 22 Rozdział 4 ................................................................................................................................................................. 29 Rozdział 5 ................................................................................................................................................................. 39 Rozdział 6 ..................................................................................................................................................................51 Rozdział 7 ................................................................................................................................................................. 57 Rozdział 8 .................................................................................................................................................................65 Rozdział 9 ................................................................................................................................................................. 73 Rozdział 10................................................................................................................................................................ 82 Rozdział 11................................................................................................................................................................ 87 Rozdział 12 ................................................................................................................................................................95 Rozdział 13 .............................................................................................................................................................. 102 Rozdział 14............................................................................................................................................................... 114 Epilog ...................................................................................................................................................................... 127

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie - Halo? Ziemia do Kacie! Zamierzasz gapić się na to przez cały dzień, czy co? Przesunęłam oczy z pierścionka zaręczynowego, na Alexę, która siedziała przy wyspie kuchennej naprzeciwko mnie. - Ty masz swój od wieków. Ja dostałam swój niecały dzień temu. Odpuść mi trochę. Przewróciła oczami i odchyliła się, rozciągając plecy. - Taa, taa. Za tydzień nie będzie to już żadna nowość. Zaufaj mi. - Jaki masz problem, pesymistko? - To dziecko jest problemem. Jest teraz rozmiaru jabłka, prawda? Jak może już przysparzać mi tyle bólu. – Skrzywiła się. - Wszystko się rozciąga i porusza. Niestety, pewnie przez jakiś czas będzie bolało. - Taa, cóż, przypomnij mi, abym go uziemiła, jak już przyjdzie na świat. Roześmiałam się. - Dzisiaj jest on? Wczoraj była ona.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Kto do cholery zna jego płeć? – Wyrzuciła ręce w górę z frustracji. – Derek chce, aby to była niespodzianka i doprowadza mnie to do szału. Chce, aby chwila na porodówce była magiczna, a wszystko o co ja się martwię, to fakt, że rozciągnie mi się wagina i wszystkie moje organy rozsypią się po podłodze. Zachichotałam. - To nieco dramatyczne, nie sądzisz? - Nie, cholera! – Ściągnęła brwi i spiorunowała mnie wzrokiem. – Oglądałam Chirurgów. Widziałam jak kobiety krzyczały i okładały pięściami mężów. - To nieprawdziwe, Lex. To wszystko tylko na potrzeby telewizji, obiecuję. Jeśli zmienisz zdanie i będziesz chciała poznać płeć, to mogę znać kogoś z dostępem do ultrasonografu. – Mrugnęłam do niej. - Będę musiała pamiętać o tym, kiedy następnym razem Derek nie będzie chciał pójść o pierwszej w nocy po rożki z kremem serowym. Zrujnowanie niespodzianki związanej z płcią dziecka będzie idealną zemstą. - Skoro tak mówisz. – Odwróciłam się w stronę lodówki i wyjęłam miskę winogron, stawiając ją pomiędzy nami. - Dobra, dość o tym diabelskim dziecku. Zaplanujmy wesele. – Poruszała brwiami. - Dopiero co się wczoraj zaręczyłam! - Taa, i jeśli chcesz, aby ceremonia odbyła się w Graybil Gardens, albo Beelow Hall, to lepiej zarezerwuj termin już dzisiaj. To najlepsze miejsca na wesele w obrębie osiemdziesięciu kilometrów, Kacie. – Sięgnęła i wzięła kilka winogron, wrzucając je do ust. – W zeszłym roku przyszła do mnie kobieta, by sfinalizować zamówienie na kwiaty i powiedziała mi, że zarezerwowała termin w Graybil Gardens trzy lata wcześniej, a narzeczonego poznała dopiero rok później. Opadła mi szczęka. - Poważnie? - Jep. – Przytaknęła powoli. – To się nazywa optymizm, co?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Albo desperacja – zażartowałam. - Najwyraźniej, – zgodziła się – ale zmierzam do tego, że w takich miejscach trzeba szybko rezerwować termin. Może będziesz musiała nawet poprosić Brody’ego, by użył swojej mocy gwiazdy sportu, by się tam dostać. Brody i ja byliśmy zaręczeni mniej więcej od piętnastu godzin. Byłam na takim euforycznym haju z powodu tego, że poprosił mnie o rękę, że tak naprawdę nie pomyślałam w ogóle o samym ślubie, nie spieszyło mi się także, ale Alexa mnie stresowała. - Lex, nie rozmawialiśmy jeszcze o tym wszystkim. Nie wybraliśmy daty, nie mówiliśmy o miejscu. Nie powiedzieliśmy jeszcze Piper i Lucy. - Na co do cholery czekacie? Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Chcieliśmy powiedzieć im razem, a Brody obiecał Fredowi, że pomoże mu dzisiaj uporządkować garaż. - Wasza dwójka jest najdziwniejszą parą ludzi, jaką znam – oskarżyła żartobliwie. - Dlaczego? - Może nie oboje, ale ty na pewno. - Ja? - Tak, ty. - Dlaczego? – pisnęłam. - Większość kobiet planowała swój ślub odkąd skończyły pięć lat. Ty jesteś wyjątkiem. Wątpię, abyś kiedykolwiek tak naprawdę myślała o swoim wymarzonym ślubie. – Gapiła się wprost na mnie, czekając na odpowiedź. Spojrzałam w dół, na wyspę kuchenną i usilnie próbowałam przypomnieć sobie czas, kiedy poważnie rozmyślałam o moim ślubie, ale nie mogłam takowego znaleźć. - Masz rację. – Uniosłam do niej spojrzenie. – Kiedyś, lata temu, miałam nadzieję poślubić Zacha, ale zawsze sądziłam, że ze względu na naszą

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

sytuację finansową, będzie to ślub cywilny. Kiedy się rozeszliśmy, tak naprawdę więcej o tym nie myślałam. - Cóż, zdecydowanie nie uważam, aby teraz pieniądze stanowiły problem. – Zachichotała. - Nie, ale duże, wystawne wesele jest nie dla mnie. – Wzdrygnęłam się na myśl o czymkolwiek zbyt wyniosłym. – Wiesz o tym. - Lepiej niż ktokolwiek. – Wyszczerzyła się, kręcąc głową. – Która godzina? Spojrzałam na telefon. - 10:15. Wytrzeszczyła oczy. - Szlag! Muszę iść. Mam wizytę u lekarza. Zsunęłyśmy się ze stołków i poszłam za nią do drzwi. - Ale mam dobrą wiadomość. – Odwróciła się do mnie, kiedy dotarła do foyer. – Nie będziesz musiała martwić się o kwiaty. Z moich ust pospiesznie uciekło westchnienie ulgi. - Dzięki Bogu. Martwiłam się o to. - Tak? - Tak. Do tego czasu będziesz miała dziecko. Nie wiedziałam czy będziesz chciała to robić, albo… - Zamknij się – przerwała mi. - Oczywiście, że przygotuję dla ciebie kwiaty na ślub. Dziecko nie zmieni naszego codziennego życia, Kacie. - Och, serio? - Tak, serio. - Okej. Zobaczymy, czy nadal będziesz tak twierdziła, kiedy on się urodzi – odpowiedziałam z przekonaniem. Zmrużyła na mnie oczy, ale nie odezwała się.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Albo ona. – Próbowałam powściągnąć śmiech. Alexa rzuciła mi szybkie, wkurzone spojrzenie, po czym zniknęła za drzwiami.

Godzinę później dziewczynki bawiły się na tyłach z mamą, a ja drzemałam na kanapie w salonie, kiedy Brody usiadł obok mnie i delikatnie przesunął ustami po mojej szyi. Jego gorący oddech sprawił, że stanęły wszystkie włoski na moim ciele. Uśmiechnąłem się i z ust uciekł mi mały jęk, ale powieki miałam zbyt ciężkie, by je otworzyć. - Obudź się, Śpiąca Królewno. Nadal się uśmiechając, pokręciłam głową. - Nie? – Roześmiał się. - Ćśśś. Śpię. Lekko potrząsnął moim ramionami. - Dziewczynki wracają. Powiedzmy im! Otworzyłam jedno oko i zerknęłam na niego. Fakt, że był tak samo podekscytowany naszymi zaręczynami jak ja, był uroczy, ale chwila… Szybko usiadłam i zmrużyłam oczy na jasne światło wpadające przez francuskie drzwi. - Jak im to przedyskutowaliśmy tego.

powiemy?

Tak

po

prostu

wypalimy?

Nie

- Kacie, nie wszystko musi być zaplanowane. – Wyszczerzył się i założył mi za ucho kosmyk włosów. – Zobaczmy po prostu co się wydarzy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Zanim mogłam zacząć się sprzeczać, drzwi stanęły otworem i do pokoju weszły Lucy i Piper, kłócąc się o to, czy żaba którą właśnie widziały przy jeziorze miała żółte, czy niebieskie oczy. - Doberek, Twinkies! – Uśmiechnął się do nich Brody. - Brody! – Lucy podbiegła i wskoczyła mu w ramiona. Małymi rączkami ujęła jego policzki i zmarszczyła brwi. – Gdzie byłeś dziś rano? Nie widziałyśmy cię? Pochylił się do przodu i pocałował ją w czubek nosa. - Byłem daaaaaleko w garażu Freda, pomagając mu układać sterty pudeł i innych rzeczy. Piper zrobiła wielkie oczy i podeszła do przodu. - Widziałeś pająka? - Tak. – Roześmiał się. – Tak właściwie to kilka. Piper zadrżała. - Nie cierpię pająków. Sięgnęłam i objęłam ją w pasie rękoma, przyciągając ją blisko, bym mogła trącić nosem jej włosy. Pachniała jak krem do opalania i świeża trawa. - Wiem, że tak, kochanie. Ale nie martw się. Są daleko, daleko w garażu. - Ja też nienawidzę pająków. – Brody uśmiechnął się do niej słodko, muskając jej policzek wierzchem palców. – Ale obiecuję, że zawsze będę je dla ciebie zabijał. Piper nic nie powiedziała, tylko zwyczajnie zaoferowała mu w odpowiedzi nieśmiały uśmiech. - Hej, mam do was pytanie, dziewczyny. Jaka jest wasza absolutnie ulubiona bajka Disneya? – Brody spoglądał pomiędzy nimi. Spojrzały na siebie przez ułamek sekundy, nim wypaliły: - Kopciuszek!

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Moja też! – Spojrzał na mnie i mrugnął, nim ponownie skierował na nie swoje spojrzenie. – Wiecie, że po tym jak książę spróbował wsunąć Kopciuszkowi na stopę pantofelek i okazało się, że pasował, wzięli ślub i żyli długo i szczęśliwie? Dziewczynki przytaknęły, skupiając spojrzenie na twarzy Brody’ego i chwytając się każdego jego słowa. - Cóż, zeszłej nocy poprosiłem waszą mamę, by za mnie wyszła. – Nakrył dłonią moją i lekko ją uścisnął. – I zgadnijcie co? Zgodziła się! Lucy uciekło lekkie sapnięcie, a Piper rozdziawiła buzię i obie wyglądały na oszołomione. Ich duże, brązowe oczy wędrowały pomiędzy mną i Brodym, nim Lucy się odwróciła i zarzuciła ręce na ramiona siostry. Zaczęły się przytulać i podskakiwać z podekscytowaniem. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam z ciekawością na Brody’ego. Choć cieszyłam się, że były podekscytowane, to ich reakcja była nieoczekiwana. Wówczas dowiedziałam się, czym się tak ekscytowały. - Będziemy mieszkały w zamku! Będziemy mieszkały w zamku! – śpiewały, skacząc w koło i pompując w powietrzu małymi rączkami. - Chwila, chwila, chwila. – Uniosłam dłonie, próbując przykuć ich uwagę. - Czy one myślą… - Tak – przerwałam Brody’emu, szybko odwracając się do dziewczynek. – Dziewczynki, słuchajcie. Przestały skakać, ale uśmiechy nadal miały przytwierdzone do twarzy. Westchnęłam, nie chcąc miażdżyć ich małego, słodkiego marzenia, ale o ile Brody nie zapomniał mi powiedzieć o tym, że był księciem jakiegoś odległego państwa w Europie, to nie będziemy mieszkali w zamku. - Ugh, nie wiem jak wam to powiedzieć, ale nie będziemy mieszkali w zamku – powiedziałam cicho. Spochmurniały, jakby ktoś właśnie dał im szczeniaczka, albo, jak w tym przypadku, zamek, po czym szybko im go zabrał.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Ale… w Kopciuszku mieszkali w zamku – jęczała Lucy. - Wiem, że tak, kochanie, ale my nie mamy zamku – wyjaśniłam. - W takim razie gdzie będziemy mieszkali? – zapytała Piper. Szlag. - Cóż… um… - Spojrzałam na Brody’ego, desperacko szukając w jego twarzy odpowiedzi. – Prawdopodobnie będziemy mieszkali… - Będziemy mieli zamek – wypalił Brody, a na jego twarzy rozprzestrzenił się wielki uśmiech. - Jej! – wiwatowały dziewczynki i znów zaczęły skakać. - Chwila. – Sięgnęłam i próbowałam je zatrzymać, ale odsunęły się za daleko. Kręciły się w kółko, a ja odwróciłam się do Brody’ego, gapiąc się na niego beznamiętnie. – Wiesz, że mają sześć lat i wszystko zapamiętają, prawda? - Wiem – potwierdził z dumą, a jego psotne, zielone oczy uśmiechały się do mnie. - Brody, właśnie obiecałeś im zamek. W sensie… zamek! powtórzyłam z niedowierzaniem, myśląc, że musiał mnie nie usłyszeć za pierwszym razem. - Wiem. – Roześmiał się, obserwując świętujące dziewczynki. – Ale spójrz na nie. Jak mogłem tego nie zrobić? Nie martw się. Coś wymyślę. – Sięgnął i poklepał mnie po udzie. Co dziwne, uwierzyłam mu.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody - Co to do chuja jest, człowieku? – wrzasnął Viper, wchodząc do kawiarni „Scooter Joe” i opuścił gazetę na mój stolik. - Tobie też dzień dobry. – Roześmiałem się, podnosząc ją. Pierwsza strona. Główny news. Drukowane litery.

PRZYKRO NAM, DROGIE PANIE! CIESZĄCY SIĘ NAJWIĘKSZYM ZAINTERESOWANIEM, KAWALER MINNESOTA WILD NIE JEST JUŻ DOSTĘPNY: BRODY MURPHY OŚWIADZCZYŁ SIĘ SWOJEJ DZIEWCZYNIE, KACIE JENSEN.

- Co do cholery? Skąd już o tym wiedzą? - warknąłem z frustracji, uderzając gazetą o stół. Choć byłem zirytowany nagłówkiem, to jeszcze bardziej wkurzyło mnie zdjęcie, które zamieścili pod nim, na którym byłem z Kacie i dziewczynkami w zoo. Lucy i Piper odwrócone były w drugą stronę, więc na szczęście nikt nie może zobaczyć ich twarzy, ale i tak mnie to wkurzyło. Dawno temu rozmawialiśmy z Kacie o moim życiu i o tym, że pojawia się w świetle reflektorów częściej, niżbym chciał i przysięgła mi, że nasz związek był tego wart i że da sobie z tym radę, ale kiedy zaczynają umieszczać zdjęcia jej córek, to wszystko może się drastycznie zmienić.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Viper odsunął krzesło naprzeciwko mnie i opadł na nie. - Pytanie brzmi, jak mogli to wiedzieć przede mną? Uśmiechnąłem się do niego i wzruszyłem ramionami. - Przepraszam. To się wydarzyło tylko kilka dni temu. Chciałem ci powiedzieć osobiście. To dlatego poprosiłem, abyś spotkał się ze mną na śniadaniu. - Cóż, gratulacje. – Sięgnął i uścisnął mi dłoń. - Dzięki. - Jesteś pewien, że jesteś na to gotowy? - Jestem bardziej niż gotowy. – Poprawiłem się na krześle i spojrzałem mu prosto w oczy. – Chcę poślubić tę dziewczynę już dziś, zanim zda sobie sprawę, że może mieć kogoś o wiele lepszego ode mnie i zmieni zdanie. Viper siedział cicho przez chwilę, nie odpowiadając. Właśnie kiedy otworzyłem usta, by coś powiedzieć, zatrzepotał do mnie oczami i złączył dłonie. - Awww. Nie ma lepszego od ciebie, Brody Murphy – zażartował irytująco piskliwym głosem. - Skończ z tym gównem, Finkle. – Roześmiałem się. – Jesteś zwyczajnie zazdrosny, że nie ostałem się dla ciebie. - Prawda, – zgodził się – ale zawsze możemy mieć gorący romans i naprawdę dać pismakom coś, o czym będą mogli gadać. Lubisz być na górze czy na dole? Przyłożyłem dłoń do ust, desperacko koncentrując się na tym, by nie wypluć kawy. - Okej, to było trochę za dużo. Viper roześmiał się serdecznie i głośno uderzył dłonią o stół, powodując, że kilkoro ludzi odwróciło się i spojrzało na nas. - Żarty na bok, cieszę się twoim szczęściem stary. Naprawdę. Kacie jest świetną dziewczyną, ale masz rację… zdecydowanie spoza twojej ligi.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Spojrzałem na stół i pomyślałem o Kacie i o tym, że nie mogłem się doczekać, by spędzić z nią resztę życia. Lucy i Piper, dzieci które w końcu razem stworzymy, święta, zakończenia szkół, wakacje… To wszystko były ważne rzeczy, których nie mogłem się doczekać, ale mając ją, pragnąłem tego jeszcze bardziej. Pragnąłem także wszystkich tych zajebistych, drobnych rzeczy. Spania do późna w niedzielę, randek w mojej ulubionej, włoskiej restauracji w mieście, wszystkich naszych dziwnych, osobistych żartów, bułeczek cynamonowych. Chciałem tego wszystkiego, codziennie. - Jezu, zetrzyj z twarzy ten głupkowaty uśmiech. – Viper rzucił we mnie zwiniętą w kulkę serwetką, śmiejąc się, kiedy odbiła mi się od czoła. - Sorki. – Potrząsnąłem głową, powracając do rzeczywistości. – Hej, tak właściwie to zaprosiłem cię tu z jeszcze jednego powodu, nie tylko dlatego, że chciałem zobaczyć twoją brzydką facjatę. - O, to powinno być interesujące. – Rozsiadł się na krześle i splótł palce za głową. - Niestety w drużynie nie ma wielu chłopaków, których mogę strawić i mam ograniczone możliwości, – zażartowałem – więc chciałem wiedzieć, czy będziesz ze mną stał podczas naszego ślubu? - Poważnie? – zapytał z podekscytowaniem, siadając prosto. Roześmiałem się. - Tak. Poważnie. Klasnął w dłonie i potarł je o siebie, a na twarzy rozciągnął mu się nikczemny uśmiech. - Jestem na to cholernie gotowy. Czy będę świadkiem? - Niestety, nie. Ta fucha zarezerwowana jest dla Andy’ego. Sorki. – Wzruszyłem ramionami. - Poważnie? – jęczał. – Dobra, ale ja organizuję wieczór kawalerski. - O Jezu. – Westchnąłem, opuszczając głowę na dłonie. Viper roześmiał się niegodziwie i wyciągnął telefon. - Co robisz? – zapytałem.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Spojrzał z koncentracją w telefon i poruszał palcami tam i z powrotem tak szybko, jak mógł. - Karłowate striptizerki. Zapasy w kisielu. Przejażdżka na wielbłądzie. Rezerwuję to wszystko. – Spojrzał na mnie szybko. – Nie masz alergii na syrop klonowy, prawda? - O mój Boże, odłóż ten cholerny telefon. – Przewróciłem oczami i sięgnąłem, by mu go odebrać. Położyłem go na stole pomiędzy nami. – Nie gadajmy przez dziesięć minut o niczym, co ma związek z weselem i wieczorem kawalerskim, okej? - Dobra. – Nadąsał się jak dziecko, które dostało reprymendę. - No więc, nie gadałem z tobą od kilku dni. Co u ciebie nowego? Widziałeś się ostatnio z Darlą? - Właściwie to tak. W poniedziałek poszliśmy do kina. Opadła mi szczęka. Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. - Moment. Zabrałeś ją na randkę? Na taką poza sypialnią? - Jep. To znaczy, w kinie próbowałem ją namówić, żeby mi obciągnęła, ale wpadła w szał. Nie miałem wyjścia i musiałem obejrzeć cały, jebany film. – Westchnął. - Oj ty biedny, seksualnie zdeprawowany maniaku – powiedziałem protekcjonalnie. - Jak leci chłopaki? Wszystko okej? – Zapytał Joe, podchodząc do naszego stolika. – Potrzebujecie czegoś? - Myślę, że nie. Dzięki, Joe. – Uśmiechnąłem się i skinąłem do niego. - Joe, wiedziałeś, że ten idiota się żeni? – Viper wskazał poprzez stół w moim kierunku. - Słyszałem coś na ten temat dziś rano. – Joe spojrzał od Vipera na mnie, a uśmiech rozprzestrzenił się na jego twarzy. – Dwie, gorące, małe blondynki nawijały o tym, kiedy podawałem im napoje. Zapytałem o kim rozmawiały, a one pokazały mi gazetę. - Tę? – Viper podniósł czasopismo i pokazał mu.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Taa, to było to. – Przytaknął, zabrał Viperowi gazetę i przyjrzał się uważnie. – Muszę przyznać, że dobrze wybrałeś, Brody. Niezła z niej mała dupcia. – Joe klepnął mnie w ramię w wyrazie gratulacji, a potem odszedł. Obserwowałem jak odchodził, aż znalazł się za ladą, poza zasięgiem słuchu, po czym spojrzałem na Vipera. - Coś z nim jest nie tak, wiesz o tym? Viper się roześmiał i znów uderzył dłonią o stół tak mocno, że zagrzechotały nasze filiżanki. - Jaja sobie robisz? Kocham go. Jest napalonym starszym gościem, moim bohaterem. Kiedy dorosnę, chcę być nim. - Bądź poważny. Ty nigdy nie dorośniesz. – Rzuciłem w niego zwiniętą serwetką. - Masz rację – zgodził się. – Nie ma bata, abyś kiedyś przyłapał mnie na wciskaniu diamentu na palec jakiejś laski, i padaniu na kolano. Pierdolić to. - No weź. – Przechyliłem głowę na bok. – Nigdy? - Nope. Nigdy. Moi rodzice żenili się i rozwodzili wystarczająco dużo razy, abym pojął, że małżeństwo nie działa. Kręcił prowokująco głową, ale wiedziałem, że nawet on nie wierzył w te brednie, które z siebie wypluwał. Gdzieś głęboko w środku, ten chodzący wzwód był facetem, który potrzebował po prostu poważnej dziewczyny, która sprowadzi jego dupę na odpowiednie tory. Nie byłem po prostu w nastroju, aby się z nim kłócić.

Po tym, jak przez kolejną godzinę udawałem, że słuchałem jak Viper nieprzerwanie nawijał o konwencjonalnym małżeństwie i o tym, jakie było bezcelowe, skierowałem się do biura Andy’ego. Kiedy byłem tam kilka dni

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

temu, by podpisać mój nowy kontrakt powiedziałem mu, że planowałem się oświadczyć, ale od tamtej pory z nim nie gadałem. Drzwi windy otworzyły się i przywitał mnie radosny uśmiech Ellie. - Hej, Brody. – Odchyliła się od komputera. – Gratulacje! - Dzięki – powiedziałem z dumą. – Zakładam, że wy także widzieliście gazetę? - Uch, taa. Dziś rano było to w biurze główny temat rozmów. Właściwie… - Zagapiła się w przestrzeń, marszcząc lekko brwi – poniekąd wrzało o tym wszędzie. Tankowałam dziś rano i nawet ludzie po drugiej stronie dystrybutora o tym mówili. - Łał. Ploteczki ze stacji benzynowej. Chyba jestem sławny, nie? – Roześmiałem się, wpychając dłonie w kieszenie spodni i kierując się w stronę biura Andy’ego. - Czekaj chwilkę, nie wchodź jeszcze. Ma klienta, ale myślę, że zaraz skończą. - Okej, żaden problem. – Usiadłem na kanapie. Poranna gazeta leżała na stercie czasopism na stoliku, drażniąc mnie. Odepchnąłem ją na bok i zacząłem przeglądać czasopisma, kiedy otworzyły się drzwi biura. Młoda dziewczyna, która wyglądała, jakby miała trochę ponad dwadzieścia lat, prawdopodobnie nie mogąca jeszcze legalnie wchodzić do baru, wyszła na korytarz, a jej kucyk kołysał się z tyłu. Wstałem i zrobiłem krok w kierunku jego biura w chwili, kiedy pojawił się w drzwiach i oparł się o framugę. Ukrywając się za wysoką rośliną, patrzyłem, jak obserwował odchodzącą kobietę. Dotarła do windy, wcisnęła przycisk i odwróciła się do niego, a nieśmiały uśmiech wykwitł jej na twarzy. - Pa, Andy – zagruchała Głowa Ellie poderwała się znad tego, co robiła i spojrzała na tamtą dziewczynę. Dźwięk windy przerwał ich wpatrywanie się w siebie rodem z „Zakochanego Kundla” i Andy pomachał do niej, nim wskoczyła do środka i zniknęła. „Zakochany Kundel”? Zdecydowanie oglądam za dużo Disneya.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Andy? – powtórzyła sarkastycznie Ellie. – Czy klienci nie nazywają cię panem Shaw? Andy odchrząknął i spojrzał zarumieniony w podłogę. - Uch, taa. - Poza mną oczywiście – chełpiłem się, podchodząc do przodu, aby mnie zobaczył. Andy zrobił wielkie oczy z powodu mojego nagłego pojawienia się. - Co ty do cholery tutaj robisz? - Przyszedłem z tobą pogadać, choć wygląda na to, że z nią wolałbyś pogadać trochę więcej. – Skinąłem głową w stronę windy. – Chcesz za nią pójść? Mogę poczekać w twoim biurze. Andy przewrócił oczami. - Zamknij się i właź. Minąłem go i wszedłem do środka, a on podążył za mną. - Ellie, wstrzymaj przez chwilę telefony, okej? – zawołał, zanim zamknął drzwi. - Więc, kim jest ta tajemnicza kobieta? Chwila. Czy ona w ogóle jest kobietą? Tajemnicza nastolatka? - drażniłem się, opadając na kanapę. - Pierdol się. Jest klientką. – Brzmiał na rozdrażnionego, siadając w krześle naprzeciwko mnie. - To nie jest odpowiedź na pytanie. – Roześmiałem się. – Jak ma na imię. - Callie Marsh. Jest tenisistką. - Hmmm. Gibka – powiedziałem, uchylając się w porę przed piłką frunącą w moją głowę. - Nie umawiałem się z nią, ani nie zamierzam tego robić. Znasz moją zasadę co do klientów.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Tak, ale zauważyłem także sposób w jaki za nią patrzyłeś, kiedy odchodziła. – Podniosłem piłkę i odrzuciłem mu. – Zasady są po to, by je łamać, mój przyjacielu. - Ha! – Roześmiał się w głos. – Mówi typowy, amerykański koleś, który dopiero co zaręczył się z typowo amerykańską dziewczyną, w pakiecie z którą jest najbardziej idealna, typowo amerykańska rodzina na świecie. Gratulacje, dupku. - Dziękuję. Chyba. - Ustaliliście już datę? - No coś ty. – Wstałem, podszedłem do barku i wyjąłem z lodówki wodę. – Poza tym, że powiedzieliśmy wczoraj dziewczynkom, to ledwo o tym rozmawialiśmy. Chcesz? - Uniosłem butelkę. - Pewnie. – Rzuciłem mu ją. – Dzięki. Co masz na myśli mówiąc, że ledwo o tym rozmailiście? Wróciłem na kanapę i jęknąłem. - Wiesz co, wczoraj Alexa powiedziała to samo Kacie. Dlaczego wszyscy myślą, że już powinniśmy mieć wszystko zaplanowane? - Nie wiem, ale nie żartowałeś mówiąc „wszyscy”. Kiedy gazeta ujrzała dziś światło dzienne i artykuł pojawił się w internecie, otrzymałem trzy maile od właścicieli sal balowych, oferujących swoje usługi. – Otworzył butelkę i zrobił łyk. - Tak? - Jep. Najwyraźniej mają mnie za twojego organizatora wesela, a nie agenta. - W sumie zabawne, że o tym wspominasz, ponieważ potrzebuję w czymś twojej pomocy. – Przesunąłem się niekomfortowo na kanapie. Andy był moim najlepszym przyjacielem odkąd sięgałem pamięcią, ale denerwowałem się zapytaniem go o to, czy będzie moim świadkiem. Z Viperem było łatwo. Wiedziałem, że będzie za. I choć nieszczególnie myślałem, że Andy odmówi, to wiedziałem, że sporo się teraz działo w jego życiu. Część mnie czuła, że bez względu na wszystko, zawsze będzie metaforycznym starszym bratem u którego nieustannie będę szukał poparcia.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- No więc wiem, że twoje życie jest ostatnio szalone i nie chcę ci nic do tego dokładać… - potarłem spocone dłonie o dżinsy – ale byłbym zaszczycony, jeśli stałbyś obok mnie i został moim świadkiem. Andy siedział na krześle jak szef, którym był, całkowicie pewny siebie i zrelaksowany i pocierał kciukiem górną wargę, patrząc na mnie i każąc mi czekać na odpowiedź dłużej, niż było mi z tym wygodnie. - Brody, masz rację. Moje życie jest szalone. Telefony urywają się odkąd podpisałeś ten wielki kontrakt. Blaire jest okropna jak zawsze, wlekąc mnie co chwilę po sądach z powodu kasy, a bycie samotnym tatą jest o wiele trudniejsze, niż cokolwiek, co robię w tym biurze. O szlag. Będę musiał błagać Vipera, prawda? - Ale… czy mimo tego naprawdę, choć przez minutę sądziłeś, że odpuszczę stanie ramię w ramię z moim najlepszym przyjacielem, kiedy będzie się żenił? – Wstał i wyciągnął do mnie rękę. – I to ja jestem zaszczycony, przyjacielu.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Było późno, kiedy Brody wrócił do mojego domu. Pojechał na cały dzień do miasta, by pogadać z Viperem i Andym, i pomimo tego, że powiedziałam mu, iż nie musiał wracać na noc, ponieważ będzie późno, to nalegał że to zrobi, a ja się nie kłóciłam. Mama, Fred i ja siedzieliśmy na kanapie, kiedy usłyszeliśmy otwieranie frontowych drzwi. Zerwałam się i usiłowałam nie pobiec w tamtym kierunku. - Hej – powitałam go, zarzucając mu ręce na szyję. Objął mnie swoimi dużymi rękoma i ścisnął mnie tak mocno, że zabolało mnie w piersi, ale nie ośmieliłam się mu tego powiedzieć, bojąc się, że przestanie mnie tak obejmować. - Hej, kochanie. Jak ci minął dzień? – Poluźnił uścisk, ale nie puścił mnie. - Dobrze. A jak twój? Jak poszło? Wykręciłam się z jego ramion i trzymając się za ręce weszliśmy do salonu. - Cześć, Brody – zawołała mama, kiedy dotarliśmy do kuchni, a Fred pomachał ręką. - Hej – odpowiedział Brody, brzmiąc na wykończonego. - Wszystko okej? – Pogłaskałam delikatnie bok jego twarzy, kiedy usiadł przy wyspie. – Podać ci coś?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie, dzięki. Wszystko dobrze, jestem tylko zmęczony. To był długi dzień. – Uśmiechnął się. – Ale wszystko poszło dobrze. Viper powiedział, że będzie na weselu, a potem zaczął rezerwować na mój wieczór kawalerski wszelkie nielegalne aktywności dostępne w Minnesocie. - O rany. – Roześmiałam się nerwowo, stawiając przed nim szklankę wody z lodem. - Dzięki i nie martw się. Powiedziałem mu, żeby wyluzował. Zdecydowanie będę miał coś do powiedzenia w kwestii tego, co będziemy robili. – Przerwał i zrobił długi łyk wody, której powiedział, że nie potrzebował. – A potem pojechałem do Andy’ego. Skończyło się tym, że rozmawialiśmy dłużej niż planowałem i zapytał, czy pojadę z nim do niego na burgera i piwo, więc tak zrobiłem. - Cieszę się, że miałeś tak udany dzień. - No dobra, szalone dzieciaki. – Podeszła do nas mama, a Fred podążył za nią. – My, staruszkowie, idziemy do łóżka. Wyłączcie światła, kiedy skończycie. - Jasne, mamo. – Ziewnęłam, nagle czując się tak zmęczona, na jakiego wyglądał Brody. Brody oparł brodę na pięści i uśmiechnął się do mnie leniwie, a jego piękne, zielone oczy błyszczały. - Ty także wyglądasz na zmęczoną. - Nie byłam, dopóki nie przyjechałeś. – Znów ziewnęłam. – Nagle jestem gotowa pójść do łóżka. Brody uniósł na mnie brew, a kącik jego ust wygiął się w seksownym uśmiechu. - Gotowa do łóżka, czy gotowa na Brody’ego? - Cóż, miałam na myśli łóżko, ale możliwe, że dałabym się nakłonić na coś innego. – Zachichotałam. - Nie, jeśli naprawdę jesteś zmęczona, to idziemy do łóżka. - Jestem zmęczona. Zestresowana. Jestem po prostu… bleee.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Chcesz o tym pogadać? – Sięgnął i uścisnął mi dłoń. Wzruszyłam bez przekonania ramionami. - No weź. – Podciągnął mnie na nogi i trzymając za rękę poprowadził w stronę salonu, gdzie oboje usiedliśmy na kanapie. Umieścił sobie moje stopy na kolanach i zaczął je masować, patrząc na mnie. - Co się dzieje? Mów do mnie. - Myślę, że wczorajsze komentarze Alexy gryzą mnie bardziej, niż początkowo sądziłam. - Jak to? - Nie wiem. Czuję się po prostu jak leń, ponieważ nie ustaliliśmy daty ślubu i miejsca, a także sukni i wszystkiego innego, a wszystko to w przeciągu czterdziestu ośmiu godzin od zaręczyn. – Westchnęłam. - Aha. – Przytaknął. – Te komentarze. Taa, tak jakby dostałem dziś to samo od Andy’ego. - Tak? Kto by przypuszczał, że faceci także gadają o planowaniu ślubu? - Taa, w sumie to powiedział, że dostał dziś rano kilka maili z różnych miejsc z ofertą zorganizowania naszego wesela. - Jasna dupa, poważnie? Nie łapię tego. Dlaczego tak wielu ludzi obchodzi to, gdzie weźmiemy ślub? Brody wzruszył ramionami, pokręcił głową i kontynuował najlepszy masaż stóp znany ludzkości. - To prawdopodobnie dla reklamy. Wówczas na zawsze będą mogli mówić, że wyprawili u siebie wesele Brody’ego i Kacie. Przechyliłam głowę w bok i zmrużyłam sceptycznie oczy. - No proszę cię. Mają gdzieś Kacie. Chcą po prostu móc powiedzieć, że Brody Murphy miał u nich wesele. To, za kogo wychodzisz, jest nieistotne. - Nie dla mnie – powiedział słodko, próbując sprawić, abym poczuła się lepiej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Och, wiem i to jest okej. Nie mogłoby mnie już mniej obchodzić co opinia publiczna, lub ktokolwiek, myśli o naszym ślubie. On jest dla nas, dla ciebie i dla mnie, i tylko to się liczy. - Cieszę się, że tak to odczuwasz. – Włożył pod siebie nogę i odwrócił się w moją stronę. – Kiedy tutaj jechałem naszła mnie pewna myśl. Przewróciłam oczami. - Nie wezmę potajemnie ślubu. - Nie, nie. Wiem o tym. Ale masz rację… w kwestii tego, by nie pozwolić im mieć naszego ślubu, paparazzi i pijawkom, które pomyślały, że będzie okej zamieścić w gazecie zdjęcia dziewczynek. Nie chcę, aby dostała im się jakakolwiek cześć naszego dnia, więc tak sobie pomyślałem, że może zorganizowalibyśmy ślub i wesele w stodole moich rodziców? Opadła mi szczęka, a on uniósł dłoń. - Nie świruj. Po prostu mnie wysłuchaj. Wiem, że to przyprawiająca o dreszcze, waląc się stodoła, ale pomyślałem o tym jak super może wyglądać, kiedy powiesimy tam tysiące białych światełek, albo nawet rozstawimy świeczki, choć nie chcemy jej spalić, ale łapiesz co usiłuję powiedzieć – nawijał, ledwo łapiąc oddech. – Mogę wynająć firmę, która przyjedzie i uprzątnie ją. Wynajmiemy stoły i krzesła, czy jakiekolwiek badziewie, które potrzebujesz na wesele. Cokolwiek pragniesz, Kacie. Nie ma ograniczeń. Chcę tylko, abyś była… Położyłam mu dłoń na ustach, by powstrzymać te jego urocze, nieskładne zdania, które wypadały mu z ust. Kiedy przestał mówić przy mojej dłoni, opuściłam ją i przysunęłam się bliżej, ujmując w dłonie jego twarz. Spojrzałam mu prosto w oczy. - Brody, myślę, że to najlepszy pomysł, jaki w życiu słyszałam. - Naprawdę? – Uniósł w zaskoczeniu brwi. - Tak, naprawdę. Nie chcę, aby nasze wesele odbyło się w jakiejś wyniosłej sali bankietowej gdzie brało ślub dwa tysiące innych ludzi. Chcę, aby nasz ślub był wyjątkowy i nie mogę wymyślić bardziej wyjątkowego miejsca, niż stodoła twoich rodziców.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Diabelski uśmiech rozciągnął mu się na twarzy. - Mamy historię w tej stodole, prawda? - Poprawka. – Przysunęłam się bliżej i potarłam jego nos swoim. – Prawie mieliśmy historię w tamtej stodole. Dziewczynki nam przerwały, pamiętasz? Pocałowałam delikatnie kącik jego ust i przesunąłem językiem po jego wargach. - Jak mógłbym zapomnieć? Nadal nie sądzę, by moje jajka doszły do siebie. - No proszę cię. – Przesunęłam delikatnie zębami po jego szczęce i pocałowałam go zaraz pod uchem. – Od tamtego czasu uprawialiśmy seks jakieś pięćset razy. Złapał w dłonie moje uda, ścisnął delikatnie i zaczął ciężej oddychać. - Jeśli będziesz mnie w taki sposób całowała, a potem pójdziesz spać, to znów będę miał granatowe jaja. - Nie jestem już zmęczona. - Nie? – Zadowolone zaskoczenie wypełniło jego głos. - Nope. – Przesunęłam język na drugą stronę jego szyi, sunąc palcami w górę jego ud i pod spodenki. – Powiedziałeś magiczne słowo. - Co takiego powiedziałem? Chwila. Powiedziałem „stodoła”. – Jego serdeczny śmiech zawibrował pod moimi ustami. - Powiedziałeś stodoła – powtórzyłam. – A wiesz co mi to robi. - Wiem, ale nie sądziłem, że tak szybko potrafi cię to nakręcić. Będę musiał sobie to zapamiętać na kolejne pięćdziesiąt lat. Pieprzyć to, wytatuuję sobie to gdzieś. - Przestań gadać – poleciłam, odsuwając się na tyle, by spojrzeć mu w oczy – i pocałuj mnie. Słowa ledwo opuściły moje usta, nim silne dłonie Brody’ego objęły moją twarz, delikatnie przyciągając moje usta do jego. W chwili, kiedy się

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

połączyliśmy, wszystkie małe stresy z ostatnich kilku dni wyparowały. Brody posiadał sekretną moc o której istnieniu nie miałam pojęcia dopóki się nie zeszliśmy. Kontakt z nim naprawdę modyfikował to, jak czułam się fizycznie. Jeśli byłam chora, to wystarczyło, że potrzymał mnie za rękę i od razu było mi lepiej. Jeśli byłam zła, przytulał mnie i sprawiał, że wszystko znikało. A w chwilach takich jak ta, kiedy byłam na niego napalona, jego najmniejszy dotyk sprawiał, że płonęłam. Po czterech pociągnięciach jego języka siedziałam na nim okrakiem i wbijałam w niego biodra tak mocno, jak mogłam. - Whoa. – Zaśmiał się. – Zwolnij, killerku, albo oboje będziemy potrzebowali jutro maści na otarcia. - Będzie warto. – Nie przerwałam całowania go. - Może dla ciebie jest to warte ocierania się, ale ja wolę czuć skórę przy skórze i uważam, że kanapa w pokoju dziennym nie jest idealną lokalizacją. Chcesz przenieść się do pokoju? Miał rację. Mama miała pełny dom gości i nie sądziłam, że któryś z nich chciałby zobaczyć córkę właścicielki, która na sucho posuwa swojego narzeczonego na sofie w pokoju wspólnym, nawet, jeśli ten narzeczony był super gorącą gwiazdą hokeja. Okej, może wówczas chcieliby to zobaczyć, ale chciałam aby nasze życie osobiste było tak prywatne, jak to tylko możliwe. Mogłam sobie tylko wyobrazić jak Brody otrzymuje rano telefon od Andy’ego, który będzie świrował, że jakiś dziwak wypuścił do internetu naszą seks taśmę. Kim Kardashian mogła sobie zatrzymać ten obrzydliwy tron królowej porno; nie interesował mnie on. - Tak, chodźmy – wyszeptałam, zsuwając się z niego. Złapałam go za rękę i pociągnęłam za sobą korytarzem. - Chwila. Chcesz iść do swojego, czy do mojego pokoju? – Zatrzymał się nagle, pociągając lekko za moją dłoń. – Nie chcemy, żeby dziewczynki nas usłyszały? - Jak uprawiamy seks? Nie. Ale najwyższy czas, aby wiedziały, że śpimy razem w nocy. Jesteśmy zaręczeni i weźmiemy ślub, a one uważają cię za tatę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Mamusie i tatusiowie śpią razem w nocy. Koniec z przekradaniem się do twojego pokoju bladym świtem. – Mrugnęłam do niego. – A teraz choć, zanim zabijesz mój nastrój. Przeszliśmy na paluszkach korytarzem, mijając chrapiących w pokoju mamę i Freda. Kiedy przechodziliśmy, zerknęłam do Lucy i Piper. Spały. - Wszystko dobrze? – wyszeptał Brody. - Śpią. – Uwodzicielski uśmiech wślizgnął mi się na twarz, kiedy zamykałam drzwi sypialni.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody - Brody, Brody – wyszeptała głośno Kacie, a jej głos był na tyle silny, by wedrzeć się do mojego koszmaru, w którym Viper okrywał mnie piórkami na wieczorze kawalerski. – Twój telefon dzwoni. Przetoczyłem się w jej stronę i stęknąłem, nie otwierając oczu, jeszcze nie w pełni obudzony. - Brody! - Trzepnęła mnie w ramię. – Obudź się. - Hm, co? – Usiadłem, próbując się skupić. - Twój telefon dzwoni. Znowu. Dzwonił jakieś trzy razy w przeciągu ostatnich dwudziestu minut. - Och. – Sięgnąłem po telefon i zmrużyłem oczy, patrząc na wyświetlacz. – To mama. - Halo? - Masz w ogóle pojęcie jakie to uczucie pójść na spotkanie comiesięcznego klubu książki i dowiedzieć się od uczestniczących w nim kobiet o tym, że w Internecie wyczytały, iż mój jedyny syn się żeni? Pozwól, że coś ci powiem, proszę pana, to naprawdę gówniane uczucie! – wykrzyczała do telefonu mama. Cholera. Ona nigdy nie krzyczała. Nigdy nie przeklinała. Podwójny pech.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Mamo, bardzo cię przepraszam. Mieliśmy dziś przyjechać i ci powiedzieć – skłamałem, wzruszając ramionami do Kacie, która piorunowała mnie teraz wzrokiem, ponieważ zdała sobie sprawę, że nie powiedziałem mamie. – To się stało tylko kilka dni temu i od tamtej pory byliśmy zajęci. - Zajęci? Byliście zajęci? – Przeciągała każde słowo i podkreślała każdą sylabę. Kurwa. - Masz rację. – Westchnąłem, czując się okropnie, że zapomniałem zadzwonić do jedynej osoby, która powinna otrzymać pierwszy telefon w tej sprawie. – Nie potrafię ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro, mamo. Kacie się położyła i wtuliła w mój bok, kiedy prosiłem mamę o wybaczenie. - Więc. – Westchnęła, pokonana. – Jak to zrobiłeś? Chodzi mi o oświadczyny. Skończyła się na mnie drzeć, ale naprawdę mogłem poczuć przez telefon jej smutek. Wyobraziłem sobie, że siedziała przy stole w kuchni ze zmiętą, mokrą od łez chusteczką w dłoni. Zabolała mnie klatka piersiowa. Przyłożyłem dłoń do telefonu, tak, aby nie mogła mnie usłyszeć i wyszeptałem do Kacie: - Masz na dzisiaj jakieś plany? Przewróciła się na plecy i zapatrzyła w sufit, próbując sobie przypomnieć. - Nie, nie sądzę. - Mamo, co dzisiaj robisz? - Nic, takie tam porządki, może trochę popielę jeśli nie będzie padać. - Pamiętasz jak byłem mały i zanim cały czas zaczęliśmy podróżować z powodu hokeja, to co lato jeździliśmy na Festiwal Czekolady w Long Grove? - Mmhmm, zawsze było zabawnie. – Przy tym wspomnieniu jej głos zabrzmiał na nieco bardziej radosny. - Cóż, jest w ten weekend. Co powiesz na to, abym z Kacie i dziewczynkami po ciebie wpadł i razem na niego pojedziemy? Tak jak kiedyś,

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

tylko że teraz zamiast ciebie i twoich dzieci, będę ja i moje dzieci? – Kacie zarzuciła wokół mnie rękę i mocno mnie przytuliła, a ja kontynuowałem: Wówczas Kacie będzie mogła osobiście opowiedzieć ci o oświadczynach, podczas gdy ja nakarmię Lucy i Piper taką ilością czekolady, że brzuchy będą je bolały przez tydzień. - Brody, – powiedziała cicho mama – to brzmi absolutnie wspaniale. - Świetnie! Odbierzemy cię za kilka godzin, okej? - Idealnie. – Mogłem stwierdzić, że teraz już się uśmiechała. – Do zobaczenia.

Dwie godziny później byliśmy w Jeepie Kacie, kierując się do domu mamy. Lubiłem kiedy Kacie prowadziła. Jej opalone nogi były wyciągnięte w stronę pedałów, słońce oświetlało jej miedziane włosy, które powiewały jej wokół twarzy i nie każcie mi nawet zaczynać o tym, jak pas leżał idealnie pośrodku jej piersi. Na oczach miałem okulary przeciwsłoneczne, więc nie wiedziała, że cały czas ją obserwowałem. Czasami tak bardzo dawałem się pochłonąć obserwowaniu jej ruchów, że zapominałem dokąd jechaliśmy – i z kim byliśmy. - Słyszałeś mnie? – pisnęła z tylnego siedzenia Lucy. Odwróciłem się w bok, aby lepiej słyszeć. - Przepraszam, kochanie. Co mówiłaś? - Czym jest Czekoladowe Święto? - Czekoladowe Święto… cóż, jest tym, na co brzmi. Long Grave to małe miasteczko pełne sklepów, restauracji i sklepów z zabawkami. – Ich twarze rozświetliły się, kiedy powiedziałem o sklepach z zabawkami, ale kontynuowałem: - W czasie festiwalu zamykają wszystkie ulice, ludzie wystawiają różnorakie furmanki i sprzedają wszelkiego rodzaju czekoladowe

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

desery i produkty pokryte czekoladą. Odbywają się pokazy magii, tancerzy i są przejażdżki na kucyku. Będzie bardzo fajnie! Piper sapnęła. - Przejażdżka na kucyku? - Jep, dokładnie. Lubisz kucyki? – zapytałem. - Kocham je. – Westchnęła. Spojrzałem na Kacie, która patrzyła na mnie gniewnie kątem oka. - Absolutnie nie – powiedziała srogo. - Co? – Zaśmiałem się niewinnie. - Znam cię, Murphy. Wiem o czym myślisz i odpowiedź brzmi, absolutnie, na sto procent nie. Nazwała mnie Murphy. To ma na mnie taki sam wpływ, jak na nią to, kiedy mówię o stodole. - Jest! – krzyknęła Piper, kiedy wjechaliśmy na posiadłość rodziców. Mama stała na ganku, podlewając kwiaty. Kiedy nas zobaczyła, odstawiła konewkę i pomachała do nas. Kacie zaparkowała i wszyscy wyskoczyliśmy, kiedy mama schodziła po schodach. Dziewczynki od razu do niej pobiegły i objęły ją w pasie, niemal ją przewracając. - Cześć, dziewczynki! – Pochyliła się i przytuliła je. – Jak się macie? - Dobrze – odpowiedziała Piper. - Będziemy mieszkały w zamku! – wrzasnęła z podekscytowaniem Lucy. Mama poderwała głowę i jej oczy wędrowały pomiędzy Kacie, a mną. - Jeszcze o czymś zapomniałeś mi powiedzieć? Kacie skrzyżowała ręce na piersi i wypchnęła biodro w bok, gapiąc się na mnie. - No śmiało, gruba rybo. Powiedz jej co zrobiłeś.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Niczego nie zrobiłem. – Roześmiałem się, mrużąc na nią oczy. – Kiedy powiedzieliśmy dziewczynkom, że bierzemy ślub, to aby łatwiej było im zrozumieć, porównałem nas do Kopciuszka i księcia. - I wówczas, – podjęła Kacie, kiedy nie chciałem mówić nic więcej – zaczęły tańczyć i wiwatować, że wszyscy będziemy mieszkali w zamku. Powstrzymałam je i powiedziałam że nie, nie będziemy mieszkali w zamku, ale wystarczyło tylko by na niego spojrzały i… - Przerwała i wskazała na mnie, abym kontynuował. - I obiecałem im zamek. – Wzruszyłem ramionami. - Brody Michaelu! – krzyknęła mama. – Nie możesz obiecywać tego typu rzeczy małym dzieciom. Nigdy o tym nie zapomną. - Dziękuję – powiedziała do niej Kacie, wyraźnie czując, że dowiodła swego. - Znacie mnie, nigdy nie myślę z takim wyprzedzeniem. Coś wykombinuję. Poczekajcie tylko. – Zbyłem machnięciem dłoni obie te sceptyczne kobiety, kiedy mijałem je, by wejść do domu. – Idę się szybko odpryskać, a potem możemy jechać.

Kiedy wróciłem na zewnątrz, Lucy i Piper zwisały do góry nogami z huśtawek, które rozstawiła mama. Ona i Kacie siedziały twarzami do siebie, na tarasie na wiklinowej kanapie i trzymały się za ręce. Kacie miała łzy w oczach. Twarz mamy była nimi zalana. To nie mogło być dobre. - Co… uch… wszystko z wami dobrze? – wyjąkałem nerwowo. Kiedy mama mnie usłyszała, jej twarz natychmiast zmiękła i wstała z uśmiechem, by do mnie podejść. Ujęła w dłonie moją twarz.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Mój słodki, słodki, romantyczny chłopiec. Kacie opowiadała mi właśnie o waszych zaręczynach. To niesamowite, Brody. Poczułem, że się rumienię. - Dzięki. Chciałem, aby była to dla niej wyjątkowa chwila. - Cóż, powiedziałabym, że rozwaliłeś tym system. – Pociągnęła nosem. – Pozwól, że pobiegnę po torebkę. Kiedy była już w domu, spojrzałem na Kacie, która ocierała oczy chusteczką. Uśmiechnąłem się do niej. - Z pewnością tamtej nocy rozwaliłem system i nie mówię tylko o oświadczynach. - Brody! – zbeształa mnie cicho, spoglądając w stronę drzwi, by upewnić się, że mamy nie było. - Przepraszam, nie mogę się powstrzymać. Jestem cały nakręcony. – Podszedłem i usiadłem obok niej, całując ją w szyję. - Czekoladowe Festiwale tak mocno cię ekscytują? – Zachichotała. - Nie. – Pocałunek. – Ale. – Pocałunek. – Nazwałaś mnie Murphy. – Pocałunek. Drewniane drzwi z moskitierą zaskrzypiały, kiedy mama wyszła na zewnątrz. Kacie odepchnęła od siebie moją pierś i szybko wstała. - Myślę, że pojadę osobno, jeśli to okej? – Mama wyciągnęła klucze z torebki i zeszła po schodach. - Okej. – Byłem skołowany. – Dlaczego? - Hej wszystkim! – wykrzyknął tata, wychodząc frontowymi drzwiami. – Chcesz, abym zamknął? - Tak, proszę – odkrzyknęła mama. Położyłem dłoń na jej ręce i ją zatrzymałem. - Co się dzieje? Odwróciła się, spojrzała na moją dłoń, a potem znów na mnie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Co? - Tata. Dlaczego tu jest? Jesteście rozwiedzeni – powiedziałem bardziej oskarżycielsko, niż planowałem. - Brody, – mama przypatrywała się mojej twarzy i westchnęła – byliśmy małżeństwem przez trzydzieści lat. Bez względu na to, czy nadal jesteśmy ze sobą intymnie, czy nie, to wciąż jesteśmy przyjaciółmi i nadal nam na sobie zależy. Był tutaj i pracował w swoim warsztacie. Powiedziałam mu, że jedziemy; zapytał, czy może się przyłączyć. – Wspięła się na palce i pocałowała mnie w policzek. – Proste. A teraz chodźmy. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę swojego samochodu. Kacie złapała mnie pod rękę i pociągnęła, by przykuć moją uwagę. - No chodź, Murphy. – Szybko opuściłem na nią oczy, a ona do mnie mrugnęła, ciągnąc mnie w stronę Jeepa. – Dziewczynki! Chcecie się przez cały dzień huśtać, czy może zjeść czekoladę? Chodźcie!

Festiwal tętnił życiem. Wszędzie ludzie. Wszędzie czekolada. Wszędzie zabawy. Trzymałem nisko opuszczoną czapeczkę i okulary na twarzy, by móc cieszyć się dniem z rodziną bez bycia obleganym przez fanów. Dziewczynki poszły już w tango z pokrytymi czekoladą truskawkami, oblanymi czekoladą chipsami ziemniaczanymi i ciasteczkami ryżowymi oraz mrożonymi, pokrytymi czekoladą bananami, ale nadal prosiły o więcej. - Możemy tam pójść? – Lucy wskazała na stragan, w którym sprzedawano oblane czekoladą orzeszki i rodzynki. - Jak to możliwe, że macie jeszcze miejsce w tych swoich małych brzuszkach? – drażniła się z nimi mama.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Spojrzałem na tłum ludzi i pochyliłem się do mamy. - Hej, wyświadczyłabyś mi przysługę? - Pewnie. Wyszeptałem jej do ucha i podałem trochę kasy. - Lucy, Piper, chodźcie. Weźmiemy sobie coś z furmanki. – Mama wyciągnęła dłoń i razem z tatą odeszli i zabrali dziewczynki. Kacie zaczęła za nimi iść, ale złapałem ją za rękę, ciągnąc w przeciwnym kierunku. - Tędy. – Zmrużyła oczy i zmarszczyła brwi, lekko skołowana, ale nie kłóciła się. Powietrze pachniało czekoladą i cynamonem, kiedy przedzieraliśmy się przez hordy ludzi napychających się jedzeniem. Im bliżej byliśmy naszego celu, tym mocniej Kacie ściskała mi dłoń. - Brody… - Pociągnęła mnie mocno w tył, zmuszając mnie do zatrzymania się i odwrócenia. Dłonie zaczęły jej drżeć, kiedy wpatrywała się w diabelski młyn za nami. – Nie każ mi tego robić. - No chodź. Dasz radę. - Nie. Nie dam. – Wyglądała na taką malutką i przerażoną, kiedy stała przede mną obejmując się rękoma. - Chodź. – Sięgnąłem i znów złapałem ją za ręce. – Raz mi już zaufałaś. Zrób to ponownie. Zakryła dłońmi twarz i wypuściła ciężki oddech. - Dobra, – warknęła, opuszczając dłonie – ale będę miała zamknięte oczy, a ty nie możesz mi z tego powodu dogryzać. Roześmiałem się z powodu jej uroczego napadu złości i przytaknąłem. - Załatwione. Stanęliśmy w kolejce, a ja ustawiłem się za Kacie, obejmując ją w pasie na wypadek, gdyby wpadło jej do głowy, by uciec. Diabelski młyn zatrzymał się i ludzie zaczęli z niego wychodzić, a my przesuwać się do przodu. Kacie

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

zakopała pięty w ziemi i walczyła ze mną, ale klepnąłem ją w tyłek i podskoczyła do przodu. - No i proszę. Teraz się poruszasz – drażniłem się. Podeszliśmy do kolesia obsługującego karuzelę i podałem mu nasze bilety. - Chcesz usiąść w środku, czy na zewnątrz? – zapytałem. - A jakie to ma znaczenie? Jeśli nasze siedzenia odpadną i rąbniemy na ziemię, to i tak oboje zginiemy – warknęła. - Nie ma to jak pozytywne myślenie, skarbie – zażartowałem, popychając ją delikatnie na miejsce. Usiadła, a ja wsunąłem się obok, opuszczając poręcz na kolana. Kiedy obsługa poruszyła kołem, by dostać się do siedzeń za nami, dłonie Kacie ponownie powędrowały na jej twarz. Założyłem rękę na jej ramiona i przyciągnąłem ją do siebie, czując lekkie wyrzuty sumienia, że była tak przerażona, podczas gdy ja byłem totalnie zrelaksowany z jej głową opartą na moim ramieniu. Jeszcze kilka przystanków i zaczęliśmy się kręcić. Kacie mocniej zakopała się w zgięciu mojej ręki i ukryła twarz jak wiewiórka, kiedy nie chce zostać zobaczona. Nasze siedzenie znajdowało się poza podestem, kiedy się zatrzymaliśmy, więc wiedziałem, że mieliśmy kilka minut, zanim wysiądziemy. - Hej – wyszeptałem. – Gdzie chcesz pojechać w podróż poślubną? Kacie poluzowała nieco uchwyt w jakim mnie trzymała. - Nie wiem. Tak naprawdę o tym nie myślałam. A ty? - Nie, dopóki tutaj nie wsiedliśmy. Uniosła nieco głowę i spojrzała na mnie, marszcząc brwi i mrugając w zmieszaniu. - Hm? - Twoje włosy. Pachną smakowicie – jak kokosy – i sprawiają, że chcę cię porwać na kilka tygodni na jakąś wyspę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Siadła prosto i spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. - Kilka tygodni? Brody, najdłuższy czas, jaki spędziłam z dala od dziewczynek, to dwie noce, kiedy pojechaliśmy na szybki weekendowy wypad do Chicago. Nie wiem czy mogłabym wytrzymać kilka tygodni. - To był świetny weekend, prawda? – warknąłem cicho, ponownie wciskając nos w jej włosy i mocno się zaciągając. – Myślę, że ustanowiliśmy nowy rekord w ilości seksu, jaką ludzie uprawiali w ciągu dwóch dni. Zachichotała i oparła się o mnie. - Było zabawnie. Myślę, że minął tydzień, nim znów mogłam chodzić. - Więc zróbmy to ponownie, ale na jakiejś wspaniałej wyspie z owocowymi drinkami i plażami pokrytymi białym piaskiem – zasugerowałem. Karuzela znów zaczęła się poruszać i Kacie niemal wyskoczyła ze skóry, tak mocno ściskając mi rękę, że myślałem, iż mi ją połamie. Kiedy się zatrzymaliśmy, lekko się rozluźniła. - Okej, zróbmy to. Ale… nie mogę na dwa tygodnie, Brody. To byłoby zbyt wiele. Myślę, że tydzień będzie idealny. - Zgoda. - Jesteś zły? – Nie mogłem dostrzec jej twarzy, ale głos miała zmartwiony. - Nie ma mowy. - Pokręciłem głową. – Choć bardzo chciałbym cię mieć całą dla siebie, to rozumiem. Ja też będę za nimi tęsknił. Mocno mnie uścisnęła i odchyliła się, by pocałować mnie w szyję. - Dziękuję.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Planowanie wesela ruszyło na całego, a ja byłam na fali. Zaproszenia wybrane? Odhaczone. Kwiaty? Absolutnie, głównie przez Alexę, ale ona ma fantastyczny gust. Zespół? Załatwiony. Dzień, którym najbardziej się ekscytowałam, w końcu był przede mną. Kupno sukni ślubnej! Miałyśmy umówione popołudniowe spotkanie w mieście, w jednym z najbardziej obleganych sklepów na Środkowym Zachodzie, ale najpierw moja mama, Alexa, ja i Lauren zjadłyśmy lunch w najbardziej uroczej kawiarni na końcu ulicy. Herbata, rożki i kanapki z sałatką z kurczaka były dokładnie tym, czego potrzebowałam, by ukoić nerwy związane z szukaniem sukni. - Jeszcze raz przepraszam, dziewczyny. – Lauren przeprosiła po raz dwudziesty tego ranka, kiedy rączka Maxa ledwo minęła szklankę z wodą na którą się zamachnął. - Lauren, przestań. – Roześmiałam się. – Naprawdę jest w porządku. - Nie miałam pojęcia, że Tommy zgodził się pójść do pracy. Myślałam, że będzie w stanie zająć się Maxem. – Wytarła mu ślinę z brody. Sięgnęłam przez stół i zgarnęłam Maxa z jej rąk, sadzając go sobie na kolanach.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Żartujesz? Cieszę się, że mój chrześniak jest ze mną podczas wybierania sukni ślubnej. Miejmy tylko nadzieję, że podejmę decyzję, zanim zacznie chodzić, hm? - Będzie dobrze – powiedziała pewnie Alexa. – Zaufaj mi, kiedy ją założysz, będziesz wiedziała. - To dobrze, ponieważ w tej chwili na serio nie mam pojęcia czego szukam. – Westchnęłam. - I to jest okej – zapewniła mnie mama. – Tak, jak powiedziała Alexa, kiedy ją zobaczysz, lub przymierzysz, będziesz wiedziała. Alexa prychnęła i uniosła w moją stronę szklankę z wodą. - Widzisz? Alexa zawsze ma rację. - Chwila. Kto dziś pilnuje dziewczynek? – Lauren sięgnęła i podała Maxowi jego ulubiony, plastikowy breloczek. Spojrzałyśmy z mamą na siebie i roześmiałyśmy się, prawdopodobnie myśląc o tym samym. - Brody i Viper robią za niańki – powiedziałam nonszalancko, obsypując pocałunkami pulchny policzek Maxa. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że Alexa i Lauren miały opadnięte szczęki i gapiły się na mnie pusto. - Co? Przestańcie tak na mnie patrzeć. Alexa zaczęła chichotać, a Lauren pokręciła szybko głową. - Przepraszam, usiłuję sobie tylko wyobrazić Vipera pilnującego dziewczynki, i rzeczy, które wskakują mi do głowy są przerażające. To jedynie sprawiło, że Alexa roześmiała się jeszcze mocniej. - Taa. – Wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić. – Kiedy wrócisz, będą pewnie umiały przeliterować słowo na „K” – wykrzyknęła głośniej, niż wcześniej. Przewróciłam oczami. - Brody także tam jest. Będzie dobrze.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kogo ja chciałam przekonać, je, czy siebie?

Weszłam do Belle’s Bridal i było to jak wejście do krainy bajek. Białe ściany, żyrandole, fantazyjne krzesła zdecydowanie poprawiały atmosferę. Kobieta po trzydziestce, która wyraźnie to wszystko ogarniała, spotkała się z nami przy drzwiach. - Dzień dobry. Witam w Belle’s Bridal. Jak mogę paniom pomóc? – Jej jasnoróżowa marynarka i pasująca do niej spódnica nie miały ani jednej zmarszczki i wszystkie włoski w jej idealnie wykonanym koku były na swoim miejscu. - Cześć, jesteśmy trochę wcześniej. – Serce waliło mi nerwowo w piersi. To miejsce było onieśmielające. – Byłyśmy umówione na drugą. Mam na imię Kacie Jensen. - Och! – Brwi podskoczyły jej do góry, a uśmiech powiększył się trochę bardziej. – Jesteś Kacie Jensen – powiedziała to, jakby wiedziała kim byłam. – Wejdźcie, wejdźcie. Cudownie cię poznać. Jestem Kate Porter, menadżer sklepu. Wyciągnęła dłoń, a ja uścisnęłam ją z radością. Przedstawiłam ją mamie i dziewczynom, nim poprowadziła nas w dół długiego korytarza. Zapach róż wypełniał powietrze, choć nie byłam pewna skąd pochodził, a wielkie obrazy, najbardziej eleganckich panien młodych jakie kiedykolwiek widziałam, wisiały na ścianach. Otworzyła duże, białe drzwi i weszła do środka, machając, abyśmy podążyły za nią. - Wejdźcie. To będzie dzisiaj wasz prywatny apartament panny młodej. Weszłyśmy i natychmiast pokochałam ten pokój.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Łał! To niesamowite! – Omiatałam wnętrze oczami, pragnąc spojrzeć na wszystko na raz. Sporo się różnił od większości sklepów i przypominał mi bardziej modny loft w Nowym Jorku, niż przymierzalnię sukien ślubnych. Ściany pomalowane były na chłodny, rustykalny, niebieskawo-szary odcień i pokrywały je nowoczesne dzieła sztuki. Na środku pokoju stała biała kanapa, po bokach wściekle różowe, wielkie krzesła, a przed nimi duży, sztucznie postarzony stolik. Cała ta konfiguracja skierowana była w stronę ściany luster, przed którą stało małe podwyższenie. Weszłyśmy wszystkie i rozmawiałyśmy o pomieszczeniu, kiedy Kate podniosła telefon na ścianie. - Przyślij tu, proszę, Chloe. Jakieś dziesięć sekund później, w drzwiach pojawiła się młoda dziewczyna trzymająca kopertę. - Dzięki, Chloe. Bądź w pogotowiu, gdybyśmy cię potrzebowały. – Chloe uśmiechnęła się, po czym przytaknęła i opuściła pokój. - Będę ci dziś asystowała we wszystkim, czego potrzebujesz. Proszę, rozgośćcie się. – Wskazała w stronę kanapy. Podeszłyśmy i zajęłyśmy miejsca. – Czy zanim zaczniemy, mogę podać wam coś do picia? Woda gazowana, szampan, mimoza? - Oooo, z przyjemnością napiłabym się mimozy – powiedziała z ożywieniem Lauren. - Mogę dostać wódkę z sokiem żurawinowym? – zapytałam mama. - Pewnie. – Przytaknęła Kate. - Wodę poproszę – jęknęła Alexa. Roześmiałam się na widok jej nadąsanej twarzy. - Ja też poproszę wodę. - Kacie, jesteś pewna? – zapytała mama. – Weź sobie koktajl, jeśli chcesz.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie, dzięki. Muszę być tak trzeźwa, jak się da, wybierając suknię. – Zaśmiałam się. Kate uśmiechnęła się. - Pójdę po napoje. Zaraz wracam. Możecie śmiało zacząć przeglądać katalogi leżące na stole, chyba, że już wiesz czego szukasz. – Mrugnęła do mnie. - Okej, dzięki. – Kiedy odwróciła się by wyjść, pochyliłam się i podniosłam katalog. - Och, moment. Niemal zapomniałam. To dla ciebie. – Podała mi kopertę i szybko wyszła. - Co to? – zapytała mama, siadając prosto i wykręcając szyję, by zobaczyć. Wzruszyłam ramionami, gapiąc się na moje imię na kopercie. - Nie mam pojęcia. Wsunęłam palec pod zamknięcie i pociągnęłam delikatnie. Jak na idealną kopertę przystało, z łatwością się otworzyła. Wyciągnęłam złożony na pół, jasnoniebieski papier.

Kacie, Róże są czerwone, Moja koszulka biała, Wybierz suknię jaką pragniesz, A w nasz wielki dzień wszystkich zagniesz.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Hej, kochanie. Mam nadzieję, że wspaniale bawisz się z mamą i przyjaciółkami. Tak, jak mówi mój godny nagrody wiersz, z góry załatwiłem wszystko w sklepie. Jedyne co musisz zrobić, to wybrać swoją suknię marzeń, może coś w ładnym, lodowo niebieskim kolorze ;) Baw się dobrze! Kocham Cię! Brody. - O mój Boże. – Otarłam łzy z oczu i przeczytałam list jeszcze raz, mając nadzieję, że mózg nie robi sobie ze mnie jaj. - Co? Co to jest? - zapytała Lauren, kołysząc delikatnie Maxa. Niezdolna do sformowania werbalnej odpowiedzi, wyciągnęłam z torebki chusteczkę i podałam list mamie. Przeczytała i sapnęła. - Czy ktoś przeczyta to cholerstwo na głos? – warknęła niecierpliwie Alexa. Mama odchrząknęła i zaczęła czytać: - Kacie, róże są czerwone, moja koszulka biała, wybierz suknię jaką pragniesz, a w nasz wielki dzień wszystkich zagniesz. Hej, kochanie. Mam nadzieję, że wspaniale bawisz się z mamą i przyjaciółkami. Tak, jak mówi mój godny nagrody wiersz, z góry załatwiłem wszystko w sklepie. Jedyne co musisz zrobić, to wybrać swoją suknię marzeń, może coś w ładnym, lodowo niebieskim kolorze. Baw się dobrze! Kocham Cię! Brody. Łzy spływały mi po twarzy, kiedy czytała list na głos. Rozwaliło mnie nie tylko to, że ten szalony facet zadzwonił do salonu i zajął się płatnością za moją suknię, ale także to, że poświęcił czas na napisanie notatki oraz wiersza i podrzucenie jej tu wcześniej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Awww, to najsłodsza rzecz, jaką w życiu słyszałam. – Lauren odebrała mi chusteczkę i otarła oczy. - Chwila. Lodowo niebieska? Nie łapię – powiedziała Alexa, mrugając szybko. Wróciłam myślami do tamtej nocy i zachichotałam. - W zeszłym roku poszliśmy na bankiet charytatywny dla Wild Kids, pamiętasz? – Kiedy przytakiwały, otarłam spod oczu tusz. – Cóż, pożyczyłam… - Tak! – Lauren wskazała na mnie, kiedy sobie przypomniała, niemal upuszczając Maxa z podekscytowania. – Pożyczyłaś ode mnie tę lodowo niebieską sukienkę. - Jep, a on ją pokochał… tak… naprawdę mocno. – Mina Brody’ego, kiedy stał tamtej nocy w swojej kuchni, powiedziała wszystko. Zapytałam go jak ocenia mój wygląd, w skali od jednego, do dziesięciu. I nigdy, przenigdy, jak długo będę żyła, nie zapomnę co mi dopowiedział „sześćset pięćdziesiąt dwa”. - Najwyraźniej. – Mama zabrała od Lauren Maxa i podrzucała nim na kolanach. Wyjęłam telefon i napisałam do Brody’ego. Hej. Właśnie dostałam kopertę. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Mój telefon zaćwierkał w ciągu kilku sekund. B: Cieszę się, że Ci się podobało. Nie uwierzyłabyś, jak długo zajęło mi i Viperowi wymyślenie tego wiersza. Haha. Cóż, doprowadziłeś mnie nim do śmiechu. B: To dobrze. Zrobiłbym wszystko dla mojej dziewczyny. A ja zrobiłabym wszystko dla Ciebie! Bardzo Cię kocham! B: Właśnie wysłałem Ci zdjęcie. Kiedy będziesz je otwierała, pamiętaj o tym, jak bardzo mnie kochasz, okej?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

O nie. Przyszło zdjęcie i gapiłam się na małą, obracającą się klepsydrę, czekając aż się otworzy. Kiedy tak się stało, zmrużyłam oczy, by lepiej widzieć. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że dziewczynki robią na zdjęciu głupie miny, ale kiedy powiększyłam, zobaczyłam zupełnie inne zdjęcie. Miały podwinięte rękawy, a sztuczne tatuaże pokrywały całe ich przedramiona i bicepsy. Obie je napinały, tak jak robił to stojący za nimi Viper i pokazywali języki. Brody napisał pod zdjęciem „Świetnie się bawię z moimi wytatuowanymi Twinkies”. - O Boże. – Zaczęłam się śmiać tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. - Co tym razem? – Mama spojrzała na Alexę i Lauren, które po prostu wzruszyły ramionami. Najwyraźniej wszystkie myślały, że postradałam rozum. Nic nie mówiąc, podałam mamie telefon, która tak go obróciła, by Lauren i Lex także mogły zobaczyć. Patrzenie na ich twarze, kiedy zobaczyły moje, pokryte tatuażami bliźniaczki sprawiło, że roześmiałam się jeszcze bardziej. - Cóż – powiedziała wreszcie Lauren, kiedy przestałyśmy się śmiać. – To prawdopodobnie lepsze niż słowo na „K”, co? Wówczas do pokoju wróciła Kate, niosąc srebrną tacę z naszymi napojami. - Kto jest gotowy zacząć szukać sukni?

Trzy godziny i dwadzieścia siedem sukienek później, znalazłam ją. Tę sukienkę. Lex i Lauren miały rację – założyłam ją i po prostu wiedziałam. Wiedziałam, że była to ta, w której przejdę nawą. Wiedziałam, że w niej złożę przysięgę mojemu narzeczonemu. Wiedziałam, że była to suknia, w której zatańczę z mężem i że zostanie ona rzucona na podłogę pod koniec nocy, kiedy po raz pierwszy, oficjalnie, będę kochała się z mężem.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kto by przypuszczał, że picie szampana i bawienie się przez cały dzień w ludzką Barbie będzie takie wykańczające? Kiedy wróciłyśmy z mamą do domu, byłam gotowa paść, ale kiedy masz dwie, małe dziewczynki, podekscytowane swoimi tatuażami, to musisz się dostosować. - Mamo! Mamo! Spójrz! – piszczały, podwijając rękawy i biegnąc w stronę drzwi. - O Boziu, spójrzcie na siebie. – Na zmianę oglądałam ich ręce, które były całkowicie pokryte tatuażami z Hello Kitty i Nastoletnimi Żółwiami Ninja. – Macie tatuaże? Bolało? Piper zakryła buzię rączkami i zachichotała, podczas gdy Lucy mnie poprawiła. - Nie, mamo. Nie są prawdziwe! - Och! Dzięki Bogu. – Objęłam je i przyciągnęłam do siebie. – Sądzę, że dobrze się dziś bawiłyście z Brodym i Viperem? - Masz na myśli wujka V? – Piper się odsunęła i spojrzała na mnie. - Wujek V? - Taa, tak kazał nam się nazywać. – Lucy wzruszyła ramionami, wchodząc w podskokach do kuchni, z podążającą za nią Piper. - Wujek V mocno wczuł się dziś w rolę niańki, gdybyś nie zauważyła – zażartował Brody, wychodząc zza rogu. - Najwyraźniej. – Spotkałam się z nim w pół drogi i zatopiłam się w jego ramionach. Czułam się taka malutka i bezpieczna, i było mi tak bardzo wygodnie, kiedy oparłam głowę o jego klatę, że pomyślałam, iż mogłabym zasnąć właśnie tutaj, na stojąco. – Nadal tu jest? Chcę mu podziękować. - Niee, wyjechał jakiś czas temu. Dostał wiadomość od… dostępnej kobiety i urwał się.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Przewróciłam oczami przy piersi Brody’ego i wymamrotałam: - Dostępna kobieta, co? Interesujący dobór słów. Napiszę do niego później. Wygląda na to, że dobrze się dziś bawiliście. Cieszę się. - Nie wiem jak dobrze bawił się Fred. – Zawibrował przeze mnie jego śmiech. - O nie, co się stało? – Byłam zbyt zmęczona, by unieść głowę i na niego spojrzeć. - Cóż, przegrał zakład. Duży. I Viper kazał mu wypełnić zobowiązanie. - Zakład o co? Co musiał zrobić? - jęknęłam. Brody potarł moje plecy i po raz ostatni mnie uścisnął, nim mnie puścił. - Jest w kuchni. Idź i zobacz. Kiedy weszliśmy do kuchni, usłyszałam śmiech mamy i dziewczynek. Odwróciłam się i zmarszczyłam na Brody’ego brwi, a on po prostu patrzył w ziemię, usiłując ukryć uśmiech. Nic nie mogło mnie przygotować na to, co zobaczyłam. - O co chodzi? O co był ten cały duży zakład? – Kiedy weszłam do kuchni, Fred siedział tyłem do mnie, ale odwrócił się powoli i zobaczyłam z czego wszyscy się śmiali. Właśnie tam, na środku jego czoła, widniał tatuaż z Hello Kitty. - Uch… co… dlaczego? – Położyłam dłoń na ustach, próbując trzymać się w garści, ale wystarczyło tylko sześć sekund i śmiałam się tak mocno, jak dziewczynki. - Przegrałem zakład. – Zmarszczył brwi. Brody do mnie podszedł i objął mnie rękoma wokół ramion na idealnej wysokości, bym oparła o nie brodę i zwiesiła głowę. - Rozmawialiśmy o ksywce „Twinkies” , a to doprowadziło do gadki o jedzeniu Twinkies, w skutek czego Fred założył się z Viperem, że nie zje w dwie minuty całego opakowania Twinkies. Viper nie odrzuca zakładów – nigdy – więc pojechał na stację benzynową i kupił opakowanie. Reszta, jak to mówią, jest historią.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Pokręciłam z niedowierzaniem głową. - Jak długo musisz to nosić na czole? - Tylko dwa dni. – Westchnął Fred. – Ale przyjedzie jutro by zabrać mnie na lunch. Naprawdę nie da mi o tym zapomnieć. Poklepałam ręce Brody’ego, aby mnie puścił. Potrzebowałam wody. Dziewczynki bardzo szczegółowo opowiadały mamie historie, a ja wyjęłam z lodówki butelkę. - Łał. Jesteście szaleni. – Zaśmiałam się. - Czy to poczta? – Mama podniosła stosik z blatu. - Taa i Kacie, ta wielka kupka, jest dla ciebie. – Wskazał Fred. - Naprawdę? – Byłam zaskoczona. – Nigdy nie dostaję poczty. Kupka listów do mnie musiała mieć jakieś pół metra wysokości. Kiedy zaczęłam w niej grzebać, zdałam sobie sprawę, że większość z nich to broszurki z sal bankietowych i od fotografów, jubilerów i tak dalej. Jedna po drugiej, a na większości źle napisali moje imię. - Skąd w ogóle wzięli mój adres? - zapytałam nikogo konkretnego. - Tak bardzo mi przykro – powiedział Brody, obserwując jak przerzucałam koperty. - Hej, przestań. To nie twoja wina. – Pocałowałam go w policzek i kontynuowałam przerzucanie. - Taa, ale bałem się, że może do tego dojść. Martwiłem się, że jak tylko rozniesie się, że się zaręczyliśmy, to ludzie zaczną cię prześladować. Powinienem był cię ostrzec. - Zniosę kilka żałosnych broszurek. To nic wielkiego. - Spójrz, na tej poprawnie napisano twoje imię, - ucieszył się – i nie wygląda jak nagabywanie. Mówił, ale nie słyszałam jego słów przez krew, która szumiała mi w uszach. Na tej kopercie moje imię zostało poprawnie napisane. Byłoby nieźle niedorzecznie, gdyby było inaczej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Ta koperta pochodziła od mojego taty.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody Kacie zamarła jak posąg, gapiąc się na kopertę w dłoniach. Obniżyłem się, usiłując zobaczyć jej oczy. - Kochanie? Zamrugała, ale nie odpowiedziała. - Kacie? – zapytałem ponownie, a serce pędziło mi, kiedy patrzyłem na kopertę. - Kochanie, co jest? – Jej mama podeszła do nas o kilka kroków, a Fred i dziewczynki także się odwrócili. Kiedy Kacie nadal nie odpowiadała, wysunąłem jej kopertę z dłoni i przyjrzałem się jej. - Jest od Dona Jensena? – Przeczytałem imię na głos i spojrzałem na Sophie. Uderzyło to we mnie, kiedy wypowiedziałem te słowa. Tata Kacie miał na imię Don. Ledwo o nim rozmawialiśmy, ale pamiętam jak kilka razy o tym wspominała. Sophia poruszyła się w zwolnionym tempie. Przysunęła dłonie do ust i zrobiła wielkie oczy, wpatrując się w córkę. Fred podszedł i objął ręką ramiona Sophie, wyciągając ją z jej chwilowego szoku. Odchrząknęła. - Zamierzasz otworzyć? Oczy Kacie przesunęły się z mamy, ku mnie. - Nie wiem. Powinnam?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie mogę odpowiedź na to pytanie, kochanie. – Wzruszyłem ramionami. Sięgnęła po kopertę, wzięła głęboki oddech i rozerwała papier. Nie chciałem jej poganiać, na wypadek, gdyby nie chciała przeczytać na głos, ale z tego co widziałem przez cienki papier, nie była to bardzo długa wiadomość. Sophia podeszła do lodówki, otworzyła ją i zaczęła przesuwać w niej pojemniki, wyraźnie próbując nie gapić się na reakcję Kacie z powodu listu od jej chujowego ojca, który odszedł od nich piętnaście lat temu. Oczywiście nigdy nie poznałem tego człowieka i nie powinienem obrzucać go epitetami, ale sama wiedza, że opuścił córkę i żonę, była dla mnie wystarczającym powodem, by to robić. Cholera, w tej chwili byłoby mi ciężko odejść od Lucy i Piper, a nie były nawet biologicznie moje. A skoro mowa o nich… - Hej, co powiecie na to, że pójdziemy w trójkę do salonu i narysujemy obrazki przedstawiające Freda z tatuażem na głowie? – Nie miałem pojęcia co było w liście, ani co miało się wydarzyć w kuchni, ale poczułem, że może powinienem wyjść stąd razem z dziewczynkami. - Jestem zmęczona – jęczała Lucy. - Ja także. – Ziewnęła Piper. – Możemy po prostu położyć się na kanapie i obejrzeć „Krainę Lodu”? - Pewnie. – Roześmiałem się, patrząc na zegarek. – Nie oglądaliśmy tego od jakichś pięciu godzin. Musi wam brakować tej bajki. Chodźcie. – Wziąłem z wyspy kuchennej paczkę precli i wyprowadziłem dziewczynki z kuchni. Dziewczynki chichotały z Olafa, głupkowatego, chodzącego bałwana, a ja nie odrywałem oczu od kuchni. Kacie podała list Sophie. Nie zajęło jej dużo czasu przeczytanie go i odłożenie na wyspę obok siebie, a Fred pochylił się i przeczytał go ponad jej ramieniem. - Co zamierzasz zrobić? – zapytała Sophia tak cicho, że ledwo dosłyszałem. Kacie założyła włosy za uszy i wzruszyła ramionami, a Sophia sięgnęła i przytuliła ją. W chwili, kiedy usłyszałem jak Kacie pociąga nosem, zsunąłem się z kanapy i powiedziałem, że zaraz wracam. Kiedy podszedłem do nich, Sophia zacisnęła wargi ponad ramieniem Kacie, przekazując mi ją, kiedy byłem dość

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

blisko. Objąłem ją i mocno przytuliłem, a Sophia podniosła list i przytrzymała, abym mógł przeczytać.

Kacie, Przeczytanie w gazecie o Twoich zaręczynach uświadomiło mi, jak wiele mnie ominęło. Miałem nadzieję, że moglibyśmy zjeść lunch i nadrobić zaległości. Mamy tak wiele do przedyskutowania. Kocham, Tata. 763-555-0616

- To nie tak, że nie chcę go widzieć, - Kacie wstała nagle, jakby ktoś zadał jej pytanie – ale dlaczego teraz? Dlaczego dzisiaj? Miałam cudowny dzień, a to położyło właśnie na nim cień. – Usiadła przy wyspie i jeszcze raz przeczytała list. - Więc nie spotykaj się z nim. Nikt tego od ciebie nie wymaga. – Podszedłem do niej i zacząłem pocierać jej ramiona. - Wiem, ale chciałabym usłyszeć co ma do powiedzenia. Mam tak wiele pytań. Gdzie mieszka? Jak dużo rodzeństwa mam? Dlaczego w ogóle musiał mnie zostawić? – Poderwała głowę w kierunku Sophie. – Przepraszam, nie chodziło mi o…

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Skarbie, nie masz za co przepraszać. Lata temu pogodziłam się z odejściem twojego taty. – Ujęła w dłonie mokre policzki Kacie. – Jeśli chcesz do niego zadzwonić, spotkać się z nim i stworzyć jakiś związek, to masz moje błogosławieństwo. Jeśli chcesz wyrzucić ten list do śmieci i udawać, że nigdy go nie otrzymałaś, to w tym także masz moje błogosławieństwo. Wesprę cię we wszystkim, co postanowisz. - Wiem. – Pociągnęła nosem, wpatrując się w blat. – Ale on jest moim tatą. Co, jeśli zdał sobie sprawę, że popełnił kolosalny błąd i chce spróbować wszystko naprawić? Twarz Freda lekko się wykrzywiła, kiedy Kacie użyła słowa „tata”. Ale okazał szacunek i nie odezwał się, choć wiedziałem, że musiał to być dla niego cios w brzuch. Złapał moje spojrzenie i zacisnąłem usta w napięty, współczujący uśmiech. - Niczego nie jesteś mu winna. To zależy wyłącznie od ciebie. Chodzi o to, co ty chcesz zrobić – odpowiedziała Sophia. - Chciałabym wiedzieć czego chcę, mamo. Minęło tak wiele czasu odkąd odszedł, że nie wiem już nawet jak to jest mieć tatę. Nie sądzę, abym mogła przepuścić taką okazję. - A co jeśli, no wiesz, kontaktuje się z tobą z niewłaściwych powodów? – wymamrotałem powoli. Słowa ledwo opuściły moje usta, a ja już ich żałowałem. Kacie spojrzała na mnie najpiękniejszymi, zaczerwionymi oczami. - Co masz na myśli? - Nie wiem. Jego wyczucie czasu jest trochę wygodne, nie sądzisz? - Nawet go nie znasz – krzyknęła w odpowiedzi. - Chcę tylko, abyś była ostrożna, Kacie. Ty też go nie znasz. – Nie chciałem jej pouczać, ale widziałem już wcześniej takie rzeczy. Niestety nawet moja własna, dalsza rodzina pojawiła się nagle, raz czy dwa, kiedy czegoś potrzebowali. Kacie wstała od wyspy i wzdychając podeszła, po czym opadła na kanapę obok dziewczynek, przyciągając je do swoich boków i zarzucając na nie koc.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Jest na mnie zła? – wyszeptałem do Sophie. Sophia spojrzała obok mnie, na Kacie, i wzruszyła ramionami. - Nie sądzę. Myślę, że pewnie powiedziałeś jej to, o czym już sama pomyślała i nie spodobało jej się to. - Tak myślisz? - Miałam na myśli to, co jej powiedziałam odnośnie pogodzenia się z jego odejściem, ale to nie oznacza, że moja złość na Dona z powodu tego, że ją zostawił kiedykolwiek odejdzie. Mógł zabierać ją na weekendy i być obecny w jej życiu. Zachęcałabym ich do tego. – Obróciła nerwowo obrączką na palcu. – Kiedyś mocno się z tym zmagałam, ale naprawdę skoncentrowałam się na tym, by nigdy nie mówić przy niej o nim nic złego. Ale myślę, że pomimo tego, iż trzymałam buzię na kłódkę, Kacie wiedziała, że nie był dobrym człowiekiem. Jestem pewna, że ten list jest dla niej wielką, czerwoną flagą, ale jest tak zdesperowana, by się z nim pogodzić, że nawet tego nie dostrzega. - Wszystko okej? – Spojrzałem na Freda, który siedział obok Sophie. Przytaknął szybko, zaskoczony moim pytaniem. - W porządku. - Wiem, że ciężko było ci usłyszeć – tę część o pragnieniu taty. Myślę, że jest teraz po prostu zestresowana. Nie miała tego na myśli – powiedziałem, próbując usprawiedliwić dobór słów Kacie. - Taka jest prawda. Nie jestem jej tatą i nie mogę odbierać osobiście tego, że chce go poznać. – Sięgnął i otarł oko, po czym odchrząknął. – To nie zmienia tego co do niej czuję. Mały uśmiech wkradł się na twarz Sophie, kiedy uścisnęła jego biceps i położyła mu głowę na ramieniu. Odwróciłem się, by zerknąć na kanapę. Dziewczynki recytowały kwestie z bajki słowo po słowie. Kacie patrzyła w przestrzeń, wyraźnie rozkojarzona. Odwróciłem się z powrotem do Freda i Sophie, przechylając głowę w stronę pokoju wspólnego. - Jutro mamy degustację tortu. Mam nadzieję, że do tego czasu zacznie ze mną rozmawiać. Jestem tym tak podekscytowany, jak ona szukaniem sukni.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Sophia zachichotała i pokręciła głową. - Och, Brody, nie wytrzymam z tobą. - Nie wytrzymasz z czym? – Kacie do mnie podeszła i objęła mnie w pasie. Położyłem dłonie na jej i uścisnąłem. - Mówiłem właśnie twojej mamie, że opuszczam jutro śniadanie, abym mógł zjeść u Pearl tak dużo tortu Oreo ile chcę. Kacie sapnęła i podbiegła, aby stanąć przede mną z wielkim uśmiechem na twarzy. - O mój Boże! Zapomniałam, że jutro mamy degustację tortu. - Jep. – Pochyliłem się i ucałowałem jej uroczy, zmarszczony nosek. – Już zdecydowałem się oddać swój głos na tort Oreo, ale i tak piszę się na wszystkie te darmowe próbki. - Mamo, - Kacie odwróciła się do Sophie – totalnie zapomniałam. Będziesz mogła przypilnować jutro dziewczynek? - Zawsze możemy zadzwonić do wujka V – zażartowałem. - Nie. – Fred zmarszczył brwi. - Tak, jestem wolna. – Sophie pocałowała czoło Freda, dokładnie w różowo-biały tatuaż Hello Kitty. – Tylko przywieźcie mi jakieś darmowe próbki, okej?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale nie mogłam dostać się do pracy wystarczająco szybko. Ostatnie kilka miesięcy planowania wesela były tak nerwowe, że chaos szpitala naprawdę mnie uspokajał. A do tego, przyjęłam posadę na oddziale położniczym, a z tą pracą zdecydowanie wiązały się pewne bonusy. Coś w trzymaniu nowonarodzonego, kilkuminutowego dziecka, kiedy jego malutkie, różowe ciałko wierci się w moich ramionach i patrzenie jak po raz pierwszy otwiera oczka, sprawia, że wszystkie moje problemy spoza tych czterech ścian wydają się być trywialne. Minęły dwa tygodnie odkąd otrzymałam list od taty i nadal nie zdecydowałam co z tym zrobić. Za każdym razem, kiedy podejmowałam decyzję, to po kilku godzinach odwodziłam się od niej. Słowa Brody’ego nieustannie dzwoniły mi w uszach. Miał rację – w ogóle nie znałam mojego ojca. Ale co, jeśli… co, jeśli była to moja szansa na stworzenie prawdziwego związku z moim tatą? - Inny oddział, ale ten sam szklisty wyraz twarzy. Od razu poznałam ten głos, jeszcze zanim zwinięta w kłębek rękawiczka uderzyła mnie w bok głowy. Odwróciłam się w prawo i przywitała mnie uśmiechnięta twarz Darli. - Hej! Dawno cię nie widziałam. – Pospieszyłam w jej stronę i zarzuciłam jej ręce na szyję. – Tęskniłam za twoją twarzą. Szybko mnie uścisnęła. - Dobra, starczy już tego. Wiesz, że przez uczucia robię się chora.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Odmawiając puszczenia jej, zachichotałam przy jej ciele. - Nope. Jeszcze nie skończyłam. Musisz to przeboleć. – Naprawdę tęskniłam za pracowaniem z nią codziennie, bardziej, niż do tej pory zdawałam sobie z tego sprawę. Minęła kolejna minuta, po czym ją puściłam. - Ugh. – Prychnęła. – Myślałam, że będą musieli oderwać cię ode mnie chirurgicznie. – Wygładziła dłońmi fartuch. Oparłam się o kontuar i skrzyżowałam ręce. - Jak się masz? Jak się mają sprawy na dole? - Jest okej. – Przewróciła oczami, zabierając z blatu paczkę chipsów. - Są moje. - Jakby mnie to obchodziło – warknęła, wciskając chipsa do ust. Westchnęłam z radością. - Naprawdę za tobą tęskniłam. I za twoim nastawieniem. Odkąd przeniosłam się na górę, widziałam ją tylko kilka razy. Pracując na innych piętrach i na innych zmianach, ledwo na siebie wpadałyśmy, z wyjątkiem jednego razu w zeszłym miesiącu, kiedy schowała się za moim autem na parkingu podziemnym. Właśnie kiedy dotarłam do samochodu i otworzyłam drzwi, wyskoczyła i tak mocno mnie przestraszyła, że dosłownie zsikałam się w majtki. - Poważnie. – Spiorunowała mnie wzrokiem w połowie żucia i z pełną buzią chipsów. – Skończ z tym. Co ci się stało? Zaręczyłaś się i jesteś teraz promyczkiem? - Coś w tym stylu. – Roześmiałam się. – Przyjdziesz na mój ślub? - Zależy kiedy będzie. Mój towarzyski kalendarz jest mocno napięty – odpowiedziała szorstko. - Jesteś takim smarkaczem. Obie wiemy, że nie przepuściłabyś okazji, by zobaczyć Vipera w smokingu. - Proszę cię. – Odrzuciła głowę w tył i roześmiała się. – Jego ciuchy jedynie zawadzają.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Spojrzałam na zegarek. - Późno kończysz. - Taa, rano było bagno, ale teraz jest spokojnie. Przywieźli sześciu facetów z dużego wypadku na budowie, z małymi i średnimi ranami. – Paczka chipsów zaszeleściła, kiedy włożyła do niej rękę. – Naprawdę miałam nadzieję, że jeden z nich będzie miał ranną nogę, abym mogła mu zdjąć spodnie, ale nie poszczęściło mi się. - Jak to możliwe, że łazisz napalona, skoro jesteś z Viperem, chodzącym wzwodem? - Whoa, whoa, whoa. Kto powiedział cokolwiek o tym, że jesteśmy razem? - Wobec tego co jest pomiędzy wami? Szeroki uśmiech powoli wkradł się na jej twarz, kiedy przygryzła zębami górną wargę. - Jesteśmy po prostu dwójką dorosłych ludzi, zgadzającymi się ze sobą indywidualistami, którzy, tak się złożyło, cieszą się swoimi genitaliami… i językami. - Uch… myślę, że pojawiłem się nie w porę. – Zza rogu wyszedł Zach, ale zatrzymał się nagle, unosząc przed siebie ręce. Spojrzałyśmy z Darlą na siebie przelotnie, nim parsknęłyśmy śmiechem. - Wszystko dobrze. Chodź tutaj. – Próbowałam powiedzieć pomiędzy chichotem, kiedy usiadłam na krześle za biurkiem. - Co się z tobą dzieje? – zapytała go Darla, włączając swój urok. – Rzadko cię ostatnio widywałam. Przesunął dłońmi przez swoje ciemnoblond włosy i westchnął ciężko. - Wiem. Ciężko pracowałem, próbując przenieść program dla uzależnionych do wschodniego budynku. Błagałem o sponsorów, by zabezpieczyć środki. Szpital jest za, ale wiąże się z tym sporo przepisów, więc próbuję na własną rękę zrobić tak dużo, jak mogę. Och no i jest jeszcze praca,

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

która pomaga mi opłacać rachunki. – Roześmiał się. – zajmować się tak bardzo, jak mogę.

Cranberry Inn

Nią także próbuję

- Jestem z ciebie dumna. – Uśmiechnęłam się. – Jak już to zorganizujesz i program zacznie działać, to będzie świetnie. - Dzięki. Na początku będzie skromnie, ale dziecięce kroczki, prawda? – Poklepał nerwowo dłońmi o blat. – Tak właściwie, to chciałem pogadać z tobą o dziewczynkach, jeśli masz chwilę? - Jep. – Zerknęłam szybko na monitor. – Mam tylko dwie mamy i obie śpią. - Zanim zaczniecie, - Darla zerwała się, nim Zach mógł zacząć mówić – to ja się zbieram. – Posłała mi buziaka. – Wkrótce nadrobimy zaległości. Także posłałam jej buziaka i odwróciłam się na krześle tak, że byłam skierowana bezpośrednio ku Zachowi. - Co się dzieje? - Tak właściwie to zabawne, że to powiedziałaś. Moja siostra z Kentucky się dzieje. Kilka miesięcy temu urodziła dziecko. - Awww. Przekaż jej moje gratulacje. - Przekażę. – Przytaknął, wodząc spojrzeniem po całym pomieszczeniu. – Tak czy siak, przyjeżdża w ten weekend wraz z mężem i dzieckiem. Zastanawiałem się, czy dziewczynki mogłyby zostać u mnie na noc? Cieszyłam się z miejsca, w którym byliśmy z Zachem. W ciągu zeszłego roku wiele razy odwiedzał dziewczynki, zawsze u mnie w domu, albo po prostu zabierał je gdzieś na cały dzień. Nie czułam się dobrze z tym, by zabrał je do siebie na noc i aż do tej chwili pozwalał mi to przeciągać, ale wiedziałam, że nie mogłam tego wiecznie unikać. Przełykając samolubną gulę, która uformowała mi się w gardle, przywdziałam mój najszczerszy, sztuczny uśmiech i próbowałam zabrzmieć na tak optymistyczną, jak to tylko możliwe. - Pewnie. Przechylił głowę i uniósł na mnie brew.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Dziękuję za to. - Nie ma problemu. - Nie, nie za to, że pozwoliłaś mi je zabrać. Dzięki, że próbowałaś zabrzmieć na zadowoloną. Skrzywiłam się i zakryłam twarz. - Przepraszam. To było aż tak oczywiste? - Trochę. – Roześmiał się. – Ale rozumiem. Jest okej. Opuściłam dłonie na kolana i spojrzałam na niego, czując się okropnie. - Nie chodzi o ciebie. Po prostu nie przywykłam do przebywania z dala od nich. - Wiem. Rozumiem. Kacie, jeśli nie czujesz się z tym komfortowo, to możemy sobie to darować. - Nie – nalegałam. – Przez niemal rok byłeś nieustannie obecny w ich życiu. Nadszedł czas. Muszę skończyć z moimi problemami. Zarumienił się i opuścił spojrzenie na podłogę. - Dzięki. Doceniam to. - Przepraszam – zawołał męski głos. – Moja żona właśnie się obudziła i powiedziała, że ma naprawdę mocne skurcze. Prosiła, abym zapytał czy może pani sprawdzić co u niej? - Oczywiście. – Wstałam i wyszłam zza biurka, szepcząc do Zacha kiedy przechodziłam. - Pogadamy o tym później, okej? Ale zaplanujemy to. Przytaknął i ponownie mi podziękował.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Szybko nadszedł piątkowy wieczór i byłam zdenerwowana. Cztery razy spakowałam, rozpakowałam, po czym ponownie spakowałam torby dziewczynek tylko po to, by upewnić się, że wszystko miały. - Kacie, jadą tylko na dwie noce – drażnił się Brody, patrząc jak grzebałam w torbach i po raz piąty wszystko z nich wyjmowałam. - Wiem, ale chcę, aby było im wygodnie i żeby miały swoje pluszaki i… - Kochanie. Wszystko będzie dobrze. – Podszedł i zabrał mi z ręki piżamę Lucy, delikatnie odkładając ją do torby z księżniczką Sofią. – Wiem, że to dla ciebie ciężkie, ale na dłuższą metę, choć bardzo nie cierpię tego przyznawać, tak będzie pewnie dla nich najlepiej – powiedział. Widziałam napięcie w jego szczęce. - Dla ciebie to też jest trudne? - Oczywiście – przyznał. – Samolubnie pragnę, by kochały mnie bardziej od Zacha. Wiem, że jest ich biologicznym tatą, ale są tak ważną częścią mnie, że zakłułoby mnie jak skurwysyn, gdyby wybrały jego ponad mnie. Przytaknęłam i spojrzałam na ich torby wypełnione czterema piżamami, pluszakami i szczoteczkami do zębów. - Trochę tak, jak niedawno zakłuło Freda – kontynuował powoli Brody. Poderwałam głowę i wwierciłam się w niego spojrzeniem. - Hm? - Obserwowałem go, kiedy mówiłaś o liście od ojca. Nic nie powiedział, ale wiem, że musiało być mu ciężko słuchać jak mówiłaś o tym, że pragniesz mieć związek z twoim prawdziwym tatą. - Och, ze mną i Fredem jest inaczej. – Zbyłam go machnięciem, nie chcąc ani przez chwilę myśleć o tym, że zraniłam uczucia Freda. - Naprawdę? Jak to? - Po pierwsze, miałam dwanaście lat, kiedy kupiłyśmy to miejsce, a po drugie, dopiero od kilku lat jest z moją mamą. - Zejdź na ziemię. – Wyjął z torby pluszowego króliczka Piper i rzucił nim we mnie. – Mogli ci nie powiedzieć, że byli razem, ale ta dwójka od lat

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

działała za twoimi plecami. I bez względu na to kiedy zaczęli się spotykać, Fred nie musiał obściskiwać się po nocach z twoją mamą, aby mu na tobie zależało. - Chyba masz rację. – Wzruszyłam ramionami. Pukanie do drzwi ucięło naszą rozmowę. Wzięłam głęboki wdech i wydęłam policzki, wypuszczając go. - Już czas. Kiedy wyszliśmy z mojego pokoju, dziewczynki wybiegły ze swoich, ścigając się do drzwi. - Dasz radę, dzieciaku. – Pocierał moje ramiona idąc za mną. - Ja otworzę drzwi! – Piper podskakiwała z podekscytowaniem w górę i w dół. Lucy dąsała się, wydymając dolną wargę. - Nie, ja chcę otworzyć. - Ja otworzę. Uciszyłam je obie, przechodząc obok i otwierając drzwi. Zach poderwał szybko głowę. - Cześć – przywitał się nerwowo. - Hej. Próbowałam brzmieć na pełną werwy, ale żałośnie dałam ciała. Przez większą część minionych pięciu lat miałam dziewczynki prawie wyłącznie dla siebie i nie byłam jeszcze gotowa, aby się dzielić, ale trzeba było to zrobić. Jak plaster, po prostu go zerwać. Zach zaoferował Brodyemu rękę, a on nie wahał się, by ją uścisnąć. Choć ta dwójka nigdy się nie zaprzyjaźni, to byli w stanie dojść do porozumienia. Zach nie ingerował, ani nie kwestionował roli Brody’ego w życiu dziewczynek, a Brody nie próbował powstrzymać go przed rozpoczęciem z nimi relacji. Czułam się pobłogosławiona z powodu tego, że byli w stanie odsunąć na bok dumę i zaakceptować to, co było najlepsze dla Lucy i Piper.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Więc, jakie plany na weekend? – Brody stanął w większym rozkroku i wypchnął do przodu pierś bardziej niż zwykle. Pomimo tego, że pragnął dla swoich Twinkies tego co najlepsze, to nadal od czasu do czasu musiał pomachać trochę swoją flagą samca alfa. - Moja siostra z mężem i nowonarodzonym dzieckiem są w mieście. Myślę, że zabierzemy dzieci do zoo i może pozwolimy im popływać w hotelowym basenie. Nic zbyt ekscytującego. Basen? O mój Boże. Nie rozważałam nawet myśli o tym, że będą pływały. - Zach, brały lekcje, ale żadna z nich nie jest jeszcze świetnym pływakiem. – Mój głos był piskliwy, kiedy poczułam jak moja pierś unosiła się w panice. Brody także musiał to wyczuć, ponieważ instynktownie złapał mnie za rękę i delikatnie ją uścisnął. - Wspominałaś o tym wcześniej, więc poszedłem do sklepu sportowego i kupiłem te super stroje kąpielowe z wbudowanymi wokół piersi rękawkami co uniemożliwia im zanurzenie się – powiedział z dumą. – Mogą zjechać ze zjeżdżalni i szybko pójść pod wodę, ale natychmiast ponownie wyskoczą na powierzchnię. Te stroje są całkiem super. - Brzmi świetnie. My też powinniśmy im takie kupić, Kacie. – Brody robił co mógł, by mnie pokrzepić. Ale, co dziwne, nie potrzebowałam tego. Sama myśl o tym, że Zach pomyślał z wyprzedzeniem i poświęcił czas, by pójść do sklepu i kupić dziewczynkom coś, co zapewni im bezpieczeństwo i zaspokoi moją szaloną nadopiekuńczość, sprawiła, że poczułam się o wiele lepiej. Pokazało mi to także, jak bardzo w ciągu minionego roku dorósł Zach. Początkowo było chwiejnie. On nie znał ich, a one jego, ale zrobił co mógł, by dowiedzieć się na ich temat ile się dało i dobrze się bawić przy każdych jego odwiedzinach. Ale teraz, uwodnił, że myślał jak prawdziwy tata. W tym momencie się rozluźniłam. Może moje rozluźnienie będzie trwało pięć minut, albo pięć dni, ale wiedziałam, że Zach był w stanie być dla nich świetnym tatą. Z nim i Brodym stojącymi za nimi murem, Piper i Lucy podbiją cały, pieprzony świat.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody - Jak się masz? Kacie westchnęła i pozwoliła, by jej głowa opadła na kanapę, obracając ją, by na mnie spojrzeć. - Żałośnie. Odgarnąłem z jej czoła kosmyk włosów. - Jeśli to coś warte, to sprawiasz, że żałosność wygląda pięknie. Uśmiechnęła się do mnie i pochyliła, by oprzeć mi głowę na ramieniu. - Dzięki Bogu, że tu ze mną jesteś, inaczej postradałabym rozum. - Wiem. – Uścisnąłem delikatnie jej kolano. – Dobrze sobie radzisz. Skłamałem. Nie radziła sobie świetnie, ale niektóre kłamstwa są po prostu konieczne. Lucy i Piper nie było dopiero od dwóch godzin, a ona już dwa razy napisała do Zacha, by sprawdzić co u nich. Muszę jednak oddać temu kolesiowi to, że był względem niej bardzo cierpliwy. - Jak długo już ich nie ma? – zajęczała Kacie. Opuściłem głowę na kanapę, odzwierciedlając jej pozycję. - Jakieś dziesięć minut dłużej, niż kiedy pytałaś ostatnio. Skrzywiła się. - Nie ma szans, że to zniosę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Tak, zniesiesz. – Wstałem i wziąłem ją za ręce, podciągając do góry. - Chodź. Chcę ci coś pokazać. - Dokąd idziemy? Pociągnąłem ją za sobą na zewnątrz. - Cicho. Zobaczysz. Przytrzymałem jej otwarte drzwi, kiedy wskakiwała do samochodu i zagwizdałem na Diesela, który spał na tarasie. - Chodź, ty leniwy draniu. – Otworzył oczy i powoli zszedł po schodach i podszedł do samochodu. Gapiłem się na niego, a on na mnie. – No chodź. Wsiadaj – poleciłem. Zrobił dwa kroki w tył, podbiegł do przodu i wskoczył na tylne siedzenie, lądując wygodnie na środku podwójnych kanap. Przeszedłem na swoją stronę i wspiąłem się do środka, uśmiechając się do Kacie, która patrzyła na mnie kątem oka. Rzuciłem jej duży, tandetny uśmiech, uruchomiłem silnik i ruszyłem z podjazdu. Po piętnastu minutach jazdy na północ zapytała mnie ponownie: - Zamierzasz mi powiedzieć dokąd jedziemy? - Chcę coś sprawdzić i pomyślałem, że również będziesz chciała to zobaczyć. Odpowiedź uspokoiła ją na resztę drogi, podczas której trzymaliśmy się w ciszy za ręce, a Kacie co dziesięć minut sprawdzała godzinę na telefonie.

Trochę później wjechaliśmy na farmę rodziców. Żwir strzelał, a liście szeleściły pod kołami, kiedy przejechałem obok domu, kierując się w lewo, gdzie pojazdy zwykle nie jeździły. - Co robisz? – krzyknęła Kacie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Zobaczysz. – Mrugnąłem do niej. Ostrożnie poprowadziłem samochód obok warsztatu taty i przez wysoką trawę, aż w zasięgu wzroku pojawiła się stodoła. Kacie wyszczerzyła się kiedy ją zobaczyła, nadal z wymalowanymi z boku słowami „Wyjdziesz za mnie? #30”. Deszcz lekko zmył napis, ale nie usunął go całkowicie. Miałem nadzieję, że nigdy tego nie zrobi. - Co my tu robimy? Parkując ciężarówkę, wyskoczyłem i przeszedłem na jej stronę, by otworzyć drzwi. - Wyjdź, a zobaczysz. Diesel niemal ją przewrócił, kiedy wyskoczył i pognał za gromadką gęsi na jeziorze, które było zabarwione na pomarańczowo z powodu zachodzącego słońca. Kacie raz jeszcze sprawdziła telefon, po czym wzięła mnie za rękę. Podeszliśmy do drzwi stodoły i odwróciłem się w jej stronę. - Nie mam pojęcia jak tam będzie wyglądało, ale od dwóch dni przychodziła tu ekipa. Sprzątali wszystkie stare bele siana, sieci pajęczyn i tego typu rzeczy. Usta Kacie wygięły się w szerokim uśmiechu i zaczęła podskakiwać z podekscytowaniem w górę i w dół, klaszcząc w dłonie. Śmiejąc się z jej reakcji, otworzyłem pchnięciem ciężkie drzwi i podparłem je tak, abyśmy mieli tyle światła, ile to możliwe. Stodoła wyglądała fantastycznie, lepiej, niż sobie wyobrażałem. - O mój Boże. – Kacie opadła szczęka, kiedy chodziła po pierwszym piętrze z szeroko otwartymi oczami. Każdy róg, każdy zakątek został uprzątnięty i zamieciony do czysta. Nie było widać żadnego źdźbła siana czy drobiny kurzu. – Wygląda niesamowicie. - To prawda. – Byłem przyjemnie zaskoczony, wędrując po pierwszym poziomie. – Wyczyścili nawet okna. - To będzie wyglądało cholernie ładnie, Brody. Cieszyłem się słysząc z powrotem radość w jej głosie. Dodatkowym bonusem było to, że nie musiała patrzeć na telefon przez kilka minut.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Tak. Gdzie chcesz wszystko ustawić? – Nie miałem pojęcia jak to tak naprawdę będzie działało. - Myślę, że zespół będzie tutaj, w rogu, by nie zabierali zbyt dużo miejsca do tańca. – Przeszła z kąta, w stronę odległej ściany z oknem, w którym brakowało połowy szyby. – I myślę, że stół prezydialny będzie tutaj dobrze wyglądał. - Co to stół prezydialny? - To miejsce, gdzie państwo młodzi jedzą wraz ze świadkami, ale jestem pewna, że Alexa i Lauren będą chciały siedzieć z Derekiem, Tommym i Maxem, więc możemy to zmienić i siedzieć tu tylko w dwójkę. Co myślisz? - Myślę, że zrobimy z tego stół dla czworga i siądziemy tam my i Twinkies. Co myślisz? - Brody. – Przechyliła głowę w bok i skupiła na mnie miękkie oczy. – Myślę, że to niesamowicie słodkie. Będą myślały, że są cool, siedząc tu z nami. - To będzie nasz pierwszy, oficjalny, rodzinny obiad. Musimy być razem. Kacie mocno przełknęła i westchnęła. - Nadal zadaję sobie pytanie, co takiego zrobiłam we wcześniejszym życiu, aby sobie na ciebie zasłużyć i jestem pewna, że musiałam ocalić autobus pełen dzieci i szczeniaczków od spadnięcia z klifu na dom spokojnej starości, czy coś w tym stylu. - Super Kacie. Świetnie brzmi, prawda? - Bardziej Super Brody. – Podeszła i objęła mnie w talii, opierając głowę na mojej piersi. Nasz uścisk nie trwał długo, ponieważ z tylnej kieszeni Kacie dobiegło nas głośne ćwierkanie. Wyciągnęła telefon i zmrużyła oczy, by zobaczyć co było na wyświetlaczu. - Awww – zagruchała. – Spójrz. Odwróciła telefon w moją stronę. Było to zdjęcie Lucy i Piper, które trzymały swojego małego kuzyna. - Miło z jego strony, że to wysłał – powiedziałem szczerze.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Przytaknęła, nadal wpatrując się w zdjęcie. - Tak, to prawda. Naprawdę się stara, prawda? - Z pewnością. - Czy ty… nie masz nic przeciwko temu wszystkiemu? – Przygryzła nerwowo wargę. - Szczerze mówiąc, początkowo byłem zdenerwowany, ale wygląda na to, że naprawdę się stara z dziewczynkami i z tobą. Tak długo, jak to utrzyma nie będę miał z nim problemu. - Wiesz co, – wymamrotała, ponownie obejmując mnie w pasie – z tego, że Zach będzie od czasu do czasu zabierał dziewczynki wynika jeden, duży bonus. - Och taak? – Sięgnąłem i złapałem ją za tyłek, delikatnie go ściskając. - Podoba mi się jak to brzmi, Jensen. Kontynuuj. - Zapewni nam to trochę, uch, wieczornego czasu sam na sam. A to coś, co nieczęsto nam się zdarza. - To prawda, a jeśli będziesz ustawiała jego dni z dziewczynkami wtedy, kiedy będę miał wolne, to będzie naprawdę miło. Sezon hokejowy wrócił z pełnym rozmachem, ale nauczyliśmy się bardzo dobrze wykorzystywać czas jaki mieliśmy. Ona i dziewczynki zaczęły nawet czasami ze mną podróżować, kiedy nie miały szkoły, lub gdy mecz był na tyle blisko, by zrobić sobie weekendowy wypad. Unosiła się na palcach, a jej usta dzieliły od moich centymetry, kiedy jej telefon znów zaćwierkał. - Okej, jeśli będzie pisał do ciebie co dwie minuty, to go zabiję – jęknąłem, kiedy sięgnęła po telefon. Kacie opadła szczęka, kiedy przesuwała oczami w lewo i w prawo, czytając wiadomość. - Co jest? – Naciągnąłem szyję, by zerknąć ponad górą jej telefonu. - To Derek. Alexa rodzi – miesiąc wcześniej. Chodź. Musimy jechać.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Wracałem do Pine City tak szybko jak mogłem. A bardziej dokładnie, do szpitala Roger’s Memorial, w którym pracowała Kacie, a Alexa rodziła. Jedną z zalet bycia zaręczonym z pielęgniarką oddziału położniczego było to, że kiedy dotarliśmy, od razu wiedziała dokąd iść. Praktycznie pokonała sprintem korytarze, by dostać się do podwójnych drzwi. - Erica, w której sali jest Alexa Harmon? – zapytała kobiety w fartuchu, siedzącej na stanowisku pielęgniarskim. - Kacie! – zawołał Derek z końca korytarza. Kacie nie zaczekała na odpowiedź Erici, tylko podbiegła prosto do Dereka. - Jak ona się ma? Co jej podają, by zwolnić skurcze? Terbutalinę? Uniósł dłonie do góry, zatrzymując ją, zarówno od przebiegnięcia obok niego, jak i od mówienia. - Nie mogli tego powstrzymać. Jest tutaj. Szybko się urodził; prawie doszło do tego w windzie. Dłonie Kacie powędrowały do ust i głos się jej załamał. - On? - Jep. Joseph Derek Harmon. Waży dwa kilogramy czterysta gramów. Teraz go trzyma, ale jeszcze nie jadł. Wyciągnąłem do Dereka dłoń. - Gratki, tatusiu. Jeszcze nigdy nie widziałem tak szerokiego uśmiechu jak ten, który mi posłał i uścisnął mi dłoń.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Dzięki. Jest cholernie niesamowity, nawet jak na dziecko, które urodziło się godzinę temu. Myślę, że jest geniuszem. - Ha! Debiutujący tata. – Kacie przewróciła żartobliwie oczami. – Powiedz jej, że wchodzę. – Pchnęła Dereka w stronę sali. - Okej. – Zaśmiał się. – Ale lekarka powiedziała, że nie będzie żadnych odwiedzin, dopóki nie przeniesie ich do normalnej sali. - Która doktorka? - Doktor Newman. Kaci zbyła go machnięciem dłoni. - Powiedz jej, że to ja i że przyjęła właśnie poród mojej najlepszej przyjaciółki. Wpuści mnie. Derek wsadził głowę do sali i przeprowadził szybką rozmowę z lekarką, nim otworzył drzwi. - Zgodziła się, ale tylko na minutę. Kacie odwróciła się do mnie i wyszczerzyła się, przeszczęśliwa z powodu perspektywy poznania Josepha. Poszedłem za nią do sali. Światła były przygaszone i grała delikatna muzyka, a pielęgniarka biegała, sprzątając wszystko. - Gratulacje. – Podszedłem i pocałowałem Alexę w czoło. - Dzięki, Brody. – Uśmiechnęła się do mnie, wymiatając z tą poświatą świeżej mamy, o której słyszałem. Odszedłem i oparłem się o ścianę, by nie wchodzić nikomu w drogę. Kacie podeszła i uścisnęła ramiona Alexy. - Tylko ty możesz tak dobrze wyglądać zaraz po urodzeniu dziecka, suko. Alexa się roześmiała, po czym złapała się za brzuch i jęknęła. - Cieszę się, że dobrze wyglądam, ponieważ czuję się jak gówno. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że moja wagina rozerwie się na pół?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Doktor Newman pokręciła głową i spojrzała na Kacie ponad okularami. - Nie trzeba było nawet nacinać krocza. Kacie spiorunowała Alexę wzrokiem i przewróciła oczami. - Królowa dramatu. – Podeszła do umywalki, podwinęła rękawy i umyła ręce aż po łokcie, nie mogąc się doczekać, by dorwać w dłonie dziecko. - Daj mi, daj mi. – Zachichotała, zgarniając go z ramion Alexy. – Wygląda bardzo dobrze, Lex. Nie ma też jeszcze dużej żółtaczki. Kacie delikatnie kołysała się z malutkim, biało-niebieskim kocem w ramionach. Opuściła głowę i zamknęła oczy, pocierając nosem nosek Josepha. Stałem zachwycony i gapiłem się na nią, kiedy zakochiwała się w tym dziecku na moich oczach. O dziwo, ogarnęły mnie emocje i nagle mogłem wyobrazić sobie całą naszą przyszłość, tylko że to nasze dziecko będzie trzymała i pocierała nosem o jego nosek. Już była najbardziej niesamowitą mamą na ziemi i nie mogłem się doczekać, by ponownie zrobić z niej mamę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Byłam zdenerwowana. Nie w tym sensie „mam nadzieję, że się nie spóźnię”, ani nawet nie „proszę, niech ten policjant mnie nie zatrzyma”. To było bardziej jak „mam rozmowę kwalifikacyjną o pracę, której pragnę”, „pierwszy dzień w nowej szkole”, „zaraz stanę przed komisją stanową”, wszystko to zwaliło się na mnie na raz. W Minnesocie był środek zimy, temperatury osiągały ledwo dwucyfrowe liczby i odmrażałam sobie tyłek, siedząc na metalowej ławce, ale nie byłam jeszcze całkiem gotowa, by wejść do kawiarni i poznać tatę. Moglibyście pomyśleć, że po całym tym czasie, i bez względu na okoliczności w jakich mnie zostawił, będę podekscytowana spotkaniem z nim, ale nie byłam. Byłam przerażona. Co, jeśli go nie polubię? Co, jeśli on nie polubi mnie? Co, jeśli stracę odwagę, by zapytać go o wszystko, o co chciałam przez piętnaście lat? Wiesz w jaki sposób się tego dowiesz, Kacie? Wchodząc do środka. Nie wiedziałam czy były to słowa mojego mózgu, czy zimnych palców u stóp, ale coś skłoniło mnie do ruszenia betonowymi schodami i do wejścia do małej kawiarenki. Dzwonek nad drzwiami zadźwięczał, kiedy otworzyłam je pchnięciem. Cicha muzyka, ciepłe powietrze i zapach kawy, natychmiast

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

wypełniły moje zmysły, powodując, że było mi przytulnie i czułam się odprężona. Może ostatecznie będzie to świetny dzień. Zdjęłam płaszcz, celowo nie rozglądając się po stolikach. Nie wiem dlaczego, ale chciałam, aby on pierwszy mnie zobaczył. Kiedy poruszałam się w zwolnionym tempie, by odwiesić płaszcz na wieszak za drzwiami, wzięłam głęboki oddech. Kiedy się odwrócę, wszystko będzie inne. Dobre, lub złe, ale inne. Jeden, głęboki oddech i… odwróciłam się. Przeszukiwałam wnętrze, ale nie widziałam go. Co to za uczucie, które miałam w brzuchu? Rozczarowanie? Ulga? Nie byłam całkiem pewna, ale coś ciążyło mi jak skała. Facet w kącie przykuł moją uwagę, kiedy wstał i pomachał do mnie. On. Żołądek znów mi podskoczył, kiedy uśmiechnęłam się i pomachałam. Mijałam szybko stoliki i krzesła, próbując wymyślić co mu powiem. Na szczęście nie musiałam się długo zastanawiać. Zaczął pierwszy: - Kacie. Łał! Spójrz na siebie – pochwalił, kiedy podeszłam bliżej. Wyszedł zza stołu i wyciągnął w moją stronę ręce. Nie byłam pewna, czy byłam już gotowa na przytulenie, ale nie było już odwrotu. Kiedy jego szorstki policzek musnął mój, zapach jego wody po goleniu natychmiast przeniósł mnie o dwadzieścia lat wstecz, do czasów, kiedy otrzymywałam wielki uścisk zanim co noc kładł mnie spać. To było niesamowite, że po tylu latach ludzie mogli pachnieć tak samo. - Jesteś taka piękna – powiedział, przytulając mnie mocniej. - Dzięki – odpowiedziałam niezręcznie. Odsunęłam się i położyłam torebkę na pustym krześle obok, decydując się zająć miejsca naprzeciwko niego. On także usiadł na swoim krześle i wziął oczyszczający oddech. - Więc… - Więc. – Uśmiechnęłam się uprzejmie. – Mamy świetną pogodę, co? Głęboki śmiech taty, trochę zbyt głośno odbił się echem po małej, cichej restauracji.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Och, Kacie. Zawsze byłaś żartownisiem. Co? Nie, nie byłam. Nigdy dużo nie żartowałam. Tak właściwie to wręcz przeciwnie. Byłam dziwnym dzieckiem, które co rano ścieliło swoje łóżko i upewniało się, że moje pluszaki leżały w idealnej linii i oczywiście w porządku alfabetycznym. Byłam także dziwnym dzieckiem, które każdego dnia nosiło do szkoły na lunch marchewkę i groszek cukrowy. Byłam dziwnym dzieckiem, które po jedzeniu nie pływało przez pół godziny, w obawie o to, że złapie mnie skurcz i umrę w jeziorze. Żarty nigdy nie były dla mnie. To dlatego tak dobrze dogadujemy się z Brodym. Był dowcipnisiem, yin, do mojego yang. - Czy mogę coś podać? – Głos kelnerki wyciągnął mnie z mojego snu na jawie i zagapiłam się na nią, jakby zapytała mnie właśnie czy chciałam skoczyć z dachu budynku. Powędrowała spojrzeniem do taty i z powrotem do mnie. – Proszę pani? - Och, przepraszam. – Pokręciłam głową, by oczyścić myśli. – Poproszę gorącą czekoladę. Z podwójną bitą śmietaną. - Jasne. Zaraz wracam. – Uśmiechnęła się uprzejmie i odeszła. - Co u twojej mamy? Zaskoczyło mnie pierwsze pytanie taty, ale mama była w moim życiu źródłem pocieszenia i siły, wiec wiedziałam, że nie mogłam popełnić błędu przy odpowiedzi. - U niej świetnie. W zasadzie niesamowicie. - Dobrze to słyszeć. – Przytaknął. – A gdzie twój narzeczony, supergwiazda? Pomyślałem, że może do nas dołączy. - Nope. Mają dziś u siebie mecz, więc jest w mieście. - Och. – Zabrzmiał na rozczarowanego. – Często chodzisz na jego mecze? - Na tak wiele jak mogę, kiedy nie pracuję. J… jestem teraz pielęgniarką – dodałam, zdając sobie sprawę, że on nic o mnie nie wiedział. - Naprawdę? Dobrze dla ciebie. – Wyszczerzył się dumnie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Tak czy inaczej, razem z dziewczynkami uwielbiamy… - Zamilkłam. – Wiesz, że jestem mamą? Zrobił wielkie oczy i odrobinę otworzył usta. - Nie. Jestem dziadkiem? Frustracja wypełniła wolną przestrzeń w mojej głowie, kiedy nazwał się dziadkiem. Dziewczynki mają już dwóch dziadków – Freda, który był przy nich przy wszystkich obdartych kolanach i cieknących nosach, oraz Boba, który zrobił im w zeszłym roku na urodziny najbardziej uroczy, wściekle różowy mini stół piknikowy. Na brzegach ławki namalował nawet ich imiona i małe, białe stokrotki. To właśnie był dziadek. - Taa, jesteś. Tak właściwie, to dwa razy w ciągu dziesięciu minut. – Zachichotałam nerwowo. – Mam bliźniaczki. Mają sześć lat, prawie siedem. - Nie żartuj. To niesamowite. – Pokręcił powoli głową. Kiedy obserwowałam go podczas mówienia, zdałam sobie sprawę, że miałam po mamie więcej, niż moje rudawo-brązowe włosy. Tata miał wielki nos, który przy grzbiecie przechylał się lekko w lewo, a także kwadratową twarz i byłam wdzięczna, że nie wygrałam tych dwóch rzeczy w loterii DNA. - Tak właściwie, to przyniosłam ich zdjęcie. – Sięgnęłam do torebki i zajęło mi to chwilę, ale wyciągnęłam kilkanaście zdjęć dziewczynek i położyłam je na stole. – Nazywają się… - Kiedy spojrzałam znad torebki, tata miał przed sobą telefon i coś na nim pisał. - O, przepraszam. – Szamotał się, by go odłożyć, kiedy zdał sobie sprawę, że przestałam mówić. – Jak mają na imię? - Lucy i Piper. – Małe westchnienie opuściło moje ciało, kiedy powiedziałam mu jak się nazywają. – Na telefonie mam więcej ich zdjęć, jeśli chcesz zobaczyć, całą masę. – Rozśmiałam się. Podniósł zdjęcia i przyjrzał się im bardzo przelotnie, nim odłożył je na stół. – Są słodkie. Jest okej, możesz mi je pokazać innym razem. - Okej. – Byłam rozdrażniona, zbierając zdjęcia i wkładając je z powrotem do torebki. - Słuchaj, wiem że potrzeba było trzech listów, by w końcu cię tu ściągnąć, ale cieszę się, że przyjechałaś. Chciałem z tobą o czymś porozmawiać.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Uniósł do ust czerwony kubek i zrobił łyk kawy. – Nie czytam już gazet. Tak jak większość ludzi, wiadomości zdobywam z komputera, ale tamtego czerwcowego poranka tak się złożyło, że podniosłem tę jedną gazetę i zobaczyłem okładkę. Moja dziewczynka zaręczona ze złotym chłopcem Minnesoty. Idealne wyczucie czasu. Znak, jeśli wolisz. Jakby ktoś mi mówił, że w końcu nadszedł czas, abym się z tobą skontaktował. Odchyliłam się w krześle i skrzyżowałam ręce na piersi, po cichu próbując wymyślić dokąd zmierzał z tą przemową. - Tak czy siak, wcześniej tamtego ranka, odmówiono mi dotacji na rozkręcenie interesu i myślę, że tak właściwie może to być dla ciebie świetna okazja na inwestycję. Moje serce zamarło, a szczęka opadła. - Cóż, – kontynuował, widząc moją reakcję – dla ciebie i Brody’ego. Bo widzisz, usiłuję założyć mały interes konsultacyjny, ale potrzebuję pieniędzy na rozkręcenie go i oto co sobie pomyślałem – gdyby Brody mógł mi dać pięćdziesiąt kawałków, to moglibyśmy ustalić procenty, które otrzymywałby co roku. Myślałem może o trzech procentach? To jest kwestia do negocjacji. Myślę, że z moją wiedzą i jego gotówką, interes naprawdę wystartuje i bardzo szybko mógłbym go spłacić. Może być cichym partnerem w mojej małej przygodzie. Co myślisz? Zamknęłam po cichu usta i wciągnęłam przez nos głęboki oddech, po prostu się na niego gapiąc. Kiedy wsiąkły we mnie jego słowa, to zniknęło tych kilka czułych wspomnień o nim, które od dzieciństwa chroniłam jak złoto. Jedyne co na zawsze zapamiętam, to fakt, że po piętnastu latach tata wreszcie się ze mną skontaktował, ponieważ chciał pieniędzy – od mojego narzeczonego. Nie byłam niczym więcej, jak szczeblem w jego oślizgłej drabinie. Tym, którego zamierzał użyć, by dotrzeć tam, gdzie chciał. - KJ? W chwili, kiedy użył przezwiska jakim nazywał mnie w dzieciństwie, straciłam głowę. - To dlatego się do mnie odezwałeś? Dla pieniędzy? – syknęłam przez stół, pochylając się do przodu.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Cóż, ja… ja… ja chciałem się też dowiedzieć co u ciebie – jąkał się. – Pomyślałem tylko, że powinniśmy kuć żelazo póki gorące i ruszyć z tym. - O mój Boże, jesteś niemożliwy! – Zerwałam się, niemal uderzając w kelnerkę, która przyniosła moją czekoladę. - Słuchaj, chłopak nie będzie wiecznie grał w hokeja, Kacie. Spójrz prawdzie w oczy. – Uśmiechnął się, zadowolony z siebie, całkowicie nie łapiąc dlaczego byłam zła. – Będzie potrzebował jakiegoś zajęcia, kiedy skończy karierę. Dlaczego by mądrze nie zainwestować? - Inwestuje mądrze. We mnie i moje córki. W życiu nie chodzi tylko o pieniądze, Don. Liczy się rodzina, miłość i życie. - To naiwne. Usiądź i przegadajmy kwestię, na której oboje możemy skorzystać. Jego obrzydliwe słowa ściekły ze mnie i nagle zapragnęłam prysznica. - Ty tu sobie siedź. Ja wracam do domu – do mojego prawdziwego taty. – Odwróciłam się i wzięłam płaszcz, wybiegając na zewnątrz zanim w ogóle go założyłam.

Pędząc do jeepa czułam się jak cholerna idiotka. Jak mogłam być tak tępa? Jak do cholery mogłam sądzić, że facet, który opuścił swoją rodzinę w taki sposób, nagle zmieni zdanie i zapragnie znów nawiązać ze mną relacje? Wówczas to we mnie uderzyło – ponieważ Zach to zrobił. Zach odszedł tak jak mój tata, ale jak się okazało, dorósł i zmienił się. Dowodził temu przy każdej możliwej okazji w ciągu zeszłego roku. Część mnie miała nadzieję, że ten sam cud przytrafił się tacie, ale zamiast tego, historia się powtórzyła. Jedyną różnicą było to, że teraz byłam na tyle dorosła, by zrozumieć co się naprawdę działo i przez to, to ja byłam osobą, która odeszła.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kiedy dotarłam do domu, łzy spływały mi po policzkach. Byłam cholernie wdzięczna, że dziewczynki jeszcze przez kilka godzin będą w szkole. Kiedy weszłam do kuchni, zdałam sobie sprawę, że nikogo nie było w domu. Wówczas przypomniałam sobie, że we wtorki mama chodzi na spinning. W domu było cicho. Zbyt cicho, przez co pozostałam sama z moim umysłem, który zdecydował się w kółko odtwarzać ostatnie kilka godzin. Nie bądź naiwna. Usiądź. Spójrz prawdzie w oczy. Za każdym razem, kiedy myślałam o słowach, które do mnie wypowiedział, klatka piersiowa zaciskała mi się coraz bardziej. Podeszłam do kanapy w pokoju dziennym i powoli usiadłam, zdeterminowana, by nie pozwolić sobie wylać ani jednej łzy więcej z powodu taty. Czułam się po prostu tak… głupio. - Skarbie, wszystko okej? – Szorstki, dobiegający z kuchni głos Freda wziął mnie z zaskoczenia. Byłam tak zatracona we własnych myślach, że nie usłyszałam nawet jak wszedł. – Co jest? – Ściągnął brwi jak tylko zobaczył moją twarz i szybko do mnie podszedł. Usiadł obok i przyciągnął mnie do siebie. Ten jeden uścisk od Freda był wszystkim czego potrzebowałam, by całkowicie się rozkleić. Kołysał mnie delikatnie i nie zadał kolejnego pytania. Zwyczajnie pozwolił mi się wypłakać. Po krótkiej chwili, która wydawała się być wiecznością, odsunęłam się i pociągnęłam nosem. Uniósł do góry palec wskazujący i zeskoczył z kanapy. - Poczekaj. – Pospieszył do szafki po drugiej stronie pokoju i wziął pudełko chusteczek.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Zabrałam od niego jedną i wydmuchałam nos na tyle głośno, by przestraszyć rybę w jeziorze. - Przepraszam, jeśli obsmarkałam ci koszulę. Spojrzał na koszulę i wzruszył ramionami. - Nie przejmuj się tym. Lubię ciebie i twoje smarki. - Poszłam zobaczyć się z tatą – wypaliłam. - Och. – Przybrał oszołomiony wyraz twarzy i przytaknął powoli. – Jak poszło? - Było okropnie. – Zaczęłam mówić chaotycznie. – Nie zadał ani jednego pytania na mój temat. W ogóle nie wydawał się być zainteresowany niczym, co robiłam w życiu. Próbowałam pokazać mu kilka zdjęć Lucy i Piper, ale ledwo nawet na nie spojrzał. Okazuje się, że zaprosił mnie tam tylko po to, bym poprosiła Brody’ego, aby zainwestował w jakąś firmę, którą próbuje rozkręcić. - Poważnie? To okropne. – Fred zabrzmiał na jeszcze bardziej oburzonego niż ja. – Jak mógł spojrzeć na te małe dziewczynki i nie zakochać się od razu w ich słodkich twarzyczkach? Jak mógł nie być dumny z ciebie i z tego co osiągnęłaś niemal całkowicie sama? Rany, naprawdę mnie to wkurza. Spojrzałam na Freda, który pocierał zaciśniętą szczękę swoimi spracowanymi dłońmi. Jego oczy były pełne złości. Złości i opiekuńczości z powodu tego, że ktoś nie poświęcił mi i moim córkom uwagi, na którą, według niego, zasługiwałyśmy. Był zły i opiekuńczy tak, jak na prawdziwego tatę przystało. - Fred? – Usiłowałam powiedzieć, pomimo guli wielkości piłki golfowej, którą miałam w gardle. – Przepraszam za to, co powiedziałam w dniu otrzymania pierwszego listu… o tym, że chciałam w końcu stworzyć związek z tatą. - Jest okej, dzieciaku. – Sięgnął i poklepał mnie po kolanie. – Wiem jak mocno przez całe życie chciałaś mieć ojca. Wpatrywałam się głęboko w piękne, jasnoniebieskie oczy mężczyzny, który zabrał mnie do szpitala, by założyli mi szwy na brodzie, kiedy miałam dwanaście lat i wjechałam na rowerze prosto w drzewo. Oczy mężczyzny,

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

którego sylwetka stała w oknie, kiedy Zach odwiózł mnie po naszej pierwszej randce. Oczy mężczyzny, który po raz pierwszy płakał przede mną, kiedy przywiozłam dziewczynki do domu ze szpitala i trzymał każdą na jednym ramieniu. W oczy mężczyzny, z którym nie łączyła mnie ani jedna kropla krwi, ale pomimo tego kochał mnie bezwarunkowo, podczas gdy inny mężczyzna zdecydował, że nie byłam tego warta. - Właśnie o to mi chodzi – mam już jednego. Jesteś najlepszym tatą o jakiego kiedykolwiek mogłabym poprosić. – Łzy ponownie zakłuły mnie w oczy, ale tym razem ze szczęścia. – Może i nie łączy nas krew, ale mamy więcej wspólnych wspomnień z jednego dnia, niż posiadałam w ciągu dziesięciu lat z nim. Byłeś przy moim boku od tak dawna jak pamiętam, Fred, i to po prostu pasuje, byś towarzyszył mi podczas ślubu. Czy poprowadzisz mnie, proszę, nawą? - Łał. – Fred przełknął i odchrząknął. – Bardzo się cieszę, że tak czujesz, Kacie, ponieważ ja dokładnie to samo czuję do ciebie. Z radością poprowadzę cię nawą, wprost w ramiona mężczyzny, który kocha twoje dziewczynki tak samo, jak ja ciebie. Zarzuciłam mu ręce na ramiona i ścisnęłam tak mocno, jak mogłam. - Ja też cię kocham… tato.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody Lubiłem myśleć o sobie, jak o opanowanym facecie. Radzenie sobie na lodzie ze sporą ilością wypowiedzianych bzdur i innego gówna naprawdę otępiło mnie na dupkowatość tego świata. Ale jedna rzecz, która powoduje, że przełączam się w tryb ataku, to patrzenie na cierpienie kogoś, kogo kocham. Zwłaszcza, jeśli tym kimś okazuje się być moja narzeczona.

- To do dupy. Ale fiut. – Andy siedział zdumiony, kiedy opowiedziałem mu historię spotkania Kacie z ojcem. - Stary, kiedy opowiadała mi o tym w zeszłym tygodniu, była cholernie smutna. Chciałem go wówczas znaleźć i skręcić mu kark gołymi rękoma. - Mogę sobie wyobrazić. Nie ma nic gorszego od tego, kiedy ktoś doprowadza do łez twoją dziewczynę. – Wstał, podszedł do drukarki i wyciągnął papier. – Naprawdę myślisz, że to zadziała? - Musi. – Wzruszyłem ramionami. – Wiem w jaki sposób działają ludzie jego pokroju. Widzą tylko jedną rzecz.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Przez kolejne pół godziny Andy prowadził gadkę szmatkę, podczas gdy ja zerkałem na zegarek i krążyłem nerwowo po jego biurze. - Uspokój się. – Roześmiał się, siedząc przy biurku tak zrelaksowany, jak zawsze. - Chcę po prostu mieć to już z głowy. – Wyciągnąłem ręce wysoko w powietrze, próbując za wszelką cenę się zrelaksować. – Niczym nigdy się nie denerwujesz? Cały czas jesteś taki sam. - Pewnie, niejedno załazi mi za skórę, – powiedział nonszalancko - ale radzenie sobie z tego tupu szumowinami nie jest jedną z tych rzeczy. Głos Ellie rozbrzmiał w pokoju. - Panie Shaw, przyszedł klient z godziny jedenastej. Andy skrzyżował ze mną spojrzenie. - Gotowy? - Tak, kurwa. Wcisnął przycisk na telefonie. - Dzięki, El. Przyślij go tu. Minutę później otworzyły się drzwi i Ellie wprowadziła Dona Jensena. Siedziałem za biurkiem Andy’ego, tak mocno ściskając drewniany brzeg, że myślałem, iż może pęknąć. Andy wyczuł moje napięcie i podszedł, by uścisnąć mu dłoń. - Cześć, Don. Wejdź. Don skończył z Andym i podszedł do mnie, wyciągając z zapałem rękę, całkowicie nieświadomy, kiedy ją zignorowałem. - Więc to jest mężczyzna, który zaręczył się z moją dziewczynką. Gratulacje, jest niezłą partią.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Skąd do chuja możesz to wiedzieć? - Ellie, wstrzymaj przez chwilę moje telefony, proszę – zawołał Andy. Ellie przytaknęła i zatrzasnęła za sobą drzwi. - Proszę usiąść, panie Jensen. – Andy machnął w stronę kanapy. - Proszę, mów do mnie Don. – Wyszczerzył się, patrząc pomiędzy Andym i mną. – Byłem zaskoczony, że się do mnie odezwałeś, Brody. Kacie opuściła kawiarnię obrażona, ale cieszę się, że w końcu przemówił rozsądek i pogadała z tobą o mojej ofercie. - O taa, pogadała ze mną o tym – powiedziałem sarkastycznie. – Oto jak się sprawy mają, Don. Jestem zakochany w Kacie. Kocham ją bardziej, niż kiedykolwiek kochałem kogoś na tej planecie i kiedy ktoś ją smuci, to jestem skłonny pójść na koniec świata, by upewnić się, że to się więcej nie powtórzy. Więc oto jak będzie: Kacie nie chce cię nigdy więcej widzieć – przenigdy – ale ja nie jestem głupi; wiem, jak działają tacy ludzie jak ty. Jego radosny uśmiech zblakł i zastąpił go grymas, kiedy zdał sobie sprawę, że nie był tu dla przyjemności. - Wysłałeś jej list. Zignorowała go, więc wysłałeś jej jeszcze dwa, aż w końcu zgodziła się z tobą spotkać. – Stanąłem prosto, krzyżując ręce na piersi. – Więc oto moja propozycja. Powiedziała, że prosiłeś o pięćdziesiąt tysięcy. Podwoję to i dam ci sto. Zrobił wielkie oczy, ale nie odezwał się, wiedząc, że nie skończyłem. - Jednakże, aby otrzymać te sto kawałków, będziesz musiał podpisać kontrakt, który trzyma mój dobry przyjaciel, Andy, w którym obiecasz, że nigdy, przenigdy więcej, nie skontaktujesz się z Kacie, z jej córkami i Sophią, inaczej zaskarżę cię do sądu i wniosę o odszkodowanie dwadzieścia razy większe od tego, co ci daję. - A jeśli odmówię? – prychnął. - Wówczas wyjdziesz stąd bez pieniędzy, ale nadal z tak samo marnymi szansami, by dostać się w pobliże Kacie. Wynajmę dla niej i dziewczynek grupę ochroniarzy na miarę prezydenta, jeśli kiedykolwiek zaczniesz rozważać ponowny kontakt z nią. Z pieniędzmi czy nie, nigdy więcej jej nie zobaczysz. - Jesteś w mafii, czy co? – obraził się.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nope. – Uniosłem brodę w powietrze. – Jestem chorym z miłości facetem, który ma tyle kasy, że nie wie co z nią zrobić i będę chronił to co moje za wszelką cenę. - Tyle kasy, że nie wiesz co z nią zrobić? – Przechylił głowę w bok i wyrachowany uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. – Wobec tego chcę więcej. Daj milion i umowa stoi. Gapiłem się prosto w jego oczy. - Pierdol się. Sto tysięcy. Bierz, albo nie, ale masz dwie minuty na podjęcie decyzji. Wówczas wywalę cię stąd na zbity pysk, kompletnie bez grosza. Spojrzał w ziemię, jakby rozważał swój kolejny ruch, pomimo tego, że doskonale wiedziałem, jaki on będzie. - Masz długopis? – Westchnął, piorunując wzrokiem Andy’ego. - Pewnie. – Andy położył przed nim na stoliku kontrakt i podał mu długopis. Nawet go nie przeczytał. Wpisał tylko swoje imię, kiedy wyciągałem książeczkę czekową. Zgrzytałem zębami wypisując go. Nie chodziło o pieniądze. One nie miały dla mnie znaczenia. Kiedy Kacie płakała, mówiąc mi o ich spotkaniu i o tym, jak głupio poczuła się przez swojego ojca, górę wzięły moje opiekuńcze instynkty i wiedziałem, że muszę utrzymać go z dala od niej. - Masz umowę? – zapytałem Andy’ego. - Podpisaną i opatrzoną datą – potwierdził. - Masz. – Podałem Donowi czek, a on wyszczerzył się, patrząc na niego. – A teraz wypad. Spojrzał na mnie, a jego uśmiech jeszcze się powiększył. - Nie musisz powtarzać dwa razy. Interesy z wami to czysta przyjemność. – Skinął i odwrócił się w stronę drzwi. Byłoby warto walnąć go w tył zadowolonej z siebie głowy, gdybym nadal nie miał wyroku w zawieszeniu za moją bójkę w barze. Drzwi się zamknęły, a ja uderzyłem dłońmi o biurko Andy’ego. - Nawet mu, kurwa, nie zależało. Jak to możliwe?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Andy zacisnął usta w wąską linię i wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, człowieku. Żadna ilość pieniędzy którą zaoferowałeś, ani ochrona, którą byś wynajął nie utrzymałaby mnie z dala od mojej córki, czy miałbym kasę, czy nie. - Wiesz co jest smutne? Zapłaciłbym milion, nawet o tym nie myśląc. Brwi Andy’ego powędrowały pod sufit. - Tak? - Jep. – Przytaknąłem. – W mgnieniu oka, ale był zbyt zdesperowany. Klepnął mnie w ramię i wszedł za biurko, wkładając kontrakt do teczki. - Nie potrafię zdecydować, czy jesteś całkowicie nieczuły, czy masz największe serce na świecie, Murphy. - Nie rób mi się tu ckliwy, Shaw. – Roześmiałem się po raz pierwszy, odkąd Kacie powiedziała mi o spotkaniu z ojcem. Andy usiadł na krześle i oparł brodę na dłoniach. - Zamierzasz jej powiedzieć, że z nim rozmawiałeś? - Nope. – Nie zawahałem się nawet w odpowiedzi. – Powiedziała mi, że nie chce go więcej widzieć i upewniłem się, że tak właśnie będzie. Szczegóły jak tego dokonałem nie są konieczne. - Myślę, że Don miał rację. – Roześmiał się, kręcąc na mnie głową. – Może jesteś w mafii.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Jak niecierpliwe dziecko chciałam, aby miesiące mijały, ponieważ byłam gotowa zostać panią Murphy jakieś trzy minuty po tym, jak Brody się oświadczył, ale teraz, kiedy nasz ślub miał odbyć się za niecałe dwa tygodnie, chciałam, aby czas zwolnił, bym mogła cieszyć się każdą sekundą. - Hej, Śpiąca Królewno. – Materac ugiął się, kiedy mama usiadła na łóżku, delikatnie odgarniając mi włosy z twarzy. - Dzień dobry – wyjęczałam, rozciągając się. - No więc, zdaję sobie sprawę, że jesteś zajęta ostatnimi sprawami przed ślubem, ale razem z dziewczynkami miałyśmy nadzieję ukraść cię na kilka godzin i pojechać do Spa na jakieś mani-pedi i zabiegi na twarz, jeśli będzie czas. Co na to powiesz? - Powiem, że brzmi to fantastycznie. – Usiadłam na łóżku i zakryłam usta, ziewając. - Dobrze. – Poklepała mnie po kolanie. – Zbieraj się. Mamy godzinę. Godzinę? Muszę się pospieszyć. Wbiegłam do pokoju dziewczynek, by przygotować im ubrania. - Co chcecie na śniadanie? – zapytałam, przedzierając się przez ich zabałaganione szuflady. - Bułeczki cynamonowe – powiedziała Lucy. Piper zmarszczyła brwi.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Naleśniki z kawałkami czekolady! Wstałam i westchnęłam. - A może jajka? Przytaknęły, a ja rzuciłam im dwie sukienki i popędziłam do kuchni. W rekordowym tempie miałam patelnię na piecu i smażące się na niej jajka, podczas gdy wpychałam do ust kęs jogurtu z musli. Radosne, choć zaspane twarzyczki dziewczynek pojawiły się w kuchni w tym samy czasie, co mama. - Proszę. – Zgarnęłam trochę jajek na dwa talerze, razem z garścią jagód i postawiłam je przed dziewczynkami. Mama, która była już po prysznicu i gotowa do drogi, usiadła obok nich. Jej także podałam talerz jajek. - Skoro już tutaj siedzisz, to miałabyś coś przeciwko, by mieć je przez chwilę na oku? Chcę wziąć szybki prysznic. - Oczywiście, że nie. Idź się przygotować. – Zbyła mnie machnięciem ręki.

Jakiś czas później założyłam moje ulubione spodnie Capri i koszulkę Minnesota Wild, splotłam wilgotne włosy w schludny warkocz i weszłam do kuchni. Dziewczynki siedziały przy wyspie, a mama pochylała się nad nimi, szepcząc coś do nich. Podkradłam się do Lucy i Piper i złapałam je w pasie, kiedy byłam blisko. - Co robicie! – krzyknęłam, strasząc je na śmierć. Piper krzyknęła i zachichotała, a Lucy lamentowała:

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Mamooooo, słyszałaś nasz sekret? - Nie. – Stanęłam prosto, patrząc podejrzliwie na mamę. – Jaki sekret? - Żaden – warknęła szybko. – A teraz zostaw to i chodźmy.

Wsiadłyśmy do samochodu mamy i przejechałyśmy jakieś dziesięć kilometrów do „Lawendy i Lilii”, uroczego, małego Spa w mieście, które było kiedyś starym domem, ale zostało zmodernizowane i przerobione w intymny i relaksujący zestaw pomieszczeń, służących do rozpieszczania ludzi. Kiedy weszłyśmy do środka, powitała nas urocza dziewczyna w wieku studenckim, siedząca za pięknym, antycznym biurkiem. - Dzień dobry. – Uśmiechnęła się promiennie, nawiązując kontakt wzrokowy z całą naszą czwórką. – Jak mogę paniom pomóc? - Cześć. – Mama wyszła trochę naprzód. - Jesteśmy umówione na dzisiaj, cała nasza czwórka. - Świetnie. Nazwisko? - Jensen? - Mam was zapisane na cztery mani-pedi i cztery zabiegi na twarz. Zgadza się? Mama przytaknęła. - Fantastycznie. Proszę za mną. Pomogę wam się przygotować. – Wstała od biurka i wyciągnęła rękę. – Tak w ogóle, to jestem Amanda. – Mama uścisnęła jej dłoń, a ja i dziewczynki uśmiechnęłyśmy się do niej. Poprowadziła nas krótkim korytarzem i po schodach. Krzesła do pedikiuru stały w dużym pokoju z jasnymi, lawendowymi ścianami i kilkoma wazami pięknych, białych lilii.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Mamy tylko dwa krzesła do pedikiuru, więc zabieg będzie musiał odbyć się w dwóch grupach. Czy to okej? – zapytała Amanda, odsuwając się i puszczając nas przodem. Mama się rozglądnęła. Po drugiej stronie pokoju stały dwa, wymyślne, białe krzesła na których miałyśmy poczekać, aż dziewczynki skończą swój pedikiur jako pierwsze. - Nie ma problemu. – Uśmiechnęła się do Amandy. Kiedy Amanda opuściła podskakiwać i wszystko oglądać.

pomieszczenie,

dziewczynki

zaczęły

- Spójrz na ten kwiat, Lucy. Na dole są kryształy. – Piper patrzyła z szeroko otwartymi oczami na stojącą na stole wazę z orchideą w środku. - Mamo, czy to są kryształy? – zapytała Lucy. - Tak jakby. Tak naprawdę są to błyszczące koraliki – odpowiedziałam, zwijając w palcach ich kucyki, kiedy stałam za nimi. Mama podeszła i odłożyła torebkę, kiedy otworzyły się drzwi i do środka weszło więcej młodych dziewczyn. - Cześć, jestem Rachel – powiedziała egzotycznie wyglądająca dziewczyna z oczami łani, kolczykiem w nosie i mocno kręconymi włosami. – A to jest Audra. – Audra wyglądała trochę bardziej zwyczajnie z uroczym bobem i różowymi policzkami. - Dzień dobry – przywitała się Audra, machając ręką. Rachel klasnęła w dłonie i przyjrzała się całej naszej czwórce. - Kto pierwszy? - Ja! Ja! – Lucy i Piper doprowadziły mnie do śmiechu, podskakując jak szczeniaki w sklepie zoologicznym. - Myślę, że one idą na pierwszy strzał. – Zachichotałam. – Zakładam, że będzie w porządku jeśli tam usiądziemy? - Oczywiście. Rozgośćcie się. – Rachel podeszła i zabrała z krzeseł liliowe oraz ciemnozielone poduszki i położyła je na białej komodzie. – Usiądźcie. Podać coś do picia?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Um… ja prowadzę. Poproszę tylko gorącą herbatę – odpowiedziała mama. - Oooo, wezmę mimozę. – Wyszczerzyłam się. - Mamo, mogę też dostać… mimermozę? – zapytała Piper. Zachichotałam na jej wersję tego słowa. - Przykro mi kochanie. Jeszcze przez kilka lat nie, ale co powiesz na sok pomarańczowy? Wygląda dokładnie tak, jak mimoza. Dziewczynki przytaknęła, a Rachel zniknęła za drzwiami.

Poranek zbyt szybko mijał. - Czyż one nie są najsłodszymi istotami, jakie w życiu widziałaś? – powiedziała mama, dmuchając w swoją gorącą herbatę, kiedy obserwowałyśmy jak stópki Lucy i Piper były upiększane. Siedziały w wielkich krzesłach, wyglądając na mniejsze niż kiedykolwiek i trzymając szampanki wypełnione sokiem pomarańczowym, kiedy Rachel i Audra masowały ich małe stópki i malowały każdy, malutki paznokieć. - Są najsłodsze. I całkowicie za nimi szaleję. – Nie mogłam się powstrzymać i wyszczerzyłam się do moich uroczych córek. - A ja całkowicie szaleję za tobą – powiedziała mama, pochylając się bliżej. Poderwałam głowę i zobaczyłam jej szkliste oczy i drżącą brodę. Instynktownie sięgnęłam i nakryłam dłonią jej własne. - O co chodzi? Wzruszyła ramionami i wyciągnęła z torebki chusteczkę, ocierając nią oczy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie wiem. Moje jedyne dziecko niedługo wychodzi za maż i robię się emocjonalna. Jestem także cholernie z ciebie dumna, Kacie. Nie mogę uwierzyć ile sama osiągnęłaś od urodzenia dziewczynek. - Nie byłam tak właściwie sama. – Ścisnęłam delikatnie jej dłoń. – Byłaś przy mnie od chwili, kiedy dowiedziałam się że byłam w ciąży, mamo. Na długo przed tym, zanim Zach w ogóle odszedł. Bez ciebie nie osiągnęłabym nic z tego. - Cieszę się, że tak czujesz, Kacie, ale zdecydowanie osiągnęłabyś. Jesteś najsilniejszą kobietą, jaką znam. – Pociągnęła nosem. - Potrzeba silnej kobiety, by wychować silną kobietę. - O Boże, spójrz na mnie. – Zaśmiała się niezręcznie, ponownie ocierając oczy. – Skoro już teraz taka jestem, to jak mam przetrwać twój ślub? Chichocząc, wskazałam głową na Lucy i Piper. - Zamiast tego, skup się na nich. Zwykle nie zawodzą w wywoływaniu śmiechu.

Kilka godzin później opuściłyśmy Spa z gładką skórą i pięknymi paznokciami u rąk i stóp. - Musisz wracać, czy masz czas na szybki lunch? – zapytała mama. - Um… - Spojrzałam na telefon. – Pewnie. Miałyśmy omówić z Alexą ostatnie szczegóły dotyczące kwiatów, ale mi nie odpisuje. - Jest tutaj bardzo miła, włoska restauracja, którą niedawno otworzyli. Chcesz ją sprawdzić? Nie było sensu jechać tam autem, więc przeszłyśmy dwie przecznice do „Cellucci’s”. Przywitała nas hostessa, wzięła kilka menu i poprosiła, abyśmy za nią poszły. Minęłyśmy kilka pustych stolików i zastanawiałam się dlaczego prowadzi nas na tył. Przeszłyśmy przez duże, drewniane drzwi i…

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Niespodzianka! Odwróciłam głowę w przód i opadła mi szczęka. Alexa, Lauren, Darla, Shae i JoAnn, wszystkie stały w pobliżu dużego stołu na środku pomieszczenia, który był pełen kwiatów, balonów i serpentyn. Mama i dziewczynki odwróciły się w moją stronę i łzy ponownie pojawiły się w oczach mamy. - Co się dzieje? – Zakryłam usta dłonią i rozglądałam się po pomieszczeniu. Lauren podeszła i mocno mnie przytuliła. - Niespodziankowy wieczór panieński, głupolu. - Ale powiedziałam… - Wiemy, wiemy. Nie chciałaś tego. – Mama przewróciła oczami. – Ale twoje przyjaciółki były podekscytowane i chciały z tobą świętować. Ja także, więc baw się dobrze. Max podszedł chwiejnie i owinął swoje pulchne rączki wokół nóg Lauren. Pochyliłam się i podniosłam go. - Hej, kolego. Darla podeszła i wzięła Lauren pod rękę. - Ta blondyna mówi, że mają tu dobre jedzenie. Lauren się roześmiała, zerknęła na Darlę i z powrotem na mnie. - Dlaczego wcześniej jej nie poznałam? Jest przezabawna. JoAnn podeszła z Shae i pocałowała mnie w policzek. - Gratulacje, skarbie. Wiem, że technicznie nie jesteście jeszcze z Brodym małżeństwem, ale już jesteś dla mnie córką. Zanim mogłam coś odpowiedzieć, Shae zarzuciła wokół mnie ramiona, ściskając Maxa i mnie. - Gratulacje. Tak bardzo cieszę się waszym szczęściem. Próbowałam przełożyć Maxa na drugie biodro i przytuliłam ją.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Dzięki, że przejechałaś całą tę drogę. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko zrobiłyście. - To Alexa, niezła z niej organizatorka imprez, co? – Mama uścisnęła szybko JoAnn. Wyciągnęłam szyję w lewo i zerknęłam na Alexę, która stała obok stołu i kołysała w ramionach Josepha. Oddałam Maxa Lauren. - Wrócę za minutę, okej? – Lauren i Darla przytaknęły. - Cześć. – Uderzyłam biodrem w Alexę. - Hej. Gratulacje. – Uśmiechnęła się do mnie. - Dziękuję za to. Za wszystko. - Niee, nie wspominaj o tym. Przynajmniej tyle mogłam zrobić dla dziewczyny, która od lat jest moją przyjaciółką. Oparłam biodro o stolik i spojrzałam na moje najlepsze przyjaciółki i rodzinę, stłoczone w jednym miejscu, by świętować mój ślub z Brodym i położyłam głowę na ramieniu Alexy. - Jak to możliwe, że zawsze wiesz? Powiedziałam, że nie chcę wieczoru panieńskiego, jednak wiedziałaś, że bardzo mi się spodoba. Uniosła, po czym opuściła ramię w ciężkim westchnieniu. - Kiedy w końcu się nauczysz, Kacie? Alexa zawsze ma rację. – Uśmiechnęła się.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody Jutro poślubię dziewczynę moich marzeń. Cofam to. Poślubię dziewczynę marzeń każdego faceta. Jestem po prostu szczęśliwym draniem, który zwiódł ją, by mnie wybrała. Słyszałem od przyjaciół sporo żartów na temat ślubu i końca wolności, ale szczerze mówiąc, byłem tak podekscytowany poślubieniem Kacie, że nie żartowałem kiedy w dniu naszych zaręczyn zaoferowałem, byśmy polecieli do Vegas i wzięli cichy ślub. Ale cieszę się, że zaczekaliśmy. Stodoła wyglądała niesamowicie, kazałem zrobić dla Diesela specjalny smoking, ponieważ przyniesie nam obrączki i byłem bardziej niż gotowy na trochę tortu Oreo. Jedynej rzeczy, jakiej nie mogłem się doczekać, było zobaczenie Kacie, zmierzającej w moją stronę nawą, chwytającej mnie za rękę i przysięgającej, że będzie kochała mnie do końca życia. Wszystko inne na zawsze zblednie w porównaniu z tym momentem. Kacie i ja zgodziliśmy się nie widzieć się przez kilka dni przed ślubem, ale miałem dla niej coś i nie mogłem już dłużej czekać. Zapukałem do dużych, drewnianych drzwi zajazdu i cofnąłem się o kilka kroków. Gałka się przekręciła i cztery, malutkie paluszki owinęły się o drzwi. Otworzyłem je mocniej, Lucy mnie zobaczyła i jej brązowe oczy otworzyły się szeroko w odpowiedzi. - Brody! – pchnęła do końca drzwi i wskoczyła mi w ramiona. - Hej, dzieciaku. – Pocałowałem ją w bok głowy. – Gdzie są wszyscy? - Brody! – Piper wybiegła z domu i wskoczyła na moją wolną rękę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Są w pokoju dziennym. Chodź. – Lucy zachichotała, zakrywając usta. Szedłem korytarzem w stronę kuchni, z Twinkies na rękach, kiedy zauważyła nas Sophia. Spojrzała szybko dwa razy i uniosła ręce do góry, zatrzymując mnie. - Stój! – krzyknęła. – Przymierza suknię. - Co? Brody tu jest? – zawołała Kacie. – Mieliśmy się nie widzieć aż do jutra. - Przepraszam. – Wzruszyłem ramionami. – Nie mogłem czekać. Kiedy stałem w korytarzu, pokazując sobie z dziewczynkami głupie miny, Sophia obserwowała jak Kacie zdejmowała sukienkę, ale miała mnie na oku, by upewnić się, że nie podglądałem. Mądra kobieta. - Okej. – Sophia pomachała, abyśmy weszli do pokoju. – Nie ma jej. Roześmiałem się, kiedy skierowaliśmy się do kuchni, gdzie posadziłem dziewczynki na wyspie. - Przepraszam za to. Jakie były szanse, że wejdę dokładnie w chwili, kiedy będzie mierzyła suknię? Sophia pokręciła głową. - Było blisko. - Mnie to mówisz. Całe życie przeleciało mi przed oczami. – Mrugnąłem do niej. – No więc, co wszyscy porabiają? - Co ty tu robisz? – Kacie szybko pojawiła się w korytarzu. – Czy wszystko okej? - Wszystko świetnie. – Złapałem ją, kiedy uderzyła w moją pierś. Źle się poczułem z tym, że ją zmartwiłem. – Tak właściwie, to chciałem tylko ukraść ciebie i Twinkies na kilka minut. Czy to okej? - Pewnie… - Zabrzmiała na zmieszaną. Wobec tego, to co chcę im pokazać naprawdę sprawi, że będzie wariowała.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- I… - wyjąłem z kieszeni trzy przepaski na oczy – mogłybyście to, proszę, założyć? Kacie zamrugała kilka razy w zmieszaniu, po czym zmarszczyła brwi i spojrzała na mamę w poszukiwaniu odpowiedzi. Sophia zachichotała i wzruszyła ramionami, wycierając stół. - Nie pytaj mnie. Kilka miesięcy temu przestałam próbować zrozumieć tego chłopaka i jego sztuczki. Dziewczynki podeszły w podskokach i z radością wzięły ode mnie przepaski, a ich pełna wahania mama zrobiła to samo. - Musimy to teraz założyć? – zapytała Kacie. - Jep – odpowiedziałem. Westchnęła i pokręciła głową. - Nie mam pojęcia co to znaczy. Nigdy nie zapomnę jak słodko wyglądały moje dziewczyny, stojąc w kuchni całkowicie skołowane i mając na oczach ciemnofioletowe przepaski. - Okej. Lucy i Piper, złapcie się za ręce, a ty Lucy, weź za rękę mamę – poleciłem. Zrobiły jak przykazałem, a ja mocno złapałem Piper za rękę. - Okej, prowadzę razem z Piper. Pójdziemy powoli. - Jeśli upadnę i będę miała na ślubie podbite oko, to będziesz martwy – ostrzegła żartobliwie Kacie. Dziewczynki mocno zachichotały z powodu ostrzeżenia mamy. Wyprowadziłem je przez drzwi i na taras. - Za chwilę przejdziemy cztery stopnie. Ostrożnie. Lucy i Piper liczyły, kiedy szliśmy. - Jeden, dwa, trzy, cztery. - Dobra robota. Idziemy dalej. – Trzymałem małą rączkę Piper, kiedy szliśmy powoli jakieś sto metrów w las, stawiając stopę przed stopą. Zerkałem

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

w tył, by upewnić się, że wszyscy szli prosto i nikt nie walnął w drzewo. Wyszliśmy na wolną przestrzeń i moje serce zaczęło pędzić. Byłem cholernie zdenerwowany pokazaniem im co zrobiłem. - W porządku, jesteśmy. Kacie, zdejmij przepaskę pierwsza. Przesunęła odrobinę dłonią przepaskę na czoło, nim zobaczyła po co je tu przyprowadziłem i sapnęła. Stała z opadniętą szczęką i oczami otwartymi tak szeroko, jak jeszcze u niej nie widziałem, a ja wyszeptałem do niej: - Obserwuj ich twarze. - Okej, Twinkies, zdejmijcie przepaski. Uniosły do nich rączki i szarpnęły, mrużąc oczy na słońcu aż to zobaczyły. Ich zamek. Technicznie był to domek do zabawy, ale była to matka wszystkich tego typu domków. Piper krzyknęła tak głośno, że jestem pewien, iż wprawiła w popłoch wszystkie zwierzęta w okolicy ośmiu kilometrów, podczas gdy Lucy stała zmrożona, tak jak jej mama, niezdolna by sformułować odpowiedź. - Co myślicie dziewczyny? – Roześmiałem się. - Możemy wejść do środka? – Piper zaczęła biec w jego kierunku zanim mogłem odpowiedzieć, a Lucy podążyła za nią. - Ja… co zrobiłeś… to jest… - jąkała się Kacie, potrząsając delikatnie głową. - Powiedziałem ci, że załatwię im zamek. – Trąciłem nosem jej szyję. – No chodź. Musisz to zobaczyć. – Złapałem ją za rękę i pociągnąłem do przodu. Prawda była taka, że byłem podekscytowany tak, jak dziewczynki, a może jeszcze bardziej. Kiedy pochyliliśmy głowy, by wejść przez zaokrąglone drzwi do nowego zamku Lucy i Piper, Kacie omiotła spojrzeniem całe wnętrze. Dziewczynki pobiegły z pierwszego piętra, w górę drewnianych, spiralnych schodów prowadzących na drugi poziom. - Są tutaj schody? – zapiszczała Kacie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Tak, cholera, jest tu całe drugie piętro. I spójrz na to. – Sięgnęłam i włączyłem światło obok drzwi, włączając lampę nad nami. – Działająca elektryka. – Poruszałem na nią brwiami. - To jest szalone. Jest nawet pomalowany jak prawdziwy zamek. Kto to zrobił? To płyty kartonowo-gipsowe czy cegła? - Przesunęła dłonią po gładkiej ścianie. – I czy to jest umywalka? – Rzucała pytaniem za pytaniem i obracała się w kółko, próbując wszystko przyswoić. Roześmiałem się, próbując nadążyć, kiedy wędrowała po pierwszym piętrze. - Tak, to płyty, ale wynająłem artystę, który przyszedł i pomalował je tak, że wyglądają jak prawdziwy kamień. I tak, to umywalka, w której kiedyś będzie bieżąca woda. Kacie odwróciła się w moją stronę, całkowicie zdumiona. - Brody, to niesamowite, ale to zbyt wiele. - Nawet nie blisko. – Podszedłem i położyłem jej dłonie na ramionach, uginając kolana, aż znalazłem się z nią oko w oko. – Obiecałem moim Twinkies zamek. Nie było mowy, abym je zawiódł. Westchnęła szczęśliwie i objęła mnie w pasie, opierając głowę o moją pierś. - Jeszcze nie skończyłem. Poderwała głowę do góry. - Co? - Mam jeszcze jedną niespodziankę. - Brody, nie sądzę aby zniosły dziś coś jeszcze. - Ta nie jest dla nich. – Wszedłem do małej kuchni i podniosłem z blatu pudełko wielkości książki telefonicznej. – Ta niespodzianka jest dla ciebie. Twój prezent ślubny. - Po pierwsze, ślub mamy jutro. A po drugie nie wiem, czy ja także mogę znieść dziś coś jeszcze. – Przygryzła wargę i spojrzała na mnie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Otwórz. Zsunęła kokardę i uniosła wieko, odkrywając kartkę papieru. Twarz wykrzywiła jej się w zmieszaniu, kiedy próbowała kontrolować oczy na tyle, by przeczytać. - Co to jest? - Wiem, że zgodziliśmy się nie rozmawiać aż do ślubu o tym gdzie będziemy mieszkali i mam nadzieję, że nie jesteś zła, ale podjąłem decyzję. To akt własności ziemi na której stoimy. Odkupiłem ją od twojej mamy. – Wyszczerzyłem się, pomimo tego, że na mnie nie patrzyła. – Podnieś papier. Odsunęła bibułkę na bok odkrywając okładkę wielkiej książki z planami domów. - Wybierz jeden. Jej dłoń powędrowała do gardła i postawiła chwiejny krok w tył, patrząc na mnie z niedowierzaniem. - Mówisz poważnie? - Mówię poważnie, Kacie. Zamieszkajmy tutaj, obok twojej mamy i Freda, przy jeziorze i naszym pomoście. Chcę tutaj mieszkać. Chcę, aby dziewczynki tutaj dorastały, tak jak ty. Chcę, aby wszystkie nasze dzieci tutaj dorastały. - Ale twoje mieszkanie, kochasz je. – Dłonie jej drżały, kiedy pocierała boki twarzy, nadal w pełni nie przyswajając tego, co słyszała. - Kocham moje mieszkanie, więc tak sobie pomyślałem, że może zatrzymamy je, na wypadek gdybyś przyjechała z dziewczynkami na mecz i nie będzie nam się chciało jechać potem tak daleko? Dojazd nie jest dla mnie taki zły i tak naprawdę muszę podróżować tylko przez trzy czwarte roku. – Dziewczynki tupały nad naszymi głowami, a ja ująłem dłoń Kacie. – No dalej, co powiesz? Wybudujmy się tu. Ciężki oddech wstrząsnął jej ciałem, kiedy zamknęła oczy, otworzyła je, a potem wypuściła powietrze. - Nadal czekam, aż obudzę się z tego snu i dowiem się, że nie jesteś prawdziwy, że nic z tego nie jest prawdziwe.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie śpisz, kochanie. Oboje nie śpimy i będziemy razem żyli tym snem. Przesunęła językiem po zębach i wardze. - Dobra, Murphy. Zróbmy to. Wybudujmy dom. - Tak! – Wyrzuciłem pięść w powietrze. – Zbudowałem zamek dla moich księżniczek, a teraz nadszedł czas, abym wybudował jeden dla mojej królowej! Objąłem ją w pasie i przyciągnąłem do siebie, zamykając przestrzeń pomiędzy nami i odchylając jej głowę w tył. Wspięła się na palce i przycisnęła usta do moich warg. Smakowała słodko, jak truskawki. Delikatnie rozchyliłem jej wargi ustami i przesunąłem językiem po jej. Złapała w pięści moją koszulkę i przyciągnęła mnie bliżej siebie. Lucy i Piper zbiegły na dół, powodując, że przerwaliśmy pocałunek i objęliśmy się. - Mamo, musisz to zobaczyć! Tam są łóżka. - I łazienka! Kacie zmrużyła na mnie oczy i wypięła biodro, krzyżując ręce na piersi. - Łazienka? - A co, jeśli będą musiały siku? – Wyszczerzyłem się, łapiąc Kacie za rękę i ciągnąc ją na górę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie Dowiedziałam się, że panna młoda martwi się o małe rzeczy, które mogą potencjalnie pójść źle podczas ślubu. Może dziewczynka sypiąca kwiaty nadąsa się i odmówi przejścia nawą, może kogoś złapie kaszel podczas składania przysięgi, a może drużbowie za dużo wypiją i zemdleją w rogu. Tego typu przerażające historię słyszałam od prawie każdej osoby, na którą wpadłam w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Jedna kobieta przez całą drogę do kasy w sklepie spożywczym mówiła mi o tym, jak jej mąż płakał podczas przysięgi i że to ją wkurzyło. Szczerze, mnie też to wkurzyło. Nie to, że płakał podczas przysięgi, ale że była o to zła. Kiedy świat zaczął tak się przejmować ślubami, a mniej ekscytować się powodem dla którego do nich dochodziło? Tym właśnie się ekscytowałam, spędzeniem z Brodym reszty życia. W moich oczach, nasze wesele było tylko przyjęciem do świętowania pierwszego dnia małżeństwa. Tak długo, jak na końcu będę panią Murphy, nie obchodziło mnie czy tort się przewróci, ani czy podrę sukienkę. - Mamo? – Głosik Piper wyciągnął mnie z mojej prowizorycznej, małżeńskiej mównicy, z powrotem do rzeczywistości. - Nie śpię, kochanie. Wejdź. – Usiadłam na łóżku i spojrzałam na zegar na szafce nocnej. 7:45. Szalone włosy Piper sterczały w dziesięciu różnych kierunkach, kiedy powoli przeszła przez pokój. Odsunęłam kołdrę i wspięła się obok mnie, okrywając nas z powrotem ciasno kołdrą. Objęłam ją ramieniem i oparłam głowę o jej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Co się dzieje? - Denerwuję się. - Denerwujesz się? Jak to? - Co, jeśli nie pójdzie mi dziś dobrze? - Głos jej się urwał. - Co masz na myśli? – Przesunęłam się w bok, aby widzieć jej oczy. Wzruszyła ramionami. - Lucy powiedziała mi wczoraj, że za szybko idę i rzucam zbyt dużo kwiatków. Próbowałam jej powiedzieć, że to tylko ćwiczenia i że bardziej się postaram podczas ślubu, ale boję się. Co, jeśli znów nawalę? - Och, skarbie. – Objęłam ją i wciągnęłam sobie na kolana. – Po pierwsze, nie ma reguły, która mówi ile kwiatków na raz masz sypać, nie ma też takiej, która nakazuje iść powoli. Rób to, z czym dobrze się czujesz, a Lucy będzie musiała sobie z tym poradzić. Wiem, że spiszesz się niesamowicie i nie mogę się doczekać, aż przejdę nawę i cię zobaczę. Jej ramionka rozluźniły się i oparła się o mnie. - Okej. Nie powiedziałyśmy nic więcej. Siedziałyśmy po prostu przytulone na łóżku, kołysząc się w przód i w tył, kiedy ona myślała o oszczędzaniu kwiatków i powolnym chodzeniu. A ja mogłam myśleć jedynie o tym, jakie miałam szczęście będąc jej mamą.

Gdybyście rok temu powiedzieli mi, że będę robiła fryzurę ślubną, siedząc w kuchni mamy Brody’ego, to powiedziałabym wam, że oszaleliście. A jednak siedziałam na drewnianym krześle w kuchni, podczas gdy moja fryzjerka, Sammie, tworzyła na moich włosach wielkie, ciężkie loki. - Denerwujesz się? – zapytała Alexa.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Wzruszyłam ramionami. - Niezupełnie. Jestem po prostu gotowa, by go zobaczyć i zacząć. Lauren i moja mama siedziały na pozostałych dwóch krzesłach, podczas gdy dwie asystentki Sammie stały za nimi. - Masz najpiękniejsze blond włosy. – Jedna z nich gapiła się na długie, blond włosy Lauren. - Ugh – jęknęła Alexa, wkładając do zlewu miskę po płatkach. – Uwierzyłabyś, że ona tak się obudziła? To odrażające. - To prawda. – Roześmiałam się. – Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie. - Skarbie, zabiorę twoją suknię do pokoju Brody’ego, okej? drzwiach pojawiała się JoAnn, niosąc pokrowiec z moją suknią.

- W

- Pewnie, dzięki. – Uśmiechnęłam się. - Chwila, Brody zbudował ten dom dla rodziców, prawda? - Alexa potarła brodę, gapiąc się w przestrzeń, jakby próbowała sobie przypomnieć. - Jep. - Wobec tego dlaczego ma tutaj pokój? - To nie jest dziecięca sypialnia. Zobaczysz jak pójdziemy na górę. Właściwie, jest całkiem świetny.

Jakąś godzinę później wszystkie wyglądałyśmy absolutnie oszałamiająco, od szyi w górę. Od szyi w dół, miałyśmy na sobie workowate, zapinane na guziki koszule w kratkę. Koszule Lucy i Piper sięgały im do kostek, co uznały za komiczne. - Okej. – Wzięłam głęboki oddech. – Czas na suknię.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Wszystkie przeszłyśmy powoli na górę, ostrożnie, by nie zgubić spinki do włosów, czy nie rozprostować żadnego loczka. Otworzyłam drzwi do pokoju Brody’ego i wszystkie weszłyśmy do środka. - Jasna dupa. – Alexa obróciła się powoli z otwartymi ustami. – To jak sanktuarium Brody’ego. Miała rację. W pokoju znajdowało się duże łóżko i kanapa, na wypadek gdyby Brody kiedykolwiek chciał spędzić tu noc, ale było to coś więcej niż to. Duża, ciemna półka z orzecha włoskiego stała na środku najdłuższej ściany i uginała się pod hokejowymi pamiątkami Brody’ego, zarówno z czasów gry w Wild jak i z college’u. Na najwyższej półce leżał kask bramkarza, a nad nim świeciło małe światełko. Było tam mnóstwo błyszczących zdjęć i artykułów z gazet, oprawionych w ramki i poustawianych pomiędzy krążkami i rękawicami, a każda opatrzona była własnym podpisem. Gapiłam się na tę dużą półkę, czując lekki smutek z powodu tego, że wówczas go nie znałam. Wiem, że gdyby tak było, to mogłoby nie być pomiędzy nami tak samo, ale żałuję, że nie widziałam jak zaliczał swoją pierwszą obronę w NHL. - Awww! – gruchanie Lauren wyrwało mnie z transu. Odwróciłam się w stronę drzwi, kiedy Lucy i Piper weszły przez nie w lodowo niebieskich sukienkach, z mamą depczącą im po piętach. Moje dłonie powędrowały do ust i łzy zakłuły mnie w oczy, kiedy je zobaczyłam. Wyglądały tak dorośle z uczesanymi włosami, ściągniętymi w luźne koki i z kilkoma delikatnymi kosmykami wijącymi się wokół ich twarzy. Podeszłam do nich i przykucnęłam. - Wyglądacie pięknie. Nikt mnie dzisiaj nie zauważy, ponieważ wszyscy będą zbyt zajęci patrzeniem na was. – Pociągnęłam nosem. Żadna nie odpowiedziała, ale obie uśmiechnęły się nieśmiało, nieprzywykłe do całej tej uwagi. - Czy to tusz do rzęs? – Zmrużyłam oczy i przybliżyłam się do Lucy. - Uhm. Gigi nas pomalowała. – Uśmiechnęła się promiennie. Mama puściła mi oczko. - Tylko odrobinkę.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Jesteście najsłodszymi, małymi istotkami – powiedziała JoAnn, kręcąc powoli głową. – Kacie, zostawię was, abyście się ubrały. Sama muszę się przygotować. - Wezmę dziewczynki i też pójdziemy na dół. – Podążyła za nią mama. – Wasza trójka musi się uwijać i nie potrzebujecie tego, abyśmy się na was gapiły. Zobaczymy się niebawem na dole. Pochyliłam się i umieściłam delikatne pocałunki na policzku Lucy i Piper. - Wkrótce się widzimy, moje kochane.

- Kacie, co to? - Lauren podniosła z biurka małe, niebieskie pudełeczko. – Jest na nim twoje imię. - Tak? – Przeszłam kilka kroków przez pokój i podała mi je. Było to proste, lodowo-niebieskie pudełko z idealnie zawiązaną na nim białą kokardą. Doskonale wiedziałam od kogo było zanim jeszcze uniosłam wieko, ale nie zmniejszyło to mojego szoku, kiedy zobaczyłam w środku spoglądający na mnie, błyszczący naszyjnik. Był to piękny, delikatny złoty łańcuszek z dużym diamentem na środku i dwoma kamieniami po bokach. - Łał, to jest wspaniałe. – Lauren zerknęła do pudełeczka. - To prawda – zgodziła się Alexa. – To szmaragdy? - Nie. – Pokręciłam głową i na ustach pojawił mi się mały uśmiech. – Perydoty, sierpniowe kamienie urodzinowe. - O mój Boże… - Alexa zrobiła krok w tył i przechyliła głowę w bok, śmiejąc się z niedowierzaniem. – Urodzinowe kamienie Lucy i Piper. Przytaknęłam, a po policzku spłynęła mi łza.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Nie. Nie. Żadnego płakania – pisnęła Lauren, zrywając się, by wziąć z biurka chusteczkę. – Twój makijaż wygląda fantastycznie. Koniec płakania. - Przepraszam. – Pociągnęłam nosem, kiedy otarła mi oczy. Alexa zabrała mi pudełko i odstawiła je na biurko. - Pospieszmy się. Wpakujmy cię w suknię, abym mogła zapiąć ci to coś wokół szyi. Lauren rozpięła pokrowiec i wyjęła suknię, a Alexa pomogła mi odpiąć guziki. - Myślisz że wiedział o kamieniach urodzinowych? - Wiedział. – Przytaknęłam pewnie. – Przykłada uwagę do tego typu rzeczy. - Chwila. – Alexa wstała i spojrzała mi prosto w oczy, ściągając mocno swoje idealne brwi. – Kupiłaś mu prezent ślubny? Twarz mi się rozgrzała i spojrzałam w ziemię, nie chcąc, aby dziewczyny to zobaczyły. Alexa sapnęła. - Co zrobiłaś? - Nic – warknęłam defensywnie. – Nie powiem wam. To zawstydzające. - Powiesz do cholery. – Lauren praktycznie się śliniła, kiedy odłożyła moją suknię i usiadła na krawędzi kanapy. – Wal, dziewczyno. Wzdychając, wyjrzałam za róg, by upewnić się że mama Brody’ego nie szła korytarzem. Zamknęłam cicho drzwi i opadłam na łóżko, opuszczając głowę na dłonie. Po wzięciu kolejnego, głębokiego oddechu zerknęłam na dziewczyny, błagając je oczami. - Nie możecie nikomu powiedzieć, obiecujecie? Przytaknęły razem i nachyliły się lekko. - Okej, uwaga. Wiecie, że kobiety robią sobie czasami sesje zdjęciowe w bieliźnie i z akcesoriami dla męża bądź chłopaka?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Lauren usiadła prosto i klasnęła w dłonie jak nastolatka. - O mój Boże, tak! Coś jak buduarowa sesja fotograficzna? Rozgrzał mi się kark i przytaknęłam. - Cóż, zrobiłam to. Niektóre zdjęcia w bieliźnie, a niektóre… ze sprzętem hokejowym, jak jego koszulka czy kask. Tego typu rzeczy. - Jasna cholera, jesteś najlepszą żoną na świecie! Dałam Derekowi piersiówkę z okazji ślubu. Był tak podekscytowany, że myślałam iż posunie ją na sucho. – Alexa przewróciła oczami. - Jesteś najlepsza. – Błyszczące oczy Lauren były otwarte do granic możliwości. – Nie jestem na tyle dzielna, by zrobić coś takiego. Dobrze dla ciebie. Wzruszyłam ramionami. - Chciałam tylko zrobić coś nieoczekiwanego. Wiecie jaka potrafię być nieśmiała jeśli chodzi o konkretne sprawy. Chciałam go lekko zszokować. Lauren wstała i ponownie podniosła sukienkę, niosąc ją w moją stronę. - Zakładaj. Musimy się ruszać. Dałaś mu je już? - Za bardzo się bałam – przyznałam, patrząc pomiędzy nimi – więc zostawiłam album w ładnym pudełku, w warsztacie jego taty, gdzie chłopcy teraz przebywają, z notatką, która głosi „Otwórz, kiedy będziesz sam”. - Och, świetnie. Więc jeśli będzie twardy, kiedy wejdziemy do stodoły, to będziemy wiedziały dlaczego – zażartowała Alexa.

- Głęboki oddech. Jesteś gotowa, dzieciaku? – Fred uścisnął moją dłoń, kiedy staliśmy sami z boku stodoły, czekając aż druhny przejdą nawą. Oddałabym wszystko, by zobaczyć jak Lucy i Piper idą i sypią kwiatki i jak skupiają całą uwagę, prowadząc za sobą Diesela z przywiązanymi do szyi

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

obrączkami. Dziękuje Bogu za kamerzystów i fotografów. Kiedy Brody powiedział mi, że chciał na ślubie Diesela, to początkowo się roześmiałam. Myślałam, że żartował. Wyglądał na urażonego, jęcząc że moje dzieci będą na ślubie, więc on chciał mieć tam także swoje dziecko. Więc poszliśmy i kupiliśmy lodowo-niebieską smycz i obrożę, aby pasowały do smokingu, który wcześniej sprawił mu Brody. - Jestem cholernie gotowa. Nie mogę się doczekać, aby go zobaczyć. Ich. Wszystkich. – Żołądek mi się skręcił i zacisnął, i nasłuchiwałam kiedy zamkną się drzwi. To była nasza wskazówka, by przejść na przód i poczekać, aż ponownie się otworzą. - Zdecydowaliście co zrobicie z przysięgami? Twoja mama wspominała, że o tym rozmawialiście – zapytał, próbując sprawić, bym zachowała spokój i odciągnęła od tego uwagę. - Zdecydowaliśmy się na tradycyjne przysięgi. Właściwie to ja zdecydowałam. Nie mogłam się powstrzymać. Jest coś romantycznego w recytowaniu tych samych obietnic, które ludzie składali sobie od dekad. - Myślę, że to słodkie. Sięgnęłam i wyprostowałam kołnierz jego smokingu. - Myślę, że ty jesteś słodki, Fred. Wyglądasz bardzo przystojnie. Uniósł dłoń i delikatnie pogładził mój policzek wierzchem palców. - Nikt nie będzie patrzył na mnie, maleńka. - Przestań. – Uniosłam oczy ku niebu i powachlowałam je, by nie zaczęły łzawić. – Nie ma płakania przed ślubem. Taka jest zasada. Fred roześmiał się, kiedy usłyszeliśmy zamykające się drzwi. - Zaczynamy. – Uśmiechnął się. Zaoferował mi ramię, które z radością przyjęłam. Serce zaczęło mi bić szybciej z każdym krokiem, który stawiałam w stronę wejścia do stodoły i nagle zaczęłam się martwić, że zemdleję. Drzwi się otworzą i ludzie się odwrócą by zobaczyć wejście panny młodej, ale zamiast tego zobaczą jak leżę na ziemi, Fred będzie nade mną stał, niepewny co do cholery robić.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Może powinniśmy byli uciec i pobrać się po cichu. Na chwilę przed tym, zanim pełny atak paniki ogarnął moje ciało, skrzypnęły zardzewiałe zawiasy drzwi do stodoły i Big Mike uśmiechnął się do mnie, kiedy pchnął jedno skrzydło drzwi. Nowy mąż Shae, Ricky, pchnął drugie. - Dobrze wyglądasz, siostrzyczko. – Wyszczerzył się, kiedy całkiem otworzył drzwi i stanął za nimi. W chwili, kiedy drzwi się otworzyły, ogarnął mnie dziwny spokój, zabierając z sobą moje roztrzęsione nerwy. Spojrzałam na morze pięćdziesięciu, lub coś koło tego, członków naszej rodziny i najlepszych przyjaciół i natychmiast zaczęłam szukać Brody’ego. Musiałam go znaleźć. Musiałam go zobaczyć, ale słońce świeciło mi w oczy. Zespół zaczął cicho grać „Here comes the Bride”, a my ruszyliśmy. Dwa kroki naprzód i słońce się przesunęło, zapewniając mi czysty widok na przód stodoły. Stał tam. Mój mężczyzna. Wyglądając ostrzej, niż kiedykolwiek go widziałam, w czarnym smokingu z czarną kamizelką pod spodem, trochę innymi niż jego drużbowie, którzy mieli pod marynarkami jasno niebieskie kamizelki. Brody stał prosto, spokojny i opanowany jak zawsze, dopóki nie skrzyżowaliśmy spojrzenia. To wówczas nastrój zmienił się z lekkiego, w intensywny. Przygryzłam mocno wargę, zdeterminowana, by trzymać się w garści i nie płakać przez całą drogę nawą. Pamiętałam, że Fred coś do mnie mówił, ale za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć co to było. Mogłam się skupić jedynie na Brodym. Kiedy w końcu, po czasie, który wydawał się być dwudziestoma minutami, dotarliśmy na przód stodoły, byłam zdesperowana, by dotknąć Brody’ego, ale musiałam poczekać na swoją kolej. Fred odwrócił się i powoli pocałował mnie w policzek, utrzymując na nim przez chwilę wargi, nim odwrócił się do Brody’ego. Wyciągnął do niego rękę, ale Brody złapał go za ramiona i wciągnął go w niedźwiedzi uścisk, wywołując tym chichot u gości. Odsunęli się i Fred dołączył do mamy w przednim rzędzie, ściskając jej dłoń, kiedy siadał. Podeszłam do Brody’ego i sięgnęłam po jego dłonie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Pięknie wyglądasz. – Pochylił się i wyszeptał, kiedy zespół przestał grać. Sięgnęłam i dotknęłam nowego naszyjnika, mówiąc bezgłośnie „dziękuję”. Uniósł na mnie brew i najseksowniejszy uśmieszek szarpnął lewym kącikiem jego ust, kiedy jeszcze raz się ku mnie nachylił. - To ja dziękuję tobie. Natychmiast się zarumieniłam, zdając sobie sprawę, że mówił o zdjęciach.

Muzyka przestała grać i rozpoczęła się nasza ceremonia. Krótka przemowa od oficjanta. Światło świec. Wówczas przyszła pora na nasze przysięgi i byłam cholernie zdeterminowana, by ich nie przepłakać. Brody zaczął pierwszy. Ujął moje dłonie i patrzył wprost na mnie swoimi oszałamiającymi, zielonymi oczami. - Ja, Brody Michael, biorę ciebie, Kassandro Elizabeth za żonę, i ślubuję, że nie opuszczę cię do końca życia, na dobre i złe, w bogactwie i w biedzie, w chorobie i zdrowiu, i że będę cię kochał i szanował, dopóki śmierć nas nie rozłączy. Brody wymiótł, jakby ćwiczył to od tygodni. Sprawił, że wydawało się to takie łatwe. Oficjant odwrócił się w moją stronę, sygnalizując, że nadeszła moja kolej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Dłonie mi drżały, kiedy wzięłam głęboki, oczyszczający oddech. - Ja, Kassandra Elizabeth, biorę ciebie, Brody’ego Michaela za męża, i ślubuję, że nie opuszczę cię do końca życia, na dobre i złe, w bogactwie i w biedzie, w chorobie i zdrowiu, i że będę cię kochała i szanowała dopóki śmierć nas nie rozłączy. Brody ani na moment nie oderwał ode mnie oczu. W tamtej chwili czułam się, jakbyśmy byli jedynymi osobami w stodole, a może nawet i na całym świecie. Miałam na myśli każdą literę, każdego słowa, w każdym zdaniu mojej przysięgi. Bez względu na to, co stanie nam na drodze, pokonamy to razem. Czas na obrączki. Oficjant wziął głęboki oddech. - W tym miejscu zwykle następuje wymiana obrączek, – obróciłam szybko głowę w jego stronę – i obiecuję, że dojdziemy do tego. Ale najpierw czeka nas jeszcze trochę przysiąg. Zanim miałam czas, by być skołowana tym co się działo, Brody mnie puścił i przesunął się w lewo, w kierunku gości. Podeszły do niego Lucy i Piper i każda złapała go za rękę, kiedy kucnął. Kątem oka zobaczyłam jak dłoń mamy wędruje do ust, a goście wypuścili zbiorowe „awww”, podczas gdy ja próbowałam oddychać poprzez wielką gulę w gardle. Piper zerknęła na mnie i wyszczerzyła się, nim ponownie spojrzała na Brody’ego. - Okej, jesteście gotowe? Tak jak ćwiczyliśmy, okej? - wyszeptał. – Ja, Brody, obiecuję kochać was, Lucy i Piper, tak mocno, jak kocham waszą mamę. Obiecuję was kochać i chronić, i zawsze o was dbać, bez względu na wszystko. Od dziś, aż po wieki, zawsze będziecie moimi Twinkies. I składam przysięgę Twinkie, by zawsze zabijać wszystkie pająki. – Uniósł małe palce, a dziewczynki zachichotały, obejmując je swoimi. Każda kobieta w stodole ocierała oczy, a Alexa trąciła mój łokieć, by przykuć moją uwagę. Odwróciłam się w bok, a ona podała mi złożoną chusteczkę. Jasna dupa, jak ja jej potrzebowałam.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Lucy uniosła dłoń do ucha Piper i coś jej wyszeptała. Wyrecytowały razem: - Kochamy cię Brody i jesteśmy szczęśliwe, że poślubiłeś naszą mamusię. Dziękujemy ci za nasz zamek. – Pomieszczenie wybuchło cichym śmiechem, kiedy głowa Brody’ego opadła do przodu, podskakując od jego własnego śmiechu. Zerknął na mnie i wyszczerzył się. - Napisały swoje przysięgi samodzielnie. Brody wstał i odwrócił się, zabierając coś od Andy’ego. Kiedy ponownie się odwrócił, podszedł za dziewczynek i umieścił wokół ich szyi naszyjniki, identyczne jak ten, który podarował mi, po czym ponownie kucnął i wciągnął je w długi uścisk. Robiłam co mogłam by powstrzymać szloch, ale z każdą sekundą coraz bardziej przegrywałam tę bitwę. Nie miałam pojęcia, że zamierzali to zrobić. To była najbardziej niesamowita niespodzianka na świecie. Dziewczynki z powrotem przeszły za mnie i zajęły swoje miejsce przy Alexie i Lauren, a Brody stanął przede mną i ponownie chwycił mnie za dłonie. Nie mogłam uwierzyć, że oczekiwano ode mnie po tym wszystkim, iż przetrwam resztę ceremonii. Jedyne co chciałam zrobić, to owinąć ramiona wokół mężczyzny stojącego przede mną i nigdy nie puścić. Nigdy. Go. Nie. Puścić. Brody założył mi obrączkę na palec, a ja założyłam mu jego. Oficjant zamknął księgę i wielki uśmiech przeciął jego twarz. - Niniejszym ogłaszam was mężem i żoną, możesz teraz… udzielić zapłaty. Po raz kolejny moje oczy przeskoczyły do niego i z powrotem na Brody’ego, który posłał mi uśmieszek i mrugnął, nim się zbliżył i delikatnie przycisnął usta do moich warg. Wsunął dłoń na moją talię i mocno do siebie przycisnął. Nasi goście wiwatowali i krzyczeli. To był nasz pierwszy pocałunek jako męża i żony, ale także najbardziej intymny, jaki kiedykolwiek dzieliliśmy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Brody Po ceremonii wszyscy musieli opuścić stodołę, aby obsługa mogła ustawić krzesła i stoły. Wykorzystałem tę okazję, by złapać Kacie za rękę i odciągnąć ją na kilka minut. Zamknąłem drzwi warsztatu taty i zaciągnąłem kurtynę, nim odwróciłem się i ująłem jej twarz, umieszczając na jej ustach stanowczy pocałunek. Otworzyła usta i zaprosiła mnie do środka, a mój język z radością odpowiedział na zaproszenie. Staliśmy przez kilka minut, całując się, przytulając i kołysząc w przód i w tył. - Zrobiliśmy to. – Brakowało mi tchu, kiedy w końcu się odsunęła. – Wzięliśmy ślub. - Wiem. – Oczy jej błyszczały, kiedy nagrodziła mnie największym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziałem na jej twarzy. Jej różowe usta były spuchnięte od mojego pocałunku, ale nie obchodziło mnie to. To był nasz ślub, kochaliśmy się i mogliśmy robić co chcieliśmy i ile chcieliśmy. – Poważnie, czy ktoś złożył ci wyzwanie ile razy zdołasz mnie dziś zaskoczyć, czy co? - Nie, ale z radością przyjąłbym takie wyzwanie. – Roześmiałem się, ponownie ją całując. - Byłam wystarczająco emocjonalna dziś rano z naszyjnikiem, a potem jeszcze przysięgi z Lucy i Piper, i naszyjniki dla nich? – Pokręciła powoli głową. – Nie wiem nawet co powiedzieć, Brody. Sprawiłeś, że cały ten dzień był wyjątkowy. Włożyłem palec pod jej brodę i uniosłem jej twarz ku swojej.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Przynajmniej tyle mogłem zrobić. Ty sprawiłaś, że moje życie jest wyjątkowe. Jej oczy ponownie wypełniły się łzami i wyciągnęła chusteczkę spomiędzy piersi. - Masz tam coś jeszcze? – zażartowałem, pociągając za przód sukienki, by rzucić okiem. Wielki uśmiech rozkwitł na jej twarzy kiedy ocierała oczy. - Myślę, że wcześniej widziałeś co jest w tej sukience, w albumie ze zdjęciami. - W jakim albumie ze zdjęciami? – zapytałem. Jej twarz zrobiła się poważna. - Czarny album? Zostawiłam ci go tutaj wcześniej z notatką? Pokręciłam głową. - Nie widziałem żadnego albumu. Krew odpłynęła z jej twarzy i oczy wyszły na wierzch. - Kacie, Kacie, żartuję sobie. Wyluzuj. – Złapałem ją za ramiona i mocno przytrzymałem, na wypadek gdyby zemdlała. – Kochanie? - Ty dupku! – Walnęła mnie małą piąstką w pierś tak mocno jak mogła. – Niemal przyprawiłeś mnie o zawał! Zawał w dniu ślubu, spośród wszystkich innych dni. - Przepraszam. – Zaśmiałem się, tak naprawdę nie czując dużej skruchy. – Chciałem tylko, żebyś poświrowała. - Misja zakończona sukcesem. – Zmrużyła oczy i żartobliwie spiorunowała mnie wzrokiem. - Zasłużyłaś na to. - Za co? – Jej ton podniósł się defensywnie. - Za album. To była najgorętsza rzecz na tej planecie, jaką widziałem w moim dwudziestoośmioletnim życiu. Siedziałem tu i oglądałem go przez jakieś

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

dziesięć minut, kiedy wszedł mój tata, chcąc pogadać ze mną od serca zanim przyszła tu reszta chłopaków. Przez kolejne dziesięć minut musiałem ukrywać się za jego stołem warsztatowym, dopóki nie zniknął mój wzwód. Kacie odrzuciła głowę do tylu i mocno się roześmiała, eksponując swoją seksowną szyję. Skorzystałem z tej okazji, całując, przygryzając i ssąc jej skórę. - Jesteś nikczemna – wyjęczałem pomiędzy pocałunkami. - Mmmm, cieszę się, że ci się podobało, – jęknęła – ale to była tylko połowa prezentu. Drugą połowę dostaniesz później, kiedy będziemy sami. Skubałem zębami okolicę jej obojczyka, smakując jej słodką skórę. - Podoba mi się, jak to brzmi. - Nie, ty napaleńcu. – Zachichotała. – Naprawdę coś dla ciebie mam, ale chcę widzieć twoją twarz, kiedy to otworzysz. Pukanie do drzwi sprowadziło nas z powrotem do rzeczywistości. Kacie podeszła i otworzyła je, a ja ponownie ukryłem się za stołem warsztatowym. Ledwo przechodząc przez drzwi, Viper zgarnął Kacie w ramiona i obrócił nią dookoła, wywołując jej pisk. - Gratulacje, pani Murphy. - Dzięki, Viper. – Sięgnęła i pocałowała go delikatnie w policzek. – Kto by pomyślał, że tak się wystroisz? Obciąłeś włosy i w ogóle. - No wiem. – Przeciągnął palcami przez swoje świeżo przycięte blond włosy. – Nie pamiętam kiedy ostatnio były tak krótkie. Ale wygląda na to, że działają. – Błysnął nikczemnym uśmiechem, nim odwrócił się, by wyjść na zewnątrz. – Och, a tak przy okazji, to wszystko jest już rozstawione. Czas na imprezkę! - Gotowy? – Kacie wyciągnęła do mnie dłoń. Spojrzałem w dół, na namiot który nadal na wpół był rozstawiony w moich gaciach i ponownie na nią. - Jeszcze dwie minuty.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kolejną godzinę spędziliśmy sami przy naszym stole dla czworga, objadając się homarem, kurczakiem w rozmarynie, tłuczonymi ziemniakami z czosnkiem i zieloną fasolką, która była tak świeża, że skrzypiała pomiędzy zębami. Nadszedł czas naszego pierwszego tańca i byłem na to bardziej niż gotowy. Zespół zagrał niesamowity cover piosenki Sary Evans „I could not ask for more”, a my kołysaliśmy się z Kacie do rytmu. - Nie mogę uwierzyć, że jesteśmy już w połowie wesela. – Westchnęła, opierając głowę na mojej piersi. - Czas szybko mija. - Wiem, ale nie mogę się doczekać, by wrócić i dać ci twój prezent. - Przestań mówić o moim prezencie, inaczej będziesz musiała stać przede mną przez jakiś czas. Jej śmiech zawibrował przez moją dłoń, która spoczywała na jej plecach. - Powiedziałam ci, że to nie tego typu prezent, choć to także pewnie można zaaranżować. Nasza piosenka się skończyła i poprowadziłem Kacie do krzesła blisko końca parkietu. Skołowana ściągnęła brwi w wąską linię i spojrzała na mnie, kiedy ją posadziłem i pocałowałem wierzch jej dłoni, po czym odszedłem. - Twinkies, czy możecie, proszę, spotkać się z Brodym na środku parkietu? – krzyknął do mikrofonu główny piosenkarz. Szybko otaksowałem spojrzeniem stodołę, nie będąc pewny, z której strony się pojawią. Wyłoniły się z tłumu za Kacie, po mojej lewej, idąc powoli na parkiet z nieśmiałymi uśmiechami na twarzy. Kiedy do mnie dotarły, tak jak rok temu, na ślubie Lauren, wskazałem im by wskoczyły na moje stopy i trzymały się z całych sił, kiedy zespół zagrał „Brown eyed girl”. Oczy wszystkich były na nas skierowane, ale ja patrzyłem

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

tylko na nie. Czułem się wielkim szczęściarzem, że mogłem obserwować jak będą dorastały i miałem nadzieję, że będę miał pozytywny wpływ na to, kim się w końcu staną. Kacie i Lauren siedziały obok siebie i trzymały się za ręce, podczas gdy ja tańczyłem z moimi Twinkies. Życie było kurewsko idealne.

Tańce trwały jeszcze kilka godzin, nim nasi goście, jeden po drugim, zaczęli się ulatniać. Próby upewnienia się, że porozmawiałem i podziękowałem każdemu były wykańczające, ale równocześnie świetnie się przy tym bawiłem. Z całą szczerością musiałem przyznać, że cieszyłem się tym, iż wszyscy wychodzili. Nie mogłem się doczekać, by być z żoną sam na sam. Kacie miała łzy w oczach, kiedy uścisnęliśmy na pożegnanie rodziców i dziewczynki, po czym udaliśmy się do mojego mieszkania w mieście. Rozważaliśmy pojechanie do miasta z rana, by złapać lot na Hawaje, ale postanowiliśmy, że dodatkowa godzina snu bardziej przyda nam się rano, niż w nocy. - Tak bardzo was kocham. Bądźcie dla Gigi dobre, okej? – Kacie pociągnęła nosem, przytulając Lucy i Piper po raz dziesiąty. - Będziemy, mamo. – Lucy zamknęła oczy i mocno zacisnęła powieki, przytulając mamę. - Przywieziecie nam jakieś muszelki? – zapytała Piper, klaszcząc w swoje małe rączki. Przywiozę ci cały cholerny ocean, dzieciaku. - Zdecydowanie przywieziemy wam muszle, kochanie. Może też kilka prezentów. – Kacie odgarnęła z czoła Piper kilka blond kosmyków. - Kochanie, czeka was jeszcze kilka godzin w samochodzie. Lepiej się zbierajcie – ostrzegła Sophia. – Wszystko będzie dobrze. Jedźcie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Okej. – Kacie wstała i westchnęła. Odwróciła się do mamy i objęła ją za ramiona, ponownie pociągając nosem. – Bardzo ci dziękuję, mamo. Za wszystko. - Cała przyjemność po mojej stronie, kochanie. Jedźcie i życzę wam najlepszej podróży poślubnej na świecie, zobaczymy się za tydzień. – Sophia mrugnęła do mnie ponad ramieniem Kacie, przytulając ją. – Nie pozwól jej za bardzo stresować się z powodu dziewczynek. - Nie pozwolę. – Wyszczerzyłem się, wiedząc, że to niemal niemożliwe. - Jeszcze raz gratuluję – powiedział stanowczo Fred, wyciągając do mnie rękę. Spojrzałem na jego dłoń i z powrotem na niego, i uniosłem brew. - Fred, jesteś moim teściem, przytul mnie na litość boską. – Złapałem jego rękę i przyciągnąłem do siebie w niedźwiedzi uścisk.

Ruszyliśmy z podjazdu i Kacie odwróciła się, by jeszcze raz wyjrzeć przez tylną szybę. Sięgnąłem i położyłem dłoń na jej udzie, delikatnie ściskając. - Kocham cię, pani Murphy. Przesunęła na mnie oczy i wypełniła je miękka, seksowna mgła. - Ja kocham cię bardziej, panie Murphy. Przez resztę drogi do mieszkania, rozmawialiśmy non stop, relacjonując wszystkie nasze ulubione momenty wesela. Jednym z moich ulubionych była tak właściwie sama jazda; bycie z nią w ciężarówce, sam na sam i słuchanie jak chichotała z jakichś drobnostek, mając na sobie czarne spodnie do jogi i srebrną bluzę z wypisanym z tyłu „Pani Murphy #30”. Włosy związane miała w niechlujny kucyk, a jej nowy naszyjnik wisiał na szyi, mieniąc się w ulicznych światłach.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Po tym, jak skończyłem obłapiać ją wzrokiem, zauważyłem na jej kolanach czarne pudełko. - Czy to kolejny album ze zdjęciami? – zapytałem z nadzieją. Szybko odwróciła głowę w moją stronę. - O mój Boże, gdzie on jest? – Jej głos wypełniła panika. - Z tyłu. – Roześmiałem się w głos z powodu jej przerażonego wyrazu twarzy. - Dzięki Bogu. – Jej ramiona opadły w uldze. – I nie, to nie jest kolejny album. To druga część prezentu. – Przygryzła nerwowo wargę, uderzając palcami w pudełko i wpatrując się w kolana. - Co się dzieje? - Po prostu denerwuję się tym prezentem. – Wyjrzała przez okno, unikając ze mną kontaktu wzrokowego. - Niepotrzebnie. Jestem pewien, że będę zachwycony.

Zaparkowaliśmy na podziemnym parkingu i powoli skierowaliśmy się na górę. Mieliśmy ociężałe nogi, przesilone z powodu całego tego tańca i zmęczenia. - Dziwnie tu wchodzić, kiedy Diesel nie biegnie do drzwi. – Zabrzmiałem,jak smutne, małe dziecko bez swojego psa. - Wiem. Ale będzie się dobrze bawił u twojej mamy przez ten tydzień. – Rzuciła się na moją – naszą – kanapę, a jej powieki wyglądały na ociężałe. - Okej. Daj mi prezent, abyśmy mogli skonsumować małżeństwo. – Poruszałem brwiami, opadając na kanapę obok niej. - Łał. To było romantyczne – drażniła się oschle.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Sięgnąłem po czarne pudełko leżące na stoliku i ledwo je uniosłem, nim uderzyła dłonią o wieko, wyrywając mi je. - Nie jestem gotowa. - Tak, jesteś. Daj mi to. – Roześmiałem się, rzucając się w jej stronę. Odsunęła je w drugą stronę, zapominając, że miałem dłuższe ręce. Skoczyłem w jej stronę i spróbowałem zabrać jej pudełko, zamiast tego niechcący zrzucając je na podłogę. - Spójrz. Przez ciebie je upuściłem – zażartowałem, podchodząc, by podnieść kawałek materiału, który wypadł z pudełka. Kacie usiadła prosto na kanapie, przyciskając kolana do piersi. - Co to jest? – Ściskałem w dłoni koszulkę Minnesota Wild, próbując pojąć o co chodzi, podczas gdy Kacie obserwowała mnie jak jastrząb. W końcu znalazłem ramiona i wyciągnąłem ją przed siebie. Była to naprawdę koszulka Minnesota Wild, która miała z tyłu najmniejsze #30 jakie w życiu widziałem i nazwisko Murphy. Jasna. Cholera. Obniżyłem ręce, by spojrzeć na Kacie, a serce zaczęło mi pędzić jak silnik budzący się do życia i pracujący wszystkimi tłokami. - Czy to jest to, co myślę? Przytaknęła i zakryła dłońmi twarz, zerkając na mnie pomiędzy palcami. - Jesteś… - Zamarłem, niezdolny sformułować więcej słów. Znów przytaknęła, nadal się przede mną ukrywając. - Kiedy się dowiedziałaś? Od jak dawna wiesz? – Znów podniosłem koszulkę, zastanawiając się jak do cholery cokolwiek się w to zmieści. - Dowiedziałam się w zeszłym tygodniu. Nie chcesz wiedzieć ile musiałam zapłacić, by dostarczyli mi ją tak szybko. – Patrzyła na nogi, bawiąc się nerwowo obrączką. Przesunęła spojrzenie ponownie na mnie i wzięła głęboki oddech. - Z tobą okej?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Okej? – ryknąłem, adrenalina pędziła przez moje żyły, kiedy uderzyłem pięścią w powietrze. – Ze mną lepiej niż okej. Czuję się kurewsko fantastycznie! – Podbiegłem do okna i uniosłem je tak wysoko jak mogłem, po czym wystawiłem głowę na ciepłe powietrze. – Będę tatą! - wrzasnąłem z całych sił. Byłem pewny, że w porannych gazetach pojawi się info, że Brody Murphy zwariował i darł się przez okno w swoim wieżowcu mieszkalnym, ale miałem to w dupie. Odwróciłem się i zanurkowałem w stronę Kacie, przewracając ją na plecy. Objąłem ją i ścisnąłem tak mocno, jak mogłem. - O szlag, przepraszam. – Położyłem dłoń na jej brzuchu. – Wszystko okej? Nie skrzywdziłem cię, prawda? - Nie. – Roześmiała się, a z oczu wypłynęły jej łzy. - Dlaczego płaczesz? – Przesunąłem się na bok i starłem łzę, która toczyła się po jej skroni. - To są łzy szczęścia, Brody. Martwiłam się, że nie będziesz zadowolony. Szybko pokręciłem głową, nakrywając dłonią wierzch jej własnej. - Pewnie, jestem zaskoczony… ale przeszczęśliwy. Po tym jak bardzo pokochałem bycie ojcem dla dziewczynek, nie mogłem się doczekać, by mieć z tobą dziecko. To najlepszy prezent ślubny na świecie. – Pochyliłem się i pocałowałem ją w czubek nosa, w ten sam uroczy nosek, który modliłem się, by odziedziczyło nasze dziecko. – Jak się czujesz? Wszystko okej? - Właściwie, to czuję się bardzo dobrze, poza jednym, irytującym skutkiem uboczny. – Żuła wnętrze ust, próbując się nie uśmiechać. - A jaki on jest? - Cóż, obecnie przez moje ciało przetacza się sporo hormonów i byłam bardzo… - wędrowała spojrzeniem po pokoju, szukając słowa – uch… potrzebująca. - Potrzebująca, w sensie napalona? – Ucieszyłem się i nie byłem w stanie utrzymać uśmiechu z dala od twarzy. - Mmhmm. – Przytaknęła. - Całkowicie mogę ci z tym pomóc, w tej właśnie chwili – Wstałem i sięgnąłem po jej dłonie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Dokąd idziemy? – Usiadła i rozpięła bluzę. - Do sypialni. Nie będę kochał się po raz pierwszy z żoną na kanapie w salonie, jak jakiś pijany, napalony koleś z bractwa. Zsunęła bluzę z ramion i upuściła ją na kanapę, łapiąc moją dłoń i podążając za mną do sypialni. Zamknąłem za nami drzwi, a ona zaczęła chichotać, siadając na brzegu łóżka. - Co? – Rozejrzałem się po pokoju, próbując rozgryźć z czego się śmiała. - Ty. Zamknąłeś drzwi. - Taa? - Nie ma tu dziewczynek. – Przygryzła uwodzicielsko wargę, nakręcając mnie tylko swoimi seksownymi oczami. Przez całą noc otaczała ją seksowna poświata. Myślałem, że to z powodu ślubu, ale teraz uświadomiłem sobie, że mogło chodzić o coś więcej. - Zgadza się. – Otworzyłem z powrotem dramatycznie drzwi i sięgnąłem, by zdjąć przez głowę koszulkę. Przechodząc przez pokój, wczołgałem się na nią, kiedy przesunęła się do tyłu. Delikatnie umieściłem ciężar ciała obok niej i zsunąłem jej z ramienia ramiączko koszulki, całując jej gładką skórę. - Jak to działa? – zapytałem pomiędzy pocałunkami. - Uch… robiliśmy to wcześniej. Zapomniałeś? – Znów zachichotała. - Nie, chodziło mi o to… czy jest coś szczególnego co muszę robić, albo nie robić? Bo nie chcę trącić jego główki. Brzuch Kacie podskakiwał w górę i w dół, kiedy mocno się roześmiała. - Ono nie ma jeszcze główki. Jest teraz mniej więcej rozmiaru borówki. I nie, seks nie może mnie zranić. Tak właściwie to jest dla mnie dobry. - Oczywiście, pragnę byś była tak zdrowa, jak to tylko możliwe – drażniłem się, zsuwając z jej ramienia drugie ramiączko i ujawniając jej biały,

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

koronkowy stanik. Złapałem rąbek jej koszulki i jednym, gładkim ruchem ściągnąłem ją przez jej głowę, drugą dłonią zdejmując jej stanik. Moja dłoń od razu powędrowała do jej odkrytych piersi, dotykając i ściskając, a ona zamknęła oczy. - Czy to dobre uczucie? – zapytałem, z każdą minutą robiąc się twardszy. - Taa. – Ciężko oddychała, leżąc na plecach na łóżku. – Ostatnio są bardzo wrażliwe. Uniosłem brew i oblizałem usta. – Dobrze wiedzieć. – Opuściłem głowę nad jej sutek i postanowiłem, że chcę się trochę zabawić z moją nową żoną i nie spieszyć się z jej nowoodkrytą wrażliwością. Bardzo delikatnie przesunąłem językiem po czubku jej sutka, ledwo go dotykając. Odpowiedziała wyginając plecy i mocniej się do mnie przysuwając. Odsunąłem się i zająłem się drugim sutkiem. Powtarzając te same, delikatne ruchy językiem, drażniąc się i liżąc wokół brodawki. Za każdym razem kiedy wyginała się ku moim ustom, po cichu prosząc o więcej przyjemności, odsuwałem się poza jej zasięg. - Doprowadzasz mnie do obłędu – wyjęczała. - Wiem. – Nikczemny uśmiech błysnął na moich ustach. – To jest niezła zabawa. Nigdy wcześniej tak nie reagowałaś. - Nie uprawialiśmy wiele seksu odkąd jestem w ciąży. Przy planowaniu ślubu i wszystkim innym, nasze życie seksualne było… ubogie. - Zamierzam to właśnie nadrobić. – Zamknąłem usta wokół jej brodawki i zacząłem mocno ssać. - O Boże – jęknęła, ponownie wyginając plecy, z tym, że teraz się nie odsunąłem. Nieprzerwanie wirowałem językiem wokół jej sutka, zapewniając jej naprzemienną przyjemność, ocierając kciukiem drugą brodawkę. Im mocniej ssałem, tym głośniej jęczała, aż w końcu zaczęła poruszać przy mnie biodrami. - Czy ty…

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Dochodzę! - zawołała, łapiąc moją dłoń i wpychając ją sobie do spodni, pomiędzy nogi. Miała całkowicie przemoczone majtki tak jak i wnętrze ud. Powoli poruszałem palcami, okrążając jej nabrzmiałą łechtaczkę, z powrotem wciągając do ust jej sutek i tym razem ssąc delikatnie. Nie mogłem oderwać od niej oczu. Patrzenie jak się wije i dochodzi na mojej ręce zanim w ogóle zdjąłem z niej ubrania było najbardziej erotycznym doświadczeniem w moim życiu – póki co. Jej cipka przestała pulsować i otworzyła oczy, szczerząc się do mnie i biorąc głęboki oddech. - Łał. Kto by przypuszczał, że mogę dojść od zabawy sutkami? - Jezu, Kacie. To była najgorętsza rzecz, jaką w życiu widziałem. – Wyszczerzyłem się, pozwalając oczom sunąć po długości jej ciała. - Taak? – Jej piękne, pełne usta wygięły się w uwodzicielskim uśmiechu i uniosła biodra, zdejmując spodnie. – A teraz chcę, abyś to poczuł. - Nie musisz powtarzać mi dwa razy. – Wstałem i zdjąłem dżinsy, zostawiając je zwinięte na podłodze, po czym ponownie wspiąłem się na łóżko. – Minęło kilka tygodni i jestem całkiem, kurwa, podniecony po tym małym pokazie. Nie wiem jak długo dziś wytrzymam. - To dobrze. – Owinęła dłoń wokół mojego fiuta i zaczęła go powoli pocierać. – Ponieważ jestem już gotowa na rundę drugą. - Tak? – Zrobiłem wielkie oczy i musiałem wyperswadować sobie dojście właśnie teraz, w jej dłoni. Zdjęcia w ramkach. Butelkowana woda. Płatki śniegu. Rower. - Mmhmm – jęknęła, popychając mnie na łóżko. – A poza tym mamy przed sobą cały tydzień na Hawajach, by popracować nad twoją wytrzymałością. – Pościel pod moimi plecami była chłodna, wysyłając dreszcz przez moje ciało. Jednak nie trwało to długo, ponieważ Kacie przerzuciła nogę przez moje biodra i zawisła nade mną. Podniosła mojego fiuta swoją małą, ciepłą dłonią i ustawiła go pod kątem. A potem patrzyłem jak znikam w jej mokrej cipce. Oparła dłonie na mojej piersi i zamknęła oczy, poruszając się powoli w górę i w dół, przyzwyczajając się do mnie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Wszystko w porządku? – Przez jej zbolały wyraz twarzy martwiłem się, że ją raniłem. - Boże, tak. – Dyszała, zwiększając tempo. Z każdym pchnięciem jej piersi podskakiwały w górę i w dół. Patrzenie jak zadowalała się na mnie sprawiało, że coraz trudniej było mi się powstrzymać, ale naprawdę chciałem, by doszła jeszcze raz. Złapałem ją za biodra i zacząłem się w nią wbijać, kiedy ona się na mnie opuszczała. Jajka zaczęły mi się napinać i wiedziałem, że miałem jeszcze tylko kilka sekund. - O kurwa, Brody! – wykrzyknęła, nieruchomiejąc nade mną. Czułem jak jej cipka zaciskała się wokół mojego fiuta i wiedziałem, że znów dochodziła. Wbiłem jej palce w skórę i wszedłem w nią tak głęboko, jak mogłem, eksplodując razem z nią. Moje ciało drżało, kiedy doszedłem mocniej, niż w całym moim pieprzonym życiu. Kiedy otworzyłem oczy, Kacie nadal powoli się na mnie poruszała, ale znów siedziała z uśmiechem na twarzy. - Łał. – Pierś mi falowała, kiedy próbowałem uspokoić oddech. - Zgadzam się. – Wyszczerzyła się, staczając się ze mnie i wtulając w mój bok. – Myślę, że odpowiada mi to całe małżeństwo. - Uch… jeśli tak ma być, - wypuściłem głośno powietrze, wydymając policzki – to co tydzień będziemy odnawiali przysięgi małżeńskie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Kacie - Przestań! To łaskocze! - Zachichotałam, odsuwając się od Brody’ego. - Naprawdę chcesz, abym przestał? - Nie. – Nadąsałam się dramatycznie, wydymając dolną wargę. – Jeszcze nie skończyłeś. - Więc przestań się ruszać, żebym mógł się skoncentrować. – Roześmiał się. Siedziałam tak nieruchomo jak mogłam, kiedy jego dłoń była owinięta wokół mojej stopy i przytrzymywał ją delikatnie, przesuwając po moim paznokciu pędzelkiem z lakierem. Wystawił odrobinę czubek języka i zmarszczył brwi, skupiając się, by nie ubrudzić skóry wściekle różowym lakierem. Zacisnęłam powieki i napięłam ciało, próbując za bardzo się nie wiercić, ale za każdym razem, kiedy przesuwał dłonią po mojej stopie, prawie wyskakiwałam ze skóry. - Ach! – wydarłam się i wyrwałam mu stopę. Brody spiorunował mnie żartobliwie wzrokiem, a jego, nie tak bardzo wkurzone brwi, rzucały cień na jego piękne, zielone oczy, kiedy wypuścił oddech przez nos niczym byk. - Mam cię przyszpilić do łóżka? Pogłaskałam mój duży, ciążowy brzuch.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Czyż to nie tak znaleźliśmy się w tym trudnym położeniu? - Pffi, cokolwiek. – Przewrócił oczami. – Do tego nie musiałem cię przyszpilać. Bardziej próbowałem zakryć ci usta, kiedy krzyczałaś „Więcej, Brody! Więcej!” – drażnił się wysokim głosem, posuwając powietrze. – A teraz nie ruszaj się i pozwól mi skończyć. - Właśnie tak powiedziałeś. – Zachichotałam. Brody fochał się, kończąc ostatnie kilka paznokci i rzucał mi kątem oka ostrzegawcze spojrzenia. - Jesteś gotowa, by pójść do łóżka? – zapytał, dmuchając na mój mały palec. - Taa, myślę że dziś jest ta noc. Czuję to – powiedziałam z pewnością siebie, pocierając brzuch. - Mówiłaś tak przez ostatnie dwie noce, kochanie. – Klepnął mnie w tyłek kiedy wyłączałam światło w pokoju dziennym i skierowaliśmy się na górę, do naszego pokoju. Mieszkaliśmy w naszym nowiutkim domu niecały miesiąc i nadal pachniało tu jak świeże drewno i nowy dywan. Kochałam to. Musieliśmy się zdecydować na pięciopokojowy dom z gładkimi liniami i przytulnym, drewnianym wnętrzem. Brody był jak cholerny żołnierz w kwestii pomagania mi w dekorowaniu i przygotowaniu wszystkiego przed przyjściem na świat Maluszka Murphy, nawet kiedy byłam zbyt zmęczona, by sama pójść do sklepu. Nieustannie wysyłał mi zdjęcia mebli i lamp, przywlekając domowe akcesoria na widok których unosiłam kciuki do góry. I teraz byliśmy już na finiszu. - Nie, mam to na myśli, miałam dziś sporo skurczy i plecy mnie zabijają. – Położyłam się do łóżka, próbując przekonać samą siebie, że była to ostatnia noc z tym malutkim kosmitą w moim brzuchu. – A do tego poszłam dziś z dziewczynkami na super długi spacer, pomimo tego, że niemal odmroziłam sobie tyłek i zjadłam na obiad dwie miski chili. - Dwie miski chili? – drażnił się Brody. – Może powinienem spać na kanapie? - Bardzo śmieszne. Chodź tutaj i przytul mnie. Termin miałam za tydzień, ale dość głośno błagałam dziecko, by przyszło na świat dzisiaj, kiedy Brody był w domu. Rano wyrusza na

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

trzydniowy wyjazd z Wild i choć wiedziałam, że istniała taka możliwość, to naprawdę nie chciałam rodzić bez niego. - Wiesz, - odsunął kołdrę i wczołgał się za mnie, a jego mięśnie napinały się z każdym ruchem – słyszałem, że energiczny seks czasami wywołuje poród. - Jestem pielęgniarką na oddziale położniczym. Myślisz, że tego nie wiem? - Przewróciłam na niego oczami. – A poza tym spróbowałeś tego wczoraj i nic. - Nic? – Zabrzmiał na dramatycznie zranionego moimi słowami. – Zeszłej nocy tak wiele razy wzywałaś imię Boże, że albo dobrze się bawiłaś, albo urządziłaś sobie ze mną w łóżku wielką modlitewną sesję. Klepnęłam go w klatę i przewróciłam się na lewy bok, twarzą do niego, aby łatwiej mi się oddychało. - Daj mi znać, jeśli zmienisz zdanie. – Pocałował mnie w czubek nosa. – Kocham cię, skarbie. - Ja też cię kocham. – Westchnęłam szczęśliwa. Uniósł moją koszulkę i pocałował mnie w brzuch. - I kocham ciebie, kochanie. Robił tak każdej nocy, kiedy był w domu i przysięgam, że dziecko wiedziało kiedy tu był, ponieważ odpowiadało wieloma kopnięciami, kiedy Brody do niego mówił, albo do niej. Miło byłoby znać płeć, ale karma powróciła i sprzedała mi liścia za to, że drażniłam się z Alexą na temat poznania płci. Brody odmówił. Chciał, aby to była niespodzianka. Nigdy tego nie przyznam, ponieważ każdy wie, że lubię być przygotowana, ale ja także byłam podekscytowana niespodzianką. Całe moje życie z Brodym składało się z pasma niespodzianek, więc po prostu odpowiednie było to, by płeć dziecka również była niespodzianką.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Następnego ranka, Lucy, Piper i ja ze smutkiem ucałowałyśmy Brody’ego na pożegnanie i przełączyłam się z błagania Maluszka Murphy aby wyszedł, do tego, by został w środku. Za trzy dni Brody będzie w domu. Do tego czasu będę trzymała złączone nogi. Pierwsze dwa dni minęły jak z bicza strzelił. W ciągu dnia Lucy i Piper były w szkole, a ja leżałam na kanapie u mamy, dotrzymując jej towarzystwa, podczas gdy kończyli własny remont. Dzięki pieniądzom, które dostała od Brody’ego za sprzedaż działki, powoli przerabiała wszystkie pokoje gościnne i totalnie wybebeszyła łazienki w skrzydle dla gości. Teraz pracowała nad częścią jej i Freda. Zburzyła kilka ścian i ponownie skonfigurowała mieszkanie, zmniejszając jego rozmiar z trzech sypialni, do dwóch, łącząc dwa pokoje w dużych rozmiarów apartament. Była przeszczęśliwa, że remont niemal się skończył i że wkrótce odzyska swoje mieszkanie. Zachowała mniejszy pokój jako miejsce zabaw/pokój gościny dla Lucy, Piper i ewentualnie Maluszka Murphy, kiedy przyjdą pobawić się u Gigi. Trzeciego dnia było nieco gorzej. Skurcze Braxton Hicks dawały mi w kość, sprawiając, że wszystko mnie bolało. Mama zabrała dziewczynki do szkoły, a ja po raz kolejny zaparkowałam na jej kanapie. Zach odbierze je po szkole i zabierze do siebie na weekend, ale został powiadomiony, że jeśli Maluszek Murphy zdecyduje się zawitać na świecie, to chcemy by dziewczynki były w szpitalu. - Jak się czujesz? – zapytał Fred, przynosząc mi jagodowego bajgla z kremem serowym – mojego ulubionego. Westchnęłam. - Jakbym dźwigała trzy i półkilową kulę do kręgli próbującą w każdej chwili ze mnie wypaść. - Łał. – Fred wytrząsnął ten obraz ze swojej głowy i zniknął z kuchni. Po spałaszowaniu bajgla, jakbym się z kimś wyścigowała, pomyślałam, że może prysznic będzie dobrym pomysłem. Zaniosłam talerz do kuchni. - W porządku Fred. Pójdę do domu i wezmę prysznic. Odwrócił się od zlewu i zmarszczył brwi, zerkając na mnie ponad okularami.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Chcesz, abym cię odprowadził? - Niee, jest okej. – Odwróciłam się aby wyjść i poczułam, że nadciąga duże kichnięcie. Oparłam się o wyspę i skrzyżowałam nogi w kostkach, zaciskając je mocno i przygotowując się na kichnięcie. - A psik! - Na zdrowie. - Dzięki. – Zaczęłam wychodzić z kuchni i wydarzyło się dokładnie to, czego nie chciałam. Siki zaczęły płynąć mi po nogach jak odwrócona fontanna. - Uch… - Fred zamarł, wychodząc zza rogu by sprawdzić plusk, który usłyszał z kuchni. Chwila. To było dużo sików. Zacisnęłam mięśnie, by je powstrzymać, ale nie pomogło. Jasna cholera, to nie siki – właśnie odeszły mi wody! - Fred! – Spanikowałam, rzucając mu spojrzenie. - Potrzebujesz pomocy, by dojść do łazienki? – wyjąkał, sięgając po papierowe ręczniki. - Wody mi odeszły! – wrzasnęłam, wymachując rękami jak totalnie walnięta kobieta, która pierwszy raz zostaje mamą, a nie jak spokojna i wyluzowana pielęgniarka, którą powinnam być. Fred zarumienił się i pocierając kark gapił się na kałużę pode mną. - Uchhh… nie wiem co to znaczy. Potarłam dłońmi oczy, modląc się, aby to wszystko był sen i że kiedy się obudzę, okaże się że zasnęłam na kanapie. - To znaczy, że odeszły mi wody i dziecko się dziś urodzi. Fred zaczął biegać w kółko od wyspy, do stołu i z powrotem. - Fred! – Nie chciałam się ruszać, aby się nie poślizgnąć i nie zranić siebie, ani dziecka. – Weź telefon i zadzwoń do mamy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Wyjął komórkę z kieszeni, ale nim mógł wybrać numer, otworzyły się drzwi wejściowe. - Soph! – zawołał Fred, nadal patrząc się na kałużę na ziemi, jakby się bał, że wstanie i zacznie za nim biegać. - O co te krzyki… - Mama zamarła, wychodząc zza rogu. – Posikałaś się? - Nie. Wody mi odeszły. Sapnęła. - Jasna cholera! Mama nigdy nie przeklinała. Chciało mi się śmiać, ale bałam się, że nacisk na brzuch zmusi biedne Maleństwo Murphy do wyślizgnięcia się i wylądowania w kałuży na podłodze w kuchni. - Oto co musimy zrobić: mamo, weź ręcznik i rozłóż go na tylnym siedzeniu w samochodzie. Wówczas pojedziemy do mojego domu, weźmiemy torbę z szafy przy drzwiach i zawieziecie mnie do szpitala. Fred, wiem że Brody ma trening przed meczem, ale czy możesz spróbować się z nim skontaktować? - Pewnie. Wiesz gdzie jest? – zapytał Fred. Westchnęłam. - W Chicago. – Jedyne o co mogłam się modlić, to by gwiazdy mi sprzyjały i by zdążył na czas. Wszyscy zaczęli się na raz poruszać. Mama wzięła zwitek ręczników papierowych i wyczyściła podłogę, abym bezpiecznie mogła przejść do drzwi. Fred pomógł mi zejść po schodach i wsiąść do samochodu, a mama zignorowała mój plan i puściła się sprintem przez las, do mojego domu po torbę. Wróciła, wrzuciła ją do środka i ruszyliśmy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Cóż, spójrz na siebie. – Doktor Newman wyszczerzyła się do mnie, kiedy wróciła do sali i z pudełka na ścianie wyjęła lateksowe rękawiczki. - Cześć. – Westchnęłam. Z wykorzystaniem rąk próbowałam się poprawić i usiąść na łóżku. - Rozluźnij się, rozluźnij się. – Dotknęła mojego ramienia, powstrzymując mnie od wstawania. – Co się dzieje? Myślałam, że byłaś gotowa urodzić? - Jestem, ale Brody jest poza miastem. Nie możemy się z nim skontaktować. Mama, która siedziała obok łóżka, sięgnęła i uścisnęła mi dłoń. - Fred zostawił mu kilka wiadomości i nadal będziemy próbowali. - Rozluźnij się. Szybko sprawdzę co i jak. Doktor Newman wsunęła dłoń pod koc na moich kolanach. Potem szybko zdjęła rękawiczkę i zmarszczyła brwi. - Co? – zapytałam, a w piersi wezbrała mi panika. - Jak dawno temu zobaczyłaś, że odeszły ci wody? - Uch… - Spojrzałam na mamę, a potem na zegar na ścianie. – Jakieś sześć godzin temu. - A trzy godziny temu podano ci epidural?1 Przytaknęłam. - Okej. Ponieważ twoje rozwarcie ma dziewięć centymetrów. Dziecko będzie na świecie pewnie za godzinę, lub szybciej. Zaczniemy przygotowywać salę. Serce mi opadło. - Okej.

1

Znieczulenie zewnątrzoponowe – forma znieczulenia regionalnego z grupy blokad centralnych, w której leki wywołujące przerwanie przewodnictwa nerwowego podaje się do przestrzeni zewnątrzoponowej kanału kręgowego, pomiędzy okostną wyścielającą kanał kręgowy i oponę twardą otaczającą rdzeń kręgowy.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Mama wstała i objęła mnie ramieniem, opierając głowę o moją. - Och skarbie, wiem że jesteś smutna, ale będę tutaj i nadal będziemy próbowali się z nim skontaktować. Może wróci wcześniej do domu i będzie tu wieczorem. Wszystko od tego momentu potoczyło się szybko. Sala była gotowa w rekordowym czasie, moje nogi w strzemionach, a doktor Newaman w swoim fartuchu i z poważną twarzą, siedziała na końcu łóżka. Taylor, jedna z moich współpracownic i dobra koleżanka stała obok mnie, obserwując monitor i trzymając mnie za rękę. - W porządku Kacie. Jak tylko poczujesz kolejny skurcz, to zacznij przeć. Łzy spływały mi po twarzy, ale nie czułam bólu. Nie chciałam przeć. Chciałam utrzymać w sobie dziecko dopóki Brody tutaj nie dotrze i będzie mógł widzieć. Chciałam, aby trzymał mnie za rękę i całował w czoło. Chciałam, aby był pierwszą osobą, która będzie trzymała swoje dziecko. Żołądek mi się zacisnął, kiedy rozpoczęły się skurcze. Ścisnęłam dłoń mamy i Taylor, i zamknęłam oczy, prąc tak mocno jak mogłam, podczas gdy Taylor dla mnie odliczała. - Pięć… cztery… trzy… dwa… jeden. Rozluźnij się. Głowa opadła mi na łóżko i z oczu wypłynęło więcej łez. Taylor sapnęła nade mną. Spojrzałam na nią, ale patrzyła gdzieś poza mnie, przez moje ramię. Podążyłam za jej wzrokiem i mój oddech również zamarł. Brody. Uciekł mi szloch, kiedy zdjął płaszcz i rzucił go na krzesło w odległym rogu pokoju, nadal mając na sobie koszulkę sportową. - Czy ty… jak… - zaczęłam zadawać pytania, ale nadeszły kolejne skurcze. Mama szybko wstała, łzy spływały jej po twarzy i odsunęła się, pozwalając Brodyemu zająć jej miejsce obok mnie.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Proszę, weź ją za rękę. To nie potrwa długo – wyszeptała, całując go w policzek. Mocno ścisnęłam jego dłoń i zaczęłam przeć. - Pięć… cztery… trzy… dwa… jeden. Rozluźnij się. – Taylor pociągnęła nosem. Znów opuściłam głowę i z trudem złapałam powietrze. - Świetnie sobie radzisz, kochanie. – Brody się pochylił i pocałował mnie w skroń, ale nie zabrał ust i zamiast tego przyłożył je do mojej głowy tak, jakby w jakiś sposób wiedział, że potrzebowałam z nim kontaktu fizycznego. - Dobra robota, Kacie. Jest główka. Widzę ją. Główka pełna ciemnych włosków. – Doktor Newman zerknęła ponad koc. – Jeszcze jedno, mocne pchnięcie i główka wyjdzie. - Dasz radę, Kacie. Jeszcze jedno, dobre pchnięcie – wyszeptał mi do ucha Brody. – No dalej. Poznajmy nasze dziecko. Zaczęły się skurcze i parłam z całych sił, wbijając brodę w klatkę piersiową, wykorzystując każdą komórkę w ciele, by wydać na świat Maluszka Murphy. - No i proszę! – zawołała doktor Newman. – Chcesz tu przyjść i spojrzeć, tatusiu? To całkiem świetne. Nie puszczając mojej dłoni, kucnął i lekko przesunął mi nogę, zerkając pod koc. - Jasna cholera – powiedział bez tchu. – Jest tutaj. Widzę. Jeszcze dwie sekundy parcia i poczułam, że główka wyszła, zalewając mnie falą ulgi, kiedy walczyłam o złapanie oddechu. Nie widziałam doktor Newman, ale doskonale wiedziałam co robiła, zgniatając i poruszając ramionkami dziecka, by je wydostać. - Okej, Kacie. Jedno małe pchnięcie i będziemy wiedzieli czy to chłopiec, czy dziewczynka – poinstruowała. To parcie nie było nawet w przybliżeniu tak ciężkie, jak poprzednie. Ledwo musiałam się wysilić, aby dziecko wysunęło się w dłonie doktor

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Newman. Czekałam kilka sekund, by usłyszeć najlepszy dźwięk na świecie – krzyk nowonarodzonego dziecka. - To dziewczynka! – zawołała doktor Newman, opierając na dłoni pierś dziecka i wycierając je, szybko czyszcząc jej usta. To ją wkurzyło i spowodowało, że zaczęła krzyczeć jeszcze głośniej. Leżałam na łóżku, totalnie wyczerpana, ale wykrzesałam na tyle siły, by uścisnąć dłoń Brody’ego. Usiadł obok mnie i to był pierwszy raz, kiedy zobaczyłam, że po jego twarzy również spływały łzy. - Jest taka piękna, Kacie. Tak jak ty. – Pochylił się i w kółko całował mnie w czoło. - Dziękuję. Dziękuję, że tak dobrze zatroszczyłaś się o naszą małą dziewczynkę. Jest najszczęśliwszym dzieckiem na świecie, a nawet jeszcze o tym nie wie. - Oczywiście, że tak – powiedziałam cicho. – Ma już zamek w ogrodzie. - Proszę bardzo, tatusiu. – Doktor Newman podała ją Brodyemu. – Muszę trochę wyczyścić Kacie, ale dam wam chwilę. Mama podeszła i pocałowała mnie w policzek, potem dziecko, a na końcu jeszcze raz Brody’ego. - Wyjdę i wrócę za chwilę. Potrzebujecie czasu, okej? - Dzięki mamo, kocham cię. Posłała mi całusa i wyszła. Serce mi nabrzmiało, kiedy obserwowałam jak Brody po raz pierwszy patrzył na swoją córkę. Jego oczy chłonęły każdy szczegół jej malutkiej twarzy. Położył mały palec w jej drobnej rączce, a jej paluszki zrobiły się białe kiedy ścisnęła tak mocno jak mogła. - Ma dobry refleks. – Pociągnął nosem i wyszczerzył się do mnie. – Będzie hokeistką. Roześmiałam się i skrzywiłam z bólu. - Przepraszam – powiedział. – Wszystko okej? - Jestem tylko obolała. – Uśmiechnęłam się.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Jeśli chcesz tutaj podejść, to zobaczysz jej pierwszą kąpiel, kiedy będę myła Kacie, okej? – Taylor położyła delikatnie dłoń na ramieniu Brody’ego, kierując go do stołu. To była ostatnia rzecz jaką pamiętałam zanim odpłynęłam.

Po krótkiej, ale odświeżającej drzemce, dziecko było wykąpane i nadszedł czas, by ją nakarmić. Natychmiast się przyssała i jadła przez bite pół godziny, po czym zasnęła od razu, jak przenieśli nas do prywatnej sali. - To miejsce jest całkiem eleganckie. – Brody roześmiał się, oglądając salę, otwierając i zamykając wszystkie szafki i sprawdzając rozkładane łóżko. - Puk, puk. – Mama wstawiła przez drzwi głowę. – Możemy wejść? - Oczywiście. – Brody zaprosił ją machnięciem ręki. Weszła, omiatając spojrzeniem wnętrze, szukając dziecka, a Lucy, Piper i Fred weszli za nią. – Wiem, że jest prawie czas obiadu; nie zostaniemy długo. Chcieli tylko ją poznać i, oczywiście, ja chciałam potrzymać ją jeszcze raz – zachichotała mama. - Gdzie ona jest? – Piper zaczęła nas przesłuchiwać zanim na dobre weszła do pokoju. - Tutaj – odpowiedziałam, wskazując głową na naszą nową córeczką, która spała w moich ramionach. Lucy i Piper mnie otoczyły, stając na palcach, by ją zobaczyć, a Brody nagrywał telefonem. Oczy miały szeroko otwarte i szczerzyły się do swojej nowej siostry. - Jak ma na imię? – zapytała Lucy. Spojrzałam na Brody’ego i uśmiechnęłam się. - Śmiało.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

- Ma na imię Emma. Czyż nie jest słodka? - Ma malutką głowę. – Piper wyciągnęła szyję w bok, by mieć lepszy widok na głowę Emmy. - Kilka godzin temu nie wydawała się być taka malutka – wymamrotałam pod nosem. Brody zachichotał z moje żartu. - Chcecie ją potrzymać? Pokiwały głowami w górę i w dół, jak lalki z ruchomymi głowami i wspięły się z podekscytowaniem na kanapę. Brody zabrał mi z ramion Emmę i delikatnie położył ją na rękach dziewczynek, dokładnie pośrodku. - Okej, uśmiech. – Cofnął się o krok i pstryknął pierwsze zdjęcie wszystkich naszych dziewczyn. – Jeszcze trzy i będę mógł założyć własną drużynę hokeja. – Puścił mi oczko. - Spróbuj mi to powiedzieć, kiedy nie będę na haju po środkach przeciwbólowych – zażartowałam. - Uśmiechnęła się do mnie – pisnęła dumnie Piper. - To prawdopodobnie tylko gaz, kochanie – powiedziała jej mama. – Jest zbyt wcześnie, aby się uśmiechała. - Gaz? – Piper zmarszczyła nos. – Jak… pierdnięcie? Wszyscy w pokoju się roześmiali. - Tak, jak pierdnięcie – odpowiedziała mama. - Ja też czasami się uśmiecham, kiedy pierdnę – zażartowała Lucy. Brody się roześmiał i wyciągnął rękę, by przybić Lucy piątkę. - To tak jak ja, dzieciaku.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Po trwających godzinę potrzebowałam drzemki.

odwiedzinach,

byłam

Cranberry Inn

wycieńczona

i

- Przepraszam, mamo. – Źle się czułam wykopując wszystkich, ale już tak dawno minęłam punkt zmęczenia, że czułam jakbym mogła spać przez trzy dni z rzędu. - Nie, nie przepraszaj. Zabierzemy dziewczynki na obiad, a potem do domu. Zach powiedział, że weźmie je do siebie w przyszłym tygodniu, jeśli to okej? Przytaknęłam, próbując utrzymać otwarte oczy. - Dzięki, mamo. - Nie ma za co, skarbie. Lucy i Piper przytuliły mnie ostrożnie na odchodnym. Fred podszedł i zerknął na Emmę, która spała w moich ramionach. - Świetnie się spisałaś, dzieciaku. Jest urocza. – Pocałował mnie w głowę, uścisnął dłoń Brody’ego i wyszedł. - Daj mi ją. – Brody zabrał mi Emmę i usiadł z nią na rozkładanym łóżku. – Zamknij na chwilę oczy. - Tak zrobię. Cieszę się po prostu teraz ciszą. – Zamrugałam powoli, chłonąc widok tego, jak tulił naszą córkę. W telewizji leciały wieczorne wiadomości i Brody je oglądał z przebiegłym uśmieszkiem na twarzy. Jego uśmiech był zaraźliwy i nie mogłam się powstrzymać od szczerzenia się wraz z nim. - Grosik za twe myśli? – Musiałam wiedzieć. Skinął w stronę telewizora. - Mówili właśnie o pogodzie na weekend. Przepowiadają deszcz. Zastanawiałem się jaki rozmiar będzie miała Emma. - Rozmiar czego?

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Wzruszył nonszalancko ramionami. - Zapowiadają deszcz. Będzie sporo kałuż. Potrzebuje różowych gumiaków jak jej siostry. - Minie trochę czasu nim będzie gotowa skakać po kałużach. – Zachichotałam, wyobrażając sobie w dłoni malutkie, różowe gumiaki. – Co robisz? Odłożył Emmę na kanapę i zdjął koszulkę ujawniając wyrzeźbioną klatę. Odsunął kocyk z piersi Emmy i położył ją na sobie, skóra przy skórze. - Przeczytałem książkę z serii „Czego się spodziewać” i pisało tam, że bardzo dobrze działa na dziecko, kiedy jest skóra przy skórze z rodzicami, zwłaszcza z ojcami, ponieważ nie karmimy. - Przeczytałeś taką książkę? – zapytałam, zaskoczona tymi rewelacjami. Nawet ja nie czytałam takiej książki. - Tak, cholera. Chciałem być przygotowany. – Mówił do mnie, ale strzelał sobie selfie z Emmą. – Kacie, powinnaś się położyć i odpocząć - Zrobię to. Jeszcze jedno pytanie. – Podsunęłam się do góry. – Zaczęłam pytać, ale potem Maluszek Murphy zdecydowała, że miała dość mojej macicy. Jak dostałeś się tutaj tak szybko? Myślałam że Fred nie mógł się z tobą skontaktować. - Nie rozmawialiśmy, ale zostawił mi wiadomość głosową, mówiąc, że odeszły ci wody w kuchni. Wtedy padł mi telefon. Wróciłam myślami do twarzy Freda, kiedy odeszły mi wody i zachichotałam. - Był taki spanikowany. - Mogłem to stwierdzić przez jego wiadomość. Zwykle jest bardzo spokojny, ale przejawiał wszelkie rodzaje zdenerwowania. Tak czy siak, to była pochrzaniona wersja „Samoloty, pociągi i samochody”2, poza pociągami. Nie mogłem załapać się na lot z Chicago, który przywiózłby mnie tu przed jutrem i nie mieli żadnych wolnych, prywatnych samolotów, więc pojechałem taksówką na lotnisko w Milwaukee i stamtąd poleciałem prywatnym samolotem. 2

Samoloty, pociągi i samochody lub Jeden bilet na dwóch – amerykańska komedia z 1987 roku oparty na scenariuszu i reżyserii Johna Hughesa.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Malutka gula wylądowała na środku mojego gardła. - Tak? Przesunął oczy od Emmy, ku mnie. - Oczywiście. I pozwól że ci powiem, że to było najdłuższe pięć godzin mojego życia. – Przełknął mocno, ponownie patrząc na Emmę. – Kiedy już naładowałem telefon, próbowałem dodzwonić się do Freda, twojej mamy i do ciebie, ale nie udało mi się. Nie wiedziałem czy przegapiłem poród czy co, ale przez całą drogę modliłem się, aby tak nie było. Nie byłam pewna czy to hormony, czy przytłaczające poczucie miłości i wdzięczności, ale oczy wypełniły mi się łzami. - Nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś to wszystko dla niej. Dla nas. - Obserwowanie jak przychodziła na świat było najbardziej niesamowitą rzeczą, jaką w życiu widziałem. Bardzo się cieszę, że dotarłem na czas. - Ja także. – Pociągnęłam nosem. - A szczerze mówiąc, myślałem, że to będzie obrzydliwe, ale myliłem się. Było super. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć to ponownie. - Zobaczyć ponownie? Będę potrzebowała chwilowej przerwy po tym porodzie. Kącik jego ust wygiął się w uroczym uśmiechu. - Powiedziałem ci, że przeczytałem książkę. Masz sześć tygodni, maksimum.

Tłumaczenie: daga_

Korekta: Ewelka_16

Beth Ehemann

Tłumaczenie: daga_

# 2,5 Room for Just a Little Bit More

Cranberry Inn

Korekta: Ewelka_16